రాత్రి  వెన్నెల్లో నాలుక చాపి వెన్నెల రుచి చూసావా ఎప్పుడైనా
ఆకాశం అందకపోయినా అద్భుతంగా ఉంటది కదా.
గులాబి పువ్వు ఒకటే తెచ్చావా
లేదు చదవాల్సిన  పుస్తకం కూడా ఒకటి ఉంది
అక్కడ ఆ చెట్టుకిందకు వెల్దామా
ఆ జాబిల్లి వెనక్కు ఐనా సరే నేను సిధ్ధం
నాకోసం నిన్న చాలా ఎదురు చూసావా
ఈ రోజు నిన్ను చాలా చూడాలి అనుకుంటున్నా
నేను నీకో విన్నపం చెయ్యాలనుకుంటున్నాను
నేను నిన్నని తిరిగి తెచ్చీవ్వలేను సారి
అసలు నా అభిప్రాయం వినవేంది
నీ గుండెల పై చెవి పెట్టి వినడానికే కదా వచ్చింది

నాకు ఏదో వెంటాడుతుంది
నువ్వే దాన్ని వేటాడేసెయ్యి
అందరిలా మాట్లాడకు ఎప్పుడూ
ఫకీర్ల భాషా ఎప్పుడూ అంతే తెల్వదా
అవును మీ అరుగు మీద ఎవరో పడుకోని ఉన్నారేంటి
అతను పడుకున్నంత సేపు మేము మా అరుగు అని అనుకోలేదు
చీపురుంటే బాగుండును ఊడ్చి కూర్చునేటోళ్ళం
మట్టి మనుషులం మనకు మట్టితో భయమెందుకు
అది కాదు తారలు ఏమన్నా అనుకుంటాయేమో
పూలు ఏమనుకుంటాయో పట్టించున్నామా ఎప్పుడన్నా
నువ్వు మొదలు పెట్టేసరికి ఆవలింతలు వస్తుంటాయి
రానీ తలుపుల దగ్గర నేను చూసుకుంటాలే
మొన్న అంతే చెప్పావ్ కాని పాలంతా పోంగిపోయాయి
పావురాలు ఎగిరిపోతే నాదేం తప్పులేదు చెప్పా చెప్పాకదా
ముద్దులు పెట్టేడప్పుడు షరతులు గుర్తున్నాయి కదా
నీకు ఝుంకాలు చాలా బాగుంటాయి ఎందుకు తీస్తుంటావ్
అసలు నిన్ను కాదు నన్ను నేను అనుకోవాలి
ఆ దేవతలు కూడా ఇలా అనుకుంటారంటావా
టైం అయ్యింది నేను వెళ్ళాలి
రేపు ఇదే భూమి మీద కలుద్దామా

-సైఫ్ అలీ గోరే సయ్యద్

చిత్రం: అన్నవరం శ్రీనివాస్

నాలో నేనున్నాను.. నీవున్నావు

నేను మనమైయున్నాము-

* * *

జరిగిందేదో జరిగిపోయింది-

అలాని అది చిన్న నేరమనికాదుకానీ..

జరగాల్సినదెంతో ఉన్నందున కాసేపు దాన్ని విస్మరిద్దాం

సాకారమైన కలకు కొత్త నిర్మాణాలు నేర్పుదాం

* * *

సరే, ఎటులైతేనేమి, భీష్మ,ద్రోణ, విదుర, అశ్వత్థామలు ఓడిరి

ధర్మము నాలుగు పాదాలా నడయాడిననాడే..

‘కుంజరః’అని ధర్మజుడు కూసేయగలిగినాడు

కలియుగమ్మున-అందునా రాజకీయమ్మున..

ధర్మాధర్మ విచక్షణ తగునే విజ్నులకు?

వాలిని చంపిన రాముడు; కోకలు దోచి, కుత్తుకలు కోయించిన క్రిష్ణుడు

చేసినది లోక కల్యాణమేగాన..

ఇప్పుడు జరిగినది వేరేమి?

* * *

ఇన్నాళ్లూ, వేలు మనది కన్ను వారిది

ఇప్పుడు కన్నూవారిదే, వేలునూ వారిదే

కాటుకలే దిద్దుకుందురో, కలికములే పెట్టుకుందురో-

అది కన్నూ వేలూ సొంతమైనవారి సొంతయవ్వారంగందా!

ఫాల నేత్రం తెరుచుకుందిప్పుడే..

కన్ను కొత్తగా ఎరుపెక్కినప్పుడు బిగిసినవారి పిడికిలిలో..

మన వేలుకు ఎప్పుడూ చోటుంటుంది కదా!

* * *

నాలో నీవున్నాను.. నీలో నేనున్నాను..

మనమే, నీవు.. నేనైనాం!

-దేశరాజు

మలుపు మలుపులో మర్లేసుకుంటూ

ఏ మైలురాళ్ళూ లేని తొవ్వలో

ఏ కొలమానమూ లేని కాలాన్ని మోస్తూ

తన కోసం కాని నడక నడుస్తూ

నది.

అట్టడుగు వేరుకొసని

చిట్టచివరి ఆకుఅంచుని

కలుపుతూ పారే

మూగ సెలయేటి పాట వింటూ

తనలోకి తనే వెళ్తూ

చెట్టుమీదొక పిట్ట.

నడిచి నడిచి

అలసి

ఏ చిట్టడివి వొళ్లోనో

భళ్ళున కురిసే కరిమబ్బులా

కనిపించని నీ దోసిట్లో

ఏ ఆకారమూ లేని

ఏ స్పర్శకూ అందని

ఒక్క నీకు మాత్రమే కనిపించే

ఒకానొక పదార్ధంగా కరిగిపోతూ

నేను.

కరిగి ప్రవహించడం తెలిసాకే-

మట్టిని ఇష్టంగా తాకే కాలి గోటికి

మింటిని గర్వంగా కొలిచే కంటి చూపుకి మధ్య

చుట్టరికం తెలిసింది.

– రవి వీరెల్లి

ఈ నిరామయ సాయంత్రాన

ఎవరిని గుర్తుకు తెచ్చుకొని

రోదించను?

ఎత్తైన ఈ రెండు పర్వతాల మద్య

లోయలో

గుబురుగా ఎదిగిన పొదలతో

నా ఒంటరి సమాధి కప్పివేయబడివుంది

మెల్లగా, భ్రమలాగా

మేఘాలు భూమిని రాసుకొని వెళుతున్నాయి

ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తులేదు

కన్నీరు కార్చేందుకు ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తులేదు

ఈ రోజెవరో నా అజ్ఞాత సమాధి మీద

రెండు పుష్పాలు ఉంచారు

రెండు కన్నీటి బొట్లూ రాల్చారు

ఆమె ఎవరో గుర్తులేదు

ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తులేదు

కన్నీరు కార్చేందుకు ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తు లేదు

-శ్రీరామ్

గోడల మీద డైనొసార్లు తిరుగుతున్నాయి

మహా సముద్రాలు పెరటి కొలనులయ్యాయి

గ్రహ గృహాల కిటికీలు తెరిస్తే

పక్క  గ్రహాల ఇళ్ల వాకిళ్ళలో

ఆకు పచ్చ ముగ్గుల్లా హరితారణ్యాలు కన్పిస్తున్నాయి

మధ్యలో మందార చిచ్చులా అగ్గి కనుమలు

ప్రతీ తారా విద్యుత్తు అమ్ముకుంటోంది

ప్రతీ గ్రహమూ రోదసీ ట్రాన్స్ ఫార్మర్ కు దగ్గరగా

తన విద్యుత్ స్తంభాల్ని నిలబెట్టుకుంటుంది

గ్రహాంతర దూరాల్ని

ఇరుగు పొరుగు ఇళ్ల మధ్య దూరంగా

ఈ స్టోన్ హౌస్ పేటలో

ఆవలీలగా దాటిపోతున్నారు

గ్రహులందరూ

ఆ గ్రహులు, ఈ గ్రహులు

అందరూ నిగ్రహులు, ఆజాను బాహూ విగ్రహులు

ఏనుగులు ఎలకలైన ఇళ్ళలో

బాత్ రూముల్లో

నాయాగారా జలపాతాలు ధారపోతున్నాయి

అంగారక వారి అప్పారావుకీ

భూమి వారి శ్యామలకీ

శని గ్రహం షామియానాలో పెళ్లి –

పాల పుంత పథం మీద అది వాహనాల బారా –

కాదది

కదులుతున్న ఎవరెస్టుల కిల్మంజారోల కాన్వాయీ

చక్రవాహన విశ్వ ఘోష

స్టాచ్యూ ఆఫ్ లిబర్టీ, తాజ్ మహల్ లు

తెచ్చారు భూమి నుంచి

మగ పెళ్లి వారు అంగారక వారి ఇంటికి –

గడ్డ కట్టిన అంగారక బంగారు నది –

ఎక్కుపెట్టిన బాణపు మొన పై గుచ్చుకున్న తిమింగలం

తెచ్చారు భూమి వారి శ్యామలమ్మకు

అనంత పౌరుషాల అప్పారావు శక్తికి ధీటుగా

పాలపుంత  కొనలలో ఒక సూర్య చితి మండుతోంది

వేల సూర్యులు జీవన ప్రభాతం లో యవ్వన ప్రాదుర్భావులై

ఉదయిస్తున్నారు

లక్షల చంద్రులు ఆకాశ కర్మాగారాలలో

అసెంబ్లీ లైను మీద తయారై, ప్రతి షిఫ్టులో

గ్రహ గృహాల ఇళ్ల దీపాలవుతున్నారు

రెండు తాళ ప్రమాణాల చుట్ట కాలుస్తూ

చెప్తున్నాడు ప్రాక్సిమా సెంటారీ నుంచొచ్చిన పెదనాన్న

కోట్ల మైళ్ళ నుంచోచ్చిన వార్తను

సుదూరాల నక్షత్ర గుచ్ఛమొకటి కాలి బూడిదైపోయిందట

అక్కడినుంచి పుట్టిందట జీవం –

పాపం ఇప్పుడు జీవనికి పుట్టినిల్లు లేదు

గ్రహాలన్నీ ఎక్కే దిగే గుమ్మాలే

ఉబ్బిపోయిందట లోకం –

ఎందుకిలా అడిగాడొక బలహీనుడు

వాడు నిండా ఆరడుగులు లేడు

మన గ్రహ గృహాలలోని చీమ కన్నా చిన్న వాడు

ఎగేసి తన్నిందట ప్రకృతి ఒకసారి

ఏదో ఒక నాడు వాడి దేవుడి పుట్టినరోజున

అడవులు, ఆకాశ నైరూప్య నిశారణ్యాలు

పట్టిపోయాడు దాంతో –

వాడూ మన పూర్వీకుడేనట –

ఎందుకిలా —

ఎవడీ అల్పిష్టి అక్కు పక్షి –

మన గ్రహాంతర వివాహ వేళ –

ఏమో ఎరగం మనం

ఏదో తెలియం మనం

అయినా ఈదుకుంటూ వచ్చాడట రోదసి నదిలో

మన మహా పారదర్శక ప్రవాహంలో

ఈ మానవ కణాన్ని జాగ్రత్తగా పంట నొక్కి పెట్టి

తెచ్చాయి రెండు సొర కాంతలు –

ఆకలేస్తే గ్రహాల దొంతర్లని తినేయగలవవి

అయినా మనిషి వలె వున్నాడని

మనిషిలో వెయ్యో వంతుగా వున్నాడని

తెచ్చాయట ఈ పెళ్ళికి –

జల గాలక్సీల కానుకగా –

వాడే అంటున్నాడు మనం ఉబ్బి పోయామని

మనకి సౌందర్య శాస్త్రం తెలీదని –

కొత్త గ్రహాల గృహాలకై పాతబడి కూలిన గృహ భస్మాల్ని

వాడుకునే మనం

ఎక్కడ వెదక గలం ఎప్పుడు బూడిద బూడిదయి

ఎన్ని సార్లు బూడిదయ్యిందో

వీడు చెప్పే భూమనే గ్రహం?

అయినా విందాం, వీడి మాట ఏమిటో ?

అంగారక అప్పారావు , భూమి శ్యామలల పెళ్ళికి

వీడే కదా ఒక అపురూప కానుక

వీడి మంటల స్థాయి , మన ఇంట సూది పడినట్టయినా లేదు –

విందాం శబ్దోల్బణ యంత్రాలతో  –

అలనాడు మనం ఎరుగని గ్రహాన –

ఆసియా మైనర్ లో ఎగిరిందట వీడి బతుకు జెండా –

మన మానవ బహు గ్రహ భాషా ప్రొసెసర్

మారుస్తోంది వీడి పలుకులు – మన గాలి ఊసుగా –

ఉబ్బిపోయాం మనం

అదీ వాడి తెలివి తక్కువ వల్లేనట

ఎవరూ  ఏ వరమూ అడగని వేలుపు

వుండే వాడట ఒకడు

అలనాటి ఆ తొలి భూమి దేవరలతో ఒకడిగా –

అట్టి వరమేవరూ అడగని  వామనుడ్ని

అడిగాడీ మానవుడు –

ఒకసారి నీ వామనత్వం నుంచి

త్రివిక్రమత దిశగా ఎదిగిన

అనుభవాన్ని తనకిమ్మని –

ఎవరమూ వైయుక్తికం కాదు – అది లౌకికం అవుతుంది

అన్నాడట వీడిలో సగముండే

ఆ మూడడుగుల వాడు – గడుసుగా –

రక్త పాతం లేకుండా

రాజ్యాధికారాన్ని మార్చిన చతుర మందహాసంతో

తన చిన్ని పాదాలు పరిశీలించుకుంటూ –

లౌకికమే అయినా సమ్మతమే –

కావాలా త్రివిక్రమత తాలూకు అనుభవం-

అడుగుతున్నదొక ఋషి

భరించలేని కోరిక, సహించలేని వరం ఇది

ఇదే కావాలా అన్నాడట ఆ వడుగు  –

అవశ్యం కోరాడీ ఋషి –

అయితే కోటి సూర్యుల, శతకోటి చంద్రుల

కాలం నాది –

నా ప్రతి వేకువలో నాలుగు వేల యుగాల కాలపు కొమ్మ

ఒకటి కూలిపోతుంది

అనంత కాలం ఈ కోరిక సాగరాదు

అయినా సాగుతుంది పన్నెండు గంటల పాటు

పన్నెండు గంటల వామన కాలంగా –

త్రివిక్రమాకార ఊహాతీత ప్రవాహంగా

ఇది నీవు వరమనుకుని కోరి

పొందుతున్న శాపం –

లోకం ఎంత పెరుగుతుందో –

ఇంతేగా వుండిపోతావు నువ్వు

ఈ పన్నెండు గంటల కాలమూ

ఆహా ఎంత బావుందీ కథ  –

వీడట మన పూర్వీకుల పూర్వీకుల ముందు వాడట –

మన సొర కాంత కసక్కన నమిలి ఉంటే  –

ఈ పాటికే చరిత్ర హీనుడయేవాడు –

అయినా వీడి నేత్రాలలో

ఆ తొలి సూర్యుడి జ్వాలలున్నాయి

ఆ ఒక్క సూర్యుడి    ఒక్క భూమికి   ఒక్క

సజీవ వారసుడా _

అయితే – ఆ వామనుడెవరయి వుంటాడు –

ఏమో –

భూమి శ్యామలకి బరువు గుండెలకెక్కింది

భృకుటి బంగాళాఖాతం  ముడుచుకున్నట్టు

ముడి వడింది –

అది చూసి లేచాడు అంగారక అప్పారావు

మా పెళ్లి వేళ మంచి ముచ్చట ఇది –

అయినా ఎవరు నువ్వు –

చెప్పి పుణ్యం కట్టుకో –

లేదా ఈ పెళ్లి వేళ విల్లు తీసి –

తిమింగలాస్త్రం ప్రయోగిస్తా –

అది వేల అణుబాంబుల పెట్టు –

చాలు నీ ఒక్క ప్రాణానికి –

పెళ్లి కొడుకు పౌరుషం చూసి మురిసారందరూ

ఆరడుగుల వాడు –

మరెప్పుడో , మరెక్కడో , వేరే కొలువులో, వేరే స్థలం లో

ఆజానుబాహుడు , అరవింద దళాయతాక్షుడు –

బాణం ముందు నిల్చున్నాడు

అంగారక ఇంటివారు

భూమి శ్యామల వంశజులూ ముచ్చట చూస్తుండగా

అంగారక అప్పారావు

అవసరం లేక పోయినా విల్లెక్కు పెట్టాడు –

నిర్వికారంగా ఉన్నాడు

నీలి మేఘపు ఛాయ వాడు –

ఉబ్బిపోయిన లోకాలన్నీమరో అణువిస్ఫోటనానికి సిద్ధమయ్యాయి

రగిలే గ్రహ భస్మరాశులు

పర్వతాల ప్రమాణపు లారీల కెత్తి –

రోదసి రోడ్డు పై కొత్త గ్రహాల తయారీకి

సిద్ధమయ్యారు శాస్త్రులు , మేస్త్రులు, తాపీ పని వారు

ఒకానొక ప్రాణ జన్య యంత్రాలే వారంతా –

అంగారక అప్పారావు తల పెట్టిన

అస్త్ర ప్రయోగం –

అబ్బుర పాటే భూమి శ్యామలకు

చూడాలని – కాబోయే వాడి శౌర్య గరిమ

వరమాల ఎలానూ చేతిలోనే ఉంది

బాణం వదలడమేమిటి , దండ వేయడమేమిటి

ఎప్పుడెప్పుడా ఉవ్విళ్లూరుతోంది

భూమి శ్యామల

అంతా ఒక ప్రళయ కాల నిశ్శబ్దం

అంతా ఒక విలయ కాల ఉలికిపాటు

నవ్వుతున్నది అంగారక అప్పరావొక్కడే

అకారణంగా అయినా ఆయుధ ప్రయోగం చేసేవాడి

అహంకార అందం తో    నారి సంధించాడు

తిమింగలాన్ని సంధించాడు –

వేయి అడుగుల విల్లు మీద

ఆరడుగుల వాడు అందులో శతాంశం లేడు

అయినా నిలుచున్నాడు

ఒకానొక ప్రాచీన సూర్యరశ్మి స్వర్ణ భస్మపు పోత లాగ

అఖండ కాలపు అనంతాకృతి లాగ

అంగారక అప్పా రావు ఎక్కు పెట్టిన విల్లు మీది

తిమింగలాస్త్రం మీద కూర్చున్న శతాంశం లో సగం వాడొకడు

అన్నాడు – ఆగాగు తొందర పడకు –

కాలాలు వేరైన మనం

ఏక కాలస్థులం కావడమే వింతల్లోకెల్లా వింత –

నడుస్తున్నదింకా పన్నెండు గంటల కాలం

ఇది వామనుడి కాలం – ఇది నాకు సంబంధించి సత్యమైన కాలం

ఇది ఈ త్రివిక్రముడి పన్నెండు గంటల కాలం

నీ బాణం భావిష్యత్తులోకి వెళ్లదు

ఇదింకా వామనావతార వేళ –

రాముడింకా పుట్టనూ లేదు – రామాయణం జరగనూ లేదు

ఇది నాకు సంబంధించిన నిజమైన కాలం

ఇక ఆ ఆరడుగుల వాడా –

వాడి జీవితం లో సీతా వియోగ వేళ కోరుకుంటాడొక

వరం – తన అవశాన దశలో –

వామనుడ్ని –

సరయూ నదిలో ఉబ్బిన రాముడి దేహం లో జరుగుతున్న కథ ఇది –

ఆ సరయూ భూమికి చెందదు

ఆ రాముడు భూమికి చెందడు

అంగారక అప్పారావు – అహంకరించిన పాదం చూడు

పాదం చూశావా – విశ్వం కన్నా పెద్దది

బాణాలు, అణు క్షిపణులు, సూర్య మండల సహస్రాలు

ఆగవు –

అర చేత విల్లు విరిచి , ఒళ్ళు మరిచి వేషాలేం

వెయ్యక్కర్లేదు

అన్నాడు పిడుగుల పాటగా ఆ వడుగు

అప్పారావు అంగారక్ చెవిలో –

తిమింగలం వణికి –  కింద పడింది

అతి కష్టం మీద నిలబడ్డాడు అంగారక అప్పారావు

తాను కింద పడితే భూమి శ్యామల పెళ్లాడదని –

ఎవరిదీ కాలం – రాముడిదా – అంగారక అప్పారావుదా,

వామనుడిదా – ఎవరిది , ఎవరిది , ఎవరిది ,

ఇదొక కలగాపులగపు విలయావర్త బలవత్ ఝరవత్ పరివర్తన

ఆ పరివర్తన లో కాలింగ్ బెల్ మోగింది –

తలుపు తీసుకు లోనికొచ్చిన అతిధి గాలి –

కాళ్ళు లేని అతిధికి ఏ కుర్చీ వేయనూ –

మెలుకువొచ్చింది – కాఫీ కప్పుతో వచ్చింది జగతి

“జగతి పై రామయ్య జన్మించినాడూ” పాట పాడుతూ

(వాల్మీకికి , పోతనకి , శ్రీశ్రీ , ఎమిలీ డికిన్సన్ కి క్షమాపణలతో )

-రామతీర్థ  

(శ్రీరామ నవమి 2014 , మంగళ వారం 7.30రాత్రి )

                                                                                (రామిశెట్టి విజయకృష్ణకి)

–  ఎం. ఎస్. నాయుడు

~~~

 రామిశెట్టి విజయకృష్ణ గురించి:

A 1992 Philosophy gold medalist, a unique personality, took Philosophy and Telugu literature as his options for Upsc – to hit only IPS- lived in the dream to become one!A brave police officer of the State won many awards and medals – always felt he being very strong, exercised physically fit body , no illness would touch him – caught in this vicious cycle – my baby could not understand about his inside illness though knew his Big ‘B”s struggle – struggled to get back to uniform – don’t know how all his near and dear come out of this trauma! No words to express the miss!

రాత్రి వెన్నెల్లో ఆరేసుకున్న భావాలతో

ప్రభాత పక్షి కొత్త బాణీలు కడుతుంది.

కడలి దొన్నెలో మిశ్రమించి పెట్టుకున్న రంగులతో

నింగి తూరుపు చిత్రం గీసుకుంటుంది.

సెలయేటి నవ్వులమీది ఎగురుతూ ఆటాడే

వజ్ర దేహపు చంద్ర కిరణంలాగో

లేత చిగురాకు బధ్ధకపు విరుపులో పడి

మెలికపడే తొలి సూర్య కిరణం లాగో

ఒక్కోసారి చల్లగా, మరో సారి వెచ్చగా

చక్కిలిగింతలు పెడుతుంది గాలి.

అలంకారాలన్నీ వదిలేసి

నింగికెదురుగా నిలబడి

ఒక్క ప్రకృతి చిత్రానికైనా

కనుపాప దోసిలి పట్టాలి

సన్న జాజితీగల్ని

మృదువుగా మీటే గాలి కొనగోళ్ళ స్పర్శలాంటి

జగన్మోహనాస్త్రమొకటి

గుండెల్లో గుచ్చుకోవాలి.

నింగి బుగ్గన సొట్టలా మొదలై

అనంతంగా విస్తరించే

వెలుగు దరహాసంలా

ఈ పొద్దు విరబూసి

తనలోని మధువుతోనే

మలి పొద్దుకు మెత్తని ఊయలేసి

తృప్తిగా నిష్క్రమించాలి.

–ప్రసూన రవీంద్రన్

నేను చూసాను గూటి నుండి కింద పడి పగిలిన ఓ పక్షి గుడ్డుని
అందులో నుంచి అప్పుడే ప్రాణం పోసుకుంటున్న మాంసపు ముద్ద

గర్భస్రావమైనట్టు
దానికి ఆసరా ఇస్తూ చేతులు చాపిన మట్టి దేహం
తనలోకి దిగమింగడానికి ప్రయత్నిస్తూనే ఉంది రాలిపడ్డ రక్త మాంసాలను

మిగిలిన కొన్ని శకలాలు వాటంతట అవే ఆకాశంలోని కొన్ని అంచులను తాకుతున్నాయి
ఇప్పుడిప్పుడే

నేను చూసాను మళ్ళీ
పసికందు ఆత్రాన్ని
ఓ కీచు శబ్ధాన్ని
తల్లి రొమ్ములో కుతిక నింకున్న ఓ జీవాన్ని
ఆబగా దప్పిక తీర్చుకుంటున్న కణాన్ని

నేను చూసాను
దేహ ప్రక్షాళన గావిస్తున్న ఒక పదార్థాన్ని
పరాన్న జీవి దశ నుండి పరిణమం చెందిన గుండెరెక్కల చప్పుళ్ళను

ఇంకా కంటూనే ఉన్నా రాలిపడుతున్న కొన్ని మాంసపు ముద్దలను నా కళ్ళనుండి
నెత్తురు ఉబికినప్పుడల్లా..
తిలక్ బొమ్మరాజు

1.

ఊరు చివర్న ఆ ఎత్తైన  బండరాయికి

బొత్తిగా గుండె లేదనుకునే వాణ్ణి!

నా మీద నేనలిగినపుడో

నా మధ్యలో  నేనే నలిగిపోయినపుడో

హఠం పట్టి దానిపై పీఠమేసుకుని  కూర్చుంటే

తానో నులక పానుపై పలకరించి అలక తీర్చినపుడు గానీ

తెలిసేదికాదు  దాని జాలి గుండె!

2.

రోడ్డు చివర్న ఊడలమర్రికసలు బుర్రలేదనుకునే వాణ్ణి!

అలసిన నా వయసుని కాసేపు ఒళ్లో కూర్చోబెట్టుకుని

ఆకుల వింజామరలతో వీచి

పునర్యవ్వనాన్ని నిమిరితే  గానీ తెలిసేది కాదు

ప్రాణ వాయువునంతా ప్రోదిచేసి

ఊడల సెలైన్లు దింపి మరీ

నర నరాల్లోనూ  సేద తీరుస్తోందని!

౩.

ఏపుగా పెరిగి వంగిన వరి చేనుకు

వెన్నుపూస అసలే లేదనుకునే వాణ్ణి!

ఒక్కసారి పంటచేల ముందు మోకరిల్లితే చాలు

నా విషాదపు  కంటి రెటీనా మీద ఓ పచ్చటి రంగుల తైల చిత్రం

ఆహ్లాదంగా ఆవిష్కరింపబడ్డప్పుడు గానీ

తెలియలేదు కునారిల్లిన నా  మనసుకది

ఎంత వెన్నుదన్నుగా నిలిచి ఊతమిస్తోందో!

4.

మట్టిమశానానికి అసలు

శ్వాసే లేదనుకునే వాణ్ణి!

ఏ తొలకరి జల్లో

ఎండిపోయిన నా వలపు మడిని

తాకినపుడు ఆశాపరిమళంలా ఎగిసిన మట్టివాసన

పీల్చినప్పుడుగానీ తెలియలేదు, పుట్టినప్పటినుంచి

గిట్టేవరకూ దాని శ్వాసే నా నేస్తమని!

–వర్చస్వి

  1.

ఎక్కడికో తెలీదు.

కానెప్పటికైనా,

నా ప్రాణాలనిక్కడ్నే వొదిలేసి పోవాలట.

***

                 2.

అర్ధం కాక అడుగుతానూ,

ఎలా? అసలెలా వెళ్లిపోవడం?

నా చుట్టూ అల్లుకున్న అక్షరాల పందిళ్లను కూలదోసుకుంటూ

జ్ఞాన వికాసాలను ఆర్పేసుకుంటూ

ఆకు పచ్చ చివురాశల్ని  రాల్చేసుకుంటూ

ఆ ఏకాకి ఎడారి లోకెలా వెళ్ళిపోడమని?

***

               3.

గురుతైన రంగు నెమలీకల్ని

అరచేతుల పూసిన  చందమామల్నీ

గుప్పిట మూసిన తళుకు పూల తారల్నీ

 గుండె వాకిట దొంతరమల్లె  పొదలనీ

 విదిలించుకు  పోవాలంటే

దుఖమౌతోంది.

 4.

 నా పుస్తకాలు.

– కంటి పాపలు.  చీకటింటి దీపాలు.

నా ప్రపంచ చరాచర సృష్టి కర్తలు.

నైవేద్యమయినా కోరని  ఇష్ట దైవాలు.

ఈ కొమ్మన కొలువైన ఇలవేల్పులు

విడిచి  పోవాలంటే,

ప్చ్.

గూడు చీకటౌతోంది.

చిక్కటి గుబులౌతోంది.

                  5.

కరచాలనం కోసం నిలిచిన కొత్త  అతిధులు

 మరి మరి చవిలూరించు భావోద్వేగాలు

 ఎదకెత్తుకున్న కాంక్షలు

– కస్తూరి తిలకంలా భాసిల్లు  ఆ స్వరూపాలు

ఆ జాడలు…లయబధ్ధ  గుండె శబ్దాలు

 అన్నిట్నీ, అందర్నీ ఇక్కణ్నే వొదిలేసి..

నన్ను నేను ఖాళీ చేసేసుకుంటూ

శూన్యమైపోతూ

ఉత్తి చేతులేసుకుని  వెళ్లిపోవాలంటే

నిశి గోదారికిమల్లే – మనసు గుభిల్లు మంటోంది.

6.

 దాహార్తినైన క్షణాన

గొంతు తడిపిన నదీమ తల్లులు  – నా పుస్తకాలు.

గ్రీష్మం లో కురిసిన వెన్నెల వర్షాలు – నా సాహిత్యాలు

మట్టి నిప్పుల పై వానజల్లుకు  ఎగజిమ్మే అత్తరు పొగలు  – నా పుస్తకాలు.

– పూర్తిగా ఆఘ్రాణించకనే..అనుభూతించకనే

ఎత్తైన ఆనకట్టలమీద నడయాడకనే..ఆకాశాన్ని తాకకనే

వెళ్లిపోవల్సి రావడం ఎంత ఖేదం!

కళకళ లాడు  నూతన  మధుపర్కాలు

చిలికిన దధి నించి కొత్త జన్మమెత్తిన నవనీతాలు

అదిగో సరిహద్దులవతల   నా వారి పొలికేకలు

నేనింకా వినకనే,

నా భాషలోకింకా తర్జుమా ఐనా కాకనే

వెళ్లిపోవాల్సి రావడం ఎంత క్లేశం!

7.

జీవ జల కెరటాల  పుటలు

పడవ విహార ప్రయాణాలు

చూపు దాటి పారిపోకుండా

గీటు గీసి ఆపుకున్న ఎర్రవన్నె ఇసుక తిన్నెల వాక్యాలు.

కాదు కాదు. తీపి కన్నీటి కౌగిళ్ళు

అన్నిం టినీ, ఆత్మ బంధువుల్నీవిడిచేసుకుని

నిరాశిస్తూ..నిట్టూరుస్తూ

వెళ్లిపోవాలంటే చచ్చేంత భీతిగా వుంది.

8.

పోనిఇ, అలానే కానీయి..

కొన్నే కొన్నిపూలగుచ్ఛాలను చేత పుచ్చుకుని

కొందరి కొండ గుర్తుల్ని..గోరింటల్ని

గుండె దారాలకు గుచ్చుకుని.. పోదునా?

చితిన పడనీక  గుప్పెడు అగరు ధూపాలనయినా చుట్టుకు పోదునా?

లేదు. వీల్లేదు. రిక్త హస్తాలతో పోవాల్సిందే..అనుకుంటే..

ఇప్పుడే చల్లబడిపోతోంది దేహం.

తరచినకొద్దీ

– అదొశిక్షగా, ఏదో శాపం గా.

తలచుకున్నక్షణమల్లా

– చివరి శ్వాసలా, శిలా శాసనంలా

మరణించినట్లుంటుంది.

***

10.

ఆ పై వాడ్ని బతిమాలో బామాలో

ఈ కట్టెకు ఓ పెట్టెని కట్టుకుని

పట్టుమని పది పుస్తకాలు పట్టుకుపో నూ ?

ఎప్పుడనే  కబురు తెలిస్తే ఇప్పుడే సర్దేసుకోనూ!

****

నిన్ను –

మెడనలంకరించుకొను హారంలా

నుదుట్న దిద్దుకొను సింధూరంలా

కరకంకణం లా, కర్ణాభరణంలా

ఆత్మను అలుముకున్న అత్తరు సుగంధంలా

పుస్తకమా!

నాలోని నిన్ను

తీసుకుపోని.

నిన్నూ తీసుకుపోనీ నాతో!

– ఆర్.దమయంతి

నవ్వేటపుడు నవ్వకపోతే ఎట్లా

కన్నీళ్ళతోనే నవ్వుతాం

యాజ్జేసుకుంటాం పేగులు నలి నలి కాంగా

మడిసిపెట్టుకున్న కలలు

కొప్పున ముడుసుకునే పువ్వులైనంక

ఇంత దుఃఖం ఓర్సుకుని, ఇన్ని బాధలు మోసినంక

ఇగో యిప్పుడు ఆత్మగల్లసుట్టం వొచ్చినపుడన్న

మనసిప్పి నవ్వకపోతే ఎట్లా

అడివిల పొద్దీకినట్లు కాలం యెల్లబోసిన రోజులు పాయె

పొద్దు దర్వాజమీద పొడిసినంకగూడ

వాకిట్ల ముగ్గులెక్క నవ్వకపోతె ఎట్లా

చేన్ల పంటలెక్క మురవకపోతె ఎట్లా

పర్రెకాల్వల వూటలెక్క పొంగకపోతె ఎట్లా

ఎన్ని యాదికొస్తయి ఎంత దుఃఖమొస్తది

ఎవలెవలు కొత్తతొవ్వల్ల దీపాలెత్తి పోయిండ్రు

ఎవలెవలు కొత్తపాటల మునుంలేసి పోయిండ్రు

ఎవ్వరికోసం తమ పానాలుధారవోసి

కొత్తపాలధారలై మన కడుపునింపుతుండ్రు

అన్ని యాదికొస్తయి అందరు మతికొస్తరు

నవ్వబోతే వాళ్ళ ముకాలు గుర్తుకొస్తయి

నవ్వబోతే వాళ్ళ మాటలు యాదికొస్తయి

నవ్వబోతే వాళ్ళు లేకపోయిరనిపిస్తది

వాళ్ళందరు మన నవ్వులకోసమేకద

వాళ్ళ జిందగీలు మనకిచ్చిండ్రు

మనం నవ్వుకుంట వాళ్ళపేరన దీపాలు పెట్టుకుందాం

మనం నవ్వుకుంట కన్నీళ్ళను తుడుసుకుందాం

మనకు బతుకునిచ్చిన బతుకమ్మలెత్తుకుని

నవ్వులపండుగ చేసుకుందాం రండ్రి

                                             –  ఎస్.హరగోపాల్

                                            చిత్ర రచన: ఏలే లక్ష్మణ్

ఒక్కోరోజు..
ఎవరి భారాన్నో
వీపుమీద మోస్తున్నట్టు
ఆలోచన తిప్పుకోదు ఎటువైపు

ఒక్కోరోజు..
కాకి రెక్కలు కట్టుకొని
ఎక్కడికీ ఎగిరిపోదు
రావిచెట్టు రాలు ఆకుల నడుమ
ఏ పిచ్చుక పిచ్చిరాగం తీయదు

ఒక్కోరోజు..
శూన్యం మరీ సంకుచితమై
మూసుకున్న తలుపులు, కిటికీల మధ్య
అలికిడి లేని అలజడి అవుతుంది
బయటకు నడిచిపోదు గది ఎప్పుడు

ఒక్కోరోజు..
ఒక కరస్పర్శ కోసం
ఒక కమ్మని కంఠధ్వని కోసం
అలమటిస్తుంటాం- స్వీయశిథిలంలో

ఈ మానవ మహా సముద్రం మీద
ఇరుకిరుకు ఒంటరి ప్రయాణం
కాసింత ఉప్పునీటి ద్రవం కోసం
ఒక ఎడారి గుండె గాలింపు.

– కాంటేకర్ శ్రీకాంత్

చిత్రరచన: అన్నవరం శ్రీనివాస్

విరిగిపడిన మహానమ్మకం శకలాలన్నీ సెలయేట్లో గులకరాళ్ళల్లా
గుండె లోతుల్లో సర్దుక్కూర్చున్నాక
మిగిలేది సుదీర్ఘ మౌనం!

ఆఖరి శ్వాస తోటే అంతమయ్యే శిక్ష
ఒకటి విధించబడ్డాక
అదృష్టరేఖలెన్ని ఉన్నా అర్ధరహితాలే!

నీరెండ నిర్మలత్వం
లోపలి లోకాన్ని
ఆదరంగా అలుముకుంటుంది!

     ~ నిషిగంధ

నేనొక పల్చని రెక్కల పక్షిని, గర్వం నాకు, ఎగర గలనని.

నువ్వొక పర్వతానివి, గగన సీమల యొక్క వినయానివి.

నువ్వూ నేను ఒకటే గాని ఒకటి కాదు. నువ్వు నేనూ

అణువుల వలలమే. కణుపులు వేరు చెణుకులు వేరు.

ఆకాశం శూన్యం కాదు. అహంకార ఓంకారం అంతటా అన్నిటా.

కాస్మిక్ ధూళి. పాముల వలె మొయిళ్లు. నెత్తి మీద చంద్రుడు.

ఆకాశ చిరు శకలాన్ని నేను. కాస్త అహంకారం నా అలంకారం.

నక్షత్రాలతో సంభాషణ… లేదు నిఘంటువు, విన గలిగితే విను.

ఎగురుతాను, లో లోపల రగిలి, వున్న కాసిని కండరాల్రగిలి.

వియద్గంగలో దప్పిక తీర్చుకుంటాను వూహల దోసిళులెత్తి.

పర్వతాగ్రపు చెట్టు చిఠారు కొమ్మన కూర్చుంటాను కాసేపు

ఒక చిన్ని బిందువులా లో లోపలికి రెక్కలు ముడుచుకుని.

ఎగిరెగిరి రాలిపోతాను, రాలిపోయే వరకు ఎగురుతూనే వుంటాను.

నువ్వు ఎక్కడ పుట్టావో అక్కడే వుంటావు బహుశా చివరి వరకు.

క్రియా రాహిత్యం నువ్వు పెదిమ విప్పి ప్రకటించని నీ పెను గర్వం.

నాకు నాదైన స్థలం లేదు. ఇక్కడ వుండిపోడానికి రాతి వేర్లు లేవు.

కాసేపుంటానికి వచ్చానని తెలుసు. శాశ్వతత్వం మీద మోజు లేదు.

ఇంతకూ ఎందుకు చెబుతావు పద్యాలు పద్యాలై ఏమీ లేకపోవడం గురించి,

ఎగిరి పడడం గురించి, రాలిపోవడం గురించి? ఓ పర్వత సదృశ అవకాశమా!

వుండూరు వదలక్కర్లేని శాశ్వతత్వమా! శిఖరమా! ఆకాశం నీది కాదు, నాది.

ఎగర వలసిన అవసరం నాది. రాలిపోవలసిన ఆవశ్యకత నాది, సవినయంగా.

                                                                                       – హెచ్చార్కె

చిత్రం: అన్నవరం శ్రీనివాస్

మనసు జలజల్లాడుతోందని ఎలా చెప్పను!

ఇది రాతికట్టడం కాదు- రాగమాలిక.

నా భయాల్ని నిమిరి శాంతపరచిందీ యిల్లు

నా అనుమానాల్ని సముదాయించి నన్ను నిలబెట్టింది

సంతానం వల్లనో సంసారం కల్లనో

నిరంతరం కలుగుతూ వుండిన జయాపజయాల పరంపరల్ని

కాల్చి కాల్చి యీ ఇటుకలబట్టీ

ఎప్పుడూ నన్నొక పోరాటకుడ్యంగా నిర్మిస్తూనే వచ్చింది

నా ఆసలను ఎప్పటికప్పుడు సమరోత్సాహాన్ని అద్దింది

కాలేజీలో గొడవపడి వచ్చిన పెద్దవాడిని నేను ఓర్చుకున్నది యీ చల్లగాలి వల్లే!

టీజింగ్ నిష్కారణావమానానికి చిన్నబోయిన చిన్నారిని

నే సాంత్వనపరచి పురికొల్పింది యీ జామనీడనే!!

నా అలసిన సాయంత్రాల నిస్త్రాణని చిటికెలో మాయంచేసేదీ లేవెన్నెలలేపనం!

విరిసిన దిరిసెన పూల ప్రభాతాలతో

నిత్యమల్లె రంగు మధ్యాహ్నాలతో హృదయగగనానెప్పుడూ వెలిగించే యీ ఆవరణ

–      ఇక ఒక మసక జ్ఞాపకమా!

నేను వెళ్లిపోతున్నానని పూలపొద మొగ్గబిందువుల్ని రాలుస్తోందా?

లేక నాది అన్నది ఆవిరైపోతోందన్న నా దుఃఖాన్ని యీ ప్రకృతికి చెందజేస్తున్నానా?

నిన్నటి అందం ఇవాల్టి ఆక్రోశం ఎందుకవుతోంది-

మట్టి మీద ఆపేక్షా? ఆస్తిపైన అభిమానాతిశయమా??

నన్ను కునారిల్లజేస్తున్నది ఏది

పదిహేనేళ్ళ మాలిమే నను వ్యథపెడ్తుంటే-

ఇదే భూమి తమ సొంతమని తిరుగాడి

లక్షల కోట్ల సంవత్సరాలుగా తెలియని చోటుకి జారిపోతుండిన క్షుభితాత్మల సంగతేమిటి?

ఇంతకీ-

ఈ నీలి శంఖు పూల లోపలి హరిత ఛాయలో చిక్కుకున్న హృదయాన్నెలా విడదీయడం!

కొనలు సాగి చుట్టిన చిక్కుడు తీగని విదిలించడమెలా?

అయినా ఎందుకీ అమ్మకపు దుఃఖం –

ఈ యిల్లు నా యిల్లరికాన్ని ఖరారు చేసింది నిజం!

సొంతమన్న భ్రమల సాలెగూటిని

నేను పొద్దస్తమానం ఈగనై అలికిందీ

పాతరవేసిన తేగనై పొగచూరుకు పోయిందీ నిజం!!

అద్దాల యిల్లన్న మెప్పుమాటలన్నీ ఆనందపు అగరుధూపమైంది కూడా నిజమే!

అందుకా ఈ యీ అమ్మకపు దుఃఖం?

ఈ ఊడ్చిన యిన్నాళ్ళ చీపురులానే ఇవాళ నిరాశ్రయమైనందుకో

ఈ కడిగి కడిగీ కడిగిన చేతులు

మరోచోటికి నిరాస్తిగా నిరాసక్తిగా తరలిపోతున్నందుకో

కట్టడమూ కడగడమూ నా బాధ్యతే గానీ

అమ్మాలా అట్టిపెట్టాలా నిర్ణయించలేని అధికారరాహిత్యానికో

–      అందుకేనేమో యీ అమ్మకపు దుఃఖం?

ఇప్పుడిక్కడ –

వణికించే చలిగాలిలో వెచ్చబెడ్తున్న చలిమంట హఠాత్తుగా ఆరినట్టు

తాళంచెవుల ఆఖరి అప్పగింత మృత్యుశీతలమై నేను!

దోసిట నింపిన జాజిపూల వెన్నెల వేళ్ళ సందునే జారినట్టు

ఎవరినీ శలవడగక   ముఖం భూతలమై నేను!

 -ఘంటశాల నిర్మల

కొంచెం అటు ఇటుగా మనమంతా ఒకటే
కొంచెం ఇటు అటుగా నువ్వూ నేనూ
మనమంతా ఒకటే
నాకు నేనెప్పుడూ ఆకాశంకేసి సగర్వంగా
కొంచెం పొగరుగా తలెత్తిన పర్వతంలా కనపడతాను

నీకు నీవెప్పుడూ నింగిన రివ్వున ఎగిరే పక్షిలా
కొంచెం నేలను వెక్కిరిస్తూ కనపడతావ్‌

శిఖరాలు కూలుతాయనీ
విరిగిన రెక్కలతో పక్షి రాలిపోతుందనీ
మనకెందుకో నమ్మాలనిపించదు

సముద్రాన్ని ఎన్నటికీ వీడని పడిలేచే కెరటాల్లా
మన లోలోపలి తీరాలకేసి తలలు బాదుకుంటాయి
మానవ సహజ సకల ఉద్విగ్నతలు

కొంచెం అటు ఇటుగా మనందరం ఒకటే
దేనినో అందుకునేందుకు చేతులు చాస్తాం
దేనినో పొందకుండా వుండేందుకు
చేతులు ముడుచుకుంటాం
ఒకే మొఖంపైన ఎనెన్నో పదచిత్రాల్ని ముద్రిస్తాం

అవే కళ్ళు అవే కళ్ళు
అవే కళ్ళు మిలమిలా మెరుస్తాయి
అవే కళ్ళు ఎడతెగని దుఖాన్ని కురుస్తాయి
అవే కళ్ళు సుర్మా అద్దిన చూపులో కవ్విస్తాయి
అవే కళ్ళు క్రోధంతో ఎర్రబడతాయి

ఒకే మొఖంపై ఉశ్వాస నిశ్వాసాల
తిరోగమన పురోగమనాలు
మీసం కింద కొద్దిగా విచ్చుకున్న చిరు పెదవులు
మోహపు మధువుల వగలమారి పెదవులు
చప్పున ముద్దు పెట్టుకునే పెదవులు
అవే పెదవులు
రెండుగా చీలిన సర్పం పెదవుల్లా
మాటల విషాన్ని చిమ్ముతాయి

కొంచెం అటు ఇటుగా మనందరం ఒకటే
మోహిస్తాం, కలహిస్తాం
నవ్వుతాం, దుఖిస్తాం
ఆగ్రహిస్తాం, అనుయయిస్తాం
తల ఎగరేస్తాం, తలవంచుతాం

చివరికి, అంతా ముగిసిపోయాక
మరేం చేయలేక
కొంచెం అటు ఇటుగా మనమంతా
ఈ లోకం మొఖంపైన వస్త్రాన్ని కప్పి
నిశ్శబ్దంగా నిష్క్రమిస్తాం
కొంచెం అటు ఇటుగా

-విమల

కొన్ని సంభాషణల వల్లో
మరిన్ని సందిగ్దాల వల్లో
నిన్ను నువ్వు కొత్తగా రాసుకోడానికి యత్నిస్తుంటావు చూడు…

అప్పుడే రాలిపడుతున్న పక్షి రెక్కల్లాగా
బొడ్డుతాడుతో కుస్తీ పడుతూ గర్భాశయంలో అప్పటిదాకా పాతుకుపోయిన తనని తాను
లోకానికి పరిచయం చేసుకునే మాంసపు ముద్దలా
నువ్వుహించుకున్నపుడు

నిన్ను మరచి నీది కాని స్తన్యంలోకి ఆబగా చొచ్చుకుంటూ వడగళ్ళ దాహార్థిని
మునివేళ్ళ సందుల్లో బందిస్తూ పసిపిచ్చుక తపన

అప్పుడనుకుంటావు నీకునువ్వుగా ఏదో సాదించావులే ఈ వెదవ జీవితాన ఎందరో
మనసులకు అంత్యక్రియలు జరిపినతరువాత

చినుకుల్ని లెక్కెడుతూ
మబ్బుల్ని తోసేస్తూ
దొరికిన కూసింత స్థలంలోనే ఆరడుగుల స్వార్థ పీలికలను ఒక్కొక్కటిగా నీలోకి
చేర్చుకుంటూ ఒదిగిపోతావు మళ్ళీ నీలోకి నిన్ను దాచేస్తూ….

తిలక్ బొమ్మరాజు

లోహగాత్రీ, గగన ధాత్రీ, విమానమా!

మనో పుత్రీ! నీ గమన శక్తి నిరుపమానమా?

పక్షుల రెక్కలలో ప్రాణం పోసుకున్న దానా

నీవు ఈ మానవునితో సమానమా?

నీకు ఉక్కు రెక్కలుంటే, నాకు ఊహా రెక్కలున్నాయి

నీవు ఆకాశంలోకి ఎగరగానే

అంతరాంతరాన సమాంతర ఆకాశం పరుచుకుంటుంది

వాయువేగంతో నీవు మనోవేగంతో నేను

సరదాగా పోటీపడదాం రా!

నీవు నడుము బెల్టు సేఫ్టీ పాఠం చెప్తుండగానే

నయాగరా అందాలను నయనాలతో ఉత్ప్రేక్షిస్తాను

ఉప్పునీటి సముద్రాలను

ఆనంద బాష్పాలలోకి ప్రతిక్షేపిస్తాను

నీవు ముప్పై వేల అడుగుల ఎత్తును చాటుకుంటుండగానే

తల మీద తారను ధరించి

కంటి వైద్యుడిలా మింటిని శోధిస్తుంటాను

‘టీ, కాఫీ, డ్రింక్స్’ అంటూ నీవు గోల పెడుతుండగానే

వెన్నెలను తాగేసి చంద్రున్ని బికారీని చేస్తాను

రైట్ సోదరుల అడుగుజాడల్ని

అంబర వీధులుగా మార్చుకున్న ఉక్కుపక్షీ

నీతో నాది లవ్ ఎట్ ఫస్ట్ ఫ్లయిట్

నీ పైలెట్లు మమ్మల్ని మోసుకువెళ్ళే వీర హనుమాన్లు

ఎయిర్ హోస్టెస్ లు – ఫ్లయింగ్ స్మైల్ల నెమళ్లు

విమానమా! నిజమే నీది ఒంటరి యాత్ర

రోడ్లూ, వంతెనలు లేని శూన్యంలో సాహస యాత్ర

ఆకాశం ఒక పెద్ద ఎండమావి

బోర్లేసిన వజ్రాల బావి

మానవ స్పర్శ లేని మార్మిక మైదానం

అనేక ఆకర్షణ వికర్షణల కేంద్రం

అగణిత శాస్త్రసూత్రాల రహస్య పత్రం

అంతరిక్షంలోకి దూసుకుపోతున్న నిన్ను చూస్తుంటే

పగలు వినీల సముద్రాన్ని ఈదుతున్న

కాగితపు పడవ అనిపిస్తావు

రాత్రుల్లో – ఖగోళ వర్ణమాలను నేర్చుకుంటున్న

వయోజన విద్యార్థివనిపిస్తావు

అజ్ఞాతాన్ని అన్వేషిస్తున్న తత్వవేత్తవనిపిస్తావు

రెండు ఊహా బిందువులను కలిపే

గణిత శాస్త్రజ్ఞుడివనిపిస్తావు

కాలం దూరం వేగం లెక్కలను సాపేక్షంగా తేల్చేసుకుంటూ

నన్నొక కలగా మార్చేసి

అలల తీరాలకు చేర్చిన నీకు

మానవజాతి తల పైకెత్తుకునేటట్లు చేసిన నీకు

ఇదే వీడ్కోలు

సూర్యుడు అస్తమించని సామ్రాజ్య రాణీ!

అదిగో మహా పర్వతాల మంచు శిఖరాలు

హరితారణ్య వృక్ష శాఖలు

సముద్రాల ఉన్మత్త కెరటాలు

గమన సూచికలైన గగన తారకలు

నీకు చెప్తున్నాయి టాటా!

రెక్కల ఐరావతమా! అల్విదా!!

శాస్త్రనేత్రీ! సుగాత్రీ! శుభయాత్రా!!

-డా. అమ్మంగి వేణుగోపాల్

మధ్యస్తపు అలల్లో వొలిపిరిలా తడిపి ,

విదిలించుకున్నా  విడువని సంద్రపు ఇసుకలా

వొళ్ళంతా అల్లుకుపోయిన పిల్లాడా ..

మళ్ళీ నీకో అస్తిత్వం అంటూ నటించకు

నీతో ఉన్న క్షణాలు మనవి  కాక మరేమిటి?

ఊపిరి సెగల్నీ, తడిసిన ఇసుక వాసనల్నీ

విడదీసే శక్తి ,

అత్తిపత్తిలా  పిలిస్తే ముడుచుకుపోయే దేవుడి కెక్కడిది ?

అలసిన దేహాల అవసరమే కావాలనుకుంటే

వూహకందని దూరాల్లోనూ , తెగని నీ ఆలోచనా ధార మాటేమిటి

శరీరాన్ని ప్రేమించని అనుభూతుల తపనేమిటి?

కళ్ళప్పగించే చోటల్లా వొళ్ళప్పగించాలనుకొనే

అమాయకపు పిలగాడా

నీతో ఉన్న క్షణాల ఇసుక రేణువులు

ఊపిరాడనివ్వని నీ అహపు బిగింపుల్లో

నలిగి, అలిగి ,జారి

వొంటరి సంద్రపు పాలయ్యేను సుమా ..

నీకై ఆలోచించే చిన్నపాటి మది కదలిక ..

నువ్వు స్తోత్రంలా చెప్పుకొనే అవసరాల ప్రేమజపాల కన్నా

ఎంత గొప్పదో అర్ధం అయితే ,

బంధపు గళ్ళు దాటి, మకిలి మాయల  ఆకళ్ళ వైపు

సాగేనా నీ మనస్సు ?

గుప్పెడు క్షణాల నిశ్శబ్దపు గొప్పదనం

పరమ సత్యంలా బోధపడేది ఇలాంటప్పుడే

గతం, భవిష్యత్లకు సందివ్వని అలల్లాంటి

కొన్ని ప్రస్తుత క్షణాల లోనే …!!

–సాయి పద్మ

కొన్ని దారులంతే, వద్దన్నా పూల వాసనలు వెంటపడతాయ్. భావాల్ని పోల్చుకోమని సవాళ్ళు విసురుతూ, పిట్టలు అవే పాటలు తిరిగి తిరిగి పాడుతూంటాయ్. ప్రయత్నించినా నిమ్మదించలేని నడకలో అక్కడక్కడా పరిచయమయ్యే మంచు బిందువులు, లేత ఎండలో కరిగిపోతాయనుకుంటాం. కరిగిన బిందువులన్నీ మట్టిలో నిద్దురోతూనే కొన్ని రహస్యాల్ని పలవరిస్తాయ్.

నడుస్తూనే ఈ దారంట, నాలుగు నవ్వుల్ని నాటి పోవాలి. ఆ నవ్వులెదిగి పూలు పూసి, గాలికి ఊగేప్రతిసారీ , తన నీడలో నడిచిపోయే వారి పైన మధువు చిలకాలి. ముల్లు దిగిన నొప్పి కన్నా, పూల స్పర్శని పంచుకోవడమే నాకిష్టం.

గుండెలో ఏ మూలో ఓ చిన్న గుడిసేసుకుని కూచుంటావని తెలుసు నాకు. సెలయేటి పాటలైతే బావుంటాయి కానీ , సముద్రపు హోరెందుకు నీకు? అందుకే , ఆ సముద్రానికీ, ఆకాశానికీ ఓ పందెం పెట్టి వదిలేశాను. ఇక నీ దాకా రాదు హోరు.

అవును మరి. నా మాటల్ని వింటూనే కోసిన మల్లెమొగ్గల్ని హటాత్తుగా నా ముఖం మీదకి విసిరినప్పుడు, అవి విచ్చుకుని కిందకి జారుతుంటే, నీ కళ్ళలో కనపడే విస్మయాన్ని చూసి ఎన్నేళ్ళయిందని? కాసేపిలా నా పక్కన కూచుని చందమామని చూసేంత సమయముందా? నీ కళ్ళలో ప్రతిఫలించే వెలుగులో దీపించే క్షణాల ద్వారానే నా దారి నేను తెలుసుకోవాలి.

– ప్రసూన రవీంద్రన్

కొన్ని కొన్నిసార్లు
ఆగిన గడియారాల గురించి
తాళం వేసి పోగొట్టుకున్న చెవి గురించి
చీకటిలోని జిగేల్మనే వెలుగు గురించి
వెలుగులోని చిమ్మన్‌ చీకటి గురించి
మాట్లాడుకుంటాం కొట్లాడుకుంటాం

తండ్లాడుతుంటాం
తల్లడిల్లిపోతుంటాం
ఒక్కొక్కసారి
ఇల్లూ ముంగిలీ పిల్లల గురించున్నూ

కొన్నిసార్లు మనసు పెట్టి
కొన్నిసార్లుమ మనసున పట్టి

ఒకరిలోకి ఒకరు ప్రయాణించీ
ఇంకొకరిలోకి ఒకరు ప్రవేశించీ
కొన్ని రహస్య ప్రదేశాల్లో కొన్ని ఆశలతో
కొన్ని సంకేత స్థలాల్లో బోలెడు కాంక్షలతో
విశాల నీలాకాశం పందిరి కింద
దు:ఖ దు:ఖంగా
నిశ్శబ్ధంగా మౌనంగా
క్షామ శరీర క్షేమం కోసం

చలి వేకువలో మంటల్ని రాజేసినట్టు
రాత్రి కలల్ని కాజేసినట్టు
ఎడారి పెదవులకు
నవ్వును పువ్వు కానుకగా
సమర్పించడానికి గుసగుసగా మాట్లాడుతూనే ఉంటాం

సలంద్రి బాయి నుంచి
కిన్‌లే వాటర్‌బాటిల్‌ దాకా
కాలిబాట నుంచి
ఫోర్‌లైన్స్‌ రోడ్డుదాకా
ఎన్ని గెలుపోటములు
ఎన్నెన్ని మలుపులు
మరెన్నో తలపోతలుగా మాట్లాడుకుంటూనే ఉంటాం

ఒక మర్మ కర్మ స్పర్శ కోసం
కొన్ని జీవిత కాలాలపాటు…

                    – జూకంటి జగన్నాథం