నిర్వహణ: రమా సుందరి బత్తుల

లోకం పోకడ మీద అధిక్షేపణ ఈ కధ. సగటు మనుషులకున్న నిష్క్రియాపరత్వం మీద, ఆ నిష్క్రియాపరత్వం కూడా బలవంతులకు అనుకూలంగా వుండేలా, బలహీనులకు క్రియారహితంగా వుండేలా, వుండటంలో అసమంజసం మీద వ్యంగ్యం. అందుకే యీ కధ చెప్పే కధకుడు (ఇతను సమాజపు సగటు ఆలోచనలకు ప్రతినిధి యీ కధలో) అంటాడూ “బిగ్ పవర్ లో వున్న ఆకర్షణే అది. మనం అనుకుంటాం గానీ యే కాలం లోనైనా ఏ లెవల్లోనైనా బిగ్గూ స్మాలూ తేడాలు వుండనే వుంటాయి…”

లోకమెప్పుడూ బిగ్ వైపే నిలబడాల, బలహీనుడి వైపు న్యాయమున్నా, బలహీనుడు బలవంతుడితో కొట్లాడేటప్పుడు న్యాయం వైపు వున్నాడు కదాని బలహీనుడి వైపు నిలబడకూడదు, బలవంతుడి వెనకాల యింకొందరు బలవంతులుంటారు కాబట్టి వీలైతే బలవంతుడి వైపే వుండి బలహీనుని మీద ఒక దెబ్బ వేయాల. అది కూడా వాడి మంచికేనంటాడు కధకుడు. “అవును గురూ! అలాంటోళ్ళు (వీరులు) ఏటనుకుంటారంటే జనం జూస్తూ అన్నేయాలు జరగనిస్తారా? అనుకుంటారు. అనుకుని-న్యాయం ధర్మం-అని పెద్ద పెద్ద కబుర్లతో చిక్కుల్లో పడతారు. పడి ఒకళ్ళకి తెద్దునా అందరికీ తెద్దునా అని క్రైసీసులు సృష్టిస్తారు. ఒక్క సారి జనం సంగతేటో తెలిస్తే మరింకెప్పుడూ అలాంటి ఎర్రికుట్టి ఏషాలెయ్యడు. అందికే ఆడి మంచికోరే నేను ఆడి మీద ఓ చెయ్యేసీసేను” అంటాడు కధ ముగిస్తూ.

కారా మాస్టార్ గారి ‘వీరుడు మహా వీరడు’ కధ 05-04-1968న ఆంధ్రజ్యోతి సచిత్ర వార పత్రికలో అచ్చయింది. మధ్య తరగతి సగటు మనిషి స్వభావాన్నీ, చంచలత్వాన్ని, జారుడుతనాన్నిఅద్భుతంగా పట్టుకుందీ కధ. కధ చెప్పే కధకుడు ఒక నగరవాసి. శ్రీరామ నవమి సంబరాలు జరిగే దినాలలో ఒక రాత్రి జేమ్స్ బాండ్ సినిమా చూద్దామని సెకెండ్ షోకి వెళ్ళి, టికెట్ దొరక్క, వుత్సవాలు జరుగుతున్న పందిళ్ళను చూస్తూ యింటికి వెనుదిరిగే క్రమంలో, ఒక పోట్లాటను చూస్తున్న గుంపులో ఆగి పోతాడు. ఆ పోట్లాట జరుగుతున్నది గంజి పేట రౌడీకీ, అల్లిపురం వస్తాదుకీ. కధకుడు అక్కడక్కడా గంజి పేట రౌడీని ‘వీరుడు’ అని చెప్తూ ఉంటాడు. ఇక మహావీరుడు ఎవడు అనేది పాఠకులు నిర్ణయించుకోవాల్సిందే. నిజానికి గంజి పేట రౌడి యింకొకడితో కొట్లాడుతుంటే, అల్లిపురం వస్తాదు మధ్యవర్తిగా వచ్చి కొట్లాట విడిపించినట్లే విడిపిస్తూ గంజిపేట రౌడీనీ పట్టేసి యింకొకడి చేత తన్నిపించాడనీ, తనకు జరిపిన అన్యాయం పట్ల కసితో గంజిపేట వీరుడు అల్లిపురం వస్తాదుకు సరిసాటి కాకున్నా ఎదిరిస్తూ తన్నులు తింటున్నాడనీ కధకుడికి తెలుస్తుంది. కధకుడికి గంజిపేట రౌడీలోని ఫైటింగ్ స్పిరిట్ నచ్చుతుంది.

“అయితే మనిషికా ఫైటింగ్ స్పిరిట్ వొక్కొక్కప్పుడలా వొచ్చేస్తాది. అలాటప్పుడు న్యాయం నీ పక్క నుండాల. అవతలోడు ఫాలు గేమాడాల. అదేవంటే, దౌర్జన్యానికి దిగాల. సూస్తున్నోళ్ళు సీమ కుట్టినట్టు మాటాడకూరుకోవాల! జనం అవతలోడి బలానికి జడిసి అన్యాయానికి నోరెత్తకుండా వున్నారని నువ్వు గ్రహించాల. ఆ జనం, పిరికితనం చూసి ఆడి జులుం మరీ మరీ పెరిగి పోతుండాల. అదిగో ఆలాటప్పుడు వొచ్చెస్తాది ఎక్కళ్ళేని ఫైటింగ్ స్పిరిటూ. అప్పుడు పిల్లి లాంటోడైన పిల్ల పులైపోతాడు. పులి పిల్లలా ఎగిరి ఏనుగు కుంభస్థళవైనా అందుకోడానికి పంజా చాస్తాడు.” అంటాడు కధకుడు. అట్లాంటి కొట్లాటను వింతగా జూస్తున్న జనం మీద కోపం వస్తుంది కధకుడికి. ఎందుకింత అన్యాయాన్ని జరగనిస్తున్నారని. జనం బలహీనుడైన గంజిపేట వీరుని వైపు నిలబడితే, అల్లిపురం వస్తాదు ఎంత బలవంతుడైనా భూమిలోకి దిగిపోడా అనుకుంటాడు. అయితే అల్లిపురం వస్తాదు ఏనుగంతవాడు. గంజిపేట వస్తాదు వీరుడు, యువకుడైనా వాడి ముందు ఎలుకంత వున్నాడు. కధకుడికి గంజిపేట రౌడీ మీద సానుభూతి వుంది, అతను అన్యాయాన్ని ఎదిరిస్తున్నాడనీ, ఎదురుగా వున్న బలవంతుడికి సమవుజ్జీ కాకున్నా ఎదురిస్తున్నతనికి జనం ఎందుకు సాయపడ్డం లేదనీ అనుకుంటూ తను కూడా గంజిపేట వీరుడితో కలసి వస్తాదుతో కలబడాలనుకుంటాడు. అయితే తను వేసుకొన్న టెర్లిన్ బట్టలు చిరిగిపోతాయని వెళ్లలేక పోతాడు. తను ఎప్పుడూ దెబ్బలాడక పోవడమూ, కసరత్ చేయక పోవడం గురించి చెడ్డ చిరాకు పడతాడు.

సరిగ్గా అట్టాంటి సమయంలో కొత్త పేట శాండో రంగ ప్రవేశం చేస్తాడు. దాంతో కధకుడికి గొప్ప యుద్ధం జరగబోతుందనే భయమూ, గంజిపేట వీరుడికి దన్నుగా నిలుస్తాడనే భరోసా కల్గుతాయి గానీ, కొత్త పేట శాండో గంజిపేట వీరున్నే శాంతించమంటాడు. నన్ను కాదు శాంతించమనాల్సింది, నీక్కలేజా ఉంటే అల్లిపురం వస్తాదుతో దెబ్బలాడమంటాడు గంజిపేట వీరుడు. శాంతించక తననే నిందిస్తున్న గంజిపేట వీరుడ్ని ఆదుకొంటే పెద్ద గొడవైపోతుందని ఎరిగిన కొత్త పేట శాండో, గంజిపేట రౌడీని అల్లిపురం వస్తాదు చేతుల్లోకి తోసేసి తన దారి తను వెళ్తాడు. ఆ నిష్క్రమణలో ఉన్న లాజిక్ తో మన కధకుడికి జ్ఞానోదయం అవుతుంది. బలహీనుణ్ణి సమర్ధించి బలవంతుడితో తంటా తెచ్చుకోవడమెందుకన్నదే ఆ లాజిక్. ఆ తర్వాత అంతవరకూ గంజిపేట వీరుడ్ని సమర్ధించిన వాడు విమర్శించడం ప్రారంభిస్తాడు. గంజిపేట వీరుడికి బలవంతుడితో పెట్టుకోకూడదు అనేది తోచనైనా తోచాల లేదా ఒకరు (కొత్తపేట శాండో లాంటి వాడు) చెప్పినప్పుడు విననన్నావినాల. అట్లా కాకుండా తనవైపు న్యాయముందనీ, జనమంతా తన వైపు రావాలనీ అనుకోవడం .. అనుకొని న్యాయం, ధర్మం అని పెద్ద పెద్ద కబుర్లతో చిక్కుల్లో పడ్డం .. పడి ఒకరికి తెద్దునా అందరికీ తెద్దునా అనుకోవడం తప్పు అంటాడు కధకుడు. అందుకే యిక ముందెప్పుడూ జనాన్ని నమ్ముకొని ఎర్రివేషాలెయ్యకుండా జనంతో కలిసి తనూ వాడి మీద ఒక దెబ్బ వేస్తాడు.

మధ్యతరగతి మనస్తత్వాల మీద ‘కోల్డ్ కిక్’ యీ కధ. ఈ జనం ఎలాంటివారంటే .. న్యాయం, అన్యాయం మీద బలవంతుడు బలహీనుడి మీద పోట్లాడుతుంటే ప్రేక్షకుల్లా చూసి ఆనందించమంటే ఆనందిస్తారు. బలహీనుడి పక్షం తీసుకోవాల్సి వచ్చినప్పుడు తమ బట్టలు నలుగుతాయనుకొంటారు లేదా క్షణాల మీద తమ అభిప్రాయం మార్చుకొని తనకే మాత్రం అసౌకర్యం కలగకుండా బలవంతుడి వైపైనా నిలబడతారు. ఏ కాలంలోనైనా, ఏ స్థాయిలోనైనా బలవంతులపైనా ఉండే ఆకర్షణ అదేనంటాడు కధకుడు.

ఈ కధతో పాటు, కారా మాష్టర్ గారికి పేరు తెచ్చిన కధలన్నీ (యజ్ఞం, హింస, భయం, శాంతి, చావు, జీవధార, కుట్ర, సంకల్పం) కూడా రచయితకు ఎదురైన దైనందిన అనుభవాల మీద రాసిన కధలు కావు. తను కధ రాసిన కాలంలో నెలకొని వున్న సోషియల్ రియాలిటి చెప్పటానికి, తన కాలపు సోషియో – పొలిటికల్ – ఎకనామిక్ దృగ్విషయాల మీద (కాన్ సెప్ట్స్) లోతైన అవగాహనతో చిత్రించిన యితి వృత్తాలు. ఒక్కొక్క కధా ఒక్కో కాన్సెప్ట్ మీద రాసిందే.

బూర్జువా వర్గపు స్వభావాన్ని చిత్రించడానికి కారా మాస్టర్ వీరుడు మహావీరడు కధ రాశాడని తెలుస్తుంది. మధ్య తరగతి చైతన్యం మీద విమర్శనాత్మక వ్యాఖ్యానంగా యీ కధ నిలుస్తుంది. 1968 కాలానికి తెలుగు నేల మీద, జాతీయ అంతర్జాతీయ వేదిక మీద సామ్రాజ్యవాదపు ప్రభావం – బూర్జువా వర్గపు విస్తరణ, అవి కమ్యూనిష్టు వుద్యమాల మీద చూపుతున్న ప్రభావాల ప్రతిఫలనమే యీ కధ. ఆ కాలపు మధ్య తరగతి స్వభావం ప్రగతిదాయకంగా లేదన్నది రచయిత విమర్శ. అతి సంక్లిష్టమైన విషయాన్ని పాఠకుల ముందు నడిబొడ్డున నిలబెట్టి వీధి రౌడీల యుద్ధంగా చూపిస్తూ మధ్య తరగతి జనాల చైతన్యాన్ని చిత్రించే దృగ్విషయంగా మలచటంలో కారాగారి పరిణత శిల్పవిన్యాసం కన్పిస్తుంది.

చిన్న కధలో పెద్ద సత్యాలు ఆవిష్కరించడం గొప్ప కధా లక్షణం. ఏ సమాజంలోనైనా నిష్క్రియాపరత్వం, అన్యాయాల పట్ల స్పందన లేనితనం .. సమాజాన్ని బలవంతుల రాజ్యంగా మార్చుతుందనీ, ప్రగతిశీల శక్తుల వైపు ఎంత న్యాయమున్నా ఎంత ఫైటింగ్ స్పిరిట్ వున్నా అది వృధా అవుతుందనీ యీ కధ చెప్తున్న సత్యం. తెలుగు నేల మీద అణగారిపోయిన వుద్యమ శక్తికీ, వుద్యమ ఫైటింగ్ స్పిరిట్ కూ మధ్యతరగతిలోని నిష్క్రియా పరత్వమే కారణమైందనీ, యీ కధ 1968 లోనే చెప్తే, అది యీ రోజు తన విశ్వరూపాన్ని ప్రదర్శిస్తూ మితవాదుల్నీ/మతవాదుల్నీ సమర్ధించే స్థితికి తెలుగు సమాజం చేరుకుందని అర్ధమవుతుంది.

కొన్ని దశాబ్ధాలుగా తెలుగు సమాజంలో జరుగుతున్నసకల అన్యాయాల మీద అణచివేతల మీదా వుద్యమశక్తులు ఎంతో పోరాట స్పూర్తితో పోరాడుతున్నాయి. మైదానాల్లోనూ అడవుల్లోనూ వెలుగులు నింపడానికి ప్రతిఘటిస్తున్నాయి. సమాజం వీళ్ళను వీరులూ/ శూరులూ త్యాగధనులూ అంటూ పొగుడుతుంది. వాళ్ళు ఓటు కోసం వస్తే ఒక్క సీటూ రాల్చదు, వాళ్ళు ఎన్ కౌంటర్ అయితే పెదవి విప్పదు. నిజమైన తీర్పు ఇవ్వాల్సి వచ్చినపుడు నిష్క్రియగా స్పందన లేకుండా వుండిపోవడం, వీలైతే రాజ్యం వైపు నిలబడ్డం, వీరుల్ని చూసి నోటితో నవ్వి నొసటితో వెక్కిరించడం మధ్య తరగతికే చెల్లుతుంది. ఈ వైఖరి మీద ఆగ్రహ ప్రకటనే “వీరుడు మహావీరడు” కధ.

 -జి.వెంకట కృష్ణ 

కర్నూలుకు చెందిన జి. వెంకట కృష్ణవి “గరుడ స్తంభం”, “చిలకలు వాలిన చెట్టు” కధల పుస్తకాలు వచ్చాయి. “లోగొంతుక”, “దున్నే కొద్దీ దుఃఖం”, “కొన్ని రంగులు, ఒక పద్యం” అనే కవితా సంపుటాలూ .. ఇంకా “ఒక నదీ – వరదా – మనిషి” అనే దీర్ఘ కవితా పుస్తకాలుగా వచ్చాయి. వెంకట కృష్ణ రచనలు ఎక్కువగా ఆంధ్రజ్యోతిలో, అరుణతారలో ప్రచురింపబడ్డాయి. తన సాహిత్య జీవితం మీద ఒకే ఊరివాడైన బండి నారాయణ స్వామి ప్రభావం ఉందంటారు. తొమ్మిది చదువుతుండగానే రంగనాయకమ్మ నవలలు, తిలక్ కవితలు చదివి వారి మీద అభిమానం పెంచుకొన్నానంటున్నారు. నేటి తరం రచయితలలో ఖదీర్ బాబు, వి. చంద్రశేఖరరావు  అంటే ఇష్టం.

వచ్చే వారం :’తీర్పు’ కధ గురించి ఎ.కె ప్రభాకర్

వీరుడు మహావీరడు కథ ఇక్కడ:

​

అనిల్ కు కార్టూన్ ఛానెల్  బోర్ కొట్టింది.ఛానెల్  మార్చితే,  స్క్రీన్ మీద తెలుగు అర్ధనగ్నపాటలకు  గెంతులు వేస్తున్న హీరో హీరోయిన్లు. అనిల్ దానికే కళ్లప్పగించాడు. వాడి కళ్ళల్లో మెరుపులు, వాడి తలలో ఏవో దృశ్యాలు. ఆ నృత్యంలోని లయలో, ఆ వూపుల్లో లీలామాత్రంగా వాడు రాత్రుల్లో వినే గుసగుసలూ, శబ్దాలూ పోల్చుకుంటున్నాడు. టీవీ చూస్తున్నాడు కానీ, యింకేదో లోపల జరుగుతుంది. పాటకు అనుగుణంగా శరీరాన్ని కదిలిస్తున్నాడు. అంతలో లోపల్నుంచి హాల్లోకొచ్చి వాడిని గమనించిన వాళ్లమ్మ

“రేయ్! ఏందిరా నువ్ చేస్తుండేది?” అంది

ఉలిక్కిపడి, టీవీ స్క్రీన్ మీద నుంచి కళ్ళు తిప్పి వాళ్ళమ్మను చూసి రిమోట్ తో టీవీని ఆఫ్ చేసి, తమకం పూనిన వాడిలాగా అమ్మను వాటేసుకుని “బోర్ కొడుతుందమ్మా!” అంటూ సరాగాలు పోయాడు. కొడుకును చేతులతో బిగించి ముద్దుపెట్టుకుంటూ . “చదువుకోవచ్చు, బొమ్మలు గీసుకోవచ్చు, బోర్ కొడుతుందంటే ఎట్ల నాన్నా”

“పోమ్మా! ఎప్పుడూ చదూకోమంటావు…” అంటూ గునిసి “ఎందుకమ్మా పాటలు చూడొద్దంటావు?..”

“వాటిని చూస్తే నీకేం అర్ధమవుతుందిరా.. ఆ నడుం తిప్పడంలో నీకేం తెలుస్తుందిరా. అవన్నీ గబ్బు పాటల్రా”

“అయితే టీవీల్లో ఎందుకొస్తున్నాయి?  . నాకేమో చూడాలనిపిస్తుందబ్బా..” అంటూ అమ్మను మరింతగా హత్తుకున్నాడు. “అట్లాంటివి చూడగూడదు. అది సరే  హోమ్ వర్క్ కంప్లీట్ చేసావా..” అంటూ చేతుల పట్టు వదిలేసింది.

వాడు నేల మీదికి జారుతూ, భూమిని తాకిన బంతిలా పైకి లేచి “ఎప్పుడో చేసేసాను…” అంటూ బైటికి వెళ్తున్నాడు.

“రేయ్ ! బయటికొద్దు ” అంది అమ్మ

“నేను ఆడుకునేకి పోతానమ్మా. పక్కింటి అన్నవాళ్లు క్రికెట్ ఆడుతున్నారు ”

“రేయ్ బయటికొద్దు అన్నానా…” అంటూ బయటికొచ్చింది ఆమె.

“రామ్మా పట్టుకుందువు రా చూద్దాం. ” అంటూ పట్టుకునీకి వస్తే తప్పించుకునేందుకు కాచుకున్నాడు.

వాళ్లమ్మ ఒక అడుగు వేస్తే వాడు నలుగడుగులు పరిగెడుతూ స్కేటింగ్ లాగా జారుతాడు.

మొదట రెండుమూడుసార్లు ఆటలాగా అనిపించినా తర్వాత వాళ్లమ్మకు కోపం రావడం మొదలైంది. వాడికేమో ఆటలో మజా ఎక్కువైంది.

అంతలో పక్కింటి ఆంటీ బయటికొచ్చి

“ఏంది కమలా కొడుకుతో కొట్లాటా?…” అంది.

“చూడండి ఆంటీ. వీడు యింతలేడు మాటే వినడు. ఆ జారడం చూడండి. కాళ్లు యిరుగుతాయేమోనని భయమవుతుంది. ఎర్రటి ఎండ, బండలు పేలాలు ఏపుకునేంత కాలిపోతున్నాయి. యీ ఎండల్లో బయట ఆడుకుంటానంటాడు..”

“అవు..  ఎంత ఎండగుంది కమలా.. పిల్లనాయాళ్లు యీ ఎండల్లో తిరిగి జ్వరాలొచ్చి పడతారు. మా సురేష్‌గాడు ఎప్పుడు జారుకున్నాడో సూడు క్రికెట్ బ్యాట్ పట్టుకుని.”

‘టీవీలు చూసి పిల్లలు చెడిపోతున్నారు ఆంటీ. క్రికెట్ ఆటలూ, సినిమా పాటలూ, అబ్బా.. చెడిపేస్తున్నాయి..”

వీళ్లు మాటల్లో పడగానే.. “బై అమ్మా బై బై..” అంటూ వురుకుతున్నాడు అనిల్.

“రేయ్ యిప్పుడు కాదురా సాయంత్రం యింటికొస్తావా. అప్పుడు చెప్తారా నీ కథ… నిన్నూ..” దంచుతానన్నట్లు యాక్షన్ చేసింది వీధిలో కొచ్చి కమల.

వాడు దూరంనుండే బెదిరినట్టు నటిస్తూ…

“నన్ను నలిపేస్తావు గదామ్మా.. రాత్రి నాన్న…” యింకా ఏదో అంటూ యిందాక టీవీలో చూసిన ఒక చేష్టను అభినయించాడు.

కమల బిత్తరపోయింది. “ఏమన్నాడు వాడు. యేదో అన్నాడే. కంత్రీనాయలు. ఎక్కడ వింటాడు యిట్లాంటి మాటలు” అనుకుంటూ సిగ్గుతో కుంచించుకుపోతూ, ఎవరన్నా గమనిస్తున్నారా అని చుట్టూ చూసింది.

పక్కింటి ఆంటి నవ్వుకుంటూ లోనికి పోతోంది.

కొత్తగా కడుతూ ఎందువల్లనో పని నిలిచిపోయిన రెండతస్తుల భవనంలో పిల్లల సందడి. కింద కొందరు క్రికెట్ ఆడుతుంటే పైన కొందరు అల్లరి చేస్తున్నారు. అనిల్ క్రికెట్ వైపు వెళ్తున్నవాడల్లా పైకి చూసాడు. తనతోపాటు స్కూల్ కొచ్చే సునీత రంగురంగు సున్నాలున్న గౌన్లో బలే వుంది. అనిల్ మెట్ల మీదుగా పైకి నడిచాడు. మెదడంతా రంగురంగు సున్నాలు గెంతులు వేస్తున్నాయి. పైన ఐదారు మంది పిల్లలు ఆడుకుంటున్నారు. సునీత దగ్గరకు పోయి నవ్వి ఆ పిల్ల వెనకాలే తిరుగుతున్నాడు. ఆమె కింద పడేసుకుంటున్న ఆటబొమ్మలన్నీ అందిస్తున్నాడు.

ఆ పిల్ల నవ్వుతూ “ఆ యిటుకలతో యిల్లు కడదామా?” అంది. అంతే పక్కనే వున్న యిటుకలను మోసుకొచ్చి గదులు గదులుగా కట్టాడు. హాలు, బెడ్రూం, కిచెన్ ల కోసం చదరాలు చదరాలు పేర్చి ‘బాగుందా’ అన్నాడు. ఆ అమ్మాయి కిలకిలా నవ్వింది. తన బొమ్మలన్నీ ఆ గదుల్లో సర్దింది. ఒక పెద్ద అక్క వచ్చి వీళ్లిద్దరూ ఏం చేస్తున్నారా అని చూసి “యిటుకలతో యిల్లేం బాగాలేదు. యిసుకలో గూడుకడితే బాగుంటుందిరా అనిల్” అంది.

“కదాక్కా.. యిస్క యాడుందక్కా..” సునీత.

“లోపల చూడండి” అని యెవరో పిలిస్తే పరిగెత్తింది.

అనిల్ కు  కూడా అందరి ముందుగా సునీతతో ఆడుకోవడం యిష్టం లేదు. మెల్లిగా ఆ అమ్మాయి చెవిలో “లోపలికి పోయి యిసుక  వెతుకుదామా?” అంటే ఆ పిల్ల తలూపింది. ఇద్దరూ ఒక హాలు దాటి, నడవాకు పక్కనున్న గదిలోకి వెళ్లారు. అది స్టోర్ రూం అయినా పూజగదైనా అయుండొచ్చు. యిరుకుగా వుంది. చీకటిగా వుంది. చల్లగా వుంది. ఏదో వింత చిత్తడి వాసన. యిద్దరూ దాన్ని ఆస్వాదిస్తూ కాస్సేపు నిలబడ్డారు. ఆ తర్వాత భయంతో వెలుగు కన్పిస్తున్న ఎదురుగదిలోకి పరిగెత్తారు. ఆ గది సగానికి యిసుక వుంది. యిద్దరూ ఎగిరి దుమికారు. అనిల్ శ్రద్ధగా గూడు కట్టాడు. కట్టేంతసేపు తదేకంగా చూసిన సునీత గూడు పూర్తి కాగానే, గూడు మీద ఎగిరి దుంకింది. అనిల్ ఒకసారి దీర్ఘంగా ఆమెని చూసి, ఆమె నవ్వును అందుకొని, మళ్లీ గూడు కట్టి ఆమెవైపు చూశాడు. ఒక నవ్వు విసిరి ఎగిరి దుంకింది. అనిల్ మళ్లీ కట్టాడు. ఈసారి ఆ పిల్ల దుమకలేదు. “ఇద్దరూ కలిసి ఒకేసారి దుంకుదాం” అంది.

అనిల్‌కు చాలా సంబరమైంది. చీకటి గదిలో నిల్చున్నప్పటి అనుభూతి వొళ్లంతా పాకింది. ఇద్దరూ ఒకర్నొకరు పట్టుకొని వొకేసారి ఎగిరి జంటగా గూడును కాళ్లతో తొక్కారు. రెండు జతల కాళ్ల అచ్చులు అద్భుతంగా పడ్డాయి. అనిల్ ఆ అచ్చుల పక్కనే మళ్లీ గూడు కట్టాడు. ఇద్దరూ వొకర్నొకరు పట్టుకొని గూడు మీద ఎగిరి దుమికారు. మళ్లీ రెండు జతల కాళ్ల అచ్చులు… అనిల్ మళ్లీ మళ్లీ గూడు కట్టాడు. మళ్లీ మళ్లీ ఆ పిల్ల స్పర్శతో అనిల్ గుండెల్లో రక్తం పొంగులు పెట్టింది. టీవీ స్క్రీన్ మీది పాట లయలా వూపింది. రంగురంగు సున్నాలు తనతోపాటు గెంతులు వేస్తుంటే అద్భుతంగా అన్పించింది. వాళ్ల కాళ్ల అచ్చులతో ఒక వృత్తం ఏర్పడింది. అనిల్‌కు ఆ వృత్తం చుట్టూ ఇంకో వృత్తం పడితే బాగుంటుందనిపించింది.

అంతలో…

“రేయ్.. మీరిద్దరూ యిక్కడున్నారా?.. వాచ్‌మాన్ అరుస్తున్నాడు  పైనుండొద్దని. కిందికి పోదాం రాండి. ఏయ్ సునీ రావే మీ మమ్మీ పిలుస్తాంది..” ఇంతకు ముందొచ్చిన అక్కే సునీతను లాక్కుపోయింది. అనిల్ తలలో చీకటి చీకటి సున్నాలు తిరుగుతున్నాయి. వుసూరుమంటూ మెట్లు దిగాడు. ఎదురుగా సర్రుమంటూ క్రికెట్ బాల్ దూసుకొచ్చింది.

“రేయ్ అనిలూ ఆ బాల్ అందీరా..” కాస్త దూరంనుంచే ఒక అన్న అరుస్తున్నాడు.

“అన్నా నాకూ కొంచెం బ్యాటింగ్ యివ్వవా…?” అంటూ  ఫీల్దింగ్‌లో కలిసిపోయాడు.

రాత్రి పడుకున్నారు. అనిల్ కళ్ళేమో మూసుకుపోతున్నాయి. నిద్రను ఆపుకుంటూ వొళ్లంతా చెవులు చేసుకొని ఏవేవో గుసగుసల్నీ, గాజుల చప్పుడునూ వినాలని  ప్రయత్నిస్తున్నాడు. అందుకు భిన్నంగా

“యిల్లు మారదామండీ.. పిల్లలకు సెపరేట్ రూమ్ వుండేలాంటిదానికి” అంటోంది అమ్మ.

“పిల్లలు అంటున్నావు.. యిప్పటికి వాడొక్కడే కదా వున్నది. బహువచనానికేమైనా ఏర్పాట్లు చేద్దామా?”

“మీ రెండర్ధాల మాటలూ మీరూ. అవి వినే వీడు యింతలేడు బజార్లో మాట్లాడుతున్నాడు. నాకు తల కొట్టేసినట్ట్లనిపిస్తోంది” నాన్న గట్టిగా నవ్వుతూ, తర్వాత నవ్వు ఆపుకుంటూ .. యేదో అన్నాడు గుసగుసగా.

“నీకు దండం స్వామి. గమ్మున పడుకో. నాకు బాగాలేదుగానీ..”

నాన్న మళ్లీ యేదో అన్నాడు..

“నీ గబ్బు మాటలు వింటూ, ఆ గబ్బు పాటలు, టీవీల్లో చూస్తూ వీడు యెట్లా తయారైతాడొ నీక్కొంచెం కూడా యేమనిపించదా?” అమ్మ గట్టిగా అడిగింది.

అమ్మ మాటలు అనిల్‌కు నిరాశ కలిగించాయి.

“అయినా కమలా చిన్నపిల్లల గ్రహణశక్తి వాడిగా వుంటుంది. యిట్లా టీవీ వొక్కటే కాదు. వీధిలో, స్కూల్లో, స్నేహబంధాల్లో ఎన్నో తెలుస్తాయి వాళ్లకు. వాళ్ల శరీరమొక ఫాక్టరీ. వాళ్ల మెదడొక కంప్యూటర్. ఏవేవో సంకేతాలతో ఏదేదో ఏర్పడుతూ పోతుంది. ఫలానా దానివల్లే ఫలానా విధంగా అయ్యారని నువ్వు నిర్ధారించలేవు. భారతదేశంలో మనలాంటి యిండ్లు సరే, అమెరికాలో, యూరోప్‌లో పుట్టినప్పటినుంచి వేరేగా వుంచే పిల్లల్లో కూడా పువ్వు విచ్చుకున్నంత రహస్యంగా లైంగిక వ్యక్తిత్వం ఏర్పడుతుంది. అయినా తల్లిదండ్రులుగా మన ప్రయత్నాలు మనం చేయాల్సిందే. యీసారెట్లాగూ సాలరీ పెరుగుతుంది. వేరే బెడ్రూమున్న  యింట్లోకి మారుదాం…”

నాన్న మాటలు ఏమీ అర్ధం కాకున్నా అనిల్‌కు మరింత చేదుగా అన్పించాయి. కళ్లు మూసుకుపోతున్నాయి. ఏవేవో దృశ్యాలు పీడకలల్లా దొర్లిపోతున్నాయి. సునీతను ఎవరో లాక్కుపోతున్నట్లూ. మరి ఎప్పటికీ కన్పించనంత దూరం వెళ్లిపోయినట్లూ, లేదు తలుపులు బిగించిన గూడులో వూపిరాడక కూరుకుపోయినట్లు, ఆ గూడు మీద అమ్మానాన్న ఎగిరి దుముకుతున్నట్లూ. తన కళ్లు కట్టేసి, చేతుల్లో బ్యాట్ పెట్టి “రన్ చేయి, రన్ రన్”అంటూ  వెనుకల పడుతున్నట్లూ..

పొద్దునుకి జొరమొచ్చింది అనిల్‌కు. అమ్మా నాన్న మొఖం మీద తొంగి చూస్తుంటే బరువుగా కళ్లు తెరిచాడు. నుదుటిమీదా, ఎద మీదా చేత్తో స్పర్శిస్తుంది అమ్మ.

“వొల్లు కాలిపోతాంది కదండి. డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకుపోదాం” అంటొంది.

“మాటే వినడు. ఎండకూ, గాలికీ పగలంతా తిరుగుతాడు. యింగ జొరం రమ్మంటే రాదా..” గొణుక్కుంటోంది.

మూడు రోజులకి అనిల్ మామూలు స్థితికి వచ్చాడు. ఆ సాయంత్రానికి జ్వరం తెరిపిచ్చింది. మంచం మీదనుండి లేచి బయటికొచ్చాడు. ఇంటి మందు పక్కింటి ఆంటీ, అమ్మ  మల్లెపూలు దండలు అల్లుకుంటున్నారు.

“డాక్టర్ దగ్గరకు పోయినట్లుంటిరి గదా కమలా ఏమన్నారు…?”

“కన్‌ఫర్మ్ అయినట్లే ఆంటీ..”

“ఏరా అనిలూ నీకు చెల్లెలో, తమ్ముడో రాబోతున్నారు. నువ్వేమో జొరంతో పడుకుంటివీ..” నవ్వుతూ అంది పక్కింటి ఆంటీ..

ఏమీ అర్ధం కాకుంటే అమ్మ వైపు చూసాడు అనిల్.

అమ్మ సిగ్గుతో ఆంటీ వైపు చూస్తోంది.

“నాకెవరూ వద్దు. మా అమ్మనే గావాల…” పరుగున వచ్చి కమలను వాటేసుకొని, “అమ్మా, అమ్మా నీ దగ్గరే పడుకుంటా, నాకు వేరే మంచమొద్దు. మీ మధ్యనే పండుకుంటా..”బేలగా అంటున్నాడు.

“యీ మూడు రోజులు నా దగ్గరే పండుకున్నావ్ గద నాన్నా.. పొట్ట మీద పడొద్దమ్మా..” అనునయంగా అంటొంది కమల.

“యింగేం పండుకుంటావు మీ అమ్మ పక్కన. ఆ కాలం అయిపోయిందిరా అనిలూ..”

పక్కింటి ఆంటీ మాటలు వింటుంటే మళ్లీ జ్వరమొచ్చేట్లుంది అనిల్‌కు. కళ్ళలో నీళ్లు తిరుగుతున్న అనిల్‌ని చూసి “తిక్క నా కొడుకు” అని లాలనగా దగ్గరకు తీసుకుంది కమల..

కథ: జి. వెంకట కృష్ణ

కథాచిత్రం: మహీ బెజవాడ