ఖుష్బూ

 

saiపరిచయం:

నేను పుట్టి పెరిగిందంతా హైదరాబాద్ ఓల్డ్ సిటీ. చిన్నప్పటినుండి సినిమాలు చూడటం, పుస్తకాలు చదవడం బాగా అలవాటైంది.

సినిమాలు చూసే అలవాటు కాస్తా సినిమా తియ్యాలనే ఆశయంగా మారి ఇప్పుడు అదే ఫీల్డ్ లో ఒక సినిమాకి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ గా చేసి, ఇప్పుడు మరో సినిమాకి కో-డైరెక్టర్ గా పని చేసే వరకు తెచ్చింది. ఇప్పటి వరకూ నాలుగు షార్ట్ ఫిలిమ్స్ చేసాను. ఫీచర్ ఫిలిం చెయ్యాలని ముందుకు సాగుతున్నా.
పుస్తాకాలు చదివే అలవాటు అప్పుడప్పుడు నాతో చిన్నచిన్న కథలని రాయిస్తుంది. ఏదైనా రియాలిటీ కి దగ్గరగా లేదా నా సొంత అనుభవాలని కథగా మలిచే ప్రయత్నం చేస్తాను.

ఇంకా ఎన్నో పుస్తకాలు చదవాలి, మరిన్ని కథలు రాయాలి.

“Writing is the Painting of the Voice” అనే కొటేషన్ గుర్తుచేసుకుంటూ.

-సాయి యోగి

ఎన్నేళ్ళయింది ఇక్కడికొచ్చి, ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు వదిలిపోయిన ఈ బస్తీని. అంతా మారిపోయింది, కాని నా జ్ఞాపకాలల్ల ఏం మారలే.

అప్పుడు డాడి కార్ నడ్పుతుంటే తిరిగేటోల్లం ఈ గల్లీలల్ల, ఇప్పుడు రద్దీ వెరిగింది. నేనూ, అక్కా ఎన్కల కూసోని కిట్కీలకెల్లి బైటికి చూస్తుండే, తెల్సిన ప్లేసే అయినా కార్ల నుంచి చూస్తే అదో షోక్ అప్పుడు.

ఇంతకంటే లోపలికి పొయ్యేతట్టు లేదనిపించి ఎడ్మదిక్కున్న మస్జిద్ పక్కన కార్ ఆపి దిగిన. ఈ మస్జిద్ పేరేమో ఉండే… హా… గౌసియా మస్జిద్ కదా! అవును. మస్జిద్ గోడ కింద మూలకి కనిపించినై బొగ్గుతోని గీసిన వికెట్లు. అరె! ఇదైతే మారలే ఇంకా. లోపల్నే నవ్వుకున్న. అప్పుడు మేము ఇట్లనే గీసి ఆడుతుండే బ్యాట్-బాల్, బాల్కి బొగ్గు మర్క అంటుకుంటే అవుట్, లేదంటే లేదు. అయ్యన్ని గుర్తురాంగనే  ఏందో మనసంత ఫుల్ ఖుష్, ఖుష్  ఐతుంది.

ఎవ్వర్కైనా  పుట్టి పెరిగిన జాగకి చాన ఏండ్లకి వస్తే ఇట్లనే ఉంటదేమో!

పక్క గల్లీలకి నడిస్తే మా పాతిల్లు. దర్వాజలు, గోడలు అట్లనే ఉన్నయ్, చత్తు మీద రూమేసిర్రు, కలర్ మర్చిన్రు అంతే. చూడంగనే ఎందుకో కన్లళ్ళ నీళ్ళు తిర్గుతున్నై, గొంతులకి దుక్కమొచ్చింది ఒక్కటే సారి.

ఆషా బీబీ వాళ్లకి అమ్మినం అని చెప్పిండు డాడీ. అప్పుడు నేను అమ్మమ్మోల్ల ఇంట్ల ఉంటుండే. అమ్మినం అని చెప్పినప్పుడు ఏం అనిపియ్యలె, ఇన్నేళ్ళల ఒక్కసారి గూడ రాలే గానీ, ఇప్పుడు ఏందో? పైసలిచ్చి మల్ల ఇల్లు కోనేయ్యల్నా అన్పించింది. ఎమ్జేయ్యాలె ఇప్పుడు కొని ఎవరుంటరు? నేను ఇయ్యాల  యూ. ఎస్. వోతున్న. ఈ సారి ఎప్పటికోస్తనో తెల్వది.

*****

Kadha-Saranga-2-300x268

కార్ కీ కొనాతోటి దర్వాజా కొట్టిన, లోపల్కెల్లి రాజా హిందుస్తానీ పాటలు ఇనిపిస్తున్నై. మల్ల కొంచెం గట్టిగ కొట్టిన, ఒక చిన్న పోరడు ఒచ్చిండు. “కోనోనా?” అన్నడు. “కోయిబి నయ్యేక్యా, బడే” అడ్గిన. “అబ్బూ నయ్యే, కామ్కూ గై” అని చెప్తుంటే లోపలికెళ్ళి “రియాజ్… కౌన్?” అని ఆడ గొంతు. “హా మా… హమ్ లోగ్ యే ఘర్మే రహేతెతే…” అని నా మాట పూర్తి అవ్వక ముందే “ఇను నహిహే, ఆప్ షాంకు ఆవో” అంది. నేను “ఒక సారి మా ఇల్లు సూస్కోని పోతా” అందాం అనుకున్న గాని ఎందుక్లే బైటికేంచి చూస్న గదా సాలు, ఎవరైన రానిస్తారా అట్లా. కన్లారా మా ఇల్లు మల్ల చూస్కొని గట్టిగ ఊపిరి వీల్చి అక్కడ్నించి కదిల్నా, నవ్వుకుంట రియాజ్ గాని చెంప విండి.

మస్జిద్ ముందల కిరాణా షాప్ కనిపిస్తే సిగరెట్ తాగి పోదాం అన్కొని, పోయి తీస్కోని ముట్టిస్తుంటే చూస్న ఆయనని, హామీద్ భాయ్! కొంచెం గూడ మారలే అట్లనే ఉన్నడు. జెర్ర ఎంటికెలు తెల్లగైనై గంతే. చేత్ల సిగరెట్ పడేయాల్నా? అరె… ఇప్పుడు నేను పెద్దోన్నైన కదా!

పల్కరిచ్చిన, గుర్తుజేస్నా. డాడీ పేరు జెప్పంగనే గుర్తు వట్టిండు. మస్తు ఖుష్ అయ్యుండు, దుకాన్కి ఒచ్చిన ఒకరిద్దరికి అడిగిండు, “ఇస్కు పైచనే?” అని. చానసేపు మాట్లాడిన, “మీ నాయ్నాకీ రంజాన్కి షీర్కుమా పంపిస్తా” అని అడ్రెస్స్ తీస్కుండు.

ప్రియ నుండి  మెసేజ్ ఒచ్చింది “Where are You?” అని, రిప్లై ఇచ్చిన. చెక్ ఇన్ కి లేట్ అయితది, హమీద్ భాయ్ కి “ఖుదా హఫిజ్” చెప్పిన .

కార్ దగ్గరికి నడుస్తుంటే కనిపించిండు ఎత్తుగా, ఎర్రగ, గడ్డంతోని, నమాజ్ టోపీ వెట్కొని, చేత్ల యేవో కవర్లు పట్కోని. నాదిక్కే చూస్కుంట వస్తున్నడు. ఎవడీడు ? ర…హీం, రహీం గాడు. నా రక్తం బగ్గున మండింది, ఆని మొఖం చూడలనిపించలే, ఆ రోజు జరిగిన విషయం గుర్తొచ్చింది నోట్ల నుండి మాంచి మాటొచ్చింది.

 

నా పక్కనుండి ఎల్లిపోయిండు గుప్పున అత్తరు వాసన, తూ… కంపరమొచ్చింది.
రహీం గాడు నేను జిగిరి దోస్తులం. ఆ రోజు ఆదివారం అందరం జండా కాడ  క్రికెట్ ఆడుతున్నం, ఆ రోజే ఇండియా పాకిస్తాన్ ఫైనల్ మ్యాచ్, మట్టన్ షాప్ టీవిల స్కోర్ చూస్కుంట, ఆడకుంట ఉన్నం. ఇండియా గెల్చింది. నేను ఫుల్ ఖుష్ అయ్యి ఆన్ని ఎక్కిరించుకుంట, మజాక్ చేస్కుంట దున్కులాడ్తున్న. రహీం గాన్కి కోపం ఒచ్చింది, ఆడు పాకిస్తాన్ ఫ్యాన్. నన్ను తిట్టిండు, నేను కొట్టిన మెల్లగనే,  ఆడు ఆని చేతిల బ్యాట్ తోని నా కాళ్ళ మీద గట్టిగ కొట్టిండు. ఎద్దు కూర తింటడు గద దెబ్బ గట్టిగ తాకింది. నాకు భయమయ్యి గలీజ్ మాటలు తిట్టుకుంట ఇంటికి ఉర్కిన.

ఇంటికివోయి డాడీకి చెప్పిన, “నువ్వీడుంటే ఇట్లనే అవారా గాన్వి తయ్యారైతట్టు ఉన్నవ్” అని నన్నే తిట్టి  అమ్మమ్మా వాల్లింటికి పంపిండు.

ఆని వల్లనే నేను ఇక్కడ్నుండి పోయిన, ఆని వల్లనే… అప్పట్నుండి ఆడంటే కోపం పోలే… కొన్ని సార్లు వాన్ని చూడాల్సి వొస్తదని ఊరునుండి ఇంటికి గూడ రాలే. ఆని వల్లనే నేను ఇక్కడి నుండి… చిన్నప్ప టి నుంచి ఆని మీద అదే కో…..? అవును, ఆని మీద అదే కోపం, చిన్నపట్టినుండి కోపం… చిన్నప్పుడు…..? చిన్నతనం… ఇప్పుడు?

ఎప్పుడో కొట్లాడినం, అయిపొయింది ఇప్పుడేమైంది మాట్లాడనీకే? వాని ఇష్టం వాంది, నా ఇష్టం నాది. అయినా దోస్తాన్ల కూడా టేస్ట్లు – స్టేటస్ లు, అవసరాలు – అవకాశాలు చూస్కోని దోస్తాని చేస్తరా? అప్పుడది దోస్తాని అయితదా. ఆని మీద కోపం గాయబ్ అయ్యింది. “మన మనసుకి ఏది కరెక్ట్ ఆలోచనో ముందే తెలుసు, ఆ ఆలోచన వచ్చేదాకా దిమ్మాఖ్ ఖరాబ్ అయితుంటది”. అది అర్ధమైన కొన్ని సెకండ్లల్ల నా కార్ యు టర్న్ తీస్కుంది.

sai1

ప్రియా కాల్ ఒస్తుంది… ఎత్తలేదు. కార్ స్పీడ్గ పోనిస్తున్న రహీం గాన్ని కల్వనీకె, మళ్ళీ ఫోన్, లిఫ్ట్ చేసి “Yaa Honey, I will be there in 30 Minutes” అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేస్నా. ఆమెకి ఇంగ్లీశ్లనే చెప్పలే, ఇక్కడామె కాదు, యూ. ఎస్. సిటిజెన్.

కార్ ఆగింది, వానిల్లు నాకు బాగ గుర్తు, జెండా పక్కన డెడ్ ఎండ్ గల్లీ ఉంటది, గల్లీలకి ఒచ్చిన. అక్కడెప్పుడు  రెండు మూడు మేకలు కట్టేసుంటై, అరె! ఇప్పుడు గూడ ఉన్నయ్. పక్కనే ఫుల్ కవర్ ఉండే హాఫ్ వైట్ కలర్ ఇన్ప డోర్.

డోర్ కొట్టిన ఏం సప్పుడు లేదు. ఫోన్ సప్పుడయ్యింది, సైలెంట్ జేసిన. మల్లా డోర్ కొట్టిన ఒక చిన్నోడు ఒచ్చిండు, ర…హీం గాడే… అరె ! కాదు. ఆడిలాగనే ఉన్నడు… సేమ్ టు సేమ్. ఆ చూపు, ముక్కూ, సుడి తిరిగిన పాపిడి.

ఎటో పోతుండు చేత్ల తర్మస్ ఉంది ఆపిన, “రుకో తుమ్హారే అబ్బుకా నాం క్యా హై?” అడిగిన, “మహమ్మద్ రహీముద్దిన్” అన్నడు. నవ్వొచ్చింది నాకు. “హై ఘర్మే?”, “నై కామ్కూ గై… షామ్మే ఆతే” అని  చెప్తుంటే లోపలి నుండి ఆడ గొంతు వీడి అమ్మ అనుకుంటా “కౌన్?” అని, నేను “భాబీ జాన్…రహీంకె లియే ఆయతా”, “నై ఉణు బాహర్ గై ఆప్ కౌన్?”, “మై కిరణ్, రహీం కా బచ్పన్ కా దోస్త్ హూ, మిల్నే అయ తా” , “అచ్ఛా… ఇను కబ్ అతేకి పతానై”. ప్రియ ఫోన్ ఒస్తుంది, సైలెంట్ జేసి, “ఫోన్ నెంబర్ దేసక్తే క్యా ?”, “హై నెంబర్ మగర్, ఫోన్ చాలూ నైహై… కాం నై కర్రా ఫోన్, ఆప్ చాయ్ పానీ పీనతా”, “నై భాబీ షుక్రియా, మై అర్జెంట్ మే హూ, అచ్ఛా ఆప్ నెంబర్ దిజియే మై కభి ట్రై కరుంగా”.

 

నెంబర్ తీస్కోని, ఆడి కొడుకు ఫసీవుద్దిన్ చేత్ల చేత్కోచ్చిన పైసల్ వెట్టి బయల్దేరిన, ఆన్ని కలిస్తే బాగుంటుందే, చా… బాదనిపిస్తుంది. ఫస్ట్ చూసినప్పుడు నా దిమాఖ్ పంచేయ్యలె, ఆనికి సారీ అయిన చెప్పలే అంజాన్ కొట్టినందుకు.

ఒక గంట టైం ఎన్కకి పోతే బాగుండు అనిపించింది. కోపం ఒచ్చింది నామీద నాకే, ఇన్నేళ్ళ నుండి కల్వలే గానీ ఇయ్యాల ఎక్కడ లేని ప్రేమొచ్చింది? అవ్వు, నవ్వొచ్చింది. కానీ కలిస్తే బాగుండు, సారీ చెప్పి గలె మిలాంస్తే అదో తృప్తి ఉంటుండే.

*****

మా అపార్ట్మెంట్ కొచ్చిన, నా పార్కింగ్ల  స్కూటర్, అయిపోయిండు వాచ్మన్ ఇయ్యాల, అసలే నారాజ్లున్న “హే వాచ్ మాన్ ఎన్ని సార్ల చెప్పాలే ఈడ మా బండ్లు ఒస్తై అని”, తిట్టిన మల్ల నాకే మంచిగన్పియ్యలె, కార్ పార్క్ చేసి ఎల్లిపోయిన.

ఏం వాసనిది, అత్తరు… ఎక్కడినుంచో…. నాకొచ్చిన అన్మానం నిజం కావాలె అన్కున్న నెక్స్ట్ సెకండ్ల  హాల్లకి ఎంటర్ కాంగనే, రహీ….మ్ గాడు.

ప్రియా “I was dialing you”, అని ఏదో అంటుంది. నేను ఇంటలే. వీడు సోఫలకేంచి లేచి నన్ను చూస్తుండు. నాకేం మాటలోస్తలేవు, అట్లనే చూస్తున్న, ఆడే ధన్మని నా దగ్గరికొచ్చి నన్ను గట్టిగ గల్లె మిళాయించి “మాఫ్ కర్ భాయ్… తెరేకు దేక్కే భి అంజాన్ మారా, క్యా హూహాకి జబ్… ఫిర్ హామీద్ భాయ్ సే మిలా” ఏదో చెప్తున్నడు. అరె! నా కన్లళ్ళకెళ్ళి నీల్లోస్తున్నయేoది! వీనికి గూడ కళ్ళు తడ్సినట్టున్నాయ్. మా ఇద్దరికీ ఒకటే సారి షైతాన్ ఇడ్సినట్టుంది, “మేరేకుబి మాఫ్ కర్ భాయ్”, నేన్ గూడ గట్టిగ వట్కున్న. ఇప్పుడు రహీంగాని  అత్తరు వాసన గలీజ్గా అన్పిస్తాలేదు, ‘ఖుష్బూ’ వస్తుంది!

*