ఈ కథల్లోకి తవ్వుకుంటా పొతే ఒక్కోసాట ఒక్కో తడి తగులుతాంటాది. అది ఏడుపో, ఎతుకలాటో, యాతనో, యాపమాను మీద ప్రేమో, సరసమో, చెతురో, ఆకలో, అమ్మతనమో ఏదో ఒకటి. కత కోనేటి ఊటై దప్పిక తీరుచ్చాది. ఏటిగట్ట్టై సేదతీరుచ్చాది. అట్లని అది ఎప్పుడూ సంబరమే గానక్కర్ల్యా. అప్పుడప్పుడు సన్నాసపకోళ్ళ తీరని ఆకలి కోరికల్ని మనకు రుచి సూపిచ్చి కళ్ళనిండా కన్నీళ్లను కుమ్మరిచ్చి పోతాది.( కురాక్కు సచ్చోటోన్నా…)
ఊర్లల్లో కొన్ని ‘గొప్ప’మాన్లుంటాయి . నిజంగా సెప్పాలంటే ఆ మాన్లను ఎవరు నాటింటారో, అయి ఎన్ని తరాల కిందటియో కూడా తెల్సుండదు. ఒక్కసారిగా ఆ మాన్లే గనకా కాన్రాకపోతే ఆడ శూన్యం సుడులు తిరుగుతాది. అంతా బోడిగుండు మాదిరి బోసిపోయినట్లుంటాది. కడుపులో తెడ్డు పెట్టి గెలికినట్లుంటాది. కూలిపోయిన ఆ మానుకింద పిల్లప్పుడు ఆడుకున్న్య గోలిగుండ్లాటలు, ఎండాకాలం సల్లని నీడను పరిసే ఆ మాను కొమ్మలు అన్నీ మతికోచ్చాయి.
తాజా కామెంట్లు