మరచిపోతానన్న భయంతోనే రాస్తున్నా..

“Short stories are tiny windows into other worlds and other minds and other dreams. They are journeys you can make to the far side of the universe and still be back in time for dinner.”
Neil Gaiman
కథ రాయడం అంటే  మనసుకీ ఆలోచనకీ ఒక కొత్త రెక్క మొలిచినట్టే! అది సరదాగానే రాయచ్చు, లేదూ మహాగంభీరంగానూ రాయవచ్చు. లేదూ, ఇవాళెందుకో మనసు బాగుండక రాయచ్చు. కాని, కథ రాసినప్పుడు ఆ రచనలో రచయిత హృదయం  తనకే తెలియని కొత్త స్వేచ్చని అనుభవిస్తుంది. అసలు కథే ఎందుకు రాయాలి? అన్న ప్రశ్నకి ఆ స్వేచ్చలో ఒక సమాధానం ఉన్నప్పటికీ, వొక్కో రచయితా వొక్కో పద్ధతిలో ఈ స్వేచ్చని వెతుక్కుంటారు. ఆ వెతుకులాట గురించి ప్రతి గురువారం  ఈ  “కథన రంగం” శీర్షిక కింద ఒక కథా రచయిత మీకు చెప్తారు.

ఈ వారం : వంశీధర్ రెడ్డి

 

నేనెందుకు రాస్తానంటే.. నాకు భయం, నా అనుభవాల్ని నేనెక్కడ మర్చిపోతానేమో అని-

నిజంగా.. నాకు భయం, నేనెక్కడ నా బాల్యపు భాషనీ, మట్టివేర్ల వాసనల్నీ పోగొట్టుకుంటానేమోనని..

అప్పటికీ ఇప్పటికీ జీవిక కోసమో, జీవనం కోసమో, అసంకల్పితంగా చాలానే ఆత్మ పదార్ధాన్ని పోగొట్టుకుని ఉన్నప్పటికీ, ఎప్పటికప్పుడు ఙ్నాపకాల్లో పునర్నిర్మితమౌతుండే స్వకీయ నీడల రూపాల కలల్ని గుర్తుపెట్టుకోవాలంటే నాకున్న ఒకే ఒక్క దారి వాటిని రాసుకోడం,  లిఖితం చేసుకోడం, ఏదీ శాశ్వతంకాని ఈ వర్ధమాన చరిత్రలో వాటికి కాస్తంత స్వార్ధపూరిత మిధ్యా శాశ్వతత్వాన్ని ఆపాదించుకుని గుర్తుంచుకోడం..

అంతే, మరేంలే పెద్దగా.. ఎప్పుడైనా నాలాంటి అనుభవాలున్న మనుషులెవరైనా ఇవి చదివి పలకరిస్తే, పోగొట్టుకున్న ఆత్మశకలాలేవో ఎదురొచ్చినట్టు అనిపిస్తుంటుంది, ఆ అమూల్య క్షణాలకోసం తప్పితే పెద్దగా ఆశలేంలేవు రచనలద్వారా.. ఇక ,కథారచనే ఎందుకిష్టం అంటే, మన బ్రతుకుల్లోని ఒంటరితనం, అనిశ్చితత్వం, బానిసత్వం, కవిత్వంలో అర్ధరాహిత్యపు పదాల బడాయిగా దాచగలిగేంత క్లుప్తంగానూ అనిపించక, అలాని నవలీకరించగలిగే విస్తృత సామర్ధ్యమూ నాకు లేక..

కథారచన్లో శైలీ, శిల్పం టెక్నిక్కుల గురించి మాట్లాడేంత అవగాహన లేదుగానీ, నేను అనుభవించిన సంఘటనలని, మానసిక సామాజిక ఆర్ధిక రాజకీయ దృక్కోణాల పరిధుల్లో , నాకు తెలిసిన భాషలో , వీలైనంత సహజంగా చిత్రించే ప్రయత్నం చేస్తాను, నాతో నేను మాట్లాడుకునే ఒకలాంటి మిస్టిక్ మోనోలాగ్ లాగా, నాకది సౌకర్యం కూడా..

కథంటే “ఇలాగే ఉండితీరా”లన్న పురానియమాలేవీ లేకపోతేనే కథ మనగలుగుతుందేమో అలాంటి ఒక స్వేఛ్చావాతావరణంలో..

2

 

“బాసూ, అసల్నువ్వెందుకు రాస్తావ్రా” అని నన్నెవరైనా అడిగితే, ఏం చెప్పాలో తెలీదు నిజంగా..బలుపో కొవ్వో కాదుగానీ, నిజంగా..
ఎందుకంటే నేను రోజూ ముప్పయ్యారు గంటలూ అదే పన్లో ఉండను, కనీసం పేరుమోయించుకోవాలని పనిగట్టుకు అన్ని పుస్తకాలూ చదువుతుండే సీరియస్ సాహిత్యాభిమానిని కూడా కాదు..నేను చదూకున్నవి ఏవో పది నవలలు, కొంత కవిత్వమ్, అతి కొంత విమర్శ, నెగ్లిజిబుల్ గా కథలు…. అసల్నాకూ కథకీ సంబందమే లేదు మరీ మాట్లాడ్తే..
vamsidhar
ఎప్పుడో  నెలకో రెణ్ణెల్లకో ఒకరోజు అకస్మాత్తుగా ఓ పేరులేని విషాదమో, హాయో, ఆశ్చర్యమో, అనుభూతో లాగిపెట్టి ఫటేల్మని కొట్టెళ్ళినప్పుడు, ఎంత తాగినా కిక్కెక్కనితనంలాంటి అతిజాగరూక జాగృదవస్థలాంటి ఏదో మిస్టిక్ వాసన కళ్ళకి తగిల్నప్పుడో,  అదిగో అప్పుడు మాత్రమే నేనేదోటి రాస్తాను, ఏదోటి.. కథో, కవితో, సొల్లో, మరేదో.. అప్పటిదాకా మర్చిపోయిందేదో గుర్తొస్తుంది ఆ పవిత్రక్షణాల్లో, అప్పటిదాకా పోగొట్టుకున్న ఆత్మపదార్ధమేదో అర్ధమైనట్టు అనిపిస్తుంది ఆ విచిత్ర క్షణాల్లో.. మరి దానికి కాస్తంత సూడో శాశ్వతత్వాన్ని ఆపాదించుకుని గుర్తుపెట్టుకునే ప్రయత్నంలో చేతనైంది, సులువైందీ రాసుకోడమొక్కటేగా, నాకు మాత్రమే తెలిసిన నా భాషలో, నేను మాత్రమే తిరగ్గలిగే నా ఊహల్లో ఆ అనుభవాన్ని నిక్షిప్తం చేయడంతప్ప నేను చేసేదీ చేయగలిగిందీ ఏమీ ఉండదు..కేవలం అనిమిత్తమాత్రంగా శబ్దించుకోడంతప్ప..
 
నాకింకా నేనే పూర్తిగా తెలీదు,  అప్పుడప్పుడూ అనుమానపడ్తుంటాను, నేను నిజంగా ఉనికిలోనే ఉన్నానా, లేక ఇదంతా నా భ్రమా అని, మీకెప్పుడూ ఇలా అనిపించలేదా.. మీకెప్పుడూ మీ కలలో మీ సమాధిపక్కన మీరే ఏడుస్తున్నట్టు మెలకువ రాలేదా…మీకెప్పుడూ ఒక్కసారి చచ్చి చూద్దాం ఎలా ఉంటుందో అనిపించలేదా..ఎవ్రీ వన్ ఆఫ్ అజ్ హాస్ మెనీ లేయర్స్ ఆఫ్ బీయింగ్, ఆ ఒక్కో పొరా పరిచయించుకుంటూ పోవడమే మనం చేయాల్సింది అని నమ్ముతాన్నేను.. సామాజిక వైరుధ్యాలు రూపుమాపాలంటే  ముందు వైయుక్తిక సంఘర్షణల్ని మనం గౌరవించాలి, కనీసం అర్ధం చేసుకోవాలి.. అది సంపూర్ణంగా సాధ్యపడేది రాత ల్లోనే…కాస్త క్రిస్పీ గా ఉండే కథల్లోనే సాధ్యమది
మన ఏకాంతాల్నీ, బానిసతత్వాల్నీ, అనిశ్చితపు బ్రతుకును అర్ధరాహిత్యపు పదాల కవితల్లో దాచిపెట్టడం ఇష్టంలేక, అలాని నవలీకరించేంత సమగ్ర కృషి నాకులేక (పచ్చిగా చెప్పాలంటే చేతకాక) , కథల్రాసుకోడం సుఖం నాకు.. అల్టిమేట్ గా మనందరం ఇంకా బతికుంది సుఖపడ్డానికేగా..కాదా..
 
కవిత్వం పేరుతో కాస్తంత చెత్త రాసానుగానీ, నా కథలన్నీ (ఒకటో అరో తప్ప) నా అనుభవాల నీడలే..ఐనా వేరొకడి అనుభవాన్ని మనమెలా లిఖితం చేయగల్గుతాం..  నీతి కథలూ, పొలిటికల్లీ కరెక్ట్ కథలూ కాయితాల్లోనే కన్పిస్తాయ్, కాసేపు నవ్విస్తాయ్గానీ, వాటివల్ల పెద్దగా ఒరిగేదేంలేదు ఇప్పుడున్న టెక్నో ట్రెండీ కాలంలో… మనమున్న దేశకాలమాన పరిస్థితులుకూడా మన అనుభవాల పరిధులమీద నిర్మితమయ్యే అంతర్ఘర్షణలను నిర్దేశిస్తాయ్.. ఏ పాలస్తీనాలోనో సిరియాలోనో పుట్టుంటే పెన్నుకంటే గన్నే సేఫ్టీ అనుకునేవాళ్ళమేమో..అక్కడ యుధ్దం చేయగల్గేవాడే బ్రతుకుతాడు.. 
కొందరు భలే టైమింగుతో రాస్తారు ఊహా సామాజిక చైతన్యోన్ముఖులై, ఎన్నడూ కనీసం రోడ్డు పక్కన టీ కొట్టువాడితో నవ్వుతూ మాట్లాడకపోయినా, ఎప్పుడూ కనీసం ఇంటిపక్కన పారుతుండే మురిక్కాలవతో స్నేహించకపోయినా…ఎలా సాధ్యమో.. అదృష్టవంతులు వాళ్ళు..
 
ఈ కథల్ని అచ్చులో చూసుకోవాలనే కోరిక కూడా స్వార్ధపూరితమైందే, చదివిన వాళ్ళల్లో నాలాంటి ఒక్కరైనా ఉండకపోతారా అని,
అంతే మరేంలే.. ఇప్పుడున్న విపరీత పరిస్థితుల్లో సాహిత్యం నుంచి ఆశించేదికూడా పెద్దగా ఏంలే, ఒక్కో మనిషీ ఒక్కో సముద్రం కప్పుకున్న దీవయ్యాకా..ఎవరికీ ఎవరూ ఏమీ కాని శాపగ్రస్తపు ఒంటరులం మనమని మాటిమాటికీ రుజువౌతున్న నేటికాలంలో, అసలు బతికి ఉండడమే పెద్ద అచీవ్మెంట్ గా నిర్మొహమాటంగా నిరూపితమౌతున్న ఈ రోజుల్లో, అంతే..మరేంలే.. ఆశించిన ఆశాభంగం.. 

మనోరమ, స్టోరీ ఆఫ్ మనోజ్ అండ్ రమణి

 story of manoj and ramani

సిటీలో కాస్ట్ లీ ఏరియాలో మినిమo ఛార్జీల్తో నడిచే మనోరమ రెస్టారెంట్ ఎప్పట్లాగే ఆరోజు సాయంత్రం  కూడా ఫుల్గా నిండిపోయింది, గ్రౌండ్ ఫ్లోర్లో పార్కింగ్ శబ్దాల్తో ఫస్ట్ ఫ్లోర్లో సప్లయర్ల వడ్డింపుల్తో ఆరువరుసల్లో ఉన్న 36 టేబుళ్ళు, మెయిన్రోడ్డువైపున్న ఏడోవరుసలో ఆరుజతల 12 కుర్చీల్తో మనోరమ అంత మనోహరంగా ఏంలే, ఏడోవరుసలో చివర్న అంతగా ఏ.సీ గాలి తగల్దని ఎవరూ కూర్చోడానికిష్టపడని టేబుల్దగ్గిర కూర్చున్నాన్నే ఏకాంతంకోసం అప్పటికే ఐపోయిన కాఫీని తాగలేక మరో కాఫీకి ఆర్డరిచ్చి,, నా ముందు టేబుల్మీద ఓ గడ్డమ్మనిషి, 30 ఉంటాయేమో, ఏదో రాసుకుంటూనో, గీసుకుంటూనో తదేకంగా అంత అల్లర్లోనూ, సప్లయర్ కృష్ణ మరో కాఫీ తెచ్చి నా టేబుల్మీదుంచి కోపంగానో చిరాగ్గానో చూసుంటాడేమోని పోల్చుకునేలోపు ఎప్పుడూ ఎక్కువగా మోగని నా ఫోన్రింగై.

(హలో, సార్నమస్తే, లేద్సార్, ఐపోతుంది, ఖచ్చితంగా ఐపోతుంద్సా, రేపు సాయంత్రంలోగా, నేనే మీకు ఫోన్చేస్తా అయ్యాకా, ఖచ్చితంగా, నిజంగా సార్, ఉంటాన్సా, అలాగే సార్, ష్యూర్ ష్యూర్.. )

మదర్టంగ్ కాకుండా వేరే భాషలో మాట్లాడినప్పుడు మనమెందుకో కొన్ని పదాల్ని రెండ్రెండు సార్లు పలుకుతాం.. ఓకే ఓకే, హెలో హెలో.. ఎందుకో..
ఖచ్చితత్వానికీ నిజానికీ ఎంతతేడా ఉంటుందో, నిజం 1 డైమెన్షనల్, ఖచ్చితత్వం 2 డైమెన్షనల్, 3 డైమెన్షనల్ పదాలేమైనా ఉన్నాయా, ఉంటాయా, విస్తృతులు పదాలకా పదాల అర్ధాలకా, ఓర్నాయెనా, చాల్చాలిక ఆలోచన్లాగవ్ కాఫీ చల్లారినా, ఏంటీ ఎవరో అమ్మాయొస్తుందిటువేపు, ఇంత కార్నర్కి, నాకోసమొచ్చేవాళ్ళెవరూ లేరే, మే బీ, ముoదుటేబుల్మీద గడ్డం తాలూకాయేమో, హమ్మయ్య, హా గడ్డం తేబుల్దగ్గిరే కూర్చుందిగా, నా ఏకాంతాన్నెవరూ భగ్నించలేరెహే, ఏంటీ గడ్డం, అమ్మాయొచ్చికూర్చున్నా తలపైకెత్తి కూడా చూడకుండా ఏదో గీస్తున్నాడు, లవ్వా.. లవ్లో కోపమా, Love is a reciprocal torture అన్నది marcel proust ఏనా, చదవడమ్మానేసి చాలాకాలమైంది, ఛ, చదవాలి,  చదవాలన్నీ మరోసారి, Marquis de Sade “philosophy in the bedroom”, Gabriel García Márquez “memories of my melancholy whores”, Joseph Campbell “Hero with a thosand faces” చదవాల్చదవాల్చదవా…

అసలెందుకూ చదవడం, మెదడ్లో అనవసరంగా చెత్త పోగేస్కోడం కాకపోతే, అందరూ చెప్పేదదేగా..ఎవడి అనుభవాలు వాడిగ్గొప్ప. ఉహూ, చెప్పే విధానం గొప్పదోయ్, అందరూ రోజూవాడే పదాల్తో రాయడం మొదలెడ్తేగానీ రీడర్షిప్ పెరగదు ఏ భాషకైనా, ఊరికే తెచ్చిపెట్టుకున్న పటాటోపాలు కూల్చేసుకోవాలి ఎవడికివాడే కుదిర్తే..ఓసోస్, చాల్చాల్లే, నువ్వు చెయ్యవోయ్ ముందు, పతోడూ చెప్పేనాకొడుకే..
కాఫీఐపోతుంది, అసలు ఐపోకుండా ఉండేది ఏమైనా ఉందా, మనం బ్రతికే 60, 70 ఏళ్ళలో ఇది శాశ్వతం ఇది కాదు అని సిధ్దాంతాల్చేయడానికి మనకి బుధ్దుండాలి, సౌందర్యానికి వాలిడిటీ తక్కువ, మనుషుల్ని పురుగుల్లా చూసిన నీషేని కాఫ్కానే మనమెక్కువగా గుర్తుపెట్టుకుంటాం, తిట్టుకుంటూఐనా సరే, మనకు సొంత బుర్రల్లేకుండా చేసేది మన చాదస్తపు పెంపకాలే, రేపటి భయానికి దేవుడున్నాడంటే నమ్ముతాంగానీ దయ్యాల్లేవంటాం, న్యూటన్ని మర్చిపోతామిక్కడ, for every action there is an equal and opposite reaction అని.. ఏమాలోచిస్తున్నానేనసలు, ఛైన్ రియాక్షన్, ఒక న్యూట్రాన్ యురానియాన్ని గుద్ది మూడు న్యూట్రాన్లై, మళ్లీ ఒక్కోటీ ఒక్కో యురాన్నియాన్ని గుద్ది మరో మూడు న్యూట్రాన్లై, ఎక్కడ ఆక్కుండా ఎవ్వర్నీ అడక్కుండా ఆలోచన్లు.. మనవైన ఆలోచన్లు, నాదిర్దీన నాదిర్దీన నాదిర్దీ న, Nadir to zenith.. మురుగదాసా, స్టాలిన్ స్టోరీ ఇదేగా,

ఉమ్మ్ హ..హా..42.7% మత్తు వాసన..మొన్నటి వోడ్కా వొలికిన వాసనింకా గుబాళిస్తుంది షర్ట్ కాలర్ మీద,  స్మిర్నాఫ్ లో కాఫీ ఫ్లేవరొచ్చిందోటి, ఎంత బావుందో, ఇంటికి తీస్కెళ్ళాలి డబ్బులు మిగిల్తే..జీతం లేని జాబేదైనా ఉంటే అది తెలుగు సాహిత్యంలో అత్య”ద్భూ”త కృషి చేయడమేనేమో..ఐనా ఎందుకు రాస్తామో వెర్రిజనాలం కడుపులు కాల్చుకుని పెళ్ళాం పిల్లలని మాడ్చి..,

రేపు సాయంత్రంలోగా సార్వాడి పన్చేసి పెట్టాలి, ముందు టేబుల్మీది అమ్మాయిన్చూస్తుంటే ఇప్పుడే ఇంటికెళ్లాలన్లే, లైట్ పింక్ కలర్ సారీలో ,ఏంటో ఆ పర్ఫ్యూమ్.. టెంప్టేషనా, ఛ, ఎదవా, అమ్మాయికనపడ్తే కుక్కలా వాసన్చూసే అలవాటెప్పుడు పోద్దో, కనీసం కాసేపుండడానికైనా ఆ గడ్డంగాడేమైనా మాట్లాడ్తే బావుండు, పోనీ నేన్మాట్లాడ్తే, ఆపరొరేయ్, టెలుగు సిన్మా కాదిది, సరే

వెయిట్చేద్దాం ఏం మాట్లాడుకుంటారో విందాం, రాయి కరగకపోద్దా!! , ఇందాక మర్చిపోయా.. స్త్రీత్వమే 3 డైమెన్షనల్, అదొక్కటే,

మెల్లగా అల్లర్లు తగ్గాయ్ రెస్తారెంట్లో, నా ఫోన్లో టెంపుల్రన్ ఓ నాలుగుసార్లూ, డ్రాఫ్టెడ్ మెస్సేజెస్ ఓ రెండుసార్లూ చూస్కునేలోపు ఫోన్మోగింది, అమ్మాయి మాట్లాడబోతుందన్తెల్సి నా కుర్చీని మెల్లిగా వాళ్ళవైపు జరిపి కూర్చుని వీపుకి చెవులంటిoచుకున్నా..

-” (హెలో)”, ఏడుపు దాచుకున్న గొంతుతో, -“(హలో,ఇంకోసారి ఫోనెత్తను అన్చెప్పడానికే ఇప్పుడు కాల్ అటెండ్చేసా, you dont deserve me, you are such a filthy coward, i”ll never forgive you, never.. ఛస్తాని బెదిరిస్తున్నావా, ఛావ్పో)”

నిమిషం మౌనం, అమ్మాయేడుపు సన్నగా, గడ్డమింకా మాట్లాడకుండా ఏదో గీసుకుంటూనే, అంటే వాళ్ళిద్దరూ అపరిచితులా, అంతే అన్నట్టేగా, గడ్డమిప్పటికీ మాట్లాడట్లే, ఏడుప్పెంచిందమ్మాయ్, పక్కవరుసలో తలకాయలు కాసేపు తమ అమూల్య మైన గడియారప్పరుగుని ఈ తతంగానికి అర్పిoచి తిరిగి తమ కడుపులో పడుకున్నాయ్, గడ్డమిప్పటికీ ఉహూ.. జన్రల్గా ఇలాంటప్పుడు మగవెధవలంతా ఏడుస్తున్న అమ్మాయికి టిష్యూ పేపరూ, గట్టిభుజమూ ఇచ్చిఓదార్చి ఓదారి చూసుకుంటారు,

లాభంలే, కుర్చీనింకా తిప్పాలి, వాళ్ళిద్దరూ కన్పించేంతగానైనా, నేనెలాగూ కార్నర్లో కాబట్టి నా అత్యద్భుత విన్యాసం ఏవరూ గమనిoచే ప్రమాదం లేదు, చూసినా గాలి తగలక కుర్చీ తిప్పుకున్నాడనుకుంటారేమో, ఓ మూలనుంటే ఇన్ని సౌకర్యాలా, పీకల్దాకా కోపమొచ్చింది, గడ్డండ్గాడింకా గీసుకుంటూనే, అమ్మాయి ఏడుపులోంచి ఎక్కిళ్ళలోకొచ్చింది, టయానికి నీళ్లేవు నా దగ్గిర, ఇచ్చి కుర్చీనింకా దగ్గర చేసుకుందామంటే, ఎక్కిళ్ళ పౌనపున్యం నిమిషాల్లోంచి సెకండ్లలోకొచ్చాక, గడ్డం, కాయితమ్మడిచి బ్యాగ్లోంచి ఓపెన్చేయని వాటర్ బాటిల్తీసి తేబుల్మీదుంచాడు, రెండు గుక్కల్లో బాటిల్ని సగం శూన్యంతో నింపి ఆ అమ్మాయందిలా..

***

 

-” సారీ, మిమ్మల్నడక్కుండా మీ బాటిల్, ..”

“ఆఫర్చేస్తే తాగరేమోనని నేనే అడగలేదు, ఆర్యూ కంఫర్టబుల్ నౌ”

-“—————–”

“కాఫీ ఆర్డర్చేస్తున్నాను, మీకిష్టమైతేనే, ఏడుస్తున్నవాళ్ళని ఎందుకేడుస్తున్నారు అనడగడం ఎంత మూర్ఖత్వమో నాక్తెల్సు, .”

-“అలాగే ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్ కూడా, కాస్తాకలిగా….., ”

“కృష్ణా, రెండు కాఫీ, ఓ ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్, కాఫీ కాస్తాగి పంపించు” -“థాంక్యూ”

“రెగ్యులర్గా వొస్తుంటానిక్కడికి, మీరెప్పుడూ కన్పించలేదు నాకు”

-“ఫ్రెండ్ కోసం పక్క షాపింగ్మాల్లో ఎదురుచూస్తుంటే తనొచ్చేసరికి లేటౌతుందని తెల్సింది, కాసేపు కూర్చోడానికిక్కడికొచ్చా, రెస్టారెంటెప్పుడూ ఇంత రష్గా ఉంటుందా”

“వీక్ డేస్లో ఇలా, వీకెండ్లో ఐతే అసలు కాలుకూడా పెట్టలేం”

-“అవ్నా, మిమ్మల్నోటి అడగనా”

“యా, ష్యూర్, ”

-“ఇందాకట్నించి కాయితమీద ఏదో రాస్తున్నారు, పోయెట్రీ ఆ,”

“షిట్, కాదు, అది నా బిజినెస్ వర్క్, జనాలింకా పోయెట్రీ రాస్తున్నారా, అంత ఖాలీగా ఉంటున్నారా”

-“లేదూ, మీ గడ్డం కళ్ళద్దాలు చూసి..”

“చలికాలంగా, పగిల్న మొఖం కనపడకుండా గడ్డం పెంచా, ఫ్రెంచ్ ఫ్రైసొస్తుంది, తినండి, అయ్యాక కాఫీ చెప్తా”

-“డు యూ మైన్డ్ ఇఫ్ ఐ సే సంథింగ్, మీకు గడ్డం బావుంది, ఇంతకీ మీ బిజినె..”

“మీకేదో ఫోనొస్తున్నట్టుంది, మీకేనా..”

-“యా, (హెలొ.. డోoటెవర్ కాల్మీ, డోoట్ డోo డోo , ప్లీజ్, గో అవే ఫ్రం మి, ఆమ్ డన్, వరుణ్, ఆమ్ డన్ ఇన్ ఆల్ వేస్),” బీప్బీప్ బీప్ బీబ్బీబ్బీ ప్….. అయాంసారీ ఫర్ ఆల్ ది న్యూసెన్స్..”

” ——- ——”

-“కన్నీళ్ళెలా ఉంటాయో కూడా తెలీకుండా పెరిగాను, ఇప్పుడు నవ్వడమే మర్చిపోయాను, హ హ, సారీ అగైన్, నన్నొదిలేస్తే నా సోదంతా చెప్పేస్తాను,”

” ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్ ఎలా ఉంది, ఇంకేమైనా ఆర్డర్ చెయ్నా, గెస్ యూ ఆర్ హంగ్రీ”

-” —– ——- —–”

” పావుగంట క్రితం మీరెవరో కూడా నాక్తెలీదు, కాసేపట్లో మనం వెళ్ళిపోయాక మళ్ళీ కలుస్తామోలేదో కూడా తెలీదు, సో, మీరు మీలా ఉండలేనంత పరిచయం మనమధ్య ఇంకా పెరగనపుడే, మీరు మీలా ఉండండి, అట్లీస్ట్ బిహేవ్ యాజిఫ్ యూ వర్ యువర్సెల్ఫ్, ”

-“కుడ్ యూ ప్లీజ్ ఆర్డర్ సం చికెన్ సాండ్విచెస్ఫర్ మి, మీకాకలిగా లేదా,..”

“ఆకలేస్తుంది నాక్కూడా, ఐ విల్ గో విత్ ఎ బర్గర్, కృష్ణా రెండు చికెన్ సాండ్ విచెస్, ఒక చికెన్ బర్గర్, నార్మల్గా రెస్టారెంట్లో ఇలా అరవలేం, హ హ , ఇట్స్ అ కనెక్టింగ్ లింక్ బెట్వీన్ ది ఇరానీ కేఫ్ అండ్ ఎ సొఫిస్టికేటెడ్ రెస్టారంట్, ఆహ్, ఎక్స్ క్యూజ్ మి, గాట్ ఎ కాల్, వన్ మిన్, (హెలో, హా సంయు, ప్లీజ్ డోం క్రై, ప్లీజ్ సంయు, నో నీడ్ టు ఎక్స్ ప్లెయిన్ ది థింగ్స్ టు మి,నో నో నో, నథింగ్ లైక్ దట్, నెవర్ నెవర్ నెవర్, నువ్వేం చేసినా ఆలోచించే చేస్తావన్తెల్సు, సో, డోంట్ ఎవర్ బ్లేమ్ యువర్సెల్ఫ్, నువ్వు బావుండు చాలు, నేను బావుంటా.. టేక్కేర్, హా.. బై..)”

-“——– —- —-”

“———, ——–”

-” తను, మీ…”

” మై లవ్, ..”

-“మరేమైంది, ఈజ్ దేర్ ఎనీ ప్రాబ్లం, ”

” — —- —– — ”

***

-” మీరే చెప్పారుగా, మీరు మీలా ఉండలేనంత పరిచయం మనమధ్య పెరక్కముందే మీరు మీలా ఉండండి, ఐ గాట్ ఎన్ ఐడియా, వై డోంట్ వి షేర్ అవర్ స్టోరీస్, మే బి, వి కన్ గెట్ సం రిలీఫ్..”

” హాఅహ్, ష్యూర్, నేనో ఆర్కిటెక్ట్, వర్కింగ్ ఇన్ ఎ ఎమ్మెన్సీ, ఛ, బర్గర్ బాలేదివాళ, సాండ్విచ్చెలా ఉంది బానేఉందా, ఓకే, తను సంయుక్త, పీడియాట్రీషియన్, ఓ కామన్ ఫ్రెండ్ ద్వారా పరిచయం , ఆరేళ్లయిందిప్పటికి, తనప్పుడు మెడిసిన్ చేస్తుంది, నేనపుడు ఎం.టెక్ చేసి జాబ్ ట్రయల్స్ లో ఉన్నా, కొన్నాళ్ళకి తెల్సింది, ఇది స్నేహం కాదని, తను ప్రేమేమో అంది, నాకూ అలాగే అన్పించింది, మూడేళ్ళక్రితం తనకి బెంగుళూర్లో పీడియాట్రిక్స్ సీట్ వొచ్చింది, నాకు బాంబేలో ఉద్యోగమొచ్చింది, రెండేళ్ళు గడిచాయ్, నాకు జాబ్ పర్మెనెంటై హైద్రాబాద్ కి ట్రాన్ఫర్ ఐంది, తను బెంగుళూర్లో పీ.జీ ఫైనలియర్లో ఉందపుడు,ఇక మా విషయం ఇంట్లో చెప్పేద్దామనుకున్నాం, ,”

-“వాళ్ళింట్లో ఒప్పుకోలేదా, తను ఇంట్లోవాళ్ళను బాధపెట్టడం ఇష్టంలేదని చెప్పిoదా, ఇదేగా అన్నిచోట్లా జరిగేది, సాండ్విచ్లో చికెన్ నిన్నటిదనుకుంటా, వాసనేస్తుంది కాస్త,”

“ఉహూ, సంయూ కి బెంగుళూర్లో తను చదూకునేచోటే ‘జై’ అని ఓ డాక్టర్ పరిచయమయ్యాడు, ఆ పరిచయం ఎప్పుడు స్నేహాన్ని నన్నూ మర్చిపోయి చాలాదూరం వెళ్ళేదాకా నాకూ చెప్పలేదెప్పుడూ, మే బి, తనక్తాను స్ట్రాంగ్ మైండెడ్ అనుకునుండొచ్చు, మే బి, తను ఇవన్నీ జరగవు అనుకునుండొచ్చు, కానీ జరిగాయ్, కాఫీ తాగండి చలార్తుంది, ఇక్కడ కాఫీ ఫేమస్,.”

-“యూ లవ్ హర్ స్టిల్?? తనమీద కోపంలేదా, కనీసం ఇదంతా మీకు తెల్సినప్పుడైనా బాధలేదా”

“నేను ఎవర్నైనా ప్రేమిoచగల్ను అనికూడా అనుకోలేదెపుడు, నేను తనని లవ్చేస్తున్నానని తనే నాకు చెప్పిoది, తను జై ని ఇష్టపడ్తున్నా అని కూడా తనే నాకు చెప్పింది, సిల్లీ గా ఉండొచ్చివన్నీ విన్డానికి, కానీ నిజం కంటే సిల్లీ థింగ్ మరోట్లేదు.. కోపమొచ్చింది, నా మీద నాకే, మేము ఫోన్లో స్కైప్లో మాట్లాడుకుంటున్నపుడు తనెన్నోసార్లు చెప్పేది జై గురిoచి ఇండైరెక్ట్ గా, ఇప్పుడు చాలా కోపమొస్తుoది నా మీద నాకే, బెంగుళూర్లో ఉన్నంతకాలం తనెంత మెంటల్ టెన్షన్ అనుభవించిందో తల్చుకుంటుంటే, నేనే కాస్త ముందుగా అర్ధంచేసుకుని తనకు దారివ్వాల్సింది, ఆమ్ ఎ ఫూల్,

బాధ లేకపోడమంటే గాయం మానడం కాదు, నొప్పిని భరించగల్గడం ”

-“మీరు సంయు ని మర్చిపోగల్రా, హావ్ యూ ఎవర్ ట్రైడ్,”

“మర్చిపోడానికి తను మనిషి కాదు, ఐనా ఎందుకూ మర్చిపోడం, ఎక్కడో ఓ చోట తిరిగి కలుస్తాంగా, ప్రపంచం మనం అనుకున్నంత పెద్దది కాదు, ఐనా మర్చిపోకుండా బ్రతకలేమా”

-“యెస్, యూ ఆర్ ఎ ఫూల్, సారీ టు సే దిస్, బట్ యూ ఆర్ ఎ ఫూల్, ప్రాణంగా ప్రేమిo చిన అమ్మాయి నిన్ను కాదని వేరేవాడ్తో వెళ్తే, ఆపలేని మీరు, నిజంగా,.”

“స్టాప్ ఇట్, పెళ్ళిచేస్కోడం ఎంతసేపు.. హా.. పెళ్ళయ్యాకా తనకు నేన్నచ్చకపోతే, సం హౌ షి ఈజ్ కంఫర్టబుల్ అండ్ కంపాటిబుల్ విత్ హిమ్, బెదిరిoచో ఏడ్చో వాడ్ని వొదిలెయ్యమని చెప్పడానికెంతసేపు, వి ఆర్ హ్యూమన్స్, నాట్ స్లేవ్స్, ఇప్పడిదాకా నువ్వెందుకేడ్చావ్ ఐతే, ఇందుకేనా,”

-” —— ———”

” డింట్ వాంట్ టు ఎంబ్రేస్ యూ, చెప్పాలన్పిస్తేనే చెప్పండి,”

-” అదేం లేదు, నేను హోటల్మేనేజ్మెంట్చేసి, మారియట్ లో వర్క్ చేస్తున్నా, రెoడేళ్ళక్రితం ఓ సిన్మా యూనిట్ షూటింగ్ కోసం హోటల్కొచ్చింది, అప్పుడు పరిచయమయ్యాడు వరుణ్, అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్గా, ఆ సిన్మా మధ్యలోనే ఆగిపోయింది, కానీ మేమ్మాత్రం ఆపలేదు కలుసుకోడం, కొన్నాళ్ళకి నేను లాబీ మేనేజర్గా ప్రమోటయ్యాను, వరుణ్ స్క్రిప్ట్స్ పట్టుకుని ఫిల్మ్ నగర్లో తిరిగేవాడు, ఎంత బిజీగా ఉన్నా వీకెండ్స్ లో సిన్మాకో షాపింగో వెళ్ళేవాళ్ళం, ఆర్నెళ్ళలా గడిచాకవరుణ్ నన్ను అవాయిడ్ చేయడం మొదలెట్టాడు, సిన్మా ఛాన్సుల్లేక డిప్రెషన్లో ఉన్నాను ఇప్పుడు మాట్లాడళ్ళేను అనేవాడు, నేనూ గట్టిగా అడక్కపోయానపుడు, ఎంత కన్విన్సింగ్గా చెప్పినా ధైర్యం తెచ్చుకునేవాడుకాదు, విపరీతంగా తాగడం అలవాట్చేసుకున్నాడు, ఐ డౌట్, డ్రగ్స్ కూడా తీసుకునే ఉంటాడు, నా ఫోన్ కాల్స్ అటెండ్చేసేవాడు కాదు, వేరే ఫ్లాట్ కి మారాడు, మొదట్సారి నాకు వరుణ్మీద నమ్మకం పోయింది, ఇంట్లో ఏదో సంబంధం చూస్తే విరక్తితో ఒప్పేస్కున్నా, వొచ్చేనెల్లో నా పెళ్ళి, రెణ్ణెల్లక్రితం కాల్చేసాడు, ఏడ్చాడు, అప్పుడు డిప్రెషన్లో ఉండి నన్ను బాధపెట్టానన్నాడు, ఏవో 2 సిన్మా ఆఫర్లొచ్చాయన్నాడు, ఒక్కసారి కలవాలనుoదన్నాడు, ”

” నిన్ను రమ్మని ఫిజికల్గా ఏమైనా…”

-“నో నో, హి నెవర్ టచ్డ్ మి, కానీ నాతో టైమ్ స్పెండ్ చేయాలనుoదన్నాడు, రోజు విడిచి రోజు కలిసేవాళ్ళం, నా పరిస్థితెలా ఐoదoటే వరుణ్తో ఉండడమే జీవితం అనుకునేలా తయారయ్యా”

” వరుణ్కి నీ పెళ్ళి విషయం చెప్పావా”

-“చెప్పాకా తను నాకింకా దగ్గరయ్యాడు, ఉన్న కొద్ది టైమైనా పూర్తిగా నాతోనే ఉండాలనుంది అనేవాడు, నాతో మాట్లాడ్తూ చూస్తూ..నన్ను చేస్కోబోయేవాడి మొహం కూడా మర్చిపోయేంతగా వరుణ్ణన్ను మార్చేసాడు, అలా ఉండకూడదన్తెల్సు, కానీ ఉండలేకపోయేదాన్ని, సిగ్గువిడిచి ఒకరోజు వరుణ్ణడిగాను, నన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటావా, ఇంట్లో చూసిన సంబంధం నాకిష్టం లేదని చెప్పేస్తానని’

” ఏమన్నాడు, ఎగిరి గంతేసాడా,”

-“థాంక్స్ టు హిం, ఆ రోజు వాడు మగాళ్ళమీద నాకున్న అనుమానాలన్నీ క్లియర్చేసాడు, కెరీర్ అన్నాడు, సిన్మా షూటింగ్ కోసం ముడ్నెల్లు కేరళ వెళ్ళాల్సొచ్చేట్టుందన్నాడు, ఇప్పుడు పెళ్ళిచేసుకుని నన్ను బాగా చూసుకోగల్ననే నమ్మకం లేదన్నాడు, కొన్నాళ్ళు వెయిట్చేయగలవా అన్నాడు, అల్టిమేట్గా నన్నొదిలిoచుకోవాలనుందని చెప్పకనే చెప్పాడు, ఎంతైనా సిన్మా కథల్రాసేవాడుగా”

” మరిoదాకా నువ్ ఫోన్లో మట్లాడిందంతా, ఎందుకేడ్చావసలు,”

-“వాడే ఫోన్చేసాడు, రియలైజ్ అయ్యాట్ట, నేనుంటే చాలట, కెరీర్ మెల్లిగా ప్లాన్చేసుకుంటాట్ట,.. కొందరు మగాళ్ళకి వాళ్ళకి నచ్చినట్టు గడపడానికి ఓ అమ్మాయ్ కావాలి, పెళ్ళి చేసుకునే ధైర్యముండదు, పైగా దానికి కెరీర్ అని పేరు పెట్టుకుని ముఖంలేక తిరుగుతుంటారు, బ్లడీ కవర్డ్స్, నాకిప్పుడు నేను చేస్కోబోయేవాడు చాలా గొప్పగా అన్పిస్తున్నాడు, ఎక్స్ క్యూజ్మీ,ఫ్రెండ్ ఫోన్చేస్తుంది,

(హలో, హా చెప్వే, పక్కనే ఉన్నా, మనోరమలో, నువ్వెక్కడ, షాపింగ్మాల్లోనే ఉండు, వొచ్చేస్తున్నా, ఫైవ్ మిన్)

పెళ్ళి షాపింకొచ్చా, వెళ్ళాలి, ఆమ్ ఫీలింగ్ వెరీ గుడ్ నౌ, మీ పేరు కూడా తెలీకుండానే ఇంతసేపు మాట్లాడాను, మళ్ళీ మనం కలుస్తామో లేదో తెలీదు, ”

” అయాం మనో, మనోజ్, ”

-“నేను రమణి,..రమ..”

“ఆల్ ది వెరీ బెస్ట్ ఫర్యువర్ ఫ్యూచర్, మనం మళ్ళీ కలవొద్దు, మనం మన్లాగే ఉందాం, ఏమంటారు”

-“అబ్సొల్యూట్లీ, మీకు నా వెడ్డింగ్ ఇన్విటేషన్ ఇవ్వనందుకు ఏం అనుకోరనే అనుకుంటున్నాను, హ హ, షల్ వి డిపార్ట్, బిల్ నేను పే చేస్తా..”

“నో నో, ది ప్లెజర్ ఈజ్ మైన్, నేన్చేస్తా, కృష్ణా బిల్ తీసుకురా,”

((సార్, మీ బిల్ పే చేసార్సా, ఇప్పుడే, రెణ్ణిమిషాలైంది, మీ వెనక టేబుల్లో కూర్చున్నతను, మీకు బాగా కావాల్సిన మనిషన్నాడే, అలాగే మీ ఇద్దరికీ థాంక్స్ చెప్పమన్నాడెందుకో))

అబ్బా.. ఇంకా తొమ్మిదిన్నరవలే, బస్సుల్తగ్గాయ్ రోడ్మీద, చలికాలం, మళ్ళీ ఆటో ఎక్కక తప్పేట్టులేదుగా, ఎడిటర్ గాడికి ఫోన్చేయాలిప్పుడే, పెగ్గేసి పడుకుంటాడ్లేపోతే, ఇవాళ బావుందెందుకో , మనోరమ, ఒక్కో మనిషికీ ఇలా ఒక్కో కథుంటే ఎన్ని వందల వేల కోట్ల కథలు కాలంలో కలిసిపోయాయో ఇన్నాళ్ళు,

***

“హలో, సార్నమస్తే, నేనే, ”

-“ఏంటయ్యా, పనైందా”

“హా, రఫ్గా రాసానొకటి, రేపు మద్యాహ్నం వరకిస్తా కంపోజింగ్ కి, ఆదివారానికింకా మూడ్రోజులుందిగా”

-” సర్లే.. ప్లాటేంటి, ”

“మనోరమ, స్టోరీ ఆఫ్ మనోజ్ అండ్ రమణి”

-“లవ్ స్టోరీ ఆ, ఎందుకయ్యా ఆ పిల్లకథలు, ”

“లేద్సార్ రియల్ స్టోరీ,”

-“పబ్లిష్ ఐతే మనకేం ప్రాబ్లం ఉండదుగా, రియల్ స్టోరీ అంటున్నావ్ మరి,”

“బొంగులే, సండే మాగజిన్స్ లో కథల్చదివి పరువునష్టాలకెవడు కోర్టుకెక్కుతాడు, ఏదొ స్పేస్ ఫిల్లింగ్ కోసం మేమేదో రాసూరుకుంటున్నాం,”

-“ఏవంటున్నావయ్యా, విన్పించి చావట్లా, ఇప్పుడూ, మళ్లీ మనకు లవ్ స్టోరీ అవసరమా అని”

“అయ్యో , లవ్ స్టోరీ కాదు సారిది, its not a love story, its a story about love..yeah sir, its story..about..love!”

-వంశీధర్ రెడ్డి

 

కాగితమ్మీద వొలికిన జీవితం ఇది!

Mohan Rushi

“Poetry is the essence of life, life is the truth of I-awareness. Essence is the reflection of the universe in the truth of his individuality” అని ఎవరో అన్నట్టు మోహన్ రుషి కవిత్వమంతా మిర్యాల గూడ గతంలో తెలీని భవిష్యత్తును హైద్రాబాద్ భవిష్యత్తులో మర్చిపోలేని గతాన్ని ఎప్పటికప్పుడు పోల్చుకుని తన అస్తిత్వాన్ని తను తవ్వుకోవడం , ఆ పై చొక్కా పైగుండీ విప్పి గతుకులరోడ్లమీద ఈదడం, చివరగా రెండు కన్నీటిబొట్లు గొంతులోకుక్కుకుని నవ్వుకోవడం..ఒక విధంగా ఈ కవిత్వమంతా కన్ఫెషనల్ కవిత్వమే..(అసలు కవిత్వమంటేనే కన్ఫెషనల్) కానీ తెలుగునాట ఇలాంటి దుఃఖసహిత కన్ఫెషనల్ కవిత్వం రావడం అరుదాతి అరుదు..

దేశభక్తిగీతాలు ప్రకృతిపాటలు పక్కనపెడితే ఆధునికత వికటించినప్పుడల్లా కాందిశీక దేహానికీ నీడకీ జరిగే వైయుక్తిక సంఘర్షణే కవిత్వ కారకమౌతుంది..నగరజీవనం సుఖభరితం ఔతున్నకొద్దీ జీవితం అంత నిర్లిప్తంగా తయారౌతుంది, ఐతే చాలాసార్లు ఈ అంతర్బాహిర్ యుధ్దం కవిత్వానికి అస్పష్టతను ఆపాదిస్తుంటుంది సహజంగా, కానీ మోహన్ రుషి కవిత్వం అలా దారితప్పకుండా నడిచొచ్చిన దార్లూ నడిపించిన వేర్లూ మర్చిపోలేని అమాయకత్వం తోడై అకస్మాత్తుగా పాతమిత్రుడు కనిపించి కౌగిలించుకునే ఒక ప్రేమాస్పద స్పర్శగా చదువరుల్ని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తుంది..

1

కవిగా మోహన్ రుషి “తల్లి”ని కన్నాడు.. –అమ్మలంతా ఒకవైపు– రెండుగా విభజించవలె, ఆమె రాత్రి దుఃఖాన్ని, లేదూ, రెండింటా ఉన్నది , కావొచ్చు, ఒకే దుఃఖము, విశ్లేషించడం మన తెలివి/తక్కువతనం-..

డయాబెటిస్ తో అమ్మ వేలిగోళ్ళు వాచి ఊడిపోయే ఒకానొక బాధామయ క్షణాల్ని ఏరుకుని గొంతులో గుచ్చుకుంటూనే ఇలా అంటాడు,

–అమ్మల కన్నీళ్ళు అబధ్దం కాదు– వాళ్ళ గురించి వాళ్ళు అడిగే పాపాన వాళ్ళెన్నడూ పోరు వాళ్ళు అనుభవిస్తున్న దుఃఖం అందుకు ఆనవాలు అమ్మల కన్నీళ్ళు అబధ్దం కాదు అన్నాక

–లెక్కలేదు పత్రం లేదు– ఆమె యుధ్దం చరిత్ర గాలే ఆమె బత్కు లెక్కలకు రాలే ఒక మిశ్నిలెక్క/ ఒక కట్టెలెక్క/ ఒక దండెం లెక్క/ ఉన్నదా అంటె ఉన్నది నామ్ కెవాస్తె బత్కలేక సావురాక ….. అని బహురూప స్త్రీ దుఃఖాన్ని నిర్నిమిత్తంగా మనకు బదిలీ చేస్తాడు..

ఇంట్లో రెండు పెద్దబీరువాల పుస్తకాల్ని పోషిస్తూనే పుట్పాత్ మీది అక్షరాన్ని కళ్ళకద్దుకుంటాడిలా మోసం చేసే మనుషులుండొచ్చేమో కానీ/ మోహం కుదిరాక/ పాతబడిపోయిన పుస్తకాల్లేవ్….

రుషి పదాల వాడకంలో ప్రదర్శించే పీనాసిత్వం తన కవిత్వానికి చాలా పదును తీసుకొస్తుంది.. ఎంతో మంచి శూన్యం/ జీవితం… ప్రేమ లేదని కాదుగానీ/ తేపకోసారి తేమను నిరూపించడం నా వల్ల కాదు…

నువ్వు మొదలూ కాదు/ కథ నేటితో ముగిసేదీ కాదు, ఈ ప్రయాణం / రాత్రి తెల్లారేవరకు కాదు/ నీ బతుకు తెల్లారేవరకూ తప్పదు..

అని ఎలాంటి పదాల ఆర్భాటమూ ( ప్రచారార్భాటం కూడా) లేకుండా అనేసి సభ వెనకకుర్చీలో సాగిలబడి జరుగుతున్న సామాజిక సర్కస్లను చూస్తూ చిర్నవ్వుకోగలడు

మనలో చాలామంది కనీసం గుర్తించడానికైనా ఇష్టపడని మనుషులు రుషి కవిత్వంలో రక్తమాంసాలు నింపుకుంటారు,

–విజేతలు వాళ్ళు– అల్కాపురి వీధుల్లో ఆకుకూరల్తో ఆప్యాయంగా నవ్వుతూ/ ఆమె అడిగింది ఒక్కటే ” గంప కిందికి దించాలి సారూ”..

–నేర్చుకోవాలి– షేరింగ్ ఆటోగుండా ప్రయాణిస్తాం/ అమ్మలు కూర్చున్నారిద్దరు ఎదురుగా/ ప్రేమైకమూర్తులు, సాయిబాబాగుడి దగ్గరి గుంతల్లో ఆటో కిందామీదా/ అయినప్పుడు. ” రోడ్లు సల్లంగుండ” అంటూ, కోపంలోనూ నోరు జారని/ వాళ్ళు, పాఠాలు తెలియనివాళ్ళు, పాటలను మించినవాళ్ళు..

ఇలాగే “బస్ ఇత్నాసా ఖ్వాబ్ హై”, “ఇల్లు సమీపిస్తున్నప్పుడు”, “కమ్యూనిటీ హాల్ మూలమడ్త మీద”, “ఒక్క అమ్మకు పుట్టలేదంతే”, “పునఃదర్శన ప్రాప్తి రాస్తూ”, “దిల్షుక్ నగర్ చౌరస్తా” వంటి కవితల నిర్మాణం మూసని బద్దలుకొడుతూ ఆశ్చర్యానికీ ఆనందానికీ గురిచేస్తాయ్,

ఇదేకవి “మీన్ కాంఫ్” అన్న కవితలో ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి/ ఎవరూ పాడని గీతంగా మిగిలిపోవాలి/ అతిథిలా ఆగడం/ ముసాఫిర్ లా ముందుకు సాగడమే ఇష్టం/ బంధం గంధం పూసుకు తిరగలేను/ ఎవరెంత చెప్పినా భవిష్యత్తులో బ్రతకలేను అని,

“ఒక కరుత్తమ్మ కోసం” కవితలో ఆమె వస్తదనే ఇప్పటిదాంక ఆగిన/ వచ్చినంక నాతోటే ఉంటదా పోతదా/ తర్వాత ముచ్చట, ఊరుపేరు తెల్వదుగానీ/ యాడ్నో బరాబర్ ఉంటదని నమ్మకం/ ఇయ్యాల గాకపోతే రేపైనా/ రాకపోద్దా అని ఆశ, ఆమె వస్తదనే ఇప్పటిదాంక ఆగిన/ లేకపోతె ఈడ నాకేం పని, అనడం కాస్త అసంబధ్దంగా అనిపించినా కాలానుగుణంగా కవిలో కలిగే మార్పు తాలూకూ భావచైతన్యంగానే ఊహకందుతుంటుంది.. ..

Mohan Rushi

2

“Tragedy is a joy to the man who suffers”

బాధపడే మనిషికి విషాదం మరింత ఆనందాన్ని కల్గిస్తుందని తెలిసిన ఈ కవి అందుకేనేమో స్వీయ నిరానందాన్నే ఎక్కువగా కవితాంశగా తీసుకుంటాడిలా..

–3.47A.M– బైటకూ వెళ్ళలేక, లోపలికి వెళ్ళే ధైర్యం చెయ్యలేక, నిద్రరాక, మెలకువ/ లేక, ఈ ధాత్రిపై ఇది ఎన్నవ రాత్రి? ఏమి నేర్చుకుని? ఏ అసంబధ్ద/ అల్పానందాల తీవ్ర ఫలితాల్లోంచి నిన్ను నువ్వు పురుడు పోసుకుని? ..

మాండలికాల్లో మాట్లాడ్డమే అవమానకరం అనుకునేంత ఙ్నానం ప్రబలిన గ్లోబలైజేషన్లో తియ్యటి తాటిముంజలాంటి తెలంగాన మాండలికంలో మన “దూప” తీరుస్తాడు మోహన్ రుషి..

ఒక తెల్లార్ గట్ట లేశినోన్ని లేశినట్టు పక్కబట్టల్ గిట్ట మడ్తబెట్టకుండ అసల్ పక్కకే జూడకుండ నడుసుడు మొదల్ బెడ్త నడుస్త…/ ఉరుక్త../ ఎండ గొట్టదు/ వాన దాకదు/ సలి దెల్వదు/ పట్నం మొకమ్మీద కాండ్రిచ్చి ఊంచుకుంట నడుస్త/ ఉరుక్త/ నేను మా మిర్యాలగూడెంల బడ్త…

3

తన జీవితాన్నే ఎలాంటి మొహమాటాల్లేకుండా కవిత్వీకరించుకున్న “రాబర్ట్ లోవెల్” లాగానే ఇది ఉట్టి కవిత్వం కాదు, జీవితం.. మోహన్ రుషి జీవితం ఇదంతానూ.. మిర్యాల్ గూడ టు హైద్రాబాద్ వయా జీరో డిగ్రీ…

 

– వంశీధర్ రెడ్డి

vamshi

Divine Tragedy

వంశీధర్ రెడ్డి

వంశీధర్ రెడ్డి

KS స్పోర్ట్స్ ఎక్స్ ట్రా డాట్స్, విస్పర్ అల్ట్రా క్లీన్
ఐదు పాల పాకెట్లు, రెండు రేజర్లూ
పార్క్ అవెన్యూనో మైసూర్ సాండలో
వైల్డ్ ఫాంటసీ వాసనా
ఓ బియ్యం బస్తా కిలో టొమాటోలూ డజను గుడ్లూ పళ్ళూ
గుళ్ళో గంటా కొబ్బరికాయలూ …
కొత్త సంసారానికీ.. పాతబడుతున్న సహజీవనానికి ..

ఎప్పుడైనా కలలో
కాలో నడుమో తగిల్నపుడూ
బాత్రూం షవర్కింద నీళ్ళు సుడుల్తిరిగినపుడూ
ఓ ఏకాంతానికో ఒంటరితనానికో తెరపడిందని
వెంట్రుకలకు వేళ్ళాడ్తోన్న కొబ్బరినూనె అంటిన దిండు చెబితే తప్ప,
నేనింకా అకేలానే.. కేలాలు తింటూ..

తత్వం బోధపడడానికి
చాలా రాత్రులూ కొన్ని పగళ్ళతో గతానికి కట్టేసుకున్నాక
మెలకువొచ్చేప్పటికి నాలో నాకు దూరం కొన్ని జన్మలై..
బ్రతికిన క్షణాలు తెలిసిన పోయినోళ్ళరాతలే దిక్కపుడు
పిల్లాడి ఏడుపుల్లోంచి దారడగడానికి,

పడగ్గది వాసనకి విసుగొచ్చిన సాయంత్రం మిత్రుడి పిలుపొస్తుంది
నిశాచరుడివై నషానిషాదపు బీ ఫ్లాట్ గొంతులో దూరదాం
దురదెక్కిన చర్మాలున్నాయి వేలిగోళ్ళు పెంచుకురమ్మని

కాలం మరణం నేనూ
మూడుముక్కలాడుతుంటాం మాడు ముక్కలయ్యేదాకా,
సముద్రాలు పీపాల్తాగి ఆకాశమ్మీదికి మూత్రిస్తుంటాయి
తోడేళ్ళు రొమ్ముల్నాకి హత్యించిన స్త్రీలు
సమాధుల్లో ఆకలేసి కేకలేస్తుంటారు,
నీ సగమూ ఉండొచ్చు వాళ్ళలో..

ముప్పై మూడో పెగ్గులో
కాలానికీ మరణాన్ని ఊహించి మరణం తర్వాతి కాలాన్ని ప్రశ్నిస్తాను,
మూడు ఆసులు పడగానే సమాధానం దొరికిందనుకుని
జోకర్ ముఖంతో వెలిగిపోతాను,
బీట్ కనిస్టీబు విజిల్విని భయమేసి భూమిని కప్పుకోగానే
కాలమూ మరణమూ పట్టుబడి రిమాండుకెళ్తాయి..

మత్తు తలకెక్కి నాలోని ఖగోళాల్లోకి జారిపడి
వంటింటిగిన్నెలో తేలగా పిల్లాడు ఏడుస్తుంటాడు పాలు లేక,
ఇది ఏ యుగమో ఎన్నో నాగరికతో పోల్చుకునేలోపు
దోసిలిలో పోగేసుకున్న రెప్పల్ని
పెరుగన్నమ్ముద్దలో తడిపి కడుపులో దాచేస్తుంది తను,
పిల్లాడి ఏడుపు ఆగిపోతుంది రక్తమోడుతున్న రొమ్ము నోటికందాక,
నే చెప్పాలనుకున్నవన్నీ తనకు తెలిసిపోయి
“నేనెవరు” అని అడిగి దీపాన్ని ఆర్పేస్తుంది..
వెయ్యిన్నొకటోసారి పునర్జన్మిస్తాను నేనపుడు ఎప్పట్లాగే..

తరాల తర్వాత ఓ రోజు,
పిల్లాడిని ఆడిస్తుండగా తాజా వార్త,
మరణానికీ కాలానికీ ఉరేయబడిందని,
ఆకాశం చిట్లి పాలపాకెట్లు కూలి
దొంగజేబులోని కండోములు కాలిపోతాయి,

మర్నిమిషం సముద్రపొడ్డున,
రెండు ఖాళీ కుర్చీల నడుమ మూడుముక్కలు
ఆడుతుంటాడు పిల్లాడు నిండా మీసాలు పెంచుకుని,
స్థలకాలాలన్నీ ఆవృతమౌతుంటాయి
మీసాల గడ్డాల పిల్లాడు
జోకర్ ముఖమంటించుకుంటాడు  వీపుకి.. నాలాగే..
ఎక్కడో ఎవరో అన్నం కలుపుతుంటారు కళ్ళు పొడుచుకుని
ఎప్పటిదో రక్తంవాసన
చెవులకు కన్పిస్తుంటుంది  మెత్తగా..

వేళ్ళచివరి ఉదయం

vamsidhar_post

శీతాకాలాన

కుప్పగా పోసుకున్న మద్యాహ్నపు ఎండలో

చలి కాచుకుంటారు వాళ్ళు.

ఉన్నిదుస్తులకు “లెక్క”తేలక,

రెండు రొట్టెల్ని వేడిచారులో

ముంచుకుని నోటికందించుకుంటారు

పగుళ్ళు పూసిన నేలగోడల మధ్యన…

 

ఇక

సూర్యుడు సవారీ ముగించుకుంటుండగా

సీతాకోకరెక్కల్ని పట్టే లాంటి మృదుత్వంతో

ఆమె అతడి చేయిని తడుముతుంది

ఏదైనా పాడమని…

 

దానికతడు

శూన్యం నింపుకున్న కళ్ళను

కాసేపు మూసి చిర్నవ్వుతూ

“పావురాలొచ్చే వేళైంది..కిటికీ తెరువ్”

అని బీథోవెన్ మూన్ లైట్ సొనాటానో,

మరి మొజార్ట్ స్ప్రింగ్ నో వేలికొసలలోంచి

చెక్కపెట్టెలోని పియానో మెట్లమీదికి జారవేస్తాడు…

 

ఒక్కోటే

కిటికీ దగ్గరికి చేరతాయి పావురాళ్ళు

కురుస్తున్న మంచుకి

ముక్కుల్ని రెక్కల్లో పొదుముకుని వొణుకుతూ…

 

మెల్లగా

నల్లనిమబ్బులు వెంట్రుకలు రాలుస్తాయి

చీకట్లకి తోడుగా నురగలమంచు పైకప్పుని కప్పేసి

చిమ్నీలోని ఆఖరివెలుగును కమ్మేస్తుంది…

 

మంచంకిందికో

బల్ల సొరుగులోకో

దారివెతుక్కుంటాయి పావురాలు…

 

అతడు

కదులుతాడు వంటగదివేపు,

అసహనాన్ని చేతికర్రగా మార్చుకుని

అడుగుల్ని సరిచూసుకుంటూ…

 

గోడవారగా నిలుచున్న కుర్చీని

చిమ్నీలో తోసి

బాసింపట్టేసుకుని కూర్చుంటుంది ఆమె…

 

కాల్చిన వేరుశనగల్ని

పావురాలకందించి

రాత్రికి రాగాలద్దడంలో మునిగిపోతాడు అతడు,

 

మళ్ళీ

ముడతల దేహపు అలసటతో

ఆమె పడుకుని ఉంటుంది అప్పటికే,

అతడికి ఓ ఏకాంతాన్ని ప్రసాదించి…

 

ఉదయపు

తొలికిరణం మంచుని చీల్చేవరకు

ఆ గదిలో ప్రవహించిన

ఎండిపోని సంగీతపు చారికలకు

ఆకలేసిన పావురాల

కిచ కిచలు గొంతుకలుపుతాయి …

 

గడ్డకట్టిన అతడి వేళ్ళచివర

పూసిన ఇంద్రధనస్సుల్ని చూసి

తూర్పువైపుగా

కొన్నిగాలులు ఊపిరిపీల్చుకుంటాయి

వెలుగుల్ని వాళ్ళ శరీరాలమీదుగా దూకిస్తూ…

 

Front Image: Portrait – Illustration – Drawing – Two figures at night, Jean-François Millet. Painting.