కలిసొచ్చిన రోజు  

 

కస్తూరి: వేశ్య

శర్మ: తార్పుడుకు సిద్ధపడ్డ విటుడు

 

కస్తూరి: పంతులు గారికి ఇవాళ నామీద దయకలిగింది.

శర్మ:    ఇదిగో, నేనసలే పుట్టెడు మొహమాటంతో వచ్చాను. నువ్వట్లా పెద్ద పెద్ద మాటలు విసిరి నన్ను బెదరగొట్టొద్దు.

కస్తూరి: అంతమాట ఎందుకులెండి? మెరక వీథి తాయారంటే మీకు అమిత ఇష్టమని అందరూ అనుకుంటూ ఉంటారు. అందుకని అలాగన్నాను.

శర్మ:    నిజమే కానీ, నీచపుముండ నిలుపుకోలేకపోయింది. కులపు వాళ్ళను మరిగి కూటిలో మన్నేసుకొంది.

కస్తూరి: ఐతే మీరిప్పుడు దాని కొంపకి పోవట్లేదన్నమాటేనా?

శర్మ:    ఒట్టు! నీతో నేనబద్దమాడతానా? కులపువాడు పొర్లి వెళ్ళిన పక్క మీద పడుకోవడం నీచం. అందుకే దాని గడప తొక్కడం మానేశాను. ఒక్క తాయారే కాదు, ఎక్కడ చూసినా ఇదే కర్మ. కులంవాడు ముందు, కిలంవాడు వెనక. సోమయాజు లుంచుకున్నశోభనాంగికి దాని మద్దెల కాడే మారుమగడు. ఆచారి తగులుకున్న సింహాచలానికి గజ్జెలు మోసేవాడు వలపుమగడు. పంతులుగారు పట్టుకున్న ఇందిరాస్యకి పిడేలు వాయించేవాడు చాటు మగడు. నాయుడు గారు నెత్తిన పెట్టుకొనే రత్తికి తిత్తికాడు తేరమగడు. షావుకారు సొమ్ముతో కొవ్వు పెంచిన మురహరికి తాళం వేసేవాడే ముద్దు మగడు. అది ఇది అనుకోవడం ఎందుకు, ఏ ఇంట్లో చూసినా, సానుల కిప్పుడు కులపు వాళ్ళే విటులు.

కస్తూరి: దీంట్లో తప్పెవరిదంటారు? సుబ్బిశెట్టి తెనాలి సుందరి ఇంట్లో పక్కలేసి దీపం పెడతాడు. పొట్టి పంతులు విరిబోణి మేళానికి పోయే ఊళ్లకు వెంటబడి పోతాడు. కామశాస్త్రులు పూలకనికి కూతుళ్ళకు విటుల్ని తార్చడానికి రేయింబవళ్ళు తిరుగుతాడు. స్వామినాయుడు తన సానిని లోకులకప్పగించి తాను వీథి వాకిట్లో పడుకుంటాడు. అలాంటి వాళ్ళే ఇట్లాంటి పాడు పనులు చేస్తుంటే, సానిముండలు ఎంత తప్పు చెయ్యడానికైనా వెనకాడరు.

శర్మ:    మరి నువ్వు అలా చెయ్యట్లేదే?

కస్తూరి: సరే నా మాట కేం లెండి. ఏదో నామీద దయతోటి నన్నిలా పొగుడుతున్నారు.

శర్మ:    ఒట్టు. ముఖస్తుతి మాటలు కాదు. నిజంగా నీలాంటి వాళ్ళు కోటి కొక్కళ్ళైనా ఉండటం వల్లే ప్రపంచం ఈ మాత్రమైనా నిలిచి ఉంది. అందుకే నిన్ను ఆకాశానికెత్తడానికి మంచి స్కీమొ కటి సిద్ధం చేశాను. నువ్వు ఊ అంటే చాలు.

కస్తూరి: ఏదో విశేషం లేకుండా మీరు రారని అనుకుంటూనే ఉన్నాను. చెప్పండి, ఏంటా స్కీము?

శర్మ:    జమీందారు రఘునాథరావు గారికి నాకు ప్రాణస్నేహం. ఒక కంచంలో తిని… అట్లా అన్న మాట.

కస్తూరి: అవును, విన్నాను.

శర్మ:    మరికేం! ఆ ఇన్ఫ్లుయన్సు తోటి నిన్ను బంగారు పిచికను చేద్దామనుకుంటున్నాను.

కస్తూరి: ఎలా?

శర్మ:    ఎలా ఏంటి? ఆయనకు నీకు అతుకు పెట్టి!

కస్తూరి: (తనలో) ఇతను ఎందుకొచ్చాడో ఇప్పుడు అర్థమైంది. విషయాన్ని జాగ్రత్తగా డీల్ చెయ్యాలి.

శర్మ:    ఏంటాలోచిస్తున్నావు?

కస్తూరి: ఏం లేదు. అనుకున్నదొకటి, ఐనదొకటి.

శర్మ:    ఏమనుకున్నావు?

కస్తూరి: (విసుగ్గా) నేనేమనుకుంటే ఏం లెండి. అందని దానికోసం ఆశ పడకూడదు కదా!

శర్మ:    అంటే!?

కస్తూరి: అంటే లేదు, గింటే లేదు. ఆరాత్రి మీరా ఊరేగింపులోకి ఎందుకొచ్చారు?

శర్మ:    అందరెందుకొచ్చారో, నేనూ అందుకే!

కస్తూరి: ఔనా! ఆ సంగతి తెలిస్తే, అందర్నీ ఎట్లా చూశానో మిమ్మల్నీ అట్లానే చూసేదాన్ని కదా! (అని గిరుక్కున తిరిగి పోబోతుండగా శర్మ గభాలున లేచి చెయ్యి పట్టుకున్నాడు)

శర్మ:    వెళ్ళకు, వెళ్ళకు! వెళితే నామీద ఒట్టే! ఇప్పుడన్నమాటేంటి? ఐతే నన్ను స్పెషల్ గా చూశా వన్నమాట. నిజంగా నామీద నీకంత అభిమానమే ఉంటే, నీ కాళ్ళ మీద పడి ప్రాణాలు వది లెయ్యనా?

కస్తూరి: అమ్మో, అంతమాటొద్దు. బ్రతికుంటే, కంటి నిండా చూసుకొనైనా సంతోషిస్తాను.

శర్మ:    (సంతోషంతో) ఆహాహా! వన్సుమోర్! ఏన్టేంటీ? నామీద భ్రమా! ఆ బంగారు నోటితో ఆ ముద్దుల మాట మరొక్కసారి చెప్పు.

కస్తూరి: పొండి, మీకంతా నవ్వులాటగా ఉంది. నేనిక చెప్పను. (అని గోముగా పక్కకు తిరిగింది)

శర్మ:    (మళ్ళీ పట్టుకొని) ప్లీజ్, ఇటు చూడు, ఏదీ, ఆరాత్రి నన్ను చూసిన దగ్గర్నుంచీ…… చెప్పు మరి?

కస్తూరి: చెప్పటానికేముంది? అన్నం సహిస్తే ఒట్టు. నిద్ర పడితే ఒట్టు. ప్రతి క్షణం మిమ్మల్ని చూడా లనే తపన. చెప్పు కుంటే సిగ్గు. ఇంతకుముందెప్పుడూ ఇట్లా అనిపించలేదు.

శర్మ:    హాయ్ హాయ్ హాయ్ … అదృష్టమంటే నాది. ఏదీ ఒక ముద్దు పెట్టు. (కౌగిలించుకొని ముద్దాడి) ఇదిగో ఇప్పుడు నిజం చెప్తున్నా విను. నీకు నామీద నిన్నో మొన్నో కలిగింది కాని, నీమీద నాకు నిరుటినుండి వ్యామోహం ఉంది. డబ్బు లేక నీ ఇంట్లో కాలు పెట్టేందుకు జంకాను. కేవలం నిన్ను చూసి సంతోషపడొచ్చనే ఆశతో వెర్రికుక్కలాగా మీ ఇంటి దగ్గరే తిరిగే వాణ్ణి. నువ్వు మేళానికి వెళితే నేనూ వెనకే వచ్చి రోజులు గడిపేవాణ్ణి. ఇన్నాళ్ళకి దేవుడు నా మొర విన్నాడు.

కస్తూరి: చూశారా నేనెంత పిచ్చిదాన్నో! నిరుటినుండి మీరు లోలోపల దాచుకుంటే నా ప్రేమని నేను రెండు రోజులకే బయట పెట్టుకున్నాను.

శర్మ:    ఇదిగో, నవ్వకుండా నా మొహం వైపు తిన్నగా చూసి చెప్పు. నువ్వు నిజంగా నన్ను ప్రేమిం చావా?

కస్తూరి: (చిరాకుగా) ఇదిగో ఇదే మీమొగాళ్ళతో చావు.

శర్మ:    కోప్పడకు! ఆ మాట మరొకసారి విని సంతోషిద్దామని తప్ప, నీమీద నమ్మకం లేక కాదు. ఏదీ ఒక సారి ఇటు చూడు. (కస్తూరి ఓరగా చూసి పక్కున నవ్వింది) చాలు. ఇప్పుడు మనం పరస్పరం అర్థమయ్యాం కాబట్టి నీదగ్గర ఇక దాచడానికేమీ లేదు. నా మెడికల్ ప్రాక్టీసులో వచ్చేది నా సిగరెట్లకే చాలదు. కనక నిన్ను భరించే శక్తి నాకు లేదు. అందుకే రఘునాధ రావు గారిని నీకతుకు పెట్టి, ఆయన ద్వారా నీకు డబ్బొచ్చేలా చేసేందుకు, ఆయన చాటున నీతో ఆనందించేందుకు నిర్ణయించుకొన్నాను. నువ్వు దీనికి యస్ అంటే నీకు నిజంగా నా మీద ప్రేమ ఉన్నట్టే లెక్క!

కస్తూరి: ఎస్సో గిస్సో నాకేం తెలియదు. నేనొట్టి అమాయకురాల్ని. తెల్లనివన్నీ పాలు నల్లనివన్నీ నీళ్ళు. నీళ్ళలో ముంచినా పాలలో ముంచినా మీదే భారం. మీమాటకు ఎప్పుడూ అడ్డు చెప్పను.

శర్మ:    అద్గదీ మాట! ఆమాట మీదుండు. నిన్ను ఆకాశానికెత్తే బాధ్యత నాది. ఈ రాత్రికి రఘునాధ రావుగారిని ఇక్కడికి తీసుకొస్తాను. ఆయనకీ కొంచెం మందు అలవాటుంది. సరే, నా సంగతి నువ్వు వినే ఉంటావు. నీకేమన్నా కొంచెం అలవాటుందా?

కస్తూరి: అంతగా లేదు కానీ, మీబోటి వాళ్ళు వచ్చినప్పుడు కొంచెం తీసుకుంటాను.

శర్మ:    సరే ఇంకేంటి? సోడా విస్కీలు నేను పంపిస్తాను. నంజుకోడానికేమైనా సిద్ధం చేసి ఉంచు. నేను పోయిరానా మరి?

కస్తూరి: అయ్యో, అప్పుడే వెళ్తారా?

శర్మ:    పిచ్చిదానా, నిన్ను విడిచి నేను మాత్రం ఉండగలనా? తొమ్మిదయ్యేసరికి ఆయన్ని తీసుకొని వచ్చెయ్యనూ? ఒక్కటే మాట. ఆయాసం ఆయనది. అనుభవం మనది. అది గుర్తుపెట్టుకొని వ్యవహరించు.

కస్తూరి:         మీరంతగా చెప్పాలా? (ముద్దుపెడుతుంది)

చింతామణికీ నాకూ చెడిపోయింది…

 

భవానీశంకరం: వెళ్ళగొట్టబడిన విటుడు
సుబ్బిశెట్టి: కొత్త విటుడు

 

భవానీ: ఔరా, ఎంతపని చేసింది? నన్ను దేవేంద్రుణ్ణి చేస్తానంది. బిల్వమంగళుణ్ణి రప్పించుకోడానికి నా చేతనే తార్పుడుపని చేయించింది. కామశాస్త్రం చదువుకొనే మిషతో అతన్ని కొంగున కట్టేసుకుంది. చివరికి నన్నేమో కుక్కను కొట్టినట్టు వెళ్ళగొట్టింది. తెలివిగా బిల్వమంగళుడి దగ్గర డబ్బు కొట్టేసి నన్ను సుఖపెడుతుందనుకున్నాను గానీ, అతన్ని మరిగి నా గొంతు కోస్తుందనుకోలేదు. ఉన్న ఆస్తంతా దానికే హారతి కర్పూరం చేశాను. ఎప్పుడేది కావాలంటే అది తెచ్చిపెట్టాను. రాత్రింబగళ్ళు దాని ఇంటికుక్కలా కాపలా కాశాను. అదేం పిచ్చిపని చేసినా మెచ్చుకున్నాను. తిడితే నవ్వాను. ఇన్ని చేసినా దానికి కనికరం లేకుండా పోయింది. అయినా నాకీ ప్రాయశ్చిత్తం కావలసిందే! నలుగురూ నోట్లో గడ్డి పెడుతున్నా వేళాకోళం కింద తీసేశాను. వంశగౌరవాన్ని నాశనం చేశాను. కళకళలాడే నా భార్య మొహంలో నిరంతరం దైన్యం కనిపిం చేలా చేశాను. ఆ పాపం ఇప్పుడిలా కట్టికుడుపుతోంది.
ఆశ్చర్యం! ఆ బిల్వమంగళుడు ఇంతలో ఎంత మారిపోయాడు! పడుపుగత్తె మొహం చూడటానికి ఇష్టపడనివాడు వేశ్యతోడిదే లోకంగా గడుపుతున్నాడు. పట్టపగలే దాని కొంపకి పోతున్నాడు. దాని చేతినీళ్ళు తాగడానికి కూడా సందేహించట్లేదు. భార్య మాటను సైతం జవదాటని వాడు, తండ్రి మాటకు కూడా ఎదురు చెప్తున్నాడు. వ్యాపారం నిర్లక్ష్యం చేసి రాత్రింబగళ్ళు ఆటపాటల్తో గడిపేస్తున్నాడు. సరే, వాడి ఖర్మ ఎట్లా ఉంటే అట్లా అవుతుంది. ఇప్పుడు నా గతేంటి? సానుల చేతిలో క్షౌరమై వెళ్ళగొట్టబడిన విటులందరికీ ఏది గతో నాకూ అదేగతి. దొంగలాగా దొడ్డిదారిన ఇంట్లోబడి నీవే దిక్కని పెళ్ళాం కాళ్ళ మీద పడి ఏడవడమే!
సుబ్బి: (ప్రవేశించి) అబ్బో పంతులుగారే! దండాలు, దండాలు! ఎక్కడా దరిశినాలే లేవు?
భవానీ: ఏం దర్శనాలు, ఏం లోకం? చింతామణికీ నాకూ చెడిపోయింది.
సుబ్బి: యిన్నానిన్నాను.
భవానీ: ఎవరు చెప్పారు?
సుబ్బి: యిప్పుడు మీరేగా చెప్పారు. అసలెందుకొచ్చినట్టు?
భవానీ: దానికిప్పుడు మోజంతా బిల్వమంగళుడి మీదుంది.
సుబ్బి: అవునవును. ఆయనక్కూడా అంతకంటే మోజుగా ఉంది. ఏటొడ్డున దానికోసం ఏడంతస్తుల మేడ కట్టిస్తాడంట.
భవానీ: అందుకే దానికి కళ్ళు నెత్తికెక్కాయి.
సుబ్బి: (తనలో) మంచిపనైంది. మా మిడిసిపడేవోడు. ఎప్పుడీడి కంటబడతానోనని ఏక వణికేవాణ్ణి. (పైకి) ఐతే మరి దానికి మీమీద తగని వలపని సెప్పేవోరుగా?
భవానీ: అందులో అబద్ధం లేదు. నేను కట్టుకోమన్న చీర కట్టుకునేది. పెట్టుకోమన్న సొమ్ము పెట్టు కొనేది. క్షణం కనబడక పోతే అన్నం కూడా ముట్టేది కాదు. ఒక్క నిమిషం మాట్లాడక పోయినా ఊరుకొనేది కాదు.
సుబ్బి: ఐతే మరి ఆ వొలుపంతా యిప్పుడేమైపోయినట్టు?
భవానీ: తల్లిముండ ఏదో పెట్టి దాని మతి విరిచేసింది.
సుబ్బి: (తనలో) ఎర్రిమొకం ఎంగళప్పెవరంటే యీడు. దానికి నామీద తప్ప దమ్మిడీ ఎత్తు వొలు పెవురిమీదా లేదు. ఈ రాశ్యం దాని తల్లే సెప్పింది కాబట్టి యిందులో యేవీ కల్తీ గూడా లేదన్నమాట. (పైకి) యెవారమెల్లా యేడిస్తే యేం? సివరకు శలామణి దాంది. మల్లా యెక్కడైనా మంచి కాతా అమిర్నట్టా?
భవానీ: అమ్మో, ఆ రొంపిలో మళ్ళీ అడుగు పెట్టడం కూడానా? దాని తల్లి దెయ్యంలాగా ఎప్పు డెందుకు విరుచుకు పడుద్దో అనే బెంగ, ఏపూట కాపూట ఏమి ఖర్చు నెత్తిన పడుద్దో అనే బెంగ, ఇంట్లో లేనప్పుడు తార్పుడు గత్తెలు కొత్త విటుల్ని లంకిస్తారేమోననే బెంగ, ఎప్పుడు ఊరి మీద పడి ఎవరి కంట పడి పోతుందో అనే బెంగ, మేళానికి పోయినప్పుడు ఎవడన్నా మోజుపడి తగులుకుంటాడేమో అనే బెంగ. సానిదానితో పొత్తంటే ఇన్ని బెంగలతో రేయిం బవళ్ళు కునారిల్లటమే గదా!
సుబ్బి: అబ్బో అబ్బో, ఏం బుద్ధి ఏం బుద్ధి! ఈ బుద్ధి మొదటే ఉంటే ఇంత గాశారవే లేక పోయేదిగా!
భవానీ: అందుకే నీకు గూడా నా గతి పట్టకముందే నిద్రనుండి మేల్కొమ్మని చెప్తున్నాను.
సుబ్బి: (తనలో) ఈ రాకడ నాకు తెల్సు. ఈ ఒడుపంతా ఆళ్ళ మీద నాకసయ్యం పుట్టిచ్చాలని. నేనీడి పాచికలో పడతానా? (పైకి) ఆ సందులో బాకీలు రావాల్సి అడావిడిగా ఎల్తున్నాను. ఆనకొచ్చి కల్సుకుంటాను. యిప్పటికి ఇడ్సిపెట్టండి.
*

దిగజారిన విటుడు  

 

చింతామణి .. వేశ్య

భవానీశంకరం: పాత విటుడు

 

భవానీ:         ఈ పూట పూర్తిగా ముస్తాబయ్యావు, ఏంటి కథ?

చింతా: కొత్తబేరం తగిలింది, తెలిసిందా?

భవానీ:         అంత కోపమెందుకు?

చింతా: లేకపోతే ఏంటి? ఎవరో డబ్బిస్తామన్నారని చెప్పి వెళితే, తెస్తావు కదా అని ముస్తాబై ఎదురు చూస్తూ కూర్చున్నాను. అదేం పాపమోగానీ, మగవాళ్ళకు ఆడవాళ్ళ మీద అనుమానం తప్ప నమ్మకం ఉండదు.

భవానీ:         నిన్ను నమ్మని వాడు నాశనమై పోతాడు. చతురుకన్న మాటకు అంత కోపమెందుకు?

చింతా: చతురుకైనా హద్దుండాలి. ఒళ్ళు మండే చతురా?

భవానీ: పోనీలే, పొరపాటైంది. సరే గానీ సుబ్బిశెట్టెందు కొచ్చాడు?

చింతా: అదుగో, ఇంకేం? మనసులో ఏదో కుళ్ళు ఉండనే ఉంది. అయితే, ఆ సంగతి మీకెవరు చెప్పారు?

భవానీ:         నేను చూశాను. వీథి గుమ్మంలోంచి వస్తే, మీ అమ్మ చూస్తుందని పెరటి గుమ్మం దగ్గరికి వచ్చేసరికి, తటాలున తలుపు తీసి అతగాడు బయటి కొచ్చాడు. నన్ను చూసి అతడు, అతన్ని చూసి నేనూ తెల్లబోయాం. అతని కనుమానం రాకుండా కబుర్లు చెప్తూ కొంత దూరం వెంట వెళ్లాను.

చింతా: (తనలో) అతని రాకను గురించి ఇతను అడిగే ఉంటాడు. సుబ్బిశెట్టి కోమటి బిడ్డ. కోసినా నిజం చెప్పడు. కానీ అతడేం చెప్పాడో తెలియకుండా నేనేం చెప్పినా చిక్కే! సరే, ఒక బాణం వేసి చూద్దాం! (పైకి) ఎందుకొచ్చావని అతన్నే అడక్క పోయారా?

భవానీ:         అడిగాను. మేళం కావాల్సి వచ్చానన్నాడు.

చింతా: కదా, ఇంకా మీ సందేహమేంటి?

భవానీ:         చెప్తే కోపగించుకోవు గదా?

చింతా: కోపమెందుకు? నాలో ఏ తప్పూ లేనప్పుడు?

భవానీ:         సరే అయితే చెప్పేస్తున్నాను. మేళం కోసం వచ్చినవాడు చక్కగా వీథి గుమ్మంలోనుంచి పోక బెదుర్తూ పెరటి తోవన పోవడమెందుకూ అని నా సందేహం. అదుగో మొహం చిట్లిస్తున్నావు. అప్పుడే వచ్చేసింది కోపం.

చింతా: మేళం కోసం వచ్చినవాడికి మర్యాద చేయాలి కాబట్టి కూర్చోబెట్టి తాంబూలమిస్తే, వాడు వంకర మాటలు మొదలెట్టాడు. నాకు చిరాకు పుట్టి లోపలికి వెళ్ళిపోయాను. మా అమ్మ అది గ్రహించి తోట చూపించే మిష మీద అతన్ని దొడ్లోకి తీసుకు పోయి ఆ దారినే బయటికి పంపింది. మీరు నమ్మినా నమ్మకపోయినా జరిగిందిది.

భవానీ:         నమ్మక పోవడమేమిటి? నువ్వు నాతో నలుసంత అబద్ధం కూడా ఆడవనే నానమ్మకం.

చింతా: మీతోనే కాదు, ఎవ్వరితోనూ నేను అబద్ధమాడను. చింతామణి వేశ్య కులంలో పుట్టాల్సింది కాదని చిన్నా పెద్దా అందరూ నన్ను మెచ్చుకొనేదందుకే!

భవానీ:         నిజమే, మన వూళ్ళో వేశ్యలెంతో మంది ఉన్నారు. అందరూ దొంగమాటలు చెప్పి వందలూ వేలూ గుంజే వాళ్ళే గానీ నీకు లాగా మంచీ చెడ్డా విచారించే వాళ్ళు లేరు సుమీ!

చింతా: ఏమి లాభం లెండి? వేశ్య అనగానే అందరికీ చులకనే! వెలయాలి మంచితనం, ఊరి కరణం మంచితనం ఒక్కళ్ళూ మెచ్చుకోరు. సరేగానీ, మీరెళ్ళిన పనేమైంది?

భవానీ:         రెండు మూడు రోజుల్లో తప్పకుండా అవుతుంది.

చింతా: ఎప్పుడూ చెప్పే మాటే! ఇదివరకు రేపు, రేపు అనేవారు. ఇప్పుడా రేపుకు మరో రెండు తోపులు కూడా తగిలాయి.

భవానీ:         ఏం చెయ్యను? ఇప్పటిదాకా ఇదిగో అదిగో అని తిప్పినవాడు ఈపూట తొంటిచెయ్యి చూపించాడు.

చింతా: మీరా తొంటి చేతులు తెచ్చి నా యింటికి తోరణం కడతారు. అంతేనా?

భవానీ:         మాట సాంతం విను.

చింతా: ఇప్పటికి ఇరవై రోజుల్నుంచి విని విని ప్రాణం విసిగి పోయింది. ఇంకేమి వినేది? ప్రతి రోజు మా అమ్మ పోరు పడలేక చస్తున్నాను. ఇంకా పడలేను. ఇంతటితో మీదారి మీది, నాదారి నాది.

భవానీ:         నువ్వా మాటంటే నేను బతకలేను. నీకోసం బంధువుల్ని, ప్రాణస్నేహితుల్ని, తాళికట్టినభార్యనీ వదిలేశాను. ఇల్లూ వాకిలీ, సిగ్గూ ఎగ్గూ అన్నీ నీకోసం వదిలేశాను. ఇప్పుడు నువ్వు నన్ను వదిలేస్తే నేనిక ప్రాణం వది లెయ్యడం తప్ప మరో మార్గం లేదు.

చింతా: నన్ను మాత్రం ఏమి చెయ్యమంటారు? ఈ నెలలో ఒక్క రూపాయి అయినా ఇచ్చారా?

భవానీ:         ఎక్కడా అప్పు పుట్టక పోతే నేను మాత్రం ఏమి చేసేది? ఉన్నప్పుడు ఏమైనా వెనకాడానా? తాతలనాటి భూములన్నీ తెగనమ్మి దోసిళ్ళతో తెచ్చి పోశాను. తండ్రి కట్టిన ఇల్లు దాయాదుల కమ్మి సొమ్ములు చేయించాను. అత్తగారిచ్చిన అంటుమామిడి తోట నీకే రాసిచ్చాను. పెళ్ళాం నగలు తాళిబొట్టుతో సహా నీకే తెచ్చి పెట్టాను. కులపు వాళ్ళందరూ నీకిది తగదని చెప్పినా విన లేదు. పెళ్ళాం నూతికీ గోతికీ పరుగెత్తినా లెక్క చేయకుండా నీ ఇంటికి కుక్కలాగా కాపలా కాస్తున్నాను.

చింతా: సరే, నేనేమన్నా లోటు చేశానా? తనకున్నదంతా నాకు ధార పోసిన సీతాపతిని రాకుండా మాన్పించేశాను. ముచ్చటగా మేడ కట్టించి యిచ్చిన పోలిశెట్టిని మొహం చూపించొద్దన్నాను. నిమిషంలో మాన్యం రాసిచ్చిన ఆదిరెడ్డిని వెళ్ళగొట్టాను. కోరితే బంగారపు కొండనైనా తెచ్చిచ్చే పెద్దిశెట్టికి మంగళం పాడేశాను. కొత్త కొత్త సరసులు ఇంటి చుట్టూ ప్రదక్షిణాలు చేస్తున్నారు. వాళ్ళను చూపించి మా అమ్మ రోజూ నన్ను కసురుతూనే ఉంది. అయినా మీకే లోబడి ఉన్నాను గానీ, నీతి తప్పలేదే!

భవానీ:         నువ్వు లోటు చేశావని నేనన్నానా? మీ అమ్మైనా నన్ను పల్లెత్తుమాట అన్న పాపాన పోలేదు. పరిస్థితి కొంచెం తారుమారైనప్పుడు ఇట్లాంటి సమస్యలు ఎంతటి వాళ్ళకైనా ఉండేవే! కానీ, పడిన గోడలు పడినట్టే ఉండవు. అందుకే దేవుడు నాకతన్ని చూపించాడు.

చింతా: ఎవర్ని చూపించాడు?

భవానీ:         ఇందాకదే చెబుతూంటే నా మాట సాంతం వినలేదు నువ్వు. ఆ కనబడిన వాడి పేరు బిల్వ మంగళుడు. ఏటి కవతల కర్మాగారాలు కట్టి కోట్ల మీద వ్యాపారం చేస్తున్న వాసుదేవమూర్తి గారి కొడుకు. నాకు బాల్యస్నేహితుడు.

చింతా: బిల్వమంగళుడు గారంటే ఎర్రగా పుష్టిగా పొడుగ్గా ఉంటారు. ఆయనేనా?

భవానీ:         ఆయనే, ఆయన్ని నువ్వెప్పుడు చూశావు?

చింతా: ఒకసారి గోపాలస్వామివారి కోవెలలో కళ్యాణాలప్పుడు చూశాను. వారు చాలా భాగ్యవంతులని వినికిడి. ఏమాత్రం ఉంటుందేంటి?

భవానీ:         కోట్లలో ఉంటుంది.

చింతా: ఆయన్నొక్కసారి మనింటికి తీసుకొస్తారా?

భవానీ:         ఎందుకు?

చింతా: ఆ వివరం నన్నిప్పుడడగొద్దు. నా నీతి తప్పనని మాత్రం నమ్మండి.

భవానీ:         నువ్వు నీతి గలిగిన దానివనే విషయంలో నాకేమాత్రం అనుమానం లేదు. కానీ అతన్నిక్కడికి తీసుకురావడం మాత్రం సాధ్యమయ్యే పనికాదు.

చింతా: ఎందుకని?

భవానీ:         మహా పండితుడు….

చింతా: వ్యాసుడి కంటేనా?

భవానీ:         నిష్టాగరిష్టుడు…….

చింతా: విశ్వామిత్రుడికంటేనా?

భవానీ:         బహు నీతిమంతుడు………

చింతా: విప్రనారాయణుడి కంటేనా?

భవానీ:         పరస్త్రీ పరాజ్ఞ్ముఖుడు.

చింతా: ఋష్యశృంగుడి కంటేనా? ఎందుకీ లక్క గేదె బేరాలు? మగవాళ్ళెన్ని బింకాలు పోయినా, ఎన్ని గొప్పలు చెప్పుకున్నా ఆడది తారసపడేవరకే! ఒక్కసారి ఆడదాని ఓరచూపుల వేడి తగిల్తే ఎంతటి మగవాడైనా వెన్నలాగా కరగాల్సిందే!

భవానీ:         నిజమే కానీ, అతని భార్య భూలోక రంభ.

చింతా: పిచ్చోడా, సానులదగ్గరికి పోయేవాళ్ళు పెళ్ళాలు అందంగా లేక పోతున్నారనుకుంటున్నావా? ఎవరో ఎందుకు? మీఆవిడ సంగతి చెప్పు. బంగారబ్బొమ్మ కదా, అట్లాంటి అందగత్తెను వదలి నువ్విప్పటి కెన్ని కొంపలు దూరావు చెప్పు?

భవానీ:         నీ కెవరూ సమాధానం చెప్పలేరు.

చింతా: అవసరం లేదు. నేను చెప్పినట్టు ఆయన్నిక్కడికి తీసుకొచ్చే బాధ్యత మీది. ఆయన్ని ఆక ర్షించి మనింట్లో కట్టి పడేసే భారం నాది. ఆపైన ఆయనకున్న ఆస్తిలో సగం మీది, సగంనాది.

భవానీ:         పిచ్చిదానా, నీదేంటి, నాదేంటి? నాకేమీ అభ్యంతరం లేదు. నన్ను గంగలో దూకమన్నా కళ్ళు మూసుకు దూకుతాను.

చింతా: సరే, పోయి ఆ పని చూడండి.

 

నిలువు దోపిడీ

 

చింతామణి .. వేశ్య
సుబ్బిశెట్టి: కొత్త విటుడు

 

చింతా: ఏమండీ, నా మీద యింత ప్రేమ కురిపిస్తున్నారే, మరి రంగనాయకి యింటికి ఎందుకు వెళ్ళారు?
సుబ్బి: బుద్ధి గడ్డితిని – సెప్పుకుంటే సిగ్గుచేటు. నువ్వు నువ్వనే కానీ, ఒక్క మాటైనా మీరనలేదు. మీ మర్యాద చూస్తే, కడుపు నిండిపోయి కళ్ళంట నీళ్ళొస్తున్నాయి.
చింతా: పెంపుడు ముండ, మర్యాద దానికేం తెలుస్తుంది.
సుబ్బి: పెంపుడు ముండంటే?
చింతా: మాజాతి కిప్పుడు సంతానయోగం తగ్గిపోయింది. అందువల్ల నానా రకాల కులాల్లో పుట్టిన ఆడపిల్లల్ని కొనుక్కొచ్చి వాళ్ళను సానితనంలోకి దింపుతున్నారు. దాంతో మాకులంలో ఆట పాటలు చచ్చి దురాశ పెరిగింది. వినయం నశించి చెడ్డనడత పెరిగింది. కట్టుబాట్లు మారి పోయాయి. సంకరజాతులు పెరిగి పోయాయి. కులం నాశనమై పోతోంది.
సుబ్బి: అయితే, మరి ఆళ్ళకేం గిట్టుద్ది?
చింతా: ఇప్పుడు వాళ్ల పనే వాటంగా వుంది. మెరకవీధిలో పెద్ద మేడ కట్టిన చిట్టిసాని, బండి మీద తప్ప బయటికి రాని నాగరాణి, నాలుగు దివాణాల్ని నిలువునా దోచేసిన ఇందీవరిక, వీళ్ళంతా తక్కువ జాతుల్నించి కొనుక్కొచ్చిన బాపతే! పాతిన మొక్కల కంటే, పడి మొలిచిన మొక్కలు బలంగా ఎదిగినట్టు బయటి నుంచి వచ్చిన వాళ్ళే ఇప్పుడు పెద్ద సానులుగా చలామణీ అవుతున్నారు.
సుబ్బి: పోనీ మంచి పిల్లలనే పెంచుకోరాదూ?
చింతా: మంచి పిల్లలు మాకెక్కడ దొరుకుతారు? పోన్లెండి, ఈ మాటలకేం గానీ, కూర్చోండి.
సుబ్బి: నువ్వో మరి? నువ్వు కూడా కూకుంటేగానీ నాకు బాగోదు. (వేళ్ళకున్న ఉంగరాలు కనపడేట్లు చేస్తున్నాడు)
చింతా: (లోపల) వీడి నటన పాడుగాను! వచ్చిన దగ్గర్నుంచి ఆ ఉంగరాలు నాకు కనబడేట్లు చెయ్యాలని ఒకటే తపన. (పైకి) కూర్చోడానికేం గాని శెట్టి గారు, డబ్బుకు లోటు లేని వాళ్ళు కదా, గాజురాళ్ళ ఉంగరాలు పెట్టుకొన్నారేంటి?
సుబ్బి: గాజురాళ్ళా? గరభాదానం నాడు గదిలో కెల్లనంటే మా మావ మూడొందలోసి కొనిపెట్టిన రవ్వ లుంగరాలు, గాజురాళ్లుంగరాలన్న గాడిదెవడు?
చింతా: ఎవరంటారు? తిన్నగా కనబడక నేనే అన్నాను.
సుబ్బి: అయితే యీ పాలి తిన్నగా సూడు. (అని చేయి చాపాడు)
చింతా: మీ వేలి కుంటే వాటి నాణ్యం నాకెలా తెలుస్తుంది?
సుబ్బి: అయితే అంత అనుమానమెందుకు? నీ వేలికే పెట్టుకొని నిదానంగా సూడు.
చింతా: (వేలికి పెట్టుకొని) నాకంత అందంగా లేదేంటి?
సుబ్బి: అయితే రెండోది కూడా పెట్టుకొని సూడు, అబ్బెంతరవేవుంది? (తీసి యిచ్చును)
చింతా: (రెండో వేలికి పెట్టుకొని, తిప్పి తిప్పి చూసి) ఇప్పుడు అందంగానే ఉన్నాయి కానీ వీటిని నాకిచ్చినట్టు తెలిస్తే మీ రంగనాయకి మిమ్మల్ని బతకనివ్వదేమో!
సుబ్బి: (తనలో) ఓరిదేముడా! ఈ ఉంగరాలిది మింగెయ్యాలనుకుంటోంది కావాసు! అరువు సొమ్మని చెప్పినా బాగుండేది.
చింతా: ఏంటాలోచిస్తున్నారు? ఎందుకిచ్చానా అనా? అట్లయితే, ఇవిగో మీ ఉంగరాలు.
సుబ్బి: తియ్యకు, తియ్యకు. అమ్మతోడు, తీస్తే వొట్టు. నన్ను సంపుకు తిన్నట్టే. యెక్కడో ఎర్రిమొగం లాగున్నావు.
చింతా: అంత వొట్టు పెట్టారు కాబట్టి ఆగాను. లేకపోతే ఎల్లకాలం దెప్పుతారు. సరే, కొంచెం అత్తరు రాస్తాను, కూచోండి. (బుగ్గలకు రాసింది)
సుబ్బి: (తనలో) వహ్వా! వహ్వా! యేవి సుకం, యేవి సుకం. యిన్ని సేతులు సూశాను గానీ, యీ పాటి సెయ్యి కాపళ్ళేదు. ఎదవ సొమ్ము, ఏం పొతే ఏం లెక్క? సచ్చినా యిట్టాంటి దాని కాళ్ళ కాడ పడి సావాలి; వో తాపు తగిల్నా! సరే కానీ, వోపాలి ముద్దెట్టుకుందునా?…. (లోపలి నుంచి ‘అమ్మీ! ఎవరో మేళం కావాలని వచ్చారు. ఓసారి కిందికిరా!’ అని పిలుపు వినిపించింది)
చింతా: మా అమ్మ పిలుస్తోంది. పోయి ఇప్పుడే వస్తాను, కూర్చోండి!
సుబ్బి: పాడుముండ, పానకంలో పుడక లాగా సమయానికి సక్కా వచ్చి సరదా సంపేసింది.

*

వావి వరుసలు లేని ….!

చింతామణి .. వేశ్య
శ్రీహరి .. ఆమె తల్లి
చిత్ర .. ఆమె సేవకురాలు
సుబ్బిశెట్టి: కొత్త విటుడు

శ్రీహరి: అమ్మాయీ, పెద్దిశెట్టి కొడుకు మన వీథిలో యీ పూట మూడు నాలుగు సార్లు తారట్లాడాడు. ప్రతిసారి అతని కన్ను మన ఇంటి మీదే ఉంది.
చింతా: అతనెందుకు వచ్చాడోలే అమ్మా!
శ్రీహరి: అదేంటే అట్లాగంటావు? వలపు తిమ్మిరి పుట్టకపోతే సానివాడకే రాడు. వచ్చినా సానుల కొంపల వైపు కన్నెత్తి చూడడు. చూశాడూ అంటే వాడిక మన కొంపలో బంటే ననుకో! అదీ గాక, ఈమధ్య తండ్రి కంట్లో కారం చల్లి డబ్బెత్తుకొచ్చి తెగ ఖర్చుపెడుతున్నాడని విన్నాను. రంగనాయకికి పట్టిన నడమంత్రపు సిరంతా వీడి పుణ్యమే నని చెప్పుకుంటున్నారు.
చింతా: ఆ సంగతి తెలిసే మొన్న మేజువాణీలో నాకతను వసూలు తాంబూలమిస్తున్నప్పుడు కాస్త గోకాను. ఈ తారులాట అందుకేనేమో!
శ్రీహరి: శభాష్! అందుకే సాని మేళాలు మాన కూడదని నేను నెత్తీ నోరూ కొట్టుకు చెప్పేది. ఊరూరూ తిరుగుతుంటే పదిమంది కంట్లో పడొచ్చు. చక్కగా ముస్తాబు చేసుకుంటే కాస్త వయసు మళ్ళినా కుర్ర పిల్లలా కనిపించొచ్చు. చతురాడో, చెంగు తాకించో కొత్త వాళ్లకు రంధి పుట్టిం చొచ్చు. ఉంచుకున్నవాడు ఆసమయంలో పక్కనుండడు కాబట్టి, భయం లేకుండా సంపా దించుకోవచ్చు. కాస్త తెలివితేటలుండాలే గానీ, దేవుడి నైనా వెనక కుక్కలా తిప్పు కోవచ్చు.
చింతా: నువ్వు చెప్పింది నిజమేనమ్మా! అదీగాక ఇప్పుడు మొగ్గల బేరమొకటి మోపుగా ఉంది. ఈ సుబ్బిసెట్టి మొన్న అరగంటలో నాకు ఆరు వందలిచ్చాడు.
శ్రీహరి: ఐతే రుచి తగిలిందన్నమాటే! ఈసారి ఇటు వచ్చినప్పుడు నిన్ను కేకేస్తా. డాబాపైనుంచి ఒక సారి వాడికి కనబడు. ఊరికే కనబట్టం కాదు, ఓర చూపులు చూసి, చిరునవ్వు నవ్వి, అతను చూడగానే కాస్త చాటుకు పోయి వాడికి పిచ్చెక్కించాలి.
చింతా: ఏంటమ్మా, కొత్తగా వచ్చిన వాళ్లకు చెప్పినట్టు చెప్తావు? సరేగానీ, వాళ్ళ నాన్న మనింటికి వస్తా డని అతనికి తెలిసే ఉంటుందేమో!
శ్రీహరి: ఏం తెలిస్తే? మనకలాంటి భేదం ఉండకూడదు. ఆ ఎగ్గు సిగ్గు లిప్పుడు మనతో పాటు మన ఇళ్ళకు వచ్చే వాళ్లకు కూడా పోయాయి.
చిత్ర: (ప్రవేశించి) అమ్మా, ఎవరో సుబ్బిశెట్టి గారంట, పెద్దిశెట్టి గారి కొడుకంట, లోపలికొచ్చి, అక్కయ్యేం చేస్తోందని అడిగాడు. మేడమీదుందని చెప్పాను.
శ్రీహరి: అమ్మాయీ, పట్టుకోవాలనుకున్న చేప పైకే తేలింది. చిత్రా, నువ్వెళ్ళి… కాదు, కాదు, నువ్వుండు, నేనే పోయి తీసుకొస్తా!
చింతా: చిత్రా, వసారాలోని కుర్చీలు రెండు తెచ్చి ఇక్కడ వెయ్యి. ఆకులు పోకలు పళ్ళెంలో వేసి, అత్తరుదానుతో బల్లమీద పెట్టు. అలమారలోంచి నాలుగు అగరుబత్తీలు తీసి వెండి చెట్టుకు గుచ్చి వెలిగించు.
చిత్ర: సరేనమ్మా! (ఆపని మీద వెళ్ళింది. చింతామణి నిలువుటద్దం ముందు నిల్చొని పాపట దిద్దు కొని, పావడ సవరించు కొని, సెంటు పూసుకొని, గుమ్మానికి ఒక పక్కగా సిగ్గు నభినయిస్తూ నిలుచుంది. శ్రీహరి, సుబ్బిశెట్టి లోపలి కొచ్చారు)
శ్రీహరి: అమ్మాయ్, సుబ్బిశెట్టి గారు, సుబ్బిశెట్టి గారని అదే పనిగా కలవరించావు. ఇదిగో నీ సుబ్బి శెట్టిగారు. బాబూ, ఏం చెప్పమంటారు? మొన్న మేజువాణీ కచ్చేరీలో మిమ్మల్ని చూసిందట. అక్కడినుంచి రేయింబగళ్ళు మీ జపమే!
సుబ్బి: (లేకి నవ్వుతో) అబ్బో, అబ్బో, నిజంగా! నాతోడే?
శ్రీహరి: మీతోడండి. పెద్దముండని, మీతో ఫెడేల్ మని అబద్ధమాడతానా? అయినా మీకా అనుమాన మెందుకు? మీ అందం, చందం, ఐశ్వర్యం, చతురత, దానగుణం చూసిన ఆడది మిమ్మల్ని ప్రేమించకుండా ఉంటుందా?
సుబ్బి: అబ్బో, అబ్బో నేను ఇంట్లోంచి బయల్దేరిన వేళ మంచిది. తోక లొటలొట లాడిస్తూ ఊరకుక్కె దురొచ్చింది. కుక్క మాటెందుకు? ఇవ్వాళ మంచం దిగుతూ మా అత్తప్ప మొహం చూశాను. యదవదైనా దాని మొహం చూస్తే, ఏదో లాభం తగిలిందన్నమాటే!
శ్రీహరి: మీ మాటకేంగానీ, మాయమ్మి మాత్రం ఈ పొద్దు మంచి మొహమే చూసింది. అందుకే మీరు వెతుక్కుంటూ వచ్చారు. లోపలికి రమ్మనవేమే, ఇన్నాళ్ళకు వచ్చారని కోపమా ఏంటి?
చింతా: నాకేం కోపం? రంగనాయకి ఇల్లొదిలి రమ్మంటే మాత్రం ఆయన వస్తారా ఏంటి?
శ్రీహరి: ఛీ, ఛీ…. అదేంటే అట్లాగంటావు? రూపానికి మన్మధుడు, సంపదకి కుబేరుడు, దానానికి కర్ణుడు, ఆయనకీ రంగనాయకి కొంపకి పొయ్యే ఖర్మేంటే! ఏం బాబూ, అంతేనా?
సుబ్బి: అంతే, అంతే అమ్మతోడు! అబద్ధమెందుకు? యెవరో యీడ్చికెల్తే ఏడెనిమిది సార్లు కావో సెల్లేను. అయితే అత్తప్పా, తెలవకడుగుతాను, దానింటి కెల్లడం తప్పే అంటావా?
శ్రీహరి: తప్పా, తప్పున్నారా? మీ దర్జా ఎక్కడ, మీ షోకెక్కడ? రాలుగాయిముండ రంగనాయకి ఎక్కడ? మీవంటి వారు అటువంటి దాని గుమ్మం తొక్కవచ్చునా!
చింతా: అమ్మా, నీకు వెర్రా ఏంటే? రంగనాయకిని వదిలి క్షణం ఉండ గలడా ఆయన?
సుబ్బి: ఇదిగో, ఈ మాటిను! ఇహ దాని గుమ్మం తొక్కినట్టు తెలిస్తే, కాండ్రించి కళాపు లాగా మొహా నుయ్యి. సరేనా?
శ్రీహరి: అబ్బా, ఎందుకంత మాట? అయితే బాబూ, మనకు నల్లమందు వ్యాపారమేమన్నా ఉందా?
సుబ్బి: మనకు లేదు కానీ, మనత్తోరికుంది. ఏవైనా కావాలా ఏంటి?
శ్రీహరి: అయ్యో, కావాలా అని మెల్లగా అడుగుతారేంటి? పూటకు తులం పూర్తిగా కావాలి.
సుబ్బి: అయితే ఈ రేతిరి జేగర్త పెట్టి రేపు తాటికాయంత ముద్డంపుతాను. సలివిడి మింగినట్టు సల్లగా దిగమింగు.
శ్రీహరి: మంచిది బాబూ, మంచిది. జేబులో సుట్టముక్కున్నదా?
సుబ్బి: నాకు సుట్టబ్బేసం లేదు, చిల్లరిస్తా కొనుక్కో!
శ్రీహరి: వద్దుబాబూ, వద్దు! మీ రత్నాల చేత్తో రాగి డబ్బు తీసుకోవడం నాకిష్టం లేదు.
సుబ్బి: పోనీ రూపాయిస్తా పుచ్చుకో! (యిచ్చును)
శ్రీహరి: అమ్మీ, చూశావా అయ్య దర్జా! బాబూ, పడుచు వాళ్ళ మధ్య నేనెందుకు? శలవు! (వెళ్ళును)
చింతా: మా అమ్మ ఉందని బిడియపడి ఊరుకుంటే, అక్కడి నుంచి అడుగు ముందుకు వెయ్య రేంటి? (చెయ్యి పట్టి లాగును)
సుబ్బి: (పారవశ్యంతో తనలో) వావ్వా, వావ్వా, యేవిసుకం, యేవిసుకం… ఒళ్ళు తగిలేసరికి తామర మీద ఉడుకు నీళ్ళోసుకున్నట్టు కళ్ళు మూసుకుపోతున్నాయ్! ఓరయ్యల్లో, యిది సుకాల పుట్ట గానీ, సామాన్నెం సాని గాదర్రో!

*

ధనం లేని విటుడు

 

చింతామణి .. వేశ్య

శ్రీహరి .. ఆమె తల్లి

 

శ్రీహరి: నేను చెప్పే మాట చెవికి ఎక్కించుకోవేమిటి?

చింతా: ఏమాట?

శ్రీహరి: ఈ భవానీశంకరం గాణ్ణిక రావొద్దని చెప్పమన్నానా?

చింతా: అతనిదగ్గర అంత సొమ్ము లాగేసి వెంటనే పొమ్మని చెప్పలేకపోతున్నానమ్మా. అతను వచ్చిన నెలలోనే మాన్యాలు అమ్మించేశాను. నగలకని, బట్టలకని ఇల్లు అమ్మించేశాను. రోజువారీ ఖర్చులకని, హోటళ్ళకని చెప్పి పెళ్ళాం నగలు కర్పూరం చేయించాను. అన్ని వగలు చూపించి ఇప్పుడింతలోకే పొమ్మని ఎట్లా చెప్పేదమ్మా! అతను ఉస్సూరుమంటే అతని దగ్గర తీసుకున్న సొమ్ము మనకు దక్కుతుందా?

శ్రీహరి: ఇదిగో, ఈ శ్రీరంగనీతులే నిన్ను చెడగొడుతున్నాయి. నీకున్న అందచందాలకి, చదువుకి, తెలివితేటలకి ఈ ఒక్క లోటు లేకపోతే కోట్లు సంపాదించేదానివి. డబ్బున్నంతకాలం విటుణ్ణి కోరి నెత్తినెక్కించుకోవాలి. డబ్బు అయిపోగానే కుక్కను కొట్టినట్టు బయటికి కొట్టాలి.

చింతా: అమ్మా, నీకాలంలో నువ్వట్లాగే చేశావా?

శ్రీహరి: అనుమానమా? పరమ లోభి దగ్గర కూడా వందలు వేలు గుంజాను. పులివంటి వాళ్ళను కూడా కుక్కల్లాగా మార్చేసి వాకిట్లో కట్టేశాను. కోటీశ్వరుడైనా మన గుమ్మంలో కాలు పెట్టాడంటే పకీరుని చేసి వదిలాను. ఎంత పెద్ద ఆచారవంతుడి చేతనైనా ఎంగిలి తినిపించాను. డబ్బున్నంత వరకు ఎంత ప్రేమ కురిపించినా, వట్టి పోయిన వెంటనే మన్మధుడినైనా సరే, మెడ బట్టి బయటికి గెంటేశాను.

చింతా: నేను మాత్రం తీసిపోయిందేముంది? సరేగానమ్మా! నేను పెద్దయ్యేసరికి మన కొంపలో పెద్దమ్మ చిందేస్తోంది. సంపాదించినదంతా ఏం చేశావే?

శ్రీహరి: అదేనమ్మా నావల్ల జరిగిన పొరపాటు. ఒకసారి ఒక విటుడి దగ్గర డబ్బు లాగడం కోసం వాడికి తాగుడు అలవాటు చేయాల్సి వచ్చింది. వాడితో పాటు నేను కూడా తాగకపోతే ఒప్పు కొనేవాడు కాదు. వాడు వదిలాడు కానీ, తాగుడు వదల్లేదు. చివరకి సంపాదించిందంతా తాగుడికి ధార పొయ్యాలిసొచ్చింది.

చింతా: వయసులో ఎంత సంపాదించినా ముసలితనమొచ్చేసరికి కూడుగుడ్డలుండవని మన కులానికి శాపముందట. నిజమేనా?

శ్రీహరి: నిజమేగానీ, ఆ శాపమిప్పుడు అమల్లో లేదు. పూర్వం విటులు వయసుమళ్ళిన వేశ్యల్ని వాడిన పువ్వుల్ని చూసినట్టు చూసేవాళ్ళు. ఇప్పటి వాళ్ళు ఊరగాయ పెంకును చీకినట్టు చివరి దాకా వదలట్లేదు. అందువల్ల ఆ శాపానికి బలం తగ్గిపోయింది. అదిసరేగానీ, ఈ భవానీశంకరం గాడేమయ్యాడు?

చింతా: ఎవర్నో అప్పడిగాడట. వాళ్లీపూట తప్పకుండా ఇస్తామన్నారని వెళ్ళాడు.

శ్రీహరి: ఈ నగరంలో ఇంకా వీడికి అప్పిచ్చే వాడెవ్వడు? వట్టిది, నేన్నమ్మను. సెనగలు తిని చెయ్యి కడుక్కున్నట్టు ఇక వీణ్ణి సాతాళించి పంపెయ్యాల్సిందే! అయినా ఒక్కడితో ఇన్ని రోజులు సరస మేంటమ్మా? రోజుకొకడిని దివాలా తీయించి మరుసటి రోజు వేరే వాడికి అదే స్థానం యిచ్చి, నిన్నే ప్రేమిస్తున్నానని మరొకడికి చెప్పి ఇంకొకడికి వల పన్నగలిగిందే నెరజాణ. అలాంటి దానికే కులంలో కీర్తి. అంతేకాదు, వేశ్యకి వయసే ప్రాణం. వయసుముదిరి అందం తగ్గితే పీనుగును జూసినట్టు చూస్తారు. వయసుండగానే రెండు చేతులా సంపాదించుకోవాలి.

చింతా: ఈ చదువంతా నాకు చిన్నప్పుడే నూరి పోశావు గదమ్మా, ఇప్పుడు మళ్ళీ పారాయణ మొద లేశావెందుకు?

శ్రీహరి: ఎందుకంటే, నువ్వొట్టి వెర్రిబాగుల్దానివి కాబట్టి. నాకడుపున పుట్టినా నా గుణం ఒక్కటీ నీకు రాలేదు కాబట్టి. అందుకే నేను చచ్చేదాకా నీకోసం ఇట్లా రోజూ పాకులాడక తప్పదు. నా మాట విని వీడికింతటితో బుర్ర గోకుడు పెట్టి సాగనంపు. లేదా, నాకొదిలి పెట్టి నా తడాఖా చూడు. క్షణంలో శంకరగిరి మాన్యాలు పట్టిస్తాను.

చింతా: అమ్మా, నీశక్తి నాకు తెలియదా! నీకంత శ్రమ వద్దులే, నిదానంగా నేనే చెప్పి మాన్పిస్తాను.

*

 

ఉపాయశాలి

 

 

మధురవాణి: ఒక వేశ్య

రామప్పంతులు: విటుడు

 

రామ:   నేనే చిన్నతనంలో యింగిలీషు చదివి వుంటే జడ్జీల యదట ఫెళఫెల లాడించుదును. నాకు వాక్స్థానమందు బృహస్పతి వున్నాడు. అందుచాతనే యింగిలీషు రాకపోయినా నాప్రభ యిలా వెలుగుతూంది.

మధు:  మాటలు నేర్చిన శునకాన్ని వేటకి పంపితే ఉసుకోమంటే ఉసుకోమందిట.

రామ:   నేనా శునకాన్ని?

మధు:  హాస్యానికన్న మాటల్లా నిజవనుకుంటారేవి?

రామ:   హాస్యానికా అన్నావు?

మధు:  మరి మీతో హాస్యవాడకపోతే, వూరందరితోటి హాస్యవాడమన్నారా యేవిటి?

రామ:   అందరితో హాస్యవాడితే యరగవా?

మధు:  అంచేతనే కుక్కన్నా, పందన్నా మిమ్మల్నే అనాలి గాని, మరొకర్ని అనకూడదే! మిమ్మల్ని యేవనడానికైనా నాకు హక్కు వుంది. యిక మీ మాటకారితనం నాతో చెప్పేదేవిటి? మీ మాటలకు భ్రమసే కదా మీ మాయలలో పడ్డాను.

రామ:   నాకు యింగిలీషే వస్తే దొరసాన్లు నా వెనకాతల పరిగెత్తరా?

మధు:  మీ అందానికి మేము తెనుగువాళ్ళము చాలమో!? యింగిలీషంటే జ్ఞాపకవొచ్చింది. గిరీశం గారు మాట్లాడితే దొరలు మాట్లాడినట్టు వుంటుందిట.

రామ:   అటా, ఇటా! నీకేం తెలుసును, వాడు వట్టి బొట్లేరు ముక్కలు పేల్తాడు. ఆ మాటలు గానీ కోర్టులో పేల్తే చెప్పుచ్చుకు కొడతారు.

మధు:  అదేమో మీకే తెలియాలి. గాని, గిరీశంగారు లుబ్దావధాన్లుగారి తమ్ములటా? చెప్పారు కాదు?

రామ:   నీమనసు వాడి మీదికి వెళుతూందేం? ఐతే నీకెందుకు? కాకపోతే నీకెందుకు?

మధు:  మతిలేనిమాటా, సుతిలేనిపాటా అని!

రామ:   నాకా మతిలేదంటావు?

మధు:  మీకు మతిలేకపోవడవేం, నాకే!

రామ:   యెంచేత?

మధు:  నుదుట్ను వ్రాయడం చేత.

రామ:   యేవని రాశుంది?

మధు:  విచారం వ్రాసి వుంది.

రామ:   యెందుకు విచారం?

మధు:  గిరీశం గారు లుబ్దావధాన్లు గారి తమ్ములైతే, పెళ్ళికి వస్తారు; పెళ్ళికి వస్తే, యేదైనా చిలిపిజట్టీ పెట్టి, మీమీద చేయిజేసుకుంటారేమో అని విచారం.

రామ:   అవును, బాగా జ్ఞాపకం చేశావు. గాని, డబ్బు ఖర్చైపోతుందని అవుధాన్లు బంధువుల నెవళ్ళనీ పిలవడు.

మధు:  గిరీశం గారు పిలవకపోయినా వస్తారు.

రామ:   నువ్వు గాని రమ్మన్నావా యేమిటి?

మధు:  మీకంటే నీతి లేదు గాని, నాకు లేదా?

రామ:   మరి వాడొస్తాడని నీకెలా తెలిసింది?

మధు:  పెళ్ళికూతురు అన్నకి చదువు చెప్పడానికి కుదురుకుని, వాళ్ళింట పెళ్లి సప్లై అంతా ఆయనే చేస్తున్నారట. అంచేత రాకతీరదని తలుస్తాను.

రామ:   వాడు రావడమే తటస్థిస్తే యేవిటి సాధనం?

మధు:  ఆడదాన్ని నన్నా అడుగుతారు?

రామ:   ఆడదాని బుద్ధి సూక్ష్మం. కోర్టు వ్యవహారం అంటే చెప్పు. యెత్తుకి యెత్తు యింద్రజాలంలా యెత్తుతాను. చెయిముట్టు సరసవంటే మాత్రం నాకు కరచరణాలు ఆడవు.

మధు:  పెళ్లి నాలుగురోజులూ, తలుపేసుకుని యింట్లో కూచోండి.

రామ:   మామంచి ఆలోచన చెప్పావు.

మధు:  గాని, నాకొక భయం కలుగుతూంది. నిశిరాత్రివేళ పైగొళ్ళెం బిగించి, కొంపకి అగ్గి పెడతాడేమో

రామ:   చచ్చావే! వాడు కొంపలు ముట్టించే కొరివి, ఔను. మరి యేవి గతి?

మధు:  గతి చూపిస్తే యేవిటి మెప్పు?

రామ:   ‘నువ్వు సాక్షాత్తూ నన్ను కాపాడిన పరదేవతవి అంటాను.

మధు:  (ముక్కుమీద వేలుంచి) అలాంటి మాట అనకూడదు. తప్పు!

రామ:   మంచి సలహా అంటూ చెప్పావంటే, నాలుగు కాసులిస్తాను.

మధు:  డబ్బడగలేదే! మెప్పడిగాను. నేను నాప్రాణంతో సమానులైన మిమ్మల్ని కాపాడుకోవడం, యెవరికో వుపకారం?

రామ:   మెచ్చి యిస్తానన్నా తప్పేనా!

మధు:  తప్పుకాదో? వేశ్య కాగానే దయాదాక్షిణ్యాలు ఉండవో!?

రామ:   తప్పొచ్చింది. లెంపలు వాయించుకుంటాను, చెప్పు.

మధు:  పెళ్లివంటలకి పూటకూళ్ళమ్మని కుదర్చండి. ఆమెని చూస్తే గిరీశం గారు పుంజాలు తెంపుకుని పరుగెడతారు.

రామ:   చబాష్! యేమి విలవైన సలహా చెప్పావు! యేదీ చిన్న ముద్దు (ముద్దు పెట్టుకొనును)

*

పరోపకారార్ధం

 

 

మధురవాణి: ఒక వేశ్య

కరటకశాస్త్రి: ఆమె పూర్వ విటుడు

కరటకశాస్త్రి శిష్యుడు

మధు:  (వీణ వాయించుచుండును) విద్య వంటి వస్తువ లేదు, నిజమే – ఒక్కటి తప్ప – అదేవిటి? విత్తం. డబ్బుతేని విద్య దారిద్ర్య హేతువ. ఈ వూళ్ళో నారదుడు వచ్చి పాడితే నాలుగు దమ్మిడీ లివ్వరు. గనక యీ వీణ యిటు పెడదాం. (తలుపు తట్టిన శబ్దం) యవరు మీరు? బంధువులా?

కరటక: ఆపద కడ్డం బడ్డ వారే బంధువులు. మేమ్మీకు బంధువులం కావు గాని, మీరు మాకు బంధువులు కాగల్రు.

మధు:  నాస్తులా?

కరటక: నాస్తం కట్టడానికే వచ్చాం.

మధు:  దేంతో కడతారు?

కరటక: నాస్తం కట్టడానికల్లా వున్నది వక్కటే గదా టంకం! బంగారం.

మధు:  మా పంతులు గారికి మీరు నాస్తులూ, బంధువులూ కూడా కాకపోతే తలుపు తియ్యొచ్చును. (తలుపుతీసి కరటకశాస్త్రిని గుర్తుపట్టి ముక్కుమీద వేలుంచుకొని) చిత్రం!

కరటక: యేవిటి చిత్రం?

మధు:  యీ వేషం!

కరటక: ఉదర నిమిత్తం బహుకృత వేషం; యిది దేవుడిచ్చిన వేషవేను.

మధు:  నాదగ్గరేనా మర్మం? యీ పిల్లెవరో?

కరటక: నాకుమార్త.

మధు:  నాటకవల్లా చెడి పొగటి వేషాల్లోకి దిగిందా? పెట్టిపుట్టారు గదా యేల యీ అవస్థ?

కరటక: నీదయ వల్ల దేవుడిచ్చిన స్థితికేం లోపం రాలేదు. నిన్ను చూదావని వచ్చాను.

మధు:  యిన్నాళ్ళకైనా యీ దీనురాలు మీకు జ్ఞాపకం రావడం అదెంత కాదు?

కరటక: నీలాంటి మనిషి మళ్ళీ వుందా? నిన్ను చూడ్డం బ్రహ్మానందం కాదా? నీదగ్గరకి రావడం చేదనా యిన్నాళ్ళూ రాలేదనుకున్నావు? డిప్టీకలక్టరుగారి కుమారరత్నం గారు నిన్ను చేపట్టారని తండ్రికి తెలిసింతరవాత, నేను గానీ నీయింటికి వస్తే పీక వుత్తరించేస్తాడేమో అనే భయం చాత కొంచం యడబెట్టి యితడికి యెప్పుడు బదిలీ అవుతుంది, మామధురవాణ్ణి యెప్పుడు చూస్తాను అని దేవుణ్ణి సదా ప్రార్ధిస్తూ వుంటిని. నువ్విక్కడెన్నాళ్ళాయి వున్నావు?

మధు:  డిప్టీ కలక్టరు గారి కుమారరత్నం గార్ని, తండ్రి, చదువు పేరు పెట్టి చన్నపట్ణం తగిలిన రెండునెల్ల దాకా ఆయన నాస్తుడు గిరీశం గారి ద్వారా డబ్బు పంపించాడు. ఆ తరువాత మొన్నటిదాకా గిరీశం గారు నన్నుంచారు గాని, డబ్బుకి యటాముటీగా వుండేది. డిప్టీ కలక్టరు అనుమానిస్తాడేమో అని పేరుగల వాడెవడూ నాయింటికి రావడం మానేశాడు. సంజీవరావు గారి అల్లరి కొంచం మరుపొచ్చిందాకా పైనుందావని యీ వూరొచ్చాను. (చిరునవ్వుతో) సరేగాని, యీ యిల్లాలు మాపంతులు కంటబడితే యీవిడ గుట్టు బట్ట బయలౌతుంది.

కరటక: యిల్లాలనేస్తున్నావేం అప్పుడేను? కన్నెపిల్ల; దీన్ని పెండ్లిచేయడానికే, నీ దగ్గిరికి తీసుకొచ్చాను.

మధు:  ఐతే యవరికి పెళ్లి చెయ్డం? నాకా యేవిటి? అలాగైతే సైయే. మొగవేషం వేసుకొని, పెళ్ళి పీటల మీద కూర్చుంటాను. మరి నాపెళ్ళాన్ని నాకిచ్చేసి మీతోవని మీరు వెళ్ళండి. (శిష్యుడి చెయిపట్టి లాగును) తరవాత పెళ్లి చేసుకుంటాను. అందాకా ముద్దియ్యి. (ముద్దెట్టుకొనును)

కరటక: నేరని పిల్లని చెడగొడుతున్నావు?

మధు:  నాలాంటివాళ్ళకి నూరు మందికి నేర్పి చెడగొట్టగలడు. ఎవరీ శిష్యుడు? యీ కన్నెపిల్ల నోరు కొంచం చుట్టవాసన కొడుతూంది.

కరటక: అంచాతే కాబోలు డబ్బీలో చుట్టలు తరచు మాయవౌతూంటాయి. మధురవాణీ, దేవుణ్నాకు నిన్ను చూపించాడు. పంతుల్లేని సమయం కనిపెట్టి వచ్చాను; మళ్ళీ అతడొచ్చేలోగా నా మాటలు నాలుగూ విని మాకు వొచ్చిన చిక్కు తప్పించు.

మధు:  మీకొచ్చిన చిక్కేవిటి? నేం చెయ్యగలిగిన సహాయవేవిటి?

కరటక: చిక్కన్నా చిక్కు కాదు. విను, యీ వూళ్ళో లుబ్దావుధాన్లని ఓ ముసలాడున్నాడు; వాడికి మా మేనగోడల్నివ్వడానికి మా బావ నిశ్చయించాడు. యీ సంబంధం చేస్తే నా చెల్లెలు నూతులో పడతానని వొట్టేసుకుంది. యేం వుపాయం చాస్తావో, దాని ప్రాణం కాపాడాలి.

మధు:  యీ పిల్లని అంతకి తక్కువ సొమ్ముకి అమ్మితే, లుబ్దావధాన్లు చంకలు గుద్దుకుని చేసు కుంటాడు. అతని దాకా యెందుకు, నేనే కొనుక్కుంటాను.

కరటక: చూపితే అందుకుపోయేదానికి నీకు మిక్కిలి చెప్పాలా యేవిటి?

మధు:  యిదివరకి నిర్ణయవైన సంబంధం యేమ్మిష పెట్టి తప్పించడం?

కరటక: నీ బుద్ధి కసాధ్యం వుందా, డబ్బు కసాధ్యం వుందా!

మధు:  బుద్ధికి అంతా అసాధ్యవే గాని, డబ్బుకి యక్కడా అసాధ్యం లేదు. యీ పెళ్ళిలో మా పంతులుకో పదిరాళ్ళు దొరుకుతాయనుకుంటున్నాడే!?

కరటక: నాసంబంధం చేసుకుంటే నేను యిరవై రాపాషాణాలు యిస్తాను.

మధు:  సరేగాని, చివరికి యేవి మూడుతుందో ఆలోచించారా?

కరటక: మధ్య నీకొచ్చిన పర్వా యేవిటి, నాకొచ్చిన పర్వా యేవిటి? యీకత్తెర మీసం, కత్తెర గెడ్డం కడిగేసుకుని నాతోవని నే వెళతాను. యీ కోక నీదగ్గిర పారేసి మాశిష్యుడు వెళతాడు. ఆ తర వాత యిదేవిటమ్మా యీ చిత్రవని నువ్వూ నలుగురమ్మలక్కలతో పాటు ఆశ్చర్యపడుదువు గాని. మీ పంతులుతో సిఫార్సు చేసి యీ మంత్రం యలా సాగిస్తావో గట్టి ఆలోచన చెయ్యి.

మధు:  మాపంతులు వక్కడివల్లా యీపని కానేరదు.

కరటక: మరి యింకా యవరి కాళ్ళు పట్టుకోవాలో చెప్పు.

మధు:  మాపంతులుతో మాట్లాడ్డం ఐన తరవాత అవుధాన్లు కూతురు మీనాక్షిని తండ్రికి తెలియకుండా చూసి, ఓ రెండు పెద్దకాసులు యిస్తానని చెప్పండి. ఆపైన సిద్ధాంతిని చూసి అతనికీ అలాగే ఆశ పెట్టండి. యీ పనికి సిద్ధాంతే కీలకం. నేను తెర వెనకనుంచి సమయోచితంగా హంగు చాస్తాను.

కరటక: నీమాట వేరే నే చెప్పాలా? నిన్ను సంతోషపెట్టడం నావిధి.

మధు: ఆమాట మీరు శలవివ్వడం నాకు విచారంగా వుంది. వృత్తి చేత వేశ్యని గనక చెయ్యవలసిన చోట్ల ద్రవ్యాకర్షణ చాస్తాను గాని, దయాదాక్షిణ్యాలు సున్న అని తలచారా? మీ తోడబుట్టుకి ప్రమాదం వచ్చినప్పుడు నేను డబ్బుకి ఆశిస్తానా?

*

గూడు మార్చే ప్రయత్నం

 

మధురవాణి: ఒక వేశ్య

రామప్పంతులు: ఆమె విటుడు

మధు: యీ రామప్పంతులు కథ పైకి పటారం, లోపల లొటారంలా కనిపిస్తూంది. భూవులన్నీ తాకట్టు పడి వున్నాయిట; మరి ఋణం కూడా పుట్టదట. వాళ్ళకీ వీళ్ళకీ జుట్లు ముడేసి జీవనం జేస్తూన్నాడు. యీ వూరు వేగం సవరించి చెయ్ చిక్కినంత సొమ్ము చిక్కించుకొని పెందరాళే మరో కొమ్మ పట్టుకోవాలి. ‘తెలియక మోసపోతినే, తెలియక…’ (పాడుచుండగా రామప్పంతులు ప్రవేశం)

రామ: యేవిటో ఆ మోసపోవడం? తరవాత ముక్కేవిటి, పాడూ.

మధు: తరవాత ముక్కకేవుంది? మిమ్మల్ని నమ్మి మోసపోయినాను.

రామ: అదేం అలా అంటున్నావు? నిన్ను మోసపుచ్చలేదే? నిర్నయప్రకారం రెందొందలూ పట్నంలో యిచ్చాను. నెలజీతం నెలకు ముందే యిచ్చాను. యిహ మోసవేవుంది?

మధు: యేం చిత్రంగా మాట్లాడతారు పంతులుగారూ, నాకు డబ్బే ప్రధానవైనట్టు మీమనసుకి పొడగడుతూంది కాబోలు. నాకు డబ్బు గడ్డిపరక. మీభూవులు రుణాక్రాంతవైనాయని అప్పట్లో నాకు తెలుసుంటే మీదగ్గిర రెండొందలూ పుచ్చుకొందునా? మీరు ఖర్చు వెచ్చాలు తగ్గించుకుని సంసారం బాగుచేసుకోకపోతే నేను మాత్రం వొప్పేదాన్ని కాను. ఫలానా పంతులు ఫలానా సాన్నుంచుకుని బాగుపడ్డారంటేనే నాకు ప్రతిష్ఠ. మాయింటి సంప్రదాయం యిది పంతులుగారూ; అంతేగానీ లోకంలో సాన్ల మచ్చని వూహించకండి.

రామ: భూములు తణఖా అన్నమాట శుద్ధఅబద్ధం యవరన్నారో గాని; నేను మహరాజులా వున్నాను.

మధు: నాకంటికి మహరాజులా కనపడబట్టే యిల్లూవాకలీ వదలి మానం ప్రాణం మీ పాలుచేసి నమ్మి మీవెంట వచ్చాను. నన్ను మాత్రం మోసం చెయ్యకండీ; మిమ్మల్ని పాపం చుట్టుకుంటుంది.

రామ: నేను మోసం చేసే మనిషినేనా?

మధు: అలాగయితే లుబ్దావుధాన్లు గారికి పెళ్ళెందుకు కుదిర్చారు? నాకు తెలియదనుకున్నారా యేవిటి? ఆ ముసలాడికి పెళ్ళెందుకు? మీకోసవే యీ యెత్తంతాను.

రామ: ఆహా హా హా …. యిదా అనుమానం? కొంచెం గడ్డం నెరుస్తూంది, నన్ను కూడా ముసలాణ్ణంటావా యేవిటి?

మధు: చట్లకి చావనలుపు, మనిషికి చావ తెలుపూ. అనగా చీకట్లో నక్షత్రాల్లాగా, అక్కడక్కడ తెల్ల వెంట్రుక తగిల్తేనే చమక్.

రామ: స్వారస్యం మా చమత్కారంగా తీశావ్! యేదీ ముద్దు. (ముద్దుపెట్టుకోబోవును)

మధు: వేళాపాళా లేదా? లుబ్దావుధాన్లు పెళ్లి తప్పించేస్తే గాని నేను ముద్దుబెట్టుకోనివ్వను.

రామ: అంతా సిద్ధవైంతరవాత, నాశక్యమా ఆపడానికి? (బలాత్కారంగా ముద్దుబెట్టుకొనును)

మధు: సత్తువుందనా మోటతనం?

రామ: నాసత్తువిప్పుడేం జూశావ్? చిన్నతనంలో ధ్వజస్తంభం దండతో కొడితే గణగణమని గంటలన్నీ ఒక గడియ వాగేవి. నాడు జబ్బు చేసిందగ్గర్నుంచీ డీలా అయిపోయినాను.

మధు: యిదా డీలా? నాచెయి చూడండీ ఎలా కందిపోయిందో … అన్నా మోటతనం.

రామ: చాప చిరిగినా చదరంతని, నీప్రాణానికి యిప్పటి సత్తువే ఉడ్డోలంలా కనబడుతూంది.

మధు: యీ పెళ్లి మాన్పించకపోతే నేను మీతో మాట్లాడను.

రామ: యీ పెళ్ళిలో నీకు మేజువాణీ నిర్నయించుకున్నాను కానూ, నీకు పదిరూపాయల సొమ్ము దొరుకుతుంది, మరి వూరుకో!

మధు: యేం చిత్రవైన మనుషులు పంతులుగారూ! (తమలపాకు చుట్టతో కొట్టి) మేజువాణీ బుద్ధిలో వుంచుకొని యీ పెళ్లి కావడానికి విశ్వప్రయత్నం చేశారూ? యంత సత్యకాలపదాన్నయినా ఆ మాత్రం ఊహించుకోగల్ను. లేకపోతే, నే యంత బతిమాలుకున్నా యీ పెళ్లి తప్పించక పోవడవేవి? మీ బుద్ధికి అసాధ్యం వుందంటే నే నమ్ముతానా?

రామ: ఆ మాట్నిజవే గాని, అన్ని పనులూ ద్రవ్యాకర్షణ కోసవే చాస్తాననుకున్నావా యేవిటి? ఆ ముసలాణ్ణి కాపాడదావనే, యీ పెళ్లి తలపెట్టాను.

మధు: ‘చిత్రం, చిత్రం, మహాచిత్రం’ అని కథుంది, అలా వున్నాయి మీ చర్యలు!

రామ: ఆ కథేదో చెబుదూ, నాక్కథలంటే మా సరదా!

మధు: పొగటిపూట కథలేవిటి! ముందు యీ చిత్రకథేవిటో సెలవియ్యండి.

రామ: అది చెప్పేది కాదు, చెప్పను.

మధు: చప్పకపోతే వొప్పను.

రామ: వొప్పకేం జేస్తావు?

మధు: యేం జేస్తానా? యీ జడతో కొడతాను, శాస్త్రంలో కాముకులకు చెప్పిన ఆయుధవిది.

రామ: నేఁ దెబ్బలికి మనిషిని కాను. శాస్త్రం గీస్త్రం వకపక్కనుంచి మోటసరసం మాను. చెప్పమంటే చెబుతాను గాని, అలాంటి కబుర్లు నువ్వు వినకూడదు. మరేంలేదు. లుబ్దావధాన్లు వెధవ కూతురు, మీనాక్షి ప్రవర్తన మంచిది కాదు. పెళ్ళయితే దాని ఆట కడుతుంది.

మధు: మీనాక్షి ప్రవర్తన బాగుంది కాదంటూ మీరే చెప్పాలీ!? మీరు కంటబడ్డ తరవాత యే ఆడదాని ప్రవర్తన తిన్నగా వుంటుంది?

రామ: అదుగో చూశావా? అలా అంటావనే కదూ చప్పనన్నాను.

మధు: యీ చిక్కులు నాకేం తెలియవు. పెళ్లి మానిపించెయ్యండి.

రామ: యీ పెళ్ళిలో మేజువాణీ పెట్టి పదిరాళ్ళిప్పిస్తాను. మాటాడకూరుకో!

మధు: (ముక్కుమీద వేలేసుకొని) లుబ్దావధాన్లు యదట నేను మేజువాణీ…. ఆ!?

రామ: పేరు వాడు గాని, సభలో పెద్దన్నేనే కదూ?

*

వికట విటులు

 

మధురవాణి: ఒక వేశ్య

రామప్పంతులు: ఆమె కొత్త విటుడు

గిరీశం: ఆమె ప్రస్తుత విటుడు

పూటకూళ్ళమ్మ: ఒక విధవ

 

రామ: (జేబులోంచి చుట్ట తీసి పంట కొరికి) పిల్లా, అగ్గిపుల్ల!

మధు: (అగ్గిపుల్ల వెలిగిస్తుండగా పంతులు బుగ్గ గిల్లాడు) మొగవాడికయినా ఆడదానికయినా నీతి ఉండాలి. తాకవద్దంటే చెవిని బెట్టరు గదా!

రామ: నిన్ను ఉంచుకోవడానికి అంతా నిశ్చయమయి రేపో నేడో మంచి ముహూర్తం చూసి మా వూరు లేవతీసుకు వెళ్ళడానికి సిద్ధవయ్యుంటే యింకా యవడో కోన్కిస్కాహే గాడి ఆడాలో ఉన్నానంటూ పాతివ్రత్యం నటిస్తావేమిటి!?

మధు: వేశ్య అనగానే అంత చులకనా పంతులు గారూ? సానిదానికి మాత్రం నీతి ఉండొద్దా? మా పంతులు గారిని పిలిచి, ‘అయ్యా, యిటుపైన మీతోవ మీది, నాతోవ నాది’ అని తెగతెంపులు చేసుకున్నదాకా నేను పరాధీనురాలినే అని యంచండి. మీరు దెప్పిపొడిచినట్టు ఆయన వైదీకయితేనేమి, కిరస్తానం మనిషయితేనేమి, పూటకూల్లమ్మను వుంచుకుంటేనేమి… నన్ను ఇన్నాళ్ళూ ఆ మహరాజు పోషించాడు కాడా! మీరంతకన్న రసికులయినా, నామనస్సు మీరు యంత జూరగొన్నా, ఆయన యడల విశ్వాసం నాకు మట్టుకు ఉండొద్దా?

రామ: పెద్దపెద్ద మాటలు ప్రయోగిస్తున్నావు! వాడి బతుక్కి వాడు పూటకూళ్ళమ్మని వుంచుకోవడం కూడానా? పూటకూళ్ళమ్మే వాణ్ణి వుంచుకొని యింత గంజి పోస్తుంది.

మధు: అన్యాయం మాటలు ఆడకండి, ఆయన యంత చదువుకున్నాడు, ఆయనకి యంత ప్రఖ్యాతి వుంది! నేడో రేపో గొప్ప వుద్యోగం కానైయ్యుంది.

రామ: యేం వెర్రి నమ్మకం! నీవు సానివాళ్ళలో తప్ప పుట్టావు. గిరీశంగారు, గిరీశంగారు అని పెద్ద పేరు పెడతావేవిటి, వాణ్ణి చిన్నప్పుడు గిర్రడని మేం పిలిచే వాళ్ళం. వాడికల్లా ఒక్కటే వుద్యోగం దేవుడు రాశాడు. యేవిటో తెలిసిందా? పూటకూళ్ళమ్మ యింట్లో దప్పిక్కి చేరి అరవ చాకిరీ చెయ్యడం.

మధు: యీ మాటలు ఆయన్ని అడుగుదునా?

రామ: తప్పకుండా, కావలిస్తే నేను చెప్పానని కూడా చెప్పు!

మధు: అయినా ఆయన గుణయోగ్యతలతో నాకేం పని? యేవయినా ఆయన నాకు యజమాని. ఆయన తప్పులు నాకళ్లకు కనబడవ్!

రామ: అయితే అతనికి విడాకులు యెప్పుడిస్తావు?

మధు: యిక్కడి రుణాలూ పణాలూ తీర్చుకోడానికి మీరు శలవిచ్చిన రెండు వందలూ యిప్పిస్తే యీ క్షణం తెగతెంపులు చేసుకుంటాను.

రామ: అయితే యింద (మధురవాణి అందుకొంటుండగా రామప్పంతులు చెయిపట్టి లాగును. మధురవాణి కోపంతో నోట్లు పారేసి దూరంగా పోవును)

మధు: మీతో కాలక్షేపం చెయ్యడం కష్టం. ఒక నిర్ణయం మీద నిలవని మనిషి. ఏవన్నమ్మను?

రామ: (నోట్లు యెత్తి) క్షమించు, అపరాధం (నోట్లు చేతికిచ్చి) లెక్కపెట్టి చూసుకో!

మధు: ఆమాత్రం మిమ్మల్ని నమ్మకపోతే మీతో రానే రాను. యింత రసికులయ్యుండీ నామనస్సు కనిపెట్టజాలినారు కారు గదా! మీనోట్లు మీవద్దనే వుంచండి. నేను డబ్బు కక్కూర్తి మనిషిని కాను.

రామ: వద్దు, వద్దు, వద్దు! నీ మనస్సు కనుక్కుందామని అన్నమాట గాని మరొకటి కాదు. గాని, యీ గిరీశం గుంటవెధవ, వీడెవడో మాగొప్ప వాడనుకున్తున్నావేవిటి!?

మధు: ఆయన్ని నాయదట తూల్నాడితే యిదిగో తలుపు తీశాను, విజయం చెయ్యండి. అదుగో గిరీశంగారే వస్తున్నారు, ఆమాటేదో ఆయన్తోటే చెప్పండి.

రామ: వేళాకోళం ఆడుతున్నావూ?

గిరీశం: (బయటినుంచి) మైడియర్….

రామ: (తనలో) అన్న… వేళగాని వేళొచ్చాడు గాడిదకొడుకు. తంతాడు కాబోలు, యేవిటి సాధనం? యీ మంచం కింద దూరదాం. (మంచం కింద దూరును)

గిరీశం: (ప్రవేశించి) వెల్, మైడియర్ ఎంప్రెస్ (బుజం మీద చెయ్యి వెయ్యబోవును)

మధు: (తప్పించుకొని) ముట్టబోకండి.

గిరీశం: (నిర్ఘాంతపోయి) అదేమిటి ఆ వికారం!

మధు: ఏదో ఒకటి..

గిరీశం: మైలబడితే స్తానం చేసి వేగిరం రా!

మధు: యిప్పుడేం తొందర, తలంటుకుంటాను.

రామ: (తనలో) చబాష్, యేమి నీతయిన మనిషి యిది! వెధవని ముట్టుకోనివ్వకుండా యెత్తు యెత్తింది.

గిరీశం: మయిలా గియిలా మా యింగ్లీషు వారికి లక్ష్యం లేదు. యిలారా (దగ్గరకు చేరును)

మధు: (వేలుచూపి) అక్కడనే ఆగండి. మీరు కిరస్తానం అయితే కావచ్చును. నేను కిరస్తానం యింకా కాలేదే! మీరు కిరస్తానం అన్నమాట యిప్పుడే ఒహరు చెప్పగా విన్నాను.

రామ: (తనలో) నేను చెప్పానంటుందా యేమిటి?

గిరీశం: ఒకరు చెప్పగా విన్నావూ? ఎవరా జెప్పింది? యవడికిక్కడికి రావడానికి మగుదూర్ వుంది? యిలాంటి చాడీకోర్ కబుర్లు చెప్పడానికి ఎవడికి గుండుంది? చెప్పు!

రామ: (తనలో) తంతాడు కాబోలు, యరక్క చిక్కడ్డాను.

మధు: మొగాడే చెప్పాలా యేవిటి? ఆడవాళ్ళకి దేవుడు నోరివ్వలేదా?

గిరీశం: (తనలో) పూటకూళ్ళముండ చెప్పింది కాబోలు. (పైకి) ఆడదా? ఆడదాన్ని నోరు బెట్టుకు బతకమనే దేవుడు చేశాడు. పరువయిన ఆడది నీ యింటి కెందుకొస్తుంది?

మధు: పరువయిన మొగాళ్ళొచ్చినప్పుడు పరువైన ఆడవాళ్ళెందుకు రాకూడదు? ముందు కూచోండి, తరవాత కోప్పడుదురు గాని, చుట్ట తీసుకోండి, అదుగో అగ్గిపెట్ట.

గిరీశం: ముట్టుకోడానికి వల్ల లేకపోతే అగ్గిపుల్ల వెలిగించి యివ్వడానికయినా పెట్టిపుట్టాను కానా? యివాళ మహా ఉత్సాహంగా వచ్చాను గాని, ఉత్సాహభంగం చేశావ్!

మధు: యేవిటా ఉత్సాహం?

గిరీశం: యిదిగో, జేబులో హైదరాబాద్ నైజాం వారి దగ్గిర్నించి వచ్చిన ఫర్మానా! మానాస్తం నవాబ్ సదరదాలత్ బావురల్లీఖాన్ ఇస్పహన్ జంగ్ బహద్దర్ వారు సిఫార్స్ చేసి వెయ్యి సిక్కా రూపాయలు జీతంతో ముసాయిబ్ ఉద్యోగం నాకు చెప్పించారు. అనగా హమేషా బాద్షా వారి హుజూర్న వుండడం.

రామ: యేవిట్రా వీడి గోతాలు!

గిరీశం: యింత శుభవార్త తెచ్చినా, దగ్గిరికి రానిచ్చావు కావు గదా? నాతో హైదరాబాద్ వస్తావా?

మధు: నే యెందుకు? పూటకూళ్ళమ్మని తీసికెళ్ళండి.

గిరీశం: పూటకూళ్ళమ్మ యేవయినా పెంట పెడుతుందా యేవిటి?

మధు: మీకే తెలియాలి.

గిరీశం: నీ తెలివితక్కువ చూస్తే నాకు నవ్వొస్తూంది. యెవడే మాటన్నా నామీద నమ్మడమేనా? యీ ఘోరవైన అబద్ధాలు నీతో చెప్పేవాడు సప్తసముద్రాలు దాటినా వాడి పిలకట్టుకొని పిస్తోల్తో వళ్ళు తూట్లు పడేటట్టు ఢా ఢా మని కొట్టకపోతినట్టయినా నాపేరు గిరీశమే, నినదభీషణ శంఖము దేవదత్తమే! కబడ్దార్!

మధు: సముద్రాలవతలికెళ్ళి వెతకక్కర్లేదు. ఆ చెప్పిన మనిషి మీ యదటే చెబుతాడు.

రామ: (తనలో) యీ ముండ నన్ను బయలుబెడుతుంది కాబోల్రా దైవమా!

గిరీశం: (తనలో) థాంక్గాడ్.. అయితే పూటకూళ్ళదాన్దెబ్బ తగల్లేదు. (పైకి) యిలాంటి దుర్మార్గపకూతలు ఆ యిల్లాలు చెవిన పడితే చాలా ఖేదిస్తుంది. ఆ పాపవంతా నిన్ను చుట్టుకుంటుంది. ఆమె యంత పతివ్రత! యంత యోగ్యురాలు!

మధు: వెధవముండకి పాతివ్రత్యం అన్నమాట యీ నాటికి విన్నాను.

గిరీశం: దానికి… కాదు, ఆమెకి మొగుళ్ళేకపోయినా ఆమెను వెధవనడానికి వీల్లేదు.

మధు: మీరుండగా వెధవెలా అవుతుంది?

గిరీశం: నాన్సెన్స్… యిదుగో విను. దాని నిజం యేవిటంటే… పూటకూళ్ళమ్మ ముచ్చటగా తప్పటడుగులు వేశే రోజుల్లో ఒక కునుష్టి ముసలాడికి కట్ట నిశ్చయించారు. ఆ ముసలాడు పెళ్లిపీటల మీదే గుటుక్కుమన్నాడు. మరిదాన్నెవరూ పెళ్ళాడారు కారు.

మధు: అయితే మరి మీకు తప్పలేదే?

గిరీశం: యేవిటీ యీ కొత్తమాటలూ! నాకు ఆదీ అంటూ తెలీకుండా వుంది! ఆహా, సరసం విరసం లోకి దిగుతూందే! హాస్యానికంటే నివ్వేవన్నా ఆనందవే! నిజవనిగానీ అంటివా, చూడు నా తడాఖా. యవడీ మాటలు పేల్తున్నాడో వాడి పేరు తక్షణం చెబుతావా, చెప్పవా?

మధు: రామ….

రామ: (తనలో) సచ్చాన్రా, పేరు చెప్పేసింది!

మధు: రామ!రామ! ఒహరు చెప్పేదేమిటి, లోకమంతా కోడై కూస్తుంటేను! (వీథిలోనుంచి తలుపు తలుపు అని ధ్వని)

గిరీశం: (తెల్లపోయి) తలుపు తియ్యొద్దు, తియ్యొద్దు, ఆ పిలిచే మనిషి వెర్రిముండ. మనుషుల్ని కరుస్తుంది.

మధు: తలుపు తీసే వుంది.

గిరీశం: చంగున వెళ్లి గడియ వేసెయ్.

మధు: అదుగో, తలుపు తోసుకు వస్తూంది.

గిరీశం: గెంటేయ్, గెంటేయ్…

మధు: ఆ వయ్యారం చూస్తే మీ పతివ్రతలా కనిపిస్తూంది.

(మధురవాణి వాకిట్లోకి వెళ్ళింది. గిరీశం దాక్కోడానికి మంచం కింద దూరాడు)

గిరీశం: (తనలో) దొంగలంజ. సరసుణ్ణి దాచిందోయ్ మంచం కింద. యిదేమిటో మంచి మనిషి అని భ్రమించాను. దీన్తస్సగొయ్యా సిగపాయ దీసి తందును గాని, యిది సమయం కాదు. (పైకి) యవరన్నా మీరు, మహానుభావులు?

రామ: నేను రామప్పంతుల్నిరా, అబ్బాయీ!

గిరీశం: తమరా, యీ మాత్రం దానికి మంచం కింద దాగోవాలా మహానుభావా? నన్నడిగితే యిలాంటి లంజల్ని యిరవై మందిని మీకు కన్యాదానం చేతునే!

రామ: (తనలో) బతికాన్రా దేవుడా; (పైకి) నువ్వురా బాబూ దీన్నుంచుకున్నావు! ఆలా తెలిస్తే నే రాక పోదును సుమా!

గిరీశం: అన్నా, యీ లంజని యన్నడూ నమ్మకండి, యిలా యిరవైమందిని దాచగల శక్తుంది దీనికి.

రామ: రెండువందలు దొబ్బిందిరా బాబూ!

గిరీశం: నువ్వులేం జాగర్త చేశారా?

రామ: అంతేనా?

గిరీశం: మరేమిటి!? (మధురవాణిని తోసుకుంటూ పూటకూళ్ళమ్మ లోపలి కొచ్చింది)

మధు: మీరన్న మనిషి యిక్కడ లేరంటే చెవిని బెట్టరు గదా!

పూట: నీయింట్లో జొరబడ్డాడని వీథులో వాళ్ళు చెబితే నీమాట నమ్ముతానా యేవిటి? ఆ వెధవ వుంటే నాకేం కావాలి, వుండకుంటే నాకేం కావాలి. వాడు నీకిచ్చిన యిరవయి రూపాయలూ యిచ్చెయ్.

మధు: ఎవడి కిచ్చావో వాణ్ణే అడగవమ్మా!

పూట: వెధవ కనబడితే సిగపాయ దీసి చీపురుకట్టతో మొత్తుదును. యెక్కడ దాచావేవిటి!?

మధు: నాకు దాచడం ఖర్మవేవి? నేను మొగనాల్ని కాను, వెధవముండనీ కాను. నాయింటి కొచ్చేవాడు మహరాజు లాగా పబ్లీగ్గా వస్తాడు. (కంటిసైగతో మంచం కింద చూపును)

పూట: (మంచం కిందుకు వంగి) నీ పరువు బుగ్గయినట్టే వుంది. లేచిరా (చీపురుకట్ట తిరగేసి కొట్టును)

రామ: ఓర్నాయనా నన్నెందుక్కొడతావే దండుముండా! (బయటికి వచ్చును)

మధు: ఆయన్నెందుకు కొట్టావు? నాయింటి కొచ్చి యేవిటీ రవ్వ?

రామ: నీ సిగాతరగా, ఆడదానివై పోయినావే, లేకుంటే చంపేసి పోదును. నీ రంకుమొగుణ్ణి కొట్టక నన్నెందుక్కొట్టావే ముండా? అందుకా నన్ను ముందుకు తోసి తాను గోడవేపు దాగున్నాడు?

పూట: ఆ వెధవ కూడా వున్నాడూ మంచం కింద? కుక్కా పైకిరా!

గిరీశం: వెర్రప్పా! మంచం కిందికిరా, వెర్రి వదలగొడతాను.

పూట: అప్పనుట్రా వెధవా నీకు? నీకు భయపడతాననుకున్నావా యేమిటి? (మంచం కిందికి దూరును. గిరీశం అవతలి వేపు నుంచి పైకి వచ్చి రామప్పంతులు నెత్తిన బలంగా చరిచి పారిపోవును)

రామ: సచ్చాన్రా నాయనా! మధురవాణీ, యేవీ బేహద్బీ! కనిష్టీబుక్కబురంపించు!

మధు: యెందుకు పబ్లీకున అల్లరీ అవమానవున్నూ! (ముద్దుబెట్టుకొని) మాటాడక వూరుకొండి. దొంగ దెబ్బ కొట్టినవాడిదే అవమానం; మీది కాదు.

రామ: నొప్పెవడిదనుకున్నావు? ఆముండ మంచం కింద నించి రాదేం? చీపురుకట్ట లాక్కో!

పూట: (మంచం కింద నుంచి వచ్చి) ఫడేల్మంటే పస్తాయించి చూస్తున్నాను. నీ మొగతనం యేడిసినట్టే వుంది. (వెళ్లిపోవును)

*

 

అల్క మానవు గదా యికనైన…

మంజువాణి: ఒక వేశ్య

కొండిభొట్లు: తార్పుడుగాడు

భీమారావు పంతులు: విటుడు

(మంజువాణి తలదువ్వుకుంటూ కుర్చీపైని కూర్చుండును. కొండిభొట్లు ప్రవేశించును)

మంజు:  దండం శాస్తుల్లు గార్కి. వెంకీ, శాస్తుల్లు గార్ని కూర్చోబెట్టి పీట వెయ్యే!

కొండి:    సకలైశ్వర్య సిద్ధిరస్తు. పంతుళవారు పాదాక్రాంతాభవంతు….. ఆ తలవెండ్రుకలు సాక్షాత్తూ చమరీవాలాల్లాగా శోభిల్లుచున్నాయి. విన్నావా మంజువాణీ!

మంజు:  ఇంకా యేవి యెలా వున్నాయి?

కొండి:    యెదిన్ని వర్నించడానికి సెఖ్యం కాకుండా వున్నాయి… ముఖం చంద్రబింబంలా వున్నది. కళ్ళు కలవరేకుల్లా వున్నయి. గళం శంఖంలా వున్నది. బాహువులు లతల్లా వున్నయి. మరెవచ్చీ….

మంజు:  మరెవచ్చి అక్కడ ఆగండి.

కొండి:    మంజువాణీ! అధికం యేల? నీ సౌందర్యం రంభా ఊర్వశీ మేనకా తిలోత్తమాదుల్ను ధిక్కరించి వెక్కిరించి యున్నది.

మంజు:  మాపంతులుగారి వెధవ అప్పగారి సాటి యేమాత్రమయ్నా వస్తుందా?

కొండి:    హాశ్యానికైనా అనగూడని మాటలున్నాయి. (పొడుం పీల్చును)

మంజు:  చెయ్యగాలేంది చెప్పడమా తప్పొచ్చింది?

కొండి:    దేవతలు చేసే పనుల్ని, బ్రాహ్మలు చేసే పనుల్ని తప్పు పట్టకూడదు. స్వర్గంలో వాళ్ళు దేముళ్ళయితే, భూలోకంలో మేం దేముళ్ళము; అంచేతనే మమ్మల్ని భూసురులంటారు. చదువుకున్నదానివి నీకు తెలియందేమున్నది.

మంజు:  వెధవల్ని తరింపజేసే భూసురోత్తములకు నమస్కారము (నిలుచుని నుదుట చేతులు మొగిడ్చి నమస్కారము చేయును) (భీమారావుపంతులు ప్రవేశించును)

భీమా:   యేమిటీ నాటకం?

మంజు:  ముక్కోటి దేవతలు స్వర్గంలో వుంటే, భూమ్మీద దేవతలు బ్రాహ్మణులని కొండిభొట్లు గారు శలవిచ్చారు. అందుచేత వేశ్య యింటికి అనుగ్రహించి వేంచేస్ని భూసురోత్తముల్ని కొలుస్తున్నాను.

భీమా:   నీవు యెంత యెకసెక్యం చేసినా మేం దేవతలమే, అందుకు రవ్వంతైనా సందేహము లేదు.

మంజు:  భూలోకంలో కృష్ణావతారం లాంటి రసికులు మీరు. కృష్ణావతారం కుదిరింది; కాని శాస్తుల్లు గారు యే దేముడి అవతారమో పోల్చలేకుండా వున్నాను.

భీమా:   పట్టణం వెళ్ళినప్పుడు నేను పరంగీ స్త్రీల సహవాసం చేశానని నీకు చాడీలు చెప్పారు గనుక శాస్తుల్లు గారు సాక్షాత్తూ నారదావతారం.

మంజు:  అన్నా! మరచిపోయినాను. యెంత బుద్ధి తక్కువ మనిషిని; దూరముగా నిలుచొండి. ప్రాయచ్చిత్తం చేసుకొంటేనేగాని దగ్గరకు రానియ్యను.

భీమా:   శాస్త్రుల్లుగారూ! యేమిటండి ప్రాయచ్చిత్తం? నకక్షతమా, దంతక్షతమా?

కొండి:    అది యెంత అదృష్టవంతులకుగాని సంప్రాప్తమవుతుంది. ముక్కుతిమ్మన్న యేమన్నాడు.

నను భవదీయ దాసుని మనంబున నెయ్యపు కిన్కబూని తా

చిన అదినాకు మన్ననయ; చెల్వగు నీ పద పల్లవంబు మ

త్తను పులకాగ్ర కంటక వితానము తాకిన నొచ్చునంచు నే

ననియెద; అల్క మానవు గదా యికనైన అరాళకుంతలా

స్వేతముఖులు గనుక బ్రాహ్మడికి రజతదానం చేస్తే ప్రత్యువాయం పోతుంది. మాకుర్రవాడు మెటిక్లేషను పరీక్షకు కట్టాలి. యీబీదబ్రాహ్మడికి దానం యిస్తే సమయానికి పనికి వస్తుంది.

మంజు:  నిత్య సువాసినికి సువర్నదానం చెయ్యమని లేదా?

భీమా:   (తనలో) దీని తస్సాగొయ్యా! బంగారపు సరకును మళ్ళీ తెమ్మంటుంది కాబోలు. (పైకి) తొందరపని వుంది. యిప్పుడే వెళ్ళి వస్తాను. (వెళ్లిపోవును)

కొండి:    మంజువాణి! బహు పుణ్యాత్మురాలివి, యేమైనా సాయం చేస్తేనే గాని కుర్రవాడు పరీక్షకు వెళ్ళే సాధనం కనబడదు.

మంజు:  పంతులుగారి అప్పని అడుగరాదా?

కొండి:    యెవర్నీ అడక్కుండా యేమయింది. వైదీకపాళ్ళని పుట్టించినప్పుడే బ్రహ్మ రాసిపడేశాడు. “ముష్టెత్తుకొండర్రా” అని.

మంజు:  యేది యిందాకటి పద్యం చదవండీ.

కొండి:    (రాగవరసను చదువును) నను భవదీయ…. (అలా చదువుతుండగా వెనకవైపు వచ్చి మంజువాణి శాస్తులు వీపు మీద తన్నును) ఓస్నీ అమ్మా శిఖా… (అని, తగ్గి) ఆహా! మల్లిపువ్వుల గుత్తా? పట్టుకుచ్చా? మలయమారుతమా వీపు తాకినది?

మంజు:  సానిదాని కాలు.

కొండి:    కాదు, కాదు, మన్మథుని వాడి వాలు.

మంజు:  ప్రాస కుదిరింది కాని, శాస్తుల్లు గారు! యీ తాపు మదనశాస్త్రంలో క్రియక్రింద పరిగణన మవుతుందా, భూసురోత్తములను తన్నిన పాపం క్రింద పరిగణనమవుతుందా?

కొండి:    పదిరూపాయలు పారేస్తే పుణ్యం కింద పరిణామం అవుతుంది.

మంజు:  పాటుపడక పైసా రాదు.

కొండి:    మంజువాణి! యెంత చదువుకున్నా మావంటి వాళ్ళం నీకు వక్క మాటకు సదుత్తరం చెప్పగలమా? బాపనాళ్ళని కనికరించి, ఒక డబ్బు సొమ్ము యివ్వాలి గాని.

మంజు:  వేశ్యల ద్రవ్యం పాపిష్టిది. బేరం తెచ్చి రుసుం పుచ్చుకుంటే ప్రత్యువాయువుండదు.

కొండి:    యీ వూళ్ళో నానాటికి రసికత సన్నగిల్లుతూన్నది. “అంధునకు గొరయ వెన్నెల” అన్నట్టు యీ వూళ్ళో మూర్ఖులకు నీ రూపలావణ్య విలాస విశేషములు అగ్రాహ్యములు. తోవంట పోయే పొన్నూరు వాళ్ళను కాచి పట్టుకోవాలి.

మంజు:  పది డబ్బులు రాల్చగలిగే వాళ్ళను యెంచి మరీ పట్టుకురండి.

*

మదాలస

 

శ్రీధరుడు:  కొత్త విటుడు

మదాలస: ఒక వేశ్య

 

శ్రీధ:    మదాలసా, మనకాపక్క ఇంట్లో మంగళవాద్యాలు, ఈపక్క ఇంట్లో శోకాలూ, శాపనార్ధాలూ వినిపిస్తున్నాయి. ఏమిటి సంగతి?

మదా: ముందు ఏ యింటి ముచ్చట చెప్పమంటారు?

శ్రీధ:    చెడ్డ కబురు ముందు చెప్పు. తర్వాత మంగళకరమైన విషయం మరింత శోభిస్తుంది.

మదా: ఐతే వినండి. మనకాపక్క ఇంట్లో ఉండే కామసాని వొట్టి మోసగత్తె, ఆశబోతూను. దాని కూతురు పుష్పసాని చక్కని చుక్క. పుష్పసానిని ఉంచిన విటుడు దానినొదిలి ఒక్క రాత్రి కూడా ఉండలేడు.

శ్రీధ:    నిన్నొదిలి నేనుండలేనట్లు.

మదా: మన్మథుడి దయ ఎప్పటికీ అట్లాగే ఉండాలి. సరే, కథలోకి వస్తే, రాత్రి ఒక తమిళ బ్రాహ్మడు సుఖం కోరి కామసాని ఇంటి తలుపు తట్టాడట. అతడు బాగా ధనవంతుడట. వేశ్య చక్కని దైతే కోరినంత రోవట్టు (శుల్కం) చెల్లిస్తానన్నాడట. కామసానికి ఆశ పుట్టింది. పుష్పసానిని ఎరగా చూపి అతని దగ్గర బాగా ధనం గుంజిందట. తీరా పక్కలోకి పంపాల్సి వచ్చేసరికి గదిలో దీపం లేకుండా చేసి ఇంట్లోని పనిమనిషిని అతని శయ్యకు తార్చిందట.

శ్రీధ:    ఎంత మోసం?

మదా: ఔను! పొద్దున్నే జరిగిన మోసాన్ని గ్రహించి ఆ పరదేశి తలవరులకు ఫిర్యాదు చేశాడట. వాళ్ళు కామసానిని పిలిపిస్తే వెళ్ళి నానా రభసా చేసిందట. నా కూతురు సాక్షాత్తూ ప్రతాపరుద్ర మహారాజు వచ్చినా లక్ష్యం చెయ్యదు, ఈ తమిళ బ్రాహ్మడికా కొంగు పరిచేది అని వీరంగం వేసిందట. ఏం చెయ్యాలో తెలియక వాళ్ళు తలలు పట్టుకు కూర్చుంటే ఆ సమయానికి అక్కడే ఉన్న గోవింద మంచనశర్మ గారు తీర్పు చేశారట.

శ్రీధ:    ఆయనెవరు?

మదా: ఆయన కాసల్నాటి శాఖీయులు. పెద్దలు సంపాదించి ఇచ్చిన ఆస్తిని వేశ్యావాటికలో ధార బోస్తున్న మహానుభావులు. జారధర్మములు చక్కగా అనుష్టించిన విట శ్రేష్ఠుడు.

శ్రీధ:    ఓహో…. ఏమి తీర్పు చేశారాయన?

మదా: వేశ్యల తల్లులు చేసే ఇలాంటి నేరాలకు నాలుగు రకాల శిక్షలు చెప్పారాయన. ముక్కు దూలం దాకా తెగ్గోయడమొకటి, పళ్ళు మొత్తం రాలగొట్టడమొకటి, గూబలదాకా చెవులు రెండూ కోయడమొకటి, నున్నగా తల గొరిగించడమొకటి.

శ్రీధ:    ఈ ముసల్దానికి ఏమి శిక్ష వేశారు?

మదా: తలగొరిగించి వదిలేశారు. ముక్కో చెవులో కోస్తే తీరిపోయేది.

శ్రీధ:    పోన్లే పాపం.

మదా: పాపం తలచకూడదు దాన్ని. దొంగముండ. కులం పరువు తీసింది.

శ్రీధ:    సరి సరి. మరి ఇటువైపు శుభకార్యం మాటేమిటి?

మదా: కామమంజరి కూతురు మదనరేఖకు ఈ రోజు ముకురవీక్షా మహోత్సవం జరుగుతోంది.

శ్రీధ:    ఇలాంటి ఉత్సవం గురించి నేనెప్పుడూ వినలేదు. ఏమిటది?

మదా: ఇది వేశ్యాకులం మాత్రమే జరుపుకొనే ఉత్సవం. ఈడేరిన పిల్లకు అద్దం చూపి ‘మన్మధవేధ దీక్ష’ ఇస్తారు. అద్దం మా సానివారికి శ్రీ మహాలక్ష్మితో సమానం. ఈ తంతు జరగనిదే ఆ పిల్లకు విటుడితో కలిసే అధికారం ఉండదు.

శ్రీధ:    ఓహో! సోమయాజులు ఆరణి సంగ్రహించిన తర్వాతే యజ్ఞం చేస్తారు. అలాగే మీరు అద్దం చూసిన తర్వాతే వృత్తిలోకి ప్రారంభిస్తారన్నమాట. ఇంతకూ ఈ తంతు ఎలా నిర్వహిస్తారు?

మదా: ఒక మంచి రోజు చూసి ముకుర వీక్షణానికి ముహూర్తం నిర్ణయిస్తారు. బంధుమిత్రులందరినీ ఆహ్వానిస్తారు. పిల్ల తండ్రిని రావించి పిల్లకు చెవిలో మంత్రం చెప్పిస్తారు. తండ్రి తన తొడపై పిల్లను కూర్చోబెట్టుకొని అద్దం చూపుతాడు. పిల్లకు దీవెనలతో పాటు కానుక లిస్తాడు. దాంతో క్రతువు ముగుస్తుంది. ఇక కొత్త సాని కోసం ఎదురు చూసే విటుల పంట పండుతుంది.

శ్రీధ:    బాగుంది. ఇంతకూ మదనరేఖ పేరుకు తగ్గదేనా?

మదా: కొత్త రుచుల పైకి మనసు పోతున్నట్టుంది.

శ్రీధ:    అబ్బే అదేం లేదు. ఊరికే కుతూహలం కొద్దీ అడిగాను. అంతలోకే అలకా? అన్నట్టు బంగారు గొలుసు కావాలన్నావు కదూ! సాయంత్రం విపణివీథికి వెళ్ళొద్దాం. సిద్ధంగా ఉండు.

*

తిరిగొచ్చిన సైనికుడు

 

పంకజం: ఒక వేశ్య

పైడినాయుడు: ఆమె మాజీ విటుడు

దొరస్వామి: ఇప్పటి ప్రియుడు

సత్తి: ఆమె దాసి

 

సత్తి:      (పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చింది) అమ్మా, కొంప మునిగింది. పైడినాయుడు యుద్ధభూమి నుంచి వచ్చేశాడు. అతనొక పొడుగాటి కోటు తొడుక్కొని చుట్టూ చాలా మంది సేవకుల్ని పెట్టుకొని ఉన్నాడు. అతన్తో మాట్లాడటం కుదరలేదు. అతని స్నేహితుడు భిక్షపతిని కదిలించాను. ‘చెప్పవయ్యా భిక్షపతీ, మీ యజమాని మాకోసం విలువైన కానుకలేవైనా తెచ్చాడా?’ అని అడిగాను.

పంక:     అది తప్పు. నువ్వు అలాంటి మాటలు వాడకూడదు. దానిబదులు, ‘దేవుడి దయవల్ల మీరు క్షేమంగా ఉన్నారు. మా అక్క మీ క్షేమ సమాచారం కనుక్కోమంది’ అనాలి. దాంతో పాటు, పైడినాయుడి గురించి మా అక్క ఆలోచించని క్షణం లేదు, రోదించని రోజు లేదు’ అని చెప్తే మరింత పసందుగా ఉండేది.

సత్తి:      ముందు పలకరించగానే అట్లాంటి మాటలే అన్నాను. సరిగ్గా ఏమన్నానో ఇప్పుడు గుర్తుకు రావట్లేదు. నిన్ను హెచ్చరించాలనే ఆత్రం ఎక్కువై పోయింది. అప్పుడు నేనేమన్నానంటే, ‘ఏమయ్యా భిక్షపతీ, యుద్ధంలో ఉన్నప్పుడు మీ చెవులకు మా అక్క మాటలేమీ వినిపించ లేదా? మీరు వెళ్ళిందగ్గర్నుంచీ మా అక్క రోజూ మిమ్మల్ని తలచుకోవడమే! ఎవరైనా యుద్ధం వార్తలు మోసుకొచ్చి చాలామంది చచ్చిపోయారని చెప్పగానే మా అక్క జుట్టు పీక్కోవడం, గుండెలు బాదుకుంటూ ఏడవడం. కొట్లాటలంటే మా అక్కకి చచ్చేంత భయం’.

పంక:     చక్కగా సరైన మాటలు చెప్పావే సత్తీ!

సత్తి:      తర్వాత బహుమతుల్ని గురించీ, ఇతర విషయాల గురించీ అడిగాను. ‘సత్తీ! బ్రహ్మాండంగా కొట్టుకొచ్చాం’ అన్నాడు భిక్షపతి.

పంక:     ఐతేనూ సత్తీ, ‘పైడినాయుడు మీ అక్కను ఎప్పుడెప్పుడు చూస్తానా అని తహతహలాడు తున్నాడు’ అని అనలేదుటే ఆ భిక్షపతి?

సత్తి:      అచ్చంగా కాదుగానీ అలాంటి మాటలేవో అన్నాడు. ఐతే, నీ గురించి కంటే, వాళ్ళు కొట్టు కొచ్చిన డబ్బు గురించే ఎక్కువ మాట్లాడాడు. డబ్బు, బంగారం, బట్టలు, బానిసలు, దంతపు సామాన్లు… వీటి గురించి తెగ చెప్పాడు. డబ్బు… వేలూ, లక్షల్లో తెచ్చినట్టు కన్పిస్తోంది. భిక్షపతి చిటికెన వేలికి వజ్రపుటుంగరమొకటి మెరుస్తోంది. యుద్ధంలో వాళ్ళ ప్రతాపాన్ని గురించి ఏదో సోది చెప్పటం మొదలెట్టగానే, నేనిక అతన్ని వదిలి నీకు కబురందించాలని పరుగెత్తుకొచ్చాను. వాళ్ళిక్కడికి వచ్చేలోగా ఏం చెయ్యాలో నువ్వు ఆలోచించుకోవాలి కదా! పైడినాయుడిక్కడికి వచ్చేసరికి దొరస్వామి ఇక్కడే ఉంటే ఏం కొంప మునుగుతుందోనని నాభయం.

పంక:     ఇట్లాంటి విపత్కర పరిస్థితి తప్పుకోవాలంటే మంచి ఉపాయమొకటి పన్నాలి. దొరస్వామిని వదిలెయ్యటం అంత తెలివైన పని కాదు. నిన్న గాక మొన్న అతను మనకు ఆరువేల వరహా లిచ్చాడు. పైగా అతను పెద్ద వర్తకుడు. తరవాత్తరవాత ఇంకా చాలా ఇచ్చే అవకాశ ముంది. మరోవైపు పైడినాయుడు అంత డబ్బుతో తిరిగొచ్చినప్పుడు అతన్ని కూడా తిరస్కరించకూడదు. పాత విటుల్ని గౌరవించాలి. అది పద్ధతి. పైడినాయుడు మహా అసూయాపరుడు. అతను దరిద్రంలో ఉన్నప్పుడే భరించడం కష్టమయ్యేది. యుద్ధంలో గెలిచి వచ్చిన తర్వాత ఇప్పుడెలా ఉంటాడో ఊహించగలను.

సత్తి:      అదుగో వచ్చేశాడు.

పంక:     ఓరి దేవుడా, ఇప్పుడెలా? నాకేమీ తోచట్లేదు. సత్తీ, వణుకు పుట్టుకొస్తోంది. ఏం చెయ్యాలో ఆలోచించు.

సత్తి:      దొరస్వామి కూడా వచ్చేశాడక్కా!

పంక:     వామ్మో, నాఖర్మ ఇట్లా కాలింది. కాళ్ళ కింది భూమి చీలిపోయి నన్ను మింగేస్తే బాగుండు.

దొర:      (దగ్గరికొస్తూ) పంకజం, మనం అలా వెళ్లి కాస్త వైను తాగొద్దాం!

పంక:     అయ్యో నా మిండమగడా, చంపేశావు కదరా! (పెద్దగా) పైడినాయుడూ, ఇన్నాళ్ళూ ఎక్కడికి పోయావు?

పైడి:      పంకజాన్ని మద్యానికి ఆహ్వానించేంత ధైర్యం ఎవరికుందిక్కడ?

పంక:     (మౌనంగా ఉంది)

పైడి:      నువ్వేమీ మాట్లాడట్లేదు. మంచిది. ఇట్లాంటి ఆడదాని కోసం పదిరోజుల ప్రయాణాన్ని ఐదు రోజుల్లో పడుతూ లేస్తూ ముగించుకొచ్చాను. చాలా సంతోషంగా ఉంది. ఇట్లాంటి ఆహ్వానం నాకు దొరుకుతుందనుకోలేదు. ఈ క్షణం నుంచీ నువ్వెవడి వొళ్లైనా తోమొచ్చు.

దొర:      మిత్రమా! మీరెవరు?

పైడి:      ఏంటీ, సర్దార్ పైడినాయుణ్నే ఎరగవా? ఒకప్పుడు బుద్ధిలేక ఈ పంకజాన్ని ఉంచుకున్న వాణ్ణి.

దొర:      మంచిది సర్దార్! పంకజం ఇప్పుడు నాది. ఆమె కిప్పటికే ఆరువేల వరహాలు కట్నమిచ్చాను. రేపు ఇంకా ఇస్తాను. వెళ్దాం రా పంకజం. మన సర్దార్ గారు తనకు నచ్చిన చోట యుద్ధం చేసుకుంటాడు.

సత్తి:      మా అక్క తనకు నచ్చిన వారితో వెళ్తుంది.

పంక:     (చిన్నగా) ఏం చేద్దామే సత్తీ?

సత్తి:      ప్రస్తుతానికి లోపలికెళ్ళడం మంచిది. కొత్త విటుడితో కలిసి పాతవాడి కెదురుగా నిల్చోవటం మంచిపని కాదు. వాడికి అసూయ మరింత పెరగడం తప్ప ప్రయోజనం లేదు.

పంక:     సరే, లోపలికెళ్దాం పద!

పైడి:      ఇదే చెప్తున్నా! మీరిద్దరూ మరోసారి కలిసి తాగడానికి వీల్లేదు. యుద్ధంలో అంత మారణకాండ జరిగినా జయించుకొచ్చింది ఏదో ఆట కోసం కాదు. చంపేస్తా! భిక్షపతీ, భూపతివర్మా, సైనికుల్ని ఈ ఇంటి చుట్టూ మోహరించండి.

దొర:      ఏమోయ్ సర్దార్, మేము చిన్నపిల్లల్లాగా కన్పిస్తున్నామా నీకు? మమ్మల్ని భయపెట్టగలననే అనుకుంటున్నావా నువ్వు? మాటలు కోటలు దాటించేశావే! మనుషుల్ని కాదు, కోడిపుంజు నన్నా చంపినా మొహమేనా నీది? ఎక్కడ చేశావ్ యుద్ధం? చేస్తే గీస్తే ఏదైనా గార్డుగా పనిచేసుంటావ్! అదీ అనుమానమే!

పైడి:      యుద్ధం ఎక్కడ చేశానో నీకు త్వరలోనే తెలుస్తుంది. నేను కత్తి పట్టుకొనే దాకా ఆగు.

దొర:    సరే, రా చూసుకుందాం! నీ దండును కూడా తెచ్చుకో! నేనూ, నాస్నేహితుడూ కలిసి నీకు రాళ్ళదాడి ఎలా ఉంటుందో రుచి చూపిస్తాం. ఎందుకు పరుగెత్తుతున్నావో, ఎటు పారిపోతున్నావో కూడా తెలియకుండా దూసుకుంటావు!

లెస్బియన్లు

 

కోకిల: సితారు వాద్యకారిణిమురళి: ఒక యువకుడు

మురళి:  నీగురించి ఒక విచిత్రమైన విషయం విన్నాను కోకిలా! సిరిపురం జమీందారిణి రాధాకృష్ణ దేవి నువ్వంటే పడిచస్తుందట. తను పురుషుడిలాగా నీతో… నాకెలా చెప్పాలో అర్ధం కావ ట్లేదు. నేను విన్నదాన్ని బట్టి మీరిద్దరూ స్త్రీ పురుషుల్లాగే….

కోకిల:     (సిగ్గుతో కూడిన మౌనం)

మురళి:  ఏంటి సంగతి? సిగ్గుపడుతున్నావు! అంటే నేను విన్నది నిజమేనా?

కోకిల:     నిజమే మురళీ. నాకు చచ్చేంత సిగ్గుగా ఉంది. అదొక వింత….

మురళి:  నాకు చెప్పకపోతే ఒట్టే! ఆమెకి నీదగ్గర పొందేదేముంటుంది? మీరిద్దరూ పడక గదిలో ఏం చేస్తారు?

కోకిల:     (సిగ్గుతో కూడిన మౌనం)

మురళి:  ఐతే నీకు నామీద ప్రేమ లేనట్టే! నిజంగా ప్రేముంటే అలాంటి విషయాలు నాదగ్గర దాచవు.

కోకిల:     అలా అనకు. నీమీదున్నంత ప్రేమ నాకు మరెవ్వరిమీదా లేదు. ఐతే ఇదొక విచిత్రమైన విషయం. చెప్పాలంటే చాలా సిగ్గుగా ఉంది. ఆమె కన్నీ మగలక్షణాలే!

మురళి:  అంటే నాకు తెలీకడుగుతాను, కొంతమంది ఆడవాళ్ళు పక్కలోకి మగతోడు నచ్చక ఆడ వాళ్ళ తోనే పడుకుంటారట. తమను తాము మగవారిగా భావించుకుంటారట.

కోకిల:     ఈమె కూడా దాదాపు అలాంటిదే!

మురళి:  (ఆసక్తిగా) ఐతే కోకిలా, నాకు ఈ విషయం గురించి పూర్తిగా చెప్పాలి. మొదటిసారి నిన్నెలా లొంగదీసుకుంది? ఆమె నీతో శృంగారం ఎలా జరిపింది? తర్వాతేం జరిగింది? మొత్తం నాకు వివరంగా చెప్పు.

కోకిల:     ఒకరోజు ఆవిడా నేనూ అనుకోకుండా సముద్ర తీరాన కలిశాం. ఆరోజు బాగా వేడిగా ఉక్కగా ఉంది. రాధాకృష్ణదేవి తన తలపై ఉన్న జుట్టు తీసేసింది. ఆవిడ విగ్గు పెట్టుకుంటుందని నాకు అప్పటివరకూ తెలియదు. ఆమె నున్నగా బోడిగుండు చేయించుకొని ఉంది. నాకా మెని అలా చూడటం కొంచెం ఇబ్బందిగా అనిపించింది. అప్పుడామె, ‘ఇంత అందమైన కుర్రాణ్ణి ఎప్పుడైనా చూశావా కోకిలా?’ అని అడిగింది. ‘ఇక్కడ కుర్రాళ్ళెవరున్నారు?’ అని నేను అయోమయంగా అడిగాను. ‘చూడు, నేను మగవాడిలాగా కన్పించట్లేదూ నీకు? నా పేరు కృష్ణ, రాధ నాభార్య పేరు’ అంది. ఇదంతా నాకు తమాషాగా అనిపించింది. నేను నవ్వేశాను. అంతతో ఊరుకోకుండా, ‘అవునా కృష్ణ గారూ, మీరు మగవారయ్యుండి మా మధ్యలో ఆడ వేషంతో తిరుగుతున్నారా? మీక్కూడా మగవాళ్ళకుండే అవయవాలన్నీ ఉండి, మగవాళ్ళు వాళ్ళ స్త్రీలతో నడిపినట్టే మీరు కూడా రాధాదేవితో శృంగారం జరుపు తున్నారా?’ అని అడిగాను. ‘అచ్చం అలాగే కాదనుకో, కానీ అంతకంటే బాగా ఆనందిం చేలా జత కట్టడమెలాగో నీకు త్వరలో చూపిస్తాలే!’ అంది. ‘అట్లయితే మీకు స్త్రీ పురుష అంగాలు రెండూ ఉండి ఉండాలి.’ అన్నాను. ‘లేదు నేను పూర్తిగా మగవాడిలానే ఉంటాను.’ అంది. ‘మునిశాపంతో స్త్రీ పురుషుడిగా మారిన కథ ఒకటి విన్నాను. మీరు కూడా పొరపాటున అలా మారిపోలేదు కదా’ అన్నాను. ‘లేదు కోకిలా! నేను పుట్టినప్పుడు పూర్తిగా స్త్రీ శరీరంతోనే పుట్టాను. కానీ నాకు పురుషుల అభిరుచులు, కోరికలూ ఉన్నాయి.’ అంది. ‘మరి ఆకోరికలు మీకు తీరుతున్నాయా?’ అని నేను నవ్వుతూ అడిగాను. ‘నీకంత నమ్మకం లేకపోతే నాతో ఒకసారిరా, చూపిస్తాను. మగవాళ్ళను చూసి అసూయ పడాల్సిన పని నాకు లేదని నువ్వే ఒప్పుకుంటావు. మగవాడి సామర్ధ్యంతో సరితూగే దొకటి నాదగ్గర ఉంది. మాటలెందుకు, రా! నేను చేసేదేదో చేసింతర్వాత అంతా నీకే అర్ధమౌతుంది.’ అంది.

ఆమె ఎంతగా బ్రతిమాలిందంటే, తను కోరిన విధంగా నేను సహకరించాల్సివచ్చింది. అందుకోసం ఆమె నాకొక అద్భుతమైన వజ్రాల హారాన్నీ, ఒక మోపెడు ఖరీదైన బట్టల్నీ బహుమతిగా ఇచ్చింది. అప్పుడు నేనామెను పురుషుడిగానే భావిస్తూ కౌగిలిలోకి తీసు కున్నాను. ఆమె నాశరీరాన్ని ముద్దులతో ముంచెత్తింది. కోరికలు కలిగించిన ఉద్వేగంతో ఊపిరి బరువుగా తీస్తూ నాకు చెప్పిన విధంగానే తర్వాతి కార్యక్రమానికి ఉపక్రమించింది.

మురళి:  ఏం చేసింది? ఆవిడాపని ఎలా చెయ్యగలిగింది? కోకిలా! అదంతా వివరంగా చెప్పు!

కోకిల:     దయచేసి ఇంతకంటే ఎక్కువ వివరాలు అడగొద్దు. అవన్నీ సిగ్గు మాలిన పనులు. నువ్వెంత వత్తిడి చేసినా ఆ వివరాలు మాత్రం చెప్పను గాక చెప్పను.

*

పిల్లంగ్రోవి పిల్లడు

 

కామిని: ఒక వేశ్యకృష్ణుడు: పిల్లంగ్రోవి వాద్యకారుడు

 

కామి: ఏం కృష్ణా, ఎక్కణ్ణుంచొస్తున్నావు? నీపిల్లంగ్రోవులన్నీ పగిలిపోయినయ్యేమిటి?

కృష్ణ:   నేను కురంగి ఇంట్లో పిల్లంగ్రోవి వాయిస్తుంటే, సిపాయి చిన్నయ్య లేడూ, బలంగా దున్నపోతులా ఉంటాడూ… వాడు నన్ను పట్టుకొని బాదేశాడు. నేనక్కడ వాయించేందుకు కన్నబాబు నాకు డబ్బులిచ్చాడు. సిపాయి చిన్నయ్యకీ కన్నబాబుకీ పడదు. అందుకని నా పిల్లంగ్రోవులన్నీ విరిచేసి నన్ను పట్టుకు కొట్టి రకరకాలుగా అవమానించాడు. డాన్సు హాల్లో ఉన్న బల్లలన్నీ విరక్కొట్టి అక్కడున్న సారాయంతా పారబోశాడు. కన్నబాబుని జుట్టు పట్టుకొని హాల్లోంచి లాగిపారేశాడు. వాడితో పాటు వచ్చిన సైనికులంతా కలిసి కన్నబాబుని తుక్కు తుక్కుగా కొట్టారు. కన్నబాబు ఇప్పుడప్పుడే కోలుకోలేడు కామినీ! అతని ముక్కుల్లోంచి నెత్తురు ధార కట్టింది. ముఖమంతా ఉబ్బిపోయి నీలిరంగులోకి మారింది.

కామి: వాడికేమన్నా పిచ్చా లేకపోతే తాగున్నాడా? నువ్వు చెప్పేది వింటుంటే తాగుబోతు పనిలాగే ఉంది.

కృష్ణ:   అవి రెండూ కాదు. అసూయ! మితిమీరిన ప్రేమవల్ల ఏర్పడిన అసూయ. సిపాయి చిన్నయ్య కురంగిని తానొక్కడే ఉంచుకోవాలనుకున్నాడు. అలాక్కావాలంటే పన్నెండొందల వరహాలు కట్నంగా ఇమ్మని కురంగి అడిగింది. చిన్నయ్య అంత డబ్బివ్వడానికి ఒప్పుకోలేదు. కురంగి అతని మొహమ్మీదే తలుపేసేసింది. తన విటుడిగా కన్నబాబును ఎంచుకొంది. వాళ్ళిద్దరూ కలిసి తాగడానికి నృత్యశాల కొచ్చారు. వేణువూదడానికి నన్ను కుదుర్చుకున్నారు.

కార్యక్రమం బాగా సాగుతోంది. నేనప్పుడే ఒక జావళీ పూర్తిచేశాను. కన్నబాబు లేచి నృత్యం చేస్తోంటే కురంగి చేత్తో తాళం వేస్తోంది. అంతా ఉత్సాహభరితంగా ఉన్న సమయంలో ఒక్క సారిగా పెద్ద శబ్దం, అరుపులు వినబడ్డాయి. వీథి తలుపులు బద్దలు కొట్టుకుంటూ ఎనిమిది మంది కుర్రాళ్ళు హాల్లోకి వచ్చారు. వాళ్ళలో చిన్నయ్య కూడా ఉన్నాడు. రావటం రావటమే అక్కడున్న బల్లను తిరగ్గొట్టి కన్నబాబును కింద పడేసి కాళ్ళతో తంతూ తలమీద కొట్టారు. కురంగి అక్కడి నుంచి పారిపోయి పక్కనున్న రంగసాని ఇంట్లో దాక్కొని ప్రాణం కాపాడుకుంది.

చిన్నయ్య నన్ను బాగా కొట్టి బూతులు తిట్టి నా వేణువులు విరిచి నాముఖాన కొట్టాడు. వాడి స్నేహితులిద్దరూ నాబట్టలు చింపేసి నాతో ఆడుకున్నారు. నాతొడలమీదా పిర్రల మీదా ఎర్రగా కందిపోయేట్టు బాదిబాది వదిలారు. తర్వాత వాళ్ళ అంగీలు పైకెత్తి నాతలని వాళ్ళ కాళ్ళ సందున ఇరికించారు. వాళ్ళు తొడలతో నాతలని అదిమిపెట్టి ఇప్పుడు వాయించరా కొత్త రకం పిల్లంగ్రోవి అన్నారు. నేను సిగ్గుతో చచ్చిపోయాను. మాయజమాని ఇంటికి పోతున్నా! జరిగిందంతా ఆయనకీ చెప్పాలి. కన్నబాబు కూడా సహాయం కోసం తన స్నేహితుల దగ్గరికి వెళ్ళాడు. అతనేమీ వదిలిపెట్టడులే, పోలీసుల దగ్గరికి పోతాడు.

కామి: ఈ మిలటరీ వాళ్ళ ప్రేమలతో వచ్చే చిక్కే యిది. తన్నులాటలూ, పోలీసుకేసులూ! మాటలేమో కోటలు దాటిస్తారు. పొందినదానికి సొమ్మివ్వాల్సి వచ్చేసరికి మాత్రం, ‘ఆగు, జీతాలింకా రాలేదు. రాగానే నీకివ్వాల్సిన దానికంటే ఎక్కువే ఇస్తాం’ అంటారు.

గప్పాలు కొట్టుకుంటూ తిరిగే ఈ సైనికులంతా యుద్ధంలో ఛస్తే నాకళ్ళు చల్లబడతాయి. నేనందుకే సైనికుడనే వాణ్ని నాగడప తొక్కనివ్వను. మిగతా ఎవరైనా పర్వాలేదు. జాలర్లు, నావికులు, రైతులు… వాళ్ళెవరికైనా నాతలుపు తెరిచే ఉంటుంది. వాళ్లకు డబ్బులివ్వడం తప్ప ఉబ్బేయడం తెలియదు. సందు దొరికితే చాలు, వాళ్ళ వీరత్వాన్ని గురించీ, యుద్ధంలో వాళ్ళ నైపుణ్యాన్ని గురించీ గొప్పలు చెప్పడం తప్ప, సైనికులికి అనురాగమనే మాటే ఉండదు. ప్రేమంటే వాళ్ళకేం తెలుసు?

*

కల్లలాడువేళ

 

భూపతిరాయుడు: సైనికుడుచరణదాసు: అతని స్నేహితుడుమంజీర: ఒకవేశ్య, ముగ్ధ

 

భూప:      (దర్పంగా) నల్లమల ఆటవికులతో జరిగిన యుద్ధం గుర్తుందా దాసూ! వాళ్ళెంత సాహసులో తెలుసుగా నీకు? మన ఆశ్వికదళానికి ముందెత్తున నా తెల్లగుర్రాన్ని దూకించగానే ఆ ఆటవికులెట్లా వణికిపోయారో చూశావుగా? వాళ్ళలో ఒక్కడికైనా నాకెదురొచ్చేందుకు ధైర్యం చాలిందా? అప్పుడు నేను విసిరిన బల్లెం దెబ్బకి వాళ్ళ నాయకుడి శిరస్త్రాణం పగిలి నేలమీద పడింది. వాళ్ళు తేరుకొని మళ్ళీ ఒక్కుమ్మడిగా దాడి కొచ్చేసరికి నేను నాకరవాలంతో వాళ్ళ నెదుర్కున్నాను. వరసలో మొదటి ఏడుగురినీ నా పంచకల్యాణి తొక్కేసింది. అదే ఊపులో నాకత్తి విసురుకు వాళ్ళ నాయకుడి తలతెగి నేలమీద పడింది. ఆసరికి మనవాళ్ళు నాకు తోడుగా యుద్ధరంగంలోకి వచ్చారు గానీ అప్పటికే శత్రువులు పారిపోవడం మొదలేశారు.

దాసు:      అదిసరే గండికోట బందిపోటు దొంగలతో చేసిన యుద్ధం సంగతో? అప్పుడు నువ్వు చేసిన సాహసం సామాన్యమైందా? ఒంటి చేత్తో వాళ్ళ నాయకుడిని ఓడించలేదూ?

భూప:      భలే గుర్తుచేశావు దాసూ! ఆ బందిపోట్ల నాయకుడు రాక్షసుడిలాగా ఉండేవాడు. పైగా వాడికి కత్తివిద్యలో గొప్ప నేర్పుండేది. మనవాళ్ళంటే వాడికి చాలా కసి. నాతో యుద్ధం చేసే మగవాడెవడో ముందుకు రమ్మని వాడు సవాలు చేశాడు. మనవాళ్ళు వాణ్ని చూస్తూనే వణికి పోయారు. అప్పటికి నేనింకా మామూలు సిపాయినే! వాడలా గేలి చేస్తుంటే నాకు పౌరుషం పొంగింది. మనవాళ్ళంతా నన్నాపాలని చూశారు. కానీ నేను వాళ్ళందరినీ విదిలించుకొని….

దాసు:      అట్లా నిన్నాపిన వాళ్ళలో నేను కూడా ఉన్నాను. పెద్ద పెద్ద యోధులని పేరున్నవాళ్ళంతా మూసుకు కూర్చుంటే నువ్వెందుకు అంత సాహసం చెయ్యడమని నాకనిపించింది. నీలాంటి వీరుణ్ణి కోల్పోవడమనే ఆలోచన నాకే కాదు, మన మిత్రులెవరికీ నచ్చలేదు.

భూప:      కానీ ఆక్షణంలో నేను మరేమీ ఆలోచించలేదు. కసిగా శత్రువు వైపు దూసుకెళ్ళాను. నేను ఉక్కు కవచం తోనూ, స్వర్ణాభరణాలతోనూ, గుండెల్లోంచి పొంగే శౌర్యం తోనూ అల్లా కదన రంగంలో కదులుతుంటే నన్ను గుర్తు పట్టిన సైన్యంలో రెండువైపులా పెద్ద ఉద్వేగం మొదలైంది. ఊరికే మాటవరసకి అడుగుతున్నాను దాసూ! సైనికులందరూ నన్ను ఎవరితో పోల్చారో గుర్తుందా?

దాసు:      ఇంకెవరు, సాక్షాత్తూ దేవేంద్రుడి కుమారుడైన అర్జునుడితో తప్ప ఇతరులతో నిన్ను పోల్చగలరా ఎవరైనా? అద్భుతమైన నీ శిరస్త్రాణం, అభేద్యమైన నీకవచం… ఓహ్.. అది వర్ణన కందేది కాదు. నువ్వు కదులుతుంటే గాలిలో మెరుపులు మెరిసినట్టు కనిపించిందప్పుడు.

భూప:      కదా!? కత్తి కలపగానే నాతొలిదెబ్బకే వాడికి రక్తం చూపించాను. నాకూ వాడి కత్తివాదర తగిలి మోకాలి కింద చిన్న గాయమయిందనుకో! ఐనా నేను స్థైర్యం కోల్పోకుండా నాబల్లేన్ని గురిచూసి విసిరాను. అది వాడి కవచాన్ని ఛేదించుకొని గుండెలో లోతుగా గుచ్చుకు పోయింది. వాడు నాకాళ్ళ దగ్గర పడిపోయాడు. వాడి కళ్ళలో గాయం వల్ల కలిగిన బాధ కంటే నేనంత నేర్పుగా దెబ్బతీయగలిగానన్న ఆశ్చర్యమే ఎక్కువ కనిపించింది. నేను వాడి గుండెల మీద కాలుమోపి కొద్దిసేపు నుంచున్నాను. ఇంకప్పుడు చేయాల్సిన పని ఒక్కటే! వాడి తల నరికి వాడి గుండెల్లోంచి పెరికి బల్లేనికి వాడి తలను గుచ్చి మన వాళ్లకు అందించాను. వాడి తలనుంచి కారిన రక్తం నాశిరస్సును అభిషేకించింది. నేనలా వెనక్కి వస్తుంటే మనవాళ్ళు దిక్కులు దద్దరిల్లేలా చేసిన జయధ్వానాలు ఎలా ఉన్నాయో గుర్తుచేసుకో!

మంజీ:     (తిరస్కారంగా) ఊరుకో రాయుడూ! నువ్వు చెప్పే మాటలు విని చప్పట్లు కొట్టే వాళ్ళెవరూ లేరిక్కడ. నీ వీరగాథలు విని మైమరచిపోయి నేను నీతో పడుకుంటానను కుంటున్నావేమో! అదేం కుదరదు, నేపోతున్నా!

భూప:      అంతమాటనకు! నీకు కావాల్సినదానికంటే రెట్టింపిస్తా! దయచేసి పోవద్దు.

మంజీ:     నీలాంటి హంతకులతో నేను పడుకోలేను.

భూప:      అలా నన్ను చూసి భయపడకు మంజీరా! ఇదంతా ఎప్పుడో ఎక్కడో జరిగిన ముచ్చట. నేనిప్పుడు ప్రశాంతంగా హాయిగా ఉన్నాను.

మంజీ:     ఐనాసరే, కుదరదు. నువ్వొక రాక్షసుడివి. ఆ బందిపోటు రక్తంతో నీ తల తడిసి పోయింది. అలాంటి నిన్ను కౌగలించుకొని ముద్దాడటమనే ఊహకే నావొళ్ళు జలదరిస్తోంది. లేదు, నీతో శృంగారం నావల్ల కాదు.

భూప:      నేను ఆయుధాలు ధరించి సైనికుడి వేషంలో నిలబడితే నువ్వు తప్పకుండా నన్ను ప్రేమిస్తావు.

మంజీ:     ఎందుకు, నువ్వు చెప్పిన కథల్లోని క్రౌర్యం నాకు జుగుప్స కల్గిస్తోంది. నువ్వు చంపిన వాళ్ళ ఆత్మలు ఇక్కడిక్కడే తిరుగుతున్నట్టు కనిపిస్తోంది. నువ్వు తల నరికిన ఆ బందిపోటు ఆత్మ కూడా వాటిలో ఉండే ఉంటుంది. నువ్వు చెప్పిన కథ వింటేనే ఇలా ఉందే, ఇక ఆ పోరాటం, ఆ రక్తం, మట్టిలో చెల్లాచెదురుగా పడిన ఆ శవాలూ, వాటిని చూస్తే …. అమ్మో, చచ్చూరుకుంటాను. చిన్న ఉడతను చంపితేనే నేను చూడలేను.

భూప:      ఇంత పిరికిదానివేంటి మంజూ! నాకథ నీకు చాలా ఉత్సాహాన్నిస్తుందనుకున్నాను.

మంజీ:     ఇట్లాంటి కథలు మనుషుల రక్తాన్ని పీల్చే మెరక వీథి రత్నపాపకో, దాని కూతుళ్ళకో చెప్పు. వాళ్ళకైతే అవి నువ్వనుకున్నట్టు మంచి ఉత్సాహాన్ని కలిగిస్తాయి. ఇక ఈరాత్రికి భయంతో నాకు నిద్ర పట్టదు. మా అమ్మ దగ్గరికి పోయి పడుకుంటాను. రావే చిత్రా! సరే రాయుడూ! ఇక జనాన్ని చంపడం మానేసి చక్కగా ఇంటికెళ్ళు. (వెళ్ళిపోయింది)

భూప:      మంజూ… మంజీరా… ఆగు, అరె…. వెళ్ళిపోయింది.

దాసు:      అది నీ స్వయంకృతం. చిన్నపిల్లని, లేనిపోని కథలు కల్పించి చెప్పి బెదరగొట్టేసావు. నువ్వా కథ మొదలేసినప్పుడే ఆపిల్ల కళ్ళలో భయం కనబడింది. ఇక నువ్వా బందిపోటు తలనరికే ముచ్చట చెప్పేసరికి దాని ముఖం పాలిపోయి శరీరం వణకడం మొదలైంది.

భూప:      నావీరత్వం చూసి దానికి నామీద వ్యామోహం కలుగుతుందనుకున్నాను. అయినా అనవసరంగా ఆ బందిపోటు కథ వైపు నన్ను మరల్చింది నువ్వే!

దాసు:      నేనేదో నీకు సాయం చేద్దామనుకున్నాను. నువ్వేమో ఆపిల్ల అభిరుచి గమనించ కుండా మరీ శృతి మించావు. బందిపోటు తలనరకడం వరకూ పర్వాలేదు కానీ, ఆ తలని శూలానికి గుచ్చి పైకి లేపడం, ఆ రక్తంతో అభిషేకం… ప్ చ్ … అతి అయ్యింది.

భూప:      నిజమే, కథలో రక్తపు కంపు కొంచెం ఎక్కువైంది. మిగతా కథని బాగానే ఊహించాను కానీ, అక్కడే కొంచెం దెబ్బతింది. సరే, ఇలాంటి క్లిష్ట పరిస్థితిలో స్నేహితుడికి సాయం చేయాల్సిన బాధ్యత నీకు లేదా దాసూ! పో, పరుగెత్తుకెళ్ళి ఎలాగైనా నాతో పొందుకు దాన్ని వొప్పించు, నీకు పుణ్యముంటుంది.

దాసు:      అట్లాగైతే, నువ్వు చెప్పిన కథలన్నీ నిజం కాదనీ, ఆమె దృష్టిలో సాహసిగా కనిపించడానికి అల్లిన కట్టుకథలనీ నిజం చెప్పేస్తాను.

భూప:      అది మరీ ఘోరంగా ఉంటుందేమో దాసూ!

దాసు:      అదికాక ఇంకేం చెప్పినా ఆమె వెనక్కు రాదు. ఆలోచించుకో మిత్రమా, వీరుణ్ణని పించుకొని ద్వేషింపబడటమా, అబద్ధమాడానని తప్పొప్పుకొని ఆ సుందరిని పొందటమా? ఆలోచించుకో! నన్నడిగితే ఆమె పొందు కోసం నిజాన్ని ఒప్పుకోవడమే సమంజసం. ఒక సైనికుడు కోరుకొనే అందాలన్నీ ఆమెలో ఉన్నాయి. ఉన్నతమైన పయ్యెద, పట్టులా జారిపోయే మృదువైన ఊరుసంపద … నవ్వినప్పుడు గుంటలు పడే ఆ బుగ్గలు… ఓహ్… నువ్వీ పిచ్చి కథలు చెప్పక ముందు ఆ పిల్ల ఏమందో గుర్తుందా! బుగ్గలమీదే కాకుండా అంతకంటే ఆకర్షణీయమైన మరోగుంట తన దగ్గరుందంది. తలుచుకుంటేనే శరీరం పులకరిస్తోంది. నేను చెప్పినట్టు నువ్వు తప్పొప్పుకోకపోతే ఇక నీకీ రాత్రి విరహంతో జాగరణే!

భూప:      (సిగ్గుగా) నువ్వు చెప్పింది నిజమే! కానీ ఏది నిర్ణయించుకోవాలన్నా కష్టంగానే ఉంది. బుద్ధి వీరుడిగా ఉండిపొమ్మంటోంది, మనసేమో మంజీరను కోరుకుంటోంది. సరే, మధ్యేమార్గంగా నువ్వెళ్ళి నేను చెప్పిన కథలో కొద్దిగా అబద్ధాలూ అతిశయోక్తులూ ఉన్నాయని చెప్పు. అట్లాగని అంతా అబద్ధం కాదని చెప్పు. మంజీరని ఎలాగో ఒప్పించు.

 

నిషేధితం

 

రాగిణి, వేశ్యరంజని, వేశ్య

 

రాగిణి: అన్నట్టు రంజనీ, నీకు ఆ మిలిటరీ మనిషి నళినీకాంతు గుర్తున్నాడా! ఎప్పుడూ యూనిఫాం లో నీటుగా ఉండేవాడు, గుర్తొచ్చాడా?

రంజని:         ఏదో లీలగా గుర్తొస్తోంది. అయినా మన వాడలో ఎంతోమందిని చూస్తూంటాం. ఇదమిత్ధంగా ఎవర్నని గుర్తుంచుకుంటాం?

రాగిణి: అదేనే, ఇదివరకు మణిమాలతో గడిపి తర్వాత నాప్రేమలో పడ్డాడూ…..

రంజని:         ఆ, ఆ, గుర్తొచ్చిందేవ్, అతను నాకు గూడా తెలుసు. పోయినేడు మంగళగిరి జాతరప్పుడు నాతో కూడా ఒక రాత్రి గడిపాడు. ఇప్పుడతని సంగతెందుకొచ్చింది?

రాగిణి: ఆ నీతిలేని ముండ మంజరి లేదూ…

రంజని:         అది నీ స్నేహితురాలే కదే!

రాగిణి: నేనూ అంతే అనుకొన్నాను మొన్నటిదాకా! నాతో స్నేహం చేస్తూనే నాప్రియుడితో ఎప్పుడు కన్ను కలిపిందో తెలియదు. నళినీకాంతుని నానుంచి ఎగరేసుకుపోయింది.

రంజని:         ఐతే ఇప్పుడతను నీ దగ్గరకు రావట్లేదా, మంజరిని మరిగాడా?

రాగిణి: ఔనే రంజనీ, నాకెంత బాధగా ఉందో తెలుసా?

రంజని:         తప్పు రాగినీ, నువ్వలా బాధపడటం చాలా తప్పు. అలా బాధపడి ప్రయోజనం కూడా లేదు. మనవాడలో ఇలాంటివి చాలా సహజం. మంజరిని గురించి అలా చెడ్డగా మాట్లాడకు. నువ్వు మణిమాల నుండి ఈ నళినీకాంతుని లాగేసుకున్నప్పుడు మణిమాల నీగురించి ఏ మాత్రం చెడుగా మాట్లాడలేదు. పైగా ఇప్పటికీ నీతో స్నేహంగానే ఉంటోంది. కాకపోతే నాకొకటే ఆశ్చర్యం…..

రాగిణి: ఊ, ఊ, చెప్పు, చెప్పు….

రంజని:         ఆ సిపాయి దాందగ్గర ఏం చూశాడే!? దాని నెత్తిన నాలుగు పీచులకంటే ఎక్కువ జుత్తుండదు కదా, వాడి కళ్ళేమైపోయాయే! చచ్చిన శవం లాగా పాలిపోయిన పెదాలూ, పల్చని మెడ, ఉబ్బుకొచ్చి కనిపించే నరాలూ, ఇంతపొడుగున పొడుచుకొచ్చిన ముక్కూ, ఛీ, ఛీ… ఏం ఆకారమే దానిది.  ఐతే ఒకటిలే, మంచి కాలుపొడుగు మనిషి. కాళ్ళ మధ్య కూడా బాగా అందంగా ఉంటుందని చెబుతారు. ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి, దాని నవ్వు కూడా చాలా ఆకర్షణగా ఉంటుంది.

రాగిణి: దాని అందం చూసే నామిండమొగుడు దాన్ని దగ్గరకు తీశాడని నమ్ముతున్నావా నువ్వు?నీకు తెలీదుగానీ దాని తల్లి పెద్ద మంత్రగత్తె. దానికి వశీకరణ మంత్రాలూ మందులూ తెలుసు. అది తలుచుకుంటే మబ్బుల్లో ఉండే చుక్కలు కూడా నేలకు దిగి వస్తాయి. రాత్రి పూట అది గాల్లో ఎగురుతుందిట, తెలుసానీకు? ఆముండే నాప్రియుడి మనసు మార్చేసింది. వాడికేదో మందుపెట్టింది. అంతే, వాడు మంజరి కాళ్ళమధ్య చిక్కుబడిపోయాడు.

రంజని:         పోన్లేవే, నీ కాళ్ళకు మరొకడు చిక్కక పోతాడా? పోయిన వాడి గురించి మరిచిపో!

 

వేదాంతి బాగోతం

 

చిత్ర: ఒక వేశ్యకంచి: ఆమె స్నేహితురాలు, వేశ్య రామి: పనిమనిషి

కంచి:  ఐతే ఆ కుర్రాడు నీ ఇంటికి రావడం మానేశాడా ఏమిటే, ఈ మధ్య బొత్తిగా కనిపించడం లేదు!

చిత్ర:   అవునే, నన్ను చూడొద్దని వాళ్ళ యజమాని అతన్ని కట్టడి చేశాట్ట. గదిలో పెట్టి తాళం వేశాట్ట.

కంచి:  ఎవర్ని గురించి నువ్వు చెప్పేది? ఆ కుర్రాడి యజమానంటే ఆ వ్యాయామశాల ఉపాధ్యాయుడు వీరభద్రయ్యేనా? అతను నాకు మంచి స్నేహితుడు.

చిత్ర:   అతనైతే బాగానే ఉండేది. వీడు వేరు. రామదాసనీ, ఉత్త పనికిమాలిన వేదాంతి.

కంచి:  అంటే ఒంటె మొహం లాగా ఇంత పొడుగు మొహం, నెత్తిమీద అంత పొడుగు పిలక, పిల్లల్ని వెంటేసుకొని ఊళ్ళో తిరుగుతుంటాడూ…!?

చిత్ర:   ఆ, ఆ ఎదవే, వాడికి చావన్నా తొందరగా రాదు. యముడు మంచివాళ్ళని తొందరగా తీసుకు పోతాడు, ఇట్టాంటి ఎదవని పిలక పట్టుకొని ఎప్పుడు ఈడ్చుకు పోతాడో!

కంచి:  వాడుత్త దొంగ వేదాంతి. వాడి వలలో నీ ప్రియుడెలా పడ్డాడే!

చిత్ర:   తెలియదు. నా ప్రియుడు నా గుమ్మం తొక్కి మూడు రోజులైంది. చాలా దిగులుగా ఉందే కాంచీ!

ఆడదంటే ఏమిటో, దాని మాధుర్యమేమిటో వాడికి నేర్పిన తొలి గురువును నేనేనే! నాతో తొలిరేయి గడిపిన తర్వాత వాడు మరొక ఆడదాని మొహం కూడా చూడలేదంటే నమ్ము!

కంచి:  మగవాడి నాలుక ఎప్పుడే రుచి కోరుకుంటుందో ఎవరికీ తెలుసు? మనసు మరొక వైపు లాగుతుందేమోనే!?

చిత్ర:   నాకూ అలాంటి పాడు అనుమానమే వచ్చి సంగతేంటో ఆరా తియ్యమని పనిమనిషి రామిని పంపించాను. అదే చెప్పింది, వాడీ దొంగ వేదాంతితో కలిసి తిరుగుతున్నాడని. దూరాన్నుంచి సైగ చేస్తే చూసి కూడా చూడనట్టు తల తిప్పుకున్నాడట. రామి కూడా పట్టు వదలకుండా వెంతపడిందట కానీ నా ప్రియుడు దానికి ఒంటరిగా దొరకలేదట. చూసి చూసి అది చెవులు జాడించుకుంటూ వచ్చేసింది.

కంచి:  అంతకంటే అది మాత్రం ఏం చెయ్యగలదులే!

చిత్ర:   అంతేనంటే మరి అప్పటి నుంచీ నేనెంత బాధ పడుతున్నానో గమనించావా నువ్వు? వాడెందుకిలా నాకు దూరమయ్యాడో ఎంత ఆలోచించినా నాకు అర్థం కాలేదు. వాణ్ని నేను నెత్తిన పెట్టుకొని చూసుకున్నాను. ఎవత్తైనా వాణ్ని వలలో వేసుకొని నామీది ప్రేమని ద్వేషంగా మార్చిందేమోనని భయపడి ఛస్తున్నాను.

కంచి:  అవునే నాతల్లీ, మనం కొద్దిగా ఏమారితే చాలు, మన విటుల్ని ఎగరేసుకుపోవడానికి ఎంతమంది కిలాడి ముండలు లేరు ఈ వాడలో!

చిత్ర:   ఒకవేళ వాళ్ళ నాన్నేమైనా వీన్ని నాదగ్గరకు రాకుండా ఆపాడేమో…

కంచి:  అలాంటి అనుమానమెందుకొచ్చిందే నాతల్లీ! బుద్ధున్న తండ్రెవరైనా పిల్లాణ్ణి వేశ్య దగ్గరికి పోకుండా ఆపుతాడా?

చిత్ర:   కదా! ఇట్లాంటి అనుమానాలతో నేను సతమతమవుతుంటే ఆ నాప్రియుడు ఇవాళ మధ్యాహ్నం పంపాడమ్మా….

కంచి:  (ఆత్రంగా) ఏం పంపాడేమిటీ!

చిత్ర:   ఇదిగో, ఈ ఉత్తరం పంపాడు. చదువు. (తీసిస్తుంది)

కంచి:  (విప్పుతూ) ఏం రాశాడో! (విప్పి చూసి) రాత కుదురుగా లేదు. ఏదో హడావిడిగా గిలికినట్టుంది. (చదువుతోంది..)

  • చిత్రా, నిన్నెంతో ప్రేమిస్తున్నాను. ముక్కోటి దేవతలలో ఏ ఒక్కరి నడిగినా నీమీద నా ప్రేమ ఏ స్థాయిలో ఉందొ చెబుతారు. నీనుంచి విడిపోవటం నీమీద ప్రేమ లేక కాదు, తప్పనిసరై మాత్రమేనని నువ్వు గ్రహించాలి. మా నాన్న వేదాంతం నేర్పమని రామదాసు గారికి నన్నప్పగించారు. గురువుగారు మన సంగతి పూర్తిగా తెలుసుకొని నాకు ముక్క చివాట్లు పెట్టారు. నేనొక వేశ్యతో పోతే అది మాకుటుంబగౌరవానికి భంగమని చెప్పారు. విద్య నేర్చుకోవాలిగానీ, వ్యభిచారం కాదని మరీ మరీ చెప్పారు.

చిత్ర:   చూడవే కంచీ, వయసులో ఉన్నకుర్రాడికి చెప్పాల్సిన మాటలేనా అవి? వాడికి వాటం కమ్మి చావ! వాడేం గురువే?

కంచి:  (చదువుతోంది)

  • అలా మా గురువుగారికి లొంగి పోవాల్సిన పరిస్థితి వచ్చిపడింది. ఆయన నేనెక్కడికి పోతే అక్కడికి వెంటబడి వస్తున్నాడు. ఏ ఆడదీ నన్ను పలకరించకుండా కాపలా కాస్తున్నాడు. ఆయన చెప్పినట్టు విని ఆయన నేర్పే విద్య నేర్చుకుంటే కొద్ది రోజుల్లోనే నేను చాలా గొప్పవాడినవుతానని మరీ మరీ చెప్తున్నాడు. ఈ ఉత్తరం చాలా హడావిడిగా ఎవరి కంటా పడకుండా రాస్తున్నాను.

నువ్వెప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటూ, శాశ్వత వియోగంతో,

నీ గోపాలం.

చిత్ర:   అదీ సంగతి! ఈ ఉత్తరం మీద నీ అభిప్రాయమేంటో ఇప్పుడు చెప్పు!

కంచి:  కుర్రతనపు రాతలు! అయినా ఆ చివరి రెండు వాక్యాల్లో కొద్దిగా అవకాశం కన్పిస్తోంది. ఏదేమైనా నీ గోపాలం సరసం తెలియని మొద్దే చిత్రా!

చిత్ర:   ఆ మాట నిజమే గానీ, వాడి ప్రేమ కోసం నేను పది చస్తున్నానే! వాడు పిల్లికూన లాగా నాలోకి ఒదిగి పోతాడే! అసలా రామదాసు గాడు వట్టి వెధవటే! వాడికి అందమైన కుర్రాళ్ళంటే తగని మోజట. చదువు చెప్పే మిష మీద ఆ పిలకదాసరి గాడు అందమైన కుర్రాళ్ళని దగ్గరకు తీస్తా డట. ఇప్పటికే గోపాలంతో కూడా అలాంటి మార్మిక సంభాషణ నడిపాడట. నేనెప్పటికప్పుడు వివరాలు సేకరిస్తున్నాలే!

కంచి:  అమ్మ దుర్మార్గుడు!? అది సరేనే చిత్రా, ఈ వివరాలన్నీ ఎలా తెలుసుకోగలిగావే?

చిత్ర:   నీకు చెప్పగూడనిదేముంది? గోపాలం నౌకరు రంగణ్ణి కాస్త డబ్బాశ చూపించి లోబరుచు కున్నానే!

కంచి:  నమ్మకంగా సమాచారం చెప్పేవాడికి ఎంతిచ్చినా తప్పులేదు. రంగడు ఇంకా ఏమి చెప్పాడేమిటి?

చిత్ర:   ముసలి వేదాంతులు పూర్వం తమ పడుచు శిష్యులతో నడిపిన ప్రేమకలాపాల గురించి ఆ దుర్మార్గుడు రామదాసు రకరకాలుగా వర్ణించి గోపాలానికి చెబుతున్నాడటే!

కంచి:  వాడి నోరుబడ! అయినా వాడు చెప్పాడే అనుకో, వినేవాడికైనా బుద్ధుండొద్దటే!

చిత్ర:   ఏముంటుంది? ఆడవాళ్ళతో గడిపితే మెచ్చడనీ, ఆ ప్రేమ కలాపమేదో తమ లాంటి ముసలి వేదాంతులతో జరిపితే భగవంతుడు మెచ్చి మేకతోలు కప్పుతాడనీ చెప్తున్నాడట!

కంచి:  దేవుడి పేరు చెప్పి ఎలాంటి పాపానికైనా ఒప్పిస్తారీ వేదాంతులు. మరి గోపాలం ఏమన్నాడట?

చిత్ర:   పాపం వాడు చిన్నవాడే! అట్లాంటి మాటలకెలా ఎదురు చెప్పాలో తెలిసే వయసా వాడిది? రంగడే పూనుకొని, అట్లాంటి మాటలు చెప్తే పెద్ద యజమానికి చెప్పి సంగతి తేలుస్తానని ఆ వేదాంతి గాణ్ణి బెదిరించాడట.

కంచి:  శభాష్! రంగడికి మంచి బహుమతి ఇవ్వాలే మనం!

చిత్ర:   నేనిప్పటికే వాడికి ఇచ్చేశాలే! ఏం బహుమతని మాత్రం అడక్కు. వాడికేవో చిన్న చిన్న మోజులుంటాయి కదా! వాడు మాత్రం మనకిప్పుడు గులాం!

కంచి:  అంతే, అంతేలే! ఇక నువ్వు దిగులు పడాల్సిన పని లేదు. అంతా మంచి గానే జరుగుతుంది. ఇప్పుడు మనం చెయ్యాల్సిన పని ఒకటుంది. ఆ దొంగ వేదాంతి తన కొడుక్కి ఎలాంటి పాఠాలు నేర్పుతున్నాడో గోపాలం తండ్రికి తెలిసేలా చెయ్యాలి.

చిత్ర:   అదెలా!?

కంచి:  గోపాలం తండ్రి రోజూ ఊరిచివర వ్యాయామశాల గోడ పక్కనున్న దారిలో నడుస్తూ విహారానికి వెళ్తాడు. ఆ గోడ మీద ఈ దొంగ వేదాంతి బాగోతం గురించి రాస్తే మిగిలిన పని ఆయన చూసుకుంటాడు.

చిత్ర:   ఎవరూ చూడకుండా ఆపని చెయ్యడం ఎలాగే?

కంచి:  అదికూడా నేనే చెప్పాలా! రాత్రిపూట ఆ దారంతా నిర్మానుష్యంగా ఉంటుంది. చక్కగా ఈ రాత్రికే మనం వెళ్లి ఆ పని చేస్తే సరిపోతుంది.

చిత్ర:   ఇంత సాయం చేస్తున్నావు. నీ ఋణం తీర్చుకోలేనే కంచీ!

కంచి:  పిచ్చి పిల్లా, ఇది నీ ఒక్క దాని సమస్య కాదు. ఇలాంటి పిలక పంతుళ్ళు కుర్రాళ్ళని తప్పు దోవ పట్టిస్తుంటే మన వేశ్య జాతి చేతులు ముడుచుకు కూర్చుంటుందిటే!

 

 

 

 

అబ్బో ఏం ప్రేమ!

అలివేణి, వేశ్య, 18 ఏళ్ళు 
మాణిక్యం, వేశ్య, 35 ఏళ్ళు 

 

మాణిక్యం: ఎందుకే అలివేణీ, అంత దిగులుగా ఉన్నావు? ఏడ్చి ఏడ్చి కళ్ళు ఎర్రబడ్డాయి. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ ఉండే దానివి. మన స్నేహితులందరిలో నువ్వెప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటాను. గోపాలనాయుడికి నువ్వంటే అమిత మైన ప్రేమని అందరూ చెప్పుకుంటారు. అలాంటి ప్రేమ ఏ కొద్దిమంది వేశ్యలకో దక్కుతుంది.
అలివేణి: అవున్నిజమే! అతనికి నేనంటే చాలా ప్రేమ! కానీ రాత్రి గనక నువ్వతన్ని చూసి ఉంటే ఈ మాట అనుండే దానివి కాదు. నామీద మరొక మగవాడి నీడ పడిందని అతనికొచ్చిన పిచ్చి కోపం నువ్వు చూడలేదు. రాత్రి నన్నతను కొట్టడం చూసినా, ఇప్పుడు నా వంటి మీదున్న దెబ్బలు చూసినా, అతను గొప్ప ప్రేమికుడని మళ్ళీ అనవు. అబ్బో ఏం ప్రేమ! నీచమైన బానిసని కొట్టే దానికంటే ఎక్కువ కోపంతో నా మీదకి చర్నాకోల విసురుతాడు.
మాణిక్యం: కానీ, ఈ కోపం అతని గొప్ప ప్రేమకి నిదర్శనమని నేనంటాను. అతనలా ఉన్నందుకు నువ్వు సంతోషించాలి కానీ, ఫిర్యాదు చెయ్యకూడదు.
అలివేణి: ఏమంటున్నావు నువ్వు? అంటే అతని చేత రోజూ తన్నులు తింటూ ఉండాలా?
మాణిక్యం: కాదు. నువ్వు మరో విటుడి వైపు చూసినప్పుడల్లా అతనికి కోపం వస్తుంది. అతనికి నువ్వంటే పిచ్చి ప్రేమ. అంత ప్రేమ లేక పోతే నిన్ను మరొక విటుడితో చూసి అంత కోపం తెచ్చుకోడు.
అలివేణి: నాకు మరో విటుడెవ్వడూ లేడే! మొన్న ఒక ముసలి జమీందారుతో మాట్లాడ్డం చూసి అతన్ని నేను వల్లో వేసుకుంటున్నానని అనుమానిస్తున్నాడు.
మాణిక్యం: ధనవంతులు నీ పొందు కోసం అర్రులు చాస్తున్నారని అతననుకోవడం నీకు మంచిదే! అతనలా అనుకొని బాధ పడినంత సేపూ, దానికి ప్రతిక్రియ ఎలా చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తాడు. ఎలా చేస్తాడో నీకు తెలుసు. కనక అతనా పోటీలో వెనక పడడు.
అలివేణి: ఈలోపు కొరడా తీసుకు చచ్చేట్టు బాదడం తప్ప దమ్మిడీ రాల్చడు.
మాణిక్యం: ఇస్తాడు. అసూయాపరులెప్పుడూ ఇచ్చే విషయంలో ఉదారంగా ఉంటారు.
అలివేణి: వాడేదో ఇస్తాడనే ఆశతో ఇప్పుడు వాడితో చావు దెబ్బలు తినాలా?
మాణిక్యం: నేను చెప్పేది అది కాదు. ప్రేయసి తనను నిరాదరిస్తుందని అనుమానించినప్పుడు మగవాడికి విపరీతంగా ప్రేమ పుట్టుకొస్తుంది. ఆమె తనను ప్రేమిస్తుందని తెలిసినప్పుడు నిర్లక్ష్యంగా వెళ్ళి పోతాడు. అది మగవాడి గుణం.
నేనీ వృత్తిలో ఇరవై ఏళ్ల నుంచి ఉన్నాను. నువ్వు వింటానంటే నా అనుభవం ఒకటి చెబుతాను. అప్పట్లో భూషణం అని నాకొక విటుడుండేవాడు. ఎప్పుడూ ఐదు వరహాల కంటే ఎక్కువ ఇచ్చిన పాపాన పోలేదు కానీ, నన్నుంచు కున్నానని అందరి దగ్గరా గప్పాలు కొట్టేవాడు. వాడి ప్రేమ కృతకం. నాకోసం వాడొక నిట్టూర్పు విడిచింది లేదు, ఒక చుక్క కన్నీరు కార్చింది లేదు, ఒక్క రాత్రి నా వాకిట్లో పడిగాపులు పడింది లేదు. ఒకరోజు నాకోసం వచ్చి తలుపు తట్టాడు. నేను తెరవలేదు. అప్పుడు నా గదిలో పది వరహాలు చెల్లించిన వేరొక విటుడున్నాడు. భూషణం తలుపు కొట్టీ, కొట్టీ ప్రయోజనం లేక తిట్టుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. రోజులు గడిచిపోయాయి. నేను మాత్రం అతని కోసం కబురు పంపలేదు. కొత్త విటుడు నాతోనే ఉన్నాడు. భూషణానికి పిచ్చెత్తిపోయింది. నా ఇంటి తలుపు పగలగొట్టు కొని లోపలికొచ్చాడు. మనిషి ఏడుస్తున్నాడు. నన్ను జుట్టు పట్టుకు లాగాడు. చంపుతానని బెదిరించాడు. నా బట్టలు చించేశాడు. ఒకటనేముందిలే, అసూయతో దహించుకు పోయేవాడు ఏమేం చేస్తాడో అవన్నీ చేశాడు. చివరికి ఆరువేల వరహాలు నా ఒళ్లో పోశాడు. ఆ డబ్బుకు ఎనిమిది నెలలు అతనితో ఉన్నాను. నేనేదో మందు పెట్టానని వాళ్ళావిడ ఊరంతా ప్రచారం చేసింది. నేను పెట్టిన మందు పేరు అసూయ. అందుకేనే అలివేణీ, గోపాలనాయుడి తో కూడా నువ్వు అలాగే వ్యవహరిస్తే నీకు మేలు జరుగుతుంది. వాడేమన్నా తక్కువ వాడా, దేవుడు మేలు చేసి వాడి తండ్రి టపా కట్టేస్తే, కోటీశ్వరుడు.

మధుర హృదయం

సంపంగి, వేశ్య, 18 ఏళ్లది
ఆమె తల్లి

తల్లి: ఒసే సంపంగీ, రామినీడు లాంటి రసికుడు మళ్ళీ తారసపడితే, అంకాలమ్మ తల్లికి ఒక మేకను బలి ఇవ్వొచ్చు. గోపాలస్వామి గుడికి ఒక మంచి ఆవుదూడను దానం చెయ్యొచ్చు. సంపదలిచ్చే తల్లి కనకమాలక్ష్మికి పూల కిరీటం చేయించొచ్చు. మొత్తానికి దేవుడి దయవల్ల హాయిగా ఉన్నాం.
వాడివల్ల మనకొరిగి పడిందేమిటో ఇప్పటికైనా అర్థమైందా? ఏనాడూ ఒక్క పైసా ఇచ్చిన పాపాన పోలేదు. ఒక్క గుడ్డముక్క కొన్నది లేదు. ఒక జత చెప్పులైనా ఇచ్చింది లేదు. కనీసం కాస్త మంచి సెంటు బుడ్లైనా తెచ్చి పెట్టింది లేదు. వాడిచ్చిందల్లా, శుష్క వాగ్దానాలూ, శూన్య హస్తాలూ, నిష్ఫలమైన ఆశలు. ఎప్పుడు చూసినా ‘మా అయ్య చచ్చి ఎస్టేటు నా చేతికొస్తే అంతా నీదే’ అని గొణగడం తప్ప ఇచ్చిందీ లేదు, చచ్చిందీ లేదు. ఏంటీ, నిన్ను చట్టప్రకారం పెళ్ళాడతానని ప్రమాణం చేశాడా?
సంపంగి: అవునమ్మా! అందరు దేవుళ్ళ మీదా ప్రమాణం చేశాడు.
తల్లి: నువ్వదంతా నిజమని నమ్మేశావా? మొన్నొక రోజు వాడేదో అప్పు తీర్చాలంటే నీ ఉంగరం తీసిచ్చేశావు. నాకొక్కమాట చెప్పలేదు. వాడది అమ్ముకొని తాగేశాడు. జంటపేట గొలుసుకూ అదే గతి పట్టించావు. నాలుగు సవర్ల గొలుసు. తెనాలిలో మంచి కంసాలి ఉన్నాడంటే, మల్లేశాన్ని పురమాయించి తెప్పించానది. ఇప్పటికైనా రామినీడు మనకివ్వాల్సింది ఇస్తే బాగుంటుంది. అతను నీకిచ్చిన పట్టు బట్టల గురించి ప్రత్యేకంగా నేను చెప్పేదేమీ లేదు. అవి ఏ విటుడైనా సాధారణంగా ఇచ్చేవే! ఏమైనా రామినీడు గొప్ప విటుడేమీ కాదు.
సంపంగి: కానీ, అతను చాలా అందగాడమ్మా. ఎప్పుడూ గడ్డం పెరగనివ్వడు. నన్ను ప్రేమిస్తున్నానని చెప్తాడు. అలా చెప్పే టప్పుడు తరచూ కళ్ళెంట నీళ్ళు పెట్టుకుంటాడు. పైగా అతను జమీందారు భూపతిరాజు కొడుకు. దేవుడు మేలు చేసి ఆ ముసలాయన చచ్చిపోయిన మరుక్షణమే మేము పెళ్లి చేసుకుంటాం.
తల్లి: (వ్యంగ్యంగా) సరేనమ్మా సంపంగీ, మనకు చెప్పులు కావాల్సొస్తే, దుకాణం వాడు ‘రెండు వరహా లివ్వండి’ అంటాడు; మనమేమో, ‘అయ్యో, మా దగ్గర డబ్బు లేదు, ఆశలున్నాయి, కాసిని తీసుకొని చెప్పులివ్వు’ అనాలి. కిరాణా కొట్టు వాడు బియ్యం ఖరీదు ఇవ్వమని కబురు పెడతాడు; మనం ‘కాస్త ఆగండి. భూపతిరాజు త్వరలో చచ్చిపోతాడు. మా అమ్మాయితో అతని కొడుకు పెళ్లి కాగానే మీ బాకీ చెల్లిస్తాం’ అనాలి. సిగ్గులేదంటే నీకు? ఊళ్ళో ఇంతమంది సానులున్నారు. ఒక జత చెవిపోగులు, ఒక నెక్లేసు, కనీసం ఒక ఖరీదైన బట్టల జత లేనిది నువ్వు గాక మరెవ్వతైనా ఉందా?
సంపంగి: నేనెందుకు సిగ్గు పడాలమ్మా? వాళ్ళేమైనా నాకంటే అందంగా ఉన్నారనా, సంతోషంగా ఉన్నారనా?
తల్లి: కాకపోవచ్చు. కానీ వాళ్ళు నీకంటే తెలివైన వాళ్ళు. వాళ్ళ పనేంటో వాళ్లకు బాగా తెలుసు. విటుల పొగడ్తలకు వాళ్ళు లొంగిపోరు. నువ్వు రామినీడుకి కట్టుకున్న భార్యలాగా చాలా విశ్వాసంతో ఉంటున్నావు. మరో మనిషిని కన్నెత్తి చూడట్లేదు. అదే నీతో సమస్యగా ఉంది. మొన్నటికి మొన్న ఆ గొల్లపాలెం కుర్రాడు రెండొందల వరహాలు ఇస్తానని వచ్చాడు. వాడి పొలంలో పంట మొత్తం అమ్మితే వచ్చిన సొమ్ము అది. ఆ కుర్రాడు కూడా నీటుగా గడ్డం గీసుకొనే ఉన్నాడు. నువ్వు వాణ్ని ఎగతాళి చేసి పంపేసి నీ మన్మధుడు రామినీడుతో పడుకున్నావు.
సంపంగి: అమ్మా, నువ్వు లక్ష చెప్పు. రామినీడు స్థానంలో పేడకంపు కొట్టే ఆ గొల్లపాలెం వాణ్ని ఎలా అంగీకరిస్తాను? రామినీడు చర్మం మెత్తగా, మృదువుగా పట్టులా ఉంటుంది.
తల్లి: బాగుంది. గొల్లపాలెం వాడు పేడ కంపు కొట్టాడు. మరి మోతుబరి రంగయ్య కొడుకు రాజగోపాలాన్ని ఎందుకు వద్దన్నావు? ఒక్క రాత్రికి నూరు వరహాలిస్తానన్నాడతను. అతనందంగా లేడా? నాగరీకుడు కాదా? పోనీ, నువ్వు ప్రేమించిన బాలాకుమారుడి కంటే ఒక్కరోజైనా వయసులో పెద్దవాడా?
సంపంగి: నన్ను రాజగోపాలంతో చూస్తే, ఇద్దర్నీ కలిపి చంపేస్తానన్నాడు రామినీడు.
తల్లి: ఆహా ఏం బడాయి? ఇట్లా ఐతే నువ్విక వేరే విటుల్ని చూడాల్సిన పనిలేదు. పతివ్రతవై పోవచ్చు. ఈ తళుకు బట్టలు మానేసి గుళ్ళో అమ్మవారిలా తయారవ్వొచ్చు. సరే, వదిలేయ్! ఇవాళ కాముని పున్నమి కదా, నీ ప్రియుడు పండక్కేమి కానుక ఇచ్చాడు?
సంపంగి: నీకెప్పుడూ డబ్బు రంధేనామ్మా? ఏమిచ్చాడు, ఏమివ్వబోతాడు? ఇదే గోలా? అతడు తన్ను తాను నాకర్పించేసు కున్నాడు. అంతకంటే ఎక్కువ పొందగలిగిన వేశ్యలెవరున్నారు? అరె… ఊరుకోమ్మా, ఏడవకు! వాళ్ళ నాన్న ఇవాళ పెద్ద మొత్తంలో డబ్బిస్తానన్నాడట. అది మొత్తం నాకే ఇస్తానన్నాడు. అతను చాలా ఉదారుడమ్మా! భయపడకు.
తల్లి: ఇదింకో అబద్ధం కాకుండా ఉంటే బాగుండు. నామాటలు గుర్తుపెట్టుకోవే సంపంగీ! ఏదో ఒకరోజు నీ తెలివి తక్కువ తనాన్ని నీకు గుర్తు చేసే సందర్భమొకటి తారసపడుతుంది.

విశాలాక్షి విద్యాభ్యాసం        

 

విశాలాక్షి, కన్నెరికమౌతున్న వేశ్య
కోమలి, ఆమె తల్లి

కోమలి:        అమ్మాయీ, కన్నెపొర పోవడం నువ్వనుకున్నంత బాధాకరమేమీ కాదని ఇప్పుడు అర్థమైందా? తొలిరేయి ఒక పురుషుడితో గడిపావు. తొలి కానుకగా నూరు వరహాల భారీ బహుమతి అతడి నుంచి అందుకున్నావు. ఆ డబ్బుతో నీకో నెక్లేసు కొంటాను.

విశాలాక్షి:     అలాగేనమ్మా, నెక్లేసు కొను. జాతిరాళ్ళతో మెరిసే నెక్లేసు, ఆ పంకజం వేసుకుంటుందే అలాంటిది కొను.

కోమలి:        తప్పకుండా, అలాంటిదే కొంటాను. సరేగానీ, నువ్వు పురుషులతో ఎలా మసులుకోవాలో నాలుగు మాటలు చెప్తాను. జాగ్రత్తగా విని మనసుకు పట్టించుకో. రకరకాల పురుషుల్ని ఆకర్షించగల నీనేర్పు మీదే మన బ్రతుకు తెరువు ఆధారపడి ఉంది.

మీనాన్న పోయాక మనకు ఇల్లు గడవడం ఎంత కష్టమైపోయిందో నీకు తెలీదు. ఆయనున్నప్పుడు దేనికీ కొరతుండేది కాదు. ఇనప సామాన్లు తయారు చేసే కంసాలిగా ఆయనకు నగరంలో మంచి పేరూ, గౌరవం ఉండేవి. అట్లాంటి కంసాలి మరొకరు లేరని జనం చెప్పుకొనేవారు. ఆయన చనిపోయాక కొలిమి సామాన్లన్నీ రెండొందల వరహాలకు అమ్మేశాను. ఆ డబ్బుతో కొంత కాలం గడిచింది. నేను కుట్లూ అల్లిక పనులూ చేస్తూ కొంత గడించినా అది తినడానికి కూడా చాలేది కాదు. నా బంగారు కొండా, నానా తిప్పలూ పడి నిన్ను పెంచాను. ఇక నాకు మిగిలిన ఒకే ఒక్క ఆశ నువ్వేనమ్మా!

విశాలాక్షి:     అమ్మా! నేను సంపాదించిన నూరు వరహాల గురించేమన్నా చెప్తున్నావా?

కోమలి:        కాదమ్మా! అలిసిపోయిన తల్లికి నువ్విప్పుడు కాస్త ఆసరాగా ఉంటావని అనుకుంటున్నాను. అంతే కాదు. విలాస వంతంగా బతకడానికి కావలసినంత సంపాదించగలవని నమ్ముతున్నాను.

విశాలాక్షి:     నాక్కాస్త అర్థమయ్యేట్టు చెప్పమ్మా! అసలిదంతా ఎందుకు చెప్తున్నావు?

కోమలి:        పిచ్చిపిల్లా, నీకింకా అర్థం కాలేదా? కుర్రాళ్ళతో కలిసి కాస్త చనువుగా ఉండు, వాళ్ళు తాగేటప్పుడు తోడుగా ఉండు. వాళ్లకు పడక సుఖం అందించడానికి సదా సిద్ధంగా ఉండు. ఇదంతా ఉచితంగా కాదు, డబ్బు తీసుకొనే! అలాగైతే నువ్వు బోలెడంత డబ్బు సంపాదించగలవు.

విశాలాక్షి:     (చిరుకోపంతో) అంటే కోటిరత్నం కూతురు తిలకం లాగానా?

కోమలి:        అవును.

విశాలాక్షి:     తిలకం సానిపాప కదా!

కోమలి:        ఐతే ఏంటి? అందులో తప్పేముంది? నువ్వు ధనికురాలివౌతావు. నీకు అనేకమంది ప్రియులుంటారు. (విశాలాక్షి ఏడుస్తుంది..) నా బంగారుతల్లి కదూ, ఎందుకేడుస్తావు? సానిపాపల్ని ఎంతోమందిని చూస్తున్నావు నువ్వు. వాళ్ళ కోసం ఎంతమంది పడిగాపులు పడతారో నీకు తెలుసు. వాళ్ళు ఎంతెంత డబ్బు సంపాదిస్తారో నువ్వెరుగుదువు. శరీరానికుండే ఉపయోగం తెలియనప్పుడు మన పొరుగింటి  మోహనాంగి కటిక దరిద్రంలో ఉండేది. ఇప్పుడు చూడు. ఒంటినిండా బంగారం, ఖరీదైన బట్టలు, వెనకెప్పుడూ నలుగురు దాసీలు…. మహారాణి లాగా జీవిస్తోంది.

విశాలాక్షి:     ఆవిడ అవన్నీ ఎలా సంపాదించిందమ్మా?

కోమలి:        మొదట మంచి బట్టలేసుకొని అందరితో కలివిడిగా సంతోషంగా రాసుకు పూసుకు తిరిగింది. నీకు లాగా ప్రతి చిన్న విషయానికి ఇకిలించేది కాదు. చక్కగా చిరునవ్వు నవ్వేది. అది చాలా ఆకర్షణగా ఉండేది. నిక్కచ్చిగా వ్యవహరించేది. తన ఇంటికి వచ్చిన వాళ్ళను కానీ, తనను ఇంటికి తీసుకు పోయిన వాళ్ళను కానీ మోసం చేసేది కాదు. తనంతట తానుగా వాళ్ళను దేబిరించేది కాదు. ఎవరైనా డబ్బిచ్చి విందులో తోడుకోసం తనను తీసుకుపోతే, అక్కడ తాను తాగకుండా జాగ్రత్త పడేది. తన ప్రియురాలు తాగితే మగవాడు భరించలేడు. తినేటప్పుడు కూడా పశువులాగా ఆయాసం వచ్చేంతగా ఎగబడి తినేది కాదు. అలాంటి జాగ్రత్తలు తీసుకోవడం వల్ల పడగ్గదిలో ప్రియుడికి నచ్చే విధంగా ఉండగలిగేది. తినేటప్పుడు సున్నితంగా మునివేళ్ళతో తీసుకొని నిశ్శబ్దంగా తింటుంది. వైన్ తాగేటప్పుడు కూడా నిదానంగా, నిమ్మళంగా, నిశ్శబ్దంగా చిన్న చిన్న గుక్కలు వేస్తూ తాగుతుంది కానీ, ఒక్క సారిగా ఎత్తి పట్టుకొని గ్లాసు ఖాళీ చెయ్యదు.

విశాలాక్షి:     ఒకవేళ బాగా దాహమేసిందనుకో, అప్పుడేం చేస్తుంది?

కోమలి:        పిచ్చిపిల్లా, ఎంత దాహమేసినా అలానే తాగుతుంది. అంతే కాదు, అవసరానికి మించి ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడదు. తన మనిషిని నొప్పించేలా మాట్లాడదు. తన విటుడి మీద నుంచి చూపు వేరొకరి మీదకు మరల్చదు. అందుకే ఆమె నందరూ మెచ్చుకుంటారు. పక్కమీద కూడా ఆమె అసభ్యంగా ప్రవర్తించదు. తనపనిని అందంగా, ప్రేమగా, జాగ్రత్తగా చేస్తుంది. పడగ్గదిలో ఆమె ఆలోచించేది ఒక్కటే. తనతో పడుకున్నవాడిని మెప్పించి తనకు శాశ్వతంగా చేరువయ్యేలా చేసుకోవడం. అందుకే ఆమె గురించి అందరూ చాలా గొప్పగా చెప్తారు. నువ్వీ పాఠాన్ని మనసు కెక్కించుకుంటే మనం కూడా ఆమె లాగే బోల్డంత సంపాదించవచ్చు. ఆమాటకొస్తే, ఆమె నీ అంత అందగత్తె కాదు కాబట్టి, ఆమె కంటే ఎక్కువే సంపాదించవచ్చు. ఇంతకంటే నేనేమీ చెప్పను. సకలైశ్వర్యాలతో చిరకాలం జీవించాలి నువ్వు.

విశాలాక్షి:     సరేగానమ్మా! నాకో మాట చెప్పు. నాకు డబ్బిచ్చేవాళ్ళంతా రాత్రి నాతో పడుకున్న రాజారావంత అందంగా ఉంటారా?

కోమలి:        అలాగనేమీ లేదు. కొంతమంది అంతకంటే అందంగా ఉంటారు. కొంతమంది అంతకంటే బలంగా, చురుగ్గా ఉంటారు. అంటే అర్ధమైందిగా! మిగిలినవాళ్ళు ఏదో మామూలుగా ఉంటారు.

విశాలాక్షి:     కుర్రాళ్ళతోనే కాకుండా పెళ్లైన సంసారులతో కూడా నేను పడుకోవాలా?

కోమలి:        అసలు వాళ్ళతోనే ముఖ్యంగా పడుకోవాలి. వాళ్ళే డబ్బు ఎక్కువ ఇస్తారు. అందగాళ్ళంతా వాళ్ళ అందాన్నే ఇవ్వాలని చూస్తారు గాని, డబ్బు కాదు. మళ్ళీ చెప్తున్నా; బాగా డబ్బిచ్చేవాళ్ళతోనే ఎక్కువ అనుబంధం పెంచుకో! ‘అదిగో, ఆ కోమలి కూతురు విశాలాక్షిని చూడండి. ఎంత సంపాదించిందో చూడండి. ఆ ముసలి తల్లికి ఎంత సంతోషం కలిగిస్తుందో చూడండి. దేవుడా పిల్లని చల్లగా చూడాలి.’ అని వీథిలో నిన్ను చూసిన వాళ్ళంతా మెచ్చుకోవాలి.

ఏమంటావమ్మా? అలా చేస్తావా మరి? ఈ ముసలి తల్లి చెప్పినట్టు చేస్తావా? చేస్తావు కదూ? నువ్వు గొప్ప గొప్ప వేశ్యల్ని తేలిగ్గా తలదన్నుతావు. వెళ్ళమ్మా వెళ్ళు. వెళ్లి స్నానం చెయ్యి. రాజారావు ఈ రాత్రికి కూడా వస్తాడను కుంటా! వస్తానని వాగ్దానం చేశాడు కాదూ నా చిన్నారి కోసం. మీరిద్దరూ ఈ రాత్రికి మరిన్ని సుఖాలు చవి చూద్దురు గాని!

నిశి వేళ

sani

చేమంతి: ఒక వేశ్య

పాండురంగ:ఒక విటుడు 

sani

పాండురంగ:    మన్మథుడు నన్ను చంపేస్తున్నాడు చామంతీ! నేనిక తట్టుకోలేను. వాడు చాలా క్రూరుడు.చామంతి:       వేశ్యని రాత్రికి మాట్లాడుకున్నావు, ఐదొందల నాణాలు చెల్లించావు, పక్క మీద చేరావు, తీరా ఇప్పుడు అటు తిరిగి పడుకొని మూలుగుతుంటే ఏమనుకోవాలి? ఇలాంటి చౌకబారు వేషాలు చూస్తే చిరాకొస్తుంది. డాన్సు హాల్లో వైను తాగి, ఊరికే కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటూ కూర్చున్నావు. అంతమందిలో ఏమీ తినకుండా వచ్చింది నువ్వొక్కడివే!. నేను చూస్తూనే ఉన్నాను. ఇప్పుడేమో బెల్టుదెబ్బలు తిన్న పిల్లాడి లాగా వెక్కిళ్ళు పెడుతున్నావు. ఇదంతా ఏంటి రంగా? నా దగ్గర దాచడ మెందుకు?

చామంతి:       నువ్వు కోరుకుంటోంది నన్ను కాదు. అంతవరకూ అర్థమైంది. నేన్నీకు మూడంగుళాల దూరంలో ఉన్నాను. ఇద్దరం నగ్నంగా ఉన్నాము. అయినా నీలో చలనం లేదు. కౌగిట్లోకి రావట్లేదు. నా ఒళ్ళు తగిలితే ఎక్కడ కదలిక వస్తుందోనని విప్పిన బట్టల్ని మూటకట్టి ఇద్దరి మధ్యా అడ్డుగా పెట్టావు. చెప్పు, నీ మనసులో ఉన్న ఆడదెవరో చెప్పు. నీకు సాయం చేస్తాను. ఇలాంటి సేవలు అందించడం నాకు కొత్తేమీ కాదు.

పాండురంగ:    ఆమె నీకు తెలుసు. నీక్కూడా ఆమె తెలుసనే అనుకుంటున్నాను. ఆవిడేమీ అసూర్యంపశ్య కాదు.

చామంతి:       ఆమె పేరేంటి?

పాండురంగ:    రంగనాయకి.

చామంతి:       రంగనాయకిలు ఇద్దరున్నారు. ఒకామె ఈ మధ్యనే కన్నెరికమయ్యి ప్రస్తుతం అవధాని ఉంచుకున్నావిడ. మరొకటేమో ‘నెరజాణ’ అని పేరుబడ్డది.

పాండురంగ:    ఆ నెరజాణే నాకు కావాల్సింది.

చామంతి:       ఓరి దేవుడా! నన్ను పిలిపించింది ఆ ముసలి లంజ పొందు కోసమని తెలిసుంటే అసలొచ్చేదాన్నే కాదు. తెల్లారుతోంది. కోడి కూసింది. నేనిక పోతా!

పాండురంగ:    తొందర పడకు చామంతీ! పోదువులే ఉండు! ఐతే రంగనాయకి ముసలిదే నంటావా? నిజమే అయ్యుండచ్చు. లేకపోతే తలపైన విగ్గెందుకు పెట్టుకుంటుంది, అలా పాలిపోయి, చర్మం మీద మచ్చలతో ఎందుకుంటుంది? ఇప్పుడు గుర్తొస్తే కంపరం పుడుతోంది.

చామంతి:       దాని అందాన్ని గురించైతే మీ అమ్మగార్ని అడుగు. స్నానానికి ఏటికెళ్ళినప్పుడు చూస్తారు గదా! దాని వయసును గురించైతే మీ తాతగార్ని అడుగు. ఆయన సరిగ్గా చెప్తారు.

పాండురంగ:    అట్లా ఐతే మనమధ్య ఈ అడ్డుగోడ ఇంకా ఎందుకు? ఆగు. ఈ బట్టల మూటని మంచం మీదనుంచి తీసేస్తాను. ఇప్పుడు మనం అడ్డు లేకుండా ముద్దాడుకోవచ్చు, ఒకరి ఒళ్ళు ఒకరం నిమురుకోవచ్చు. మంచి పిల్లల్లాగా కలిసిపోవచ్చు. అబ్బ, నీ తొడలెంత మృదువుగా ఉన్నాయి చామంతీ, వాటి మధ్య ఎంత ఆనందం పాతేసుకొని ఉందో తవ్వి చూడనీ!

*

పొరపాటు  

sani

రత్నమాల: ఒక వేశ్య

రత్నాంగి: ఆమె స్నేహితురాలు వేశ్య

మనోహరుడు: రత్నమాలను ప్రేమిస్తున్న విటుడు

 sani

 

రత్నమాల:   మనోహర్, నీతో నేనెంత గౌరవంగా వ్యవహరించానో మరిచిపోయావు. నిన్నెప్పుడూ డబ్బడగలేదు. లోపల వేరే విటుడున్నాడని చెప్పి నిన్ను వాకిట్లో నిలబెట్టలేదు. మిగతా వేశ్యల్లాగా మీ నాన్నను మోసగించో, మీ అమ్మను మభ్యపెట్టో డబ్బు తెచ్చి నాకు బట్టలు కొనమని కానుకలివ్వమని వేధించలేదు. అసలలాంటి పని నా కిష్టముండదు. నీ కోసం ఎంత గొప్ప విటుల్ని వదులుకున్నానో నీకు తెలుసు. ఆ బంగార్రాజు, అతనిప్పుడో పెద్ద వ్యాపారి, మరి బ్రహ్మాచారి, అతనో పెద్ద కంసాలి, ఇక నీ స్వంత మిత్రుడు కైలాసం వాళ్ళ నాన్న కైలాసానికి పోవడంతో ఇప్పుడతనే పెత్తనగాడు. వీళ్ళందరినీ తోసిపుచ్చి నువ్వే నువ్వే ఎప్పటికీ నా మన్మధుడి వనుకున్నాను. నా కళ్ళు నీ మీదే పెట్టుకున్నాను. మనం మొదటిసారి కలిసిన రోజు తర్వాత మరో మనిషిని నా పడకటిల్లు చొరనివ్వలేదు.

ఇంతకీ నేను పిచ్చిదాన్ని. నీ కల్లబొల్లి మాటల్ని నమ్మాను. మా అమ్మ నాకు చివాట్లు పెడుతూనే ఉంది. నా స్నేహితులందరితో మొత్తుకుంటూనే ఉంది. నా తెలివే గడ్డి మేసింది. నువ్వంటే పడి చస్తున్నాను కాబట్టి, పూర్తిగా నీ దాన్ని కాబట్టి నీకు లోకువై పోయాను. అందుకే నువ్విప్పుడు నా కళ్ళ ముందే కుప్పాయి ఒళ్ళు నిమురుతావు, నా పక్కన పడుకొని ఆ సితారు వాయించే చంపకాన్ని పొగుడుతావు. నువ్వు నన్ను బాధిస్తున్నావు. నువ్వు చేసే పనులకు నాకు ఏడుపొస్తోంది. కోపమొస్తోంది. మొన్న నువ్వు రాగిణి తోనూ రంజని తోనూ కలిసి తాగావు. వేణువు వాయించే వర్ధని, నా శత్రువు పంకజం అప్పుడక్కడే ఉన్నారు. రాగిణికి నువ్వు ఐదు ముద్దులు పెట్టావు. నేనేమీ పట్టించుకోలేదు. ఎందుకంటే దాన్ని ముద్దు పెట్టుకోవడం నీకు అవమానం, నాకు కాదు. కానీ, మధుమతికి నువ్వు పంపిన పాడు సంకేతాల మాటేమిటి? నువ్వు వైను ఒక గుక్క తాగి ఆ గ్లాసును దానికి పంపావు. మధుమతి ఆ గ్లాసు తీసుకోడానికిష్టపడకపోతే, మరెవ్వరికీ ఇవ్వొద్దని గ్లాసందించే పనమ్మాయికి రహస్యంగా చెప్పావు. ఎక్కడో కూర్చొని ఉన్న రంజని చూసేలా యాపిల్ కొరికి, ఆ పండును మధుమతి ఒళ్లో పడేలా విసిరావు. ఆ సిగ్గులేని ముండ ఆ పండును ముద్దాడి జాకెట్లో రెంటి మధ్యా దాచుకుంది.

ఇవన్నీ ఎందుకు చేస్తున్నావు? నేనేమన్నా నీపట్ల నిర్లక్ష్యంగా ఉన్నానా? పోనీ వేరే ఎవరినన్నా దొంగచూపులు చూశానా?  నీకోసం కాదా నేను బతుకుతోంది? (ఏడ్చింది) నీకిది న్యాయం కాదు మనోహర్! నిన్ను ప్రేమించటమే నాదురదృష్టమన్నట్టుగా నన్ను హింస పెడుతున్నావు. పైన దేవుడున్నాడు. అంతా చూస్తూనే ఉన్నాడు. ఎందుకూ, తొందర్లోనే నేనే నుయ్యో గొయ్యో చూసుకుంటాను. అప్పుడు నువ్వే ఏడుస్తావు. పెద్ద ఘనకార్యం చేస్తున్నానని మురుసుకోకు.

ఎందుకలా కోపంగా చూస్తూ పళ్ళు నూరతావు? నువ్వేమన్నా తిట్టాలనుకుంటే తిట్టు. రత్నాంగి న్యాయం చెప్తుంది. ఏమంటావ్? (మనోహర్ బైటికి వెళ్ళాడు) ఏంటలా మాట్లాడకుండా వెళ్లిపోతావ్? చూడు రత్నాంగీ ఎంత బాధ పెడుతున్నాడో?

రత్నాంగి:      మూర్ఖుడా, దాని కన్నీళ్ళు నిన్ను కదిలించట్లేదు. నువ్వు మనిషివి కాదు, రాతిబండవి. (రత్నమాలతో) అసలిందులో నీ తప్పు కూడా ఉందిలేవే! నువ్వతన్ని పాడు చేశావు. అతనికివ్వాల్సిన గౌరవానికి మించి ఇచ్చావు. ఊరికే తెలివి తక్కువగా ప్రేమించే ఆడవాళ్లంటే మగాళ్ళకి లెక్కుండదు. ఏడవకు. నామాట విను. అతని ముఖం మీదే తలుపు వేసెయ్యి. రాత్రంతా నీ గుమ్మం బయట బజార్లో జాగారం చేస్తే అప్పుడతనికి నీ మీద మోజు వద్దన్నా పుట్టుకొస్తుంది.

రత్నమాల:   ఇదా నువ్వు చెప్పే సలహా? నేను నా మనోహరుడి పట్ల అంత కఠినంగా ఉండలేను.

మనోహర్:     (లోపలికొస్తూ) ఇదిగో, రత్నాంగీ, నేను నీ స్నేహితురాలి కోసం రాలేదు. దీని మొహం ఇక చూడ దలుచుకోలేదు. నేను నీతో మాట్లాడదామని వచ్చాను. నీకు నాగురించి దురభిప్రాయం ఉండ కూడదు. నేను చెడ్డవాడినని నువ్వనుకోవద్దు.

రత్నాంగి:      ఇప్పుడే అలాంటి మాటేదో అన్నాను.

మనోహర్:     అంటే రత్నమాల వేరే వాళ్ళతో పడుకున్నా నేను నోరుమూసుకొని చూస్తూ ఊరుకోవాలా? మొన్న ఇది ఒక కుర్రాడిని పక్కనేసుకొని పడుకోవడం నేను కళ్ళారా చూశాను.

రత్నాంగి:      మనోహర్, తనొక వేశ్య. మగనాలు కాదు. విటులతో పక్క పంచుకోవడం తన వృత్తి. ఐనా, ఊరికే అడుగు తున్నాను. రత్నమాల పక్కలో కొత్త వ్యక్తిని నువ్వు చూసిందెప్పుడు?

మనోహర్:     దాదాపు ఐదు రోజుల క్రిందట. అవును, ఖచ్చితంగా ఐదు రోజుల క్రిందట. ఇవాళ ఏడో తేదీ, నేను చూసింది రెండో తేదీ నాడు. నేనీ కన్యారత్నాన్ని వలచానని తెలిసి మా నాన్న నన్ను గదిలో పెట్టి తాళం వేశాడు. బయటికి పోకుండా కాపలా పెట్టాడు. నేనొక స్నేహితుడి సాయంతో కిటికీలోంచి సులువుగా బయట పడ్డాను. అదంతా చెప్పి నిన్ను విసిగించను. మొత్తానికి తప్పించుకున్నాను. ఇక్కడికొచ్చాను. తలుపు మూసి ఉంది. నేను వచ్చింది అర్థరాత్రి. తలుపు కొట్టకుండా నిశ్శబ్దంగా గడి పైకెత్తాను. అది నాకలవాటే. చప్పుడు చెయ్య కుండా లోపలికొచ్చాను. చీకట్లో గోడను పట్టుకు నడుస్తూ రత్నమాల పడక మంచం దగ్గరకు చేరాను.

రత్నమాల:   ఏమంటున్నాడు? నాకు గుండె బరువెక్కుతోంది.

మనోహర్:     సరే, ఆమె పక్క దగ్గరకు చేరగానే ఆ చీకట్లో మంచం మీద ఇద్దరు ప్రశాంతంగా ఊపిరి తీస్తున్నట్టు గమ నించాను. ముందు రత్నమాల పక్కనున్నది దాసీ రత్తమ్మనుకున్నాను. చేత్తో తడిమి చూద్దును గదా, అది వృద్ధ స్త్రీ ముఖం కాదు. తలా ముఖమూ నున్నగా క్షౌరం చేయించుకున్న పురుషుడి ముఖం. ఆ కుర్రాడు రత్నమాల కాళ్ళ మధ్యలో సౌకర్యంగా పడక వేసినట్టు కనిపించింది. అసలు రత్నమాలే వాణ్ని కావలించు కొని పడుకొని ఉంది. సమయానికి చేతిలో కత్తి ఉంటే ఆ ఆటని అప్పుడే ముగించేవాడిని. నవ్వుతావెందుకు? నేనన్న దాంట్లో అంత వెటకార మేముంది?

రత్నమాల:   ఇదా నీ మనసును అంతగా గాయ పరచిన విషయం? పిచ్చి మనోహరూ, అప్పుడు నా కౌగిలిలో ఉన్నది ఎవరనుకుంటున్నావ్? రత్నాంగి.

రత్నాంగి:      (సిగ్గుపడుతూ) రత్నమాలా, దయచేసి అదంతా అతనితో చెప్పకు.

రత్నమాల:   ఇంతవరకూ వచ్చాక చెప్పకపోతే ఎలా? మనోహర్, నువ్వు చూసింది రత్నాంగినే! ఆరాత్రి నాతో పడుకోమని తనని నేనే అడిగాను. నువ్వు లేక దిగులుపడి, ఒంటరిగా పడుకోలేకపోయాను.

మనోహర్:     నిజమే అయ్యుండచ్చు. రత్నాంగి గుండుతో ఉన్న యువకుడు కదా! మరి ఐదారు రోజుల్లోనే జుట్టు అంత పొడవున ఎలా పెరిగిందో!

రత్నమాల:   లేదు మనోహర్, రత్నాంగికి ఈ మధ్య జబ్బు చేసి జుట్టు రాలిపోతే, గుండు గీయించుకుంది. రత్నాంగీ, మనోహర్ కి నీ తలకట్టు చూపించు. (రత్నాంగి విగ్గు తీసింది) వీడే నిన్ను అసూయకు గురిచేసిన నవ యువకుడు.

మనోహర్:     మరి నాకు అసూయ ఉండదా రత్నమాలా? అందుకు నన్ను తప్పు పడుతున్నావా? నేనేం చేసేది? నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను, ఆవిడ గుండును తడిమాను.

రత్నమాల:   సరే, ఇప్పుడు నీ సందేహం తీరింది గదా! ఇప్పుడిక కోపం చూపించటం నా వంతు.

మనోహర్:     వద్దు రత్నమాలా, కోపగించుకోకు. మనం అలా బయటికెళ్ళి ఏమైనా తాగొద్దాం పద. రత్నాంగీ, నువ్వు కూడా మాతోరా! మద్యనైవేద్యంలో నువ్వు కూడా ఉంటే బాగుంటుంది.

రత్నమాల:   వస్తుందిలే పద! ఒసే రత్నాంగీ, నవయువకుడా, నీ మూలాన నేనెంత నరకం చూశానే!

రత్నాంగి:      ఇప్పుడంతా సమసిపోయింది గదా! ఇక నామీద కోపం పెట్టుకోకు. అన్నట్టు, నా విగ్గును గురించి ఎవ్వరికీ చెప్పకు.

*

 

 

 

పెళ్లి దడ

sani

 కోకిల, ఒక యువ వేశ్య

కృష్ణుడు, ఆమె ప్రేమికుడు

సత్తి, ఆమె సేవిక

sani

కోకిల:    సేనాపతి కూతురు సువర్ణముఖిని పెళ్ళాడబోతున్నావట కదా! అసలిప్పటికే అయిపోయిందేమో కూడానూ! నువ్వు చేసిన ప్రమాణాలూ, నీ కన్నీళ్ళూ, నీ ఒప్పుకోళ్ళూ అన్నీ గాలిలో కలిసిపోయాయి. నువ్వు కోకిలను మరిచిపోయావు. నిన్ను భర్తగా భావించి సంసారం చేసినందుకు నాకిప్పుడు ఎనిమిదో నెల. నీ ప్రేమకు గుర్తుగా నాకు మిగిలిందిదిగో, ఈ పెద్ద పొట్ట. తొందర్లో నేనొక పసిపిల్లను సాకాల్సి ఉంటుంది. నాలాంటి వేశ్యకు అదొక మంచి కాలక్షేపమే. నీ పుణ్యమాని మగపిల్లాడు పుడితే, వాడికి అశోకుడని పేరుపెట్టి, వాడిలో నిన్ను చూసుకుంటూ ఊరడిల్లుతాను. వాడు పెద్దయ్యాక నీ దగ్గరకొచ్చి తన తల్లిని అనాథను చేసినందుకు నిన్ను నిలదీయకపోడు.

నువ్వు  పెళ్ళాడాలనుకున్న పిల్ల పెద్ద అందగత్తేమీ కాదు. మొన్నీమధ్య సంత రోజు నేనామెను చూశాను. వాళ్ళమ్మతో కలిసొచ్చింది. అట్లాంటి అనాకారి పిల్ల కోసం నువ్వు నన్నొదులుకుంటా వనుకోలేదు. ఆమెని కాస్త దగ్గరగా చూడు. ఆమె ముఖాన్నీ, కళ్ళనూ పరిశీలనగా చూడు. అట్లాంటి చీకిరికళ్ళ పిల్లను చేసుకున్నందుకు తరవాత నువ్వే బాధ పడతావు. నిజం, ఆపిల్లవి చింతాకు కళ్ళు. పిల్లను కాదు, ఆమె తండ్రిని చూసినా చాలు. ఒక్కసారి అతని ముఖం పరిశీలనగా చూడు. ఇక పిల్ల ముఖం చూడక్కర్లేదు.

కృష్ణుడు:            బుద్ధిలేకుండా మాట్లాడకు కోకిలా! సేనాపతి కూతుళ్ళూ, పెళ్ళిళ్ళూ అంటూ నువ్వు వాగే చెత్త వాగుడు ఆపు! ఆ పెళ్లి కూతురుకి చీకి కళ్ళున్నాయో, బుర్రముక్కుందో అసలు అందంగానే ఉందో నాకేం తెలుసు? సేనాపతి అంటే బహుశా నీ ఉద్దేశ్యం ఆ వీరనాయుడనేగా? అతనికో అనాకారి కూతురుందని నాకెలా తెలుస్తుంది? కనీసం అతను మా నాన్న స్నేహితుడైనా కాదు. కాకపోగా మా నాన్నకీ అతనికీ కోర్టులో వివాదం కూడా నడుస్తోంది. అతను మా నాన్న దగ్గర లక్ష రూపాయలు అప్పు చేసి ఎగ్గొట్టాడు. ఆ బాకీ వసూలు కోసం మా నాన్న దావా వేశాడు. ఇప్పటి వరకూ ఆ సేనాపతి మా అప్పు తీర్చనేలేదు.

నేను పెళ్ళే చేసుకోవాలనుకుంటే మన నగర మేయరు రాజమోహనుడి కూతురునే చేసుకొనే వాణ్ని కదా? ఎందుకు వద్దంటాను? పైగా రాజమోహనుడు నాకు స్వయానా మేనమామ. అంత చక్కని పిల్లని కాదనుకొని ఈ సేనాపతి గాడి అనాకారి కూతుర్నా నేను చేసుకొనేది? ఇట్లాంటి చెత్త కబుర్లు ఎక్కడ దొరుకుతాయి నీకు? లేకపోతే అసూయ కొద్దీ నువ్వే ఇలాంటి మాటల్ని సృష్టిస్తున్నావా?

కోకిల:    ఐతే నువ్వు పెళ్లి చేసుకోవడం అంతా ఉత్తిదేనా?

కృష్ణుడు:            నీకేమన్నా పిచ్చా లేకపోతే రాత్రి తాగిందింకా దిగలేదా? అయినా రాత్రి మనమంత ఎక్కువేమీ తాగలేదు కదా!

కోకిల:    (తన సేవకురాలి వంక చూపిస్తూ) ఇదిగో, ఈ సత్తి ముండ ఇలాంటి కబుర్లు మోసుకొచ్చి నా బుర్ర పాడు చేస్తోంది. పొద్దున్న ఊలు సామాను కొనుక్కు రమ్మని దాన్ని బజారుకు పంపాను. అక్కడ దీనికి మంజరి కనబడి….. సత్తీ, అప్పుడేం జరిగిందో నువ్వే చెప్పు. నువ్విదంతా కల్పించి చెప్పలేదు కదా?

సత్తి:      అమ్మా, అబద్ధమాడితే, నా తల నూరు చెక్కలవ్వాల. నేనెప్పుడూ అబద్ధమాడను. నిన్న నేను కచేరీ చావడి దగ్గరకు పోయేసరికి మంజరి నన్నాపి, దొంగనవ్వు నవ్వుతూ “ఏమే సత్తీ, మీ అమ్మగారి ప్రియుడు ఆ సేనాపతి కూతుర్ని పెళ్లి చేసుకుంటున్నాడట కదా?” అని అంది. నేను నమ్మకపోయేసరికి “కావాలంటే క్రిష్ణుడుండే వీధికి వెళ్లి చూడు. అతనింటికి కట్టిన తోరణాలు, అక్కడ మోగే సన్నాయి మేళం, పెళ్లి పాటలూ చూస్తే నీకే నిజం తెలుస్తుంది” అంది.

కోకిల:    మరి నువ్వెళ్ళి చూశావా?

సత్తి:      చూశానమ్మగారూ! అక్కడంతా మంజరి చెప్పినట్టే ఉంది.

కృష్ణుడు:            నాకిప్పుడర్థమైంది. ఆ మంజరి నిన్ను ఆట పట్టించిందే సత్తీ! నువ్వు సరిగ్గా చూసుకోకుండా వచ్చి కోకిల బుర్ర పాడు చేశావు. ఇద్దరూ కలిసి ఒట్టి పుణ్యానికి హైరానా పడ్డారు. ఆ పెళ్లి జరుగుతోంది మా ఇంట్లో కాదు. రాత్రి నేను ఇక్కడి నుంచి ఇంటికి వెళ్ళాక మా అమ్మ ఏమందంటే, “నాయనా కృష్ణా! నీ స్నేహితుడు మన పక్కింటి రాయుడి గారబ్బాయి చంద్రుడు గాలి తిరుగుళ్ళు కట్టిపెట్టి ఒక మంచి పిల్లను చూసి బుద్ధిగా పెళ్లి చేసుకుంటున్నాడు. నువ్వింకా ఎంత కాలం అలా ఆ సిగ్గులేని వేశ్యల కొంపల చుట్టూ తిరుగుతావు?” అని అంది.

మా అమ్మ మాటల్ని నేను పట్టించుకోలేదు. ఈ ముసలోళ్ళకు ఏమీ తెలియదు, గొణగడం తప్ప. నేను వెళ్లి పడు కున్నాను. పొద్దున్నే లేచి ఇంట్లోంచి బయట పడ్డాను. అప్పటికేమీ హడావిడి లేదు. ఈ సత్తి చూసే టప్పటికి అదంతా ఏర్పాటై ఉంటుంది. ఇప్పటికీ నమ్మకం కుదరకపోతే, సత్తీ, మళ్ళీ ఒకసారి మా ఇంటి వేపు వెళ్లి జాగ్రత్తగా చూసిరా! ఊరికే బజార్లోకి చూడటం కాదు, తోరణాలు ఎవరి ఇంటి ముందున్నాయో చూడు.

కోకిల:    బతికించావు కృష్ణా! నే విన్నదే నిజమైతే, ఉరి పోసుకు చచ్చేదాన్ని.

కృష్ణుడు:            అలా ఎప్పటికీ జరగదు. నేనంత అవివేకిని కాదు. నేను నా ప్రియమైన కోకిలను మరిచిపోగలనా, అందులోనూ తన పొట్టలో నా బిడ్డ పెరుగుతున్నప్పుడు? ఇప్పటికిప్పుడు నీతో పడుకోవాలని ఉంది. పెరిగిన పొట్టతో నువ్వు మరింత అందంగా కన్పిస్తున్నావు. పడగ్గదిలోకి పోదాం పద.

కోకిల:    నేను నీదాన్ని. ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు ఆనందంగా అనుభవించు. కానీ, బరువు పడకుండా చెయ్యి.

*

 

తాంత్రికం

 

రంజకం .. వేశ్య

నళిని…వేశ్య

~
నళిని:    రంజకం, బోయగూడెంలో తాంత్రికం తెలిసిన మంత్రగత్తెలుంటారట. నీకెవరన్నా తెలిస్తే చెప్పవే! నా ప్రియుడు నరహరి ఆ ముండ చంపకమాల ముఖం మీద ఉమ్మేసి మళ్ళీ నా దగ్గరికొచ్చేలా ఏదైనా ప్రయోగం చెయ్యగలిగితే, నా ఆస్తి మొత్తం ఆ మంత్రగత్తె కిచ్చేస్తాను.

రంజకం: ఏంటే నువ్వనేది? ఐతే, ఇప్పుడా నరహరి నీతో ఉండట్లేదా? వాడు చంపకమాలనెలా మరిగాడే? నీకోసం వాళ్ళమ్మా నాన్నలతో గొడవలు పడి వాళ్ళు కుదిర్చిన పిల్లను, లక్షల రూపాయల కట్నాన్ని కూడా వదులుకున్నాడే!

నళిని:    అదంతా గతం. ఆ మనిషిని చూసి ఐదు రోజులైంది. నరహరి నన్ను దిక్కు లేని దాన్ని చేశాడు. ఆ ముండ చంపక మాలతో కలిసి తన స్నేహితుడు దివాకరుడి ఇంట్లో దుకాణం పెట్టాడట.

రంజకం: ఎంత జారిపోయావే నళినీ!? ఇది చిన్న విషయం కాదు. అసలిదంతా ఎలా జరిగింది?

నళిని:    దీని గురించి చెప్పేందుకేమీ లేదు. మొన్న వాళ్ళ నాన్నకు రావాల్సిన బాకీ వసూలు కోసం పరంధామయ్య ఇంటికి వెళ్లి వచ్చాడు. ఇంట్లోకి వస్తూండగానే నేను ఎదురెళ్ళాను. నన్నసలు పట్టించుకోలేదు. నేను మురిపెం చేస్తే విదిలించేశాడు. ‘ఇంక నా జోలికి రాకు. ఆ కంసాలి బ్రహ్మం గాడితోనే పో! నా మాట అబద్ధమైతే, రథశాల గోడల దగ్గరకు పోయి చూడు. మీ ఇద్దరి పేర్లు అక్కడెంత అందంగా చెక్కారో తెలుస్తుంది.’ అంటూ విసురుగా మాట్లాడాడు. నేను ఆశ్చర్యపోయి బ్రహ్మమెవరు? అని అడిగాను. సమాధానం చెప్పలేదు. భోజనం వడ్డిస్తే ఒక్క మెతుకు కూడా నోట బెట్టలేదు. పోయి మంచమెక్కి అటు తిరిగి పడుకున్నాడు. అతన్ని ప్రసన్నం చేసుకోడానికి నాకు తెలిసిన విద్యలన్నీ ప్రయోగించాను. కౌగిలించుకున్నాను, మీద పడుకున్నాను, వీపు మీద పైనుంచి క్రిందదాకా ముద్దులు పెట్టాను, ఆఖరికి అక్కడ చెయ్యేసి నిమిరాను. ఎన్ని చేసినా అతను అంకెకు రాలేదు. లేకపోగా, ‘ఇట్లాంటి పిచ్చి పనులు చేస్తే ఇప్పుడే లేచి పోతాను’ అని కటువుగా మాట్లాడాడు.

రంజకం: ఇంతకీ ఈ బ్రహ్మమెవడో నీకు తెలుసా తెలియదా?

నళిని:    వాడెవడో నాకు తెలిస్తే ఈ తిప్పలెందుకు? నరహరి మరసటి రోజు పొద్దున్నే లేచి ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయాడు. రథశాల గోడ మీద రాతల గురించి అతను చెప్పింది గుర్తుకొచ్చి అదేంటో చూసి రమ్మని మన చిత్రను పంపాను. రథశాల ప్రవేశ ద్వారం పక్కనే గోడ మీద రెండు వాక్యాలు “నళిని బ్రహ్మాన్ని ప్రేమిస్తోంది” అని, దాని క్రింద “కంసాలి బ్రహ్మం నళినిని ప్రేమిస్తున్నాడు” అని రాసి ఉన్నాయట.

రంజకం: నాకిప్పుడర్థమైంది. నరహరికి అసూయ ఎక్కువని తెలిసిన వాళ్ళెవరో అతన్ని మంచి చేసుకోడానికి ఇలా రాసి ఉంటారు. ఒక్క మాట కూడా అడక్కుండా అతనా రాతల్ని నమ్మేశాడు. నేనొకసారి అతన్ని కలిసి మాట్లాడతాను.

నళిని:    అది నీవల్ల అయ్యే పని కాదు. ఎవరికీ అతను అందుబాటులో లేడు. ఆ చంపకమాలతో కలిసి గదిలో దూరి తలుపేసు కున్నాడు. వాళ్ళ అమ్మానాన్నలు అతనిక్కడున్నాడేమోనని చూడటానికి నా ఇంటికి వచ్చారు. లాభం లేదు, ఒక మంచి మంత్రగత్తె దొరికి సరైన ప్రయోగం చేస్తే తప్ప నా బతుకు బాగుపడదు.

రంజకం: దిగులుపడకే అమ్మాయీ! నాకో గొప్ప మంత్రగత్తె తెలుసు. ఇప్పుడీ నరహరి నిన్నొదిలేసి ఎలా వెళ్ళాడో, ఇదివరకు నా ప్రియుడు కొండ్రెడ్డి కూడా అలాగే నన్నొదిలి పోయాడు. అప్పుడీ మంత్రగత్తె చేతబడి లాంటిదేదో చేసింది. కొండ్రెడ్డి నా దగ్గరికి మళ్ళీ వస్తాడనుకోలేదు. అట్లాంటిది, దాని తంత్రం పుణ్యమా అని తిరిగి నా పక్కలోకి చేరాడు.

నళిని:    అవునా, అవునా, ఆ మంత్రగత్తె ఏం చేసిందో కాస్త చెప్పవా?

రంజకం: చెప్తా. మొత్తం చెప్తా. ఆ మంత్రగత్తెకి పెద్దగా డబ్బు కూడా ఇవ్వాల్సిన పని లేదు. ఒక బంగారు నాణెం, ఒక వీశెడు రొట్టె ఇస్తే చాలు. కాకపోతే కాస్త ఉప్పు, ఏడు వెండి నాణాలు, గంధకం, ఒక కాగడా నువ్వు తెచ్చుకోవాలి. అవన్నీ ఆ మంత్రగత్తె తీసేసుకుంటుంది. వీటితో పాటు ఒక లోటాడు మంచి సారాయి కూడా ఇవ్వాలి. దానికి తాగుడు అలవాటుంది. అన్నిటికంటే ముఖ్యంగా నరహరికి సంబంధించిన వస్తువేదన్నా ఇవ్వాలి. అంటే అతని బట్టలు కానీ, అతని ఒంటి మీద వెంట్రుక కానీ, అలాంటివన్న మాట.

నళిని:    నా దగ్గర అతనేసుకొనే చెప్పులున్నాయి.

రంజకం: చాలు. ఆవిడా చెప్పుల్ని ఒక మేక్కి వేలాడదీస్తుంది. దానిక్రింద గంధకాన్ని మండిస్తుంది. ఆ మంట మీద ఉప్పు చల్లుతూ నీ పేరు, నీ ప్రియుడి పేరూ అదేపనిగా ఉచ్చరిస్తుంది. తరువాత తన చన్నుల మధ్యనుంచి ఒక బొంగరాన్ని తీసి దాన్ని గిర్రున తిప్పుతుంది. ఆ బొంగరం తిరిగేటప్పుడు పెదాలతో ఒక రహస్య మంత్రాన్ని జపిస్తుంది. అదేం మంత్రమో కానీ, వినేటప్పుడు ఒళ్ళు జలదరిస్తుంది.

ఆవిడా ప్రక్రియ చేసిన కొద్ది రోజులకే నా ప్రియుడు కొండ్రెడ్డి నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చి నా పక్కలో చేరాడు. అతడి కొత్త ప్రియురాలు ఎంత బతిమలాడినా, అతని స్నేహితులు నాదగ్గరకు రానివ్వకుండా ఎంత ప్రయత్నం చేసినా అతను లొంగలేదు. మంత్రశక్తి అతని మీద అలా పనిచేసింది. నా దగ్గరకు నెట్టుకొచ్చింది.

ఆ మంత్రగత్తె మరో పని కూడా చేసింది. కొండ్రెడ్డి తన కొత్త ప్రియురాల్ని ద్వేషించేలా నాకో ఉపాయం కూడా బోధించింది. ఆమె నడిచేటప్పుడు అడుగులు ఎక్కడ వేస్తుందో చూసి, ఆమె ఎడమ పాదముద్రల మీద నా కుడి పాదంతోనూ, కుడి పాదముద్రల మీద ఎడంపాదంతోనూ తొక్కాలి. అలా తొక్కేటప్పుడు,’నేను నీపైన గెలిచాను. పైచేయి సాధించాను. పైచేయి సాధించాను. నీపైన గెలిచాను. పైచేయి సాధించాను.’ అంటూ ఉండాలి.

నేను ఆ మంత్రగత్తె చెప్పినట్టు తు.చ. తప్పకుండా చేశాను. కొండ్రెడ్డి ఇప్పుడు నా కొంగున ఉన్నాడు. ఇదివరకట్లా కాదు, ఇప్పుడు నేను నా ఒంటి మీద ఎక్కడ పెట్టమంటే అక్కడ బహు ఇష్టంగా ముద్దులు పెడుతున్నాడు.

నళిని:    ఇంక ఒక్క క్షణం కూడా ఆలస్యం వద్దు రంజకం, వెంటనే ఆ బోయగూడెం మంత్రగత్తె దగ్గరకు పోదాం పద. చిత్రా, చేతబడికి అవసరమైన వస్తువులన్నీ సిద్ధం చెయ్యి.

*

ఎందుకీ సంభాషణ?!

 

ప్రపంచంలోని అన్ని వృత్తులలోకీ పురాతనమైనది వేశ్యావృత్తి. మనుషుల్లోనే కాదు, దేవతల్లోనూ వేశ్యలున్నారని మన పురాణాలు చెప్తున్నాయి. రంభాది అప్సరసలు అందుకు ఉదాహరణగా కన్పిస్తున్నారు. దేవేంద్రుడు తన సింహాసనాన్ని కాపాడు కోవడానికి వేశ్యల సేవల్ని పొందినట్టుగా పురాణాలు వివరిస్తున్నాయి. వేశ్యల్ని సమాజం ఎలా ఉపయోగించు కొన్నదో, రాజులు ఎలా ఉపయోగించు కొన్నారో అనేక చోట్ల రికార్డైంది. వాళ్ళ జీవితాలు ఎంత దయనీయంగా గడుస్తాయో వర్ణించే రచనలు కొల్ల. కానీ, వేశ్యల ఆలోచనలు, వాళ్ళు అభ్యసించే విద్యలూ, వాళ్ళ వృత్తిలో ఎదురయ్యే సమస్యలు, విటుల్ని ఆకర్షించేందుకు వాళ్ళు పన్నే ఎత్తుగడలూ… వీటిని గురించి సాహిత్యం తక్కువగానే మాట్లాడింది.

ఏదో వెతుకుతుంటే మరేదో దొరికినట్టు లూషియన్ రాసిన మైమ్స్ ఆఫ్ ది కోర్ట్జాన్స్ అనే పుస్తకం కళ్ళ బడింది. క్రీస్తు శకం ఒకటో శతాబ్దిలో రాసినట్టుగా చెప్తున్న ఈ గ్రంధం ఆ కాలంలోని వేశ్యల జీవితాలను, వాళ్ళ ఆలోచనలను, ఆ వృత్తిలో ఉండే సాదక బాధకాలనూ చక్కగా వివరిస్తుంది. ఆనాటి సమాజ స్వరూపం కూడా పరోక్షంగా మనకు కన్పిస్తూనే ఉంటుంది. ఒక్కొక్క సంభాషణ ఒకటి రెండు పేజీలకు మించకుండా అశ్లీలానికి పెద్దగా తావివ్వకుండా రచనా నిర్వహణలో లూషియన్ చూపిన నైపుణ్యం అబ్బుర పరుస్తుంది. ఈ పుస్తకం చదివాక ఇలాంటి రచనలు భారతీయ భాషల్లో ఉన్నాయా అని వెదికాను. నేను చూసినంతలో దొరకలేదు.

fmimg4928766720090356427

ఐతే, సంస్కృతంలో భాణం అనే ప్రక్రియలో రాయబడిన రచనల్లో ఈ బాపతు ఉన్నాయని విన్నాను. దశవిధ రూపకాల్లో ఒకటైన భాణం అనేది ఏకాంకిక రూపంలో ఉంటుందనీ, భాణంలో వస్తువు ధూర్తచరితం అయ్యుండాలనీ, నాయకుడు విటుడై ఉండాలనీ విన్నాను. నాకు సంస్కృతం రాకపోవడం వల్లా, తెలుగులో భాణాలకు అనువాదాలు లభించకపోవడం వల్లా, వాటిని పరిశీలించే అవకాశం కుదరలేదు.
ఒకటికి రెండుసార్లు ఈ సంభాషణలు చదివిన తర్వాత తెలుగులో సుప్రసిద్ధమైన కన్యాశుల్కం, చింతామణి, మధుసేవ వంటి నాటకాలలోని కొన్ని సంభాషణలు వస్తువులో లూషియన్ రచనను పోలి ఉన్నాయని అనిపించింది. అలాగే, మల్లాది రామకృష్ణ శాస్త్రి, శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్యశాస్త్రి గార్ల కథల్లోని కొన్ని సంభాషణలు కూడా! క్రీడాభిరామం లోని ఒకటి రెండు సన్నివేశాలను సంభాషణ రూపంలోకి మారిస్తే ఇలాంటి రచనలోకి ఒదుగుతాయని అనిపించింది.
title వెంటనే వీటన్నిటినీ ఒకచోట సంకలనంగా కూర్చి ఒకటికి నాలుగు సార్లు చదివాను. తెలుగులోని ఆయా నాటకాల్లోనుంచి అతి స్వల్ప మార్పులతో ఈ సన్నివేశాలను వేరుచేసి లూషియన్ సంభాషణలతో కలిపి చదివినప్పుడు ఆయా సన్నివేశాలు కొత్త రూపాన్నీ, కొత్త భావాన్నీ సంతరించుకోవడం గమనించాను. మొత్తమ్మీద వీటిని చదవడం ఒక విలక్షణమైన అనుభవంగా భావించాను.
ఉత్సాహంకొద్దీ చూపించగా, ఈ కూర్పు మొత్తాన్నీ చదివిన మిత్రులు పెద్ది రామారావు దీన్ని పుస్తకంగా తెస్తే బాగుంటుందని అన్నారు. అక్కడి నుంచి పుస్తకంగా తేవడం గురించి ఆలోచించాను. ఏమిటి ప్రయోజనం? ఎందుకు తేవాలి? ఈ ప్రశ్నలకు నాకు సంతృప్తి కలిగించిన సమాధానాలు రెండు. ఒకటి, ఇలాంటి పుస్తకం తెలుగులో లేదు కాబట్టి. రెండు, పుస్తకంలోని వస్తువు ఆసక్తికరమైనది కాబట్టి కొందరైనా చదువుతారు. నాకీ జ్ఞానం కలగటం వల్ల బహుశా ఈ సంభాషణలు పుస్తక రూపంలో రావొచ్చు.

(ఈ సంభాషణలు వచ్చే వారం నుంచి వరసగా…)

 *