~
~
కొన్ని సీతాకోకచిలుకలు
నువ్వో నేనో వో ప్రచ్చన్న దిగ్భందంలోనే వుండిపోయినప్పుడు
యిక స్వప్నాలెలా దొర్లుతాయి
కాస్త వర్షమూ మనలో కురవాలి
మరికొంత చినుకుల చప్పుడూ మనమవ్వాలి
మన ఆత్మలు దేహపు వంతెనల కింద కొన్నాళ్ళు మగ్గాక యెక్కడ స్థిరపడగలవు
మళ్ళా నీలోనో నాలోనోనేగా వుండిపోవాలి
విశ్వరూపానికి ప్రతీకల్లా యెన్నాళ్లు నిలబడి వుండగలం
యిప్పుడో ఆ పిదపో వొకళ్ళలో మరొకళ్ళం యింకిపోవాల్సిందేగా
అస్తిత్వాలు వొక్కటిగా కాస్త మానవత్వాన్నీ తోడుకుంటాంగా
వదిలి వెళ్ళకుండా
పయనాలు నీళ్ళలోని ప్రతిబింబాలే మనకెప్పుడూ
వొకరి ముఖంలో యింకొకరం వెన్నెల చిహ్నాల్లా వెలుగుతుంటాం
వెళదాం యిక మరో ప్రాకారంలోకి-
నువ్వో నియంతవి ఈ రాత్రికే
రాత్రి గుడ్లను పాలించే చీకటి స్వప్నానివి
నిద్దురలోనో మెలకువలోనో ఒకసారి జీవిస్తావు
కళ్ళలో ఇంత ఆశను నాటుకుంటావు
నువ్వో సేవకుడివి ఈ రాత్రికే
యే ఒంటరి చెరువుతోనో నాలుగు మాటలు పంచుకుంటావు
పొద్దూకులా కబుర్లాడతావు
చెట్ల ఆకుల మీదో వాటి పువ్వుల మీదో కొన్ని పదాలను రాస్తావు నీకొచ్చినట్టు
నీ వెన్నెముక ఇప్పుడొక పసుపుకొమ్ము
సరిగ్గా చూడు వీపునానుకుని
నువ్వో నిశాచరుడివి
ఖాళీ స్మశానంలో సమాధులు కడిగే అనుభవజ్ఞుడివి
తలతో శవాల మధ్య తమాషాలను దువ్వుకునే ఒకానొక ఆత్మవి కాదూ
నిరంతర శ్రవంతిలో కొన్ని ఆలోచనలను వింటూ
గడిపే ఒంటరి క్షణాలకు యజమానివి
నువ్వో శ్రామికుడివి
భళ్ళున పగిలే నడకల్లో అడుగులు మిగుల్చుకునే సంపన్నార్జున మనిషివి
ఒకటో రెండో అంతే పంచభూతాలను అంటుకట్టడం తెలిసిన నిర్మితానివి
కళ్ళల్లోని అనాధ స్వప్నాలకు ఈ పూటకు భరోసా
కనురెప్పలు కిటికీలై తెరుచుకునేదాకా
ఇంకేమిటి
ఇప్పుడొక తాత్వికుడివి ఈ కాసిని వాక్యాల్లో.
-తిలక్ బొమ్మరాజు
నేను నేను కాదు అప్పుడప్పుడూ
రాత్రి నిదట్లో స్కలించిన స్వప్నాన్ని
అస్తిత్వాలు తెలియని నిర్వేదాన్ని
అసంకల్పితంగా
రాలే ఋతువులు
నాలో కొన్ని
నిర్లిప్తాలో
నిస్సంకోచాలో
గోడ మీద అందంగా పేర్చబడ్డ సగం పగిలిన ఆత్మలో
గుర్తులేదు కానీ ఇంకా ఎన్నింటినో
వెలిసిన వర్షం తర్వాత కరెంటు తీగను పట్టుకుని వేలాడే నీళ్ళ బిందువులు
ఆత్మహత్యకు తయారవుతూ
మునుపో
నేడో
ఎప్పుడో
నిశ్శబ్దం నవ్వులో నుండి
పదాలన్ని వెచ్చని పందిర్లుగా
తెరిచి మూసిన తలుపులు
ఒరుచుకున్న ఆకాశపు మట్టి
భావాలు ఇంకొన్ని
కళ్ళనూ
కడుపునూ కన్నీళ్ళతో కుట్లేస్తూ
పగలో ఆకలి పొట్లం
ఇప్పుడు మళ్ళా నేను కాదు
మధ్యాహ్నం కడుకున్న ఎంగిలిని
కూసింత ఎర్రటి ముసురు
ఒక నిద్ర
మరో మెలకువ
రెండూ నాలోనే
నాతోనే
రాళ్లు పడ్డ పదార్థం
తరంగాలుగా పగులుతూ
నన్ను గుర్తుచేస్తూ
మనిషి నిక్షేపాలు
చెరిగిన చెమ్మ అంచు అంచుపై నిలబడుతూ
నన్ను నేను శోదిస్తూ
నేను చూసాను గూటి నుండి కింద పడి పగిలిన ఓ పక్షి గుడ్డుని
అందులో నుంచి అప్పుడే ప్రాణం పోసుకుంటున్న మాంసపు ముద్ద
గర్భస్రావమైనట్టు
దానికి ఆసరా ఇస్తూ చేతులు చాపిన మట్టి దేహం
తనలోకి దిగమింగడానికి ప్రయత్నిస్తూనే ఉంది రాలిపడ్డ రక్త మాంసాలను
మిగిలిన కొన్ని శకలాలు వాటంతట అవే ఆకాశంలోని కొన్ని అంచులను తాకుతున్నాయి
ఇప్పుడిప్పుడే
నేను చూసాను మళ్ళీ
పసికందు ఆత్రాన్ని
ఓ కీచు శబ్ధాన్ని
తల్లి రొమ్ములో కుతిక నింకున్న ఓ జీవాన్ని
ఆబగా దప్పిక తీర్చుకుంటున్న కణాన్ని
నేను చూసాను
దేహ ప్రక్షాళన గావిస్తున్న ఒక పదార్థాన్ని
పరాన్న జీవి దశ నుండి పరిణమం చెందిన గుండెరెక్కల చప్పుళ్ళను
ఇంకా కంటూనే ఉన్నా రాలిపడుతున్న కొన్ని మాంసపు ముద్దలను నా కళ్ళనుండి
నెత్తురు ఉబికినప్పుడల్లా..
తిలక్ బొమ్మరాజు
కొన్ని సంభాషణల వల్లో
మరిన్ని సందిగ్దాల వల్లో
నిన్ను నువ్వు కొత్తగా రాసుకోడానికి యత్నిస్తుంటావు చూడు…
అప్పుడే రాలిపడుతున్న పక్షి రెక్కల్లాగా
బొడ్డుతాడుతో కుస్తీ పడుతూ గర్భాశయంలో అప్పటిదాకా పాతుకుపోయిన తనని తాను
లోకానికి పరిచయం చేసుకునే మాంసపు ముద్దలా
నువ్వుహించుకున్నపుడు
నిన్ను మరచి నీది కాని స్తన్యంలోకి ఆబగా చొచ్చుకుంటూ వడగళ్ళ దాహార్థిని
మునివేళ్ళ సందుల్లో బందిస్తూ పసిపిచ్చుక తపన
అప్పుడనుకుంటావు నీకునువ్వుగా ఏదో సాదించావులే ఈ వెదవ జీవితాన ఎందరో
మనసులకు అంత్యక్రియలు జరిపినతరువాత
చినుకుల్ని లెక్కెడుతూ
మబ్బుల్ని తోసేస్తూ
దొరికిన కూసింత స్థలంలోనే ఆరడుగుల స్వార్థ పీలికలను ఒక్కొక్కటిగా నీలోకి
చేర్చుకుంటూ ఒదిగిపోతావు మళ్ళీ నీలోకి నిన్ను దాచేస్తూ….
తిలక్ బొమ్మరాజు
ఈ రాత్రి వొడవదు ఎన్నో రాత్రి ఇది చెంప మీద ఎన్నో కన్నీటి చుక్క జారి ఆరిపోతున్నది తెల్లని మంటయ్ కురుస్తున్న మంచు కిటికీ అద్దం మీద వీధి లాంతరు విసుగు ఒక్క వెచ్చని వూహ లేదని ఫిర్యాదు దృశ్యం మారితే బాగుండు, మార్చేది ఎవరు నేనెప్పుడూ చీకట్లో ఆడుకుంటున్న ఆడపిల్లనే నా చుట్టూరా నల్లని కందకం, ప్రతిబింబం లేని అద్దం వృత్తాకార కందకంలో నాచు పట్టిన కత్తులు కందక ఖడ్గానికి పొదిగిన పచ్చల వలె చుక్కలు నల్లని అద్దాన్ని దాటే … [ఇంకా చదవండి ...]
నువ్వంతే ఎప్పుడూ నిత్య వికసిత కుసుమానివై పరిమళం వెదజల్లుతుండు నిను కాంచే చూపుల పై... దేహాలపై... ~ నీ నవ్వుకు వేలాడుతుంది ఓ ముక్క ఆకాశం కాంతి సముద్రాన్నెత్తుకొని నీ నడుమ్మోసే చంటిపాపలా ఓ మాయని మాయలా ముడతలు కొన్ని నీ ముఖంమ్మీద అందం చెక్కిన ఆనందాలౌతుంటాయి అసలే నలుపు ఆపై చెవికి చెవులై వేలాడే లోలాకులు నక్షత్రమంత కాకపోయినా అలాంటిదే ఓ ముక్కు పుడక నీ ముక్కు అందం జుర్రేసుకుంటూ అంత వరకూ చూడని రంగురంగుల సీతాకోకచిలుక దేహపుహోళిలా నిను చుట్టేసిన బట్టల అద్దాల్లోంచి తొంగి … [ఇంకా చదవండి ...]
నా లోపలి సతత హరితారణ్యానికి ఎవడో చిచ్చు పెట్టాడు మట్టిదిబ్బలూ ముళ్లపొదలూ తప్ప తుమ్మముళ్లూ బ్రహ్మజెముళ్లూ తప్ప పూల పలకరింపుల్ని ఆఘ్రాణించలేని పక్షుల రెక్కల ఆకాశాల్ని అందుకోలేని సెలయేళ్ల లేళ్లను తనలోకి మళ్లించుకోలేని జంతుజాతుల జన్మరహస్యాల్ని పసిగట్టలేని మనిషిరూపు మానవుడొకడు ఒళ్లంతా అగ్గి రాజేసుకుని అంటించేశాడు వాడు విధ్వంసపు మత్తులో తూలుతూ మంటల ముందు వెర్రిగా తాండవమాడుతూ ++++++ కాలమాపకయంత్రం మలాము పూసింది కాలిన గాయాలు కనుమరుగవుతున్నాయి పచ్చదనం మళ్లీ … [ఇంకా చదవండి ...]
Copyright © 2024 Saaranga Publishers
తాజా కామెంట్లు