చీకటి అరలు

 

     

 -మేడి చైతన్య

~

కిటికి సందుల్లోంచి సన్నగా సూర్యకాంతి  గడిచిన నిశిరాతిరి జ్ఞాపకాల దొంతరల పొరలను చీల్చుకుంటూ నా మొహం మీద పడింది. పిడచగట్టుకుపోయిన పెదాలను నడి జామంతా నికోటిన్ తో కలహపడిన నాలుకతో హత్తుకున్నా.

ఉప్పో, వగరో వర్ణించలేని నిర్జీవ ”వాసన” లోపలికిమల్లే.

సీసాదొర్లి అడుగంటిన మందు చుక్కల ప్రవాహంలో కొట్టుమిట్టాడుతున్న కుంటిచీమోకటి నన్ను ఈ లోకంలోకి నిశ్శబ్ధంగా ఆహ్వానించింది. ఆనకట్టలు కట్టి కాపడదామనుకునే నా అభావ ఆలోచనలకు, రాజీపడని పోరాటపటిమే నా జీవితానికి పరమార్దమని అర్ధంచేసుకొలేని చిన్న వయస్సునాదని చూసే దాని చులకన చూపు, ఆ నడ్డి విరుపు నడక తట్టుకోలేక పెళుసులూడోచ్చిన బ్రష్ పట్టుకున్నా. దోమలంతా గుంపులు గుంపులుగా గొడవపడి ఎటూతేల్చుకోలేక జాలిపడి వదిలేసిన రక్తాన్నంతా వేళ్ళ కొనలలోకి లాగి కుత్తుక పిసికితే రెండు నురగలు తెల్లటి పెంటకక్కి, తల గిరాటేసింది టూత్ పేస్ట్ గొట్టం నా జీవితంతో తనకేమి ఇక సంబంధం పట్టనట్టు. తనగోడు ఆలకించమని ఫోను వైబ్రేట్ అవుతూనేఉంది. నిరాసక్తిగా ఒక చూపు చూసి, అద్దంలో మానని  గాయాలను చూస్తూ తడుముతున్నా వెలుపల, లోపల, “ఆవల.”

మాటిమాటికి  గోలచేయొద్దని పేగులను బెదిరించి, డొక్కలో కాళ్ళు మునగతీసుకొని పడుకున్నాడు వాడు. నాన్న సారా కుళ్ళు కంపు  మాటలు, అమ్మ ముక్కు  చీదడాలు, ఆకలేస్తుందని  చైతుగాడి ఆర్తనాదాలు. నాన్న మగతనానికి గుర్తుగా నల్లగా కమిలిన అమ్మ వీపు, చింకిపోయిన అమ్మ  రొమ్మువైపు ఆబగా చైతుగాడి చూపు. నిస్సత్తువుగా చొంగకార్చుతూ చైతుగాడు వాడి దగ్గరకొచ్చాడు. ఆకలి నీరసం ఆవహించకుండా ఒకరికొకరు గాడంగా హత్తుకొని పడుకొని, గుచ్చుకుంటున్న పక్కటెముకలను లెక్కబెట్టుకుంటున్నారు అన్నదమ్ములిద్దరు.

తాటాకు కప్పు కన్నాల్లోంచి కారుతున్న వానచుక్కల్లో, సంసారపు పంజరానికి చిక్కుకుని రెక్కలు విప్పుకోలేని అమ్మ దైన్యస్తితి, తడిచినకట్టెల మంటల్లో పొగచూరిన వాడి కళ్ళల్లో, తనకర్ధంకాని భావాలతో తరుముకొస్తున్న నాన్న!
ఆదరణలేని బాల్యం అడుగడుగునా అడ్డుపడుతుంది రోజులు గడిసేకొద్ది. ఓ పీడకలలాగ మస్తిష్కపు చీకటి అరలలోకి తోసేద్దామనుకున్నా, వీడని నీడలా ఎదురవుతూనే ఉంది. మరువలేని ఆ మాసినకాలం మదికొచ్చినప్పుడల్లా పరుగు, నేను వాడుకాదని మర్చిపోయేంత దూరంవరకు, మరొక కాలంలోకి! బహుశా వాడు ” నిన్ను” చూసి జాలిపడతాడేమో!

మధ్యాన్నం వరకు కాలేజి, దాని ఫీజుల కోసం రోజుకో అవతారం. టికెట్టు కౌంటర్ దగ్గరా, సెంట్రింగ్ మేస్త్రీగా, ఉదయాన్ని “మేలుకొలిపే” పేపరుబాయ్ గా. ఒక్కసారైన క్లాస్ లో వెనక్కితిరిగి చూస్తుందేమోనని “అతను” తపనబడ్డ “ఆమె”.  వెంటే నడూస్తూ ఎన్నటికైనా పక్కన నడచే సమయం రాదా? అని అతడాలోచించినా ఆమె. ఆమెగొంతు వినబడేసరికి అప్రయత్నంగా కాలుజారింది(ఆమెకు అతడి అవతారం కానరాకూడదనే ఆత్రం). గోడ గుద్దుకుని  రక్తంవస్తోంది అతడికి. మీద ఒలికిన నల్ల పెయింటింగు చూసుకుని బిగ్గరగా నవ్వాడు. మరల ఎన్నటికోఒక రోజున మరొక వేషంలో తలవాల్చి బెరుకు చూపుతో వడ్డిస్తున్న అతడి చేతికి ఇంకొక చేయితగిలితే ఖాళీపళ్ళెంలో “విషపు నవ్వొకటి మధురంగా” నవ్వుతూ ఆమె కనిపించింది. ప్రేమ కూడా కుళ్ళుకంపు కొట్టింది బాల్యానికిమల్లే అతడికి. ప్రేమ విఫలమైందనే గుర్తుగా క్యాటరింగ్ కాంట్రాక్టరికి ఆరోజు జీతం అతడు మిగిల్చివెళ్ళాడు. పరిపక్వతలేని తలంపులకు పక్కన నెట్టేసి చదువుపై మనసులగ్నం చేసిన అతడికి కూడా “నేను” దూరంగా పరుగెడుతున్నా.
ఎండిపోతున్న అతడి జీవితంలో నేల నెమ్మదిగా బీటలువార్చడం మొదలెట్టింది. గూడుకట్టుకున్న సంశయాలను చిదిమేస్తూ రూపమేదో తెలియని నిజమొకటి దరిచేరింది. ఎక్కడో దొరికితే పెంచుకున్నారట పిల్లలులేరని తన అమ్మని. తీరా పిల్లలుపుట్టేసరికి వంటిళ్ళుకి, వాకిలూడవడానికే పొద్దు తెల్లారింది అమ్మకి. భారం వదిలించుకోవడానికి బాధ్యతే తెలియని భర్తనంటగట్టింది అమ్మమ్మ. గొడ్డును బాదినట్టుబాది, గూట్లోంచి తరిమేస్తె తల్లిగా చేరదిసి “అమ్మగోరు”లాగ పనుల మీద పనులప్పగించేది. అతడి ఊహలన్నీ గుండెగోడలు చిత్రవదలుచేస్తున్నాయి. క్షణకాలం బ్రతుకుమీదనే అసహ్యం, మరుక్షణమే ఏదో కసి మనిషిగా ఎలా బ్రతకాలో అమ్మగోరు “అమ్మమ్మ”కు చూపించాలని.!

పట్టుదలగా చదివి విశ్వవిద్యాలయలంలోకి ఒపేన్ గా ఎంటరయ్యాను. భావజాల ఆవేశాల్లో పురుగుల్లా కొట్టుకోవడం, ధ్యేయం ఒక్కటైనా మన మార్గాలు వేరని వాదించడం. దేశభక్తి జబ్బొచ్చి “కాషాయాన్ని” కషాయములా తాగినోల్లకి “ఎరుపు” విరుగుడు విచికిత్స. ఎరుపులో కూడా నాది “నల్లనైన” ఎరుపని వేలెత్తిచూపెడితే ఊడలు తెగిన మ్రానులా పుడమికంటుకుంటే “నీలైన అంబరం” నన్ను తల నిమిరి గుండెలకద్దుకుంది.

తరుముకొస్తున్న నాన్నలో తక్కువకులం దాన్ని అంటగట్టారనే ఆయన అ “న్యాయ” ఆక్రంధన,
అమ్మమ్మని “అమ్మగోరు” అని పిలవడంలో “దత్తత”తీసుకోలేని కులాల ఆంతర్యం,
అనామకుడిననా లేక అన్యుడని ఆమె నన్ను వదిలేసిందా అనే వీశెడంత సందేహం పుట్టుకొచ్చింది!
ప్రేమకు కులాలంటుగడుతున్నానని తిడతారేమో!

artwork: Mandira Bhaduri

artwork: Mandira Bhaduri

 

ఒళ్ళు తెలియకుండ నిద్రపోయాననుకుంటా తెల్లని చారికలా చొంగ చెపమీద. అపరచిత స్థలంలో ఉన్నానని తెలియగానే, బద్దకంగా లేచా. ఎంతోకాలంగా నేనెరిగినట్టు నవ్వుతూ నా నుదుటిమీద చెయ్యేసి ఎలా ఉందని మెల్లగా అడిగింది “తను”. గడ్డకట్టిన రక్తాన్ని చూడగానే గత రాత్రి  క్షణాలు దృశ్యాలుగా మెదలాడాయి. కర్రలతో కాషాయి దేశభక్తి చాటుకోవడం, డొక్కలో గుద్ది భారతమాతని స్తుతించడం. తర్వాతఎవరో ఆడగగొంతు. ఏమి మాట్లాడాలో తెలియక వానపాములా మెల్లగా ప్రాకూతూ వెళ్తుంటే వెనిక్కిపిలిచింది మాత్రలేసుకొమ్మని. జమలమ్మ అంటే మీ అమ్మేనా? అని అడిగేసరికి పొరపడినట్టుగా నీళ్ళన్నీ మాత్రతో సహ బయటకు కక్కితే, నెత్తిమీద నిమురుతూ నా కాలేజి ఐడెంటి కార్డు చేతికిచ్చింది. పదినిముషాలు రుబ్బుడుబండ కింద నలిగి డబ్బులు లెక్కపెట్టుకుంటే పీలగోంతు వినపడి నా “పూల ఫ్రాక్” అనుకొని వచ్చి చూస్తే తీరా అది నువ్వు. నీ నుదుటనుండి రాలిన రక్తానికి, రుబ్బురోలు డబ్బులకు లెక్కసరిపొయింది దవాఖానాలో. ఎందుకిదంతా చేశారంటే అంటే మీ అమ్మ పేరు కారణమంది. జమలమ్మపెద్దమ్మ నన్ను అమ్మి అమ్మి అని పిలుస్తూ ఉండేది. ఒకసారి సరుకారు కంపకు నా ఫ్రాక్ పట్టుకుని చిరిగితే తనే కుట్టింది. నాన్న తనకే భయపడేవాడు. అమ్మికి  నీ  ఎంగిలి యవ్వారాలు తెలియనియ్యొద్దని నాన్నని తిడూతూ ఉండేది. ఆ పెద్దమ్మ పేరు మీ అమ్మ పేరు ఒకటే.
సరైన  దెబ్బలు కూడ తట్టుకోలేని నీ కాయానికి ఎందుకంత కష్టం కలిగిస్తావని తనడిగితే,
ఆకలి అని ఏడిస్తే పుణ్యవేదభూమిలో ప్రతిఘటించకుండా చనిపోవాలన్నారు.
కుళ్ళు సమాజం చేసిన గాయాలు చూపెడితే, ఆధ్యాత్మికంలో తేలియాడలంటా.
నేరం అని ఎలుగెత్తితే విద్రోహశక్తులని నోరు మూయిస్తారు.
న్యాయం కావాలంటే, దేశద్రోహుడిముద్రవేస్తున్నారు అని చెప్పా.
ఏమని పిలవాలో తెలియక తటపాయిస్తున్న నన్ను, రాతిరి రాతిరికి పేరు మార్చుకునేదానిని ఏ పేరు పిలిచినా పలకడం నేర్చుకున్నాఅని విషాదంగా నవ్వింది. తత్తరపాటుగా కృతజ్ఞతలుచెప్పి బయటకెల్తుంటే ఎక్కడకనే తన చూపుకి సమాధానంగా బాల్యపు “వాడికి”, యవ్వనపు “అతడికి” దూరంగా అని చెప్పేసి వచ్చేశా.
ఆదర్శాల రొచ్చులో ఆకాశంవైపే చూస్తూ, నేలమీద పాకుతున్న నిజాలను చూడలేకపోయా. వడ్డించిన విస్తరిలా కొందరి జీవితాలలో ఉద్యమాలు కాలక్షేపాలని, తమ సౌఖ్యానికి భంగం కలిగితే తాబేలు డొప్ప లోపలికి మూసుకుంటారని జ్ఞానోదయమయింది. కాలం తెచ్చిన కొత్త సంకెళ్ళతో కాళ్ళీడ్చుకుంటూ ఎన్నో ఆఫీసులకు తిరిగా, పని కోసం అన్నం పెట్టని సిద్దాంతాలనువదిలిపెట్టి. షరామాములుగా కొన్ని నెలల నిరాశయమయజీవితం.
నీళ్ళతో పొట్టనింపుకోవడమే రెండురోజుల నుండి. పెంటకుప్పలమీద ఎంగిలివిస్తరాకులు తింటున్న కుక్కకేసి అసూయగా చుస్తుంటే భుజాన్నెవరో తట్టారు. ఎండతో ఎక్కువ సహవాసం చేయడంవల్ల కళ్ళ మసకలలో తన రూపం పోల్చుకోలే. నువ్వంటనే ప్రశ్నకు చినిగిన ఫైలులో సర్టిఫికెట్లు చూపించా నా అప్రతిహత దండయాత్రలకు చిహ్నంగా. తనతో రమ్మని కళ్ళతో సైగ చేయగానే మారు మాట్లడకుండా హత్యచేయబడ్డ శవంక్రింద రక్తంలా, మెల్లగా, నిశ్శబ్దంగా వెంటవెళ్ళా. కడుపునిండా అన్నం పెట్టింది. నా అమ్మవాళ్ళు ఎక్కడని అడిగిన తన ప్రశ్నకి నా మొహంలో వచ్చిన కవలికలు కనుక్కొని తనెవరో చెప్పడం మొదలెట్టింది.
నాలుగోదికూడా ఆడబిడ్డైన నెత్తినెక్కించుకొని పెంచాడట తన నాన్న. చింకి లంగాలు, చిల్లుల గౌనుల గుడిసెల నడుమ వాడిపోని “పూలఫ్రాక్” లాంటి బాల్య జీవితం! ఎల్లిపాయకారాల సందిట్ల ఎద్దుకూరమాపటన్నెం. రంకుతనపు రొచ్చుముండల చెమట కంపు సొమ్ముసోయగాలని మా మీద అమ్మలక్కల చీదరింపులు.
నాన్నని పల్లెత్తుమాటంటే, లంగాలుదోపి “మగోళ్ళలా” మంది మీదకు దూకేవాల్లం నలుగురం. కాలం ఎప్పుడూ ఒకేలా ఉండదు కదా. మబ్బులకంటిన ఆశలు ఒక్కసారే అఖాతంలోకి నెట్టబడ్డాయి.

ఎముకలగూళ్ళు, గుంటలపడిన కళ్ళు, సన్నని వెదురు కర్రల్లాంటికాళ్ళు, ఒకటే ఎగశోస. ”తాతేంటి” పిన్నినా లాగా నత్తినత్తిగా మాట్లడుతున్నాడంటే తల ఎత్తి చూడలేనంతగా కళ్ళలో నీళ్ళు. పెబుగుడిలో చావుకి దగ్గరపడిన సైతాను మోష. నలిగిన తన జీవితం నేర్పిన మాటేదో చెప్పాలని వణుకుతున్న బైబిలుతో నాన్న పిచ్చిమాటలు. పదాలకు అర్ధాలేమి అందకపోయినా విరిగిన నాన్న గాజుముఖంలో పశ్చాత్తాప ప్రతిబింబాలను లీలగా చూస్తున్నారు “గొర్రెలమందంతా”.

యవ్వనంలో నీరెండలో మెరిసే ముఖవర్చస్సు, నల్లని కండలు తిరిగిన దేహం. జీతమున్న కమ్మోరి పశువులకొట్టంలో దొరసాని “వేడిలో” చలికాగటం, ఆమె ఆనందానికి కానుకగా పాకలో నలుగురపిల్లల కడుపులో అంతముద్ద చల్లటన్నం. ”తప్పు” కాదు “తప్పదనిపించింది” ఆ సమయంలో.
నాగలి వరస గాడితప్పి అడ్డదిడ్డంగా సాలెరువాల్ల దుక్కి. కండకావరమెక్కి వంగిన చెట్టుకాయల్లా వలచడం, ఎన్ని పంటలు నాశనం చేశాడో ఆ మత్తులో.తురకోడి పొలంలో పరిగ ఏరడం అని చెప్పి గడ్డివామంతా తగలబెట్టాడు కదా. చివరకు తనపొలం గట్టుమీదున్న పిచ్చి బెండుతీగలను కూడా వదలలేదుకదా! నయంకాని మాయరోగం వస్తే, చెదలుపట్టిన గుండె అరుపులను  పెబుకాడ మొరపెట్టుకుంటున్నాడు నాన్న. పగుల్లిచ్చిన నాన్న సమాదిలోంచి పుట్టుకొచ్చిన చెట్టుకు నీళ్ళుబోసి, మంచంలోఉన్న అమ్మ ఏరుక్కుంటే డబ్బాకోసం గాబుకాడికి పోతే, పెళ్ళెప్పుడు చేసుకుంటావని పక్కింటి తుమ్మెద  పెడాల్న మొహమ్మీదంది.  పీతిచేతిని కడుక్కుంటూ “మురుకిగుంట ప్రవాహాన్ని” ఎగాదిగా చూశా! పెద్దక్క 12 సంవత్సరాల వీపువాతలు చూడలేక చిన్నిగాడు పొట్టలోంచి బయటకొచ్చాడుఅప్పుడే. నడిపక్క బొట్టుబిళ్ళను కబళించిన పనిచేయని లారీ బ్రేకులు. అత్తింటి కిరసనాయిల వాసన పసిగట్టలేక సగంకాలిన చిన్నక్క. లోకంచూడలేక కళ్ళుమూసుకుని కుక్కిన మంచంలో అమ్మ. నాన్న జీవీతం శాపంలా వెంటాడుతుందేమో కుటుంబాన్ని అంతా! నన్నెవరింకా పట్టించుకుంటారనే బాధేలేకుండా, చారులో చెంపలమీదనుండి కారుతున్న కన్నీళ్ళను ముంచుకొని  అన్నం తిన్నా.
ఏటిదగ్గర  వాడిపోని  నా ”పూలఫ్రాక్”  మరీచికలా వేలాడుతుంటే అన్నీ వదిలేసి వచ్చేసా. పెద్దక్క, నడిపక్క ఎవడితోనే లేచిపోయిందని మిగిలిన ఇల్లు, మంచం అమ్మ మౌనరోద సాక్షిగా పంచుకున్నారు. వాడిపోని ఆ పూల ఫ్రాక్ కోసమే ఈ ఊరొచ్చా. మనిషిలో దాగిన రంగులన్నీ చూపించింది ఈ పట్నం.
ఆకలి, మోసం, నేరం, క్షణికావేశం, కామం, క్షామం, జబ్బు, జల్సా.
చీకటి రైలుపట్టాల మాటున ఎదమీద సిగరెట్తో కాల్చిన గుర్తులు, పోలిసోడి మీసాల చాటున నలిగిన నా కాళ్ళు, బాధగా మూలిగే మంచం కిర్రు కిర్రులు. ఈ జీవితం ఇంతకంటే నాకు ఒనగూర్చినదేమిలేదు అని ముగిచ్చింది తన కథ. నిన్ను చూస్తే ఆ పెద్దమ్మకి కొడుకుంటే నీలాగే ఉండేవాడనిపించి నీతో చెప్పుకున్నా. నేను మరువలేని బాల్యంకోసం వెడుతుంటే, నువ్వేమో కోరి వస్తున్న దానిని అసహ్యించుకుంటున్నావు.
తనవైపు తదేకంగా చూస్తూ అక్కా…….అని పిలిచా.
నల్లనైన మేఘంలో చుక్క మెరసినట్టు, నింపాదిగా నవ్వింది నన్ను నుదుటిమీద ముద్దాడుతూ! తన గుండెలోతుల్లోంచి పొంగిన అల ఏదో అశ్రుబిందువై నన్ను అశనిపాతంలా తాకింది. తలుపు చప్పుడైతే తన శరీరానికి గాయమయ్యే తరుణంమొచ్చిందని చెప్పి నన్ను పంపించివేసింది.
తను, నేను  భిన్న ధృవాలం.శిధిలమైన బాల్యంవైపు తను, ఎంతకు ఘనీభవించని “వాడికి”, ఆవిరయిపోని” అతడికి” నేను దూరంగా పరుగెడుతున్నాం. “నా”లోంచి “నేను” వేరు పడాలని నేను, తన లో,లోపలికి కుచించుకుపోవాలని తను.
చాలరోజులయింది అక్క కనిపించి. ఒక రోజు నడుచూకుంటూ వెళ్తుంటే రోడ్డుకు ఆవల పూల ఫ్రాక్ అమ్మాయికి ఐసుక్రీం కొనిపెడుతూ నా వైపు చూపిస్తూ ఏదో చెప్తుంది ఆ పిల్లకు. ఎక్కడ కారిపోతుందనే ఆత్రతతో దాన్ని తింటూ వచ్చి నా చేతిలో ఒక కవరు పెట్టిందిఆ పెంకి పిల్ల.
“ఎన్నాళ్ళని నీకు నువ్వు దూరంగా పారిపోతావ్? నువ్వంటే అతడు, వాడు కూడా కదా !?.
నా “నిజానికి” దగ్గరగా నే వెళ్ళిపోతున్నా. నీలాంటి తమ్ముడికి ఉండాల్సిన అక్కని కాదు నేను. జమలమ్మ పెద్దమ్మని జాగ్రత్తగా చూస్కో. చీటితో పాటు తన చెమటతో తడిచిన కొన్ని నోట్లు కనిపించాయి ఆ కవర్లో.”
అకస్మాత్తుగా వచ్చిన ఈదురుగాలికి ఆ కాగితం కొట్టుకుపోతే తను ఎటువెళ్ళిందో అని తలెత్తి చూశా. పూల ఫ్రాక్ లేదూ, తనూ లేదూ.

ఆ రోజు నుండి వెదుకుతూనే ఉన్నాం “అక్క” కోసమే కాదు,  “మా” అక్కే అని చెప్పుకోలేని అక్కలందరి కోసం నేను, వాడూ, అతడు “ముగ్గురం” కలసి.

 

అసంపూర్ణం….

 

-మేడి చైతన్య

~

chaitanya mediనేను ఏదైన విషయం చెబితే అది వెంటనే దాని ప్రాముఖ్యతను కోల్పోతుంది. అదే విషయాన్ని రాస్తే అప్పుడు కూడా అలాగే జరుగుతుంది, కాని కొన్ని వేళలలో దానికి కొత్త అర్ధం  విలువస్తుంది .

నిశ్శబ్దం రాజ్యమేలుతుండడంతో మాటలు బిగ్గరగా వినిపిస్తున్నాయి.

ఒసే ఎక్కడున్నావే….వినిపిస్తుందా…ఏం చేస్తున్నావే?

అన్నంపెట్టవే…ఏయ్…నిన్నే?

ఎవరమ్మా?

ఇంకెవరురా…మీ పెదనాన్నే!

మంచంలో వెల్లకిలా పడుకొని అరుస్తున్నాడు. పెద్దమ్మేమో ఏమి పట్టనట్టుగా పొయ్యి రాజేసి ఆవెలుగులో తన చీకటిని కలిపివేస్తునట్టుంది.

ఎందాకని చేస్తుంది అది మాత్రం, ఈ రోజుల్లో మంచంలో ఏరుక్కుంటే శుభ్రంచేసే పెళ్ళాం లంజముండ ఎవత్తుంది చెప్పు? అన్నంపెడితే మళ్ళీ ఏమయ్యిద్దోని దాని భయం. ఐనా పెట్టింది తిని ఉండొచ్చు కదా,ఎందుకు ఊకే గొణగటం?

అమ్మమాటల్లో పెద్దమ్మ నిశ్చల ముఖమవతలి పార్శ్వం కనిపించింది.

మంచిగున్నప్పుడు రోజు కుల్లబొడిచేవాడు ఇప్పుడు తెలుస్తుంది అయ్యగారికి ఆమే విలువేంటో? మంచంలో నవిసి నవిసి చావొద్దూ! కోపంగా అనేసి నాన్న ఏమయిందో చూడ్డానికి వెళ్ళాడు.

“ముసలితనానికి అందరు ఇష్టమే నాన్న,నీవు కుడా దాని ప్రేమనుంచి తప్పించుకోలేవు.”

అయినా ఏముందిరా చిన్నోడా, డబ్బా?….పొలమా? రెక్కల మీద బతికేటోళ్ళు. పాపం పెద్దోడికి ఇద్దరు ఆడపిళ్ళలేనా, నడిపోడేమో లారీక్లీనరాయా (ఏదేశాలుతిరుగుతున్నాడో ఏంటో), ఆఖరోడేమో పని,పాట లేకుండా చెడు సావాసాలు.ఉన్న ఒక్కదాన్ని ఈయనే ఒక అయ్యచేతిలో పెట్టిండు. వాళ్ళడొక్కే నిండట్లేదు, ఇంకేవరు ఈయన్ని దవఖనకు తీస్కపోతరు చెప్పు?

కళ్ళ ముందు మనిషి చనిపోతుంటే ఏం చేయలేమా అమ్మ?

అందరం ఎలాగోలా బ్రతకాలనే కోరుకుంటం.మరణమే దిక్కయినపుడు,అదే తొందరగా రావాలని ఎదురుచూస్తున్నాం!

‘బతుకులోనే కాదు చావులో కుడా బాగుకోరవచ్చునేమో!’

చిన్నోడా ఎప్పుడొచ్చావురా, రెండు రుపాయిలుంటే ఇవ్వరా, బీడీలు కొనుక్కుంటా అని అడుగుతుంటే, చిన్నప్పుడు బొందలగడ్డల దగ్గర బొంగుపేలాలు ఇంకొన్ని పెట్టు పెదనాన్న అని బేలగానే పెట్టిన మొహమే నాకు ఇప్పుడు కనిపించింది.

ఐనా నేను కొనిచ్చే ఈ రెండు బీడీల వల్ల పెదనాన్న బాధతీరుతుందా?

నేనేం చేయలేనా? మనిషి పుట్టుకపుట్టినాక ఇంకొకమనిషికి సాయం చేయలేనా? అసలు నా జీవితానికి ఏమైనా అర్దం ఉందా? ఏమి చేయాలో తెలియని సందిగ్ధస్థితి?

తర్వాత చాల రోజులకు పెదనాన్న చనిపోయాడని చెప్తే, కాదు మీరే చంపేశారన్నా!నన్నెందుకు ఆ క్షణం మినహాయించుకున్నానో తెలీదు, బహుశా బీడీలు కొనిచ్చాననే భరోసా ఏమో?

ఆలోచనలలో పడి ఎప్పటిలాగే ఏమిపట్టనట్టుగా ఎటో చూస్తూ వర్షం వస్తోందనే సంగతే గమనించలేదు! కోపంగా నన్ను తిట్టుకొని కిటికి వేసేంతవరకు నా పక్కన ఒకతను కూర్చున్నాడనే గుర్తించలేదు.

చలికాలంలో వానేంటనే చెత్తప్రశ్నలడగకుండా, కిటీకిలోంచి ఆవల బస్టాండు వైపు చుశా.మూలగా బొంతేదో కదులుతున్నట్టుగా ఉంది. వానలో తడవకూడదని చాలా మంది బస్షెడ్డులోకి వస్తుంటే, తనుమాత్రం తలదాచుకుంటుదక్కడే అనుకుంటా!

రెండు మూడు రోజులు గమనించినా తనెవరో తెలియలేదు. తీరా ఒక రోజు తన మొహం కనిపించింది. ఆనందం, బాధ ఎరుగని అవ్యక్తభావమేదో ముఖంలో దాచుకున్నట్టుంది తను. బొంతే తన సర్వస్వమన్నట్టు దానిని విడిచిపెట్టదెప్పుడూ, అయినా వాళ్ళ కొడుకులని ఎలా విడిచిపెట్టిందో మరి!

ట్యూషన్డబ్బులొస్తే తనకేమయినా ఇవ్వాలనుకొని రెండు  నెలలు గడిచాయి.ఈ రోజు డబ్బులొస్తే మాత్రం ఖచ్చితంగా కొనుక్కొనిపోవాలని నిశ్చయించుకున్నా.

అరటిపళ్ళు తీసుకొని బస్సెక్కా. ఎలా ఇవ్వాలనే ఆలోచనలలో మునిగిపోయి, వేరే బస్టాప్లో దిగి, తను ఉన్న బస్టాండ్వరకు నడుచుకుంటూ వెళ్ళా!

ఎవరో ఇద్దరు ఏదో బస్కోసం ఎదురుచుస్తున్నారు. వాళ్ళుండగా ఇవ్వడానికి నాకెందుకో ధైర్యం సరిపోలేదు(ఎక్కడ చూసేస్తారేమోనని భయమనుకుంటనేమో!)

ఒక పావుగంట నా దేహాన్ని దోమలకు వదిలేసి, ఆకాశంలో నక్షత్రాలను లెక్కెట్టం మొదలెట్టా!

నేను తనే మిగిలాం! లోకమేమీ పట్టనట్టుగా నిద్రపోతూనే ఉందితను. ధైర్యం చేసుకొని సంచీ తన కాళ్ళ దగ్గర పెట్టేసి వెనక్కి తిరగకుండా వచ్చేశా!

అనందం ఏంటో తెలియకపోయినా, గుండెల్లో బరువేదో తగ్గినట్టుంది.

మర్నాడే తనేం చేస్తుందోనని ఆ బస్టాప్లో దిగి ఒక పక్కగా నిశ్శబ్దంగా కూర్చున్నా. పక్కన కూర్చున్న వాళ్ళెవ్వరు తననేమి పట్టించుకోకపోయినా ఏదో చెప్పుకుంటూ పోతూంది. రాత్రి క్రిస్మస్తాత తన దగ్గర కొచ్చి ఆకలి తీర్చాడని, తన్ను కంటికి రెప్పలా తనే కాపాడతాడని, ఇంకా అర్ధము కాని మాటలేవో చెప్పుకుంటూ పోతూంది.

ఇరవై  ఏళ్ళ నిన్ను అప్పుడే తాతని చేసేసిందని తన బొంత నన్ను వెక్కిరిస్తునట్టు చూస్తోంది. కన్నీటి చుక్కొకటి సమధానమయిందిదానికి………

తన బొంత బస్టాండు మీద వేలాడుతూ కనిపించింది తర్వాతిరోజు. వచ్చేటప్పుడు కుడా తను కనిపించలేదు. చాలా రోజుల వరకు తను కనిపించలేదు. చాలా సార్లు ఆ బొంతతో మాట్లాడాలని ప్రయత్నించా, తనెక్కడికి వెళ్ళిందో తెలుస్తుందేమోనని! బొంతకున్న చిరుగు నా ఆరాటాన్ని చూసి బహుశా నవ్వుకుందేమో!

ఇవాళ బస్సెక్కిన దగ్గరనుంచి ఆ చిరుగుల పడిన బొంతే కనిపిస్తుంది. తను ఏమైయుంటుందబ్బా అని ఆలోచించా. ఆశగా ఎదురుచూస్తున్న ఆబొంతను చూసి ఒక కథ రాసేద్దామనుకున్నా. మరుక్షణమే తన గురించి పట్టించుకోకుండా కథలు రాయాలన్న నా కమర్షియల్బుద్ధిని తిట్టుకొన్నా.

ఒకవేళ తను చనిపోయిందేమో?

నేను ఇంకేమైనా చేసి ఉండాల్సిందేమో?

పెదనాన్న చావుని ఏమి చేయలేని స్థితి అనే సాకుతో నన్ను దోషిగా ఊహించుకోలేదు ఇప్పుడు మాత్రం నేను తప్ప దోషిగా ఆ చిరుగుకి ఎవరూ కనిపించరేమో! బహుశా నా వల్లే తను చనిపోయిందేమో! అరడజను అరటికాయలిచ్చి నా జీవితానికి అర్ధం దొరికిందని సంబరపడ్డానేమో! నే చేసిన పనులన్ని అసంపూర్ణంగా ఇప్పుడనిపిస్తున్నాయి. నా జీవితమే అసంపూర్ణంగా తోస్తుంది నాకు.

మనిషికంటూ ఒక విలువుందని నమ్మేలోపు, ఆ విలువేదో ఈ జీవితంలో తనకు తానుగా తెలుసుకోలేడనే చేదు నిజం ఎదురవుతుంది. పరిపూర్ణతను ఎప్పుడు కాంక్షిస్తామో అప్పుడే జీవితం పట్ల విరక్తి కలుగుతుంది. మనిషే అసంపూర్ణమేమో!

చేతనమున్న దేని విలువయినా దాని ఆంతర్యంలో దాగదు. దాని శరీరం, ఆలోచనలు చేరుకోలేనంత దూరంగా దాని విలువ దాగుంటుంది. జీవితానికే ఏదయినా విలువుంటే అది ఈ లోకపు సరిహద్దుల ఆవల ఉంటుంది. లోకపు ఎల్లల అవల గురించి మాట్లాడాలంటే మనం భాషా పరిమితులను దాటిపోవాల్సిందే! నిర్దిష్టమైన ఆధారమేది లేని ఆ భావన కోసం వెదుకులాడకుండా, ఎల్లల లోపలున్న జీవితాన్ని అంతర్ముఖంగా పరిశీలన చేసుకుంటే, జీవితం పట్ల విరక్తి పోతుందేమో!

దూరంగా మబ్బుల మీద చిరుగులబడిన బొంతేదో నాకేదో చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తున్నట్టుంది.

అకస్మాత్తుగా బస్సెందుకో ఆగింది. కళ్ళు తెరచి చూసేసరికి ఎదురుగా టికెట్ చెకింగ్ స్క్వాడ్ ఉంది.

అప్పుడు గుర్తొచ్చింది, నేను బస్సెక్కి చాలా సేపయిందని, జేబులో టికెట్టుకి సరిపడా చిల్లర తప్ప మరేమిలేవని!

నెర్లిచ్చిన అద్దం…

-మేడి చైతన్య

~

chaitanya medi

 

జీవితంలో చాలా విషయాలు అబ్సర్డ్ గా అనిపిస్తాయి.చాలాసంఘటనలకి ఒక నిర్దిష్ట క్రమమంటూ ఏది ఉండదనిపిస్తుంది.

బహుశా జీవితమంటేనే అంతేనేమో!!!

వాడిచూపులో అంతులేని ప్రశ్నలు,ఏడుపులో అర్ధం చేసుకోలేని భావాలు,కంట్లో దాచుకున్న వాడి రూపాన్ని కన్నీరు దరిచేరి, నాకందనంత దూరాలకు తీసుకెల్తున్నట్టుంది.

తనతో నేనెందుకు రావట్లేదని వాడి చిట్టి గుండె ఎంత తల్లడిల్లిపోతుందో. అడుగులచప్పుడు వినిపించిందనుకుంటా పాలు తాగుతూ గట్టిగా రొమ్ము పట్టుకున్నాడు. మౌనం గారోదిస్తున్న నన్ను చూసి అసలు నేనేనా తన తల్లి అని సందేహిస్తున్నాడేమో?

ఈ లంజముండకి మదమెక్కిందిరా, ఎప్పుడోకప్పుడు నన్నువదిలేసినా వదిలేస్తది. ఎక్కడ ఉంచాలో  అక్కడ ఉంచితేగాని దీని పొగరు అణగదురా. అరే ఎన్ని సిత్రాలు చేయించింది దీన్ని పెళ్ళి చేసుకున్న పాపానికి. కష్టాలుపోవాలంటే ఏసుపెబువట ఆ గుడికి తీసుకెల్లింది, పెద్దఆరిందాల్లా నాకు హద్దులు పెట్టింది. చివరకు దీని ఇంట్లో వాళ్ళు తినే తిండే తినాల్సొచ్చిందిరా….

నేను వినాలనే కాబోలు గట్టిగా మాట్లాడుతున్నాడు.

మెడలో ఈ సిలువదండేమిటి? ఎందుకు పిచ్చివన్నీ వీడికి కూడా అంటగడుతావ్? ఈడ్ని అమ్మ,నాన్న తీసుకురమ్మన్నారు. నీకు ఇంకా టైం కాలేదా,తెమలరే మేడంగారు.

దగ్గరకు వస్తున్న వాడి నాన్నను చూసి, చిన్నిగోళ్ళతో నా గుండెల మీద గిచ్చుతున్నాడు. వాడికి తెలియదు కదా అమ్మకు అత్త,మామలేరు కాని వాడికి మాత్రం తాత,నానమ్మ ఉన్నారని! దా…దా…అని నేను పలికే వరకు చేయి ఊపుతూనే ఉన్నాడు.

నా అసహాయతను తిట్టుకొని, రెండులోటాలు నీళ్ళు గుమ్మరించుకొని, నాలుగు మెతుకులు తిని బయల్దేరా. ఎందుకురా తల్లి నీకే ఇన్నికష్టాలన్నట్టుగా నా వైపే చూస్తూ నిలబడ్డాడు నాన్న.

రోడ్డుమూల వంకరతిరిగిన తుమ్మమోడు నాలానే బాధపడుతుందనుకుంటా! బయట శబ్దాలేవి వినిపించనంతగా లోపలి కేకలేవో నన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్నాయి.

జడగంటొకటి దొరికిందనే సాకుతో మాటలు కలపాలనుకున్నాడు. ధైర్యంలేక నా నోట్సే దొంగతనంచేసి, ఎక్కడో దొరికిందనిచెప్పి, సూటిగా మాట్లడలేక చిన్నలెటరొకటి నోట్సులో పెట్టాడు. పరీక్షలప్పుడు ఎరుపెక్కిన కళ్ళతో వచ్చి ప్రేమిస్తున్నాడని చెప్పాడు, ఉబికొచ్చిన వేడి కన్నిటి చుక్కొకటి నా పాదంపై పడింది.

పది ఐన తర్వాత పెళ్ళి చేసేద్దామనే నాన్న నిర్ణయానికి గొడవెట్టుకొని ,తానే చదివిస్తానని హస్టల్లో చేర్పించిండు అన్న. శెలవుల్లో నాతో మాట్లడడానికి మా ఇంటి కంచె దగ్గర చీకట్లో చాలా సేపుండేవాడు తను. డిగ్రీ నర్సింగ్ కోర్స్ లో చేరిన తర్వాత మాటల కలయిక ఎక్కువైంది. అప్పట్లో ప్రేమో ఏమో తెలియదు కానీ పెళ్ళి చెసేసుకుందామనుకున్నాం ఎవరకిచెప్పకుండా! ఎందుకు ‘గుడిలోనే’ పెళ్ళిచేసుకోవాలని తను పట్టుపట్టిండో నాకర్ధం కాలేదప్పుడు!

పెళ్ళైన రెండు రోజులకు నా కోసం ఎవరో వచ్చారంటే కాలేజి బయటకెళ్ళా.

ఎదురుగా అమ్మ నా వైపే చూస్తుంది. కట్టుబాట్లను ఎదురించి చదివించినందుకు బాగానే బదులిచ్చావమ్మా,చెపితే ఆ మాత్రం అర్ధంచేసుకోలేని మోటోడనుకున్నావా అని కోపంతో అన్నకొట్టడానికి వచ్చాడు.

ఫోను చేసి మా అమ్మ,నాన్న వచ్చారంటే తనొచ్చాడు. నాన్న కోపంగా తనని కొట్టడానికెళ్ళాడు. ఏమైందో తెలియదు కానీ వాళ్ళిద్దరి ఆవేశానికి నవ్వుకొని ఇంటికి పంపిచేశాడుఅన్న. దగ్గరుండి మళ్ళా రిజిస్టర్మ్యారేజి చేయించి ఊళ్ళోకి రావొద్దని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.

chinnakatha

రెండు రోజుల తర్వాత తెలిసింది అన్న,వదిన పట్నం పని వెదుక్కుంటూ వెళ్ళారని. పని కోసం వెళ్ళారట, పరువు పోతుందనే భయంతో కాదు! రాజిగాడు,రోషిని గుర్తొచ్చారు.

నలుగురు పట్టేంత చిన్న గది. సూర్యుడు కూడా జయించలేనంత చీకటాయింట్లో! లోకాన్నే మర్చిపోయి ఆడుకోవాల్సిన వయసులో పిల్లలిద్దరూ పడుకోవడానికి చోటులేక కూర్చొని కునికి పాట్లుపడుతున్నారు, పొలంపనులు చేయాల్సిన వదిన ఎవరింట్లోనో పాచిపనికి కుదిరింది, పొద్దున్న నాల్గంటలకు వెళ్ళి రాత్రి పదైన తర్వాత వస్తుంటే ఎక్కడ పిల్లలు తనని మర్చిపోతారనే భయం అన్న మోహంలో ఎప్పుడూ కనిపిస్తుటుంది. కష్టాలన్నీ గుండెల్లో దాచుకొని, అక్కడ మేమున్న రెండు రోజులు కడుపు నిండా అన్నం పెట్టారు వాళ్ళు. ఊర్లో నాన్నేమో బయటకు రావడం మానేసాడు. అమ్మ మాట్లడటమే మానేసింది, ఎక్కడ వినరాని మాటలు వినాల్సి వస్తోందేమోనని! 10 నెలలు మోసి,20 సంవత్సరాలు కంటికి రెప్పలా కాపాడినందుకు తగిన బహుమతే ఇచ్చానేమో అందరికి!

మామామగారు ఇంట్లోకేకాదు, ఊర్లోకి కూడా రావొద్దన్నాడు. అప్పట్లో తను మావాళ్ళందరితో బాగానే ఉన్నాడు. అన్నపిల్లలతో కొట్లాడేవాడు అల్లరిగా. ఆదివారం ప్రార్ధనకు కూడా వచ్చేవాడు. ఆస్తి ఉందనే ధీమాతో సరిగ్గ చదవలేదు తను. గ్రానైట్పనికెళ్ళేవాడు. అప్పట్లో నాకొచ్చే స్టైఫండ్తోనే ఎలాగోలా నెట్టుకొచ్చాం.

చిన్నిగాడు పుట్టిన తర్వాత ఏదో మార్పు కనిపించిందితనలో. దగ్గరకెల్తే కసురుకునేవాడు. ఆదివారం వస్తే చాలు ఏదో పనుందని ఎటో వెళ్ళి రాత్రి తప్ప తాగివచ్చేవాడు. ఏమిటిదంతా అంటే నా ఇష్టం, నీకెందుకని కేకలేసేవాడు అందరిముందు. తర్వాత తెల్సింది మామయ్య తనను ఇంటికి రానిస్తున్నాడని.

ఊరికి దగ్గరగా ఉద్యోగంవస్తే చిన్నిగాడితో పాటు మా ఇంటికొచ్చేసాం.

చిన్నిగాడు పుట్టిన తర్వాత వాడ్ని, వాళ్ళ నాన్నను రానిస్తున్నారే తప్ప నన్ను రానివ్వడంలేదు. ఒకే ఊరిలో ఉండికుడా చిన్నిగాడు, నేను కలుసుకోలేంతగా వెలివేయబడ్డాం. వాడు ఎర్రగా ఉన్నాడు కాబట్టి సరిపోయింది కాని నాలాగా ఉంటే రానిచ్చేవారేనా? లేక ‘అబ్బాయేనని’ రానిస్తున్నారా?

ప్రేమ గుడ్డిది, గొప్పది కావోచ్చేమోగానీ, ప్రేమించే వ్యక్తులకు మాత్రం కులముంది, మతముంది. ఒకే క్షణంలో భిన్న అస్థిత్వాలకు వారధి మనిషి. ప్రేమికుడు మొగుడుగా రూపాంతరం చెంది నా శ్వాస, నిశ్వాసలను శాసించే నియంతగా మారుతున్నా, ప్రేమ భావావేశంలో ఊగిసలాడుతున్నానేమో ఇన్ని రోజులు! వాంఛకి,వాత్సల్యానికి తేడా ఎరుగక ప్రేమికుడగా తనకి కులం ఒక అడ్డుకాలేదు. కామం తీరిన తర్వాత కులం,పెళ్ళిఇచ్చిన శక్తితో నా స్వేచ్ఛకు సంకెళ్ళేయాలని చూస్తున్నాడు.

తనొచ్చేవేళయింది.మరుక్షణపు ఊహను భరించలేక గట్టిగా గుండెలకద్దుకున్నా వాడ్ని. కన్నార్పకుండా అలానే చూస్తున్నాడు చిన్నిగాడు, ఏమర్ధమయిందో తెలీదు కానీ నోరారా నవ్వుతున్నాడు.

ఎవరో బలంగా ఆ నవ్వును నా నుంచి దూరం చెయ్యాలని చూస్తున్నారు. వణుకుతున్న నా చేతులు వాడ్ని గట్టిగా పట్టుకోవాలని చూస్తున్నాయి. ఈ సారి వాడి చేతులు నా వైపు ఊగడంలేదు. నాన్న తెచ్చిన కారు బొమ్మ మీదే వాడి చూపూలన్నీ! దా..దా..అని బలహీనస్వరంతో ఎన్ని సార్లు పిలిచినా పలకట్లేదు వాడు.

మా ఆయన మొహం మీద రాక్షసి నవ్వు సంతరించుకొంది.వాడ్నిభూజానేసుకొనివెళ్ళిపోయాడు.’ఏముందనిమీఇంటికిరావాలే,చూడు నాకొడుకుని “నాఇంట్లో” మీకు దూరంగా పెంచుతానన్న మాఆయన మాటలు నన్నావరించాయి.

ఈ అమ్మను వాడు కుడా అంటరాని దానిగానే చూస్తాడా? రక్తం పంచుకొని పుట్టినవాడే నువ్వు తక్కువ కులానిదానివని అంటాడా?

వాళ్ళ కాలనీకి, మాగూడేనికి మధ్య దూరం తనకేమో రెండు నిముషాలంత! మాగూడేనికి, వాళ్ళ కాలనీకి మధ్య దూరం నే చేరుకోలేనంత అనంతమైనదని ఇప్పుడర్ధమయింది నాకు!!!

ప్రేమ అనే భావనలో అబ్సెసివ్ అయిపోయి, అమ్మయివని సమాజమేసిన సంకెళ్ళను గుర్తించక, పుట్టుకతో వచ్చిన కుల అస్థిత్వపు పరిధులను అర్ధంచేసుకోలేక, ఆశల రెక్కలతో ఊహల పంజరాల వెంట పరుగెత్తి నా మూలాలను మరచానేమో?

తను,కుల పరిమితులు దాటి నాతో ప్రవర్తించాడా, లేక నేనే తనను తప్పుగా అర్ధం చేసుకున్నానా!

అసలెందుకు మామయ్య నన్నే ‘వాళ్ళ ‘ఇంటికి రానివ్వడంలేదు?

చేతిలో చెయ్యేసి, ఏడు అడుగులు తన ఇష్టదైవం సాక్షిగా నాతో నడచి, ఆ చేయిని వదిలేసి కొడుకు నొక్కడినే తీసుకొని ఎందుకువెళ్తున్నాడు?

నా మాటలు వినడానికి  ఎన్నోగంటలు నిశీధిలో నిరీక్షించినతను, నేను మాట్లాడాలంటే కూడా ఒక క్షణం నా దగ్గర ఎందుకు ఉండట్లేదు?

నాకే చదువులేక, ఉద్యోగమే లేకపోతే, కన్న కొడుక్కి పాలిచ్చేటువంటి వారుకల్పించిన ‘సదావకాశన్ని ‘పొందగలిగేదానినా?

మొగుడ్నొదిలేస్తే నా చదువు, ఉద్యోగం నన్ను సమాజపు ఈసడింపుల నుండి,విషకౌగిళ్ళ నుండి నన్ను రక్షిస్తాయా?

తండ్రి వదిలేసిన కొడుకుగా వాడ్నిచూస్తుందా లేక తల్లి కష్టపడి పెంచిన వ్యక్తిగా గౌరవిస్తుందా?

నాకు, నా బిడ్డకు మధ్య మొలుస్తున్న గోడలు కూల్చాలంటే చదువొక్కటే సరిపోదేమో?

అద్దంలో నెర్లిచ్చిన నా రూపం చూసి,ఆ చీలిక అద్దంలోనా, లేక నా జీవితంలోనా అని సందేహంలో పడిపోయా!

 

బంధనాల ఆవల ఏదో ఉందని ఊహించలేనంతగా అణచబడిన జీవితాలలొ, ఏళ్ళుగా స్తబ్దుగా మరణిస్తున్న చైతన్యమేదో విస్పోటనం చెందే సమయమొచ్చింది!

*

 

 

 

 

 

 

 

 ప్రయాణం ఆగింది

మేడి చైతన్య 

 

scan0033నా ఏడుపు నాకే వినిపించనంతంగా డపుక్కుల మోత. నిశబ్దంగా నడుస్తున్నట్లున్న గుంపులోని గుసగుసలన్నీ తనలో కలిపేసుకుంటున్న టపాసుల శబ్దం. దింపుడు కళ్ళెం ఆత్రంగా మొఖం వైపు చూశా ఏమైనా కదలిక ఉందోనని! మూడుసార్లు గుండ్రంగా తిరిగేటపుడు అడుగడుక్కీ దూరం అనంతంగా పెరుగుతున్నట్టుంది. చెవి దగ్గరకెళ్ళి తడి ఆరిన పెదాలను గట్టిగా కూడబలుక్కున్నా.

నా… న్నా!…..

 

***

చద్దన్నం తినడం, తెల్లారుతుండగానే సైకిల్మీద పొలానికెళ్ళడం, తెల్లటి మేఘాల్లా మెరిసిపోతున్న పత్తి గుబ్బలను అక్కతో పోటి పడి తీయడం, కొద్దిసేపటికే రెండు మూడు చెట్లను పందిరిలా అల్లి ఆకులోంచి వస్తున్న నీరెండను తప్పించుకోవాలనుకోవడం, పచ్చడితో సల్లబువ్వ తాగడం, సాయంత్రమయ్యేసరికి ముందు వెనుక బస్తాలేసి నాన్న నడిపిస్తుంటే సైకిల్ సీటు పైనే కూర్చోని నడిచొస్తున్న అక్కని చూసి వెక్కిరించడం, పొద్దుగూకినాకే నీళ్ళుపోసుకోవడం, తెచ్చిన పత్తిమీదే పడుకోవడం…. చిన్నప్పటి నాజీవితం.

ఇద్దరూ వళ్ళు హూనం చేసుకోని పత్తిమీద వచ్చిన డబ్బుతో వరిపొలమొకటి కొన్నారు. అరెకరం నుండి ఎకరన్నర ఆసామిగా నాన్న కూలి నుంచీ రైతుగా తన అస్తిత్వాన్ని రూపాంతరీకరణ చేసుకున్నాడు! అమ్మ కూలికెల్తానన్నా ‘రైతు భార్య వేరే వాళ్ళ పొలంలో పనిచేయొచ్చా?’ అనంటే ఉన్న పొలంలోనే పని చేసేది. రెడ్డిగారి పొలం కౌలుకి తీసుకుందామని నాన్నంటే, పెట్టుబడికి అమ్మ చెవికమ్మలను తాకత్తు పెట్టమని ఇచ్చింది.

***

గాలి వీచినప్పుడల్లా బరువుతో తల నేలకి గిరాటేసి వెర్రిగా నృత్యం చేస్తున్నాయి వరికంకులు! వరిపొట్టు ముదరటానికి ఇంకొన్ని రోజులు పట్టొచ్చు! వరికోతకు అప్పుడే కొడవళ్ళు చేయించి, ఏళ్ళుగా వెలుతురు చూడని వరిగుమ్మిని బూజుదులిపింది అమ్మ. ఎన్నో రోజుల తర్వాత నాన్న కంటినిండా నిద్ర పోయాడు.

పొద్దున్నేకాలు బయటపెట్టానో లేదో కర్రిమబ్బొకటి మింగేయడానికొచ్చినట్లు వచ్చింది. చూట్టూ ముసురు కమ్ముకుంది. చలనం లేకుండా నిల్చున్న నన్ను చూసి నాన్న లోపలనుంచి వచ్చాడు.

“ఏమైందబ్బాయ్?” అని అడుగుతూ నా భుజంపై వేసిన ఆయన చేయి మీద రుపాయిబిళ్ళంత వాన చినుకొకటి పడింది. తలెత్తిన మరుక్షణమే ఎడతెరపి లేకుండా వస్తున్న వాననీ, నోట మాట రాక నిస్సహాయంగా చూస్తున్న నాన్న చూపుల్నీ చూసి బిత్తరకపోయాను.

“వామ్మో! వర్షపు చాయలు మరో నెల రోజుల వరకు కనిపించవని చెప్పాడు కదే ఆ వార్తలు చెప్పేవాడూ!!?” అని నుదురుమీద చేతులేసుకోని కొట్టుకుంటా అమ్మ ఏడుస్తోంది.

అక్క మౌనంగా పైకప్పు కన్నాల్లోంచి పడుతున్న వాన చుక్కలకి ఇల్లంతా మట్టి రొచ్చు కాకుండా కూరసట్టెలు, చెంబులు పెడుతుంది.

నాన్న వడి వడిగా గోనెపట్టా కొప్పెర వేసుకోని బయటకెళ్ళిపోయాడు.

“మీ నాన్న ఉలుకు పలుకు లేకుండా కుర్చున్నాడు వెళ్ళి తీసుకురారా చిన్నోడా” అని చుట్టింటి తాత చెప్పేసరికి పొలం దగ్గరకెళ్ళా. వరంతా నేలరాలింది. మడి మధ్యలో కూర్చోని వాన నీటిలో తేలియాడుతున్న వరికంకులను ఏరుతున్నాడు నాన్న. రెక్కపట్టి లేపితే నా భుజం మీద పడి బావురుమన్నాడు. చేతికందొచ్చిన కొడుకు కళ్ళముందే చనిపోతే ఎలా ఉంటుందో నాన్న కన్నీళ్ళలో కనిపించింది. స్పృహ లేనట్లున్న నాన్నని కష్టం మీద నడిపించుకుంటా ఇంటికి తీసుకొచ్చాను.

 

***

‘ప్రభుత్వం నష్టపోయిన పంటలకు డబ్బులిస్తుందని, పంచాయితి ఆఫీసుకి రేపు పాసుపుస్తకాలు తీసుకురావాలని’ దండోరా వేయించాడు సర్పంచ్. రెడ్దిగారి జీతగాడొచ్చి ఇంటికి రమ్మంటున్నాడంటే ఇద్దరం వెళ్ళాం. ‘రెండెకరాల కౌలు డబ్బులెప్పుడిస్తావ’ని అడిగాడు రెడ్డి నాన్నని.

‘పంటంతా పోయింది, ఇంట్లో జరుగుబాటుకే కష్టంగా ఉంద’నేసరికి పడక కుర్చీలోంచి లేచి లోపలకెళ్ళి ఓ వంద రూపాయిలు తెచ్చి నాన్న చేతిలో పెట్టి మళ్ళీ లోపలకెళ్ళాడు. ‘ఏందబ్బా ఇంత దాతృత్వం!?’ అనుకుంటుండగానే గుమస్తా మా దగ్గరకొచ్చి “రేపు ప్రభుత్వం వాళ్ళు అడిగినపుడు కౌలుపొలం లెక్కలోకి చెప్పొద్దన్నాడు రెడ్డి. కౌలుకట్టలేకపోయినోడు కట్టలేనట్లే ఉండాలని చెప్పమన్నాడు” అన్నాడు.

నిల్చున్న నేల బద్దలవుతున్నట్టుంది. ఆ డబ్బులొస్తే ఇంట్లోకి జరుగుబాటు అన్నా అవుద్దనుకున్న మాకు ఏడుపు తన్నుకొస్తుంటే సన్నగా వెకిలి నవ్వొకటి నవ్వుతూ రెడ్డి బయటకొచ్చాడు. 5 సం.లకు కౌలు కుదుర్చుకున్న ఒప్పందపత్రం చించేశాడు.

నవ్వంతా మీసాల చాటున దాచిపెట్టి గవర్నమెంట్ ఇచ్చిన పంటనష్టాన్ని “విషణ్ణవదనంతో” అందుకున్నాడు రెడ్డి.

 

***

అమ్మ మంగళసూత్రాలు మా కడుపుల్ని ఆదుకున్నాయి.

ఈ ఏడాదంత వర్షపు జాడ లేదు. నేల నోరు తెరిచి ఆత్రంగా నీటి కోసం ఎదురు చూస్తున్నట్టుంది. పొలాలకని పక్క రాష్ట్రం నుండి తెచ్చిన నీళ్ళను ఎగువకాల్వలోకి వదులుతామని ప్రభుత్వం వార్తల్లో చెప్పిందంట. ఆ నీళ్ళ కోసం మేము కూడా నేలతల్లి లాగా ఆత్రంగా చూస్తున్నాం.

సందేళే ఒక ముద్ద తిని, నాన్న నేను పొలానికి బయల్దేరాం. “చిన్నోడా! ఈ ఏడు ఎలాగైనా అక్కను ఒక మంచి ఇంటికి పంపిస్తే నా బరువు తీరిపోతుందిరా! అమ్మ సూత్రాలు కమ్మలు తెచ్చివ్వలేనేమో గాని ఒక రెండు చీరలన్నా కొనాలి. నన్ను చేసుకున్న పాపానికి ఏరోజూ నోరెత్తి నాకిదికావాలి అడిగిన పాపాన పోలేదు.

నీళ్ళొస్తాయనీ పంట పండుతుందనే ఆనందంలో కడుపునిండా తినడానికే లేదన్న సంగతి మర్చిపోయాడు. నీళ్ళు వచ్చేలోగా ఒక కునుకేద్దామని రగ్గు తీసి పక్కేసాం. నాకు ఒళ్ళు తెలియనంత నిద్ర కమ్మేసింది.

గాలి వీస్తున్న దిశలో ఏటవాలుగా వడ్లు తూర్పారపడుత్తున్నారు. మానికలతో కొలచి బస్తాల్లో పోసి వాటిని దబ్బనంతో కుడుతున్నారు. గడ్డంతా తీసి వామేస్తున్నారు. చీకటి పడుతుండగా పోల్చుకోలేని

ఆకారమొకటి మా దగ్గరకొచ్చింది. పనిచేస్తున్న వారంతా, ఆ ఆకారం చెప్పిందే తడవుగా

బస్తాలని ఎడ్ల బండ్లోకి మోసుకెళుతున్నారు. నాన్న ధాన్యం ఇవ్వనని అరుస్తున్నాడు. అలా అంటున్న నాన్న రెక్కలు మడిచి వెనక్కి పట్టుకున్నారు. ‘మా నాన్నని విడవండి – మా నాన్నని విడవండి’ అని అరుస్తూ పరిగెత్తుతూ బోర్లా పడ్డాను. నుదురు రాయికి కొట్టుకుని ముఖం అంతా రక్తం.

“చిన్నోడా! నీళ్ళొస్తన్నాయ్” అని అమ్మపెట్టిన కేకకు ఉలిక్కిపడి లేచేసరికి, నీళ్ళ శబ్దం కాలవలో.

వచ్చిన కలని తల్చుకుంటున్నకొద్దీ భయంగా ఉంది. ఆందోళనగా నాన్నవైపు చూశాను. కాలవకి గండిపెట్టి పొలాన్ని తడుపుకోవడానికి అమ్మనాన్న వంగి సాళ్ళని గట్టి చేసుకుంటున్నారు.

క్షణక్షణానికి దగ్గరవుతున్న నీళ్ళ శబ్దానికి నాన్న ముఖంలో ఆనందం స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.

శబ్దం తప్ప నీళ్ళు రావేందీ!? ఏదో స్పురణకి వచ్చినవాడిలా దిగ్గున లేచాడు. నేను కూడా కాలవ మీదకి పరిగెత్తి నాన్నతో నడిచాను. ముందుకెళ్ళి చూస్తే, రెడ్డి జీతగాడు కాలవకి అడ్డకట్టు వేసి రెడ్డి పొలమును తడుపుతున్నాడు.

‘నీళ్ళు మీరే మళ్ళిస్తుంటే మా పొలాలెలా తడవాలి?’ అని అడుగుతుంటే పొగ వదులుకుంటూ రెడ్డి మెల్లగా వచ్చాడు.

“నోటి కాడ కూడు లాక్కెళ్ళడడం మీకు ధర్మం కాదు బాబయ్యా, ప్రాణాలన్నీ పంటమీదే పెట్టుకున్నాం, మీరు దయతలస్తే మా భూమి కూడా తడుపుకుంటాం” అని నాన్న అంటుంటే ఏమి విననట్టు చూస్తా నిలబడ్డాడు.

“మా పొలం తడవనియ్ ముందు తర్వాత చూద్దాం” అని “ఒరే మన పొలమంతా తడిసేదాకా చుక్క కూడా కిందకొదలొద్దు” అని ఇంకొక చుట్ట వెలిగించాడు.

“నీవు దౌర్జ్యనంగా దోచుకుతింటుంటే, నీ కాళ్ళ కింద బానిసల్లాగా బతికేటోళ్ళెవ్వరు లేరు” అని

అడ్డకట్టు కొట్టడానికి ముందుకెళ్ళా. జీతగాడు ముళ్ళుగర్ర తీస్కోని నా మీద కొస్తుంటే చేతికి దొరికిన

రాయితీసుకోని వేశా. వాడి తల పగిలింది. ముందుకి అడుగేసేలోపు కర్రొకటి నావీపు మీదా బలంగా

పడింది. వెనక్కి తిరిగి చూద్దామనుకునేసరికి తలమీద ఇంకో దెబ్బ. నీరంతా ఎరుపెక్కి రెడ్డి పొలంవైపే పారుతున్నాయి. స్పృహ తప్పింది.

లేచి చూసేసరికి అక్క దిగాలుగా ‘రెడ్డిని కొట్టినందుకు పోలీసులు నాన్నను తీసుకెళ్ళారం’ది ఏడుస్తా. అమ్మేమో రెడ్డి కాళ్ళ మీద పడైనా నాన్నను విడిపించుకొని రావడానికి వెళ్ళిందట. మూడు రోజులవుతున్నా నాన్న ఇంటికి రాలేదు.

ఈ మూడు రోజులూ నీళ్ళు రెడ్డి పొలాన్ని తడుపుతూనే ఉన్నాయి. ప్రభుత్వం వాళ్ళు పంటలన్నింటికీ నీళ్ళందించినందువల్ల కాలువ మూసేస్తున్నామని చెప్పారు.

కాలువ నీళ్ళు ఆగిపోయిన తెల్లారే నాన్న ఇంటికొచ్చాడు.

 

***

కడుపులు నింపుకోవడానికి జనం కూలీలుగా వలసలు వెళుతున్నారు. చాలా ఇళ్ళు మనుషుల్లేక శిధిలాలుగా మారిపోతున్నాయి.

నాన్న వచ్చే ఏడు పెట్టుబడి కోసం ఎవరెవరినో అప్పు అడుగుతున్నాడు. అప్పులొద్దు మనం కూడా కూలీకి వెళ్దామంటే “రైతనేవాడు ఎన్ని ఎదురుదెబ్బలు తిన్నా మట్టిని నమ్ముతూనే ఉండాలిరా, నా ఒంట్లో సత్తువ ఉన్నంతవరకూ నా పొలంలోనే రైతుగానే పని చేస్తానురా, నా పొలాన్నే నమ్ముకుంటా, అది నన్ను అన్యాయం చేయదు” అన్నాడు.

‘ఆ పొలమే తాకట్టులో ఉంది. ఇంకదేం సాయం చేసిద్దయ్యో’ అని అమ్మ అంటానే ఉంది. నాన్న విననట్లుగా అప్పు కోసం తిరుగుతానే ఉన్నాడు.

రోజులు గడుస్తున్నాయి. అక్కకు మంచి సంబంధం వచ్చింది. అక్క వాళ్ళకి నచ్చింది. వారం రోజుల్లో పెళ్ళి. ఎంత మంది చుట్టో అప్పు కోసం తిరుగుతున్నాడు నాన్న. ఈసారి అప్పు పొలం పెట్టుబడి కోసం కాదు. కట్నం డబ్బుల కోసం.

నాన్న ఇంటికి రాగానే ఆయన ముఖం వైపు కాకుండా చేతులవైపే చూస్తున్నాం ఇంట్లో అందరం. ఉత్తచేతులే.

అప్పుడే పొలం మీద తీసుకున్న అప్పు పది రోజుల్లో తీర్చాలని, లేకపొతే పొలం జప్తు చేస్తామని బ్యాంకు నోటీసు వచ్చింది.

దారులన్ని ఒకొక్కటే మూసుకుపోతున్నాయనిపించింది. “భూమికూడా పోతే ,ఇంకెలాగురా మనం బతికేది? బతుకంతా ఇంకొకరికి ఊడిగం చేయాల్సిందేనా?” అని పిల్లాడిలా నాన్న రాత్రి నా మంచం పక్కన కూర్చోని తల మీద చేతులేసుకోని ఏడ్చాడు.

ఆయన కళ్ళలో నిస్సహాయత కన్నా తప్పు చేస్తున్నాననే భావన ఎక్కువగా కనిపించింది. గడ్డికని తెల్లారెళ్ళిన నాన్న ఎంతకూ రాకపోయేసరికి పొలం వైపు వెళ్ళాను. చెట్టుకి సుఖ దుఃఖాల నడుమ ఉరితాడుతో నాన్న ఉయ్యాలూగుతున్నాడు.

రైతుగానే చనిపోతానన్న నాన్న మాటాలు గుర్తొచ్చాయి. కష్టాలన్నీ తీరిపోయి తేలికవుతానని అనుకున్నడేమో కాని ఇప్పుడే నాన్న బరువుగా అనిపించాడు. కిందకి దించలేక చుట్టింటి తాతదగ్గరకెళ్తే ‘ఇంకెవరికీ చెప్పొద్దనీ, ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడంటే ఎప్పుడో కట్టిన ఇన్సూరెన్సు డబ్బు రాకపోగా, ఊళ్ళో వాళ్ళందరూ హేళనగా చూస్తార’ని చెప్పాడు.

దు:ఖాన్ని తాత భుజం మీద పడి కాస్త దించుకున్నాను. ఇద్దరం కలిసి నాన్నని చెట్టు నుంచి దించాం. ఎవరూ చూడకుండా నాన్నని భుజాలపై మోసుకెళ్ళి పాకలో పడుకోబెట్టి ఏమీ తెలియనట్టుగా తాతతో బయటకెళ్ళిపోయాను.

అబద్ధపు అస్తిత్వపు చుట్టూ బతికిన నాన్న అబద్ధంగానే చనిపోయాడు. సమాజం రైతు చుట్టూ అల్లిన ఒక విషవలయంలో నాన్న చిక్కుకున్నాడు. రైతనే ఉనికి కంటే జీవితం గొప్పదని తెలుసుకోలేకపొయాడు. రైతనే అస్తిత్వం కోసం ప్రాణలనే విడిచాడు.

నువ్వు చనిపోలేదు నాన్నా! ఆత్మహత్య చేయబడ్డావు! అని గట్టిగా అరవాలనిపించింది కాని పొలం మీదున్న అప్పు నా నోటిని మూసేసింది.

 

***

రోడ్డు మీద గతుకులు ఇప్పుడు ఇబ్బందిగా అనిపించట్లేదు. నాతో పాటు చాల మంది కూలీలుగా

తెల్లారిగట్టే వెళ్ళి, నడిరేతిరికి ఇదే బస్సులో వస్తున్నారు. ఎవరైనా ‘నీవెవర’ని అడిగితే ఎండిపొయిన ఎకరన్నర ఆసామినని చెప్పుకోవాలా లేక పలుగు, పార పట్టి మురుక్కాల్వలు తవ్వే రోజువారీ కూలి అని చెప్పాలా అనే సంకట స్థితిలో నేను లేను. నిస్పృహ లోంచి వెలుగు పంచే చిన్న చిరునవ్వొక్కటే నా దగ్గర సమాధానంగా మిగుల్చుకున్నాను కనుక.

చీరకన్నా చిరుగులెక్కువున్న గుడ్డపీలికలనే అమ్మ మళ్ళీ మళ్ళీ కుడుతోంది కూలికెళ్ళే

సమయమైందని. యవ్వనమంతా గుప్పెడన్ని గింజలు సంపాదించడానికే సరిపోయిందని పాకలో అక్క వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నట్టుంది – చూడలేక ఆకాశం నల్లముసుగు కప్పుకుంటోంది.

*****