మనందరి కథ!

manam1
‘మనమంతా’ చంద్రశేఖర్ యేలేటి దర్శకత్వం వహించిన సినిమా ఈ రోజు ప్రపంచవ్యాప్తంగా విడుదల అయ్యింది. తెలుగులోనే కాకుండా, తమిళం మరియు మళయాలంలోకి డబ్ చేయబడింది. ప్రేమం, దృశ్యం లాంటి చిత్రాలను మన తెలుగు వారు అప్రీషియేట్ చేయడమే కాకుండా ఈ సారి ఇతర భాషల సినీ ప్రేమికులు మన తెలుగు వాడి గురించి చెప్పుకునే విధంగా, మనం కూడా తలెత్తుకొనే విధంగా తీయబడ్డ సినిమా ‘మనమంతా’.
 M1
సాయిరాం అనే అసిస్టెంట్ స్టోర్ మేనేజర్ తను మేనేజర్ కావడానికి చేసిన ప్రయత్నం ఎలా మలుపు తిరిగింది అనేది ఒక కథ, మహిత అనే అమ్మాయి తమ ఇంటి పక్క గుడిసెలో ఉన్న చిన్న పిల్లవాడికి చదువు చెప్పించాలనే కోరిక… తర్వాత ఆ పిల్లవాడు తప్పిపోయి వాడిని వెతుకుతూ వెళ్లే దారి మరో కథ, ఓ కుర్రాడు తను ఎంతో ప్రేమతో చూసుకునే లాప్ టాప్ అమ్మి ఓ అమ్మాయి ప్రేమ కోసం తను నమ్మిన విలువలను ఒక్కోటీ ఎలా కోల్పోయి హుస్సేన్ సాగర్లో తన ఐడెంటిటినీ మళ్ళీ ఎలా తిరిగి తెచ్చుకొన్నాడో చెప్పే కథ, గాయత్రి అనే మధ్యతరగతి గృహిణి తన కుటుంబం కోసం సింగపూరు బయలుదేరి చివర్లో తన గమ్యం చేరే కథ…ఈ నాలుగు కథల్ని ఒడుపుగా ఒకదానిలోంచి మరోటి పాయలుగా సాగి ఒక నదిలా ఉరకలెత్తి, సంద్రంలా మనల్ని ఓ భావావేశంలో ముంచెత్తుతుంది. ఈ సినిమాకు ఇరవై నిమిషాల క్లైమాక్స్ ఆయువుపట్టు. అలా అని క్లైమాక్స్ ఒక్కటే బావుందని కాదు. అనుకోకుండానే ఓ చిన్న కన్నీటి పొర, మీ గుండె చిక్కబడేలా చేస్తుంది. ఒక కథని ఎంత చిక్కగా చెప్పవచ్చో దర్శకుడు నిరూపించాడు.
yeleti
ఇరువర్/ ఇద్దరులో తన నటనతో సంభ్రమంలో ముంచెత్తిన నటుడు మోహన్ లాల్ ఈ సినిమాలో సటిల్ గా నటిస్తూ చివరికొచ్చే సరికి తనేంటో మరోసారి తెలియపరుస్తాడు. గౌతమి కూడా చాలా చక్కగా చేస్తూ చివరి ఇరవై నిముషాల్లో తన ప్రతిభ ఏంటో గుర్తు చేస్తుంది. వీరిద్దరినీ మరిపిస్తూ ఓ పదేళ్ల పాప ‘రైనా రావు మహిత పాత్రలో మనల్ని లీనం చేసుకుంటుంది. తను నవ్వితే మనం నవ్వుతాం, తను ఏడిస్తే మనం కూడా కళ్ల నీళ్లు పెట్టుకుంటాం. అంతగా ఆ అమ్మాయి మనల్ని కదిలిస్తుంది. విష్వాంత్ అనీషా ఆంబ్రోస్ హర్ష వర్ధన్, గొల్లపూడి, ఊర్వశి, అయ్యప్ప శర్మ, వెన్నెల కిషోర్, ధన్ రాజ్ వారి పాత్రల కు పూర్తి న్యాయం చేసారు.మొత్తం మీద ఇది ఇంటిల్లిపాదీ చూడదగ్గ సినిమా. ‘వారాహీ చలనచిత్రం సాయి కొర్రపాటి నిర్మాణం: ‘మనమంతా’ Rating 4****/5

Balachander – A Eulogy

 చిత్రరచన: బంగారు బ్రహ్మం

 

ismail“జీవితం సినిమా కాదు”

-ఇది ప్రతి ఒక్కరూ విన్న డైలాగే, కానీ కొన్ని జీవితాలు సినిమాలను చూసి నడక సాగిస్తాయి, కొన్ని జీవితాలు సినిమా కథలుగా మారతాయి. నా విషయంలో మొదటిదే నిజమయ్యింది. ‘మరోచరిత్ర’ అనే సినిమా, నా జీవితంలోని కీలక మలుపులకు-అప్పుడు నేను తీసుకొన్న నిర్ణయాలకు కారణభూతమయ్యింది. ఆ సినిమా కథ పుట్టింది ఓ మేధావి మస్తిష్కంలో. ఇప్పుడు ఆ వ్యక్తి కానరాని తీరాలకు సాగిపోయారు.

బాలచందర్ ఇక లేరు!

ఏ మనిషయినా భౌతికంగా ఇక మనకు కనబడరు అంటే ఆ భావనే మనకు బాధ కలిగిస్తుంది. అంతే కదా… కానీ జీవితంలో ఒక్కసారైనా చూడని మనిషి పోతే దు:ఖం ఎందుకు కలుగుతుంది? ఆ మనిషి ఏదో ఒక రూపంలో మనల్ని ప్రభావితం చేసి ఉంటారు కాబట్టి . నా వరకు అలా నా జీవితాన్ని ప్రభావితం చేసిన వ్యక్తులలో బాలచందర్ ఒక్కరు.

తెలుగు, కన్నడ, తమిళ సినీరంగాల్లో వందకు పైగా సినిమాలకు రచయితగా పనిచేసి, ఎనభై పైగా చిత్రాలకు దర్శకత్వం వహించారు. తెలుగులో ‘మరోచరిత్ర’, ‘ఆకలిరాజ్యం’, ‘అంతులేని కథ’, ‘ఇది కథ కాదు’, ‘రుద్రవీణ’ వంటి కళాఖండాలను అందించిన దిగ్దర్శకుడాయన. అలాగే చలనచిత్ర పరిశ్రమకు ఒక ‘కమల హాసన్’ ను, ఒక ‘రజనీ కాంత్’ను అందించిన కళాస్ప్రష్ట. ఆ మధ్య ఓసారి నా మార్కెట్ విలువ కొన్ని వందల కోట్లు అన్నారాయన…ఈ ఇద్దరినీ గుర్తుపెట్టుకొని.
తన కథలలో నాయకులకు కాకుండా కథకే పెద్ద పీట వేసిన వ్యక్తి. సాధారణ వ్యక్తుల్లోని అసాధారణ ప్రజ్ఞను గుర్తించి, దాన్ని సానబెట్టి ప్రకాశింపచేసిన మార్గదర్శి. ఇందుకు మరో ఉదాహరణ ‘మరోచరిత్ర’    కోసం ఆయన ఎంపిక చేసిన ‘అభిలాష’. పెద్ద పెద్ద కళ్లున్న ఈ పదో తరగతి చదివే అమ్మాయిని ‘సరిత’ గా పరిచయం చేసారు. అద్భుతమైన నటనే కాకుండా మరెంతో అందమైన వాచకం కలిగిన ఈమె, ఆ తర్వాత  ఎందరో హీరోయిన్లకు తన గాత్రాన్ని అరువిచ్చింది.
  ‘కన్నెపిల్లవని కన్నులున్నవని’ , ‘సాపాటు ఎటూ లేదు, పాటైనా పాడు బ్రదర్’ , ‘అరె ఏమిటి లోకం’, ‘తాళి కట్టు శుభవేళా’ , ‘మౌనమే నీ భాష ఓ మూగమనసా’ , ‘ ఏ తీగ పువ్వునో..’, ‘జూనియర్ …జూనియర్… అటు ఇటు కాని హృదయము తోటి’… వంటి ఎన్నో ఆణిముత్యాల్లాంటి పాటలు రాసే అవకాశం తన కథల ద్వారా “ఆచార్య ఆత్రేయ” గారికి కల్పించారు.

తన కథల్లో తొంగిచూసే నిజాయితీ, ఆ కథ ఎలాంటిదయినా ప్రతి సినిమాను ఓ ‘cult classic’గా నిలబెట్టే సత్తా ఉన్న దర్శకుడు బాలచందర్ గారు. సమస్యల వలయంలో చిక్కుకున్నా, చెరగని మధ్యతరగతి మందహాసాన్ని తెరకెక్కించిన ఘనుడు. ఇప్పుడు ఆ విలువలు మనం గుర్తించకపోయినా వాటిని వెండితెరపై అజరామరం చేసిన సృజనాత్మక ఋషి.

 

పుట్టిన ప్రతి వారు ఈ లోకం నుంచి వీడ్కోలు తీసుకోక తప్పదు. కానీ తనకంటూ ఓ స్థానమేర్పరచుకొని, తన ఆలోచనల ద్వారా పది మందిని ప్రభావితం చేయడం కొద్ది మందికే దక్కే అదృష్టం. కళకు పరమావధి అదే. మామూలు ‘సినిమా’ను  గొప్ప కావ్యాల సరసన, సాహిత్యం సరసన నిలబెట్టగలిగే దమ్మున్న దర్శకుడు ఇక లేడు.

Sir, we are going to miss you, but I celebrate your life today. adios!

-ఇస్మాయిల్ పెనుకొండ

చిత్రం: బంగారు బ్రహ్మం

మనం వెతుక్కుంటూ వెళ్ళాల్సిన ‘మల్లెల తీరం’!

చలం రచించిన ‘సావిత్రి’ లో సావిత్రి, సత్యవంతుడిని చూసి “మనస్సులు ఎప్పుడో కలిసాయి, మరణం ఒక్కటే మిగిలివుంది” అని అంటుంది. ఈ మాటల స్ఫూర్తితోనేismail“మల్లెలతీరంలో సిరిమల్లెపూవు” అనే సినిమా తీసాను అని ఒక ఇంటర్వ్యూలో అంటాడు ఈ చిత్ర దర్శకుడు జి.వి.రామరాజు.  చాలా కాలం నుంచీ ఫేస్ బుక్ లో ఈ సినిమా గురించి కొంతమంది నోట వింటూ వస్తున్నాను. దాదాపు అందరూ ఈ సినిమాని ఆకాశానికి ఎత్తేసే విధంగా మాట్లాడుతూ ఉంటే ఈ సినిమా అంత బాగుందా అనుకొనేవాణ్ణి. ఈ మధ్యన డాలస్ వెళ్లినప్పుడు పనికట్టుకొని మరీ చూసి వచ్చానీ చిత్రాన్ని. మొదట ఈ సినిమా పేరు “మల్లెలతీరం” మాత్రమే, కానీ “సీతమ్మ వాకిట్లో సిరిమల్లె చెట్టు” సినిమా వచ్చాక పేరు మార్పుకు గురైంది. అలా అన్నా ఈ సినిమా పేరు కొద్దిగా ప్రజల నోళ్లలో నాని, సినిమా చూసేందుకు వస్తారని చిత్ర యూనిట్ ఊహ కాబోలు. కానీ నా వరకైతే ఈ సినిమా టైటిల్ “మల్లెలతీరమే” బాగుంది.
ఇక సినిమా కథ విషయానికి  వస్తే, “ఓ అందమైన అమ్మాయి, అంతకన్నా అందమైన మనస్సున్న అబ్బాయి, డబ్బే ప్రాధాన్యం అనుకొనే ఆ అమ్మాయి భర్త వీరి ముగ్గురి నడుమ జరిగిన కథే ఈ చిత్ర కథ.” ప్రతి అమ్మాయికి ఉన్నట్లే కలల రాకుమారుడు ఈ అమ్మాయికీ ఉన్నాడు. కానీ ప్రతీ కల నిజం కాదు. జీవితం ఎన్నెన్నో సర్దుబాట్లు నేర్పుతుంది. కానీ అందగాడు, తెలివైన వాడు, డబ్బు బాగా సంపాదించేవాడు అయిన భర్త దొరికితే ఏ ఆడపిల్లయినా సంతోషంతో పొంగిపోతుంది. ఇది మన సమాజం గిరిగీసి పెట్టుకొన్న నియమాల్లో ఒకటి. మరి ఇవన్నీ ఉన్నా తనకు కావాల్సినది లేని పెళ్లిలో ఆ అమ్మాయి ఎలా సర్దుకుపోవాలి? లేదా తన వ్యక్తిగత స్వేచ్చకు ప్రాధాన్యం ఇవ్వాలా? ఇలాంటి ప్రశ్నలకు జవాబివ్వాలనే ప్రయత్నమే ఈ సినిమా. అలా అని ఇదే సరైన సమాధానం అని ఎవరూ అనుకోక్కర్లేదు. కథ కన్నా కథనం, అంతకన్నా తాత్విక దృష్టి కలిగిన సంభాషణలు, మృదువైన సంగీతం, అందులో పాలు నీళ్లులా కలసిపోయిన సాహిత్యం, వీటన్నిటినీ ఓ దృశ్యకావ్యంలా తీసిన ఛాయాగ్రహణం…ఈ సినిమాని ఓ కళాఖండంగా నిలబెట్టాయి.
సగటు తెలుగు సినీ ప్రేక్షకుడు ఈ సినిమా చూస్తే చాలా నిదానంగా, ఏ మాత్రం వినోదం లేకుండా, ట్విస్టులు-బ్యాంగులు-ఐటం సాంగులు లేని చప్పిడి కూడులా అనిపించవచ్చు. కొద్దో గొప్పో ఈ తరహా సినిమాలు ఇష్టపడే  ప్రేక్షకులు కూడా కథనం సాగదీసినట్లు ఉందని కొన్ని కొన్ని సన్నివేశాల్లో అనుకొనే ప్రమాదమూ ఉంది. కానీ నావరకు ఈ సినిమాలో నన్ను కట్టిపడేసిన అంశాల్లో మొదటిది అమ్మాయి అందం కన్నా, తన ఆహార్యం. తను కట్టుకొన్న చీరలు, ఆ-కట్టుకొన్న విధానం, పొందిగ్గా ఉన్న జడ, సింపుల్గా ఓ జత గాజులూ, మెడలో ఓ నల్లపూసల గొలుసూ అంతకన్నా ముఖాన తాండవించే అందమైన నవ్వు, సమ్మోహనపరిచే మార్దవమైన మాటలు…ఏ కృష్ణశాస్త్రి పుస్తకంలో నుంచో నడచివచ్చిన కావ్యకన్యకలా ఉంది శ్రీదివ్య.
భర్తగా నటించిన జార్జి తన పాత్రకు తగ్గట్టు నటించాడు. లేనితనంలో అనుభవించిన కష్టాల వల్లో, మనకు తెలియని (ఈ సినిమా కథానాయిక పరంగానే సాగుతుంది) అనుభవాల వల్లో తనకు సంబంధించి రెండే ముఖ్య విషయాలు 1.నేను 2. డబ్బు. తను బాగుండాలి, సాధ్యమైనంత డబ్బు సంపాదించాలి. కట్టుకొన్న భార్య ఈ ఈక్వేషన్లో లేకపోవడం తనకు మైనస్సో, ప్లస్సో తేలీనంత బిజీలో జీవితం గడుపుతుంటాడు. అతన్ని ఇచ్చి పెళ్ళి చేసిన అమ్మాయి తండ్రి దృష్టిలోనూ, సమాజం దృష్టిలోనూ అతను ఆదర్శ భర్తే కానీ కాపురం చేయాల్సిన భార్య దృష్టిలో కాదు.
ఇక ఓ పాటల రచయితగా, భావుకత్వం నిండిన ఓ యువకుడిగా క్రాంతి చాలా చక్కగా నటించాడు. కానీ తను ఎక్కువ సేపు ఆ అమ్మాయి ఏం చెప్పితే దానికి తలూపే వ్యక్తిగానే ఈ సినిమాలో కనబడతాడు. (ఇది కథలో నాకు నచ్చని అతికొద్ది విషయాల్లో ఒకటి. మనలోమన మాట, అమ్మాయి ఏం చెబితే దానికి తలూపే అబ్బాయి ఉంటే ఏ అమ్మాయికి మాత్రం నచ్చడేంటీ;-)  ఈ అబ్బాయి ఆ అమ్మాయి స్నేహితురాలింట పరిచయమౌతాడు. ఆ స్నేహం ఒకరితో ఒకరు గంటల తరబడి మాట్లాడుకొనే దాకా వస్తుంది. సినిమా మొత్తం మీద ఇద్దరు ఎన్ని సార్లు ఒంటరిగా కలుసుకొన్నా ఎవరి హద్దుల్లో వారుంటారు.
ఇద్దరి భావాలు ఒక్కటే అవడంతో పుస్తకాలు ఇచ్చిపుచ్చుకోవడం, నచ్చిన పాటలు పాడుకోవడం, ఒకరి విషయాలు మరొకరితో పంచుకోవడం ఇలా సాగిపోతూ ఉంటుంది. అది ఎప్పుడు స్నేహం నుంచీ ప్రేమగా మారిందో ఇద్దరికీ తెలియకుండానే అందులో మునిగిపోతారు. ఇందులో అమ్మాయి ఓసారి తన స్నేహితురాలితో అంటుంది “నేను ఏ అందమైన మనిషిని కలిసినా నాకు తోడుగా ఓ పాటుంటుంది, కానీ తనని చూసినప్పుడల్లా ప్రపంచమే పాటగా అనిపిస్తుంది.” మళ్లీ ఒకసారి ఆ అబ్బాయితో అంటుంది,”నిన్ను కలసినప్పుడు నాకు ఏ పాటా గుర్తుకు రాలేదు” అని. “అలా ఏం?” అని ఆ అబ్బాయి అడిగితే “నేనే నువ్వైనప్పుడు నాకు పాటెలా గుర్తొస్తుంది” అని అంటుంది. ఇలా వారిద్దరి మధ్య ప్రేమను అద్వైతంలా చిత్రీకరిస్తాడు దర్శకుడు.
ఇంట్లో భర్తతో సంసారబంధం లేకపోగా, (నీకు నచ్చకపోతే నిన్ను తాకనైనా తాకను అనే మంచి విలన్(?) ఆమె భర్త) ఫారిన్ ట్రిప్పులు, కొత్త వ్యాపారావకాశాలతో వీరిద్దరి మధ్య ఉన్న అగాధం మరింత పెరుగుతుంది. అది ఆమె విడాకులు కోరేవరకు వెళుతుంది. అప్పుడు ఆ భర్త తీసుకొనే నిర్ణయం ఏంటి? ఆమె ఆ నిర్ణయానికి ఒప్పుకొందా? వారిద్దరి ప్రేమ ఎలా ముగిసింది? ఇవన్నీ తెలియాలంటే మిగతా కథ మీరు తెరపై చూడాలి.
mallela
ఇందులోని కొన్ని ఆలోచింపచేసే మాటలు:
‘నాకు తెలిసి ఈ ప్రపంచంలో మనసు కన్నా అందమైనది ఏదీ లేదు. ఆ మనసుని వెతుక్కుంటూ వెళ్తే ఎన్నో తీరాలు కనిపిస్తాయి. వాటిల్లో మల్లెల తీరం ఒకటి” (హీరోయిన్‌తో క్రాంతి)
‘ప్రేమ, మనసు, ఆకాశం -వీటిని నచ్చిన విధంగా వర్ణించుకోవచ్చు కానీ, హద్దులు గీయలేం’(హీరోయిన్‌తో క్రాంతి)
‘సంపాదించు…కానీ లైఫ్‌ను బిజినెస్‌చేయకు’ (భర్తతో కథానాయిక)
‘భార్యగా అవడం వేరు. భార్యగా బతకడం వేరు’’ (కథానాయిక)
‘కోపం కూడా ఒక ఫీలింగే.. నాకు తన మీద అది కూడా లేదు’’ (భర్త గురించి నాయిక)
‘మానవ సంబంధాలు గ్యారంటీలతో రావు, మనమే పోషించుకోవాలి’’ (హీరోయిన్‌తో క్రాంతి)
ఇక పాటల వరకూ ఎంతో ఆహ్లాదమైన సంగీతం, సున్నితమైన సాహిత్యం బంగారానికి తావి అబ్బినట్లు అమిరాయి.
1. నీ నీడనా.. ఇలా నడవనా…
2. మబ్బులు కురిసే..మొగ్గలు విరిసే…
3. అలా చందమామనై..ఇలా చేతికందనా…
4. మాటకందని పాటలా మనమిద్దరూ కలిశాముగా…
5. పిల్లగాలుల పల్లకిలో..మల్లె వధువై నీలో చేరి…
మొత్తానికి ఓ మంచి సినిమా చూసిన అనుభూతి కలిగినా, ఈ సినిమా కథ కొని ప్రశ్నలను మిగిలిస్తుంది. ఒక సమీక్షకుడన్నట్లు -“పురుషుడు ఏ స్వేచ్ఛనైతే తన హక్కుగా భావిస్తాడో, ఆ స్వేచ్ఛను స్త్రీకి ఇస్తే చాలు. అంతకు మించి స్త్రీ ఏమీ ఆశించదు’ అన్నది ఈ చిత్ర ఇతివృత్తం. ఆ అంశాన్ని తన ఈ తొలి చిత్రం ద్వారా చెప్పదలుచుకున్నారు దర్శకుడు రామరాజు.”- కానీ ఇదే కథ కొద్దిగా మార్చి భర్త భావుకుడిగా, భార్య ఇవన్నీ పట్టించుకోని ప్రాక్టికల్ మనిషిగా ఉంటే, ఆ భర్తకే తన ఫ్రీక్వెన్సీ మ్యాచ్ అయ్యే అమ్మాయి పరిచయమైతే …???
mallela teeram(1)
అలాగే ఈ సినిమాపై ఎన్ని సమీక్షలు వచ్చినా, కొన్ని అర్థవంతమైన ప్రశ్నలు మితృడు, ఛాయాగ్రాహకుడు అయిన ‘చక్రధరరావు’ లేవనెత్తారు-
“ప్రేమించే మనిషి దొరికేవరకూ పెళ్ళి చేసుకోవద్దా? 
లేక పెళ్ళి చేసుకొని బతికేస్తూ ప్రేమించేమనిషి తారసపడితే పెళ్ళిని వదిలిపోవాలా?? 
లేక పెళ్లిలో ఉంటూనే ప్రేమని కొనసాగించాలా? 
ప్రేమించిన మనిషిని తప్పక పెళ్ళి చేసుకొని తీరాలా ?? 
అసలు ఫలాన వ్యక్తి తప్ప ప్రపంచంలో నాకేమీ వద్దు అనే మానసికస్థాయి అదే సినిమాలో చెప్పిన అద్వైత స్థితి మనుషులకెప్పుడయినా కలుగుతుందా ?
అది కలగాలంటే ఎలా ప్రాక్టీసు చేయాలి ? 
పోనీ ఫలానా వ్యక్తిని ప్రేమించామే అనుకో.. వాళ్ళూ మనని ప్రేమించాలిగా ?
లేకుంటే అలా రెసొనెన్స్ కలిగేవరకూ వెతుక్కుంటూ పోవాలా , ఈ లోపు పుణ్యకాలం గడిస్తే ?? 
ఒకసారి ఆ ‘అద్వైత స్థితి’ కలిగితే అది ఎల్ల కాలం అలాగే ఉంటుందా ! అంటే ఒకసారి ఒకరి మీద ప్రేమ కలిగాక అది ఎప్పుడూ అలాగే ఉంటుందా వాళ్ల తదుపరి ప్రవర్తన వల్ల తరుగుదల/ఎదుగుదల ఉండదా ? ఉంటుందా?”
వీటికి సమాధానాలు ఎవరికి వారే వెతుక్కోవాలి!

కొసమెరుపు:

 

ఈ సినిమాలో సాహిత్యం, సంగీతం, భావుకతతో పాటు ఎక్కువైంది ఇంకొకటుంది…అది కెఫైన్…ఇద్దరి మధ్య మాటలు, పాటలుతో పాటు కాఫీ కూడా వరదలై పొంగుతుంది.
ఈ సినిమా ముందూ వెనకా:
 శ్రీదివ్య,డా.క్రాంతి, జార్జి, రావు రమేశ్ ప్రధాన పాత్రధారులైన ఈ చిత్రానికి నేపథ్య సంగీతం: పవన్‌కుమార్, ఛాయాగ్రహణం: బాలరెడ్డి, కూర్పు: ధర్మేంద్ర కాకరాల, సహ నిర్మాత: సూర్యనారాయణ ఆకుండి, కథ, స్క్రీన్‌ప్లే, మాటలు, దర్శకత్వం: జి.వి. రామరాజు.

నెక్స్ట్ కేస్

ismail

సారూ! నన్ను బ్రతికించు… సారూ!” అంటూ కన్నీళ్లు పెట్టుకొంటోంది చెన్నవ్వ.

ఎక్కిళ్లతో ఎగిసెగిసి గస పోసుకుంటూ మాట్లాడుతోంది. రాత్రి ఒంటి గంట కావస్తూంది.

బయట హోరున వర్షం. అప్పుడే కరెంటు పోయింది.

మిణుకు మిణుకుమనే కొవ్వొత్తి కాంతిలో ఆ చిన్న గదిలో, సగం తుప్పు పట్టిన మంచం మీద చెన్నవ్వ, పక్కన నేను.

“ఇట్టాంటి పని మళ్లా ఎన్నడూ చేయను సారూ! యెంత కస్టమొచ్చినా కడుపులో పెట్టుకొనేదాన్ని, కానీ ఉన్న ఒక్క మగోడు పోయినాక, ఆ దుక్కం తట్టుకోలేక ఈ పని చేసినా సారూ!” ఏడుస్తూనే చెప్పింది.

“ఊరుకోమ్మా! నీకేం కాదులే…నేనున్నానులే.. అంతా బయటకు వచ్చేసింది. కాసేపు ఈ మందు ఇస్తే ప్రాణం అదే  కుదుటపడుతుంది”

ఏదో ఓదార్పుగా నాలుగు మాటలు చెప్తున్నా కానీ నా కళ్లన్నీ సూదిమొనంత అయిపోయిన ఆమె కనుపాపల మీదే ఉన్నాయి.

ఈ సారి కొంచెం మోతాదు పెంచి, సిరెంజిలో కాస్త ఎక్కువ మొత్తంలో ‘అట్రోపిన్’ తీసుకొని ఆమె నరంలోకి మెల్లగా పోనిచ్చాను. అంతకు ముందే ఇచ్చిన ‘ప్రాలిడాక్సైం’ విరుగుడు మహత్యమో, లేక వరుసగా ఇస్తూన్న అట్రోపిన్ చలవో, అప్పుడే తెరుచుకొన్న బిలంలా తన కనుపాపలు కాస్త పెద్దవవడం మొదలైంది.

తన కనుపాపనైతే చూడగలిగాను కానీ ఆ కన్నుల్లోంచి ‘ఆమె’ను చూడలేకపోయాను. ఎంత బాధ ఉంటే ఓ మనిషి ఆత్మహత్య అనే ఆఖరి మెట్టుకు చేరుకొంటాడు? ఆ బాధ తీర్చే శక్తి నాకుందా? ఇప్పుడు ఈ ప్రాణాన్ని బయటపడవేయగలను, కానీ ఆ బాధను తీసివేయడం నా చేతుల్లో లేదు కదా అని ఒక్క క్షణం అనిపించింది.

***

ఉరవకొండ ప్రభుత్వాసుపత్రి అవడానికి ఆసుపత్రే అయినా ఓ పెద్ద సైజు ప్రాథమిక ఆరోగ్య కేంద్రం. వైద్యవిధానపరిషత్ కిందకు వచ్చే సామాజిక ఆరోగ్య కేంద్రం.
24 గంటల వైద్యసేవ కోసం ప్రభుత్వం కాంట్రాక్టు వైద్యునలయితే నియమించింది కానీ, అక్కడ ఆ సేవలందించడానికి కావాల్సిన పరికరాలు, సాధనా సంపత్తికి ఎప్పుడూ కొరతే.

నేను పని చేసేది గుంతకల్లు ప్రభుత్వసుపత్రే అయిన డిప్యుటేషన్ పై ఓ వారం రోజుల నుంచి ఉరవకొండలో ఉన్నాను.

సాయంత్రం పని అయిపోగానే అనంతపురం బయలుదేరేవాన్నే, కానీ ఆ రోజు డ్యూటీలో ఉన్న డాక్టరు ఆరోగ్యం బాగాలేకపోవడం వల్ల వరుసగా రెండో రోజూ నేనే నైట్ డ్యూటీ చేయాల్సి వచ్చింది. శనివారం కావడం వల్ల, సాయంత్రం పెద్దగా ఓ.పి. లేదు. ఈ రోజు కాస్త ప్రశాంతంగా గడచిపోతుంది అనుకొనేటప్పటికి సన్నగా
జల్లు పడడం ప్రారంభించింది.

పక్కనే ఉన్న టీకొట్టు నుంచి అటెండరు మల్లన్న మంచి మసాల టీ పట్టుకొచ్చాడు.

ఉన్న ఒక్క నర్సు సునంద, మల్లన్న, నేను ఏదో పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకొంటూ ఉండగా  హడావుడిగా ఓ ఆటో వచ్చి ఆగింది. ఆటోలో నుంచి నురగలు కక్కుకూంటూన్న  బక్కపలుచటి మనిషిని ఓ ఇద్దరు చేతుల్లో మోస్తూ తెచ్చి రూంలో పడుకోబెట్టారు.

“సార్! దాని మొగుడు, పోయిన వారమే పురుగుల మందు తాగి పాణాలు తీసుకొన్నాడు. అబ్బుటి నుంచి ఏడ్చి, ఏడ్చి గుడిసెలోనే ఉన్నాది, ఈ పొద్దు పలకరిద్దామని వాళ్లింటికి పోతే కిందపడి కాళ్ళూ, చేతులూ కొట్టుకుంటాంది. ఆ పక్కన తాగి పడేసిన ఎండ్రిన్ డబ్బా ఉంది. అబ్బుడే ఊర్లోకి వచ్చిన షేర్ ఆటోలో ఈయమ్మని ఏసుకొచ్చినాం” అని ఒక్క గుక్కలో జరిగిందంతా చెప్పేసారు చిన్నహోతూరు
నుంచి ఆటో వేసుకొని ఆమెని తీసుకొచ్చిన ఊరివాళ్లు.

వాళ్లతో ఓ పక్క మాట్లాడుతూనే సిస్టర్ తెచ్చిన ఓ చిన్న ప్లాస్టిక్ గొట్టాన్ని తీసుకొని మెల్లగా ముక్కు ద్వారా పొట్టలొకి పంపి, స్టెతస్కోపుతో దాని చివర కడుపులోనే ఉందని నిర్దారించుకొని, ఓ పెద్ద సిరెంజితో రెండు బాటిళ్ల ‘నార్మల్ సెలైన్’ పంపి మళ్ళీ అదే సిరెంజితోనే తిరిగి ఆ సైలైనంతా బయటకు లాగి ‘గాస్ట్రిక్ లావాజ్’ చేయడం మొదలుపెట్టాను.

ఇది నేనిలా ఓ వైపు చేస్తూంటే, ముంజేతి నరానికి వదులు కాకుండా ఓ ఐ.వి.కాథటర్ని పెట్టి మెల్లగా తన రక్తనాళాల్లోకి సైలెను బాటిల్లోని మందును పంపసాగింది సిస్టర్ సునంద. మల్లన్న దగ్గర్లో ఉన్న కుర్చీని జరిపి
‘కూర్చోండి సార్’ అన్నాడు.

అప్పటి నుంచి ప్రతి పదిహేను నిముషాలకు ఒకసారి నేను, మరొకసారి సిస్టరు ఆమె కనుపాప తీరుని, మణికట్టు దగ్గర నాడీవేగాన్ని గమనిస్తూ తగిన మోతాదులో ‘అట్రోపిన్’ ఇస్తూ వచ్చాం. ఎప్పుడో అర్ధరాత్రికి  ఆమెకు కాస్త తెలివి వచ్చింది.

***

“నీ పేరేంటి? మీదే ఊరు? ఏం జరిగింది?” అంటూ ఒక్క ప్రశ్న తర్వాత ఇంకొక్కటి వేస్తూ పోయాను.

సగం తెరిచిన కనులతో మెల్లగా ఏదో గొణుగుతూ ఉంది.
అలా కొద్దిసేపయ్యాక నోట్లో ఊరుతూన్న లాలాజలం అంతా ‘అట్రోపిన్’ ఎఫెక్టుతో ఆగడం మొదలుపెట్టాక ఆమె మాటతీరు కాస్త మెరుగైంది.

“నా పేరు చెన్నమ్మ సారూ. ఊర్లో అంతా చెన్నవ్వ అని పిలుస్తారు. ఏదో ఇంత యవసాయం చేసుకొని బతుకుతాన్నాం. ఈ సారి అప్పుసప్పూ చేసి ఏసిన చెనిక్కాయంతా వానకు కొట్టుకుపోయింది. ఇన్నాళ్యూ వొర్సం లేక పంట ఎండిపోయె. ఊరంతా ఎడారి ఐపొయె.ఇప్పుడేమో ఈ పాడు వానలకు చేతికొచ్చిన పంట పోయింది. అది చూసి తట్టుకోలేక నా పెనిమిటి పోయినారమే ఎండ్రిన్ తాగి పాణాలిడిచినాడు. నన్నిట్లా వొదిలేసి ఆయప్ప దారి ఆయప్ప సూసుకొన్నాడు. అనంతపురం కూడా కొండబోయినాం కానీ ఏమీ పయోజనంలేకపాయ ఉన్న అప్పు సాలక నెత్తి మీద ఇంకో అయిదువేలు పడినాయి. నేనెక్కణ్నుంచి
తెత్తును సారూ! ఉండేకి ఓ గుడిసె, తినేకి ఇంత సంగటి కూడా కస్టమైపాయె ఈ అప్పులోళ్లతో. ఆ వడ్డీ అంతా యాడ నుంచి తెచ్చి కట్టేది సారూ. అందుకే ఈ పని చేస్తి..”

ఆగకుండా చెప్తునే పోతోంది చెన్నవ్వ.

“అట్లంటే ఎట్ల చెన్నవ్వ, మీ ఊరోళ్ళకు నీ గురించి తెలియదా? సర్పంచితో నేను మాట్లాడుతాలే, అప్పులోళ్లు సతాయిస్తే పోలీసోళ్లకు చెప్పాలి. నీవున్న పరిస్థితిలో ఎవరైనా నీకు సాయమే చేస్తారు. ఆ క్రాపు లోనో ఇంకోటో ఏదో ఒక దారి ఉండకపోదు” అని తనకి ఆత్మస్థైర్యం కలిగించే ప్రయత్నం చేశాను.

“లేదు సారూ, నేను చానా ధైర్న్యంగా బతికిందాన్నే. ఈ ఒక్కసారికీ నన్ను గడ్డకేయండి సారూ! ఇన్నాళ్యూ యాదో ఒకటి… తినో తాగో బతికినాం. కానీ ఆ పెనిమిటే పోయినంక ఆ బాధ తట్టుకోలేక ఈ పాడుపని చేసినాను కానీ బతికే ధైర్న్యంలాక కాదు” ఇంకిపోయిన కన్నీళ్లతో చెప్తోంది చెన్నవ్వ.

అలా ఆ రాత్రంతా మాటల్లో పడి తన గురించి, తన సంసారం గురించి,వాళ్ల దగ్గరి బంధువుల గురించి మాట్లాడుతూంటే తెల్లవారిపోయింది.

తన పెనిమిటంటే ఎంత ప్రేమో ఆ మాటల్లో ప్రతి వాక్యమూ  పట్టించింది.  ఒక మనిషిపై మరో మనిషి చూపే ప్రేమ, ఆప్యాయతలన్నా నాకు తగని ఆపేక్ష.

అందుకేనేమో నాకు తెలియకుండానే ఆ కొద్ది గంటల్లోనే ఎదో తెలియని సాన్నిహిత్యం ఏర్పడిపోయింది చెన్నవ్వతో.

ఉదయం ఎనిమిది గంటలయ్యేసరికి నా రిలీవర్ వచ్చాడు. చెన్నవ్వ పరిస్థితి బాగా మెరుగుపడింది.

అప్పటికే గుంతకల్లు ఏరియా ఆసుపత్రికి ఫోన్ చేసి ఈ విషయం కబురు చేయగానే, వాళ్ళు పంపిన అంబులెన్స్ కూడా సిధ్దంగా ఉంది.

చెన్నవ్వతో “గుంతకల్లులో ఇంకా మంచి వైద్యం దొరుకుతుంది, ఇంకా రెండు, మూడు రోజులు జాగ్రత్తగా ఉండాలి. అక్కడ బాగా చూసుకొంటారు. సోమవారం నా డ్యూటీ గుంతకల్లులోనే, అక్కడ కలుస్తాను” అని ధైర్యం చెప్పి నేను అనంతపురం బస్సెక్కాను.

***

ఊరు చేరినా, పడుతూన్న వర్షం ఆగలేదు. సన్నగా అలా కురుస్తూనే ఉంది మూడు రోజులుగా.

ఇల్లు చేరగానే స్నానం చేసి అమ్మ పెట్టింది తిని వెంటనే పరుపు పై పడిపోయాను. ఒళ్లు తెలియని నిద్ర పట్టినా, కలలో ఎక్కడో లీలగా చెన్నవ్వ మాటలే వినపడుతున్నాయి.

“ఈ దేశంలో వ్యవసాయం దండుగ, ఐ.టి.యే సర్వరోగనివారణి” అని రాజకీయనాయకులు లెక్చర్లిచ్చే కాలం అది. అప్పటికి నేను పని చేసిన రెండు, మూడేళ్లలో దాదాపు యాభై, అరవై ఇలాంటి కేసులే చూసిన అనుభవం. చాలా కేసుల్లో, కొంత మందిని కాపాడగలిగినా, మరి కొంత మంది మరణం అంచుకు వెళ్లి తిరిగొచ్చినా… ఉన్న అప్పులకు మళ్ళీ ఇంకొన్ని తోడయ్యి వీళ్ల పరిస్థితి ఏంటి? అనే ఆలోచనలు సుళ్లు తిరిగేవి.

మళ్లీ సోమవారం పొద్దున కానీ కళ్లు తెరవలేదు. ఆ రోజు గుంతకల్లులో డ్యూటీ. ఉరవకొండకు డిప్యూటేషన్ పై వచ్చిన వారం రోజులు అయిపోయాయి. ఏడింటికల్లా అనంతపురం-గుంతకల్లు ప్యాసింజరు పట్టుకోవాలని రైన్ కోటు వేసుకొని, తలపై ఓ క్యాప్ పెట్టుకొని నా బైకుని రయ్యిమని స్టేషన్ వైపు పరుగులెత్తించాను.

***

గుంతకల్లు చేరగానే, అలా ఆస్పత్రిలో అడుగు పెట్టానో లేదో, గేటు దగ్గర ఏడుస్తూ ఓ పదిహేనేళ్ల కుర్రాడు, వర్షంలో తడుస్తూ నిలబడ్డాడు.

భుజం మీది తువ్వాలునైనా నెత్తిమీద పెట్టుకోకుండా తలో దిక్కూ చూస్తున్నాడు. లోపలికి రమ్మని చెప్పి “ఏమయ్యా! ఏమయ్యింది ?” అంటే “మా అత్త సచ్చిపోయింది సార్. ఆయమ్మ శవాన్ని ఇచ్చేదానికి పోలీసోల్లు లెక్క అడుగుతాండారు. ఓ పక్క అది పోయి మేమేడుస్తాంటే ఈల్లు లెక్కీలేదని సతాయిస్తాన్నారు. చేతిలో ఒక్క పైసా లేదు. ఏం జేయాల్నో దిక్కు తెల్డం లేదు సార్” అని దిగులుగా అన్నాడు.
మనస్సు చివుక్కుమంది. జేబులో చేయి పెట్టి దొరికిన ఓ వంద అతని చేతికిచ్చాను.

ఈ పోలీసు మామూళ్లు మామూలే అయినా పోస్ట్ మార్టం దగ్గర కూడా ఈ కక్కుర్తి ఏంటో అర్థం కాక చివ్వుమని కోపం వచ్చింది.

వీళ్ల సంగతేందో తేల్చాలని పోలిసు కానిస్టేబులు ఉండే మార్చురీ వైపు వెళ్ళాను. అక్కడ గుమ్మం దగ్గర ఎవ్వరూ లేరు. ఆ వర్షంలో కూడా పక్కనే ఓ తడిక కింద కానిస్టేబుల్ రమణ, మార్చురీ ‘తోటీ’ నంజయ్య దమ్ము కొడుతూ కనిపించారు.

“ఏం రమణా ఈ పిల్లోన్ని పైసలు అడిగావంట?” అని కాస్త కోపంగా అన్నాను. “ఏదో పేపర్లకి, మిగతా సరంజామాకి వాళ్లనే ఖర్చు పెట్టుకోమని చెప్పాను సార్, మాకిమ్మని కాదు” అంటూ ఏదో నసిగాడు రమణ .

అంతలో నంజయ్య తాగుతూన్న సిగరెట్ ముక్క పక్కన పారేసి “కరెక్టు టైంకి వచ్చారు సార్. పదండి నెక్స్టు కేసు మీదే” అంటూ నెత్తిన తుండుగుడ్డ వేసుకొని ఆ తడిక నుంచి బయటకు వచ్చాడు.

“సరే పద” అని తలుపు తీసుకొని లోపలికి వెళ్ళాను.

ఆ చీకట్లో, మార్చురీ బల్ల మీద ఏ కదలిక లేకుండా, చల్లగా చెన్నవ్వ శరీరం.

బయట…

వర్షం ఆగిపోయింది.