గూడెం పరిసరాలు అలవాటు అవుతున్నాయి . మొదట్లో కుతుహలంగా , ఆరాగా , సంశయంగా నన్ను , నారాకని వెంటాడే చూపులు మెల్లి మెల్లిగా స్నేహంగా, ఎదురుచూస్తున్నట్లుగా ఉంటున్నాయి. నాకు కూడా ఇప్పుడు ఆ పరిసరాలు ఎంతో ఆత్మీయంగా అనిపిస్తున్నాయి . ఆ పిల్లలు చదువుకోవటం కోసం ఏదైనా చెయ్యాలని ఇష్టంగానే మొదలు పెట్టినా నా రాకని అక్కడ ఎంతవరకూ ఆహ్వానిస్తారో అన్న కొద్దిపాటి జంకు మాత్రం మొదట్లో ఉండేది .
ఇప్పుడైతే అది నా సామ్రాజ్యం అన్నంత ధీమా ! దారి పొడవునా పలకరింపులు కి సమాధానాలు చెబుతూ వెళ్లటం అలవాటైపోయింది .
‘ టీచరమ్మా, అప్పుడే వస్తున్నావూ? ఇంటికెళ్ళి కాస్త టీ నీళ్ళన్నా తాగొస్తున్నావా లేదా?’ చేటలో బియ్యం చెరుగుతూ ఆ పెద్దావిడ ఎప్పటిలాగే పలకరించింది. సమాధానంగా తలూపేను.
స్కూలు నుండి వస్తూనే పుస్తకాల సంచీలు గుమ్మాల్లోకి విసిరి, రోడ్డు మీద ఆటల్లో మునిగిపోయిన పిల్లలు మాత్రం ‘టీచర్, ఇప్పుడే వస్తాం ‘ అని ఓ కేక పెట్టేరు అయిష్టంగానే. తనకు తెలుసు వాళ్లకి ఆటలు ఎంత ఇష్టమో! అసలు ఆటలు వాళ్ల హక్కు కాదూ? కానీ… చదువుకోవద్దూ !
వీధి కుళాయిల దగ్గర స్కూలు యూని ఫారాల్లో ఉన్న ఏడెనిమిదిమంది ఆడపిల్లలు, ఒకరిద్దరు మగ పిల్లలు నీళ్లు పడుతూ ఇబ్బందిగానే నవ్వు ముఖాలు పెట్టేరు .
ఆ రోజు కమల నాకు గూడెం పరిచయం చేస్తూ చెప్పిన మాటలు ఇంకా నా చెవుల్లో స్పష్టంగా వినిపిస్తున్నాయి.’టీచరుగారు, ఇక్కడ ఆడవాళ్లు, మగవాళ్ళు పెద్దవాళ్లంతా రోజూవారి పనుల్లోకి వెళ్లిపోతారు. పిల్లలు స్కూలు నుండి వచ్చి ఇంటిపని, వంట పని చేసిన తర్వాతే క్లాసుకి రాగలుగుతారు.’
నిజమే, నేను వెళ్లిన కాస్సేపటికి ఒక్కొక్కరూ తమ పనులు ముగించుకుని పుస్తకాలతో వచ్చి కూర్చుంటారు. ఆ ముఖాల్లో అలసట చూస్తే మనసు చివుక్కు మంటుంది. ఆ అలసటని మాయంచేసే మంత్రదండమేదైనా నాచేతిలో ఉంటే ఎంత బావుణ్ణు !
వీళ్ళకి ఇంకో అరగంట పడుతుంది పనులు తెముల్చుకు వచ్చేందుకు. ఈలోగా చిన్న పిల్లల చేత అక్షరాలు దిద్దించి వాళ్లని పంపెయ్యాలి . క్లాసుకోసం కేటాయించిన వరండాలోకి చేరేను . నన్ను చూస్తూనే సుమజ పరుగెత్తుకెళ్లి కుర్చీ తెచ్చివేసింది . పాస్టర్ గారింట్లో దాచి పెట్టిన చాపలు తెచ్చి పరిచింది . మైఖేల్ పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి బోర్డ్ తెచ్చి గోడకి తగిలించాడు.
ఎవరూ చెప్పకుండానే ఎంతో సహజంగా వాళ్లు అవన్నీ అమర్చేసేరు . ఈ పిల్లలు ఏదైనా సాయం చెయ్యాలంటే ఎవరికోసమైనా సరే ముందు ఉంటారు . బహుశా పెద్దలనుండి చూసి నేర్చుకుంటున్నారేమో ! సహజీవనం అనే మాటకి సరి అయిన అర్థం ఇస్తున్నాయి గూడెంలో నేను చూస్తున్న జీవితాలు. బయటి నాగరిక ప్రపంచం కంటే ఇక్కడ మనుషుల మనసులు విశాలమనిపిస్తూంది.
అరగంట గడిచి, మెల్లిగా పెద్ద పిల్లలు రావటం మొదలైంది . అటెండెన్స్ తీసుకుంటూంటే రాజు క్లాసులో లేకపోవటం గమనించేను . నిన్నా రాలేదు . ఏమైంది? అడుగుదామని తలెత్తితే వరండా ప్రక్కనుంచి సైకిల్ నడిపించుకుంటూ వెళ్తున్నాడు .
‘ రాజూ, క్లాసుకి టైమైంది , పుస్తకాలు తెచ్చుకో’ క్రితం రోజు విషయం మాట్లాడకుండా పిలిచేను.
‘రేపొస్తాను టీచర్, సెంటర్ దాకా వెళ్లాలి, సైకిల్ పంక్చర్ పడింది. ‘
‘క్లాసు అయ్యేక బాగు చేయించుకో . నిన్న కూడా నువ్వు రాలేదు’ సీరియస్ గానే చెప్పేను.
‘ఈ రోజు రాను టీచర్ ‘ అంటూనే వాడు సైకిల్ పట్టుకుని ముందుకెళ్లిపోతున్నాడు. క్లాసులో పిల్లలంతా పుస్తకాల్లోంచి తలలు పైకెత్తి చూస్తున్నారు . జాన్ చెబుతున్నాడు,
‘ టీచర్, నిన్న రాత్రి రాజుని వాళ్ల నాన్న బాగా కొట్టేడు సైకిల్ బాగు చేయించలేదని.’
పిల్లల్ని పిల్లల్లా చూడరే ఇక్కడ. వాళ్లు కూడా పెద్దల్లాఉండాలి. ఇంటి జరుగుబాటులో పెద్దలతో సమంగా బాధ్యత తీసుకోవాలి. వాళ్లకి పిల్లలుగా హక్కులు ఏవీ లేవు. పుడుతూనే బాధ్యతలతో పుడతారు. పైగా ఇంటికి కనీసం ముగ్గురు లేదా నలుగురు పిల్లలు. ఆలోచనల్లోంచి ఉలిక్కిపడ్డాను……………………………..
వెనుక నుంచి పెద్ద కేక ! వెనకింటి వరండాలో ఉన్న ఒక వ్యక్తి బయటకొచ్చాడు,
‘ మేష్టరమ్మా, నువ్వు ఉండు. నేను చెబుతా వాడికి ‘ ,అంటూనే ‘అరేయ్, మేష్టరమ్మ పిలుస్తూంటే వినబడ్డంలా?’ అంటూనే వంగి నేల మీద దేనికోసమో వెదికేడు, మరు క్షణం అతని చేతిలో ఒక పెద్ద రాయి ! ఏం జరుగుతోందో నాకు అర్థం అయ్యేలోపు అతను ఆ రాయిని రాజు మీదకి విసిరి ముందుకు పరుగెత్తాడు. సైకిల్ ప్రక్కన పడేసి, నేల మీద మరో రాయి అందుకుని రాజు అంతే వేగంగా దాన్ని వెనక్కి విసరడం, వెంటనే పరుగున వీధి మలుపు తిరగడం జరిగిపోయేయి .
నేను ఏంచూసేను ?! క్షణ కాలం మనసు మొద్దుబారింది.
*
తాజా కామెంట్లు