సఫర్

 

may1

 

– రాధ మండువ

దృశ్యం: ప్రవీణ కొల్లి 

~

 

ఏదో పోయిందట నాలో.

పోయిన మనిషిని వెనక్కి తెచ్చుకుందామని ఇవాళ “గంట ముష్టి” (ఆంగ్లంలో అవర్లీ రేట్ ) తో ఉద్యోగం చేయించుకునే వాళ్ళకి ఓకె చెప్పేశాను.

“వెల్ కమ్ ఆన్ ది బోర్డ్ మిష్టర్ శ్రీరామ్” ఆత్మ లేని ఆత్మీయ గొంతు.

“ఇహిహి” అంటూ లేచి షేక్ హాండిచ్చి ఇంటికి బయల్దేరాను.

“మరీ ముద్దపప్పులా ఉండకుండా అవర్లీ రేట్ ఎక్కువ అడగండి. సాయంత్రం మీరొచ్చేటప్పటికి నేను ఉండను. నాలుగుకే బయల్దేరతా” పొద్దున నేను బయటికి వచ్చేముందు మెత్తని దిండు మీద తల పెట్టి మత్తు కళ్ళతో చూస్తూ సుజాత అన్న మాటలు గుర్తొచ్చాయి.

ఇంటికి వెళ్ళబుద్ధి పుట్టడం లేదు. వెగటు, ఏదో నొప్పి, కడుపులో దేవుతున్నట్లు.

ఎందుకు మనస్ఫూర్తిగా ఈ పని చేయలేను? నా కోసం నేను నిమగ్నమవగలిగిన విషయాలు కాకుండా ఇంకా ఇంకా సంపాదించాలన్న యావ కోసం లేదా స్టేటస్ కోసం ఎలా పనిచేయడం? దాని వల్ల లోకంలో కేయాస్ మరింత ఎక్కువవడం తప్ప ఏం ఒరుగుతుంది?

తెలీని ద్వేషం, కసి, బిడియం – సమాజం మీద, పెద్దవాళ్ళ మీద, ఇప్పుడు ఈమెకున్న కోరికల మీద.

“ఏమోయ్, మళ్ళీ ఉద్యోగంలో చేరావటగా మీ ఆవిడ చెప్పింది” గేటు తీస్తున్న నా భుజం మీద చరుస్తూ ప్రక్కింటి అంకుల్.

చిన్నగా తల తిప్పి తదేకంగా చూశాను అతని వైపు.

“ఏమిటీ ముఖం అలా ఉంది ఆరోగ్యం బాగాలేదా? అసలే బయట చలి జ్వరాలు” అన్నాడు తపతపలాడుతూ.

“చలి వల్ల కాదు. ఒళ్ళంతా కల్మషం పేరుకుని ఉంది. కడుక్కోవాలి” అన్నాను. నా మాటలు అర్థం కాక – అర్థం కావని తెలుసు ముసలాయనకి – ముఖం వేళ్ళాడేశాడు.

తాళం తీసి లోపలకెళ్ళి తలుపేసుకున్నాను.

 

***

ముష్టి ఎంతేస్తావు? ఎన్ని గంటలు అడుక్కోవాలి లాంటి మాటల వల్ల చేదయిన నోరుని శుభ్రం చేసుకోవాలనిపిస్తోంది. బ్రష్ చేసుకోవడానికి బాత్ రూమ్ లోకి దూరాను.

ఇలాంటి వ్యవహారాల్లో తపన పడటం, వీళ్ళందరికీ ఆలోచించి అవసరానికి తగ్గట్లుగా ఉత్తరాలు రాయడం, అఫిషియల్ గా సమాధానాలు చెప్పడం – ఇంతకు ముందు ఇవన్నీ చేసినవే అయినా ఇప్పుడు ఇలా మనీ మేటర్స్ డీల్ చేయడం బాధగా ఉంది… మరి ముందు ముందు ఎన్ని పాట్లు పడాలో?

అసలు దేని కోసం ఇప్పుడు మళ్ళీ ఈ పని? ఇన్నాళ్ళు చేశాను. ఉన్నది చాలదా? హాయిగా తిని ఇలా రాసుకుంటే ఏమవుతుంది?

“ఎక్కువ వత్తిడిలేని ఉద్యోగం తీసుకుంటాను అని చెప్పి చేస్తున్న ఉద్యోగాన్ని వదిలేసి ఆర్నెల్లు అవుతోంది. ఎప్పుడు చూసినా ఆ టేబుల్ ముందు కూర్చోని ఏంటి మీరు రాసేది… పైసాకి పనికి రాని పన్లు” ఆమె గొంతు కర్కశంగా…

మనిషి పక్కన లేకపోయినా కంఠం ఇంత ధాటీగా వినపడుతుందెక్కడనుండో…

సెల్ మోగుతోంది. “డాడ్, హౌ ఆర్యు?”

“యెస్ తల్లీ”

“డాడ్ మమ్ సెల్ అవుటాఫ్ కవరేజ్, అమ్మమ్మోళ్ళూర్లో సిగ్నల్స్ ఉండవేమిటో, సర్లే టెల్ హర్ ప్లీజ్ ఆమెకి కావలసిన డైమండ్ నెక్లెస్ సెట్ ఇక్కడ ఓక్ ట్రీ రోడ్ లో దొరికిందని”

“ఊఁ”

నా మూలుగు వినిందో లేదో ఫోన్ కట్ చేసేసింది.

ఇప్పుడవసరమా ఈమెకి డైమండ్స్? అడిగితే జరిగేదేమిటో కళ్ళ ముందు కదిలి వెళ్ళింది.

ప్రతి విషయంలోనూ వచ్చిన అశాంతి, అసంతృప్తి ప్రక్క వాళ్ళ మీదికి ప్రవహించి అట్నించి జలపాతం లా పెద్ద శబ్దంతో కాలాన్ని భళ్ళుమనిపించింది. మాటలు రాక మా్రన్పడిపోతే అటూ ఇటూ దుమికి నన్ను ఖండఖండాలుగా నరికి తిట్ల రూపంలో పారుతోంది.

బెడ్ చీదరగా ఉంది. ఉదయం లేచి దుప్పటి మడత కూడా పెట్టకుండా వెళ్ళిపోయిందనమాట. అసహ్యంతో దాన్ని విసిరి కొట్టాను. ఉన్న ఒక్కగానొక్క కూతురు తన కాపురం తను చేసుకుంటోంది. మా మీద ఆధారపడినవాళ్ళెవరూ లేరు. అయినా ఈమెకెందుకింత కాంక్ష?

గోడ మీదున్న రమణమహర్షి ఫోటో – కళ్ళల్లో స్వచ్ఛమైన ‘ఆత్మ’ ని దాచుకుని చూస్తున్నాడు నా వైపు. ఆ కళ్ళల్లో ఏదో శాంతి.

లేచి దుప్పటి తెచ్చి మడతపెట్టాను.

నాకేం కావాలో తెలీక, ప్రపంచంతో సంబంధం పెట్టుకోవడం నేర్చుకోక, పెట్టుకున్నా సరిగ్గా లేక కుళ్ళుతూ ఏడుస్తూ రేపేదో ఇది వదిలిపోతుందని ఎదురుచూస్తూ ఆ ‘రేపు’ రాగానే మళ్ళీ ఇంకో ‘రేపు’ ని కల్పించుకుంటూ చచ్చేంతవరకూ సాగాలా ఈ జంఝాటం?

చెవులు మూసేసుకుని కళ్ళ మీదికి దిండును లాక్కున్నాను.

 

***

 

సముద్రం తనలో తాను ఆలోచించుకుంటుందేమో నిశ్చలంగా ఒంటరిగా ఉంది నాలా.

నెల పైగా అయింది ఆమె ఊరికి వెళ్ళడంతో ఒంటరి జీవితం మొదలుపెట్టి. అమితమయిన బాధ, సంతోషం, ఫ్రస్టేషన్ అన్నీ కలగలిసి ఉన్నాయి సరే – కానీ ఏదో సమ్ థింగ్ స్పెషల్ ఈ ఒంటరితనంలో. ఇష్టం వచ్చిన సమయంలో తోచిన భావ వ్యక్తీకరణ, జంకూ గొంకూ లేని స్వేచ్ఛాపూర్ణ సమయం.

ఇంకొక ముఖ్యమైన ఉపయోగం – చిన్నగా నిదానంగా వండుకుంటూ, వండిన వాటిని ఆస్వాదిస్తూ తింటూ ఉండటం.

విరగబడి, ఒరుసుకుంటూ, రొప్పుకుంటూ పనిపిల్ల చేత పని చేయించే ఆమె గుర్తుకొస్తోంది. దేనికంతగా రాపిడి? ప్రశాంతంగా కూడా చేసుకోవచ్చు అని మొదటి నుండే చెప్పి ఉంటే అలా విపరీతంగా ఉద్రేకించకుండా ఉండేదేమో!

ద్వేషం ఇద్దరి మధ్యా ఊడల్లా దిగాక ఇప్పుడనుకుని ఏం ప్రయోజనం?

గట్టిగా ప్రక్కవాళ్ళ మీద దాష్ఠీకం చేయడం, చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచాన్ని నా ప్లాన్స్ తో కన్ఫర్మ్ చెయ్యడం – అలా జరగనప్పుడు తిట్లతో సత్కరించడం – ఇదంతా నా ‘నేను’ కి ఉన్న సహజమైన టె్రయిట్ అండ్ పవర్.

ఈ ‘నేను’ కి ఉన్న శక్తి అంతా ఇలా నిదానంగా రాసుకుంటుంటే బాగా తగ్గడమో, మాయమవడమో జరిగి అమితమైన ప్రశాంతతగా ఉంది. నా పని విలువ నిరూపణ అయిందన్న తృప్తేమో మరి తెలీదు. ఇదంతా ఇప్పుడు నాలో వచ్చిన మార్పు.

అంతకు ముందు ఆఫీస్ నుండొచ్చి ఇంట్లో ఆమె మీద మరింత ఎగరడం, అశాంతి ఉండేవి – ఇంత గొప్పవాడిని నేను, నన్ను సేవించుకుని నాకు బానిసలాగా ఉండాలి కదా! అన్నట్లుగా.

మనసులో ఉన్న చెడ్డ అంతా కరిగిపోతోంది జరిగిపోయిన జీవితాన్ని తలుచుకుంటున్నకొద్దీ.

ఇకనైనా మనసు ముడులు విప్పుకుందామన్న ప్రయత్నం.

ఇంత ఎక్కువ డబ్బు ఇచ్చే ఈ ఉద్యోగం కూడా పోతే ఎలా ఉంటుందో చూడాలని ఆసక్తిగా ఉంది. అయితే అసలు బేసిక్ కోర్ లెవెల్ లో ఈ పని కూడా చేయాలని లేదనీ, ఉద్యోగం వదలడం వల్ల పెద్ద తేడా రాదనీ తెలుసు. బయటి ప్రపంచం వల్ల ఏర్పరుచుకున్న ఇమేజెస్ కారణంగా ఈ అవర్లీ రేట్ ఉద్యోగపు ముసుగు పడింది కానీ నాకు కావాల్సింది మినిమమ్ కంఫర్ట్స్.

అసహ్యమైన చూపుల బాకులు వెన్నులో గుచ్చుకుంటున్నాయి. నీలిగాలి వీపంతా పరుచుకుని ఊపిరాడనివ్వడం లేదు.

చిన్నప్పుడు ఎన్నో సార్లు నిజంగా ఆసక్తి ఉన్న విషయాల గురించి మాట్లాడటానికీ, చేయడానికీ ప్రయత్నించాను. అది వెంటనే ‘పనికి మాలినదిగా’, ‘సమాజంలో దేన్నీ సంపాదించి పెట్టలేనిదిగా’ చూడబడి వెలివేయబడింది – ఇమ్మీడియట్లీ డిస్ కార్టెడ్.

ఒక రకంగా నాకున్న ఆర్థిక స్థితి, నాకున్న అధికారం లేదా నాకున్న ఇతర నైపుణ్యాలు – వీటి వల్లనే మిగతా మోరల్స్ కీ, నైసిటీస్ కీ విలువ వస్తోందని ఒక నమ్మకం. ఇంకా సులభమైన మాటల్లో చెప్పాలంటే నువ్వో గొప్ప అధికారివైతే నువ్వు పాడే పాటలకీ, పద్యాలకీ విలువ – ఇదీ చిన్నప్పటి నుండీ పెద్దవాళ్ళు, పంతుళ్ళు మెదడులో సృష్టించిన చిత్రం. వీటికి లోబడిపోయి తమనీ, తమ ఇష్టాలనీ చంపుకునే వాళ్ళే తొంభై తొమ్మిది శాతం మంది నాలాగా.

వద్దు అక్కర్లేదు ఇష్టం లేని పని వదిలెయ్, ఏమవుతుందో చూసుకో….

చూసుకోవడానికే మెయిల్ పంపాను ఆమెకి…

 

టింగ్ అంటూ సెల్ లో ఆమె రాసిన మెసేజ్. అది చూసే ముందు నేను ఆమెకి రాసిన లెటర్ చదివాను –

సుజ్జీ,

నాకు నలభై దాటి ఐదారేళ్ళవుతోంది. ఇక రాసుకోవడం తప్ప నేను మరో పని చేయలేనని కన్ఫర్మ్ చేసుకున్నాను.

నాకు కావలసినదేమిటో స్పష్టంగా నీకు చెప్పాలని ఎన్నో సార్లు ప్రయత్నించాను. కాని నువ్వు వినవు.

మనకి ఒకరంటే ఒకరికి ఉన్న అసంతృప్తితో ఎన్నాళ్ళని జీవించడం? వద్దు సుజ్జీ, ఇది మనిద్దరికీ మంచిది కాదు. ఇక నీకు నచ్చే విధంగా నేనుండలేను – నాకు నచ్చే విధంగా నేను జీవించాలనుకుంటున్నాను కనుక. మనకున్న దాంతో తృపి్తగా నాతో జీవించగలిగితేనే నువ్వు రా. నచ్చని పని చేయకూడదనుకునే నేను నిన్ను నచ్చని పని చేయమని అననని నీకు తెలుసు కదా!

ఉంటాను

రామ్

 

‘మీకు తమాషాగా ఉందా? మళ్ళీ రిజైన్ చేయడం ఎందుకు?’ నవ్వొచ్చింది – ఆమె మెసేజ్ చూడగానే.

అవును తమాషాగా ఉంది. భలే అర్థం చేసుకుందే ఇన్నాళ్ళకి. ఆహా! ఇద్దరి దారులు కలవడం మొదలవుతోందనమాట వ్యతిరేకంగా అయినా…

 

***

 

ఫరవాలేదు. ఇది కలవడానికి నాంది.

 

******