మంచుకొండ

MY

 

నా పేరు రాజేష్ యాళ్ళ. ఉండేది విశాఖపట్నంలో.
ఉద్యోగం ఇండియన్ ఓవర్సీస్ బ్యాంక్ లో క్యాషియర్ గా.
అప్పుడప్పుడూ కథలు రాయడం ప్రవృత్తి. తెలుగు భాషన్నా
తెలుగు సాహిత్యమన్నా ఎనలేని ఇష్టం.

— రాజేష్ యాళ్ళ

“ఎక్కు! బెంచీ ఎక్కి నిలబడు!!” చలం మేష్టారు కేక వేసేసరికి బిత్తరపోయి గబగబా బెంచీ ఎక్కేసాడు అనిల్.
“మూడో తరగతికే ఇంత కొమ్ములొస్తే ఎలారా నీకు?!” వాడేదో అన్నాడని ఇష్టమొచ్చినట్టు పక్క వాణ్ణి చితక్కొట్టెయ్యడమే?!” మళ్ళీ కోపంగా అరిచారు చలం మేష్టారు.
జవాబు ఏమీ చెప్పకుండా మౌనంగా తల దించుకున్నాడు అనిల్. క్లాసులో పక్కన కూర్చున్న గోపిగాడు తనను పదే పదే ఏడిపిస్తుంటే తట్టుకోలేక వాడి చెంప మీద గట్టిగా ఒక్క గుద్దు గుద్దేసరికి వాడు పక్కకు తిరిగడంతో వాడి కన్ను మీదకు పోయింది దెబ్బ!! క్షణాల్లో వాడి కన్ను నుదుటివరకూ పొంగుకొచ్చి భయంకరంగా వాచిపోయింది. దాని పర్యవసానమే ఇప్పటి దాకా తన వీపు వాయించి, బెంచీ ఎక్కించిన చలం మేష్టారి ఆగ్రహానికి కారణం!
హాజరు వెయ్యడం అయ్యాక పాఠం చెప్పేందుకు తెలుగు వాచకం తెరిచి అంతలోనే క్లాసు మధ్యలో నించున్న అనిల్ గాణ్ణి చూసి పుస్తకం మూసేసారాయన. “నీ వల్ల నాకు పాఠం చెప్పాలన్న ఆసక్తి కూడా పోయిందిరా!” అని కోప్పడి, “ఈ పూటకి ఎక్కాలు చదువుకోండ్రా!” అని పిల్లలకు ఆజ్ఞను జారీ చేసారు చలం మేష్టారు.
చిన్న పల్లెటూర్లోని ఆ స్కూల్లో చలం మేష్టారికి పాఠాలు బాగా చెపుతారని ఎంత మంచి పేరుందో, కోపానికి పరాకాష్టగా కూడా అంతే పేరుంది. ఒకటినుండి అయిదు తరగతులున్న ఆ పాఠశాలలో ఎంతోకాలంగా ఆయనొక్కడే మేష్టారు. వంద మందికి పైగా ఉండే అందరు పిల్లలనూ, అన్ని తరగతులనూ తానొక్కడే నల్లేరు మీద నడకలా గత పదహారేళ్ళుగా లాక్కొస్తున్నాడు.
స్కూల్ బంట్రోతు రంగయ్య లాంగ్ బెల్ కొట్టేందుకు వెళ్ళడం గమనించిన పిల్లలు గబగబా పలకా పుస్తకాలూ సర్దేసుకున్నారు. గంట మ్రోగడమే తడవుగా కేరింతలు కొడుతూ బైటకు పరుగులు తీస్తున్నారు. బెంచీ ఎక్కి శిక్ష అనుభవిస్తోన్న అనిల్గాది వైపు కక్ష సాధించిన సంతృప్తితో వెటకారంగా నవ్వుతూ చూస్తూ బైటకు వెళుతున్నాడు గోపి. ‘నీ పని బైటకొచ్చాక చెప్తానూ అన్నట్టు చూపుడు వేలు చూపుతూ అనిల్ గాడు బెదిరించడం మేష్టారి కళ్లలో పడనే పడింది.
“నువ్వు ఇంటికి వెళ్ళరా!” అని గోపి గాడిని గావు కేక పెట్టి పంపేసారు చలం మేష్టారు.
“ఎందుకురా నీకు అంత పొగరు?! వేలు పెట్టి బెదిరిస్తున్నావ్, వాణ్ణి చంపేస్తావా?” అనిల్గాడి వీపు మళ్ళీ పేలింది.

“వాదు నన్ను వెక్కిరిస్తున్నాడు సార్!” వెక్కుతూ వెక్కుతూ చెప్పాడు అనిల్ అందీ అందని తన చేతులతో వీపు వెనుక తడుముకుంటూ.
“ఇంతకూ వాడు నిన్నేమన్నాడని వాది కంట్లో పొడిచేసావ్?!”
“నేను చెత్తకుప్పలో పుట్టానట. అస్తమానూ అలా అని నన్ను ఏడిపిస్తున్నాడు.” వాడి దు:ఖం కట్టలు తెంచుకుంది.
‘ముందే ఏమైంది’ అని అడిగి ఉండాల్సింది అనుకున్నారు చలం మేష్టారు వాడి వైపు జాలిగా చూస్తూ.

Kadha-Saranga-2-300x268

***

“వదిలెయ్యండి మేష్టారూ! ఇంక కొట్టకండి… పసి పిల్లాడు కదా” చలం మేష్టారికి అడ్డం వెళ్తూ చెప్పాదు గిరి.
“అయిదో క్లాసుకొచ్చాడు, ఇంకా చిన్నపిల్లాడేంటయ్యా గిరీ! అసలు నిన్ను అనాలి. ముప్పూటలా వాదికి తిండి పెట్టి గారాబం చేస్తూ మేపుతున్నావ్!!” చలం మేష్టారి కోపం తారాస్థాయినుండి దిగడంలేదు.
బిక్కుబిక్కుమంటూ గిరి చాటునుండి చూస్తున్నాడు అనిల్ గాడు. అప్పటికే వాడి వీపు, చెంపలు బాగా వాతలు తేలిపోయి ఉన్నాయి, మేష్టారు కొట్టిన దెబ్బలకు!
“ఇంకెంత కాలం మేష్టారూ?! అయిదుగురు పిల్లలతో మొదలు పెట్టాను. వాళ్ళంతా వెళ్ళిపోయారు. వీడొక్కడె మిగిలాడు. ఇంకా పిల్లలను తెచ్చి పోషించే ఓపిక నాకూ లేదు. నాతో ఔన్నదుకైనా వీడిని సరిగ్గా చూసుకోకపోతే ఎలా చెప్పండి? ఉన్నంతలో బాగానే చదువుతాడు కదా! మనం కాకపోతే ఎవరు చూస్తాం చెప్పండి?” అనిల్ గాడిని దగ్గరకు లాక్కుంటూ చెప్పాడు గిరి.
“కానీ వీడికి అంత పొగరెందుకు చెప్పు? తోటిపిల్లలు వెక్కిరించిన మాత్రాన వాడి చేతికి పని చెప్పేసి వాళ్ల ఎముకలు విరగ్గొట్టేసి నా ఉద్యోగానికే ఎసరు పెట్టేస్తున్నాడు వీడు. ఐదో క్లాసుకొచ్చాడు… ఆ మాత్రం బుద్ధి రాకపోతే ఎలాగయ్యా? రోజుకో కేసు! వీడితో ఎలా వేగడం చెప్పు?!” కోపంగా చెప్పారు చలం మేష్టారు.
“ఇక ముందెప్పుడూ అలా చెయ్యడులెండి మేష్టారూ… ఈసారికి వదిలెయ్యండి! ఏరా అనిల్, ఇంకెప్పుడైనా ఇలాంటి తప్పు చేస్తావా?!” అడిగాడు గిరి.
చెయ్యను అన్నట్టుగా తల అడ్డంగా ఊపాడు అనిల్.
“నువ్విలా ప్రతిసారీ చెప్పడం, వాడు షరా మామూలుగా చెయ్యడం కొత్తేం కాదుగా?! వాడు మారతాడని అనుకోవడం కలలో మాట! వెళ్ళండి వెళ్ళండి!” విసుగ్గా చెప్పారు చలం మేష్టారు.
బాగా చిన్నదైన ఆ ఊళ్ళో అనాథలను చేరదీసి వాళ్ళూ వీళ్ళూ ఇచ్చిన విరాళాలతో అనాథాశ్రమాన్ని నిర్వహిస్తున్నాడు గిరి. ఇప్పటివరకూ అతను చేరదీసిన పిల్లలను ఎవరో ఒకరు దత్తత తీసుకుని టవున్లోకి తీసుకెళ్ళిపోయారు. ఇక మిగిలింది అనిల్ ఒక్కడే! ఎక్కడో దొరికాడు అని పసికందును తెచ్చి పడేసి తొమ్మిదేళ్ళ క్రితం ఎవరో తెచ్చి తన దగ్గర పడేసిన వాడిని ఓపిగ్గా పెచుతూ వచ్చాడు గిరి. పదిహేనేళ్ళ క్రితమే అతని భార్య మరణిచింది. వంట చేసేందుకు అతనికి సాయంగా ఓ నడివయసామే ఉంటుంది.
“ఏమయిందిరా? ఎందుకురా అలా మేష్టారి చేత దెబ్బలు తింటూనే ఉంటావ్?! నేను మాత్రం ఎన్నిసార్లు ఆయంకు సర్ది చెప్పగలను చెప్పు?!” సముదాయిస్తూ అడిగాడు గిరి.
“లేదు మావయ్యా! ఈ రోజు మేష్టారు స్కాలర్ షిప్ డబ్బులు వస్తాయని అప్లికేషన్ మీద నా సంతకం తీసుకున్నారు. దాన్ని పూర్తి చేస్తుంటే అందరూ మూగి….” ఏడుపుతో వాడు మాట పూర్తి చేయ్యలేకపోయాడు.
“ఏమైంది?! మూగి ఏం చేసారు?” ఏం వినాలో అని బాధపడుతూ అడిగాడు గిరి.
“ఆ అప్లికేషన్లో అమ్మ పేరు కానీ, నాన్న పేరు కానీ లేదట. అక్కడ మేష్టారు గీత గీసి వదిలేసారు. కింద మరోచోట నీ పేరు రాసారు. అది చూసి గోపి గాడు, రాంబాబు గాడు, ఇంకా ఇద్దరు ముగ్గురు నీకు అమ్మా నాన్నా లేరోచ్…. అంటూ గోల గోల చేసి నన్ను ఏదిపించారు. నాకు ఏదుపొచ్చింది మరి. క్లాసు అవ్వగానే వాళ్ళను ఒక్కొక్కణ్ణీ పట్టుకుని… బాగా…”
“అలా నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు అందర్నీ బాదేస్తే ఎలారా? వాళ్ళు అంతా కలిసి నిన్ను తంతే ఏం చేస్తావ్?! తప్పు కదా?!”
“వాళ్ళూ నన్ను కొట్టారు మావయ్యా! ఇంకా మేష్టారు కూడా!! కానీ వాళ్ళు అలా అంటుంటే నేనెందుకు ఊరుకొవాలి చెప్పు?!” తొమ్మిదేళ్ళ అనిల్ గాడికి ఏడుపును అదుపులో ఉంచుకోవడం మరిసాధ్యడలేదు.
దగ్గరగా హత్తుకుని వాది జుత్తులో వేళ్ళుంచి దువ్వుతూ ఉండిపోయాదు గిరి, ఎలా పందించాలో తెలియని అయోమయంతో, దిగులుతో!

***

ఆ రోజు భయం భయంగానే క్లాసులోకి అడుగు పెట్టాడు అనిల్.
“ఏరా! చాలా త్వరగా వచ్చేసావ్ ఇవాళ?” చలం మేష్టారు గర్జించారు.
అప్పటికే డజను మందికి పైగా పిల్లలు మోకాళ్ళ పైన కూర్చుని చేతులు కట్టుకుని ఉన్నారు.
‘ఈరోజు నా పని ఐపోయినట్టే’ అని మనసులో అనుకుంటూ బెదురుగా చెప్పాడు అనిల్, “వస్తుంటే దారిలో చెప్పు తెగిపోయింది సార్… అది కుట్టించుకోవడానికి నా దగ్గర డబ్బులు లేవు. మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళి గిరి మావయ్యనడిగి డబ్బులు తీసుకుని కుట్టించుకొచ్చేసరికి ఆలస్యం అయింది.”
“కుంటిసాకులు చెప్పమంటే సవాలక్ష చెప్తార్రా మీరు!” మాట పూర్తి అయ్యేలోగానే అనిల్ గాడి వీపు మీద దభీ దభీమని నాలుగు దెబ్బలు పడిపోయాయి.
“నిజమే చెప్తున్నా సార్!” గిర్రున కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగుతుండగా చెప్పాడు అనిల్.
మళ్ళీ గట్టిగా పేలింది అనిల్ గాది వీపు చలం మేష్టారి హుంకరింపుతో- “నోర్ముయ్! ఎదురు చెప్పావంటే వీపు చీరేస్తాను!!
***
గిర్రుమంటూ పదిహేనేళ్ళు గడిచిపోయాయి.
“సర్! వైభవ్ ఇండస్ట్రీస్ బోర్డ్ మీటింగ్ వచ్చే నెల పదహారో తేదీ పెట్టుకోవచ్చా అని అడుగుతున్నారు.” పీ ఏ ప్రదీప్ వినయంగా చెప్పాడు.
కాస్త ఆలోచించి చెప్పాడు అనిల్, “పదహారో తేదీ అని వాళ్ళే అనేస్తే ఎలా ప్రదీప్?!” వాళ్ళ ఎకౌంట్స్ ఇంకా ఫైనలైజ్ అవ్వలేదు కదా. రెండురోజుల్లో చెప్తామని చెప్పు.”
“ఓకే సర్!” పీ ఏ ఫోన్లో అవతలి వాళ్ళకు చెప్పడానికి బైటకు వెళ్ళాడు.
టేబుల్ మీదున్న ఫోన్ మ్రోగింది. “సర్! అహూజా గ్రూప్ ఛైర్మన్ గారు లైన్లో ఉన్నారు. మాట్లాడతారా?!” రిసెప్షనిస్ట్ అడిగింది.
“సరే, కనెక్ట్ చెయ్” చెప్పాడు అనిల్. కంపెనీ వ్యవహారాలకు సంబంధించిన కీలక విషయాలు కావడంతో పది నిమిషాల పైనే జరిగింది ఆ సంభాషణ.
ఫోన్ పెట్టేస్తుంటే, “ఎక్స్ క్యూజ్ మీ సర్…” అంటూ లోపలకి వచ్చాడు ప్రదీప్.
“ఇవ్వాళ మనం సీ షెల్స్ కంపెనీ బోర్డ్ మీటింగ్ కి వెళ్ళాలి. మధ్యాహ్నం లంచ్ అక్కడే! సాయంత్రం అయిదు గంటలకు పోర్ట్ ఇండోర్ స్తేడియంలో జరగబోయే కంపెనీ సెక్రటరీల కాంఫరెన్సును మీరు ప్రారంభించాలి. అక్కడ చీఫ్ లెక్చర్ కూడా మీదె…” ఆరోజు దినచర్యను వల్లె వేసాడు ప్రదీప్.
“చాలా టైట్ గా ఉంది ప్రదీప్ ఇవాళ షెడ్యూల్! సరే కానీ, ఏం చేస్తాం తప్పదుగా?! బయలుదేరదామా?!” టై సరిగ్గా బిగించుకుంటూ అడిగాడు అనిల్.
అలా ఉదయం ఆఫీస్ నుండి బయలుదేరింది మొదలు రాత్రి తొమ్మిది దాకా బిజీ అయిపోయాడు అనిల్. “కంపెనీ సెక్రటరీ అంటే ఇంత ఊపిరి సలపని జీవితం అని ముందే తెలిసి ఉంటే చదివే వాణ్ణి కాదయ్యా ప్రదీప్!” ఉసూరుమని కారు సీట్లో వెనక్కి చేరగిలపడుతూ చెప్పాడు అనిల్.
“అలా అనకండి సర్! దేశంలోనే మీకెంతో పేరుప్రఖ్యాతులున్నాయి. సంపాదన కూడా తక్కువేమీ కాదు. ఇంతకంటే అదృష్టం ఎవరికి ఉంటుంది చెప్పండి?” ప్రదీప్ మాటల్లో అసూయ కూడా తొంగి చూసింది.
“కావచ్చు కానీ నా కోసం నేనంటూ గడిపే సమయం ఉండడంలేదు ప్రదీప్!” బాధగా చెప్పాడు అనిల్.
“వస్తుందిలెండి… ముందు పెళ్ళి చేసుకోండి సర్!” అని నవ్వాడు ప్రదీప్”నాకే టైం దొరకడంలేదు… ఏదో సామెతలా నా జీవితంలోకి మరొకరా? చూద్దాంలే!” అనిల్ కూడ నవ్వాడు.
“కాంఫరెన్స్ తర్వాత డిన్నర్ చెయ్యమని చాలా అడిగారు సర్ వాళ్ళు!”
“నన్నూ అడిగారు ప్రదీప్. కానీ మధ్యాహ్నం భోజనమే బాగా ఎక్కువైంది. అందుకే పళ్ళ రసంతో సరిపెట్టేసాను. ఇంతకూ నువ్వేమైనా తిన్నావా?!”
“తిన్నాను సర్! థ్యాంక్ యూ!” చెప్పాడు ప్రదీప్.
అంతలో అనిల్ ఫోన్ మ్రోగింది.
“బాబూ, అనిల్ నువ్వెలా ఉన్నావ్?” అవతలినుండి ప్రశ్నించిందో స్త్రీ కంఠం.
ఆ గొంతులోని తేడాను వెంటనే పసికట్టాడు అనిల్. “ఏమైందమ్మా, ఎందుకలా ఉన్నావ్?!” ఆదుర్దాగా ప్రశ్నించాడు.
“నువ్వో సారి ఇక్కడకు రాగలవా అనిల్?” గద్గద స్వరంతో అర్థింపు వినపడి వెంటనే ఫోన్ పెట్టేసిన ధ్వని. మళ్ళీ చాలాసేపు ఆ ఫోన్ నంబర్ కి డయల్ చేసాడు కానీ ప్రయోజనం లేకపోయింది. అవతలి వైపు ఎవ్వరూ ఎత్తలేదు.

“ఏమయింది సర్? ఎనీ ప్రోబ్లెం?” ఆత్రుతగా ప్రశ్నించాడు ప్రదీప్.
“అదే తెలియడంలేదు. వెంటనే నేను ఊరు బయల్దేరాలి. తెల్లారేసరికల్లా చేరుకోవాలి. ప్లీజ్, నాకో సాయం చెయ్యాలి ప్రదీప్. మరో గంటలో నేను హైదరబాద్ ఫ్లైట్ అందుకోవాలి. నాకు టికెట్ ఎయిర్ పోర్ట్ కి తెచ్చి ఇవ్వగలవా?” అర్థింపుగా అడిగాడు అనిల్.
“అయ్యో అదెంత పని సర్! దార్లో ఉన్న ట్రావెల్ ఏజెన్సీ దగ్గర నన్ను వదిలెయ్యండి. ఈలోపుగా ఇంటికి వెళ్ళి అన్నీ సర్దుకుని ఎయిర్ పోర్టుకి రండి.” వెంటనే చెప్పాడు ప్రదీప్.
దార్లో ప్రదీప్ ను వదిలిపెట్టి తను ఇంటికి చేరుకున్నాడు. గబగబా బట్టలు బ్యాగ్ లో సర్దుకుని, స్నానం చేసి ఆ వెంటనే ఎయిర్ పోర్టుకు చేరుకున్నాడు. దార్లోనే హైదరబాద్ లోని తన మిత్రునికి ఫోన్ చేసి హైదరాబాద్ నుండి ఊరికి వెళ్ళేందుకు కారు ఏర్పాటు చేసుకున్నాడు.
కారు దిగి అడుగులు వేస్తున్న అనిల్ కి పరుగులాంటి నడకతో ఎదురొచ్చాడు ప్రదీప్. అనిల్ చేతికి ఓ కవర్ అందిస్తూ చెప్పాడు, “సర్, ఈ కవర్లో టికెట్ ఉంది. మరో పావుగంటలో హైదరాబాద్ ఫ్లైట్ బయల్దేరబోతోంది. మీ పేరు ఇప్పటికే చాలాసార్లు పిలిచారు. వెళ్ళండి.” తొందరపెట్టాడు ప్రదీప్.
“థ్యాంక్ యూ సో మచ్ ప్రదీప్!” అని ఎయిర్ పోర్టు లోపలికి పరుగు పెట్టాడు అనిల్.
“హ్యాపీ జర్నీ సర్!” ప్రదీప్ మాటలు వినిపించాయి వెనుకనుండి.
వెనక్కి తిరక్కుండానే చెయ్యి ఊపి లోపలికి వెళ్ళాక సరిగ్గా మరో పావుగంటకల్లా విమానంలో కూర్చున్నాడు అనిల్. ఖచ్చితంగా బయల్దేరవలసిన సమయానికే విమానం గాల్లోకి లేచింది. నిస్త్రాణగా కళ్ళు మూసుకున్నాడు అనిల్. అతని మనసులో ఏవేవో ఆలోచనలు! విమానం ముందుకెళుతున్నా అతని మనసు మాత్రం పదిహేనేళ్ళ వెనక్కి మళ్ళింది.
***
ఆ రోజు ఎప్పుడూ లేనంత ప్రసన్నంగా ఉంది చలం మేష్టారి ముఖం. ఆయనకు ప్రమోషన్ తో పాటూఅ టవున్లోని హై స్కూల్ కి బదిలీ కావడమే అందుకు కారణం!
హడావిడిగా పరుగు పెడుతూ వచ్చిన రంగయ్య తెచ్చిన వార్త వింటూనే ఆయన ముఖంలోని ఆనందం మటుమాయమైంది. వెంటనే ఊళ్ళోకి బయలుదేరారు చలం మేష్టారు. గుమిగూడిన జనం మధ్యలోంచి ఖాళీ చేసుకుంటూ ముందుకు వంగిన ఆయనకు అక్కడ కనిపించిన దృశ్యం – విగతజీవుడై ఉన్న గిరి, ఆ పక్కనే “మావయ్యా…. మావయ్యా….” అంటు బిగ్గరగా ఏడుస్తూ అనిల్!
ఉదయాన్నే గుండెపోటుతో మరణించాడు గిరి. మంచివాడిగా పేరు పొందడంవల్లనో ఏమో, ఊరు ఊరంతా అక్కడే ఉంది. అంతా తలా చెయ్యీ వేసి అతని అంతిమసంస్కారానికి ఏర్పాట్లు చేస్తున్నారు.
“బ్రతికితే ఇలాంటి బ్రతుకే బ్రతకాలి. తనకెవ్వరూ తోడు లేకపోయినా అమ్మానాన్నలు లేని పిల్లలకు తానే తోడై వాళ్ళదే లోకంగా బ్రతికాడు.”
“తనకు ఉన్న దాంట్లోనే ఇంకొందరికి పెట్టడం అందరి వల్లా అవుతుందా?! పుణ్యాత్ముడు!”
గిరి పట్ల సానుభూతితో, అభిమానంతో అక్కడి జనం చెప్పుకుంటున్న మాటలు వినబడ్డాయి చలం మేష్టారికి. అక్కడి హృదయవిదారక దృశ్యానికి, ఆ మాటలకు ఆయన కళ్ళలోనూ కన్నీళ్ళు సుడులు తిరిగాయి.
శవం లేచింది. “మావయ్యా….” అంటూ పెద్దగా ఏడుస్తూ వెనుకే పరుగెత్తాడు అనిల్. దహనం అవుతున్నంతసేపూ అనిల్ ను తనకు దగ్గరగా పొదవుకుని ఓదారుస్తుంటే వెక్కిళ్ళ మధ్యలో చెప్పాడు అని, “దేవుడు మంచోడు కాదు సార్! లోకంలో అందరికంటే మంచివాడైన మా మావయ్యను ఎత్తుకుపోయాడు.”
ఉబికి వస్తోన్న కన్నీటిని ఆపుకుంటూ చెప్పారు చలం మేష్టారు, “బాధపడకు నాన్నా! గిరి మావయ్య లేకపోయినా ఇకనుండీ నీకు నేనున్నానురా!” అనిల్ చెయ్యి పట్టుకుని తన ఇంటి వైపుగా నడుస్తూ.
తన ఇద్దరు కొడుకులతో పాటు అనిల్ ను ఏ లోటూ రాకుండా విద్యాబుద్ధులు నేర్పారు చలం మేష్టారు.
***
ఆలోచనలు, కునికిపాట్ల మధ్య హైదరాబాద్ చేరుకుంది విమానం. ఎయిర్ పోర్టు బైటకు రాగానే తన కోసం సిద్ధంగా ఉన్న కార్లో ఎక్కి కూర్చున్నాడు అనిల్.
తెలతెలవారుతుండగా ఊళ్ళోకి ప్రవేశించింది కారు. ఊరి పొలిమేరల్లోనే ఉన్న బంట్రోతు రంగయ్య ఇంటి దగ్గర కారు ఆపించాడు.
“రంగయ్య తాతా!” అని పిలిచాడు ఇంటి బైట నిలబడి.
“ఎవరూ?” అంటూ బాగా కిందకి ఉన్న ఆ తాటాకింటి చూరు కిందనుండీ వంగుని వస్తూ అడిగాడు రంగయ్య.
“నేను అనిల్ ని తాతా! ఎలా ఉన్నావు?” ఆప్యాయంగా అడిగాడు.
“నువ్వా అనిల్ బాబూ, నాకేం బాగానే ఉన్నాను కానీ సెలం మేట్టారి పరిస్తితే గోరంగా ఉందయ్యా! నిన్నే ఇంట్లో పెద్ద గొడవైపోయింది.”
“ఏమయింది?”
“పిల్లలిద్దరూ ఎప్పుడునుండో ఉన్నదంతా మాకు రాసిచ్చెయ్యమని గోల పెడతన్నారు బాబూ. ఆళ్ళ గోల బరించలేక నిన్ననే పంపకాలు సేసేసి రిజిట్రేసన్ కూడా సేసేసారు.”
“మరింక సమస్యేముంది?”
“అసలు సమస్య అదే కదా బాబూ. రిజిట్రేసన్ అయిపోగానే మీరు బైటకు నడవండంటూ సామాన్లు ఇసిరేసారు కొడుకులు, కోడళ్ళు!” కళ్ళనీళ్ళతో చెప్పాడు రంగయ్య.
చివ్వుమంటూ అనిల్ కళ్ళలోనూ కన్నీళ్ళు చిప్పిల్లాయి. “మరి వాళ్ళు ఎక్కడున్నారు?”
“పెద్దలు పంచాయితీ పెట్టి చెప్పినా ఎవరి మాటా ఆళ్ళు ఇనలేదు బాబూ. మేట్టారు అనిల్ బాబుకు వాటా వత్తాదని గోలెట్టినా కానీ ఇనకుండా కాయితాల మీద ఆళ్ళే బలవంతంగా సంతకాలు ఎట్టించేసుకున్నారు. పెసిడెంటు గారు అందాకా ఆళ్ళను పంచాయితీ ఆపీస్ పైనుండె గదిలో ఉండమన్నారు బాబూ!”
అయ్యో ఎంత పనైపోయింది?! అందుకే నిన్న అమ్మ కంఠం అంత దు:ఖంతో ఉంది! గబగబా కార్లోకి వెళ్ళి కూర్చుని పంచాయతీ ఆఫీసుకు వెళ్లాడు అనిల్.
మెట్లెక్కి తలుపు తట్టి “నాన్నా, అమ్మా!” అని గట్టిగా పిలిచాడు.
తలుపు తీస్తూనే అనిల్ ను చూసిన చలం మేష్టారు, జానకమ్మ దంపతులు వాటేసుకుని ఒక్కసారిగా బావురుమన్నారు.
“వచ్చావా నాన్నా! వాళ్ళు న్యాయంగా నీకు రావల్సిన ఆస్థిని లాగేసుకున్నార్రా! ఈ చేతులతో కష్టపడి కట్టుకున్న ఇంటిని బలవంతంగా వాళ్ళ పేరు మీద రాయించేసుకున్నారు.” రుద్ధకంఠంతో చెప్పారు చలం మేష్టారు.
“కట్టుబట్టలతో మమ్మల్ని తరిమేసారు బాబూ!” జానకమ్మ అశ్రువులు అనిల్ భుజాన్ని తడిపేస్తున్నాయి.
“ఊరుకో అమ్మా! మరేం పర్వాలేదు నేనొచ్చానుగా” అని జానకమ్మ కనులు తుడుస్తూ చెప్పాడు అనిల్. చలం మేష్టారిని కూడా ఓదార్చాడు, “ఊరుకోండి నాన్నా! ఆ ఆస్థి కోసం నేనెప్పుడూ ఆశ పడలేదు. అనాథగా మళ్ళీ రోడ్డున పడాల్సిన నన్ను చేరదీసి మీ కొడుకుగా చేసుకున్నారు. కోపంతో వృత్తిపరంగా మీరెన్ని దెబ్బలు కొట్టినా మంచుకొండలాంటి మీ మనసుతో నన్నింతటివాడిని చేసారు. మీ ఋణం ఎలా తీర్చుకోగలను చెప్పండి?! పదండి, వెళ్దాం!”

***

ముంబాయిలో విమానం దిగిన ముగ్గురూ కార్లో ఇంటికి చేరుకున్నారు. కారు దిగి, “ఇకనుండి ఇదే నాన్నా మీ ఇల్లు!” భరోసాగా చెప్పాడు అనిల్.
“ఎక్కడిదిరా ఈ ఇల్లు? నువ్వు అద్దె ఇంట్లో కదా ఉండేవాడివి?” ఆశ్చర్యపోతూ అడిగారు చలం మేష్టారు.
“మనదే నాన్నా! ఈ మధ్యనే కొన్నాను. ఇటు చూడండి…” అని వాళ్ళిద్దరినీ గేటు పక్కకు తీసుకెళ్లాడు అనిల్.
‘గిరినిలయం’ అన్న అక్షరాలను చదువుతూనే చలం, జానకమ్మల కనులు మరింత సంతోషంతో తడిసాయి.

***