చిన్నప్పుడు
నేనెప్పుడు పాలు తాగిన్నో తెలియదు!
పోయే ప్రాణం నిలిపెటందుకు
ఏ చల్లని తల్లో అందించిన
మొదటి అమృతధార –
చెంప మీద గరుకు మరక.
ఏ బొమ్మల్తో ఆడుకున్ననో,
ఏ ఏ ఆటల్ని
లోకమెరుకలేని మురిపెంతో
నేర్చుకున్ననో గుర్తుకు లేదు.
పగిలిన బొమ్మల ముక్కల్ని
కూలిన గోడలకు దారాల్తో కట్టి
నాకు నేనే మాట్లాడుకున్న,
ఎడతెరిపిలేని సంభాషణలు –
చినిగిన బట్ట పేలికలతోటి ఆరబెట్టుకున్న
లోలోపలి ఏడ్పు వానలు.
మూసుకున్న పాత అర్ర
తలుపుల వెనుక
నా ఒంటరితనపు దోస్తులు.
ఎవరెవరిని ముద్దు పెట్టుకున్ననో,
ఎవరెవరితో తన్నులాడుకున్ననో –
చిమ్మచీకటి అలవాటు పడ్డకళ్ళకు
ఎప్పటికీ కాని పరిచయాలు.
నాలో నేనే,
అందరికీ వినబడెటట్టు,
వాడచివర తల్లి లేని కుక్కపిల్ల ఏడుపుతో
రాగం కలిపి పాడిన పాట –
చిన్నతనమంతా అలుముకున్న
చెవులు చిట్లిపొయ్యె నిశ్శబ్దం.
ఈత నేర్చుకున్న పాతబావి
పచ్చటి నీళ్ళలో జరజర పాకిన
నల్లటి నీరు కట్టెలు –
చుట్టలు చుట్టుకుంటూ
బుజాలమీద నుండి జారిపోయే
పసితనపు భయాలు.
కలలో, లోలోపలి కలల్లో
రోజూ కనబడే పగిలిన బొమ్మలు,
సుడులు తిరిగే గొంతు విరిగిన పాటలు –
వెంటాడుతుంది కందిరీగలా కుట్టే
కనికరం లేని ఒంటరి చిన్నతనం!
పెయింటింగ్ : లక్ష్మణ్ ఏలే
తాజా కామెంట్లు