ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ

సచిన్ కుండెల్కర్

సచిన్ కుండెల్కర్

దృశ్యం-3

             (ప్రసన్న బద్దకంగా అటు ఇటు పొర్లుతుంటాడు. ఈల వేస్తాడు. ప్రక్కన ఓ పెద్ద గంగాళం. అందులోంచి ప్రేమ తింటుంటాడు. అతనికి ఏదో మంచి విషయం తడ్తుంది. లేచి కూర్చుని కాగితం వెదికి రాయడం మొదలుపెడతాడు. జేబులో నుండి తాళంచెవి తీసి కళ్ళముందు ఆడిస్తాడు. సంతోషపడి మళ్ళీ జేబులో పెట్టేసుకుంటాడు.)

             (ఇంతలో బయటనుండి అతి ప్రసన్న ఇంట్లోకొచ్చి పడతాడు. పాకుతూ ప్రసన్న దగ్గరికి వస్తాడు. రక్తసిక్తమయిన బట్టలు, ఒళ్ళంతా గీరుకుపోయి ఉంటుంది.)

 

ప్రసన్న: అతి ప్రసన్నా… నువ్వా?

 

అతిప్రసన్న: అవును ప్రసన్నా.. నేను. నేనే. ఉత్తరం చేరగానే పరుగున వచ్చేసాను. ఎలా ఉన్నావు మిత్రమా?

 

ప్రసన్న: నేను… నేను బాలేను… అతి ప్రసన్నా…

(అతడి దగ్గరికెళ్ళి ఏడుస్తుంటాడు)

 

అతిప్రసన్న: ఇన్నేళ్ళుగా ఎక్కడున్నావ్? నీ గురించి మాకెవరికీ ఏమీ తెలియలేదు. అసలేం చేసావ్ ప్రసన్నా?

 

ప్రసన్న: అతి ప్రసన్న… నీకెన్ని దెబ్బలు తగిలాయి… ఎంత రక్తం పోయిందో! నిన్నా కుక్క కరిచిందా ఏమిటీ? ఇలా రా… నా దగ్గర కూర్చో రా..

(ప్రసన్న అతి ప్రసన్నని నేలమీద కూర్చోబెడతాడు. తను రాసుకునే కాగితాలని ఉండగా చుట్టి మెల్లగా రక్తాన్ని తుడుస్తాడు.

 

అతిప్రసన్న: మీ ఇంటి నాలుగు ప్రక్కల్లో ఈ వీధి కుక్కలే వందలకొద్దీ. నీకు కుక్కలంటే భయం కదా రాజా, చిన్నప్పట్నుండీ? మరెలా.. ఇక్కడెలా బ్రతుకుతావురా ? ఈ ఇంటి నుండి బయట ఎలా పడతావ్ ?

 

ప్రసన్న: (ఆగకుండా కన్నీరుమున్నీరుగా ఏడుస్తుంటాడు) గడిచిన ఎన్నో ఏళ్ళుగా నేనీ ఇంటి బయట అడుగుపెట్టింది లేదు. ఇక్కడికి ఎవరూ రారు. ఈ కుక్కలు రాత్రంతా ఒకదాంతో ఒకటి కొట్లాడుతుంటాయి. కరుచుకుంటాయి. నాకు నిద్రరాదు. ఎన్నేళ్ళగానో ఇంట్లో వాళ్ళెవరినీ నేను కలవలేదు. స్నేహితుల మొహం చూసి ఎరుగను.

 

అతిప్రసన్న: అయితే ప్రసన్నా, ఫోనయినా ఎందుకు చేయలేదు? నేనొచ్చేవాడిని కాదా నిన్ను తీసికెళ్ళడానికి ?

 

ప్రసన్న: నేనంతా సరిగ్గా చెప్పగలనా? నాకు విశ్వాసం కలగడం లేదు. కాస్త కాస్తగా చెపుతాను. ఈ మధ్య నాకు కేవలం రాయడం మాత్రమే తెలుసు. ఇరవైనాలుగు గంటలూ కాగితాల గుట్టముందు కూర్చుని రాస్తూ కూర్చుంటాను.

 

అతిప్రసన్న: (ఒక్కో ప్రతిని కళ్ళ దగ్గరగా తీసుకొని చూస్తాడు) రాగిరంగు… కుంకుమ పువ్వు రంగు.. పసుపు… వంకాయరంగు .. అన్ని రంగులూ రాస్తావు కదా నువ్వు? ఇదేంటో వేరుగా ఉంది. నీకు గుర్తుందా, కాలేజ్ లో ఉండగా రాత్రి రాత్రంతా జాగారం చేస్తూ ఏమేం రాసేవాడివో! అంతా ఆకాశంలా నీలమయం. ఓసారి ఏదో రాస్తూ కూర్చున్నావ్. మధ్యరాత్రి కాగితాలు అయిపోయాయి. నువ్వయితే టేబిల్, నేల, గోడలు, బట్టలు, అద్దం లాంటి వాటిమీద రాస్తూపోయావ్. నేను మరోరోజు నీ రూముకొచ్చి చూద్దును గదా, అంతా నీలమే.

friz

ప్రసన్న: మనుషుల ప్రవృత్తి మారుతుంది. దానంతటదే..

 

అతిప్రసన్న: ఇంత పెద్ద మార్పా?

(ప్రసన్న తలవంచుకొని తల ఊపుతాడు.)

 

అతిప్రసన్న: బయటికి పద. బయట బాగుంటుంది. గత అయిదారేళ్ళలో లోకం చాలా మారిపోయింది.

 

ప్రసన్న: అంటే, ఏమయింది? చెప్పు సరిగ్గా.

 

అతిప్రసన్న: ఒకలాగే… దానంతటదే జరిగింది.

 

ప్రసన్న: దాన్లో గొప్పదనమేముందని?

 

అతిప్రసన్న: అంతా దాగుడు మూతలాట. ఒకళ్ళు బయటికి వెళితే మరొకరు లోపలికెళతారు.

 

ప్రసన్న: మన కాలేజ్ ప్రక్కనుండే ఆ పెద్ద గడిలాంటి ఇల్లు.

 

అతిప్రసన్న: అది పడిపోయింది.

 

ప్రసన్న: ఇంటి ముందటి నది ?

 

అతిప్రసన్న: అది ఎండిపోయింది.

 

ప్రసన్న: మరేముంది అంటున్నావ్?

 

అతిప్రసన్న: మనుష్యులు! బయట మనుషులున్నారు ప్రసన్నా. వివిధ రకాలు. వేరు వేరు తరహాలలో. తమదైన పధ్ధతిలో బ్రతికేవాళ్ళు. ఇంకొకళ్ళని బ్రతకనిచ్చే వాళ్ళు. ఈ కుక్కలకన్న నయమైన వాళ్ళు. పద… ఉన్నపళంగా.. నేను తీసికెళ్తాను నిన్ని బయటికి.

 

ప్రసన్న: లేదు. అది సాధ్యం కాదు. ఇన్ని కుక్కలు ఇంటి చుట్టూ ఉండగా నేను కిటికీ నుండి బయటికి తొంగికూడా చూడలేను.

 

అతిప్రసన్న: మీ ఇంట్లోవాళ్ళకి నీ భాష అర్థమవుతుంది కదా?

 

ప్రసన్న: కావొచ్చు.

 

అతిప్రసన్న: ఏదేమైనా నీకు నేనున్నానని గుర్తుంటుంది కదా ?

 

(ప్రసన్న ఏడుస్తూ తల ఊపుతాడు.)

 

(అతిప్రసన్న అతడిని దగ్గరికి తీసుకుంటాడు.)

 

ప్రసన్న: చాలా రోజుల తర్వాత బాగాన్పించింది. అడక్కుండా చాలా దొరికింది.

 

అతిప్రసన్న: అడక్కుండా? ప్రేమ ఏమయినా ఇచ్చే వస్తువూ, అడిగే వస్తువా ఏమిటి ? ప్రేమ ఉంటుంది. అదో ప్రవాహం. ఒక వైపునుండి మరోవైపుకి దానంతటదే ప్రవహిస్తూ ఉంటుంది. ప్రేమనెవ్వరూ ఆపలేరు. నిలువ  ఉంచలేరు.

 

(ప్రసన్న నవ్వుతూ జేబులో నుండి తాళంచెవి తీస్తాడు. పడేస్తాడు. అంతలో సూర్య వచ్చి ఆ తాళం చెవిని మింగేస్తాడు. ప్రసన్న, అతిప్రసన్నల దృష్టికి రాదిది. సూర్య గప్ చుప్ గా పారిపోతాడు.)

 

అతిప్రసన్న: నువ్వు బయటపడే అవకాశం, గురివింద గింజంత అవకాశం వచ్చినా నన్ను పిలువు. ఫోన్ చెయ్. ఉత్తరం రాస్తూ కూర్చోకు. ఆ ఫోన్ ఎత్తి ఈ నెంబర్ నొక్కెయ్. నేనీ కాగితం మీద రాసి ఇక్కడ పెడ్తున్నాను. ఇది చూసుకో. ఈ నెంబర్ కలిపి ‘అతిప్రసన్న, వచ్చెయ్’ అను. నేను వెంటనే వచ్చేస్తాను.

 

ప్రసన్న: ఫోనులో నువ్వు నాకెంత కావాలో, ఎలా కావాలో తెలుస్తుందా నీకు? సమాచారం అంతా అందుతుందా?

 

అతిప్రసన్న: నీ పిలుపులో నాకంతా అందుతుంది. ఉత్తరం మాత్రం రాస్తూ కూర్చోకు.

 

ప్రసన్న: సరే.

( అతి ప్రసన్న గబుక్కున లేచి వెళ్ళిపోతాడు.)

( ప్రసన్న ఏడుస్తుంటాడు. కాగితాలని జరిపి అక్కడే నిద్రపోతాడు.)

( ప్రసన్న నిద్రపోతుండగానే పార్వతీబాయి వస్తుంది. చేతిలో పూలదండ. వెనకనుండి సూర్య పరిగెత్తుకుని వచ్చి ఆవిడ కాళ్ళు నాకడం మొదలెడుతుంది.)

 

పార్వతీబాయి: ఇవ్వు!

(సూర్య నోట్లో నుండి తాళంచెవి ఆవిడ ముందు పడేస్తాడు. ఆవిడ అత్యంత ఆనందంతో ఆ తాళం చెవిని తీసుకుంటుంది. ఆనందంతో చుట్టూ తిరుగుతూ పాట పాడుతుంటుంది.)

 

పార్వతీబాయి: ప్రేమలో పడేవాళ్ళూ…

ప్రేమలో పడేట్టు చేసేవాళ్ళూ..

ప్రేమలో మునిగితేలే వాళ్ళూ..

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

తలక్రిందులుగా కాళ్ళు పైకిగా

భేటీ కార్డ్ అచ్చేసుకొనేవాళ్ళూ..

ఆత్మహత్యలు చేసుకునేవాళ్ళూ..

సైటు కొట్టేవాళ్ళు…

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

వేడిపాలపైన మెత్తమెత్తని మీగడ

కండోమ్ అమ్మేవాళ్ళూ…

ప్రసవం చేసేవాళ్ళూ…

అమ్మాయిని లేవదీసుకు వెళ్ళేవాళ్ళూ..

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

సుధృడమైన కామధేను…

వీధి కుక్కల మేడం గార్లూ…

బద్దకించిన రచయితల్లారా..

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

W , X మరియు Y

(కర్ణకఠోరంగా పకపకలుగా నవ్వుతుండగా దీపం ఆరిపోయింది.)

 

మూలం: సచిన్ కుండల్కర్

                                                                                                                                                                    అనువాదం: గూడూరు మనోజ

గూడూరు మనోజ

~

“ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ” అనువాద నాటకం – 6 వ భాగం

friz

దృశ్యం-2

వర్షాకాలం

 

(స్టేజ్ మీద వెలుగు వచ్చే వరకు ప్రసన్న మున్షీ డెస్క్ దగ్గర కూర్చుని రాసుకుంటూ కనపడతాడు. ఫ్రెష్ గా)

ప్రసన్న: నేనీ మానసిక పరిస్థితిలో ఉన్నప్పుడు ఎదుటివాళ్ళు వారివారి జీవితాలతో, వాళ్ళతో నాకు సంబంధించినంతవరకు లాజిక్ కుదురుస్తుంటారు. ఇది నాకు చాలా ఆలస్యంగా అర్థమయింది. నాకింకొకటి కూడా అర్థమయ్యింది. ఏంటంటే….

మిత్రుడు: …. నేనొక…. అర్థంకాని వాణ్ణి. అర్థం చేసుకోవడం కష్టమయిన మనిషిని అయుండాలి. నాలాంటి ఓ మనిషిని అర్థం చేసుకోవడానికి ఎంతయితే సమయం పడుతుందో అంత సమయం ఈ జగంలో ఎవరి దగ్గరా లేదు. ఇందులో వాళ్ళ తప్పు లేదు.

ప్రసన్న: (రాస్తూ) వాళ్ళ తప్పు లేదు. చేతిలోకొచ్చిన తాజా పుస్తకం లాంటి వాళ్ళు ఎదురొచ్చిన ప్రతి మనిషీనూ! వాళ్ళకి కాస్త సమయం ఇవ్వాలి. పుస్తకమయినా, మనిషయినా!

మిత్రుడు: నాకా సమయం ఇచ్చేవారే ఎవరూ లేరు.

ప్రసన్న: అందుకే నాకీ మధ్య నేనంటేనే భయం పట్టుకుంది. చుట్టుప్రక్కల వాళ్ళ గురించి ఏమీ అన్పించదు.

మిత్రుడు: ఇక్కడి వరకు బాగానే ఉంది; కానీ ముందు ముందు తెలుగులో రాయడం కష్టం. ఇంత భావాత్మకంగా, ఉత్కృష్టంగా వీటిని మించి శారీరక సుందరత గురించి మాట్లాడాల్సి వచ్చినప్పుడు…. తెలుగులో కష్టం అవుతుంది.

ప్రసన్న: కానీ, ఎందుకు?

ఇద్దరూ: కాస్త ఆగుదాం.

(ప్రసన్న ఓ రెండు క్షణాలు అస్వస్థతగా కూర్చుని ఉంటాడు. ఆ తర్వాత చేతిలోని కాగితాలని చింపి పడేస్తాడు. ఏడవడం మొదలెడతాడు. మిత్రుడు పరుగున వెళ్లి అతన్ని దగ్గరికి తీసుకుంటాడు.)

మిత్రుడు: ఏమయింది?

(ప్రసన్న ఏడుస్తూనే ఉంటాడు.)

మిత్రుడు: అన్నీ సర్దేసుకొని మనం మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళిపోవచ్చును. ఏదీ బలవంతంగా చేయాల్సిన పని లేదు ఎవరూ. మనం రాగానే మన వెనక తలుపులు మూసుకోలేదు.

(ప్రసన్న ఏడుస్తూనే లేదు లేదంటాడు.)

(కాసేపయిన తర్వాత కళ్ళు తుడుచుకొని ఏడవడం ఆపుతాడు; కానీ వెక్కిళ్ళు వస్తుంటాయి.)

మిత్రుడు: ఏ విధమైన బలవంతం లేదు. రాయాలన్న నిబంధన లేదు. సమయం నిర్దేశమూ లేదు. మనసుకెలా తోస్తే అలా…. కాబట్టి ప్రశాంతంగా రాయి.

ప్రసన్న: మంచినీళ్ళు.

(మిత్రుడు నీళ్ళు తేవడానికి లోపలి వంటగదిలో కెళతాడు. ఇంతలో ఫోన్ మ్రోగుతుంది. మిత్రుడు ఫోన్ వైపుకెళ్తుంటాడు. ప్రసన్న అతడికి వద్దు వద్దని చెప్పే అంతలో అతడు ఫోన్ ఎత్తుతాడు.)

మిత్రుడు: ఎవరూ మాట్లాడేది? శ్రేయ….

(ప్రసన్న పరుగున వెళ్ళి రిసీవర్ తీసికొని చిన్న పిల్లాడి గొంతులో మాట్లాడడం మొదలుపెడతాడు.)

ప్రసన్న: హలో…. హలో…. ఎవలూ…. ఎవరు మాటాడేదీ? నేనా…. నేను నీళ్ళు తాగుతున్నాను ఎవలూ? శ్లేయా…. శ్లేయక్క బజారు నుండి సీట్లు తేవడానికెల్లింది చాలా శ్లేయక్క ఆచ్చిపోయింది…. మీరూ పోండి.

(ఫోన్ పెట్టేస్తాడు.) (మళ్ళీ ఫోన్ మ్రోగుతుంది.)

హలో…. ఎవలూ మాటాడేది?

(ఫోన్ కట్ అవుతుంది. ప్రసన్న గట్టిగా నవ్వుతాడు. మిత్రుడు కూడా నవ్వుతాడు.)

మిత్రుడు: ఏంట్రా ఇదంతా?

ప్రసన్న: శ్రేయ వాళ్ళమ్మ ఫోన్ చేస్తారు. General …. watch ఉంచడానికి, నేనొచ్చిన రోజే శ్రేయ చెప్పింది ఫోన్ ఎత్తవద్దని. నేన్నీకు చెప్తూనే ఉన్నంతలో నువ్వు ఫోన్ ఎత్తేసావు.

మిత్రుడు: మరిప్పుడు?

ప్రసన్న: శ్రేయ చెప్పుకుంటుందిలే, ఏమైనా…. చూద్దాం!

(ఒక్కసారిగా ఇద్దరూ కాసేపటి వరకు Block అయిపోతారు.)

ప్రసన్న: మా అమ్మ ఫోన్ వచ్చింది ప్రొద్దున్న. నాన్నా కూడా మాట్లాడారు.

మిత్రుడు: ఏమన్నారు?

ప్రసన్న: నా గురించి పడే బెంగ బయట పడనివ్వకుండా మాట్లాడారు. పోయినసారి మూటాముల్లె సర్దుకొని ముంబాయి నుండి తిరిగి వెళ్ళిన వాణ్ణి కదా! బెంగ పడడం సహజమే కదా? కానీ వాళ్ళకూ ఎక్కడో తెల్సిపోయింది నేనా ఇంట్లో ఉండలేనని…. వాళ్ళతో నాకేం గొడవ లేదు; పైగా నాతో నాకే గొడవ. ఈ మధ్య నేనిలా అసంబద్ధంగా మాట్లాడుతున్నానా ?

మిత్రుడు: నాకెందుకు కన్పిస్తుందలా?

ప్రసన్న: ఒక్క నాన్నకి మాత్రం నాకిక్కడేం ప్రాబ్లం లేదని అర్థమయిందనుకుంటాను.

మిత్రుడు: ఏమన్నారు?

ప్రసన్న: నాన్నన్నారు, ‘వెళ్ళు! నీ మనసులో ఏముందో నాకు తెలీదు. ఏదో మంథనం జరుగుతుందని మాత్రం అన్పిస్తుంది. వేరే ఇంట్లో ఉంటే నువ్వు ముందుకెళ్తావ్ అనుకుంటే, అలాగే వెళ్ళు!’ కాకపోతే రాసుకునేందుకు అనువుగా నాకు వీలయిన వాతావరణం తయారు చేసుకోవాల్సి ఉంటుంది.

మిత్రుడు: ఇక్కడనుండి సూర్యాస్తమయం కన్పిస్తుందా?

ప్రసన్న: శ్రేయ నడిగాను నేను. తన గదిలోని కిటికీ నుండి కన్పిస్తుంది. పద….

(ప్రసన్న, మిత్రుడు లోపలికెళ్తారు. స్టేజ్ కొన్ని క్షణాల వరకు ఖాళీగా ఉంటుంది. మిత్రుడు లోపట్నుండి బయటకొస్తాడు. హాల్లోని lamp shades ల్లోని bulb on చేస్తాడు. నీలం రంగు చిత్రం మీద వెలుగు. అతడు రాసిన కాగితాలన్నీ సరిగ్గా అమర్చి బొత్తుగా పెడుతుండగా ఒక కాగితం పెడుతు పెడుతూ ఆగుతాడు. ఆ కాగితం పట్టుకొని ధ్యాసగా చదువుతుంటుంటే అతడి మొహంలో ప్రసన్నని గురించిన ఆదుర్దా.)

మిత్రుడు: గబ్బిలం….

సరిగ్గా నా కిటికీ ఎదురుగా రెండు విద్యుత్ తీగెల మధ్య చిక్కుకుని ఓ గబ్బిలం చచ్చిపోయింది. రాత్రిపూట ఆ తీగెలకానుకొని విద్యుత్ ఘాతంలో పోయింటుంది. అప్పట్నుండి నాకు తెలీకుండానే అంతా తలక్రిందులుగా జరుగుతూపోయింది. ఆ తీగల మీది గబ్బిలం చాలా బాగుండేది. అందుకనే దాని ఫోటోలూ తీయబడ్డాయి. దాని శరీరం నుండి అతివేగవంతమైన విద్యుత్ ప్రవాహం జరుగుతుండడం మూలాన అది అతి మెల్ల మెల్లగా పాడవుతూ వచ్చింది. ఓ ఆర్నెల్ల పాటు నేను దాన్ని చూస్తున్నప్పుడల్లా అయోమయంలో రకరకాల భావాలకు గురయ్యేవాడిని. మూడు నాలుగు నెలల్లో మధ్యలో ఆకారం అంతా ఎండిపోయింది. బక్కచిక్కిపోయింది. కానీ ఆ తీగల మధ్య చిక్కిన నల్లటి రెక్కలు అలానే ఉండిపోయాయి. అంతా అయిపోవచ్చాక వర్షాకాలం దాన్లోని ఒక్క రెక్క మాత్రం రాలి పడింది. ఇంకో రెక్క మాత్రం ఎండకి ఎండుతూ వానకు తడుస్తూ అలాగే ఆ తీగలకి అతుక్కుని ఉంది. అది రాలడానికి ఇంకా సమయం పడ్తుందని నాకన్పిస్తుంది.

(మిత్రుడు చీకట్లో కనీకన్పడకుండా ఉండిపోతాడు. ఫోన్ మ్రోగుతుంటుంది. ప్రసన్న లోపలనుండి మెల్లిగా వచ్చి ఫోన్ ప్రక్కన శాంతంగా కూర్చుంటాడు. అతడి మొహం మీద అప్పుడే సూర్యాస్తమయం చుసిన ప్రశాంతత. ఫోన్ మ్రోగి మ్రోగి ఆగిపోతుంది. శ్రేయ ఇంట్లోకి వస్తుంది మెల్లగా.)

(అలసిపోయింటుంది.)

(ఒంటి మీద పూలపూల కాటన్ చీర. బొమ్మలా ఉంటుంది.)

శ్రేయ: ఎలా ఉన్నావ్? ఇంట్లోనే ఉన్నావా?

ప్రసన్న: నేనెక్కడికెళ్తాను?

శ్రేయ: సారీ, ఇలా లంచ్ ముగించుకొని వచ్చే నా అలవాటు మారదు.

ప్రసన్న: It doesn’t matter . అలసిపోయినట్టున్నావ్, చాయ్ పెడతాను.

శ్రేయ: పనెలా జరుగుతుంది? రోజంతా రాసుకున్నావా?

ప్రసన్న: ఆ….

శ్రేయ: అమ్మ ఫోన్…. నాకివాళ కాస్త ఆలస్యం అయింది.

ప్రసన్న: మీ ఇంటికి పక్కింటి చిన్న పిల్లాడు వస్తుంటాడు. మధ్యమధ్యలో ప్రక్కింటి వాళ్ళు అప్పుడప్పుడూ వాణ్ణి నీ దగ్గరుంచి వెళ్తుంటారు. నీకు పిల్లలంటే ఇష్టమని.

(శ్రేయ చురుక్కున చూస్తుంది.)

…. ఇవాళ ఆ పిల్లవాడు ఫోన్ ఎత్తాడు.

శ్రేయ: No …. ఏమంటున్నావు నువ్వు?

ప్రసన్న: పొరపాటున ఇవాళ నేను ఫోన్ ఎత్తాను.

(ఇద్దరూ గలగలా నవ్వుకుంటారు.)

శ్రేయ: ప్రసన్నా, ఒక గుడ్ న్యూస్.

ప్రసన్న: ఏంటి?

శ్రేయ: నాకివాళ ఒక ad assignment దొరికింది.

ప్రసన్న: Oh wow ! Great ! నేను అనుకుంటూనే ఉన్నాను నువ్వివాళ ఈ చీరెందుకు కట్టుకున్నావా అని!

శ్రేయ: నాలుగు ఆడిషన్స్ తీసుకున్నారివాళ. మధ్యాహ్నం మూడున్నర వరకు నా షూటింగ్ అయిపోయింది. కానీ వాళ్ళు ఉండమన్నారు. మళ్ళీ రెండు టెస్ట్ షూట్స్ తీసికొని మరీ ఈ న్యూస్ చెప్పారు.

రెండు నెలల కాంట్రాక్ట్. నా కన్నిటికన్నా ఇందులో నచ్చినదిదే. నేను చాలాకాలం వీటిల్లో ఇరుక్కుని ఉండలేననిపిస్తుంది.

ప్రసన్న: ఎందుకు?

శ్రేయ: ఏం లేదు.

(ప్రసన్న చాయ్ ఇస్తాడు.)

ప్రసన్న: ఇదేమన్నా బాగుందా? నీకింత మంచి assignment దొరికిన రోజు మన మిలా కూర్చుని చాయ్ తాగడం, ఏం బాలేదు.

శ్రేయ: పార్టీ కావాలా ? పోదాం పద బయటికి.

ప్రసన్న: బయటికా? బయటికెందుకు? కాస్తాగు.

(ప్రసన్న లేస్తాడు. సామాన్లనుండి ఒక CD వెదికి తీసి Player లో వేస్తాడు. Wild music వస్తూంటుంది. అతడు ఆమె ముందుకెళ్ళి తనని లేవమన్నట్టుగా సైగ చేస్తాడు. ఆ ఇద్దరూ ఒళ్ళు మరిచి నృత్యం చేస్తారు. ఇద్దరూ very graceful dancers . శ్రేయ ఒక్క క్షణం అలసిపోయి కూర్చుంటుంది. ప్రసన్న తన ముందు కూర్చుంటాడు. ఇద్దరూ నవ్వుతారు.)

శ్రేయ: పిచ్చా…. ఎంత మంచి music పెట్టావ్! నా అంత నేను….

(తనకు మాట్లాడడం రాదు.)

ప్రసన్న: కాసేపయాక మళ్ళీ చేద్దామా?

శ్రేయ: పిచ్చి పట్టిందా ఏమిటి? ఎంత బాగా డాన్స్ చేస్తావ్!

ప్రసన్న: నేను రాక పూర్వం, సాయంత్రం ఇంటికొచ్చాక ఏం చేసే దానివి?

శ్రేయ: అంటే….ఆ…. చెప్తా నుండు. నేను…. ఇలా వచ్చేదాన్ని.

(ఆమె లేచి గుమ్మం దగ్గరికి వెళ్తుంది. ఏం చెప్తూ ఉంటుందో అది చేసి చూపిస్తూ ఉంటుంది.)

నేనిలా వచ్చేదాన్ని సీదా లోపలికి వెళ్ళిపోయేదాన్ని. ఈ గదిలో ఆగేదాన్ని కాదు. అమ్మతో ఫోన్లో మాట్లాడేదాన్ని. తినాలనిపిస్తే తినే దాన్ని…. ఏదో ఒకటి తినేదాన్ని…. అటుకులు, మురమురాలు, పేలాలు ఈ గదిలో లైట్ కూడా వేసేదాన్ని కాదు. ఒక్కళ్ళం ఉన్నప్పుడు చిన్న గదుల్లోనే సురక్షంగా అన్పిస్తుంటుంది కదూ! చుట్టుప్రక్కల గదులన్నీ చీకటిగానే ఉంచేదాన్ని. ఈ గదులన్నీ లేవనుకొని లోపలి గదిలో మాత్రం దీపం ఉంచుకొనేదాన్ని…. ఒక్కటే…. ఏడ్చేదాన్ని.

ప్రసన్న: ఏడవడం దేనికి?

శ్రేయ: ఏడ్చేదాన్ని. ఒంటరి మనిషి. మాట్లాడతాడా, నవ్వుతాడా? కేవలం ఏడవడమే చేయగలదు. నువ్వెప్పుడన్నా ఒక్కడివి ఉన్నావా ?

ప్రసన్న: చాలాసార్లు.

శ్రేయ: చాలాసార్లు?

ప్రసన్న: ఆ…. ఆ తర్వాతేం చేసేదావి ?

శ్రేయ: రాత్రి నిద్రపోయేటప్పుడు కూడా దీపం ఉంచుకునేదాన్ని. లోపలనుండి తలుపు మూడు గడియలు పెట్టేసుకునేదాన్ని. నల్లాలన్నీ గట్టిగా కట్టేసేదాన్ని.

ప్రసన్న: చిన్నప్పుడు ఎండాకాలం సెలవుల్లో మా ఇంటి కందరూ వచ్చేవాళ్ళురా, బాబాయి పిల్లలు, మేనత్త పిల్లలు, మామయ్యగారి అబ్బాయి, అమ్మాయిలు అందరూ. రోజంతా ఎంత కొట్టుకొని తిట్టుకున్నా రాత్రయేసరికి అందరూ కల్సి ఒక్క గదిలో పడుకోవాలని ఆరాటపడేవాళ్ళం. ఎలాగోలా. ఎలా పడితే అలా పడుకునేవాళ్ళం మేం. ఒకరు తలుపు దగ్గరయితే, ఒకరు కిటికీ అరుగు మీద పడి నిద్రపోయేవాళ్ళం. నేనేమో ఇంతుండే వాణ్ణి. బక్క పలచగా. ఓ మూలకొదిగి పడుకునే వాణ్ని. కానీ అలా అందరం కల్సుండడం ఎంత బాగనిపించేదో, అలా గది నిండా మన వాళ్ళ మధ్య ఎప్పటికీ ఉండిపోవాలన్పించేది.

శ్రేయ: ఏమయింది మరి?

ప్రసన్న: ఏముంది, అందరం పెరిగిపెద్దవాళ్ళమయాం.

శ్రేయ: ఊ…

(కొన్ని క్షణాలు ఇద్దరూ మౌనంగా ఉంటారు.)

శ్రేయ: (ఉన్నట్టుండి) ‘ఒక తప్పుడు సహవాసం కన్న ఒంటరితనం మేలు’ అనుకుంటూ అనుకుంటూ ఒంటరితనం అనుభూతిలోకి రావడం మొదలుపెడుతుంది.

(శ్రేయ అలసటగా తన మొహం మీద, జుట్టులో చేతులు కప్పుకొంటుంది.)

ప్రసన్న: మధ్యాహ్నం వంట ఎక్కువ చేసిపెట్టాను. పద, భోంచేద్దాం.

(ప్రసన్న kitchenett వైపుకి వెళ్తాడు. శ్రేయ అతడు రాసిన కాగితాలు పరిశీలిస్తుంటుంది.)

శ్రేయ: ఏంటీ వాక్యం…. ఇంత పొడుగ్గా.

ప్రసన్న: చాలాసార్లు నేను పూర్ణవిరామం మర్చిపోతాను వాక్యం చివరలో. శ్రద్ధగా చదువు. నిజం చెప్పాలంటే, ప్లీస్…… ఉండనీయ్ ఇప్పుడు చదవడం. దానిమీద ఇంకా పని కావాల్సి ఉంది. ఇంకా మార్పులూ, చేర్పులూ ఉన్నాయి.

శ్రేయ: ఈ పరిమళ్ పశ్చిమానికి వెళ్ళాడూ అంటే విదేశాలకు వెళ్ళాడనా ?

ప్రసన్న: పెట్టెయ్ శ్రేయా, Please .

శ్రేయ: సర్లే, పెట్టేస్తాను. ఇంతకీ నీ నవలలో ఏం రాస్తున్నావ్ ?

ప్రసన్న: నా వల్ల కావట్లేదు. ఇవాళ చెప్పుకోదగ్గ పని జరగనే లేదు. రాయలేకపోయాను అనుకున్నట్టుగా!

(అతడు భోజనం పళ్ళాలు తెస్తాడు. ఇద్దరూ మౌనంగా తలలు వంచుకొని తింటూ ఉంటారు.)

శ్రేయ: నువ్వు రాసేదంతా ఎక్కడయినా ఎప్పుడయినా చెప్పగలగాలి. నేను.

ప్రసన్న: నువ్వు నటివి, నేను రాస్తుంటాననా! కానీ నేను నాటకాలు, సినిమా రాయను కదా! అప్పుడప్పుడు ads కోసం రాస్తాను. అది పెద్దగా రచనల క్రిందికి రాదు.

( ఫోన్ మ్రోగుతుంది.)

శ్రేయ: మ్రోగనీ…. రోజూ అదే అదే reporting ఏమనివ్వాలి తనకు.

(ప్రసన్న వెళ్ళి ఫోన్ ఎత్తి మళ్ళీ చిన్న పిల్లాడిలాగా మాట్లాడడం మొదలు పెడ్తాడు. మాట్లాడుతూనే ఉంటాడు.)

(శ్రేయ అతని చేతుల్లో నుండి రిసీవర్ లాక్కుంటుంది.)

శ్రేయ: చెప్పమ్మా…. అవును. పక్కింట్లోని కాళే వాళ్ళ అబ్బాయి. ఆడుకోవడాని కొస్తుంటాడు. అవునమ్మా…. రెండు…. రెండున్నరేళ్ళ పిల్లాడు. అవును…. ఈ మధ్యే వచ్చారు కొత్తగా. మంచివాళ్ళు. కాస్త మనిషి తోడుగా ఉంటారు. అమ్మా, నాకివాళ ఒక ad దొరికింది. నూనెది. నాన్నకి కుడా చెప్పు. Thank you . పదిహేను రోజుల్లో షూటింగ్ ఉంటుంది. అ…. ఆ సినిమా అయిపోయింది. నావి ఓ తొమ్మిది పది scenes ఉండొచ్చు. అంతే. కానీ హాయిగా జరిగిపోయింది షూటింగ్. రేపా…. రేపు ఎల్లుండి ఆడిషన్స్ ఉన్నాయి. అమ్మా, నేను భోంచేస్తున్నాను. రేపు మళ్ళీ మాట్లాడతాను. Okay మంచిది!

ప్రసన్న: అమ్మ తెలుగు సీరియల్స్ చూస్తుంటుంది, నాన్న…. నాన్నేమో ఆవరణలో పచార్లు చేస్తుండొచ్చు. గులామ్ ఆలీ గజల్స్ వింటారాయన రోజూ.

శ్రేయ: నువ్వొక్కడివేనా ?

ప్రసన్న: ఇప్పుడొక్కణ్ణే. అన్న పోయాడు. నిద్రమాత్రలు మింగేసాడు తను.

శ్రేయ: ఎప్పుడు ?

ప్రసన్న: నేను తొమ్మిదో తరగతిలో ఉన్నాను. అన్నకి ఇరవై- ఇరవై ఒకటి ఉండొచ్చు. అసలు అమ్మ మంచి ధైర్యస్థురాలు. అప్పట్నుండి ఎలాగో అయిపోయింది. నాన్న ఏమీ పట్టనట్టుగా వట్టి కోపిష్టిగా ఉండేవారు, ఇప్పుడు శాంతంగా అయిపోయారు. అప్పుడప్పుడు నా వైపు అదో తరహాగా నేనేమయిపోతానో అన్నట్టు చూడడం అస్సలు చూడబుద్ధవదు.

అన్న నా హీరో. నాకు బైక్ నేర్పాడు. మొదటి బీర్ తనతోనే తాగాను. తన పాకెట్ మనీలో నుండి ప్రతి నెలా నాకు పది రూపాయిలిచ్చేవాడు. అన్న పోయినప్పుడు అమ్మానాన్నల ఆగని ఏడుపు చూసి నాకు కన్నీళ్ళే రాలేదు. కానీ కొన్ని రోజుల తర్వాత కూర్చుని అన్న గురించి అంతా రాసుకుని పెట్టుకున్నాను. అది శుభ్రంగా మరోసారి రాస్తున్నప్పుడు అర్థమయింది నాకు, అన్న పోవడమంటే ఏమిటో, ఆ పోవడం ఏమేం తీసుకెళ్ళిందో!

శ్రేయ: రాస్తే అర్థమవుతుందా ఏం కోల్పోయామో!

ప్రసన్న: నాకు.

శ్రేయ: ఎలా…. ఎలా రాస్తావ్ నువ్వు? అంటే ఏం అన్పిస్తుంది? రాసే ముందు ఏం చేస్తావ్?

ప్రసన్న: కొత్త స్టేషనరీ సామాను తెచ్చుకుంటాను. ఎప్పుడు రాసినా రాసే ఆరంభం నేను కొత్త స్టేషనరీ తోనే చేస్తాను. కొత్త కాగితపు ఫోల్డర్స్, నోట్స్ కి పెట్టే చిన్న చిన్న రంగురంగుల క్లిప్స్…. కొత్త కాగితాలు. ఇంతకు ముందు నేను దేని మీద పడితే దాని మీద రాసేవాడిని. ఫోన్ ప్రక్కనుండే రాయని పెన్నులని దులిపి దులిపి మరీ రాసేవాడిని.

ఓ చిత్రకారుడు నా మిత్రుడు. అతనీ ఫౌంటెన్ పెన్ నాకు తెచ్చిచ్చాడు. ఇక ఇప్పుడు నేనీ పెన్ను నిబ్ శుభ్రం చేస్తాను. పెన్నులో సిరా పోసుకుంటాను. ఆ తర్వాత అన్నీ ముందు పెట్టుకు కూర్చుంటాను. సత్యనారాయణ వ్రతం పూజా సామాగ్రి అమర్చుకొంటున్నట్టుగా!

శ్రేయ: ఆ తర్వాత కుదురు వస్తుందా?

ప్రసన్న: ఆ…. ఒక్కోసారి…. ఒక్కోసారి అస్సలు కుదరదు.

శ్రేయ: సినిమాకి ఆక్టర్స్ ని ఇలా స్వచ్ఛంగా తెచ్చి పని చేయించడం కుదరదు… అసలు చెప్పాలంటే సినిమా పనంతా ముక్కలు ముక్కల్లో అవుతుంది. అది కాక చుట్టుప్రక్కల అంతా జనం…. అస్తవ్యస్తంగా…. వస్తువులు….! వేలాడే వైర్లు, థర్మాకోల్స్…. ధగధగలాడే లైట్స్…. ఏ క్యారెక్టర్ తో పని చేయాలో చాలాసార్లు వాళ్ళని మనం కలుసుకోలేం.

నా మొదటి సినిమా అప్పుడు నేను చాలా భయపడిపోయాను. ఎక్కడ ఏం జరుగుతుందో అస్సలు అర్థం కాలేదు. ఆ తర్వాత మెల్లిమెల్లగా నేర్చుకున్నాను. ఆ గందరగోళంలో మనమే మన స్పేస్ వెతుక్కోవాల్సి ఉంటుందని నా కర్థమయింది. నాకు నా వంతు స్థలం దొరికింది.

ప్రసన్న: మేకప్ రూమ్?

శ్రేయ: ఛ…. ఛ…. అస్సలు కాదు. షాట్ ప్రారంభించే ముందు కొన్ని క్షణాలు మన మొహం ముందు క్లాప్ తీస్తారు. మనకీ జనాలకీ మధ్య. అప్పుడు సెట్ మీద ఒక momentary silence ఉంటుంది. అప్పుడు నేనోక్షణం కళ్ళు మూసుకుంటాను. ఆ తర్వాత అన్నీ వదిలేస్తాను. నన్ను నేను కూడా.

(ఒక్కసారిగా వెళ్ళి కూలబడినట్టుగా కుర్చీలో కూర్చుంటాడు.)

ప్రసన్న: పని చేస్తూండడం ఎంత బాగుంటుంది కదా! అదీ ఇష్టమయిన పని. నాకో స్నేహితుడు ఉన్నాడు.

శ్రేయ: చిత్రకారుడు?

ప్రసన్న: అవును-చిత్రకార మిత్రుడు…. అతనంటుంటాడు. పనిలో మనసు లగ్నం చేసిన మనుషులు అందర్లోకి అందంగా కన్పిస్తారు. అతి అందమైన వాళ్ళ కన్నా అందంగా!

శ్రేయ: నీ స్నేహితుడి పేరేంటి?

ప్రసన్న: పేరొద్దు. వట్టి చిత్రకార మిత్రుడు.

శ్రేయ: ఎక్కడుంటాడు అతను?

ప్రసన్న: బయటికి వెళ్ళాడు, వస్తాడు.

శ్రేయ: అసలు నీతో పరిచయం అయినట్టుగానే అన్పించదు నాకు. అప్పుడప్పుడు మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ మధ్యలో ఆపేస్తావ్.

ప్రసన్న: చాలా విషయాల్లో మనమిద్దరమూ ఒకేలాంటి వాళ్ళం శ్రేయా, మనలాంటి ఒకేతీరు వాళ్ళకి చాలాసార్లు ఒక్కళ్ళనొకళ్ళం ఎరగమేమోననే భావన కలుగుతుంటుంది ప్రతీసారి. ఎందుకంటే మన ఆలోచనలు ఒకే విధంగా ఉంటాయి. మనం బయటి ఊర్ల నుండి, ఇంచుమించు ఒకే లాంటి ఇంటి పద్ధతుల నుండి అంతా వెనకాల వదిలేసి వచ్చిన వాళ్ళం మనం. ఒంటరులం.అందుకే నిన్ను అర్థం చేసుకో గలుగుతాను నేను.

శ్రేయ: My God ! ఏం అర్థం చేసుకున్నావ్ నువ్వు నన్ను?

ప్రసన్న: ఏముందీ, నువ్వు మంచి అమ్మాయివి. కష్టజీవివి. ఇంటి నుండి బయటపడిం తర్వాత ఈ గజిబిజి నగరంలో కలిసిపోతావ్ అయినప్పటికీ నీ ఎనర్జీ ని అలాగే కాపాడుకుంటావ్. ప్రొద్దున్న ఇంటి నుండి బయల్దేరేప్పుడు ఏదయితే మంచితనం ఉందో దాన్ని నవ్వు మొహంతో తీసికెళ్ళి మళ్ళీ సాయంత్రం అలాగే కాపాడుకుని తిరిగి సాయంత్రం ఇంటికొస్తావ్. నీకేం కావాలో నీకు తప్పక దొరుకుతుంది శ్రేయా!

శ్రేయ: నిజంగా?

ప్రసన్న: నిజంగా!

శ్రేయ: నేనేం ఏదో పెద్ద దిగివచ్చానని కాదు; కానీ చాలా కష్టపడ్డాను నా కాళ్ళమీద నేను నిలద్రోక్కుకోవడానికి!

కేవలం acting మాత్రమే కాదు కదా. అన్నీ…. అన్ని విషయాల్లో. నా పద్ధతిలో నేను బ్రతుకుదాం అనుకున్నాను గనక! ఈ ముంబాయి, పుణే మహానగరాల సంగతే తెల్సు నీకు…. కానీ చిన్న పట్టణాల్లో, ఊళ్ళల్లో ఆడపిల్లల్ని సరిగ్గా చూడరు ప్రసన్నా…. ఏ నిర్ణయమూ ఆడపిల్ల తీసుకోలేదు. ఆమె తరపున నిర్ణయాలన్నీ ఆమె బంధుజనమే తీసుకుంటారు. నేను కాలేజ్ చదువుకోసం వచ్చిందాన్ని ఇక తిరిగి వెళ్ళలేదు నేను. నా గూడు నేను ఏర్పరచుకొందామని తాపత్రయం.

(కాసేపు ఒక్కసారిగా విచారంగా మారిన మొహంతో ప్రసన్న వైపు చూసి, నవ్వి మెల్లిగా లోపలికెళ్తుంది.)

(కొన్ని క్షణాలు అంధకారం)

(మళ్ళీ ప్రకాశం వచ్చేవరకు మధ్య రాత్రి.)

(శ్రేయ లోపలనుండి దిండూ దుప్పటి తీసికొని వస్తుంది. ప్రసన్న గాఢ నిద్రలో ఉంటాడు. అతని కేసి చూసి గదిలో ఓ వైపుకి పక్క వేసుకొని పడుకుంటుంది.)

(చీకటి)

( సశేషం)

సచిన్ కుండెల్కర్

సచిన్ కుండెల్కర్

మరాఠీ మూలం : సచిన్ కుమ్డల్కర్

గూడూరు మనోజ

గూడూరు మనోజ

తెలుగు అనువాదం : గూడూరు మనోజ

” ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ ” అనువాద నాటకం – 4 వ భాగం

(సచిన్ కుండల్కర్  ‘ఫ్రిజ్ మధే ఠేవ్ లేలా ప్రేమ్’ మరాఠీ నాటకానికి తెలుగు అనువాదం గూడూరు మనోజ )

దృశ్యం-4

(రంగస్థలం మీద దీపాలు వెలిగేప్పటికి ప్రసన్న గాఢ నిద్రలో ఉంటాడు. చంద్ర సూర్యులు అతని ముందు కొంతదూరంలో కూర్చుని ఉంటారు. ముఖాల్లో శాంతి, బుద్ధిస్టు మాంక్ లాగా.)

(మోనాస్ట్రీలలోని కర్ర గంటలు అదేపనిగా మోగుతుంటాయి)

 

చంద్ర సూర్యులు: (విజయఘోష) ఏక పక్షం తీసుకోరాదు.

 

చంద్ర: మధ్యలో ఎక్కడో…

 

సూర్య: మధ్యలో ఎక్కడో?…

 

చంద్ర: మారాలి.

 

సూర్య: పరివర్తనం

 

చంద్ర: కొత్త యుగం.

 

సూర్య: నాకు స్వేఛ్చ

 

చంద్ర: నాకుమల్లే

 

సూర్య: అధికారం మారుతుంది.

 

చంద్ర: ఆ… తెలుస్తోంది.

 

సూర్య: ఇది సమ్మతమేనా?

 

చంద్ర: ఇదో సంభ్రమం.

 

సూర్య: కారణం.

 

చంద్ర: ప్రామాణికత, యాజమాని పట్ల విశ్వాసం.

 

సూర్య: ఎవరు, ఎప్పుడు నిర్ణయించారు?

 

చంద్ర: యుగయుగాలుగా మనుషులు మన గురించి ఇదే చెప్తూ వస్తున్నారు.

 

సూర్య: మన ప్రామాణికతని మనుష్యులు నిర్ణయిస్తారన్నమాట… మనం కాదు! … మనుష్యులు వాళ్ళు చేయలేని పనులకు ఇంకొకళ్ళకి అప్పగిస్తారు.

 

చంద్ర: ఏమంటున్నావ్!

 

సూర్య: యోగ్యమైనదే.

 

చంద్ర సూర్యులు: (విజయఘోష) ఏక పక్షం తీసుకోవచ్చు. తీసుకోవచ్చు.

(కర్ర గంట)

 

సూర్య: పార్వతిబాయి…

 

చంద్ర: జై. ఒక సుందర శబ్దాన్ని ఉచ్చరించండి.

 

సూర్య: పార్వతిబాయి…

 

చంద్ర: జై.. ఒక సుందర శబ్దాన్ని ఉచ్చరించండి. జీవన అంతిమ సత్యం.. ఒక సుందర శబ్దం.. జీవన అంతిమ సత్యం..

 

సూర్య: (రెండు కుక్కలూ గట్టిగా మొరగడం మొదలుపెడతాయి.)

 

(ప్రసన్న నిద్ర నుండి లేస్తాడు. నోటి నుండి కార్తున్న చొంగ తుడ్చుకుని, చిన్నపిల్లాడిలాగా కాళ్ళు చాపి గట్టిగా ఏడవడం మొదలుపెడతాడు).

 

” ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ” అనువాద నాటకం – మూడవ భాగం

friz

(సచిన్ కుండల్కర్  ‘ఫ్రిజ్ మధే ఠేవ్ లేలా ప్రేమ్’ మరాఠీ నాటకానికి తెలుగు అనువాదం గూడూరు మనోజ )

దృశ్యం-3

             (ప్రసన్న బద్దకంగా అటు ఇటు పొర్లుతుంటాడు. ఈల వేస్తాడు. ప్రక్కన ఓ పెద్ద గంగాళం. అందులోంచి ప్రేమ తింటుంటాడు. అతనికి ఏదో మంచి విషయం తడ్తుంది. లేచి కూర్చుని కాగితం వెదికి రాయడం మొదలుపెడతాడు. జేబులో నుండి తాళంచెవి తీసి కళ్ళముందు ఆడిస్తాడు.

 సంతోషపడి మళ్ళీ జేబులో పెట్టేసుకుంటాడు.)

(ఇంతలో బయటనుండి అతి ప్రసన్న ఇంట్లోకొచ్చి పడతాడు. పాకుతూ ప్రసన్న దగ్గరికి వస్తాడు. రక్తసిక్తమయిన బట్టలు, ఒళ్ళంతా గీరుకుపోయి ఉంటుంది.)

ప్రసన్న: అతి ప్రసన్నా… నువ్వా?

అతిప్రసన్న: అవును ప్రసన్నా.. నేను. నేనే. ఉత్తరం చేరగానే పరుగున వచ్చేసాను. ఎలా ఉన్నావు మిత్రమా?

ప్రసన్న: నేను… నేను బాలేను... అతి ప్రసన్నా…

(అతడి దగ్గరికెళ్ళి ఏడుస్తుంటాడు)

అతిప్రసన్న: ఇన్నేళ్ళుగా ఎక్కడున్నావ్? నీ గురించి మాకెవరికీ ఏమీ తెలియలేదు. అసలేం చేసావ్ ప్రసన్నా?

ప్రసన్న: అతి ప్రసన్న… నీకెన్ని దెబ్బలు తగిలాయి… ఎంత రక్తం పోయిందో! నిన్నా కుక్క కరిచిందా ఏమిటీ? ఇలా రా… నా దగ్గర కూర్చో రా..

(ప్రసన్న అతి ప్రసన్నని నేలమీద కూర్చోబెడతాడు. తను రాసుకునే కాగితాలని ఉండగా చుట్టి మెల్లగా రక్తాన్ని తుడుస్తాడు.

అతిప్రసన్న: మీ ఇంటి నాలుగు ప్రక్కల్లో ఈ వీధి కుక్కలే వందలకొద్దీ. నీకు కుక్కలంటే భయం కదా రాజా, చిన్నప్పట్నుండీ? మరెలా.. ఇక్కడెలా బ్రతుకుతావురా ? ఈ ఇంటి నుండి బయట ఎలా పడతావ్ ?

ప్రసన్న: (ఆగకుండా కన్నీరుమున్నీరుగా ఏడుస్తుంటాడు) గడిచిన ఎన్నో ఏళ్ళుగా నేనీ ఇంటి బయట అడుగుపెట్టింది లేదు. ఇక్కడికి ఎవరూ రారు. ఈ కుక్కలు రాత్రంతా ఒకదాంతో ఒకటి కొట్లాడుతుంటాయి. కరుచుకుంటాయి. నాకు నిద్రరాదు. ఎన్నేళ్ళగానో ఇంట్లో వాళ్ళెవరినీ నేను కలవలేదు. స్నేహితుల మొహం చూసి ఎరుగను.

అతిప్రసన్న: అయితే ప్రసన్నా, ఫోనయినా ఎందుకు చేయలేదు? నేనొచ్చేవాడిని కాదా నిన్ను తీసికెళ్ళడానికి ?

ప్రసన్న: నేనంతా సరిగ్గా చెప్పగలనా? నాకు విశ్వాసం కలగడం లేదు. కాస్త కాస్తగా చెపుతాను. ఈ మధ్య నాకు కేవలం రాయడం మాత్రమే తెలుసు. ఇరవైనాలుగు గంటలూ కాగితాల గుట్టముందు కూర్చుని రాస్తూ కూర్చుంటాను.

అతిప్రసన్న: (ఒక్కో ప్రతిని కళ్ళ దగ్గరగా తీసుకొని చూస్తాడు) రాగిరంగు… కుంకుమ పువ్వు రంగు.. పసుపు… వంకాయరంగు .. అన్ని రంగులూ రాస్తావు కదా నువ్వు? ఇదేంటో వేరుగా ఉంది. నీకు గుర్తుందా, కాలేజ్ లో ఉండగా రాత్రి రాత్రంతా జాగారం చేస్తూ ఏమేం రాసేవాడివో! అంతా ఆకాశంలా నీలమయం. ఓసారి ఏదో రాస్తూ కూర్చున్నావ్. మధ్యరాత్రి కాగితాలు అయిపోయాయి. నువ్వయితే టేబిల్, నేల, గోడలు, బట్టలు, అద్దం లాంటి వాటిమీద రాస్తూపోయావ్. నేను మరోరోజు నీ రూముకొచ్చి చూద్దును గదా, అంతా నీలమే.

ప్రసన్న: మనుషుల ప్రవృత్తి మారుతుంది. దానంతటదే..

అతిప్రసన్న: ఇంత పెద్ద మార్పా?

(ప్రసన్న తలవంచుకొని తల ఊపుతాడు.)

అతిప్రసన్న: బయటికి పద. బయట బాగుంటుంది. గత అయిదారేళ్ళలో లోకం చాలా మారిపోయింది.

ప్రసన్న: అంటే, ఏమయింది? చెప్పు సరిగ్గా.

అతిప్రసన్న: ఒకలాగే… దానంతటదే జరిగింది.

ప్రసన్న: దాన్లో గొప్పదనమేముందని?

అతిప్రసన్న: అంతా దాగుడు మూతలాట. ఒకళ్ళు బయటికి వెళితే మరొకరు లోపలికెళతారు.

ప్రసన్న: మన కాలేజ్ ప్రక్కనుండే ఆ పెద్ద గడిలాంటి ఇల్లు.

అతిప్రసన్న: అది పడిపోయింది.

ప్రసన్న: ఇంటి ముందటి నది ?

అతిప్రసన్న: అది ఎండిపోయింది.

ప్రసన్న: మరేముంది అంటున్నావ్?

అతిప్రసన్న: మనుష్యులు! బయట మనుషులున్నారు ప్రసన్నా. వివిధ రకాలు. వేరు వేరు తరహాలలో. తమదైన పధ్ధతిలో బ్రతికేవాళ్ళు. ఇంకొకళ్ళని బ్రతకనిచ్చే వాళ్ళు. ఈ కుక్కలకన్న నయమైన వాళ్ళు. పద… ఉన్నపళంగా.. నేను తీసికెళ్తాను నిన్ని బయటికి.

ప్రసన్న: లేదు. అది సాధ్యం కాదు. ఇన్ని కుక్కలు ఇంటి చుట్టూ ఉండగా నేను కిటికీ నుండి బయటికి తొంగికూడా చూడలేను.

అతిప్రసన్న: మీ ఇంట్లోవాళ్ళకి నీ భాష అర్థమవుతుంది కదా?

ప్రసన్న: కావొచ్చు.

అతిప్రసన్న: ఏదేమైనా నీకు నేనున్నానని గుర్తుంటుంది కదా ?

(ప్రసన్న ఏడుస్తూ తల ఊపుతాడు.)

(అతిప్రసన్న అతడిని దగ్గరికి తీసుకుంటాడు.)

ప్రసన్న: చాలా రోజుల తర్వాత బాగాన్పించింది. అడక్కుండా చాలా దొరికింది.

అతిప్రసన్న: అడక్కుండా? ప్రేమ ఏమయినా ఇచ్చే వస్తువూ, అడిగే వస్తువా ఏమిటి ? ప్రేమ ఉంటుంది. అదో ప్రవాహం. ఒక వైపునుండి మరోవైపుకి దానంతటదే ప్రవహిస్తూ ఉంటుంది. ప్రేమనెవ్వరూ ఆపలేరు. నిలువ  ఉంచలేరు.

(ప్రసన్న నవ్వుతూ జేబులో నుండి తాళంచెవి తీస్తాడు. పడేస్తాడు. అంతలో సూర్య వచ్చి ఆ తాళం చెవిని మింగేస్తాడు. ప్రసన్న, అతిప్రసన్నల దృష్టికి రాదిది. సూర్య గప్ చుప్ గా పారిపోతాడు.)

అతిప్రసన్న: నువ్వు బయటపడే అవకాశం, గురివింద గింజంత అవకాశం వచ్చినా నన్ను పిలువు. ఫోన్ చెయ్. ఉత్తరం రాస్తూ కూర్చోకు. ఆ ఫోన్ ఎత్తి ఈ నెంబర్ నొక్కెయ్. నేనీ కాగితం మీద రాసి ఇక్కడ పెడ్తున్నాను. ఇది చూసుకో. ఈ నెంబర్ కలిపి ‘అతిప్రసన్న, వచ్చెయ్’ అను. నేను వెంటనే వచ్చేస్తాను.

ప్రసన్న: ఫోనులో నువ్వు నాకెంత కావాలో, ఎలా కావాలో తెలుస్తుందా నీకు? సమాచారం అంతా అందుతుందా?

అతిప్రసన్న: నీ పిలుపులో నాకంతా అందుతుంది. ఉత్తరం మాత్రం రాస్తూ కూర్చోకు.

ప్రసన్న: సరే.

( అతి ప్రసన్న గబుక్కున లేచి వెళ్ళిపోతాడు.)

( ప్రసన్న ఏడుస్తుంటాడు. కాగితాలని జరిపి అక్కడే నిద్రపోతాడు.)

( ప్రసన్న నిద్రపోతుండగానే పార్వతీబాయి వస్తుంది. చేతిలో పూలదండ. వెనకనుండి సూర్య పరిగెత్తుకుని వచ్చి ఆవిడ కాళ్ళు నాకడం మొదలెడుతుంది.)

పార్వతీబాయి: ఇవ్వు!

(సూర్య నోట్లో నుండి తాళంచెవి ఆవిడ ముందు పడేస్తాడు. ఆవిడ అత్యంత ఆనందంతో ఆ తాళం చెవిని తీసుకుంటుంది. ఆనందంతో చుట్టూ తిరుగుతూ పాట పాడుతుంటుంది.)

పార్వతీబాయి: ప్రేమలో పడేవాళ్ళూ…

ప్రేమలో పడేట్టు చేసేవాళ్ళూ..

ప్రేమలో మునిగితేలే వాళ్ళూ..

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

తలక్రిందులుగా కాళ్ళు పైకిగా

భేటీ కార్డ్ అచ్చేసుకొనేవాళ్ళూ..

ఆత్మహత్యలు చేసుకునేవాళ్ళూ..

సైటు కొట్టేవాళ్ళు…

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

వేడిపాలపైన మెత్తమెత్తని మీగడ

కండోమ్ అమ్మేవాళ్ళూ…

ప్రసవం చేసేవాళ్ళూ…

అమ్మాయిని లేవదీసుకు వెళ్ళేవాళ్ళూ..

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

సుధృడమైన కామధేను…

వీధి కుక్కల మేడం గార్లూ…

బద్దకించిన రచయితల్లారా..

నా చేతిలో ఏముందో తెల్సా ?

W , X మరియు Y

(కర్ణకఠోరంగా పకపకలుగా నవ్వుతుండగా దీపం ఆరిపోయింది.)

(సశేషం)

మరాఠీ మూలం : సచిన్ కుండల్కర్
తెలుగు అనువాదం

గూడూరు మనోజ

గూడూరు మనోజ

సచిన్ కుండల్కర్

సచిన్ కుండల్కర్

అనువాద నాటకం ” ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ” – రెండవ భాగం

(సచిన్ కుండల్కర్  ‘ఫ్రిజ్ మధే ఠేవ్ లేలా ప్రేమ్’ మరాఠీ నాటకానికి తెలుగు అనువాదం గూడూరు మనోజ )

friz

దృశ్యం-2 

           (ఆదివారం శుభ్రమయిన బట్టలు వేసుకుని రాసుకుంటూ ఉంటాడు ప్రసన్న. ఫ్రెష్ గా సంతోషంగా, వేగంగా కాగితాలమీద ఏదో దించుతున్నాడు.)

                                                    (పార్వతి వస్తుంది.)

 

పార్వతి: ప్రసన్నా… ప్రసన్నా, కాస్త డబ్బిస్తావా? పార్వతీబాయితో కాస్త కూరగాయలవీ తెప్పించాలి.

 

ప్రసన్న: తీసుకో.. లోపల పర్సుంది. దానికడగడమేమిటి పార్వతీ?

 

పార్వతి: భోజనంలోకి ఏం చేయమంటారు?

 

ప్రసన్న: నీచేత్తో చేసిన పనసకూర తిని చాలా రోజులయింది. చేస్తావా?

 

పార్వతి: దాన్దేముంది చేస్తాను. చాయ్ తీసుకుంటారా?

 

ప్రసన్న: చాయ్ ఇస్తానంటే నేనెప్పుడన్నా వద్దంటానా?

 

పార్వతి: విన్నారా…. ఇవాళ మధ్యాహ్నం టీ.వీ.లో షోలే సినిమా ఉంది. తొందరగా భోజనాల కార్యక్రమం ముగించుకొని ఎంచక్కా సినిమా చూసేద్దాం. సాయంత్రం టీతో పచ్చి బఠానీల గింజెలు తాలింపు చేస్తాను.

 

ప్రసన్న: పార్వతీ… ఇదే. నా కవిత…. చదువుతాను విను.

 

పార్వతి: తర్వాత, నేను కాస్త వంటింట్లో పని సవరించుకొని టీ తీసుకొస్తాను. అప్పుడు చదివి వినిపించండి.

(ఆమె తొందరతొందరగా లోపలికెళ్తుంది.)

( పార్వతి లోపలికెళ్ళి పార్వతీబాయిని స్టేజి మీదికి తోస్తుంది. పార్వతీబాయి ప్రసన్న ముందుకొచ్చి పడుతుంది.)

 

ప్రసన్న: ఏమయింది పార్వతీబాయి ?

 

పార్వతీబాయి: ఎక్కడ ఏమీ కాలేదు. ఏమయిందవడానికి? అమ్మగారు ఏమో తను ఫ్రిజ్ శుభ్రం చేసుకుంటానన్నారు. క్రిందిది పైనా, పైనది కిందా పెడుతుంటారు. నన్నేమో బయటికెళ్ళి కూర్చోమన్నారు.

 

ప్రసన్న: పార్వతీబాయి, బజారుకెళ్తున్నవా? (whisper చేస్తాడు) నేనొకటి చెప్పనా ?

 

పార్వతీబాయి: నేనో బీద-దరిద్ర-అసహాయ-అబలని, మీరు పని చెప్పేవారు నేను వినేదాన్ని.

(ప్రసన్న దాచిపెట్టిన ఓ కవరు బయటికి తీస్తాడు. కాగితాల గుట్ట నుండి ఓ కాగితం వెదికి తీస్తాడు. పార్వతి చూస్తుందాలేదా అన్నది నిర్ధారించుకుంటాడు. ఆ కాగితాన్ని కవర్లో వేసి కవరుమీద నాలికతడి తగిలించి మూసేస్తాడు. పార్వతీబాయి ఇస్తాడు.)

 

ప్రసన్న: ఈ కవర్ తీసుకో… ఎవరితో చెప్పొద్దు… మన ఇంటి సందు మూలలో ఒక చెత్తకుండి ఉంది చూసావా…

 

పార్వతీబాయి: ఎక్కడా…?

 

ప్రసన్న: ఎర్ర రంగుది. గుండ్రంగా ఉంటుంది. ముందుభాగంలో ఇలా నల్లటి మొహంలా ఉంటుందే అది.

 

పార్వతీబాయి: సరే, అయితే ?

 

ప్రసన్న: ఈ కవర్ని ఆ కుండిలో వేసెయ్. ఎవ్వరికీ చెప్పకు. కానీ ఇంకా ఆ చెత్తకుండీ అక్కడే ఉందంటావా? ఆరేళ్ళ నుండి ఈ ఇంటి బయటికి వెళ్ళింది  లేదు నేను. ఈ కుక్కల భయంమూలంగా ఎక్కడికీ వెళ్ళింది లేదు. మా దగ్గరికీ ఎవరూ రారు. ఆ కుక్కలకి పెద్ద పెద్ద కోరలుంటాయి. మన కాళ్ళల్లోకి చేతుల్లోకి దిగబడతాయి. పది పన్నెండు కల్సి మొరుగుతుంటే సాయం కోసం మనం పెట్టే కేకలు మనకే వినబడవు. కళ్ళెర్రబడ్డ పిచ్చిపట్టి అసహ్యపు బరితెగించిన కుక్కలు!

 

పార్వతీబాయి :  నేనో  బీద _ దరిద్ర -అసహాయ- అబలని. మీదీ,  నాది అదృష్టమనుకోండి. నేనీ  ఇంటికొచ్చి  పడడం.  భయపడకండి. నేనేసేస్తానీ కాగితం చెత్తకుండిలో. అన్నా నేనో బీద పేద- దరిద్ర- అసహాయ- అబలని…. చిన్ననోటితో పెద్దమాటనుకోనంటే ఒకటడిగేదా….

 

ప్రసన్న: అడుగడుగు.

 

పార్వతీబాయి: మీరు పెద్ద రచయితలు. ఇల్లుదాటకుండా కూర్చుని ఈ బరితెగించిన కుక్కల గురించి రాస్తుంటారా? ఉర్కే! నాకు చదువొచ్చు. చదువుకున్నదాన్నే. పుస్తకాలు చదువుతాను. మీ పుస్తకాలిస్తారా చదవడానికి?

 

ప్రసన్న: తప్పకుండా ఇస్తాను, పార్వతీబాయి.

 

పార్వతి: (లోపలి నుండి వస్తుంది) పార్వతీబాయి… వచ్చేసావా బజారునుండి పనసకాయ తెచ్చావా?

 

పార్వతీబాయి: తెచ్చాను. ఇప్పుడే వచ్చాను బజారు నుండి. ఇదిగోండి పనసకాయ బజారంతా ఒకటే రద్దీ.

ఆదివారం కదా ఇవాళ! కొత్త కొత్త బట్టలేసుకొని తిరుగుతున్నారు జనాలంతా.

 

పార్వతి: ఆ… ఇవాళ ఆదివారం. పార్వతీబాయి, ఇవాళ చాలా పనిచేసావ్. ఇవాళ నీకు ఒకపూట సెలవు. ఇంటికెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకో. ప్రసన్నా, పదిహేను నిమిషాల్లో పనసకూర చేసేస్తాను. భోంచేసి కబుర్లు చెప్పుకుందాం. నీ కొత్త రచనలు వినిపించాలి. నేనొస్తానిప్పుడే…

 

(పనసకాయ తీసికొని వెళ్తుంది.)

(పార్వతి వెళ్తూనే సూర్య, చంద్రులు పరిగెత్తుకొస్తారు. అవి అతని కాగితాలని చెల్లాచెదురు చేస్తాయి.        చంద్ర పార్వతీబాయి చేతిలోని కవర్ తెసికొని పరిగెడుతుంది.)

 

(పార్వతీబాయి తలలోని చేమంతుల దండ తీసి సూర్యచంద్రులకి వాసన చూపిస్తుంది. రెండూ ఆమె కాళ్ళు నాకుతూ మోకరిల్లుతాయి. ఆమె చంద్ర నోట్లోని కవర్ తీసికొని దాన్ని ఓ గుద్దు గుద్దుతుంది. అది కుయ్యో మొర్రోమంటుంది. ప్రసన్న ఇదంతా భయంభయంగా చూస్తుంటాడు.)

 

పార్వతీబాయి: చచ్చిందానా, మళ్ళీ ఇలాంటి అల్లరి పని చేసావంటే ఒంటిమీద కిరసనాయిలు పోసి నిప్పంటిస్తాను. నువ్వురా…. సూర్య.. మాదర్చోద్, అన్ని కాగితాలని చిందరవందర చేస్తావా? సరిగ్గా పెట్టవన్నీ

… ఒక్క దగ్గర పెట్టు… (దాన్నీ కొడుతుంది.)

 

(సూర్య వెళ్ళి కాగితాలన్నీ సరిచేస్తాడు.)

 

పార్వతీబాయి: ఇప్పుడేమంటారు?  అన్న పేద్ద రచయిత. ఇంటికాలు బయట పెట్టకుండా ఏడు సముద్రాలు తాకి వచ్చినవారు. నేనూ చదువుకున్నదాన్ని. నేనాయన పుస్తకాలు చదివాను. ఆయన్ని బాధపెట్టకూడదు. ఆ… అయితే.. నాకిప్పుడు ఓమాట చెప్పండి (పార్వతి లోపలే ఉందని నిర్ధారించుకొని) ఫ్రిజ్ లో ఏముంది?

 

ప్రసన్న: (ఒకేసారి) ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ ఉంది.

 

పార్వతీబాయి: పద… పదండి… బయటికి పొండి.

(చంద్ర, సూర్యులు వెళ్ళిపోతారు.)

( ప్రసన్న వైపుకి తిరిగి – )

అన్నా, నేనొస్తా. ఇవాళ ఆదివారం. సగం పూట సెలవు. నేనెళ్ళి మీ పుస్తకం చదువుకుంటాను.

(తలలో పూలదండ ముడుచుకొని ఉత్తరం తీసికొని వెళ్తుంది. ప్రసన్న మెడ త్రిప్పుతూ నవ్వుతాడు.)

(పార్వతి రెండు కంచాలు తీసుకొని వస్తుంది.)

 

పార్వతి: ప్రసన్నా… నేనొచ్చేసాను. ఇదిగో, వేడి వేడి పనసకూర.

(ప్రసన్నకి ప్రేమగా ముద్దలు తినిపిస్తుంటుంది.)

 

ప్రసన్న: కూర చాలా బాగా కుదిరింది పార్వతీ, నేనో గమ్మత్తు చెప్పనా నీకు.

 

పార్వతి: అయ్యో…. నేను కూడా చెప్పాలి నీకు ఓ గమ్మత్తు.

 

ప్రసన్న: అయితే మొదట నువ్వు…

 

పార్వతి: లేదు, లేదు. ముందు నువ్వు.

 

పార్వతి: ప్లీస్, ప్లీస్.. ముందు నువ్వు.

 

పార్వతి: సరేనమ్మా…

(ఆమె ప్రసన్న చెవిలో ఏదో చెబుతుంది. ఇద్దరూ నవ్వుకుంటారు. ప్రసన్న ఆమె చెవిలో ఏదో చెపుతాడు. మళ్ళీ ఇద్దరూ నవ్వుతారు.)

(పార్వతి ఒక్కసారిగా లేచి నిల్చుంటుంది.)

(మొహం గంభీరంగా)

 

పార్వతి: సరే, పన్నెండయింది. ఆదివారం గడిచిపోయింది. సోమవారం మొదలయింది.

 

ప్రసన్న: పార్వతీ, కూర్చో పార్వతీ, ఐదు నిమిషాలు… మాత్రమే.

 

పార్వతి: కూర్చొనే సమయం లేదు బాబూ. ఇంటి నిండా అక్కడక్కడ అంతా ప్రేమ పడిపోయింది. అంతా ఒక్క దగ్గర చేర్చి ఫ్రిజ్ లో పెట్టాలి. చాలా పనులు ఉన్నాయి. ఇవాళ తెల్లవారుఝామున బయల్దేరాలి నేను. ఈ నోరులేని కుక్కల హక్కుల సంరక్షణ పరిషత్తు తరపున..

 

ప్రసన్న: ఎక్కడికి ?

 

పార్వతి: అందరమూ తిరువనంతపురంలో కలుస్తాం. ముందు లెనిన్ గ్రాడ్, తర్వాత స్టాలిన్ గ్రాడ్, ఆ తర్వాత బేల్ గ్రాడ్, ఆ… తర్వాత మాస్కో.

 

ప్రసన్న: ఓహో … అయితే ‘వాళ్ళు’ నడుపుతారా మీ సంఘటనని?

 

పార్వతి: లేదు. ముందు పూర్తిగా విను. మాస్కో నుండి వాషింగ్టన్, న్యూయార్క్, లండన్ లో కూడా ఒక పరిచర్చ ఉంది.

 

ప్రసన్న: వాళ్ళు కూడా ఉన్నారా మాలో?

 

పార్వతి: ముందు విను.. తిరిగి వచ్చే దారిలో బాగ్దాద్, తెహ్రాన్ లో కూడా పరిషత్తు సమావేశాలు ఉన్నాయి. ఈ మూగజీవుల కోసం పని చేసేవారిని దేశం, ధర్మం, రాజకీయాలు బంధించిపెట్టలేవు. బాగ్దాద్ నుండి పెద్ద సంఖ్యలో వేల కుక్కల్ని తీసికొని తిరిగి వస్తాము మేము. పండరిపురంలో చంద్రబాగానది తీరపు ఇసుక తిన్నెల్లో వాటిని వదిలివేస్తాం. వేలకొద్దీ కుక్కలవి, వేరువేరు జాతులవి, ధర్మాలవి, చంద్రభాగ ఇసుక తిన్నెలు

అదిరిపోతాయి. ఎంత బాగుంటుందో కదా ఆ దృశ్యం?

 

ప్రసన్న: అవునవును!

 

పార్వతి: నేనివాళ వెళ్ళి రేపొస్తాను. ఇల్లు జాగ్రత్త. నీమీద విశ్వాసంతో ఫ్రిజ్ తాళంచెవి నీకిచ్చి వెళ్తున్నాను. తాళంచెవి జాగ్రత్త. ప్రేమని జాగ్రత్తగా వాడు. అంతా ఖాళీ చేయకు. ఫ్రిజ్ కి మళ్ళీ జాగ్రత్తగా తాళంవెయ్. తాళం చెవి భద్రంగా దాచెయ్- ఏం?

 

ప్రసన్న: సరే… సరే. కంగారుపడకు. బేఫికరుగా వెళ్ళు.

(పార్వతి జాకెట్టులో నుండి తాళంచెవి తీసి ప్రసన్న చేతిలో పెడుతుంది. ప్రసన్న దాన్ని పిడికిట్లో పెట్టుకుంటాడు. దీపాలు ఆరిపోతాయి.)

( సశేషం )

సచిన్ కుండల్కర్

సచిన్ కుండల్కర్

మూల రచయిత : సచిన్ కుండల్కర్

అనువాదం : గూడూరు మనోజ

guduru manoja

 

 

 

 

 

అనువాద నాటకం ” ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ ” – ఒకటవ భాగం

(సచిన్ కుండల్కర్  ‘ఫ్రిజ్ మధే ఠేవ్ లేలా ప్రేమ్’ మరాఠీ నాటకానికి తెలుగు అనువాదం గూడూరు మనోజ )

పాత్రల పరిచయం

 

దృశ్యం – 1                                                                                        దృశ్యం – 5

పార్వతి                                                                                            పార్వతి

ప్రసన్న                                                                                            ప్రసన్న

పార్వతీబాయి                                                                                    పార్వతీబాయి

దృశ్యం – 2                                                                                         దృశ్యం – 6

పార్వతి                                                                                              పార్వతీబాయి

ప్రసన్న                                                                                             ప్రసన్న

పార్వతీబాయి                                                                                     పార్వతి

దృశ్యం -3                                                                                          దృశ్యం – 7

ప్రసన్న                                                                                             పార్వతీబాయి

అతిప్రసన్న                                                                                        ప్రసన్న

పార్వతీబాయి                                                                                     పార్వతి

దృశ్యం -4                                                                                           దృశ్యం – 8

చంద్రుడు                                                                                             ప్రసన్న

సూర్యుడు                                                                                            అతిప్రసన్న

చంద్రుడు

సూర్యుడు

దృశ్యం -1

( పార్వతీ (32) ప్రసన్న (35) ల ఇల్లు. ప్రసన్న తెల్ల కాగితాల కుప్పలో కూర్చున్నాడు. నోట్లో పెన్ను పట్టుకొని ఆలోచిస్తున్నాడు. పార్వతి ఫోనులో మాట్లాడుతూ అటూ ఇటూ తిరుగుతూ పచార్లు చేస్తుంటుంది. ప్రసన్న కాగితాలను చింపేస్తుంటుంది. )

 

పార్వతి: నేను పార్వతిని మాట్లాడుతున్నాను. అవునవును, కాదు.. కాదు, అవును.

 

ప్రసన్న: (రాస్తూ రాస్తూ తనలోతాను) నేను ప్రసన్నని రాస్తున్నాను. ఖచ్చితంగా ఏం రాస్తున్నానో తెలీదు. మధ్యలో ఎక్కడో ఒక పక్షం కోసం రాయడం రాదు.

 

పార్వతి: హలో… మొదటి ప్రశ్న జవాబు ‘అవును’, రెండవ ప్రశ్న జవాబు ‘కాదు’. అర్థమయిందా ? నాకిందులో ఏ confusions వద్దు. నాకు నచ్చదది. ఉంటాను మరి.

 

ప్రసన్న: ఎవరితో ఇంత clarity గా మాట్లాడేది ? కాస్త ప్రేమగా మాట్లాడొచ్చుగా పార్వతి ఫోన్లో. కనీసం ఫోన్లోనయినా.

 

పార్వతి: ప్రసన్నా, ఇవాళేం వారం ?

 

ప్రసన్న: మంగళవారం.

 

పార్వతి: నీకు తెల్సిందేగా. వారమంతా ప్రేమ వ్యక్తంచేయడానికి నాకు సమయం సరిపోదని. చూస్తుంటావుగా నేను పడేపాట్లు? ఇదంతా చేస్తూ కూడా ఆదివారం రోజు నీతో ప్రేమగా ఉంటానా లేదా? మన నిర్ణయమే కదా ఇది ? పూర్తి ఆదివారం అంతా నేనింకేపనీ చేయనుకదా ? అలా కాకుండా నేను వారమంతా నా పనులన్నీ ప్రక్కన పెట్టి ప్రేమిస్తూ కూర్చుంటే నా కుక్కలేం కాను ? చంద్ర-సూర్యులు ఏమయిపోతారు ?

( ఇంతలో తలుపు నుండి చంద్ర, సూర్యులు అనబడే రెండు కుక్కలు పరుగున వస్తాయి. ప్రసన్న చాలా భయపడిపోతాడు. పరుగెత్తుతాడు. అరుస్తాడు. చంద్ర పార్వతి కొంగు నోట్లో పెట్టుకొని  కూర్చుంటుంది. సూర్య ప్రసన్న వెనకాల పడుతుంది. ప్రసన్న అరుస్తూ ఇల్లంతా పరిగెడుతుంటాడు. పార్వతి పడీ పడీ నవ్వుతుంటుంది.)

 

పార్వతి:  సూర్య… సూర్య… మా సూర్య  మంచి వాడంట. రా.. ఇటొచ్చెయ్. ఎంత దుష్ట ప్రపంచంరా ఇది … నోరులేని కుక్క మీద కూడా కాస్త ప్రేమ చూపలేరు. రా… నా దగ్గరికి రా ( సూర్య పార్వతి దగ్గరికెళ్ళి నిల్చుంటుంది ) ఎవరంటారండి కుక్కలు మూగ జీవులని. ఏం మెచ్యురిటీ, ఎంత అర్థం చేసుకొనే గుణం.

 

ప్రసన్న: పార్వతీ, నీకు మళ్ళీ చెప్తున్నాను, ప్లీజ్, కనీసం ఈ చంద్ర-సూర్యులకి ఓ పట్టా వేసి గొలుసుతో కట్టెయ్. వాటికి నాలుగు ఇంజక్షన్స్ ఇవ్వు. వాటి గోళ్ళు కత్తిరించు. ఓ రోజు ఎప్పుడో అవి నా ప్రాణం తీస్తాయి.

 

పార్వతి: హ్హ… హ్హ… ప్రాణం తీస్తాయండీ. పట్టా అట, గొలుసు అట, ఇంజక్షన్స్ ఇవన్నీ వెధవ పెంపుడు కుక్కల లక్షణాలు. ఇవి స్వేచ్ఛాజీవులు. వాటి స్వేచ్ఛని పరిరక్షించడమే నా కర్తవ్యం. అది నేను ఖచ్చితంగా నిర్వర్తిస్తాను.

 

( ప్రసన్న చెమటతో తడిసి ముద్దయిపోయాడు. భుజమ్మీది షర్టుతో మొహం తుడుచుకుంటూ నేలమీద కూర్చున్నాడు.)

 

ప్రసన్న: పార్వతీ, నాక్కాస్త ప్రేమనివ్వు.

 

పార్వతి: అలాగే ఇస్తాను, నేను కూడా కాస్త ప్రేమ తీసికొనే బయల్దేరుతాను. ఇవాళ చాలా పనులున్నాయి.

 

(ఆమె బ్లవుజు నుండి తాళంచెవి తీస్తుంది)

 

ప్రసన్న: ఫ్రిజ్ కి తాళం వేయాల్సిన అవసరం ఏమిటి? ఇంట్లో ఉండేది నేనొక్కడినే కదా. నీ ఈ అనుమానం నాకస్సలు  నచ్చదు.

 

పార్వతి: పోయిన ఆదివారం తాళం వేయడం మర్చిపోతే ఫ్రిజ్ లోని సగం ప్రేమ ఖాళీచేసావు కదా ఒకేసారి? మళ్ళీ ఆదివారం వరకు దాన్నెలా సరిపెట్టానో నా బాధ నాకే తెల్సు.

 

ప్రసన్న: (రుద్ధమయిన కంఠంతో) నాకు మరీ ఒంటరిననిపించింది. అమ్మా-నాన్నా, అందరూ బాగా జ్ఞాపకం వచ్చారు. ఇక ఉండలేకపోయాను. తెలీకుండానే ఫ్రిజ్ ముందుకెళ్ళిపోయాను. తలుపు తెరిచి చూద్దును కదా ఫ్రిజ్ లో అంతా ప్రేమే ప్రేమ. కాస్త గడ్డకట్టి ఎండిపోయినట్టుంది. కానీ చేతుల్లోకి తీసుకుంటే మెత్తని, చల్లని ప్రేమ. ఇంకేం రెండు చేతుల్తో తింటూ కూర్చున్నాడు. కడుపునిండా తిన్నాను. ఫ్రిజ్ ముందునుండి లేవడమే రాలేదు. కళ్ళమీదకి మత్తులా వచ్చిందనుకో.

 

పార్వతి: అదే మరి. భావనాలోకంలోకి వెళ్ళి బాధ్యతారహితంగా ప్రవర్తించడం! నాకస్సలు నచ్చదు.

 

ప్రసన్న: భావనా ప్రపంచంలో బాధ్యతారహితంగా ఉండకపోతే ప్రేమ తయారే అవదు మరి.

 

పార్వతి: ఇది కేవలం ఆదివారపు కార్యక్రమం, నీకెందుకు అర్థం కాదు ప్రసన్న… అరే జనాభా ఎంతగా పెరుగుతుందో చూస్తూ ప్రేమని యోగ్యమైన పరిధుల్లో వాడాలని తెలీదా ? లేకపోతే ప్రపంచంలోని ప్రేమ పది పన్నెండేళ్ళలో అయిపోవస్తుంది.

 

ప్రసన్న: బుల్ షిట్! నేను మరీ మరీ చెప్తున్నాను. భావనలోకంలో అందరూ బాధ్యతారహితంగా ఉంటేనే కావల్సినంత ప్రేమ నిర్మాణం జరుగుతుంది.

 

పార్వతి: అది ఆదివారం మాత్రమే. ఆరోజు తప్పితే నాకు మాత్రం సమయం లేదమ్మా. ఇలా ప్రతిరోజూ బాధ్యతారహితంగా ప్రవర్తించడం మీ కళాకారులకి కుదురుతుంది కానీ మాబోటి వాళ్ళకు కాదు. నీకేంటీ. కాలు కదపకుండా ఓ నాలుగొందల పేజీల నవల రాసేస్తే ఒకటీ, రెండు లక్షలొచ్చిపడతాయి ఇంటికి.

( సూర్య-చంద్రులు మొరుగుతుంటాయి)

 

పార్వతి: ఏయ్…. పదండి… ష్.. పదండి. కిందికెళ్ళండి ( అవి రెండూ వెళ్ళిపోతాయి.) నేనొస్తాను.

(పార్వతి లోపలికెళ్తుంది. ప్రసన్న ఉండచుట్టిన తన కాగితాలని ఏరుతుంటాడు. కళ్ళు తుడుచుకుంటుంటాడు. పార్వతి లోపల్నుండి రెండు చిన్న చిన్న గాజు గిన్నెలు తెస్తుంది. ఒకటి ప్రసన్నకిస్తుంది.ఒకటి తను తీసుకుంటుంది. ఇంతలో చంద్ర లోపలికొస్తుంది. పార్వతి దగ్గర మోకరిల్లుతుంది. పార్వతి దానికి తన గిన్నె నుండి కాస్తంత ప్రేమని ఇస్తుంది. ఫోన్ మ్రోగుతుంది. పార్వతి ఫోనెత్తి చంద్ర వీపుమీద గుర్రం మీద కూర్చున్నట్టుగా కూర్చుంటుంది. గదంతా తిరుగుతుంటుంది. ప్రసన్న మాత్రం ఆబగా గిన్నెలోని ప్రేమని నాకుతూ తింటుంటాడు.)

 

పార్వతి: హలో… నేను పార్వతిని మాట్లాడుతున్నాను. చెప్పండి అడ్వకేట్ దేశ్పాండే. అవునండీ… చారుదత్త కులకర్ణీమీద కేసు వేయలనుకుంటున్నాను. లేదు అతన్ని వదిలేది లేదు.మొన్నటి రాత్రి ఏదో డాన్స్ ప్రోగ్రాంకో,సినిమాకో వెళ్ళి రాత్రి ఒంటిగంటా రెండింటికి వస్తుంటే మా సందులోని ఒక కుక్క అతని స్కూటర్ వెనకపడింది. మనిషి కాస్త స్కూటరాపి పాపం ఆ కుక్కకి ఏం కావాలో చూడాలా? లేదా? ఆ పట్టున స్కూటర్ జోరుగా ముందు… ఆ వెనక ఈ కుక్క, దానిక్కాస్త కోపం వచ్చి అతని కాలిని కాస్త గీకినదనుకోండి. దానికి ఆ పెద్దమనిషి ఏం చేసాడో తెల్సా దేశ్పాండే, కర్రతో కొట్టాడా కుక్కని! Can you imagine ? ఎంత అమానుషమయిన హింసా ప్రవర్తన. నేనందుకే అతన్ని వదలదల్చుకోలేదు. కోర్టుకీడ్వాల్సిందే. లేదంటే ప్రక్కింటాయన అయితే మాత్రం, మూగజీవులని కష్టపెట్టే వాళ్ళను నేను క్షమించను. అవును. మీరు అన్ని కాగితాలు తయారుచేయండి. నేను మీ ఆఫీసుకే బయలుదేరుతున్నాను.

(పార్వతి వెనక్కొస్తుంది. ఆలోచిస్తుంది.)

పార్వతి: ప్రసన్న.. ప్రసన్న.. ఆ గిన్నె కిందపెట్టెయ్. అలా నాకుతావేంటి మొహంవాచినవాడిలా. ఆ… అయితే నేననేదేమిటంటే మనం ఇంటిపని కోసం ఓ పనమ్మాయిని పెట్టుకుందాం. ఇటు చూస్తే నా పనా పెరిగింది. ఇదివరకటిలా పని కుదరడం లేదు.

 

ప్రసన్న: సరే.

 

పార్వతి: సరే… వా.. !

(పార్వతీబాయి ప్రత్యక్షమవుతుంది. తొమ్మిది గజాల చీరకట్టు. తల్లో చేమంతిపూలదండ. ఓ దగ్గర కుదురులేని తత్వం.)

పార్వతీబాయి: నాపేరు పార్వతీబాయి. పనిమనిషిని. ఇల్లు తుడుస్తాను. బట్టలుతుకుతాను. కోయడం, చీరడం అన్ని చేస్తాను. రెండువేళలా టీ పెడతాను. పొయ్యి తుడుస్తాను. ఫ్రిజ్ శుభ్రం చేస్తాను.

 

పార్వతి: లేదు. ఫ్రిజ్ ని ముట్టుకోవద్దు. తక్కినవన్నీ చేయొచ్చును.

 

పార్వతీబాయి: సరే. నీ ఫ్రిజ్ ని ముట్టుకోను. నన్ను పనిలో పెట్టుకోండి.

 

ప్రసన్న: పార్వతీబాయి, అసలు నువ్వు మా ఇంటి వరకు ఎలా రాగలిగావు ? ఈ సందంతా వదిలేసిన కుక్కలమయంగా ఉంటుంది. అవి గురగుర మంటాయి. కరుస్తాయి. ఎట్లా వచ్చావ్ ?

 

పార్వతీబాయి: ఈ చేమంతిపూలదండ పెట్టుకుంటే ఈ ప్రాణులభయం ఉండదు. ఒంటె- గుర్రం-ఏనుగు- పిల్లి- ఎలుగుబంటి వీటన్నింటి నుండి ఏ భయము మోసమూ దరిదాపుల్లోకి రావు.

 

పార్వతి: విన్నావా ప్రసన్న… రేపట్నుండి నువ్వు ఓ చేమంతిహారం పెట్టుకుంటే పోలే…

 

ప్రసన్న: పార్వతీ, పరిహాసం చాలించు, పార్వతీబాయి నీ వివరాలేంటే? ఎక్కడదానివి. ఊరూ- పేరూ, కొంపా- గూడూ.. ?

 

పార్వతీబాయి: నేనో బీద- దరిద్ర- అసహాయ అబలని. కానీ నా చేతులకి వేగం ఉంది. ఈ చేతులకి రుచి ఉంది. చేతులకి పని ఉంది.

 

పార్వతి: నీ పరిచయం చాలింక. లోపలికెళ్ళి పని చూసుకో. ఒకటి మాత్రం గుర్తుంచుకో, ఫ్రిజ్ చుట్టు ప్రక్కలకి కూడా వెళ్ళొద్దు. ఈ అయ్యగారు రోజంతా కూర్చుని రాసుకుంటూ ఉంటారు. ఎప్పుడడిగితే అప్పుడు చాయ్ చేసివ్వు. తక్కిన పనులన్నీ మామూలు ఇండ్లల్లోలానే, ఆ… ఇంకో విషయం. అన్నిళ్ళలో ఆదివారం సెలవు దొరుకుతుందేమో కానీ మా దగ్గర మాత్రం దొరకదు. ఆదివారం రోజు నేను ఇంటిని ఇంటిలా ఉంచాల్సి వస్తుంది.

 

పార్వతీబాయి: నాకర్థం కాలేదు.

 

పార్వతి: ఆదివారం వస్తే అదే అర్థం అవుతుందిలే.

(సూర్య చంద్రులు ఇంట్లోకి పరిగెత్తుకొస్తారు. ప్రసన్న భయపడతాడు అవి పార్వతీబాయి దగ్గరికెళతాయి. సౌమ్యంగా మారతాయి. చేమంతి వాసన వాటికి నిషానిస్తుంది. అవి నవ్వుతూ పార్వతీబాయిని చూస్తూ కూర్చుంటాయి. ప్రసన్న, పార్వతి ఆశ్చర్యచకితులయి పార్వతీబాయి వంక చూస్తుండిపోతారు. ఆమె సిగ్గుపడుతుంది.)

 

పార్వతీబాయి: ఛీ…. పొండి.. బాబూ!

(దీపాలు ఆరిపోతాయి)

( సశేషం )

సచిన్ కుండల్కర్

సచిన్ కుండల్కర్

మూల రచయిత : సచిన్ కుండల్కర్

అనువాదం : గూడూరు మనోజguduru manoja