యే…

 

 

కె. రామచంద్రా రెడ్డి 

~

 

ఉండలేక స్వప్నస్వర్గ కుహరంలోంచి
వో నరక నాలుక వూడిపడింది
వాలిన పొద్దు ముసురు గుబుర్లో

వోల్డ్ మాంక్ నిశాని సాక్షిగా

*   *    *

క్షవరం చేంచుకోని తలపులు

నిక్కబొడిచుకుని రెల్లు గడ్డి మూల
మూలిగే నక్కలా కాకుండా

లేలేక బొంగురుగా కూసే కాకిలా

నూతిలోంచి బరువు బాల్చీ లేచిన చప్పుడు

 

సంతర్పణలో సాంబారన్నం మెక్కుతుంటే
పురాతన పులకింత

పలకరించి

ఇంగితం లేకుండా

పలమారింది
*   *    *

ఎందుకు వూకే కూకుని తిరగేత నాలుక
అరిపాదం మయంగా దిగిన పల్లేరుగాయ

మాదిరి ఉప్పటి కంటి అద్దప్పొరపై

మాంత్రికప్పౌడరేసి తుడు

 

చీకటి బయలు పడనమ్మకు

నడి వేసవి పసి రోగానికి

గాడ్పు వీథిలోంచి తుడపం పెట్టినట్టు

శివం తొక్కు
    *     *     *

అన్నీ పెడసరడ్డంకులే

మాడుమాటల అట్టువాక్యాలు మెక్కి

వెక్కిళ్ళ వేవిళ్ళు నీకు

నువ్ కనే పేడి పదం

ఏ లోకానిది .


తుడపం – వేసవి లో నడి పొద్దున  పిల్లలకొచ్చిన రోగాలకై గ్రామదేవతకి చెల్లించుకునే మొక్కు(కోడి)