పెంపుడు జంతువు

 

-అల్లం కృష్ణ చైతన్య

~

 

విపరీతమైన వర్షం..

అర్జునా.. అనుకోడానికి వీలు లేని విధంగా ఉరుములు మెరుపులు..

ఎందుకంటే పైన రాసిన తొమ్మిది పదాలు కూడా ఇంకా కనిపెట్టని రోజులు అవి.

మెరుపు మెరుస్తున్నదనే విషయం మెరుపుకి కాదు కదా దాని కన్నా ముందే వచ్చే ఉరుముకి కూడా అవగాహన లేని రోజులవి.

తిండి తిని మూడు రోజులయింది ఇవాల్టికి.

ముందర ఉరుకుతున్న జింక పిల్ల ని ఛేదింఛే బ్రహుత్కార్యం అనితర సాధ్యం అని తెలుసు. మెదడు వృధా అంటున్నది, మనసు పదా అంటున్నది.

మొత్తానికి జింక పిల్ల తప్పించక పోయింది.

మూడు రోజులక్రితం నిల్వ చేసుకున్న కొద్ది పాటి శక్తి నిల్వలు దేహంలో తరిగిపోయినై.

ఇంకా కొద్దిగా ఉరుకుదాం అనుకున్నడు వాడు.

ఇంచు కూడా కదలడానికి సిద్దంగా లేదు దేహం.

ఉన్న చోటనే నిట్టనిలువునా కూలిపోయిండు.

ఎంత కాలం గడిచిందో..

 

తడి తడిగా ఎదో స్పర్శ.. బంక బంకగా..

ఉన్నంతనే లేచి చూస్తె ఏ ప్రమాదం ముంచుక వస్తదో అని, మెల్లగ ఒక కన్ను తెరిచి చూసిండు.

స్పష్టమైన ఆకారం లేదు.

ఎవరో నాకుతున్నట్టు… తన మొహమంతా ఎదో జిహ్వ తాలూకు ఆచ్చాదన. .

చేతికి ఎదో తగిలింది.

తడిమి చూస్తె అర్ధం అయింది.. గట్టిగా ఉన్న పదార్థమే అని..

ఒక్క అడుగు ముదుకు పడితే తల పగలకోడదామనే ఆలోచన తప్ప ఇంకోటి లేదు.

మెల్లగ రెండు కళ్ళు తెరిచి చూస్తె, చిన్న కుక్క పిల్ల.

తనలాగే దారితప్పిన జీవితం. మెల్లగ దగ్గర తీసుకున్నాడు వాడు.

గట్టిగ మొత్తుకునే ఓపిక లేదు దానికి, ప్రతిఘటించే శక్తి లేదు, దిక్కరించే తెలివి లేదు.

గుహలో వాడు, తను. చేవలేని రెండు జీవాలు.

 

***

కొన్ని మంచులు, కొన్ని ఆకురాలు కాలాలు గడిచినై. పెద్ద తోడేలు లాంటి ఆకారానికి మారింది అది. ఒకరిది బుద్ది బలం, ఒకరిది నాలుగు కాళ్ళతో వేగంగా వేటాడే కండబలం. ఇద్దరు కలిసి చేసే వేట బాగానే నడుస్తుంది. ఈ మధ్య కాలంలో ఆకలితో పడుకున్న దాఖలాలు లేవు ఇద్దరికీ.

 

ఊహ తెలిసినప్పటి నుండీ వాడు ఒంటరి వాడే. వాని సమూహం ఉన్నదో లేదో కూడా వానికి తెలవదు. ఇద్దరి మధ్యా భాష లేదు. వల పన్ని సైగలతో వాడేదో చెప్తాడు దానికి. అది తరుముతూ చిన్నా చితకా జంతువులని వలలో పడేటట్టు చేస్తుంది. గుంటలు తవ్వి ఉంచుతాడు. ఒకటి రెండు సార్లు అందులో పడితే వాడు దాన్ని బయటకు తీస్తాడు. తను తప్ప వేరే జంతువేదయినా అందులో పడితే అది వాళ్లకు ఆహారమే. మెల్ల మెల్లగా ఇద్దరూ భాష లేకుండా ఒకరికొకరు సాయపడడం నేర్చుకున్నారు.

 

వేట, తిండి వరకే వానికి దాని మీద ఉన్న దోస్తానా. దానికి మాత్రం వాడే సర్వస్వం. బహూశా వానికి కూడా దాని మీద వాడు అనుకునేదానికన్నా ఎక్కువే అభిమానం ఉండొచ్చు కానీ ఆ విషయం వానికి తెలిసే అవకాశమే రాలేదు.

 

స్వతహాగా వాడు తెలివైన వాడు. జన్యువిశేషం ఉన్నవాడు. అది ఎంత మిత్రపాత్రమైనా వాడు దాన్ని ఒక మూర్ఖ జంతువుగానే చూస్తాడు. తను దానికన్నా ఎక్కువ అనే విషయం ఎప్పుడూ మరచిపోడు. కోపం వస్తే చెయ్యి, కట్టే, బండ కూడా చేసుకుంటాడు దాని మీద. కుయ్ కుయ్ మని తన అపరాధం ఏంటో తెలవకపోయినా వాని కోపాన్ని భరిస్తుంది కానీ అది వాని మీదకు తిరగబడదు. దానికి అదే ఏర్పరుచుకున్న ఒక కోడ్ ఆఫ్ కండక్ట్ అదెప్పుడూ పాటిస్తుంటుంది.

 

***

గత కొన్ని రోజులుగా ఎడతెగని విపరీతమైన వర్షం. ఎగుడు దిగుడుగా ఉన్న మట్టి నేల మీద దాదాపు రెండు అడుగుల దాకా వర్షపు నీరు ఆగిపోయి ఉంది. ఎండిన ఆకులు నీటి ఉపరితలం మీద తేలుతూ ప్రవాహంతో పాటుగా ప్రయాణిస్తున్నై. ఎత్తుగా పెరిగిపోయిన చెట్ల నీడల వల్లనో, మబ్బు పట్టిన ఆకాశం వల్లనో గానీ కొద్ది పాటి వెలుగు తప్ప రవి కాంచేటందుకు పెద్దగా ఆస్కారం లేదు. పిట్టలు, ఉడతలూ లాంటి చిన్న స్థాయి జీవజాలం దరిదాపుల్లో కూడా కనిపించకుండా పోయినాయి ఆ వర్షపు హోరుకి. దీంతో ఆహారం గోలుసుకి కొంచెం పైన ఉండే జంతువులన్నీ ఆకలితో అలమటిస్తున్నై. ఇప్పుడు బయటకు పోతే ఎంత ప్రమాదమో తెలిసిన వాడు కాబట్టి వాడు బయటకు పోయేందుకు సాహసించలేదు.

కడుపులో ఆకలి క్రూరంగా దహిస్తుంది. మనసు వద్దంటుంది. మెదడు కుక్కని పంపమని చెప్తుంది. ఉన్న చోట నుండి లేచి కుక్కని ఒక్క తన్ను తన్నిండు.

కుయ్ కుయ్ అన్నది. ఆకలి తో పాటు ఈ శారీరక బాధ కూడా బాధించలేదు దాన్ని. వాని నిస్సహాయత్వం అది అర్ధం చేస్కున్నది.

వాడు ఎడమ చెయ్ నోరు దిక్కు చూపి కుడి చెయ్ గుహ అవతలికి చూపెట్టి దాన్ని ఇకొక్క తన్ను ..

వర్షం, ఆకలి, కడుపులో వాని తన్ను ద్వారా రగులుతున్న నొప్పి అన్నీ మర్చిపోయి బయటకు పోయింది వేట కోసం.

***

ఎన్ని గంటలు గడిచినాయో.. కాలం లెక్క లేదు. బయటికి పోయిన జంతువు జాడ లేదు.

లోపాలున్నా, బయటకు పోయినా చచ్చే పరిస్తితి సమీపించే సరికి తప్పని సరయి బల్లెం తీసుకుని అతి కష్టం మీద చేతకాని ఆ దేహాన్ని లేవదీసుకుని బయటకు పోయిండు వాడు.

దూరంగా ఊళలు, గాండ్రింపులు అక్కడక్కడా వినవస్తున్నై. దాక్కుంటూ, పాక్కుంటూ ఒక్కో చెట్టూ దాటుకుంటూ చిన్నపాటి ఫలమో, జీవమో వెతుక్కుంటూ ముందుకు సాగుతున్నాడు వాడు.

 

వర్షం ఇంకా భీకరంగానే ఉన్నది. చాలా వరకు ఆ వర్షంలో నాలుగు అడుగుల ముందు ఎం జరుగుతుందో కూడా కనిపించడం లేదు.

ఎంత దూరం పోయినా ఏమీ దొరకలేదు. కాసేపు విశ్రాంతి తీసుకుందామని చెట్టు మీదకు ఒరిగాడు.

పొదల్లో ఎదో కనిపించింది. చిన్న కుందేలు లాగా ఉంది. దొరికిందిరా అనుకున్నాడు. ఒక్క ఉదుటున దాని మీద పది అందుకునే ప్రయత్నం చేసిండు. ఒక్క సెకన్ లో మొత్తం మారిపోయింది.

అది కుందేలు కాదు. ఆకలితో ఉన్న తోడేలు. గుబురుగా ఉన్న దాని తోకని పట్టుకున్నాడు కుందేలనుకుని. వెతకబోయిన ఆహారం తోకకి తగిలిన తోడేలు కొంచెం కూడా సమయం వృధా చేయలేదు. దాని తోక ఇంకా వాని చేతులో ఉండగానే వెనకకు తిరిగి వాని కాలు అందుకుంది. దాని నుండి తప్పించుకునేందుకు వృధా ప్రయాసలు చేస్తున్నాడు. అడవి పిక్కటిల్లే అరుపులు అరుస్తున్నా వర్షం హోరులో అవి ఎక్కువ దూరాన్ని చేరడం లేదు.

అప్పటికే చాలా రక్తం పోయింది. ఇంక అయిపొయింది నా పని అని వాడు పెనుగులాడడం ఆపెసిండు. స్పృహ తప్పుతున్నట్టు అనిపించింది. ఎదో పెద్ద అరుపు వినిపించింది. నల్లని ఆకారం ఎదో కనిపించింది. తరవాత అంతా చీకటి.

****

ఆ చీకట్లో ఎన్ని రోజులున్నాడో.. అలా ఎన్ని యుగాలు గడిచాయో.

మెల్లగా కళ్ళు తెరిచి చూస్తె పచ్చటి ఆకులు. కొద్ది కొద్దిగా రవి కిరణాలు. చెట్ల పైన, ఎదో అటవీ ఉపరితలం మీద ఉన్నట్టు అర్ధం అయింది వానికి. రాళ్ళూ రప్పలు, చెట్లూ చేమలు ఇదంతా తానెప్పుడూ చూడని అటవీ భాగం. తన దిక్కుగా పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చింది ఒక భారీ కాయం.

గుండె జారి పెద్ద లోయలో పడ్డంత పనయ్యింది వానికి. అదొక పెద్ద కోతి. కాకుంటే నల్లగా గుబురు గుబురుగా ఉంది. తానెప్పుడూ అలాంటి జాతిని చూళ్ళేదు. దాని ఒక్కో చెయ్యి కూడా తన కంటే పెద్దగా ఉంది. గుండె శరవేగంగా కొట్టుకుంటుంది. ప్రాణాలు అరచేతిలో ఉన్నాయ్.

అది దగ్గరకు వచ్చి ఒక వేలుతో తనని మెల్లగా పొడిచింది. బహుశా ఎంత ప్రాణం ఉందొ అని చూస్తుంది కావచ్చు. అసలే సత్తువ లేని ప్రాణానికి ఆ చిన్న పాటి పొడుపు కూడా నొప్పిగా ఉంది. చిన్నగా మూలిగాడు.

తానెప్పుడూ చూడని కొన్ని పళ్ళని ముందుకు తెచ్చి పడేసింది. తినమని చిన్నగా శబ్దం చేసింది.

మరు నిముషంలో అది తెచ్చిన ఆహారం అంతా మాయం చేసాడు వాడు.

పెద్ద బ్రేవ్ తరవాత వాని మెదడు కొంచం లోకం లోకి వచ్చింది. ఎక్కడ ఉన్నది ఏంటనేది అర్ధం అవుతుంది. తిండి పెట్టింది కాబట్టి ఈ కోతి హాని చేయదు అనే నమ్మకం కలిగింది.

మెల్లగా పోదాం అని దాని దిక్కే చూస్తూ చెట్టు కొమ్మ దగ్గరికి పోయే ప్రయత్నం చేసిండు వాడు. అది నిర్దాక్షిణ్యంగా వాడి చెయ్ పట్టుకుని మళ్ళీ వాడున్న దగ్గరికే తీసుకొచ్చి పడేసింది.

****

కొన్ని మంచులు కరిగిపోయినై. కొన్ని ఆకులు రాలినై. ఇద్దరూ కలిసి మెలిసి పండో ఫలమో వెతుక్కుని తింటూ ఉన్నారు.ఆకలి సమస్య లేదు, అది ఏ జంతువునీ చంపదు, వీన్ని చంపనివ్వదు. దయా కారుణ్యం అంటే ఏంటో నేర్చుకున్నాడు. తోటి జీవరాశిని గౌరవించడం నేర్చుకున్నాడు. అవసరం అయితే ఆత్మ రక్షణార్ధం తప్ప మరేతర జంతువుకీ హాని తలపెట్టని ఆ  కోతి స్వభావం నుంచి కొంత విచక్షణ అలవడింది.

ఇప్పుడు కొంత జంతుజాలం తనని చూసి భయపడి పారిపోవడం లేదు. తన జాతి, తన వర్గం, తనతో పాటుగా కలిసి మెలిసిపోయే జాతుల వర్గాల వ్యత్యాసాలు అర్ధం అవుతున్నాయి. ఒక రకమయిన కోడ్ తనతో కానవచ్చే జంతుజాలంతో పరస్పరంగా ఏర్పడింది.

అయినా ఏ జంతువుతో తమ సంబధం ఎలా ఉండాలనే దానికి కోతి గారే డెసిషన్ మేకర్.  పళ్ళు కోసుకోడానికి దాని చేతికి అందని చోట వీని చేతులు పనికి వస్తాయి. వీడు సాయం చేసినా, కలిసి ఆహారం సంపాదిస్తున్నా దాని ఆకారం, బలం ముందట వీడు చిన్న మూర్ఖపు జంతువు మాత్రమె. వేట లేని ఈ కొత్త చోట వీని వేట నైపుణ్యం కూడా వృధా అయింది. ఎక్కువ తక్కువల ఆలోచన వచ్చింది. నేను ఈ కోతికి కుక్కని అనుకున్నాడు వాడు.

అవసరం లేదు కావచ్చు, ప్రాథమిక ఆటవిక స్వభావం, వేట ఎదయితేనేమి. పళ్ళూ , ఫలాలూ .. ఇది జీవితం కాదు అనిపించింది వానికి. నా కుక్క.

మొట్ట మొదటి సారి వానికి నా అనేది అనుభవంలోకి వచ్చింది.

ఇద్దరం కలిసి గడిపిన ఎన్నో సంఘటనల సమాహారం అంతా కాళ్ళ ముందర కదలాడుతుంది. వాగుల్లో, పరుగుల్లో, వేటల్లో, ఆటల్లో .. ఆకలిలో, కష్టాల్లో, నష్టాల్లో..  చివరి సారిగా దాన్ని చూసినప్పుడు నిర్దాక్షిణ్యంగా తన్ని పంపించిన సంఘటన గుర్తుకి వచ్చింది. కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగున్నాయ్. వాటితో ఏం చేయాలో తెలవదు వానికి. మొట్ట మొదటి సారిగా వచ్చినై అవి.

 

కోతికి మనసొప్పలేదు. వాని కన్నీళ్లు దాన్ని కలవరపరిచినై. అది అటూ ఇటూ కొమ్మలు పట్టుకుని ఊగింది. వాడి దగ్గరికి వచ్చి కూచుంది. వాని కంట్లో ఇంకా కన్నీళ్లు కారుతున్నై.

అది కిందకు దిగే కొమ్మ దిక్కుకి చూపిస్తూ వాణ్ని తడిమింది.

వాడు నమ్మలేకుండా ఉన్నాడు. అప్రయత్నంగా దాని చెయ్ పట్టుకుని చిన్నగా ఒత్తిండు.

***

చెట్టు దిగి ఆపకుండా ఉరుకుతున్నాడు.

తనూ, తన కుక్కా , గుహా మాత్రమె మనసుల మెదలుతున్నై…

*

రచనలకు ఆటా ఆహ్వానం

Ata

జిహ్వ

 

-అల్లం కృష్ణ చైతన్య

~

    Krishna Chaitanya Allam      “ఒక సారి తిని చూడ్రా, బాగుంటది” అడిగిండు రాజు.

“అద్దు రా, నేను తిండి విషయంలో చాలా పెకీ. చూడ చక్కని ప్రేసెంటేశన్, మంచి టెక్స్చర్, సొంపైన వాసన ఉంటె కానీ నాలుక దాకా పోదురా ఏ తిండైనా” పోజు కొట్టిండు కార్తీక్.

“నీ ఇష్టం. నీ కడుపే మాడేది నాకెందుకు”

“రేయ్, నాలుక మనకున్న అవయవాల్ల గొప్పది రా. ఏది పడితే అది తిని దాని విలువని తగ్గించలెం గదా?”

“కడుపు కాల్తే నాలుకేంది, దానమ్మకు కూడా విలువుండది.”

“అది వేర్రా. ఆ రుచి ఆకలి నుండి వస్తది. ఇప్పుడు లేదు కదా ఆకలి”

“సరే నీ ఇష్టం. మాడు. ఎవడెం చేస్తడు నీలాంటోల్లతోని. నీది కూడా నేనే తింటున్న”

“పండగ చేస్కో”

“నువ్ పోయి ఈ పళ్ళెం కడుక్కో” కార్తీక్ ప్లేట్ల ఉన్న నీళ్ళ పప్పు, అన్నం తన ప్లేట్ ల ఎస్కుని ఖాళి పళ్ళెం వెనకకు ఇచ్చిండు రాజు.

“సరే కడుగుదాంతీ గనీ, ఈ జైళ్ల వంట మనిషి ఉద్యోగం చేయాలంటే ఎం చేయాల్రా?”

“జైలర్ని అడగాలే” తినుకుంటనే చెప్పిండు రాజు.

ఆలోచనల పడ్డడు కార్తీక్.

***

“కొన్ని దేశాల్ల నీసు లేకుంటే ఆల్లకు ముద్దే దిగదట తెల్సా? అక్కడ జైళ్ళల్ల కూడా నీసు పెడతారంటవారా?” రాజుని అడిగిండు కార్తీక్ పక్క సెల్ ల నుండి.

“ఎవడు పోయి చూసిండ్రా. ఎక్కడి జైలు ఐతేంది? జైలు జైలే. తిండి తిండే. నేరం చేసినోనికి కూసోవెట్టి మేపుతరా ఏంది?” తనకు తెల్సిన విజ్ఞానాన్ని పంచిండు రాజు.

“నిజమేరా. కనీ ఒక్కో సారి బయట దేశాల జైల్లన్నీ తిరిగి అక్కడ తిండి ఎట్లా పెడతారో సూడాలే అనిపిస్తది రా.” కార్తీక్ గోడకు తల ఆనించి సీలింగ్ మీదకు చూస్తా ఆలోచనల పడ్డడు.

“ప్రపంచం మా గమ్మత్ ఉంటదిరా. కొట్లాటలు, కత్తులు, తుపాకులు, విద్వేషాలు, ద్వేషాల మధ్యన నీలాంటోని కలల పరిధులు కూడా జైలుని దాటక పోవుడు ఆశ్చర్యం అనిపిస్తలేదు. కానీ స్వేచ్చని మించిన అనుభూతిని తిండిల వెతుక్కుంటున్నవంటే మొక్కాల్రా బాబు నీకు.” రాజుకు కార్తీక్ మీద జాలి పడాల్నో లేదో కూడా అర్ధం అయితలేదు.

“ఏమోరా, నా ధ్యాస ఎప్పుడూ, రుచి మీదనే ఉంటది. ఊచలు, గోడలు, పల్లాలు అన్ని రుచి చూసిన. వాసన కన్నా ముందు నాకు రుచే మతికస్తది.”

“నువ్వు తెలివున్నోనివో, మెంటలోనివో అర్ధం కాదొక్కోసారి. దేశాలు కాదు, నీ రుచి అనంతలోకాలకు చేరుకోవాల్నని ప్రార్తిస్తున్న. పండుకో ఇగ.”

“వస్తదిరా, మనక్కూడా ఓ రోజు, చలో గుడ్ నైట్”

“గుడ్ నైట్”

***

సూర్యుడు నూనెల గోలిచ్చిన పెద్ద పూరీ లెక్కనే ఉబ్బిపోయి మీదకస్తున్నడు. పూరి పక్కన లేశే నూనె నురగ లెక్కనే విచ్చుకుంటున్నై సూర్య కిరణాలన్నీ. ఊచల మధ్యన విచ్చుకున్న వెచ్చని ప్రభాతం పేర్చి పెట్టిన మైసూరు పాకుల లెక్కనే ఉన్నది.

నిద్ర లేవంగనే గట్టిగ తిత్తుల నిండా గాలి పీల్చిండు కార్తీక్. రుచికరమైన ప్రభాతం కూడా జైలు గోడల మధ్య మురికి కంపు కొడుతున్నది. తుప్పు పట్టిన ఊచలు ఉప్పటి వాసన వేస్తున్నై. చెమట, తుప్పు, దుమ్మూ, ధూళి, మన్నూ, మశానం అన్నీ ఉప్పగనే ఉంటై అనుకున్నడు కార్తీక్.

సున్నం ఉప్పగ ఉండదేమో. ఆ ఆలోచన రాంగానే గోడకున్న సున్నాన్ని నాకిండు. ఏ రుచీ లేదు. ఏ రుచీ లేకుండ ఎట్లుంటది ఇది అనుకున్నడు. ఎదో ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయిండు.

స్నానాల టైం అయింది. రాజూ, కార్తీక్ స్నానం చేస్తున్నరు. సబ్బు వాసన ఘుమఘుమలాడుతున్నది.

“రేయ్ అది తినేది కాదు కదరా. సబ్బు వాసన చూస్తానవెం రా మెంటలోడా?”

“సర్వదోష నివారిణి, పరిశుద్ద ఆత్మ పరిరక్షణా కవచం…. “

“రేయ్ తెలుగులో చెప్పురా”

“సబ్బు గురించి రావి శాస్త్రి ఏమన్నడో తెల్సారా?”

“తెల్సు. కుక్కపిల్ల, అగ్గిపుల్ల, సబ్బు బిళ్ళ.. “

“రేయ్ అది శ్రీ శ్రీ రా. ఆయన మహా కవి. ఈయన మహా కథకుడు”

“ఐతే తెల్వది రా. నువ్వే చెప్పు. వాసన సూడుమన్నడా?”

“కాదు. ఎంత మలినం అంటినా స్వచ్చంగానే ఉండే స్వయం పరిశుద్ధక పదార్థంగా అభివర్నిన్చిండు.”

“ఆహా..”

ఈ సబ్బు రుచి ఎట్లుంటదో .. సబ్బుని నాకి చూసిండు.

“రేయ్ .. ఎం పని రా అది”

ఎవరి మాటలు వినపల్లేదు కార్తీక్ కి. సబ్బు వాసన ఘాటుగా ముక్కుపుటాలని తాకుతున్నది. కళ్ళకు దగ్గర ఉన్న సబ్బు నురగతో కళ్ళు మండుతున్నై. అయినా నాలుగయిదు సార్లు సబ్బుని నాకి చూసిండు. నాలుక మీద ఏ రకమైన ఆచ్చాదనా లేదు. రుచి లేదు. నాలుక్కో పదార్ధం కూడా తాకినట్టు లేదు.

నోరు, ఒళ్ళూ కడుక్కొని ఎం మాట్లాడకుండ అక్కణ్ణించి వెల్లిపోయిండు కార్తీక్. రాజుకి ఎం మాట్లాడాల్నో అర్ధం కాలేదు.

***

మద్యానం నడి ఎండ నెత్తిమీద సుర్రున కొడుతున్నది. రాగి పళ్ళాలు చేతుల పట్టుకుని ఖైదీలందరూ లైన్ల నిల్చున్నరు.

“ఏమైందిరా పొద్దున్న?” అడిగిండు రాజు.

“కాసేపాగు..”

మాడిపోయిన గిన్నెల తేలుతున్న నూనె, పోపు సరిపోకపోవడం వల్ల ఎక్కడా కనిపించని మసాలా పదార్థాలు, తగినంత పసుపు వాడకపోవడం వల్ల రంగు లేకుండా, ఎక్కువగా ఉడకటం వాళ్ళ అది అన్నమో, పప్పో అర్ధం కాకుండ చెమటలు చిందించి మరీ వండుతరు వంటగాళ్ళు. చెమటలెం ఖర్మ, చీమిడీ, సొల్లూ ఏమైనా చిందించి వంటలో ఉప్పు రుచి తీసుకురాగలిగిన వాళ్ళు. లేహ్యం లాంటి ఆ పదార్తమేదో పళ్ళెంల వేసిన్లు.

ఇంకో గిన్నెల నీళ్ళమీద తేలుతున్న నూనె, అక్కడక్కడా మాడిపోయిన మిరపకాయలతో సాంబారు అనబడు ఎర్రటి ద్రావకం ఒకటి గిలాసలో పోయబడ్డది.

పళ్ళెంల పడ్డ ఆ పదార్థాన్ని, గిలాసలో ఉన్న ఆ ద్రావకాన్ని ఎన్నడూ తిండి మొకం సూడని మనిషి లెక్క ఒక్క బుక్కలో తిని, ఒక్క గుక్కలో తాగిండు కార్తీక్.

గత పదేళ్ళలో తన వంటని అంత ఆప్యాయంగా, మురిపెంగా, ఆబగా, ప్రేమగా ఎవరూ తినడం చూడని వంటగాడు ఇంచు మించు కన్నీళ్ళు పెట్టుకున్నంత పని చేసిండు. కార్తీక్ని దగ్గరికి పిల్చి “ఇంకొంచెం కావాల్నా తమ్మీ” అని అడిగిండు.

“అద్దద్దు. ఇది చాలు” కార్తీక్ పళ్ళెం కడుక్కోనీకి పోయిండు.

ముక్కు మూస్కొని తినడం ఎట్లనో తెల్వక కష్టపడి కడుపులో ఆ పదార్థాల్ని పడేస్తున్న రాజు దగ్గరికి వచ్చి కూచున్నడు కార్తీక్.

“ఏమైందిరా నీకియాల?”

“రుచి పోయిందిరా.”

“ఎక్కడ పోయింది? ఎట్ల పోయింది?”

“ఏమోరా. పోయింది అంతే. పోద్దట్నించి ఎన్నింటిని నాకిన్నో, ఏమేం తిన్ననో. గడ్డీ, మట్టీ, గోడలు, చువ్వలు.. ఏదీ రుచి అస్తలేదురా.”

“నువ్వు మొదట్నుండీ అంతే కదరా”

“అట్లా కాదురా. ఇది వేరే. మొత్తానికే పోయింది. ఒక అవశేషం లెక్క, వ్యర్ధ అవయవం లెక్క అయిందిరా  నాల్క.”

“సరిపోయింది. నీ వంకలకు, నాల్కె రోగానికీ మంచిగ సరిపోయింది.”

“రేయ్, నీకర్ధం కాదురా నా బాధ. ఎక్కడున్నా, రుచేరా నా అనుభూతి, మనశ్శాంతి అన్నీ. ఆస్వాదన లేకుంటే ఎందుకురా జీవితం.”

“అట్ల ఎందుకురా అనుకునుడు. ఇట్ల సూడు. ఇక్కడ ఎలాగూ నీకు తిండి సైపదు. ఇప్పుడు ఏ ఇబ్బంది లేకుండ తినచ్చు.”

“నిజమే.” నిరుత్సాహంగ చెప్పిండు కార్తీక్.

***

లంచ్ టైం అయింది. గంట కొట్టిన్లు. రోజూ లెక్కనే అందరు పళ్ళాలు, లోటాలు పట్టుకుని లైన్ల నిలబడ్డరు.

“ఎం వంట చేసిన్లు రా ఇవాళ?” అడిగిండు కార్తీక్.

“ఆనక్కాయ చేసినట్టున్నర్రా, అయినా నువ్ తెలుసుకొని చేసేదేమున్నది రా?” అన్నడు రాజు.

“నిజమే”

ఆనప కాయ. కార్తీక్ మనసు ఎక్కన్నో ఉన్నది.

“ఎం ఆలోచిస్తానవ్ రా?”

“ఆనప కాయ గురించి. మా ఇంట్ల చిన్నప్పుడు తిండికి సరిగ ఎల్లేది కాదు. మా అవ్వ ఎన్నుంచి తెచ్చేదో కానీ ఇంటి మీద మొత్తం, ఆనప తీగెలు, బీరకాయ తీగలు, గుమ్మడి కాయ తీగలు, బచ్చలాకు అన్ని రకాల తీగల కూరలు పాకిపోయ్ ఉండేటియ్. పిందెలు కాంగనే మా అవ్వ కళ్ళళ్ళ చిన్న సంబురం కనిపించేది. నాలుగు రవ్వలు ఆదా అయితున్నయనో, నాలుగు తిండి గింజలు దొరికినయనో తెల్వది కని.”

“పళ్ళెం పట్టు” పాత జ్ఞాపకాల్ల మునిగిపోయిన కార్తీక్ వడ్డించే వాని పిలుపుతో మళ్ళీ ఈ లోకంలకు వచ్చిండు.

ఇద్దరు కలిసి రోజూ తినే జాగాలకు పోయిన్లు.

“దూది పిందెల లెక్క ఎముంటై రా ఈ ముక్కలు. సారీ రా. ఇందాకటిది కంటిన్యూ చెయ్.” తిండి ఆస్వాదనలో మునిగిపోయి అన్నడు రాజు.

“అన్ని కూరగాయలు చేతికి అందెతట్టు కాశేటియ్. దొంగ ముండ ఆనపకాయకు మాత్రం మాదండి బలుపు. అదొక్కటి మాత్రం ఇంటి మీద కాశేది. అది కోయ్యాల్నంటే ఇల్లెక్కాలే. అది కోయ్యాల్నంటే నా సాయం కావాల్శిందే మా అవ్వకు. ఒక సారి అది కోయ్యబోయి గూన పెంకుల మీదికెల్లి జారి పడ్డ. ఊళ్ళ ఆరెంపీ పెద్దగ పైసలేం తీస్కోడు కని ఇచ్చే ఆ నాలుగు పైసలు కూడా కనాకష్టమే మా ఇంట్ల. పక్కింట్ల చేబదులు పట్కచ్చింది మా అవ్వ.

రెండ్రోజులకు పక్కింటి శీను గాడు మా ఇంటి మీద కనిపిచ్చిండు.

“రేయ్ ఎం చేత్తానావ్ రా ఆడ” అన్న. “మీ అవ్వే ఎక్కమన్నదిరా” అన్నడు వాడు.

నాకు దెబ్బ తాకిందని వాణ్ని ఇల్లు ఎక్కిచ్చిందేమో అనుకున్న. వాడు గంప నిండా ఆనపకాయలు కోస్కోని వాని సందాన వాడు పోయిండు.

“అవ్వా, ఏందే వాడు కాయలు కోస్కోని పోతాంటే సప్పుడు చెయ్యవ్?” అడిగిన.

“రాజవ్వనే అన్నది రా, మొన్న దీస్కున్న చేబదులు వంతు పైసలేం అద్దు కనీ ఆనక్కాయలిమ్మన్నది. సరేతీమన్న. మల్ల కాత్తైతీరా.” చానా సులువుగ చెప్పింది మా అవ్వ. అవి కాశినంక సాంబారు, కూర, అనపకాయ సర్వపిండి ఎన్ని తినచ్చో అని నా మనసుల గుర్రాలు ఉర్కుతుండే. గప్పుడు అన్ని మాయం అయినై ఒక్క సారే.

“అది సరే రుచికీ ఈ కథకీ సంబంధం?”

“అయిదింటికి రావాల్సిన బస్ రాత్రి పన్నెండిటికి అస్తే? అయిదింటికే వస్తే బస్ ఎక్కి పోతవ్. పన్నెండింటికి వచ్చింది కాబట్టి ఆ ప్రయాణం గుర్తుండి పోతది. రెండో కాపు కాసే వరకు ఎదురు చూడాల్సి వచ్చింది. మళ్ళీ కొన్ని నెలలు పట్టింది. లేత ఆనపకాయలు ఎన్నో రోజుల ఎదురు చూపుల తరవాత నాలుకతో నలుగుతుంటే స్వర్గం కనిపించింది.”

“నిజమేరా. ఎక్కడిదో ముచ్చట యాదికి ఉంచుకున్నవ్ బాగనే”

“రుచి అంటే అదే రా. స్మృతులని తడిమే సాధనం. ఒక్కో రుచికీ ఒక్కో కథ. ఎన్నో జ్ఞాపకాలు. నోట్లోకి పోయిన పదార్ధం యధార్ధాన్ని బయటకు తీసి అడుగున పడిన జ్ఞాపకాలని తట్టి లేపుతది”

***

మూడు నెల్ల శిక్షా కాలం అయిపొయింది ఇద్దరికీ.

బయటకు రాంగనే పిల్లగాలోకటి స్వాగతం చెప్పింది.

“ఒక్క నిముషం నిల్చోరా ఇక్కన్నే” కార్తీక్ అడిగిండు.

ఇద్దరు జైలు తలుపు ముందర నిల్చొని స్వేచ్చా లోకాన్ని చూస్తున్నరు.

“ఏముందిరా.. ఈ గాలి” రాజు తిత్తుల నిండా గట్టిగ గాలి పీల్చుకున్నడు. బయట దుర్గంధం కూడా సువాసన లాగనే ఉన్నది.

రెండు చేతులూ పాంటు జేబుల్ల పెట్టుకొని నిలబడ్డడు కార్తీక్. ప్రశాంతంగా లోకం దిక్కు చూస్తున్నడు.

“గాలి కాదురా. స్వేచ్చా వాయువు. సమస్త జీవరాశులకూ సమానంగా పంచబడనిది. ఆటవిక జంతుజాలం, మనిషి మాత్రమె అనుభవించగలిగింది. పదే పదే దుర్వినియోగం చేయపడేది. అవధులు, పరిధుల్ని దాటి రెక్కలు విచ్చుకుని ఎగరాల్నని అనుక్షణం తహతహలాడేది. ఒకళ్ళ చేతుల ప్రేమగా, మరొకళ్ళ చేతిల ఆయుధంగ మారిపోయే కనిపించని మానసిక విశేషం.”

“… ..”

దానికి ఎట్లా ప్రతి సమాధానం ఇయాల్నో అర్ధం కాలే రాజుకు.

“పదా చాయ్ తాగుదాం.” ఎదురుగ ఉన్న చాయ్ స్టాల్ కు పోయిన్లు ఇద్దరు.

ఘాటుగా, తియ్యగా, వెచ్చని పొగ ఆవిరిలో నుంచి అల్లం చాయ్ వాసన వస్తున్నది. చాలా రోజుల తరవాత ముక్కు పుటాలకు సుఖమైన వాసన.

చాయ్ గ్లాస్ నోట్లో పెట్టుకుని ఒక సిప్ చేసిండు కార్తీక్.

తియ్యగా, ఘాటుగా, వెచ్చగా, సుఖంగా అనిపించింది.

రెండు నీటి చుక్కలు బోట బొటామని కారినై కార్తీక్ కుడి కన్ను నుండి.

ఎందుకని అడగలేదు రాజు.

***

మేమూ మీరూ…ఇదే అసలు గొడవ!

 

-అల్లం కృష్ణ చైతన్య 

చిత్రం: అక్బర్

~

2014 సెప్టెంబర్. నిస్సహాయుడైన మనిషి, ప్రాణాలు అరచేతిల పెట్టుకుని ప్రాధేయ పడుతున్నడు. ఆకలికి కులం, మతం లేదు. ముందున్నది మనిషా, జంతువా అన్న సమాలోచన లేదు. మంచి, చెడు అన్న విచక్షణ లేదు. ముందున్నది ఆహారం మాత్రమే. వీడియో చూసిన దేశం అంతా దిగ్భ్రాంతికి గురైంది. పులిని చంపేయ్యాలన్నరు కొందరు. ఎక్కువ మంది అది క్రూర జంతువు, వేట దాని స్వభావం, దాని తప్పేమున్నది అన్నరు. చివరకు ప్రకృతి గెలిచింది. పులి నిర్దోషిగ నిలిచింది.

ఇక్కన్నే వాదం మొదలవుతది. మృగానికీ, మనిషికీ తేడా లేదా అని. మృగం-మనిషి అనీ, క్రూరత్వం మానవత్వం అనీ వాద ప్రతివాదాలు మొదలయినై. నిజమే. తేడా ఉన్నది. కానీ స్వభావం? వేట మనిషి స్వభావం. సహజ సిద్ధమైన ప్రాకృతిక లక్షణం. వేల సంవత్సరాలు మనిషి వేటాడిండు. జీవ రాశులన్నీ ఆహార చక్రంలో తమ తమ భాగాలని పంచుకున్నై. అది ప్రకృతి. అది స్వభావం. చరాచర భూప్రపంచం మీద మనిషి ప్రాథమిక మనుగడలో అంతర్భాగం వేట, మాంసాహారం.

అనాగరిక ప్రపంచం నుండి నాగరికతలు రూపు దిద్దుకోవడం మొదలయ్యింది. స్వేచ్ఛ, స్వాతంత్ర్యం, మనుగడ, సంఘటిత జీవనం లాంటి వాటికి కొత్త అవధులు, ప్రమాణాలు సృష్టించబడ్డాయి. గీతలు గీసుకోవడం మొదలయ్యింది. రోజు రోజుకూ మనం నుండి నువ్వు-నేనులు పుడుతూనే ఉన్నై. నేను గొప్ప నుండి, నాది గొప్ప అనే పరిణామం నువ్వు, నీ పుట్టుక, అసలు నీ అస్తిత్వమే తక్కువ అనే స్థాయిని దాటినంక బలమైన సంఘాలు బలాన్ని కాపాడుకోవడం కోసం బల ప్రదర్శన చేస్తనే ఉన్నై. ఎన్నుకునే అంశాల పేర్లు వేరు కావచ్చు జరిగేది మాత్రం బల ప్రదర్శనే. నేను-నువ్వుల నుండి మేము మీరులు ఏర్పడ్డంక నా వాదన మా వాదనయ్యింది. ఆల్ఫాలు, బీటాలు అదే భావజాల వ్యాప్తిని కొనసాగించిన్లు. కొన్ని తరాల తరవాత పూర్తి స్థాయి మేము, మీరుల సమాజాలు తయారయినై. దేవుడు పుట్టిండు. కులాలు పుట్టినై. మతాలూ పుట్టినై. అలవాట్లూ, నాగరికతలకు అనుగుణంగా సంఘటిత జీవనం అనేకానేక రకాలుగా వేరు పడుతూనే ఉన్నది.

జంతు హింసని వ్యతిరేకించడం మంచి విషయం. అసలు హింసనే వ్యతిరేకించడం ఇంకా గొప్ప విషయం. సమస్త జీవజాలాన్ని(తోటి మనుషులతో సహా) ప్రేమించమని చెప్పడం మంచితనం, మహానీయత్వం, మానవత్వం. ఇవి ఉన్నవాళ్ళు సంఘంతో కలిసి పని చేస్తరు. నచ్చని విషయాన్ని పెటాలు, యానిమల్ షెల్టర్లు పెట్టి ప్రేమని, సౌభ్రాతృత్వాన్ని పెంపొందింప చేస్తరు. అయినా, సహజ సిద్ధమైన స్వభావాన్ని వదులుకోలేని వాళ్ళు అలవాట్లు మార్చుకోరు. ఒకరి ఆహారం వాళ్ళ ఇష్టం. తినని వాళ్ళు, తినే వాళ్ళు ఇద్దరూ చెడ్డ వాళ్ళు కాదు. కానీ ఇక్కడ సమస్య అది కానే కాదు. నేను మాత్రం కోళ్ళనీ, చేపలనీ, మేకలనీ తింటా, నువ్వు ఆవుల్ని తినద్దు. నేను కరెక్టు, నువ్వు తప్పు. నేను తినను కాబట్టి నువ్వు తింటే నరుకుతా. ఇందులో ప్రేమ, సౌభ్రాతృత్వం, మానవత్వం ఎక్కడ ఉంది? సరే ప్రేమతో అన్నావనుకుందాం, అని ఊరుకోవడం లేదే. వ్యతిరేకించిన కుత్తుకల తెగ్గోసి కారుతున్న రక్తాన్ని మీద పోసి చూడు నీకు ఇదే శాస్తి పడుతుందన్న వాడి మాటల్లో ప్రేమ ఎక్కడుంది? మానవత్వం ఎక్కడుంది? ధర్మం ప్రసక్తి ఎక్కడ వచ్చింది? సమస్య ఆహారం కాదు. మేము మీరుల మధ్య. సరిగ్గా ఇప్పుడే మళ్ళీ అదే ప్రశ్న. ఈ సారి వేరే మనుషుల మీద. మృగానికి, మనిషికి తేడా లేదా?

*