ఇక్కడి దాకా వచ్చాక -ఇక వైరాగ్యాన్ని కౌగిలించకోక తప్పదుమరి!

ఎవర్ని నిందిచీ ప్రయోజనం లేదు-ఇప్పుడు నిన్ను నీవు నిందించుకో వడమూ నిష్ఫలమే
కాలచక్రంలో కాకులూ ప్రకాసిస్తాయి, హంసలూ పరిహసించ బడతాయి.

ఏముంది ఆశ్చర్యం -పిల్లలు ఇవాళ ప్రేమిస్తారు, రేపు అసహ్యించుకుంటారు,
ఎల్లుండి ద్వేషిస్తారుకూడా- ఎవర్ని నిందించీ ప్రయోజనంలేదు

ఇటుపక్క దిగుడుబావిలో బొక్కెన శబ్దంలా వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్న దాయాదులు
నీకోసమో నీవు వదిలి వెళ్తున్న ఆస్తికోసమో తెలీదు
హమ్మయ్య! శని విరగడైందని, ఇక ఇతని నస ఉండదని సంతోషిస్తున్న శత్రుగణం ఆప్రక్క-

ఇక్కడిదాకా వచ్చాక ఇక ఎవర్ని తల్చుకునీ దుఃఖపడవలసిన అవసరంలేదు
ఇక ఎప్పటి సుఖాల్నో తవ్వితీసుకుని ముచ్చటపడే అవకాశమూలేదు
సమయంలేదిక ఏ సరసానికీ మానసిక స్వర్గానికీ!

ఇక ఈ శ్మశానం దాకా వచ్చాక, మనుమల గురించీ మనవరాళ్ళ గురించీ
మధనపడి ఆలోచించగలిగే సమయం ఉండదు
ఇక నాలుగు సంస్కృత శ్లోకాలు చదువుకొని పవిత్రత పొందాలితప్ప
ఈ నాన్చుడు వ్యవహారం నీకెంత మాత్రమూ శోభనివ్వదు

స్నానంచేయిస్తున్నారుకదా-

కాస్తంత ఇప్పుడైనా శుభ్రంగా ప్రతి అంగాన్ని కడుక్కో

ఎల్. ఆర్. స్వామి

ఒక రోజు ,

ఇంటి తలుపులు తెరిచేవుంటాయి

చిరు జల్లు కురిస్తూ ఉంటుంది .

కొలువు మూసిన సూర్యుడు

ఒక సారి తొంగి చూసి నిష్క్రమిస్తాడు

యెర్ర మబ్బుల గాయాలతో ,

పొగమంచుల స్వేద బిందువులతో ,

మరో ఉదయం కోసం ,మరునాటి యుద్ధం కోసం ,

కొత్త వెలుగు నింపుకోవటం కోసం .

నా  మిత్రుడు ,అల్లరి గాలి

ఇంటి లోపకి చొరబడుతాడు

లోలోపల ఇర్రుకు పోతాడు

ఇంటిలో నేను ఉండను –

కాని నా ప్రపంచం ఉంటుంది

అక్షరాల ప్రపంచం ఉంటుంది

నా చూపులుంటాయి ,కళ్ళద్దాలుగా

నా ఇంటి గొడలూ వుంటాయి

కాని వాటికి నేను పామిన రంగులుండవు

ప్రపంచపు రంగులుంటాయి

మా ఇంటి గోడ రంగు

ప్రపంచపు రంగు వైనప్పుడు

ఇక నేనుండను –నిష్క్రమిస్తాను

నిష్క్రమణ అంటే ఒక విస్తరణ

నూతనత్వం కోసం వేసే తొలి అడుగు .

-ఎల్. ఆర్.స్వామి

మడిపల్లి రాజ్‍కుమార్

* * *

1

జన్మాంతరం లో

చీమనను కుంటాను

చిన్నప్పటినుంచి

ఎన్నిసార్లు ఎన్ని క్యూలో……

కాళ్ల వేళ్లకు వేళ్లు మొలిచి పాతుకు పోయి

ఏ మాత్రం కదలని క్యూలు

2

వాచిని చూచి చూచి

వాచి పోయిన కళ్ళతోనే

క్షణాలను మోసి మోసి

కూలబడి పోతున్న పిక్కలకు

అవసరాల కర్రలు మోపి నిలబెడుతూ

ఎన్నెన్నెన్నె…..న్ని క్యూలో….?

3

ఏ పనీ లేకుండా

మిగతావన్నీ వాయిదా వేసి

ఒకే ఒక్క అవసరానికో లక్ష్యానికో

సమస్తం నన్ను ముడివేసిన ఎదురుచూపు

నలిపి నలిపి ఎంత వడి పెట్టినా

ఎండి ఎడారిలా మారిన నాలోంచి

ఏం రాలుతుందని

4

నా వెనుక పెరిగిన

కొమ్ములు వొంకలు తిరిగిన వాళ్లు

నా భుజాలనెక్కి… తలనెక్కి…

వడివడిగా వాడిగా

మున్మున్ము…ముందుకే

నేను మాత్రం వెనక్కి వెనక్కి….. నక్కి….క్కి… నెట్టబడుతూ

5

పెరుగుతున్న

నా నావాళ్ల అవసరాలూ కోరికలనూ

ప్రాధాన్య క్రమంలో

క్యూలో నిలబెడుతూ

అప్పుడూ

నా అవసరాలను ప్రతి నిత్యమూ

వెనక్కి వెనక్కి….. నక్కి….క్కి… నెడుతూ

కోరికలను జన్మాంతరానికి

వాయిదా వేసుకుంటూ…

క్యూ లోనే

వెనక్కి వెనక్కి….. నక్కి….క్కి… నెట్టబడుతూ

– మడిపల్లి రాజ్‍కుమార్

స్వాతీ శ్రీపాద

నాలో నేను ఇంకిపోతూ

నన్ను నేను కొత్తగా పరిచయం చేసుకుంటూ

నా చుట్టూ గిరిగీసుకున్న వలయంలో

ఎన్ని సముచ్చయాలు

ఎక్కడెక్కడో పరిచ్చేదాలు

నిట్టనిలువునా ఒరుసుకుంటూ పారే నదీ నదాలు

సంకోచ వ్యాకోచాల మధ్య కుదిస్తూ విస్తరిస్తూ

కాస్సేపు నీలిని౦గి పరచుకున్న సముద్రాన్నవుతాను

అంతలోనే నూతి నీళ్ళలో మోహ౦ చూసుకునే చిన్నబోయిన

గోరంత నెలపొడుపు జాబిలినవుతాను

దిగంతాలు తాకే రెక్కలతో ఒక్కోసారి ఆల్బెట్రాస్ పక్షినవుతాను

 అంతలో

నీళ్ళ లో కరిగిపోయే తెలి మబ్బు నీడనూ అవుతాను

2.

రోజుకి ఎన్ని రూపాలు మార్చుకు౦టూనో

ఊహకందని లోకాల మధ్య విహరిస్తూ ఉంటాను

అయితే నేలమీద రెండడుగులు వేసేందుకు

పంచ ప్రాణాలూ అరచేత పెట్టుకు

పలుమార్లు తత్తరపడుతూ తప్పటడుగులే వేస్తాను

అడుగు అడుగునా మొలుచుకు వస్తున్నసూదిమొనల మీద

రక్తపు టేరులు మరిగించే లేతగాయపు చిరునామా నవుతాను

3.

ఇక్కడ ఊహలకూ, పులకింతలకూ కూడా వెలకడతారట

మనసులకూ ,ప్రేమలకూ కాలం చెల్లి

సంపాదనలనూ , అవసరాలనూ అందలాలు ఎక్కించాక

కొలమానాల విలువలు మిల్లీ కొలతలకు పడిపోయాక

కలిసినంత సమయం పట్టని విడిపోడాలు

దిక్కులనూ మూలలనూ ముక్కలు చేసి

ఎక్కడ పంచుకు౦టాయి

పగిలిపోయిన గాజు అనుభూతులు

4.

నాలో నేను ఒక సుడి గు౦డాన్నై

నాలోకి నన్ను  లాగేసుకు౦దుకు

నేను నేనుగా ప్రకటి౦చు కోవాలని

అక్షరాలూ నాలుగు పోగేసుకు౦దామని

ఇలా నీటి చెలమల్లోకి

కన్నీటి పాయల్లోకి ….

– స్వాతీ శ్రీపాద

పుంజును చేతబట్టుకుని పోతివి దానిని కోయనెంచి, నీ

కంజలులోయి మానవ, దృగంచలమందున నిన్ను బోలు వా

డంజనమేసినన్ దొరకడంచు వచించెద ; యేల నీకు ఆ

వ్యంజనమందు కాంక్ష ? వసివాడని జీవిని చంపుటేలనో

పుంజు యొక్క ప్రాశస్త్యమును ఏల గ్రహించవైతివి మానవాధమా? నిజమునకు దానిని పక్షిరాజమనవలె. ఎందుకనినచో అది ప్రాతఃకాలముననే నిన్ను నిద్రలేపును. నీ గృహము ముందున్న ప్రాంగణములోని పురుగుపుట్రలను భక్షించి, నీ ముంగిలిని శుభ్రముగా యుంచును. అది వేయునట్టి రెట్టలను ప్రస్తుతమునకు మరచిపొమ్ము! మరి పుంజునకు కృతజ్ఞుడవై యుండుటకు బదులుగా దాని ప్రాణములను హరింతువా? వివిధ వర్ణముల ఈకలుగల కోడితోకను వీక్షించినచో మనమునందు యెంతటి ప్రసన్నత కలుగునో ఎప్పుడైన ఆలోచించితివా?

పుంజు కొనవలెనోయీ

మనము ‘పుంజుకొన’ వలెనోయీ

రంజుగా కనిపించు పుంజుతోకను జూసి                    //పుంజు కొన//

గంప కిందా పుంజు గంపెడాశలు రేపు

ఇంపుగా కనిపించి సొంపులెన్నో జూపు                       //పుంజు కొన//

రంజకమ్మగు పక్షి రగిలించు మనసులూ

పుంజుతోకను చూసి పులకించు మేనులూ                  //పుంజు కొన//

తోకను చూసినప్పుడల్లా

ఏకరువు పెట్టాలనిపిస్తుంది ఊహల్ని

రంగులు నిండిన ఇంద్రధనుస్సులా పొంగుతూ

ఎంత అందంగా ఉంటుంది కోడితోక

దేని ఉపయోగం దానిదే సుమా

కోడితోకతో కొండంత లాభం

తోక లేకుంటే కోడిని పట్టటం కష్టం

అందుకే కోడితోకంటే నాకు యిష్టం

గందుకెనే మరి నేన్జెప్తున్న యినుండ్రి. పుంజును పట్కోని, పొతం బట్టి, అండుకొని తినంగనె అయిపాయెనా? అరె, దాని కూర దింటుంటె మంచిగుంటది నిజమేగని, గట్లని దాన్ని సంపుకోని తినుడేనా? సక్కదనమున్న దాని తోకను సూస్కుంట యాడాదులకు యాడాదులు గడ్పచ్చు. మజ్జుగ పండుకోని మత్తుల మునిగే లోకాన్ని నిద్రలేపే కొండగుర్తు కోడిపుంజంటె. గందుకెనే మరి కోడిపుంజుల్ని కోస్కోని తినుడు ఆపుండ్రి.

ఏందీ? పెట్టల్ని తింటమంటరా? ఆఁ , గిది జెరంత ఇషారం జేశెతందుకు సందిచ్చే సంగతే.

     ఎలనాగ

***

నిద్రలేవగానే నీ ముందొక ఆకాశం మేలుకొంటుంది
వినిపించని మహాధ్వని ఏదో విస్తరిస్తూపోతున్నట్టు
కనిపించని దూరాల వరకూ ఆకాశం ఎగిరిపోతూ వుంటుంది

ఈ మహాశూన్యంలో నీ చుట్టూ దృశ్యాలు తేలుతుంటాయి
నీ లోపలి శూన్యంలో జ్ఞాపకాలు తేలుతుంటాయి
తేలుతున్న జ్ఞాపకాలు, తేలుతున్న ఇంద్రియాలతో
తేలుతున్న దృశ్యాలలో ఆట మొదలుపెడతాయి

ఇక బయలుదేరుతావు
కాంతినో, చీకటినో నీలో నింపుకొనేందుకూ
నీ చుట్టూ నింపేందుకూ

రోజు ఒక ఆకులా రాలిపోయే వేళ అవుతుంది
పండిన ఆకులాంటి మలిసంధ్య రాలిపోయాక
మోడువారిన చీకట్లో
నిన్ను నువ్వు వెదుక్కోవటం మొదలుపెడతావు

దిగులు నగారా ఎడతెగక మోగుతుంది
జవాబుకోసం మేలుకొన్న నువ్వు
నిన్నటి ప్రశ్ననే మళ్ళీ పక్కలోని పసిబిడ్డలా తడుముకొంటావు

ప్రశ్నరాలిన చప్పుడు వినకుండానే
నువ్వు ఎప్పటిలాగే ఎక్కడికో వెళ్ళిపొతావు

బివివి ప్రసాద్

కె.ఎన్.వి.ఎం.వర్మ

సాయంత్రం ఐదుకే చీకటి పోటెత్తింది
చలిగాలి ఊరు మీదకి వ్యాహ్యాళి కొచ్చింది
పెంట పోగు మీద ఎండుగడ్డి తెచ్చి
పాక చివర దోమలకి పొగ ఏస్తుంటే
దారి తప్పొచ్చిన వెన్నల
కుందేలు పిల్లలా తోటంతా గెంతుతోంది

ఒకానొక రోజు నువ్వేమన్నాయ్..
అంత మెహ మాసి పోయావా నాకోసం
అని అడిగావ్… గుర్తుందా?
ఇప్పటికీ మించి పోయింది లేదు

చూడు ఈ తోటంతా కలియ తిరుగు
పదహారు సెంట్ల మల్లెపందిరి చూడు
అత్తరు పూల సౌరభాలలో
నా నిశ్వాస పరిమళాలు అఘ్రాణించు
ఈశాన్య చెరువు గట్టు అఘ్నేయాన
వెచ్చని చలి మంట వేసుకొని
నిశ్చల తటాకంలో
చందమామని నన్నూ చూసుకొని మురిసిపోతుంటే

వెనుక నుంచి కుందేలు పిల్లలా దూకి
నన్నావహించకు,
ఒంటరిని చేసి పోతే
వ్యవసాయం చేసుకుంటానని
ఆ రోజే చెప్పాను….గుర్తుందా?

చూడు నిన్ను తలుచుకోగానే
మంచు కురిసిన తోట ఎలా నీరుగారిపోయిందో
ఇప్పటికీ మించి పోయింది లేదు
ఇక్కడ పండదని తెప్పించిన కాష్మీర్ కుంకుమ ఉంది
తోటలో నీ పాదాలు మోపగానే
బహుమతి ఇవ్వడానికి పసుపుకొమ్ము ఎదురుచూస్తోంది.

-కలిదిండి వర్మ

పాపినేని శివశంకర్

పువ్వులంటే యిష్టం

ఇంటి ముందు గుప్పుమని పిలుస్తూ

పసితనానికి తావులద్దినపొన్నాయి చెట్టు –

పూలేరి కాడలు తుంచి

బూర లూదటమంటే యిష్టం

కిలకిలల పూలరేకులంటే యిష్టం

రేకుల కోమలత్వం ఇష్టం

విరిసిన ధనియాల చేల మీదగా

తావుల తలపులు మోసుకొచ్చే గాలులంటే యిష్టం

గాలుల్లో సోలిపోయి నిద్రించే రాత్రులంటే యిష్టం

రజనీ నీల మోహన రూపానికి

రాగాలద్దే రేరాణులంటే యిష్టం

పూలకు తల్లి ఒడి అయినందుకే

పులకిస్తుంది నేల

కల్మషలోకాన్ని కాస్త నిర్మలం చేసేందుకే

ఆ రెక్కల దేవకన్యలు ఇక్కడికి దిగి వచ్చాయి

పువ్వులంటే యిష్టం

పువ్వుల్లాంటి మనుషులంటే యిష్టం

మనుషుల్లో ప్రవహించే మలయ మారుతాలంటే యిష్టం

నడిచే దారమ్మట కనపడని పూలచెట్లేవో బారులు తీరితే యిష్టం

ప్రపంచం పూలతోటయ్యే

కోకిలల కాలం కోసం స్వాగత గీతాలు రాయటమంటే

మరీ యిష్టం.

-పాపినేని శివశంకర్

మేఘం గర్జించకుండానే వర్షిస్తుంది…

గుండెల్లో వేదన పెదవి దాటకుండా కంట ప్రవహించినట్టు..

ఘనీభవించిన సాంద్ర వేదన, కల్లోల మానసంలో…

ప్రళయ గర్జనై, తుఫానై, సముద్రాంతరాళంలో

మండే అగ్నిపర్వతమై లావాలు విరజిమ్ముతుంది….

సముద్రాలు కెరటాలై తీరాల్ని చీల్చకుంటూ పరిగెడుతాయి,

పారిపోతున్న కలల రహదారుల్ని చేజారకుండా పట్టుకోటానికి !!!

నీకు తెలుసా,

ఆకాశం ప్రతి రోజూ చీకట్లను తరుముతూ

నిరంతర ఆశా ప్రవాహమై ఉషస్సులోకి వికసిస్తుందని?

సముద్ర గర్భంలోకి  మనస్సుని విసిరేసి తొక్కిపెట్టటం సాధ్యమా?

పర్వత సానువులపై  సౌరభాల్ని విరజిమ్మే శక్తి దానికి ఉన్నప్పుడు?

కన్నీటికి జీవితాన్ని సమర్పించటం సాధ్యమా?

వెలుగు మతాబులు, చిర్నవ్వుల దివ్వెలు –

ఆనందపు చిరుజల్లులు  విరజిమ్మే శక్తి మన సొంతమైనప్పుడు?

నీకు తెలుసా…

మైదానంలో, వసంత తాపానికి సొమ్మసిల్లే పువ్వుకూడా,

రాలి భూమిని తాకి  పరవశిస్తుందని?

ప్రతి దుఃఖోద్వేగానికీ ఆవలి తీరం ఒకటి ఉంటుందని,

అది వెన్నెల జలతారై మనసును కమ్మేస్తుందని,

ఆత్మానందపు దరహాసమై ఎదను ప్రజ్వలిస్తుందని?

నాకు ఖచ్చితంగా తెలుసు –

మనిషి దుఃఖంలో రగిలినట్టే,

ఆనందంలోనూ  తల్లీనుడౌతాడనీ,

జీవించి గెలుస్తాడని – తన అస్తిత్వంతో

పునీతుడై  తరిస్తాడని!!!

సి వి యస్ పద్మప్రియ

ఛాయాచిత్రం: దండమూడి సీతారాం

***

రెడ్డి రామకృష్ణ

ముప్ఫై ఏళ్లగా

అతన్ని చూస్తూనే ఉన్నాను

ఎక్కేబండి దిగే బండిగా

ప్రయాణమే…

జీవితంగా మలుచుకున్నట్టున్నాడు

తలకు చిన్నగుడ్డ  తలపాగాచుట్టి

మొలను నిక్కరు ధరించి

చేతుల్లోని పినలిగర్రను మూతికి ఆనించి

ఏకకాలంలో వందలమందిని శిశువులుగా చేసి

సమ్మోహ పరిచే మంత్రగాడు

ఎన్నేళ్లుగా అతడలా గాలికి గంధం పూస్తున్నాడో

తన వూపిరితో మురళికి ప్రాణంపోస్తూన్నాడో

తనెక్కిన రైలును ఉయ్యాలగా చేసి ఊపుతున్నాడో

తెలియదు కానీ

తన శరీరంలో ఎన్నో చిల్లుల వెదురుగొట్టాలు

చర్మం చాటున దాచుకున్నట్టున్నాడు

అతడు  మురళి వూదితే చాలు

లోపలి వేణువులన్నీ ఒక్కసారిగా మ్రోగినట్టుంటాయి

అతనిలోనేనా!…

మనలోకూడా…

ఒక్కోసారి అతడు కనిపించడు

నేను బండి ఎక్కిన కాన్నుంచి

అతని ఉనికి కోసం వెతుకుతూనే వుంటాను

కనులతో  చెవులతో

ఎక్కడా కానరాక కళ్ళు మూసుకుంటానా

ఏచివరనుంచో ఒక సమ్మోహన మంత్రం

“నామది నిన్ను పిలిచింది గా..నమై… వేణు..గానమై..”

నేనక్కడే కూచుంటాను

నామది  మాత్రం స్వాధీనం తప్పి

ఆ రాగపు కొసను పట్టుకొని

అలా..అలా.. అతన్ని చేరుకుంటుంది

అతడు నెమ్మెదిగాదగ్గరౌతూ

మనపిల్లల పుణ్యం కోసమని

చెయిచాచి

మనపాపాన్ని రూపాయికాసంత అడిగి తీసుకుపోతుంటాడు

అతడు  బండిలో వున్నంతవరకూ  నామనసు

తేనెటీగై  అతనిచుట్టే తిరుగుతుం టుంది

చివరికి

అతడన్నా బండిదిగాలి

లేదా

నేనన్నా బండిదిగాలి

అంతవరకూ

నామనసు తిరిగి నా స్వాధీనం లోనికి రాదు.

–                                     రెడ్డి రామకృష్ణ

బరువైన క్షణాల్ని మోసి అలసిన పగటిని జోల పాడి నిద్రపుచ్చాక, నా కోసం మాత్రమే ఓ రహస్య వసంతం మేల్కొంటుంది.

గుమ్మం దగ్గరే, కలలు కుట్టిన చీర కట్టి, నిద్ర వాకిలి తడుతున్నా, అక్షరాన్ని ఆప్యాయంగా తడుముకుని ఎన్నాళ్ళయిందోనని ఙ్ఞప్తికొచ్చాక, నా గది గవాక్షన్నే ముందుగా తెరుస్తాను.

వెన్నెల తివాచీలు పరుస్తూ చంద్రుడూ, పన్నీరు జల్లుతూ చల్ల గాలీ నా వెనుకే వస్తారు.

నా అడుగుల సవ్వడి వినపడగానే ఆ పూదోట మెల్లగా విచ్చుకుంటుంది.

ఎందుకో మరి, అలిగి విరిగి పడ్డ మబ్బు తునకలు, దారంతా కాళ్ళ కింద నలుగుతూ ఎదురుచూడని ఏ రాగాన్నో అస్పష్టంగా గుణుస్తున్నట్టున్నాయ్.

ఎప్పటి ఉద్వేగానికో ఇప్పుడు పదాల్ని సమకూర్చుకుంటూ ఇక్కడొక చలిమంట వెయ్యాలనుంది.  చీకటీ , నిశ్శబ్దం సంగమించే సమయం ఎంత అపురూపం?   కీచురాళ్ళ భాష తెలిస్తే రాయలేనన్ని పదాలు దొరికేవేమో.

చంద్రుడినుంచి ఒకే ఒక్క కౌగిలి పుచ్చుకున్న స్ఫూర్తితో ఎక్కడున్నా వెలిపోయే మబ్బు తునకలాగో,

అడవి నుంచి ఒకే ఒక్క రంగుని తీసుకుని గాలిలో విలీనమవుతూ సాగిపోయే పాట లాగో

నువ్వన్న ఒకే ఒక్క మాట, కొన్ని వేల ప్రతిధ్వనులుగా విడిపోయి, వెచ్చటి ఊపిరి లోంచి బయటికొస్తూ అదో రకమైన మత్తులో నన్ను ఓలలాడించిన ఙ్ఞాపకమొకటి నా ముంగురులు సవరించి వెళ్ళిపోతుంది.

క్షణాలన్నీ నన్నే ఎత్తుకుని లాలించే ఈ అద్వితీయమైన ఏకాంతం కోసమే పగలంతా ఎదురు చూస్తాను.  కొన్ని అరుదైన పూరేకుల్ని దోసిట దొరకపుచ్చుకుని సంతృప్తిగా  నా గది గవాక్షం వైపు సాగిపోతాను.

     – ప్రసూన రవీంద్రన్

painting: Mandira Bhaduri

యవ్వనం పొద్దుతిరుగుడు పువ్వులా విచ్చుకొని తలవాల్చింది
ముసలితనమేలేని మనసు విహరిస్తోంది ఆకాశంలో
అందని ఇంద్రధనుస్సు అందుకునేందుకు

తొలియవ్వన కాంతి మేనిపై తళతళలాడేవేళ
ఎందుకు సెలఏరులా తుళ్ళిపడతావో
పురివిప్పిన నెమలిలా పరవశంతో నర్తిస్తావో
మనసును గాలిపటంచేసి ఆకాశంలోకి ఎగురవేస్తావో
నువ్వెందుకు కిలకిలా నవ్వుతావో,
నీక్కూడాతెలియదు

ఒకానొక రాత్రి
సరుగుడు చెట్లపై కురిసి జారే ముత్యాల వానని
కిటికీలోంచి తొంగి చూసే వేళ
నీ చందమామ మోముకోసం
వీధిలైట్ల క్రీనీడకింద వానలో తడుస్తూ
పేరుతెలియని పడుచువాడు నిలబడతాడు
నీకోసం మాత్రమే  నిరీక్షించే
అతడికేసి నువు విసిరేసే జలతారు నవ్వుల్ని
అతడు వొడిసి పట్టుకుంటాడు

ఎన్నో ఏళ్ళు గడిచిపోయాక, వాన వెలిసిపోయాక కూడా
అతడావేళ నీలో రేపిన అలజడి
తొలకరివాన కురిసిన
ప్రతి వానాకాలంగుర్తుకొస్తుంది

ఎవరూలేని ఓ మునిమాపువేళ
అతడిచ్చిన సంపెంగెపూలను అందుకునేందుకు
చాచిన నీ చేతివేళ్ళకు తాకిన
అతడి తడబడిన స్పర్శ తాలూకు వెచ్చదనం
చలి రాత్రులలో కప్పుకున్న రజాయిలా ఇంకా హాయిగొలుపుతుంది

దాచుకున్న పూలువాడిపోయి
జీవితపు పుటల నుండి ఎక్కడో జారిపోతాయి
ఆ పూల కస్తూర పరిమళం మాత్రం
ఏకాంత వేళల్లో
ఏకతారను మీటుతూ మనసువాకిట నిలిచి నిన్ను దిగులుగా పలకరిస్తుంది

ముసలితనమేలేని మనసును కమ్ముకుంటుంది
అతడి ఙ్నాపకం ఆకాశంలా

ఆ పడుచువాడు మళ్ళీ ఎన్నడూ తారసపడకపోవచ్చు
లేదూ తారసపడ్డా, బహుషా అతడు నిన్ను,
నువ్వు అతడ్ని గుర్తించనట్లు వెళ్ళిపొయివుంటారు
అతడి కోసం ఎదురుచూడటం మరిచిపోయినందుకే కాబోలు
ఆ పడుచువాడు ఇంకా తాజా జ్నాపకంలా నీలో మిగిలివున్నాడు.

విమల
నవంబర్‌, 2013

ప్రసాద మూర్తి

అక్షరాల్లేని కవిత కోసం

అర్థాల్లేని పదాల కోసం

పదాల్లేని భావాల కోసం

వర్ణాల్లేని చిత్రాల కోసం

రాగతాళలయరహితమైన

సంగీతం కోసం

పట్టాల్లేని రైలు కోసం

నగరాల్లేని నాగరికత కోసం

ఆఫీసుల్లేని ఉద్యోగాల కోసం

విడివిడి ఇళ్ళు లేని

అందమైన పల్లెకోసం

తుపాకులు సంచరించని  అడవి కోసం

నేను కాని నన్ను పిలిచే

నీవి కాని నీ చూపుల కోసం

నీకూ నాకూ మధ్య

అవసరాలేవీ  అవసరమేపడని

ఒక్క పలకరింత కోసం

ఒక్క కౌగిలింత కోసం..

17/10/2013

ప్లీజ్ క్లోజ్ ద డోర్

మూసేయ్

కొన్నిసార్లు కళ్లు మూసేయ్

కొన్నిసార్లు చెవులు మూసేయ్

వీలైతే అన్నిసార్లూ నోరు మూసేయ్

ఎందుకురా

హృదయాన్ని అలా బార్లా తెరిచి కూర్చుంటావ్?

నిశ్చల శూన్యంలోకి

చూపుల్ని బుడుంగ్ బుడుంగుమని విసురుతూ-

ఖాళీ ఇన్ బాక్స్ ని

క్లిక్కు క్లిక్కుమని నొక్కుకుంటూ నొచ్చుకుంటూ-

ఎందుకు చేతుల్ని

అలా చాపిచాపి నిల్చుంటావ్?

నిద్రపోతున్న రోడ్డు మీద

నీకు మాత్రమే వినిపించే

అడుగుల చప్పుడు కోసం ఒళ్ళంతా రిక్కిస్తూ-

మూసేయ్

చాచిన చేతుల్నిచటుక్కున

జ్ఞా పకాల జేబుల్లోకి తోసేయ్

మూసేయ్

గుండెనీ దాని గుర్తుల్నీ.

లేదంటే అదలా సొద పెడుతూనే ఉంటుంది

ప్లీజ్ క్లోజ్ ద డోర్.

-ప్రసాద మూర్తి

లాలస

పసి పువ్వు పసి పువ్వూ తడుముకున్నట్లు ,మూడు నెలల పాపాయి పాల బుగ్గల మీద మూడేళ్ళ చిన్నారి చిరు ముద్దు- విలోమ సౌందర్యం కుప్పేసినట్లు ,నల్లటి నేల మీద రాలిన తెల్లటి పూల సొగసు- జ్ఞాపకం జ్ఞాపకంతో కరచాలనం చేసినట్లు,పాత పాటల వరుస కచేరీ- ప్రశ్నకు ప్రశ్నే సమాధానం అన్నట్లు , నిద్రకు స్వప్నం యక్షప్రశ్నలు -ఏమి జరుగుతుందో తెలీయనట్లు, వర్షానికీ  అంటిన తడి

ఒక ఉల్లాసపు మాట

అనంతాకాశం చూడాటానికి రెండే చిన్న కళ్ళు చాలు- కోటి నక్షత్రాలూ తళుక్కుమనేదీ వాటి నీలిమలోనే.- రెండు చిన్న కళ్ళున్న  అతని లేదా ఆమె అరి చేతి నుంచే మధ్యాహ్నం తన నాలుగు ముద్దలూ తింటుంది- ఒక గడ్డిపోచకు కిరణాల వెలుగు తగులుతుంది.- సముద్రం నుంచి నది వెనుతిరిగి ఎడారి తో స్నేహం చేస్తుంది- వూవొచ్చి సీతాకోకచిలుక మీద పూస్తుంది

ఒక దిగులు పాట

తోటలో వణుకుతున్న ఆకు లాంటి నిన్ను నువ్వు వెళ్ళి పట్టుకునేలోపు

గాలి ఎత్తుకు వెళ్ళిపోయింది.

పువ్వు మనసుకు ముల్లు పూచింది.

నిన్నా మొన్నల పలకరింపులో ఇవాళ అదృశ్యమైపోయింది.

– లాలస

చిత్రరచన: పికాసో

జిందగీ మౌత్ నా బన్ జాయే సంభాలో యారో :

శరత్కాలం ఆకుల్లా కలలన్ని రాలిపడుతున్నపుడు
జ్ఞాపకాల వంతెన పగుళ్ళు పాదాలని
సుతిమెత్తగానే అయినా కోస్తూ ఉంటే
గుండె మంటలను చల్లార్చే మేజిక్ నైపుణ్యాలు
నిశ్శబ్దం గా నిద్ర పోతూనప్పుడు
తడి ఆరని కళ్ళు రాత్రి పాటల నైటింగేల్ లా
రెప్పలు అలారుస్తూ

ప్రపంచాన్ని ప్రేమించాల్సిన  చిన్న హృదయం
ఒకే వ్యక్తి ప్రేమ కోసం మరింత చిన్నబోతుంటే
నైతికతల జలదరింపు లో శూన్యమైన
ఆకుల గుస గుస లలో ఒక ఉత్కంఠభరితమైన నిట్టూర్పుతో
శరదృతువు ఇంకోసారి ఎర్రబడినప్పుడు
ఒంటరి రాత్రుల నిదురలనెందుకు లేపటం ?

ఎన్నిసార్లో

చీకటి కి మెలుకువకి మద్య మగతల్లో
జీవితాన్ని ఇంకో సారి దగ్గర కి తీసుకొవాలని
గుండెల్లో దాచుకొని హత్తుకోవాలని
మునివేళ్ళతో  తన బుగ్గలను మృదువుగా సృశించాలని ,
తన చెంపల మీద కన్నీటి మచ్చలను నెమ్మదిగా తుడవాలని
తన కి మాత్రమే వినపడేటట్లు సుతిమెత్తగా
మృదు స్వరం లో లాలి పాడి నిద్రపుచ్చాలి

అని ఎన్ని సార్లు మనసు కొట్టుకుంటుంది
బహిష్కరించలేని బాధలు భూమ్మీద
ప్రతి ప్రాణికి విజయపు ఓటములంత నిజం
అని చెప్పాలని ఎన్నిసార్లు అనుకుంటాను

అలాగే

ఉదయపు ఎండలు శరీరం తో ఆటలడుతున్న వేళ
ఊహల ఉచ్చుల ఇమేజ్ అద్దం లో ఉండదని
ఫెయిరీ టేల్ కవిత్వం కనులముందు కనిపించదని
నిజం అబద్ధం కి మధ్య గీతలు చిన్నవని
మనసుకు గోలుసులేసి అవి తమతో
లాగుతూ ఉంటాయని
గుండె చప్పుడు స్థిరంగానే ఉంటుంది
కాని (వి)శ్వాసలే విరిగి ముక్కలవుతాయని
మనసుకు మనసుకు మద్య  ద్వేషాల చైనా వాల్
స్థిరంగా , బలంగా ఉండిపోతుందని
స్మైల్స్ మద్యలో మైళ్ళ దూరం దాగుందని
చెప్పాలి అని గుండె విప్పాలి అని  అనుకుంటాను

ఉహూ ….కారణాలేమయిన ?

విరిగిన అద్దం ముక్కల ను అతికించి
పైన  ఎంత gloss పెయింటింగ్ చేసినా
నవ్వుతున్న పగిలిన పెదవుల లా
గాయాల వికృతత్వం కనిపించకుండానే
కనిపిస్తూ ఉన్నంతవరకు
వర్షించని నల్ల మబ్బుల్లో నీళ్ళు ఉంటాయని
కనిపించని ఆకాశం ఉక్రోషంలో గర్జిస్త్తే
వర్షం పడుతుంది అని
ముసుగుల వెనక దాగిన
గుండెల్లో ఎక్కడో వినిపించని
మానవత్వం చిరుమువ్వలు సవ్వడి చేస్తూంటాయని
నమ్మని  , నమ్మించలేని వెక్కి వెక్కి ఏడ్చే వెర్రి గుండె
మౌలా మేరి లేలే మేరి జాన్ పాడే  పాటల్లో
కష్టం వెనక మిగిలిన నిజం ఒక్కటే

అబ్సొల్యూట్ ట్రూత్స్ అంటూ  లేని జీవితం లో
వందలు గా వేలుగా కూడి చేరి
గూడు కట్టిన నిస్పృహల ప్రయాణం
దేవుడి మేనిఫెస్టో నుండి
రొమాంటిక్ మేనిఫెస్టో దార్లను వెతుకుతూ
కమ్యూనిస్ట్ మేనిఫెస్టో కి చేరి ఓడిపోయినపుడు
కన్నీళ్ళకు తప్ప యూనివర్సల్ ఈక్వాలిటీ  ఎవరికీ సాధ్యం ?

జిందగీ తో జి తే జి మౌత్ బన్ గయా
అబ్ క్యా సంభాల్నా మేరె దోస్త్ ?

నిశీధి 

చిత్రరచన: వాంగో

భాస్కర్ కొండ్రెడ్డి

1

 ఎదురుచూస్తునే వుంటాం మనం,

మళ్లీ తెరుచుకోకుండా, మూసుకొనేదాకా.

2

ఎన్ని కష్టాలు తలలకెత్తుకొని తిరుగాడిన దుఃఖాలనుంచి

విముక్తినొందే సమయాలను మళ్లీమళ్లీ తలుచుకుంటూ

వదిలిపోయిన చిరునవ్వుల చివరిస్పర్శల పలకరింతలను

పదిలంగా దాచుకొని, దాచుకొని

పగలకుండా, ఓదార్చుకుంటున్న

ఓ పురా హృదయాన్ని, కొత్తగా పునర్మించుకోలేక

వదలని వేదనను, హత్తుకొని సముదాయుంచుకొంటూ

ఏ ఏ అనుభూతులు వదలిపోయాయో

ఎన్ని జీవితకాంతులు,అలా చూస్తుండగానే ఆరిపోయాయో

లెక్కలకందని,లెక్కించలెన్నన్ని తారకల్లా తెల్లారిపోయాయో

ఒక హృదయసాక్షానికి, తార్కాణంగా మిగలడానికి కాకపోతే

ఎందుకిలా, ఇక్కడే చూస్తుండిపోతాం.

దేన్నీవదలకుండా, ఎటూ కదలకుండా.

పయనమంతా మనమే చేసినట్లు, భరించినట్లు

ఇహలోకబంధాలు వదిలించుకొని,

ఇకరా అని, ఎవరో పిలిచినట్లు,

ఒక్కొక్క అంశాన్ని ఎంత జాగ్రత్తగా,

పునఃసమీక్షించుకుంటుంటామో కదా, మనం.

కందకంలా నిలుపుకొని, కనులముందు

ఎంతగా విలపిస్తామో మరి,  దాన్నిదాటలేక.

– భాస్కర్ కొండ్రెడ్డి

ఎమ్వీ రామిరెడ్డి

మిగిలిపోయిన గాయాల గురించి

బెంగలేదు

పగుళ్లిచ్చిన కలల గురించి

పశ్చాత్తాపం లేదు

ముళ్లను కౌగిలించుకోబట్టే

పాఠాలు బోధపడ్డాయి

కళ్లు నులుముకున్న ప్రతిసారీ

నిప్పులకుంపట్లు బయటకు దూకేవి

అధ్యాయాల్ని ఔపోసన పట్టడానికి

తెల్లవారుజాముల్లో ఎన్నెన్ని మరణాలు

చీకటితెరల్ని చించుకుంటూ

వెలుగుపొరల్ని కౌగిలించుకుంటూ

చచ్చుబడిన కణాలను నిద్రలేపిన గుర్తులు`

అక్షరాలు అలసిపోయేదాకా

పరుగుపందెం ఆపబుద్ధి కాదు

గుండెలమీద రెపరెపలాడే పేజీలు

దేహాత్మలోకి వెన్నెలదృశ్యాల్ని దించుతున్నప్పుడు

చుట్టూ సూర్యకిరణాల పరిభ్రమణం

ఎటు చూస్తే అటు ఓ విశాల బాట

మైలురాళ్ల వెంట ఆహ్వానతోరణాలు

తీరం చేరిన ప్రతిసారీ ఒక విజయోత్సవం

పరుగెత్తే మోహంలో

ఏమేం పోగొట్టుకున్నానో గుర్తించలేక

రాలిపడుతున్న చంద్రుళ్లను ఏరుకుని

మళ్లీ ఒంటికి అతికించుకోలేక

ధ్వంసమైన క్షణం మళ్లీ కొరడా ఝళిపిస్తుంది

రాలిపోయిన కాలాన్ని ఏ రూపంలో ఏరుకోవాలి

వెంట నిలబడటమా

వెన్నెముకను వదులుకోవటమా

అంటిపెట్టుకుని అంటకాగటమా

ఆరిపోయిన దీపాలను వెలిగించటమా

 గాయాల్లోంచి సన్నగా వేణుగానం

కలల కారడవుల్లో హరితకాంతి

పాఠాల పునశ్చరణలో నూతనశకం

– ఎమ్వీ రామిరెడ్డి

కాశిరాజు

“ఒలేయ్ ఆడికి అన్నమెట్టు” అన్నప్పుడల్లా
నాకు ఆకలేయదేందుకు ?
అన్నమంటే అమ్మా, నాన్నే అనిపిస్తుందెందుకు!

ఒరేయ్ బువ్వగా
ఇంతకుముందెప్పుడో ఇలాగే  అన్నం తింటన్నప్పుడు
రొయ్యల సెరువు కోసం ఇసకలంకని ఎవరికో ఇచ్చేసారని
కంచంలో కూడు అలాగే వొదిలి పరిగెట్టినపుడు
నీకూడా నేనొచ్చుండాల్సింది
ఆపూట నువ్వొదిలెల్లిన కూడు తినకుండా
నువ్వు తిన్న దెబ్బలని నేను కూడా తినుండాల్సింది.
నీ ఒళ్ళు సూత్తే నేతొక్కి తిరిగిన నేలలాగే ఉంది
ఒరేయ్ మట్టంటుకున్నోడా మురికి నిన్ను వదలదేరా

****
ఇంకోసారి
ఒలేయ్ ఆడికి అన్నమెట్టని
కాళ్ళు కడుక్కుని కంచంముందు కుచ్చున్నావు
కాపుగారు పిలిచారనీ
వారం రోజుల్లో పెల్లుందనగా
పదిరోజుల ముందెళ్ళి పందిరేసావ్
విందులో సందడికి నోచుకోక విస్తళ్ళు తీసావ్
ఒరేయ్ ఆకలిదాచుకు నవ్వేవాడా
అందరూ నీకు బందువులేరా !

****
మరోసారి
శీతాకాలం పొద్దున్నపూట సూరీడుకంటే ముందులెగిసి
ఒలేయ్ ఆడికి అన్నమెట్టని
నువ్వేమో కొరికిన ఉల్లిపాయ్ అలాగే వొదిలి
సద్దన్నం సకం కొల్లకేసి
పంచినుంచి రుమాలకి , రుమాలనుంచి గోసీకి మారి
శ్రమని చేలో చల్లడానికెల్లావ్
ఆ పూట నా బాక్సులో రొయ్యల గోంగూర బడికట్టికెల్లకుండా బండాడ దిబ్బకి తెవాల్సింది
ఒరేయ్ చేనుకు నీరైనోడా ! నువ్ చల్లిన మెతుకులే మొలుస్తున్నాయ్

****
బెమ్మోత్సవాలపుడు
మళ్ళీ ఒలేయ్ ఆడికి అన్నమెట్టని
అమ్మోచ్చేలోపే రధానికి రంగులేయడానికెల్లావ్
చెక్రాలు సుబ్బరంగా  తుడిసి, సీలల్లో నూనె పోసావ్
బగమంతుడు బద్దకిస్తాడని రధాన్ని నువ్వేలాగావ్
బతుకంతా మెతుక్కిమొకమాసినా బాగవంతుడుకంటే  గొప్పయ్యావ్

ఒరేయ్ బువ్వగా!
గెడ్డం మాసిన సూరీడా
బతుకంటే మెతుకులేనా?
అన్నమంటే  అమ్మా, నాన్నేనా
అన్నం ముందు కుచ్చుంటే
కంచం నిండినా , నువ్వు గుర్తొచ్చాకే కడుపునిండేది.

(నా బతుక్కీ , నా మెతుక్కీ, నా బంగారానికి , అంటే మా నానకి )

-కాశి రాజు

చిత్ర రచన: ఏలే లక్ష్మణ్

1

భూమి నుదుట తడిముద్దు పెట్టి

గుట్టుచప్పుడు కాకుండా ఇంకిన చినుకు

ఎదో ఓ రోజు ఊటనీరై ఉవ్వెత్తున ఉబుకుతుంది.

2

తల్లికొమ్మలోంచి తలపైకెత్తి

కరుగుతున్న కాలాలన్నీటినీ ఒడిసిపట్టిన ఆకు

నేల రాలాకే గలగలా మాట్లాడుతుంది.

3

తొడిమెపై తపస్సు చేసి

లోకాన్ని తన చుట్టూ తిప్పుకున్న పువ్వు   

మట్టి పాదాలు తాకడానికి

ఏ గాలివాటానికో లొంగిపోతుంది.

4

అనంతమైన ఆకాశాన్ని సాగు చేసి    

చుక్కల మొక్కలు నాటిన చంద్రుడు

చిన్న నీటిబిందువు కోసం కిందికి చేతులు సాచి

అలల తలలను దువ్వుతాడు.

5

ఎప్పుడూ

కళ్ళనిండా కలల వత్తులేసుకుని  

ఆలోచనకీ అక్షరానికీ మధ్య తచ్చాడే నాకు      

ఆకులా  

పువ్వులా

చినుకులా 

అలను తాకే వెన్నెలలా

నిన్ను హత్తుకోవడమే ఇష్టం.

రాజశేఖర్ గుదిబండి

ఆ పాత ఇల్లు ఇప్పుడొక జ్ఞాపకం

ఆ పాత ఇల్లు ఒక జీవితం

చరమాంకం కోసం తెరలు దించుకొని

సిద్ధంగా ఉన్న రంగస్థలి

ఒక జడివాన తరువాత

చూరునుండి జారే ఆఖరి చినుకు

ఋతువుల్ని రాల్చుకున్న ఒంటరి చెట్టు

కాలం చెక్కిలిపై ఎన్నో భాష్పాలు జారిపోయిన

ఒక ఆనవాలు.

ఆనందాల్ని దోసిలితో పంచి

దుఃఖం ఇంకించుకొని బావురుమంటున్న బావి

ఎన్నో ఆశల రేవుల్ని దాటించి ఇక ఈ ఒడ్డుకి చేర్చి

తెరచాప దించుకున్న ఒంటరి నావ.

తనను దాటిన గాలివానలు

తను దాటిన వడగాలులు

తనముందు కూలిన కలల చెట్లు

రాలిన నవ్వుల పువ్వులు , కాయలు

ఇక వెంటాడే గతం

ఆ దారుల నడచిన బాల్యం ,

ఆ నీడన వొదిగిన తరాల వృధాప్యం,

ఆ ఒడిలో పెరిగిన నోరులేని జీవులు,

ఆ ఇంట నిండిన పాడిపంట,

ఇక తిరిగిరాని గతం.

ఎంతైనా ఆ  ఇల్లు ఇప్పుడొక  జ్ఞాపకం

మరో ఇల్లు చేరడం

కరిగిన కాలం తడి జ్ఞాపకాల్ని వొడి పట్టడం

జ్ఞాపకాన్ని ఇంకో జ్ఞాపకం తో ముడివేయడం

గతాన్ని వర్తమానంలోకి వంపుకోవటం

రాలిన జ్ఞాపకాల ఆకుల్ని ఎరువుగా మార్చుకుని

కొత్తగా ఆశల  చిగుర్లు కావడం

చిరుగుల కలల దుప్పటిని

కాలం దారంతో కలిపి కుట్టడం

చితికిన చితుకుల గూడుని వదిలి

మళ్ళీ  పుల్లా పుల్లా సరిచేసుకొని

కొత్త గూడు నిర్మించుకోవడం

ఆ ఇల్లు వదిలి మరో ఇల్లుకి మారటం

అమ్మ గర్భంనుండి పొత్తిళ్ళ కు మారటం

అమ్మ ఒడి నుండి ఊయలకి మారటం.

రాజశేఖర్ గుదిబండి

చిత్రరచన: అన్నవరం శ్రీనివాస్

కేక్యూబ్ వర్మ

వాక్యమేదీ కూర్చబడక

చర్మపు రహదారి గుండా ఓ నెత్తుటి దారమేదో అల్లబడుతూ

ఒకింత బాధ సున్నితంగా గాయమ్మీద మైనపు పూతలా

పూయబడుతూ రాలుతున్న పూరెక్కలను కూర్చుకుంటూ

ఒడిలోకి తీసుకున్న తల్లి తన నెత్తుటి స్తన్యాన్ని అందిస్తూ

బాధ ఉబకని కనులు మూతపడుతూ జీవమౌతూ

చిద్రమైన దేహాన్ని సందిట్లో ఒడిసి పడుతూ మురిగిన

నెత్తుటి వాసన వేస్తున్న పెదాలను ముద్దాడుతూ ప్రాణమౌతూ

చితికిన వేళ్ళ మద్య ఎముకల పెళపెళలతో కరచాలనమిస్తూ

కాసింత దప్పిక తీరా గొంతులో పాటలా జారుతూ

ఏదో మూయబడ్డ రహదారిగుండా ఒక్కో రాయీ రప్పా

తొలగిస్తూ తొలుస్తూ వెలుతురినింత దోసిలిలో వెలిగిస్తూ

సామూహిక గాయాల మద్య ఎక్కడో అతికీ అతకని

రాతి జిగురు కర కరమని శబ్దిస్తూ కలుపుతూ

ఈ ఇసుక నేలగుండా పాయలుగా ప్రవహించిన జీవధార

ఇంకిన జాడలను వేళ్ళ మద్య తడిని వెతుకుతూ

దీపం కాలిన వాసనేదో దారి చూపుతూ ఒకింత

ఆశపు వత్తిని ఎగదోస్తూ చమురు ఇరిగిన రాదారిలో పయనమౌతూ

గమ్యం అగోచరమయ్యే వేళ ఓ తీతువేదో గొంతు పగిలిన

రాగదీపమౌతూ రెక్క తెగి నేలకు జారుతూ

ఈ నెత్తుటి చిత్రాన్ని ఆవిష్కరించే సమయం

యింకా ఫ్రేం కాలేక రాతిరి ముడుచుకుంటూ ఆకు దోనెలో దాగుతూ

– కేక్యూబ్ వర్మ

ఉత్తరం చేతివేళ్ళమధ్యలో

మెత్తని అడుగులతో  ఊపిరివేడిని మొసుకొచ్చి విప్పి చూడమని అడుగుతోంది

అలసిపో్యిన కనుల నలుపుచారలు దాటిన బిందువులు

అక్షరాలని తడిచేసి చెదురుమదురు చేసాయి

ఆశ్రమ పాకలో చీకటినిర్మించుకున్నప్పుడు

సవ్వడిలేని నిద్ర ధ్యాననిమగ్నతలో ఒరిగిపోయినప్పుడు

చీకటితో రాజీ కుదుర్చుకున్న చంద్రుడి వెలుగు మసకబారగానే

ఉత్తరం సన్నని వెలుగు వెచ్చదనంతో  చేతివేళ్లనుతాకి

పాటలోని పల్లవి శృతి మంద్రంలోకి దింపి

నర్మదా నదీ తీరాల వెంట పాలరాయి కొండలలో  ఊగే తెప్ప సవ్వడి

నిశ్శబ్ధంలో నింగికి చుక్కలు

వేలయోజనాల దూరాన్ని దగ్గరచేసి చమ్కీలు కుట్టీ

పగటివెలుగు దాకదాచి లేఖలోకి ఒదగలేక

జారపోయిన అక్షరాలు

మెల్లగా అడుగుతున్నాయి

సందేశాన్ని వంపుతూ పదిలాన్ని ప్రశ్నిస్తూ

తప్పిపోయిందనుకున్న పరిచయం ముఖాన్ని వెదికింది

ముగింపులేకుండా ఏదో అడుగుతూనే వుంది

జాబు రాద్దమని కూర్చున్నానేగాని ఏది చిరునామ

ఊహలో ఊపిరిరెక్కలతో ఇక్కడికి చేరుకుంది

జ్జాపకాల రెల్లుపొదల్లొ చిక్కుకుపోయింది

అయినా అరిచేతులో నలుగుతున్న

తెల్లకాగితం మీద   రాస్తూన్నాను

పెరటి  తలుపు అడ్డగడియా తీసి

నూతిపళ్ళేం గట్టు మీదకూర్చుని…

రేణుక అయోల  

1

తీరం పరుపు

అలలు తలగడ

వెన్నెల దుప్పటి

ఒడ్డున పడుకుని

పదాల రేణువులతో చెలిమి చేస్తూ

2

పురా వేదనల్నీ

అసమ్మతి ఆత్మనీ

ఉపశమించడానికి

పాట తప్ప మార్గమేముంది?

3

బధ్ధకపు మబ్బులు కదలవు

బాగా  రాత్రయాకా

పడవలూ పక్షులూ

రెప్పలాడించని మదిలో

నేనింకా రాయని

లక్షల పాటలు బారులు తీరుతూ

4

సముద్రపు అనేక భంగిమల్ని

ఉదయాస్తమయాల రహస్య నిష్క్ర్రమణాల్నీ

జీవితపు అనంత సౌందర్యాల్నీ

అందరితో పంచుకుంటూ

నే చివరి దాకా

పాటల సముద్రం

పక్కనే నడుస్తూ

ఆకెళ్ళ రవిప్రకాష్

విజయ్ కుమార్ ఎస్వీకె

జేబులో
కొన్ని
వెలుతురులు-

***

కలలో
నడకలా
దారంతా చీకటి-

గాఢత
నిండిన గాలీ
భయపెడ్తూ
చెవులు
కొరికేస్తూ-

నిశ్శబ్దంలో
మరో
నిశ్శభ్దాన్ని
మోస్తూ-

సాగే
కాళ్ళూ
ఆగేంత
కలవరం-

దూరం
తగ్గకా
దగ్గర
దగ్గరవకా-

గతం
ముందు బతుకూ
ఖాళీ మెదడులో
మూలన మెరిసీ
కనులు చిట్లీ
శవం మోస్తున్న
భావన-

***

జేబులో
కొన్ని
వెలుతురులు:

చీకటితో
పోరాటం
చేసీ చేసీ
వోడిపోయ్-

వెలుతురు
నడకా
క్రమంగా

చీకటై-

ఇంకో కవిత:

కొన్ని వాన చినుకుల ముద్దు

వాన చినుకు
మట్టి వాసన
ఊపిరి పోసుకున్న
నేను-

దారంతా
కమ్ముకున్న మేఘం
మా యింటికి-

ఆనందించే
పెదవులు
కనుల్లో
తడి-

ఒక బొట్టు
నేల రాలిన
బంగారం-

ఆకాశం వంక
మొఖం
చినుకుల ముద్దు-
చినుకు తడి
నాలోకి
నేను చినుకులతో పాటూ
నేలలోకి-