కైలాసం బాలచందర్ తో కాసేపు…!

kb

దాదాపు పదేళ్ల క్రితం…

అప్పటికింకా నేను సినిమా ఇండస్ట్రీ కి రాలేదు. ఆ రోజుల్లో సినిమా అంటే విపరీతమైన అభిమానం తప్పితే మరే ఆలోచన లేదు. అప్పట్లో బెంగుళూరు లో సాఫ్ట్వేర్ ఉద్యోగం చేస్తున్నాను. ఆ రోజుల్లో హైదరాబాద్ లో అంటే సినిమా పారడైజో అనే డీవిడి లు దొరికే షాప్ ఉండేది; అక్కడ్నుంచే నాకు ప్రపంచ సినిమా పరిచయం. అలాగే హైదరాబాద్ ఫిల్మ్ క్లబ్ ఉండేది. కొద్దో గొప్పో అక్కడ కూడా సినీ అక్షరాభ్యాసం చేశాను. బెంగుళూరు లో అంతా కొత్త. కొన్నాళ్ళకు అక్కడ సుచిత్రా ఫిల్మ్ క్లబ్ పరిచయం అయింది. కన్నడంలో సినిమాలు మన కంటే దారుణమైన పరిస్థితిలో ఉన్నా అక్కడొక గొప్ప సౌలభ్యం ఉంది – అక్కడ కమర్షియల్ సినిమాతో బాటు ప్యారలల్ సినిమా ఏదో ఒక విధంగా సజీవంగానే ఉంటుంది. అందుకు కారణం కొంతమంది కన్నడ చిత్ర దర్శకులు చేసిన అవిరామ శ్రమ అని చెప్పుకోక తప్పదు. వారిలో ముఖ్యంగా చెప్పుకోవాల్సిన పేరు పుట్టన కనగల్.

అయితే ఈ విషయం నాకు బెంగుళూరు కి వెళ్లి సుచిత్రా ఫిల్మ్ క్లబ్ లో చేరే వరకూ తెలియదు. అయితే మనం వయసులో ఉన్నప్పుడు మనకన్నీ తెలుసనే భ్రమలోనే ఉంటాము. అది తప్పు కాదు. అయితే ఒక రోజు పుట్టన కనగల్ దర్శకత్వం లో వచ్చిన “గజ్జ పూజ” అనే సినిమా స్క్రీనింగ్ అవుతోందని తెలిసి వెళ్లాను. సినిమా బాగానే ఉంది. ఆ సినిమా అయ్యాక ఎవరెవరో పెద్ద వాళ్ళు పుట్టన్న గురించి మాట్లాడుతూ, వయసులో తనకంటే చిన్నవాడైనా బాలచందర్ గారు ఆయన్ని గురువుగా భావించేవాడని అన్నారు. అప్పటి వరకూ బాలచందర్ అంటే మనకంతా తెలుసనే భావన. తెలుగులో ఆతన చేసిన సినిమాలన్నీ చూసేయ్యడమే కాకుండా, మళ్లీ మళ్ళీ చూసే అలవాటు కూడా! అయితే బాలచందర్ గారి గురించి కొత్తగా తెలిసిన విషయం అది. దాంతో కేబి అనబడే కైలాసం బాలచందర్ గురించి సరికొత్త అసక్తి మొదలైంది.

10881662_755155524574112_1367463442407730471_nబాలచందర్ అంటే మనకి తెలిసిన “ఇది కథ కాదు”, “అంతు లేని కథ” లాంటి సినిమాలే కాదు, తమిళంలో మన తెలుగు వాళ్లకి పరిచయం లేని చాలా సినిమాలే చేశారని అప్పటిదాకా తెలియదు. ఆ క్రమంలో ఒక రోజు బాలచందర్ గారి దర్శకత్వంలో వచ్చిన “తనీర్ తనీర్” సినిమా స్క్రీనింగ్ చేస్తుంటే వెళ్ళాను. అప్పటికి నేను సినిమాల గురించి రాయాలన్న ఆలోచనే లేదు. కానీ సుచిత్రా ఫిల్మ్ క్లబ్ లో ఉన్న సినిమా పుస్తకాలు, ఆ రోజు అయన తో గడిపిన కొంత సమయం – ఆ తర్వాతే వాకు తెలుగులో కూడా ఎవరైనా బయోగ్రఫీ, ట్రివియా కి మించి ఏదైనా రాస్తే బావుండనిపించింది . ఒక విధంగా అయనతో మాట్లాడిన తర్వాతే నాకు నవతరంగం ఐడియా పుట్టింది. బాలచందర్ గారితో ఆ రోజు మాట్లాడిన ప్రతి క్షణమూ నాకు ఇంకా గుర్తుంది.

బాలచందర్ గారిని నేను కలిసేటప్పటికి దక్షిణ భారత సినిమా మొత్తం అట్టడుగు స్థాయిలో ఉందని ఆ రోజు అక్కడికి వచ్చిన ప్రేక్షకులందరి అభిప్రాయం. నేను కూడా వారందరి అభిప్రాయంతో ఏకీభవించాను కూడా! కానీ బాలచందర్ ఒక్కరే ఆ రోజు మా అందరి అభిప్రాయంతో విబేధించారు. సినిమా అనే కళ అభివృద్ధి చెందడంలో సినిమా నిర్మాత, దర్శకుల భాధ్యత ఎంత ఉందో, ప్రేక్షకుల పాత్ర కూడా అంతే ఉందని ఆయన అన్నారు. మంచి సినిమాని అభిమానించే ప్రేక్షకులు ఉన్నారు కాబట్టే, అలాంటి సినిమాలను నిర్మించే నిర్మాతలు తనకు దొరికారని, లేదంటే “తన్నీర్ తన్నీర్” లాంటి సినిమా ప్రస్తుత పరిస్థుతుల్లో తను చేయలేకపోయుండే వాడినని అన్నారు ఆ రోజు.

ఒక విధంగా బాలచందర్ గారి మాటల ద్వారా “నవతరంగం” మొదలైతే, ఆయన నన్ను మరో విషయంలో కూడా ఆసక్తిని ప్రేరేపించారు. ఆ విషయం గురించే నేను ప్రస్తుతం కొన్ని బహుళజాతీయ సంస్థలతో కలిసి పనిచేసే ఆలోచనలో ఉన్నాను . అది – ఫిల్మ్ ఆర్కైవల్ గురించి.

ఆ రోజు నేను బాలచందర్ గారితో మాట్లాడుతూ తెలుసుకున్న ఒక బాధాకరమైన విషయమేమిటంటే , ఆయన తీసిన చాలా సినిమాల నెగిటివ్ లు ఇప్పుడు లేకపోవడం. ఆ విషయం గురించే మేము మాట్లాడుకున్నాం ఆ రోజు. ముఖ్యంగా ఆయన తీసిన సినిమాల్లో చాలా ముఖ్యమైన “తన్నీర్ తన్నీర్” లాంటి సినిమా కాపీలు కేవలం సిడి కో లేదా విహెచెస్ టేప్ కి మాత్రమే పరిమితమయ్యాయి . సినిమాని ప్రజలు కానీ, ప్రభుత్వం కానీ ఒక కళ గా గుర్తించనంతవరకూ మనకీ దౌర్భాగ్యం తప్పదని ఆ రోజు ఆయన అన్నారు. అయితే ఈ రోజు దురదృష్టకరమైన పరిస్థితి ఏంటంటే…మొన్నీ మధ్య ఒక ఫిల్మ్ స్కూల్ లో క్లాసులు చెప్తూ బాలచందర్ గారు ఎంతమందికి తెలుసని అడిగితే…సగం మందికంటే తక్కువ మంది చేతులెత్తగా…అందులో ఇద్దరో ముగ్గురికి మాత్రమే ఆయన సినిమాలు చూసిన గుర్తుంది.

ఒక గొప్ప కళాకారుడు, రచయిత, దర్శకుడు… ఇలాంటి వాళ్ళు ఒకప్పుడు ఉండేవాళ్ళని ఇప్పుడు చెప్పుకోవాల్సిన పరిస్థితి. అంతరించి పోయిన జీవుల్లా, బాలచందర్ లాంటి వాళ్ళు కూడా అంతరించినపోయిన గొప్పదర్శకుల జాతికి చెందుతారేమో!

ఎందుకంటున్నానంటే …నాకిప్పటికీ బాగా గుర్తు. రంజని తో పెళ్ళాయ్యాక మొదటి సారి మద్రాస్ వెళ్లి ఏదో పని మీద లజ్ ఏరియా లో నడూస్తుండగా ఒక ఇల్లు చూపించి ఇది బాలచందర్ గారి ఇల్లు అని చెప్పింది రంజని. ఇక భవిష్యత్ లో ఇలాంటి అనుభవాలు మనకి ఉండవేమో! ఒకటి అంతా అపార్టెమెంట్ల మయమైన ఈ చోట ఎవరి ఇళ్లు ఎక్కడో గుర్తుపెట్టుకోవాల్సిన గొప్పతనం లేకపోవడం ఒక కారణమైతే, అంత గొప్పగా ఫలానా దర్శకుడి ఇళ్లు, ఫలానా దర్శకుడు ఇక్కడే కూర్చుని కాఫీ తాగుతూ కథలు రాసుకునే వారనో చెప్పుకోగలిగినంత గొప్ప వాళ్ళు ఇక లేరనే నా నమ్మకం. అలాంటి వారిలో చివరి తరానికి చెందిన కైలాసం బాలచందర్ ఈ రోజు మనతో లేరంటే…తలుచుకుంటేనే మనసంతా ఒకరకమైన శూన్యంతో నిండిపోతోంది.

బాలచందర్ గారి గురించి, ముఖ్యంగా ఈ మధ్య కాలంలో అయన గురించి తలుచుకుంటే…ఒక విషయం గుర్తొస్తుంది. ఈ మధ్య కాలంలో ఆయన సినిమాలు తీయలేదు… కానీ ఆయన చూసిన మంచి సినిమాల గురించి మెచ్చుకుంటూ లేఖలు రాశారు. ఒక గొప్ప కళాకారుడు మాత్రమే మరొకరి కళ ను అభినందించగలడు.

ఆయన గురించి రాయాలంటే ఇంకా చాలా రాయొచ్చు. ఆయన సినిమాల గురించి, ఆయన గురించీ…ఇలా ఎంతో రాయొచ్చు. కానీ ఆయన గురించి తెలిసిన వాళ్ళకి మనం ఎంత రాసినా వృధా ప్రయాసే! వందకి పైగా సినిమాలు చేసిన ఆయన గురించి ఈ రెండు పేజీలు ఏం సరిపోతాయి? ఆయన గురించి తెలియని వాళ్ళకి కూడా అంతే! ఈ రెండు పేజీల్లో సంక్షిప్తం చేయగలిగింది కాదు ఆయన చరిత్ర.

మనం అప్పుడప్పుడూ అంటుంటాం, “ఆ రోజుల్లో…రాజులుండే వాళ్ళు, వాళ్ళు గుర్రాలెక్కి, కత్తి పట్టి యుద్ధాలు చేసేవారు,” అని…ఇప్పుడూ అంతే…ఆ రోజుల్లో “బాలచందర్ అని గొప్ప దర్శకుడు ఉండేవాడు. ఆయన మార్కెట్, బాక్సాఫీస్, ప్రేక్షకులు అని ఆలోచన లేకుండా, కాలం కంటే ముందుండే కథల్ని ఎన్నుకుని సినిమాలు తీసేవాడు,” అని చెప్పుకోవాల్సి వస్తుంది.

ఎంతైనా పేరులోనే కైలాసం ఉన్నవారాయన. ఇంత గొప్ప సినిమాలు తీసినందుకైనా ఆయనకి కైలాసంలోనో లేదా మరింకెక్కడో ఆయన ఆత్మకి శాంతి కలిగే అవకాశం దక్కే ఉంటుందనో లేదా, ఆయన సినిమాల ద్వారా ఇప్పటికీ మన మధ్యనే ఉన్నారు, ఇంకా జీవిస్తూనే ఉన్నారనో మాయమాటలతో , బూటకపు పదజాలంతో ఆయన్ని వర్ణించవచ్చు. కానీ అలా రాయడం ఆయనకి ఎంత నచ్చి ఉండేదో నాకు తెలియదు.

కానీ ఒకటి మాత్రం నిజం. ఇవాళ బాలచందర్ గారు లేకపోవడం సినీ ప్రేమికులందరికీ తీరని లోటు.

-వెంకట్ సిధారెడ్డి

కళ్ళారా చూసిన “ఖైదీ” షూటింగ్!

 

 memories-1

నాకు చిన్నప్పట్నుంచే సినిమా చూడ్డం ఒక్కటే కాకుండా దానికి సంబంధించిన అంశాల మీద కొంత ఆసక్తి ఉండేది. వజ్రాయుధం షూటింగ్ సమయంలో మా అమ్మ వాళ్ళు సోమశిల కి వెళ్లింది. అప్పట్లో నేనూ వస్తానని ఏడ్చానో లేక షూటింగ్ అంటే ఏంటో తెలియని కారణాన నేను ఆసక్తి చూపించలేదో తెలియదు కానీ, అమ్మ తిరిగొచ్చాక మాత్రం షూటింగ్ విషయాలు చెప్తుంటే ఆశ్చర్యపోయాను. ముఖ్యంగా వజ్రాయుధం సినిమాలో పెద్ద పెద్ద బండ రాళ్లు పని వాళ్ల మీద పడి చనిపోయే ఒక సీన్ ఉంటుంది. మా అమ్మ వాళ్లు వెళ్లినపుడు అదే సీన్ షూటింగ్ జరుగుతోందట. ఆ బండరాళ్లన్నీ అట్టముక్కలతో చేసినవని చెప్పడం నాకు గుర్తుంది.

షూటింగ్ అనగానే గుర్తొచ్చే మరోక జ్ఞాపకం ఖైదీ సినిమా గురించి. ఖైదీ సినిమాలో చిరంజీవి ఆవేశంగా అరటి తోట ని నరికేసే సీన్ ఒకటుంటుంది. అది నెల్లూరు నుంచి బుచ్చి రెడ్డి పాళెం అనే ఊరికి వెళ్లే మధ్యలో వచ్చే ఒక తోటలో షూటింగ్ చేశారట. ఆ విషయం బస్సు లో వెళ్తుంటే మా మామ ఒక సారి చెప్పాడు. అప్పట్నుంచీ బస్ లో వెళ్తున్నప్పుడల్లా ఆ అరటి తోట చూసే వాడిని.

index

అప్పటి వరకూ షూటింగ్ గురించి వినడమే కానీ ఒక సినిమా షూటింగ్ ప్రత్యక్షంతా చూడ్డం మాత్రం ఆ తర్వాత కొన్ని సంవత్సరాలకు చాలా యాక్సిడెంటల్ గా జరిగింది. ఆ రోజు రాత్రి నాకింకా బాగా గుర్తుంది. అప్పటికి నాకు సైనిక్ స్కూల్లో సీట్ వచ్చింది. వేకువజామునే ప్రయాణం. నెల్లూరు నుంచి విజయనగరం వెళ్లాలి. మా బాబాయి వాళ్ల రూం లో ఉన్నాం. ఇద్దరికీ నిద్ర పట్టటం లేదు. ఏం చెయ్యాలో తెలియక సినిమాకి వెళ్దామన్నాడు నాన్న. నెల్లూరు లోని హరనాథపురం నుంచి నర్తకి థియేటర్ కి బయల్దేరాం. దారిలో ఒక రైల్వే అండర్ బ్రిడ్జ్ దగ్గరకు రాగానే కాస్తా హడావుడిగా ఉండడంతో ఇద్దరం అక్కడ ఆగాం.

అర్జున్ నటించిన ఏదో సినిమా షూటింగ్ జరుగుతోంది. రైలు వస్తుండగా అర్జున్ బ్రిడ్జి మీద నుంచి కిందకు దూకాలి. అదీ సీన్. ఆ సినిమా ఏంటో ఇప్పటికీ తెలియదు. కానీ అప్పటికే మా పల్లెలో గోపాలుడు ద్వారా అర్జున్ కి వీరాభిమానిని నేను. కానీ చూసిన కాసేపటికే చిరాకొచ్చింది. అవతల షో టైం అవుతుందన్న కారణమొకటయ్యుండొచ్చు. లేదా అర్జున్ బదులు అతనిలా ఉండే డూప్ బ్రిడ్జి మీద నుంచి కింద ఉన్న అట్టపెట్టెల మధ్య వేసిన పరుపుల మీదకు దూకడం చూసి సినిమా అనేది పచ్చి మోసం అని తెలిసిరావడం కూడా అయ్యుండొచ్చు.

ఆ షూటింగ్ చూసిన చాలా రోజుల వరకూ నేను సినిమా షూటింగ్ కళ్ళారా చూశానని మా క్లాస్ మేట్స్ వద్ద గొప్పలు చెప్పుకునే వాడిని.  అ తర్వాత ఏడేళ్లకు ఒక పూర్తి స్థాయి సినిమా షూటింగ్ చూసే అవకాశం కలిగింది. మా స్కూల్లో దాదాపు నెల రోజుల పాటు భారీ తారాగణంతో కోదండరామి రెడ్డి దర్శకత్వంలో రూపొందిన బొబ్బిలి సింహంసినిమా షూటింగ్ జరిగిన రోజులవి. అప్పట్లో నేను పన్నెండో తరగతిలో ఉన్నాను. అంటే స్కూల్లో మేమే కింగ్స్ అన్నమ్మాట. మిగతా జూనియర్స్ అందరినీ షూటింగ్ స్పాట్ లోకి రానీకుండా ఆపే బాధ్యత మాదే! ఆ బాధ్యత ఎలా నిర్వహించామో పక్కన పెడితే, ఆ సాకుతో షూటింగ్ చూడ్డానికి వెళ్లిపోయే వాళ్లం.

Bobbili Simham (1994)1

అలా మొదటి సారిగా బాలకృష్ణ, మీనా, రోజా, బ్రహ్మానందం, శారద లాంటి పెద్ద పెద్ద నటీనటులను నిజంగా చూడగలిగాను. కానీ వాటన్నిటికంటే ఎక్సైటింగ్ గా అనిపించిన విషయం ఏంటంటే, ఫిల్మ్ మేకింగ్ అనే ప్రక్రియ ను మొదటిసారిగా పరిశీలించి కొంత అర్థం చేసుకోగలగడం.

సినిమాలో ఒక సీన్ లో బాలకృష్ణ, రోజా (మీనా?)లతో బెడ్ రూం లో ఒక సీన్ ఉంటుంది. వాళ్ళు బెడ్ రూంలో ఉండగా శారద వాళ్లని కిటికీ లోనుంచి దొంగతనంగా చూస్తుంది. అయితే అక్కడ బెడ్ రూం గా తీసిన గది మా స్కూల్ లైబ్రరీ. శారద తొంగి చూసే కిటికీ అసలా బిల్డింగ్ లోనే లేదు; అక్కడెక్కడో దూరంగా ఉండే క్లాస్ రూం కిటికీ అది. కానీ ఈ రెండు షాట్స్ ని వరుసగా చూసినప్పుడు శారద వాళ్లనే చూసినట్టు ప్రేక్షకులకు అనిపిస్తుంది.

షూటింగ్ చూసినప్పుడు పెద్దగా ఏమీ అర్థం కాలేదు. కేవలం యాక్షన్, కట్ అనే పదాలు తెలిశాయి. కానీ సినిమా లో పైన చెప్పిన సీన్ చూశాక నాకు మొదటి సారిగా ఎడిటింగ్ అనే విషయం గురించి తెలిసొచ్చింది.

మా స్కూల్లో బొబ్బిలి సింహం షూటింగ్ రోజుల్లో, సాయంత్రం అయ్యాక కోదండరామి రెడ్డి గారు వాకింగ్ కి మా హాస్టల్ వైపు వచ్చేవాళ్ళు. అప్పటికే మణిరత్నం, వర్మ సినిమాలు చూసి పిచ్చెక్కిపోయి సినిమా దర్శకుడైపోవాలని కలలు మొదలయ్యాయి మాలో కొంతమందికి.  మాది నెల్లూరే మీదీ నెల్లూరే అనే చనువుతో వెళ్లి కోదండరామి రెడ్డి ని పలకరించాం. సినిమాల్లోకి రావాలన్న మా కల గురించి చెప్పాం. ఆయన మమ్మల్ని బాగా చదువుకోమని ప్రోత్సాహించారు. సినిమా పరిశ్రమలోని కష్టాలు చెప్పి మా ఆశల మీద నీళ్ళు చిలకరించారు.

ఆ తర్వాత పదిహేనేళ్లకు మొట్టమొదటి సారిగా ఒక సినిమా కి పూర్తు స్థాయిలో పని చేసే అవకాశం వచ్చినప్పుడు, ఆ సినిమా షూటింగ్ యాధృచ్చికంగా మా స్కూల్లో నే చెయ్యాలనుకోవడం, అందుకు కావాల్సిన పర్మిషన్ లు, గట్రా అన్నీ నేనే ఏర్పాటు చేయడం జరిగాయి. అంతే కాదు పదిహేనేళ్ల క్రితం సినిమాల్లో పనిచెయ్యాలనే కలతో బయటకు అడుగుపెట్టి, తిరిగి అన్ని రోజుల తర్వాత షూటింగ్ చెయ్యడానికే తిరిగిరావడం ఒక మధురమైన జ్ఞాపకం.

*****

నాన్న లేని సినిమా జ్ఞాపకాలు…!

Venakt1.psd

ఇప్పుడు ఆలోచిస్తే అనిపిస్తుంది. చాలా వరకూ నా సినిమా జ్ఞాపకాల్లో మా నాన్న లేడసలు. బహుశా నా చిన్ననాటి  రోజుల్లో ఆయన వ్యాపార నిమిత్తం మధ్యప్రదేశ్ లో ఉండడం ఒక కారణం అయ్యుండొచ్చు. అప్పట్లో మా అమ్మ కూడా కొన్ని రోజులు మధ్యప్రదేశ్ కి వెళ్లింది. నన్నూ శెలవుల్లో మధ్యప్రదేశ్ రమ్మంటే నేను వెళ్లలేదు. అందుకు ఒకే ఒక్క కారణం మధ్యప్రదేశ్ లో మా నాన్న ఉండే ఊర్లో అసలు ఒక్కటంటే ఒక్కటైనా థియేటర్లు లేవని నాకు తెలియడం.

అయితే మా నాన్నతో సినిమా అనగానే ఒక విచిత్రమైన అనుభవం గుర్తొస్తుంది. ఇది నిజంగా జరిగిందో, కలో కూడా నాకు తెలియదు.

ఒక రోజు నేనూ, మా నాన్న నెల్లూరి కి వచ్చాం. ఎందుకొచ్చామో నాకు గుర్తు లేదు కానీ, ఆ రోజు నాన్న నన్ను నెల్లూరు శ్రీనివాస థియేటర్ దగ్గరకు తీసుకెళ్లారు.అప్పుడే సినిమా ఇంటర్వెల్ ఇచ్చారు. సినిమా థియేటర్ దగ్గర ఎవరితోనో మాట్లాడి నన్ను అతనితో పాటు థియేటర్ లోపలకి పంపించి నాన్న ఎటో వెళ్లిపోయారు. థియేటర్ లో సెకండాఫ్ సినిమా మొత్తం చూశాను కానీ నాకు గుర్తున్నంతవరకూ అదో శోభన్ బాబు సినిమా. థియేటర్ లో అతను నాకో చాక్లెట్ కూడా కొనిచ్చాడు. సినిమా అయిపోయాక నాన్న నన్ను తీసుకెళ్లడం లాంటి విషయాలేవీ గుర్తు లేవు. అసలు ఇదంతా నిజంగా జరిగిందా లేదా అని కూడా నాకో డౌట్. ఈ సారి నాన్నను కలిసినప్పుడు అడిగి తెలుసుకోవాలి.

ఇక నాన్నతో సినిమా అనుభవం అంటే నాకు బాగా గుర్తొచ్చేది రెండు సినిమాలు. ఒకటి అంతిమ తీర్పు. రెండవది ఆఖరి పోరాటం. నాకు గుర్తున్నంతవరకూ ఈ సినిమాలు బ్యాక్ టు బ్యాక్ చూసినట్టు జ్ఞాపకం. నన్ను సైనిక్ స్కూల్లో చేర్పించడానికి నెల్లూరు నుంచి విజయనగరం బయల్దేరాం. కానీ ట్రైన్ ఎప్పుడో తెల్లవారుజామున ఉండడంతో రాత్రి నిద్రపట్టక నాన్న నన్ను ఆ సినిమాలకు తీసుకెళ్లారు. ఆ రెండు సినిమాలు ఇప్పటికీ నాకు బాగా నచ్చుతాయి.

నాన్న మధ్యప్రదేశ్ లో ఉండడం కారణంగా హిందీ సినిమాలు ఎక్కువ చూసేవారు. నేను థియేటర్ లో చూసిన మొట్టమొదటి హిందీ సినిమా పరిందా”. అది మా నాన్నే తీసుకెళ్ళారు. ఇవి తప్ప నాన్నతో పెద్దగా సినిమా జ్ఞాపకాలేవీ లేవు. ఇప్పుడసలు సినిమా అంటేనే ఆసక్తి లేదు ఆయనకి. నేను తీసిన సినిమా కూడా చూడలేదు.

నాన్న గురించి మరొక చిత్రమైన జ్ఞాపకం ఒకటుంది. నేనూ నాన్న సైనిక్ స్కూల్ దగ్గరకు బస్ లో చేరుకున్నాం. బస్ ఒక చిన్న పల్లెటూరు లో ఆగింది. బస్ దిగగానే పక్కన జయప్రద “సుమంగళి” పోస్టర్ ఉంది. పోస్టర్ నిండా అందమైన ఆమె మొహం తప్ప మరేమీ లేదు. ఆ పోస్టర్ వైపు చూస్తూ, జయప్రద అందాన్ని పొగుడుతూ నాతో ఏదో అన్నారు నాన్న. నాతో అలా హీరోయిన్ అందం గురించి చర్చించడం కొంచెం గర్వంగా అనిపించింది. ఆ రోజే నన్ను హాస్టల్ లో చేర్పించారు. పెద్దాడయ్యానని మొదటి సారి అనిపించింది అప్పుడే!

  1. పోస్టర్స్ అండ్ క్రెడిట్స్

మా స్కూల్లో ఖాజా మస్తాన్ అని ఒక క్లాస్ మేట్ ఉండే వాడు. వాడికెలా దొరికిందో తెలియదు కానీ, కోటికొక్కడు సినిమా పోస్టర్ దొరికింది. వాడికి పెన్సిల్ షార్పనర్ ఇచ్చి ఆ పోస్టర్ తీసుకున్నాను. ఆ పోస్టర్ చాలా రోజుల వరకూ నా దగ్గర ఉండేది. ఆ రోజుల్లో మా ఊరికి న్యూస్ పేపర్ కూడా వచ్చేది కాదు. కానీ శెలవుల్లో పెద్దమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్లినప్పుడు, ఆంధ్రజ్యోతి వార్తాపాత్రికలో వచ్చే ఫుల్ పేజ్ సినిమా ప్రకటనల పోస్టర్లు కలెక్ట్ చెయ్యడం అలవాటయింది. ఇలా కలెక్ట్ చేసిన వాటిని నా పుస్తకాలకు అట్టలుగా వేసుకునేవాడిని. అలా నేను ఒక పుస్తకానికి కోడె త్రాచు పోస్టర్ తో అట్ట వేశాను. బహుశా ఆ పోస్టర్ మీదే మొదటి సారి దర్శకుడు, నిర్మాత అనే పదాలను మొదటి సారి గమనించాను. వాటి గురించి మా ఇంట్లో అడిగితే ఎవరూ సమాధానం చెప్పలేదు.

నాకు సినిమా అన్నా, సినిమా పోస్టర్లన్నా ఎంత పిచ్చంటే, శెలవులకి మా అమ్మమ్మ ఊరుకి వెళ్ళినప్పుడు థియేటర్లో వరుసగా కట్టిన ఫోటో కార్డ్స్ ని దొంగతనం చెయ్యడానికి ఎన్నో ప్లాన్స్ వేసుకునే వాడిని. ఆ టైంలో ఉదయాన్నే ఒక హోటల్ కి పాలుపోసే పని ఉండేది నాకు. ఆ హోటల్ సరిగ్గా థియేటర్ కి ఎదురుగా ఉండేది. పాలు పోసే సమయానికి ఇంకా చీకటిగానే ఉండేది. ఆ టైంలో ధైర్యం చేసి థియేటర్ గోడ దూకి వెళ్ళి రంగురంగుల ఫోటో కార్డ్స్ కొట్టేయాలని చాలా సార్లే అనుకున్నాను కానీ ఎప్పుడూ ప్రయత్నించే ధైర్యం మాత్రం చెయ్యలేదు.

ఆ తర్వాత కాస్తా పెద్దయ్యాక శెలవుల్లో మా అత్త వాళ్ళ ఊరికి వెళ్లడం మొదలయింది. అందుకు పెద్ద కారణమేమీ లేదు. మా అత్త వాళ్ళ ఊరికి దగ్గర్లో ఐదు థియేటర్లు ఉండడమే కాకుండా నెల్లూరుకి దగ్గరగా ఉండడంతో కొత్త సినిమాలు రిలీజయ్యేవి. ఆ రోజుల్లో చాలా వరకూ జీవితమంతా సినిమా చుట్టూనే తిరిగేది. కొత్త సినిమా వచ్చినప్పుడల్లా మా అత్త వాళ్ల ఇంటి గోడకి పోస్టర్ అంటించే వాళ్లు. అప్పటివరకూ పోస్టర్ల ను దూరం నుంచి చూడడమే తప్ప దగ్గరకెళ్లి ఎప్పుడూ ముట్టుకుని చూడలేదు. ఆ అవకాశం మా అత్త వాళ్ల ఊర్లో వచ్చింది. సినిమా వాల్ పోస్టర్ ని దగ్గరగా చూసినప్పుడు చాలా నిరాశకు గురయ్యాను. దూరం నుంచి చూస్తే ఉండే కళ అందులో లేదు. అంతా మసక మసకగా ఉండేది. అయినా కూడా పోస్టర్స్ మీద ఉన్న పిచ్చయితే తగ్గలేదు. ఎలాగోలా పోస్టర్ అంటించే వాళ్లని అడిగి ఒక పోస్టర్  సంపాదిద్దామనుకున్నాను. కానీ వాళ్లు ఏ అర్థ రాత్రో వచ్చి పోస్టర్ అంటించి వెళ్లేవాళ్లు. ఉదయం లేచి చూస్తే గోడ మీద రంగు రంగుల కొత్త పోస్టర్ కనిపించేది.

ఒక రోజు ఉదయం లేచే సరికి వర్షం పడుతోంది. బయటకొచ్చి చూస్తే నరేష్ నటించిన మారుతి సినిమా పోస్టర్ ఉంది. వర్షం కారణంగా పోస్టర్ తడి తడిగా ఉంది. లాగితే ఇట్టే వచ్చేసింది. కానీ పోస్టర్ రెండు ముక్కలుగా చేతికొచ్చింది. అది గోడ మీద నుంచి చింపడంలో జరిగిన తప్పు కాదు. అసలు పోస్టర్స్ రావడమే రెండు ముక్కలగా ఉంటుందని, వాటిని కలిపి అతికిస్తారని అప్పుడే  అర్థమయింది. కానీ అలా ఎందుకు చేసేవారో నాకు ఇప్పటికీ తెలియలేదు.

నా సినిమా పోస్టర్ల పిచ్చి మా ఇంట్లో వాళ్లకు అసలు ఇష్టం ఉండేది కాదు. అప్పట్లో మా ఇంట్లో జోక్ ఏంటంటే, ఎక్కడికైనా నన్ను బయటకు తీసుకెళ్తే చేతిని గట్టిగా పట్టుకోకపోతే సినిమా వాల్ పోస్టర్స్ చూస్తూ తప్పిపోతానని అనుకునేవాళ్ళు.

ఆ రోజుల్లో మా స్కూల్ హాస్టల్ లో శెలవులయ్యాక తిరిగిరాగానే ఎవరి కప్ బోర్డ్ ని వారి టేస్ట్ కి తగ్గట్టు అలంకరించుకునే వాళ్లు. నా కప్ బోర్డ్ ని మాత్రం, ఇంటి దగ్గర్నుంచి తెచుకున్న ఆంధ్రజ్యోతి ఫుల్ పేజ్ పోస్టర్స్ తో నింపేసేవాడిని. నా కప్ బోర్డ్ డెకరేషన్ చూడ్డానికి చాలా మందే వచ్చే వాళ్లు.

ఈ పోస్టర్ల పిచ్చి చిన్నప్పుడే కాదు…ఇప్పటికీ కొనసాగుతూనే ఉంది. మొన్నీ మధ్యనే షాంఘై సినిమా విడుదలైన సమయంలో ఒక మ్యజిక్ షాప్ ముందున్న పెద్ద పోస్టర్ ఒకటి షాప్ వాళ్ల కళ్లు గప్పి ఇంటికి తరలించి ఒక చిన్న అడ్వెంచర్ చేశాను.

అప్పట్లో మంచి సినిమా, చెడ్డ సినిమా అని తేడా ఉండేది కాదు నాకు. దొరికిన సినిమా చూసెయ్యడమే. కానీ ఒక సినిమా పోస్టర్ చూసి ఈ సినిమా తప్పకుండా చూడాలి అనిపించింది మాత్రం బుల్లెట్. ఆ పోస్టర్ లో ఒక different angle లో కృష్ణంరాజు బైక్ మీద ఉన్నట్టు గుర్తు.  బాపు గారు ఆ సినిమా దర్శకుడు. ఎందుకో బాపు అని చదవగానే ఆ పేరే నాకు చిత్రంగా అనిపించింది. పోస్టర్స్ చూస్తూ, చూస్తూ అందులో ఉన్న పేర్లనీ గమనించడం అలవాటయింది నాకు. నిర్మాత, దర్శకుడు అంటే తేడా తెలియని వయసు. కానీ కొన్నాళ్ళకు మా అన్నయ్య దర్శకుడు, నిర్మాతల మధ్య తేడా చెప్పాక కొంచెం అర్థమయింది. కానీ చాలా ఏళ్ల వరకూ నాకు ఎవరూ సరయిన సమాధానం చెప్పని ప్రశ్న ఆ రోజుల్లోనే నన్ను వేధించేది. అది “సమర్పించు” అంటే ఏమిటి అని?

సినిమా సమర్పించే వ్యక్తి అసలేం చేస్తాడు అని చాలా రోజుల వరకూ ప్రశ్నగానే మిగిలిపోయింది. సినిమా ఇండస్ట్రీ కి వచ్చాక, అదీనూ హాలీవుడ్ సినిమాలు చూడడం ఎక్కువయ్యాక పోస్టర్స్ మీద చూసి కన్ఫ్యూజ్ అయిన మరొక పేరు “Executive Producer”. పేరు బట్టి నేనేమనుకున్నానంటే, నిర్మాత డబ్బులు మాత్రం పెడితే, ఆ డబ్బులు తీసుకుని సినిమాని execute చేసే వాడే EP అనుకునే వాడిని. కానీ ఆ తర్వాత కొన్ని సినిమాలకి స్టీవెన్ స్పీల్ బర్గ్ పేరు EP గా చూసినప్పుడు మళ్లీ మరో అనుమానం. వేరే ఎవరో డబ్బులు పెడితే ఆ ప్రాజెక్ట్ ని దగ్గరుండి execute చేసేంత అవసరం స్పీల్ బర్గ్ కి ఏముంటుంది? అయినా ఆయనకంతా టైం ఉంటుందా అని నా అనుమానం.

తీరిగ్గా తెలిసిన విషయం ఏంటంటే ఈ సమర్పకుడు కి Executive Producer కి చాలా దగ్గర సంబధం ఉంది. ఇది సినిమా క్రెడిట్స్ లోకెల్లా చాలా ఫ్లెక్సిబిల్ క్రెడిట్. ఎవరికి పడితే వాళ్లకి ఈ పేరు తగిలించవచ్చని స్వయంగా చేస్తే గానీ తెలియరాలేదు. మేమొక సినిమా తీసినప్పుడు మా నిర్మాత డబ్బులివ్వడం తప్పితే ఇంకెక్కడా వేలు పెట్టలేదు. అప్పుడు దాదాపు నిర్మాణ బాధ్యతలన్నీ మేమే నెత్తిమీద వేసుకున్నాం. సినిమా అంతా అయ్యాక, మాకో పిచ్చి ఆలోచన కలిగింది. మనమూ నిర్మాణ బాధ్యతలు చేపట్టాం కాబట్టి మనకీ అందులో క్రెడిట్ కావాలనిపించింది. ఓస్ అంతే కదా అని మా మేనేజర్ ఒక సలహా ఇచ్చాడు. ఈ చిత్రాన్ని నిర్మాత ఒప్పుకుంటే మీరో లేదా మీ కంపెనీ సమర్పించినట్టు వేసుకోవచ్చని చెప్పాడు. అప్పట్లో మేము స్థాపించిన ఒక కంపెనీ పేరు పెట్టి “సోఅండ్ సో కంపెనీ సమర్పించు” అని సినిమాకి ముందు వేసుకున్నాం. “సమర్పించు” అన్నా, “ఎగ్జిక్యూటివ్ ప్రొడ్యూసర్” అన్నా, మనకిష్టమైన వాళ్లకి, పని చేసినా చెయ్యకపోయినా మన సినిమాలో వారికో క్రెడిట్ ఇవ్వాలంటే వాడుకునే ఒక సౌలభ్యమైన క్రెడిట్ అని తెలుసుకోవడంతో నా “సమర్పించు” అనుమానం తీరిపోయింది.

–వెంకట్ సిద్దారెడ్డి

అమ్మ, నేను, సినిమా!

memories-1

నేను ఏడో తరగతి లో ఉన్నప్పుడు మా ఊరికి కరెంట్ వచ్చింది. ఆ తర్వాత రెండేళ్ళకి మా ఊరికి టివి వచ్చింది. కానీ అంతకంటే ముందే నేను చాలా సినిమాలు చూసినట్టు గుర్తు. మా ఊర్లో స్కూల్ కి శెలవులు ఇవ్వగానే అమ్మ మమ్మల్ని అమ్మమ్మ ఊరికి తీసుకుళ్లేది. బహుశా, ఈ సమయానికి నేను స్కూల్ లో రెండో మూడో తరగతి లో ఉండి ఉంటాను. అప్పటికే మా అమ్మను ఎదిరించే ధైర్యం వచ్చింది. అప్పటి రోజుల కొన్ని సినిమా జ్ఞాపకాలు ఇవి.

ఒక రోజు రాత్రి నేను మా పెద్దమ్మ వాళ్లింట్లో నిద్రపోతున్నాను. కొంచెం హడావుడి అవుతుండడంతో లేచి చూశాను. ఏమీ లేదని చెప్పి మా అమ్మ నన్ను పడుకోబెట్టింది. కానీ కాసేపటికి లేచి చూస్తే ఇంట్లో మా అమ్మ లేదు; అలాగే మా ఇద్దరు అక్కలు లేరు. లేచి ఏడవడం మొదలు పెట్టాను. మా పెద్దమ్మ నిజం చెప్పేసింది. నన్ను పడుకోబెట్టి మా అమ్మ వాళ్లు సినిమాకెళ్లిపోయారు. నేను ఊరుకోలేదు. అంత రాత్రి పూట రోడ్డు మీద కి పరిగెత్తాను. కొంచెం దూరం వెళ్లగానే వాళ్ళు వెళ్తున్న రిక్షా కనిపించింది. గోలగోల చేశాను. రోడ్ మీద పడి దొర్లాడాను. మా అమ్మ నన్ను చితక్కొట్టింది. చివరకు మా అక్కవాళ్ళు జాలిపడి నన్ను సినిమాకి తీసుకెళ్లారు. ఆ సినిమా “అందరూ దొంగలే”.

అయితే సినిమా థియేటర్ వెళ్లేలోపే మళ్లీ నిద్రలోకి జారుకున్నాను. ఏమైందో తెలియదు. ఆ సినిమా కథేంటో కూడా గుర్తులేదు. కానీ ఎందుకో రమాప్రభ, పద్మనాభం ఇమేజ్ మాత్రం పోస్టర్ మీద చూసిన గుర్తు. సినిమా అయ్యాక థియేటర్ కి దగ్గర్లో ఉన్న మా బంధువుల హోటల్ కి వెళ్లి ఫ్రిజ్ లోని కూల్ వాటర్ తాగిన విషయం మాత్రం నాకు ఇప్పటికే గుర్తు. అదే మొదటి సార్ నేను చిల్డ్ వాటర్ తాగడం.

*****

ఇలాంటిదే మరో వయొలెంట్ సినిమా అనుభవం గుర్తుంది. మా అమ్మమ్మ వాళ్లందరూ కలిసి నెల్లూరికి దగ్గర్లో ఉన్న పెంచల కోన కి దేవుని దర్శనం కోసం బయల్దేరారు. కానీ నాకు వెళ్లడం ఏ మాత్రం ఇష్టం లేదు. అంతకు ముందు రోజే ఊరిలో సినిమా మారింది. నేను రానని మొండికేశాను. కొట్టారు. తిట్టారు. అయినా చివరికి నా మాటే నెగ్గింది. అందరూ వెళ్ళారు కానీ, మా తాతను నాకు కాపలాగా పెట్టారు. మా తాత కి సినిమాలంటే ఇష్టముండేది కాదో లేక టికెట్ కొనడానికి డబ్బులుండేవి కాదో తెలియదు కానీ నన్ను సినిమా హాల్లో కి పంపించి సినిమా అయ్యాక నన్ను పికప్ చేసుకుని ఇంటికి తీసుకొచ్చేవాడు మా తాత. అలా మా తాత నన్ను తీసుకెళ్ళిన మొదటి సినిమా పార్వతీ పరమేశ్వరులు.

ఈ సినిమా కథ పెద్దగా గుర్తు లేదు కానీ సత్యనారాయణ, చిరంజీవి ఉంటారని మాత్రం గుర్తుంది. చిరంజీవి వంటింట్లో పాడే ఒక పాట తాలూకు చిత్రాలు లీలగా గుర్తుకున్నాయి.

బహుశా ఆ రోజు పెనుశిల నరసింహ స్వామి నాకు శాపం పెట్టి ఉంటాడు – తనకంటే సినిమానే ఎక్కువైందని. అప్పటి నుంచి ఇప్పటివరకూ చాలా సార్లు పెంచలకోనకి వెళ్దామనుకున్నా ఎప్పుడూ కుదర్లేదు.

29085.png

ఇలాగే మా అమ్మతో గొడవపడి, ఏడ్చి చివరకి మా తాత నన్ను ఓదారుస్తూ తీసుకెళ్ళిన మరో సినిమా శ్రీ కృష్ణాంజనేయ యుద్ధం.  అప్పటికే మా ఎదురింట్లో ఉండే చంద్రశేఖర్ రెడ్డి అనే పెద్దయన చెప్పగా కొద్దో గొప్పో రామాయణం, భారతం కథలు విని ఉన్నాను. అందుకే రామాయణభారతాలను కలిపిన ఆ సినిమా టైటిలే నాకు గమ్మత్తుగా అనిపించింది. కానీ సినిమాకి సంబంధించిన ఏ విషయాలూ గుర్తులేవు.

నేను చూసిన సినిమాల్లో నాకు బాగా గుర్తున్న మొదటి సినిమా శ్రీ మద్విరాట్ పోతులూరి వీరబ్రహ్మేంద్ర స్వామి చరిత్ర. బహుశా అప్పటికే చాలా సార్లు బ్రహ్మం గారి జీవిత చరిత్ర నాటక ప్రదర్శన చూడడం వల్ల, కక్కయ్య, సిద్ధయ్య కథలు కాస్తా తెలిసి ఉండడం చేతనేమో ఈ సినిమా లో సన్నివేశాలు ఇప్పటికీ గుర్తున్నాయి.

అయితే ఈ సినిమా లోని సన్నివేశాలు మాత్రమే కాదు ఆ రోజు సినిమా చూసిన అనుభవం కూడా నాకు బాగా గుర్తుంది.

అప్పట్లో ఈ సినిమా చూడ్డానికి జనాలు బండ్లు కట్టుకుని టౌన్ కెళ్లేవారని మీరెక్కడైనా వినుంటే అది నిజం. అందుకు నేనే సాక్ష్యం. కాకపోతే మరీ ఎద్దుల బండి కాకపోయినా, మా ఊరికొచ్చే డొక్కు ఆర్టీసీ బస్సు లో ఈ సినిమా చూడ్డానికి నేను, మా చెల్లి, అమ్మ, పిన్ని, తమ్ముడు అందరం కలిసి మా అమ్మమ్మ వాళ్ల ఊరికి వచ్చాం. ఎలాగూ వచ్చాం కాబట్టి రెండు సినిమాలు చూసి వెళ్దామనుకున్నాం. కానీ మధ్యలో అమ్మమ్మ వాళ్ల ఇంటికి వెళ్ళేంత టైం ఉండదు కాబట్టి టిఫిన్ లో పెరుగన్నం, పులిహోర పెట్టుకుని బయల్దేరాం.

టౌన్ కి చేరుకోగానే  మార్నింగ్ షో  బ్రహ్మం గారి సినిమా చూశాక, మధ్యాహ్నం దగ్గర్లోనే ఉన్న పార్క్ లో కూర్చుని భోజనం చేస్తుండగా మాకు తెలిసిన వారెవరో చూసి మా వాళ్లకి విషయం చేరవేశారు. విషయం తెలుసుకున్న మా పెద్దమ్మ కూతుళ్లిద్దరూ పార్క్ కి వచ్చేశారు. మేమింకా బతికే ఉన్నాం, ఇలా పార్క్ లో కూర్చుని భోజనం చెయ్యడమేంటని వాళ్ళు నానా గొడవ చేశారు. మా అమ్మ తో పెద్ద గొడవే పెట్టుకున్నారు. చివరికి వాళ్లమాటే నెగ్గింది. రెండో సినిమా ప్లాన్ క్యాన్సిల్ అయింది. అందరం వాళ్లింటికి వెళ్ళాం. రెండో సినిమా మిస్సయినందుకు నాకు భలే బాధ వేసింది; ఏడుపొచ్చింది. కానీ అప్పటికి కాస్త పెద్దాడయ్యాను కాబట్టి బయటకు ఏడవలేదు.

marana_mrudhangam_Songs

కొన్నాళ్ళకు నన్ను హాస్టల్లో చేర్పించారు. అప్పట్నుంచీ అమ్మతో సినిమా గొడవలే లేవు. అంతా నా ఇష్టమే. కానీ హాస్టల్లో ఉండగా ఒక రోజు నన్ను చూడ్డానికి వచ్చారు అమ్మా, నాన్న. వాళ్లు వెళ్లిపోతుంటే దిగులుగా మొహం పెడితే వెళ్తూ వెళ్తూ విజయనగరంలో మరణ మృదంగం సినిమా చూపించారు. బహుశా అమ్మతో చూసిన చివరి సినిమా ఇదే అనుకుంటా! ఇరవై ఏళ్ల తర్వాత నేను తీసిన సినిమా విడుదలైనప్పుడు చూసి ఫోన్ చేసింది. తీసుకున్న కాన్స్పెప్ట్ కి న్యాయం చేశానని చెప్పి మెచ్చుకుంది.

 

 –వెంకట్ సిద్దారెడ్డి

సినిమాలు : మైలురాళ్ళూ, తంగేడు పూలూ!

వెంకట్ శిద్దారెడ్డి

వెంకట్ శిద్దారెడ్డి


మొదలుపెట్టేముందు నాదొక కన్ఫెషన్.

ఇలాంటి వ్యాసాలు రాయాలనుకోవడమే నాకు సిగ్గుగా ఉంది. ఇవన్నీ ఎప్పుడూ ఎవరితోనూ చెప్పుకోనివి. బహుశా నేను మారుమూల పల్లెటూరివాడినని అందరికీ తెలిసిపోతుందనేమో ఇవన్నీ ఎప్పుడూ ఎవరికీ చెప్పుకోలేదేమో. లేదా ఇవన్నీ అంత గొప్పగా చెప్పుకోవాల్సిన విషయాలేమీ కాకపోవడం కూడా కారణం అయ్యుండొచ్చు. అఫ్సర్ గారు సారంగ కి రాయమని అడిగినప్పుడు, ఏమి రాయాలో మీరే చెప్పండి అని అడిగాను. అంటే ఏదడిగితే అది రాసిచ్చేంత ఉద్దండపండితుడునని కాదు. అల్రెడీ సినిమాలకే అంకితమైన వెబ్ సైట్ నడుపుతున్నాను; అక్కడ వందలకొద్దీ రాసి పారేస్తున్నాను కాబట్టి సినిమా గురించి నవతరంగం లో ప్రచురించలేని వ్యాసాలేవైనా సారంగ కి రాస్తే బావుంటుందని నా ఆలోచన. లేదంటే ఒక వైపు నా సొంతదైన నవతరంగం కి అన్యాయం చేసినట్టవుతుందని నా బాధ.

ఆ క్రమంలో పుట్టిన ఐడియానే ఇది. నా సినిమా అనుభవాలు రాయమని సలహా ఇచ్చారు. మొదట్లోనే చెప్పినట్టు ఈ వ్యాసాలు రాయాలంటే బోలెడంత సిగ్గుగా ఉంది. అందుకు ఇంకో కారణం కూడా ఉంది. అల్రెడీ సినిమాల్లో పెద్ద పొడిచేసినట్లు అప్పుడే memoirs, జ్ఞాపకాలు గట్రా అవసరమా అని అంతరాత్మ తీవ్రంగా ఘోషించింది.అంత బాధపడీ రాయడమెందుకులే అనుకున్నాను. కానీ ఈ ఆలోచన పుట్టినప్పటినుంచీ జ్ఞాపకాలు తన్నుకుని బయటకు వస్తున్నాయి. అరే లోలోపల ఇంత దాగుందా అని అప్పుడనిపించింది.

సినిమా చూడ్డమంటే నాకు చిన్నప్పటి నుంచీ చాలా ఇష్టం. కానీ సినిమా చూడ్డంతో నేను ఆగిపోను. ఆ సినిమా బావుంటే చాలా సార్లు ఆ సినిమా చూసి అందులోని అంశాలను పరిశీలించడం కూడా నాకు ఇష్టమైన పని. అలా చేస్తూ చేస్తూ ఆ విషయాల గురించి రాయడం కూడా అలవాటయింది. మొదట్లో “మౌత్ షట్” అనే సైట్ లో మొదలుపెట్టి, ఆ తర్వాత “24fps.com” అనే సైట్ మొదలు పెట్టి, కొన్ని రోజులు “ప్యాశన్ ఫర్ సినిమా” లో రాసిన తర్వాత చివరికి నవతరంగం స్థాపించాక సినిమాల గురించి వీలైనప్పుడల్లా ఎక్కడ అవకాశం దొరికితే అక్కడ రాస్తునే ఉన్నాను. అయితే చూసిన సినిమాల గురించి కాకుండా అసలు సినిమా చూడడం, సినిమాలు చూస్తూ ఫిల్మ్ మేకింగ్ ప్రక్రియ గురించి అవగాహన పొందడం లాంటి అనుభవాల గురించి, సామాన్య ప్రేక్షకుడిగా రాస్తున్న వ్యాసాలు ఇవి.

అయితే ముందే చెప్పినట్టు నా కన్ఫెషన్ ఏంటంటే… జీవితంలో ఏదో సాధించేశాక తీరుబడిగా కూర్చుని, గడిచిపోయిన జీవితాన్ని నెమరువేసుకుంటూ, దాటిన మైలు రాళ్లను లెక్కపెట్టుకుంటూ, చేసిన తప్పొప్పుల్ని బేరీజు వేసుకుంటూ రాసే ఆటోబయోగ్రఫీ కాదిది. చిన్నప్పుడు ఏ లక్ష్యం లేకుండా మైళ్ల కొలది రోడ్ మీద నడుస్తూ, మైలు రాళ్ల పక్కన ఏపుగా ఎదిగిన తంగేడు పూలు ఏరుకున్నట్టుగా, నా సినిమా వ్యూయింగ్ మరియు ఇతరత్రా జ్ఞాపకాలను నెమరు వేసుకునే వ్యాసాలు ఇవి.

 -వెంకట్ సిద్దారెడ్డి

——————————————————————————————————————————————————————————-

  1. మొట్టమొదటి జ్ఞాపకాలు

రాత్రయింది. ఊరంతా చీకటి. కానీ ఊరు ఊరంతా సందడిగా ఉంది. ఆ రోజు మా ఊర్లో సినిమా ప్రదర్శిస్తున్నారు. బహుశా మా ఊర్లో అదే మొదటి సినిమా ప్రదర్శన అనుకుంటాను. అప్పటికి నా వయసు ఎంతో కూడా నాకు తెలియదు. ఊరిలోని పీర్ల చావిడి దగ్గర ఉన్న ఖాళీ ప్రదేశంలో సినిమా ప్రదర్శన కి ఊరు ఊరంతా తరలి వచ్చింది. నిజానికి ఈ విషయాలేవీ నాకు గుర్తు లేవు. అసలు ఆ రోజు నేను ఎవరితో కలిసి సినిమాకెళ్లానో కూడా నాకు గుర్తు లేదు. చాలా ఏళ్ల తర్వాత మా అమ్మను అడిగితే నా చిన్నప్పుడు ఊరికి జెనరేటర్ తెచ్చి, తెరమీద సినిమా ప్రదర్శించినట్టు చెప్పింది కానీ అమ్మకి ఆ సినిమా పేరేదో గుర్తులేదు. కానీ నాకు బాగా గుర్తుంది. ఆ సినిమా పేరు అగ్గి బరాటా. ఆ రోజు రాత్రి సినిమా కి వెళ్లడం కానీ, తిరిగి రావడం కానీ, సినిమా చూస్తుండగా నేను పొందిన అనుభవం కానీ ఏదీ గుర్తు లేదు.  కానీ ఆ రోజు రాత్రి నేను చూసిన సినిమాలో ఒకే ఒక్క ఇమేజ్ మాత్రం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తుంది. “ఒక యువతి తెర తీసుకుని బయటకు వస్తుంది. బయటకు రాగానే పిచ్చి పట్టిన దానిలా వేప రెమ్మలు చేతిలో పట్టుకుని గంతులేస్తుంది,” ఇదే నాకు గుర్తున్న ఇమేజ్.’

aggibarata

చాలా ఏళ్ల వరకూ నాకు సినిమా అంటే ఇదే ఇమేజ్ గుర్తుకొచ్చేది. అప్పట్లో అంటే కుదర్లేదు కానీ, ఇంటర్నెట్ అందుబాటులోకి వచ్చాక చాలా సార్లు, అగ్గి బరాటా సినిమా చూసి అసలిలాంటి సీన్ ఇందులో ఉందో లేదో తేల్చుకోవాలనుకున్నాను. కానీ ఎందుకో మనసు ఒప్పేది కాదు. నా జ్ఞాపకం అబద్ధం అవుతుందేమోనని భయం అయివుంటుంది. కానీ ఈ వ్యాసం రాయడానికి పూనుకున్నాక ఆ పని చెయ్యక తప్పలేదు. అగ్గి బరాట సినిమా చూశాను. నా జ్ఞాపకం నిజమే. కానీ నాకు గుర్తున్న దానికంటే కొంత వ్యత్యాసం ఉందా సన్నివేశంలో. నిజానికి ఆ దృశ్యాలు “మల్లెలమ్మా…మల్లెలో” అనే పాటలో వచ్చే కొన్ని దృశ్యాలు. అందులో నాకు గుర్తున్నట్టుగానే హీరోయిన్ రాజశ్రీ ఒక గుడారం లోనుంచి బయటకు వస్తూ తెర తొలిగించుకుని వస్తుంది. కాకపోతే వేపాకులతో గంతులు వేసేది మాత్రం ఆమె కాదు; మారువేషం లో ఉన్న ఎన్టీయార్.

ఇదీ నా మొదటి సినిమా జ్ఞాపకం.

*****

అలా జ్ఞాపకాల త్రోవలో వెళ్తూ వుంటే నాకు గుర్తుకొచ్చే రెండవ జ్ఞాపకం, కొండవీటి సింహం సినిమా గురించి.

మా అమ్మమ్మ వాళ్ల ఊర్లో మూడు థియేటర్లు ఉండేవి. రామకృష్ణ, శ్రీనివాస, వెంకటేశ్వర. ఈ సినిమా రామకృష్ణ లో చూసినట్టు బాగా గుర్తు.

అగ్గిబరాటా లాగే కొండవీటి సింహం గురించి కూడా నా జ్ఞాపకాలు అన్నీ లీలగానే గుర్తుకొస్తాయి. ఎవరితో నేను ఆ సినిమాకెళ్లానో తెలియదు. కానీ నాకు బాగా గుర్తున్న విషయం మాత్రం థియేటర్ బయట నేను నిల్చుని ఉన్నాను. థియేటర్ చుట్టూ కొండవీటి సింహం పోస్టర్స్ వరుసగా పేర్చి ఉన్నాయి. అక్కడ్నుంచి ఎప్పుడు థియేటర్ లోపలకి వెళ్లానో, అప్పుడు నా వయసెంతో ఏమీ గుర్తు లేవు. కానీ థియేటర్లో కూర్చుని, సత్యనారాయణ, ఎన్టీయార్ లు ఒక పడవలో ఫైట్ చేస్తుండగా నేను ఉత్కంఠగా చూస్తుండడం మాత్రం గుర్తుంది. ఆ తర్వాత చాలా సార్లు అసలా సినిమాలో ఆ ఫైట్ ఉందా లేదా అని నివృత్తి చేసుకుందామనుకున్నాను. కానీ అలాంటి ప్రయత్నం చెయ్యలేదు. ఇప్పుడు యూట్యూబ్ లో సినిమా అంతా ఫాస్ట్ ఫార్వార్డ్ లో చూస్తుంటే సినిమా చివరిదాకా ఎక్కడా అలాంటి ఫైట్ లేకపోవడంతో కొంచెం నిరాశపడుతుండగా, సినిమాలోని ఆఖరు మూడో నిమిషంలో వచ్చిన పడవ ఫైట్ దృశ్యాలు చూసి ఆనందపడ్డాను.

 

*****

మొదటి రెండు జ్ఞాపకాల్లో కేవలం నేను మాత్రమే ఉన్నాను. కానీ ఈ మూడో దాంట్లో మా బాబాయి ఉన్నాడు; అతని మిత్రులు కూడా ఉన్నారు. అప్పట్లో మా ఊరికి అర్టీసి బస్సులు వచ్చేవి కావు. ఒక ప్రైవేట్ బస్ మాత్రం మూడు సార్లు వచ్చేది. రాత్రి ఎనిమిదింటికి వచ్చిన బస్ రాత్రికి ఊర్లోనే ఉండి, వేకువ జామునే బయల్దేరేది. “నైట్ హాల్ట్” బస్ అనే వాళ్లం అప్పుడు. అయితే రాత్రి ఎనిమిదింటి నుంచి ఖాళీగా ఉన్న బస్ ని ఊర్లోని కుర్రాళ్ళు బుక్ చేసుకుని టౌన్ కి వెళ్లి సెకండ్ షో చూసి వచ్చేవాళ్ళు. అలా నేను కూడా మా బాబాయి వాళ్లతో వెళ్లి చూసిన సినిమా రంగూన్ రౌడి.

 

అసలు బస్ ఎక్కినదీ గుర్తు లేదు. టౌన్ కి వెళ్లింది అసలే గుర్తు లేదు. ఈ సినిమా గురించి అంతంత మాత్రమే గుర్తున్న కొన్ని విషయాలు ఏంటంటే, సినిమాలో చిన్న పిల్ల బర్ట్ డే పార్టీలో పాడే “ఓ జాబిలీ” పాట, ఇంటర్వెల్ లో తిన్న సమోసాలు. బహుశా నేను సమోసా తినడం అదే మొదటి సారి అనుకుంటాను. ఆ రోజు తిన్న సమోసా రుచి, క్యాంటీన్ లోనుంచి గుబాళించిన ఉల్లిపాయల వాసన, రాత్రి తిరిగి బస్ లో వస్తుంటే అందరూ కలిసికట్టుగా పాడిన “ఓ జాబిలీ” పాట… ఇవీ రంగూన్ రౌడీ జ్ఞాపకాలు.

jayaprada

*****

బహుశా ఇవన్నీ నేను చాలా చిన్నప్పుడు చూసిన సినిమా జ్ఞాపకాలు అయ్యుండాలి. ఈ మూడు సినిమాల కథలు, నటీనటులు ఎవరూ గుర్తులేకుండా చూసినవి. ఆ తర్వాత కాలంలో ఈ సినిమాల గురించి చాలా వివరాలు తెలిసినప్పటికీ నాకు మొట్టమొదట జ్ఞాపకం వచ్చేవి మాత్రం ఈ విషయాలే!