మీడియాలో మేలుకొలుపు!

 

‘ఒకసారి కలుద్దాం…ఛానల్ కి రండి.’ అంటే వెళ్లాను. వెళ్లి ఎదురుగా కూర్చోగానే, substance లేని స్వీట్ నథింగ్స్, purpose లేని ఫార్మాలిటీలు లేకుండా, సూటిగా సుత్తిలేకుండా,”మీ రైటింగ్ లో జర్నలిస్టిక్ స్టైల్ ఉంది. ఫిల్మ్ అనాలిస్ లో డెప్త్ ఉంది. ఫుల్ టైమ్ జర్నలిజం కెరీర్ గురించి ఎందుకు ఆలోచించలేదు?” అని ఒక న్యూస్ చానల్ CEO అడిగితే ఎంచెప్పాలో తేలిక ఒక పిచినవ్వు నవ్వి ఒక పాజ్ తీసుకున్నాను.

అడిగింది అరుణ్ సాగర్. ఆ పిచ్చి నవ్వు నాదే.

కాస్సేపు ఆలోచించి చెప్పాను. ‘జర్నలిజంకన్నా ఫిక్షన్ నాకు ఇష్టం. అది pursue చేసే luxury కూడా లేకపోతే NGO సెక్టర్ లో ఇన్నాళ్లూ పనిచేసి ఇప్పుడే సినిమాల్లో ఫుల్ టైమ్ అనుకుని వచ్చాను. కాబట్టి కొన్నాళ్ళు ఈ ట్రయల్స్ లో ఉంటాను.” అని కాస్త confidant గా చెప్పేసాను. సరే…ఫేస్ బుక్ లో రాసే ఫిల్మ్ రివ్యూస్ మా ఛానెల్ లో చెప్పొచుగా అని డైరెక్ట్ ప్రశ్న సంధించారు. కాదనడానికి పెద్ద కారణం కనిపించలేదు. కాకపొతే, కుండ పగలగొట్టినట్టు చాలా సార్లు. చెంపపెట్టు లా మరికొన్ని సార్లు ఉండే నా రివ్యూల వల్ల చానల్ ఆదాయానికి గండిపడే అవకాశంతో పాటూ సినిమా పరిశ్రమతో అనవసరపు సమస్య ఛానెల్ కి వస్తుందేమో అనే డౌట్ వచ్చి అడిగేసాను. దానికి అరుణ్ సాగర్ చెప్పిన సమాధానం నాకు ఇప్పటికీ గురుతుంది.”అనుకున్నది చెప్పే సిన్సియారిటీ నీకు ఉంటే, దాన్ని అక్షరం పొల్లుపోకుండా ఎయిర్ చెయ్యగలిగే నిబద్దత నాకుంది. ఇష్టముంటే ఈవారం నుంచీ మొదలెట్టొచ్చు.”

mahesh

గుండెల మీద చెయ్యేసుకుని ఇలాంటి నిబద్దత గురించి మాట్లాడగలిగేవాళ్ళు మొత్తం పాత్రికేయరంగంలో ఎంత మంది ఉన్నారో లెక్కెంచితే పదివేళ్ళు దాటవు. అంత అరుదైన వ్యక్తి అరుణ్ సాగర్. మా పరిచయం పాతదే అయినా, స్నేహం మాత్రం ఫేస్ బుక్ లో నేను యాక్టివ్ అయ్యాక మాత్రమే అని చెప్పొచ్చు. 10Tv లో నా రివ్యూలు మొదలయ్యాక ఎన్ని ఒత్తిళ్ళు వచ్చాయో నాకు తెలుసు. అయినా, తను మారలేదు. మాటతప్పలేదు. ఆరంభంలో ఒకటన్నారు, నేషనల్ మీడియాలో రాజీవ్ మసంద్, నిరుపమ చోప్రా స్థాయిలో మంచి ఫిల్మ్ రివ్యూస్ చెప్పేవాళ్ళు తెలుగులో లేరు. ప్రింట్ మీడియాలో అక్కడక్కడా బాగారాసేవాళ్ళు ఉన్నా, టివిలో ఆ లోటు సుస్పష్టంగా తెలుస్తుంది.ఆ లోటు భర్తీ చెయ్యగలిగితే, నీకున్న సినిమా ప్రేమ రివ్యూలలోనూ కనిపిస్తే ష్యుర్ గా ప్రోగ్రామ్ సక్సెస్ అవుతుంది అని. నేను ఏ సినిమా రివ్యూ చెప్పాలనుకున్నా, ఈ మాటలే గుర్తుపెట్టుకుంటాను.

మొదటిసారి రివ్యూ చెప్పడానికి టివి ముందుకు వచ్చినప్పుడు నాకు బాగా గుర్తు, అరుణ్ సాగర్ నాకు ధైర్యం ఇవ్వడానికి స్టుడియో ఫ్లోర్ కి వచ్చారు. నాపైన ప్రత్యేక శ్రద్ద తీసుకుంటుంటే, ఫ్లోర్ లో ఉన్నవాళ్ళకి బహుశా విచిత్రం అనిపించిందేమో. దానితోపాటూ నేనేవరో స్పెషల్ అనే ఫీలింగ్ వచ్చి గౌరవించడమూ మొదలెట్టారు. నాకు మోరల్ సపోర్టుతో పాటూ అన్యాపదేశంగా వాళ్ళ స్టాఫ్ కి నాపైన గౌరవం కలిగించడం కూడా ఒక మానవతావాది మ్యానేజ్మెంట్ టెక్నిక్ అనే అనుకోవాలి. ఆవిధంగా నన్నొక “ప్రముఖ ఫిల్మ్ రివ్యూయర్”ని చేసిన క్రెడిట్ అరుణ్ సాగర్ దే. కొత్త జర్నలిస్టుల అక్షరాలు దిద్దటం నుంచీ ఆలోచనల్ని సరిదిద్దడంవరకూ చెయ్యగలిగిన ాతికొద్దిమంది ఎడిటర్లలో అరుణ్ సాగర్ ఉన్నారు కాబట్టే సగానికి పైగా న్యూ-ఏజ్ జర్నలిస్టులు అతన్ని గురువుగా భావిస్తారు. అలాంటి గురువు నా హితుడు స్నేహితుడు టెలివిజన్ కెరీర్ కి బాటలు వేసిన సారధి అవ్వడం నా అదృష్టం.

అరుణ్ సాగర్ వచనం, కవిత్వం, శైలి, ఐడియాలజీ అన్నీ నాకిష్టం. వ్యక్తిగా తను చూపే స్నేహం, ప్రేమ అత్యంత ప్రీతిపాత్రం. కలిసి ఆలోచనల్ని పంచుకునే అవకాశం, కలిసి ప్రయాణాలు చెయ్యగలిగిన సహవాసం అన్నీ అద్భుతమైన అనుభవాలు.  ’మేల్ కొలుపు’ చదివాక నేను రాసిన సమీక్ష చదివి ఎంతో ఆనందంతో నన్ను దగ్గర తీసుకుని, ’ఒక కొత్త తరానికి మళ్ళీ నా పుస్తకాన్ని పరిచయం చేశారు’. అన్నదగ్గరనుంచీ, మొన్నటికి మొన్న ఖమ్మంలో తన పుస్తకం ‘మ్యూజిక్ డైస్’ ఆవిష్కరణకు నన్ను తనతో తీసుకెళ్ళినదగ్గరి వరకూ ఎన్నో మధురమైన, ఆలోచనాపూరితమైన, insightful క్షణాలు.

చనిపోయారనే వార్త తెలియగానే, అర్థమవడానికి కొన్ని నిమిషాలు పట్టింది. ఇప్పటికీ ఇంకా ఆ నిజాన్ని నా మనసు జీర్ణించుకోలేదు. ఆ కఠోర సత్యాన్ని ఇప్పట్లో అంగీకరించలేను కూడా. అందుకే తన ఆత్మలేని శరీరాన్ని చూడటానికి నేను వెళ్ళలేదు. జ్ఙాపకాలలో మిగులున్న అరుణ్ సాగర్ మాత్రమే నాకు కావాలి. తను నిర్జీవంగా ఉన్న దృశ్యాలు నా కళ్ళ ముందు ఎప్పటికీ రాకూడదు. He will live on in my memory and thoughts.

కొత్త అస్తిత్వాల వాయిస్ చైతన్య కథలు!

 

-కత్తి మహేష్ 

దృక్కోణాలు వాదాలుగా మారి, వాదాలు అస్తిత్వాలుగా ఎదిగి, అస్తిత్వవాదాలు దృక్పధాలుగా స్థిరపడుతున్నాయని కొందరు, డిఫ్యూజ్ అయ్యాయని మరికొందరు అనుకుంటున్న తరుణంలో, తెలుగు కథలో కొన్ని కొత్త గొంతుకలు వినిపిస్తున్నాయి. సామాజిక స్పృహ. అస్తిత్వాల చైతన్యం. ఉద్యమాల స్ఫూర్తితో పాటూ జీవితాన్ని నిశితంగా తరచిచూసే దృష్టితోపాటూ భావుకత తాలూకు ‘టింజ్ ‘ ని కోల్పోకుండా వాక్యాలతో అనుభవాలని, ఆలోచనలని, భావాలనీ కథలుగా విస్తరించి వినిపించే వాయిస్ చైతన్య పింగళిది.

“మనసులో వెన్నెల” తన మొదటి కథా సంకలనం. ఏడు కథల సమాహారం. తనమాటల్లోనే చెప్పాలంటే, ‘ఇంధ్రధనస్సులోని ఏడు రంగుల్లా’ ఏడు కథలు. అన్నీ స్త్రీల కథలే. ఒకటి స్త్రీ మనసుకలిగిన థర్డ్ జెండర్ కథ. ఆధునిక పట్టణాలనుంచీ, అధోలోకాల జీవితాలవరకూ. పల్లెల్లో రైతు కుటుంబాల కష్టాలనుంచీ కన్నతల్లి హృదయంవరకూ ఒక విస్తృతమైన రేంజ్ కలిగిన సంకలనం ఇది.

మార్పుకోసం ఉద్యమాలో, విప్లవాలో అవసరం లేదు. ఒక చిన్న నిరసన చర్య చాలు. సాంత్వన కలిగించే మాట చాలు. మద్దత్తు తెలిపే సూచన చాలు. నమ్మకం కలిగించే శరీర భాష చాలని చెప్పే కథ “ఆశ”. ఒక చిన్న నాటి ఙ్జాపకం రేకెత్తించిన ఆలోచనలు. అప్పట్లో అవగాహన లేక చెయ్యలేకపోయిన పనిని, అలాంటి మరో పరిస్థితికి స్పందించడం ద్వారా పరిహారంగా చెయ్యడం ఈ కథలోని మూలం. రిగ్రెట్ నుంచీ రిడమ్షన్ వరకూ జరిగే ఒక పర్సనల్ ఎమోషనల్ జర్నీకన్నా విప్లవం మరొకటి అవసరం లేదు. ముఖ్యంగా ముగింపువాక్యంలోని హోప్…ఈ కథకి ప్రాణవాయువు.

ఒక ఆత్మహత్య చేసుకున్న రైతు వితంతువు తన పిల్లల భవిష్యత్తుకోసం తీసుకునే నిర్ణయం కథ “గౌరవం”. రైతే రాజ్యానికి వెన్నెముక. అన్నదాత రైతన్న. రైతే రాజు లాంటి రొమాంటిసిజం వెనకున్న హార్డ్ కోర్ నిజాన్ని ఎత్తిచూపే కథ ఇది. కొడుకు రైతు కాకూడదనుకుని మనసారా కోరుకుని ప్రార్థించే రైతు ఒక నిజం. రైతు గొప్పతనం గురించి గ్లోరిఫైడ్ మాటలు చెబుతూ, రైతుల ఆత్మహత్యలు జరుగుతుంటే కూడా పట్టించుకోని సమాజంలో మనం భాగమవడమూ ఒక పచ్చి నిజం. ఈ నిజాల్ని అంతే మ్యాటర్ ఆఫ్ ఫ్యాక్ట్ గా చెబుతూనే ఒక షాకింగ్ ముగింపుతో మన చెంప చెళ్ళుమనిపించే కథ ఇది. కొసమెరుపుగా ఒక సెటైర్ చురుక్కుమనేలా తగిలించే కథ ఇది.

mahesh

కేవలం ఉదయిస్తున్న సూర్యుడిని చూడటానికి పొద్దున్నే లేచే భావుకత. మగ తోడు లేకున్నా జీవితంలో స్థిరత్వాన్ని నింపుకున్న వ్యక్తిత్వం. బలహీనమైనవాళ్ళకి ఇన్సెక్యూరిటీని, పరిచయమున్నవాళ్ళకు స్ఫూర్తిని కలిగించే జీవితం చాలా తక్కువ మందికి ఉంటుంది. అలాంటి రేర్ స్త్రీ కథ “తనదే ఆకాశం ” ఈ సంకలనంలో ఇది నా ఫేవరెట్ కథ. ఫెమినిజం మీద అపోహలని థియరిటికల్ సమాధానంతో కాకుండా ఆచరణయోగ్యమైన చిట్కాగా మలిచిన తీరు ఈ కథలో ‘టేక్ హోం మెసేజ్’ లా అనిపిస్తుంది. ప్రేమ- ఆరాధనల్ని, ముద్దు లాంటి భౌతిక ప్రేమ చర్యల్ని సెక్సువల్ కోణం నుంచి మాత్రమే చూసేవాళ్ళకి మరో పార్శ్వాన్ని సేం సెక్స్ అభిమానపు ఎక్స్ ప్రెషన్ గా క్యాజువల్ గా రాయడం రిఫ్రెషింగ్ గా అనిపిస్తుంది.

మతం మారినా కులం వీడని సమాజంలో, ప్రోగ్రెసివ్ థాట్స్ కలిగున్నామని చెప్పుకునేవాళ్ళ రిగ్రెసివ్ మనస్తత్వాల కథ “నామాలు”.  ఒక దళిత స్త్రీ, శ్రీవైష్ణవ సాంప్రదాయం ఉన్న ఇంట్లో అనుభవించే వివక్ష, హింస ఈ కథ నేపధ్యం. ఒక స్త్రీగా, ఒక దళిత స్త్రీగా రెండురకాలుగానూ వివక్ష అనుభవించడం కథ విసృతిని పెంచగలిగిందిగానీ, ఘాఢతని కుదించిందనిపిస్తుంది. ఇంతవరకూ తెలుగు కథలో రాని ఒక కోణం, ఒక నేపధ్యం ఆవిష్కరించడం ఈ కథను ఇంపార్టెంట్ కథగా మిగులుస్తుంది.

పని ఒత్తిడి – కుటుంబ భారం రెండూ వర్కింగ్ ఉమన్ చేసే క్రిటికల్ బ్యాలెన్సింగ్ యాక్ట్ కి రెండువైపులు. అలాంటి ఒక లేడీ లెక్కల టీచర్ సమస్యని, అందరికీ అర్థమయ్యేలా లెక్కల పజిల్స్ తో చెప్పే ప్రిన్సిపల్ కథ “జీవితపు లెక్కలు”. కథలోని పాత్రల్లాగే ఎటువెళుతోందో తెలీకుండా కథ మొదలైనా, చివరికి విషయం అర్థమయ్యి మనమూ ఎంపతీ చూపించడంతో కథ ఉద్దేశం నెరవేరుతుంది. కానీ, చాలా వరకు నీతి కథల్లొ చేసే ‘లాస్ట్ పేరా లెక్చర్” ఈ కథలోనూ కనిపించి కథ కాస్త చిన్నబుచ్చుతుంది.

chaitanya1

మెరిటల్ రేప్ మన సమాజంలో ఎంత సాధారణమో చెబుతూనే, ఎంత సీరియస్ విషయమో తెలియజెప్పే కథ “ఏమో”. అందమైన అనుభూతి, ఇష్తంలేని ‘పని ‘ గా, అసహ్యమైన అనుభవంగా ఎలా మారుతుందో సజెస్ట్ చేస్తూ, సమాధానం లేని ప్రశ్నగా వదిలేసి, మన ముందు పెద్ద ప్రశ్నని లేవనెత్తే కథ ఇది. శైలి, శిల్పం పరంగా కథలో చెప్పుకోవడానికి ఏమీ లేకపోయినా, లేవనెత్తిన అంశం కారణంగా ఈ కథ గుర్తుండిపోతుంది.

మగ శరీరంలో ట్రాప్ అయిన ఒక స్త్రీ మనస్కుడి కథ “నేనూ ఆడదాన్నే”. విటుల కోసం వెయిట్ చేస్తున్న ఒక హిజ్రా వేశ్య దగ్గర మొదలైన కథ, ఒక లైఫ్ స్కెచ్ ని ఆవిష్కరిస్తుంది. ఎందరో థర్డ్ జెండర్ జీవితాల్ని, వాళ్ళ విఫల ప్రేమల్ని, అర్థవంతంగా కాకుండా ఆగిపోతున్న జీవితాల్ని గుర్తుతెస్తుంది. ఒక హిస్టారికల్ డాక్యుమెంట్ గా రికార్డ్ చేస్తుంది. అందుకే ఈ కథ ముఖ్యం.

“పచ్చగోళీ” కథ ఒక మాతృహృదయపు ప్రేమ, ఆతృత, ఆదరణ, నిరాదరణ కథ. నిరాదరణకు గురైనా నిరంతరం ప్రేమించే తల్లి కథ. బిడ్డల సుఖం కోసం, తన దుఖాన్ని దిగమింగుకునే సహజమైన బాధకథ. కథ చదివాక మనసు బరువెక్కక మానదు.

కథా రచయిత్రిగా ఇవన్నీ దాదాపు మొదటి ప్రయత్నాలే కాబట్టి క్రాఫ్ట్ పరమైన సమస్యలు. అప్పుడప్పుడూ ఫోకస్ కోల్పోయే కథనరీతులు. శైలి పరంగా ఇంకా రాని పరిణితి. శిల్పంపరంగా ఉన్న లోటుపాట్లూ భూతద్దంతో చూస్తే చాలా కనిపించినా, కథల్లోని విషయవస్తువుల బలం, ఎప్పుడూ వినని, ఎక్స్ ప్లోర్ చెయ్యని కోణాల ఆవిష్కరణ ఈ కథల్ని నోటిస్ చేసేలా చేస్తాయి. కొన్నింటిని చర్చించేలా, మరికొన్నింటిని పదిలంగా జ్ఞాపకం ఉంచుకునేలా చేస్తాయి.

ఇలాంటి డైవర్సిఫైడ్ గొంతుక అవసరం. ఇలాంటి కథలు అవసరం.

*

 

నా హీరో కోసం…

Naa hero ..

-కత్తి మహేష్

mahesh“హేయ్ విక్టర్ ! మెయిల్ చెక్ చేశావా?” అంటూ పక్క క్యూబికల్ నుంచీ మిస్టర్ వాస్ అనబడే కామినేని వసంత్ ఎగ్జయిటింగ్ గా అరిచినంత పని చేశాడు. మళ్ళీ ఒక్కసారి అటూ ఇటూ చూసి, తనవైపు చూస్తున్న చూపుల్ని పట్టించుకోనట్టు దర్జాగా నా దగ్గరకొచ్చి, మళ్ళీ అదే ప్రశ్న అడిగాడు…రెట్టిస్తూ.
“లేదే” అన్నాను క్యాజువల్గా. “ఎనీ థింగ్ స్పెషల్?” అంటూ పనిచేస్తున్న విండో క్లోజ్ చేసి మెయిల్ ఓపన్ చేశా. హెచ్.ఆర్ నుంచీ ఏదో అర్జంట్ అని మార్క్ చేసిన మెయిల్. వాస్ వైపు కొంచెం ఖంగారుగా చూసేసరికీ, భుజం మీద క్యాజువల్ గా చెయ్యేసి నవ్వుతూ, “నథింగ్ టు వర్రీ…జస్ట్ చెక్” అన్నాడు.

ఓపన్ చేస్తే, ఎదో ఈవెంట్ ఇన్విటేషన్. సినిమా విత్ టీం. కాదు కాదు, ఎంటైర్ ఆఫీస్.
“హౌ ఎగ్జయిటింగ్ కదా !” అన్నాడు పొంగిపోతూ.
“సినిమానా!” అన్నాను, పొంగివస్తున్న చికాకుని కనిపించనీకుండా.
“అలాంటి ఇలాంటి సినిమా కాదు బాస్. బాహుబలి. ఇండియాస్ బిగ్గెస్ట్ ఫిల్మ్. టికెట్లు దొరక్క జనాలు కొట్టుకు ఛస్తున్నారు. మనకేమో కార్పొరేట్ బుకింగ్. ‘ఎస్’ అని మెయిల్ కొట్టెయ్. ఆరువందల రూపాయలకి అందరూ కొట్టేసుకుంటున్న కొత్త సినిమా టికెట్ తోపాటూ పాప్ కార్న్, కూల్ డ్రింక్ కాంప్లిమెంటరీ.” అని లొడలొడా ఒక రన్నింగ్ కామెంట్రీ చెప్పేసాడు.
అతని ఎక్సయిట్మెంటు చూస్తూ పక్కనున్న క్యుబికల్స్ లోవాళ్ళు ముసిముసి నవ్వులు నవ్వుతూ, మెయిల్ పంపడంలో బిజీ అయిపోయారు. కీబోర్డ్ టకటకలు తప్ప మరేమీ వినిపించడం లేదు.
మిస్టర్ వాస్ నావైపు, నా కంప్యూటర్ స్క్రీన్ వైపు, నా కీబోర్డ్ వైపు మార్చిమార్చి అంతే క్యూరియస్గా చూస్తున్నాడు.

“నేను తెలుగు సినిమాలు చూడను వాస్ గారూ” అన్నాను మెల్లగా.
నేను ఎంత మెల్లగా అన్నా, నాకే పెద్దగా వినిపించింది. అప్పటివరకూ టక్కుటక్కు మన్న కీబోర్డులు ఒక్కసారిగా ఆగిపోవడం నాకు క్లియర్గా తెలుస్తోంది.
“వాట్!!!” హార్ట్ అటాక్ వచ్చిన పేషెంటులా గుండెపట్టుకుంటూ వాస్ అంటుంటే, కొన్ని తలల క్యూరియస్గా క్యూబికల్స్ నుంచీ తాబేటి తలల్లా బయటికి వచ్చాయ్.
“ఇది తెలుగు సినిమా కాదండీ! ఇండియన్ సినిమా. ఇండియాస్ బిగ్గెస్ట్ సినిమా. అని నేను చెప్పడం కాదు. కరణ్ జొహర్ చెప్పాడు. అర్థమయ్యిందా?” అని కొంచెం సీరియస్ టోన్లో అన్నాడు వాస్.
“ఫరవాలేదు వాస్ గారూ. తెలుగులోనే సినిమా ఉంటుందిగా, తెలుగువాళ్ళే తీశారుగా. వద్దులెండి.” అని పొలైట్ గా అనేసి నా పని నేను చూసుకోవడానికి అటుతిరిగాను.
“స్ట్రేంజ్ మ్యాన్ యార్ ! బాహుబలికి రమ్మంటే, తెలుగు సినిమానే చూడనంటున్నాడు. వాటె పిటీ.” అనుకుంటూ వాస్ తన క్యాబిన్ వైపు నడుస్తూ గొణుక్కోవడం నాకు తెలుస్తూనే ఉంది. వెనకనుంచీ కొన్ని జతలకళ్ళు నా వీపుకి గుచ్చుకోవడం అనుభవంలోకి వస్తూనే ఉంది.

దాదాపు ఇరవై  సంవత్సరాలయ్యింది తెలుగు సినిమా చూసి.
ఒకప్పుడు…సినిమా అంటే పిచ్చి.

***

సినిమా అంటే ఒక పండగ.
వారంవారం వచ్చే పండగ.
ఇల్లంతా సినిమా పోస్టర్లే.
ఇల్లంటే ఇల్లుకాదు. షెడ్ లాంటిది. ఆస్ బెస్టాస్ రేకులతో కట్టిన చిన్న ఇల్లు.
అమ్మ. నేను. ఇళ్ళలో పాచిపని చేస్తే వచ్చే అంతో ఇంతతో సంసారం, నాచదువులూ.
పోస్టర్ పడిన రోజే తడిఆరని పోస్టర్లని జాగ్రత్తగా చించితీసుకొచ్చి ఇల్లంతా అంటిస్తే, ఏమీ అనకుండా నవ్వేది అమ్మ. రాత్రి నిద్రపట్టనప్పుడు కప్పువైపు చూస్తూ, కనిపించే చిరంజీవినీ, బాలకృష్ణనీ చూసి డిషుండిష్షుం అంటుంటే మెత్తగా కసురుకునేదీ అమ్మే. రాంజేంద్ర ప్రసాద్ పోస్టర్ చూసి ఫక్కున నాక్కూడా తెలీకుండా నేను ఏదో తెరమీది జ్ఞాపకాన్ని తెరలుతెరలుగా గుర్తుతెచ్చుకుని నవ్వితే, పిచ్చోడ్ని చూసినట్టు చూసేదీ అమ్మే.
అమ్మే నాకు లోకం.
సినిమా నాకు ప్రాణం.

***

ఏ సినిమా రిలీజ్ అయినా, రిలీజ్ రోజు హడావిడి మొత్తంనాదే.
ముఖ్యంగా చిరంజీవి, బాలకృష్ణ సినిమా అంటే ఏటమాంసం తెగే పెద్దపండగతో సమానం.
సిటీ నుంచీ వచ్చే కటౌట్, రిలీజ్ రోజు ముందరే థియేటర్ ముందు నిలబెడుతుంటే, నా జతోళ్ళతో కలిసి డప్పు కొట్టించేది నేనే. రాత్రంతా మేలుకుని రంగుకాయితాల సరాలు కట్టించేది నేనే. వారంరోజులు ఎండబెట్టిన టపాకాయలకి కావిలి నేనే. ఎగరెయ్యడానికి న్యూస్ పేర్లు చించి బస్తాల్లో నింపేదీ నేనే. జనాల్ని తోసుకుని టికెట్ తెచ్చేది నేనే.

షర్ట్ చిరిగినా, చెయ్యి ఒరుసుకుపోయి రక్తం కారినా, అప్పుడప్పుడూ పోలీసుల లాఠీలు వీపు విమానం మోత మోగినా. ఫస్ట్ డే ఫస్ట్ షో చూడటంలోని ఆనందమే ఆనందం.

ఈలలూ గోలలూ థియేటర్ మారుమ్రోగిస్తుంటే. కర్పూర హారతులు హీరోలకు నీరాజనాలందిస్తుంటే. ఐదు,పది,పావలా బిళ్ళలూ ఉత్సాహంగా గాల్లో ఎగురుతుంటే. అప్పుడు సరిగ్గా తెరపై కనిపించని హీరోకూడా సూపర్ మ్యాన్ లాగే ఉండేవాడు. వినిపించని డైలాగ్ కూడా విజిల్ వేసే రేంజ్ లో అనిపించేలా ఉండేది. సినిమా చూడ్డంకాదు. అలా సినిమా చూడ్డమే, అసలైన సినిమా చూడటం.

సినిమా చూసేంత డబ్బుండేది కాదు.
మా క్లాసు లో ఉండే మిగతావాళ్లకి డబ్బుండేది.
సినిమా అంటే అభిమానమూ ఉండేది. కొందరు హీరోలంటే ప్రత్యేకమైన అభిమానమూ ఉండేది.
కొన్ని గ్రూపులు కొన్ని సినిమాలకే పొయ్యేవి. కానీ నేను మాత్రం అందరికీ కావాలి.నాకు అన్ని సినిమాలూ కావాలి. తెర మీద బొమ్మ పడితే చాలు, అన్ని కష్టాలూ తీరిపోయి, కొత్తలోకాలకు కనపడేవి.

***

ఒక రోజు ఉదయమే స్కూలు పిట్టగోడ మీద మీటింగ్ జరిగింది.
ఒకరి సినిమాకు మరొకరు పోని రెండు గ్రూపులూ కలిసి నన్ను పిలిపించాయి.
“చెప్పరా…నీకు చిరంజీవి ఇష్టమా ! బాలకృష్ణ ఇష్టమా?” అంటూ సూటిగా పాయింట్ కి వచ్చేశాడు. కొంచెం లావుగా, పొడవుగా ఉన్న ఒక కుర్రాడు. చాలా సార్లు, రంగుకాయితాలకూ, గమ్ముకూ డబ్బులిస్తుంటే చూసాను అతన్ని. అప్పుడప్పుడూ నోట్లిచ్చి చిల్లర తెమ్మనేదీ అతనే.
“ఇద్దరూ ఇష్టమే అన్నా..వాళ్లతో పాటూ రాజేంద్ర ప్రసాద్ కూడా” అంటూ నసిగాను.
పెద్దగా నవ్వుతూ, ఆ మాట అడిగినోడు వాళ్ళ గ్రూప్ వైపుకి తిరిగి, “రాజేంద్ర ప్రసాద్ ని కలుపుతాడేందిరా వీడూ ! ” అంటూ పెద్దగా నవ్వి, నావైపు తిరిగి, “ఇష్యూ అది కాదు. బాలకృష్ణనా…చిరంజీవా!” రెట్టించి తను.
“ఇద్దరూ ఇష్టమే” అని బింకంగా నేను.

chinnakatha
“నీకిట్లా చెప్తే అర్థం కాదుగానీ, చూడూ…బాలకృష్ణ మావోడు. చిరంజీవి వాళ్ళోడు. ఈరోజు నువ్వు ఎవరి వైపు వెళ్తే వాళ్ళ సినిమాకే పనిచెయ్యాల. వాళ్ల సినిమానే చూడాల. అర్థమయ్యిందా.” అంటూ గోడ మీద కూర్చున్న మరో గ్రూపుకేసి చూశాడు. ‘అంతేకదా!’ అన్నట్టు అక్కడి తలలు ఊగాయి.
నాకు ఏమీ అర్థంకాక, మౌనంగా చూస్తూ ఉండిపోయాను.
నన్ను దగ్గరగా లాక్కుని, తీక్షణంగా చూస్తూ… “చెప్పు. చిరంజీవా…బాలకృష్ణనా!”
“అందరి సినిమా కావాలన్నా” అన్నాను బలహీనంగా.
ఇంతలో ఆ గ్రూప్ నుంచీ ఒకరు ఒక్క గెంతుతో నాదగ్గరకొచ్చి, “ఏయ్, డిసైడ్ చేసుకోమంటే పోజుకొడతావేందిబే? అయినా, చిరంజీవి, బాలకృష్ణా ఇద్దరూ మీవోళ్ళు కాదు. ఏదో ఒకటి డిసైడ్ చేసుకొమ్మంటే పొగరారా నీకు!” అని చిరాగ్గా నన్ను చూసి, అప్పటి వరకూ నన్ను బెదిరించిన కుర్రాడితో, “చూడు సాగర్. వీడు మీవోడూ కాదు. మావోడూ కాదు. ఇద్దరికీ పనికొస్తాడు అంతే. వీడు కాకపోతే ఇంకొకడు. వదిలెయ్.” అని మొత్తం గ్రూప్ ని అక్కడ్నించీ తీసుకెళ్ళిపోయాడు.

సాగర్ నావైపు తీక్షణంగా చూస్తూ, “ఇంకెప్పుడైనా థియేటర్ దగ్గర కనిపించావో…” అంటూ నన్ను కిందకి తోసేసి గ్రూప్ వైపు వెళ్ళి పిట్టగోడ మీద కూచున్నాడు. నేను ఒంటరిగా ఇటువైపు మిగిలాను. నేల మీద నుంచీ లేస్తూ, మట్టిని విదుల్చుకుంటూ, వాళ్లవోళ్ళేమిటీ, వీళ్ళవోళ్ళేమిటో నాకు అర్థంకాక గుండెల మీద చెయ్యిపెడితే, సిలువ తగిలింది. వాళ్ళూ వీళ్ళూ మాట్లాడింది కులమని అప్పుడే అర్థమయ్యింది.

గుండెల్లో భగ్గుమన్న బాధ. ఆడుతున్న సినిమా మధ్యలో కార్బన్ సెగ ఎక్కువై, రీలు కాలిపోతున్న వాసన. తెరమీది మంటలు తెరనే కాల్చేస్తున్నట్టు భ్రమ. కలలో వచ్చినట్టు, ఇంటికొచ్చేసా. చుట్టూ ఉన్న పోస్టర్లలోని గన్నులు, నామీదే ఎక్కుపెట్టినట్టు ఫీలింగ్. ఒంటికాలి మీద ఎగిరిన హీరో, నా మీదకే దూకుతున్నట్టు భయం. వెక్కిరిస్తున్నట్టు. వెర్రిగా చూస్తున్నట్టు. కళ్ళు మసకబారి, పోస్టర్లోని ఫోజులన్నీ కెలికేసినట్టు భయంకరంగా…చాలా భయంకరంగా.

భయం. ఉన్మాదం. కోపం. ఉక్రోషం. ఒక్కో పోస్టర్నీ బలంగా లాగేస్తుంటే, అప్పటిదాకా ఆస్ బెస్టస్ రేకులమీద కనిపించకుండా ఉన్న ఎన్నో బొక్కలు ప్రత్యక్షం అవుతున్నాయి. వెయ్యి ముక్కలుగా చించేస్తుంటే, మనసు వంద ముక్కలుగా విడిపోయింది.

పడిపోయాను. ఏడ్చి ఏడ్చి సొమ్మసిల్లి స్పృహ లేకుండా నిద్రపోయాను. లేచేసరికీ మూడవుతోంది. కాళ్ళీడ్చుకుంటూ, ఇల్లూడ్చేశాను. సినిమా ఆనవళ్ళు లేకుండా తుడిచేశాను. ఏంచెయ్యాలో తోచక మళ్ళీ ఊర్లోకి వచ్చాను.

***

సుజాతా టాకీసులో, ఏదో సినిమా ఆడుతోంది.
డబ్బింగ్ సినిమా. సగం సినిమా అయిపోయిందేమో. పెద్దపెద్దగా శబ్దాలు వినిపిస్తున్నాయి.
జేబులో పావలా ఉంది. గేటు దగ్గర సౌదులన్న బీడీ తాగుతున్నాడు.
చేతిలో పావలా పెట్టి నవ్వితే, చల్లగా గేటు తీశాడు. మెల్లగా లోపలికి నేను.
తెర మీద హీరో అర్జున్ కనిపిస్తున్నాడు. సూట్ కేస్ తీసుకుని రైల్వేస్టేషన్ దగ్గరికి హడావిడిగా వస్తున్నాడు. వెనకాలే హీరోయిన్. రోజా సినిమాలో చేసిన అమ్మాయి. హఠాత్తుగా పాట మొదలయ్యింది. విచిత్రమైన బీటు. ఒక చిన్నపిల్లాడెవడో బుల్లిబుల్లి అడుగులు వేస్తూ, కాస్తపాడేసరికీ మైకేల్ జాక్సన్ లాంటి గొంతేసుకుని, ఒకతను గెంతుతూ తెరమీద ప్రత్యక్షం అయ్యాడు. అతని మెడలో సిలువ, చెవిపోగులకున్న సిలువా నా కళ్లను జిగేలుమనిపించాయి.
ఏదో ఆలోచన వచ్చింది. పక్కన ఎవరైనా ఉన్నారేమో చూశాను. ఎవరూ లేరు.
ముందున్న సీట్లోవాళ్ళని బలంగా తడుతూ అడిగాను, “ఎవరతను?”
“ప్రభుదేవా” అని సమాధానం.
“ప్రభు…దేవా పేరు. మెడలో సిలువ. చిరంజీవి-బాలకృష్ణకన్నా మంచి డ్యాన్సర్. నా హీరో…మావాళ్ల హీరో” అనుకుంటూ, స్పీడుగా బయటొచ్చి, డిస్ల్పేలో ఉన్న ఒక ఫోటో కార్డ్ రహస్యంగా దొంగిలించి, సైదులికి తెలీకుండా గేటు దాటి రయ్యిమని స్కూల్ దగ్గరికి వచ్చాను.

పిట్టగోడ దగ్గర తన గ్యాంగ్ తో సాగర్ ఇంకా కూర్చునే ఉన్నాడు. గర్వంగా అడుగులేసుకుంటూ వెళ్ళాను. “ఏమిటన్నట్టు” చిరాగ్గా ముఖం పెట్టాడు.
చేతిలో ఉన్న ప్రభుదేవా ఫోటో కార్డ్ దగ్గరగా పెట్టి “ఇదిగో మా హీరో..ప్రభుదేవా” అన్నాను.
ఫోటోనీ నన్నూ మార్చిమార్చి చూస్తూ, కసిగా నవ్వి, “పేరు ప్రభుదేవానే, డ్యాన్స్ మాస్టర్ సుందరం కొడుకు. బహుశా బ్రాహ్మలై ఉంటారు. మీ వాళ్ళు కాదు.” అని నలిపి నా ముఖాన కొట్టాడు.

ఆ తరువాత నాకు ఏమీ వినిపించలేదు. అప్పటి నుంచీ నాకు తెలుగు సినిమా కూడా కనిపించలేదు.

****
టైం ఐదయ్యింది.
కంప్యూటర్ క్లోజ్ చేసి బయటకొస్తుంటే, క్యాంటిన్ దగ్గర మిస్టర్ వాస్ అనబడే కామినేని వసంత్ కనిపించాడు. కళ్ళు కలవగానే ఏదో సైగ చేస్తూ ఆగిపోయి, బై అన్నట్టు చెయ్యి ఊపాడు. వెళుతుంటే, నాకు వినిపిస్తూనే ఉంది, పక్కనున్న వాళ్లతో “హి ఈజ్ నాట్ కమింగ్ టు బాహుబలి యార్…హౌ సాడ్ ! హి ఈజ్ మిస్సింగ్ ఎన్ ఎక్స్పీరియన్స్” అనడం.
కిందకొచ్చేసరికీ, రిసెప్షనిస్ట్ “సర్… మార్నింగ్ పేపర్ అడిగారు కదసర్. ఇదిగోండి.” అంటూ పొద్దున అడిగిన పేపర్ ఇప్పుడిచ్చింది. చేతిలో పట్టుకుని కార్ ఎక్కాను. పక్క సీట్లో పేపర్ పడేసి, కార్ స్టార్ట్ చేసేసరికీ, న్యుస్ పేపర్ పేజీలు విడిపడ్డాయి.
ఒక న్యూస్ ఐటం ఆకర్షించింది.
“బాహుబలి రిలీజ్ సందర్భంగా భీమవరంలో రాజుల సందండి – పర్మిషన్ కి పోలీసుల నిరాకరణ”
బాధగా అనిపించింది.
సినిమాని సినిమాగా చూశాను ఒకప్పుడు.
ఇప్పుడు కులంగా తప్ప మరేరకంగానూ చూడలేకపోతున్నాను.
మాకులపోడు కూడా టాప్ హీరో అయితేతప్ప తెలుగు సినిమా చూడకూడదనుకున్నాను.
నా హీరో కోసం…ఇంకా ఎదురుచూస్తూనే ఉన్నాను.
తప్పు నాదా ! సినిమాదా! ! లేక, ఇలా సినిమాని కులంగా మార్చేసిన కులాలదా !!!
ఒక లాంగ్ డ్రైవ్ తప్పదనిపించింది.
కార్ ని ముందుకు పోనించాను.

*

సినిమా “కేవలం” సినిమా కాదు!

 

కత్తి మహేష్ 

 

“పాప్యులర్ సినిమా మనకు ఒక కల. సమాజం, ప్రజలు తమలో అంతర్గతంగా ఉన్న కోరికలను, ఆశలను వెండితెరమీద చూసుకుని ఆనందించే సాధనం. ప్రస్తుతం వస్తున్న సినిమాలు కొన్ని చూస్తుంటే, మనం కంటున్న కలలు ఇంత దారుణమా అనిపించకమానదు” అన్నారు ప్రముఖ బాలీవుడ్ రైటర్, లిరిసిస్ట్ జావేద్ అఖ్తర్.

“సినిమాను సినిమాగానే చూడాలి” అనే చాలా మంది నినాదం ఈ కలల సినిమా గురించే. కలని కలలాగే చూడండి, నిజానితో పోల్చుకుని బాధపడటమో, అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించడమో వృధా అనేది వీళ్ళ భావన కావొచ్చు. నిజంగా కలలని పట్టించుకోకూడదా ! మరి కలల రాకుమారుళ్ళని ఆరాధించడం ఎందుకు? కలలో వచ్చే రాకుమార్తెల కోసం గుళ్ళూగోపురాలూ కట్టేంత అభిమానం ఎందుకు? ఈ కలల లెక్కల్ని, గొప్పతనాల్ని, కష్టాన్నీ జాతి గౌరవానికీ లంకె పెట్టడం ఎందుకూ? అని అడిగితే మాత్రం ఈ కలల బేహారుల దగ్గర సమాధానం ఉండదు.

నిజంగా సినిమా ఒక చీకటిగదిలో సామూహికంగా కనే కలగా మాత్రమే తీసిపారేయదగ్గదైతే, ఎప్పుడో  అది తన ప్రాముఖ్యతని కోల్పోయేది. ఇంతటి స్థానాన్ని సంపాదించేదే కాదు. ముఖ్యంగా ఒక సినిమా నటుడిని నాయకుడిని చేసిన సమాజం, మరో సినిమా నటుడు నేతగా మారితే ఆశగా చూసిన సమాజం, ఇంకో నటుడు కేవలం ప్రశ్నించడానికి వచ్చాననే సరికీ సపోర్టు చేసిన పార్టీకి పట్టంకట్టిన సమాజంలో సినిమా కేవలం కలమాత్రమే, దానికీ సమాజానికీ అస్సలు సంబంధం లేదు అంటే ఎట్లా ఒప్పుకునేది?  బాహుబలి సినిమా తెలుగు జాతికి గర్వకారణమనే నోటితోనే, అందులోని సెక్సిస్ట్ దృక్కోణాన్ని తెగనాడితే దానికి సమాధానంగా సినిమాని సినిమాగా చూడమని జవాబు వస్తే ఎట్లా ఊరుకునేది? శంకరాభరణం సినిమా గురించి ప్రవచనాలు చెప్పుకుంటున్న తరుణంలో, అదొక భ్రాహ్మణికల్ ఆధిపత్య భావజాలానికి చిహ్నమని చెబితే భరించలేని పరిస్థితి ఎందుకొస్తోందో ఆలోచించాల్సిందే !

 

అందుకే సినిమా ఎవరికి సినిమా మాత్రమే అనే ప్రశ్న అత్యవసరం. సినిమాని కేవలం సినిమాగా మాత్రమే చూడండి అనే భావజాలం వెనకున్న కుట్రలు అర్థం చేసుకోవడమూ అంతే అవసరం.

అంతకన్నా ముందు, సినిమా కల మాత్రమే కాకపోతే మరేమిటి? కేవలం కల అయినంత మాత్రానా అది అర్థరహితమా? అనేవాటికి సమాధానాలు తెలుసుకోవాలి. ” “It (cinema) doesn’t give you what you desire – it tells you how to desire.”” అంటాడు ప్రముఖ తత్వవేత్త స్లావో జిజాక్. అంటే సినిమా కేవలం మనం కనే కల కాదు. మనం ఎలాంటి కలలు కనాలో చెప్పే వాహిక. మరి ఈ కలలు ఎలా ఉండాలో ఎవరు నిర్ధారిస్తున్నారు? వాళ్ళకి నేపధ్యం ఉందా? అజెండా ఉండకుండా ఉంటుందా? అన్నదగ్గర అసలు సమస్య మొదలౌతుంది. అందుకోసం కొంత చరిత్ర తెలుసుకోవడం అవసరం.

Sankarabharanam

సినిమా అనేది అన్ని కళల సమాహారమే అయినా, వీటన్నిటినీ సమీకరించడానికి కావలసిన ముఖ్య సాధనం డబ్బు. సినిమా పుట్టినదగ్గరనుంచీ ఇప్పటివరకూ అదనపు సంపత్తి (ఎక్సెస్ క్యాపిటల్) ఉన్న వర్గం పోషించిన కాస్టీ కళ సినిమా. మూకీ నుంచీ టాకీ వచ్చిన మొదట్లో అప్పటికే పాప్యులర్ అయిన పద్యనాటకాలని సినిమాలుగా మలిచినా, ఎప్పుడైతే సాంఘికాలు తెరకెక్కడం మొదలయ్యాయో అప్పటి నుంచీ రాజకీయాలూ సినిమాలో భాగం అవ్వడం సహజమయ్యింది. సంఘం గురించి, సమాజం గురించి కథ చెప్పాలంటే కొన్ని నిజాల్ని చెప్పాలి, సమస్యల్ని విప్పాలి, పరిస్థితుల్ని విష్లేషించి కథాంశాలుగా మలచాలి. మరీ ముఖ్యంగా ప్రాంతీయ సామాజిక రాజకియ స్ఫ్రుహలేకపోతే అర్థవంతమైన సినిమా తయరయ్యేది కాదు, జనరంజకం అయ్యేదీ కాదు. నెహ్రూ మార్క్ దేశభక్తి నుంచీ, ప్రజానాట్య మండలి మార్కు విప్లవాల వరకూ అన్నీ సినిమా సబ్జెక్ట్లే అయ్యాయి. అప్పట్లో సినిమాని సినిమాగా మాత్రమే చూడండి అనే నినాదం కనిపించదు.

సామాజిక స్పృహ అనే వేరే ఆయుధం అప్పట్లో చాలా పాప్యులర్. సినిమాకి సామజిక బాధ్యత ఉంది అంటూనే విజయవంతంగా వాళ్ల వాళ్ల అజెండాల్ని అమలు పర్చుకున్న సమయం అది. అందుకే క్యాపిటలిస్ట్ రామోజీరావు “ప్రతిఘటన” తీసినా జై అన్నాం, పక్కా బిజినెస్ మ్యాన్ రామానాయుడు “ముందడుగు” అన్నా, మంచి సినిమా అనుకున్నాం. అభ్యుదయం పేరుతో హైదవం మార్కు కులాంతర వివాహం ‘సప్తపది ‘ ని కళ్ళకద్దుకున్నాం.  ఏది సేలబుల్లో అది తీశారు అనడం కన్నా, సమాజంలో చైతన్యం తీసుకురావడానికి ఇలాంటి సినిమాలు వచ్చాయని నమ్మాము. అందులో కొంత వరకూ నిజం ఉంది కూడా. మరీ బాహాటంగా కుల అజెండాలు, రాజకీయ ప్రాధాన్యతలు లేని కాలం అది. ఒకవేళ ఉన్నా, సామజిక బాధ్యత అనే వెసులు బాటు ధోరణి కొంత ఉండటం గుడ్డిలో మెల్ల.

లిబరలైజేషన్, ప్రైవెటైజేషన్,గ్లోబలైజేషన్ మొదలయ్యాక వినోదం అందించే రంగాలైన సినిమాలలో, టీవీల్లో మార్కెట్ భావజాల వ్యాప్తికి తగ్గ అన్ని హంగులూ కల్పించారు. నిర్థిష్టమైన విలువలు లేవంటూనే కంజ్యూమరిజాన్ని పెంపొందించే విలువల్ని రంగరించడం మొదలెట్టారు. డబ్బు, అధికారం, ఆధునిక లైఫ్ స్టైల్ మాత్రమే పరమావధి అవ్వాలంటే చూపించే కలలు మారాలి. ఏ కలలు కనాలో నేర్పే సాధనాల నైపుణ్యం పెరగాలి. జాతీయ స్థాయిలో, ముఖ్యంగా హిందీ సినిమాలో జరిగిన గణనీయమైన మార్పు చూసుకుంటే ఎంత పద్దతిగా ఎన్నారై కలలు, అర్బన్ కథలుగా మారాయో అర్థమైపోతుంది. కానీ సామాజిక స్పృహ, రాజకీయ పరిఙ్జానం, దైనందిక సమాజంలో అస్తిత్వాల ప్రమేయం బలంగా ఉన్న స్థానిక ప్రాంతీయ సినిమాలలో కేవలం కలల్లో మార్పు వస్తే సరిపోదు, కలల్ని ప్రశ్నించలేనంతగా మభ్యపెట్టాలి.

ప్రపంచీకరణ తొంభై దశకంలో మొదలైనా అది స్థిరపడి, కలల్ని శాసించే రంగంలో వేళ్ళూను కోవడానికి పది సంవత్సరాలు పట్టిందనే అనుకోవాలి. కొంత అయోమయ స్థితి, ఏ కథలు చెప్పాలో అర్థంకాని స్థితి నుంచీ భాషా ఫర్మాట్, ఢీ-రెడీ ఫార్మేట్, ఎస్కేపిస్టు ప్రేమకథల ఫార్మేట్ అనే మూడు అత్యుత్తమ భ్రమల మూసల్ని ఆలంబనగా చేసుకుని కొత్త అజెండాని ‘తెర మీదకి ‘ తెచ్చారు.

 

బాషా నుంచీ బాహుబలి వరకూ మనకు చెప్పే సూపర్ హీరో కథ ఒకటే. సామాన్యుల్లో సామాన్యుడిగా బ్రతికే ఒక గొప్పోడు రాజు అని తెలియడం. ఆ రాజు నేపధ్యంలో ఎంత గొప్పగా తన ప్రజల్ని చూసుకునేవాడో చూపించి, చివరికి విలన్ను జయించి మళ్ళీ రాజవడం. చాలా వరకూ విలన్లు కూడా దాయాదులో, బందువులో లేక వైరి వర్గం ఫ్యాక్షన్ వాళ్ళో ఉంటారు. అత్యంత మామూలుగా కనిపించే ఈ కథలో మార్కెట్ ఎకానమీని శాసించే కుట్ర ఏముంది అనేది ఎవరూ ప్రశ్నించని విషయం. అదే ఈ ఫార్ములా సక్సెస్. ‘రెడ్డి ‘, ‘నాయుడు ‘, ‘చౌదరి ‘ అంటూ నాయకులకి పేర్లు పెట్టినా మనం కలనే చూస్తాంగానీ, ఆ కలల ఔచిత్యాన్ని ప్రశ్నించం. అధికార కులాలే నాయకులు, మిగతావాళ్ళు బానిసలు అనే రీడింగ్ ఎక్కడ ఈ సినిమాల్ని అర్థం చేసుకోవడంలో వాడేస్తారో అనే ఖంగారులో ఒక కొత్త నినాదం పుట్టీంది. అదే…”సినిమాని సినిమాగా చూడండి” అని.

Bahubali-Posters-Prabhas-Bahubali-Posters

ఢీ-రెఢీ ఫార్ములాది మరో తీరు. సోకాల్డ్ దుర్మార్గులైన జోకర్ విలన్లను, తన (అతి)తెలివితేటలతో ముప్పతిప్పలూ పెట్టి మోసం చేసి, దొరక్కుండా తప్పించుకుని గెలిచే ఘరానా మోసగాడు హీరో. కుర్ర విలన్ ఏ హీరోయిన్ను సిన్సియర్గా మోహిస్తాడో, అదే హీరోయిన్ను హీరో బలవంతంగా ప్రేమిస్తాడు. ఇక్కడ హీరో ఎవరు, విలన్ ఎవరు అనే విషయం నటులు నిర్దేశిస్తారేగానీ పాత్రలు, వాటి ఔచిత్యాలూ కాదు. హీరో రాం స్థానంలో విలన్ సోనూ సూద్ ని, సోనూ సూద్ స్థానంలో రాం ని వేసి చూసుకోండి. అప్పుడు మీరు విలన్ను ఎక్కువగా ప్రేమిస్తారు. హీరోని అంతకంత ద్వేషిస్తారు. మరి దీని ప్రభావం సమాజం మీద, జనాల ఆలోచనల మీదా లేవంటారా?!? రేవంత్ రెడ్డి తొడకొట్టి జైలుకెళ్ళినా, ఘన స్వాగతంతో మనం జైలు బయట స్వాగతిస్తున్నామంటే ఎంతగా హీరో అయిన విలన్ కి అలవాటుపడిపోయామో తెలియడం లేదా ! అందుకే, మనం సినిమాని సినిమాగా చూడాలి. కదా !

ఇక ప్రేమ కథలు. స్త్రీ స్వేచ్చ పెరుగుతున్న సమాజంలో, అమ్మాయిలు దొరకని అబ్బాయిల ఇన్సెక్యూరిటీలను, డీవియంట్ ప్రవర్తనను హీరోయిజంగా చూపితే దానికుండే కరెన్సీ ఎక్కువ. ఎందుకంటే, మెజారిటీ అబ్బాయిలు ఆ బ్రాకెట్లోనే ఉంటారు కాబట్టి. థియేటర్లలో సామూహికంగా కుతి తీర్చుకోవడానికో, వాయొలెన్సును, స్టాకింగుని, టీజింగుని పాఠాలుగా నేర్చుకుని ప్రేమించకపోతే అమ్మాయిల మీద యాసిడ్లు పొయ్యడానికో సినిమాల్ని సినిమాలుగా చూడాలి.

ఇలా ఒక్కో సామాజిక వర్గాన్ని తనదైన మత్తులో జోగేలా చేస్తూ, తమ మార్కెట్ అజెండాల్ని ఇంప్లిమెంట్ చేసుకుంటూ వెల్తున్న  సినిమాని సినిమాగా ఎలా చూడాలి? ఎందుకు చూడాలి?
సినిమా ఒక కళ, దానికొక సామాజిక బాధ్యత ఉంది అనేది ఒక పద్దతి ప్రకారం బూతు అయిపోయిన చోట, నిజమే సినిమాని సినిమాగా మాత్రమే చూడాలి.
మరి వీళ్ళే సినిమాని కళామతల్లి అంటారెందుకు. కళామతల్లి అంటే కళల తల్లి కాదు. కళలలో ‘మతల్లి” అంటే ఉత్కృష్టమైనది అని. అంటే అత్యంత గొప్ప కళ అని. ఈ భ్రమలెందుకు మళ్ళీ !

సామాజిక ప్రయోజనత్వాన్ని, బాధ్యతని, అస్తిత్వ ప్రకటనల భాగస్వామ్యాన్నీ ఎంత పకడ్బందీగా సినిమాలో లేకుండా చేసి అధికారానికీ, మార్కెట్ కూ కొమ్ముకాస్తున్నాయో అంతే పకడ్బందీగా “తూచ్ సినిమా ఈజ్ ఓన్లీ సిమా ఎహే ” అనే నినాదాన్నీ బలపరుస్తున్నాయి. సినిమాని సీరియస్గా తీసుకుని ప్రశ్నంచడం మొదలుపెడితే జనాలని కలలు అనే భ్రమల్లో ముంచి ఉంచడం కష్టం. తమ అజెండాల్ని కొనసాగించడం కష్టం. కొందరు కాన్షియస్గా, మరికొందరు సబ్-కాన్షియస్గా ఈ కుట్రలో భాగమైపోతూ, ఎలా ఉన్నా సినిమాకు జై కొడతాం, సినిమా అవలక్షణాలను కూడా నెత్తికెత్తుకుని ఊరేగతాం అని పూనకం పూనుతుంటే, వాళ్లని ఒక్క చెపదెబ్బ కొట్టి “ఇంతగా ఫీలైపోతున్నావంటే సినిమాని సినిమాలాగా మీరూ చూడటం లేదురా బాబూ!” అని చెప్పాలనిపిస్తుంది. తేడా అంతా మనలో ఎవరికీ సినిమా సినిమా మాత్రమే కాదు అని తెలుసుకోకపోవడం వల్ల వస్తోంది.

సినిమా సినిమా మాత్రమే కాదు. అదొక అవిభాజ్య సామాజిక కళ అని నమ్మి దాన్ని సీరియస్గా తీసుకోకపోతే మన సామాజిక పతనానికి అది బలమైన సాధనంగా మాత్రమే ఉపయోగపడుతుంది.

*