అలా మొదలు..పతంజలిలాగా రాయాలని…!

rsz_dsc_0092 (1)

చంద్రశేఖర్ ఇండ్ల

ఇప్పటికి అసలు కథలు ఎందుకు రాస్తారో తెలియదు నాకు, నేను మాత్రం కథలు రాసి డబ్బు సంపాదించాలని కథలు రాయటం ప్రారంభించాను, ఇంటర్ డిగ్రీ ల్లో వున్నప్పుడు  నాకు స్వాతీ బుక్ చదవడం అంటే చాల ఇష్టం, దాని లో వచ్చే సరసకతల పోటీ కి 10000 బహుమతులు అని వుంటే, ఎడతెరిపి లేకుండా కథలు రాసేసే వాడిని నా కున్న బూతు నాలెడ్జ్ ని ఆధారంగా  చేసుకొని. ఒక్క కథా పబ్లిష్ కాలేదు కదా, అసలు ఏమయ్యాయో కూడా తెలియదు, నేను మాత్రం నా డబ్బుల కోసం కళ్ళు కాయలు కాసేలా ఎదురుచూసేవాడిని. కోపం వచ్చేది. ఒక ఎనిమిది కథల తరువాత నేను రాసిన “వేర్ ఇస్ వన్ రూపీ కాయిన్” (సరస కథే అది కూడా పబ్లిష్ కాలేదు) అనే కథని నాకు తెలియకుండా నేనే జాగ్రత్తగా రాయడం గమనించాను (ఆ ఒక్క కాపి నా దగ్గర ఇప్పటికి బద్రంగా వుంది) ఎనిమిది కథలు రాసిన అనుభవం కాబోలు.

సలీం గారు రాసిన “రూపాయి చెట్టు” కథల సంపుటి దొరికింది మా బాబాయి ఇంట్లో. అది ఎందుకు చదివానంటే నా కంటే ఇయనేమి బాగా రాసాడో చూద్దామని, బాగానే రాసాడే అనిపించింది. ఆయన్ని కాపీ కొట్టాను, అంటే ఆయనెక్కడ చుక్కలు పెడతున్నాడు, ఎందుకు “ ఇన్వర్టెడ్ కామస్” వాడుతున్నాడు, ఎంత పెద్ద పేరాలు రాస్తున్నాడు అలాంటివి. కథ తయారయ్యింది, రచనలో కథల  పోటీ వుంటే స్వాతీని వదిలేసి (వాళ్ళు డబ్బులు ఇవ్వడం లేదని) దానికి పంపే. చాల కాలం తరువాత తెలిసింది నా కథ సెలెక్ట్ అయ్యిందని అదీ సాధారణ ప్రచురణకి, అక్కడా డబ్బులు రాలేదు.

ఎమ్మే నాటకరంగం చేరాక ఒక మా రాజీవ్ వెలిచేటి సర్ పతంజలి పుస్తకాల్ని పరిచయం చేసాడు. చదివా. ఇక అప్పటినుంచి పుస్తకాలు చదవటం మొదలుపెట్టా, సరస కథల్లోంచి బయటకొచ్చ, ఇక  పతంజలి గారి కథలు చదివి ఒక కథ,  ఇనాక్ గారి కథలు చదివి ఒక కథ, నామిని గారి కథలు చదివి ఒక కథ, ఇలా రాయడం మొదలుపెట్టా… అన్ని పత్రికల అడ్రసులు రాసుకొని అన్నిటికి కథల్ని తిప్పి తిప్పి పంపించడం మొదలుపెట్టా అబ్బే లాబం లేదు. బాదేసింది. అయిదు సంవత్సరాలు రాసిన ఆ కథల్ని చదువుకోవడం, మిగతా రచయితల కథలతో పోల్చుకోవడం, బహుషా ఈ లైన్ వల్ల, ఈ పదం వల్ల, నా కథ సెలెక్ట్ కాలేదేమో అనుకోవడం నా కథని మార్చడం ఇలాగె ఒక్కో కథని చాల సార్లు మార్చ. నా లక్ష్యం డబ్బులు సంపాదించడం దగ్గరనుంచి పేపర్లో నా కథ చూసుకోవాలి దగ్గరకొచ్చింది.

Ph.D లో వున్నప్పుడు గోవిందరావు శివ్వాల అనే తెలుగు లో ఎమ్మే  చేసి థియేటర్ ఆర్ట్స్ లో చేరిన ఒక జూనియర్ తో పరిచయం ఏర్పడింది. ఇక ఇద్దరం మాట్లాడుకోవటం, పుస్తకాలు షేర్ చేసుకోవడం, పోటా పోటీగా కథలు రాయటం, తప్పొప్పులు చెప్పుకోవటం ప్రారంభమయ్యింది. ఇప్పటి రచయితలు చాల మది స్వంత అనుభవాల్ని కథలుగా రాయటం గమనించా, నేను ప్రారంబించా, రాసా, “నీ కథను మాకు నచ్చింది సాక్షి లో వేస్తాం” అని పూడూరి రాజి రెడ్డి గారి దగ్గరనుంచి ఫోన్ వచ్చినప్పటి నుండి నిద్ర లేదు అది పుస్తకం లో చుసుకున్నదాక. పడింది. అందరికి చూపించుకొని ఆనందపడ్డ. అది మా సార్ కి చూపించి “పతంజలి గారి లాగా కథలు రాయాలని పిస్తుంది ఏమి చెయ్యల్సార్” అన్నప్పుడు, “వాళ్ళ సర్కిల్ వేరబ్బ” అని దానికి “వేరే ఆప్షన్ లేదు ప్రాక్టీసు తప్ప” అన్నాడు. అప్పుడర్డంయ్యింది నేను అయిదు సంవత్షరాలు ప్రాక్టీసు చేసాను కాబట్టి నా కథ సాక్షి లో సెలెక్ట్ అయ్యింది అని. అసలు రహస్యం తెలిసిపోయింది.

నా అనుభవాలు కథలు రాయటం మొదలు పెట్టా, నాకు నచ్చితే గోవింద్ కి చూపించటం లేకపోతే చిమ్పెయ్యటం. నచ్చినదాన్ని పత్రికలకి పంపించడం. ఇంతలో కథా గ్రూప్ మిత్రుడు మహి బెజవాడ పేస్ బుక్ లో కలవడం అతఃను కథా గ్రూప్ ని పరిచయం చెయ్యడం. వాళ్ళ కథలు చదవడం, డిస్కషన్ ల్లో పాల్గొనటం, నా కథలు చదివి వాళ్ళు సలహాలు ఇవ్వడం, వేంపల్లి షరీఫ్ గారు  నీ కథలో దృక్పదం ఏంటి అని అడగటం? ఇలాంటి చాల అనుభవాల తరువాత, నా కథలు చదివే వాళ్ళు ఉన్నారన్న  ఊపుతో నా పాత కథల్ని మల్లి చదివి పబ్లిష్ అవ్వడానికి దానిలో కొన్ని ట్రిక్కులు కలిప పంపిస్తే సెలెక్ట్ అయ్యాయి. ఒకటికాదు 2015 లో రెండు, 1250 రూపాయలు తెలుగు వెలుగు వాళ్ళు ఇచ్చారు. డబ్బులొచ్చాయి. నా ఫ్రెండ్స్ నా కథలు చదవటం మొదలెట్టారు. ఇప్పటికి నా కథను ఒక పెద్దరచయిత చదివి  ఒక్క కామెంట్ అయిన చేస్తే బాగుండు అని ఎదురు చూస్తా వుంటాను. అసలు పెద్ద రచయితలు మిగతా వాళ్ళ కథలు చదువుతున్నారా? అని ఆశ్చర్యం వేస్తుంది నాకు వాళ్ళ దగ్గర్నుంచి ఒక్క కామెంట్ రానప్పుడు.

ఇప్పుడు, స్వంత అనుభవాలు రాయటం బోరు కొడుతుంది, మిగతా రచయితల ని కాపి కొట్టి రాయటం బోరు కొడుతుంది.  అన్ని కథల్లాగే నా కథలు రాయటం బోరు కొడుతుంది, ఒకే పద్దతి కథలని పబ్లిష్ చేసే పత్రికలకి కథలు పంపటం బోరుకొడుతుంది, కొత్తగా రాయాలి, ఒక సారి రాసింది మళ్ళీ రాయకూడదు, కొత్త శిల్పాలు (సరియిన అర్ధం నాకు తెలియదు) తీసుకోవాలి అంటే సెక్స్, కామెడి, ఏడుపు, రొమాన్స్, బాధలు అన్ని రకాలు రాయాలని కోరిక. అందువల్ల ఒక్క సారి బాగుంది అన్న కథలాగే మల్లి రాయడం కుదరడంలేదు. కాని రాయడం ఆపటంలేదు. ఒక వేల నేను ఆపినా తెలుగు తెలియని నా భార్య మాత్రం “ఏంటి ఈ మద్య కథలు రాయడం లేదు” అని ఆడుగుతుంది. అందుకే నేను కథలు రాయడం ఆపను. కథా వస్తువులను పేపర్ లలో, బజార్లలో, మా ఊర్లో, మా ఇంట్లో, నా లైఫ్ లో వెతుక్కోవడం ప్రారంబించా… ఒక వస్తువు తీసుకోవడం దాన్లో వున్న నిజాన్ని సాగదీసో, పిండేసో, సూదీ దారంతో కుట్టేసో, వెనకది ముందు, ముందుది వెనక్కి పెట్టేసో దాన్ని అందరు ఈసీ గా ఇంటరెస్ట్ గా  చదివేలాగా కథలు రాయడమే ఇప్పటి నా ట్రిక్కు.

కాని కథల్ని కథల్లాగే పేద దానిలా వుంచటం నా కిష్టం లేదు, కథలతో డబ్బు సంపాదించాలన్న ఆశ మాత్రం ఇంకా చావలేదు. దానికి దారి కనుక్కోవాలి. నా నాటకానుభవం తో చెప్తున్నా, డబ్బులోస్తున్నాయని తెలిస్తేనే ఈ జనరేషన్ కథలవైపుకు వస్తారు, ఈ జనరేషన్ కథలవైపుకు వస్తేనే కథలు చదివేవాళ్ళు ఎక్కువమంది అవుతారు. కథలు చదివేవాళ్ళు ఎక్కువ మంది అయితేనే కథకు విలువ పెరిగి, కొత్త రచయితలు పెరుగుతారు. చాలామంది కథను నా తృప్తి కోసం రాస్తున్న అని చెప్తున్నప్పుడు నాకు ఇప్పటికి ఆశ్చర్యం వేస్తుంది. అంతే..

*