రెండు చేతులు చాచి

ఆప్యాయంగా తడమటం

ఎంతిష్టమో

ఎన్ని జ్ఞాపకాలు

ఎన్నెన్ని అనుభూతులు

మౌనంగా ఉన్నా

వేన వేల అనుభవాలు దాచుకున్న

నువ్వంటే ఎంతిష్టం

మొదటిసారి నిన్ను తాకిన జ్ఞాపకం

ఇంకా వెచ్చగానే ఉంది.

ఉరుకులు పరుగుల వేగం

ఆశ నిరాశల దాగుడు మూతలు

చెప్పుల్లోకి కాళ్లు పరుగెత్తిన ప్రతీసారీ

దిగాలుగా వేళాడిన నీ చూపు

నేను చూసుకుంటానులే వెళ్లు

అంతలోనే భరోసా

నిన్ను బంధించిన ప్రతీసారి ఏదో

తప్పు చేస్తున్న భావన

ఎవరికీ నేను గుర్తులేకపోయినా

నువ్వు మాత్రం నన్ను మరిచిందెప్పుడు

నాకోసం ఎదురుచూపులతో అలా

నిలబడింది నువ్వే కదా!

అలసిన మనసుతో

నిస్సత్తువ కాళ్లతో

నిన్ను పట్టించుకోకపోయినా

నువ్వు అలిగింది లేదు

క్షేమంగా చేరాననే తప్తి

నీ దేహమంతా ఉండేది

నీకు అలసట లేదు

అనురాగం తప్ప

కోపం లేదు

ప్రేమ తప్ప

పలాయనం లేదు బాధ్యత తప్ప

నిన్న విసురుగా తోసేసినా

అదే ప్రేమ…. ఎలా

రాగద్వేషాలు నాకే కాని

నీకు లేవు కదా!

ఎలా ఉంటావు అలా

అసలు ఇంత బాధ్యత ఎందుకు నీకు

ఎక్కడ పుట్టావో

ఎలా పెరిగావో

ముక్కలు ముక్కలుగా చేసి

నిను మా వాకిట్లో బంధించి

బాగున్నావు అని మురిపెంగా చూసుకున్నా

నీ కన్నీటి చుక్కలని ఏ రోజూ

తుడిచింది లేదు

నా చిట్టితల్లి ఇంట్లో ఒంటరిగా ఉంటే

నువ్వే కదా భరోసా

అలసిన నా కళ్లు విశ్రాంతి కోరితే

అసలు నాకు రక్షణ నువ్వే కదా!

పండగొస్తే నీకే సంతోషం

చుట్టాలొచ్చినా నీదే ఆనందం

ఏమీ మాట్లాడవు – మౌనంగానే ఉంటావు.

నిన్ను ఆప్యాయంగా తడిమి ఎన్నాళ్లయిందో

నిన్ను సింగారించి ఎన్ని నెలలు గడిచాయో

నీకోసం ఒక్క క్షణమైనా ఆలోచించానా

ఊహూ.. గుర్తు కూడా లేదు

నిన్ను ఆప్యాయంగా నిమిరి

నీ రెండు రెక్కల్ని

ప్రేమగా ముద్దాడి

దగ్గరగా చేర్చి

మనసారా చూసుకొని

భరోసాతో ఇంట్లోకి నేను

నా వెనకాలే అలా

చిరునవ్వుతో నువ్వు…

(తెలంగాణ పల్లెల్లో ఇంటిముందు తలుపుని దర్వాజా అని పిలుస్తారు)

-ఎస్.గోపీనాథ్ రెడ్డి

ఫోటో: కందుకూరి రమేష్ బాబు

ఏదో ఒకటి అట్లా మొదలెట్టేసాక
అది ఎన్నటికీ ముగియనట్లు
ఇంకేదో అసలైంది కొత్తగా మెదలెట్టడమన్నది
ఎన్నటికీ మొదలెట్టనట్లు
ఏదో నిత్యం మరిచిపోయినట్లు
అదేమిటో ఎన్నటికీ జ్నాపకం రానట్లు
రాటకు కట్టేసిన గానుగెద్దులా
అట్లా, అక్కడక్కడే నన్ను నేను తొక్కుంటూ
తలవంచుకు తారట్లాడుతున్నట్లు
దిగులు దిగులుగా తండ్లాడుతున్నట్లు

నాలోపలి నదిలో మునిగి
ఈతరాక ఉక్కిరిబిక్కిరవుతున్నట్లు
కన్నీళ్ళు రానిన దు:ఖం ఏదో లోలోన గుక్కపట్టి
కడుపులో సుడిగుండమై తిరిగినట్లు
పగ్గాలు తెంచుకోవడం, వదిలేయాల్సిన వాటిని
అట్లా వదిలేయడం ఎన్నటికీ తెలియనట్లు
పుస్తకం మూసినంత సులువుగా
అక్కడో గుర్తుపెట్టి, జీవితాన్ని మూసేయలేనట్లు
పేజీలన్నీ ప్రశాంతంగానో, అశాంతిగానో
మళ్ళీ నాకునేనో, మరెవరో తెరిచేదాకా నిద్దరోయినట్లు

మనశ్శరీరాల మహా శూన్యంలోకి ఆత్రంగా
ఎక్కడెక్కడి నుండో వెతుక్కొని
కాసిన్ని నవ్వుల్నీ, నక్షత్రాల్నీ
ఆకుపచ్చ వనాల్నీ, పక్షుల రాగాల్నీ
కొంచెం ప్రేమనీ, ఉక్రోషాల్నీ
ఆగ్రహాన్నీ, అసహాయ ఆర్తనాదాల్నీ వంపుకున్నట్లు
అయినా లోనంతా ఖాళీ ఖాళీగానే వున్నట్లు
నిజానికి మెదలెట్టాల్సిందేదో మెదలెట్టకుండానే,
మరేదో ముగియకుండానే మధ్యలోనే ఆగిపోయినట్లు

అట్లా అందరిలానే అనంతకాలంలో
లిప్తపాటు మెరిసి మాయమైపోయినట్లు
అట్లా అందరిలానే మహాసముద్రపు ఒడ్డున
చిన్న ఇసుక రేణువులా మిగిలిపోయినట్లు
ఏదో కొంచం మిగిల్చి, ఎవరెవరికో పంచివెళ్లాలన్న
చివరాఖరి కోర్కెలేమీ లేనట్లు
ఇదంతా ఇట్లా ఎప్పటికి తెలిసేట్లు?

మృత్యువు కళ్లపై సుతిమెత్తటి పెదవుల్ని ఆన్చి
ముద్దుపెట్టుకునే ఆ ఆఖరి క్షణాల్లోనా?
మెల్లిగా ముడుచుకుంటున్న కనురెప్పల మడతల్లోంచి
జీవనసత్యమేదో సుతారంగా పక్షిఈకలా ఎగిరిపోయేప్పుడా?

అప్పుడైనా నిజంగా మనం మెదలెట్టాల్సినవేవో
చిరకాల పరిచిత స్వప్నంలా లోనుండి బయటకు నడిచి వస్తాయా?

అట్లా ఆఖరిసారిగా ఆగిపోయిన అరమూసిన మనిషి కళ్ళలో
ఇంకా పూర్తికాని పద్యమేదో నిలిచిపోయినట్లు
మొదలు కాని స్వప్నాలేవో మరెవరినో వెతుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయినట్లు…..

-విమల

మడిపల్లి రాజ్‍కుమార్

ఇవాళ ఇంట్లనె ఉన్నా

ఎవరైన హీనతిహీనం ఏ ఒక్కరైన

రాకపోతరా అన్న ఆశ ఇంకా కొంచెం పచ్చగనే

చేరేడుపైన కదులుతుంటె…

పెద్దర్వాజ రెక్కలు రెండు తరతరాల సంస్కారపు చేతులుగ

అలాయ్‍బలాయ్ జేసుకోను బార్లజాపి…

ఒకచోట నిలువనియ్యని కాలుగాలినపిల్లి మనసుకు

పళ్లెంనిండ పోసిన చల్లని పాలతో

దాని నాలుగుదిక్కులు కట్టేసి తెల్లనిచీకటి నిండామూసి ముంచి…

కిటికిఅద్దాల కనుపాపలకు ఆతురతజిగురుతో కనురెప్పలు రెండు అతికించి…

ఇవాళ ఇంట్లనె ఎదురుచూపై కంట్లెనె ఉన్న

*        *        *

ఇంటిముందర నాతోనె పుట్టి

నాకన్న ఉన్నతోన్నతమై పెరుగుతున్న చెట్టుగ..

దాని చాయల చాయగ తిరుగుతున్న కుక్కగ..

నిశ్శబ్దపు వన్నెవన్నెల నవ్వుల మొక్కగ..

కొంగొత్తరంగుల నద్దుతు పూల ఆనందాల రహస్యాలు శోధిస్తున్న సీతాకోకచిలుకగ..

ఆ మూలఅర్ర నులకమంచం నూతికంటి నీటిచెమ్మ అమ్మమ్మగ నన్న

ఇవాళ ఇంట్లనో.. కంట్లెనో.. అసలు నేనున్నన!?

*        *        *

ఔను..! ఉంట

నీకొరకు ఎదురుచూపుగ నీవుగ

పచ్చగ తరువుగ పక్షిగ పాటగ నవ్వుగ పువ్వుగ

వన్నెల సీతాకోక రెక్కగ అమ్మమ్మ కంటిచెమ్మగ..

నేన్నేనుగ కానుగని

ఇంకోగ ఉంట

ఇప్పటికైతె ఇట్ల..!

*

–  మడిపల్లి రాజ్‍కుమార్

ఆగు ఒక్క క్షణం, ఆపు ఖడ్గ చాలనం, రణమంటే వ్రణమే, ఆపై మరేమీ కాదు

నువ్వు కత్తి తిప్పడం బాగుంది నువ్వు హంతక ముఖం ధరించడం బాగుంది
ఇంతకూ మనం ఎందుకు యుద్ధం చేస్తున్నామో నీకేమైనా జ్ఙాపకం వున్నదా?
నా కోసం కాదు నీ కోసం కాదు మరెందు కోసం మట్టి కోసమా గోడల కోసమా?
ఎవరి మాట సత్యమో, అందువలన ఇక్కడ పెత్తనమెవరిదో చెప్పడం కోసమా?

మనమెందుకు కొట్లాడుకుంటున్నామో

అందుకు కొట్లాడుకోవడం లేదు
నిజానికి మనం కొట్లాడుకోడం లేదు
చెకిముకి రాళ్లు విసురుకుంటున్నామ
వి ఒకదానికొకటి కొట్టుకుని నిప్పులెగిరి
దూది వుండలు రగిలి నల్లని పొగలెగసి
జ్వాలలై చీకటి దగ్ధమవుతుందని ఆశ

ఆ మాట చెప్పం ఒకరు చెప్పినా మరొకరు వినం
నిజానికి మనం ఒకరినొకరం వెదుక్కుంటున్నాం
వట్ఠి సందేహాలు దేహాలైన వాళ్లం, దేశాలైన వాళ్లం
ఒకరికొకరం దొరికి ఒకరింకొకరి దీపాలమై, చీకటి
చీలి, ఇల్లు వెలుగవుతుందని బతుకవుతుందని

నేను నువ్వూ, నువ్వు నేనూ… అవుతుందని
ప్రపంచం వెంట మనం, మన వెంట ప్రపంచమై
ఒక అద్భుత యాత్ర మళ్లీ మొదలవుతుందని

లేకుంటే
రోజూ ఒక రణం రెండు మరణాలే అవుతాయని…

-హెచ్చార్కె

1.

పల్చని మేఘాల కింద
మెల్లగా ఊగే పూలని తాకుతూ
యధాలాపంగా నడుస్తున్న
ఒక తేలికపాటి సంతోషం..
ఒక అసంకల్పిత చిరునవ్వూ.. చిన్నపాటి బెంగా కూడా
నువ్వు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా!!

2.

నీ ఉనికి కోసం వెదకమని

మొన్నటి చలి రాత్రిలో

నే పంపిన వెన్నెల కిరణం

నీ వరకూ వచ్చిందో లేక,

నీ నవ్వులో కరిగిపోయిందో!?

3.

అయినా, అన్నిసార్లూ మాటలక్కర్లేదు….   

చాన్నాళ్ళ క్రితం నిన్ను హత్తుకున్నప్పటి

ఉపశమనం గుర్తొస్తే చాలు

ఒక అకారణ ఆనందం.. రోజంతా!!

4.

వర్షం వదిలెళ్ళిన కాసిన్ని లిల్లీపూలూ

సీతాకోకచిలకలు వాలిన చిక్కటెండా

ఇవి చాలవూ!?

రెండు చేతుల నిండా తెచ్చేసి, నిన్ను నిద్రలేపేసి

నా ప్రపంచానికి కాస్త కాంతిని ప్రసాదించుకోవడానికి!

5.

నువ్వు చదివేదేదీ నేను చదవలేను

కానీ చెప్పింది విన్నానా…

ఖాళీగా ముగిసే కలలు కూడా

మందహాసాన్నే మిగులుస్తాయి!

6.

లేకుండా కూడా ఉంటావా?

నిర్వచించలేని, నిర్వచించకుండా మిగిలిపోయిన

కొన్ని రహస్య ఖాళీలు

నీకే ఎలా కనబడతాయో!?

7.

అరచేతిలోంచి అరచేయి విడిపడింది గానీ

-నిషిగంధ

painting: Anupam Pal

కాగితం పూల మీద వాలిన నీ వేలిగుర్తుల్ని

నీలిముంగురులతో జతచేస్తుందీ చిరుగాలి

తెలుసు నాకు

నీ ఆత్మని తోడుగా విడిచెళ్ళావని

ఓ గుండెడు కన్నీటి చారికల్నైనా వదలకుండా

తోటల్ని దహనం చేయలేమని

తెలుసు నాకు.

వెన్నెల్ని పంచుకున్న పొన్నాయిచెట్టు కింద

పూవులు రాలిపడుతూనే వున్నాయి ప్రతీరోజూ

మనం కట్టుకున్న పిచ్చుకగూళ్ళు

కాళ్ళకడ్డుపడి వీడ్కోలు వాక్యం పలకనీయవు

ఇలా నీకు రాసిన ప్రేమలేఖలు

చదువుకుంటూ గడపాలింకొన్నేళ్ళు

తెలుసు నాకు

ఈ దీపం కొడిగట్టకుండా

నీ జ్ఞాపకాల్నడ్డుపెట్టి కాపాడతావని

-మోహిని కంటిపూడి

నేను మీ ముందుకు వొచ్చినపుడల్లా
నా లోపలి నీడ ఒకటి
నన్ను భయపెడుతూ వుంటుంది
ఈ నీడ ఎక్కడ మీ ముందు పడి
నన్ను అభాసుపాలు చేస్తుందో అని
అపుడపుడూ కంగారు పడుతుంటాను

నీడ … చిక్కటి చీకటి లాంటి నీడ
రంగులు మార్చుకునే రాకాసి నీడ
తన అస్తిత్వాన్ని గుర్తించినపుడల్లా
నాకు మరింత భారంగా పరిణమించే నీడ

నీడ బయట కదా కనిపించేది
అని మీరంటున్నారు గానీ
నేను చెప్పేది నా లోపలే తిరుగాడే నీడని గురించి
అందు వలన చేత అది మీకు కనిపించదు … లేక,
మీకది కనిపించకుండా నేను జాగ్రత్త పడతాను

ఈ నీడ ఇలా నాలో ఎప్పుడు జొరబడిందో మరి ?

నా పసితనపు అమాయకపు రోజుల్లో
నాలో స్ఫటిక స్వచ్చమైన నాకు తప్ప
మరే చీకటి నీడకీ స్థానం లేని జ్ఞాపకం
పెరిగే కొద్దీ నీడలేవేవో కమ్ముకుని ఇపుడిలా
నేనొక నీడకు ఆవాసమై వుంటాను

అప్పుడప్పుడూ
ఏ ఒంటరి గదిలోనో ఒక్కడినే వున్నపుడో, లేక,
వీధి కుక్కలూ , నేనూ తప్ప
మరొక జీవి యేదీ మేల్కొని వుండని ఏ అర్థరాత్రో
ఈ నీడ నాలో జడలు విప్పి నాట్యమాడుతుంది

* * * * *

ఈ నీడని పూర్తిగా వొదిలించుకుని
నా పురా స్ఫటిక స్వచ్చ తనంతో
మీ ముందుకు రావాలనే నా ప్రయాస అంతా!

సరే గానీ
మీ లోపలి నీడ
మీకెపుడైనా తారస పడిందా ?

–      కోడూరి విజయకుమార్

painting: ANUPAM PAL

అవ్వారి నాగరాజు

నిదుర రాని రాత్రి ఒకలాంటి జీరబోయిన గొంతుకతో

వొడుస్తున్న గాయం మాదిరి, పోరాడే  గాయం మాదిరి

నిస్పృహ, చాందసం ఆవల

ఎక్కడో ప్రవాసంలో తన దాయాదులనుద్దేశిస్తూ నిరాఘాటంగా దార్వేష్ పాడుతూ  ఉన్నాడు

అతడి పాట చెవిని తాకి నెమ్మదిగా లోలోనికి  చురకత్తిలా  దిగుతున్నప్పుడు

తనలాంటి, తన కవిత్వంలాంటి ఒక తల్లి

తన తొలిప్రాయపు బిడ్డను కోల్పోయిన దుఃఖంలా

వేలి కొసలకు ఎన్నటికీ చెరగిపోని నెత్తుటి మరక

సమయం ఉపవాస మాసపు తెల్లవారుజాము-

మసీదు గోపురం చివర నుండి సన్నని వొణుకుతో జాగోమని జాగురూకపరిచే సుపరిచిత గొంతుక

ఈ రోజు ఎందుకో నా ముస్లీం మిత్రులను పేరుపేరునా కలవాలనిపిస్తోంది

ఒక వ్యధామయ ప్రయాసను దాటబోతున్న వాళ్ళలా

మృగ సదృశ్య సాయుధ హస్తం ముందర నిలబడి మరేమీ లేక వుత్తిచేతులతో తలపడబోతున్నవాళ్ళలా

ఒక్కొక్కరినీ పొదువుకొని ముఖంలో ముఖం పెట్టి పుణికి పుణికి చూడాలనిపిస్తోంది

ఒకరు పుడుతూనే పరాయితనాన్నిమోస్తున్న వాళ్ళు

వేరొకరు కాలుమోపడానికి కూడా చోటులేని  శాపగ్రస్తులు

నిర్నిద్రితమైన  దేహంతో కనలుతూ  రాకాసిబొగ్గులా  ఎగపోసుకుంటూ తెల్లవారుతున్న ఈ రాత్రి

రెండు సాదృశ్యాల నడుమ రెండు ఉనికిల నడుమ అగ్ని గోళంలా దహించుకపోతున్నప్పుడు

సింగారించిన నాలుగు అక్షరాలను కాగితాలమీద చిలకరించి  కవిత్వం రాయబోను

ఉదయాలు మరణంతో కొయ్యబారి ఆకాశానికి చావు వాసన పులుముకుంటున్నట్టూ

ఒక రోజునుంచీ ఇంకో రోజుకు దాటడానికి ఎన్ని దేహాలు కావాలో లెక్కకట్టి

ఒకానొక దానిని ఇది తొలి వికెట్టని ప్రకటించినట్టూ మాత్రమే  రాస్తాను

సరిగ్గా ఇలాంటి వేకువ జాములలోనే మొస్సాద్-రా మన ఇంటి తలుపు తట్టి

ఉమ్మడి దాడులలో  పెడరెక్కలు విరగదీసి  తలకిందులుగా వేలాడదీస్తారని రాస్తాను

గాజా – కశ్మీర్  తరుచూ పొరపడే పేర్లుగా నమోదు చేస్తాను

నేల మీద యుద్ధం తప్పనిదీ, తప్పించుకోజాలనిదీ అవుతున్న వేళలలో

విరుచుకపడే ధిక్కారాన్నే పుడమికి ప్రాణదీప్తిగా పలవరిస్తాను.

-అవ్వారి నాగరాజు

ప్రయాణమిది

మనసు ప్రాణాయామమిది

యోగత్వమా…

ప్రాణాలను ప్రేమతో సంగమించే

వేదనా యమున సమ్మోహమా…

ఒప్పుకోలేని విన్నపాలు కళ్ళబడలేని కలలు

అర్థమయ్యే పదాలు ఆశల సవ్వడులు

ఇన్నిటినీ ఇన్నాళ్ళూ మోసుకొచ్చిందీ కాలం

కొన్ని దూరాలు సృష్టిస్తూ అలుస్తాను

కొన్ని గుండెచప్పుళ్ళు వింటూ కలుస్తాను

ప్రశ్నలు సంధించే పొరపాట్లు

మనసు భూకంపాల నడుమ

కొత్త ఆలోచనల శిఖరాగ్రాలు మొలుస్తాయి

ఒక్కో చినుకు కూర్చుకుని

గుండె చప్పుడులో

ఆశల అరణ్యాలు పరుస్తాయి

నాలో నువ్వూ

భౄమధ్యం లో ఉత్తర దక్షిణం

కలల కాన్వాసులో పెనవేతల భూమధ్యరేఖలు

అంతమూ లేదు ఇది ఆదీ కాదూ

మనసు సత్యం

మోహ కోలాహలం

-జయశ్రీనాయుడు

(painting: Anupam Pal)

సగం చీకటి తనమేనా … గువ్వా

మెట్టు … పైకి జరుపు

మసి కనుపాపను గురిచూసి కొట్టు

పసుపు కొమ్ముల్ని ఆమె చేతిగాజులు దంచినట్టు

గుమ్మొచ్చి పడిపోయిన

వాన మబ్బుల్ని దంచు

అగొనే … ఏందే … గువ్వా

ఎపుడూ … సగం తీర్మానమేనా

సగం ప్రమాణమేనా

సగం మోజులేనా

పక్కనే పీఠభూమి ఉంది

దాన్ని లోయ కొండలతో దిద్దు

ఇంకొక చింతకు చెదిరి ఫో…

లేపుకు పో …

ఇంకొక పొద్దును

నన్ను కూడా ….

– సిద్ధార్థ

(‘క్రోపం’ కావాలనే వాడారు సిద్దార్థ. అచ్చు తప్పు కాదు సుమీ )

నా ఇంటిని నా ఇష్టానికే వదిలేసి
సర్దిన తీరులో తన ఇష్టాన్ని ముద్దరేసి
కాలానికి నా ఎదురుచూపు లానించి

అమ్మాయి వెళుతోంది

కట్ చేస్తే

గుండెల మీద ఆడినప్పుడు
అ ఆ లు నేర్చుకోవాలన్నానేమో
వీధిలోకి ఉరికినప్పుడు
పట్టుకుపోయేటోడొస్తాడన్నానేమో
చంకనెక్కి, చందమామని చూపినప్పుడు
తెచ్చిస్తనని, మాట తప్పానేమో
ముద్దులొలకబోసినప్పుడు
మూట గట్టుకోవడం మరిచినానేమో

కట్ చేస్తే

రెండుజడలు వేసుకొన్నప్పుడు
పేరొందే కవయిత్రి కావాలని అని వుంటాను
అక్క చున్ని వేసుకొని గొడవ పడినప్పుడు
అక్క దిక్కే మొగ్గు చూపివుంటాను
సినిమాల మీద మోజు చూపినప్పుడు
సమాజం చర్చ చేసివుంటాను
అమ్మ ఒళ్ళో తలపెట్టి గొప్పలు పోతున్నప్పుడు
నా వాటా ఏమీ లేదాని ప్రశ్నించి వుంటాను

కట్ చేస్తే

విద్యార్హతలను ఉద్యోగంతో తూచ ప్రయత్నించానేమో
టాలెంటే సర్వాధికారి, సర్వాంతర్యామి అయినప్పుడు
వీక్ పాయింట్ దగ్గర వీక్ నెస్ ని రెట్టించానేమో
సెల్ చార్జింగ్ కి కరెంట్ కోతలున్నట్లు
సెల్ రీచార్జీలకి రూల్స్ పెట్టానేమో
రుచులను, అభిరుచులను
బ్రాకెట్లో బంధించానేమో

కట్ చేస్తే

కాబోయే సరిజోడును
కలల వూహల్తో కొలుస్తున్నప్పుడు
అతిశయోక్తి నుచ్చరించి వుండొచ్చు
వయసు దాటుతోందని
ఆప్షన్ల సంఖ్య కుదించి వుండొచ్చు
కాలం కఠినంగా గడుస్తోందని
హెచ్చరికలు చేసి వుండొచ్చు
తన కాలం కఠినంగా గడుస్తోందని
కన్ను ఒత్త్తిగిల్లిన సంగతి కని,విని వుండకపోవచ్చు
కట్ చేస్తే

అమ్మాయి వెళుతోంది
ఈ భూమి నుంచి ఆ భూతలస్వర్గానికి
డాలర్ల పక్కన చేరిన ఆయన సందిట్లోకి

తను ఏమడిగినా
సృష్టించైనా ఇవ్వడానికి సిద్దమైనా
తను పూదిచ్చిన ఇంటిని
చిటికెనవేలుతోనైనా మలుపకుండా వుంచడానికే నిర్ణయించిన

ఈసారి కట్ చేయొద్దు

అయ్య చేతిలో తనను పెట్టినప్పుడు
చేతులతో పాటు మనసూ వణికింది
అరుంధతి నక్షత్రం చూపించినవాడు
అమెరికాకి రమ్మంటున్నడు

పెళ్ళి రోజున
నా ఇంటి గడప కడిగి
కడుపు తడి చేసి
కనిపెంచిన రుణం తీర్చుకొని

అమ్మాయి వెళుతోంది

రుణాలని తేర్పుకోవచ్చు
ప్రేమలని తేర్పుకోవడముంటదా…

—దాసరాజు రామారావు

ఒక ఆశ్చర్యాన్ని వేటాడుతున్నప్పుడు

ఒళ్ళు మరిచిన పరవశంలో

నువ్వు ఒంటరివే-

ఒక ఆనందాన్ని సముద్రంలా కప్పుకున్నప్పుడు

అలల వలల్లో తుళ్ళిపడే

ఒంటరి చేపవు నువ్వే-

ఒక పాట వెంట కాందిశీకుడిలా పరుగు తీసినప్పుడు

నిశ్శబ్ద అగాధంలోకి జారిపడ్డ

ఒంటరి అక్షరానివి నువ్వే-

చీకటిని తెరిచినప్పుడు

వెలుతురును మూసినప్పుడు

కాంతిరేఖల రహస్యం తెలుసుకుని మాడి మసైపోయిన

ఒంటరి మిణుగురు నువ్వే-

ఎవరినో కోరుకున్నప్పుడు

ఎవరూ కోరుకోనప్పుడు

నీ పగిలిన గాజుకన్నుకు గుచ్చుకుని వేలాడే

ఒంటరి కల… నువ్వే!

ఒక భయానికి ముక్కలుగా తెగిపోతున్నప్పుడు

వికల శకల సకలమైన ఒంటరివే నువ్వు!

ఒక విజయానికి రెక్కలతో ఎగిరిపోతున్నప్పుడు

శూన్యంలో పక్షిలానూ

నువ్వొక్కడివే-

ఒక దిగులు… నల్లని మల్లెల తీగలా పెనవేసుకున్నప్పుడు

నెత్తుటిని బిగపట్టిన గాయాల చెట్టులా

నువ్వొంటరివే…

ఒక స్వప్నం ఇసక తుపానులా

నిన్ను చీకట్లోకి విసిరిపారేసినప్పుడు

వెన్నెల ఒయాసిస్సు కోసం అర్రులు చాస్తూ

ఒక్కడివే… ఒంటరివే!

పుటకలోంచి బతుకులోకి

బతుకులోంచి చితిలోకి

చితిలోంచి చింతనలోకి

దేహంలానో

ధూపంలానో

ధూళిగానో

వెళ్తున్నప్పుడు

వెళ్ళి వస్తున్నప్పుడు

వస్తూ పోతున్నప్పుడు

ఒంటరివే…

నువ్వొంటరివే-

***

(సాయంత్రం 5.30 గం.లు, 30 జూన్, 2014)

-పసునూరు శ్రీధర్ బాబు

సన్నగానో
సందడిగానో
దిగులు వర్షం మాత్రం మొదలయ్యింది.

మనసంతా గిలిగింతలు పెట్టిన క్షణాలు
గుండెలో గుబులుగా తడుస్తూ
ఇపుడింక జ్ఞాపకాలుగా.

ఎన్నిసార్లు విసుక్కోవాలో
సూర్యుణ్ణీ, చంద్రుణ్ణీ
రమ్మనో పొమ్మనో

తడిమిన ప్రతిసారీ

నిశ్శబ్దమే నవ్వుతోంది
వెచ్చగా ఉండే వెన్నెల
కొత్తగా చలిగా.

నిస్సహాయత పలకలేని కళ్ళతో
పదే పదే రెప్పలని కసురుకొంటూ.
కమ్ముకోమనీ  తప్పుకోమని

———-

ఉన్నా లేని నేను.

-శ్రీలేఖ

-మానస చామర్తి

painting: Anupam Pal

ఆకాశం ఎప్పుడూ నిశ్శబ్దంగా

నేల చూపులు చూస్తుంది

ఏ ఓజోను పొరనో నుజ్జు చేసుకుంటూ

ఓ పిడుగు లా బద్దలవక ముందు.

ధరియిత్రీ  అంతే నిశ్శబ్దం ధరిస్తుంది

వత్తిళ్ళకు మట్టి వలువల పొరలు

పిగిలి నలు చెరగులూ

పెను ప్రకంపనగా కదలక ముందు.

మలయానిలమెప్పుడూ

మంద్రంగానే వీస్తుంది

బ్రద్దలవుతున్న బండలమధ్యగా

వడగాలి సుడిరేగక ముందు.

ఓ లావణ్య సలిల ధార

దీనాతి దీనంగానే పారుతుంది.

తనలో  కరిగించుకున్న

హిమసైన్యంతో మున్ముందుకు హోరెత్తకముందు

నిప్పురవ్వ సవ్వడి సేయక

తుళ్ళి తుళ్ళి పిల్లి గంతులేస్తుంది

ఇంధనాన్ని  మింగి అగ్నికీలగా

నింగిదిశగా రాజుకునే ముందు

ఓ జ్ఞాని

మౌనిలానే ఉంటాడు

లేచి అరాచకత్వంపై

విరుచుకు పడేముందు

అందుకేనేమో –

నిశ్శబ్దం నేనైతే

శబ్దం నా ఆవిష్కరణం

– వర్చస్వి

తళతళలాడింది నీ గది: ఆనాడు. అప్పుడు, ఇంకా మబ్బు పట్టక మునుపు –

నీకు నచ్చిన

అగరొత్తులను వెలిగించి నువ్వు కూర్చుని ఉంటే, నీ చుట్టూతా

నిన్ను చుట్టుకునే

సన్నటి, పొగల అల్లికలు.

అవి, నా చేతివేళ్ళు  అయితే బావుండునని ఊహించాను నేను, ఆనాడు:

అప్పుడు

చిరుగాలికి, చిన్నగా కదిలాయి

కర్టెన్లూ, నేలపై నువ్వు చదివి ఉంచిన దినపత్రికలూ, నువ్వు రాసుకున్న

కాగితాలూ

పచ్చిక వలే

నీ ముఖం చుట్టూ ఒదిగిన నీ శిరోజాలూ, చివరిగా నేనూనూ. “కొమ్మల్లోంచి

ఒక గూడు రాలిపోయింది

సరిగ్గా

ఇటువంటి

వానాకాలపు మసక దినాన్నే. చితికిపోయాయి గుడ్లు – వాటి చుట్టూ

గిరికీలు కొట్టీ కొట్టీ

అలసిపోయాయి

రెక్కలు. తెలుసా నీకు?

అమ్మ ఏడ్చింది ఆ రోజే ” అని చెప్పాను నేను. “నాకు తెలుసు” అని అన్నావు

తిరిగి పొందికగా నీ గదిని

సర్దుకుంటూ నువ్వు:

నేలపై పరచిన తివాచీ, తిరిగిన ప్రదేశాల జ్ఞాపకార్ధం కొనుక్కు వచ్చిన బొమ్మలూ

పింగాణీ పాత్రలూ

ఓ వెదురు వేణువూ

ఇంకా సముద్రపు తీరం నుంచి నువ్వు ఏరుకొచ్చుకుని దాచుకున్న శంఖమూనూ.

ఇక నేనూ పొందికగా

ఆ వస్తువుల మధ్య

సర్ధబడీ, అమర్చబడీ, బొమ్మగా మార్చబడీ నువ్వు ముచ్చటగా చూసుకుంటున్నప్పుడు

ఎక్కడో అలలు

తెగిపడే వాసన –

తీరాలలో అవిసె చెట్ల హోరు. ఒడ్డున కట్టివేయబడిన పడవలు అలజడిగా కొట్టుకులాడే

తీరు. కళ్ళల్లో కొంత

ఇసుకా, ఉప్పనీరూ-

మరి, తళతళలాడి

ఆనక మబ్బుపట్టి, ఈదురు గాలికి ఆకులూ, పూవులూ, ధూళీ రాలడం మొదలయ్యిన

ఆనాటి నీ గదిలో

ఇక ఇప్పటికీ ఒక వాన కురుస్తూనే ఉందా?

– శ్రీకాంత్

కె. గీత

చిన్ననాటి మిత్రురాల్ని

ఇన్నేళ్లకి చూసేక

ఏ బరువూ, బాదరబందీ లేని

తూనీగ రోజులు జ్ఞాపకం వచ్చాయి

నచ్చినప్పుడు హాయిగా ముసుగుతన్ని

నిద్రపోగలిగిన, నిద్రపోయిన రోజులు

జ్ఞాపకం వచ్చాయి

చిన్ననాటి చిక్కుడు పాదు

గులాబీ మొక్కలు

సన్నజాజి పందిరి

కళ్లకు కట్టాయి

అక్కడే ఎక్కడో

పుస్తకాల అరల్లో చిక్కుకున్న

మా అలిబిల్లి ఉత్తరాలు

పుస్తకాల అట్టలో

పిల్లలు పెడుతుందనుకున్న

నెమలీక

మనసు నుండి వద్దన్నా

చెరగకున్నాయి

మేం కోతులమై వీర విహారం చేసిన జాంచెట్టు

అందని ఎత్తుకెదిగి పోయిన కొబ్బరి చెట్టు

మమ్మల్ని చూసి

అలానే భయపడుతున్నాయి

నీళ్ల బిందెనెత్తేసిన చెరువు మెట్లు

గొబ్బి పూల పొదల్లో గుచ్చుకున్న ముళ్లు

అలానే పరిహసిస్తూ ఉన్నాయి

పుట్టిన రోజు నాడు

నెచ్చెలి కట్టి తెచ్చిన

కనకాంబరం మాలని

గీతాంజలి మొదటి పేజీలోని

తన ముత్యాల చేతి రాతని

ఇన్నేళ్లు భద్రంగా దాచిన

మా ఇనుప బీరువా ప్రశంసపు చూపు

నేస్తం చెమ్మగిల్లిన చూపయ్యింది

ఇంట్లో పోయాయని అబద్ధం చెప్పి

తెలిసో తెలీకో

చెలికి బహుమతిచ్చేసిన

ఇత్తడి జడగంటలు

ఇప్పటికీ మురిపెంగా దాచుకున్న

తన వస్తువుల పెట్టె కిర్రుమన్న శబ్దం

నా గుండె చప్పుడయ్యింది

జాబిల్లి వెన్నెట్లో డాబా మీద చెప్పుకున్న కబుర్లు

జాజిమల్లెలు చెరిసగం తలల్లో తురుముకున్న క్షణాలు

ఇళ్ల వాకిళ్లలో కలిసి వేసిన కళ్లాపి ముగ్గు

పెరటి నూతి గట్టు కింద నమిలి ఊసిన చెరుకు తుక్కు

అన్నీఅన్నీ…విచిత్రంగా

మేం నడుస్తున్న ప్రతీ చోటా

ప్రత్యక్షమవుతూ ఉన్నాయి

అదేమిటో ఎప్పుడూ జ్ఞాపకం రాని నా వయస్సు

ఈ పుట్టిన రోజు నాడు

చిన్ననాటి మిత్రురాల్ని చూసేక జ్ఞాపకం వచ్చింది

ఆరిందాల్లా కబుర్లు చెప్తూ

సరి కొత్త యౌవనం దాల్చి

మమ్మల్ని మేం అద్దం లో చూసుకున్నట్లు

అచ్చం ఒకప్పటి మాలా

చెంగున గెంతుతున్న నేస్తం కూతుళ్ళని చూసేక జ్ఞాపకం వచ్చింది

రంగెయ్యని తన  జుట్టుని

జీవిత పర్యంతం కాయకష్టం

ముడుతలు వార్చిన  తన చెంపల్ని చూసేక

నా వయస్సేమిటో జ్ఞాపకం వచ్చింది.

-కె.గీత

painting: Anupam Pal (India)

మూడేండ్ల మనుమరాలు
మూడు రోజుల కోసం
ఎండకాలం వానలా వచ్చిపోయింది

ఆ మూడు రోజులు
ఇల్లంతా సీతాకోకచిలుకల సందడి
రామచిలుకల పలుకులు

మనుమరాలు లేని ఇల్లు
ఇప్పుడు పచ్చని చెట్టును కోల్పోయిన
దిక్కులేని పక్షి అయ్యింది

2
ఎప్పుడూ లేంది
వేసవి సెలవుల కోసం
మల్లె మనసుతో ఇంటికి వచ్చాడు

అయితే ‘పొగో’ ఛానల్‌
లేకుంటే ‘కామెడీ’ ఛానల్‌
చూస్తూ తనలో తానే నవ్వుతాడు
మరొకసారి చప్పట్లు కొడతాడు

సాయంత్రం
వాన మొగులైంది
ఉరుములు మెరుపులు గాలి దుమారం
కరెంటు పోయింది

ఆకాశం జల ఖజానా నుంచి
దయతో వాన కురుస్తుంది

మా మనుమడు వారించినా
వర్షంలో బుద్ధితీరా తడుస్తూ
అలౌకికంగా కేరింతలు కొడుతున్నాడు

వాన నన్ను ఖైదీని చేస్తే
మనుమనికి గొప్ప స్వేచ్ఛనిచ్చింది
సాన్పు తడుపుకు
వాతావరణమంతా
అద్భుతంగా వాన వాసనతో నిండిపోయింది

         -జూకంటి జగన్నాథం

మాటలసందడిలో తటాలున ఆమెతో అంటావు
నీ నవ్వు కొండల్లో పరుగులు తీసే పలుచని గాలిలా వుంటుందని
పలుచనిగాలీ, మాటల సెలయేరూ ఉన్నట్లుండి
చిత్రపటంలోని దృశ్యంలా ఆగిపోతాయి

కవీ, ఏం మనిషివి నువ్వు
ప్రపంచాన్ని మొరటుగా వర్ణించడం మాని
రహస్యంగా, రహస్యమంత సున్నితంగా ప్రేమించటం
ఎప్పటికి నేర్చుకొంటావని నిన్ను నువ్వు నిందించుకొంటావు

తాకితేనే కాని, పదాల్లోకి ఒంపితేనే కాని
నీ చుట్టూ వున్న అందాన్నీ, ఆనందాన్నీ
అనుభవించాననిపించదు నీకు

నిజానికి, వాటిని తాకకముందటి
వివశత్వ క్షణాల్లో మాత్రమే నువు జీవించి వుంటావు
తాకుతున్నపుడల్లా నిన్ను మరికాస్త కోల్పోతావు

పసిబిడ్డల పాలనవ్వులకన్నా సరళంగా
జీవితం తననితాను ప్రకటించుకొంటూనే వుంటుంది ప్రతిక్షణం
నీకో ముఖం వుందని అద్దంచెబితే తప్ప తెలుసుకోలేని నువ్వు
లోకంలోని ప్రతిబింబాల వెంట పరుగుపెడుతూ
జీవితాన్ని తెలుసుకోవాలని చూస్తావు

ఆమె కోల్పోయిన నవ్వుని మళ్ళీ ఆమెకి ఇవ్వగలవా

-బివివి ప్రసాద్

-నిశీధి

చిత్ర సౌజన్యం: ఏలే లక్ష్మణ్

అవ్వారి నాగరాజు

దారి చెదరిన ఒక ఒంటరి పక్షి తెల్లని తన రెక్కలు చాచి

చుక్కలు కాసిన ఆకాశంలో వెతుకుతుంటుంది

ఒక దిక్కు మరొక దిక్కులోనికి ముడుచుక పడుకొనే జాము

కలయతిరిగి కలయతిరిగి

ఎక్కడ తండ్రీ నీ గూడు

నీలినీలి చీకటిలో ఎక్కడ తండ్రీ నీ తెన్ను

పగటి ఎండలో దూసర వర్ణపు వేడిలో వొదిగి వొదిగి దేహాన్ని ఏ చెట్టుకొమ్మకో వేలాడదీసి

క్రమంగా వివర్ణితమై ఒక కెంజాయ ముఖాన్ని చరుస్తున్నపుడు

నీకు గూడు గురుతుకొస్తుంది

దిగ్మండలం మీద చెదురుతున్న పొడలా దారి గురుతుకొస్తుంది

ఆకాశపు నీలిమ కింద

చుక్కల లేవెలుతురు క్రీనీడల కింద

నీ పూర్వీకులు తిరిగిన జాడల వాసన గురుతుకొస్తుంది

నీలాగే ఇప్పటి నీలాగే తిరిగి తిరిగి లోకం ముంగిట ఒక్క స్మృతినీ మిగిల్చుకోని కఠినాతి కఠినమైన మొరటు మనుషులు

ఆకాశం నుండి నేల వరకూ అనేకానేక లోకాలను తమ నిట్టూరుపులపై నిలబెట్టిన వాళ్ళు

అలుముకపోయిన చీకటిలో ఎక్కడో వెలుతురు

అలసిన నీ రెప్పల వీవెనల కింద వూటలా చెమరింపుల చల్లని తడి

తిరిగి తిరిగి ఇక అప్పుడు

దేహపు ఆవరణలలో పసికందులా రాత్రి నిదురపోతున్నప్పుడు

రెక్కల మీద చేతులు చాచుక ఆకాశం విస్తరిస్తున్నప్పుడు

కదిలినప్పుడల్లా సలుపుతున్న నొప్పిలా పక్షి ఎగురుతునే ఉంటుంది.

-అవ్వారి నాగరాజు