ఛాయ! 

 

damayanti

ఒక్కఉదట్న నిద్రలోంచి  లేచి కుర్చుంది వర్ధనమ్మ.  మంచంపట్టీల  మీద చేతులు  ఆన్చి,  కాసేపటి దాకా అలానే  తలొంచుకుని వుండిపోయింది.   పీడకలకి గుండెలు దడదడా కొట్టుకుంటోంటే,  కళ్ళు నులుముకుంటూ ఆత్రంగా చూసింది – ఎదురుగా  వున్న బెడ్ కేసి.

కోడలు అటుపక్కకి తిరిగి, పొట్టలోకి   కాళ్ళు ముడుచుకు పడుకుని కనిపించింది !  హమ్మయ్య అనుకుంది.

ఒకప్పుడు – మెలి తిరిగిన ఏటి పాయలా  థళథళామంటుండేది.  మిలమిలా మెరిసిపోతుండేది. ఈ నాడు –  గ్రీష్మతాపాగ్నికి   ఇంకిపోయిన  జీవ నది కి తాను ఆన వాలు అన్నట్టు – ఒక   ఇసుక చారలా మిగిలిపోయింది.

  వసంతాన్ని చూసిన రెండు కళ్ళే, శిశిరాన్నీ చూస్తాయి.  కానీ, ఒక్క హృదయమే భిన్నంగా స్పందిస్తుంది.

 అవును మరికన్నీళ్ళుఖేదంలో వస్తాయి. సంతోషం లోనూ వస్తాయి. అయినా, రుచి వేరు కాదూ?

కలల్లోనూ, కనులెదుటనూ కోడలి దీన రూపం  – ఒక  వీడని  వెతలా  ఆవిణ్ని వెంటాడుతూనే వుంది.   ఒక్కోసారి  ఆ కల ప్రభావం ఎంత తీవ్రంగా వుంటుందంటే  – ఆ  ధాటికి    ఊపిరి అందక ప్రాణం ఉక్కిరిబిక్కిరైపోతుంది.  ఇప్పుడామె ఉన్న పరిస్థితి అదే!  ముఖాన పట్టిన చెమటని చీర కొంగుతో అద్దుకుని,    వొణుకుతున్న కాళ్ళతో మెల్లగా మంచం మీంచి లేచింది.  తలుపు తీసుకుని, ప్రధాన ద్వారం బయట..  మెట్ల పక్కని అరుగు మీద కొచ్చి చతికిలబడింది.

భాద్రపద మాసం,  కృష్ణ పక్షం .   కాంతిని కోల్పోతున్న చంద్రుడు – ఆకాశంలో నిశ్శబ్దంగా వెలుగుతున్నాడు.  కొడికడుతున్న  దీపంలా.  అసలే జారిపోతున్న ప్రాణం. పై నించి, నల్లమేఘాల వధం లో కొట్టుమిట్టాడుతున్నట్టుంది  అతని పరిస్థితి.

వుండుండి విసరిసరి  వీస్తున్న  కొబ్బరి చెట్ల   గాలొచ్చి ఒంటికి తాకడంతో  కాస్త నిదానించింది ఆ పెద్ద ప్రాణం.

అప్పటికి – కాస్త  గుండె వేగం గా కొట్టుకోవడం ఆగింది. కానీ, శరీరం కుదు టపడినంత  తేలిక గా  మనసు కుదుటపడుతుందా? లేదు.

ఎవరికి చెప్పుకోలేని  మానసిక వ్యధ. ఆ ముసలి గుండె ఒంటరిగా మోయలేని  భారపు మూట గా మారింది.

పెళ్ళి కాని కూతురు – తల్లి గుండెల మీద కుంపటంటారు! కానీ, నరకమనుభవించే కోడలు గుండెల మీద నిప్పుల గుండం అని ఎంతమందికి  తెలుసు?  అనుభవించే తనకు తప్ప!

వొద్దువొద్దనుకున్నా మరచిపోలేని గతం మళ్ళీ కళ్ళముందుకొచ్చింది.

ఆ రోజు ఎంత చేదైనా రోజంటే – తమ జీవితాల్ని చిందరవందర చేసిన రోజు. ఒక పూల తోటలాంటి ఈ ఇంటిని  అమాంతం   శ్మశానం చేసి పోయిన రోజు!

ఆవాళ ఏమైందంటే!

*****

ఊరంతా గుప్ఫుమ్మన్న  ఆ వార్త  వాళ్ళ చెవుల కీ సోకిన  క్షణం – తల కొట్టేసినంత పనయింది  వర్ధనమ్మకి. నిలువునా నరికిన చెట్టులా కూలిపొయింది.  రేపు బయట నలుగురిలో మొఖమెత్తుకుని తిరగడం ఎలా అనే మాట అలా వుంచి, ఈ క్షణం  ఇప్పుడు..తను –  కోడలి వైపెలా కన్నెత్తి ఎలా చూడగల ద నేది పెద్ద ప్రశ్న గా మారింది.  సిగ్గుతో కాదు. భయం తో అంతకంటే కాదు. ఇంకొకటి..ఇంకొకటుంది అదే..సాటి స్త్రీగా ..  ఆమెకేమని జవాబివ్వగలదని?  ఏం సమధానపరచి ఓదార్చగలదనీ?

వెంటనే పూజ గదిలోకెళ్ళి తలుపులుమూసుకుంది. అలా ఏడుస్తూ..ధ్యానిస్తూ..దేవుణ్ణి శపిస్తూ..ఎలా గడిచిందో కాలం!’ తనే ఇలా డీలా పడిపోతే, పాపం! దాన్నెవరు సముదాయిస్తారూ?’ అనుకుంటూ మెల్లగా లేచి హాల్లోకొచ్చింది. మిట్ట  మధ్యాహ్న మైనట్టు చూపిస్తోంది గడియారం. ఆమె కళ్ళు –  కోడలి కోసం ఇల్లంతా వెదుకుతున్నాయి. ఏ మూల ముడుచుకునిపోయి, శోకభారంతో కుంగుతోందా అని!

అంగుళంగుళం కటిక నిశ్శబ్దాన్ని ముసుగేసుకున్న ఆ బంగళా  ఆమెకాక్షణంలో భూతాల కొంపలా అనిపించింది.

అందుకే అంటారు.ఇల్లంటే ప్రేమిచిన హృదయం. అదే మనిషిలోంచి వెళ్ళిపోయినప్పుడు ఏం మిగులుతుందనీ?  ఇప్పుడిక – పాడుపడ్డ గూడేనా?

‘జ..ము..నా..’ పిలిచాననుకుంది. గొంతు పెగలందే!

“ఏమిటత్తయ్యగారూ? ఇలా నిలబడిపోయారు?” వెనకనించి వినిపిస్తున్న కోడలి మాటలకి గిరిక్కున అటు తిరిగి చూసింది.

జమున తల స్నానం చేసి,  నీళ్ళు కారుతున్న తడి బట్టలతో పూజ గదిలోకెళ్తోంది.

ఇంత మిట్ట మధ్యాన్నపు వేళ..తల స్నానమా? ఏదో చావు కబురు విన్నట్టు…మైల విడిచినట్టు..?  ఆమెకర్ధమైంది. పూర్తిగా అర్ధమైంది. ముడుచుకున్న  భృకుటి విడివడ్డాక నిస్సత్తువగా  సోఫాలో కూలబడిపోయింది. కోడలి ప్రవర్తన అంతుబట్టడం లేదు.

లేదు..ఈ ప్రశాంతత ఎంత భయానక ప్రళయానికి దారితీస్తుందా అని వొణికిపోతోంది !

తన నింత వేదన కి గురిచేసిన  కొడుకు మీద ఆమెకి మొట్టమొదటి సారిగా విరక్తి కలిగింది.

అది మామూలు విరక్తి కాదు. జుగుప్సతోకూడిన విరక్తి కలిగింది.

బంగారం లాంటి పిల్లని వెదికి వెదికి తీసుకొచ్చి పెళ్ళి చేసింది. ఈ ఇల్లు తనదని, వీళ్లంతా తన వాళ్ళని తమని కలుపుకుని,  తమతో కలిసి, ఈ ఇంటిని తన మమతానురాగాలతో బంగారు దీపాలు వెలిగించిన పుత్తడి బొమ్మ-  జమున! చందమామ లాంటి  కొడుకుని కని ఇచ్చింది. అలాంటి   ఇల్లాలికా వీడు  – ఇంత ద్రోహం చేసిందీ?

ఎవర్తినో  తీసుకొచ్చి, నడి బజార్లో కాపురం పెడతాడా? సిగ్గు లేదు? తమ బ్రతుకులేమౌతాయనే ఆలోచనా జ్ఞానం లేదూ? కుల యశస్సును, వంశ ప్రతిష్టను కాలరాచే పుత్రుణ్ని కలిగి వుంటం కన్నా, అసలు కొడుకే లేకపోవడం మేలేమో!   కంటి తడి  ఆరకుండా ఏడుస్తోంది – కోడలి గురించి పరితాపం చెందుతోంది. ‘పిచ్చిది ఏమౌతుందా ‘అని.

ఒక అత్త గారు ఇలా తన  కోడలి కోసం దుఖించడం..వింతే కదూ?

***

వర్ధనమ్మ కొడుకు పేరు – చక్రవర్తి. అతనిది  గిల్ట్ నగల వ్యాపారం. తయారు చేసిన నగలను చిన్నా చితకా దేవాలయాల నించి పెద్దపెద్ద క్షేత్రాల కు సరఫరా చేస్తుంటాడు.   పర్వ దినాల్లో దేవుళ్ళ ప్రత్యేక అలంకరణల కై ఘనమైన నగల్ని స్పెషల్ గా తయారు చేసి సప్లై చేస్తుండేవాడు. అందుకు తగిన వర్క్ షా ప్, వూళ్ళొనే వుంది.  చేతికింద పనివాళ్ళుండేవాళ్ళు.  నగల తయారీ దనం లో కొత్తదనం, కళాత్మకత ఉట్టిపడుంటం తో  ఇతని పేరు –  ఊరూ వాడలతో బాటు చుట్టుపక్క ప్రాంతాలలోనూ మారుమ్రోగింది.  వ్యాపారాన్ని వృధ్ధి చేసుకునే ప్రయత్నం లో అనేక నాటక సంస్థల నిర్వాహకుల దగ్గర కు వెళ్ళి స్వయంగా  పరిచయం చేసుకుని, బిజినెస్ తెచ్చుకునేవాడు నటులు ధరించే  .  ఆ యా  పాత్రలను  దృష్టిలో వుంచుకుని   తన సృజనాత్మకత  ఉట్టిపడేలా నగలను డిజైన్ చేసిచ్చేవాడు.  రెఫెరెన్సుల  కోసం పుస్తకాలు వెదికి పట్టుకునే వాడు.  కిరీటాలు, గదలు, మెడ లో ధరించే రకరకాల  రంగు రాళ్ళ హారాలు,  ఉంగరాలు, పతకాలు, వడ్డాణాలు, కంకణాలు, వంకీలు నెక్లెస్సులు, అన్నీ  ఆర్భాటం గా గొప్ప హంగుతో  కనిపించి, మెరిపించేవి గా వుండేవి.

వ్యాపారం నిమిత్తమై  వూళ్ళు తిరుగుతుండే వాడు. అలా అలా ఇతని ప్రాభవం సినిమాలకూ పాకింది.  వాళ్ళ తో పరిచయాలేర్పడ్డాయి.మద్రాస్ లో –  అక్కడే ఒక ప్రధాన షో రూం ఓపెన్ చేసాడు. నిర్మాత దర్శకులు తాము నిర్మించే  పౌరాణిక , జానపద చిత్రాల కు చక్రవర్తి నే ఎంచుకునే స్థాయికి ఎదిగాడు. అతని పనితనం అంత  ప్రత్యేకం గా వుండేది. సినిమా షూటింగ్ లకు  సెట్స్ మీద కి వెళ్తుండేవాడు.

ఎలా పరిచయమైందో ఏమో, దేవమ్మ ట..ఏకంగా పెళ్లి చేసుకుని తీసుకొచ్చేశాడు ఊళ్ళోకి. తీసుకొచ్చి,  సరిగ్గా   ఊరి నడిబొడ్డున  ఇల్లు తీసుకుని కాపురం పెట్టాడు.

ధనం వల్ల కలిగే అహం ఎంత బలమైనదంటే – తన పతనానికి తానే  కారణమయ్యేంత!

కన్నూ మిన్నూ కానరాని తొందరపాటు నిర్ణయాల వల్ల తనని అంటిపెట్టుకుని జీవించే వారి జీవితాలెంత అతలాకుతలమౌతాయో అప్పుడా అవేశంలో వారికి అర్ధంకాదు. వాటి విషఫలితాలు అనుభవించేటప్పుడు  తప్ప!

మిన్ను విరిగి మీదపడ్డ వార్త తో వర్ధనమ్మ వొంగిపోతే, చిత్రంగా, జమున మాత్రం నిఠారై నిలబడింది.  శరీరమైనా, మనసైనా భరించే స్థాయికి మించి గాయమైనప్పుడు ఆ నొప్పి వెంటనే తెలీదు.

గొడ్డలి దెబ్బలు తింటూ కూడా వృక్షం నిలబడే వుంటుంది.

‘వీడు చేసిన వెధవ పనికి  ఆమె ఇల్లు విడిచి వెళ్ళిపోతుందేమో, తల్లి తండ్రులు వచ్చి  తీసుకెళ్ళిపోతారేమో, లేక ఆమే విడాకులు తీసుకుని   శాశ్వతంగా  విడిపోతుందేమో..లేదా నలుగురిలో అల్లరి చేస్తుందేమో,  వీధికెక్కుతుందేమో !’అని   తలదిరిగే   గందరగోళ  ఆలోచనలతో ఉక్కిరిబిక్కిరౌతున్న వర్ధనమ్మకి – పెరటి  బావి దగ్గర తల స్నానం చేసొచ్చిన కోడలు ఒక   ఆశ్చర్యార్ధకంగా , కాదు అర్ధం కాని జవాబులా తోచింది. అమెనలా చూసి నిర్వుణ్ణురాలైంది!   మాట రాని కొయ్యబొమ్మైంది.

క్రమం గా – కోడలి మనసుని చదవడానికి ప్రయత్నించ సాగింది.

***

అనుకున్నట్టుగానే ఆమె తరఫు  పెద్దలొచ్చారు.  ఇంట్లో జనం మూగారు. చిన్న పంచాయితీ పెట్టారు.

వర్ధనమ్మ చూస్తుండిపోయింది. న్యాయం చెప్పాలంటూ ఆవిణ్ణి నిలదీస్తూ.. కొడుకు మీద నిప్పులు కురిపించారు మాటలతో.

అప్పుడు జమున అడ్డొచ్చి, “ఆవిడ కి ఈ గొడవతో సంబంధం లేదు. ఆవిణ్ణి మీరేమీ అడగడానికి వీల్లేదు” అంటూ జవాబిచ్చింది.   ఆ మాటలకి –  ఆమె కళ్ళల్లోకి చూసింది కన్నీళ్ళతో. అది కృతజ్ఞతో..ఏమో..తెలీదు.

కన్న పిల్లలు తల్లి తండ్రులకి గర్వ కారణం గా నిలవకపోయినా ఫర్వాలేదు కానీ, ఇలా నలుగురిలో నిలదీయించే దుస్థితికి తీసుకురాకూడదు.

అప్పుడే వచ్చాడు చక్రవర్తి.  అతన్ని చూస్తూచూస్తూనే  ఆ తల్లి తలొంచుకుంది. జమున  చూపులు తిప్పుకుని, తన నిర్ణయం చెప్పింది. స్థిరంగా, చాలా బిగ్గర గా కూడా!

“ – నేనీ గడప దాటి ఎక్కడికీ వెళ్ళను. వెళ్ళలేను. ఇదే నా ఇల్లు.  నా చివరి ఊపిరి దాకా ఇక్కడే వుంటాను. ఎలా పోయినా ఫర్వాలేదు  నా ప్రాణం మాత్రం ఇక్కడ పోవాల్సిందే. నేను ఏ తప్పు చేయలేదు. నాలో ఏ దోషమూ లేదు.  నేనెందుకు  విడాకులు తీసుకోవాలి? ’ జమున డైవోర్సీ’అని అనిపించుకోవడానికా  నేనీ వివాహం చేసుకుందీ?

నా జీవితంలో జరగరాని ఘోరమే జరిగింది.  అన్యాయమే జరిగింది.  తిరిగి ఎవ్వరూ న్యాయం చేకూర్చలేనంత  అన్యాయమే జరిగింది. నేను తట్టుకులేని గా..య మే ఇది.” ఆమె గొంతు లో సుడి రేగి ఆగింది.

అయినా వదలి పోలేను.   ఎందుకంటే,  నా  కన్న బిడ్డ వున్నాడు. వాడి పేరుకి ముందు  ఈ  ఇంటి పేరుంది. వాణ్ణి చూసి మురిసే బామ్మ వుంది.  ముద్దు చేసే మేనత్తలున్నారు.  ఈ కుటుంబం  చాలు. వాడు ఆనందంగా బ్రతకడానికి. నాకింతే ప్రాప్తమనుకుంటాను. దయచేసి, ఇంకెవ్వరూ నన్నేమీ అడగొద్దు. ఏ తీర్పులూ చెప్పొద్దు.” ఉబి కొస్తున్న  దుఖాన్ని  ఆపుకుంటూ,  చీర చెంగుని నోటికడ్డుపెట్టుకుంది.

వర్ధనమ్మ తలొంచుకుని  తదేకంగా నేలని చూస్తోంది.   భూమి రెండుగా చీలితే బావుణ్ణు.  ఉన్నపళం గా  ఎవరికీ కనిపించకుండా అందులోకెళ్ళి దాక్కోవాలనుంది.  ఇంట్లో  పెద్దవాళ్ళకి   న్యాయాన్యాయాల జ్ఞానం వున్నప్పుడే –   కుటుంబంలో స్త్రీలకి నైతిక న్యాయం జరుగుతుంది.  అందుకే, ఆ దేవుడు –  ధర్మానికి స్త్రీ పేరు పెట్టి, ‘ధర్మ దేవత’ అని పిలిచాడు.

స్త్రీ మానసిక అశాంతుల్ని కుటుంబమే అర్ధం చేసుకోక పోతే,  ఇక సమాజమేం అర్ధం చేసుకుని ఆదరిస్తుంది?

ద్రౌపది అవమానం అన్యాయమని పెద్దలు ధిక్కరించి  అడ్డుకోనందుకే కదూ?  కురుక్షేత్ర యుధ్ధం జరిగిందీ?

సూది పడితే వినిపించేంత నిశ్శబ్దం అలుముకుంది అక్కడ.

ఇక వినాల్సిందేమీ లేదు, అన్నట్టు ముందుగా –  చక్రవర్తి లేచాడు అక్కణ్ణించి.  గెలిచిన వాడిలా ఛాతీ విరుచుకుని,    తలెగరేసుకుంటూ  లోపలకెళ్ళిపోయాడు. తనెవరికీ జవాబు చెప్పాల్సిన పని లేదని అంతకు  ముందే సెలవివ్వడం తో ఎవ్వరూ అతన్ని ప్రశ్నించే సాహసం చేయలేదు.

తల్లితండ్రులు కూడా, ఆమెని వచ్చేయమంటున్నారే తప్ప, ఆమె  గాయానికి బాధ్యులైన వారికి శిక్ష ఏమిటన్నది ఎవరూ నోరిప్పి అడగడం లేదు. మన  వివాహ వ్యవస్థ లో మొగుడూ పెళ్ళాలిద్దరూ సమానమే అయినా అధిక అసమానురాలు  మాత్రం భార్యే!  ఇప్పటికీనూ ఇంతే!

వచ్చినవాళ్ళందరూ మెల్ల మెల్లగా  ఎక్కడి వాళ్లక్కడ సర్దుకున్నారు. వెళ్తూ వెళ్తూ జమున తల్లి – వర్ధనమ్మకి అప్పచెబుతూ  “వదిన గారు! దాని ఖర్మ అది అనుభవిస్తానంటోంది..బంగారం లాటి పిల్ల ని ఇలాటి.. వాడి..” అంటూ ఆగి,  తనని తాను  సంబాళించుకుంటూ , మళ్ళీ చెప్పింది అభ్యర్ధన గా.. “అమ్మాయిని ఒక కంట కనిపెట్టుకునుండండి వదిన గారు! దానికేదైనా అయితే ఈ కన్న కడుపు తట్టుకోలేదు.  మీరెప్పుడు కబురు పెడితే అప్పుడొచ్చి అమ్మాయిని తీసికెళ్తాను..” ఏక ధాటిగా ఏడుస్తూ చెప్పింది.

తలూపింది వర్ధనమ్మ. అలాటి దుర్భర పరిస్థితుల్లో కన్నతల్లి పడే క్షోభ ఏమిటొ, ఎలాటిదో ఆమె అర్ధం చేసుకోగలదు. ఆమె కూడా ఆడపిల్లను కన్న తల్లే కాబట్టి.

చిత్రమేమిటంటె – ఇంత జరుగుతున్నా, ఆవిడ పన్నెత్తి ఒక్క మాటా మాట్లాడలేదు. నోరేసుకుని,  డబాయించి, కొడుకుని వెనకేసుకొచ్చే ప్రయత్నమేమీ చేయలేదు. అందరి అత్తల్లా..కొడుకు చేసిన పాపపు పనికి కోడలే కారణమని దుమ్మెత్తి ధూళిపోసే  దుర్మార్గపు యోచనైనా  చేయలేదు.

పైపెచ్చు, రేపట్నించి కోడలు   తమతో కలిసి వుంటుందని తెలిసాక మాత్రం పోయిన ప్రాణం తిరిగొచ్చినట్టైంది ఆవిడకి.  కానీ అప్పుడామెకి తెలీలేదు.  కోడల్ని చూడరాని స్థితిలో  చూస్తూ   మానసిక క్షోభని అనుభవించాల్సిన నరకపు స్థితి ఒకటి ఎదురవ్వబోతోందని. అదే  గనక ఊహించి వుంటే ఆవిడ ఈ ఒప్పందానికి అంగీకరించేది కాదేమో. అయితే ఆ విషయం –  ఆ తర్వాత గడిచిన రోజులకి  కదా, ఆవిడకి తెలిసింది!

***

జమున జీవన విధానం మారింది. రాత్రి మూడో ఝాము కంటె ముందే నిద్రలేచి స్నానం, పూజలు, నైవేద్యాలు కానిచ్చేస్తోంది. ఎంత చలి కాలమైనా, వడగళ్ల వానా కాలమైనా ఆమె పధ్ధతి  ఆమెదే!

ప్రతిరోజూ తల స్నానాలే! తడిజుట్టు ముడి –  వీపు మీదొక అలంకారమైపోయింది.  ఏదో సాకు చెబుతుంది, ఏకాదశనో, ద్వాదశనో, ఉత్తారాయణారంభమనో దక్షిణాయనానికి అంతిమ దినమనో .. వంకలకి అర్ధం వుండేది కాదు.  పౌర్ణమీ అమావాస్య ల దీక్షలు కఠినంగా పాటించేది.  ఉపవాసాలతో – శరీరం సగమైంది.

రాత్రిళ్ళు తనతో పాటు పిండి తింటుంటే..అడిగింది. “నీకెందుకే, ఈ చప్పటి తిండి? కమ్మగా అన్నం లో ఇంత   పప్పేసుకుని,   ఆవకాయ ముద్దతో పెరుగు నంజుకుని తినరాదూ? “ అంటూ ప్రేమగా కోప్పడింది.

కొన్ని క్షణాల  తర్వాత చెప్పింది జమున. “మీకూ నాకూ తేడా లేదు అత్తయ్యగారు. మీరూ నేనూ ఒకటే..” అంటూ ఒక పిచ్చి నవ్వు నవ్వింది.

తెల్లబోయి చూసింది కోడలి వైపు, రంగు వెలిసిన ఆ నవ్వువెనక  అంతర్భావం ఏవిటో  ఆ రాత్రి జరిగిన సంఘటనతో కానీ పూర్తి అవగాహన కాలేదు.

*****

ఆ రాత్రీ ఇలానే…నల్ల రాతి అరుగుమీదకొచ్చి కుర్చుంది. ఎంతకీ నిద్ర పట్టక.

చుట్టూ చీకటి.  గుయ్ గుయ్ మని శబ్దమేదో తనకు తోడుగా వచ్చి నిలిచింది.  వీధి దీపం ఆరిపోవడం తో కన్ను పొడుచుకున్నా బయటేమీ  కానరావడం లేదు. దూరం నించి  కుక్కల అరుపు  లీలగా వినిపిస్తోంది.  వీస్తున్న గాలి కూడా నల్లగానే వుంది.  తన మనసులా దివులుదివులు గా. ప్రకృతిలోని ఎంతటి సౌందర్యాన్నీ నిర్వీర్యం చేసి చూపించే శక్తి వెతచెందిన  మన మనసుకుంటుంది.

ఇంతలో గేట్లోంచి కారొచ్చి ఆగింది.  ‘ఈ సమయంలో వచ్చేది ఇంకెవరు? వాడే. ఆ రాక్షసుడే. ‘    గబగబా మెట్లెక్కి తన పక్కనించి   లోపలకెళ్ళిపోయాడు.  ‘తనని చూసినట్టు లేడు. అదే మంచిదైంది. లేకపోతే పలకరిస్తే ‘ఊ ‘అనాల్సొచ్చేది..ఆ బాధ తప్పింది. ’ –  అనుకుంది మనసులో.

అతని  మీంచి  గుప్ఫుమన్న సెంటు వాసన కి  చప్పున వాంతికొచ్చిన పనైంది.

“హు. ఎన్నాళ్ళైందీ, జమున జడలో మల్లెపూవు చూడక. ఇంత బారెడు జడేసుకుని,   నాలుగు వరసల

ఇంత బారు విరజాజుల  దండ ని గుత్తం గా తురుముకుని, నలగని చీరలో, చెదరని చిరునవ్వుతో నలుమూలలా తిరుగుతుండేది. పాదాలు కదిలినప్పుడల్లా కాలి మువ్వల శబ్దం సంగీతం లా వినిపించేది.  నట్టింట తిరిగిన  నా ఇంటిలక్ష్మి నేడు నిదురబొయింది..నిదురబోయింది..” వర్ధనమ్మ గుండె మరో సారి భోరుమంది.

ఒక స్త్రీ మానసిక దుఃఖ స్థితిని  సరిగ్గా అర్ధం చేసుకొనే  సహృదయత  కేవలం మరో స్త్రీకి మాత్రమే వుంటుంది. అందులో అత్తగారికి  మరింత బాగా అర్ధమౌతుంది ఏ కోడలి కష్టమైనా! కానీ,  చాలామందిలో స్వార్ధం, కపటం,  అడ్డుపడి  నీతి నిజాయితీల్ని కప్పేస్తాయి. అందుకే ఈ రోజుల్లో కాపురాలు వీధిన పడి న్యాయాన్ని  అడుక్కుంటున్నాయి.

కానీ ఈ లోపాలేవీ  వర్ధనమ్మ లో లేవు. కంటేనే కూతురా?  కోడలూ కూతురే. ఆ మాట కొస్తే వర్ధనమ్మకి ఇంకా ఎక్కువే. ఎందుకంటే,  ఆమెలో-  సగభాగం కొడుకు కూడా వున్నాడనే భావనకు,  ఆ ఫలం  – వంశోధ్ధారకుడై ఇంట వెలిసినందుకు.

ఎంత మాత్రమున ఎవ్వరు ఎలా  ఎంచుకుంటే, అంతమాత్రమే మరి ప్రేమానుబంధాలునూ. ఆత్మ సంస్కారాల ఔన్నత్యాన్ని అనుసరించి కుటుంబానుబంధాలు ఉన్నత స్థాయిని అలరిస్తాయి.  ఎప్పటికైనా కోడలి ముఖం లో మునపటి కళ చూడాలనే ఆమెలోని  ఆశా దీపం – ఇక కొండెక్కినట్టే అన్నట్టు..వినిపించింది లోపల్నించి ఓ పెనుకేక!  గోడకున్న నిలువెత్తు అద్దం భళ్లున పగిలి ముక్కలైన పెంకల శబ్దాలు ఆవిడ చెవి లోపలకొచ్చి  గుచ్చుకున్నాయి.  కొడుకు మాటలు  కర్కశం గా వినొస్తున్నాయి. “రాక్షసి..రాక్షసి..(ఎడిట్) ..అమ్మా! అమ్మా..త్వరగా రా..” కొంపలంటుకుపోతున్న ఉద్రేక స్వరం. “త్వరగా రా..ఇది చ..స్తోం..ది.. ఈ (…ఎ.) ..చస్తోంది..”

‘జరగరానిదేదో జరుగుతోంది లోపల..’ అదురుతున్న గుండెలతో  పరుగుపరుగున కోడలి గదిలోకెళ్ళింది.

పగిలిన అద్దం ముక్క పదునుకోణాన్ని తన పొట్టలోకి  నొక్కిపెట్టి,  పట్టరాని ఆవేశం తో  ఊగిపోతోంది జమున.   రక్తహీనమైన ముఖం మరింత తెల్ల గా పాలిపోయి, కళ్ళు ఎరుపెక్కి , అధరాలు వొణికిపోతూ..అరచేతుల్లోంచి కారుతున్న  రక్తాన్ని కూడా  లెక్క చేయనంత  మతిలేని స్థితిలో వుంది.

ఒక్క అంగలో   కోడలి దగ్గరకెళ్లి,  చేతుల్లోంచి గాజు ముక్కని లాగి అవతల పడేసింది. ధారలా కారుతున్న రక్తాన్ని తుడుస్తూ…“ఏమిటీ అఘాయిత్యం? ..ఆ?” అంది. కంపన స్వరంతో

తుఫానుకెగిసిన సముద్ర కెరటాల్లా  ఎగసిపడుతున్న గుండెలతో,  “నా దగ్గరకి రావద్దని చెప్పండి అత్తయ్యా..నన్ను     ముట్టుకుంటే కాల్చుకు చస్తానని చెప్పండి..”రొప్పుతూ  చెప్పింది.

అతన్లో అహం దెబ్బతింది.  “అంత చచ్చేది ఇక్కడెందుకు చావడం..ఫొమ్మను..ఎవడితో..పోతుందో..” అతని మాట పూర్తికాకముందే వర్ధనమ్మ – “నోర్మూయ్..” రౌద్రంగా అరిచింది.  –  “ఇంకొక్క మాట దాన్నేమైనా అన్నావంటే ఈ ఇంట్లోంచి దాన్ని కాదు నిన్ను వెళ్లగొడతా. జాగ్రత్త. “ మాటల్లోనే ఆమెకి ఏడ్పొచ్చేసింది. “అయినా,  దాన్ని నువ్వెప్పుడోనే చంపేసావ్ గదంట్రా? ఆ శవంతో..ఇక  నీకేం పని?..ఫో..ఫో..” హిస్టీరిక్ గా అరుస్తూ ఏడుస్తున్న తల్లి వైపు పిచ్చి చూపులు చూసాడు. ఏమీ అర్ధం కానివాడిలా  “మీ చావు మీరు చావండి ‘ అని అంటో, అక్కణ్ణించి విస్సురుగా  వెళ్ళిపోయాడు.

మరో పెళ్ళి చేసుకున్న భర్త మోసాన్ని భార్య క్షమిస్తే క్షమించవచ్చు.

కానీ, ఆ భర్తని మరిక నమ్మలేదు.

మరోసారి ప్రేమించనూ లేదు.

 

****

జమున తన మంచాన్ని   అత్తగారి గదిలోకి మార్చేసుకుంది.   “ఇవాళ్టినించీ  మీరూ నేనూ రూమ్మేట్స్ మి అత్తయ్య గారూ!” అని అంటున్న కోడలి మాటలకు బాధపడుతూ  “నన్నెందుకే ఇలా బాధపెడతావూ? నీ పిల్లాణ్ణి తీసుకుని  నువ్వు మీ వాళ్ళింటికెళ్ళిపోరాదూ? ఈ వయసులో నే నివన్నీ చూడలేనే జమునా..” అంటూ కళ్ళొత్తుకుంటుంటే..  మెల్లగా   ఆవిడ దగ్గరకొచ్చి చెప్పింది జమున.  “నన్ను క్షమించండి అత్తయ్యా..అ..ది నా వల్ల కాదు..దాని కంటే నూ నాకు మరణమే..” అంటూ తలొంచుకుని  ఏడ్చేసింది.  ఆ అబల  అసహాయతకి ఉప్పెనలా జాలి ముంచుకొచ్చింది.    గబుక్కున కోడల్ని రెండు చేతులతో దగ్గరికి  తీసుకుంది. కరిగిన రెండు గుండెల మధ్య జరిగిన సంభాషణేమో తెలీదు కానీ, ఇన్నాళ్ళు పేరుకునిపోయిన దుఖం, కట్టలు తెంచుకుని ప్రవహించింది

ఆవిడకి బాగా అర్ధమౌతోంది. ఆ కన్నీళ్ళ ప్రవాహం లో  ప్రతి బొట్టూ అవగతమౌతోంది.

***

కాలం వేగం గా కదుల్తోంది.  అంతే వేగం గా జమున చుట్టూ చీకటి కూడా – పొరలుపొరలుగా చుట్టుకుని,  మరింత దట్టమౌతోంది.

సరైన ఆహారం అందక శరీరం అంతకంతకూ క్షీణించిపోయింది. ఆరోగ్యం పూర్తిగా దెబ్బ తింది. వంట చేయడం మానేసింది. పూజలూ ఆపేసింది. అయితే  – ధ్యానం లో మునిగి,  ఒక ట్రాన్స్ లోకెళ్ళిపోతుంది. కాదంటే –   బెడ్ మీద అలా,  అటు వైపుకి తిరిగి , డొక్కలో కాళ్ళు ముడుచుకుని పడుకునుంటుంది.

ఎవరితోనూ పెదవి విప్పి మాట్లాడదు. కన్ను తెరిచి చూడదు. ఒక్క అత్త గారితో తప్ప.

డాక్టర్లూ ఏమీ చేయలేకపోయారు. మనోవ్యాధి కి మందేదీ?

జీవితం – ఒక కళాత్మకమైన వర్ణ చిత్రం. తుడిపివేతలుండకూడదు. వుంటే, ఆ బొమ్మ పనికిరాదు.

వైవాహిక జీవితాన్ని పవిత్రం గా భావించి  ప్రే మించే స్త్రీ జీవితంలో-  భర్త స్థానం కూడా అంతే.

‘తను తుడిచేయలనుకున్నా చెరగని మచ్చ పడిపోయింది. ఇక ఈ జీవి తానికి’ ఆ బొమ్మ’ పనికిరాదు. అంతె. అదంతే.’

చెప్పకనే చెబుతోంది కోడలు.

ఆవిడ లోలోన కుమిలికుమిలి కృశిస్తోంది. తనేమీ చేయలేని తనానికి, చేతకాని తనానికి.

ధనాన్ని  ఆశించే  కోడలై వుంటే –  సగం ఆస్తి  ఆమె పేర రాయించి  సరిపెట్టించేది.

విలాసాలని వాంఛించేది  అయితే –  భోగాలను సమకూర్చేది.

అధికారం కావాలనుకున్నది అయితే  – సంతోషంగా తాళం చేతులు అప్పచెప్పేది.

వాడి కాళ్ళు విరగ్గొట్టి ఇంట్లో పడేసి, ఆ పాపిష్టి దాన్ని  ఊళ్లోంచి తరిమించేస్తానంటే అందుకూ సహకరించేది.

కానీ..కానీ..దీనికి అలాటి బుద్ధుల్లో  ఒక్కటైనా లేకపోవడం తను చేసుకున్న పాపం కాదూ? తాళి కట్టిన వాణ్ణి ప్రాణం గా ప్రేమించి, వాడే జీవితమని నమ్మిన ఈ పిచ్చిదానికి – ఎలా తెచ్చిస్తుంది  కొడుకుని  మునపటి వాణ్ణి చేసి?  ఆ వెధవ  తన ద్రోహాన్ని అంత  బాహాటంగా ప్రజల కు  ప్రకటించుకున్నాక, మోసగాడిగా  పట్టుబడ్డాక –  విరిగిన దాని మనసుని ,    ఏ అబద్ధం చెప్పీ అతుకేస్తుందీ?  ఏ నాటకమాడి ఈ అమాయక జీవిని కాపాడుకుంటుందీ?

అసలు తను – కోడలి కోసం ఏం చేయగలదు? ఏం చేసి దాని ఆత్మ క్షోభని తగ్గించగల్దూ? రేయీ పగలూ ఇదే కలత. ఇదే నలత.  మనసున్న మనుషుల మధ్య హార్ధిక  సంక్షోభాలు ఇలానే వుంటాయి.

జమున ఇంకెన్నో రోజులు బ్రతకదన్న సంగతి అందరికంటే ముందే గ్రహించిన మొదటి వ్యక్తి – వర్ధనమ్మ.  దానికి మించి,

ఆమె ఆత్మ దేనికోసమో కొట్టుకులాడుతోందని,  ఏదో చెప్పాలనీ, చెప్పలేక విలవిల్లాడుతోందని పసిగట్టిందీ ఆవిడే!     ఆ వెంటే, విహ్వలితురాలై కంపించిపొతూ  కోడలి పక్కలో కుర్చుని, మంచానికంటుకుపోయిన ఆ శరీరాన్ని    పసిదాన్ని ఒళ్ళోకేసుకున్నట్టు వేసుకుంది. కళ్ళు తెరిచి చూస్తున్న జమున చెవిలో రహస్యం గా అడిగింది. “బంగారం! నీ మనసులో ఏవుందో, ఈ అమ్మకి చెప్పవూ? నీ బిడ్డ మీద ఒట్టు. నే తీరుస్తా. ” అంది పొంగుకొస్తున్న కన్నీళ్ళ మధ్య.

ఆమె కళ్ళు మెరిసాయి. పెదాలు కదిలాయి. నూతిలోంచి వినిపిస్తున్న ఆ బలహీన స్వరాన్ని ఒళ్ళంతా చెవులు చేసుకుని వింది. విన్నాక, వర్ధనమ్మ చలనం లేనిదై పోయింది.

****

ఆవిడ అనుకున్నట్టే – జమున తనువు చాలించి వెళ్ళిపోయింది.

ముత్తైదువుగా పోయింది..పుణ్యవతంటూ ఆమెని పొగుడుతున్నారు ఎవరో..ఏకాదశి పూటా వెళ్ళిపో యింది…దివ్యలోకాలకి చేరుతుంది అని  అంటున్నారు ఇంకొందరు.

వర్ధనమ్మ మౌనంగా చూస్తుండిపోయింది.

వార్త తెలిసి చక్రవర్తి ఊరునించి అప్పుడే దిగాడు. గబ గబా అడుగులేసుకుంటూ భార్య శవం దగ్గరకొచ్చి ఆగాడు.  కళ్ళు మూసుకుని ప్రశాంతంగా పడుకున్న ఆమె ముఖం లొ ఏ గత కాలపు జ్ఞాపకాలు కదిలాయో..అతని చేయి కదిలి ఆమె నుదుట్ని తాకబోతుండగా… ఒక్క తోపు తోసిన ఆ విసురుకి విస్తుబోయి చూశాడు.   వర్ధనమ్మ కఠినంగా   చెప్పింది. “వొద్దు. ముట్టుకోవద్దు. “ చేయి అడ్డంగా ఊపుతూ  ” నువ్వేం చేయొద్దు. అవన్నీ దాని కొడుకు చేస్తాడు. “ అంది.

ఆ మాటలు అతన్ని శాసిస్తున్నాయి.

చక్రవర్తి కి తలకొట్టేసిన ట్టు అయింది. అవమాన భారంతో తలొంచుకుని మెల్లగా  అడుగులేసుకుంటూ వెనకెనక్కెళ్ళాడు.

అందరూ చూస్తూనే వున్నారు. చెవులు కొరుక్కునే వాళ్ళు కొరుక్కుంటూనే వున్నారు. బ్రాహ్మలొచ్చారు. తతంగమంతా   పూర్తి చేసారు. మనవడు కుండ పట్టుకుని ముందు నడుస్తుంటే…వెనక  మోసుకెళ్తున్న పాడె, పూల జల్లుల మధ్య వూరేగి పోతున్న పుష్పపల్లకిలా కనిపించింది ఆ అత్తగారికి.  వెళ్ళిపోయింది..కనుమరుగై వెళ్ళిపోయింది.

‘అయిపోయింది. విముక్తురాలైపోయింది. ఏ జన్మ ఋణానుబంధమో ఇలా తీర్చుకున్నానా, జమునా!’ ఆవిడ మనసు ఒక్కసారిగా గొల్లుమంది.’

పని వాళ్ళ చీపుళ్ళ చప్పుళ్ళు,  పరివారం గుసగుసలతో ఇల్లు కల్లోలంగా  వుంది.

వర్ధనమ్మ నిశ్శబ్దం గా కదిలి, లోపలకొచ్చింది. ఇల్లంతా ఖాళీ అయిపోయినట్టు..తన ఉచ్వాశ నిశ్వాసలు ఈ గుహంలోంచి    భయంకరం గా ప్రతిధ్వనిస్తున్నట్టు వినిపించింది. ‘ భ్రమ..భ్రమా..అంతా భ్రమ? కాదు నిజం. నిజం. అంతా నిజం!! ‘కళ్ళు తిరిగాయో, ఏమో! సోఫాలో పడిపోయింది..గోడ మీద జమున పెళ్ళి కూతురి ఫోటో మసకమసగ్గాకనిపిస్తుంటే..

***

ఆ నాటి నించీ ఈ రోజు దాకా రాత్రిళ్ళు వర్ధనమ్మకు నిద్రుండదు. కునుకు పట్టినా, అంతలో నే భయపెట్టే పీడ కలలకి    గాభరగా లేచి కుర్చుంటుంది.  ఊపిరాడని తనానికి ఇలా పోర్టికో మెట్ల పక్కని, అరుగుమీదకొచ్చి గాలిపోసుకుని వెళ్తుంది. గతాన్ని తలచుకుతలచుకుని విలపించి  మరీ వెళ్తుంది.

గదిలోకి వచ్చి అలవాటుగా  ఎదురుగా వున్న మంచం వైపు చూసింది.  ఇందాక,  అటు తిరిగి పడుకున్న జమున ఇప్పుడు వెల్లకిలా పడుకుని, తనని చూసి నవ్వుతోంది.

గబుక్కున మంచం దగ్గరకెళ్ళి,  ఆమె చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుంటూ లాలనగా అడుగుతోంది వర్ధనమ్మ.

‘ఇందుకేనా?….కొడుక్కి ఒడుగు చేయమని తొందరపెట్టావూ?..నీ కోరిక తీర్చాను కదూ?..నువ్వు సంతోషం గానే

వెళ్ళిపోయావు కదూ? నీ ఆత్మ శాంతించింది కదూ? చెప్పవూ, మా అమ్మ కదూ,  నాకు చెప్పవూ? ” పరుపు మీద తలానించి, తనలో తాను మాట్లాడుకుంటున్న తల్లి పిచ్చి చేష్టలకు కనుబొమలు ముడిచి చూసాడు చక్రవర్తి.  ‘ఇది ఎప్పుడూ వున్నదేగా’ అని విసుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయాడు.

వర్ధనమ్మ ఇంకా ఏవేవో మాట్లాడుతూనే వుంది కోడలితో. ఆ కోడలు  ఎవరో కాదు. ఆవిడ ఛాయే!  ఒకప్పడు తను అనుభవించిన నరకానికి ప్రతి  రూపం.  ప్ర త్య క్ష్య  సాక్ష్యం. అందుకే జమున అంతరంగాన్ని అంత గా చదివి అర్ధం చేసుకోగలిగింది.

కుటుంబం నించి తను పొందలేని సాంత్వన తన వల్ల కోడలు పొందాలని తాపత్రయపడింది. శక్తికి మించినదే అయినా కోడలి ఆఖరి కోరిక తీర్చే సాహసం చేసింది.

 

*****

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  మోనోలాగ్!

 

damayanti

 

నాకతని గురించేమీ తెలీనప్పుడు అతను చాలా మావూలు మనిషి అయివుండొచ్చు.

కానీ, నిన్న ఇతని గురించి చదివాక, విన్నాక,  ఇతన్ని విభేదిస్తున్న  వారినందరనీ చూసాక, – అనిపించింది. కాదు. చాలా బలమైన ఆలోచన కలిగింది. నేనెలాగైనా సరే   వెళ్ళి  అతన్ని వ్యక్తిగతం గా  కలవాలని.  ఎందుకంటే, ఎవ్వరితో ఎక్కువగా మాట్లాడని ఆ పాత్ర  నాతో మాత్రం మాట్లాడతాడు అని కాదు. నే మాట్లాడేది అతను వింటే చాలని. అంతే.

– నెరవేరుతుందా లేదా అన్నది సందేహమే. ఎందుకంటే –  అది చిన్న ఆశ కాదు కాబట్టి.

ఎలా అయితేనేం, చిరునామా పట్టుకోగలిగాను. వెంటనే బయల్దేరి వెళ్ళాను.

సిటీకి దూరం గా వున్న కాలనీ అది. అక్కడ అధిక శాతం నివసించేది ముస్లిం ప్రజలే.  నే వెతుకుతున్న వీధి దొరికింది. నా నోట్లో నానుతున్న క్వార్టర్  నెంబర్నొకసారి సరి చూసుకున్నాను. . ‘ఆ! ఇదే ఇల్లు.’  అనుకుని ఆగాను, ఆ ఇంటి ముందు.

తలుపుకి  తాళం వేసి బయటకెళ్తున్న ఆ ఇల్లాలిని కంగారుగా  అడిగాను నాకొచ్చిన కొద్దిపాటి హిందీలో.. “ ఇక్కడ ఫైజు అని జర్నలిస్ట్..”నేనడగడం ఇంకా పూర్తి కాకుండానే, కనుబొమలు ముడిచి, చూపుడు వేలితో పైకి చూపించింది.  మేడ మీదకెళ్ళమన్నట్టు. ‘మూగదానిలా.. సైగలేమిటో!’ అనుకుంటూ వెంటనే  మెట్లెక్కుతూ నవ్వుకున్నా. ఫైజు ఎక్కువగా మాట్లాడే మనిషి కాడు. అతడొక నడిచే ఆలోచన.  తలవంచుకుని వెళ్ళిపోతుంటాడు. కారెక్టర్ అలాంటిది. అందుకనే కాబోలు  ఈవిడ ఇలా సైగ చేసి చెప్పింది. ఒకవేళ ఫైజు సంగీత కళాకారుడైతే, ఆరునొక్క రాగం తీసి వినిపించేదా? నే వేసుకున్న జోక్ కి నాకే నవ్వొచ్చింది. కానీ, పైకి బిగ్గరగా నవ్వలేదు, బావుండదనీ!

మెట్లు ఆగిపోయాయి. ఆఖరి పై మెట్టుకి  ఎదురుగా –  తలుపులు తెరిచి వున్న గది కనిపించింది. లోపల కి  తొంగి చూసాను. అదొక ఒంటరి గది. పుస్తకాలూ, కొన్ని పెయింటింగ్స్ ,కొంత సంగీతం… ‘మనుషులు తప్ప అన్నీ ఉన్న లోకం’ అతనిదని తెలుసు.

టేబుల్ ముందు కుర్చీ లో కుర్చుని, ముఖాన్ని – పుస్తకం లో ముంచి, కాదు కాదు, సగం శరీరాన్ని దూర్చేసుకుని,  పఠనం లో  లీనమై కనిపించాడు. అతనితో పూర్వ పరిచయం లేకపోయినా, అతన్ని  వెనక నించే చూస్తున్నా..అతనే ఫైజు అని గుర్తుపట్టేసాను. కాడన్న డౌటే లేదు. ఎందుకంటే.. అతను ఫైజే తప్ప మరో శాల్తీ అయ్యే అవ కాశం లేదు గాక లేదన్నపరమ సత్యం – నాకు మాత్రమే కాదు, అతన్ని చదివినవారందరకీ  తెలుసు

గది నలువైపులా చూపు సారించి చూశాను.

మంచం. కుర్చీ, టేబుల్, అల్మారాలు, గోడ క్కొట్టిన చెక్క అటకలు, నాలుగు వైపులా సజాలు..అవి కాదు నేను చూస్తున్నది. వాట్లన్నిటిమీదా పుట్టలు పుట్టలు గా పేరుకునున్న పుస్తకాలు తప్ప నాకిక  ఏ సామానూ కనిపించలేదు. ఇందులో సగం పుస్తకాలు  అన్వర్ ఇచ్చినవే!   అలా అక్షరాల ను మేసి, మేసీ, నెమరు వేసీ వేసీ, చివరకు ఎలా అయిపోతున్నాడంటే – తన చుట్టూ వున్న తన వారికి అన్యాయం జరుగుతున్నా చలించని వాడిలా.. కాదు కాదు చలించకుండా జాగ్రత్త పడే  పెద్ద పలాయన చిత్తుడని  చెబుతాడు అన్వర్. కాదు,  నింద లు మోపుతాడు. ‘  పాపం!ఫైజ్’ అనిపించింది.

చిత్రమేమిటంటే   – అన్వర్ అన్న మాటలు   నిజమే అని ఇతను మధనపడుతుంటాడు.  అక్కడ నాకీ కారెక్టర్ నచ్చక నిలదీద్దామనే వచ్చాను. ఈయన ఫ్రెండ్ (?) అన్వర్ చెప్పినట్టు..ఇతను ఎస్కేపిజాన్ని ఎంచుకున్నమాట వాస్తవమే అయినా, ‘ పరిస్థితి అలాంటిది కదా ‘ అనే ఒక సానుభూతి ఇతనిపై మెజారిటీ జనానికి వుందనేది ఒక సమాచారం.

నేనొచ్చినట్టు అతను గుర్తించడం కోసం..గొంతు సవరించుకుంటూ చిన్న గా దగ్గాను. వెనక్కి తిరిగి చూస్తాడేమో నని.

ఊహు. చూడలేదు. చెప్పాను కదా, ఆ కారెక్టర్ కి ఏవీ వినిపించవని. మరో ప్రయత్నం గా తలుపు మీద గట్టిగానే చప్పుడు చేసాను.

ఉలిక్కిపడి చూసాడు. కనుబొమలు ముడుచుకుని, ఇంత లావు కళ్ళద్దాల్లోంచి అనేకానేక  సందేహప్పోగులన్నీ కలేసిన  చిక్కటి అనుమానంతో పరిశీలనగాచూసాడు.

అవేం పట్టించుకోని దాన్లా, నేనే లోపలకెళ్ళి మంచం మీద పుస్తకాల్ని కొన్ని పక్కకి జరిపి,  ఆ కాస్త జాగాలో కుర్చుండిపోయా.

అతనికిదంతా అయోమయం గా వున్నట్టుంది. కంగారు పడనీకుండా.. నేనే మాట్లాడ సాగాను.

“నా పేరు చెప్పి, పరిచయం చేసుకుని, నేనెందుకు వచ్చిందీ, ఎలా వచ్చిందీ, అతనికి తెలీని నేను – నాకు అతనెంత బాగా తెలుసన్న సంగతినీ అంతా వివరిస్తూ, అతని ముఖ కవళికలను చదువుతూ చెప్పాను.   “మీ ఫాదర్, మీ స్నేహితురాలు సహన, మీ మేడం అందరూ అనుకున్నట్టు మీరేమంత అమాయకులు కాదని నా అభిప్రాయం. ముఖ్యం గా  అన్వర్..” అంటూ  ఆగాను.

ఆ పేరు వినంగానే ఒక వెలుగుతో అతని ముఖం వికసించింది.. అంతలోనే విప్పారిన వెలుగు  చప్పున మాయమై, చీకటీ పరుచుకుంది.   నా వాక్యాన్ని పూర్తి చేస్తూ అన్నాను. “  మీ చుట్టూ వున్న  సమస్యల గురించి మీకేమీ తెలీదని నేననుకోను. మీకు రేపు ఏమౌతుందన్న ఆలోచనల్లోంచి తప్పి పోవడం మాత్రమే ఇష్టం.  నిజానికి మీరు నిజంలోకి తొంగి చూసినా, కొన్ని దుష్ట శక్తులను ఎదిరించడానికి మీ బలం  చాలక..మిన్నకుండిపోయారేమో అని అనిపించింది. ‘మన వర్గం, దాని బలం ఎంత పెద్దదైనా, పొరాటం లో- వ్యక్తి ఎప్పుడూ ఒంటరి వాడే.’ అనే సత్యం మీకు పుస్తకాలు చదవడం వల్ల తెలిసి వుంటుంది అని నా విశ్వాసం.

“…..”

“ఏం చదివినా అది మీలో ఇంకడంలేదని, ఉత్తుత్తి పదాలే తప్ప ఒక వాక్యం లా బ్రతకడం రాని జర్నలిస్ట్ అని  మీ గురించి అన్వర్ ఎద్దేవా చేయడం నాకు నచ్చలేదు.”

అతనొక్క సారి నా వైపు చూసాడు.  అతని మీద నే చూపుతున్న ఫేవరిజం కంటేనూ,  అన్వర్ ని వ్యతిరేకించడం రుచించడం లేదన్న భావం స్పష్టం గా కనిపించి ఆ  ఆ చూపులో.

సహన అన్నట్టు “ఇతనికి ఒక ఫ్రేం లో ఒదిగి వుంటం రాదు.”  నాకు తెలిసి, అతనికి పరిచయమున్న స్త్రీలు చాలా తక్కువ. వాళ్లతో అతను మాట్లాడే మాటలు ఇంకా తక్కువ.  సహన అంటే ఇతనికొక ప్రతేకమైన ఇష్టముంది. ఎందుకంటే, ఇతని మౌనాన్ని, నిశ్శబ్దాన్ని అన్వర్ లా ప్రశ్నించదు. ఆమెకొక ప్రశ్న గా మరిన అతన్ని అర్ధం చేసుకుని మసులుతుందనుకుంటా! అందుకే ఆమె గదిలోకొస్తే ఒక ఆశ కిరణం ప్రవేశించినట్టుంటుందతని, వెళ్లిపోయాక చీకటి అలుముకుంటుందని ప్రకటించుకున్నాడు.

కాబోయే భార్య మంచిదై వుండాలని అందరు మగాళ్ళు కోరుకొంటారు. కానీ తనని పూర్తిగా అర్ధం చేసుకుని వుండాలని కోరుకునే వారిలో జర్నలిస్ట్ లు, రచయితలు  ఎక్కువగా వుంటారు. ఎందుకంటే వాళ్ళు పైకి ఎంత ధైర్యం గా కనిపిస్తారో అంత సున్నిత మనస్కులయి వుండటం వల్ల.

“నేననుకుంటాను. మీరూ అన్వర్ వేరు కాదు, ఒకటే అని.  అర్ధమయ్యేలా మీ మాటల్లోనే చెప్పాలంటే – మీలాగే అతనూ ఆబ్ స్ట్రాక్ట్  చిత్రమే. “కాకుంటే వాడు కొంచెం వ్యక్తమైన ఆబ్ స్త్రాక్ట్” అని అన్నారు గుర్తుందా? ఎవరితోనూ కాదు. మీతో మీరు సంభాషించుకుంటూ మోనోలాగ్.. నేను కూడా అప్పుడప్పుడు ఇలానే, మీలానే మాట్లాడేసుకుంటుంటాను. నాలో నేను. నాతో నేను. ఎడ తెగని సంభాషణలో! బదులివ్వని మనిషితో..అఫ్కోర్స్! ఇప్పుడు నా పరిస్థితి కూడా అదే అనుకోండి..” అంటూ సీరియస్ గా చూసాను అతని వైపు.

చేతిలో తెరిచున్న పుస్తకాన్ని, ఆ పళాన ముఖానికి సగానికి పైగా కప్పేసుకున్నాడు. కళ్ళు మాత్రమే నవ్వుతూ కనిపిస్తున్నాయి నాకు.

కొంచెం ధైర్యం రావడం తో, నా సంభాషణని కొనసాగించాను. “ఇంకా చెప్పాలీ అంటే మీలోని అన్ని ‘వక్రరేఖలూ సందిగ్ధ రేఖలూ’ కలిపి ఒకే బొమ్మ గీస్తే అది అన్వర్. కాబట్టి అతనెప్పుడూ మీకు, మీ వ్యక్తిత్వానికి డూప్ కాడు. అని నా నమ్మకం. ఎందుకంటే మీరెంచుకుని బ్రతుకుతున్న జీవన రేఖ సూటి అయినదే కాబట్టి. మీరు అతనిలా బ్రతకలేకపోతున్నందుకు ఎక్కడా పశ్చాత్తాపం చెందే  అవకాశం లేదంటాను.

“……..” ఏం జవాబు లేదు. కనీసం తలూపనూ లేదు.

“నాకొక డౌటండీ! మీరు అన్వర్ లా ఆలోచించకపోతున్నందుకు, చలించి, జ్వలించలేకపోతున్నందుకు చింతిస్తూ వచ్చారు కదా, మరి ఒక సందర్భంలో అన్వర్ గురించి   “బహుశా, వాడు ఫైజ్ కాకపోవడం వాడి అదృష్టం” అని చెబుతూ అభిప్రాయ పడతా రెందుకనీ?-  “అన్వర్ని ఎదుర్కోవడం ఎప్పుడూ కష్టమే!ఆ మాటకొస్తే, రేపటి గురించి మాట్లాడే వాళ్ళంటే నాకు చాలా భయం.”  అని చెహ్ప్పుకొచ్చారు. మీకనే కాదు, నాకూ, ఇంకా – సామాన్యులందరకీ భయమే వేస్తుంది.

మీ అన్వర్ ని మీరెంత బాగా గుర్తుపెట్టుకున్నారంటే..అతను తను చదివే పుస్తకాలని ఒక లిస్ట్ గా చేసుకోవడం దగ్గర్నించీ, అతనెంతో ప్రేమించే పుస్తకాలను ఒకానొక అసహాయ స్థితిలో తీసుకెళ్ళిపోమన్న క్షణం దాకా మీకు గుర్తుంది. కదూ?

అంతలా ప్రేమించడం గుర్తుంచుకోవడం, చూడాలని వున్నా వెళ్ళలేకపోవడం, ఎస్కేపవడం..మళ్ళీ ఎవరూ చూడకుండా   – ‘‘టేబుల్ మీద మత్తు ఇవ్వబడిన రోగిష్టిలా ..”  అబ్బ! ఎలియట్ మా అందరకీ బాగా గుర్తుండిపోయేలా ఎంత బాగా చెప్పారు!

అతని కళ్ళు మెరవడం గుర్తించాను.

“సాహిత్యం లో అందాన్ని మాత్రమే చూసే మీరు, జర్నలిస్ట్ అవడానికి స్ఫూర్తి అన్వర్ ‘బోధన ఒక పునాది రాయి’ అని చెప్పుకోవడం దగ్గర ఆగిపోయాను. ఎందుకంటే, మీ అభిరుచికి తగిన పేజ్ మీకు పత్రిక వారు కేటాయించలేదెందుకా అని!”

అవునన్నట్టు తలాడించాడు ఫైజు.

మీరొక సందర్భం లో- ఆ సాయంత్రం మీ మిత్ర బృందం నించి  వీడ్కోలు చెప్పుకుంటూ, మీ ఇద్దరూ  ఇంటి ముఖం పడుతూ.. మీ ఇళ్ళ ‘ దూరం’ గురించి ప్రస్తావించారు గుర్తుందాండీ?..అప్పట్లో  ఇళ్ళు దూరం జరిగి వున్న మాట వాస్తవం. ఇప్పుడైతే ఆ దూరాలు తరగి, దగ్గరకి జరగలేదంటారా? ఆ మార్పు మీరూ గమనించే వుంటారు కనక ఈ పాయింట్ మీరు డైరీలో నోట్ చేసుకోవాలని ఒక విన్నపం..

నా మాటల్ని ఫైజ్ శ్రధ్ధ గా ఆలకిస్తున్నాడని గ్రహించాక నాకు మరింత ఉత్సాహం  వచ్చింది. ఎదుటివారు చెప్పేది చెవులారా ఆలకించడం ఉత్తమ జర్నలిస్ట్ లక్షణం.

“జీవితమైనా చదువైనా ఒట్టి ఇంప్రెషన్ కాదు, ఉద్వేగమూ కాదు.” అని చెప్పే  మీ మేడం కాత్యాయిని మాటలు  నచ్చయి. అంతే కాదు  “ఇప్పటిదాకా నేను మాట్లాడే ఇంప్రెషనిష్టు భాష అదే. అది ఇంకా మారలేదు.” అని   మీలో మీరు చుప్పుకుంటూ,  అలా  నిజాన్ని ఒప్పేసుకోనే  సింప్లిసిటీ మీ కారెక్టర్ కి ఓ పెద్ద ప్లస్ పాయింట్ !

అయితే అన్వర్ తో చేతులు కలపలేకపోయినందుకు చింతించడం అనే పాయింట్ దగ్గరే మీతో విభేదించక తప్పట్లేదు.

“………………..”

“నాకు తెలుసు. మీరేం మాట్లాడరని. గోడ మీద రాతలు చూసి..రగిలిపోయిన అతను ఒక రహస్యోద్యమం గా మారడాన్ని పూర్తి గా చూడాలని మీరు గట్టిగా అనుకునుంటే చూసి వుండేవారు కాదా? కానీ మీరు ఉద్యోగ వేట లో వున్నారు.

నేనిప్పటికీ అనుకుంటూ వుంటాను. ‘ ఎవరు ఏ దారి ఎంచుకుంటే,  ఏ  ఫలితాలు దొరకాలో – అవే దొరుకుతాయి. అది ఉద్యమమైనా కావొచ్చు. ఉద్యోగమైనా కావొచ్చు.’ అని.

మీలోని ఆంతర్యమే కదా అన్వర్?   అతనికొక బలమైన  ఊతమౌదామని మీకు ఎందుకు అనిపించలేదో తెలుసా?    ఉద్యమాలు రహస్యమైనవై వున్నాయంటేనే..అవి మేలైనవి కాదని అర్ధం. యుధ్ధం లో గాయపడిన క్షతగాత్రులకి ఔషధాలు అవసరం కానీ, తిరిగి యుధ్ధం చేసే విధానపు చిట్టాలు అక్కరకు రావుగా!

ఫైజ్ తలొంచుకున్నాడు. నాకేమీ అర్ధం కాలేదన్న నిరాశ కావొచ్చు. అయినా నా వాక్ప్రవాహం ఆగుతుందా?, ఒక పట్టాన?

“అన్వర్ వెళ్ళిపోవడం ఎన్నాళ్ళకి తెలిసిందన్నది కూడా డౌటే..మీకు గుర్తు లేదన్నారు. అంత లా మరచిపోవడమెలా సాధ్యమౌతుంది అనే సందేహం నాకు అయితే కలగలేదు. ఎలా అంటే – అతను మీరైతేనో, మీరు అతనైతేనో కదా!.. గడిచిన కాలానికి, భవిష్యత్తుకి మధ్యన నలిగే మరణయాతన లాంటిది విప్లవం అంటే..’అని అంటాడు ఒక రచయిత. అన్వర్ కి ఒక విముక్తి దొరికిందని భావించవచ్చేమో!?

“…..”గట్టిగా నిట్టూర్చాడు ఫైజ్!

“మీలో అప్పుడప్పుడు ఏదో ఒక మెలకువ, కానీ ఎప్పుడూ ఒక వెంటాడే వ్యధ. – అలా కనిపిస్తారు. సహన చెప్పినట్టు మీరొక ఫ్రేం లో ఒదిగి వుండాల్సిన క్షణాలు వేగం గా వచ్చేసాయి అనిపిస్తోంది.

అన్వర్ ఈ లోకాన్ని విడిచిపెట్టడానికి  ముందు  – కనీసం చివరిచూపుకైనా వెళ్ళలేదన్న తీవ్రమైన బాధ తొలిచేయడం సహజమే. కానీ అంతకుముదు అతనొక దాడికి గురి అయినప్పుడు చూసేందుకు వెళ్ళారు కదా?  అప్పుడు మాత్రం అతని కోసమేం చేయగలిగారు?  తలొంచుకుని తిరిగి రావడం తప్ప? –

యుధ్ధం లోపాల్గొన్న వాళ్ళందరూ విజయమొందుతారా? విప్లవంలో మరణించే వారి పేర్లు మిగిలివుండవా?”

శ్రధ్ధగా వింటున్నట్టే అనిపించింది. అది నా అపోహా కాకపోవొచ్చు.

“మీకు తెలీదేమో కానీ, మిమ్మల్ని మీరు సరైన దారిలోనే  ట్రాన్స్ ఫాం చేసుకుని వుంటారని నా నమ్మకం నాది.

‘ కాదు, అది ఎస్కేపిజం’ అని  అన్వర్  మిమ్మల్ని   క న్ ఫ్యూజ్ చేసాడనేది నా అనాలసిస్ లో తేలిన నిర్ధారణాంశం.

“…..” మొట్ట మొదటి సారిగా నా వైపు సూటిగా చూసాడు ఫైజ్.

‘ఏ మనిషీ   తనకు జరుగుతున్న  జరుగుతున్న ఘోర అన్యాయలకు కంటే.. సాటి మనిషి న్యాయం మాట్లాడనందుకు, ఓదార్పు గా భుజం తట్టనందుకు మనిషి రోదిస్తాడు. లో లోన కుమిలి కుమిలీ కదిలి కదిలీ ఏడుస్తాడు.  అలాంటి భయంకర పరిస్తితుల్లో.. ఒక పెద్ద సందేహం కలుగుతుంది. వెన్ను వొణికించే ప్రశ్న ఉద్భవిస్తుంది. ‘చుట్టూ వున్న వాళ్ళు మనుషులేనా? తను బ్రతుకుతున్నది మనుషుల మధ్యేనా ‘అని..   సరిగ్గా మీకూ ఇలాటి సందేహమే కలగడం నాకెంత ఆశ్చర్యాన్నీ, ఆనందాన్నీ కలగచేసిందంటే ఇదిగో ఇలా ప్రత్యక్షం గా వచ్చి కలిసి మాట్లాడేంత! ‘ పత్రికా ఉద్యోగంలో పక్కనున్న వాళ్ళు మనుషులో కాదో ఎప్పుడూ అనుమానమే. మాటల చుట్టూ కంచెలు.’ అన్నరు చూసారూ, నిజంగా మీ మాటలు నన్ను కదిలించాయి. ఆ చెడ్డ కాలమంతా కళ్ల  ముందొక్కసారి గిర్రున తిరిగింది..అప్పట్లఓ సరిగ్గా మీలానే  నేనూ   అనుకున్నాను. కానీ, ఈ పదాలలో కాదు కానీ సరిగ్గా ఇలాటి భావంతోనే…

“……………”

“గోడ మీద రాతలకి కారణం – మీకు మతం గా కనిపిస్తోంది కానీ నా అనుభవం లో నేనెదుర్కొన్న అవమాన పర్వం లో నా చుట్టూ వున్నవాళ్ళందరూ  మా మతం వారే. ఇంకా చెప్పాలంటే వారిలో  ‘మా కులపోళ్ళూ’ వున్నారు.

ఎందుకు చెబుతున్నానంటే  , ‘మనిషిని మనిషి హింసించడానికి, అవమానపరచి, హీనపరచి, అణగదొక్కడానికీ  –  మతం ఒక్కటే మూలకారణం కాదు.  కేవలం అదొక భాగం మాత్రమే సమాజంలో జరిగే దుర దృష్ట సంఘటనలకి ‘అని చెప్పాలని నా ప్రయత్నం ఇదంతా!

‘……’ కావొచ్చు అన్నట్టు తలూపాడు ఫైజ్.

“అణచివేత- అన్ని విప్లవాలకి మూల బీజం. భరించరానిఅవమానం, అన్ని యుధ్ధాలకి బలమైన కారణం.

కాదనం.  అయితే – మన ముందు తరాలవారికి మనం  ఇదే సందేశం గా మిగిలిపోవాలా? –ఈ ప్రశ్నని మీ అన్వర్ ని కలిసినప్పుడు అడుగాలంకుంటున్నా!

ఒక రెప్పపాటు ఉలిక్కిపడి  చూసాడు. ‘ఇంకెక్కడ అన్వర్?’ అన్నట్టు అనుమానం తో బాటు, ఇంకా మిగిలి వున్నాడంటారా? అనే ఆశా  ద్యోతకమౌతోంది ఆ చూపుల్లో!

“అవును. మరణించలేదు.  అతని గాయాలకు మరణమేమిటీ? మీలోని అతని జ్ఞాపకాలు సజీవమై వున్నంతవరకూ..అన్వర్ కనిపిస్తూనే వుంటాడు. మాట్లాడలేని అతని దేహం ఇంకా మూలుగుతూనే వుంటుంది. .

మీ రాక కోసం –  మూసిన ఆ కళ్ల వెనక అతని ఆశ ఏదో తచ్చాడుతూనే వుంటుంది. అని నా నమ్మకం.  .

అయినా, మీరూ వెళ్ళి చూసి రావొచ్చు కదా, ఒకసారి!.. ఇలా తలుపు వెనక ఎన్నాళ్ళనీ?

ఇప్పుడు, ఏదీ రహస్యం కాదీ  ప్రపంచ మండువాలో! అన్ని ద్వారల నించి అందరూ నడుస్తూనే వున్నారు.” అంటూ ఆగి గది గోడల మీద కనిపించటంలేదేమిటా అని చూపులతో వెదుకుతున్నా.

“???..” అతను దేనికోసమన్నట్టు ఆందోళన గా చూసాడు.

“గోడ మీద ఒక మూడు కాలాల  గడియారం వుండాలి..ఎక్కడా అని చూస్తున్నా..” అన్నాను అతని వైపు చూడకుండా!..వచ్చిన పని అయిపోయిందాన్లా లేచి నిలబడి, బాగ్ భుజాన తగిలించుకుని గుమ్మం దాటి బయటకొచ్చేస్తుంటే..వెనక నించి వినిపించింది..

‘ఎట్లా మాట్లాడాలీ ఈ వేల మరణాల గురించి?

ఎవరు వింటారు నా లోపలి గాయాల మూలుగుల్ని?

బలహీనమైన ఈ దేహంలో ఒక్క నెత్తుటి చుక్కా లేదుమిగిలిన అరకొర నెత్తుటి చుక్క.. ఒక్క వెలుగూ కాదు, కాసింత ద్రవమూ కాదు.

ఇది నిప్పు రాజేయనూ లేదు, దప్పిక తీర్చనూ లేదు!’

-మహాకవి ఫైజ్ స్వరం వినిపిస్తోంది..

***

ఫైజ్, అన్వర్ గురించి ఇంకా  ఆసక్తి కరమైన సంగతులు తెలుసుకోవాలనుకునే వారు ఈ లింక్ మీద క్లిక్ చేయగలరని మనవి.

అందరకీ నా ధన్యవాదాలు.

http://lit.andhrajyothy.com/stories/oka-talupu-venaka-5935

***

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ఒరే, సుబ్బిగా!!

 

 

ఒక చేతి లో వెండిగిన్నె పట్టుకుని, మరో మరో చేత్తో – ఒకో జాజి మొగ్గని తుంపుతూ… – పందిరివైపు పరీక్షగా చూసింది కమల.

ఒక గుంజ -మెల్ల మెల్లగా వెనక్కి ఒరుగుతోందని గమనించింది. గుంజని పైకి లేపి, బాగా లోతుకల్లా మట్టి తవ్వి, గుంజని గట్టిగా నిలిపి, పూడ్చాలి. అప్పుడిక కదలదు. ఇది తన ఒక్క దానివల్లయ్యే పని కాదు.  సుబ్బిగాడొస్తే, చెప్పాలి. క్షణాల్లో  చేసి పెడ్తాడు.

మొన్నటికి మొన్న, దొడ్లో మూల వైపు బిగిసిన గట్టి నేలని ఎలా బాగుచేసాడూ? ఒక్క పలుగేసి,  మట్టినెలా  పెళ్ళగించాడనీ! అంత మేర దిబ్బనీ, – నాగలితో దున్నినట్టు నిముషాల్లో  చదును చేసి పారేశాడు. ఎలా అయినా, వాడి బలం వేరు. పిడుగులాంటి మనిషి. ‘ – తమ్ముణ్ణి తలచుకుంది.

“అమ్మా, మావయ్యొచ్చాడు..” చేతిలో లడ్డూ పొట్లమెత్తుకుని, తూనీగలా పరెగెత్తుకుంటూ వచ్చి చెప్పింది పదేళ్ళ కూతురు.

తమ్ముడొచ్చాడని తెలీగానే కమల ముఖం ట్యూబ్ లైట్ లా  వెలిగిపోయింది. వున్న మనిషి వున్నట్టుగా ఉరికి, ముందు గదిలోకొచ్చింది. – “సుబ్బిగా నీకు నూరేళ్ళురా! ఇప్పుడే నీ మాటనుకుంటున్నా..నువ్వొచ్చావు ?” అంది సంతోషంగా.

“నన్ను తలచుకుంటున్నావా? ఏమనీ? ఈ వెధవ ఊళ్ళో వుండి కూడా, చూడ్డానికి రావడం లేదు సచ్చినోడు అని తిట్టుకుంటున్నావా?” అంటూ పకపకా నవ్వాడు సుబ్బులు.”

తమ్ముడి మాటలకు నొచ్చుకుంటూ.. “ ఛ! అవేం మాటలురా సుబ్బిగా?!- అలా ఎందుకనుకుంటాను? మీ ఆవిడ  చెప్పింది. నీకు ఆఫీస్ లో పనెక్కువగా వుంటోందనీ, రాత్రిళ్ళు  కూడా లేట్ గా వస్తున్నావనీ! అద్సరే,  ఇలా నా మీద దయపుట్టింది? ఏమిటీ విశేషం?” అంది నవ్వుతూ.

“చూడాలనిపించింది, వచ్చేశా. నా అక్క ఇంటికి నేనెప్పుడైనా రావచ్చు కదా? కదరా తల్లులూ?” అంటూ ప్రేమగా మేనకోడల్ని వొళ్ళో కుర్చోబెట్టుకుని, లడ్డూ పొట్లం విప్పి, ఒక లడ్డూ తీసి తినిపిస్తున్నాడు.

ఇలాటి సన్నివేశం ఎంత కనుల విందుగా వుంటుందో – కమలకి!  మనసంతా ఏం సంబరమౌతుందో ఏమో కానీ,  ఆ సంతోషం తెచ్చే వెలుగుతో ఆమె ముఖం మరింతగా కళకళ లాడిపోతుంది.

ఆడపడుచులకి – అన్నదమ్ములంటే  ఎందుకింత  పిచ్చిప్రేమో  తెలీదు. ఒక్కసారి కనిపిస్తే చాలు. అప్పటిదాక వున్న అలకలు, కినుకులు అన్నీ మాయమైపోతాయి. వాటి స్థానంలో ఎక్కడ్లేని ఆప్యాయతలూ పొంగి పొర్లుతాయి.  యేడాదికొక్కసారి ఇంటికి పిలిస్తే చాలు. పదేళ్ళ దాకా ఆ మురిపాలే చెప్పుకుని చెప్పుని మురిసిపోతుంటారు.  కట్టిపారేసే ఎన్ని చీరలున్నా, అన్నదమ్ములు పెట్టిన  చీరలని మాత్రం భద్రం గా దాచుకుంటారు బీరువాల్లో. ‘ఈ చీర మా పెద్దాణ్ణి కడుపుతో వున్నప్పుడు పెట్టాడు, ఈ పట్టు చీర ఇంటి గృహప్రవేశానికి పెట్టాడు -మా పెద్ద తమ్ముడు.. మొన్న ఎండా కాలం సెలవలకని వెళితే వొద్దు వొద్దన్నా వినకుండా పట్టుబట్టి మరీ కొనిపించాడు ఈ జరీ చీర..’ అంటూ చెప్పుకుంటారు. అవేవో వెయ్యెకరాల పొలం అన్నట్టు!  ఆ అభిమానానికి అంతే వుండదు. ఆప్యాయతానురాగాలను నిర్వచించడానికి అక్షరాలే చాలవు.

అన్నదమ్ములు –  తన మీద కంటే కూడా తన పిల్లల మీద   ప్రేమ చూపుతూ ముద్దు చేస్తున్నప్పుడు సోదరుల మీద ప్రేమ రెట్టింపౌతుంది ఏ ఆడపడుచుకైనా!పెళ్ళయ్యాక స్త్రీలు – కోరుకునే అసలైన పుట్టింటి ఆస్థిపాస్తులు ఇవే!

సోదరులెంత పేదవారైనా సరే,  ఆ గడప నించి  తెచ్చుకునే చిటికెడు పసుపు కుంకుమలు- ఓ కుంచెడు మణి మాణిక్యాలంత విలువుగా వుంటాయి ఆడపడుచులకి. విలువలనేవి- వస్తువులని బట్టి వుండవు. వ్యక్తులని బట్టి వుంటాయి.  నిజమే, అవి ప్రేమని బట్టి నిర్ణయించబడతాయి.

“అమ్మా, నాన్న ఎలా వున్నారు రా? పది రోజులైపొయింది, చూడక! వద్దాం వద్దాం అనుకుంటే.. ఎక్కడా,  కుదరడమే లేదు. పెద్దాడికి టెంత్ క్లాస్ ఎగ్జాంస్ దగ్గరకొస్తున్నాయి కదా! వాడటూ ఇటూ కదలకుండా చదివించాల్సొస్తోంది.

“అవునవును. చదివించాలి. మార్కులెలా వస్తున్నాయి..?”

“బాగానే వస్తున్నాయిలే. కష్టపడుతున్నాడు. అయినా వాడి వెనకెనకే వుంటున్నాం.  మీ బావ గారు కూడా  చెవినిల్లు కట్టుకుని మరీ  చెబుతున్నారు. మనకే ఆస్థి పాస్తులు లేవూ, చదువొక్కటే దిక్కని.” పిల్లాడి భవిష్యత్తు గురించో, మరెందుకో ఆమె స్వరం దిగులు పడింది.

“వాడింకా పదో క్లాసే కదక్కా! మరీ చాదస్తం కాకపోతే, అప్పుడే మీ ఇద్దరికీ అంతంత దిగుళ్ళైతే ఎలా?  ఆ? ” ప్రేమగా కోప్పడ్డాడు.

“నిజమే అనుకో. ఏదైనా, వాడొక ఒడ్డు చేరేదాకా మాకు స్థిమితం వుండదురా. ఆడపిల్ల సంగతంటావా?, అది వేరే సంగతి. ఎంత చదివితే అంత చదివించి పెళ్ళి చేసి పంపేస్తాం..చూసావా మాటల్లో పడి అడగడమే మరిచిపోయా. మంచి నీళ్ళివ్వనానా?  ఏం తింటావో చెప్పు?” అంటూ ఇక కష్టాల రేడియో కట్టేస్తూ అంది.

పుట్టింటి వారిని చూడంగానే ఆడపిల్లలకు ఏం పూనుతుందో ఏమో కానీ,  కుండపోత వర్షం కురిసినట్టు కురుస్తాయి కబుర్లు. అదొక ఆగని ప్రవాహం. ఇది మొదలు, ఇది ముగింపు అన్నట్టుండదు సంభాషణ. ఎక్కడ్నించి  ఏ విషయం  మొదలు పెట్టాలి అనే ప్రణాలికలేవీ వుండవు. మనసులోవన్నీ ఒకేసారి చెప్పేయాలనే తాపత్రయం లో  ఏవేవో మాట్లాడేయడం పరిపాటే ఆమెకి!

అక్క అడిగిందానికి జవాబుగా  – “ఏం తింటానంటే.. కాస్త నీ బంగారు చేతుల్తో మరమరాలలో ఉల్లిముక్కలేసి చేస్తావు చూడూ, ఆ మసాలా చేసి పెడ్తావూ?” అని అడిగాడు చిన్నపిల్లాడిలా నవ్వుతూ.

తమ్ముడు అడగడమేమిటీ, ఆమె అక్కణ్ణించి వేగంగా  కదలడమేమిటీ!!  – రెండూ ఒక్కసారే  జరిగాయి.

సుబ్బులు – తన   మేనకోడలితో ముచ్చట్లాడటం, మాటలయ్యాక, ఆమె వొళ్ళోంచి దిగి వెళ్ళిపోవడం, అతడు  రేడియో ట్యూన్  చేసి, అలవాటుగా వివిధభారతి లో హిందీ పాటలు పెట్టుకుని, రఫీతో కలిసి గొంతు కలపడం..

– అంతా మనసుతో వీక్షిస్తున్న – కమల ‘హమ్మయ్యా’ అనుకుంది భారం తీరిన దానిలా. ‘ఆ రోజు’ నించి తమ్ముడు ఇంటికి రాకపోతే కోపమొచ్చిందేమో అని  తర్జనభజన పడింది. మునపట్లానే  వున్నాడు చనువుగా. మార్పేమీ లేదు.    ‘అంతా మరిచిపోయాడులే’ –  స్థిమిత పడింది ఆమె మనసు.

ఇంతకీ – ఈ అక్క గారు ‘ఒరే, సుబ్బిగా’అని ముద్దుగా పిలుచుకునే ఇతగాని  అసలు పేరు – నాగ వీర వెంకట శివ సుబ్రహ్మణ్య శర్మ.

చదువులో పూర్. అందరూ చదివే పాఠ్య పుస్తకాలలోని సారమేదీ బుర్రకి అంటకపోవడంతో.. టెక్నికల్  కోర్సులో జేర్పించారు. ఎలా అయితేనేం గట్టెక్కి,  గవర్నమెంట్ జాబ్ తెచ్చుకున్నాడు.  ఎలెక్ట్రికల్ విభాగం లో సూపర్ వైజర్  పోస్ట్. వెంటనే వివాహం జరగడం, పిల్లలు కలగడం అంతా సవ్యంగానే వుంది.  మొత్తానికి స్థిరపడ్డట్టే కనిపిస్తాడు చూసే వాళ్ళకి.  కానీ జీవితం లో ఎప్పుడు బాగుపడతాడా అని చింత పోతారు అయిన వాళ్ళు, అతన్ని బాగా తెలిసినవాళ్ళూ.

అలా అని మనిషి దుర్మార్గుడా అంటే  అంటే కాదు. మనసున్న మంచి వాడు.తల్లి తండ్రుల్ని తలా కొన్నాళ్ళు పంచుకోవాలంటూ అన్న గర్లులు తీర్మానించి,  వంతులేయబోతుంటే భోరుమని ఏడ్చిన, గొప్పపసి హృదయుడు. ఎన్నాళ్ళు బ్రతికితే అన్నాళ్ళూ తనింట్లోనే వుంటారని చెప్పి పుత్రుడనే పదానికి నిర్వచనంగా నిలిచిన వాడు.

కోపమొచ్చినప్పుడు తప్ప, – పెళ్ళాం అంటే  ప్రేమున్న వాడు.

తోబుట్టువులంటే ప్రాణం. ప్రేమగా పలకరిస్తాడు. తృణమో ఫలమో పిల్లల చేతుల్లో పెడతాడు. సుబ్బి మావయ్యంటే అందరకీ ప్రియమే.

కమలకి ఇంకా ప్రియం. ‘ఒరే సుబ్బిగా’అంటూ ఎడ తెగని కబుర్లాడుకుంటుంది తమ్ముడితో.

అలానే అతనూ! వీలు చిక్కినప్పుడల్లా అక్క ఇంటికెళ్లడం, కుశలమడగడం, చిన్నా చితకా పనులు  వుంటె  చేసి పెట్టి రావడం అతనికి అలవాటు. ఇలా వచ్చి అలా పిల్లలతో గడిపి వెళ్తుంటాడు.

చుట్టుపక్కల వాళ్ళు కమల అదృష్టాన్ని పొగుడుతుంటారు. “మీ తమ్ముడికెంత ప్రేమండి, మీరంటే! అదృష్టవంతులు. మా వాళ్ళూ వున్నారు..చుట్టం చూపుకైనా వచ్చి పోరు..” అంటున్నప్పుడు కమలకి నిజంగానే గర్వమేసేది.

నిజమే. అక్క చెప్పే మాటలన్నీ  ఆలకిస్తాడు. అన్నీ వింటాడు. ఐతే – ఆ ఒక్క మాట తప్ప!

తమ్ముడి చేతికి మసాలా మరమరాల పళ్ళెం అందిస్తూ అంది. “ఏవిటీ, శ్రావణ శుక్రవారం ఏం కొంటున్నావ్, అమ్మకీ, మరదలకీ? అంటూ, మావూలుగా అడిగింది.

వెంటనే సుబ్బు ముఖంలో వెలుగు మాయమైంది. ” ఏం చెప్పమంటావ్ అక్కా! అటు నా పెళ్ళాం, ఇటు అమ్మా నా ప్రాణం తినేస్తున్నారనుకో..” అంటూ చెంచాతో మరమరాలు తీసుకుని నోట్లో వేసుకున్నాడు.

కమలకి  సమస్య ఏవిటో తెలుసు. అయినా, ఏమీ ఎరగనట్టు ” ఏమంటున్నారురా?” అని అడిగింది అమాయకపు ముఖమేసుకుని.

“ఏముందీ, దాని గాజులు, ఆవిడ రవ్వల దిద్దులూ విడిపించమనీ…”

తమ్ముడి నోట్లోంచి నిజం బయటకొచ్చింది కాబట్టి, నిట్టూర్చింది. ఇన్ని మంచి లక్షణాలున్న తమ్ముడికి ఈ ఒక్క చెడ్డ అలవాటు లేకపోయుంటే ఎంత బావుండేది జీవితం! అనుకుంటూ  లోలోనే బాధపడింది.

వెంటనే అతని మీద జాలీ, ప్రేమలు కలిసి ఒక ఉప్పెనలా పొంగుకొచ్చాయి. ఎదలోంచి తన్నుకొచ్చిన ఆ భావోద్వేగంలో గభాల్న అనేసింది. “ఒరే, సుబ్బిగా! మనిషివేమో బంగారం లాంటి వాడివి!  ఈ వెధవ చీట్ల పేకాట మానేసి, బాగు పడకూడదట్రా? అమ్మ  ఎంత ఏడుస్తోందో తెలుసా, నిన్ను తలచుకుని తలచుకునీ? మరదల్ని చూసావా? చిక్కి సగమైంది మనిషి. సుబ్బిగా! నా మాట వినరా!  ఇక నైనా ఆ ముదనష్టపు  పేకాటకెళ్ళడం మానేయరా.” తమ్ముడి చేతులు పట్టుకుని బ్రతిమిలాడింది.

ఆమె మనసు ప్రేమతో, మాటలు అభ్యర్ధనతో, చూపులు ఆప్యాయతా స్పర్శలతో  నిండిపోయున్నాయి. నిజానికి  ఆ ఆర్ద్రతా హృదయానికి ఎంతటి రాయైనా చలిస్తుంది. కానీ సుబ్బూ కి మాత్రం అరికాలి మంట నెత్తికెక్కి, చిర్రెత్తుకొచ్చింది.

తాగుబోతుని తాగొద్దన్నా, తిరుగుబోతుని తిరగొద్దన్నా, వాగుబోతుని వాగొద్దొన్నా ఎంత కోపమో, – పేకాట ప్రియుళ్ళకి పేకాటని తిడితే  అంత కోపం వస్తుంది. అది సహజం. ఎందుకంటే – వ్యసనాలకి బానిసలైన వారికి మాన ప్రాణాల పట్ల స్పృహ వుండదు . బ్రతుకు – పతనావస్థకి చేరుతున్నా గ్రాహ్య ధారణ వుండదు. నశించి వుంటుంది ఆ శక్తి.

కన్న వాళ్ళు, తోబుట్టువులు, కన్నీరు నింపుకుని ఇలా ఏమైనా నీతులు చెప్పబోతే..వాళ్ళకి అవి అశ్లీల పదాలు గా  వినిపిస్తాయి.  తీవ్ర అవమానానికి గురి అవుతున్నట్టు భగభగ లాడిపోతారు. క్షణంలో కోపం బుస్సుమని లేస్తుంది. ఆగ్రహం కట్టలు తెంచుకుంటుంది. ఇప్పుడు సుబ్బులు కూడా అదే స్థితి లో వున్నాడు.  అయితే, అక్క గారితో అవసరం వుండి,  వెనక్కి తగ్గాడు. “అదేవిటక్కా, అప్పుడే ఆపేశావ్, భగవద్గీత?  ఇంకా చెప్పు. వినే చవటనున్నాగా!” అన్నాడు పొడిపొడిగా.

తమ్ముడి కి కోపం వచ్చిందని గ్రహించింది. ఏం  మాట్లాడలేదు.  అతనే అందుకున్నాడు. “ ఇంటికెళితే వాళ్ళిద్దరూ చెరోపక్క తినేస్తున్నారు. మనశ్శాంతి కోసం ఇక్కడికొస్తే – ఇహ ..ఇప్పుడు నువ్వూ మొదలు పెట్టావన్నా మాట..నీతి బోధలు..అసలు నా గురించి మీకేం తెలుసని అసలు?” తుఫాను ముందు పిడుగుల్లా వున్నాయి ఆ మాటల జోరు.

“అది కాదురా..పాపం..” అంటూ గుటకేసింది కమల, తమ్ముడు ముఖంలో రంగులు మారడాన్ని చూసి.

“పాపం అంటే? అంతగా హింసించేస్తున్నానా? వాళ్ళకి నేనేం తక్కువ చేస్తున్నానని? అన్నం పెట్టడం లేదా? పస్తులు పడుకోబెడుతున్నానా?”

“……”

“ నాకీ అలవాటు ఎలా అయి చచ్చిందో, అయి చచ్చింది. దీన్ని వదిలించుకోవాలనీ నాకూ వుంటుందమ్మా..మీ అందరితో చివాట్లూ చెప్పుదెబ్బలు తింటం నాకు మాత్రం సరదానా? ఎప్పటికప్పుడు బయటపడాలనే తంటాలు పడుతున్నా. కానీ నా వల్ల  కావడం లేదు.

అయినా, ఒక మాట చెప్పనా అక్కా? –  నేను పేకాట్లో పోగొట్టుకున్నదే మీకందరకీ కనిపిస్తోంది కానీ, ఈ ఆటలో  ఎంత సంపాదించానో అన్నది మీకు కనపడటం లేదు. డబ్బొచ్చినప్పుడు  రాలేదా? అలానే పోయినప్పుడు పోతుంది. వ్యాపారం లో మాత్రం నష్టాలు రావా? తిప్పుకోవాలి. ఇదీ అంతే అనుకోవాలి మనం.”  వివరిస్తున్నాడు. తను చేస్తున్న పనేదో అంతర్జాతీయ మార్కెటింగ్ సర్వీస్ అన్నట్టు.

ఏ వ్యక్తయినా తాను చేసిన వెధవ పనిని గనక  తాను సమర్ధించుకోకపోతే –  చేసిన తప్పుని ఒప్పుకున్నట్టు ఔతుంది. అందుకే ప్రతి నేరస్థుడూ   లాజికల్ థియరీస్ని, లింక్డ్ స్టోరీస్ నీ వినిపిస్తాడు.  వినే వాళ్ళకి నిజమనిపించేలా..’పాపం’ అని జాలి కలిగించేలా మాట్లాడి మెప్పించే సామర్ధ్యం కలిగివుండటం – వ్యసన పరులకున్న గొప్ప లక్షణాలలో చెప్పుకోదగిన లక్షణం.    .

“చెడి పోయావ్  చెడిపోయావని అంటారు మీరందరూ! నిజానికి నాకేం చెడ్డలవాట్లున్నాయంటావ్? పోనీ, నువ్వు చెప్పు! డబ్బు పెట్టి కార్డ్స్ ఆడేటప్పుడు టెన్షన్ పుట్టుకొస్తుంది. ఇదిగో ఈ సిగరెట్టు – అలా అంటుకున్నదే! ఇది తప్ప, నాకే దురలవాట్లూ అంటలేదు, అంటించుకోలేదు.

నా చుట్టూ వుండే మా వాళ్ళందరూ పీకల్దాకా ఎలా తాగుతారో తెలుసా? అంతమంది తాగుబోతులతో కుర్చున్నా, నేనొక్క చుక్కయినా నోట్లో వేసుకోను. అసలా వాసనంటేనే నాకు వాంతేసుకొస్తుంది.”

సుబ్బి చెబుతున్నది నిజమే. ఆ సంగతి ఆమెకి తెలుసు. అంతే కాదు. మాంసం తినడు. మందు తాగడు. పర స్త్రీలని కన్నెత్తి చూడడు. పన్నెత్తి పరుషంగా మాట్లాడడు.

కానీ, లేని దురలవాట్లకంటేనూ, వున్న ఈ ఒక్క చెడ్డలవాటు వాణ్ణీ, వాడి జీవితాన్నీ నిలువునా కూల్చేస్తోంది. ఇది చాలదూ?

దొరికిన వాళ్ళ దగ్గర దొరికినంతగా అప్పులు చేస్తున్నాడు. వాళ్ళొచ్చి, జీతాల రోజున ఆఫీస్ నించే వసూలు చేసుకుపోతున్నారు. పది శాతం వడ్డీకి తెచ్చిన మరో కొత్త అప్పుతో  ఇల్లు నడుపుతున్నాడు. ఇంత జరుగుతున్నా, పేకాట కెళ్ళడం మానటం లేదు. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళ నగలు తీసుకెళ్ళి, కుదువ పెట్టి మరీ పేకాడి, డబ్బు తగలేసొస్తున్నాడంటే..ఇక కుటుంబ ఆర్ధిక పరిస్థితి గురించి ఏమౌతుందని ఏడ్వాలి?

‘ఇదేమిటని అడిగినప్పుడల్లా..ఇంట్లో రామ రావణా యుధ్ధాలు జరుగుతున్నాయని, మీరైనా మీ తమ్ముడికొకసారి చెప్పి చూడండి వదినగారు, నా కాపురాన్ని నిలబెట్టండి..’ అంటూ మరదలు తనతో చెప్పుకుని భోరుమంది.. అన్న సంగతి తమ్ముడికి చెప్పలేదు కమల.

ఈ నిజం తెలిస్తే, అతని అహం ఇంకా దెబ్బ తింటుందని ఆమెకి తెలుసు.

సరిగ్గా ఇలాంటి పరిస్థితుల్లోనే కుటుంబ స్త్రీలు మాట రాని వాళ్లయిపోతారు. రాయి కంటే నిశ్శబ్దంగా మిగిలిపోతారు. ఈ కటిక సమస్య నించి బయటపడే మార్గం కనపడక,  అంధకారం లో తల్లడిల్లిపొతుంటారు.

చెప్పే వాళ్ళెంత మంది వున్నా, వినే వాడి కి బుధ్ధి లేనప్పుడు ఏంచెప్పి ఏం లాభం?

ఇంటి దీపాన్ని కాపాడాల్సిన వాడు ఆర్పేస్తానంటే ఇక ఎవరు మాత్రం ఆ చీకట్లను తరిమేయగలరు? ఎంతకని బాగుచేయగలరు ఆ యజమానిని?

గాఢం గా నిట్టూర్చి, అంది మెల్లగా. “మరేం చేద్దామనుకుంటున్నావ్ రా సుబ్బీ?..ఎలా ఈ విష వలయం నించి బయటపడదామనుకుంటున్నావ్?”

“అదే ఆలోచిస్తున్నాను అక్కా..సరదాగా అలవాటైన ఈ పేకాట – నా తలనిలా చుట్టుకుంటుందనుకోలేదు..” – చేసిన తప్పు అతనకి ఇప్పుడిప్పుడే అతని తెలుస్తోందనడానికి గుర్తుగా చిన్నపశ్చాత్తాపం కూడావుంది ఆ కంఠంలో. కమల ఉలిక్కిపడి చూసింది సుబ్బి వైపు.

“అవునక్కా, బయటపడాలనుకుంటున్నా. ఇక శాశ్వతం గా అందులోంచి బయటకొచ్చేయాలనుకుంటున్నా….”

“ఎలా…?” ఆశగా  చూసింది.

“ఇలానే..మరో సారి పేకాటలో నా అదృష్టాన్నీ పరీక్షించుకుని..”

అతడి మాటలకి వినంగానే గాలి తీసిన బెలూన్లా నీరు గారిపోయింది.

“అవునక్కా. ఎక్కడ పారేసుకున్నావో  అక్కడే వెతుక్కోమన్నారు పెద్దలు. నాకు తెలిసిన విద్య ఇదొక్కటే. నాకు వేరే వ్యాపారాలు, వ్యూహాలూ ఏవీ తెలీవు. అందుకే ఆఖరి సారిగా ఈ ఆదివారం క్లబ్ కెళుతున్నా. ఎందుకంటే, ఈ సారి చాలా పెద్ద పెద్ద వాళ్ళొస్తున్నారు బోంబే  నించి. అంతా కాకలు తీరిన వాళ్ళే. ప్రెటీ కాష్ పార్టీలు. పందెం కూడా డబల్ బెట్టింగ్ లో సాగుతుంది.  నా తడాఖా చూపించి గెలుచుకురావాలని చూస్తున్నా. బంగారం విడిపించి, అప్పులన్నీ తీర్చేపడేసి హాయిగా ఊపిరి తీసుకోవాలనుంది అక్కా!”

పగటి కలలు కంటున్న తమ్ముడ్ని చూసి జాలి గా అనుకుంది. ‘సుబ్బిగా..ఎంత పిచ్చివాడివిరా తండ్రీ! పేకాటలో పెట్టే డబ్బు, వెలయాలికిచ్చే మూల్యం రెండూ వెనక్కొస్తాయన్న నమ్మకమే?..ఏమిటీ పిచ్చి ఆశ వీడికి? ఏమిటా గుడ్డి నమ్మకం ఈ అమాయకుడికీ?..మానేస్తా అంటున్నాడు కానీ ఎంత వరకు నిజమని ఈ మాటలు?..

“నన్ను నమ్ము అక్కా! ఈ ఒక్క సారి కి నువ్వు నాకు సాయం చేస్తే..నా జాతకమే మారిపోతుందక్కా, ప్లీజ్..ప్లీజ్..మా బంగారక్కవి కదూ..?

పరధ్యాన్నంగా వున్న కమల అతని మాటలకి ఎవరో  వెన్ను చరిచిన దాన్లా నిఠారై కుర్చుంది.

ఏమిటి..అడుగుతున్నాడు తనని? డ..బ్బా? కనుబొమలు ముదిచి చూసింది.

“అవునక్కా. ఒక్క పదివేలు ఇస్తే చాలు. అదక్కడ పెట్టి కుర్చున్నానంటే, రొటేషన్లో అదే పదింతలౌతుంది. తక్కువైతే లోన్ తీసుకోవచ్చు. ఫ్రెండ్స్ హెల్ప్ చేస్తారు..” వివరిస్తున్నాడు.

అవేమీ కమలకు వినిపించడం లేదు. తల అడ్డంగా వూపుతూ అంది.

చిత్రం: మన్నెం శారద

చిత్రం: మన్నెం శారద

“ఒరే, సుబ్బిగా. కిందటి సారి ఇలానే అడిగి తీసుకెళ్ళావు. కంపెనీ డబ్బు ఇంట్లో వుంటే,  మీ బావ గారికి తెలికుండా ఇచ్చాను. కానీ ఆ రోజు గుర్తుందా.. ` మనిషిని పంపుతున్నా డబ్బిచ్చి పంపించమని మీ బావగారు చెబితే .. ఎంత గా హడలిపోయాను? వున్నపళంగా  నీ ఆఫీసుకి పరుగెత్తుకొచ్చాను. కాళ్ళల్లోంచి ఒకటే వొణుకు. నువ్వు లేవు. నీ ఫ్రెండెవరో స్కూటరేసుకుని నిన్ను వెదికి పట్టుకొచ్చాడు. నువ్వేమో నన్ను చూసి తెల్ల ముఖమేసావ్. ‘ఇప్పటికిప్పుడంటే ఎలా?’ అన్నావ్..నాకు గుండాగినంత పనైంది..నా యందు దేవుడుండి, నీకెవరో డబ్బిచ్చారు..సర్దావు. కానీ నేను ఆ రెండు గంటలు పడ్డ మానసిక క్షోభ ఎంత భయంకరమైనదో  నీకు అర్ధం కాదు. ఆనాటి చేదు అనుభవంతో నాకు గొప్ప కనువిప్పు కలిగింది. అప్పుడే నేనొక స్థిర  నిర్ణయం నిర్ణయానికొచ్చాను.  నా భర్తకి తెలీకుండా జీవితం లో నేనెవరికీ  డబ్బు ఇవ్వకూడదని!

అంతే కాదు, అప్పుడా క్షణం లో నిన్ను విసుక్కున్నానని, నా మీద నీకు కోపం వచ్చిందని తెలుసుకుని బాధ పడ్డాను. రక్త సంబంధీకుల మధ్య ఆర్ధిక సంబంధాలుండకూడదని అవి ప్రేమాప్యాయతల్ని నొక్కేస్తాయని అర్ధమయింది.

సుబ్బిగా! నన్ను మన్నించరా. నా దగ్గర అంత డబ్బు లేదు. ఇవ్వలేను.” అంటూ తలొంచుకుంది.

“అంతేనా అక్కా? ఇదేనా నీ చివరి మాటా?” అది బెదిరింపో, లేక చివరి అభ్యర్ధనో అర్ధం కాలేదామెకి.

“సుబ్బూ..నువ్వు మగాడివి. పేకాటలో ఓడినా, అప్పులు నిన్ను ముంచినా, ఉద్యోగం ఊడినా  బ్రతికేయగలనని అన్నావు.  రిక్షా లాగయినా నీ వాళ్ళని బ్రతికించగలనని  ధైర్యంగా చెప్పావు గుర్తుందా? కానీ..ఈ అక్క జీవితం అలా కాదురా! నా బ్రతుకు – నేను పూర్తిగా నమ్మి బ్రతుకుతున్న నా  కాపురం మీదే ఆధారపడి వుంది…”

“నీకేం తక్కువని అక్కా అలా మాట్లాడుతున్నవ్? బావగారు మంచివారైతేనూ!”

“అదే రా నా భయం. అందుకే అబధ్ధం చెప్పి మోసం చేయలేను. ఆరునూరైనా నేను  నిజాయితీ తప్పే అవకాశమే లేదు. అంతే.”

అంతా అర్ధమైంది అతనికి. కానీ, వేరే రీతిలో. “కథలెందుకులే అక్కా. నువ్వు ఇవ్వాలనుకుంటే  ఎలా అయినా ఇవ్వొచ్చు.” అంటూనే, కుర్చీ లోంచి లేచి నిలబడ్డాడు.

ఇంత చెప్పినా తమ్ముడికి అర్ధం కాలేదంటే..అది అతని తప్పు కాదు.

కనీసం ‘వెళ్తున్నా’అని అయినా చెప్పకుండా,  పెద్దపెద్ద అడుగులేసుకుంటూ వీధి ద్వారం దాటి పోతున్న తమ్ముడి వైపు అసహాయంగా  చూస్తుండిపోయింది.

‘ఒరే సుబ్బిగా! నా మీద కోపంతో  నా ఇంటికి  రాకపోయినా ఫర్వాలేదురా! నువ్ బాగుపడితే చాలు..నాకంతే  చాలు..” ఎందుకో! ఎద వంతెన దాటి దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది.   చాలా సేపు కళ్ళు వర్షిస్తూనే వున్నాయి ఆమెకు తెలీకుండా!

ఇద్దరి మనుషుల మధ్య గల బాంధవ్యం ఎంత బలమైనదే అయినా, దాన్ని బలహీన పరిచే చేసే శక్తి – కొన్ని పరిస్థితులకుంటుంది.

ఇది జరిగిన సరిగ్గా రెండు రోజుల తర్వాత..

****

“ఇంటి ముందు ఆ జనమేమిటండీ?” కంగారు పడుతున్న భార్యతో నిజం చెప్పాల్సొస్తున్నందుకు బాధ పడుతూ చెప్పాడు మూర్తి. “సుబ్బిగాడు పోయాడు కమలా!నువ్వు తట్టుకోలే…” ఆయన మాటలేవీ ఆమెకి వినిపించలేదు..”ఆ!!” అంటూ ప్రాణం ఎగిరిపోయినదాన్లా, ఒక్క ఉదుట్న రిక్షాలోంచి దూకి, పరుగెత్తుకుంటూ లోపలకెళ్ళింది.

తను విన్నది అబధ్ధమనుకుని భ్రమపడింది కానీ నిజంగానె సుబ్బి గాడు పోయాడు. గదంతా కిక్కిరిసి ఉన్నారు మనుషులు.

చలనం లేని దానిలా అడుగులేసుకుంటూ వెళ్ళి, తమ్ముడి మృత దేహం పక్కన చతికిలబడిపోయింది.  శరీరం మీద తెల్లని దుప్పటి కప్పి వుంది. ఒక్క ముఖం మాత్రమే కనిపిస్తోంది. కళ్ళు మూసుకుని నిద్రపోతున్నట్టున్నాడు. – ‘ఎంత పని చేసావురా సుబ్బిగా..ఎంత పని చేసావ్..” అంటూ మీద పడి భోరుమంది.

ఆమె ని చూసి అందరూ ఒక్క సారి గా ఘొల్లుమన్నారు. ‘అమ్మా, కమలా..చూడవే తల్లీ మమ్మల్నెంత మోసం చేసి పోయాడో వీడు. కడుపు శోకం భరించలేకపోతున్ననమ్మా..భగవంతుడా! ఎంత అన్యాయం చేశావయ్యా…ఒరే సుబ్బిగా..ఒరే సుబ్బిగా..” గుండెలు బాదుకుంటున్నతల్లి తండ్రుల రోదనలు మిన్నంటుతున్నాయి.

దుఃఖతీవ్రత లో గమనించలేదు కానీ మరదలి పరిస్థితి ఇంకా హృదయవిదారకంగా వుంది. ఏడ్చి ఏడ్చి ఓపిక లేనిదాన్లా వ్రేలాడిపోతోంది. దగ్గరికి తీసుకున్న కమలకి తెలుస్తోంది.  ఆమె దుఖంలో మరో సముద్రమేదో భీకరంగా పొంగుతోందని. మనిషి బిగుసుకుపోయి వుంది..కట్టెలా.. ఏదో అనుమానం. ఎన్నో సందేహాలు

“పొద్దుట్నించి పచ్చి నీళ్ళైనా గుటకేయలేదు..” ఎవరో అంటున్నారు.

“పద..ఒక్కసారి లోపలికి పద..నా తల్లివి కదూ?” కమల అతి కష్టం మీద మరదల్ని లోపలికి తీసుకు రాగలిగింది.

“నేను తీసుకొస్తా..మీరెళ్ళండి” అంటూ వెనకొచ్చిన వాళ్ళని పంపేసి,గది తలుపులు మూసేసింది.

తడి బట్టతో ముఖం తుడిచి, మంచి నీళ్ళు తాగించి, ఇన్ని పాలు నోట్లో పోసి బలవంతం గా గుటకేయించింది. చెరిగిన జుట్టు సరిచేస్తూ, రెండు చేతుల్లోకి  ముఖం తీసుకుని మరో సారి కదిలిపోయింది కమల. వదిన గార్ని చుట్టుకు పోతూ భోరుమని శోకించింది.

ఆమెని ఓదారుస్తూనే  అడిగింది మెల్లగా. – ” లతా! ఎలా జరిగింది ఈ ఘోరం..?”

అప్పటికే – ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడన్న వార్త పొక్కింది.

అది నిజం కాదన్నట్టు తలూపి, చెప్పింది వెక్కుతూ…”మీ ఇంటి నించి వచ్చాక నాతో గొడవ పెట్టుకున్నారు. మెళ్ళో నాంతాడు ఇవ్వమంటే శుక్రవారం పొద్దు ఇవ్వనన్నాను. అయినా  విన్లేదు..నన్ను కొట్టి, మరీ లాక్కుపోయారు. ఈ రెండురోజులు క్లబ్లోనే వున్నారు.నిన్న తెల్లవారు ఝామున ఫోన్ చేసారు..” అంటూ పెద్ద పెట్టున ఏడ్చింది.

“ఫోన్ చేశాడా!?”

“అవును. చేసారు. డబ్బు గెలిచిన ఆనందం లో  ఏవిటేవిటో మాట్లాడేసారు. ఇక పేక ముక్క ముట్టనని  పిల్లల మీద వొట్టని  చెప్పారు…రేపు కమలక్కింటికి వెళ్ళి చెప్పాలి అన్నారు. గంటలో బయల్దేరి వస్తున్నా అన్నమనిషి..    మాయ..మై.పో..యి,  తెల్లారి….చెరువులో పడున్నాడంటూ…ఇంటికి తీసుకొచ్చారు..”ఇక చెప్పలేనిదానిలా..” కీచు మంటూ ఆగింది స్వరం. ఏడ్వడానికి కూడా కంఠం సహకరించడం లేదామెకి.

వింటున్న కమల రాయిలా అయిపోయింది. మరదలి రెక్కపుచ్చుకుని ఎలా నడుచుకుంటూ వచ్చిందో శవం దగ్గరికి తెలీదు.

మెదడు అనే స్క్రీన్ మీద ఏవో ఆకారాలు నల్ల నల్ల గా కనిపిస్తున్నాయి. పెనుగులాడు   తున్నాడు తమ్ముడు.

. వాడొకప్పుడు అన్న మాటలు – గుండె గదిలో ప్రతిధ్వనిస్తున్నాయి ‘గెలవంగానే డబ్బు మూటకట్టుకుంటానంటే ఊరుకుంటారనుకున్నావా?  మళ్లా ఆడమంటారు..జాగ్రత్తగా ఆడి, కొంత పోగుట్టుకోవాలి..లేకపోతే…వెంటపడి ప్రాణం తీస్తారు..కక్షలు అలా వుంటాయి..”

‘అవునా సుబ్బీ!?నీ ప్రాణాలు పొట్టన పెట్టుకున్నారా నానా!’

తమ్ముడి ముఖం వంక చూసింది..ఆ తర్వాత కంఠం దగ్గర..అంతే. ఆమెకి కళ్ళు తిరిగాయి.

‘ఒరే, సుబ్బిగా..” అంటూ గావు కేకేసి  నేల మీద కుప్పకూలిపోయింది.

స్పృహ తప్పిన భార్య ని చూసి కంగారు గా దగ్గరకొచ్చాడు మూర్తి.

*****

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

గడ్డపాయన!

 

damayanti

“ఏమండీ!”

‘ఉ..”

” మన ఎదురింట్లో  మేడ మీద పోర్షన్ లేదూ? అందులో   ఒక గడ్డపాయన దిగాడు.”

“ఊ..”

“ మనిషి భలే తమాషాగా వున్నాడు, తెలుసా? ”ఆజానుబాహువు. నలుపు తెలుపు గడ్డమేసుకుని, ఫ్రెంచ్ తత్వవేత్త పోజ్ కొడ్తూ  వున్నాడు”

“ఊ”

“పగలంతా ఏం చేసినట్టో?  సాయంత్రం చీకట్లు  పడుతుండగా  దిగాడు.  పెద్ద సామానేమీ కనిపించలేదు.  మొత్తం కలిపి పది డబ్బాలు కూడా లేవనుకోండి.. ఇట్టా దింపి అట్టా వెళ్లిపోయింది – చిన్న ట్రక్..”

“ఉ..”

“సంసారం తర్వాత వస్తుందేమో?”

“…..”

ఏవిటీ, నిద్ర పోయారా అప్పుడే?”

“….”

***

“ఏమండీ,  గడ్డపాయనింట్లో మన పోచమ్మే పని చేస్తోంది. నేనే చెప్పాను వెళ్ళమని.”

“ఊ..”

“ పనిచేసొచ్చి చెప్పింది.  పెళ్ళాం పిల్లలూ తర్వాత వస్తారేమో అనుకున్నానా?  కాదట. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళెవరూ  వుండరు, తనొక్కడే ఉంటానని  చెప్పాడట.

“ఉ..”

“బ్రహ్మచారంటారా?”

“ఏమో. నన్నడిగితే నేనేం చెబుతాను?” ఫక్కున నవ్వి చెప్పాడు ప్రశాంత్.

ఆమెకి రోషమొచ్చింది. “ఎప్పుడూ ఊ కొట్టి వదిలేసే మొగుడు, పాయింట్ పట్టుకుని  నవ్వేసరికి ఉడుకుమోత్తనం వచ్చింది శైలజ కి.  “అవున్లేండీ, ఏమీ వినని  మొగుడుకి అన్నీ చెప్పుకోవడం నాది బుధ్ధి తక్కువ..” అంటూ, విస్సురుగా అటు తిరిగి పడుకోవటం తో ఆమెకి కోపమొచ్చిందన్న సంగతి అర్ధమైంది అతనికి. నవ్విన పాపానికి బ్రతిమాలుకోక తప్పదన్నట్టు, లాప్ టాప్ పక్కన పెట్టి, “అది కాదురా శైలూ! ఊరికే  జోక్ చేసానంతే.  వారం నించి వరసగా నువ్వు ఆయన గురించి చెప్పేవన్నీ వింటూనే వున్నానా, లేదా చెప్పు?” మాటలతో ఊరడిస్తూనే, సలహా కూడా ఇచ్చాడు.  “ పోనీ ఓ పని చేయకూడదూ?  ఒక సారి వాళ్ళింటికెళ్ళి పలకరించి, ఆయన పుట్టుపూర్వోత్తరాలేమిటో ఏక మొత్తంగా   తెలుసుకు రారాదూ? ఎంతైనా ఎదురెదురు ఇళ్ళ వాళ్ళం కదా! నిన్ను నువ్వు పరిచయం చేసుకున్నట్టూ వుంటుంది. నీ సందేహాలు తీరినట్టూ వుంటుంది. ఏమంటావ్?” అంటూ ఆమె చెంప మీద చిటికేసి చెప్పాడు చెవిలో.

‘హమ్మయ్యా, పర్మిషన్ దొరికింది వెళ్ళడానికి’  అనుకుని, ముఖం మీద దుప్పటి లాక్కుని పడుకుంది.”

****

గత కొన్ని రోజులుగా ఆయన్ని గమనిస్తోంది శైలజ. కిటికీలోంచి రహస్యం గా  చూస్తూ, బట్టలారేసే నెపం తో మేడ మీదకి – ఒకటికి పది సార్లు వెళ్లొస్తూ..పసిగడుతోంది ఆయన కదలికల్ని.

పోచమ్మ మాటలు చెవిలో మోగుతున్నాయి.   “ ఆళ్ళు బాపనోళ్ళమ్మా. వాళ్ళమ్మ నాయన్ల పోటో చూసినా. కానీ, ఈయన గుడ్డు తింటాడు. మొన్న పొద్దుగాల  ఆమ్లెట్    ఏసిమ్మంటే ఏసిచ్చినా…”

“ఊహు.అలానా!” చెవి వొగ్గి వింటూనే, ఆసక్తి లేనట్టు ముఖం పెట్టింది  శైలజ.

“ఇల్లంతా ఖాళీ గా వుంటుందమ్మా. మనిల్లు లా నిండా సామానుండదు.  గదినిండా, షెల్ఫుల నిండా బుక్కులే…  బోలెడు పుత్తకాలు.. ”

“అవునా, పుస్తకాల వ్యాపారమంటావా?”

“కాదటమ్మా, ఏవిటికి సారూ గిన్ని బుక్కులు అని అడిగా..”

“ఏమన్నాడు?”

“సదువుకుంటాకని చెప్పిండు….”

“ ఏం పని చేస్తాడట? అడగకపోయావా?”

“అడిగినా. ఏం డ్యూటీ చేస్తారు సారూ అంటే, ఏం సెప్పలా..నవ్విండు.  ఇంట్లో మీరొక్కరే వుంటారా సారూ అంటే ‘ఇదిగో ఇట్టా తలాడించాడు. గంతే..” అనుకరించి చూపిస్తూ, నవ్వి  చెప్పింది పోచమ్మ. “ఎక్కువేం మాట్లాడ్డు….గమ్మున కూకుంటాడు. బుక్కట్టుకుని …”

వింటూ ఆలోచన్లో పడింది. నిజమే ఆయనలో ఆయన  ఆలోచిస్తూ ఒంటరిగా కుర్చోవడం ఆమెకి తెలుసు. కానీ ఆ ఆకారం లో విచారం కనిపించదు. ఏదో శోధన, అన్వేషణ కనిపిస్తుంది.  ఉదయాలు, సాయంకాలాలూ  ఆరుబయట పడక్కుర్చీ లో  పడుకుని కనిపిస్తుంటాడు. లేదా, తూర్పు వైపుకు తిరిగి దూరం గా కనిపించే సముద్రాన్ని చూస్తూ వుండిపోతాడు. అలా గంటల తరబడి.  రాత్రంతా గదిలో  లైట్ వెలుగుతూనే వుంటుంది. సూర్యోదయం కాకముందే లేచి వాకింగ్ కెళ్ళొస్తాడు. కొన్ని సార్లు బయటనించి వస్తూ రెండు చేతుల్లో  బరువైన సంచీలను  మోసుకొస్తుంటాడు.  మరో విషయం. –  ఈయన వాహనం సైకిలు.  దీని  మీద వెళ్ళి రావడం చోద్యమనిపిస్తుంది. మనిషి చూస్తే జమిందార్ లా కనిపిస్తాడు? సైకిల్ ఏమిటో అర్ధం కాదు.

మొత్తానికి ఆమె మెదడు అనే  స్క్రీన్ మీద  గడ్డపాయనకి ఒక ఫోటో ఫ్రెం కట్టేసింది. అందులో ఆయన –    వాలు కుర్చీ లో పడుకుని, కాళ్ళేమో స్టూల్ మీద జాచిపెట్టుకుని, పుస్తకం లో ముఖం దూర్చేసుకునుంటాడు.  అదే స్టిల్ ఫోటో గ్రాఫ్  అయింది. ఐతే,  ఆ ఫోటో ఒక సజీవ చిత్రమౌతుందని ఆమె అప్పుడు అనుకోలేదు. అస్సలు ఊహించనైనా ఊహించలేదు. ఎందుకంటే – గడ్డపాయన మీద ఆమెకి సదభిప్రాయం లేదు కనక.

వైశాఖ పౌర్ణమి నాడు  – మొగుణ్ణి తీసుకుని మేడ మీదకెళ్ళిందా!, ఎదురుగా ఆయనే ప్రత్యక్షం.   చేతిలో గ్లాసు పట్టుకుని అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, నింపాదిగా సిప్ చేస్తూ,  ఒక దివ్యామృతాన్ని చుక్కచుక్క గా సేవిస్తున్నవాడిలా అగుపించాడు.  నాట్య శాస్త్రం లో నేర్పని పాదాల కదలికలోని అందమేమో వుంది ఆ షికారు నడకలో. `ఈయన అద్దె కట్టేది ఇంటికికాదు, ఆరుబయట బ్రతికేందుకు` అనుకుంటూ మొగుడితో చెప్పింది – రహస్యంగా! – “ఆయనే గడ్డపాయన  ..చూడండి..చూడండి” అంటూ!

అతను ఎప్పట్లానే “ ఊ…” అన్నాడు.

ఆమెనింకా ఆశ్చర్య పరిచిన విషయమేమిటంటే.. మొన్న మిట్ట మధ్యాహ్నం టీవీ సీరియల్ లో నిమగ్నమై వుంటే.. హఠాత్తుగా ఆకాశం నల్లమబ్బేసుకొచ్చింది. క్షణాల్లో చీకటిపడిపోయింది.  చినుకు మొదలౌతుంటే మేడ మీద కి పరిగెత్తింది. ఆరేసిన దుప్పట్లు  తేవడానికని. అంతలోనే వర్షం -ఆగకుండా  గుమ్మరించేసింది. అలవాటుగా అటు చూస్తే…. గడ్డపాయన వానలో చిందులేస్తూ  కనిపించాడు.   చిన్న పిల్లాడిలా  రెండు చేతులూ బార్లా జాచి, కళ్ళు మూసుకుని వర్షంలో తడుస్తూ   స్టైల్ గా   గిరగిరా తిరుగుతున్నాడు. తనలో తను నవ్వుకుంటూ,  పరవశించిపోతున్నాడు.

ఆ దృశ్యానికి నవ్వొచ్చింది ఆమెకి.అంతకంటేనూ, చిత్రమేసింది. ‘ఈయనింత  పసివాడా!! ’ అని విస్మయం కల్గింది.

ప్రతి మనిషిలోనూ ఒక పసివాడు దాగుంటాడు.  ప్రకృతి అందాలని  చూసినప్పుడో , సృష్టికి  ప్రతినిధి అయిన స్త్రీని చూసినప్పుడో పసివాడిలా కేరింతలాడ్తాడు. గడ్డపాయన కూడా అంతే అన్న  సంగతి ఆమెకి తెలీదు.

గబగబా ఇంట్లొకొచ్చి పొడి బట్టల్లోకి మారి, టీ కాచుకోడానికని స్టవ్ వెలిగిస్తుంటే, బుర్రలో లైట్ వెలిగినట్టు శ్రీకాంత్  మాటలు మనసులో వెలిగాయి. ఒకసారి వెళ్ళి మాట్లాడి రారాదూ అని. వెంటనే మరో కప్పు టీ తయారు చేసి, ఫ్లాస్కులో పోసింది. గొడుగు తీసుకుని, ఇంటికి తాళం వేసి, ఎదురింటి గడ్డపాయనింటికి బయల్దేరింది శైలజ. వర్షం జోరు తగ్గినా,  చినుకు మందంగా రాలుతూనే వుంది.

మేడ మెట్లెక్కుతూ ఆమె ఊహించింది. గడ్డపాయన డాన్స్ చేస్తూ కనిపిస్తాడని.  కానీ, ఆయనక్కడ  కనిపించలేదు.

ముందుగది తలుపులు తీసే వున్నాయి.  తెల్లటి లాల్చీ పైజమా లో గడ్డపాయన ఇందాక తను చూసిన చంటి వాడులా   లేడు. ఎంతో హుందాగా, పెద్ద మనిషి లా కనిపిస్తున్నాడు. తలొంచుకుని టవ ల్  తో తల తుడుచుకుంటున్న వాడు కాస్తా – తలుపు మీద చిటికల  శబ్దం వినిపించడంతో తలతిప్పి చూసాడు.

 

“నేనే”- అన్నట్టు చూసి, “ లోపలకి రావచ్చాండీ?” అని అడిగింది  నవ్వుతో.

ఆయన కనీసం ‘మీరా’ అన్నట్టు గా కూడా చూళ్ళేదు.   “రండి” అంటూ ప్లాస్టిక్ కుర్చీ చూపించాడు – కుర్చోమన్నట్టు.

మన కోసం మనింటికెవరైనా వస్తే..ఎలా స్వాగతిస్తాం? వీరభద్రపళ్ళెరమంత మొహంతో! చాటంత నవ్వుతో…” ‘అయ్ బాబోయ్..మీరే!?..ఏమిటి నా మీదిలా దయ పుట్టింది..? ఏమి నాభాగ్యం అంటూనో నానా హడావుడి పడిపోతాం. ఈయనేమిటీ..ఎక్స్ ప్రెషెన్ లెస్ లుక్ ఇచ్చాడు?

‘ఆ! పోనీయి.’  ఈయనేమైనా నా మేనమామ కొడుకా? మేనత్త మొగుడా? రాకపోకలు సాగించడానికి. ఇదే ఫస్ట్ అండ్ లాస్ట్ విజిట్ ఔతుంది అంతే గా.’ అని సముదాయించుకున్నాక మనసు స్థిమిత పడింది. మాట పెగిలింది.

“ఒకసారి వచ్చి పరిచయం చేసుకుంటే  బావుంటుందని  వచ్చానండి. బయట వాన గా వుంది కదానీ,  టీ చేసి తీసుకొచ్చాను..మీ కోసం..” – ‘మీ కోసం’ అనే మాటని నొక్కి పెట్టి అంటూ –  ఆయన ముఖం లోకి చూసింది. విప్పారుతుందా లేదా అని.

ఊహు. ఆయనేం మాట్లాడ్లేదు. నిశ్శబ్దం గా ఒక చిరునవ్వు నవ్వి ఊరుకున్నాడు.

ఫ్లాస్క్ ని  టీ పాయ్  మీద పెడుతూ..’ఇద్దరికీ కలిపి తెచ్చాన్లేండి. కలిసి తాగుదామని…” అంటూ మళ్ళి ముఖం లోకి  చూసింది. ఎందుకో  నవ్వాడు. కాస్త చిరు శబ్దం చేస్తూ.  నవ్వు బాగుంది.  కానీ, అది నిలదీయడం నచ్చలేదు.  రెండు స్టేట్మెంట్స్ లో ఏది నిజం అని అడుగుతున్నట్టుంది .

నోరూరుకోదు. నిజాలు వాగేంత వరకు. ఏం చేస్తాం? పుట్టుకతో వచ్చిన బుధ్ధులంటారు ఇదే మరి.

ఆయన కప్పులు తేవడానికి  లోపలకెళ్ళాడు.

ఇంటిని  నలువైపులా పరిశీలిస్తున్న  ఆ నిఘా కళ్ళకి టేబుల్ మీద లాంప్, పుస్తకాలతో బాటు, కింద పేర్చిన ఖాళీ లిక్కర్ బాటిల్స్ కూడా కనిపించాయి. – హమ్మో, ఇన్ని ఎప్పుడు లాగించేసాడో!

ఈయన సంచులతో సైకిల్ మీద మోసుకొచ్చే బరువులు ఇవన్నమాట!..

అప్పటికే గడ్డపాయన మీదున్న తేలిక అభిప్రాయం మరింత బలపడింది. ‘బాడ్ అన్న మాట..’అనుకుంది.

ఆయనొచ్చి,  కప్పులు అందించి,  ఎదురుగా కుర్చున్నాడు.

ఆమేం మాట్లాడకుండా   టీ వొంపి,  ప్లాస్కు పక్కన పెట్టి,  చూసే సరికి ఆయన అప్పటికే తన కప్  తీసుకుని, సిప్ చేసేస్తు కనిపించాడు. రెండు గుటకలేసాక మాట్లాడాడు. “మీరు నన్ను చూడ్డానికే వచ్చారు. నాకు తెలుసు ఆ సంగతి” అన్నాడు.

ఆమె ఉలిక్కిపడింది  చూసింది. –  ఎలా తెలుసన్నట్టు.

“టీ కోసమే ఐతే, నన్ను మీ ఇంటికే పిలిచేవారు కదా?” అన్నాడు చతురోక్తిగా.“ టీ బావుందని పొగడటం, థాంక్స్ చెప్పడం, మళ్ళీ వస్తారు కదూ అనడం వంటి మాటలు నా నించి ఆశించకండి. నాకు అలాటి వన్నీ తెలీదు.” హెచ్చరిక గా చెప్పాడు.

గురువు కి మైండ్ రీడింగ్ వచ్చనుకుంటా..చదివేస్తున్నాడు తనని. పట్టుబడకూడదనుకుంటూ, పైకి మాత్రం డాంబికం గా కనిపించడం కోసం కాలు మీద కాలేసుకుని అడిగింది. “నేనేమీ ఆశించడం లేదండీ.  కానీ, మనుషుల మధ్య ఆ మాత్రపు కనీస మర్యాదలు వుండాలి కదా?”

“అవసరం లేదు”ఖచ్చితం గా వుందా స్వరం. మనిషి మాత్రం చాలా కూల్ గా కదలకుండా  ‘అవసరాల కంటే ముఖ్యమైనది మరొకటి వుండాలి.”

‘నీ మొహంలే! నీకు ఇలాటి  సెంటిమెంట్స్ లేవు  కాబట్టే పెళ్ళి కాలేదు. ఎవర్తి చేసుకుంటుంది మరి ఈ ముఖాన్ని’? అలా అనుకోగానే మనసులో రేగిన కోపం అణిగింది.  –  కాస్త చల్లారాక, అంది. – “ పోచమ్మ మీ గురించి చెబుతుంటుంది. చాలా మంచి వాడమ్మా అని..’ ఆ మాటలకి ఉబ్బి పోతాడనుకుంది కానీ, ఆయనేం పొంగిపోలేదు. సరి కదా పైగా  – “పొరబడిందేమోనండి.. నేనంత మంచి వాణ్ణి కాదు ..” అంటూ మళ్ళీ నవ్వాడు.

వొళ్ళు మండింది శైలజకి –  “ అంటే ఎదుటి వాళ్ళు ఏదంటే అది కాదని వాదించడమే  నేర్పుతుందాండీ మీ బుక్ రీడింగ్..?” అంది ఉక్రోషం గా.

ఆయన దెబ్బ తిన్నట్టు చూస్తాడనుకున్న ఆశ కూడా నిరాశే అయింది. ఆమె కళ్ళల్లోకి చూస్తూ చెప్పాడు గడ్డపాయన అదే నవ్వుతో. “ మనిషి హాయిగా బ్రతకడానికి ముందు కొన్ని సూత్రాల్ని మనం గట్ఠిగా నమ్మి పాటించాలి. అందులో మొదటిది – ఎదుటి వారు ఎలా ప్రవర్తించినా, మనం షాక్ అవ్వకూడదు.”

ఖంగు తిన్న ఆమె  ‘గడ్డపోడు అంటోంది తననే’అని గ్రహించి చూపులు తిప్పుకుంది.

ఆమె ఇబ్బందిని గ్రహించి మావూలు సంభాషణ లోకి  దిగాడు. “ఏం చదువుకున్నారు  మీరు?” అని అడుగుతూ.

ఆమె చెప్పింది. ఇంకా తన భర్త గురించి, అతను చేస్తున్న జాబ్ గురించి,   తను జూనియర్ లెక్చరర్ టీచర్ గా పనిచేస్తున్న విషయం, ఎండాకాలం శెలవులు, తిరిగొచ్చిన సొంతూరు..  అంతా గడ గడా చెప్పేసి ఆగింది. కొంచెం ధైర్యం రావడం తో. “మీరు? మీరేం చేస్తుంటారు?” అడిగింది ఆసక్తిగా.

“ఏమీ చేయను. ప్రస్తుతానికి జీవితాన్ని ఆస్వాదిస్తున్నాను..” అంటూ ఖాళీ కప్పుని టీపాయి మీద పెట్టి, రెండు చేతులూ తల వెనక్కి పెట్టుకున్నాడు.

“మీ ఆవిడ..” అనే లోపే మాటలని ఆపేస్తూ అన్నాడు. “నేను చెప్పను అనడానికి ముందు మీరు అడగకూడదు అని అంటాను. ఎందుకంటే – నాతో మాట్లాడ్డానికి  వ్యక్తిగత  వివరాలు ఒక బయోడటా కాకూడదు. మా ఆవిడ లేకపోయినా మా ఇంటికి వచ్చారు కదా? ఆవిడున్నా లేకపోయినా నేను ఇలానే మాట్లాడతా మీతో. నాకు పెళ్ళైందంటే మీరు సేఫ్ అనుకుంటున్నారా? కాకపోతే ఒంటరిగ వెళ్లడం ప్రమాదమనుకోవడం కూడా పొరబాటే..కదూ? లేకపోతే మీరు వచ్చే వారు కాదు గా? “

“అంటె, వివాహం మనిషికి విలువని భద్రతనిస్తుందంటే కాదంటారా?..”

“కాదనను. కానీ దాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని  బతికిపోవడం తప్పంటాను. మనిషి లోని హీన సంస్కారాలని, బలహీనతల్ని ఉన్నతంగా   కాపాడే ముసుగు  వ్యవస్థలు –  ఎంత సాంప్రదాయమైనవైనా వాట్ని తొలగించేయాల్సిందే సమాజం నించి! కాదంటారా?”

ఆమె తలొంచుకుంది.

“మీరు వివాహిత స్త్రీ అని మీ మీద నాకు కోర్కె కలగకూడదన్న రూలేం వుండదు. ముఖ్యంగా ఇలాటి బలమైన బలహీన క్షణాల్లో” అనుకోని ఆయన మాటలకు హడలిపోతూ చూసింది.‘హవ్వ’అనుకుంటూ  పెదాల మీద అరచేయి కప్పేసుకుంది. పెద్దవైన ఆ కళ్ళల్లో భయాన్ని చూసి ఆయన ఫక్కున నవ్వాడు. “నేను మీ గురించి చెప్పడం లేదు. అందుకు వివాహం అడ్డు రాదని చెప్పడం కొసం. అంతే. నేను జరగనిది మాట్లాడటం లేదు. ఇవాళో నిన్నో జరిగింది కూడా కాదు. రెండు యుగాల కిందటి మాటే చెబుతున్నా.”

ఆమె కొద్దిగా తేరుకుని అడిగింది. – “మీరు రైటరా?” అని.

“లేదండి.  ఎందుకలా అడిగారు?”

“ఇన్ని గుట్టల పుస్తకాలేసుకుని కూర్చుంటే!..”

“రచయితలు ఐతేనే  పుస్తకాలు చదవాలని లేదు…”

“మరి ఇన్ని చదివి ఏం చేస్తారు?”

“నన్ను నేను తెలుసుకుంటుంటాను ఎప్పటికప్పుడు అప్డేట్ చేసుకుంటుంటాను.  నా పాత్ర పోషించడంలోని నైపుణ్యాన్ని కనుగొం టాను.  ”

“దాని వల్ల నటిచడం బాగా తెలుస్తుందంటారా? “ – వ్యగ్యం ధ్వనించేలా బిగ్గరగా నవ్వింది. కావాలనే.

“కాదు.  నటించకూడదని తెలుస్తుంది. జీవితం జీవించడం కోసమని  నేర్పుతుంది. నిన్ను నువ్వు అర్ధంచేసుకుంటూ సంతోషంగా..శాంతిగా..బ్రతకడం కి మించిన పరమార్ధం ఏవిటో అనుభవంలోకి తెచ్చిస్తుంది. ”

“ఏవిటో! మీరు మాట్లాడే ఒక్క ముక్కా నాకర్ధం కావడం లేదు..” పెదవి పెదవి విరిచింది.

“మీ ఇంట్లో ఎవరు సుపీరియర్?

“ఖచ్చితం గా మా ఆయనే..”

“ఐతే, ఐతే ఆయనకు కాస్త తగ్గి వుంటారన్నమాట కదూ? “

“ చస్తే తగ్గి వుండను.” – ఆలోచించకుండా గభాల్న జవాబిచ్చేసింది.

“ఐతే మీరే కదా ఇంటికి సీనియరు, సుపీరియర రూ? కానీ,  పైకి చెప్పరు. కదూ?”

ఆమె గబుక్కున తలొంచేసుకుంది.

“మీ ఆయన మీకంటే ఆర్ధికంగా ఎక్కువ స్థాయిలో వున్నాడని ప్రేమిస్తె అది ఆర్ధిక సంబంధమౌతుంది. ఎంత సంపాదిస్తె నాకేం లెక్ఖా? నేను పెళ్ళాన్ని. అని ధిక్కరిస్తే అది అధికారమౌతుంది. సీత లా అనుసరిస్తే అది బానిసత్వమౌతోంది. సత్య భామలా ముడుచుకుపోతే  భర్తని వొదులుకోవాల్సి వస్తుంది.  ఇంతకీ మీ పాత్ర పోషణ లో లోపాలేమైనా వున్నాయేమో ఎప్పుడైనా చెక్ చేసుకున్నారా?”

“లేదు. అవసరం లేదనుకుంటున్నా..”

“వుందనుకుంటున్నాను.  ఒకసారి వెతికి చూడండి.” అంటూ చేతి వాచీ వైపు చూసుకున్నాడు.

అర్ధమైన దాన్లా లేచి నిలబడింది. కానీ, మెదడుకి ఏ సంకేతాలూ చేరడం  లేదు. ఎవరి మాటలకైతే మైండ్ బ్లాక్ అవుతుందో అతనే ఈ గడ్డపాయన అన్నట్టుంది పరిస్థితి.

ఇతరుల మీద మనం ఏర్పరచుకునే హీన మైన అంచనా, తప్పని   స్వయం గా తెలుసుకుంటున్నప్పుడు, ఆ గొప్ప తనాన్ని వెంటనే అంగీకరించనీదు మనసు. ఏదో మాటల గారడీ జరుగుతోందని మభ్యపెట్టుకోకపోతే అహం ఊరుకోదు మరి.

ఆయన్ని చాలా అడిగేయాలి, నీ గొప్పేమిటో  తెలుసుకోవాలి అన్నట్టు వచ్చింది. పక్కింటి బాబాయి గారింటికొచ్చినట్టు. కానీ లుక్ మార్చేసాడేమిటి ఇలా.

రంగుటద్దాలు అలవాటయ్యాక, అవి లేకుండా లోకాన్ని చూడ్డం, చూసి తట్టుకోవడం   చాలా కష్టమైన పని కాదూ!?.

ఆమె బయటకొచ్చి చెప్పులేసుకుంటుంటే అన్నాడు. “ఆగండి. ఇంటికొచ్చిన ఆడపిల్లని ఉత్తి చేతుల్తో పంపకూడదంటారు. …ఇదిగో ఈ పుస్తకం తీసుకెళ్ళండి. కానీ, చదివి వెనక్కి ఇవ్వాలి.” అన్నాడు నవ్వుతూ.

అప్పటికే నవ్వు మర్చిపోయిందాన్లా తయారైంది ముఖం. తిరిగి నవ్విందేమో తెలీదు.

ఒక యంత్రం లా పుస్తకం అందుకుని మొద్దుబారిన  అడుగులతో  ఇంటికొచ్చి పడింది.

ఈ సంఘటన జరిగిన కొన్ని నెలల తర్వాత…

****

“ప్రశాంత్” మొగుణ్ణి పిలిచింది పేరుతో. ఆ  పిలుపుకి ఉలిక్కిపడి చూసాడు.  ‘ఏమిటీ నన్నే?’ అన్నట్టు.

“ఇలా రా..’ అంటూ దగ్గరికి పిలిచింది. ‘హమ్మో, ఇదేం జోరు?’ ఆశ్చర్య చకితుడౌతూ దగ్గరికి వెళ్ళాడు.

ఆమె చూపులు అతని శరీరానికి కొత్త గా తాకుతున్నాయి. మేనులో గిలిగింతలు పుట్టించేలా..గులాబీలు గుచ్చుకున్నట్టు..

ఆఫీస్ కి తయారై వెళ్తున్న అతనికి ఇదొక ప్రియమైన సందేహ హేల..

దగ్గరగా నిలబడిన  అతని నడుంని రెండు చేతులతో  చుట్టుకుని, గుండెకి హత్తుకుంటూ చెవిలో రహస్యం గా చెప్పింది. ‘ ఈ బ్లూ షర్ట్ లో నువ్వు చాలా హాట్ గా వున్నావ్  మాన్!  రియల్లీ  ముద్దొచ్చేస్తున్నావ్. ఇక నన్నాపలేవ్ నువ్వు. ” అంటూ ముద్దులిచ్చింది. అది కూడా  – అతనికిష్టమైన వెల్లువలో!!

అనుకోని విరజాజుల ఉప్పెన కి  అతను ఉక్కిరిబిక్కిరైపోతున్నాడు.  పెళ్ళైన ఇన్నేళ్ళ వైవాహిక జీవితం లో జరిగిన మొట్టమొదటి ఈ అద్భుతం – అతన్ని ఆనంద వివశుణ్ణి చేసేసింది. మధుర డోలికలో ఊరేగిపోతోంది మనసు.

నిజానికి ప్రతి మగాడు పెళ్ళయ్యాక – భార్యలోనే ప్రేయసిని కోరుకుంటాడు. భార్యే ప్రియురాలైన భర్తకి జీవితం ఒక పంచభక్ష్య పరమాన్నం. ఆమె  కితాబు కి అతనా క్షణం లో  అమాంతం నవాబై పోయాడు. సతి  మెచ్చిన ప్రతి మొగుడూ మహరాజు కాక ఇంకేమిటనీ?

హృదయం లోంచి జనియించే ప్రేమ కి మహిమేదో వుంటుంది. అది మనిషిని చిత్తు చేస్తుంది. ఆ అరోమా ఒక స్వర్గం లాటి మత్తు ని ఇస్తుంది. నరం నరం లోనూ ఇంజెక్ట్ అయి, యవ్వనాన్ని ప్రసాదిస్తుంది.

ప్రస్తుతం అతని పరిస్థితి అంత దివ్యం గా వుంది. ఆమెని నిలువునా పెనవేసుకుని కళ్ళు మూసుకుని  అలా వుండిపోయాడు. దాంపత్యం లో శరీరాలు పాతపడటం అంటూ వుండదు. ప్రేమ వ్యక్తీకరణలు కొత్త గా వున్నంతకాలం!

అతను తేరుకుని కళ్ళు తెరిచి  “ హేయ్, శైలూ….గడ్డపాయన  సైకిల్ మీదెళ్తూ మనల్ని చూసాడు…” బిడియపడిపోతూ చెప్పాడు.

“చూడనీ..సంతోషిస్తాడు. ” అంది.  చేతుల్ని మరింత గా బిగిస్తూ..

**

కాలం గడుస్తున్న కొద్దీ..

శైలజ గడ్డపాయనకి మరింత దగ్గరకి జరిగింది. కాదు . పుస్తకాలు దూరాన్ని జరిపాయి. చలం, కుటుంబరావు, శ్రీశ్రీ, రావి శాస్త్రి, తిలక్, లత, బీనాదేవి తెలుగు సాహిత్యం లోంచి మరింత ముందుకు నడిచొచ్చింది. … కాఫ్కా – మెటామార్ఫాసిస్  దాటి,   లియో  స్ట్రాస్ సిధ్ధంతాల పై విమర్శలు సయితం చదివి తెలుసు కుంటోంది.

షేక్ ష్పియర్  కంటే మిల్టన్ ఎలా , ఎందుకు గొప్పవాడు కాదో  ఆయనతో తగవులాడుతుంది.

ఏ కొత్త విషయమైనా వాదిస్తూ వుంటుంది. ఆయన వివరిస్తూ వుంటాడు.

మాటల మధ్య లో  ఆయన  గ్లాసందుకుని రంగు ద్రవాన్ని సిప్ చేస్తున్నా – ఇప్పుడామెకి  – ఆ గడ్డపాయన  తాగుబోతులా కనిపించడం మానేశాడు.

ఆయననే కాదు. ఎవ్వర్లోనూ,   లోపాలు కనిపించడం మానేసాయి. మనుషుల్లో అన్నీ మంచి గుణాలే వుండవు. బలహీనతలూవుంటాయి. అయితే వ్యక్తుల్ని వీక్నెసులతో  సహా  స్వీకరించడం వల్ల కలిగే ఆనందం ఎలాంటిదో  ఆమెకి పూర్తిగా అర్ధమైంది. అందులో ఆరితేరిన విద్యనభ్యసించింది.

నడిచే విశ్వవిద్యాలయాల వంటి వ్యక్తులు జీవితంలో తారసపడటం  ఒక అరుదైన అదృష్టం. వాళ్ళు – ఏ సిలబస్ లో చేర్చని  అతి విలువైన విషయాలు బోధిస్తుంటారు.

*****

ఆ రోజు ప్రిన్సిపాల్ పిలిచి -‘స్టూడెంట్స్ కి మీరు ఇస్తున్న ఆత్మ విశ్వాసం ఎనలేనిదని కమిటీ గుర్తించింది శైలజా!  ఇకనించి రోజూ అన్ని తరగతుల వారికీ మీ ప్రత్యేక క్లాసులు తప్పని సరి అని నిబంధన చేసింది. మీ సాలరీ కూడా రెట్టింపైందని చెప్పడానికి సంతోషంగా వుంది..” కంగ్రాట్స్’’ – అభినందింస్తూ చేయందించింది.

అలవి కాని ఆనందం – ఎగసిన కెరటమై కళ్ళల్లోకి ఉబికింది. చిత్రం గా పెదవులు వొణికాయి.    మనసులోని –    ఫోటో ఫ్రేం లోంచి  గడ్డపాయన నవ్వుతూ కనిపించాడు.

‘  అది ఎలాటి ఉద్వేగపు భావం కానీయి, ఆ క్షణం – నీ ఆధీనంలో వున్నప్పుడు నువ్వు మరింత హుందాగా కనిపిస్తావ్. ఎందరికో మార్గ దర్శకురాలివౌతావ్.  ” గడ్డపాయన   చెవిలోకొచ్చి చెబుతున్నట్టే వుంది.

మౌనంగా మనసులోనే కైమోడ్పులిడింది.

ఒక విజ్ఞానవంతుణ్ణి  చదవడం అంటే – కొన్ని వందల  గ్రంధాలను శోధించినట్టు!!

******

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

అమ్మ కడుపు చల్లగా..

damayanti

 

 

శనివారం –  ఒకపూట భోజనమే కాబట్టి, పెద్ద వంట పనేమీ లేదులే! ఆయనొక్కడికీ  ఇంత,  – చారెడు పెసరప్పేసి,  ఒక టొమోటా పడేస్తా. రెండు బంగాళ దుంపలు వేయించి జీలకర్ర కారం జల్లి విస్తట్లో వడ్డించానంటేపిచ్చి మా రాజు  సంతొషం గా తిని లేస్తాడు. అక్కడితో అయిపోతుంది.

తనకా? ఆ, తనదేం లెక్కనీ? ఏం తింటే సరిపోదనీ? తనకేమైనా స్పెషల్స్ కావాలా ఏవిటీ?

అయినా! కొత్తగా తిరగమూతేసిన మాగాయి వుందిగా! ఇంకానేమో , గోంగూర – పళ్లమిరపకాయలేసి నూరిన పచ్చడుంది, సున్ని పొడుంది. నిన్నటి పెరుగుంది, ఇవాళ్టిదీ వుంది అబ్బో! చాలు చాలు. ఇంకెందుకూ, కూరలు నారలు?

ఇక రాత్రికంటావా, మిగిలిన ఇడ్లీ పిండి –  నాలుగు ప్లేట్లొస్తాయి. అంటే పదహారు ఇడ్లీలు. పది ఆయనకి, ఆరు నాకు అక్కడితో చెల్లు.   గుల్ల శనగపప్పు,  పచ్చి కొబ్బరి చిప్ప వేసి పచ్చడి నూరుతా.  చక్కరకేళీలున్నాయి గా! తలా ఒకటి నోట్లో వేసుకుని పడుకుంటే తెల్లారుతుంది. రేపటి సంగతి రేపు చూసుకోవచ్చు.  ఇహ ఇవాళ్టికి  పెద్ద వంట హడావిడేం లేనట్టేలే..’ అనుకుంటూ జానకి –  పూజా కార్యక్రమం పూర్తి చేసుకుంది.

దీపం వెలిగిస్తూ – ఒకసారి, అష్టోత్తరం  చదువుతూ –  మరోసారి, పాలు, బెల్లం ముక్క నైవేద్యం పెడుతూ ఇంకొక సారి – ఇలా – పూజలో ప్రతి ఘట్టంలోనూ..  ఆ రోజు  చేయఖర్లేని వంట గురించే ఆలోచించింది.

‘యానికానిచ పాపానిచ ..’ కళ్ళు మూసుకుని మూడు ప్రదక్షిణాలు చేసి..నాలుగు అక్షింతలు తల మీద జల్లుకుని, ‘నాయనా, ఏడుకొండలవాడా! ఎక్కడ్లేని ఆలోచన్లు నీకు పూజ చేసేటప్పుడే వస్తాయెందుకు తండ్రీ?.. క్షమించు క్షమించు..’ అంటూ చెంపలేసుకుంది. ఆ పైన  సాష్టాంగ నమస్కారం చేసుకుని, పూజ గదిలోంచి బయటకొచ్చింది.

మరో సారి ఫిల్టర్ కాఫీ తగిలిద్దామా?, లేక ఆయనొచ్చేదాకా అగుదామా? అని  సందేహపడుతుండగా..అప్పుడు..అప్పుడు వినిపించింది  “అమ్మా” అనే పిలుపు. ఎంత ప్రియమైన స్వరం. ప్రాణాలు కదిలినట్టౌతుంది, ఆ పిలుపెప్పుడు విన్నా ఆమెకి.

ఆ రెండక్షరాలలోనే కదా మరి సృష్టి జనియించబడింది. అందుకే అంత పరవశమేమో మాతృమూర్తికి.

ఆ గొంతు వినీవింటమే –   ఒక్క అంగలో చెంగున వరండాలోకి వచ్చింది.

కొడుకు – వంశీ!  లోపలకొస్తూ కనిపించాడు. “మా నానే, వచ్చావురా కన్నా?!..” అంటూ ఆనందంగా  ఎదురెళ్ళి,  అతన్ని  చేతుల్తో చుట్టేసుకుంది.

చేతిలో బాగ్ కిందపెట్టి, తల్లి బుజాలు చుట్టూ చేతులేస్తూ  ‘ఎలా వున్నావమ్మా? ఆరోగ్యం బావుందా?” అడిగాడు.

“బాగున్నాం రా ! మాకేం? బ్రహ్మాండంగా వున్నాం.”  అంటూ ఏదో గుర్తుకొచ్చినదాన్లా, రెండడుగులు వెనక్కేసి – “ఎప్పుడొచ్చావు, వూళ్ళొకి?” అడిగింది.

“వారమైంది విజయవాడకొచ్చి. పనైపోంగానే ఇటే వస్తున్నా. అమ్మా, ఆకలేస్తోందే..” – పొట్ట మీద అర చేత్తో రాసుకుంటూ గారాలు పోయాడు.

ముఫైఐదేళ్ళ కొడుకు ఆ క్షణం లో ఆ తల్లి కంటికి మూడేళ్ళ వాడిలా కనిపించాడు. దేవుడికి  – మనం కూడా అలానే కనిపిస్తుంటాంట. అమ్మ దేవుని ప్రతినిధి కదా!

ఎంత పెద్దవాడైనా, ‘అమ్మా ఆకలి ‘ అని అడిగే బిడ్డ –  తల్లి కళ్ళకెప్పుడూ పసివాడుగానే కనిపిస్తాడు.

‘అయ్యొ, అయ్యో, నా మతి  మండిపోను.  రా.. రా! ముఖం  కడుక్కుని రా!  చేసిన ఉప్మా  వుంది.  తిని, కాఫీ తాగుదువు గానీ..” అంటూనే, ఒక్క గెంతులో వంటింట్లోకి పరుగు తీసింది.

పెరట్లో బావి దగ్గర బట్టలుతికే నల్ల రాయి మీద కుర్చుని, అమ్మ పెంపుడు బిడ్డైన పెరటి తోటని ఆనందంగా చూస్తూ.. బ్రష్ చేసుకుని వచ్చాడు.

వంటింటి గుమ్మా నికెదురుగా  కుర్చీ పీటేసుకుని కుర్చున్నాడు.  ఎదురుగా – తులసి కోట లో గుచ్చిన    అగరు ధూపం గాల్లోకి మెలిక తిరిగి,  గాల్లో  మాయమౌతూ  చక్కటి పరిమళాల్ని విరజిమ్మి పోతోంది.  మందారాలు తురుముకున్న తులసమ్మ అచ్చు అమ్మంత పవిత్రం గా కనిపిస్తోంది.

” ఇదిగో ముందు  ఉప్మా తిను.”  అంటూ ప్లేట్ చేతికిచ్చింది. వెండి పళ్ళెం లో బొంబాయి రవ్వ ఉప్మా!  దోరగా వేగిన జీడిపప్పులతో, కర్వేపాకు ఘుమాయింపుతో  తెగ నోరూరించేస్తోంది.  కొత్తావకాయ గుజ్జు, దాన్లోంచి ఊరిన వెల్లుల్లి రెబ్బ, వూటా, నూనె కలిసిన చిక్కటి ద్రవం  గుజ్జులోకి కలిపి, చెంచాలోని ఉప్మాకి పట్టించి, నాలుగు నిముషాల్లో  మొత్తం ఉప్మా అంతా  లాగించేసాడు.

తింటున్నంత సేపూ ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి వాగే కొడుకు – కళ్ళు దించుకుని అదే పనిగా ఉప్మా తింటుంటె..చూస్తున్న ఆ తల్లి కళ్ళు కన్నీటితో నిండిపోయాయి.

‘పిచ్చి వాడు. ఎంత ఆకలి మీదున్నాడు! ఎప్పుడనగా తిన్నాడొ, ఏమిటో! ఈ కాంపుల ఉద్యోగం కాదు కానీ, వాడికి సరైన తిండీ నిద్రా రెండూ కరువైపోయాయి.

‘ ఆ సిటీ వొద్దు, ఆ వుద్యోగమూ వొద్దు.  వచ్చి హాయిగా  మాతో బాటు  వుండరాదురా? ఇక్కడే ఏదో ఒక ఉద్యోగం చేసుకు బ్రతుకుదువుగానీ’ అని చెప్పి చూసింది.

ఒక నవ్వు నవ్వి మిన్నకుండిపోతాడు తప్ప, జవాబు చెప్పడు. అయినా కోడలికి ఇష్టముండదని కూడా తెలుసు కానీ, పైకి అనదు. అది ఆమె సంస్కారం.

కళ్ళొత్తుకుంటున్న తల్లిని క్రీగంట గమనిస్తూనే వున్నాడతను.

మనకోసం అలా కంట తడిపెట్టే వాళ్ళు వుంటం చాలా అదృష్టం. కానీ ఆమె అలా కన్నీటిలోనే ఆనందిస్తుందని తెలిసి, చేరువగా నిలవడం ఇక్కడి విచిత్రం.

ఎంత బావుంది. ఉత్తి ఉప్మా.  మెత్తగా, వెన్న విచ్చుకున్నట్టు,  అప్పుడే కాచిన నేతి సువాసనతో, తింటుంటే జీడిపపప్పులు పంటికింద కమ్మటి రుచిని పెంచుతూ..నంజుకున్న ఆవకాయ కారం కారంగా పుల్ల పుల్ల గా..జిమ్హ్వ లూరుతూ రుచినిఊరిస్తూ..గుటక గుటకకీ మధ్య కొత్త రుచులు రేపుతూ..

అబ్బ ఏం కాంబినేషన్లే!

నీరజ కూడా ఉప్మా చేస్తుంది. కానీ, వేగని ఆవాలు ఎసట్లో ఉబ్బి, పచ్చిమిరప కాయ వేగకపోవడం వల్ల నాలిక మీద ఒకసారి అలా మండి,  కర్వేపాకు పచ్చి వాసన తేలి,  జీడిపప్పు మెత్తబడిపోయి,  నీళ్లతో రవ్వ – అనుపానం కాకపోవడం వల్ల .. ఉప్మా  ఉండలు కట్టి తింటున్నప్పుడు చెంచా తో అన్నీ తీసి పక్కన పెట్టె వ్యర్ధ పదార్ధాలౌతాయి. అందులో ఉప్మా రుచి తెలిసిన మనసు వెంటనే బుస్సుమంటుంది. -‘ఛ. నీకు ఉప్మా చేయడం కూడా రాకపోతే ఎలా? మా అమ్మ దగ్గర నేర్చుకోరాదూ?’ అని మందలించబోతే, వెంటనే రిటార్ట్. – “ఓహో, ఐతే మీ అమ్మదగ్గరే  వెళ్ళి వుండొచ్చు గా! ఎంచక్కా రోజూ ఉప్మా తినొచ్చు. అమ్మ చేసిన ఉప్మా..” మూతి తో బాటు కనుబొమలు విరుస్తూ ముఖమంతా మొటమొట లాడించుకుంటున్న నీరజ రూపం చటుక్కున కళ్ళ ముందు మెదిలింది.

నిట్టూర్చాడు.

ఇంతలో – సురలకు కూడా దక్కని అమృతపు సువాసన  ముక్కుకి తగలడంతో ఈ లోకంలోకొచ్చి పడ్డాడు.

–   ఫిల్టర్  ఫిల్టర్ పై కప్పులో వేసిన కాఫీ పొడి మీద ప్రెస్సింగ్ డిస్క్ వుంచి, పై నించి మరగ కాగిన నీళ్ళు    దిమ్మరిస్తున్నప్పుడు..అది బుస్సున పొంగి ఆగిపోతున్నప్పుడు..చూసారా?..ఆ కాఫీ డికాషన్ సువాసన!?.. మాటల్లో చెబితే ఫీలింగ్ పోతుంది. ఇదిగో వంశీ లా కళ్ళు మూసుకుని  ఊపిరి పీల్చి, ఆ కాఫీ పరిమళాన్ని గాఢంగా గుండెలకెత్తుకున్నప్పుడు తెలుస్తుంది ‘ ఆహా! ఇలాటి కాఫీ – ఒక్క కప్పు.. కాదు, కాదు.  ఒక్క బొట్టయినా చాలు.   కాలం చేసే జాలాలు తట్టుకుని ముందుకెళ్ళిపోడానికి..’ అని అనుకుంటూ ఎటో వెళ్ళిపోయాడు కొన్ని క్షణాల సేపు.

“ఆహా.   అమ్మా, మన వంటింట్లో ఇన్నేసి   ఘుమఘుమలెలా సృష్టిస్తావ్?” అన్నాడు తల్లిని ప్రశంసిస్తూ.

నిజానికి ఇల్లాలి సిగ్నేచర్ కి ఒక తెల్ల కాగితం లాంటిది – వంటిల్లు.

అభిరుచికి అమరిక తార్కాణమైతే ,  అద్భుత రుచులకు – లేని ఆకలి రేగడం  ప్రత్యక్ష సాక్ష్యం.

“చాల్లేరా, నీ పొగడ్తలకి పడిపోతాననుకోకు. నువ్వుస్తొన్నావని ఒక్క ఫోన్ కొడితే  నీ సొమ్మేంపోతుందిరా  వంశీ? బిడ్డ వాయిట్లోకొచ్చాడని, నాలుగు రకాల వంటలు చేసి  పెట్టక పోదునా? ఆ?!”

తల్లి ప్రేమని  అర్ధం చేసుకున్న వాడిలా నవ్వి అన్నాడు. “ఇప్పుడు మాత్రం నువ్వు తక్కువ చేస్తావా ఏమిట్లే..’ అంటూ   ఆమె  చేతిలోంచి కాఫీ కప్పుని అబగా అందుకున్నాడు. కప్పులోంచి సొగసుగా చిమ్ముతున్న పొగని  గట్ఠిగా ఆఘ్రాణించి,  మైమరచిపోయాడు.  ఆ తర్వాత – అపురూపం గా ఒక సిప్ తీసుకుని..’ అహా..ఏం రుచి. చక్కటి చిక్కటి కమ్మటి రుచి. అమ్మా! నీకు నువ్వే సాటి. రాలేరెవరూ కాఫీ తయారీలో నీకు పోటీ..’ అంటూ..తన గదిలోకొచ్చి టేబుల్ ముందున్న కుర్చీలో కూర్చున్నాడు-  ఎంతో ఎంతో హాయిగా సేద తీరుతూ.

తెరిచి వున్న కిటికీల్లోంచి పచ్చని తోటని, గాలికి ఊగే పూల రెమ్మల్ని,  బీర తీగకు  పూసిన చామంతుల్ని చూస్తూ… కాఫీ ని పూర్తి చేసాడు.

జానకీ, రామారావు దంపతులకు వంశీ ఒక్కడే కొడుకు. కృష్ణా జిల్లా పామర్రు పక్కన చిన్న గ్రామం. ఆవిడ తెలుగు టీచర్. ఆయన గ్రామ పంచాయితీ లో ఉద్యోగం. కొడుకుని కష్టపడి ఇంజినీరింగ్ చదివించారు.

చాలామంది అనుకున్నట్టు ఇంజినీర్లందరకీ   –  పెద్ద పెద్ద జీతాలుండవు.  వంశీ కూడా ఆ కోవకు చెందినవాడే. హైదరాబద్ లో నీటిమోటార్లు తయారు చేసే ఒక ప్రైవేట్ కంపెనీలో మర్కెటింగ్ ఎగ్జిక్యూటివ్ గా పనిచేస్తున్నాడు. వృత్తి రీత్యా, టూర్లు తిరుగుతుంటాడు.  ఆఫీస్ పని మీద  విజయవాడ కి వచ్చినప్పుడు  అక్కడ పనులయ్యాక, వెంటనే తల్లి దగ్గరకొచ్చి వాలి,  ఒక పూటుండి తిరుగు ప్రయాణమై వెళ్ళిపోతుంటాడు.

రిటైరైన తల్లి తండ్రుల్ని తన దగ్గర వుంచుకుని బాధ పెట్టటం అతనికి ఇష్టం వుండదు. ఎందుకంటే, వీళ్ళిప్పుడున్నంత రిచ్ గా వుండదు తనుంటున్న అపార్ట్ మెంట్.  ఈ పచ్చని లోగిలి, స్వచ్చమైన గాలి, వెలుతురు ముందు –  తన ఫ్లాట్  ఏ పాటిది? తమ బాల్కనీ కుండీలో ముళ్ళ మొక్క కూడా ఏపుగా పెరగదు. కొన్ని వాతావరణాలు అలాంటివి.

నీరజ  నీడలో కూడా అంతే. – మరో మనిషి ఆనందం గా వుండలేడు. కారణం ‘ఇది’ అని ఎంచి చూపేంత నేరాలుండవు. అలా అని పట్టించుకోకుండా హాయిగా బ్రతికేంత మంచి తనాలు కనిపించవు.

సమాజం లో చాలామంది తప్పు చేసి  తప్పించుకు తిరుగుతున్న వారిలానే,  కుటుంబం లోనూ  బాధ్యతల నించి తప్పించుకుని, తాము చాలా కరక్ట్ అని చలామణి అయే స్త్రీలూ వున్నారు.

పెళ్ళైన ఈ పదేళ్ళల్లో అమ్మా నాన్నలు  ఏ రెండు సార్లో, మూడు సార్లో తనింటికి వచ్చినట్టు గుర్తు. నెల రోజుల కని వచ్చి వారమైనా కాకముందే..’మేం వెళ్తాం రా కన్నా’అన్నారు. ‘అప్పుడేనా’ అన్నట్టు చూసాడు. ‘ ప్లీజ్ మమ్మల్ని వదిలేయి రా! మా పాలి మేం బ్రతుకుతాం హాయిగా ‘ అని వేడుకుంటున్న భావం చదివాడు వాళ్ళ చూపుల్లో. అప్పుడే అర్ధమైంది తనకి  – తన భార్య వ్యక్తిత్వం ఎలాటిదో అని.

అయినా అమ్మ ఒక్క పొర్లుమాటయినా చెబుతుందా కోడలి మీద!? – ఊహు. చెప్పదు. పైగా తను ఎక్కడ బాధపడతాడోనని.. ‘కొన్నాళ్ళు పోనీరా..అమ్మాయి శుభ్రంగా మనలో కలిసిపోతుంది’ అంటూ ఊరడిస్తుంది తల్లడిల్లుతున్న మనసుని.

కొంతమందిని కలిసినప్పుడు, పోయిన శ్వాస తిరిగొస్తుంది. మరికొంతమందితో కలిసి నడుస్తున్నప్పుడు బ్రతకాలన్న ఆశ చచ్చిపోతుంది.

తను చేసినబొమ్మల్లోనే ఇంత  తేడానా ? – అని దేవుడెప్పుడూ విస్తుపోడా?

గంధపు  చెట్టు – తనని చుట్టుకున్న –  పాముకైనా, తన నీడన కుర్చున్న పరమ పురుషునికైనా ఒకేలా పరిమళలాలను పంచుతుంది.

తన ఇంటి కల్పవృక్షం – అమ్మ కూడా  అంతే.

తన నించి అమ్మ ఏమీ కోరుకోదు. ఆ అవసరమే లేదు.  తను కనిపిస్తే చాలు. తను ఈ ఇంట్లో అడుగుపెడితే చాలు..ఇలా గదిలో విశ్రాంతి తీసుకుంటూ..ఇదిగో..ఈ మెత్తని పరుపు మీద నిద్రలోకి జారిపోతుంటే..అమ్మ శబ్దం లేకుండా వచ్చి చూసి, తలుపులు దగ్గరకేసి వెళ్ళిపోతుంది. మళ్ళీ భోజనం సమయం వరకు తనని నిద్ర లేపదు.’ – నవ్వుకుంటూ మెల్ల మెల్లగా గాఢ నిద్రలోకి జారిపోయాడు.

*****

వీడు చెప్పా పెట్టకుండా వచ్చేస్తాడు తుఫాన్లా. సాయంత్రం చీకటి పడుతుండగా ప్రయాణమై వెళ్ళిపోతాడు. ఈ ఒక్క పూట. ఏం వండాలి ఇప్పుడు. ఏం కూర చేస్తే బావుంటుంది?

కూరల బుట్ట చూసింది. ఒక పెద్ద గట్టి దోసకాయ కనిపించింది. వంటింటి కిటికీ లోంచి ఒక చూపేసి గాలించింది పెరటి తోటని. ఏపుగా నవనవలాడుతూ పెరిగిన  తోటకూర మొక్క – మనిషంత ఎత్తు లో  మంచి ఏపుగా ఎదిగి వుంది.

ఇంకేం, అనుకుంటూ – గబగబా వెళ్ళి, ఒక మొక్క మొక్క బలంగా పెరికి తీసుకొచ్చింది. ముదురాకు వొలిచి  పంపు ధార కింద కడిగి, నీళ్ళు వోడ్చే బుట్టలో వేసి, గోడకి వారగా వుంచింది.

తోటకూర కాడ  చివర వేరు కట్ చేసి, కత్తి పీట తో నాలుగు ముక్కలు గా తరిగింది. ఆ పై, మందమైన చక్రలు గా  తరిగి,  తరిగిన ముక్కల్ని నీళ్ళల్లో వేసింది.

రెండు కుంపట్లంటించి, ఒక దాని మీద మందపాటి ఇత్తడి గిన్నెలో  రెండు గరిట్ల కంది పప్పు వేసి, దోరగా కమ్మటి  సువాసన వచ్చేదాకా వేయించి,  సరిపడ నీళ్ళు పోసి, మూత పెట్టింది.

మరో కుంపటి మీద గిన్నె లో ఎసరు పోసి, అందులో ఒక చుక్క నూనె బొట్టేసి, చిటికెడు ఉప్పు రాల్చి, బాగా మరిగాక – కడిగి, వార్చిన బియ్యం వేసి, గరిటతో నాలుగు వైపులా తిప్పి, మూతేసింది. అన్నం ఉడుకుపట్టగానే – కుంపటిని అటు ఇటూ కుదిపి, గిన్నె చుట్టూ వున్న బొగ్గుల్ని లాగేసి, సన్నసెగ చేసింది.

కత్తి పీట ముందు కుర్చుని, ముందుగా దోసకాయని నిలువుగా రెండు చెక్కలు చేసింది. ఒక దాని మీద పెచ్చు తొలగించి, గింజ  తీసి లావాటి ముక్కలు తరిగి గిన్నెలోకేసుకుని, పసుపు జల్లింది.

రెండో చెక్క చిన్న చిన్న ముక్కలుగా తరిగి చిన్న జాడిలో వేసి, పసుపుతో బాటు సరిపడ ఉప్పు కారం  వేసి పక్కన పెట్టుకుంది. నానబెట్టుకున్న ఆవాలతో బాటు, ఓ ఎండు మిరపకాయ  జోడించి  రోట్లో వేసి బండ తో నూరింది. మెత్తగా అయిన ఆ మిశ్రమాన్ని దోసకాయ  ముక్కలకి పట్టించి, పచ్చి ఆవ  నూనె వేసి నాలుగువైపులా కలియదిప్పి మూతేసింది.

పప్పు గిన్నె ఒక సారి చెక్ చేసింది.  సగం బద్ద ఉడకగానే, దోసకాయ ముక్కలు, పచ్చిమిరపకాముక్కలు వేసి కలిపి మూతేసింది.

అన్నం వుడికి, అడుగున బంగారు వన్నెలో పొర చుట్టుకుంటున్న సువాసన గుప్పు మంది. క్షణమైనా ఆలస్యం చేయకుండా  గబుక్కున గిన్నె కిందకి దింపి, దాని చుట్టూ నీళ్ళు చిలకరించింది. చుయ్..చుయ్ మంటూ రాగాలు తీసింది అన్నం గినె.  మూత అయినా  తీసి చూడకుండానే తెలిసిపోతుంది ఆమెకి. తడి లేకుండా అన్నం ఉడికిన సంగతి.

వంటలకి స్పర్శ వుంటుంది. అది మనసు పెట్టి చేసే వాళ్ళకి బాగా తెలుస్తుంది. ఆ భాష చాలా అర్ధమౌతుంది.

ఖాళీ అయిన  కుంపటి మీద  మూకుడు వేసి, నూనె వేడయ్యాక బూడిద గుమ్మడొడియాలు, ఊరినమిరపకాయలు, వేయించి తీసింది.  అదే నూనెలో నాలుగు మెంతి గింజలు, ఆవాలు ఎండుమిరపకాయ ముక్కలు, వేసి, అవి వేగాక – జాస్తి ఇంగువ పొడి జల్లి, బుస్సుమని పొంగగానే..  పప్పు గిన్నెలో తిరగమూత బోర్లించి మూతేసేసింది.

mannem

చిత్రం: మన్నెం శారద

అదే మూకుట్లో – పోపు వేయించి,  అందులో – సన్నగా తరిగి,  బిరుసుగా వుడికించి  వార్చిన తోటకూర ముద్దని వేసి, కలియబెట్టింది. తడి ఇంకగానే అల్లం, పచ్చిమిరపకాయ, వెల్లెల్లి రెబ్బల ముద్ద చేర్చి, కలియబెట్టి దింపేసింది. చల్లారాక గుమ్మడికాయ వడియాలని చేత్తొ నులిమి  కూరలో కలిపింది.

ఒక రెండు కప్పుల అన్నాని చల్లార్చి, నిమ్మకాయ పిండి, జీడిపప్పు, వేరుశనగపప్పు, పచ్చిమిరపకాలు, వేయించిన పోపు పెట్టి, సన్నగా తరిగిన కొత్తిమీర జల్లింది.  పుల్లటి పులిహోర సిధ్ధం.

లేత సొరకాయ తెంపుకొచ్చి, మజ్జిగ పులుసు కాచింది.

జాడీలోంచి తీపి ఆవకాయ తీసి వుంచింది.

మట్టి కుండలో తోడేసిన పెరుగు, నీళ్ళలో ముంచిన మామిడి రసాలు, వీట్నన్నిట్నీ –  వేటికవి విస్తట్లోకి వివరంగా  అమర్చేందుకు వీలుగా బౌల్స్ , వడ్డించడానికి  స్పూన్లూ, గరిటెలు, బౌల్స్  సిధ్ధం చేసుకుంది.

అలా బావి గట్టు చివరికల్లా వెళ్ళి, మూడు అరిటాకులు కోసుకొచ్చింది. ఆకుపచ్చటి పత్రాలని తడి బట్టతో శుభ్రం చేస్తుంటే –

భర్త వచ్చాడు. “ ఏవిటీ!!వీడొచ్చాడేమిటీ?” అని,  ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ  అడిగాడు.

“అవును. వచ్చాడు. ముందు గదిలో బాగ్ చూసి అడుగుతున్నారా? ” అని అడిగింది,   మంచి నీళ్ళందిస్తూ.

“కాదు. వంటింట్లోంచి ..వీధి వరకు వంటలు ఘుమాయిస్తుంటే అనుకున్నాలే..” సరసమాడాడు.

వంశీ గదిలోంచి బైటకొచ్చాడు.  తండ్రి తో కాసేపు కుశలమాడి, స్నానం చేసొచ్చాడు.

పొద్దున ఉప్మా కుమ్మేయడం తో – ఇక ఆకలి వేయదనుకున్నాడు. కానీ, వంటింట్లో అలా పరిచిన వంటకాలు చూసే సరికి  ఆవురావురుమంటూ ఎక్కడ్లేని ఆకలి పుట్టుకొచ్చేసింది.

చేసే వంటల రుచిని బట్టి ఆకలేస్తుంది. తినాలని మనసు ఉవ్విళ్లూరుతుంది.

జీవితమైనా అంతే.-  భాగస్వామి ప్రెమానురాగాల అభివ్యక్తీకరణలో జీవితం ఒక సంపూర్ణతని సంతరించుకుంటుంది. అయుష్షు తీరిపోతున్నా, ఇంకా బ్రతుకులోని మాధుర్యాన్ని గ్రోలాలనిపిస్తుంది. కాదూ?

అరిటాకు మధ్యలో అన్నం, చుట్టూ రకరకాల పదార్ధాలు, కొసరి కొసరి వడ్డిస్తూ అమ్మ. పక్కనే కూర్చుని, కబుర్లాడుతూ నాన్న.

ఇలా పీట మీద కుర్చుని, ప్రేమ విందు ఆరగించడానికి ఎంత  పుణ్యం చేసుకు పుట్టాలి?

“అమ్మా! నెయ్యి ఇప్పుడే కాచినట్టున్నావ్? గోగు అట్టిపెట్టావా నాకోసం? అరటి గెలేసిందన్నావ్ మగ్గేసారా? తోటకూర కాడల కూర చాలా బావుంది, ఆవ పెట్టావు కదూ? అబ్బ!  దోసావకాయ ఘాటు అంటింది. మజ్జిగ పులుసు నువ్వు చేసినంత అద్భుతం గా నేనెక్కడా తిన్లేదమ్మా! నిజం. ఒట్ట్టు. ఏవో పప్పులు నానేసి రుబ్బుతావు కదూ. నీరజ కి చెప్పాను. ఉత్తి శనగపిండి మాత్రమే కాదు, అమ్మ ఇంకేవెవో ఇం గ్రీడియంట్స్ కలుపుతుందని. ఒక సారి ఫోన్లో చెప్పకూడదూ? మీ కోడలికి. కుండలో పెరుగు ఎంత తీయగా వుందో..మామిడి రసం తో కలిపి తింటుంటే స్వర్గానికి బెత్తెడు దూరం అని అంటారు చూడు..అలా వుంది..”

భోజనం చేస్తున్నంతసేపూ..తన వంట గురించి మాట్లాడుతున్న కొడుకు మాటలకి, పొగడ్తలకి, అతను పొందుతున్న ఆనందానుభూతులకి ఆమె కడుపు నిండిపోతోంది. అతడిలో బాల్యపు వంశీ  మురిపెంగా చూస్తూ వుండిపోయింది.

ఇంత తక్కువ సమయం లో ఏం వంటలు వండి చేసి పెడతానా, భోజనాల వేళకి అందుతాయా లేదా అనుకుంది కానీ, కొడుకు ఒక్కోపదార్ధాన్ని వర్ణించి వర్ణించి చెబుతుంటే..’హమ్మయ్యా! నాలుగు రకాలు చేసానన్నమాట?’ అనుకుంది తృప్తిగా.

నిజమైన తల్లి చూపెప్పుడూ పిల్లల సంపదల మీద వుండదు. పిల్లల సంక్షేమం మీద వుంటుంది.

నిజమైన పుత్రులకు కూడా అమ్మ చూపే చాదస్తపు ప్రేమల మీద కోపం వుండకూడదు. దాని వెనక అంతరార్ధం ఏవిటో కనుక్కొని వుండాలి.

ఇది మనసు కు చెందిన ప్రత్యేకమైన లిపి. రహస్యం గా రాసి వుండే ఒక భాష. కన్న తల్లి ఆంతర్యం కన్న కొడుక్కి మాత్రమే అర్ధమౌతుంది. అయితె, అమ్మ అంటె ఏవిటో అర్ధం తెలిసిన పుత్రులకు మాత్రమే.

అలా..వంశీ   తల్లి మనసుని  పూర్తిగ చదివి తెలుసుకున్నాడు.

భోజనాలు చేసి లేచే సరికి, రెండున్నరైంది.

ఆమె వంటిల్లు సర్ది హాల్లోకొచ్చి కుర్చుని, పిచ్చా పాటి మాట్లాడుకుంది కొడుకుతో.

ఏడింటికి బస్ బయల్దేరుతుందని చెప్పడం తో…లేచి లోపలకొచ్చింది జానకి.

భర్తని పిలిచి, యాభై గట్టి అరటి పళ్ళని పాక్ చేయించింది. దొడ్లో పండిన కూరల పంటంతా కలిపి పది కిలోల పొట్లం కట్టిపెట్టింది.

రెండ్రోజుల కిందట చేసి డబ్బాలో పోసిన కారప్పూస జిప్ లాక్ కవర్లో పోసింది. ఓ పాతిక కొబ్బరి లౌజుండల్ని మరో పాకెట్ లో వేసింది.

వీటన్నిట్నీ రెండు పెద్ద సంచుల్లో వేసి, జిప్ వేసి,  కొడుకి చేతికందించింది.

ఇప్పుడివన్నీ ఎందుకమ్మా అంటూనే..’కారప్పూస మంచి వాము  వాసనేస్తున్నాయి.  బావుంది’ అన్నాడు.

జానకి తనలో తాను నవ్వుకుంది. కొడుకు మాటలకి.

మధ్యాహ్నం హెవీ లంచయ్యిందని ఏమీ తిననన్నాడు. కానీ, ఆమె బలవంత చేసి దిబ్బరొట్టె తాజా వెన్న లో అద్ది, వెల్లుల్లి కారప్పొడితో కలిపి తినిపించింది.

అమ్మ చేతి ముద్దు కాదనలేకపోయాడు. బస్సు ప్రయాణం వేడి చేస్తుందంటూ కవ్వంతో చిలికిన చిక్కటి మజ్జిగ లో పంచదార పొడి, ఇలాచి పొడి వేసి, చిటికెడు ఉప్పు రాల్చి కలిపి స్వీట్ లస్సీ చేసి అందించింది.

ఖాళీ గ్లాస్ అక్కడ పెడుతూ..ఇక వెళ్ళేందుకు లేచాడు.

‘రెండు ఆపిల్స్ ఇవ్వనా మధ్య రాత్రి ఆకలేస్తుందేమో..’ అంటున్న తల్లి చేతుల్ని తన చేతుల్లోకి తీసుకుంటూ ఏమీ వద్దమ్మా అన్నట్టు తలూపాడు. అమ్మ ముఖం లోకి..కళ్లల్లోకి..చూస్తుండిపోయాడు.

 

ఏదో చెప్పలేని అద్వితీయమైన భావం అతని మూగవాణ్ణి చేస్తోంది. ఇంత గా తనని ప్రేమించే అమ్మ వుండటం ఒక వరం. ఒక దైవానుగ్రహం. కానీ తిరిగి ఏమిస్తున్నాడు?..ఏమివ్వలేడు. తను ఇవ్వగలిగేవన్నీ ఆమెకి తృణ ప్రాయం. ఆశించని లంచం. ఇలా వండి పెట్టుకోవడం లో ఆవిడ పొదుతున్న అపురూపమైన ఆనందం ముందు అవన్నీ బలాదూర్.

అందుకే వస్తుంటాడు..అమ్మని సంతోష పెట్టటం కోసం.

అఫ్కోర్స్. విందు ఎలానూ వుంటుంది. అమ్మని అంత ఆనందంగా చూడటమూ విందే కదూ?

నిన్ననే ఎండీ తో మాట్లాడాడు. కొత్త రాష్ట్రం లో బ్రాంచ్ ఓపెన్ చేస్తే కంపెనీ లాభాలు పుంజుకుంటుందని.  గుంటూరు, విజయవాడకొచ్చేస్తే..అమ్మని చూడ్డానికి తరచూ రావొచ్చు.

“ఏమిట్రా అలా చూస్తున్నావ్? పిచ్చి వాడిలా?” కొడుకుని నవ్వుతూ అడిగింది.

“ఏం లేదమ్మా..మళ్ళీ ఏ రెండు వారాలకో కానీ రాను కదా.. తనివితీరా చూసుకుంటున్నా..నిన్ను, నీ ప్రేమని..” అంటూ వొంగి, ఆ ఇద్దరి పాదాలనూ స్పృశించాడు కళ్ళకద్దుకున్నాడు.

“అమ్మాయిని అడిగానని చెప్పు. పిల్లలు జాగ్రత్త. ఈసారి సెలవులకి అందరూ కలిసి రండి..”

బస్సులో ప్రయాణిస్తున్న వంశీకి ఇంకా తల్లి మాటలు వినిపిస్తూనే వున్నాయి.

వంట చేసి అమ్మ శ్రమ పడుతుందని పూర్తిగా తెలుసు. కానీ అది ఆమె శ్రమ అనుకోదు. పైగా తన కష్టన్నంతా… కొడుక్కి వడ్డిస్తున్నప్పుడు పొందే ఆనందంలో మరచిపోతుంది. ఆమె ఆనందమే తనకి ముఖ్యం.

తను బ్రతికున్నంత వరకు కొడుక్కి కంచంలో అన్నం పెట్టుకోవాల్నఏ చాలా సామాన్యమైన కోరిక ఎంత విలువైనదో…ఎందరికి  తెలుస్తుంది?

**********

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

వచ్చే వారం నుంచి …”కథ కానిది”

 

 

ప్రియమైన సారంగ వార పత్రిక పాఠకులకు,

నమస్తే!

‘కథ కానిది…’ –  అనే శీర్షిక కింద  వరసగా కథలు రాయాలనే ప్రయత్నాన్ని తలపెట్టాను.

కథలంటే ఊహా జనితాలు కాదు. పోని, ఉత్త నిజాలూ కాదు.

ఈ రోజుల్లో వార్త కూడా కథ లా వుంటే నే చదవడానికి బావుంటోంది. కాదా చెప్పండి?

అందుకే, కొన్ని నిజాల్ని మూలాధారం గా చేసుకుని, కథలు రాయాలని నిర్ణయించుకున్నాను.

ఈ విశాల జగతిలో మనిషి నడిచే ప్రతి  అడుగులోనూ కథ వుంది. విని స్పందించే హృదయముంటే!

జీవితానికి మించిన సస్పెన్స్, థ్రిల్లింగ్, హారర్, ఇంట్రెస్టింగ్ స్టోరీ అంటూ వేరే ఏదీ వుండదని గాఢం గా నమ్మే వారిలో నేనూ ఒకర్ని.

నే – కనీ, వినీ, ఎరిగిన, జరిగిన విషయాలనే కథ గా రాస్తానని, అదే ఈ శీర్షిక ప్రధానోద్దేశమని  సవినయం గా తెలియచేసుకుంటున్నాను.

రచన చదివి, ఎప్పటిలా మీ ప్రోత్సాహాన్ని నాకందచేస్తారని ఆశిస్తూ, ఆకాంక్షిస్తూ..

ఈ అవకాశాన్ని కలగ చేసిన పత్రికా సంపాదకులు  అఫ్సర్,  కల్పన గారికి నా ధన్యవాదాలు తెలియచేసుకుంటూ,

నమస్సులతో..

-ఆర్.దమయంతి.