విరిగిన రెక్కలు

Art: Satya Sufi

Art: Satya Sufi

 

(ఖలీల్ జిబ్రాన్ “బ్రోకెన్ వింగ్స్” ముందు మాట )

ప్రేమ తన మాంత్రిక కిరణాలతో నా కళ్ళు తెరిపించి నా ఆత్మను తొలిసారిగా చురుకైన తన వేళ్ళతో స్పర్శి౦చినప్పుడు, సెల్మా కారమీ తన సౌందర్యంతో తొలి సారి నా ఆత్మను మేల్కొలిపినప్పుడు, ఉదయాలు స్వప్నాలుగా, రాత్రులు వివాహాలుగా గడిచే  ఉన్నతమైన ఆప్యాయతల నందనవనం లోకి నన్ను తీసుకువెళ్ళినపుడు నా వయసు పద్దెనిమిది.

సెల్మా కారమీ తన సౌందర్యమే ఉదాహరణగా సౌందర్యాన్ని ఆరాధించటం నాకు నేర్పి౦ది. తన ఆప్యాయతతో ప్రేమ రహస్యాన్ని తెలియపరచి౦ది,నిజ జీవిత కవిత్వాన్ని తొలి సారి నాకు పాడి వినిపి౦చినది ఆమెనే.

ప్రతి యువకుడూ తన తొలి ప్రేమను గుర్తు౦చుకు౦టాడు, ఆ విచిత్ర సమయాన్ని మళ్ళీ మళ్ళీ పట్టి తెచ్చుకు౦దుకు, ఆ నిగూఢత వల్ల పొ౦దిన చేదు అనుభవిస్తున్నప్పటికీ, ఆ జ్ఞాపకాల వల్ల గాఢమైన భావాలు మార్పుచె౦ది అతన్ని ఆనందపరుస్తాయి.

ప్రతి యువకుడి జీవనంలో ఒక సెల్మా ఉ౦టు౦ది, హటాత్తుగా జీవిత వసంతం లో  ప్రత్యక్షమై అతని ఏకాంతాన్ని ఆనందభరిత  క్షణాలుగా మార్చి అతని నిశ్శబ్దపు రాత్రులను సంగీత భరితం చేస్తు౦ది.

khalil1

నేను ఆలోచనలలో , యోచనలో గాఢ౦గా మునిగిపోయి ప్రకృతి స్వభావాన్ని, పుస్తకాలు , మాట గ్రంధాల సందేశాలను అర్ధం చేసుకునే ప్రయాసలో ఉ౦డగా, సెల్మా పెదవులు ప్రేమను నా చెవుల్లో గుసగుసలాడటం విన్నాను. సెల్మా నా ఎదురుగా ఒక వెలుగు స్తంభం లా ని౦చుని ఉ౦డట౦ చూసాక స్వర్గంలో ఆడం మాదిరిగా నా జీవితం ఒక అపస్మారకత అయి౦ది.

ఆమె నా హృదయపు ఈవ్ గా మారి దాన్ని రహస్యాలతో అద్భుతాలతో ని౦పి జీవితం అర్ధం నాకు అర్ధంఅయేలా  చేసి౦ది.

మొట్టమొదటి ఈవ్ ఆడం ను స్వర్గం ను౦ది తనంత తానూ కదలివచ్చేలా చేస్తే సెల్మా తన ప్రేమ, మాధుర్యాలతో నన్ను నా ఇష్టపూర్వకంగా స్వచ్చమైన ప్రేమ, సుకృతాల స్వర్గం లోకి కదలివచ్చేలా చేసి౦ది. కాని మొదటి మనిషికి ఏ౦ జరిగి౦దో నాకూ అదే జరిగి౦ది. ఏ తీవ్రమైన కరవాలం ఆడం ను స్వర్గం ను౦డి తరిమి కొట్టి౦దో అలాటిదే, నిషేధి౦పబడిన చెట్టు ఫలాన్ని రుచి చూడకు౦డానే ఎలాటి విధానాలూ ఉల్ల౦ఘి౦చకు౦డానే తన మెరుస్తున్న అంచుతో నన్ను నాప్రేమ స్వర్గం ను౦డి దూరంగా లాగి౦ది.

ఈ రోజున చాలా సంవత్సరాలు గడిచిపోయాక, ఆ సుందరమైన స్వప్నం లో బాధాకరమైన జ్ఞాపకాలు నాచుట్టూ కనిపి౦చని రెక్కల్లా కొట్టుకోడం , తప్ప నాకేమీ మిగలకపోయాక, నా హృద౦తరాళాలను  విషాదంతో ని౦పి నాకళ్ళలో నీరు తెస్తూ,మరణించిన నా ప్రియురాలు అందమైన సెల్మాను గుర్తు౦చుకు౦దుకు నా ముక్కలైన హృదయం, సైప్రస్ చెట్టు అలుముకున్న సమాధి తప్ప ఏమీ మిగల్లేదు. ఆ సమాధీ, ఈ హృదయమూ మాత్రమే సెల్మా సాక్షాలుగా మిగిలాయి.

సమాధిని చుట్టుముట్టి కాపలా కాస్తున్న నిశ్శబ్దం శవ పేఠిక అస్పష్టత లోని భగవంతుడి రహస్యాన్ని విప్పి చెప్పదు. ఆ శరీరపు మూల ద్రవ్యాలు పీల్చుకున్న వేళ్ళున్న ఆ చెట్టుకొమ్మల కదలికలు  ఆ సమాధి మార్మికాల గుట్టు విప్పవు. కాని వదన్లౌన్న నా హృదయపు నిట్టూర్పులు సజీవులందరికీ ప్రేమ, సౌ౦దర్య౦, మృత్యువు ప్రదర్శి౦చిన నాటకాన్ని తెలియజేస్తాయి.

బీరట్ నగరంలో  విస్తరి౦చి ఉన్న నా యౌవన కాలపు మిత్రులారా, మీర్రు ఆ పైన చెట్టుపక్కనున్న స్మశానం ము౦దును౦డి వెళ్ళేప్పుడు , నిశ్శబ్దంగా దానిలోకి వెళ్లి మరణించిన వారి నిద్ర చెదిరిపోకుండా మెత్తని అడుగులతో నెమ్మదిగా నడచివెళ్ళి, సెల్మా సమాధి పక్కన ఆగి ఆమె శవాన్ని దాచుకున్న నేలను పలకరి౦చ౦డి.ఒక దీర్ఘమైన నిట్టూర్పుతో  నాపేరు చెప్పుకుని మీలో మీరు “ ఇక్కడ, సముద్రాల కావల ప్రేమ ఖైదీగా నివసిస్తున్న గిబ్రాన్ ఆశలన్నీ  పూడ్చిపెట్టారు. ఇక్కడే ఆటను తన ఆనందాన్ని పోగొట్టుకున్నది. కన్నీళ్లు ఖాళీ చేసుకున్నది, చిరునవ్వులు మరచిపోయినదీ” అనుకో౦డి.

సైప్రస్ చ్ట్లతో బాటు ఆ సమాధి పక్కనే గిబ్రాన్ విచారమూ పెరుగుతో౦ది. ప్రతి రాత్రీ,విషాదంగా , విచారిస్తూ సెల్మా నిష్క్రమణకు రోదిస్తున్న కొమ్మలతో చేరి  ఆ సమాధిపైన అతని ఆత్మసెల్మా జ్ఞాపకాలతో రెపరెపలాడుతు౦ది.

నిన్న ఆమె జీవితం పెదవులపై ఒక అందమైన రాగం , ఈ రోజున భూమి గర్భాన ఒక నిశ్శబ్ద రహస్యం.

ఓ నా యౌవనకాలపు మిత్రులారా , మీకు నా విన్నపం ఇది

మీ హృదయాలు ప్రేమించిన కన్యల పేరున

వదిలేసిన నా ప్రియురాలి సమాధిపైన

ఒక పూల సరం ఉంచండి

సెల్మా సమాధిపై మీరు౦చిన సుమాలు

వాడిపోయిన గులాబీ ఆకులపై

ఉదయపు కళ్ళను౦డి రాలుతున్న మ౦చు బి౦దువులు.

*

 

 

 

      ఆఖరి మెట్టుపైనుండి..

 

 

 

                                                         రామా చంద్రమౌళి

 

 

ఇక్కడనుండి చూడు.. ఈ ఆఖరి మెట్టుపైనుండి

ముషాయిరా.. రాత్రిని కాల్చేస్తూ కాల్చేస్తూ

ఎలుగెత్తిన స్వరాలను మోసుకుంటూ గాలిలో .. ఒక దుఃఖజీర

ప్రక్కనే నిరంతరమై ప్రవహిస్తూ.. నది.. నిశ్శబ్దంగా –

ఔనూ.. శరీరంలోని ప్రాణం శబ్దిస్తుందా

పాదాలు ఒక్కో మెట్టు ఎక్కుతున్నప్పుడు

అందుకోవాలని అలలు పడే యాతన.. ఒక వియోగ జీవక్షోభ

గజల్ గాయని  ఒక్కో వాక్యకణికను

యజ్ఞం లోకి సమిధగా అర్పిస్తున్నపుడు

అక్షరాలు.. అగ్నిబిందువులై తేలి వస్తూంటాయి గాలిలో

సముద్ర జలాలపై లార్క్ పక్షుల్లా –

భూమిలో విత్తనమైనా, పిడికిట్లో నిప్పైనా

ఎన్నాళ్ళు దాగుంటుంది

మొలకెత్తడం.. దహించడం అనివార్యం కదా –

 

అర్థరాత్రి  దాటుతూంటుంది.. అంతా మత్తు.. స్వరమధురిమ మైకం

వజ్రాల హారాలేవో తెగిపోతున్నట్టు

దీపజ్వాలలేవో తీయగా కాలుస్తూ నిశ్శేషపరుస్తున్నట్టు

శరీరం ఉంటుంది

కాని ఉన్మత్తచిత్తయైన ఆత్మ ఉండదు

అడవివంటి అంతరంగం నిండా వందలవేల పక్షుల కలకలం

ఒక మనిషి  సున్నా ఔతుండగా..  మరొకరు ఒక ఒకటౌతారు

సున్నా ప్రక్కన ఒకటి.. ఒకటి ప్రక్కన సున్నా

విలువలు విలోమానులోమాలై

వడ్రంగి పిట్టొకటి తాటిచెట్టును ముక్కుతో పొడుస్తున్న చప్పుడు

పెక్ పెక్ పెక్

తొర్ర ఎక్కడేర్పడ్తోందో తెలియదు

 

రాత్రి ముషాయిరాకు వస్తున్నపుడు

సందు మలుపు చీకటి నీడలో

వీధికుక్క అతనిలోని మరకను పసిగట్టి

మొరిగిన చప్పుడు .. ఫడేళ్మని తెగిన ఫిడేల్ తీగ

పశ్చాత్తాపం ఎప్పుడూ భళ్ళున పగిలిన పింగాణీ పాత్రే

ముక్కలెప్పుడూ తిరిగి అతకవు

కరిగించాలి.. అతకనివాటిని కరిగించాలి

విరుగుట.. పగులుట.. అతుకుట

జీవితమంతా ఆత్మరక్షణే-

ఆరిన దీపం చుట్టూ.. రెండు చేతుల దడి

చివరికి ముందర ఒక ఖాళీ పాత్ర

నిండడంకోసం ఎదురుచూపు

మాసిన గోడలపై .. ఉమ్మేసిన పాన్ మరకలు

ఎక్కడిదో గాలిలో తేలివస్తూ

నిన్నటి ముషాయిరాలో పాడిన ఎంగిలిపాట ఖండిత వాక్యం

కానీళ్ళోడ్తూ-

ఇంకా తెల్లవారక ముందే

నది ఒడ్డుపై ఎవరో.. జలహారతిస్తున్నారు

రెండు చేతుల్లో ఇత్తడి పళ్ళెం ధగధగా మెరుస్తూ .. ఎర్రగా మంట

ఆకాశం తగలబడి పోతోంది –

 

*

 

 

 

 

Sent to Sri Afsar SARANGA

Dt: 12-04-2016

 

ఓ చిన్న చిరునవ్వు

-గోరంట్ల సాహెబ్ పీరా సాయి 
~
ఓ చిన్న చిరునవ్వు
అసంకల్పితంగా నిన్ను గుర్తు చేస్తుంటుంది.
ఓ విశ్రాంత సాయంకాలం పూట..
పదే పదే గిరికీలు కోడుతున్న నైటింగేల్ గొంతు లా
నీ జ్ఞాపకం తాకుతూ వెలుతుంటుంది…
అప్రస్తుతమైన ప్రసంగపాఠం
బలవంతంగా నాలోకి చోరబడాలని
విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తుంటుంది
కనురెప్పలపై పేరుకున్న
ధూళి మేఘాల్లోంచి ఏవో చిరు చినుకులుగా మారి
నను తడపాలని ప్రయత్నిస్తుంటాయి.
ఔను
ఇంతకూ నేనెవర్నని
తడిమిచూసుకున్నాక
నేనెక్కడో స్థిమితంగా వుంటాననుకుంటూ
ఓ దీర్ఘ శ్వాసతో విశ్రాంతికి
బయలు దేరుతుంటాను
దేహంలోంచి
కొత్త లోకంలోకి..

రూపాయి!

 

-తుర్లపాటి రామానుజ రావు

~

 

ఎప్పుడో

పసితనం వసివాడని రోజుల్లో

కాణీకో జీడి,

అర్ధణాకో ఐస్ ఫ్రూట్!

రూపాయి నోటుండే జేబు

బ్యాంకులా

డాబుగా వుండే దప్పుడు.

పదిలంగా దాచుకున్న  పచ్చ నోటు

త్రాసులో కృష్ణుడినైనా తూచేది.

కాణీలు,

అర్ధణాలు

ఆభరణాలలో చేరిపోయి,

రూపాయి నోటు

స్టాంపు కలెక్షన్లతో పాటు,

ఆల్బంలో చోటు చేసుకుందిప్పుడు.

సరిహద్దుల మాటున,

నల్లమబ్బుల చాటున,

ఒకటికి రెండిచ్చే

దొంగ సోమ్మైందీ నోటు.

‘బరువై’,

‘బంగారమై’,

‘రియల్ వరమై’,

‘స్విస్’ జమలై,

ఊసరవెల్లి

రూపం  మారుస్తుందెప్పుడూ.

ఆశ  ఆకాశమంత

అవకాశం అందినంత

స్కాముల గారడీలలో

మాయమైన రూపాయి

కాగితాలపై లెక్కలై

కొరకరాని కొయ్యగా మిగులుతుంది.

నల్లదో,

తెల్లదో,

కష్టం పండించిన

వంద నోటు,

కూలివాని చేతి చెమటలో వెలిగి,

ఆనందమై  నిండి,

సారా ప్యాకెట్లలలో పండి,

జారిపోతుంది.

మరునాడది

చిటారు కొమ్మన

అందని

మిఠాయి పొట్లం అవుతుంది.

మధ్య తరగతి గృహిణి

అవసరాల కన్నీళ్ళలో,

తడిసి,తడిసి,

నలిగి,నలిగి,

అక్కరకు రాని చుట్టమే అవుతుంది.

ఎక్కడెక్కడో తిరిగి,

మూల మూలల నక్కి,

వంద నోటు

నల్లబడి

ఆవ గింజలా,

కంటి కానడం లేదిప్పుడు.

చిక్కి,చిక్కి,

బక్క చిక్కి,

తూకానికి సరి చూసినప్పుడు,

పప్పు బద్దే

బరువైందిప్పుడు.

——————

 

అలా ఎలా వెళ్లిపోతావ్?

 

డా. నారాయణ గరిమెళ్ళ

~

 

అలా ఎలా వెళ్లిపోతావ్?

దూడనొదలిన ఆవు సంతలో అమ్ముడై పోయినట్టు

జంట బాసిన పావురం బోయకు ఆహారమైనట్టు

కుందేలునొదలిన నిండు చందమామ శాస్వతంగా మాయమైనట్టు

అలా ఎలా వెళ్ళి పోతావ్?

 

అనుభవాలన్నింటినీ జ్ఞాపకాలుగా మార్చి

నువ్వున్న ఫొటోలను వీడియోలనూ

నీ సమక్షానికి సాక్ష్యాలుగా మార్చి

కళ్ళల్లో దీపాలతో నీ రాకను తలపోసే భార్యను విడిచి

నీ మీదెక్కి ‘చల్ చల్ గుర్రం’ ఆటకు తెరతీసే

పసి పిల్లలను నడిమధ్యనొదిలి

అలా ఎలా వెళ్ళి పోతావ్?

 

ఒక్క సారైనా

మాతో కరకుగా మాట్లాడి ఉండాల్సింది కదరా?

ఆ కాఠిన్యాన్నే గుర్తు పెట్టుకుని

నిన్ను మరచిపోడానికి ప్రయతించే వాళ్లం.

 

హైదరాబాద్ వరకూ వచ్చి

నిన్ను కలవలేక పోవడం నా తప్పే

చిన్న శిక్ష వేసి క్షమిస్తావనుకుంటే

క్షమించకుండా తిరిగి ఇంతలా శిక్షిస్తావా?

 

అమ్మా అన్నలు అక్కలు అందరూ

నీ భార్యా బిడ్డల తోడుగా

గుండెలవిసేలా  సామూహిక శోకగీతమాలపిస్తున్నాం

ఒక్కసారి రాలేవా!

 

పెద్దలందరినీ వదలి చిన్న వాళ్ళు అలా పోకూడదురా

నిన్ను కళ్ళల్లో పెట్టుకున్న వాళ్లం

ఎలా చెరిపేయగలం?

నిన్ను చూసుకోవడానికి

అందరం సిద్ధంగా ఉన్నాం

ఒక్కసారి రారా..ప్లీజ్

 

రేడియో లో ఇళయరాజా పాటలొస్తున్నాయి

మునిగి తేలడానికి నువ్వు లేవురా

జువ్వలు ఎగరేసుకున్న హాస్యాల గురించీ

నెమరేసుకోడానికీ నవ్వుకోడానికీ నువ్వు లేవురా

వాదాలకు ప్రతివాదాల సరిజోడు  లేక

అంశాలన్నీ ఏకపక్షమైపోతున్నాయి.

 

క్యారంస్ బోర్డ్ ని ఏకబిగిన

క్లియర్ చెయ్యడానికి ఎవరూ లేక

ఆటంతా చిన్నబోయింది

 

సగం షో అయినా పూర్తికాలేదు

ఇంటర్వెల్ కావడానికి సైతం

ఇంకా పదేళ్ళు బాకీ ఉన్నాయి కదరా

అంత తొందర పడిపోయావేమిరా!

 

దశాబ్దాలుగా నీ చెప్పు చేతల్లో వున్న బైకే కదా!

ఎలా నిన్ను పడేసి నీ మీద పడి పోయింది?

నిత్యం నీకు కరతలామలకమైన రోడ్డు మీద

అర్ధాంతరంగా అలా ఎలా పొట్టన పెట్టుకుంది?

 

అందరినీ వదిలేసి ఎలా వెళ్ళి పోతావ్?

ఇల్లు వదిలి పెట్టి వెళ్లిపోయినంత సులభమా

లోకాన్ని వదిలిపోవడం

 

ప్రతి ఒక్కరినీ త్రాసులలో తూచి తప్ప

బతకలేని మనుషుల మధ్య

సాటి మనిషులని ఎర(లు) గా భావించే వారి మధ్య

జుట్టూ జుట్టూ ముడేసి వినోదించే తగాదా గాళ్ళ మధ్య

నిలువెత్తు మానవతా సాక్ష్యంగా

మిగిలున్నావని నిను చూపేందుకైనా

నువ్వుండాలి కదా?

 

గాద్గదికమౌతున్న

గొంతు మూసేందుకు

చెబితే తప్ప వీడ్కోలు

తీసుకోనని మాట ఇచ్చేందుకు

రావాలిరా రవీ.

 

(అకాలముగా ప్రమాదములో మృతి చెందిన నా కజిన్ సోదరుడు ‘ఆకెళ్ళ రవికుమార్’ కి, కన్నీటి తో, ప్రేమతో…)

 

 

బతకాలి

 

రెడ్డి రామకృష్ణ

~

 

అన్నా! నువ్వు బతకాలి

వ్యవసాయం వ్యాపారమైపోయి

లాభాల వెన్నెలంతా నగరాల్లో పూస్తున్నప్పుడు

పగలుకుంపటిని గుండెలపై మోస్తూ

ఇంకా

పొలంగట్టే సింహాసనం

గ్రామమే సామ్రాజ్యం

కల్లమే కోట

ఇల్లే స్వర్గం

కడుపే కైలాసమనుకుంటూ… కూర్చుంటావా!

వద్దన్నా వద్దు

కాలం చెల్లిన భావాలు వద్దు

ఆ భ్రమలూ వద్దూ

నువ్వు బతకాలి

 

బతుకు జూదగాడి చేతిలో పేక ముక్కైపోయి

సంపదంతాఓపక్కనే పోగైపోతున్నప్పుడు

నాలుగు మడిగట్ల మధ్య మనసు

నాపరాయై మిగులుతున్నా

మదుపుకి మదుం తీసి

కాసులకొద్దీ కాలువ

కన్నీరు పారిస్తూ

ఇంకా

ఊరు పై ఆశలెందుకు

ప్రభుత్వ పంచాంగాల పై నమ్మకాలెందుకు

 

తెల్లదోమ పచ్చపురుగు

పసుపుముడత,ఎర్రమచ్చలు

ఏవైతేనేం

తెగుళ్లే అధికారంలో వుండి

చేలపైన చేతలపైన ఆధిపత్యాన్ని చెలాయిస్తున్నప్పుడు

కరువులూ ఎరువులై వాటికే సహకరిస్తున్నప్పుడు

నువ్వు కొన్నపురుగుమందు దృష్టిలో

నువ్వే ఒక పురుగైపోతున్నావు

 

అప్పు పురుగు వేరుకు పట్టి కాయాన్ని(కాండాన్ని) తొలిచేస్తుంటే

నువు కూడా పురుగుమందే పెరుగన్నం అనుకునేసరికి

నీ కుటుంబానికి బూడిదతెగులు ఆశ్రయిస్తోంది

వద్దన్నా!వద్దు

ఆవేశాలొద్దు

ఆలోచనా రాహిత్యాలొద్దు

 

అన్నా!

పట్టణం పరాయిదేం కాదు

అలాగే స్వయంభువు కాదు

తండ్రులనాడో తాతల నాడో

చేరుకున్నవాళ్లమే మేమంతా!

శ్రామికులుగా కార్మికులుగా..

 

నగరము నిషేధిత ప్రాంతము కాదు

భయమెందుకు

భయపడితే తాడైనా పామవుతుందని ఎరుగవా!?

శ్రమను నమ్ముకున్న వాళ్లం

అమ్ముకోవాల్సిన వాళ్లం

సంపదకు ఎల్లలు లేనట్టే

శ్రమకూ  సరిహద్దులు లేవుగదా!

చెల్లినచోటే సరుకు ఆమ్ముకోవటం వ్యాపార నీతి

మనము బతుకుతున్నది వ్యాపార ప్రపంచములోనే

మరిచిపోకు

అన్నా! నువ్వు బతకాలి….

నేనూ బతకాలి

సమస్త శ్రామికులూ బతకాలి

గ్రామమా..పట్టణమా..నగరమా

ఆంధ్రానా అమెరికానా ఆఫ్రికానా

ఎక్కడ బతకాలి

ఎక్కడ బతుకుంటే అక్కడ బతకాలి

మనల్నిఈ స్థితికి పడగొట్టిన వాన్ని

పడగొట్టడానికి

తొడగొడుతూ బతకాలి

***

ప్రశ్నల లాంతరు

 

 

-చల్లపల్లి స్వరూప రాణి

~

 

అవును రోహిత్!
నువ్వన్నది నిజమే!
పుట్టుకతో నేరస్తులమౌతున్న చోట
మన పుట్టుక ఎంత వేదనా భరితం!
అవును!
ఇది ఒంటరి అలగా బాల్యం
పచ్చితనాలను
నులివెచ్చదనలాను
నరికి పాతరేసుకున్న బాల్యం
ఒనుకులదాకా తరుముకొచ్చే
వెలివేతల బాల్యం
ఎంత గెల్చినా
ఏ మన్ననకి నోచుకోని బతుకులు
ఇక్కడ ప్రేమ నిషిద్ధం!
ప్రశ్న నిషిద్ధం!
మననమ్మకాలకు రంగులద్దుతారు
నలుగురు నడిచే దారినే నడవలేక పోవడం
ఎంత నేరం!
రాజు గారికి బట్టలు లేవనడం
ఎంత పాతకం!
ఇక్కడ బతకడం అంటే
కుయ్యో మొర్రోమని
కాళ్ళీడ్చుకుంటూ నెట్టుకు రావడమని
తెలుసుకోలేక పోవడం
ఎంత తప్పు!
రాముడు మంచి బాలుడెందుకయ్యాడని,
ఈ దేశంలో ఎక్కడ చూసినా
సీతమ్మోరు స్నానమాడిన
గుంటలే ఎందుకున్నాయని
అడగడం ఎంత ఘోరం!
ఇక్కడ కలలు కనమంటారు
కానీ నిద్ర పట్టనివ్వరు
ఇక్కడ బడులుంటాయి, గుడులుంటాయి
కానీ జ్ఞానార్జన నిషిద్ధం
రోహిత్!
చదువంటే ప్రశ్న కదా!
మనుషులని వస్తువులుగా
డబ్బులుగా, ఓట్లుగా
కాదంటే బంగారంగా చూసే కళ్ళకి
మనిషంటే మెదడని
మనిషంటే చలనమని
మనిషంటే ప్రేమని చెప్పడానికే
నువ్వొచ్చి వెళ్ళావా రోహిత్!

ఇల్లంతా..

 

 

-పాలపర్తి జ్యోతిష్మతి
~

ఇల్లంతా గందరగోళంగా ఉంది
నిద్ర కుపక్రమించినప్పుడు వెలిగించుకున్న చిన్న దీపాలు
పగలంతా వెలుగుతూనే ఉన్నాయి
రాత్రంతా కప్పుకున్న దుప్పట్లు
మడతలకు నోచుకోక గుట్టలుగా పడి ఉన్నాయి
ఎవరూ లేకపోయినా
గదుల్లో ఫాన్లు తిరుగుతూనే ఉన్నాయి
ఖాళీ కాఫీగ్లాసులు
ఎక్కడివక్కడే దొర్లుతున్నాయి
విడిచిన బట్టలు అస్తవ్యస్తంగా
దండాలమీద వేళ్ళాడుతున్నాయి
తడితువ్వాళ్ళు ఆరేసే నాథుడికోసం
కుప్పలు కుప్పలుగా ఎదురుచూస్తున్నాయి
వార్తాపత్రికల కాగితాలు
చిందరవందరగా నేలమీద పొర్లుతున్నాయి
భోజనాల బల్లమీది ఎంగిలి మెతుకులు
తీసి అవతల పారేసేవాళ్ళు లేక ఎండిపోతున్నాయి
స్నానాలగదిలో పూర్తిగా కట్టకుండా వదిలేసిన కుళాయిలోంచి
నీళ్ళు రోజంతా కారిపోతూనే ఉన్నాయి
ఇల్లాంతా గందరగోళంగా ఉంది
జ్వరమొచ్చి అమ్మ పడకేసినవేళ
ఇల్లంతా ఎట్లా ఉంటే మాత్రం ఏం?

*

కాలం గడప

 

 

–    ఎస్.హరగోపాల్

~

 

శ్వాస శ్వాసకు మెల్లగా రాత్రిని

పచ్చీసులో పంటకాయలా జరుపుకుంటపోవుడె     

తెల్లారిన ప్రతిపొద్దును దాటేటందుకు

రెండుదోసిళ్ళకాలం పడవ నడపాల్సిందే

బొట్టు బొట్టుగా కుతికెజారే మంచినీళ్ళ ఓతిగ

బతుకుపాట గున్ గునాయిస్తూనే వుండాలి

పాట ప్రాణమిస్తది,ప్రేమనిస్తది,ప్రేమిస్తది

బతకాలనే ఇష్టం నీలోపలి లోపలి తియ్యటిపాటరా

పోరాటపుజెండా ఓతిగ కండువభుజానవేసుకుని

పొలానికి చెమటల కట్టుకాలువలెక్క నడిచేరైతుతో

నాగలిమేడిలెక్క దిక్సూచిరీతి మానవజాతి ముందు నిలవాల్సిందే

మట్టిచాళ్ళల్లో రేపటొద్దులను పెంచెటందుకు బతకాలనే ఈ సోయి

మట్టిగంధం నుంచి మనిషిగా నిలిపిన అమ్మకడుపుకొంగులో

ఊగి,ఊగి కాలంకొసలదాక, నేలదిగిన కలవలె బొమ్మనిలుపాల్సిందే

నెత్తుటిడాగులే పచ్చటాకుల బాటనిండా,పాదముద్రలు పట్టుకుని నడువాలె

జనసముద్రపు కెరటాలమీద అచ్చువేయాల్సిందే మహాప్రస్థానం మళ్ళీ

*

                                                               

ఇలా రువ్వుదామా రంగులు?

holi

-విజయ్ కోగంటి 

 

 

***

 

రంగులు మారడమే

లక్ష్యమైన దానికన్నా

యీ రంగులు పూసుకోడం

తప్పేమీ కాదు.

 

ఒక వెలుగవు దామనుకున్న దీపాన్ని

తొలగించేందుకు పులుముకున్న

చీకటి నవ్వుల తెల్లబరిచేందుకు,

గుండె సాక్షిగా జారే

కన్నీటికి ఆసరాగా

తోడై నిలవగలిగేందుకు

రువ్వుదామా రంగులు?

 

దుర్మార్గపు గుండెలవిసేలా

అజ్ఞానపు రంగు

వెలిసి రూపు మారిందాకా

రువ్వు దామా రంగులు?

 

కనిపించని తెరలు నిలిపి

పరాభవాల వలలు పన్నే

కుహనాల తలలు తిరిగేలా

రువ్వుదామా రంగులు?

 

జలపాతమంత వడిగా

లోని చీకట్లు తొలగిపోయేంతగా,

భేదమెరుగని మనసులు

ఆనందాన తుళ్ళి,తేలి

తడిసి ముద్దయేట్లుగా,

చూపులో,మాటలో,నవ్వులో

రువ్వుదామా, మనుషులమై

ప్రతి ఘడియా,

కల్తీలేని సంతోషపు రంగులు ?

 

– విజయ్, కోగంటి

అంతా కాల కోలాహలమే!

 

-జయశ్రీ నాయుడు

~

 

తన సిరాను తనే తయారు చేసుకుని

జీవితపు కాగితాల మీదకు వొంపుతుంది

వ్యక్తి వాదమై జీవిస్తుంది

ప్రతి కలమూ కాలమే అయినా

సిరాల రంగులు రాతల రీతులూ వేరు వేరవుతాయి

రీతులన్నీ పరుగులు తీస్తూ

కొన్ని దారులు చేస్తాయి

ఇక మాటల గోదారి ఉరకలేస్తుంది

మాగాణి పైరులా పచ్చని బంధాలు

కొన్ని కోతల కరుకు గరుకు గళాలు

మరి కొన్ని అంతా కాల కోలాహలమే

బిందువులా జాలువారుతూ

అక్షరాల గళం లా కాగితం పై పరుచుకుంటు

జీవిత సేద్యం చేస్తావు

దెన్ హాపెన్స్

ది కాల్ బాక్

కొత్త కలాన్ని సిద్ధం చేసిందేమొ

పెన్ డౌన్ చేసి

ప్రపంచానికి శెలవు ఇవ్వమంటుంది

ఇంకి పోయిన సిరాని

తిరిగి కలం లోకి ఇంజెక్ట్ చెయ్యలేక

జ్ఞాపకాలైన అక్షరాల్నే చదువుకుంటూ

వ్యక్తి గా నిలబడే రూపాన్ని

మనసు మీద ప్రతి పూట కొత్తగా చిత్రించుకోవడం ఇదే…

మా ఆలోచనల కాన్వాస్ లకు

నువ్వు అరువిచ్చిన మేల్కొలుపు

ది మ్యూజిక్ నెవర్ డైస్!

*

మంత్ర పుప్పొడి

 
-కె. గీత
~
ఒక తొలి చిరునవ్వు లేని
చివరి వీడ్కోలు
నన్ను నిద్దట్లోనూ
కుదుపుతూంది
కవికి మరణం ఉందేమో
కవిత్వానికి మరణం లేదు కదూ!
భూమిపై సజీవంగా ఉండే
అక్షరానికి అంతం లేదు కదూ!!
ఆకాశం నించి
మంచు పుష్పాలు రాలినట్లు
శరీరం జీవితం నించి
వీడిపోవచ్చు-
జ్ఞాపకాలు పునర్జన్మలై
మిరుమిట్ల మంచు పర్వతాలై
పెరుగుతూనే ఉంటాయి
సముద్రం నించి
కొన్ని అలలు సగమే లేచి పడిపోవచ్చు-
అనంతాకాశం నించి
ప్రాణాధార చినుకులై
మరోచోట కురుస్తూనే ఉంటాయి
అయినా
రచయిత కాల గర్భంలో
కుంచించుకు పోతున్న
నీటి బొట్టు
చివరి ఊపిరి చిత్రం
నన్ను  మెలకువలోనూ
వెంటాడుతూంది
జీవితం వెనుక
జ్ఞాపికల్ని అమాంతం మింగేస్తున్న
కృష్ణ బిలమేదో
నన్ను అపస్మారకంలోనూ
జలదరింపజేస్తూంది
మరణం మూసి వేస్తూన్న
తలుపుల్ని ఎవరైనా
ఎప్పుడైనా తడితే బావుణ్ణు
తెగిపోతున్న ఆలాపనా
తంత్రుల్ని ఎవరైనా
అంది పుచ్చుకుంటే బావుణ్ణు
అక్షరానికి ఆధారమైన
అనుభవైక వేదననీ
అనుభూతుల వెల్లువని
అనుక్షణం అక్షరీకరించే
కవి హృదయాన్ని
ఇక సజీవీకరించవలసిందే-
అందని చోటునా జల్లి
చెరిగిపోతున్న
కాలాక్షరాల్ని
సాక్షాత్కరింపజేసే
మంత్ర పుప్పొడేదో
కనిపెట్టాల్సిందే-
—–
(అరుణ్ సాగర్ కి-)

తీరాన్ని చెరిపేసి..

-వర్మ.కలిదిండి
~

కె.ఎన్.వి.ఎం.వర్మ

తీరపు ఇసుక రేణువులన్నీ
లోకం ఒకప్పుడు
నా మీదకు విసిరిన రాళ్ళే…
ఆకాశంగుండా ప్రయాణించి
వనాలని అభిషేకించి
పూలెన్నో పూయించి
మన్నులో నిన్ను వెదికి అలసిపోయాను
వికృతమనో వైపరీత్యమనో
ప్రపంచం ఆడిపోసుకున్నా పర్వాలేదు
హృదీ!…వెన్నలా!!
తీరాన్ని చెరిపేసి నన్ను స్వాధీనపరుచుకో..

దిక్సూచి

– బద్రి నర్సన్
~
narsan
గాంధీ, గాడ్సేలు మిగిల్చిన కాష్ఠాన్ని
వంతులవారిగా వారసులు
పొతం  చేస్తున్నారు,
జనాభా లెక్కలంటే దేశ పౌరులని మరచి
సుంతీలు యిన్ని, పిలకలిన్నేసని
దువ్వే కాళ్లకు కత్తులు కడుతున్నారు,
నోటి కాడి ముద్దపై పహారా కాస్తూ
ఆహార పట్టికల్ని జారీ చేస్తున్నారు
చెవుల్లో సీసం, నాలిక తెగ్గోతకై
రంగం సిధ్దం చేసేందుకు
మందీ మార్భలం మద్దతుకై
పాఠ్యాంశాలను కూల్చివేస్తున్నారు,
మూతికి ముంత ముడ్డికి తాటాకు
కట్టినా కనిపెట్టలేని నమూనాల కోసం
విదేశీ కంపెనీలకు ఆర్డర్లిస్తున్నారు,
నేలమీది జీవుల్లో నికృష్టులు వీరు
మనుషుల మధ్య నరమేధమే మతమైతే
మతం నాది కానేకాదు
ఇక సంస్కృతి సాంప్రదాయాల సవాలే లేదు
మండే గుండెతో కాలే కడుపుతో
మైదానంలోకి దిగినాక
చావో రేవో ఏదైనా
తల ఎత్తుకొనే
తరాలకు దిక్సూచి గానే.
       *

 

పుష్కర పోస్టుమార్టం 

                

   –బమ్మిడి జగదీశ్వరరావు

 మా యింట్లో అందరూ

పుణ్యాత్ములే!

మేం పుష్కర స్నానాలు చేసాం!

           ***

పాపాల్ని గోదాట్లో

వదిలేసాం!

పాపం చేపలు యేమవుతాయో ఏమో?

          ***

పిండాలు పెట్టేశాం!

పెద్దలకీ

నదికీ

         ***

ఓకే.. లైట్స్ ఆన్..

స్టార్ట్.. కెమేరా.. యాక్షన్..

కట్ చేస్తే- యిరవయ్యేడుగురు!

***

కొందరు మనుషులకీ

కొన్ని యిల్లకీ

శవాలే తీర్థ ప్రసాదాలు!

        ***

మూడే మునకలు

మూడే నిముషాలు

అయినా యింట్లో యీకోలీ సంగీత కచేరీలు!

        ***

గోదారి నీళ్ళు

పరమపదసో’పానం’

సేవిస్తే వైకుంఠవాసం!

        ***

పుణ్యం ప్రజలకి

ప్రచారం ప్రభుత్వానికి

స్వచ్ఛ భారత్ గోదావరికి!

        ***

గోదావరి పొర్లి పొర్లి యేడుస్తోంది!

ఉన్నప్పుడు ఊసే లేదు!

చచ్చాక పిండ ప్రదానం!

***

పాప ప్రక్షాళనకీ నదీ ప్రక్షాళనకీ

                           యెన్ని పుష్కరాలు పడుతుందో?

             ప్రభుత్వ ప్రక్షాలనకి!

***

గౌతమ మహామునికి కూడా తెలీదు

మాయ గోవు మర్మం!

 గోదావరి జలాల పంపకం!

***

త్రయంబకం బంగాళాఖాతాల మధ్య

ప్రవహించేది గోదావరి కాదు!

జన జీవిత రహదారి!

****

                                                          ప్రజలవద్దకు పాలన!

ప్రజలవద్దకు పుష్కరం!

                         గోదావరి జలమిప్పుడు ‘గాడ్ జల్’!

                                    ***

      తాగేనీళ్ళు సరే, తల మీద నీళ్ళూ

                           బాటిల్ పాతిక!

     పోస్టాఫీసులో ప్రవహిస్తోంది గోదావరి!

                    ***

అందరూ సమానులే

దేవునికీ ప్రజాస్వామ్యానికీ!

మంత్రులూ విఐపీలూ కొద్దిగా యెక్కువ సమానం!

                  ***

                  అటు ఆరొందల కోట్లు

            యిటు పదహారొందల కోట్లు

ఆనకట్టల కన్న స్నాన ఘట్టాలే మిన్న!

        ***

కృత్య దేవతల్నితిన్నదో లేదో

అకృత్యమైపోయింది ఆథ్యాత్మికం

నదిని మింగిన మనుషులొచ్చారు!

***

గాయపడ్డ గోదారి

క్రిష్ణమ్మతో పలికింది

యిక నీవంతే జాగ్రత్త సుమీ అని!*

మాస్టర్ కీ!

 

 సురేష్ కుమార్ దిగుమర్తి

 

ఓయీ రాజు!

రాజ్యం పోయిందని రాజసం పోయిందా

రాజసం లేని నీకు రాజ్యమెక్కడొస్తుందోయ్

ఆ క్షణాలు పోతే పోనీయ్.. ఆ లక్షణాలేమయ్యోయ్!!

 

నిలబడి చూసేది కాదు కదా ఆట

అయినా ఆడకుండా చూస్తూనే ఉంటావేం

ఎంతకాలం ఈ కాలం చెల్లిన క్రీడలు

చేసే పనిలో వైవిధ్యానికే విలువ

విలువ లేని వివిధ పనులకు కాదు

ఎంతకాలం సాగుతుందీ ’రణం’

వాడ వాడలా నీకోసం నిలబడి

చూపిస్తున్న రాజ్యాంగం కనబడలేదా

అన్నింటికీ సమాధానం అందులోనే

రండి… రాజ్యాంగం గోల్ కొడదాం!!

 

రాజులా గౌరవించమన్నాడు పురుషోత్తముడు

రాజ్యాన్నే ఇచ్చేసాడు  అలెగ్జాండర్

రాజసం లేని నీకు రాజ్యమెక్కడొస్తుందోయ్!!

 

వర్గీకరణ అడిగేడిది మనం

రణంగా మార్చేది వాడు

హక్కులడిగితే నాలుక కోస్తాడట

పెద్దాయన పుస్తకం మన దగ్గర లేదని

వాడి ధీమా

ఇప్పుడు

చెదలతోనూ, చెట్లతోనూ, మట్టితోనూ కాదు

మన యుద్దం

మను ధర్మాన్ని తోసి

మన ధర్మాన్ని రాసిన ఆ పుస్తకంతో

రండి… రాజ్యాంగం గోల్ కొడదాం!!

 

గతం ఘనమైనదైనపుడు

భవిష్యత్తూ మనదే

వర్తమానం సంధికాలం

కోల్పోడానికి ఏమీ లేని వాడికి

గెలవడానికీ ఏమీ ఉండదు

యుద్దమే… అవసరమైనపుడు

వ్యర్ధమైన మాటలెందుకు

రండి… రాజ్యాంగం గోల్ కొడదాం!!

 

గాయాల చిట్టాలో

విజయాల పద్దులో

తేల్చుకునే సమయమిది

ముందుగా నడిచిన అడుగులు

స్పూర్తిగా నిలిచిన దిక్కులు

భవిష్యత్తును తాకిన అనుభవాలు

మనల్ని పిలుస్తున్నాయి

 

ఓయీ రాజు!

రాజ్యం పోయిందని రాజసం పోయిందా

రాజసం లేని నీకు రాజ్యమెక్కడొస్తుందోయ్

ఆ క్షణాలు పోతే పోనీయ్.. ఆ లక్షణాలేమయ్యోయ్

రండి… రాజ్యాంగం గోల్ కొడదాం!!

*

 

suresh digumarti

 

 

 

జగదల్ పూర్ జైల్ సెల్ అనే నేను…!

కోగంటి  విజయ్ 
~
koganti
నా కనుల ముందట  యీ వుదయ, అస్తమయాలు రెండూ రక్త వర్షాలే!
రెండూ మదించిన కామపు వాసనలే!
కాంక్రీటుగోడల, ఇనుప తలుపులతో నిలచి వున్నా
నా ముందు తిరుగాడే యీ
అధికార మృగాలకు,
రోజూ శిథిల మయే హృదయాలకు,
నేనో క్షుభిత సాక్షిని!
ఎంక్వైరీ పేరున
నిరంతరంగా నా ముందు జరిగే
నిత్య స్త్రీ దోపిడీకి,
కర్కశత్వపు అడుగుల క్రింద,
పొగరు బట్టిన లాఠీల చివరన, జరిగే
క్రౌర్యపు శీల విధ్వంసానికి
క్షణక్షణం దహనమయే
నిస్సహాయపు అబలత్వానికి
నేనో  సిగ్గు విడిచిన సాక్షిని!
కరుణను మరచిన
మృగత్వపు దురదకు
మాంసపు ముద్దల్లా మారి
ఎండిన కన్నీటి చారలతో
దగ్ధమయే
వేదనా యోనులకు,
నేనో గుండె పగిలిన సాక్షిని!
అమాయకుల ఆక్రందనలకు,
ఆక్రమింపబడిన దేహాలను
పొర్లించుకున్న నెత్తుటి మరకల నేలలకు,
నేనో కాంక్రీటు సాక్షిని!
దిక్కులు పగిలేలా అరిచే
భయవిహ్వల గాత్రాలకు,
వేడుకోళ్ళకు,
నిస్సహాయపు తిట్లకు,
క్రూర వికటాట్ట హాసాలకు,
నేనో చెవులు చిల్లులు పడిన బధిర సాక్షిని!
అమాయకపు అడవి జింకలను వలవేసి
కబళించే
అన్యాయ వ్యవస్థా పరిరక్షక భటుల
పశు వాంఛలకు,
నేనో నిర్జీవచ్ఛవ సాక్షిని!
కళ్ళకే కాక మిగిలిన వాటికీ గంతలు కట్టుకు
వేచిచూసే ధృతరాష్ట్ర
తీర్పులకు,
నేనో అంథ సాక్షిని.
(నిర్దోషిగా యేడేళ్ళ పాటు క్రూరంగా హింసింపబడి వెలుగు చూసిన ఆదివాసీ ధీర హిద్మీ నరక యాతనలు చదివి చలించి వేదనతో-)

ఆయన మరణం అకారణం కాదు

బి. నర్సన్
నిజమే… అలిశెట్టి ప్రభాకర్
39 ఏళ్లు బతకడానికే ఈ భూమ్మీదికచ్చాడు
మిట్ట మధ్యాహ్నపు వయసు నాటికే
ఆరోగ్యం చెదిరింది
ఆస్తి కరిగింది
కలం మాత్రం నిప్పులు చెరిగింది
మతం పులి, దాని ఆకలి
తీర్చాల్సివచ్చినప్పుడల్లా నువ్వో నేనో ఖతం అన్నొడు
పాలేర్లు ఉరిమిచూస్తే
దొర బతుకంతా పల్లెర్లే అన్నోడు
తను వెళ్లిపోకపోయినా
ఇన్ని మాటలు పడ్డ లోకం బతకనిచ్చెదా
ఇల్లు వాకిలి, ఆలుబిడ్డల్ని
మందూ మాకును
కవిత్వం పారవశ్యంలో
కసపిసా తొక్కేసినోడు
పచ్చి కుండలా పగిలిపొయాడు
*
‘కుట్టిన యెర్రతేలు మంటలాంటిది ఆకలి
కడుపులో పేగుల్ని కడుబాధాకరంగా
దున్నే నాగలి ఆకలి” ఇలా
సైనైడ్ రుచి చూసినవాడికి బతికే చాన్సేది
అక్షరం ఆచరణ ఒక్కటైనప్పుడు
లాఠీ రుచి చూడకా తప్పలేదు
మకాం మార్చాడు గాని, బెదిరి
మనసు మార్చుకోలేదు
పత్రికా పారితోషికంతో పూట గడవకున్నా
కలర్ సినిమా గ్లామర్ నా కాలిధూళితో సరి
అన్నోడికి కాలఙానం తెలుస్తుందా
పుట్టిన గడ్డనుంచి ఇక్కడికి రావడమే పొరపాటైందని
సాలెగూడులో విలవిలా తన్నుకున్నవాడు
తనువు చాలించక తప్పదు కదా
ఒయాసిస్సునిచ్చి ఎడారిలా మారిన జీవితం
దీన్ని విషాదమందామా.. విముక్తి అందామా..
                           (అలిశెట్టి ప్రభాకర్ సమగ్ర కవితా సంపుటి మలి ముద్రణ విడుదలైన సందర్భంగా)
narsan

చెత్తకుప్ప

 

సొదుం శ్రీకాంత్

 

పర్వాలేదు ఇటివ్వండి
అది చెత్తైనా, మెత్తటి పసి బుగ్గైనా
నీకక్కర లేదని అనిపిస్తే
అది ఏదైనా సరే
ఇటు విసిరిపారేయండి
జిత్తులెరగని దాన్ని,
కుయ్యుక్తులు నేర్వని దాన్ని,
నెత్తురు రుచి మరగని నికార్సైన ‘మనిషి’తనాన్ని
నాకిదేం కొత్తకాదులెండి!
మౌనంగా నెత్తిన పెట్టుకమోస్తాను
ఇటిచ్చేయండి.

ఇల్లు ఇరుకయ్యిందని చెప్పి
కసురుకుంటూ మొన్నో కవొచ్చాడు
కాసేపు తటపటాయించి
బరువెక్కిన హృదయంతో
తను విసిరేసిన కాగితాల్ని
ఒరిసి పట్టుకుని తెరచి చూస్తే
ఆకలి తీర్చని అక్షరాలపై
అదోరకం తిరుగుబాటని
ఆ కరుకు కవితల్ని
చదివాకే నాకర్థమయ్యింది.

రకరకాల చెత్త
పార్టీల చెత్త, పత్రికల చెత్త
టీవీల చెత్త, మూవీ ల చెత్త
కార్పొరేట్ కంపెనీల చెత్త,
వేర్పాటువాద అధికార కుతర్కాల చెత్త
ఎన్నికల చెత్త అన్నిటికంటే మన్నికైన చెత్త!
రాగద్వేషాలను వదిలి
రంగుల్ని, హంగుల్ని విడిచి
జాతుల్ని, తలరాతల్ని తుడిచి
కొత్తపాతల సుత్తి లేకుండా
అన్నింటినీ అక్కడే కలబోసి
ఏ కుల, వర్గం తేడా లేకుండా
కలివిడిగా పెంచడమే నా కళ!

అన్నీ వస్తుంటాయ్
‘వస్తువీకరణ’ చెత్త విస్తుపోయేలా చేస్తే
పుస్తకాలలోని చెత్త చిర్రెత్తి పోయేలా చేస్తుంది
అమ్మనాన్నల పిలుపుకోసం పలవరించే ఆ అనాధ బిడ్డల్ని చూసినా
పలకరించే దిక్కులేక కలవరించే ఆ పండుటాకుల్ని తాకినా
ఆకలితో అలమటించే అన్నార్తుల అనంత ఘోషను విన్నా
కడుపు నింపలేక ఈ కసాయి వ్యవస్థ పై
అసహ్యం, అసహనం పెల్లుబుకుతుంది.
ఆ ఆయుధాల చెత్తకు, అణుబాంబుల చెత్తకు
ఆ పుష్కరాల చెత్తకు, రాబందు కంపెనీల రాయితీల చెత్తకు
అంతంత ‘ప్రజాసొమ్ము’ తగిలేసే చిత్తశుద్ది లేని
ఈ చెత్త నాయకులా దేశంలోని చెత్తను ఊడ్చేసి
జిలుగుల ‘వెలుగుల భారత్’ ని కలగంటున్నది?

ఇదేమిటిది….కొత్తగా….!
చీపుర్లు పట్టి ఫోటోలకు ఫోజిచ్చే
సరికొత్త దగా స్కీం ‘స్వచ్ఛ భారత్’!
ఆ ఉన్న అరకొరక స్వేచ్ఛను కూడా
మట్టగా ఊడ్చేసే గాడ్సేల నరహంతక చెత్త పుత్రులారా
నన్నిలా బతకనివ్వరా…?
ఆయ్యా…ఓ హిట్లర్ కా పుత్రా!
చెత్త చట్టాలను పుట్టించే ఓ పెద్ద కార్పొరేట్ కొట్టును
పార్లమెంటులో పెట్టుకుని
రోడ్ల పై పరకలు పట్టుకుని
చెట్ల మీద, పుట్టల మీదా, పిట్టల మీదా
పడి ఏడ్చి ఊడ్చడమేమిటి ?
పట్టాలు తప్పిన స్వ’రాజ్యం’
గుత్తాధిపత్యం సరసన చెట్టాపట్టాలేసుకొని
దేశాన్ని చేత్తకుప్పగా మార్చడానికి,
పన్నిన సరికొత్త కుట్ర కాదా
ఈ ‘స్వచ్ఛ భారత్’ నినాదచెత్త?

స్వేచ్చ అంటే అమ్మకపు, కొనకపు మారకంగా మార్చుకుని
అవసరాన్ని సరికొత్త బానిసత్వ వనరుగా తీర్చుకుని
బల్ల నిండా, గుల్ల నిండా, మెదళ్ల నిండా, మనిషి నిండా
పట్టుకుంటే కంపుకొట్టే మార్కెట్ సరుకుల చెత్తని నిలువెత్తున తగిలించుకుని
ఆనక, నన్ను చూసి ముక్కు మూసుకుని
పుణ్యాత్ములమని తెగ ఫోజులు కొట్టే
మీ అజ్ఞాన చెత్తకు
‘నాగరిత’ పేరు తగిలించుకుని మురిసిపోయే
మీ మూర్ఖత్వపు చెత్తకు
ఆకలిమంటల అంతరంగం పట్టని
మీ అమానవీయ చెత్తకు
ఏ మురికిభాష పేరుబెట్టాలో వెదుకుతున్నా!
ఈ భూమిని పెంట కుప్పగా మార్చే
మీ విద్వంసకర అభివృద్ధి విధానచెత్తపై
ఒక్క ఉమ్మేయడమే కాదు-ఓ మహోత్తమ చెత్త ప్రభో
నా చెత్తనంతా నీ నెత్తిన కుమ్మరించి
నా పేరు పెరికి నీ తీరుకు అతికించి
పిడికిలి బిగించి తిరుగుబాటును ప్రకటించి
ఓ కొత్త దారిని కలగంటున్న
సరికొత్త చెత్తకుప్పను నేను!

***

sodum

అన్నం మెతుకు ఆత్మఘోష!

 

అరణ్య కృష్ణ

 

మహాశయా!
అద్భుతమైన కలలాంటి జీవితాన్ని చూపించి వెళ్ళిపోయావు
అందమైన కలల్ని దేశానికి దానం చేసి మరీ పొయావు

అది సరేకానీ
దేశమంటే ఎవరు మహాశయా?
వీధుల్లో పడవల్లా కార్లు తిరిగే నగరాలేనా?
విరిగిపోయిన తెడ్లతో బురద నదుల్ని దాటలేక
తిరగబడిపోయిన తెప్పల్లాంటి పల్లెలు కాదా!

ఇక్కడి చిన్నారుల కళ్ళు కలలు కనగలిగేవేనా?
పొయ్యిలో పడుకున్న గండుపిల్లి కళ్ళలాంటి ఆకలి
వీళ్ళ కన్రెప్పల్ని ఎత్తిపట్టి వుంచుతుంటే
ఇక నిద్రెలా పట్టేది చెప్పు!
గేదెల్ని కడుగుతూ గొర్రెల్ని మేపుతూ
సొమ్మసిల్లిన పసి కడుపుల్లో పసికర్లు నిండిపోతుంటే
ఆవులింతలు మాత్రం ఎలా వస్తాయి
అయ్య వలసపోతేనో అమ్మ కూలికెళ్తేనో
తమ్ముళ్ళని లాలించే పసితల్లులకి
నీ కలల మెరుపుల గురించి ఏం తెలుస్తుంది?

విశాల ప్రాంగణాల్లాంటి నువ్వు బోధించే కాన్వెంట్ కలలు
కూలే కప్పుల కింద పడిపోయిన బడిగోడల మధ్యనేం వికసిస్తాయి
మడత నలగని యూనిఫారాలతో తళతళలీనే టెర్లిన్ కలలు
ముడ్డిమీద పిగిలిపోయి మట్టిగొట్టుకు పోయిన
బట్టలమీదేం తళుక్కుమంటాయి
కాఫీ షాపుల్లో లాప్ టాప్ మీద అసైన్మెంట్లు చేయాలన్న కలలు
పశువుల కొట్టాల్లో కార్ఖానాల్లో ఏం కళకళలాడ గలవు?

చికెన్ పకోడా మంచూరియాల టిఫిన్ బాక్సులకి అర్ధమయ్యే నీ ఆదర్శాలు
అక్షరాలకోసం కాక అన్నం మెతుకుల కోసం బడికెళ్ళే
చిల్లులుపడ్డ సత్తు ప్లేట్లకేం బోధపడతాయి

జాతిద్రోహాల్ని ప్రశ్నించని క్షిపణిమహాత్మా!
నువ్వు ఆదర్శాలు మాత్రమే మాట్లాడే నిజాయితీపరుడివి
అందుకేనేమో
దేశం మొత్తం నీ కలల క్షిపణి మీదెక్కి
భ్రమల అంతరిక్షంలోకి చక్కర్లు కొడుతుంది.

*

అమ్మ ఆమె

శారద శివపురపు
ఒకప్పుడు ఆమె అన్నపూర్ణ
ఆమె కడుపున పుట్టిందంతా బంగారమే
చేతులు సృష్టించిందంతా అద్భుతమే
చూపులు వర్షించిందంతా అమృతమే
అలుపెరుగక నేర్పిందంతా జీవన సారాంశమే.
కానీ అందరికోసం ఆమె
శరీరంలోంచి ఉబికిన ఉప్పటి నదులు
దుఖసాగరమైన సంగతే కాదు,
ఎప్పటికీ నిశ్చలంగా, విశ్రాంతిగా
పారలేదన్న సంగతి గ్రహించామా?
ప్రవహిస్తూ, ప్రవహిస్తూ కొండంచునుండి
తోయబడి జారిపడే జలపాతంలా
మన మనసుల బండ రాళ్ళపై పడి పడి,
తనను తాను గాయపర్చుకున్న విషయం
గమనించామా?
జీవన గ్రీష్మంలో, ఎండిన నదిలా నిలిచినపుడు
ఏ హృదయపు తడీ ఆమెను తాకలేదే,
ఏ చల్లని స్పర్శా ఆమెను సేద తీర్చలేదే,
ఎపుడైనా కనిపించే ఆమె చిరునవ్వుల్లో
సంతోషం లేదన్న విషయమే పట్టలేదే?
అమ్మ అంటే వాడుకున్నాకా పారేసే వస్తువేకదా మనకి ?
కాకికి పెట్టే పిండం తన్నుకుపోయే గద్దల్లా
పులి వేటాడిన మాంసం కోసం నక్కల్లా
మనల్ని ఆమె గమనించినా
స్పందించే మృదుత్వాలీ గుండెలకి లేవు.
ఆమె చేతి గోరు ముద్దలు తిన్న నోళ్ళు
ఆమె చేతి వేళ్ళ ప్రేమను జీర్ణించుకోలేదు.
ఆమె చేయందుకుని నిలబడ్డ రోజులు
ఆమె సాయం చేస్తే నిలదొక్కుకున్న సమయాలు
జ్ఞాపకం వస్తే ఆలస్యం చేయకుండా
తప్పొప్పుల లెక్కలేవో తేల్చాలనుకోకుండా
ఆదరణ నిండిన కంఠంతో ఒకసారి పలకరించో
ప్రేమగా ఒక సారి కౌగిలించుకునో చూడు
సంతోషంతో చుట్టుకునే ఆమె చేతులు
పాలిపోయిన గాజు కళ్ళల్లోని మెరుపులు
సన్నగా ఎర్రబడే తెల్లటి బుగ్గలు
నీ పాపాయిని గుర్తు చేయక మానవు.
అవి చాలవా నువు తృప్తిగా కళ్ళు మూసుకుని
వెళ్ళిపోయేటపుడు తలచుకోడానికి
అంతకంటే భరోసా ఏమున్నది….
కొండెక్కుతున్నపుడు నీ దీపానికి?
*
sarada shivapurapu

మా ఊరి తొవ్వ

విలాసాగరం రవీందర్

నేను పదోదిల లాగుదొడిగినప్పుడు మా ఊరికి కన్నారానికి
రెండు గంటల తొవ్వ

సుక్కదెగిపడ్డట్టు అచ్చే ఎర్రబస్సు

పోరగాండ్లు బొట్టగాండ్లు ముసలోళ్ళు వయిసోళ్ళకు అదొక  పుష్పక విమానం

యాభై మంది వట్టే దాంట్ల వందమందిమైనా
సోపతిగాళ్ళ  లెక్క సదురుకుంట  కూసునుడు

అత్తుంటే పోతుంటే
అటూ ఇటూ పక్కలకు
పిందె కాయలతోని
నవ్వుకుంట కనబడే మామిడి చెట్లు

ఎర్రపూల గుల్మర్ చెట్లు కదులుకుంట
వక్కడ వక్కడ నవ్వుడు

తీరొక్క చెట్ల
బంగరు పూల నాట్యం
మన్సు పిట్టలెక్క బస్సు చుట్టూ తిరుగుడు

ఎండకాలంల ఎండతెలిసేది గాదు
ఏసీ రూంలకేని పోతున్నట్టు
చెట్ల ఆకుల పందిరేసి నీడ

వాన కాలంల రోడ్డుపొంటి
నిండు కుండోలె వున్న కోపులల్ల
నీళ్లు జూసుకుంట పోతంటే
ఈత గొట్టబుద్దవుడు

పోంగ రొండు గంటలు
పచ్చదనంలో గడిచి పోయేది
రాంగ రొండు గంటలు
చిమ్మ చీకట్ల
తొవ్వ
సుక్కలెక్క గనబడేది

ఏ రాతిరయినా నిమ్మలముండేది
బస్సెక్కినమంటే ఇంట్ల గూసున్నట్టే…

నాలుగ్గంటలయినా
నాలుగు నిముషాల లెక్క గడిచేది
పొయినట్టుండేది గాదు !
అచ్చినట్టుండేది గాదు !!

♧♧♧

పచ్చీస్ సాల్
గిర్రున తిర్గినంక
తొవ్వ పొంటి
చెట్లు మాయమయినయి
ఇనుప కంచెలు మొలిచినయి

కోట్లాది పువ్వుల మొక్కల్ని బొండిగ పిస్కి
నాలుగు రాస్తాల నడుమ
గన్నేరు మొక్కల కింద పాతరేసిండ్రు

పచ్చదనమంతా
నాల్గు వరుసల
రాజీవ్ రహదారి కడుపుల బొందవెట్టి
పైకేని నల్లటి నాగుంబాములా తారేసిండ్రు

ఎర్రబస్సు ఎండల ఎల్సి
పాతసమానయింది

కొత్తగా
రొండు, మూడు నాల్గు పయ్యల బండ్లు
పుట్టుకచ్చినయి
గీరెలు బూమ్మీద ఆనుడేలేదు
తుఫాను గాలోలె ఉరుకుడే

రెండు దిక్కులా
ఒక్క సెయ్యి తో పట్టుకొని
గాల్లె దేలుకుంట
సర్కస్ ల జంతువుల లెక్క బోవుడు

పైకేని ఎండ
పొయ్యిల మంటలెక్క గాల్తది
కింద సీటు
జారుడుబండలెక్క జారుతది
చెయ్యి పట్టు ఇడిసినవా
నూకలు చెల్లినట్లే
రాతిరికి పొయ్యి ఎలుగది

కాళ్లకు గీరెలు కట్టుకున్నట్టు
రయ్యన పోవుడు పెరిగింది
గాని
పానాల మీద ఆశ తగ్గింది

ఇప్పుడు
మా ఊరు బెజ్జంకి కి కన్నారం కు
నలపై నిముషాల తొవ్వ !
కానీ
మనుసుకు మాత్రం
నలబయి గంటల్లెక్క…

*

  ముగిసిన తర్వాత

    రాళ్ళబండి శశిశ్రీ
               
కొన్ని యుద్ధాలు ముగిసాక
ఏర్పడ్డ నైరాశ్యపు నిశ్శబ్దం
హఠాత్తుగా ఇద్దరి మధ్యా
పెరిగిపోయిన యోజనాల దూరం
తప్పులు, ఒప్పులు, అజ్ఞానం, అమాయకత్వం,
తోసిపుచ్చలేని, తేలని కొలతలు!
 
 
తెగని అలోచనలతో
అనివార్యమైన రోదనలు
పరిపరివిధాల పోయే మనసులో
పేరుకుపోయే అస్ప్సష్టతలు
కారణాతీతంగా జరిగేదేదీలేదని తెల్సినా
సంజాయిషీలతో సరిపెట్టలేని సందర్భాలు!
 
 
విచ్ఛిన్నమై పోయాక
చేతుల్లో మిగిలేది రిక్తమే-
చూపులు మోసేది నిర్వేదమే-
కాలం కూడా కదలలేదు
భారమైన మనసును మోస్తూ!
 
 
స్తంభించిన కాలాన్ని
దాటాలనే అడుగుల ప్రయత్నం-
జీవితం నడవాలి కదా!
 sasisri
                                   

పుష్పించిన మనిషి

వారణాసి  భాను మూర్తి  రావు 
కొందరు మనుషులు  ఎడారుల్లో  పెరిగే
బ్రహ్మ  జెముడు  చెట్లల్లా  ఉంటారు
కొందరు  మనుషులు  రోడ్ల పక్కనే
పెరిగే  తుమ్మ  చెట్లల్లా  ఉంటారు
కొందరు  మనుషులు  ఉద్యానవనంలో
పెరిగే  మొగిలి  పూవుల్లా  ఉంటారు
కొందరు  మనుషులు   మన  ఇంట్లో పెరిగే
మల్లె పూవుల్లా  ఉంటారు
ఎందుకో మరి కొందరు
మనుషులను   దూరాలతో  కొలత బెడతారు
ఆ మనిషి  ముఖంలో
ఏ  ఋతువూ   విప్పారదు   సరి గదా
మోడు  వారినట్లు  జీవం  లేనట్లు  ఉంటుంది
కొందరు ఒక్క ఆలింగనం  తోనే
మమతలని  ఇచ్చి పుచ్చు కొంటారు
కొందరు  కోన  చూపు తోనే
ప్రేమ  వర్షాల్ని  కురిపిస్తారు
కొందరు  మాట్లాడుతుంటే
అనురాగ  చలమలు  ఊరుతుంటాయి
కొందరు   నవ్వుతుంటే
మమతల  సరోవరాలు   నిండి పోతాయి
మనసు నిండా పలకరిస్తే   పొయ్యే దేముంది
కొన్ని  మాటల  ఖర్చు తప్ప
గుండెను  గుండెతో పలకరిస్తే  పొయ్యే దేముంది
కొన్ని  క్షణాల  త్యాగం తప్ప
మనిషి మొగ్గ తొడగాలి
మనిషి పుష్పించాలి
మనిషి మనిషితో  మాట్లాడని వాడు
అసలు  మనిషేట్టా అవుతాడు ?
 *

గాయం తో పాటు జయం కూడా వీరుడిదే !! 

పి. విక్టర్ విజయ్ కుమార్
వీరుడంటే ఎవరు ?
శతృవు తల్చుకుని తల్చుకుని కుళ్ళి కుళ్ళి
ఏడ్వడానికి ఒకే కారణంగా –
స్వయంప్రతిపత్తి రాజ్యంలో
ఒక ఝంఝ మారుతమై
నిరసన జెండాపై నిలిచిన వాడు
 
భీరువంటే ఎవడు ?
అనుక్షణం అభద్రతతో నూతి నీళ్ళ నుండి
ఆకాశం చూసి వీరుడొస్తాడేమోనని
వణుకు గర్భాన్ని నఖక్షతం చేసిన వాడు –
ఈత చాప చేతిలో చుట్టుకుని
పోటెత్తే సంద్రాన్ని ఇసుక దాటి రానీవ లేదనుకునేవాడు !
* *
 
గీత చదవడం రాజ్య వ్యతిరేకం కానప్పుడు
గీత దాటడం ఇంకెలా ఉంటుంది ?
అధ్యయనాలు అగ్రహారాలు దాటనప్పుడు
అభినివేశం ఇంక ఏ తీరుగుంటుంది ?!
గిరి గీసిన వలయం లో గొంతుకను
మంత్ర దండం వేసి బిగిస్తే
భీరువుల స్వయంపాలనకు
వీరులు ప్రేతాత్మలే ఔతారు…..
  * *
 
నీకు నాకూ
భూమిక ఒకటే !
నీలో ఉరుకులెత్తేది
నాలో ఉరుకులెత్త్తేది
మట్టుబెట్టాలనే ఆరాటం !!!
నీ ఛాతీ కి అడ్డంగా మంత్రించిన పత్తితో ఏకిన దారపు పోగు…
నా చేతి నిండా పిడి పై అనుశాసనంగా నిల్చున్న ఉక్కు కరవాలం …..
నీవు భీరువు వేపు !!
నేను వీరుడి వేపు !

 

ఒక ఆకాశ రామన్న ఉత్తరం ఆధారంగా ” అంబేద్కర్ పెరియార్ స్టడీ సర్కిల్ ” అనే స్టూడెంట్ అసోసియేషన్ ను ‘ డీరికగ్నైజ్ ‘ చేయాలని ఐ ఐ టీ – మద్రాస్ డీన్ ఆఫ్ స్టూడెంట్స్ నిర్ణయం తీసుకుంది. ఈ విధాన నిర్ణయానికి ఒక పక్క ‘ స్వయం ప్రతిపత్తి ‘ కలిగిన సంస్థ అంటూనే , ఇంకో పక్క నారద జోక్యం తో మానవ వనరుల మంత్రిత్వ శాఖ ఈ విధాన నిర్ణయానికి అనుకూల  వాతావరణాన్ని కల్పించింది. ‘వివేకానంద స్టడీ సర్కిల్  పేరుతో గీతా ప్రభోధాలను బ్రాహ్మిణీక మత చాందస వాదాన్ని ఆయా మత శక్తులు విరివిగా వాడుకునే విషయం ఇంత వరకు సంస్థ పట్టించుకోక పోవడం గమనార్హం.

విద్యాసంస్థలు తార్కిక చర్చలకు ప్రధాన సంధాతలుగా ఉండడం సర్వ సాధారణ విషయం. అంబేద్కర్ , పెరియార్ వంటి ఆలోచనా విధాన పరుల భావాలు ఖచ్చితంగా ప్రస్తుత నమ్మకాలకు విభిన్నంగా ఉంటాయి. అయినంత మాత్రాన అంబేద్కర్ తో రాజ్యాంగం ముసాయిదా వ్రాయించుకోకుండా ఉండలేదు – ఈ స్వతంత్ర భారత దేశం. నిజానికి ఆకాశ రామన్న ఉత్తరాలపై రియాక్ట్ కాకూడదనే విధానం ను కూడా పట్టించుకోకుండా మంత్రిత్వ శాఖ విద్యా సంస్థను  ‘ ప్రాంప్ట్ ‘ చేయడం, ముందస్తుగా వివరణ కూడా అడక్క పోవడం ఒక కుట్ర గా విదితమౌతుంది. ఏది ఏమైనా వాక్స్వాతంత్ర్య హక్కును నియంత్రించడం అప్రజాస్వామికం. …

హేమంతం గోధుమ రంగు ఊహ

 
వసంత లక్ష్మి
 
హేమంతంలో ఆకులు 
నేలపై గోధుమ రంగు ఊహలా 
పరచుకుని ఉన్న రోజున 
సూది మొన లాంటి కర్ర పట్టుకుని 
ఒక్కో ఆకూ గుచ్చుతూ 
తోటమాలి  తిరుగుతూ ఉంటాడు …
 
కాలం అంతే నిర్దాక్షిణ్యం గా 
ఒక్కోక్షణంలో గుచ్చిగుచ్చి ఎన్నుకుంటుంది నిన్ను 
నా వంతు తప్పింది అని 
గుండెలపై చేయి వేసుకోవు నీవు 
ఏం జరుగుతోందో నీకు 
తెలియదు అంత అజ్ఞానివి నీవు .
 
ఆకుపచ్చగా 
పైలాపచ్చీసుగా గాలికి ఊగుతావు 
నీ కొమ్మన ఓ పూవు పూసిందని 
మురుస్తావు … పూలూ మాయం అయిపోతాయి 
అయినా ఆ బాధే లేదు నీకు 
 
కాండం నాకు అండ 
అని గర్వంగా ఎగురుతావు 
హేమంతం చెప్పాపెట్టకుండా తటాలున
ఆకు మొదలుని తుంచితే 
ప్రకటనలుండవు ..అంతా ప్రతీకార చర్యలే 
ఏ తప్పు చేసావో అని 
విచారణా ఉండదు , ఆకాశంతో ముచ్చట్లాడుతూ 
మరుక్షణంలో నేల మీద పడి ఉంటావు 
నీ ఆక్రోశం ఎండి గలగలమని 
ప్రతిధ్వనిస్తుంది . 
 
ఒక్క కణం అగ్ని చాలు 
ఖాండవ దహనానికి అన్నట్టు , 
నేల పడిన ఆకులని ఇంక 
మంట పెట్టాల్సిందే అని ఎవరో 
ఒకరు పిలుపు నిస్తారు ..
 
గోధుమ రంగుగా 
మారినప్పుడే నీ అంతం ప్రారంభం అయింది 
ఇంకా తెలుసుకోలేవా ? 
ఇంకా జవాబు కావాలా ? 
 
వసంతం అదిగోఆ మలుపునే 
ఆగి ఉంది  సమయం రానీ మరి ..
*
vasanta lakshmi

బాల్కనీ లోవూయల! 

 డా. కోగంటి విజయ బాబు

 

 

బాల్కనీ లోవూయల!

తన ఉనికి,అస్తిత్వం తెలుసుకోకుండానే,

వంటరిగా!

 

ఎదురుగా నిండుగా పూచిన వేప చెట్టుని,

రోడ్డుపై ఆడే పిల్లల్ని,

ఎదురింటి మనుషుల్ని,

చూస్తూ కూడా చూడనట్లుగా

ఖాళీగా,గాలిలో,

గాలినిచూస్తున్నట్లున్న ఊయల!

 

నాలానే, నా మనసు లానే

అన్నిటిని మోస్తూ, ఊగుతూ

కానీ వంటరిగా,

మనసులేని,మనసంటే తెలియని వూయల!

 

దానికి ఇంద్ర ధనువు,ఎండ వేడీ ఒకటే!

కొందరి మనుషుల్లా

చూరును పట్టి వ్రేలాడే గొలుసుకు తగిలింపబడి ఉండటమే దానికితెలుసు.

అపుడపుడూ నావైపుతిరిగి,

ఖాళీగా పిలుస్తున్నట్లుండే ఊయల!

 

కాలం గడుస్తుందని దానికి తెలుసో లేదో!

ఎవరినీ, ఏ భావాలనూ పట్టించుకోక

ఏభావమూ కాక, కాలేక

వంటరిగా!

 

అశరీరికి, మనసున్న వారికి

స్థిత ప్రజ్ఞత

కుదరదేమో!

ఆ అవసరమూ లేదేమో!

*

koganti

 

 

 

 

 

 

 

నవ్వే లేకపోతే…

 లక్ష్మీ శైలజ
ఎలానూ నవ్వలేకపోతే

నీ జీవితం పువ్వులెరుగని ఖాళీ వనం
ఉండుండీ ఓసారైనా నవ్వులు కురవకపోతే
నీ ఉనికి, వెన్నెల లేని వొట్టి చంద్ర బింబం
చుక్కలు చుక్కలుగా  వెలుగును చిమ్ముతూ
ఉదయాంతరాల్లోంచి  నవ్వుతుంది నిండైన ఆకాశం
కొమ్మ కొమ్మపై నించి గమ్మత్తుగా రాలిపడుతూ
తెల్లగా  నవ్వులు పూస్తుంది  తుంటరి పారిజాతం
వంకర టింకర నడకతో
వడి వడిగా నవ్వుతాయి వెండి జలపాతాలు
వెదురు పుల్లల వెన్ను చరిచి
గాలి నవ్వులు విసురుతాయి ఇంకొన్ని సంధ్య వేళలు
ప్రకృతి ఒడిలో ప్రతి యేడూ జన్మిస్తూ
నవ్వే పచ్చని పసి పాపలు  వసంతాలు
పాదాల కింద గల గలా నలిగి
నవ్వయిపోతున్నవి ఎండుటాకుల శిశిరాలు
కడలి కొమ్మల్లో ఉయ్యాలలూగే
అలుపెరుగని అల్లరి పిట్టలు అవిగో ఆ  అలలు
బంగారు ఇసుకని మీటుతూ
వినిపిస్తున్నాయి తడి నవ్వుల కూని రాగాలు
ఎర్రని  పెదవుల రెప్పల్ని విడదీసి
పళ్ళ కనుపాపలతో ప్రపంచాన్ని చూడు
నీ చూపుల నవ్వుల గుండా
నీలోకి చేరేవి ఎన్నెన్ని సంతోషాలో !!!
lakshmeesailaja

లే!

వర్చస్వి

 

 

ఎందుకా దిగులు?

సంద్రపు వాలుగాలి నీకోసం మంద్రంగా

వీస్తూ వచ్చి నీ భుజం తడుతుంటే!

 

ఎందుకా క్షోభ?

నీ వెతల్ని కరిగిస్తూ వెన్నెల శీతల

శీకరాలు నీ తల నిమురుతుంటే!

 

బేల చూపులిక దులుపు మరి-

పచ్చిక నిన్ను మచ్చిక చేసుకుంటూ

తన పచ్చని వొళ్ళో జోల పాడుతోందిగా!

 

కంట ఆ వెచ్చని తడి తుడిచేయ్-

పచ్చని  పంట చేను తన పమిటతో

అద్ది ఓదారుస్తానంటోందిగా!

 

లేచి నిలబడి అడుగేయ్-

అడుగడుగూ దుమ్మురేగేలా

జయమ్ము తథ్యమ్ము అంటోందిగా అమ్మ ధాత్రి!

 

అయిదు వేళ్లూ బిగించు-

రెప్పవాల్చకుండా చూస్తోందిగా

ఆ కొండ నీ పిడికిట్లో పిండి పిండి కావాలని!

 

శుభాన్ని నిబ్బరంగా శ్వాసించు మరి-

ఆ వెర్రిగాలి నీ ఊపిరిలో

లయగా ఊగాలని తబ్బిబ్బవుతోందిగా!

*

varchasvi

 

నాలోని ఇంకో రూపానికి..

పుష్యమి సాగర్

 

నాలోకి నేను
ప్రవహించే నదిని అయిపోవాలని
గల గలా పరవళ్ళు తొక్కుతూ, ఒడుపు గా
ఒక్కో చినుకై అంబరాన్ని తాకాలి
చేప లా ఈదుతున్న ఆలోచనలని
గాలం వేసి పట్టాలి
ఒక్కో ఎర ని జాగ్రత్త గా చూపి
కలం లో కవితలా, కుంచెలో రంగు లా
నా మనః పలకంపై చిత్రించాలి
పాదాలను ముద్దాడుతున్న
మట్టి పెళ్ళల అల్లర్లు ఇంకా
స్మృతి పధం నుంచి తొలగలేదు
నది ఒడ్డున కట్టిన పిచ్చికగూళ్ళు
తలుపులు తెరిచి రమ్మంటాయి
అక్షరమై కాగితం లో నిద్రపోవాలన్న
ఆరాటాన్ని గుండెకు హత్తుకోమంటాయి
ప్రకృతే వికృతి గా విరుచుకుపడిన
శకలాల రహదారుల్లో వెన్ను చూపక
ప్రాణం కంటే మరేది విలువ లేదని
గొంతు విప్పి, దిక్కులు పిక్కటిల్లేలా గర్జిస్తాను
నన్ను నేను తరచి చూసుకోవాలి
మానవత ని వదిలేసిన క్రూరత్వాన్ని
నిప్పు లో కాల్చి , పునీతుడనై
లోకం లో నిలబడగలగాలి
ఒక్కో ఘటన సంకెళ్ళు తెంచుకొని
నా పై యుద్ధం ప్రకటించినపుడు
ధీరుడి లా పోరాడి
కన్నీటికి వెరువక
విషాదాల వాకిట రెపరెప లాడుతాను
నాలోని ఇంకో రూపానికి
నేను జవాబుదారి
నిన్న అన్నది కుబుసం విడిచిన పాములాంటిది అని
వర్తమానాన్ని తాగుతూ
కబళించే నిజాన్ని గొంతులోనే నోక్కేసినపుడు
ఓ ముద్దాయి లా ప్రశ్న ముందు నిల్చుంటాను
 పశ్చాతాపం నన్ను దహించివేస్తుంది
ఎందుకంటే ఇప్పుడు నేను నిలువెత్తు అబద్దాన్ని …!!!
sagar
*