కవి నిద్రపోయే అవకాశమే లేదు!

 

సిద్ధార్థ

సిద్ధార్థ

ఇది నేను బతికిన ఇరవై సంవత్సరాల కవిత్వం. రాజకీయ, సామాజిక వైయక్తిక ఆధ్యాత్మిక సృజనాత్మక… సుడులతో.. దిగులుతో, పొగిలిపోతూ ప్రత్యేక అస్తిత్వం కోసం అంగలారుస్తూ పొటెత్తుతూ… నన్ను క్షణవరతం ముంచేసిన కవిత్వం. రెండు దశాబ్దాల / నిద్ర పోనివ్వని రాత్రుల / జంగమ జాతరల / రంది రగడల కవిత్వం. ఈ వాక్యాలతో, ముచ్చట్లతో నాకు నాతో నాలోని మన నేనుతో తొట్టెలూగాను. ఈ తొట్టెలకు భూమి కేంద్రం నా ఊరు నా తెలంగాణ నా హైదరాబాద్. ఈ పదాల ప్రస్తారవలయం మాయమ్మ బొడ్డుతాడును మెడకు చుట్టుకుని వలయించింది. నా ఇంటి చుట్టూ గల్లీల చుట్టూ రాళ్ళ గుట్టల మొహలాల్ల చుట్టూ కూలిపోవడానికి సిద్ధంగా లేని కట్టడాల చుట్టూ దరువులేసుకుంటూ తిరిగింది నా ప్రదర్శన కవిత్వంగా. 

 
ఈ వాక్యాల కట్టడాల అంతస్సుల్లో మల్లా కొత్త జన్మనెత్తాలన్న ప్రాకృతిక వాంఛను నేను అనుభవిస్తున్నాను. ఔటర్ ఇన్నర్ రింగురోడ్ల కింద కుమిలే / మసలే పంట పొలాల ఆకుపచ్చని రక్తాల వాసనను నేను అనుభవిస్తున్నాను. 
 
రూపం … రూపం రాని తనం … రూప విధ్వంసం … రూప మోహం … రూపసార జంగమం నా కిష్టం. నేను నాకిష్టమై నచ్చిన బతుకే… నా కవిత్వంలో వర్తిస్తూ వచ్చింది. అసహనం, రాయకుండా ఉండలేని తనంతో లోపలి బొక్కల్ని, నరాల్నీ, బొక్కల్లోన్ని మూల్గునీ నుజ్జు నుజ్జు చేస్తున్న కవిత్వం ఇది. ఎక్కడివరకు తీసుకుపోతుందో తెలియదు. ఇది ఎక్కడిదాకా తీసుకోచ్చిందో అర్థం కాలేదు. ఇక్కడ  కనిపిస్తున్న కవితల్లో … సందర్భం పూర్తిగా తెలిసే అవకాశం పాఠకుడికి ఉండొచ్చు ఉండకపోవచ్చు. కాని వాటిని చదువుతూ… తనకంటూ ఏర్పరుచుకున్న అనుభవ విభాగాల్లోకి ప్రాంతాల్లోకి పార్శ్వాల్లోకి ఇంటి మలుపుల గుమ్మాల కిటికీల సాయవానుల్లోకి పోయి కూర్చుంటాడు. అతనికి అర్థమైందంతా అతని అనుభవం తాలూకు ప్రతిఫలనమే. 
 
పుస్తకాల్లో – నాకు నచ్చిన వాక్యాలు తగిలినపుడు జ్వరమొచ్చి నీరసపడిపోయి వాటి మత్తులో  గంటల తరబడి tranceలో ఊగిపోయిన సందర్భాలు చాలా  వున్నాయి. 
 
నేను ప్రాధమికంగా పాఠకుడిని-పాఠకత్వంలో ఉన్న ఆనందం నాకు  దేంట్లోనూ దొరకలేదు. సినిమా చూస్తున్నంతసేపూ ప్రేక్షకుడిగా ఊగిపోవడం తప్ప ఏమీ చెయలేనివాన్ని. అందుకే కవిత్వం పాఠకుడిని మత్తులోకి జీవనలాలసలోకి, దైన్య ధైర్యంలోకి, తెగింపులోకి తీసుకుపోతుంది. అదే దాని శక్తి. అది మనలో రేపే తిరుగుబాటు అంతరిక భౌతిక సరిహద్దుల్ని దాటేస్తుంది. కొత్త మరణాల్లోకి అటు నుంచి కొత్త పుట్టుకల్లోకి జీవిని తీసుకుపోతుంది. కవిత్వం ద్వారా నేను చూసిన వాన మబ్బుల సౌందర్యంతో పాటు పంట సాళ్ళ పగుళ్ళ బతుకు భయ బీభత్స సౌందర్యం కూడా వుంది. తెలుపు నలుపులోని పలు వర్ణ సమ్మేళనాల రసాయనిక చిత్ చర్య వుంది. శబ్దభూమిలోని నిశ్శబ్ద రుద్రభూమి ఆనవాలు వుంది. ఏ కవినైనా కాలమే పుట్టించి అన్నం తినిపించి సేదతీర్చి తిట్టి కొట్టి గాయపరిచి గారంచేసి కేకపెట్టించి ముందుకు ఎగదోసి perform చేయిస్తూ తుదకు మృత్యువుపాలు చేస్తుంది. కవిగా నా విషయంలో కూడా కాలం అదే పనిలో గాడంగా పని చేస్తూనే వుంటుంది. 
 
Siddharta Book Coverకవిత్వం రాసేటోడికి వాని వునికి వానికి తెలిసిరావాలె కదా. మన ఇల్లు వాకిలి మన ఇంటోళ్ళ బతుకూ, బరువూ బలుపు, ఎతచిత, కులం/పొలం/జలం, పొయ్యికాడి దేవతా, తలపోతలోని గ్రామదేవుడూ, దయ్యం దాని శిగమూ తెలిసిరావాలె కదా, మన అమ్మలక్కల చీకటి గదుల అర్రల, చెప్పుకోలేని చింతల, వారి మాటల పనిముట్ల మాటలు మనం మోయాలె కదా. మనలో ఎప్పటికి పోరగాని తనమే తలనూపాలె కదా… 
 
గడిచిన రెండు దశాబ్దాలూ పూర్తిగా కల్లోల దశాబ్దాలు… ముఖ్యంగా కవికి. ఎటు జరిగినా వొక మూలనుంచి ముసురునుంచి ఏదో ఒక రాయి వచ్చి తగులుతుంది. రక్తస్రావం తప్పనిసరి. ఆధిపత్య పాలనకింద నలుగుతూ ధిక్కరిస్తూ పోటెత్తి, పోరెత్తిన కాలం. తెలంగాణ అస్తిత్వమే రుద్రభూమి. కొన్ని దశాబ్దాలుగా ఈ భూమి వలసాధిపత్య హింసలో భాగంగా సామాజిక హింసకు రాజకీయ హింసకు వైయక్తిక ఆధ్యాత్మిక హింసకు సృజనాత్మక హింసకూ చిక్కి నలిగిపోయింది. ఆ గ్నాపక కతా గానమే ఈ కవిత్వం. ఇది ఎన్నో శక్తుల చెండాట. గతం కాళ్ళకింద చిక్కుకుపోయిన వర్తమానాన్ని ఎగతన్ని తల ముందుకు తీసుకురావాల్సిన చెండాట. 
 
చుట్టూవున్న ప్రపంచంతో నన్ను నేను sync చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించాను. 
ఇందులోని ఏ  వస్తువులకవే నాతో మాట్లాడినయ్, సర్వజీవ నిర్జీవ చేతనల చింత నాలోనుంచి అవతలకు ప్రసరించి తిరిగి పునర్గమనం చేసింది నాలోకి, నేను వుండని నాలోకి. కవిత్వం వ్యాపకం కాదు … ప్రకృతి. ప్రతి ఒక్క పదమూ మెటఫరే. ప్రతి కదలికా సింబలే. ఈ లోకంలో చెట్టూ పుట్టా రాయీ రప్పా వాగూ గుట్టా ఎన్నెన్నో వాటి పనులు నిర్వహిస్తున్నట్టే నేను నా పనిని నిర్వహిస్తున్నాను. 
 
ఇదింకా అంతంకాలేదు. కంపన కొనసాగుతూనేవుంది. వాస్తవ యుద్ధం ఇంకా మొదలే కాలేదు. కవి నిద్రపోయే అవకాశమే లేదు. 
 
మార్గశిర మాసం, 2015

నన్ను ఇంకొక చోట నిలబెట్టు

సిద్ధార్థ

సగం చీకటి తనమేనా … గువ్వా

మెట్టు … పైకి జరుపు

మసి కనుపాపను గురిచూసి కొట్టు

పసుపు కొమ్ముల్ని ఆమె చేతిగాజులు దంచినట్టు

గుమ్మొచ్చి పడిపోయిన

వాన మబ్బుల్ని దంచు

అగొనే … ఏందే … గువ్వా

ఎపుడూ … సగం తీర్మానమేనా

సగం ప్రమాణమేనా

సగం మోజులేనా

పక్కనే పీఠభూమి ఉంది

దాన్ని లోయ కొండలతో దిద్దు

ఇంకొక చింతకు చెదిరి ఫో…

లేపుకు పో …

ఇంకొక పొద్దును

నన్ను కూడా ….

– సిద్ధార్థ

(‘క్రోపం’ కావాలనే వాడారు సిద్దార్థ. అచ్చు తప్పు కాదు సుమీ )

మహాఖననం

 

సిద్ధార్థ

సిద్ధార్థ

యములోడా… ఇది భస్మ సరస్సు 
రణ గొంగలి కప్పుకున్న యవ్వన భూమి 
ధిక్కార ప్రాంతాన 
నిలిపిన నిషేధ ద్వారం… 
                          ఇంగలాల నిచ్చెన 
కాలు, తగలబడు, వేలాడు 
ఉరుకెత్తే రైలు బండికెదురుగ బోయి 
                          ఢీ కొట్టు… 
పెరుగన్నం తిని పాటలు పాడి 
రోడ్డెక్కి 
నవ్వుతూ చావు రథమెక్కి 
ఉరుముకుంటూ పో… 
యములోడా వింటున్నావా 
నాది భస్మ సరస్సు… 
 
వాయిదాలూ, చర్చలూ, తనిఖీలు, ప్రకటనలు 
వెన్నుదెబ్బలూ 
ఉచ్చపోసుకుంటూ చెప్పుకునే మాటలు 
సుతీమానం లేని ఎవ్వారం 
యములోడా… ఇది భస్మ సరస్సు 
ఏదీ తినాలనిపిస్తలేదు 
ఏదీ తాగాలనిపిస్తలేదు 
బేచేనీ జిందగీ ఈ రూప లావణ్యం 
అవమానం తలకెక్కి గుండెను 
                                     తూట్లు పొడుస్తుంది 
అనుమానం నిద్రను కొరికి చంపుతుంది 
సోపతి వల్లకాడయ్యి 
                                    పుష్పవతి కాకుండానే గర్భవతయ్యింది 
                                    శవాలను కంటున్నది 
యములోడా… యములోడా… 
యములోడా… 
picasso-pine-tree-nude
 
ఎన్నో తరాల పాపం 
ఎన్నో నమ్మకాల ఎర్రితనం, గాండుతనం 
తందురుస్తుగా సుఖంగా పడుకున్న 
అంధకారపు మత్తు వదిలింది 
 
కనబడుతూన్నదంతా, మిగిలినదంతా 
దెయ్యాల దిబ్బ… 
మెడకు పూసలతాడు 
దొబ్బదేహం…నలుపు దుఃఖం 
ఇదే కదా దొరికింది 
తెలివి తెచ్చుకోవడమే చేసిన పాపం 
ప్రశ్నించడమే ఘాతుకం 
అయితే… 
ఒక్కో అంగాన్ని కోసుకుని అంటించుకుని 
వదిలేస్తూ వుంటాను చూస్కో… 
ఊదుతూన్న కొద్దీ… ఊరు అంటుకుంటూనే 
                                           ఉంటుంది
మానం పగిలి కాలిన నెత్తురు 
                               పట్నానిదీ పల్లెలదీ…
దీన్ని నుదుటికి పూసుకుని 
వలయ పరా వలయాన్నై 
నీ దొడ్డి దారినుంచే ప్రపంచాన్ని 
                                  చుట్టుకొస్తుంటాను 
నేనిప్పుడు
వెయ్యి కాళ్ళతో నడిచే కాష్టాన్ని
 
సుక్కల రుమాల్  ని వేలుకు కట్టుకుని 
దిమ్మీసలాడుతూ… భూమ్మీద 
తైతక్క లాడుతూనే వుంటాను 
 
                              సిద్ధార్థ

మల్లెల తీర్థం

siddhartha

ఈ   వనభూమి కానుకగా

కొన్ని చినుకుల్ని చిలకరించింది
తన పిల్లలతో వచ్చి
కాండవ వన దహన హృదయమ్మీద…
దహనం రెట్టింపైంది
రక్తంలో కొత్త లిపి పరిణమించింది
ఎముకల్లోపలి గుజ్జు
ఏకాంతాన్ని చెక్కుకుంటూంది
నా వందల దుఃఖరాత్రుల
పారవశ్యాల చుట్టూ
ఒక పచారి తీగ …లాగ…
తెలుసు నాకు తెలుసు నాకు
నా లోపల వొక స్త్రీ దేహముందని తెలుసు
జువ్వికొమ్మగా కనునీలాలను

                               పెనవేసుకుందనీ తెలుసు

ఆమె ముద్దుతో నా మాటకు
కొబ్బరి నీళ్ళ సువాసన వొచ్చిందనీ తెలుసు
గాలిలో దూది మొగ్గ ఎగిరినట్టుగా
వుంది నిశ్శబ్దం
ఇది క్షేత్రమో తీర్థమో
బట్టలు తొడుక్కోలేదింకా
అదింకా అమ్మ పాలకోసం వెదుక్కోలేదు
కొన్ని అమూర్త ఛాయలు
కనుపాపలపై గురగురమంటూ
ఈ శబ్దసందర్భం… నిద్రాభంగం కలలకు
దూరాన్నుంచి వచ్చాను
అక్కడెక్కడ్నుంచో
అవుటర్ రింగ్ రోడ్డుల్లోంచి
ఫ్లైవోవర్ల ఉరితాళ్ళల్లోంచి
పువ్వులా జారిపడ్డాను…
ఇక్కడ…
జనసమ్మర్ధం లేని కలలు
వాక్యసమ్మర్ధం కాలేని జనం
శూన్యమవుతూన్న కణం
రాలిపోయే సుఖం
అలల కంటి కొసపై ఊయలూగే కిరణం
గాలి కౌగిలింత
దాని లోపల ఔషధాల సువాసన
భూమి నిద్ర వాసన
చర్మం లోపలి ద్రవఫలకాలపైన
తడిసిన ఆకులు అలమలు
పిందెలు మొగ్గరేకులూ  నీటి బుగ్గలూ
ఎగిరే… ఎవ్వరూ…
నా పలుదెసలా
అన్నీ నేనేనా
నేనే నా వనాన్నా
వనాన్ని భోగిస్తున్న మృణ్మయ పేటికనా
లోతుల ఇక పాడనా…
ఈ వనాన…
“చెండూ గరియమ్మ బోనాల మీద
ఎవరొస్తుంర్రే పిల్లా… ఎవరొస్తుంర్రే…
చెండూ గరియమ్మ బోనాల మీద
పిలగో…
పద్యమొస్తుందే జుమ్ జుమ్ పద్యమొస్తుందే
చెండూ గరియమ్మ బోనాల మీద
పిల్లా
పాట వొస్తుందే పాటల గద్యమొస్తుందే…
మాట వొస్తుందే…
మాయల మూట వొస్తుందే…”
అంటూ…