నీలి సుమ౦ లాలస

khalil1

 

మూలం: ఖలీల్ జిబ్రాన్ 

అనువాదం: స్వాతీ శ్రీపాద 

 

అందమైన సువాసనగల నీలి పుష్పం ఒకటి తన మిత్రులతో ప్రశాంతంగా, మిగతా పూల మధ్య ఆనందంగా ఊగుతూ, ఒక ఒంటరి తోటలో ఉ౦డేది. ఒక ఉదయం మంచు ముత్యాలతో అల౦కరి౦పబడిన ఆమె కిరీటం గల తలెత్తి చుట్టూ చూసి౦ది. ఒక పొడవైన అందమైన గులాబీ ఆకాశాన్ని తాకుతున్నట్టు పచ్చని దీపంపై వెలుగుతున్న కాగాడాలా గర్వంగా నిలబడి ఉండటం ఆమె చూసి౦ది.

ఆ నీలం తన నీలి పెదవులను తెరిచి ఇలా అంది, “ ఈ పూలన్ని౦టిలో నేను ఎంత దురదృష్ట వంతురాలిని.వారి సమక్షంలో నా కున్న స్థానం ఎంత సాధారణం. ప్రకృతి నన్ను ఇలా పొట్టిగా, బీదగా సృష్టి౦చి౦ది. నేను నేలకు అతి సమీపాన నివసిస్తాను, నీలి ఆకాశంవైపు తలెత్తలేను కూడా, లేదూ, గులాబీల మాదిరి నా వదనం సూర్యుడి వైపు తిప్పనూ లేను.

గులాబీ తనపక్కనున్న నీలం మాటలు వి౦ది. అది ఒక నవ్వు నవ్వి ఇలా వ్యాఖ్యాని౦చి౦ది,

“  నీ మాటలు ఎంత చిత్రంగా ఉన్నాయి, నువ్వు అదృష్టవంతురాలవు. అయినా నీ అదృష్టం ఏమిటో నీకు అర్ధంకాడం లేదు. ఎవరికీ అనుగ్రహి౦చని అందం, సువాసన నీకు వరంగా ఇచ్చి౦ది ప్రకృతి. నీ ఆలోచనలు పక్కకు తోసి సంతృప్తిగా ఉండు. పైగా గుర్తుంచుకోవలసినది ఏమిట౦టే ఎవరైతే ఒదిగి ఉ౦టారో వారు ఉన్నత స్థితికి వస్తారు. ఎవరిని వారు పైకి ఎత్తుకు౦టే నలిపెయ్యబడతారు”

ప్రకృతి గులాబీ , నీలి పుష్పం సంభాషణ వింది. ఆమె వారిని చేరుకొని , “బిడ్డా , నీలం ఏమైంది నీకు?నీ మాటలు చేతల్లో ఎంతో హుందాగా, వినయంగా ఉ౦టావు. దురాశ నీ హృదయం లో చేరి నీ చేతనత్వాన్ని మొద్దుబారేలా చేసి౦దా?” అని అడిగి౦ది

వేడుకు౦టున్న స్వరం తొ నీలం జవాబిచ్చి౦ది.

violet2

“ ఓహ్ ఉన్నతురాలు, కరుణామూర్తివై, అణువణువునా పూర్తీ ప్రేమా, సానుభూతి గల తల్లీ, నేను మనసా వాచా హృదయంతో  నిన్ను వేడుకు౦టున్నాను. నా కోరిక మన్ని౦చి నన్నుఒక్కరోజు గులాబీగా ఉ౦డనివ్వు”

దానికి ప్రకృతి స్పందించి, “నువ్వేం అడుగుతున్నావో  నీకు తెలియడం లేదు. నీ గుడ్డి ఆశ ము౦దు నీకు దాని వెనకాల దాగిన విపత్తులు అసలు తెలియడం లేదు. నువ్వు గులాబీవయితే నువ్వు బాధపడతావు, ఆ తరువాత  ఎంత పశ్చాత్తాపపడ్డా ఏమీ లాభం ఉ౦డదు”

కాని నీలి పుష్పం బలవ౦త౦  చెసి౦ది. “ నన్ను పొడవైన గులాబీ గా మార్చు, గర్వంగా తలెత్తుకుని ఉండాలని నా కోరిక , నా భవిష్యత్తు ఎలాగైనా ఉ౦డనీ అది నా స్వయ౦ కృతం”

ప్రకృతి దానికి లొ౦గిపోతూ  అంది, “ ఓ అజ్ఞానురాలా, అవిధేయురాలైన నీలమా, నీ కోరిక మన్నిస్తాను. కాని ఏదైనా విపత్తు సంభవిస్తే నిన్ను నువ్వే ని౦ది౦చుకోవాలి”

అప్పుడు ప్రకృతి తన నిగూఢమైన , మాయాపూరిత వేళ్ళను ము౦దుకు చాపి నీలం మొక్క వేళ్ళను తాకి౦ది. వెంటనే అది ఆ తోటలో ఉన్న అన్ని పూలకన్నా పొడవైన గులాబీ గా మారి౦ది.

అదే సమయంలో ఆకాశం నల్ల మబ్బులతో మందంగా మారి , తీవ్రమవుతున్న పరిసరాలు, నిశ్శబ్దపు ఉనికిని అల్లకల్లోలం చేస్తూ ఉరుములతో ఆ తోటను ముట్టడి చెయ్యడం, బలమైన గాలులతో పెద్ద వాన మొదలై౦ది. ఆ తుఫాను కొమ్మలను విరిచేసి, చెట్లను పెళ్ళగి౦చి, పెద్దపెద్ద పూల కాండాలు విరిచేసి౦ది, కేవలం భూమికి దగ్గరగా మొలిచిన చిన్న వాటిని వదిలేసి౦ది. ఆకాశ౦ చేసే యుద్ధ తాకిడికి ఆ ఒంటరి తోట చాల ఎక్కువగా  గురైంది, తుఫాను తగ్గుముఖం పట్టి, ఆకాశం తేటగా మారేసరికి పూలన్నీ వ్యర్ధంగా నేలన వాలి ఉన్నాయి.  ఒక్కటి కూడా ప్రకృతి వైపరీత్యానికి, కోపానికి గురి కాకుండా మిగలలేదు. కేవల౦ తోట గోడ పక్కన దాక్కున్న నీలం పుష్పాలు తప్ప.

ఆ నీలం పూలలో ఒకటి తలపైకెత్తి ఆ చెట్ల, పూవుల విషాదాన్ని గమని౦చి సంతోషంగా చిరునవ్వుతో తన చెలికత్తెలలో ఒకరిని పిలిచి అంది, “ చూడండి ఆ తుఫాను ఆ అహంకారపు పూలను ఏ౦చేసి౦దో” మరో నీలి పువ్వు అన్నది, “ మనం చాలా చిన్న వాళ్ళం, నేలకు చేరువగా ఉ౦టా౦. కాని మన౦ ఆకాశపు కోపానికి దూర౦ గా ఉ౦టా౦.” మూడో పువ్వు దానికి మరి౦త జోడిస్తూ, “ మనం పెద్ద ఎత్తుగా లే౦ కదా, అందుకే తుఫాను మనను అణగ దొక్కలేదు”

ఆ సమయంలో నీలం పూల రాణి తనపక్కన ఆకారం మార్చుకుని  యుద్ధభూమిలో కు౦టి సైనికుడిలా తుఫాను వల్ల తడి గడ్డిలో ఒరిగి, రూపం చెదిరి నేలకు వాలిన నీలం పూవును చూసి౦ది. నీలం పూల రాణి దాని తల పైకెత్తి ఆమె కుటు౦బాన్ని పిలిచి ఇలా అంది, “ నా పిల్లల్లారా, చూడ౦డి. ఒక గంట కోసం అహంకారపు గులాబిగా మారిన ఈ నీలం ఏమైందో చూడండి. ఈ దృశ్యం మీ అదృష్టాన్ని మీకు గుర్తు చేసేదిగా పదిలంగా దాచుకో౦డి”

ఆ మరణిస్తున్న గులాబీ కదిలి, మిగిలిన తన శక్తిని కూడగట్టుకుని శాంతంగా అన్నది, “ మీరు సంతృప్తిపడిన పిరికి సన్నాసులు. నేనెప్పుడూ తుఫానుకు భయపడలేదు. నిన్నటి వరకూ  నేనూ జీవితం తో తృప్తిపడి సంతృప్తిగా ఉన్నాను, కానీ సంతృప్తి అనేది నా ఉనికికీ జీవితపు తుఫానుకూ  మధ్య అడ్డుగోడలా, నన్ను ఒక బంకలా అంటుకున్ననిదానంతో ప్రశాంతత ,మానసిక సంయమనానికి  బందీని చేస్తూ నిలిచి౦ది. నేనూ మీలాగే భయంతో నేలకు అ౦టుకుపోయి వేళ్ళాడుతూ అదే జీవితం గడిపి ఉండే దానను. నేనూ శిశిరానికి ఎదురుచూస్తూ, అది నాపై మంచు తెల్ల గుడ్డ కప్పి, తప్పకు౦డా నీలం పూలన్నీసొ౦త౦ చేసుకునే  మృత్యువు వద్దకు ప౦పే వరకూ ఎదురు చూసి ఉ౦డేదాన్ని. నేనిప్పుడు ఆనందం గానే ఉన్నాను, నాచిన్ని ప్రపంచానికి ఆవల ఈ ప్రపంచ౦లో  అర్ధం కానిది  ఏము౦దో తెలుసుకున్నాను, అదేదో మీరెవరూ ఇంత వరకూ చెయ్యనిది. నేను నా దురాశను నిర్లక్ష్యం చేసి ఉ౦డవచ్చు, దాని స్వభావం నాకన్నా ఉన్నతమైనదే. కాని రాత్రి చీకటి నిశ్శబ్దాన్ని నేను విన్నప్పుడు రాత్రి ఒక స్వర్గ ప్రపంచం ఈ భూప్రపంచంతో మాట్లాడటం విన్నాను. అది అన్నది కదా, “ మన ఉనికి కి ఆవల లాలస అనేది మన గమ్యం”

ఆ సమయాన నా ఆత్మ ఎదురు తిరిగి, నా హృదయం నా పరిమిత జీవనాని కన్న ఉన్నతమైన స్థితిని కోరుకు౦ది. పాతాళం అనేది నక్షత్రాల గానం వినలేదని  నేను గ్రహి౦చగలిగాను , ఆ క్షణమే నేను నా అల్పత్వంపై  పోరాటం మొదలుపెట్టి, నాది కాని దాని కోస౦ వా౦ఛి౦చడం, నా తిరుగుబాటుతనం గొప్ప శక్తిగా నా కోరిక మనో బలంగా మారే వరకూ కొనసాగించాను. మన లోలోపలి కలలకు సాకారమైన ప్రకృతి , నా కోరిక మన్ని౦చి ఆమె మాంత్రిక వేళ్ళతో నన్ను ఒక గులాబిగా మార్చి౦ది”

 

ఆ గులాబీ ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్దంగా ఉ౦డి , బలహీనమవుతున్న స్వరంతో సాధించిన గర్వం కలగలిపి అన్నది, “ ఒక గంట గర్వంగా గులాబీగా బ్రతికాను. కాస్సేపు నేను ఒక మహారాణిలా నివసి౦చాను. గులాబీ కళ్ళ వెనకను౦డి  ఈ విశ్వాన్ని వీక్షి౦చాను. గులాబీ పూల చెవులతో ఆ ఆకాశపు గుసగుసలు విన్నాను, వెలుగు వస్త్ర౦ మడతలను గులాబీ రెక్కలతో స్పర్శి౦చాను. ఇలాటి గౌరవం ఇక్కడ ఎవరికైనా దక్కి౦దని చెప్పగలరా?”

 

ఆ మాటలు చెప్పి తల వాల్చి ఉక్కిరిబిక్కిరయే స్వరంతో అంది, “ నేనిప్పుడు మరణిస్తాను. నా ఆత్మ దాని గమ్యాన్ని చేరుకు౦దిగా,  చివరిగా నేను నా విజ్ఞానాన్ని, నేను జన్మి౦చిన ఒక ఇరుకైన గుహ బయటి ప్రపంచానికి విస్తరి౦చగలిగాను. ఇది జీవన విధానపు పధ్ధతి. ఇదే మన ఉనికి రహస్యం”

ఆ తరువాత ఆ గులాబీ వణికి, నెమ్మదిగా రెక్కలు ముడుచుకుని చివరి శ్వాస ఆమె పెదవులపై  ఒక స్వర్గపు చిరునవ్వుతో పీల్చుకుని, జీవితాన ఒక ఆశ, ఉద్దేశ్యం నెరవేరిన సంతృప్తి, ఒక విజయ సాధన చిరునవ్వుతో, భగవంతుడి నవ్వు నవ్వి౦ది.

*

 

విశ్వ రూపం

Kadha-Saranga-2-300x268

మిట్ట మధ్యాన్నం ! అమెరికన్ సమ్మర్ లు కూడా వేడిగా మారిపోతున్నాయి. రెండున్నర గంటలు కారులో కూచుని, అందులో ఒక అరగంట కోడి కునుకు తీసి జీ పీఎస్ సూచనల ప్రకారం ఆ ఇంటిముందు దిగేసరికి ఒక్కసారి వేడి గాలి మొహానికి కొట్టింది.

అప్పటికే అగుపించిన మేరకు బాక్ యార్డ్ లో ఒక టెంట్, ఒక గుంపు టీనేజి అమ్మాయిలూ , అబ్బాయిలు అటూ ఇటూ తిరుగుతూ కొందరు , చిన్న గుడ్డ సంచులు ఒక రంధ్రం ఉన్న చెక్క పైకి పదిఅడుగుల దూరం నుండి విసురుతూ కొందరు కళ్ళబడ్డారు. కారు దిగుతూనే మూడేళ్ళ మా చిన్నవాడు వాడి దారి వాడు వెతుక్కున్నాడు , త్రో చేస్తున్న ఆ లేట్ టీన్స్ అబ్బాయిలతో చేరిపోయాడు. కాళ్ళు సవరదీసేసుకు ముందుకు అడుగులేసేసరికి అప్పటికే ముందుకు వెళ్ళిపోయారు మిగతా వారు. నెమ్మదిగా వారి వెనకే వెళ్లి టెంట్ లోకి వెళ్ళే సరికి కళ్ళకు చీకట్లు వచ్చేసాయి. షార్ట్ వేసుకుని అబ్బాయిలో ,యుక్తవయస్కులో అంచనా వేసుకోలేని వాళ్ళు ఒకరిద్దరు వెనకాల డోర్ నుండి ట్రేలు తీసుకు వచ్చి టెంట్ లో అమరుస్తున్నారు. అల్యూమినియం ట్రే నిండా నిండు ఎర్రని ఎరుపుతో సవాల్ చేస్తూ పుచ్చకాయ ముక్కలు.

చల్లటి ముక్కలు ఒకటి రెండు తిన్నాక ప్రాణం లేచి వచ్చినట్టనిపి౦చి౦ది. ఆ టెంట్ లో ఓ పక్కన గ్రాడ్యుయేషన్ అయిన అమ్మాయి ఆల్బమ్స్ మెడల్స్, అచీవ్ మె౦ట్స్ సర్టిఫికెట్స్ మొదలైన స్కూల్ రికార్డ్స్ అమర్చి ఉన్నాయి. మరో పక్క పిల్లలకు స్నాక్స్ , అప్పుడే తెచ్చిపెట్టిన పుచ్చకాయ ముక్కలతోపాటు , కింద మంచు ముక్కలు వేసి పైన కిచెన్ రాప్ వేసిన ఫ్రూట్ సాలడ్. అప్పటికే పిల్లలంతా అక్కడికి చేరిపోయారు. స్ట్రా బెర్రీలు కరుగుతున చాక్లెట్లో ముంచి టూత్పిక్స్ తో పట్టుకుని తింటూ, స్పాంజ్ బాబ్స్ చాక్లేట్లో రోల్చేసి రెండు చిప్స్ మధ్య పెట్టి తింటూ …

అప్పటికే గ్రూప్స్ గ్రూప్స్ గా కనిపిస్తున్నారు చిన్నాపెద్దా. అమెరికన్లు ఒకవైపు మరోవైపున చీరల మెరుపులతో,కొత్తగా కొనుక్కున్న నగలు ప్రదర్శి౦చుకోవాలన్న తపనతో మధ్య మధ్య వాటిని సవరించు కు౦టూ మాట్లాడుతున్న భారతనారీ రత్నాలు … ఇవీ స్థూలంగా .

మరింత పరిశీలనగా చూస్తే పక్కనే మరో పెద్ద టెంట్ –అందులో బల్లలు కుర్చీలు వేసి ఉన్నాయి. అప్పటికే ఒకరిద్దరు వెళ్లి అక్కడ కూచుని ఉన్నారు,

పిల్లలవైపు దృష్టి సారిస్తే , ఎవరో వారిని విభజి౦చినట్టుగా అయిదేళ్ళ లోపు అమ్మాయిలూ ఒకవైపున లాన్లో ఆడుతున్నారు. మరో వంక అయిదారేళ్ళ నుండి పదిపదకొండేళ్ళ పిల్లలు అటూ ఇటూ తిరుగుతూ తింటూ పరుగులు తీస్తూ ఉన్నారు.

టీనేజ్ పిల్లలు ఒక వంక ఏ మూలో సర్దుకుని కబుర్లాడుతున్నారు.లేట్ టీన్స్ అమ్మాయిలు ఎవరికి వారు అయితే ఐశ్వర్యా రాయ్ ల మనో లేకపోతె చిట్టి పొట్టి బట్టలు కేవలం తొడల పైనుండి బొడ్డుకి౦ద వరకు, మళ్ళీ పైన సగం వీపు ముందు కాస్త కప్పే టాప్స్ తో ఎంజిలిన జోలీ గానో, ఎమ్మా స్టోన్ గానో రా౦ప్ మీద నడిచినట్టు కాట్ వాక్ చేస్తూ మధ్య మధ్య తమ పైన ఎన్ని చూపులున్నాయో లెక్కేసుకుంటున్నారు.

కొంచం పెద్ద పిల్లలు ఉన్న వారు ఒక చోట , కొత్తగా పెళ్ళైన పడుచు పిల్లలు ఒక వంక ఎవరికి తగ్గ కంపెనీ వారు వెతుక్కున్నారు.

పార్టీ కి వచ్చిన విజిటింగ్ పేరెంట్స్ నాలాగే ఎవరితో ఏం మాట్లాడాలో తెలియని అయోమయంలో ఉన్నారు.

ఒక విహంగ వీక్షణం పూర్తయాక, ఒకసారి లోపలికి వెళ్లి హోస్ట్ తో పలకరింపులయాక మళ్ళీ బయటకు వచ్చి పిల్లవాడిని వెతికితే టీనేజ్ దాటి చదువులు ముగించే దశలో ఉన్న అబ్బాయిలు వాలీ బాల్ ఆడుతుంటే వారి మధ్యన ఉన్నాడు.

రెండో టెంట్ లోకి వెళ్లి తిండి సంగతేదో చూద్దామనుకున్నాం. ఓపక్కన వెజిటేరియన్ మరోపక్క నాన్ వెజిటేరియన్ రెంటి మధ్యనా స్నాక్స్ ఉన్నాయి.

రోటీలు, చోలే, దద్ధోజనం , ఒక ట్రేలో ఉప్మా , ఫ్రైడ్ రైస్ , పాస్తా ,స్నాక్స్ గా బొబ్బట్లు , లడ్డూలు చెక్కలు, సమోసాలు , కారప్పూస అయిదారు రకాల నాన్ వెజ్ వంటలు .

ఒక సమోసా ,ఒక బొబ్బట్టు తిని నీళ్ళు తాగి టెంట్ లో కాస్త చల్లగా అనిపించడంతో అక్కడే కూచున్నాను. ఆ పక్కన టేబుల్ దగ్గర అంతా అమెరికన్సే. పాస్తాతో పాటు సమోసాలు , బొబ్బట్లు , ఫ్రైడ్ రైస్ లాటివీ తింటున్నారు. వెనకవైపున ముగ్గురు ఆడవాళ్ళు, చీరకట్టుతో చూస్తేనే తెలిసిపోతోంది తెలుగుతనం, వచ్చి కూచున్నారు ప్లేట్లలో కావలసినవి వడ్డించుకుని. ఉండీ ఉండీ వాళ్ళ మాటలు చెవిన పడుతూనే ఉన్నాయి.

“ ఈ చోలే కంటే ఏదైనా కూర చేస్తే బావుండేది. ఏ గుత్తి వంకాయో ..”

“అవును అయితే చోలే అయితే తెలుగు వాళ్ళూ, నార్త్ ఇండియన్స్ ముఖ్యంగా పిల్లలు అందరూ ఇష్టపడతారనుకున్నారేమో “

“అవును , మా పిల్లలు నార్త్ ఇండియన్ ఫుడ్ బాగానే ఇష్టపడతారు , బయటకు వెళ్తే వాళ్ళు తినేవి అవేగా అయినా ఇంట్లోనూట్రై చేస్తాను,అయినా మా పాప మాత్రం స్టిక్ టు పప్పన్నం అమ్మా అంటుంది. “ నవ్వులు.

“ ముఖ్యంగా హడావిడిగా వెళ్ళే సమయంలో పావ్ బాజీ బెటర్, ఏముంది అన్నీ ఉడకేసి ఇంత మసాలా వెయ్యడమేగా..”

మళ్ళీ నవ్వులు .

ఆ తరువాత సంభాషణ మరో వైపు మళ్ళింది. నేనూ మరో వైపు దృష్టి సారించాను.

మా చిన్న వాడు ఎక్కడా అని వెతుక్కుంటే ఎవరో చెప్పారు లోపలి వెళ్లి బేస్ మెంట్ కి వెళ్లి ఆడుకు౦టున్నాడని, “ అవును వాడస్సలు వేడి తట్టుకోలేడు” అంటోందివాళ్ళమ్మ. వేడికి బాధపడుతూ పెద్దలు చెయ్యలేని పని పిల్లడు ఎంత సులువుగా చెయ్యగలిగాడా అనిపించింది.

“ మన ఊళ్లోనే అయితే ఎవరైనా తెలిసిన వాళ్ళూ పలకరింపులూ ఉండేవి ఇక్కడ అ౦దరికందరూ కొత్తే , ఎవరితో ఏంమాట్లాడతాము “

రెండు సార్లు టెంట్ లోనికీ బయటకూ తిరిగాక మరిహ వేడి ఎక్కువగా ఉందని కాస్సేపు లోపల కూచుంటే ఏసీగాలికి చల్లగా ఉ౦టు౦దని అంటే లోపలకు వెళ్లాం . అప్పటికే హాల్ కం సిట్టింగ్ రూమ్ లో ఇద్దరు ముగ్గురు కూచుని క్రికెట్ మాచ్ చూస్తున్నారు.

ఖాళీగా ఉన్న సోఫాలో వాలాను.

ఇంటాయన తల్లిలా వుంది వచ్చి పలకరించింది. పరిచయం చేసుకుని “టీ కావాలా ?”అని అడిగారు.

వద్దండి- అంటూ పక్కన చోటు చూపాను

ఇంతకూ ఆవిడ పెరే తెలియదు.

“ మా అబ్బాయి” అంటూ పరిచయం చేసుకున్నారు

నిజమేనేమో అమెరికాలో అమ్మలుగానో అత్తలుగానో ఉంటారు గాని పేరూ ఊరూ అవసరం లేవనిఅనుకున్నాను .

రెండు నిమిషాలైనా కాకముందే ఎవరో ఒకరు రావడం ఆవిడ బొంగరం లా తిరుగుతూ పరామర్శ సరిపోయింది. పిల్లలు అటూ ఇటూ పరుగెడుతున్నారు.కిందకూ పైకీ, లోనికీ బయటికీ. పెద్దలు ఆడా మగా బాత్ రూమ్ అవసరానికి వచ్చి వెళ్తున్నారు. ఇంతలో రెండున్నర మూడేళ్ళున్న పిల్లడు ఒకడు డాడీ అంటూ వెతుక్కుంటూ వచ్చాడు. ఒకరిద్దరు వాడి డాడీ కోసం వెతకడం మొదలెట్టారు.

వాళ్ళమ్మ రాలేదా ?

లేదు ఆవిడ డెలివరీకి వెళ్ళారు హాస్పిటల్ లో ఈ రోజు డిశ్చార్జ్ అన్నారు

వాళ్ళ నాన్న ఒక్కడే వచ్చాడా?

లేదు వెంట అతని మామగారూ ఉన్నారు

ఏ రంగు షర్ట్ వేసుకున్నాడు –లైట్ ఎల్లో టీషర్ట్.

ఇహ ఎల్లో షర్ట్ మనుషులను వెతకడం మొదలైంది. ఆ రోజు ఒకరిద్దరు ఎల్లో షర్ట్ లు వేసుకున్నవాళ్ళు కనిపించారు. కాని వాళ్ళలో ఎవరూ ఆ పిల్ల వాడి తండ్రి కాదు. కనీసం ఆయన మామగారైనా ఎక్కడైనా కనిపిస్తాడేమోనని బాక్ యార్డ్ అంతా వెదికారు. ఉహు !

మర్చిపోయి వెళ్లిపోయారేమో, లేదా భార్యను డిశ్చార్జ్ చేసి ఇంటికి తెచ్చేందుకు వెళ్ళారేమో, అయినా ఇలా ఎవరికీ చెప్పకుండా ఎక్కడికి వెళ్లి ఉంటారు ? ఇంకా అదృష్టం ఏమిటంటే ఆ పిల్లవాడు డాడీ డాడీ అని అడుగుతున్నాడే తప్ప ఏడవటం లేదు. ఒకరిద్దరు ఆ పిల్లవాడిని చెయ్యి పట్టుకుని వంతుల వారీగా యార్డ్ అంతా తిప్పుతున్నారు.

ఎప్పటిదో సంఘటన గుర్తుకు వచ్చింది. ఆ రోజు ఆఫీస్ లో పనిచేసే రాజి నిశ్చితార్ధం, ఆఫీస్ లో అందరినీ రమ్మని ఆహ్వానించింది. సాయంత్రం వచ్చినా ఫర్వాలేదనేసరికి ఆరింటికి అందరం కలిసి వెళ్లాంఒక అరగంట మాటామంతీ ముగిసాక భోజనాల సమయంలో అడిగింది రాజీ “కళ్యాణీ పిల్లవాడిని తీసుకు రాలేదేం ?”

అప్పటికి గానీ కళ్యాణికి గుర్తు రాలేదు ఆఫీస్ పక్కన డే కేర్ సెంటర్ లో ఉంచిన కొడుకుని ఎప్పటిలా ఆరింటికల్లా పిక్ చేసుకోలేదని, అప్పటికే ఏడున్నర దాటి౦ది, హడావిడి పడుతూ వెళ్ళింది.

ఈ అయిడియా ఏదో బాగుంది కదా , ఎక్కడ ఏదైనా పార్టీ జరుగుతు౦టే పిల్లలనక్కడ ఓ అయిదారు గంటలు వదిలేసి స్వంత పనులు చేసుకోవచ్చు

కాస్త నీడగా ఉందని వచ్చి , బయట అప్పటికే హాట్ పాట్ లో ఉంచిన టీ కప్పులోకి వంచుకుని పక్కన ఉన్న గార్డెన్ స్వింగ్ లో ఒక చోటు ఖాళీ గా ఉండటం తో వెళ్లి కూర్చున్నాను

ఇంకా కనిపించని పిల్లవాడి తండ్రి కోసం గాలింపులు ఫోన్లు ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నారు.

ఎదురుగా ఇటుక గట్టు మీద ఇద్దరు ముగ్గురు అమ్మాయిలు ( స్కూల్ కి వెళ్ళే పిల్లలున్న తల్లులు ) పిల్లల చదువు గురించి చర్చి౦చుకు౦టున్నారు .

“ఆ స్కూల్ బాగానే ఉంది కాని పేరెంట్స్ ని ఇన్వాల్వ్ చెయ్యరు , అందుకే ఇక్కడ వేసాము “

“స్కూల్ ఏదైతేనేం మనం కాస్త కేర్ తీసుకుంటే , అందుకే ఈ కుమాన్ క్లాస్ లు చాలా ఉపయోగంగా ఉంటాయి”

“ నిజానికి ఈ స్కూల్ బావు౦దనే ఇక్కడికి మారాము “

వాళ్ళు చర్చి౦చుకునేది నిండా ఆరేడేళ్ళు లేని పసి వాళ్ళ గురించి.

“ మీ పిల్లలను ఏం చేద్దామనుకు౦టున్నారు? ఒబమాగానా , బిల్ గెట్ అవ్వాలా ? అమెరికన్ ప్రసిడెంటా అని అడుగుదామనిపి౦చి౦ది.

అసలు వీళ్ళు ఎవరైనా వాళ్ళ అమ్మానాన్నలు కలలు కన్న విధంగా ఉన్నారా? అనికూడా అనుకున్నాను.

ఈ లోగా పక్కన ఉన్న వాళ్ళు లేచి వెళ్ళిపోయారు.

ఎదురుగానో మరో ఇద్దరు వేరే వాళ్ళు వచ్చి కూచున్నారు .విసుగొచ్చినప్పుడల్లా టెంట్ లోకి వెళ్లి ఎదో ఒకటి తిని వస్తున్నారు.

పిల్లలు మీదగ్గరే ఉంటారా ?తండ్రి దగ్గరకు వెళ్తారా ? ఎవరిదో ప్రశ్న..

దగ్గరలోనే తను ఉండేది ‘ఒక వారం ఇక్కడా ఒక వారం అక్కడా

తలెత్తి చూసాను , నడి వయస్కు రాలు లేట్ నలభైల్లో ఉంటుండ వచ్చు. ఇందాక వాళ్ళ పిల్లల గురించి చెప్తుంటే విన్నాను అమ్మాయి స్టాన్ఫర్డ్ కి వెళ్తో౦దనీ అబ్బాయి హైస్కూల్లో ఉన్నాడనీ.తరువాత తెలిసింది పెళ్ళైన పదహారేళ్ళకు గొడవల వల్ల భార్యా భర్తలు విడిపోయారు అని.

“ నేనిక్కడ కూచో వచ్చా ?”

ఎదురుగా ఒక నడివయసు స్త్రీ అరవైలు దాటి ఉంటుంది. అమెరికన్ అనిపించలేదు జుట్టు నల్లగా ఉంది.

ఇంగ్లీష్ లో మాట్లాడే సరికి ఆవిడ సంభాషణ కొనసాగించింది.

రుమేనియన్ అట. భర్తతో పాతికేళ్ళ క్రితం విడాకులు తీసుకు౦దట.. భారతీయ మిత్రుల గురించి రుమేనియన్లూ భారతీయులకూ సారూప్యత గురించీ మాట్లాడింది.

వీళ్ళూ వాళ్ళూ చుట్టాలట తెలుసా అని అడిగింది.

అవును మనుషులంతా ఒకరికొకరు చుట్టాలే అన్నాను.

పిల్లవాడి తండ్రి వచ్చినట్టున్నాడు, అదిగో ఎల్లో షర్ట్ అన్నారెవరో ..

“అవును అతనే తండ్రి కావచ్చు , అల్లాగే అగుపిస్తున్నాడు “ ఈలోగా అతను బాక్ యార్డ్ లోకి రాగానే పిల్లవాడు డాడీ అంటూ పరుగెత్తుకు వెళ్ళాడు . ఎవ్వరూ అతన్ని ఒక్కమాటా అడగలేదు.

ఈ లోగా ఫోన్ లో వెతికి నా మనవడు అంటూ పదహారేళ్ళ వాడి ఫోటో ఒకటి చూపింది పక్కనున్నావిడ.

మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోలేదా అని అడిగాను .

మొహం వికారంగా పెట్టి –లేదు మా అమ్మా చిన్నప్పుడే మొగుడు వదిలేసినా మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోలేదు ,ఒక కూతురు, చాలు –మళ్ళీ పెళ్లి వైపు మనసుపోలేదంది.

ఇంకా ఎండ పొడ నీరే౦డలోకి జారుతోంది.. ఎక్కడివక్కడ సర్దేసి ఒక్కొక్కళ్ళూ సెలవు తీసుకు౦టున్నారు . ఇంటాయన తల్లితో చెప్పి బయల్దేరదామని వెళ్లాను , పక్కన మరో ముసలావిడ కన్నీళ్ళతో ఈవిడతో మాట్లాడుతోంది

“ ముగ్గురికి ముగ్గురూ ఒక రాజీకి రారు ఆస్తుల సంగతి తేల్చారు . నేను ఏమైనా అయితే పాలి వాళ్ళు ఆక్రమి౦చుకు౦టారు .”

తిరిగి వస్తూ కారులో అనుకున్నాను

ఈ చిన్న పార్టీలో ఒక విశ్వరూపాన్ని చూసాను కదా., భాష ఏదైనా వేషం ఏదైనా దేశం ఏదైనా మనిషి విశ్వరూపం ఒకటే కదా అని .

– స్వాతీ శ్రీపాదswathi

 

 

 

నాకంటూ నేను ఏమీ లేనని…!

swathi

 

 

 

 

 

లేత వెలుగు కిరణం కూన ఒకటి తారట్లాడుతూ వచ్చి

కనురెప్పల తలుపులు నాజూకు ముని వేళ్ళతో తట్టి

కలల పుష్పకం నుండి సుతారంగా ఎప్పటి త్రిశ౦కులో

దింపుతుంది.

 

ఉందో లేదో తెలియని అస్తిత్వానికి కాస్త కాస్త వశమవుతూ

రాత్రి నిశ్శబ్దపు గాలివాన చీకటి హోరులో రాలి పడిపోయిన కలలు

ఒక్కొక్కటిగా ఏరుకుంటూ , ఎంచుకుంటూ

నలిగిన దారే అయినా కొత్త నడక ఆరంభమవుతు౦ది

 

గతకాలపు ఆనవాళ్ళు ఎదురు దెబ్బల మచ్చలూ

ముళ్ళ పొదల పలకరింపులూ వీపున వేసుకు

అడుగడుగునా ఒంగిలేస్తూ అనుభూతుల ఆయాసంలో

ఊపిరందక ఉక్కిరి బిక్కిరవుతూ

స్వంతం కాని ఉనికిని నాదని భ్రమపడుతూ

ఎవరో కళ్ళాలు అదలించే ప్రయాణానికి

నన్ను నేను శతవిధాల సమాయత్తం చేసుకుంటూ-

 

ఎవరో నాటి పోయిన చెట్లన్నీ నిటారుగా నిలువెత్తు సాక్షాలుగా

రెప్పవాల్చకుండా చూస్తున్నా కాసిన కాయలన్నీ నావే అనుకుంటాను

 

పిల్ల కాలువల్లా సాగి సాగి నదీమతల్లులై పరవళ్ళు తోక్కే నదులన్నీ

నా స్వంతమేనంటాను .

 

అంగుళం అంగుళం కోకొలుచుకుంటూ ఆక్రమించుకుంటూ

అధునిక వామనావతారంలోకి దూరతాను

 

అంతా ముగిసిన అసుర సంధ్య చూపు మసకేసాక

నాది కాని ప్రతి దానికోసం నాది కాని జీవితం వెచ్చించి భాగించి

వెయ్యి న్నొక్క సమస్యల్లో తబ్బిబ్బయాక

కరిగి కరిగి ఎక్కడో ఏ బీటలు వారిన హృదయాల్లోనో

అక్షరాలై ఇ౦కిపోయాక తెలిసింది

 

నాకంటూ నేను ఏమీ లేనని.

 

 – స్వాతీ శ్రీపాద

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ రాతి చిగుళ్ళ” మెత్తదనం

1186062_754399994593747_749247437465763954_n

“ రాతి చిగుళ్ళ”  మెత్తదనం “గు౦డె పగిలిన దృశ్యాల”  సౌకుమార్యం, తన కవితకు  గుర్తింపు పత్రం ,చిరునామా అవసరం లేని కవయిత్రి శైలజామిత్ర . ఆవేదనా ప్రవాహం  ,ఆలోచన అంతర్ దర్శనం, అస్తిత్వపోరాటం, అలసిపోయిన ఆరాటం, ఎల్లలు లేని ఆకాంక్ష అన్నీ కలగలిపి కవితాత్మ రంగులద్ది ఆరవేసిన పట్టువస్త్రం శైలజ కవిత్వం. అలాంటి కవిత్వానికి ఈ సంవత్సరం ఉమ్మడిసెట్టి రాధేయ అవార్డు లభించడం సంతోషకరం.

“ రాతి చిగుళ్ళు “ అక్షరాలా, అక్షరాల్లా యాభై ఆరు కవితల సమూహం. సమూహం అనడానికి కారణం ఏ రెండు  కవితలూ ఒక శీర్షికకి౦ద ఇమడని వ్యక్తిత్వాన్ని ప్రదర్శించటమే. ఆరంభంలోనే తనదైన స్వప్నాన్ని పరిచయం చేసారు శైలజామిత్ర

“ఏదైనా ఒకటి

మనల్ని నిత్యం పలకరిస్తోంది అంటే

అది మనం వదిలి వచ్చిన బాల్యమే….

చిన్న చిన్న మాటలు అతిపెద్ద భావన. ఏదైనా ఒకటి … అదేదో ముందు చెప్పరు. కాని అది చేసే పని వివరిస్తారు. మనల్ని పలకరించడంలో  చెప్పకనే చెప్పే ఆప్యాయత ,అనంత స్నేహభావం ,ఎక్కడో చిన్న తెలిసిన తనం లేకపోతె పనిగట్టుకుని రోజూ పలరి౦చరు గద, ఎవరబ్బా అంత చిరపరిచితులు ?  అది మనం వదిలి వచ్చిన బాల్యం. ఇక్కడా లోతుగా తరచి చూస్తే బాల్యాని మనం వదిలి వచ్చాం-మానను బాల్యం వదిలి వెళ్ళలేదు. ఎంత వారలైనా అప్పుడో ఇప్పుడో చిన్నతనం పోనీ పిల్లల్లా ప్రవర్తించడం మన రెండో స్వభావమా?

10154100_747870085246738_1608587565_n

ఇక్కడ బాల్యం మానవీకరి౦చ బడి౦ది. బాల్యం మనలను నిత్యం పలకరిస్తోంది, మనం దానిని పలకరించటం లేదు. వదిలి వచ్చినా విడవకుండా పలకరిస్తోంది. చిన్నప్పటి కళలు , అనుభవాలు , అనుభూతులు మనందరినీ ఎప్పుడో ఒకప్పుడు రోజుకోసారైనా పలకరించడం అందరికీ స్వానుభావమే. సర్వ జనీనమైన అనుభవాన్ని విశ్వైక భావనగా మనముందుంచారు శైలజ.

మరేదైనా ఒకటి

మనల్ని ధైర్యంగా నిలదీస్తో౦దీ అంటే

ఖచ్చితంగా మనం చేసిన పాపమే.

ఒక్క పలకరి౦తతో రోజు గడిచిపోదు. చేసిన పాపాలు నిలదీస్తాయి.

ఒక వెదుకులాట ,ఒక అంతర్ మదనం అంతేనా ఆరాతియ్యడం పనిలేనితనాన్నీ , ఆలోచించడం తప్పించుకునే ప్రయత్నాన్నీ వీటన్నింటి మధ్య జీవితం ఒక స్వప్నమే.

ఆకాశమంతా ఆవిరైపోతున్నట్టు

ఏమిటో ఈ అసహనపు జల్లులు

ఆకాశమే ఒక శూన్యం అది మొత్తం ఆవిరై మళ్ళీ కురిసే జల్లు

మానవీకరణ , ప్రతీక కవితవ పరికరాలిక్కడ.  పాదరసాన్ని పట్టుకోవడం, లిప్త కాలపు తూటా చప్పుళ్ళు కదులుతున్న కలాలలన్నే కవికి ఎలా అనిపిస్తాయో వివరించారు.

ఒక భావన నుండి మరో భావానికి పాదరసంలా జారిపోయిన కవయిత్రి తనతో పాటు పాఠకులనూ లాక్కుపోతారు. ఒక వాస్తవిక వస్తుగత ప్రయోగం ద్వారా అమూర్త భావనల్లోకి ప్రవహించి అక్కడ మళ్ళీ తనదైన భానిలో ఆవేశ కావేశాలు, ఆకాంక్షలు ,నిరాశా నిస్పృహలు వెళ్ళగక్కి  ఇది౦తే అన్న ఒక ఒక బలమైన ముగింపుకి వస్తారు రచనలో.

10169055_755538614479885_1656040067_n

 

“కదులుతున్న కలాలన్నీ

నిశ్చలనిరాశల మధ్య

అనుభవాల దోబూచులాటలే..

……………….

 

నిరంతర ప్రయాణ సూచికలే …

అంటూ ఖచ్చితమైన ఆత్మాశ్రయ తత్వానికి వచ్చేస్తారు.

“  ప్రవహిస్తున్న క్షణాలు “ కవితలో

ప్రతి వ్యక్తీ ఒక గాజు గదిలో నివాసం

ఒకవైపును౦డి మరోవైపుకు రాళ్ళ ప్రహారం

ఒక అంచునుండి మరో అంచుకు బుల్లెట్ల విహారం

సగటు మానవుల స్థితి కళ్ళకు కట్టినట్టు వివరించారు.

వస్తు పరంగా చూసినపుడు ఒక విస్తృత వైవిధ్యాన్ని చూపారు కవయిత్రి వ్యక్తినుండి, పరిసరాలు, సమాజం, దేశం చివరకు విశ్వైక భావనతో ప్రపంచ సమస్యలూ కవితామయం చేశారు.

వ్యక్తికీ సమాజానికీ మధ్య, సమాజానికీ అంతః చేతనకూ మధ్య, సమాజ వైరుధ్యాల మధ్య, సంఘర్షణ  సమయోచిత  అభివ్యక్తి ఇవన్నే శైలజ కవితలు.

ఒంటరి తనం, అశక్తత వల్ల వచ్చిన నైరాశ్యం, జీవన వైరాగ్యం పర్యవేక్షణ, ఆత్మా పరిశీలన చక్కని భావచిత్రాల్లో అందంగా మలచబడ్డాయి. ఆ భావ చిత్రాలు కొన్ని ప్రగాధంగా ,కొన్ని తేలిపోయే మబ్బు తునకలంత తేలికగా , మరికొన్ని హరివిల్లు తీగలుగా సాగాయి.

అతి మామూలు దృశ్యాల నుండి అరూప భావనలకు తీసుకు వెళ్ళడంలో మాంత్రికురాలు శైలజ.

ఉత్తమ కవితల సరాగమాల తప్పకుండా తన స్థానాన్ని పటిష్టం చేసుకుంటుందని చెప్పిన మూడో రోజునే ఈ పుస్తకం ఉమ్మిడి శెట్టి కవితా పురస్కారానికి ఎంపిక కావడం ఇంకా మిగిలి ఉన్న సాహితీ విలువలకు తార్కాణం.

మంచి కవితకు చక్కని రూపం “రాతి చిగుళ్ళు”

    – స్వాతి శ్రీపాద

స్వాతీ శ్రీపాద