ఓ.. చెప్పలేదు కదూ తన పేరు “అలవి”..!

రఘు

రఘు

(కొన్ని అనుభవాలూ జ్ఞాపకాలూ ఏ సాహిత్య ప్రక్రియలోనూ ఇమడవు. అందుకే, చలం ‘మ్యూజింగ్స్’ రాసుకున్నారు. సంజీవదేవ్, ఆచంట జానకి రాం వంటి రచయితలూ తెగిన జ్ఞాపకాలు రాసుకున్నారు. అలాంటి అనుభూతులకూ, జ్ఞాపకాలకూ ఒక వేదిక ‘న్యూ మ్యూజింగ్స్’ అనే ఈ శీర్షిక. ఈ శీర్షిక మీ అందరిదీ. ఎవరయినా రాయవచ్చు. ఎలాంటి అనుభూతికయినా ఇక్కడ చోటుంది. మీ అంతరంగ కథనాలన్నీ…మీ మనసు ముడతల్లో దాక్కున్న అనుభూతులన్నీ ఇక్కడ ఆవిష్కరించండి…ఈ వారం రఘు మాందాటి ఏమంటున్నారో వినండి !)

సాధారణంగానే ఏ అంచనాలు లేకుండా ఏ బంధం మొదలవ్వదేమో. కాలానికెప్పుడు నన్ను తర్కించే పనే.. ఎందుకో మరి ఎవ్వరికి అర్ధంకకపోవడం అనే ముద్ర మంచిదే అయ్యింది.. అందుకే ఇప్పటికి నేనందరికీ దూరం.మనుషుల మధ్య ఒంటరిగా నడుస్తూ గడపడం నాకో అలవాటైన వ్యసనం. ఏంటో నాకు సంబంధం లేని మనుషులని వారి సహజమైన భావాల్ని దగ్గరినుండి చూసే అవకాశం ఉంటుందనే రద్దీగా ఉన్న చోటులో గడుపుతుంటాను. ఇక అలా గడపొచ్చు అనే ఉద్దేశంతోనే సంతకు చేరుకున్నా. సంతలో చుట్టూ జనాలతో ఇరుపక్కల చిన్న చిన్న షాపులతో కిక్కిరిసిపోయింది. జనాల మధ్య ప్రతి పది పదిహేను సెకన్లకి తళుక్కుమని మాయమవుతోంది తను. ఇక తనని చూసాక మొట్టమొదట మనసులో కలిగిన బావం తనని తనివితీరా చూడాలని. ఏంటో కళ్ళతో పాటే అడుగులు అందరిని తోసుకుంటూ తనని చేరుకున్నాయి. నా అడుగుల్లో వేగం తగ్గింది. ఇక తనకి నేను ఏ మాత్రం దూరం లో లేను. రెండే రెండు అడుగుల దూరం నుండి తన వెంట నడుస్తున్నాను. సాధారణంగ ఏ అమ్మాయిని కూడా ఇంత తపనతో వెంట పడింది లేదు.

నా వయసు వాళ్ళందరు అమ్మాయిల వెంట పరుగులు పెడుతుంటే అర్ధమే కాలేదు ఇంత కాలం.. 
 
నల్లగా నిగనిగలాడుతు చక్కగా అల్లుకున్న జడ అడుగు అడుగుకు ఆగకుండా జడ గంటలు సుతారంగా ఎత్తు వంపులను తగులుతూ…
అంత గోలలో కూడా పాదానికి హత్తుకున్న అందెలు జిల్లు జిల్లు మంటున్నాయి.
తలలో గులాబీ పువ్వు దానిని ఆనుకుంటూ మూరెడు మల్లెలు. ఊగుతున్న కమ్మ బుట్టాలు. పిచ్చెక్కిస్తున్న నడుము వంపు. కనకాంబరం రంగు లంగా తెల్లని ఓణి ఏ మాత్రం ఒంపులను నా కంటపడకుండా దాచలేక పోతున్నాయి..
ఇప్పుడిక దూరం మరింత దగ్గరయ్యింది తన కంట పడకుండా తనని ఎదురుగా చూసేందుకు నలుగురైదుగురిని పక్క పక్కగా దాటుకుంటూ తన కన్నా కాస్త ముందుకు చేరుకొని వెనక్కి తిరిగి చూసా..
నా కళ్ళకి ఒక్క సారిగా మైకం.. తన నిలువెత్తు దేహంలో ప్రతి కదలిక వర్ణనాతీతం.
తన అందాల సుగంధాలు మత్తెక్కిస్తున్నాయి.
ఏదో వింతైన రసాయన చర్య ఒంట్లో జరుగుతున్నట్టు అనిపిస్తోంది.
తాను దగ్గరవుతున్న కొద్ది వింత ప్రకంపనలు అల్లకల్లోలం చేస్తున్నాయి.
లాభం లేదు తనతో ఎలాగైనా మాటలు కలపాలి కానీ ఎలా?
చాల సేపు గమనించాను తానొక్కతే సంతకి వచ్చినట్టుంది. తన పని తాను చేసుకొని ఇక సంత బయటకు అడుగులేస్తోంది. ఆ అడుగుల వెంటే నా అడుగులు. ఆకాశం మబ్బులని వడ్డించింది. వీస్తున్న గాలి చల్లదనాన్ని విసురుతోంది. జన సందోహాన్ని చీల్చుకుంటూ సాగుతున్న మా నడకలు చివరికి మమ్మల్ని మాత్రమే మిగిల్చాయి. 
 
ఇప్పుడు తన ప్రతి అడుగు స్పష్టంగా వినిపిస్తోంది. ఉన్నపళాన చినుకులు మట్టిలో దాగిన సుగంధాన్ని తవ్వుతున్నాయి. చల్లని తుంపర్లు గిలిగింత పెడుతూన్నాయి. కొద్ది కొద్దిగ తుంపర్లు కలిసిగట్టుగా జల్లుల రూపాంతరం చెందింది. తన ఓణీని ముని వేళ్ళతో పైనుండి అందమైన భంగిమలో తలమీద పరుచుకొని పట్టులంగా కింద తడవనీకుండా పైకెత్తుకొని నడక కాస్త పరుగుగా మారింది. పచ్చని పైరుని నీలాకాశాన్ని కురుస్తున్న జల్లులో తడిచిన కనకాంబరం పట్టులంగాలో పరుగెడుతున్న తను…..
ఆ దృశ్యం మనసు క్యాన్వాస్ పై వర్ణ చిత్రమై  దిద్దుకుంది. అల చూస్తూ నడుస్తున్న నేను ఎప్పుడు తడిచానో తెలీనే లేదు.
దూరాన రెండు ఈత చెట్ల కింద తడిసి ముద్దవుతున్న చిన్న పాక. ఆమె పరుగు లాంటి నడకతో అందులోకి చేరుకుంది. నెమ్మదిగా నా అడుగులకి వేగం అందించి చిన్న పరుగుతో చేరుకున్న. నలుగురు కూర్చోడానికి రెండు బల్లలేసిన చిన్న టీ కొట్టు. అందులో యాబై ఏళ్ళ ముసలమ్మా పొయ్యిమంట పెడుతూ పాల గిన్నెతో కుస్తీ పడుతూ..
పాకలో చిన్న కర్ర గుంజను ఆనుకొని చిన్న బల్లపై కూర్చొని తడి కొంగును దులుపుకుంటూ తను. తడిచిన జడలోని మల్లె పూలు మరింత తెల్లగా.. గులాబి రేకులో బందిలై మెరుస్తున్న చినుకులు. నొసటి నుండి కంటిని దాటుతూ పెదాలకు అడ్డుపడుతున్న వెంట్రుకల నుండి ఒక్కో చుక్క మెడను దాటుతూ హృదయం పై పడుతూ ఆ హృదయాన్ని దాచుకున్న రవికతో పాటు నా మనసుని కూడా తడుపుతూ..
ఎప్పుడు గమనించిదో తను
..ఓయ్ పిల్లోడ.. ఎంటా చూపు..
ఉలిక్కిపడ్డాను.
కళ్ళను నేలకు వేసుకొని ఎం చేయాలో అర్ధం కాక అది..  అది..  అంటూ ఎం చెప్పాలో తెలియట్లేదు.
మరోసారి నెమ్మదిగా చూసా..
తన జుట్టు విప్పుకుంటూ సూటిగా నా కళ్ళలోకి బొమ్మలెగిరేస్తూ తన చూపులు ప్రశ్నార్ధకంగా గుచ్చుకుంటున్నాయి. కాని తను నన్నలా చూడడం తనని నేనలా  చూడడం చాల ఆనందంతో చిత్రంగా ఉంది.  చల్లని ఈదురు గాలికి నడుం వంపులో చెక్కుకున్న తెల్లని కొంగు ఉండలేక పైపైకి రెపరెప లాడుతూ ముసుగేసుకున్న నాబి తెరని ఎత్తి చూపుతోంది. గోదుమ బంగారు పసుపు రంగులు కలబోసుకొని ఓ సరి కొత్త రంగులో తన దేహ ఛాయా. మునుపెన్నడూ చూడని ఆ అందం కను రెప్పని వేయనీయలేకపోతోంది. నా వాలకం చూస్తుంటే కామందుడిగా  మారుతున్నానా?? ఎప్పుడు గమనించిందో చట్టుక్కున తెర దించి కొంగుని లంగాలోకి మళ్ళి చెక్కుకుంది అయినా తడిచిన ఓణిగుండా మసగ్గా ఇంకా మైమరిపిస్తూనే ఉంది.
ఓయ్ పిల్లోడా.. ఏ ఊరి మీది. అడిగేది నిన్నే…!! కిక్కురు మనట్లేదు. సంతలో నుండి చూస్తున్న నువ్ నా వెంట బడటం..

Alavi

ఇదిగోవే పిల్ల వేడి వేడి గ కాస్త చాయ్ నీళ్ళు గొంతులో పోసుకో చలి వణుకు ఆగిపోద్ది అని ముసలవ్వ తన చేతిలో పెట్టింది. రెండు చేతులకి కొంగు సాయంతో దోసిలితో అందుకొని గుంజకి ఆనుకొని దగ్గరికి ముడుచుకొని వణుకుతూ ఒక్కో గుటక గొంతులోకి దింపుకుంటూ సేద తీరిన ములుగుతో ఆహ: ఒసే ముసల్దాన నువ్వు సూపరు..
నోరు మూసుకోవే నువ్వు నీ వాలకం.
పాడు వాన తగ్గేటట్టు లేదు ఇదిగో నాయన నువ్వు కూడా తాగు అనడంతో తీసుకున్నాను..
తాగు పిల్లోడ.. ఈ ముసల్దాని చాయ్ సూపర్ గుంటది.
పిల్లోడ పిల్లోడ అని ఏంటే ఆ మాటలు, ఒంటి మీదకు వయసొచ్చిన పెద్దంతరం చిన్నంతరం లేకుండా. ముక్కు మొహం తెలియకుండా ఏంటే అవి.  రాను రాను దీని ఆగడాలు ఎక్కువైతున్నాయి. ఓ మొగుణ్ణి కట్టబెడితే గాని దీని తిక్క కుదరదు.
మొగుడా…!! ఒసేయ్ ముసల్దాన నీకే తీసుకోస్తా మొగుణ్ణి.
ఆ అదొక్కటే తక్కువ నాకు..
నువ్వు తాగు బిడ్డ ఈ పోరి పెద్ద వాగుబోతు. నువ్వేం పట్టించుకోకు. మాకిది మామూలే..
చలాకి పిల్ల. పిల్లేం కాదు దగ్గరి దగ్గరగా ఓ ఇరవై యేండ్లు ఉంటుంది కావచ్చు.. ఎందుకో ఆ చలాకీతనం నాకు నచ్చింది..
ఒసేయ్ బట్టలు మార్చుకోవే చలి బట్టలతో ఎంత సేపని ఉంటావు. చలి ఆగక పోతే దా ఈ పొయ్యి కాడికి.. కాస్త సెగ అంటుకో.. నువ్ గూడ రా బాబు.
అగొ… రా బాబు ముసల్ది పిలుస్తోంది. అంటూ వెకిలి భంగిమ పెడుతూ నవ్వుతు పిలిచింది.
ప్రేమ పుస్తకాలు ఎన్నో చదివా ఎన్నో సినిమాలు చూసా కాని ప్రత్యక్ష అనుభవం కలో నిజమో ఏమి అర్ధం కాకుండా చిత్రంగా, కొత్తగా గిలిగింత పెడుతోంది. దానికి తోడు చల్లని ఈదురు గాలులు, వర్షంలో తడిచిన ప్యాంటు షర్టు చలిని రెట్టింపు చేసింది. ఇక చలిని భరించడం నా వళ్ళ కాదనుకుంటూ ఒంటిని కాపుకునేందుకు పొయ్యిమంట  దగ్గర తిష్టేసా.. వెచ్చటి సెగ నెమ్మదిగా ఒళ్ళునంత తాకేసింది కాస్త కుదుట పడింది.
నెమ్మదిగా లేచి పాక బయటికి  తొంగి చూసా కోరస్ పాడుతున్నట్టు వర్షం. తెలీకుండానే పాక చుట్టూ, ఆకాశం నిండా చీకట్లు అలుముకున్నాయి. వర్షం తగ్గేలా లేదు. ఎం చేయాలో తోచట్లేదు.. ఒక్కోసారి మనసు మన మాట వినదు అనుకోడానికి ఇది సరైన నిదర్శనం. ప్రతి మగాడు అమ్మాయికి ఆకర్షింప పడతాడు ఇది సృష్టి ధర్మం అంటారు. ఆకర్షింప పడేది అందానికా? మనసుకా? మనసుకు ఆకర్షింపబడడం కన్నా ముందు నన్నడిగితే అందమే. ఆ అందమే ఎంతటి మగాన్నైన వెంట పడేలా చేస్తుంది.. ఇక మనసుతో మొదలయ్యే బంధాలు శరీరంతో పనిలేనట్టుగా నటిస్తూ గడుస్తాయి. అయిన ఏ బంధమైన ఒకరికొకరై ఇష్టపూర్వకంగా మమేకమైనపుడే బంధానికి పరిపూర్ణమైన అర్ధం చేకూరుతుంది. అర్ధం అనే దానికన్నా వేరే పేర్లని ఎన్నో పెట్టుకోవచ్చు. ఇలాంటి స్టేట్ మెంట్ లని చలం ఎప్పుడో ఇచ్చే ఉన్నాడు. అయినా ఎవరు ఏం చెప్పిన ఎవరికి వారికి ఎదురైన సంఘటన సారాంశం మీదే లేదా వారి కోరికల ఉహ జనితంగా నిర్మించుకున్న సౌదాలపై ఆధార పడి ఉంటుంది వారి వారి నిర్వచనాలు.
ఓయ్ పిల్లోడా..
వెనక్కి తిరిగి చూసా.. లాంతరు వెలుతుర్లో. నేనెన్నడు ఊహించని మైమరిపించే అందం ఇలా కళ్ళముందు నన్ను కలవరిస్తూ చూస్తుంటే. గుండెలో తెలియని వింత భావమేదో నన్ను శిలను చేసేస్తోంది. మాట పెగలనివ్వట్లేదు.
ఓయ్ పిల్లోడా.. ఆడ పిల్లను ఎప్పుడు చూడనట్టు మింగేసే ఆ చూపేంది..
అవునా..! నిజంగానే నా చూపు అలా ఉంటుందా.. ఏమో? ఈ అమ్మాయి చెప్పే తీరును చూస్తే అలానే ఉండి ఉంటుంది. అందరు నా నవ్వు బావుంటుంది. కళ్ళు కలవరపెడతాయి. అంటూ క్లాస్ మేట్స్  సరదా పట్టించేవారు. నా ప్రయాణం అమ్మాయిలు లేక ఒంటరిగా ఏం సాగలేదు అలా అని అమ్మాయిలతోనే సాగలేదు. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే ఏ అమ్మాయి నన్ను ఆకర్షించలేదు. ఆ విషయం గురించి పెద్దగ ఆలోచించ కుండానే రోజులు అలా  గడిచిపోయాయి. కాని ఈ అమ్మాయిని చూడగానే తెలియకుండానే నరనరాలు వేడెక్కుతున్నాయి.. తెలియని వైబ్రేషనల తో అమాంతం శరీరం అంత ఊగిపోతున్నట్టు తలపు. ఒక్కసారిగా తనలోకి దూకేయ్యలన్న ఆత్రుత.. ఈ క్షణంలో ఆలోచనలకు కోరికలు ఊతమిస్తూ శరీరాన్ని బలోపేతం చేస్తూ ఇంచుమించు వ్యవసున్ని చేస్తున్నాయి.. అయిన ఈ చర్య ఏది బయటికి కనపడనీకుండా ఎంత నిశబ్దంగా ఉండాలని ప్రయత్నించిన ఏం లాభం నా కళ్ళు యిట్టే బయట పెడుతున్నాయి.. ఈ అమ్మాయికి నా బాష కళ్ళతో అర్ధమైనట్టుంది ఇక తప్పదన్నట్టు చూపును పక్కకి తిప్పుకున్న..
లాంతరులో మిలుమిలుకు మంటు చిన్ని దీపం చీకట్లతో సాధ్యమైనంత యుద్ధం చేస్తూ తన అస్తిత్వంతో ఆమె అందానికి మరింత అందాన్ని ముద్దుగా అద్దుతోంది..  చల్లని గాలులు తన కురుల కొసలను లాక్కెల్లె ప్రయత్నం చేస్తున్నాయి.. నుదిటి పై ఎర్రని సింధూరం. కనుబొమలు ఎగిరేస్తున్న ప్రతిసారి నన్ను గట్టిగ ప్రశ్నిస్తున్నట్టు. గుండ్రటి కళ్ళు ఎప్పుడు చూసిన నన్ను తన వైపుకు లాగుతున్నట్టు. ఆ కను రెప్పల పై అక్కడక్కడ తడికి చెదిరిన కాటుక గుర్తులు.  ఆ పెదాల అంచున మకరందాన్ని దాచిన పుప్పొడి గుత్తులా.. ఎగిసిపడుతున్న తడి ఆరిన కురులతో, లాంతరు పట్టిన చేతి మణికట్టుకు మెరుస్తున్న మెరుపు గాజులు బహుశా సాయంత్రం సంతలో కొన్నవే అనుకుంటా..
మగాడి మనసు పారే నీరు. అంచనా మానసికమైన మరే రకమైనదైన ఎప్పుడు నా కోణాల్లో నుండి తర్కిస్తూ బేరీజు వేస్తూ క్షణ క్షణానికి అభిప్రాయపడుతూ, అర్ధం చెసుకుంటున్నట్టు  అనంతమైన అనుభూతి యేదో ఉందని భ్రమ పడుతూ, తృప్తిని పొందలేకపోయినా, ఇవ్వలేకపోయినా అంతర్గతంగా సాగుతున్న ఈ వింత అలజడులను ఇంతకు ముందెన్నడు పొందలేదు. బహుశ నాది మోహమో లేక కామమో కాక ప్రేమో ఏమో…
ఏంటోయ్ పిల్లగా ఏం మాట్లాడట్లేవ్ ఏంది సంగతి?
 
మాటలా ఎందుకు మాట్లాడట్లేదు కొన్ని గంటలుగా నాలో నేను నాలోని నీతో ఎన్నో ఎన్నెన్నో మాట్లాడుతూనే ఉన్నా వాటిని మౌనంగా నువ్వు పసిగడుతున్నవన్న సంగతి కుడా నాకు తెలుసు. ఇక తెలుసుకోవాల్సింది తేల్చుకోవాల్సింది ఏమైన మిగిలి ఉందంటే నీకు నాకు నడుమ మిగిలిన ఈ అడుగు దూరమే.. నిజాన్ని నిర్బయంగా ఈ క్షణం అనుభావిస్తున్ననా లేక అనుభవంలోనే ఉన్నానన్న భ్రమలో ఉన్నానా! కళ్ళముందు యాంత్రికంగా గడిచిపోయే క్షణం నాకోసం కల్పితమై కళాత్మకమై చిలిపిగా కలవరపెడుతున్నదా! ఇలాంటి కాదు కాదు ఈ అనుభవాన్నేనా ఎన్నాళ్ళనుండో నేను కోరుకుంటున్నది. ఏమో.. కావచ్చు మనసులోని వింత ప్రేలాపనలా ప్రేరేపణల వాలకాన్ని చూస్తుంటే నిజమే అనిపిస్తోంది.
మగాడికి కావాల్సిన ప్రపంచమే అమ్మాయికి ఆయుధం. మగాడిని మించిన ధైర్యం కాని భయం కాని మరోటి తన ప్రపంచంలోనే లేదు.
చీకట్లో కప్పలు తమ సామర్ధ్యాన్ని కలిసిగట్టుగా వినిపిస్తున్నాయి.. వాటికి ఏవో కీటకాలు శృతి కలిపాయి.. చల్లని తుంపర్లతో కూడుకున్న వర్షపు గాలులు నన్ను తన మీదకు నెడుతున్నాయి. కళ్ళెదురుగా నిలువెత్తు అందం అందంగా నన్ను అలాగే గమనిస్తోంది.
దా.. వానా ఇప్పుడప్పుడే తగ్గదు గాని లోనికి రా.. నోట్ల నాల్క లేనట్టు జేస్తున్నావ్ నేనోకధాన్ని ప్రశ్న మీద ప్రశ్న అడుగుతున్న ఉలుకతలేవ్ పలుకుతలేవ్ ఏందో ఈ పిలగాని సంగతి. రా…  
 
అంటూ తన కుడి చేయి లాంతర్ని కిందికి దించుతు ఎడం చేయితో నా కుడి భుజం పట్టుకొని లోపలికి జరుపుతు ముందుకు నెట్టింది. 
ప్రశ్న నాకు నేనే ఒక పెద్ద ప్రశ్న సమాధానం కోసం వెతుకుతూ వెతుకుతూ ప్రశ్నల సాగరంలో సమాధాన తీరం కోసం శక్తినంత ఉపయోగిస్తూ చిల్చుకు పోతున్నా చిత్రం ఏంటో గాని తీరం కనపడితే ఒట్టు. నింగి నీరు కలియపడుతున్న చోట నాలో జ్ఞాన వెలుగును వెలిగించుకునేందుకు నన్ను నేను ప్రశ్నల మంటలో కాల్చుకుంటూ కాలానికి సాక్ష్యంగా ఏకాంతంగా అర్ధంకాని ఓ అజ్ఞాత సమిధనై ఇంకా మిగిలి ఉన్న.. ఇక తను అడిగే ప్రశ్నకు సమాధానాన్ని తయారు చేసుకోక తప్పదు. నిజమే తనని చూసినప్పటి నుండి ఇప్పటి వరకు తనను చూడడమే తప్ప తనతో పలికింది లేదు.
 
ఊగుతున్న లాంతరు నా నీడను కూడ అటు ఇటు ఊపేస్తుండగా మెల్లిగా అడుగులు వేస్తూ లోపలి నడిచా నా వెనకాలే వయ్యారంగా లాంతరుతో తాను. లంగా ఓనిలో కాస్త పిల్ల చేష్టలు కనిపించిన ఆ పిల్ల చేష్టలను వానలో తడిసిన లంగా ఓనిలో దాచేసి మిగిలిన నున్నటి శిల్పానికి లేత పసుపు రంగు నార చిరని బిగుతుగా చుట్టేసి విశాలమైన ఆడతనాన్ని కొంగుతో కప్పేసి పరమార్ధపు నడుం వంపులో గాలికి ఎగిరిపోకుండా జాలువారుతూ మిగిలిన కొంగుని చెక్కుకొని ఓ నూతనత్వాన్ని ఆపాదించుకొని పరిపూర్ణమైన కన్యతనానికి చిరునామై నృత్య భంగిమలో హొయలుగొలుపు సుతి మెత్తని చిరు మెలికల కదలికలతో అడుగులోన అడుగువేస్తు వెళ్లి నేను కూర్చున్న ఎదురు బల్లపై కర్ర గుంజకి వీపుని ఆనించి అదే గుంజకి పొడుచుకుంటూ ముందుకు సాగిన కర్ర వంపులో లాంతరును వేలాడించింది. తన మోకాళ్ళని గుండె ధరి దాపుకు వచ్చేదాక ముడుచుకొని ఎడమ చెయ్యితో మొకాళ్ళని చుట్టేసి కుడి చేతిని నడుము వెనక బల్లపై పెట్టి వెన్నుతో పాటు తలని కూడా కర్రగుంజకి ఆనించి చాల నిశ్శబ్దంగా ప్రశాంతంగా అలిసిన ప్రకృతి సొమ్మసిల్లి సేద తీరుతున్నట్టుగా కూర్చున్న తనపై లాంతరు వెలుతురు పోటి పడి మరి తన లోని ఒక వైపుని అమాంతం వాటేసుకొని ప్రతి కదలికల వంపులో ఓ సరికొత్త సౌందర్యాన్ని పూత పోసి ఇక కళాకారుడి కుంచెలో మమేకమవడానికి పూర్తిగా తనని సంసిద్ధం చేసేసింది. తనను సుతిమెత్తగా హత్తుకుంటున్న లాంతరు వెలుతురుకున్న స్వాత్రంత్రం ఇంకా నా ముని వేళ్ళకి ఎప్పుడొస్తుందో.. తన ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసలకు లయబద్దంగా గుండెపై పరుచుకున్న ఆడతనం ఊయలలూగుతోంది. ఆ ఊయలపై పిల్లాడిల తలవాల్చుకొని ప్రియసఖుడినై నను చూసే ఆ చూపుల దారులగుండా తన మనసులోకి తొంగి చూడాలని ఏంటో ఏవో ఏవేవో అర్ధం కాని నా ఆలోచనలను అర్ధవంతం చేసుకోవాలనే తపనతో తన చుట్టే పరిభ్రమింపచేస్తూ, ఇక  మౌనంగా మిగిలిన నా దేహాన్నిబల్లపై జీవమున్న శవంలా బంధించేసా…
చుట్టూ పరుచుకున్న నల్లని చీకట్లు వీస్తున్న చల్లగాలులు కురుస్తున్న వర్షం వెలుగుతున్నలాంతరు తనకు నాకు నడుమన మిగిలిన ఘడ సౌందర్యనిశ్శబ్ధం హ్మ్… నా చుట్టూ, నాలో గడుస్తున్నఅందమైన భావ క్షణానికి ఇవే సాక్ష్యాలు. ప్రతి ఒక్కరు దేనికోసం పరితపిస్తారో నాకు తెలీదు. ఇంతకాలం నేను దేనికోసం తపిస్తున్నానో అర్ధమే కాలేదు. తమ కోసం, తమను తాము త్రుప్తి పరుచుకోవడం కోసం అవగాహన లేని యాద్రుచిక దారుల్లో గుడ్డిగా ప్రయాణం చేస్తుంటారు. కొన్ని ప్రయాణాల్లో ఆది నుండి అంతం వరకు వేటికి నిర్వచనాలు ఉండవు. ఇలాంటి ప్రయాణాల్లో చివరికి మిగిలేది అనుభవం అనుభూతి మరియు ఎప్పటికి అర్ధం కాకుండా ఓ ప్రశ్నలా మరో ప్రయాణానికి సిద్దంగా మిగిలిపోయే మనం. బహుశ ఇప్పుడు నేను అనుభవిస్తున్న ఈ అనుభూతి ఇంచు మించు అలాంటి ఓ అరుదైన ప్రయాణమే.. కాని ఆదికి అంతానికి నడుమ అర్ధం కాకుండా శిలల ఉండిపోవడం ఎందుకో బావుంది.
ఓ పొల్ల పడుకున్నావే..! అంటూ ముసలావిడ లోపలి నుండి వచ్చింది. పాక చిన్నదే పాక గోడలు వెదురు తడకలతో తాయారు చేసుకున్నట్టుంది.  ఆ పాకలో నలబై శాతంలో తడకలనే అడ్డు పెట్టి అందులో మల్లి రెండు చిన్న చిన్న అర్రలుగా విడదీసి ఒక దాంట్లో పొయ్యి గిన్నెలు పెట్టుకుంది. ఇంకో అర్ర పట్టె మంచం బట్టలు పెట్టుకోడానికి. చీకటిలో అంత స్పష్టంగా కనిపించట్లేదు కాని పోల్చుకొగలిగాను. పొయ్యి మీద వంట పూర్తి చేసుకొని ఇప్పుడో రేపో చిరిగిపోతుంది అన్నట్టుండే చీర కొంగుకు తడి చేతులు తుడుచుకుంటూ తన దగ్గరికి వచ్చింది.
లేవే లే.. అనడంతో ఉలిక్కి పడి లేచింది.
ఎంటే..  ముసల్దానా! మంచి నిద్రను పొట్టన బెట్టుకున్నావ్. అని ముసలావిడ మీదకు విరుచుకు పడింది.
అబ్బో సాల్లే.. నీ పొట్టలో ఇంత కూడేయ్యలని లెపినానె.. లే లెగు ఇంత సల్లబడు. అంటూ రెక్క పట్టి లేపే ప్రయత్నం చేస్తోంది.
అయ్యో పిల్లోడ నువ్వింకా బొలెధా..? అని నిద్ర కళ్ళతో ప్రశ్నించింది. నాకు ఆశ్చర్యమేసింది.
యాడికి బోతాడే బయట వాన ఎట్లగోడ్తాంది సుషినవా? ఇంకా నయం తుఫాను గట్ర ఐతే మాత్రం ఈ గూడు గూడ నిలవదు. ఇంత సీకట్ల ఈ వానల యాడికి బోతావ్ ఈ రేత్రి యిన్నే ఉండు బిడ్డ. వాన తగ్గేకా తెల్లారగట్ల బొదువు లె..
లేవే పొల్ల లే.. లేచి అబ్బాయి చెయ్ గడుక్కోనికి ఇన్ని నీళ్ళు ఇవ్వు. తొరగా రండి నేను బోయి పళ్ళెం లో అన్నం తోడుతా..
ముసలావిడ పొయ్యి మీద నుండి వంట కుండలు, పళ్ళాలు, కూచోడానికి పీటలు సిద్దం  చేస్తోంది. తను సర్వలో నీళ్ళు పట్టుకొచ్చింది. నెమ్మదిగా ఇద్దరం పాక బయటికి చేతులు పెట్టి కడుక్కున్నం.
ఇగో… నేను ఇగ నీతో మాట్లాడను పిల్లగా. అంటూ నా వైపుకు చూసింది.
ఏ ఎందుకండి.
అబ్బ. ముత్యాలే రాలుతున్నాయి. ఎందుకలా మూతి ముడ్చుకొని ఉంటావ్. సంధిస్తే ఎక్కడలేని సోదంత వాగుతారు అబ్బాయిలంత. నువ్వేంటయ్య ఇలా.. అమ్మాయిని అందులో మాంచి అందగత్తెని నన్ను ఎదురుగా పెట్టుకొని ఎక్కడెక్కడో అలోసిత్తున్నావ్..
అదేం కాదండి. వర్షం ఎప్పుడు తగ్గుతుందా అని.
ఒక్క సారిగా నావైపు చూసి చేతిలో ఉన్న సర్వని ధడాల్న కింద పడేసి. కోపంతో
మరి నా యెంట ఎందుకొచ్చినావ్? అట్నుండి అటే ఎల్లలేకపోతివా.. ఛీ పో.. అంటూ టక టక లోపలికి వెళ్ళింది. నేనక్కడే ఉండిపోయా.. ఏమనుకుందో ఏమో..
ఆన్నే ఏం జేస్తున్నావ్ చెయ్యి బట్టి గుంజుకు రావాల్నా?  దా తొరగా..  అంటూ ధబాయించింది. ఇక తన వెంటే వెళ్లి నాకోసం సిద్దం చేసిన  పళ్ళెం ముందు కూచున్న. నాకు దాదాపుగ పక్కనే తను కూచుంది. ముసలావిడ కుండలో నుండి చేపల పులుసు గంటెతో వంపుతోంది.
ఓయ్ పిల్లగా అలగకుండా గులగకుండా కడుపునిండా తిను. మా ముసల్దాని చేప పులుసు తినే అద్రుష్టం నీకు దొరికింది. తినిసూడు ఇగ నువ్వు మరిసిపోతే ఒట్టు.
నువ్ నోర్ముయ్యవే అబ్బాయిని తినని ఎప్పుడు ఏందో వాగుతావ్..
ఏందే ముసల్దాన నా మీదకి ఎగురుతున్నావ్ పళ్ళెం ఎత్తేస్తా జాగర్త..
అబ్బో దీనికేం తగ్గువలేదు రోజురోజుకి గారవం చేత్తుంటే నెత్తికెక్కుతాంది. నీకిప్పుడు తెల్వది ఆగు.
ఇక వాళ్ళిద్దరూ గొడవపెట్టుకోకుండా క్షణం ఉండలేరని అర్ధమయ్యింది.
నెమ్మదిగా పొగలు గక్కుతున్న అన్నంలో కమ్మని చాపల పులుసు. పైగా కడుపులో పేగులు నకనక లాడుతున్నాయి. ఇక ఆగలేక గబా గబా కలుపుకొని ఒక్కో బుక్క నములుతుంటే నిజంగానే స్వర్గం కనపడుతోంది.
కాసేపటివరకు ఏ మాటలు లేకుండా ప్రశాంతంగా ముగ్గురం తినే పనిలో మునిగిపోయాం..
చాల కాలానికి రుచికరమైన బోజనాన్ని శ్రద్దగా తినడంతో నొసటిపై చిరు చెమటలు పట్టాయి. వేడి వేడి పొయ్యి మంట వద్ద కూచొని తినడంతో ఒళ్ళంతా వేడిగా మారింది. భయటికొచ్చి నిల్చున్న చేతులు కడుక్కున్నాను. తల అటు తిప్పుకొని చెయ్ తుడుచుకో అంటూ తన కొంగును అందించింది. ఇక తన కొంగుతో చేయి తుడుచుకోకపోతే మళ్ళీ ఏమంటుందో అని తుడుచుకున్నాను. వర్షం తన అస్తిత్వాన్ని ఇంకా వీడలేదు చల్లని గాలుల సైన్యాన్ని వెంటేసుకొని నేలపై ఆగకుండా బాణాలను విసురుతూనే ఉంది. ఆ చల్లగాలుల కౌగిలింతలు ఆహ్లాదాన్ని పంచుతున్నాయి. బహుశా ఆ మధురిమలు తనను కూడ గిలిగింత పెడుతున్నట్టున్నాయి. ఏదో కూని రాగం తీస్తూ చేయి ముందుకి చాచి పాక అంచులనుండి సన్నగా జాలువారుతున్న ధారని అరచేతిలో నింపుకుంటోంది. అరచేతిలో పడుతున్న చల్లనిదార గిలిగింత పెడుతున్నట్టుంది. చిలిపిగా తనలో తాను నవ్వుకుంటోంది. తననలా చూస్తున్నాను. ఓ సారి అలా నా వైపుకు తొంగి చూసింది. నేనింక తనని అలానే చూస్తున్న. తన అరచేతిలో నిండిన ధారా చేతిలోనుండి పొంగి పోర్లుతోంది. ఉన్న పలానా నా మీదకి విసిరింది. ఆకస్మిక చర్యకి ఉలిక్కిపడ్డాను. తను ఫక్కుమని నవ్వుతోంది. ఆనందంగా నవ్వుతోంది. నా ముఖాన చిమ్మిన చల్లని నీళ్ళతో ఒళ్ళు పులకరించింది. తిరిగి తానే తన కొంగు అంచుతో నెమ్మదిగా నవ్వుతు తుడుస్తోంది. తన చిలిపి పని నాక్కూడా నవ్వు తెప్పించింది. చిన్నగా నవ్వాను.
అబ్బో సొట్టబుగ్గలా…
తనలా అంటుంటే కాస్త కొత్తగా అనిపిస్తోంది.
ముఖాన్ని నెమ్మదిగా కొంగుతో తుడుస్తోంది. అప్పుడప్పుడు తన వేళ్ళు నా నుదిటిని, చెంపని, పెదాల్ని తగులుతోంది. ఏ అమ్మాయిని ఇంత వరకు నేను తాకింది లేదు, నన్నెవరు తాకింది లేదు. కాని ఎన్నడు ఎరగని ఈ అనుభూతి వీస్తున్న చల్ల గాలుల కన్నా మరింత ఎక్కువ  హాయినిస్తోంది. ఒళ్ళు పులకరిస్తోంది చెప్పాలంటే చేతులపై రోమాలు నిక్కపోడుచుకున్నాయి.
కళ్ళు మూసుకున్నాను ఇంకా ఆ హాయి మాయలోనే తచ్చాడుతున్నా.
ధ్యాన ముద్రలో ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసలు ఏకమైన చోట తెలియని ఓ తేలికతనం మది చుట్టూ దేహం చుట్టూ అల్లుకుంటుంది దేని అవసరం లేనంతగా చివరికి శ్వాస కూడా. అలాంటి స్వచ్చమైన తేలికైన స్థితికి నెట్టుకొని ఎల్లలు లేని విశాల గగనంలో ఇప్పుడు సాగిపోతున్న..
అనంత దూరాలను, కొండలను, జలపాతాలను, కండలు తిరిగిన మేఘాలను, చల్లని తుంపర్లను, మంచు  బిందువులను, పూలను, పక్షులను, మైదానాలను, హరిత వనాలను, రక రకాల వర్ణాలను, ఇంద్రధనస్సును అన్నిటిని దాటుతూ దాటుతూ నీలాకాశాన్ని చిమ్మ చీకటిని చుక్కల్ని నక్షత్రాలని పాలపుంతలని కూడా దాటేస్తూ శూన్యాన్ని నిశ్శబ్దాన్ని చేరుకున్న అక్కడే ఎక్కడో మరింత దూరాన ఎవరిదో కూని రాగం. ఆ రాగానికి దగ్గరగా మరింత దగ్గరగా..
శృతులన్ని ఒలికినట్టున్నాయి ఒక్కో శృతి ఏరుతూ ఏరుతూ ఎవరిదో నీడ హా అవును నీడే…  ఆశ్చర్యం చిమ్మ చీకట్లో సైతం ప్రకాశంగా వెలుగుతున్న నీడ. శృతులని ఏరుకునే పనిలో అందెల మువ్వలు ఒక్కోటి అదే శూన్యంలో శూన్యానికే తగులుతూ ఘల్లుమని రాలుతున్నాయి. రాలిన మువ్వ ఓరగా నను చూస్తూ జాలిగా నవ్వుతోంది.
పారాణి దిద్దుకున్న పాదం అడుగు తీయగానే నీటిలో పడిన రంగు చుక్కలా పారాణి  ఇదే శూన్యంలో చెదిరిపోతోంది. వెలుతురు కూడా లేని ఈ శూన్యంలో రంగు ఎలా మొలిసిందో.. ఊగిసలాడుతూ పలుచని తెర దేనికో అడ్డంగా ఉంది.  తెరను తాకాలని కదిలా కదులుతున్నకొద్దీ తెర దగ్గరవుతున్న కొద్ది ఏవో సుగంధాలు కనిపించకుండా నా చుట్టూ నాట్యం చేస్తున్నాయి.
పలుచని తెర, రెప రెప లాడుతూ తెర, అలల్లా పొర్లుతున్న తెర, తెల్లని తెర, ఆ తెర అంచుల చివరి కొనదారాలు నా నుదిటిని కళ్ళను దాటాయి. చేతితో పట్టుకొనే ప్రయత్నంలో ఎవరో ఆ తెరని లాగుతూన్నట్టు చేజారి పోయింది. మిగిలిన మువ్వలు చేసే అలజడులతో అందెలు గుర్తులు పెడుతున్నాయి అడుగు వేసిన చిరునామాని నాకు తెలిసేట్టుగా..
అలజడి ఆగింది. తెర పారిపోవడం కూడా ఆగింది. నేను ఆగిపోయా..  ఎక్కడినుండో ప్రయాణమవుతూ తెరని చేరిన నెమలికన్ను. ఒకటి కాదు రెండు కాదు కొన్ని వందల వేల కొలది కన్నులు తెరను చుట్టుకున్న నీడ చుట్టూ గుండ్రటి గోళంలా అల్లుకున్నాయి. ఆ నీడకు నాకు తెలీకుండానే రంగులద్దుకున్నాయి. రక రకాల రంగులతో రంగుల శిలల ముద్రించుకుంది. శిల చుట్టూ గుండ్రటి నెమలికన్నుల విశాల  గోళం. ఆ గోళం చుట్టూ పచ్చదనం దానికి పైన నీలం ఒక్కొక్కటిగా చుట్టూ ఇంద్రధనస్సు రంగు పరుచుకుంది. మధ్యలో రంగులు దిద్దుకున్న శిలకు  దగ్గరవుతూ మరింత దగ్గరగా రంగు రంగుల అందమైన పూలు గుత్తులు గుత్తులుగా వేల సంఖ్యలో ఎదురుపడగ వాటిలో ఈదుకుంటూ కనిపిస్తున్న వందలకొలది రామ చిలుకలు  ఒకేచోట తమ రెక్కలు రెపరెపలాడిస్తున్నాయి. వాటిని దాటుకుంటూ రంగుల శిల్పానికి చేరువవుతున్నాను. మరింత దగ్గరగా  సుగంధపు పరిమళాలను హత్తుకుంటూ చేరాను. మేలి ముసుగు తొడిగిన రంగుల శిల్పం వయ్యారంగా నిల్చొని కుడి పాదం బొటన వేలు శూన్యంలో అటు ఇటు అంటూ ఏదో రాస్తోంది. ఆ రాతలోనుండి రక రకాల రంగుల పొడులు విబిన్న రూపాల్లో వేవేల తరంగాలై నా చుట్టూ అల్లుకుంటున్నాయి.
చిత్రంగా నేనింక  సీతాకోకల రెక్కలతో అల్లుకున్న మేలి ముసుగు వెనకాల దాగిన రూపాన్ని చూసేందుకు వేచి చూస్తున్న. నెమ్మదిగా తన మెలి ముసుగు తీసింది. నేను ఊహించిన రూపమే తానే అవును తానే తన అంగాంగము ప్రకృతిలో కలగలసి ఓ వన కన్యలా…  చక్కని పలువరుస కూడిన నవ్వుతో నావైపే చూస్తోంది. ఇది కల కాదు నా ఎదురుగానే ఉంది. మరి మా ఇరువురి చుట్టూ అల్లుకున్న ఈ వింత ప్రపంచం ఇది కూడా కల కాదేమో ప్రతిది అనుభూతి చెందుతున్నాను. మాయ కూడా కాదు ఆణువణువూ నన్నల్లుకొని ఆత్మతో సంబాషిస్తోంది.
వన కన్యై తాను నా ముందుకొచ్చి ముని వేళ్ళతో జుట్టు నిమురుతోంది. నొప్పి పెట్టెల బుగ్గను గిల్లింది ఉలిక్కి పడి కళ్ళు తెరిచా..
ఏంటి పిల్లోడా కళ్ళు మూసుకొని కల గంటున్నావా!
అవును కలే అంతరాంతరాల్లో మేలుకున్న వాస్తవమెరుగని అస్తిత్వాన్నికూడబెట్టుకున్న సజీవ కల దాన్ని నేను కంటున్నాన లేదు దానికదే పురుడు పోసుకుంది నీ స్పర్శతో. నిజం నీ స్పర్శకు నిజంగానే కలలను పురుడు పోయించే శక్తి ఉంది. ఇంతకి ఎవరు నువ్వు. నీ స్పర్శే నన్నిలా చేస్తుందా లేక నేనే భ్రమ పడుతూ ఊహిస్తున్ననా. ఏమో ఏది అర్ధం కాకుండా చిత్రంగా ఉంది. నీ వైపుకు నను లాగుతున్న ఆ అనుకూల భావనలను చదవలేకపోతున్న ఆ భావనకు తగిన నీ ప్రతిస్పందనలను కలో నిజమో తెలియని సందిగ్ధంలో సతమతమౌతూ నీ ముందిలా మూగావాన్నిగా నిలబెడుతున్నాయి.. ఇప్పటికి అదే ప్రశ్న ఎవరు నువ్వు. కలవా కల్పనవా లేక నాకోసమే వేచి చూస్తూన్న నా ప్రియ సఖివా..
భలే ఉన్నాయే..
నిజంగానా
ఔనూ…  చొట్ట బుగ్గలతో చాల అందంగున్నావ్..
అవును పిల్లగా నిన్నోటి అడగనా నిన్ను పిల్లగా పిల్లగా అని విసిగిస్తున్నాను కదా నా మీద కోపం రాట్లేదా..
కోపమా అదేమి లేదు. నువు మాట్లాడుతుంటే అలాగే వింటూ ఉండాలనిపిస్తుంది.
అబ్బో మస్తు పటాయించుతున్నావ్ గా.. ఏంది సంగతి నేను నచ్చినాన!!!
చిలిపిగా తాను అడిగిన ప్రశ్నకు చిన్న నవ్వుతో తననే దీక్షగా చూస్తున్నా..
ఏమని చెప్పాలి ఎంత నచ్చావని చెప్పాలి. నచ్చే కదా నీ వెంట వచ్చింది అని చెప్పాలా. నిన్ను అనుక్షణం చూస్తూనే ఉండిపోవాలని ఉంటుంది అని చెప్పనా. నా బిగి కౌగిల్లో నిను ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసెయ్యాలని ఉందని చెప్పనా.. ఏమని చెప్పాలి..
మనసు కన్నులు తెరుచుకొని చూస్తే జీవితాలను చదవడం పెద్ద కష్టమేమి కాదు. ఒక్కో జీవితం చరిత్రను సృష్టించక పోయిన ఒక్కోసారి గగుర్బాటు కలిగిస్తే, మరోసారి జాలి, ఇంకోసారి కోపం, అసహనం, రకరకాల రసాలతో కూడి నాటకీయం అనిపించినా జీవితం తెర మీద రక్తి కట్టించే చర్మం తొడుక్కున్న తోలు బొమ్మలం మనుషులం. ఆడించే వాడి గురించి పక్కన పెడితే నిజం చెప్పాలంటే మనిషిగా మనిషి జీవితాన్ని చదవగలిగితే అంతకు మించిన పట్టా మరోటి ఉండదేమో. సమాజంలో జరుగుతున్న ప్రతి విషయం మనకు సంబంధం లేనట్టుగా ఎలాంటి స్పందనలే లేనట్టుగా అదో సాధారణ విషయంల బావించడం నిత్యం మనకొక అలవాటైన విషయం. కాని కాని నేను గడిపిన జీవితం నేర్పిన ఫిలాసఫీ అంత ఒక్క క్షణం లో  ఎదురుగా పరుచుకున్న నీ అందం ముందు అంత మటు మాయం.
ఈ నిశ్శబ్దం ఇరువురికి చక్కగా అర్ధమయ్యే పాటంలా ఇక చదవాల్సింది ఏమి మిగిలి లేదన్నట్టుగా ఒకరికొకరం ఇంచు మించు అర్ధం వొడిలోకి జారుకున్నామనే అనిపిస్తోంది.
తన చేయి నా బుజం మీద నెమ్మదిగా వేసింది ఒక్కసారిగా ఆకాశాన్ని చిల్చుతూ విల్లులా మెరుపు. మెరుపు వెలుగు తన అణువణువును ముద్దాడుతూ ఒక్క సెకను నన్ను నేను తన మిరుమిట్లు గొలిపే అందం మైకంలో కమ్ముకుపోయాను.
మెరుపు వెలుతురుకు ఉలిక్కిపడి లోపలికి వెళ్ళింది. ఇంతలో ఆకాశంలో మరో మెరుపు ఆ మెరుపులో జోరుగా కురుస్తు గాల్లో నిండుగా పరుచుకున్న వర్షం వజ్రాల్ల తలుకుమంటూ ఎన్నడు చూడని వింత వెలుగు  బీకరంగా బయపెట్టింది. ప్రకృతికి నాకు ఎడ తెరిపి లేని యుద్ధం ఎన్నో ఏళ్లుగా.  నన్ను ప్రకృతి తన దోసిల్లో దాచుకొని నాతో ఆడుకుంటున్నట్టు అనిపిస్తుంటుంది. మనసుని అమాంతం ప్రకృతి మొత్తాన్ని తెగ చుట్టేస్తూ కంటికి కనిపించిన అందాన్ని మనసులో బంధించేందుకు వీరుడిలా ఆలోచనల గుర్రంపై సవారి చేస్తూ ఒకటే ప్రయాణం చిత్రంగా ఎంత ప్రయాణించిన ఆలోచనల గుర్రానికి, అంతమెరుగని ప్రకృతికి రెంటికి అలసట అనేదే రాదూ.
ఓయ్ పిల్లగా లోనకు రా. పిడుగ్గిట్ల బడ్తది అంటూ పిలుస్తూ లోపలి నుండి కొడవలి తెచ్చి పాక ముందు పడేసింది.
ఏం చేస్తున్నావ్?!
కొడవలి జూసి పిడుగు పారిపోద్ది. ఇంగ మనకేం బయ్యం లేదు దా పిలగా..
మెల్లిగా తనతో లోపలికి నడిచా.. కనిపించి కనపడని చికట్లతో లాంతరులో తలెత్తుకు నిలుచున్న దీపం నుండి పొంగుతున్న బంగారు రంగు వెలుతురు ఇప్పుడు నాకు అమితంగా నచ్చే గొప్ప అంశం. అదే గనక లేక పోతే కళ్ళతో తన అందాన్ని బంధించుకునేవాన్నా లేదు. వంపు తిరిగిన నడుంను చూస్తున్న కొద్ది దాని  చుట్టూ నా చేతులని పెన వేయాలని లోలోనా ఎంతో ఆరాటం ఆగని వర్షపు శబ్దంలో కూడా పెరిగిన నా గుండె సవ్వడి స్పష్టంగా వినిపిస్తోంది.
నెమ్మదిగా లాంతరును కర్ర గుంజకి వేలాడేసి లోపల పొయ్యి దగ్గరికి వెళ్ళింది.
ఒసేయ్ ముసల్దాన పడుకున్నవానే…! అనడిగింది. ముసలావిడ పడుకున్నట్టుంది. నెమ్మదిగా అర్రలో నుండి లుంగీ బనియన్ టవల్ తీసుకొచ్చి లాంతరు వెలుతురును చిన్నగా చేస్తూ అవి నా చేతి కిచ్చింది.
తొరగా ఆ బట్టలు మార్సుకో. కింద సల్లగుంది లోపల అర్రలో మంచం మీన పడుకో నేను ముసల్దాని పక్కన పడుకుంటా..
ఏం చేయాలో తోచట్లేదు.  ఆలోచిస్తుండగానే అమాంతం లాంతరు వెలుతురును ఎవరో మింగేసి వదిలేసిన ఆనవాలే ఈ చీకట్లు. చీకటి అది ఇప్పుడోక అర్ధం కాని వివరం లేని వింత వర్ణం. ప్రపంచాన్ని ఈ చీకటే మింగేస్తే ఇంకేముంది కలవరించడానికి. చీకట్లు సృష్టించిన విద్వంసం అంత ఇంత కాదు ఒక్కసారిగా ఏదో ఊబిలో మునిగి మనసుకు తన అందం శ్వాస అందక ఉక్కిరి బిక్కిరవుతు కొట్టుమిట్టాడుతోంది.
ఏంది పిలగా మార్సుకున్నవ? లేదా? ఇంకెంత సేపు ఈ సీకట్లుండాలి.
ఓ చీకట్లో పడి మరిచేపోయా
ఆ ఆ మార్చుకుంటున్నా.. ఒక్క నిమిషం
ఏంది ఒక్క నిమిషం నువ్వేమైన చీర గట్టుకుంటున్నవా గింత సేపు జేస్తున్నావ్.
ఓ. కే. మార్చుకున్న ఇక దీపం వెలిగించు.
చిన్ని దీపం వెలిగించగానే పాయలు పాయలుగా తనను కమ్మేసిన చీకట్లను చీల్చుకుంటూ సుతారంగ తన మోము నిండా పరుచుకున్నాయి. తనతో నా మనసులో నిండిన తన నిలువెత్తు అందాన్ని సైతం. గుండ్రటి విశాలమైన కను పాపలు చిలిపిగా రెప్ప వాల్చకుండా నా వంకే చూస్తున్నాయి.
అబ్బొ.. పర్లేదు పిల్లగా తెల్లగనే ఉన్నావ్. ఏంది ఆ జబ్బలు.. ఇంగ సరే ముందు తడకలు అడ్డం పెట్టి నేను పడుకుంటా నువ్వు గూడ లోపలికి బోయి పడుకో.
ఏంటి అప్పుడే నిద్రోస్తుందా..
ఏంది పిల్లగా ఏం మాట్లాడ్తలెవ్ ఇంగ నిద్ర రాక ఏమొస్తది.
నాకు నిద్ర రావట్లేదు.
ఎట్టోస్తది నిద్ర ఇంత రాతిరి నాలాంటిదాన్ని ముందు బెట్టుకొని. అవును పిల్లగా నా ఎంట రానికి నీకెట్ల ధైర్నం  బుట్టింది.
ఏమో..
సరేలే ఏమైతేంది నువ్వైతే గీ బనీన్ల మస్తుగోడుతున్నావ్ సాన సక్కగున్నావ్. వ్యంశాల గిట్ల బోతవ ఏంది మస్తు కండలు పెంచినవ్. ఔనోయ్ నేను గిట్ల మాట్లాడుతాంటే గిదేంది ముక్కు మొహం తెలినోడి తోటి గింత బరితెగించినట్టు మాట్లాడుతోంది అననుకుంటున్నావ్ గదా..
ఛ ఛ అదేం లేదు.
సరే ఆ బెంచి మీన కూర్సో నేను తడ్కలు అడ్డం బెడ్త లేక పోతే రాతిరంతా ఈదురు గాలికి సర్ధైతది ముక్కులు దిబ్బలు బడ్తై. అంటూ చిన్న చిన్న అడుగులతో వయ్యారంగా నడుం వంపు కింది ఎత్తులను పైకి కిందకు ఊగిసలాడుతుండగా నాలుగు మూరెలా జడ ఒక్కో ఎత్తుపై లయగా తాలం వేస్తుండగా నాకు తెలీకుండానే అడుగులు తనే వెంటే పడుతున్నాయి. తడకలను పాకకు ఆ మూల నుండి ఈ మూల వరకు అడ్డు పెడుతోంది.
ఓయ్ పి ల గా… ఏంది? కొంగు ఇడువూ..
తన కొంగు వైపు చూసా పాపం తనకు తెలీకుండా తన కొంగు అంచు తడకలో చిక్కుకుంది. తనేమో నేనే పట్టి లాగుతున్నానని అనుకోని మళ్ళీ
నిన్నే వదలయ్య  అనుకుంటూ వెనక్కి తిరిగి చూసింది.
తననే చూస్తూ చేతులు కట్టుకొని నేను.
నా వైపుకి, ఇరుక్కున్న కొంగు వైపుకి చూసి విసురుగా తడకలో చిక్కిన కొంగు అంచును పర్రున లాగి ముందుకు నడిచింది. నడుస్తు తను ఒక్క అడుగు అల వేసిందో లేదో నా చెయ్యితో తన చెయ్యి మని కట్టును దొరకబుచ్చుకున్నా. దొరకడమే ఆలస్యంగా వెనక్కి లాగా…  తాను ఊహించని నా చర్యకి పట్టు సడిలి ఒక్కసారిగా కంగారుగా వెనక్కి వాలింది. వెంటనే మరో అడుగు వెనక్కి వేసి నా వైపుకు తిరిగింది. మరో సారి లాగాను ఈ సారి అమాంతం కిందకు వాలిపోయే క్షణం లో తన వాలు జడతో పాటు తన వెన్ను నా చెయ్యి ఆసరలో ఒదిగింది. ఒక్కసారిగా తన తల వెనక్కి వాలడంతో బంగారు రంగు తన మెడ దాని కిందుగా తెల్లని పర్వతపు లోయ మొదలు నుండి ఘనంగా వెలువడుతున్న సుగంధాలు తనలోని మనసు గమ్యానికి నన్ను చేర్చుకునేందుకు నా ప్రయాణానికి సిద్దం చేస్తోంధన్నట్టు తలపిస్తున్నాయి. తన కళ్ళలో భయమో అత్రుతో ఆరాటమో ఆప్యాయతో ఆశ్చర్యమో ఏమో రక రకాల అర్ధాలు కలగాపులగంగా కనిపిస్తుంటే ఏది సత్యమో ఏది అసత్యమో ఏది భ్రమో ఏది నిజమో  అర్ధం కాని సతమతపు ఆలోచనలతోనే ఎక్కడో అధిమిపట్టిన భరించలేని వేడి కోరిక నా వైపుకి విసురుతున్న ఆ చూపులకి అదుపు తప్పేలా ఉంది. ఐన మా చుట్టూ ఇంకా వర్షపు గాలుల నిశబ్ధం తాండవం చూపుతూనే ఉంది. జరుగుతున్న తత్తంగానికి తన మరో చేతిలోని లాంతరు సైతం భయంతో ఊగిపోయింది. దానికి తోడు మా ఇరువురి నీడలు కూడా చిత్రంగా నేలపై అటు ఇటు ఊయలలూగుతున్నాయి. వెలుగుకెంత అస్తిత్వమో మా నీడలు చాటి చెప్పుతున్నాయి.
తన ముని వెళ్ళు నా జుట్టులోకి పంపించి దగ్గరగా లాక్కుంది. ఇప్పుడు తన హృదయం పై వాల్చుకొని సేద తీరుతున్న నా తల, తలతో పాటు నా ఆలోచనలు. ఐనా గుండెలో ఇంకా ఆగని వేగం. కొద్ది కొద్దిగా కౌగిల్లో బందినవుతుంటే గుండెవేగం స్థిమిత పడింది.  ఈ సారి మరింత గట్టిగా దూరాన్ని చేరిపెసాను.. పరిమళాన్ని ఆస్వాదిస్తూ తన మెడపై నా తల. ఎం జరుగుతుందో ఆలోచించడానికి ఆలోచనలు కూడా కరువయ్యాయి. రెప్ప తెరిచి చూస్తే నులక మంచంలో తానో నేనో లేక మేమిద్దరమో కాకా ఏకమైన మెమో ఏమి అర్ధంకాకుండా మసక వెలుతురు చీకట్లలో పోటి పడుతూ, పడుతూ లేస్తూ తిరిగి మమేకమవుతూ… ఓహ్… ఏంటి ఈ వింత నేనెన్నడు ఎరగని ఓ తాత్వికానంధపు శ్రుతులు ఇరువురి ఆణువణువును అదుముకున్నాయి..
కను మూసినా కను తెరిచినా ఒకే అనుబూతి ఆనందానుభూతి.. ఈ స్థితిని చేరుకునేందుకేనేమో ఇంత కాలం నా మనసు తపిస్తున్నది.
ఎప్పుడు నిద్ర లోకి జారుకున్నమో గుర్తేలేదు.  గుర్తు చేయడానికనేనేమో నాటు పుంజు కూత ఎక్కడో కూసిన, నా చెవి దగ్గరే కూసినట్టు  ఉలిక్కిపడి లేచా.. గోధుమ బంగారు రంగు కలోబోసుకున్న నున్నటి మెత్తని శిల్పం ఇంకా నను వాటేసుకొని అమాయకంగా సేద తీరుతోంది. నాక్కూడా లేవాలనిపించలేదు. మునివేళ్ళు నా ప్రమేయం లేకుండానే మెత్తని శిల్పం పై సుతారంగా మీటుతుంటే.. తన పెదాల అంచున సన్నని చిరునవ్వు. కళ్ళు తెరవకుండానే.. నా గుండెపై ముద్దు పెట్టింది.
అర్ధం కాకపోయినా అర్ధాలు వెతుక్కోవడం మాని చాల కాలమే అయ్యింది. జరుగుతున్న అనుభూతికి అర్ధాలు వెతుక్కునే అవసరం కూడా లేదనిపించింది..
ఓయ్ పిల్లగా నేనెలా ఉన్నాన్రా.. నీకు నచ్చినానా.. ఏయ్ ఏం ఆలోచిస్తున్నావ్.. నాకు తెలుసులే..
చెప్పలేని మాటలన్నీ పెదాల అంచున అల నిలబడి పోయాయి.  గడుస్తున్న అనుభవం మాటలుగా మారలేకపోతున్నాయి..
ఆ మూగ స్థితిలో ఆనందపు జడి వానలో కలో మాయో తెలీని సందిగ్ధంలో ఆశ్చర్యంగా ఆలోచనలతో పాటే దేహం కూడా పరుగులు పెట్టింది. చిత్రంగా నా వెంటే తాను కుడా కాదు కాదు తన వెంటే నేను కుడా..
ఇప్పటికి ఎన్ని వసంతాలను మా కౌగిల్లో బంధించామో లెక్క లేదు. అంతేనా లెక్కలేనన్ని చినుకుల జడి వానలో ఎన్ని సార్లు తడిసి ముద్దయ్యామొ…
నన్ను ఆటపట్టిస్తూ తాను..
తనకై తపిస్తూ, ఆరాదిస్తూ, ఆనందిస్తూ నేను..
ఓ.. చెప్పలేదు కదు తన పేరు “అలవి”..