బిస్కెట్

 

 

Padmaja-నాగ పద్మజ

~

(ఇది నాగపద్మజ తొలి కథ. ఆమె   గుంటూరు లో ఒక ప్రైవేట్ స్కూల్లో ప్రిన్సిపాల్ గా చేస్తున్నారు. )

*

“నేను కొత్త కొత్త మెథొడ్స్ నేర్చుకుని పిల్లలకు ఇంకా బాగా చెప్పాలి అని ఈ కోర్స్ లో చేరాను ” చెప్పి తన సీట్ లో కూర్చుంది మాధవి.

“నాది గవర్నమెంట్ జాబ్ , బి ఎడ్ కంప్లీట్ అయితే ఎస్ జీ టీ గా ప్రొమోషన్ వస్తుంది హై స్కూల్ కి టీచ్ చెయ్యచ్చు.. అందుకే జాయిన్ అయ్యాను “, అన్నది స్వాతి

” నేను ఇదివరకు జర్నలిస్ట్ ని, డిల్లీ లో ఉరుకుల పరుగుల జీవితం తో అలిసిపోయి, పిల్లలతో అసోసియేట్ అవుదామని రెండేళ్ళ క్రితం ఈ జనారణ్యానికి దూరంగా వున్న ఒక బోర్డింగ్ స్కూల్ లో ఇంగ్లీష్ టీచర్ గా చేరాను.   జర్నలిజం  స్కిల్స్  తో  మాత్రమే అయితే క్లాసు రూమ్ లో పిల్లలకు న్యాయం చెయ్యలేనేమో అనిపించింది. అందుకే ఈ ఫార్మల్ ట్రైనింగ్ ఆప్ట్ చేశాను ” ఇంగ్లిష్ లో చెప్పింది దేవిక నాయర్.

” మాది మిషనరీ స్కూల్, బి ఎడ్ చేస్తే ప్రాస్పెక్ట్స్  బాగుంటాయని సిస్టర్ సలహా ఇచ్చారు.. అందుకని ..” సిన్సియర్గా చెప్పింది సూసన్.

” నాకు టీచింగ్ అంటే చాలా ఇష్టం, ఇలాంటి ఒక మంచి ప్రొఫెషనల్ ట్రైనింగ్ వల్ల నా స్టూడెంట్స్ కి ఎంతో లాభం ఉంటుందని అనిపించింది, నేను కూడా ఇంకా స్మార్ట్ గా పని చేయగలుగుతాను..” లోకల్ స్కూల్ లో సైన్సు చెప్పే నందన.

…..

వివిధ జిల్లాల నించి డిస్టెన్స్ కోర్స్ క్లాసెస్ కోసం అక్కడ జమయిన ముప్పై మంది ఇన్-సర్వీస్ టీచర్ లు తమని తాము పరిచయం చేసుకున్నారు.

” వెరీ గుడ్, మీ అందరి ఆశయాలు వింటుంటే నాకు గర్వంగా వుంది…  ముప్పై వేలు పడేస్తే డిగ్రీ చేతికోచ్చే ఈ కాలం లో మీరంతా ఇంత కఠినమయిన ఎంట్రన్స్ పరీక్ష నెగ్గి ఎంతెంతో దూరాల నించి వచ్చి మా డిస్టెన్స్ కోర్స్ లో జాయిన్ అవడం చిన్న విషయంగా నేను అనుకోవడం లేదు …  ఇక మనం కోర్స్ గురించీ, వచ్చే రెండు వారాల వర్క్ షాప్ గురించీ వివరంగా తెలుసుకుందాం ..” ఫాకల్టీ చెప్పుకుపోయింది.

*   *   *

లంచ్ టైం. అందరూ కబుర్లూ కూరలూ పంచుకుంటూ భోజనం చేస్తున్నారు. మాధవి ఫోన్ రింగయింది.

” చేతులు కాలాక ఆకులు పట్టుకోవడం అంటే ఇదే .. నేను అప్పుడే చెప్పాను ..టార్గెట్స్ ఫినిష్ చేసుకుని వెకేషన్ కి వెళ్ళమని… ” ఫోన్ లో సరాసరి విజయవాడకే వినపెడేటట్టుగా అరుస్తోంది మాధవి.

“.. సర్లే చూస్తాలే” ఫోన్ పెట్టేసి తలెత్తే సరికి అంతా తననే చూస్తున్నారు .

“ఎనీ థింగ్ సీరియస్?” దేవిక అడిగింది.

“ఏం లేదు. నా ఫ్రెండ్, నాతో పాటే పని చేస్తుంది హిందీ చెప్తుంది ప్రైమరీ పిల్లలకు. టార్గెట్స్ మీట్ అవలేదట .. నా దగ్గరేమయినా కాంటాక్ట్స్ వుంటే చెప్పమంటోoది.  అది కాదు నా బాధ … కావలిస్తే డబ్బులిస్తానంటోంది” ఆవేశంగా వివరించింది మాధవి.

“టార్గెట్సా? ఏం టార్గెట్స్??”

“అదేనండి, ఈ ఇయర్ మాకు పది అడ్మిషన్స్ టార్గెట్ పెట్టారు, ఇలాంటి సమస్య వస్తుందనే నేను మార్చ్ నుంచే ఒక్క నిముషం కూడా వేస్ట్ చెయ్యకుండా ఎక్కే గడపా దిగే గడపా అని చూడకుండా కష్టపడ్డాను. సరిగ్గా నిన్నటితో నా పది అడ్మిషన్స్ పూర్తి చూసుకుని ఇవ్వాళ ఇలా  రాగలిగాను. కష్టపడకుండానే అన్నీ కావాలంటారు”

“మీరు దేని గురించి మాట్లాడుతున్నారో కొంచం చెప్తారా?” అసహనంగా అడిగింది దేవికా నాయర్.

అంతా అనుమానంగా దేవిక వైపు చూసారు. ఈవిడ నటిస్తోందా లేక నిజంగానే అర్ధం కాలేదా?

“ప్రతి టీచర్ కి కొన్ని అడ్మిషన్స్ తీసుకురావాలి అన్న ఒక టార్గెట్ వుంటుంది ఇక్కడ… ” సుసాన్ వివరించబోయింది

“తీసుకురాలేకపోతే .. ”  గాభరాగా అడ్డుపడింది దేవిక.

” ఉద్యోగం ఊష్టింగే ” కక్షగా అంది మాధవి.

“కొన్ని స్కూళ్ళలో మూడు నెలలు జీతం ఇవ్వరు… పొమ్మనక పొగ పెట్టడం అన్నమాట” నందన పూరించింది.

“ఆc .. టీచర్లా సేల్స్ గరల్సా !!”

“ఈ రెండు నెలలు మాకు  తప్పదు”

“మీ స్కూల్ లో పిల్లలెంత మంది ?” దేవికకి ఇంకా మింగుడు పడలేదు

“ఒక పదహైదు వందల మంది వుంటారు”

“మై గుడ్నెస్! అంత మంది వుంటే మరి మీకీ తిప్పలెందుకు?”

“వెళ్ళే వాళ్ళు కూడా వుంటారు కదా దేవికా!”

“ఎందుకుంటారు ?”

“అవతల వేరే స్కూళ్ళు కూడా ఇలాగే కాంపైన్ చేస్తుంటారు కదా మేడం, వాళ్ళూ ఎదో బిస్కెట్ వేస్తారు కదా”

“మీరిక్కడ పది మందితో మాట్లాడుతుంటే అక్కడ మీ పది మందిని వేరే వాళ్ళు బుట్టలో వేస్తుంటారన్న మాట ..  ”

“అంతే కదా..”

“ఈ మాత్రం దానికి ఇటు మీరు అటు వాళ్ళూ రోడ్ల మీద పడటం దేనికి” దేవిక కన్విన్స్ కాలేదు

“మీరు చెప్పేది మరీ బాగుంది.. అట్లా వదిలేస్తే స్కూల్ ఖాళీ అవుతుంది కొన్నాళ్ళకి. ”

“ఎందుకవుతుంది .. ఇదే యత్నం  చదువు చెప్పడం లో పెడితే వాళ్ళే వుంటారు. అసలు మీరీ గొడవ లో పడి పిల్లల చదువు మీద ఎంత మాత్రం దృష్టి పెట్టగలుగుతారు .. ఈ రకంగా మీకు టీచింగ్ స్కిల్స్ కంటే మార్కెటింగ్ స్కిల్సే ఎక్కువ అవసరంలా కనిపిస్తోంది”

“మేమేదో ఇదంతా ఇష్ట పడి చేస్తున్నట్టు మీరనుకుంటున్నట్లుందే.. మేనేజ్ మెంట్ చెప్పినట్లు చెయ్యడమే మా పని” మాధవి నిష్టూరపడింది.

“కాంటీన్ లో కాఫీ దొరుకుతుందేమో చూద్దాం వస్తారా”, చర్చ వేడెక్కుతుండంతో నందన దేవికని మరల్చింది.

*  * *

ఇద్దరూ లంచ్ బాగ్స్ కట్టిపెట్టి కాంటీన్ కి బయలుదేరారు. సంభాషణ ఇంగ్లిష్ లో సాగింది.

దేవిక తన అనుమానం బయట పెట్టింది. “మాధవి చెప్పేది నిజమే నంటారా ?”

“మాధవి చెప్పింది కేవలం సముద్రం లో నీటి బొట్టంతే, ఇంకా చాలా వుంది. మీకు మా రాష్ట్రం సంగతీ ఈ జిల్లాల సంగతీ బొత్తిగా తెలియక ఆశ్చర్య పోతున్నారు కాని ఈ విషయం ఇక్కడ చిన్న పిల్లాడినడిగినా చెప్తాడు. అందునా ఇవి పేరు మోసిన చదువుల నిలయాలు. మార్కెటింగ్ ఎబిలిటీ వున్న వాళ్ళనే టీచర్స్ గా తీసుకుంటారు ఇక్కడ స్కూల్స్ లో. దాని వల్ల  పిల్లల చదువు దెబ్బతిన్నా పెద్దగా పట్టిచ్చుకోరు, ఎందుకంటే పిల్లల రిపోర్ట్ కార్డ్స్ మీద అందంగా మార్కులూ గ్రేడ్లూ చూపించడం చేతిలో పని. పేరెంట్స్ నించి సమస్య రాకుండా అట్నించి కమ్ముకొస్తారన్న మాట. పైగా సిలబస్ అంతా అయినట్లు చూపడం కోసం పిల్లలతో పుంఖాను పుంఖాలుగా నోట్సులు రాయిస్తారు.”

” నాకంతా అయోమయంగా వుంది, ఇలాంటి మోసాన్ని తల్లిదండ్రులు ఎలా సహిస్తున్నారు?”

*   *    *

” మీకీ టార్గెట్ల బాధలుండవు కదా” దేవిక స్వాతి తో అంది టీ బ్రేక్లో .

“మా బాధలు వేరు. మిడ్-డే మీల్ తో సహా నాదే బాధ్యత. మా హెడ్ మాస్టర్ స్కూల్ కి వచ్చేదే తక్కువ.  వచ్చినా ఫుల్ లోడ్ లో వస్తాడు.”

“ఊర్లో ఎవరూ కంప్లెయిన్ చెయ్యరా ?”

” వార్నింగ్ లు ఇచ్చారు, కాకపోతే రిటన్  కంప్లయంట్ ఇచ్చి వాడి “పొట్ట కొట్టటం” ఎందుకులే అని ఊరుకున్నారు”

“ఎంత మంది మీ బడిలో ?”

“ఇరవయ్ ఆరు మంది, అయిదో తరగతి వరకే” చెప్పింది స్వాతి.

“పిల్లలు తక్కువే, అయినా వేరు వేరు క్లాసుల్లో వుంటారు కదా, సిలబస్ ఎట్లా పూర్తి చేస్తారు?” జర్నలిస్ట్ బుద్ధి పోనిచ్చుకోలేదు దేవిక.

“సిలబసా పత్తికట్టా, 3R’s నేర్పిస్తాం, రీడింగ్ రైటింగ్ ఇంకా అరిత్మెటిక్. అన్ని ప్రశ్నలు మీరే అడుగుతున్నారు. మీ బోర్డింగ్ స్కూల్ సంగతేంటి.”

” హ హ.. ప్రశ్నించడం అలవాటయి పోయింది. ప్రొఫెషనల్ హజార్డ్. ”

*  *  *

నందన ఇంటికి వెళ్తూ ఆలోచిస్తోంది, స్వాతీ దేవిక ల సంభాషణ గురించి. అప్పుడప్పుడు తన బడికి వచ్చే జోనాథన్ సర్ గుర్తుకు వచ్చాడు. ఆయన పల్లెటూరిలో గవర్నమెంట్ స్కూల్ లో టీచర్.  వాళ్ళ బడిలో పిల్లలకి ఇంగ్లీష్ నేర్పించడానికి మా దగ్గర కొత్త పద్ధతులేమయినా వుంటాయేమో అని చర్చించడానికి వస్తుంటాడు. వచ్చినప్పుడు తను ట్రైనింగ్ వర్క్ షాప్ లో నేర్చుకున్న కొత్త విషయాలు కూడా మాతో పంచుకుని వెళ్తుంటాడు. తనని వాళ్ళ బడికి ఒకసారి రమ్మని ఆహ్వానించి వెళ్ళాడు కూడా, కుదరనే లేదు. వెళ్ళాలి, ఆ పిల్లలెలా వున్నారో చూసి రావాలి. ఏమో.. ఒక ఆలోచన కూడా వుంది.

తన పిల్లల్ని గవర్నమెంట్ స్కూల్ లో చేరిపిస్తే ఎట్లా వుంటుంది. నిజంగా చిన్న పిల్లలకు కావాల్సినవి 3R’s..ఇంకా బోలెడు స్వేచ్ఛ. లైఫ్ స్కిల్స్ లైఫ్ నించి నేర్చుకోవాలి గాని తను పని చేసే బడిలో మాదిరిగా క్లాసు రూమ్ లో చెప్పగలమా? కానీ ఇక్కడ నా పిల్లలకు స్వాతి లాంటి, జోనాథన్ సర్ టీచర్ దొరకుతారా? ఒకవేళ దొరికినా ఈ కాంపిటీటివ్ ప్రపంచం లో నెగ్గడానికి ఆ చదువు సరిపోతుందా?

స్కూళ్ళ పరిస్థితి ఇలా వుంటే మరి నేటి చురుకయిన యవత అంతా ఎక్కడి నించి వస్తున్నట్టు? వీళ్ళు చదువుకుని పైకోస్తున్నవారా లేక ఈ చదువుల్ని తట్టుకుని, వ్యవస్థని జయించి నిలుస్తున్నవారా?  బిస్కెట్ కోసం పెరిగెత్తి పరమాన్నం కోల్పోతున్నదెవరు?