డా. విజయ బాబు, కోగంటి
నీకువలె నా లోనూ
నిశ్శబ్దంగా విచ్చుకునే సుమ స్వప్నాలున్నై.
నీలో సప్తవర్ణాలు, సజీవ శుకపిక ధ్వానాలు!
నాలో లెక్కకు అందని రంగులు,
అనుక్షణం ఆరి మెరిసే అందని ఆశల మిణుగురులు!
నీలో గభీర సంగీత నాదాలు!
నావి నిరంతర కల్లోలిత నిస్పృహా నిస్సహాయతల
నిట్టూర్పులు,
నిబిడానలపు టుసూరు చిటపటలు!
నీకు మాటి మాటికీ
వసంత రాగాలు, గ్రీష్మాసవాలు,
వర్షస్నానాలు, శరచ్చంద్రికలు,
హేమంత శిశిరాల దాగుడుమూతలు,
రంగురంగుల ఆకుల దుశ్శాలువలు,
పూల కౌగిళ్ళు!
మరి నావో, కోరికల మృగతృష్ణలు,
నిత్య గ్రీష్మాలు,కామోద్రేక వర్షాలు,
పశ్చాత్తాపాల వరద వెల్లువలు,
అడియాసల శిశిరాలు.
నీకు ఎటుచూసినా షడృతువులే
మరి నాకో? నీ ఊహకే అందని చిత్ర ఋతుహేల!
కామం తో మొదలై మాత్సర్యం దాకా!
ఇవికూడా ఎపుడంటే అపుడే, వరసా వావీ లేకుండా, నాకే తెలియ కుండా!
నీవు సృష్టి కూడా తెలిసిన ప్రకృతివి మాత్రమే,
నేను వికృతిని, మనిషిని,
నవ్వే తోడెలును, నవ్వలేని రాబందును కూడా.
అండజ, బిడజ తిర్యకులన్నీ నీలో విడివిడిగా నైతే
అన్నీ నాలో కలివిడిగా!
నేను అరాచకాన్ని, అవకాశవాదాన్ని కూడా!
నేనో భయచరాన్ని, అభయ చరాన్ని,
అర్ధం మారిన ‘ఉభయ’ చరాన్ని కూడా!
అందుకే, నా2హం త్వమేవ!
*
తాజా కామెంట్లు