మీడియాలో మేలుకొలుపు!

 

‘ఒకసారి కలుద్దాం…ఛానల్ కి రండి.’ అంటే వెళ్లాను. వెళ్లి ఎదురుగా కూర్చోగానే, substance లేని స్వీట్ నథింగ్స్, purpose లేని ఫార్మాలిటీలు లేకుండా, సూటిగా సుత్తిలేకుండా,”మీ రైటింగ్ లో జర్నలిస్టిక్ స్టైల్ ఉంది. ఫిల్మ్ అనాలిస్ లో డెప్త్ ఉంది. ఫుల్ టైమ్ జర్నలిజం కెరీర్ గురించి ఎందుకు ఆలోచించలేదు?” అని ఒక న్యూస్ చానల్ CEO అడిగితే ఎంచెప్పాలో తేలిక ఒక పిచినవ్వు నవ్వి ఒక పాజ్ తీసుకున్నాను.

అడిగింది అరుణ్ సాగర్. ఆ పిచ్చి నవ్వు నాదే.

కాస్సేపు ఆలోచించి చెప్పాను. ‘జర్నలిజంకన్నా ఫిక్షన్ నాకు ఇష్టం. అది pursue చేసే luxury కూడా లేకపోతే NGO సెక్టర్ లో ఇన్నాళ్లూ పనిచేసి ఇప్పుడే సినిమాల్లో ఫుల్ టైమ్ అనుకుని వచ్చాను. కాబట్టి కొన్నాళ్ళు ఈ ట్రయల్స్ లో ఉంటాను.” అని కాస్త confidant గా చెప్పేసాను. సరే…ఫేస్ బుక్ లో రాసే ఫిల్మ్ రివ్యూస్ మా ఛానెల్ లో చెప్పొచుగా అని డైరెక్ట్ ప్రశ్న సంధించారు. కాదనడానికి పెద్ద కారణం కనిపించలేదు. కాకపొతే, కుండ పగలగొట్టినట్టు చాలా సార్లు. చెంపపెట్టు లా మరికొన్ని సార్లు ఉండే నా రివ్యూల వల్ల చానల్ ఆదాయానికి గండిపడే అవకాశంతో పాటూ సినిమా పరిశ్రమతో అనవసరపు సమస్య ఛానెల్ కి వస్తుందేమో అనే డౌట్ వచ్చి అడిగేసాను. దానికి అరుణ్ సాగర్ చెప్పిన సమాధానం నాకు ఇప్పటికీ గురుతుంది.”అనుకున్నది చెప్పే సిన్సియారిటీ నీకు ఉంటే, దాన్ని అక్షరం పొల్లుపోకుండా ఎయిర్ చెయ్యగలిగే నిబద్దత నాకుంది. ఇష్టముంటే ఈవారం నుంచీ మొదలెట్టొచ్చు.”

mahesh

గుండెల మీద చెయ్యేసుకుని ఇలాంటి నిబద్దత గురించి మాట్లాడగలిగేవాళ్ళు మొత్తం పాత్రికేయరంగంలో ఎంత మంది ఉన్నారో లెక్కెంచితే పదివేళ్ళు దాటవు. అంత అరుదైన వ్యక్తి అరుణ్ సాగర్. మా పరిచయం పాతదే అయినా, స్నేహం మాత్రం ఫేస్ బుక్ లో నేను యాక్టివ్ అయ్యాక మాత్రమే అని చెప్పొచ్చు. 10Tv లో నా రివ్యూలు మొదలయ్యాక ఎన్ని ఒత్తిళ్ళు వచ్చాయో నాకు తెలుసు. అయినా, తను మారలేదు. మాటతప్పలేదు. ఆరంభంలో ఒకటన్నారు, నేషనల్ మీడియాలో రాజీవ్ మసంద్, నిరుపమ చోప్రా స్థాయిలో మంచి ఫిల్మ్ రివ్యూస్ చెప్పేవాళ్ళు తెలుగులో లేరు. ప్రింట్ మీడియాలో అక్కడక్కడా బాగారాసేవాళ్ళు ఉన్నా, టివిలో ఆ లోటు సుస్పష్టంగా తెలుస్తుంది.ఆ లోటు భర్తీ చెయ్యగలిగితే, నీకున్న సినిమా ప్రేమ రివ్యూలలోనూ కనిపిస్తే ష్యుర్ గా ప్రోగ్రామ్ సక్సెస్ అవుతుంది అని. నేను ఏ సినిమా రివ్యూ చెప్పాలనుకున్నా, ఈ మాటలే గుర్తుపెట్టుకుంటాను.

మొదటిసారి రివ్యూ చెప్పడానికి టివి ముందుకు వచ్చినప్పుడు నాకు బాగా గుర్తు, అరుణ్ సాగర్ నాకు ధైర్యం ఇవ్వడానికి స్టుడియో ఫ్లోర్ కి వచ్చారు. నాపైన ప్రత్యేక శ్రద్ద తీసుకుంటుంటే, ఫ్లోర్ లో ఉన్నవాళ్ళకి బహుశా విచిత్రం అనిపించిందేమో. దానితోపాటూ నేనేవరో స్పెషల్ అనే ఫీలింగ్ వచ్చి గౌరవించడమూ మొదలెట్టారు. నాకు మోరల్ సపోర్టుతో పాటూ అన్యాపదేశంగా వాళ్ళ స్టాఫ్ కి నాపైన గౌరవం కలిగించడం కూడా ఒక మానవతావాది మ్యానేజ్మెంట్ టెక్నిక్ అనే అనుకోవాలి. ఆవిధంగా నన్నొక “ప్రముఖ ఫిల్మ్ రివ్యూయర్”ని చేసిన క్రెడిట్ అరుణ్ సాగర్ దే. కొత్త జర్నలిస్టుల అక్షరాలు దిద్దటం నుంచీ ఆలోచనల్ని సరిదిద్దడంవరకూ చెయ్యగలిగిన ాతికొద్దిమంది ఎడిటర్లలో అరుణ్ సాగర్ ఉన్నారు కాబట్టే సగానికి పైగా న్యూ-ఏజ్ జర్నలిస్టులు అతన్ని గురువుగా భావిస్తారు. అలాంటి గురువు నా హితుడు స్నేహితుడు టెలివిజన్ కెరీర్ కి బాటలు వేసిన సారధి అవ్వడం నా అదృష్టం.

అరుణ్ సాగర్ వచనం, కవిత్వం, శైలి, ఐడియాలజీ అన్నీ నాకిష్టం. వ్యక్తిగా తను చూపే స్నేహం, ప్రేమ అత్యంత ప్రీతిపాత్రం. కలిసి ఆలోచనల్ని పంచుకునే అవకాశం, కలిసి ప్రయాణాలు చెయ్యగలిగిన సహవాసం అన్నీ అద్భుతమైన అనుభవాలు.  ’మేల్ కొలుపు’ చదివాక నేను రాసిన సమీక్ష చదివి ఎంతో ఆనందంతో నన్ను దగ్గర తీసుకుని, ’ఒక కొత్త తరానికి మళ్ళీ నా పుస్తకాన్ని పరిచయం చేశారు’. అన్నదగ్గరనుంచీ, మొన్నటికి మొన్న ఖమ్మంలో తన పుస్తకం ‘మ్యూజిక్ డైస్’ ఆవిష్కరణకు నన్ను తనతో తీసుకెళ్ళినదగ్గరి వరకూ ఎన్నో మధురమైన, ఆలోచనాపూరితమైన, insightful క్షణాలు.

చనిపోయారనే వార్త తెలియగానే, అర్థమవడానికి కొన్ని నిమిషాలు పట్టింది. ఇప్పటికీ ఇంకా ఆ నిజాన్ని నా మనసు జీర్ణించుకోలేదు. ఆ కఠోర సత్యాన్ని ఇప్పట్లో అంగీకరించలేను కూడా. అందుకే తన ఆత్మలేని శరీరాన్ని చూడటానికి నేను వెళ్ళలేదు. జ్ఙాపకాలలో మిగులున్న అరుణ్ సాగర్ మాత్రమే నాకు కావాలి. తను నిర్జీవంగా ఉన్న దృశ్యాలు నా కళ్ళ ముందు ఎప్పటికీ రాకూడదు. He will live on in my memory and thoughts.

కొత్త అస్తిత్వాల వాయిస్ చైతన్య కథలు!

 

-కత్తి మహేష్ 

దృక్కోణాలు వాదాలుగా మారి, వాదాలు అస్తిత్వాలుగా ఎదిగి, అస్తిత్వవాదాలు దృక్పధాలుగా స్థిరపడుతున్నాయని కొందరు, డిఫ్యూజ్ అయ్యాయని మరికొందరు అనుకుంటున్న తరుణంలో, తెలుగు కథలో కొన్ని కొత్త గొంతుకలు వినిపిస్తున్నాయి. సామాజిక స్పృహ. అస్తిత్వాల చైతన్యం. ఉద్యమాల స్ఫూర్తితో పాటూ జీవితాన్ని నిశితంగా తరచిచూసే దృష్టితోపాటూ భావుకత తాలూకు ‘టింజ్ ‘ ని కోల్పోకుండా వాక్యాలతో అనుభవాలని, ఆలోచనలని, భావాలనీ కథలుగా విస్తరించి వినిపించే వాయిస్ చైతన్య పింగళిది.

“మనసులో వెన్నెల” తన మొదటి కథా సంకలనం. ఏడు కథల సమాహారం. తనమాటల్లోనే చెప్పాలంటే, ‘ఇంధ్రధనస్సులోని ఏడు రంగుల్లా’ ఏడు కథలు. అన్నీ స్త్రీల కథలే. ఒకటి స్త్రీ మనసుకలిగిన థర్డ్ జెండర్ కథ. ఆధునిక పట్టణాలనుంచీ, అధోలోకాల జీవితాలవరకూ. పల్లెల్లో రైతు కుటుంబాల కష్టాలనుంచీ కన్నతల్లి హృదయంవరకూ ఒక విస్తృతమైన రేంజ్ కలిగిన సంకలనం ఇది.

మార్పుకోసం ఉద్యమాలో, విప్లవాలో అవసరం లేదు. ఒక చిన్న నిరసన చర్య చాలు. సాంత్వన కలిగించే మాట చాలు. మద్దత్తు తెలిపే సూచన చాలు. నమ్మకం కలిగించే శరీర భాష చాలని చెప్పే కథ “ఆశ”. ఒక చిన్న నాటి ఙ్జాపకం రేకెత్తించిన ఆలోచనలు. అప్పట్లో అవగాహన లేక చెయ్యలేకపోయిన పనిని, అలాంటి మరో పరిస్థితికి స్పందించడం ద్వారా పరిహారంగా చెయ్యడం ఈ కథలోని మూలం. రిగ్రెట్ నుంచీ రిడమ్షన్ వరకూ జరిగే ఒక పర్సనల్ ఎమోషనల్ జర్నీకన్నా విప్లవం మరొకటి అవసరం లేదు. ముఖ్యంగా ముగింపువాక్యంలోని హోప్…ఈ కథకి ప్రాణవాయువు.

ఒక ఆత్మహత్య చేసుకున్న రైతు వితంతువు తన పిల్లల భవిష్యత్తుకోసం తీసుకునే నిర్ణయం కథ “గౌరవం”. రైతే రాజ్యానికి వెన్నెముక. అన్నదాత రైతన్న. రైతే రాజు లాంటి రొమాంటిసిజం వెనకున్న హార్డ్ కోర్ నిజాన్ని ఎత్తిచూపే కథ ఇది. కొడుకు రైతు కాకూడదనుకుని మనసారా కోరుకుని ప్రార్థించే రైతు ఒక నిజం. రైతు గొప్పతనం గురించి గ్లోరిఫైడ్ మాటలు చెబుతూ, రైతుల ఆత్మహత్యలు జరుగుతుంటే కూడా పట్టించుకోని సమాజంలో మనం భాగమవడమూ ఒక పచ్చి నిజం. ఈ నిజాల్ని అంతే మ్యాటర్ ఆఫ్ ఫ్యాక్ట్ గా చెబుతూనే ఒక షాకింగ్ ముగింపుతో మన చెంప చెళ్ళుమనిపించే కథ ఇది. కొసమెరుపుగా ఒక సెటైర్ చురుక్కుమనేలా తగిలించే కథ ఇది.

mahesh

కేవలం ఉదయిస్తున్న సూర్యుడిని చూడటానికి పొద్దున్నే లేచే భావుకత. మగ తోడు లేకున్నా జీవితంలో స్థిరత్వాన్ని నింపుకున్న వ్యక్తిత్వం. బలహీనమైనవాళ్ళకి ఇన్సెక్యూరిటీని, పరిచయమున్నవాళ్ళకు స్ఫూర్తిని కలిగించే జీవితం చాలా తక్కువ మందికి ఉంటుంది. అలాంటి రేర్ స్త్రీ కథ “తనదే ఆకాశం ” ఈ సంకలనంలో ఇది నా ఫేవరెట్ కథ. ఫెమినిజం మీద అపోహలని థియరిటికల్ సమాధానంతో కాకుండా ఆచరణయోగ్యమైన చిట్కాగా మలిచిన తీరు ఈ కథలో ‘టేక్ హోం మెసేజ్’ లా అనిపిస్తుంది. ప్రేమ- ఆరాధనల్ని, ముద్దు లాంటి భౌతిక ప్రేమ చర్యల్ని సెక్సువల్ కోణం నుంచి మాత్రమే చూసేవాళ్ళకి మరో పార్శ్వాన్ని సేం సెక్స్ అభిమానపు ఎక్స్ ప్రెషన్ గా క్యాజువల్ గా రాయడం రిఫ్రెషింగ్ గా అనిపిస్తుంది.

మతం మారినా కులం వీడని సమాజంలో, ప్రోగ్రెసివ్ థాట్స్ కలిగున్నామని చెప్పుకునేవాళ్ళ రిగ్రెసివ్ మనస్తత్వాల కథ “నామాలు”.  ఒక దళిత స్త్రీ, శ్రీవైష్ణవ సాంప్రదాయం ఉన్న ఇంట్లో అనుభవించే వివక్ష, హింస ఈ కథ నేపధ్యం. ఒక స్త్రీగా, ఒక దళిత స్త్రీగా రెండురకాలుగానూ వివక్ష అనుభవించడం కథ విసృతిని పెంచగలిగిందిగానీ, ఘాఢతని కుదించిందనిపిస్తుంది. ఇంతవరకూ తెలుగు కథలో రాని ఒక కోణం, ఒక నేపధ్యం ఆవిష్కరించడం ఈ కథను ఇంపార్టెంట్ కథగా మిగులుస్తుంది.

పని ఒత్తిడి – కుటుంబ భారం రెండూ వర్కింగ్ ఉమన్ చేసే క్రిటికల్ బ్యాలెన్సింగ్ యాక్ట్ కి రెండువైపులు. అలాంటి ఒక లేడీ లెక్కల టీచర్ సమస్యని, అందరికీ అర్థమయ్యేలా లెక్కల పజిల్స్ తో చెప్పే ప్రిన్సిపల్ కథ “జీవితపు లెక్కలు”. కథలోని పాత్రల్లాగే ఎటువెళుతోందో తెలీకుండా కథ మొదలైనా, చివరికి విషయం అర్థమయ్యి మనమూ ఎంపతీ చూపించడంతో కథ ఉద్దేశం నెరవేరుతుంది. కానీ, చాలా వరకు నీతి కథల్లొ చేసే ‘లాస్ట్ పేరా లెక్చర్” ఈ కథలోనూ కనిపించి కథ కాస్త చిన్నబుచ్చుతుంది.

chaitanya1

మెరిటల్ రేప్ మన సమాజంలో ఎంత సాధారణమో చెబుతూనే, ఎంత సీరియస్ విషయమో తెలియజెప్పే కథ “ఏమో”. అందమైన అనుభూతి, ఇష్తంలేని ‘పని ‘ గా, అసహ్యమైన అనుభవంగా ఎలా మారుతుందో సజెస్ట్ చేస్తూ, సమాధానం లేని ప్రశ్నగా వదిలేసి, మన ముందు పెద్ద ప్రశ్నని లేవనెత్తే కథ ఇది. శైలి, శిల్పం పరంగా కథలో చెప్పుకోవడానికి ఏమీ లేకపోయినా, లేవనెత్తిన అంశం కారణంగా ఈ కథ గుర్తుండిపోతుంది.

మగ శరీరంలో ట్రాప్ అయిన ఒక స్త్రీ మనస్కుడి కథ “నేనూ ఆడదాన్నే”. విటుల కోసం వెయిట్ చేస్తున్న ఒక హిజ్రా వేశ్య దగ్గర మొదలైన కథ, ఒక లైఫ్ స్కెచ్ ని ఆవిష్కరిస్తుంది. ఎందరో థర్డ్ జెండర్ జీవితాల్ని, వాళ్ళ విఫల ప్రేమల్ని, అర్థవంతంగా కాకుండా ఆగిపోతున్న జీవితాల్ని గుర్తుతెస్తుంది. ఒక హిస్టారికల్ డాక్యుమెంట్ గా రికార్డ్ చేస్తుంది. అందుకే ఈ కథ ముఖ్యం.

“పచ్చగోళీ” కథ ఒక మాతృహృదయపు ప్రేమ, ఆతృత, ఆదరణ, నిరాదరణ కథ. నిరాదరణకు గురైనా నిరంతరం ప్రేమించే తల్లి కథ. బిడ్డల సుఖం కోసం, తన దుఖాన్ని దిగమింగుకునే సహజమైన బాధకథ. కథ చదివాక మనసు బరువెక్కక మానదు.

కథా రచయిత్రిగా ఇవన్నీ దాదాపు మొదటి ప్రయత్నాలే కాబట్టి క్రాఫ్ట్ పరమైన సమస్యలు. అప్పుడప్పుడూ ఫోకస్ కోల్పోయే కథనరీతులు. శైలి పరంగా ఇంకా రాని పరిణితి. శిల్పంపరంగా ఉన్న లోటుపాట్లూ భూతద్దంతో చూస్తే చాలా కనిపించినా, కథల్లోని విషయవస్తువుల బలం, ఎప్పుడూ వినని, ఎక్స్ ప్లోర్ చెయ్యని కోణాల ఆవిష్కరణ ఈ కథల్ని నోటిస్ చేసేలా చేస్తాయి. కొన్నింటిని చర్చించేలా, మరికొన్నింటిని పదిలంగా జ్ఞాపకం ఉంచుకునేలా చేస్తాయి.

ఇలాంటి డైవర్సిఫైడ్ గొంతుక అవసరం. ఇలాంటి కథలు అవసరం.

*

 

సినిమా “కేవలం” సినిమా కాదు!

 

కత్తి మహేష్ 

 

“పాప్యులర్ సినిమా మనకు ఒక కల. సమాజం, ప్రజలు తమలో అంతర్గతంగా ఉన్న కోరికలను, ఆశలను వెండితెరమీద చూసుకుని ఆనందించే సాధనం. ప్రస్తుతం వస్తున్న సినిమాలు కొన్ని చూస్తుంటే, మనం కంటున్న కలలు ఇంత దారుణమా అనిపించకమానదు” అన్నారు ప్రముఖ బాలీవుడ్ రైటర్, లిరిసిస్ట్ జావేద్ అఖ్తర్.

“సినిమాను సినిమాగానే చూడాలి” అనే చాలా మంది నినాదం ఈ కలల సినిమా గురించే. కలని కలలాగే చూడండి, నిజానితో పోల్చుకుని బాధపడటమో, అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించడమో వృధా అనేది వీళ్ళ భావన కావొచ్చు. నిజంగా కలలని పట్టించుకోకూడదా ! మరి కలల రాకుమారుళ్ళని ఆరాధించడం ఎందుకు? కలలో వచ్చే రాకుమార్తెల కోసం గుళ్ళూగోపురాలూ కట్టేంత అభిమానం ఎందుకు? ఈ కలల లెక్కల్ని, గొప్పతనాల్ని, కష్టాన్నీ జాతి గౌరవానికీ లంకె పెట్టడం ఎందుకూ? అని అడిగితే మాత్రం ఈ కలల బేహారుల దగ్గర సమాధానం ఉండదు.

నిజంగా సినిమా ఒక చీకటిగదిలో సామూహికంగా కనే కలగా మాత్రమే తీసిపారేయదగ్గదైతే, ఎప్పుడో  అది తన ప్రాముఖ్యతని కోల్పోయేది. ఇంతటి స్థానాన్ని సంపాదించేదే కాదు. ముఖ్యంగా ఒక సినిమా నటుడిని నాయకుడిని చేసిన సమాజం, మరో సినిమా నటుడు నేతగా మారితే ఆశగా చూసిన సమాజం, ఇంకో నటుడు కేవలం ప్రశ్నించడానికి వచ్చాననే సరికీ సపోర్టు చేసిన పార్టీకి పట్టంకట్టిన సమాజంలో సినిమా కేవలం కలమాత్రమే, దానికీ సమాజానికీ అస్సలు సంబంధం లేదు అంటే ఎట్లా ఒప్పుకునేది?  బాహుబలి సినిమా తెలుగు జాతికి గర్వకారణమనే నోటితోనే, అందులోని సెక్సిస్ట్ దృక్కోణాన్ని తెగనాడితే దానికి సమాధానంగా సినిమాని సినిమాగా చూడమని జవాబు వస్తే ఎట్లా ఊరుకునేది? శంకరాభరణం సినిమా గురించి ప్రవచనాలు చెప్పుకుంటున్న తరుణంలో, అదొక భ్రాహ్మణికల్ ఆధిపత్య భావజాలానికి చిహ్నమని చెబితే భరించలేని పరిస్థితి ఎందుకొస్తోందో ఆలోచించాల్సిందే !

 

అందుకే సినిమా ఎవరికి సినిమా మాత్రమే అనే ప్రశ్న అత్యవసరం. సినిమాని కేవలం సినిమాగా మాత్రమే చూడండి అనే భావజాలం వెనకున్న కుట్రలు అర్థం చేసుకోవడమూ అంతే అవసరం.

అంతకన్నా ముందు, సినిమా కల మాత్రమే కాకపోతే మరేమిటి? కేవలం కల అయినంత మాత్రానా అది అర్థరహితమా? అనేవాటికి సమాధానాలు తెలుసుకోవాలి. ” “It (cinema) doesn’t give you what you desire – it tells you how to desire.”” అంటాడు ప్రముఖ తత్వవేత్త స్లావో జిజాక్. అంటే సినిమా కేవలం మనం కనే కల కాదు. మనం ఎలాంటి కలలు కనాలో చెప్పే వాహిక. మరి ఈ కలలు ఎలా ఉండాలో ఎవరు నిర్ధారిస్తున్నారు? వాళ్ళకి నేపధ్యం ఉందా? అజెండా ఉండకుండా ఉంటుందా? అన్నదగ్గర అసలు సమస్య మొదలౌతుంది. అందుకోసం కొంత చరిత్ర తెలుసుకోవడం అవసరం.

Sankarabharanam

సినిమా అనేది అన్ని కళల సమాహారమే అయినా, వీటన్నిటినీ సమీకరించడానికి కావలసిన ముఖ్య సాధనం డబ్బు. సినిమా పుట్టినదగ్గరనుంచీ ఇప్పటివరకూ అదనపు సంపత్తి (ఎక్సెస్ క్యాపిటల్) ఉన్న వర్గం పోషించిన కాస్టీ కళ సినిమా. మూకీ నుంచీ టాకీ వచ్చిన మొదట్లో అప్పటికే పాప్యులర్ అయిన పద్యనాటకాలని సినిమాలుగా మలిచినా, ఎప్పుడైతే సాంఘికాలు తెరకెక్కడం మొదలయ్యాయో అప్పటి నుంచీ రాజకీయాలూ సినిమాలో భాగం అవ్వడం సహజమయ్యింది. సంఘం గురించి, సమాజం గురించి కథ చెప్పాలంటే కొన్ని నిజాల్ని చెప్పాలి, సమస్యల్ని విప్పాలి, పరిస్థితుల్ని విష్లేషించి కథాంశాలుగా మలచాలి. మరీ ముఖ్యంగా ప్రాంతీయ సామాజిక రాజకియ స్ఫ్రుహలేకపోతే అర్థవంతమైన సినిమా తయరయ్యేది కాదు, జనరంజకం అయ్యేదీ కాదు. నెహ్రూ మార్క్ దేశభక్తి నుంచీ, ప్రజానాట్య మండలి మార్కు విప్లవాల వరకూ అన్నీ సినిమా సబ్జెక్ట్లే అయ్యాయి. అప్పట్లో సినిమాని సినిమాగా మాత్రమే చూడండి అనే నినాదం కనిపించదు.

సామాజిక స్పృహ అనే వేరే ఆయుధం అప్పట్లో చాలా పాప్యులర్. సినిమాకి సామజిక బాధ్యత ఉంది అంటూనే విజయవంతంగా వాళ్ల వాళ్ల అజెండాల్ని అమలు పర్చుకున్న సమయం అది. అందుకే క్యాపిటలిస్ట్ రామోజీరావు “ప్రతిఘటన” తీసినా జై అన్నాం, పక్కా బిజినెస్ మ్యాన్ రామానాయుడు “ముందడుగు” అన్నా, మంచి సినిమా అనుకున్నాం. అభ్యుదయం పేరుతో హైదవం మార్కు కులాంతర వివాహం ‘సప్తపది ‘ ని కళ్ళకద్దుకున్నాం.  ఏది సేలబుల్లో అది తీశారు అనడం కన్నా, సమాజంలో చైతన్యం తీసుకురావడానికి ఇలాంటి సినిమాలు వచ్చాయని నమ్మాము. అందులో కొంత వరకూ నిజం ఉంది కూడా. మరీ బాహాటంగా కుల అజెండాలు, రాజకీయ ప్రాధాన్యతలు లేని కాలం అది. ఒకవేళ ఉన్నా, సామజిక బాధ్యత అనే వెసులు బాటు ధోరణి కొంత ఉండటం గుడ్డిలో మెల్ల.

లిబరలైజేషన్, ప్రైవెటైజేషన్,గ్లోబలైజేషన్ మొదలయ్యాక వినోదం అందించే రంగాలైన సినిమాలలో, టీవీల్లో మార్కెట్ భావజాల వ్యాప్తికి తగ్గ అన్ని హంగులూ కల్పించారు. నిర్థిష్టమైన విలువలు లేవంటూనే కంజ్యూమరిజాన్ని పెంపొందించే విలువల్ని రంగరించడం మొదలెట్టారు. డబ్బు, అధికారం, ఆధునిక లైఫ్ స్టైల్ మాత్రమే పరమావధి అవ్వాలంటే చూపించే కలలు మారాలి. ఏ కలలు కనాలో నేర్పే సాధనాల నైపుణ్యం పెరగాలి. జాతీయ స్థాయిలో, ముఖ్యంగా హిందీ సినిమాలో జరిగిన గణనీయమైన మార్పు చూసుకుంటే ఎంత పద్దతిగా ఎన్నారై కలలు, అర్బన్ కథలుగా మారాయో అర్థమైపోతుంది. కానీ సామాజిక స్పృహ, రాజకీయ పరిఙ్జానం, దైనందిక సమాజంలో అస్తిత్వాల ప్రమేయం బలంగా ఉన్న స్థానిక ప్రాంతీయ సినిమాలలో కేవలం కలల్లో మార్పు వస్తే సరిపోదు, కలల్ని ప్రశ్నించలేనంతగా మభ్యపెట్టాలి.

ప్రపంచీకరణ తొంభై దశకంలో మొదలైనా అది స్థిరపడి, కలల్ని శాసించే రంగంలో వేళ్ళూను కోవడానికి పది సంవత్సరాలు పట్టిందనే అనుకోవాలి. కొంత అయోమయ స్థితి, ఏ కథలు చెప్పాలో అర్థంకాని స్థితి నుంచీ భాషా ఫర్మాట్, ఢీ-రెడీ ఫార్మేట్, ఎస్కేపిస్టు ప్రేమకథల ఫార్మేట్ అనే మూడు అత్యుత్తమ భ్రమల మూసల్ని ఆలంబనగా చేసుకుని కొత్త అజెండాని ‘తెర మీదకి ‘ తెచ్చారు.

 

బాషా నుంచీ బాహుబలి వరకూ మనకు చెప్పే సూపర్ హీరో కథ ఒకటే. సామాన్యుల్లో సామాన్యుడిగా బ్రతికే ఒక గొప్పోడు రాజు అని తెలియడం. ఆ రాజు నేపధ్యంలో ఎంత గొప్పగా తన ప్రజల్ని చూసుకునేవాడో చూపించి, చివరికి విలన్ను జయించి మళ్ళీ రాజవడం. చాలా వరకూ విలన్లు కూడా దాయాదులో, బందువులో లేక వైరి వర్గం ఫ్యాక్షన్ వాళ్ళో ఉంటారు. అత్యంత మామూలుగా కనిపించే ఈ కథలో మార్కెట్ ఎకానమీని శాసించే కుట్ర ఏముంది అనేది ఎవరూ ప్రశ్నించని విషయం. అదే ఈ ఫార్ములా సక్సెస్. ‘రెడ్డి ‘, ‘నాయుడు ‘, ‘చౌదరి ‘ అంటూ నాయకులకి పేర్లు పెట్టినా మనం కలనే చూస్తాంగానీ, ఆ కలల ఔచిత్యాన్ని ప్రశ్నించం. అధికార కులాలే నాయకులు, మిగతావాళ్ళు బానిసలు అనే రీడింగ్ ఎక్కడ ఈ సినిమాల్ని అర్థం చేసుకోవడంలో వాడేస్తారో అనే ఖంగారులో ఒక కొత్త నినాదం పుట్టీంది. అదే…”సినిమాని సినిమాగా చూడండి” అని.

Bahubali-Posters-Prabhas-Bahubali-Posters

ఢీ-రెఢీ ఫార్ములాది మరో తీరు. సోకాల్డ్ దుర్మార్గులైన జోకర్ విలన్లను, తన (అతి)తెలివితేటలతో ముప్పతిప్పలూ పెట్టి మోసం చేసి, దొరక్కుండా తప్పించుకుని గెలిచే ఘరానా మోసగాడు హీరో. కుర్ర విలన్ ఏ హీరోయిన్ను సిన్సియర్గా మోహిస్తాడో, అదే హీరోయిన్ను హీరో బలవంతంగా ప్రేమిస్తాడు. ఇక్కడ హీరో ఎవరు, విలన్ ఎవరు అనే విషయం నటులు నిర్దేశిస్తారేగానీ పాత్రలు, వాటి ఔచిత్యాలూ కాదు. హీరో రాం స్థానంలో విలన్ సోనూ సూద్ ని, సోనూ సూద్ స్థానంలో రాం ని వేసి చూసుకోండి. అప్పుడు మీరు విలన్ను ఎక్కువగా ప్రేమిస్తారు. హీరోని అంతకంత ద్వేషిస్తారు. మరి దీని ప్రభావం సమాజం మీద, జనాల ఆలోచనల మీదా లేవంటారా?!? రేవంత్ రెడ్డి తొడకొట్టి జైలుకెళ్ళినా, ఘన స్వాగతంతో మనం జైలు బయట స్వాగతిస్తున్నామంటే ఎంతగా హీరో అయిన విలన్ కి అలవాటుపడిపోయామో తెలియడం లేదా ! అందుకే, మనం సినిమాని సినిమాగా చూడాలి. కదా !

ఇక ప్రేమ కథలు. స్త్రీ స్వేచ్చ పెరుగుతున్న సమాజంలో, అమ్మాయిలు దొరకని అబ్బాయిల ఇన్సెక్యూరిటీలను, డీవియంట్ ప్రవర్తనను హీరోయిజంగా చూపితే దానికుండే కరెన్సీ ఎక్కువ. ఎందుకంటే, మెజారిటీ అబ్బాయిలు ఆ బ్రాకెట్లోనే ఉంటారు కాబట్టి. థియేటర్లలో సామూహికంగా కుతి తీర్చుకోవడానికో, వాయొలెన్సును, స్టాకింగుని, టీజింగుని పాఠాలుగా నేర్చుకుని ప్రేమించకపోతే అమ్మాయిల మీద యాసిడ్లు పొయ్యడానికో సినిమాల్ని సినిమాలుగా చూడాలి.

ఇలా ఒక్కో సామాజిక వర్గాన్ని తనదైన మత్తులో జోగేలా చేస్తూ, తమ మార్కెట్ అజెండాల్ని ఇంప్లిమెంట్ చేసుకుంటూ వెల్తున్న  సినిమాని సినిమాగా ఎలా చూడాలి? ఎందుకు చూడాలి?
సినిమా ఒక కళ, దానికొక సామాజిక బాధ్యత ఉంది అనేది ఒక పద్దతి ప్రకారం బూతు అయిపోయిన చోట, నిజమే సినిమాని సినిమాగా మాత్రమే చూడాలి.
మరి వీళ్ళే సినిమాని కళామతల్లి అంటారెందుకు. కళామతల్లి అంటే కళల తల్లి కాదు. కళలలో ‘మతల్లి” అంటే ఉత్కృష్టమైనది అని. అంటే అత్యంత గొప్ప కళ అని. ఈ భ్రమలెందుకు మళ్ళీ !

సామాజిక ప్రయోజనత్వాన్ని, బాధ్యతని, అస్తిత్వ ప్రకటనల భాగస్వామ్యాన్నీ ఎంత పకడ్బందీగా సినిమాలో లేకుండా చేసి అధికారానికీ, మార్కెట్ కూ కొమ్ముకాస్తున్నాయో అంతే పకడ్బందీగా “తూచ్ సినిమా ఈజ్ ఓన్లీ సిమా ఎహే ” అనే నినాదాన్నీ బలపరుస్తున్నాయి. సినిమాని సీరియస్గా తీసుకుని ప్రశ్నంచడం మొదలుపెడితే జనాలని కలలు అనే భ్రమల్లో ముంచి ఉంచడం కష్టం. తమ అజెండాల్ని కొనసాగించడం కష్టం. కొందరు కాన్షియస్గా, మరికొందరు సబ్-కాన్షియస్గా ఈ కుట్రలో భాగమైపోతూ, ఎలా ఉన్నా సినిమాకు జై కొడతాం, సినిమా అవలక్షణాలను కూడా నెత్తికెత్తుకుని ఊరేగతాం అని పూనకం పూనుతుంటే, వాళ్లని ఒక్క చెపదెబ్బ కొట్టి “ఇంతగా ఫీలైపోతున్నావంటే సినిమాని సినిమాలాగా మీరూ చూడటం లేదురా బాబూ!” అని చెప్పాలనిపిస్తుంది. తేడా అంతా మనలో ఎవరికీ సినిమా సినిమా మాత్రమే కాదు అని తెలుసుకోకపోవడం వల్ల వస్తోంది.

సినిమా సినిమా మాత్రమే కాదు. అదొక అవిభాజ్య సామాజిక కళ అని నమ్మి దాన్ని సీరియస్గా తీసుకోకపోతే మన సామాజిక పతనానికి అది బలమైన సాధనంగా మాత్రమే ఉపయోగపడుతుంది.

*

ఒక “బర్నింగ్ స్టార్” పుట్టిన వేళా..విశేషం!

unnamed
ఓపన్ చేస్తే…
04-04-2014

ఉదయం 10 గంటలు

ప్రసాద్ ఐమాక్స్ థియేటర్

స్క్రీన్ నెంబర్ -3

సినిమా మొదలయ్యింది….

తెరమీద ఒక కొత్త హీరో “బర్నింగ్ స్టార్” అంటూ ప్రత్యక్షమయ్యాడు. ప్రేక్షకుల్లో కోలాహల. ఒక్కసారిగా “జై సంపూ…జైజై సంపూ” అనే నినాదాలు. మల్టిప్లెక్స్ థియేటర్ మాస్ థియేటర్ అయ్యింది. పంచ్ పంచ్ కీ ఈలలు. ఫీట్ ఫీట్ కీ గోలలు. డైలాగ్ కి కౌంటర్ డైలాగులు. యాక్షన్ కి విపరీతమైన రియాక్షన్లు.

నేను థియేటర్లో వెనక నిల్చున్నాను. నేను వింటున్నది, చూస్తున్నది నిజమోకాదో అనే ఒక సందేహం. నవ్వాలో ఆనందించాలో ఇంకా తెలీని సందిగ్ధ పరిస్థితి. బయటికి వచ్చాను. అక్కడ స్టీవెన్ శంకర్ అలియార్ సాయి రాజేష్ నిల్చుని ఉన్నాడు. మొదట అడిగిన ప్రశ్న “థియేటర్లో మనవాళ్ళు ఎంత మంది ఉన్నారు?” ‘రెండు వరుసలు’అని ఒకరి సమాధానం. “గోలచేస్తోంది మనవాళ్ళేనా? ” అనేది రెండో ప్రశ్న. “కాదు. మనవాళ్ళు సైలెంటుగా కూర్చుని విచిత్రాన్ని చూస్తున్నారు. ఎవరో కాలేజి స్టూడెంట్స్ లాగున్నారు. వాళ్ళు సంపూ ఫ్యాన్స్ అంట.” అని మరో వైపు నుంచీ సమాధానం. స్టీవెన్ శంకర్ కళ్ళు మూసుకున్నాడు. కళ్ళు మూసుకున్నా, తన రెప్పల వెనకదాగున్న కళ్ళలో ఒక కలను సాకారం చేసిన ఆనందం అందరం అనుభవించాం.

సెకండాఫ్ మొదలయ్యింది. అప్పటికి థియేటర్ యాజమాన్యం ఈ అరుపులూ కేకలకు భయపడి ఆ స్క్రీన్ దగ్గరికి వచ్చి ఏంజరుగుతుందో చూస్తున్నారు. సినిమాలోని కీలకఘట్టం. ఇక సినిమా అయిపోయిందేమో అని కొందరి లేస్తుంటే “ఇంకా ఉంది కూర్చోండి” అని మావాళ్ళు కొందరిని కూర్చోబెట్టడం కనిపిస్తోంది. తెరమీద ఒక మ్యాజిక్ జరిగింది. థియేటర్లో సగం మంది అధాట్టున లేచినిల్చుని చప్పట్లు. ఆడియన్స్ లో ఒకడు వెనక కుర్చీలవైపు తిరిగి “సంపూర్ణేష్ బాబూ….నువ్వు దేవుడయ్యా!” అని అరిచాడు. మాకు మతిపోయింది. ఒక స్టార్ జన్మించాడు.
Rajesh and Sampoo—————————
కట్ చేస్తే….
(ఫ్లాష్ బ్యాక్)
మే నెల మిట్టమధ్యాహ్నం, 2013
ఫోనొచ్చింది. “మహేష్ గారూ మీతో మాట్లాడాలి.”
“రండి సర్ ఆఫీస్ లోనే ఉన్నాను.”
సాయి రాజేష్, కోడైరెక్టర్ చైతన్య చరణ్ (నా షార్ట్ ఫిల్మ్ తో దర్శకత్వ విభాగంలోకి అడుగుపెట్టింది) వచ్చారు.
మా ఆఫీసులో నా రూంలో కూర్చున్నాం.
“ఒక సినిమా అనుకుంటున్నాను. తక్కువ బడ్జెట్లో” అంటూ ఒక కథ చెప్పాడు.
తను ఏంచెయ్యాలనుకుంటున్నాడో అర్థమయ్యింది.
“తమిళంలో శాం అడర్సన్, పవర్ స్టార్, మళయాళంలో సంతోష్ పండిట్ లాగా మనకూ ఒక స్టార్ అన్నమాట” అన్నాను.
“అంతకన్నా ఎక్కువేమో. వాళ్ళు unintentional గా తీసిన bad films వల్ల హిట్ అయ్యారు. స్టార్లు అయ్యారు. కానీ మనం ఇక్కడ conscious గా ఒక foolish film తియ్యబోతున్నాం. తెలుగు సినిమాలకు యాంటీ థీసీస్ లాంటి హీరోని తయారు చెయ్యబోతున్నాం. అతని పేరు ‘సంపూర్ణేష్ బాబు’.” నాకు ఆ పేరు వినగానే నవ్వొచ్చింది. కానీ దానివెనకున్న సీరియస్నెస్ అర్థమయింది.
“సరే ఇప్పుడు ఏంచేద్దాం” అన్నాను.
“మీరు ఇందులో యాక్ట్ చెయ్యాలి.” అని ఒక బాంబ్ పేల్చాడు.
“ఏదో స్క్రిప్టు డిస్కషనో, ప్రమోషనల్ స్ట్రాటజీవరకూ అనుకున్నానుగానీ…ఇదేంటండీ! నాకు యాక్టింగ్ రాదు.”
“మీరు ఓకే అంటే నేను యాక్టింగ్ చేయించుకుంటాను. మీకు నేను అనుకుంటున్న క్యారెక్టర్ లుక్స్ ఉన్నాయి.”
ఒక నిమిషం ఆలోచించాను.
“మీకు కావలసినంత టైం తీసుకుని ఆలోచించండి. ముఖ్యంగా మీకు సోషియల్ నెట్వర్క్ లో ఉన్న ఇమేజ్ కి ఇది ఏమైనా దెబ్బేమోకూడా ఆలోచించి, నిర్ణయం తీసుకోండి. ఏం బలవంతం లేదు.” అని టైం ఇచ్చారు సాయి రాజేష్.
ఆ మాట తను అంటున్నప్పుడే నేను నిర్ణయం తిసుకున్నాను.
“ఆలోచించడానికి ఏమీ లేదు. రిస్క్ మీరు ఎలాగూ చేస్తానంటున్నారు కాబట్టి, నేను చేస్తాను. నాకు సోషియల్ నెట్వర్కులో ఏదైనా ఇమేజ్ ఉంటే అది నా ఇష్టమొచ్చినట్టు చేస్తాననేదే. నాకు ఈ కథ నచ్చింది. ఈ కథ ఎన్నుకోవడానికి మీ కారణాలు మీకుండొచ్చు, కానీ నా కారణాలు నావి. ఈ సినిమా ప్రస్తుతం ఉన్న తెలుగు సినిమా పోకడలమీద ఒక గొప్ప సెటైర్ అవుతుందని నా నమ్మకం. నేను ఇదే కంటెంటుని, గొంతు చించుకుని కోపంతో చెబుతూ, రాస్తూ ఉంటాను. మీరు ఒక మెట్టు ఎదిగి ఆ విషయాల్ని సృజనాత్మకంగా తెరపైకి తీసుకుని వద్ధామనుకుంటున్నారు. I would be more than glad to be part of it.” అని కమిట్ అయ్యాను.
“ఈ సినిమా స్వభావరీత్యా నేను ఎవరికీ తెలీకుండా ఉండాలి. నా పేరుకూడా స్టీవెన్ శంకర్ గా మార్చుకుంటున్నాను. స్టీవెన్ శంకర్ గా నేను వెబ్ లో ప్రమోట్ చేసినా, డైరెక్టుగా తెలిసినవాళ్ళు మీరే కాబట్టి మిమ్మల్ని టార్గెట్ చేసే రిస్క్ ఉంది. ఓకేనా” అని మళ్ళీ సందేహంగా అడిగారు సాయిరాజేష్.
“కొత్తగా నాకు పోయేదేమీ లేదులెండి. నేను ఎవర్నీ ప్లీజ్ చెయ్యడానికి పనులు చెయ్యను.” అని కొట్టిపడేసాను.
ప్రయాణం మొదలయ్యింది.
980319_10152010712366115_1155151759_o
——————————
కట్ చేస్తే….
రాష్ట్ర సంపూర్ణేష్ బాబు యువత సంపూర్ణేష్ బాబుకి జన్మదిన శుభాకాంక్షలు తెలుపుతూ పోస్టర్ రిలీజ్ అయ్యింది.
ఫేస్ బుక్ లో షేర్లు. చర్చలు. లైకులు. తిట్లు.
రాజమౌళి ట్వీట్ చేశారు. అంతే పరిశ్రమ మొత్తం ఉలిక్కిపడింది.
“ఎవరీ సంపూర్ణేష్ బాబు? ఎక్కడినుంచీ వచ్చాడు? ఎవడో డబ్బున్న ఎన్నారై, సినిమా పిచ్చిపట్టి డబ్బులు తగలెయ్యడానికి వచ్చాడు. ఇలా ఎన్నో ప్రశ్నలు. ఊహాగానాలైన సమాధానాలు.
వీటిల్లోని మిథ్స్ ని మరింతగా ప్రాపగేట్ చెయ్యాలి.
కలవాలనుకునే ఫ్యాన్స్ కి ఒక ఫోన్ నెంబర్. వచ్చినవాళ్ళందరితో ఫోటోగ్రాఫ్స్. ఒక టెలివిజన్ ఇంటర్వ్యూ. ఆంధ్రప్రదేశ్ మొత్తంలో ఎక్కడెక్కడ ఇంటర్నెట్ ఉందో, అక్కడ అంతా సంపూర్ణేష్ బాబు పేరు చర్చల్లోకి వచ్చింది. పరిశ్రమలో అది టాక్ ఆఫ్ ది టౌన్ గా మారింది.——————-
కట్ చేస్తే….
జూన్ 2, 2013
షూటింగ్ మొదలయ్యింది.
సంపూర్ణేష్ బాబుని కలిసాను.
సెట్లో అందరూ ముద్దుగా “సంపూ” అనో లేదా “బాబూ” అనే పిలిచేవారు.
ప్రతిభ ఉన్న కళాకారుడో కాదో అర్థమయ్యేది కాదు. సింపుల్గా, మర్యాదగా ఉండే మంచి వ్యక్తి. అంతవరకు ష్యూర్.
చెప్పింది చెప్పినట్టు చేసేవాడు. సాయి రాజేష్ ని ‘అన్నా’ అనేవాడు. చైతన్యని ‘అక్క’ అనేవాడు. నన్ను ఒక్కోసారి అన్న, ఒక్కోసారి సార్.
మొదటగా చేసింది టెస్ట్ షూట్. టెక్నాలజీ టెస్టింగుతోపాటూ look and feel decide చెయ్యడానికి ఒక ప్రయత్నం. ఎలాగూ షూట్ చేస్తున్నాం కాబట్టి ఒక ప్రోమోలాగా చేద్దామనేది సాయిరాజేష్ ఆలోచన. ప్రోమో తయారయ్యింది. ప్రోమో చివరిలో ఒక డైలాగ్ సింగిల్ టేక్ లో చెప్పాడు ‘సంపూ’. కెమెరా మెన్ తో సహా యూనిట్ మొత్తం చప్పట్లు. ఏదో జరుగుతోందనేదిమాత్రం అర్థమయింది. సంపూ మామూలువాడైతే కాదు. డెడికేషన్ ఉన్న ఆర్టిస్టు. అది అందరికీ తెలిసింది.జూన్17,2013 న ప్రోమో యూట్యూబ్ లో పెట్టి షేర్ చేశాం.
అంతే…..
ఐదురోజుల్లో ఐదు లక్షల వ్యూస్. ఒక చరిత్ర సృష్టింపబడింది.
ఒక సంచలనానికి నాంది పలికింది. సినిమా పరిశ్రమలోనూ, బయటా ఇదే వార్త.
ప్రతిషూటింగ్ లోనూ ఈ ప్రోమో చూపిస్తూ, నవ్వుకుంటూ చర్చ.
కష్టనష్టాలు, శ్రమ ఆనందాల మధ్య షూటింగ్ ముగిసింది.———————–
కట్ చేస్తే…
27 ఫిబ్రవరి, 2014
హృదయకాలేయం ఆడియో ఫంక్షన్
తాజ్ డెక్కన్
సంపూర్ణేష్ బాబు మొదటిసారిగా జనాల ముందుకు వచ్చాడు.
పంతొమ్మిది నిమిషాల నాన్ స్టాప్ స్పీచ్.
ఈ మధ్యకాలంలో ఏ ఆడియో ఫంక్షన్కూరాని రేటింగ్స్.
మాటీవీ వాళ్ళు తొమ్మిదిసార్లు రిపీట్ టెలీకాస్ట్ చేసిన ఆడియో ఫంక్షన్ హైలైట్స్.
హైలైట్స్ కే హైలైట్ సంపూ స్పీచ్.
ఇప్పటికి యూట్యూబ్ లో ఆ స్పీచ్ కి మూడు లక్షల హిట్లున్నాయ్.
అప్పటివరకూ ఇది షార్ట్ ఫిల్మా…అసలు వీళ్ళు ఫిల్మ్ తీస్తారా…ఇదేదో హంబక్ అన్నవాళ్ళ నోళ్ళు పర్మనెంటుగా మూతపడ్డాయి.
సినిమా విజువల్ క్వాలిటీ, సాంగ్స్, ప్రమోషన్లోని క్రియేటివిటీ చూసి చాలా మంది నోళ్ళు వెళ్ళబెట్టారు.
సంపూ అంటే అప్పటివరకూ ఉన్న అవహేళన, మర్యాదగా మారింది.

అదే టైంలో ఎవరో ట్విట్టర్లో సంపూని “నీ మొహం చూసుకో…నువ్వు హీరోవా?” అంటే, “దేవుడిచ్చిన రూపాన్ని నేను మార్చుకోలేను, నాలో చెడుగుణం ఏదైనా ఉంటే చెప్పండి మార్చుకుంటాను” అని సమాధానం చెప్పాడు. అవహేళన చేసిన వ్యక్తి సిగ్గుపడ్డాడ్డు. క్షమాపణలు అడిగాడు. దీనితో సోషియల్ నెట్వర్క్ లో సంపూకు గౌరవం పెరిగింది.

 

————————————–Hrudaya Kaaleyam Latest Posters

కట్ చేస్తే
4 ఏప్రిల్, 2014 సాయంత్రం 6 గంటలు.
అప్పుడే 10tv లో సినిమా రివ్యూ చెప్పి వచ్చి ఫ్రెష్ అవుతున్నాను.
ప్రముఖ నిర్మాత దర్శకులు తమ్మారెడ్డి భరద్వాజ గారి దగ్గరనుంచీ ఫోన్.
“ఎక్కడున్నావ్”
“ఇంట్లో సార్”
“ఆఫీస్ కి రాగలవా”
“పదినిమిషాలలో ఉంటాను.”
ఆఫీస్ లోకి ఎంటర్ అవగానే… “మీ వాడు సాధించాడయ్యా. హిట్ కొట్టాడు.”
“పొద్దున ప్రసాద్స్ లో చూశాను సర్. ఆడియన్స్ రెస్పాన్స్ చాలా బాగుంది. మల్టిప్లెక్సుల్లో ఓకేగానీ, మధ్యాహ్నం క్రాస్ రోడ్స్ సప్తగిరికి వెళ్ళాను. 60% ఆక్యుపెన్సీ ఉంది. బహుశా సింగిల్ స్క్రీన్స్ లో వర్కౌట్ అవ్వదేమో” అంటూ ఏదో చెప్పబోయాను.ఆయన చిరగ్గా…”అసలేమనుకుంటున్నారయ్యా మీరు. ఇండస్త్రీ గురించి ఏం తెలుసు మీకు? గత ఐదారు సంవత్సరాలుగా ఆ థియేటర్లో జగపతిబాబు, శ్రీకాంత్, శ్రీహరి లాంటి హీరోల సినిమాలు రెగ్యులర్గా వచ్చేవి. మార్నింగ్ షోకి ఈ మధ్యకాలంలో వచ్చిన హయ్యెస్ట్ కలెక్షన్ ఎంతో తెలుసా…..ఐదువేలు. కానీ మీ ముక్కూ మొహం తెలీని హీరోకి వచ్చిన కలెక్షన్ అక్షరాలా పదహారు వేలు. మ్యాట్నీకి ఇరవైఎనిమిది వేలు. ఫస్ట్ షో ఫుల్లయ్యింది. ఇప్పుడే హౌస్-ఫుల్ బోర్డ్ పెట్టారని నాకు ఫోనొచ్చింది. నేను నీకు ఫోన్ చేశాను. మీ సినిమా హిట్టు. పో… మీ డైరెక్టర్ కి చెప్పుపో !” అన్నాడు.———————————–
ఒక ఔత్సాహిక కథకుడు,రచయిత,నిర్మాత.దర్శకుడికి ఒక ఆలోచనవచ్చింది.

రెగ్యులర్ తెలుగు సినిమా లెక్కలతో, హీరోల ట్యాంట్రమ్స్ తో పడేకన్నా, ఒక ప్రయోగం చేస్తే ఎలా ఉంటుందో చూద్దామని నిర్ణయించుకున్నాడు. ‘మీరు చెప్పింది చేస్తాను’ అనే ఒక డెడికేటేడ్ నటుడు దొరికాడు. అతనిప్పుడు స్టార్ అయ్యాడు. సంపూర్ణేష్ బాబు అయ్యాడు. బర్నింగ్ స్టార్ అయ్యాడు. ఈ మధ్యకాలంలో అత్యంత క్రేజ్ సంపాదించిన హిట్ చిత్రానికి చిరుమానా అయ్యాడు.

– కత్తి మహేష్

On Being Called a Film Critic…!

unnamed
ఏరా ఇంత ఆలోచిస్తూ సినిమాని అసలు ఎంజాయ్ చేశావా?” అన్నాడు మా అన్నయ్య ఆశ్చర్యపోతూ.
ఒక్క క్షణం ఆలోచించి…
“ఏమో…అలా ఆలోచిస్తూనే నేను సినిమాని ఎంజాయ్ చేస్తానేమో!” అన్నాను నేను. 
డిగ్రీ మూడో సంవత్సరంలో అనుకుంటాను, అప్పటికి లిటరరీ థియరీలు, ఫిల్మ్ క్లబ్ లో ప్రపంచ సినిమాలూ చూసి ఒక స్టేట్ ఆఫ్ మైండ్ లో ఉన్న టైం అది. సినిమాని ఒక లిటరరీ టెక్స్టులాగా తీక్షణంగా చూసి, ఆలోచించి, అర్థాలుతీసి, విశ్లేషించకపోతే సరైన జస్టిఫయబుల్ అనుభవంలాగా తోచని కొత్తబిచ్చగాడి బిహేవియర్ సమయం అది. మా అన్నయ్య మాత్రం చల్లగా (జాలిగా అని నా డౌట్) “ఇవివి సత్యనారాయణ సినిమాకి ఇంత అనాలిసిస్ అవసరమా?” అని తేల్చిపారేసిన జ్ఞానోదయపు క్షణం అది.
కానీ ఎందుకో అలవాటుపోలేదు.
సత్యజిత్ రే, ఘటక్, శ్యామ్ బెనెగల్, మణికౌల్, అకిరాకురసోవా, మాజిది మాజిది లాంటి మాస్టర్స్ ని చూశాక మైండ్ లో ఏవో కొన్ని నరాలు మళ్ళీ అతుక్కోకుండా తెగిపోయాయనుకుంటాను. అప్పటివరకూ చూసి ఎంజాయ్ చేసింది ఏదో సిల్లీ ట్రివియల్ గ్రాటిఫికేషన్స్ లాగా అనిపించడం మొదలయ్యింది. అప్పుడప్పుడూ, అక్కడక్కడా కొన్ని సినిమాలు తప్ప మిగతావి అంతగా గౌరవప్రదంగా అనిపించడం మానేసాయి.
దానికి యాంటీడోట్ యూనివర్సిటీలో పడింది.
ఒక క్లాస్ మేట్ ఉండేవాడు. ఫిల్మ్ అప్రిసియేషన్, ఫిల్మ్ క్రిటిసిజం, అండర్ స్టాండింగ్ సినిమా సబ్జెక్టులు శ్రధ్ధగా చదవడంతో పాటూ బాలకృష్ణకి పిచ్చఫ్యాన్. దానికి తోడు, ఒకటిన్నర గంట ఉండే ఇంగ్లీష్ సినిమాకి నలభైరూపాయల టికెట్టు పెట్టి చూడటం “గిట్టుబాటు కాదు” అని, కేవలం తెలుగు, హిందీ సినిమాలు మాత్రమే చూడటానికి ఇష్టపడే ఒక ఇంట్రెస్టింగ్ నమూనా.
మేమెప్పుడైనా సరదాగా ఏడిపిస్తే, “యూ బ్లడీ ఎలీటిస్ట్ ఫెలోస్! లెట్ మీ ఎంజాయ్ మై కైండ్ ఆఫ్ సినిమా” అనేవాడు.
కొంచెం సీరియస్గా కల్చరల్ స్టడీస్, ఇంటర్నేషనల్ డెవలప్మెంట్, కమ్యూనికేషన్ ఫర్ డెవలప్మెంట్ లాంటి సబ్జెక్టులు కలగలిపి చదువుతూ ఉంటే మా బాలకృష్ణ ఫ్యాన్ ఫిక్సేషన్ ఏమిటో, మేము నిజంగానే ఎలీటిస్టులం ఎలా అయ్యామో అర్థమయ్యింది.
హైబ్రో, లోబ్రో కల్చర్ల పాలిటిక్స్ మొదలు, సినిమా అనే కొత్త మతం ఇమేజెస్ తో మైండ్ ని ఎంతగా మానిప్యులేట్ చేస్తోందో తెలుసుకోవడంతో పాటూ, “టేస్ట్” పేరుతో మనలోనూ పెరిగే ప్రెజుడిస్ లో ఆధిపత్యభావజాలం ఎంతుందో అదీ అర్థమయ్యింది.
కానీ ఏంచేద్దాం….
మనిషన్నాక నాలెడ్జిని పెంచుకుంటాడు. దాన్ని బట్టి క్రిటికల్ థింకింగూ అలవర్చుకుంటాడు.
కేవలం చూసి, స్పందించి ఆనందించడంతో తృప్తిపడకుండా, విశ్లేషించి-వివరించి సంతోషపడతాడు.
ఎవడి జ్ఞానాన్ని బట్టి వారి గ్రాటిఫికేషన్. ఎవరి అండర్సాండింగుని బట్టి వారి అనాలిసిస్.
అందుకే క్రిటిసిజంలో…ముఖ్యంగా పాప్యులర్ ఆర్ట్ అయిన ఫిల్మ్ క్రిటిసిజంలో ఆబ్జక్టివిటీ అనేదానికి పెధ్ధప్రాముఖ్యతలేదు.
film_critic_1294385
ఒకే సినిమాకి పది వేరు వేరు రివ్యూయర్ల అభిప్రాయాలు పదిరకాలుగా ఉండొచ్చు. అంతాకలిపి కొన్ని సినిమాలకి ఒకటే కావొచ్చు. రేటింగుల్లో తేడాలుండొచ్చు. ఈ మధ్యకాలంలో బ్లాగులు, ఫేసుబుక్కూ, ట్విట్టర్ల పుణ్యమా అని ఆడియన్స్ రివ్యూలు క్షణక్షణం అప్డేట్స్ లాగా వచ్చేస్తున్నాయ్. దాన్నీ ఎవరూ ఆపలేం. చూసిన ప్రతివారికీ అభిప్రాయం చెప్పే హక్కుంటుంది. కాకపోతే “క్రిటిక్” అనేవాడు(అనుకునేవాడు/ఎవడో వాడు క్రిటిక్ అని చెప్పినవాడు) చెబితేమాత్రం కౌంటర్ అటాక్ లు ప్రారంభం అవుతాయి.
వాడేదో సినిమాకి పెద్ద ద్రోహం చేసేస్తున్నాడనే ఫీలింగ్. అభిప్రాయాల మీద క్రిటిక్ అనేవాడేదో గుత్తాధిపత్యం తీసుకున్నట్లు. అన్నమాటకు ఆధారాలు సరఫరాచేస్తానని బాండ్ పేపర్ రాసి ఇచ్చినట్టు మాట్లాడేస్తుంటారు. “చెత్త అన్నావ్! ఇప్పుడు ఆ సినిమా హిట్ అయ్యింది” అనో, “బాగుంది చూడండి అన్నావ్! కలెక్షన్లు నిల్ అంటా” అని ఎకసెక్కాలు పోతుంటారు. క్రిటిక్ అనేవాడు సినిమా చూస్తుండగా తను పొందిన అనుభవాన్ని, తనకున్న జ్ఞానాన్ని కలగలిపి సినిమా ఎలాంటిది అనే నిర్థారణకు వస్తాడుగానీ, ఆడియన్స్ అనే ఒక కాల్పనిక యూనిట్టు ఆ సినిమాకు ఏ విధంగా రియాక్టు అవుతుంది అనే బేరీజు వెయ్యడానికి రాడు. సినిమాపై తనకున్న అవగాహనతో సినిమా లోని మెరిట్స్ ని, లోటుపాట్లని ఎత్తిచూపడానికి ప్రయత్నిస్తాడేగానీ ఆడియన్స్ ఈ సినిమా చూసి ఎలా స్పందిస్తారనే ప్రిమొనిషన్ కోసం రాడు.

షో పూర్తయిన గంటలోగా రివ్యూ రాయాల్సి వస్తున్న ఈ కాలంలో అంతకన్నా ఆలోచించే ఓపికా, సమయం సోకాల్డ్ క్రిటిక్ కి ఉండవు. ఫ్యామిలీ హీరోల అజెండాల్ని, బిగ్ బడ్జెట్ సినిమాల ఇంట్రెస్టుల్ని, ఓవర్సీస్ రైట్స్ రేట్లలో తేడాల్ని నిర్దేశించే క్రిటిక్స్ ని వదిలేస్తే మిగతావాళ్ళు కేవలం సినిమా మీద ప్రేమతో తమ ఎన్నో శుక్రవారాల్ని సినిమాలు అనబడే అవమానాల్ని వెండితెరమీద కనురెప్పవెయ్యకుండా చూసి, భరించికూడా ఇంకా అడపాదడపా వచ్చే మంచి సినిమాల కోసం వెతుకుతూ, వేచి ఉంటారనే సంగతి మర్చిపోకూడదు.

ప్రతి ప్రేక్షకుడూ పొటెన్షియల్ రివ్యూయర్/క్రిటిక్ అవుతున్న ఈ సమయంలో “సెల్ఫ్ ప్రొక్లెయిమ్డ్ క్రిటిక్” అంటూ సినిమాల గురించి రాసేవాళ్లను ఆరళ్ళు పెట్టడమూ చెల్లదు. వీలైతే మీకున్న జ్ఞానంతో మీ రివ్యూ మీరు రాసుకోండి. అప్పుడు మీరూ క్రిటిక్ అవుతారు. సింపుల్.

-కత్తి మహేష్ కుమార్