అమానత్

 

 

-పప్పు నాగరాజు 

~

 

అనగనగా అంటూ మెదలయ్యే కథలు కొన్నుంటాయి.

స్థలకాలాలతో మొదలయ్యేవి మరికొన్ని.

చెప్పుకునేవి కొన్ని,

చదువుకునేవి కొన్ని,

కోవెల ఎదురుగా, కోనేరు వారగా,  ఓ వేసవి మధ్యాహ్నం పెద్ద రావిచెట్టు చప్టా మీద పడుకునుండగా, ఉండుండి వీచే గాలివాటుకి జల జలమంటూ రావాకులు వినిపించిన కథ ఒకటుంది.

****

 

దశాశ్వమేథ్ ఘాట్ కూడా గంగలాగే కాలాన్ని ఎప్పుడూ లెక్కచెయ్యనట్టే ఉంటుంది. అక్కడి చెక్క బల్లలు, గొడుగులు, పడవలు, పూజారులు, మంగలివాళ్ళూ అనాదిగా అలానే ఉన్నారేమో అనిపిస్తుంది.  నిరంతరంగా ప్రవహించే నదీ, నిశ్చలమైన ఘాట్లూ, ఎప్పుడూ సజీవంగా ఉండే చావూ, సనాతనమైన భక్తీ  కలగలిసిన స్టిల్ ఫొటో అది.

డెబ్భైఏళ్ళ జీవితం జ్ఞాపకంగా మారగా, మిగిలింది మట్టికుండలో పట్టుకుని పడవమీద గంగ మధ్యకి పోయి, తండ్రి అస్ఠికలు గంగలో కలుపుతున్నప్పుడు మొదటిసారిగా వచ్చింది పొగిలి పొగిలి దుఃఖం – లోలోపల పొరల్లోంచీ, నరాలని తెంపుతూ, తెరలు తెరలుగా, ఒక వరదగా.

“జీ భర్ కే రో లో బేటా, తుమ్హారే ఆఁసూ గంగా మాఁ కో  బహుత్ ప్యారే  హై, యే ఆఁసూ హీ తో ఉన్ కీ  ప్యాస్ మిటాతే హై” అన్నాడు పడవ నడుపుతున్న ముసలితాత.

పదమూడోరోజు తెల్లార్నే రామ్ నగర్ దుర్గామందిరం మెట్లు ఎక్కుతుంటే, పొగమంచుతో ఆర్ద్రమైన కోవెలలోంచి, చీకటిని మాత్రం చూపించే చిట్టి దీపాల కాంతిలో కనిపించాడతను – పొడుగాటి గడ్డం, తీక్షణమైన చూపులు, చేతిలో వంకర్లు తిరిగిన పెద్ద కర్ర, అది దేహమో, ఏ అగ్నిపర్వతంలోంచో పెల్లుబికిన లావానో చెప్పడం కష్టం. ఒక్కదాటులో దగ్గరకొచ్చి, భుజంమీద కర్రతో తాటించి “మాకా ఆశీర్వాద్ హై. మగర్, తుమ్కో బహుత్ దర్ద్ సహానా పడేగా”. అంటూ, గిరుక్కున వెనక్కి తిరిగి ఎటో వెళ్లిపోయాడు.

లోతుతెలియని ఆర్తిలోకి దూకడం దుస్సాహసం. అనాటి నుండీ ఏదో తెలియని వెలితి – నిజం కోసం, స్పూర్తి కోసం, మెదడుని, మనస్సుని, ఆత్మని, దేహాన్నీ కలిపే ఏకసూత్రం కోసం.

తిరగని చోటూ లేదు, కలియని జ్ఞానీ లేడు, చదవని పుస్తకమూ లేదు.

వెతుకులాటలో నిజాయితీ ఉంటే, వెదుకుతున్న తీగ ఏదో ఒకరోజు దానంతట అదే కాలికి తగులుతుంది.

“Saying yes to this path is saying no to all imagined escapes”.

చదువుతున్న పుస్తకం చేతిలోంచి అప్రయత్నంగా జారింది. ఆ ఒక్క వాక్యం, అప్పటివరకూ బతికిన అబద్ధపు జీవితం మీద పడి  బద్ధలైన అణుబాంబు. రాత్రి గడిచేలోగా, కొన్ని వందల జీవితాలు,  కొన్ని వేల గొంతుకలు కాలి బూడిదైపోయాయి. అనాటినుండీ, ఏవో అనుభవాలూ, కొన్ని అదృష్టాలూ, అర్థంకాని ఇన్‌ట్యూషనూ బంతిని లాగే దారంలా ఎటో లాక్కుపోతుండేవి. మానవ జీవితానికి సంబంధించిన సాధారణమైన ఆనంద విషాదాలు ఏవీ అంతగా పట్టేవి కావు – అన్నిటిలోనూ ఉన్నా, అన్నీ ఉన్నా, ఏదీ తనది కానట్టుగా ఒక మైమరపు ఆవహించి ఉండేది.

అలాటి ఉన్మాదంలో, కొలొంబియాలో సాంతామార్టాకి దూరంగా అమేజాన్ అడవుల మధ్య మూడువారాలు..

ఎనిమిదో రోజు కనిపించింది ఆమె, కొండ కింద సెలయేరులోంచి, కర్ర బిందెలో నీళ్లు ఎత్తుకుంటూ.

పేరు మెండోజా.

జగన్మోహనమైన చిరునవ్వు, భక్తినీ, విశ్వాసాన్ని, పాటని ఒక బిందువుగా గుండెలో బంధించినట్టు ఏదో అలౌకికమైన సంతోషం ఆమె దేహమంతా వ్యాపించికుని ఉండేది.

ఎన్ని మాటలో, అంతకంటే ఎక్కువ మౌనం,  ఎంత సాంగత్యమో అంతకంటే ఎక్కువ ఎడబాటు.

 

“ప్రేమించావా, ఋజువేంటి?” అనేది పగలబడి నవ్వుతూ.

“ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను, అది చాలదూ?”

మళ్లీ అదే నవ్వు, జలజలమని రావాకులు రాలుతున్నట్టే.

చుబుకం పట్టుకొని, తల ఆడిస్తూ, ఆకతాయిగా, “మరిచిపోవూ? భలే.. అది చాలా సుళువు కదూ? నిరంతరంగా జ్ఞాపకంలో ఉండాలి, నీకది సాధ్యమా?”

 

“అయితే, నాలోని నేనుని ఇకనుంచీ నీపేరుతోనే పిలుచుకుంటా, అది చాలా?”

ఒక్కసారిగా ఆమె కళ్ళల్లో మునుపెన్నడూ లేని తీక్షణత. క్షణ క్షణానికి బరువెక్కుతున్న మౌనం ఒక అరగంట తర్వాత ఇద్దరినీ కలుపుతున్న ధ్యానంగా మారింది.

ఏదో నిర్ణయానికి వచ్చినదానిలా, దిగ్గునలేచి నిలబడి, ప్రాణాలన్నీ పెదాలలోకి లాక్కుంటూ ముద్దుపెట్టుకుంది. తన జేబులోంచి కొన్ని మష్రూములు తీసి ఇచ్చింది. “ఈ రాత్రికి వీటిని తిను. జీవితంలో మరోసారెప్పుడో తప్పకుండా కలుసుకుందాం” అని చెప్పి వడివడిగా కొండదిగి వెళ్లిపోయింది.

ఆ రాత్రి, నిద్ర గగనం – గుండెల్లో కర్పూరం వెలిగించినట్టూ,శరీరంలోని అణువణువూ మొదటిసారి మేల్కొన్నట్టూ. అంతలోనే, ఏదో విషం ఒళ్ళంతా పాకుతున్నట్టుగా  వెన్నులోంచి భయంకరమైన నొప్పి. ఇంతలో, బయట వీధిలోంచి ఎవరో పిలిచారు. బయటకి వచ్చి చూస్తే, ఇద్దరు నేటివ్ ఇండియన్లు ఉన్నారు. తమ వెంట రమ్మన్నట్టుగా సైగ చేసారు.  మౌనంగా నడుస్తూ, ఊరి చివరకి రాగానే, ఇద్దరూ చెరో వైపు నిలబడి, చేతిలో చెయ్యి పట్టుకున్నారు. అంతే, ముగ్గురూ కలిసి ఒక్కసారిగా గాలిలోకి ఎగిరి పక్షుల్లా పయనించసాగారు.

amanata

ఆండీస్ పర్వాతాలమీదనుండీ ఎంతో సేపు ఎగిరాక, ఒక చిన్న ఊరు కనిపించింది అడవుల మధ్యలో. అక్కడ దింపారు, అక్కడ ఉన్న ఒక గుడిసెలోకి తీసుకుపోయారు. అందులో కొంతమంది మనుషులు వలయాకారంగా కూర్చుని ఉన్నారు. మధ్యలో ఒక చిన్నదీపం వెలుగుతోంది.

ఒక మనిషి డప్పు వాయించటం మెదలెట్టాడు. అది ఒక చిత్రమైన లయ అందుకోగానే, గుంపు నాయకుడు అందరికీ నానక్టల్ మష్రూములు ఇచ్చాడు. అతని సైగతో ఒకామె అడవులని, ప్రకృతిని గానంచేసే పియోటే ఇండియన్ పాట పాడడం మొదలెట్టింది. ఆమె గొంతులో అడవిలోని చెట్లమధ్య వీచే గాలీ, కీచురాళ్ల రొదా, పులుల ఘాండ్రింపూ, నెమళ్ల క్రేంకారం –  అన్నీ కలగలసి అడవే మూర్తిమంతమై పాడుతున్నట్టుగా ఉంది:

హే యా నా హీ యానా నీ

హే యానా హీ యా నా నీ

హే యానా హీ యోయి నా నీ, హె యానా హా యోయి హెయ్ నీ

హే యానా హీ నీ నా డోక్ ఇగో హా కో ఒంటా

(May the Gods bless me.

Help me, and give me power and understanding)

పాట పూర్తయ్యేసరికి అడవి, నది, చుట్టూ మనుషులూ అందరితోనూ ఐక్యం అయిపోతూ, అంతకు ముందెన్నడూ ఎరగని వేరే స్పృహ.

పక్కన కూర్చున్న వ్యక్తి పరిచయం చేసుకున్నాడు.  “నా పేరు మైకేల్, మైకేల్ బారెట్”  మామూలు మాటల్లో పరిచయం చేసుకుంటున్నట్టే,  న్యూస్ పేపర్ చదివినట్టు, మైండంతా చదివేసాడు.

“You are looking for the king – El Shah, the one who can teach you?”

“…”

చెవిలో రహస్యం చెప్పినట్టుగా అన్నాడు

“రాంచియో డి అమీగోస్, తెహువాఖాన్, మెక్సికో”

“ఓ మూడు నెలల్లో అక్కడికి రా”

“Have faith in your heart and a song in your eyes. you will find the way”.

 

తెల్లవారు ఘామున తిరిగి ఆకాశమార్గన్నే హొటల్ దగ్గర దింపేసారు ఆగంతకులిద్దరూ. కలో, నిజమో ఎప్పటికీ తెలియకపోయినా, అనుభవంగా మాత్రం అది గొంతులో దాహం లాంటి పచ్చినిజం.

****

amanata

ఎడ్వంచర్ ప్రారంభించినప్పుడు తొలకరి చినుకుల్లో తడిసినట్టు గమ్మత్తుగా,  అమాయకంగా ఉంటుంది.   హఠాత్తుగా అపనమ్మకం రూపంలో ఆందోళన ఎదురవుతుంది.  ఏదో ఆవేశంలో మెక్సికోకి విమానం ఎక్కేసినా, మెక్సికోసిటీ లో దిగగానే లక్ష అనుమానాలు – ఎవరో ఒకతని మాట పట్టుకుని, దేశం కాని దేశంలో ఎడ్రసు కూడా తెలియకుండా ఎక్కడకని వెళ్ళడం? అసలా మైక్ అనే వ్యక్తి ఉన్నాడా, అప్పుడు జరిగింది అంతా కలా? ఆ రాంచ్ ఉందా, అదో మెటాఫరా? అక్కడికి తోవ ఎలా తెలుసుకోవడం?

మెక్సికోసిటీ నుండి తెహువాఖాన్ కి ఆరుగంటల బస్సుప్రయాణం అనుమానాల చక్రాలమీద ఊగిసలాడుతూ జరిగింది. బస్టాండులో దిగేసరికి రాత్రి పదయ్యింది.

 

ఎందుకో మైక్ చెప్పిన ఆఖరి మాటలు గుర్తొచ్చాయి.

అంతలోనే, “అమీగో.. are you the one from the East?”, అంటూ వెనకనుంచీ ఎవరో భుజం చరిచారు.

“ఆ, అవును… రాంచియో అమీగోస్…” అస్పష్టమైన గొణుగుడు.

“Mike told us that you would be coming, how nice to see you..”  చిరకాల స్నేహితుడిని పలకరించినట్టు, అలవోగ్గా మాట్లాడుతూ, “నా పేరు పెట్రీషియా, చీలీ నుంచి వస్తున్నా” అని గలగలా మాట్లాడుతూనే, చెయ్యి పట్టుకుని కాంపుకి వెళ్లే బస్సువైపు లాక్కెళ్లింది.

బస్సులో లగేజీ పెడుతుంటే “అదేంటి – నువ్వు టెంట్ తెచ్చుకోలేదా, రెండు వారాలు ఎక్కడుంటావూ, చెట్టుకిందా?” అంది పగలబడి నవ్వుతూ.

సుమారుగా ఐదొందల మంది ఎన్నో దేశాలనుంచీ వచ్చిన వాళ్లంతా ఉన్నారక్కడ – గాలంతా నిండిన ఒకరకమైన కేరింత. చిన్న చిన్న గుంపులుగా గూడి ఏవో మాటలు, పాటలు, రాత్రి స్పాంటేనియస్గా స్పానిష్ గిటార్లతో పాటలు, ఆడా, మగా అనిగానీ, చిన్నా పెద్దా అనిగానీ, దేశాలు, రంగులూ గానీ ఏ తేడాలూ, ఏ అహాలు లేని చోటది.

రెండు రోజులయినా, షేక్ జాడ లేదు.

“ఆయన ఎక్కడా కనిపించలేదామిటా అని ఆశ్చర్యపోతున్నావా”? నవ్వుతూ అడిగింది కాథరీన్. షికాగోనుంచి వచ్చిందామె.

“ముందు వంట రుచి చూడు, వచ్చింది అందుకే కదా? వంటాయనతో ఏం పని?”

“…..”

“ఇంకా రాలేదు, ఇంకో నాలుగురోజుల్లో వస్తారేమో.  కానీ పైకోసారి చూడు – పైన ఎగురుతున్న గద్దని చూసావా? అది అలా గిరికీలు కొడుతూ ఉంటుంది, కింద చిన్న సూది కదిలినా అది పసిగడుతుంది. It will dive exactly at the right moment. ఆయన కూడా నీకలానే తారసపడతాడు, దాని గురించి నువ్వింక పెద్దగా ఆలోచించకు” అనేసి, సాక్సఫోను అందుకుని వాయించటం మొదలెట్టింది.

 

కాంపింగ్ స్థలానికి కాస్త దూరంగా, పెద్ద చెట్ల మధ్య ఒక ధ్యానమందిరం లాంటిది కనిపించింది. దాన్ని శ్రద్ధతో ప్రేమతో కట్టినట్టు అక్కడి వాతావరణంలోని అనుభూతి వల్ల తెలుస్తుంది. చుట్టూ గులాబీ తోట, కాలిమార్గం అంతా ఎవరో శ్రద్ధగా అమర్చిన గులకరాళ్లు. మందిరం చుట్టూ చిన్న ఫౌంటెన్లు. ఆ మందిరంలోంచి ప్రసరిస్తున్న ఒకానొక అలవికాని ఆనందాన్ని, అక్కడంతా పరచుకున్న నిశ్శబ్దం తన ఒళ్లంతా నింపుకుంటూ అక్కడనుంచీ కదలడం ఇష్టంలేక బాసింపట్టువేసుకుని కూర్చుంది.

అక్కడ ఉన్న బెంచీమీద కూర్చునుండగా, మందిరం తలుపుతీసుకుని, తెల్లటి బట్టలలో దేవకన్యలా మెరసిపోతూ వచ్చింది టుటూసు. దగ్గరకొచ్చి నవ్వుతూ పలకరించింది.

“టుటూసూ, నేను లోపలకి వెళ్ళొచ్చా?”

“Yes my friend. By all means go. Experience the baraka, and keep it in your heart” అని చెంపలమీద చిన్నగా ముద్దుపెట్టి, వెళ్లిపోయింది.

 

లోపల గడిపిన అరగంట మాటల్లో చెప్పలేని అనుభూతి.

ఉలివెచ్చని తాకిడికి

రాతిదుప్పటిలో నిద్రపోతున్న శిల్పం

బద్ధకంగా బయటపడింది

 

ధ్యానముద్రలో కాలాన్ని బిగపెట్టిన మౌనికి

మనసుతెరుచుకొని,

పెదాల జారిన చిర్నవ్వొకటి

పాటై,

గాలిగోపురం గూటికి చేరింది

 

మరుసటి రోజు వచ్చాడాయన. తెల్లటి బట్టల్లో, ఆరడుగుల పొడుగు, గద్దముక్కు, ఒళ్ళంతా ఒకరకమైన వెలుగు. ఆ కళ్ళల్లో బిగ్ బాంగ్ విస్ఫోటం ఇంకా అలాగే ఉంది. ఆయన చూపులు ఒకపక్క మొత్తం కాంపంతా పరుచుకుంటూనే, మరో పక్కనుంచీ ప్రతి వ్యక్తినీ ప్రత్యేకంగా పలకరిస్తున్నాయి. ఎవరెవరో ఆయనతో ఏదేదో మాట్లాడుతున్నారు.

ఆయన్ని చూస్తుంటే ఒక్కో క్షణం ఒక్కో అనుభూతి – ఒకసారి ఆయనో దిగుడుబావి, కాని అది దాహం తీర్చే బావి కాదు, అందులోకి దూకి ఆత్మార్పణం చేసుకోవాల్సిన బావి. మరోక్షణం ఆయనో పచ్చని లోయ, కొండ అంచులనుంచీ అందులోకి అమాంతంగా జారిపోవాలనే తపన.

ఇంతలో మైక్ కనిపించాడు.

“హౌ ఎబౌటె బీర్?”

“ష్యూర్”

మౌనంగానే మూడు బీర్లు అయాయి.

“నువ్వొక పులి గుహలోకి వచ్చావు. దానికి ఇప్పుడు నిన్ను వేటాడే తొందరేం ఉండదు. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు అది నిన్ను వేటాడుతుంది. అందుకని, దాని గురించి ఇక ఆలోచించకు, అంతవరకూ.. “ అని చేతులు చుట్టూ చాపి  కేరింతలు కొడుతున్న కాంప్ అంతా చూపించాడు.

 

మర్నాడు ఆయనే దగ్గరకి రమ్మని సైగచేసాడు తర్జనితో.

“That condensed tear in your heart,

that became a precious pearl – give it to me

I give you a life of suffering and everlasting joy in return”

****

 

తప్పిపోయిన చరణం

తిరిగి పద్యాన్ని చేరుకుంటుంది ఎప్పటికైనా

తెంపబడ్డ వాక్యం

ఏ దివ్య చరణ సన్నిధినైనా చేరగలదా,

ఏనాటికైనా?

 

రోజువారీ ప్రపంచంలో ఉద్యోగాలూ, పుస్తకాలూ,కంప్యూటర్లూ, డబ్బులూ, స్నేహాలూ, అనుబంధాలూ ఇవన్నీ నిస్సారంగా చప్పగా ఉండే నిజాలు, దానికి సమాంతరంగా మరో సర్రియల్ జీవితం నడిచేది. విశ్వాసానికి, అపనమ్మకానికి మధ్య వంతెనగా చీలిపోయిన జీవితం కాన్వాస్ మీద  రెండు చుక్కలుగా విడిపోయింది అస్తిత్వం — ఆ చుక్కలు కదులుతాయి, నడుస్తాయి, ఒక్కోసారి అర్థవంతంగా ఆగిపోతాయి, స్థలాలు, కాలాలు, చుట్టూ మనుషులూ వీటన్నింటి మధ్యనుంచీ ఆ చుక్కలు ఆగకుండా, ఒక్కోసారి ఎన్నో ఏళ్లు చాలాదూరంగా నడుస్తూ, తిరిగి కలుస్తూ ఏదో చిత్రాన్ని పూర్తిచెయ్యాలన్న తపనతో కలిసి విడిపోతూ ఉండేవి.

amanata

కాలం గడుస్తున్నకొద్దీ, రాత్రిపూట నడిచే సర్రియల్ ప్రపంచమే నిజం అయిపోయింది, చుట్టూ మనుషుల ఆలోచనలూ, ఆందోళనలూ, ఆత్మవంచనలూ, అహాలు, నమ్మకద్రోహాలు క్రమక్రమంగా భరించరానివిగా మారి పగళ్లన్నీ సమ్మెటపోటుల్లా ఆత్మని ఛిద్రం చేస్తుండేవి.

మాటగా మారిన ప్రతి పదమూ నిస్సారమై, కవితగా మారిన ప్రతి అనుభవమూ విఫలమై, మౌనంగా మిగిలిన కవిత్వ క్షణాలే ఊపిరిపాటకి లయని కూర్చేవి. అదీ ఎంతో కాలం మిగలలేదు. తేనెటీగలు ఖాళీచేసి, వదిలివెళ్లిపోయిన మైనం ముద్దలా మిగిలిన హృదయాన్ని ఎలా నింపుకోవాలో తెలీక, వాస్తవికత నుంచీ అధివాస్తవికతలోకి, అధివాస్తవికతనుంచీ ఒక మంత్రనగరిలోకీ జారిపోయి, కేవలం ఒక భావనా ప్రపంచం మాత్రం మిగిలింది.
నది మీద సూర్యాస్తమయాలు మాత్రం జారవిడుచుకోలేని క్షణాలు. అలాంటి ఒకనాటి సాయంత్రం, నీటిమీద తేలుతూ తామరాకులతో చేసిన ఒక చిన్న దొప్పలాంటిది తేలుకుంటూ వచ్చింది, అందులో నాలుగైదు దేవగన్నేరు పువ్వులు, ఒక పద్యం, వాటి మధ్యలో ఒక ప్రమిదలో ఉప్పగా — బహుశా కన్నీళ్లేమో.

 

ఆనాటి నుండీ ప్రతీరోజూ అదే సమయానికి ఆ దొప్ప వచ్చేది – ప్రతిరోజూ అందులో ఒక పద్యం. ఆ పద్యం నిండా గుండెలుపిండే బాధా, ఒంటరితనమూ, విరహమూ, ఏవో గాయాల మచ్చలూ, స్వేచ్ఛకోసం ఆరాటమూ, వదిలి వెళ్లిపోయిన స్నేహితుడికోసం జీరవోయిన పిలుపూ అన్నిటికీ మించి, పట్టుకుంటే కాటేసే కాంక్ష.

మరో దుస్సాహసానికి తెరచాప ఎత్తక తప్పలేదు. ఆ దొప్ప వచ్చిన దిశగా నదికి ఎదురుగా నడుస్తుంటే, ప్రతిరోజు ముందురోజుకంటే కాస్త ముందుగానే అది దొరికేది. అలా కొన్ని రోజులపాటు నడక.

ఒకచోట నది చాలా వెడల్పుగా పారుతోంది, అక్కడ రెండుగా చీలిన నది పాయల మధ్య ఒక చిన్న లంక కనిపించింది. దానిమీద ఒక దుర్భేద్యమైన కోట, చుట్టూరా దేవగన్నేరు చెట్లు, కానీ వాటికి ఒక్క ఆకుకూడా లేకుండా పూర్తిగా ఎండిపోయి, యుగాలుగా ఒక నీటిబొట్టుకోసం తపిస్తున్నట్టు జడులై ఉన్నాయి.

 

ఆ రోజు మధ్యాహ్నం ఆ మేడలోంచి ఒక స్త్రీ ఆ దొప్పని నదిలోకి విసిరింది. అశ్రుపూరితమైన ఆమె కళ్ళలోని ఎర్రటి జీరలో సూర్యాస్తమయమవుతున్న ఆకాశం గోచరమయ్యింది.

ఆ కోటలోకి పోవడానికి మార్గాలేమీ లేవు. కోట చుట్టూ ఏవో మాయలు దాన్ని రక్షిస్తున్నాయి. లోపలనుంచీ ఒక చీమకూడా బయటకు రావటానికి గానీ, బయటనుండీ ఒక ఈగ లోపలకి దూరడానికి గానీ మార్గంలేదు. అందుకేనేమో, ఆమె విడుదలకోసం, ఆ చెరనుంచీ విముక్తికోసం అంతగా తపిస్తోంది.

ఎన్నోరోజుల పడిగాపుల తర్వాత, హఠాత్తుగా ఒక తెల్లటి చేప ఈదుకుంటూ దగ్గరకి వచ్చింది, తనతో రమ్మంటున్నట్టుగా ఏదో సైగలు చేస్తూ..

మెండోజా!!!???

ఎన్ని యుగాల జ్ఞాపకాలో గుండెలోంచి ఒక్కసారిగా ఉప్పెనగా పెల్లుబికాయి – వాటి పోటు నదిలోకి విసురుగా తోసెయ్యటంతో, ఆ చేప వెనకాలే ఈదుకుంటూ వెళ్ళకతప్పలేదు. ఆశ్చర్యంగా, నీటిలోపల నుంచీ ఆ కోటలోపలకి ఒక చిన్న సొరంగ మార్గం ఉంది.

 

“వచ్చావా, ఇన్నేళ్లూ ఎందుకు రాలేదు?”

“….”

“నీపేరు?”

“అప్పుడే మరచిపోయావా … మరీచూ”

“ఈ మేడలో ఇలా ఎందుకుండిపోయావు? బయటకెందుకు రావు? రోజూ ఆ పద్యాలు ఎందుకలా నదిలోకి వదులుతావు?”

“మా నాన్న పెద్ద మాంత్రికుడు. నన్ను ఈమేడలో బంధించి, అష్టదిగ్బంధనం చేసి, బయటకు పోయాడు నా చిన్నప్పుడు. మరలా తిరిగి రాలేదు. అప్పటినుండీ ఇక్కడే బంధిగా ఉండిపోయాను. నన్ను విడిపించే నీకోసం ఎదురుచూస్తూ. నిన్ను పిలవడానికే ఆ పద్యాలు నదిలో వదులుతుంటాను.”

“నాతో వచ్చేయి మరీచూ, ఇక నీకు ఎప్పటికీ ఒంటరితనం ఉండదు, విశాలమైన ప్రపంచం అంతా మనదిగా విహరిద్దాం”

“ప్రేమించావా? నీ ప్రేమలో బంధిగా ఉండలేను, అంతకంటే ఈ మేడే నయం నాకు – నువ్వెళ్లిపో ఇక్కడనుండీ” మళ్లీ అదే కన్నీరు, ఒక్కో కన్నీటి చుక్కలో ఒక్కో తుఫాను.

అప్పుడొచ్చాడతను, ఆకాశం నుండీ ఊడిపడ్డ ఉల్కలా.. ఆకుపచ్చని అంగారఖాలో, కరిగించిన వెండిలా ఉన్న బవిరిగడ్డం, నిప్పు కణికల్లాంటి కళ్లు, అదే గద్దముక్కు..

“నీకు స్వేచ్ఛకావాలి కదూ” ఆ గొంతులో ఉరుములు

“అవును బాబా..”

 

చర చరా గోడదగ్గరకి నడుచుకుంటూ వెళ్లాడు, అక్కడ డాలు కింద ఉన్న పెద్ద కత్తిని చర్రున లాగి, ఆమె రెండు చేతులూ, నిర్దాక్షిణ్యంగా నరికేసాడు. బాధతో ఏడుస్తూ కింద పడిపోయింది ఆమె. రక్తసిక్తమైపోయిన ఆమెని, నడుంపట్టుకుని గాలిలోకి ఎత్తాడు సునాయసంగా, రెండు కాళ్లూ విసురుగా నరికేసాడు. మేడపైనుంచీ, ఆమెని నదిలోకి విసిరేసాడు అదే ఊపుతో.

 

నదిని తాకుతూనే ఆమె తెల్లటి చేపగా మారిపోయింది, ఒక్కసారి పైకి ఎగిరి వీడ్కోలు చెప్పినట్టుగా చూస్తూ నీటిలో మునిగి మాయమైపోయింది.

“ఏమిటిదంతా, ఎవరు నువ్వు?”

శరీరాన్ని చీల్చుకుంటూ తీక్షణమైన అదే చూపు

“నువ్వే కదూ, ఆరోజు కాశీలో దుర్గా మందిరం దగ్గర కనిపించిన సాధువ్వి?”

“సరిగ్గా చూడు బేటా, నన్ను నువ్వు చాలా సార్లు చూసావు, నీ తోలు కళ్లతో కాదు, నీ గుండెల్లో పొదిగిన ముత్యంతో చూడు – ఇంకా గుర్తు పట్టలేవా?”

అప్పుడు కనిపించాడు – ఎన్నో రూపాల్లో – మెండోజా, మరీచూ, మైక్, మెక్సికోలో కనిపించిన షా.. అన్నీ అతనే!!

 

అప్పుడు కూలిపోయింది ఆ కోట

వెయ్యి శకలాలుగా

దేవగన్నేరు చెట్లన్నీ

ఒక్కసారిగా పుష్పించాయి,

శతకోటి వెన్నెల రవ్వలుగా

****

చిల్లుపడ్డ గుండెకి తాపడం వేసుకోమని రావిచెట్టు రెండు ఆకులు బొట బొటమని రాల్చింది.

 

 

*

మీ మాటలు

  1. వెంకట్ శిద్దారెడ్డి says:

    వావ్….చాలా బావుంది.

  2. ఈ పులిబోనులోకి వచ్చిపడ్డాక ఆ పులి వేటాడడం ఎప్పుడో కాదు, ఇప్పుడే మొదలుపెట్టింది. వెంటాడుతూ నేనేమో పరిగెడుతూ… అదైనా అలసిపోవాలి, నేనైనా దానినోట చిక్కాలి. అంతవరకూ ఈ కథ వెంటాడుతూ ఉండడమే జరగబోతోంది.

    ఎన్నో నర్మగర్భమైన వాక్యాలు, ఎన్ని సార్లు చదవాలో కూడా తెలీదు. బాగుందని చెప్పడం సరిపోదు. జీవితాదర్శం కథలో భాగమవడమేనా?

  3. Mamatha Kodidela says:

    Superb!!!

  4. S. Narayanaswamy says:

    చాలా బావుంది. మళ్ళి తీరిగ్గా ఆస్వాదిస్తా రేపు చాయ్ కప్పుతో పాటుగా

  5. ఒక్కొక్క వాక్యము కొన్ని పేరాలు చెప్తోంది. మళ్ళీ చదవాలి.

  6. Bhavani Phani says:

    కవితాత్మకత, సర్రియలిజం కలగలిసిన కథ . బాగుంది సర్

  7. Jayalakshmi ayyagari says:

    ఇంకో సారి చదువుతే గానీ సంతృప్తిగా అర్ధం అయినట్లుండదు, కానీ చాలా బాగుందనిపిస్తోంది అర్ధంఅయినంతవరకు.

  8. కె.కె. రామయ్య says:

    చేయిజారిన ‘అమానత్’ కి చిల్లుపడ్డ గుండెకి తాపడం వేసుకోమని ఆశ్వీరదిస్తాయి, అనునయిస్తాయి కోవెల రావిచెట్టు నుండి రాలుతున్న రావాకులు, నిరంతరంగా ప్రవహిస్తున్న గంగా మాఁ కెరటాలు. సరే, కాని చిల్లులకు తాపడమేసుకోగల సామర్ధ్యం, సంయమనం ఎవ్వరిస్తారు త్రిపురా … oత కేశవా?

  9. మూడుసార్లు చదివాను. కొంత అర్థంచేసుకోగలిగినట్టు ఇంకా ఎంతో అర్థంకానిది మిగిలే ఉన్నట్టు ఉంది, చుక్కలను కలుపుకుంటూ గీతలను గీస్తూ మరోసారి ఆవాహించుకోవాలి. ఇంత శ్రమ ఎందుకంటే, కొన్ని వ్యాక్యాలు విస్పోటకాలై జీవితంగా, ప్రపంచంగా, విశ్వంగా, శూన్యంగా తామరదొప్పలలొ భావంగానో, పద్యంగానో తేలుతూ వస్తున్నాయి.

  10. సాయి పద్మ says:

    కొన్ని ముగ్గులు, రంగవల్లులు అవుతాయి.. ఎన్ని ఆలోచనల చేతులూ.. కాంక్షల కాళ్ళూ కత్తిరించినా ..అలాంటి వొక కథ .. కానీ, ఎడిటింగ్ లో కొన్ని కలలు కత్తిరించి ఏ నదిలో వదిలేసారు.. కార్తీక దీపాల్లా..?

  11. రాధ మండువ says:

    పోన్లే సత్యదర్శనమో మరోటో చేయడం వలన అతను, అతనితో పాటు మరికొందరు బతికిపోయారు లేకపోతే ఇంకా ఎక్కడికెక్కడికి తీసుకెళ్ళేవాడో… దేవుడా…

  12. కృష్ణ says:

    బొత్తిగా అర్ధం కాలేదు, ఒక్క ముక్కా అర్ధం కాలేదు. కానీ అందంగా ఆకర్షణీయంగా వుంది. అర్ధం కానిదే కదా ఆకర్షిస్తుంది. అర్ధం కాకుండా ఊరించే శాశ్వత సత్యం, విశ్వం, కనిపించినంతమేర ఆకాశం, ఆనందానికీ దుఖానికీ కారణం, ఇంకా నాకు నేనే ఇప్పుడు వాటికి తోడూ ఇటువంటి కధోకటి!

  13. జీవితంలో అనేక ఆసక్తులు…
    ఏది ముందు? ఏది వెనుక? అనే నిరంతర జిజ్ఙాస.
    జీవితపు తొలి దశలో …
    స్నేహం , ప్రేమ, అభిమానం,అనురాగం, ఆప్యాయత, etc. etc.
    ప్రప్రధమ ప్రాధాన్యతలనిపించడం…
    మలిదశలో…
    అవన్నీ లాభ నష్టాలమీద ఆధారపడ్డట్టున్నాయ్..
    నిస్వార్థమైనదేదీ లేదా… అంతా బూటకమా…
    అనే అనుమానం..
    మరో దశలో…
    జీవితానికి అర్థం పరమార్థం..ఏమిటనే మథన…
    చివరికి…
    ప్రేమల్లోనుండి… స్వార్థాలు…
    స్వార్థాల్లోనుండి… ఃప్రేమలుా…
    ఇలా ఒకదన్లోనుండొకదాన్లోకి… పడి పోతున్నాం…
    రెండూ.. సహజమే..నిజమేనన్న ఎరుక..
    రెండిటి మధ్యా.. రెంటివీ సమంగా..
    ఆహ్వానిస్తూ..ఆస్వాదిస్తూ…
    జీవించడమే…జీవితం…
    సమయ, సందర్భాలనుబట్టి ప్రాధామ్యాలకు
    పట్టం కట్టగలిగే…విజ్ఙతా సాధనే..
    జీవిత గమ్యం …
    అనే జ్ఙానోదయం…
    టూకీగా…ఇది..కథ చెప్పిన విషయం…
    భావుకతా… తాత్వికతా…కలగలసిన ఈ కథ…
    ఫావులోవ్ కొయిలోవ్ “పరసు వేది” ని గుర్తకు తెచ్చింది.
    గొప్ప అనుభూతినిచ్చింది.

    .

  14. ‍ నాకొక‍టి అర్థమయ్యంది, అర్థం కాకపోవ‍డంలో ఏదో ఆన‍ందం వుంది. పుట్టగొడుగులు చేసే ప‍ని అదే అనుకుంటాను.

మీ మాటలు

*