నువ్వంతే
ఎప్పుడూ
నిత్య వికసిత
కుసుమానివై పరిమళం వెదజల్లుతుండు
నిను కాంచే చూపుల పై… దేహాలపై…
~
నీ నవ్వుకు వేలాడుతుంది ఓ ముక్క ఆకాశం
కాంతి సముద్రాన్నెత్తుకొని
నీ నడుమ్మోసే చంటిపాపలా
ఓ మాయని మాయలా
ముడతలు కొన్ని
నీ ముఖంమ్మీద
అందం చెక్కిన ఆనందాలౌతుంటాయి
అసలే నలుపు
ఆపై చెవికి చెవులై వేలాడే లోలాకులు
నక్షత్రమంత కాకపోయినా
అలాంటిదే ఓ ముక్కు పుడక
నీ ముక్కు అందం జుర్రేసుకుంటూ
అంత వరకూ చూడని
రంగురంగుల సీతాకోకచిలుక
దేహపుహోళిలా నిను చుట్టేసిన బట్టల
అద్దాల్లోంచి తొంగి చూస్తూ
విభ్రమకు భూగోళం నిజార్థమై నిలబడిపోతే
దాని ఉపగ్రహమై నీ ఊహలతో భ్రమిస్తూ నేను…
ఏ తాండా నుంచి ఊడిపడ్డావో వాకబు చేయడానికనుకుంట
రోడ్డువార నిలుచొని నువ్వల్లిన పూసల పూల మీద
వాలింది గాలిభ్రమరం మకరందాన్ని జుంటితేనెగా చేస్తూ
నల్లరంగందం లో ఓ పిల్లా
పిల్లతెమ్మర నీ జడకుచ్చై కవ్విస్తోంది
కాసింత చూసుకో
నీ బోళాతనంలోనే
నీ అందమంతా దాగుందని తెలుసుకొని
కాబోలు
నీ రెండు కనుబొమల మధ్య జాగాలో
సాయంకాలాన్ని అద్ది వెళ్ళిపోయాడు
భానుడు
నీ ముఖవర్ఛస్సును
రెండింతలు చేస్తూ
నిను నీ అందపు అమృతాన్ని
నింపుకోకుండా
ఏ కంటి రెటినా ఉండగలదూ…చెప్పు..
|
సుగాలిపిల్ల
నేనో కవితా పాదమై
చేతుల్లేని వర్ణజీవి
బతుకులోని
విధ్వంసాలన్నీ
వర్ణచిత్రాలుగా
మారడం వెనుక
బీదరికపు ఆర్తి ఒక వర్ణం
మనకు తెలియని నెత్తుటి సన్నివేశాల్ని
తన దుఃఖవర్ణాలతో కలిపి
రంగరిస్తాడతడు
చేతుల్లేని దేహం అధ్బుతమైన మనో కుంచెను పొందింది
అది
గీసే ప్రతి చిత్రం నిండా జీవితం పలు రంగుల్లో
దృశ్యమానం అవుతుంది
కదలని దృశ్యానికి కదిలే జీవితం ఆపాదించాలంటే
ప్రతిభ ఆకాశమంతై పరుచుకోవాలి
ఓ జీవనపోరాటం పరిచయం కావాలంటే
ఆ చిత్రంతో మాట్లాడాలి
ఓ రెండు కన్నీటి చుక్కల్ని దిష్టిచుక్కలుగా వొదలాలి
రంగు వెలసిన గోడలు
పెళుసులూడిన దార్లూ
అతని చిత్రాలకు కాన్వాసులు
ఆరుబయలు
పరుచుకున్న
సాధారణ
చావు బతుకులతని సబ్జెక్టు
నిత్య సంఘర్షణని
రంగుల్లో
ముంచితీసినపుడు
బయటికొచ్చే సజీవ
చిత్రానికి
పేరేముండదు
ఊరేముండదు
విలువా ఉండదు
అంతరాత్మలు బజారుల్లో తూచబడుతున్నవి కదా
అతడిని పట్టించుకుని ప్రశంసించడానికెంత విశాల హృదయం కావాలి ?
దూరం నుంచి అలా చూపులు మాత్రం
పాకుతాయి అర్ధరాత్రి చీకటి ఊడల్లా ఆ చిత్రం పైకి
ఏ రసమూ లేనీ ఖాళీ పాత్రల్లో ఏ షాయరీ మధురిమలొలకవు
ఓ పర్వర్షన్ తప్ప పర్షెప్షన్సు కు సమయమివ్వని
సగటుతనపు హాంగర్ కి వేలాడిన పాత లాగూ లాంటి డొల్లతనం మనుషులుగా చలామణి అవుతున్న వ్యవస్థ
పరుగుల్లో
ఆస్వాదింపు ఎక్కడో చేజారిపోయి ఉంటుంది
క్షమించు
ఆర్టిస్ట్
సంక్లిష్టంగా మారిన మనుగడ
దృశ్యంగా మారేది నీ బీదరికపు కుంచెతోనే కదాని
ఒక రోజు అందరికీ తెలుసొస్తుంది.
అప్పటి దాకా నీ కళ్ళు
రంగుల కలలు కనవలసిందే...!
*
కొన్ని మిగిలే ఉంటాయి ..
-మహమూద్
~
అర్ధనిమిళిత నేత్రాలతో
ఎడారి తడిని మోస్తూ కొన్ని ఒయాసిస్సులుంటాయి
బయట వెదుకుతూన్న
సముద్రాలేవో లోపల్లోపల సుడులు తిరుగుతూంటాయి
స్పర్శ నావలను
దేహసముద్రం పై వొదిలే
కొన్ని పవన ప్రవాహాలు సాగుతూ ఉంటాయి
ఇంకొన్ని మిగిలే ఉంటాయి
కళ్ళ కొలను నుంచి చూపు నీళ్ళను తోడుకొని
చుట్టు పక్కల
చిలకరిస్తూ ఉండాలి
కళ్ళకి ఇచ్చినట్టు చూపుకి విరామమివ్వకు
ఇంకా కొన్ని మిగిలే ఉంటాయి
జాగురూకత లేకపోతే
ఆకాశ సముద్రం నుంచి
ఉదయపు చేప్పిల్లలు జారిపోతాయి
రాలిన మొగ్గల చోటే
నవీన చిగురులను తొడుక్కుంటూ
ప్రాచీన వృక్షాలు నిలిచి ఉంటాయి
ఆకులు రాలిన రుతుదేహపు ఎండుతనాన్ని తొలచి
పచ్చదనపు ఆఛ్ఛాదన తొడిగే తొలకరి చినుకులు
చిలిపి సయ్యాటలాడతాయి
2
ఏమీ లేదని
అంతా ముగిసిందని
వెనుతిరగడం కాదు
ఒక్కసారి
ఆగి తప్పక చూడాలి
ఏవో కొన్ని మిగిలే ఉంటాయి
మోముల పై పత్రహరితపు చిరునవ్వులతో
ఆకు స్నేహితులు చేతులూపుతుంటాయి
చల్లదనపు వ్యక్తిత్వాన్ని ఆలంబన చేసుకున్న
అడవి ఆత్మీయులు పచ్చబాటను పరిచి ఉంటాయి
నీ పేరు మీద ఎదురుచూపుల రుణాన్ని తీసుకొని
నీవు చేసిన మంచేదో నీకు తిరిగిచ్చేయాలనుకునే నీ పరిసరాలను పసిగట్టాలి నీవు
మంచితనం ఒకసారిస్తే తిరిగి తీసుకునే రుణం కాదని సముదాయించాలి
పూరించాల్సిన ఖాళీలు ఎప్పుడైనా ఉండనే ఉంటాయి
ఆకస్మిక విరమణ కు అల్విదా చెప్పు
****
చివరి శ్వాస
ఆడుతున్నపుడు కూడా
నీ పెదవుల మధ్య
కొన్ని వసంతాలు
కొంత పచ్చదనాన్ని పరచి
నీ పాదాల కాగితం మీద
గడ్డి కలాలతో
నీ మస్తిష్కంలోనే ఉండిపోయిన
కొన్ని భావాలని
కవితలా మలచడం బహుశా మిగిలే ఉంటుంది
3
నువ్వొదులుకున్నావనుకున్న
హస్తాలలో ఇంకొన్ని
మైత్రి వనాల జావళీలు
జారిపోకుండా చూసుకో
సప్తవర్ణాలతో నింపడానికి
ఒక శూన్యం ఎపుడూ ఉండనే
ఉంటుంది.
*
ఆరిన ఆర్తి
-మహమూద్
~
కన్నుల్లో ఆర్తి ఆరిపోయినపుడే కద
మేఘాల నీళ్ళ పక్షులు
వాలాలి బిందువులై రెప్పలపై
దీపం చీకట్లో నిదరోతోంది
గుక్కెడు నీళ్ళు చిలకరించండెవరైనా
భూ గర్భం ఒట్టిపోయింది
ప్రాణాన్ని జలం చేసి పోయండెవరైనా
విడదీయకూడని బంధాన్నెవరో తెంచేసినట్టు
పవనం విధ్వంస రూపంలో
గాలి కూడా నీళ్ళు తాగాలేమో
నేలకు కొండ గొడుగులుండేవి
ఆ చల్లదనంలో సెదదీరేది
చెట్లుంటెనే అదో కొండ
పచ్చగా లేక పోతే ఎంత పొడుగు పర్వతమైనా
ఎంత వెడల్పు మైదానమైనా నిరుపయోగమే
నేలకు పర్వత నీడా లేదు కప్పకోడానికిప్పుడు
నదుల పయ్యద చిట్లుతున్న సవ్వడి విని
పారిపోయాయి ఎండమావులు
కరువు ఒచ్చినపుడు
మొదటి చావు నేలదే.
రుధిర జలం జల రుధిరం
మానులో మానై మనిషిలో మనసై
చెట్లకు ఆకులై
నదులకు తీరాలై
సముద్రాలకు నదులై
ఏ దూరతీరాలకు పయనమైందో
తెలుసుకునే లోగా
తెగుతున్న ప్రాణతీగలను
పట్టుకొని ఎన్ని రోజులుండగలం
కనపడవు కానీ
మనిషి వేర్లు నీళ్ళలోనే ఉంటాయి
ఆ నీళ్ళే ప్రవాహాన్ని విరమించుకున్నాయి
నీరు లేని
జీవన విధ్వంసంలో
ఎండిపోయిన నరాలకు పానకాలు
షర్బత్లూ కోలాలు కాదు
నీరు మాత్రమే కావాలి
నీరు లేకపోతే నాలుక మీద మాట నిలబడుతుందా
నీరు లేక నరాల్లో జీవం ఊరుకుతుందా
నీరు లేని కన్ను చూపుల ఊటను తయారు చేస్తుందా
తడి తగలకపోతే గుండె లయల గూడౌతుందా
కన్నీరోలాకాలంటే లోపలికి దిగాలికదా నీరు
నీరు మనిషి లోపలి లోగిలిని మండించేఇంధనం కదా
మట్టిని వెన్న ముద్ద చేసే
తల్లి చేతి మాయ కదా కవాలిపుడు
తడి సముద్రాల తల్లి ఒడి
ఇపుడో గర్భశోక చావిడి
ఇది నీ పై నీవు ప్రకటించుకున్న
విధ్వంసం
నిను లోపల్నించి చీల్చే
అంతర్యుధ్ధం
ఎక్కడికెళతావు ఇప్పుడు నీటిని వెతుక్కుంటూ
నీళ్ళ ఖజానాలేం లేవు దోచుకోడానికి
జలం ఉన్నపుడు జాగ్రత్త పడలేదు నువ్వు
రాబందుల గురించి ఊహలేం అవసరం లేదు
అవకాశం వస్తే సజీవంగా నీ నీడే నిన్ను పిక్కతినేలా ఉంది
దూర దూరాల దాక మైదాన వైరాగ్యం నాటుకుపోయాక
పచ్చని చెట్ల కల ఆకులు రాల్చుకుంటుంది
కన్నీటి ధార కూడా పెదవుల దాకా చేరని వ్యధై
( దేశం లోని కరువు పరిస్థితులు చూస్తూ చెమ్మగిల్లిన కలం రాల్చిన కన్నీళ్ళతో )
ఆ తర్వాత
-మహమూద్
~
ఎన్ని కాలాల తర్వాత
నువ్వోచ్చావ్
తోవ మరిచిన గాలి పరుగులా
రాకేం చేస్తావ్ లే
ఇక్కడ గాయపడిన మనో నెత్తుటి స్రవంతి
నీ పాదాల దాకా పాకే ఉంటుంది
ఈ ఊపిరి బుడ్డని ఊదింది నీవే కదా
నీ ఊపిర్లతో
నా కోసం నేను లేననీ
నువ్వు నడవడానికి పరుచుకున్న
మార్గాన్ననీ
నీకు తెలుసు కదా
నీ పాదముద్రల పంటతో పచ్చగా ఉన్న ఈ దారి
నువ్వెళ్ళాక కళావిహీనమైపోయింది
కవితలిక్కడ చిరుమొలకల్లా
పడిఉండేవి
ప్రేమ నిండిన ఊహల గాలిపటాలతో
అలలారే పుడమి కన్నులో
నీ ముద్దుల అచ్చరలు తళతళలాడేవి
మనల్ని మనం మరిచిపోయినపుడు
మీరు మీరని గుర్తుచేసే వాన చినుకులు గుర్తున్నాయా
నా చేతిలో నీ అరచేయి విడిచిన
నీ గుండెలయల కాగితపు పడవలు గుర్తున్నాయా
వర్షంలో నేను తడిచి నా తడి దేహంపై
నిలిచిన వానచినుకుల పడవల్లో వళ్ళంతా ప్రయాణించిన నీ చిలిపి చూపు గుర్తుందా
నీ పరదేశ ప్రయాణం నా ప్రాణంమ్మీదికొచ్చిందని
ప్రణమిల్లేలోగా పయనమైపోయావ్
ఈ వేదనకి నిరీక్షణ అని ఎవరు పేరు పెట్టారో
తెలియదు కాని
ఈ నిరీక్షణ కోసం ఎన్ని వేదనలు పడ్డానో నీకు
తెలుస్తుందా ఎప్పటికైన
ఇలా వాలు గులాబీ మీద భ్రమరంలా
ఎదపైన
కొన్ని గాయాల గజళ్ళు
ఇంకుతాయి నీ ఎదలోన
మరో బిగ్ బాంగ్
– మహమూద్
నాలో ఇలా కలిసిపోతావని అనుకోలేదు
నా అణువణువూ నీవై రగిలిపోతున్న
ఈ సందర్భంపై తళతళలాడుతున్న పేరు నీదే
ఈ మలుపు నీ మేలుకొలుపే
నా అంగాంగాన్ని సానబెడుతూ
నన్ను సాయుధుణ్ణి చేస్తూ
లోలోపల నీ పేరుమీద ఓ విశ్వమే విస్తరిస్తోంది
నా పక్కన నిలబడ్డవాళ్ళ చేతుల్లో కాగడాలు
గెలాక్సీలై పరిభ్రమిస్తున్న ఆ వెలుతురంతా నీ చిరునవ్వుదే
అందరిలో రుధిరమై సుడులుతిరుగుతున్నది నీవే
అంబేద్కర్ ప్రతిమ అందరి చేతుల్లో నిండుజ్వాలై
ధగధగలాడుతున్నది నీవల్లే
వెలివాడ కొత్త దేశాన్ని చెక్కడానికి సమాయత్తమౌతున్న శిల్పిలా ఉంది
నీ నీడను మీదేసుకున్న ఆ పరిసరాలు
నీవిచ్చిన పోరాటనినాదాలను వల్లెవేస్తున్నాయి
నువ్వు రాల్చిన నక్షత్ర ధూళి నుంచి
కొత్త ఖగోళాలు పుడుతున్నాయి
ప్రతి ఖగోళపు తల మీద
నీ చిత్రపటమే కిరీటం
ఒక కల దగ్ధమౌతున్న చోట
మరో కల.ఖచ్చితంగా మొలకెత్తుతుందని
నిరూపించావు
వెలివాడలో తలదాచుకుంటున్న
ప్రతికన్నూ ఓ కలల నిధి
ప్రతికలా ఓ తారకల వీధి
నలుదిశలనూ ఏకం చేశావు
పలుశాఖలై విస్తరిస్తున్న ఈ భూకంపం
నువ్వొదిలిన చివరి నిట్టూర్పుదే
నీ లక్య్షం గడ్డకట్టలేదు
అది విద్యుదయస్కాంతమై
పాలపుంతలను దివిపైకి దించుతున్నది
అది నవీన విశ్వ ఆవిర్భావానికి
మరో బిగ్ బాంగ్ ను సిధ్ధం చేస్తున్నది.
కొన్ని అద్భుతాలంతే అలా జరిగిపోతాయి!
అదెప్పుడూ నన్ను వీడిపోదు
అమ్మకొంగు పట్టుకొని వేలాడే బాల్యపు చిరునవ్వులా
నా చుట్టే దాని భ్రమణం
కాలపు జరిచీర మీద అంచు కదా
దాని జిలుగుకు తరుగులేదు
ఏ కాస్త నవ్వు నా ముఖము పై తళుక్కుమన్నా
ఏ కాస్త నవ్వు నా పెదవులపై తారాజువ్వలా ఎగిసినా
ఏ కాస్త ఆనందం నాలోకి మధువులా దిగినా
రూపం సారం దానిదే!
నా రూపు రేఖలన్నీ దానివే!!
అలుపు సొలుపు లేకుండా అలా అహరహం
నాలో చలించే శక్తి నాలో జీవమై అలా ప్రవహిస్తూనే వుంటుంది.
సూర్యుడెలా నీడకు తోడౌతాడూ?
జలబిందువుల వస్త్రం సముద్రంలా పుడమినెలా అల్లుకుంటుందీ?
నల్లని మానుకు పచ్చనాకులేలా అలంకారాలౌతాయీ?
ముత్యమంత గింజలో మహావృక్షం ఎలా ఒదిగిపోతుంది?
కొన్ని అధ్బుతాలంతే అలా జరిగిపోతాయి.
తొలకరి జల్లులాంటి తొలిపలుకుల మొదలు
దారప్పోగులై విడిపోయి నా నరనరం రుధిరపు హోరై
కణకణంలో మొగ్గల్నెలా పూయిస్తుందీ?
నిశ్శబ్దం శబ్దంలా రూపాంతరం చెందే
దృగ్ప్రంపచపు లయబద్ధత
మాటల తోటలాగా, పదాల పుట్టలాగా, కవనగానంలాగా
నాలో ప్రతిధనిస్తుంది
వేలవేల పిట్టల పాటలుగా
పాటలు తీగలై వొంపులు తిరిగే పూలచెట్టు ఆకుల సవ్వడిగా
పదుగురు సంగీతకారుల సామూహిక వయోలీన్ రాగాల రెసొనెన్స్
వీణ తంత్రుల పై నుంచి జారే వేలి కొసల నుదుళ్ళపై రాయబడ్డ మ్యూజికల్ నోట్స్ లాగా
ధ్వనుల నుంచి ధ్వనుల జననం
ధ్వనులక్షరాలౌతాయి
ధ్వనులు పదాలౌతాయి
పదాలు పుస్తకాలౌతాయి
పుస్తకాలు గ్రంధాలౌతాయి
గ్రాంధాలే పూలై వేలాడే మనోగతపు వృక్షం
అంతరంగపు చెట్టుకు పూసె పూల చుట్టూ వలయాలై ఎగిరే పరిమళం
ధ్వని అంటే ప్రపంచం
ప్రపంచం ధ్వనుల బీజాక్షరం
ధ్వనిని పలకరించే అధర వసంతం ధమనుల్లోని సాగరకెరట సంచలనమై
లోకపు గడయారానికి నే వేలాడుతున్న లోలకం
-మహమూద్
లోపలిదేహం
సుడులు తిరిగే తుపానులాగానో
వలయాల సునామీలాగానో
దు:ఖఖండికల్లోని పాదాల్లాగానో
సుఖసాగర అలల తరగలలాగానో
కదులుతూ గతస్మృతులేవో లోపలిదేహంలో!
కొన్నింటికి లేదు భాష్యం
భాష్యంకొన్నింటికిమూలాధారం
చీకటిగుహలూ
ఉషోసరస్సులక్కడ
ఎండాకాలపు సెగలూ
చిరుగాలుల చల్లటి నాట్యమక్కడ
ఎడారి ఏకాంతం
పూలపానుపుపై ప్రియురాలి విరహపు కదలికలక్కడ
స్నేహలతలకు అల్లుకున్న మల్లెపూలపరిమళాలక్కడ
శతృవైరుధ్యాల వేదికపై అగ్నిపూలయుద్ధాలక్కడ
దు:ఖ
ఆనందడోలికల్లోమోమునుముంచితీసేవాళ్ళూ
కష్టసుఖాలసమాంతరజాడలక్కడ
ఎవరివోభావాలుమనవై
మనభావాల విహంగాలెగురుతాయి పరాయి ఆకాశాలపై
ఒంటరితనంలో విరహం కోరుకునేతోడు
సమూహానందంలో నవ్వుకోరుకునే ఒంటరితనం
ఒకదాని తర్వాత ఇంకోటి
తపనల తీరని అన్వేషణలక్కడ
అన్వేషణల తండ్లాట లోపల మొదలై
బహిరంగ విన్యాసమయ్యే విశాలశాఖల చైతన్యం
స్మృతి అదృశ్యదేహం, దేహం లోపలిదేహం!
ఎన్ని స్మృతులు లోపలికింకితే నువ్వునువ్వు
ఎన్నిస్మృతులు కన్నీళ్ళ సముద్రాలైతే ఒక నీ నవ్వు
ఎన్నికాలగతాలూ, ఎన్నెన్ని స్వగతాలు నీలో అంతరంగమై నీవో నడిచేమనిషివి
అలుపెరగని, అలుపు తీరని సమరగీతాలవి
సజీవజీవనయానంలో నీకై పోరాడుతూ విడిచిన ప్రాణాలప్రతిమలవి
ప్రాణంలోనే పోరాటం నింపుకున్న ప్రజాసమూహాలవి
స్మృతులు ఎండిపోని రుధిరవనాలు
మరణంలేని మహాకావ్యాలు.
– మహమూద్
తాజా కామెంట్లు