నేను రాత్రినై నక్షత్రాలతో చూస్తున్నప్పుడు
నీవు నదివై చీకటిని చుట్టుకుంటూ పోతావ్-
నేను చెట్టునై ఆకులన్నీ చెవులు చేసుకుని నిశ్చలంగా నిలిచినప్పుడు
నీవు గాలిలో లీనమై గలగలల సంగీతంలో ముంచేస్తావ్-
శ్వాసించడం అంటే ప్రతిక్షణం కొత్త ప్రాణాన్ని పొందడమేనని
మరణానికీ మరణానికీ మధ్య చిగురు తొడగడమేనని చెప్పేస్తావ్-
నువ్వెవరని వీళ్ళడుగుతారు
‘నువ్వు’కు అర్థం తెలిస్తే
‘నేను’ రహస్యం తెలిసిపోతుందని ఎలా చెప్పడం?
నేను వెంటే నువ్వున్నావ్
నువ్వున్న చోట నేను దారి తప్పుతుంటాను
ఏ దారిలోనైనా నువ్వుంటావ్-
నువ్వంటే ప్రేమంటారు వీళ్ళంతా
ప్రేమ ఎంత పరిమిత ప్రపంచం?
అది నా స్వార్థమంత అల్పం
అది నా లాలసంత తేలిక
అది నా సుఖమంత క్షణికం-
అదే నువ్వు…
నా ఏకాంతమంత అనంతం
నా దేహమంత కారాగారం
నా స్వప్నమంత సందేహం-
నేను నాలోనే తిరుగుతున్నప్పుడు
ఏ చెరువు గట్టు మీదో నిల్చుని చేయందించే దేవరూపం
నేను నీలోనే తేలిపోతున్నప్పుడు
తెరచాపలా రెపరెపలాడే తరంగ నాదం-
నేను ధ్యానం
నీవు యోగం
నేను మెలకువనై కలల్ని బహిష్కరించినప్పుడు
నీవు వేకువవై నిజాల్ని ఆవిష్కరించినప్పుడు
వెలుగు లేని పగళ్ళు
చీకటి లేని రాత్రుల మధ్య
రెక్కలొచ్చిన కన్రెప్పలా నేను
కన్రెమ్మలకు వేలాడే జ్వలిత జలపాతంలా నీవు-
వెలిగిపోవడానికీ
కాలిపోవడానికీ మధ్య దాగిన రహస్యమేదో
ఇప్పుడిప్పుడే తెలిసిపోతోంది-
- -పసునూరు శ్రీధర్ బాబు
తాజా కామెంట్లు