నేను నాట్యం చేయడం లేదు!

చిత్రం: రామశాస్త్రి

చిత్రం: రామశాస్త్రి

ఈ  పాట వీడియోను శ్రధ్దగా విని చూడండి.. నాకు మాత్రం వీడియో చూస్తుంటే నోట మాట రాలేదు. 1997 మార్చి ఏడో తారీఖు అంటే దాదాపు ఇరవై సంవత్సరాల క్రితం అపుడే యవ్వనంలోకి అడుగుపెడుతున్న వేళలో ఒక అమాయక పరవశంలో నేను రాసుకున్న కవిత కు అచ్చమైన ద్యశ్యరూపంలా ఉంది..  అప్పటికి కవితకు ఎవరో ఇంత అచ్చమైన దృశ్యరూపం ఎలా చేసేసేరబ్బా అని ఒకటే ఆశ్చర్యం .. ఇది సినిమా పాట కాదు. ఒక క్రౌడ్ ఫండింగ్ మ్యూజిక్ వీడియో. రెండు రోజుల క్రితమే వీడియోలో షేర్ చేశారు. సినిమా  పాటల కన్నా అందంగా గొప్పగా ఉంది.  లింక్ కింద నా పాత కవిత. చిన్ననాటి లాలస నా కళ్ల ముందు లాక్కొచ్చిన  ఈ పాట నాకెంతో నచ్చింది.

https://www.youtube.com/watch?v=0K8qu5H4oXk

 

 

The Celebration of a Dance

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

లేప్రాయపు దేహపు వేడుక చేసుకుంటున్నాను

మోహంపు తనువుగా ఎగిసిపడుతున్నాను.

 

ఎదురుచూపుల మనసు తనువై కంపిస్తున్నాను

యవ్వన చిత్రపటాన్ని గీస్తున్నాను.

ఉరకలేసిన నెత్తురౌతున్నాను.

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

పాదాలతో కదలికల కత చెబుతున్నాను

పరుగుల కవిత రాస్తున్నాను

పాదాలతో అతడి పేరు రాస్తున్నాను

స్నప్న నిఘంటువు రచిస్తున్నాను

మునివేళ్ళతో పుడమిపై ముగ్గుపెడుతున్నాను

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

భూమికి చిందు నేర్పిస్తున్నాను

భూమికి తుపాను హెచ్చరికలు చేస్తున్నాను

యుద్ధం తాకిడి అభివర్ణన చేస్తున్నాను

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

భూదేవికి పాదాలతో చందనం పూస్తున్నాను

మునికాలివేళ్ళతో ఆమెను చుంబిస్తున్నాను

భూమి డోలుపై దరువు వేస్తున్నాను

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

చలనపు నియమావళిని మట్టుబెబుతున్నాను

పాదాలు రెక్కలు వచ్చిన పక్షులౌతున్నాయి

హుషారెక్కిన నెమలి భంగిమనౌతున్నాను

తుళ్ళింతల నాట్యం చేస్తున్నాను

ఆత్మాభిషేకం చేస్తున్నాను

లయల కడలి పొంగునౌతున్నాను

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

నడడకు సెలవిస్తున్నాను

భూమి పల్లకీపై పాదాల బోయీనై ఊరేగుతున్నాను

గాలి ఊయల తూగాడు పూవునౌతున్నాను

 

 

నేను నాట్యం చేయడం లేదు

అతడితో వలపు తాండవం చేస్తున్నాను

లయాత్మక చాపల్యమౌతున్నాను

వేదనను పాతాళంలోకి సరఫరా చేస్తున్నాను.

*

Together

 

mamata

Art: Mamata Vegunta Singh

-లాలస

~
~

నగరం మీదకు యుద్ధమై వచ్చిన వానలన్నీ సముద్రంలా ఇంకిపోయాక

కొత్తగా వస్తాయి ఆకాశాలు

 

మనం జీవితాల్లో మునిగిపోయి వాటినే తాగుతాము

ఇంక చాలు మేం అలిసిపోయాం నేనూ, నా హృదయమూ

 

మేం పుస్తకాలు చదివాం, పాటలు విన్నాం, మనుషులతో మాటాడాం

కలమూ పట్టుకుని పట్టుబట్టాక రంగులేమో ఎగరవు

 

తడికి తడిసిన కాగితం మీద విడిపోయిన సిరా పదాలతో

ఇక్కడేం చేయాలి.. నేనూ-హృదయం కలసి ఏం చేయాలి

ఇక సూర్యాస్తమయం చూడాలని ఎవరు మారాం చేస్తారు నేనూ నా హృదయం కాక

ఒంటరి పక్షి ఒకటి మమ్మల్ని ఓరకంట చూడనే  చూసింది.

 

ఎవరూ లేని రాత్రి హృదయాన్ని  గాలికి  వదిలేసి నేను సంగీతంలో మునిగాను

హృదయం తన వేయి కళ్ళు మూసుకుని

హృదయం తన వందల నోళ్ళను కట్టేసుకుని

జిగేలుమనే హృదయం- భగ్గుమనే హృదయం- ముక్కల్లా అతికిన హృదయం

చేతుల నిండా పని బడిన ఉదయం

చరిత్రల చిట్టాలను మరిచే హృదయం

తన ఇల్లు లేని హృదయం

తన  వాకిలి తట్టేదెవరో ఎదురుచూసే హృదయం

విసుగేసి రంగుల సినిమాలు చూసే హృదయం  తన తలుపులేసుకుని ఒక దట్టమైన పొగలా మారింది

చిన్ని అబద్దపు సవ్వడి గుసగుసలా చిన్న పురుగులా ముడుచుకుంటుంది

తన సంగతే మరచిపోతుంది

 

నేనూ హృదయం మళ్ళీ గదిలో నిద్రలేచి చదువుతాం ఉత్తరాలను, సుదీర్ఘ ఉత్తరాలను, పుటలను, పాటలను…

అయినా ఆ గదికి నేనంటే ఆసక్తి లేదు ఎందుకంటే నేను తిలక్ ను కాను.

 

ఇది ఒక బతుకు కవిత. హృదయం రక్తికెక్కిన నాటకం

ఇంతకు ముందు నిన్నెక్కడ కలిశాను చూశాను అని నాతోనే హృదయం అంటుంది

వానలో తడిసిన నున్నటి రాయిలా నేనూ నీలానే తడీ పొడిగా ఉన్నాను అని కూడా చెబుతుంది.

 

అయినా

హృదయమెపుడు రాంగ్ టర్నే తీసుకుంటుంది

పక్క చూపులతోనైనా చూస్తానంటుంది

పూలను..  కలలను… పూల కలలను…కలల పూలను

*

 

 

What can a poem do?

Art: Rafi Haque

Art: Rafi Haque

 

-లాలస

~

 

ఏదో నకలు లాంటి రాత్రి తన నక్షతాలతో మెప్పించనూ లేదు

కళ్లెదుటే ఉంటుంది

కానీ జీవితం గింగిరాలు తిరుగుతుంటుంది

ఎవరి నీడనైనా వారి నుంచి కత్తిరించే సాధనమెక్కడ

నిర్వేదాల. నిర్విరామాల, అలసటల ప్రతిబింబాల నడుమ

పగటితో మాత్రం ఏం లాభం

 

లేదా? సరే

 

ఒక విరహ వేదన పలుకుదామని గొంతు సవరించుకుంటుంటే పాట గబుక్కున పెదాల నుంచి అమాంతం కిందకు జారిపోయింది. ఏమనుకోవాలి ప్రియా.. ఇవాళ రాత్రి ఇక్కడ వాన కురిస్తే. ఒక్క వాన చుక్క నా కణంగా మారదూ? మధ్నాహ్నం దాటింది. ఆకాశంలో నీరెండను దాటి మళ్ళీ మరో తోటలోకి వాన ఒకటి నెమ్మదిగా బయలు దేరింది పెత్తనానికి. ఉత్తినేగా..  ఈ సారైనా వేనవేల సంవత్సరాల జ్ఞాపకాల జడివానై చుట్టుముట్టేస్తుందా లేదా?.

జీవితానికి ప్రేమలేఖ రాసిన సంబరం చేయడానికి మహా కవులున్నారా.. ఉత్తరంతో పంపేందుకు  తోటలో సరిపోయినన్ని పూలూ ఉండవు. ఇంకా చెప్పాలంటే..

హృదయమొక పరాయి గడ్డ

అక్కడేమో

దీర్ఘరాత్రి పున్నమి చంద్రుడు రకరకాలుగా ఉంటాడు.

నగరానికి కనిపించని సిరివెన్నెల కనిపించని పర్వతాల మీద పడుతుందేమో.

ముభావ వెన్నెల చిగురు గాయం మీద

సొగసైన వెన్నెల పూల మీద

అధునాతన వెన్నెల ఆలోచనల మీద పడుతుందేమో

 

కానీ

తనకు తానే పరిచయం కాలేని పరాయి గడ్డ హృదయం మీద

పడేది వేదనల వెన్నలే

 

అపుడెలా ఉంటుందంటే

మధుర గళాలు మరణిస్తే నెమరువేసే జ్ఞాపకమైన సంగీతంలా.ఆ సంగీతం విగతజీవులైన గులాబీ పూవులే మృతుల కంఠమాలలుగా మారినట్లే ధ్వనిస్తుంది.  కళ తడారిపోయినపుడు ఆత్మలు మగత నిద్ర పోతాయి. పూలూ, వానలూ, కడలీ, గాలీ ఏమున్నా అవి పుడమి గీతాలను శ్వాసించలేవు.

 

మధ్యలో సగం చందమామలను వదిలేస్తూ తెల్లకాగితం మీద నడుస్తుంటుంది కవిత. దానిని నదిలోకి ఒలకబోసి గుర్తుంచుకుంటానని చెప్పాలి.

ps

లైఫ్ .. నీ టచ్ స్ర్కీన్ నా రింగ్ టోన్ హృదయం

Because i am writing you my dear  poem will you go to life to bring back LIFE?

*

మ‌ళ్ళీ వెళ్ళిపోవ‌డానికైనా మ‌ళ్ళీ రా…

 

లాలస
~
అనంతాంబ‌రం  దిగువున ప్రతి వస్తువూ కవిత్వమే … అనంతాకాశం పైన కూడా అవ‌ధులు లేని ప్ర‌పంచం నిండా కవిత్వమేనని సంబ‌ర‌ప‌డి కవితలు రాసి రాసి దాచుకున్న  రోజుల్లోనే శాస్రవేత్తలు చిన్న ప్లూటో  గ్రహమే కాద‌న్న‌పుడు అలిగి నక్ష‌త్రాల కవితలు ఇక వద్ద‌నుక‌న్నాను. ఆ వార్త విన్న‌పుడు న‌క్ష‌త్రాల‌ను   ప్రేమించిన నువ్వు కూడ  నాలా నిర్ఘాంత పోయి ఉంటావా లేక  చిన్న ప్లూటో క‌న్నా ముందు  చాలా గ్రహాలున్నాయ‌నే మురిసిపోయావో తెలియదు. కానీ వివక్ష‌ల నీలి నీడల నుంచి మళ్ళీ నువ్వొక ఆత్మ‌గౌర‌వ సూచికా సూర్య నక్ష‌త్రంగా ఎక్కడో  వెలుగుతుంటావ‌ని తెలుసు.
చెట్టు నుంచి విరిగిన కొమ్మ  బాధ ఎంత కాలం ఉండ‌గ‌లదులే .  నేను వీడినలోకం ఎంత కాలం పరితాపం ప‌డుతుందిలే అనుకున్నావో తెలియ‌దు కానీ  మొట్ట మొద‌టి సారి ఉట్టి లేఖ పేరుతో  చివరి మరణ మహావచనం ఒకటి నీ హృద‌యం నుంచి కత్తిరించి ఎన్నో హృద‌యాల‌ అంచున  ప‌ర్మినెంట్‌గా పేస్ట్ చేశాని తెలుసు.
నీకు న‌చ్చిన మేఘాలు లేక‌పోయిన నా పైన ఈ వాన .. పాట నీకెంత ఇష్ట‌మో తెలియ‌దు. కానీ దేహ‌మొక గాయ‌మై,  చూపు ప్ర‌శ్న గా మారి గుండె దిగాలైన ఈ లోకం మీది…మీది.. మీది ముమ్మాటికీ మీదే. నాది.. నాలాంటి వాళ్ళ‌ది కాదంటూ నీ ఆత్మ చేసిన గానం మాత్రం యే దునియా అగ‌ర్ మిల్ భి జాయే తో క్యాహై ( ఈ లోకం చేతికందిన‌నేమి) అని మాత్రం తెలుసు.
నీకు ఎప్ప‌టికీ చేర‌ని ఈ ఉత్త‌రం రాస్తుంటే కాఫ్కా ర‌చ‌న‌లోని వాక్యాలు  గుర్తుకువ‌స్తున్నాయి. …నేనెప్ప‌టికీ అర్ధం చేయించ‌లేను. నాలోని అంత‌ర్మ‌ధ‌నం నేనెప్ప‌టికీ అర్ధం చేయించ‌లేను…. ఈ రెండు వ్యాక్యాల త‌రువాతి వ్యాక్య‌మైన నాలో ఏమి జ‌రుగుతుందో నాకే తెలియ‌దు… నీకు వ‌రిస్తుందో లేదో తెలియ‌దు. కానీ నీకు అర్ధం కాన‌ట్లు ఉంటోంద‌ని మేం గ్ర‌హించ‌లేక‌పోవ‌డం మాత్రం ముమ్మాటికీ నేరమేన‌ని తెలుసు.
నీ అభిమాన రచయిత కార్ల్ సాగ‌న్  చెప్పినట్లు.Absence of evidence is not absence of evidence.  ఉత్తరంలో శూన్యం మాత్రమే ఎందుకు చెప్పావో తెలియ‌దు.  నువ్వు
రాయకపోయినా కానీ మన‌సున్న వాడే విరిగిపోతాడ‌ని  జీవితం మీద అనురక్తితోనే విర‌క్తీ క‌లుగుతుంద‌ని, నీ పోరాటంలో విరక్తి . నీ విరక్తిలో శూన్యంలో అనురాగం ఉంద‌నీ తెలుసు.
నీ మనసు పాస్‌వర్డ్‌ ఏదో తెలిసీ తెలిసినట్లుంది. ఈ ఉత్తరం ముగించాల‌ని లేదు.  కానీ  నా చుట్టూ  నడిరాత్రి.. . .  బ‌హుశా ఆ దుర్దినం  నీ మ‌న‌సు క‌మ్మేసిన చిమ్మ చీక‌టిలా..
మరణమే  ప్ర‌గాఢ ప‌రిచ‌య‌మైన నీకు తమ్ముడూ పుట్టిన రోజు ఇంత క‌న్నా ఏం చెప్ప‌గ‌లం
మ‌ళ్ళీ వెళ్ళిపోవ‌డానికైనా మ‌ళ్ళీ రా…
*

ఒక హుషారు పూట

 

లాలస

లాలస


పసి పువ్వు పసి పువ్వూ తడుముకున్నట్లు ,మూడు నెలల పాపాయి పాల బుగ్గల మీద మూడేళ్ళ చిన్నారి చిరు ముద్దు- విలోమ సౌందర్యం కుప్పేసినట్లు ,నల్లటి నేల మీద రాలిన తెల్లటి పూల సొగసు- జ్ఞాపకం జ్ఞాపకంతో కరచాలనం చేసినట్లు,పాత పాటల వరుస కచేరీ- ప్రశ్నకు ప్రశ్నే సమాధానం అన్నట్లు , నిద్రకు స్వప్నం యక్షప్రశ్నలు -ఏమి జరుగుతుందో తెలీయనట్లు, వర్షానికీ  అంటిన తడి

 

ఒక ఉల్లాసపు మాట

 

అనంతాకాశం చూడాటానికి రెండే చిన్న కళ్ళు చాలు- కోటి నక్షత్రాలూ తళుక్కుమనేదీ వాటి నీలిమలోనే.- రెండు చిన్న కళ్ళున్న  అతని లేదా ఆమె అరి చేతి నుంచే మధ్యాహ్నం తన నాలుగు ముద్దలూ తింటుంది- ఒక గడ్డిపోచకు కిరణాల వెలుగు తగులుతుంది.- సముద్రం నుంచి నది వెనుతిరిగి ఎడారి తో స్నేహం చేస్తుంది- వూవొచ్చి సీతాకోకచిలుక మీద పూస్తుంది

45906960

ఒక దిగులు పాట

 

తోటలో వణుకుతున్న ఆకు లాంటి నిన్ను నువ్వు వెళ్ళి పట్టుకునేలోపు

గాలి ఎత్తుకు వెళ్ళిపోయింది.

పువ్వు మనసుకు ముల్లు పూచింది.

నిన్నా మొన్నల పలకరింపులో ఇవాళ అదృశ్యమైపోయింది.

– లాలస

చిత్రరచన: పికాసో