- బండ్ల మాధవరావు
ఒక్కనొక ఉదయాన
నిద్రలేచి చూసుకొనేటప్పటికి
నా చేతులు అదృశ్యమైపోయాయి
పరమ సంభ్రమంగానూ ఆశ్చర్యంగానూ అనిపించింది
అప్పటివరకు అన్నం తినిపించిన చేతులు
నడిచే కాళ్లకు ఆసరా అయిన చేతులు
చేతులు లేకపోవడం మనిషి లేకపోవడంలాంటిదే కదా
చెయ్యడం అనే పదం చేతులనుండే కదా పుట్టింది
ఏ పనైనా చెయ్యడం చాతకాకపోతే
తలలేనోడా అని మానాన్న తిట్టినట్టుగా
ఇప్పుడు నేను
పని లేనోడినయ్యాను
పని – బతకడానికేనా
బతికించడానికి కూడా కదా
పనంటే మట్టి
మట్టినుంచు అన్నం
కాళ్ల కింద మట్టి పెళ్లగించబడ్డాక
అన్నం లేదు
అన్నం పెట్టే పనీ లేదు
నువ్వొక ఆకాశ హర్మ్యాన్ని
నా మట్టి తల పై నిలిపాక
నా చేతులు అదృశ్యమవ్వడం ప్రారంభించాయి
మట్టి పిసికిన చేతులు
దుక్కిదున్నిన చేతులు
వెదబెట్టిన చేతులు
కోతకోసిన చేతులు
సమస్తమైన పనిని
ఒడుపుగా చేసిన చేతులు
పని చేసి చేసి అలసిన చేతులు
మట్టినుండి దూరమై
క్రమంగా నాలోకి ముడుచుకుపోయాయి
నువ్వు భూతల స్వర్గపు మాయమాటల్ని
నా నేలతల్లి మీద వెదజల్లాక
మొలవాల్సిన అన్నం
తాలు గింజలై నిర్వీర్యమైపోయింది
మాటల మొక్కల కింద
పరుచుకొన్న పైపంచె మీద
కన్నీటి గింజలు రాలుతున్నాయి
మట్టిని వాడికి అప్పజెప్పాక
కనబడని చేతుల్ని
ముందుబెట్టుకు కూర్చున్నాను
పని లేకపోవడం లోని నరకం అనుభవంలోకి వచ్చింది.
*
painting: Mandira Bhaduri
తాజా కామెంట్లు