మాయా తివాచి

 

 

చిత్రం: ప్రవీణా కొల్లి

పదాలు:  విజయా కర్రా

~

 

సూరీడింకా చూడని ఆ ఉదయాన

తూగుటుయ్యాలలో సాగుతున్న పయనం చిన్న కుదుపుతో ఆగి

కళ్ళు తెరిచి చూస్తే …

రెక్కల మనిషేవరో రమ్మని

చెయి చాచి పిలిచి మాయమైనట్లనిపించింది

 

అబ్బురపడి

కాసింత పక్కకి ఒత్తిగిల్లి, మబ్బు కళ్ళని విప్పార్చి చూస్తే

దూరాన కనిపించే ఊరేదో నచ్చి –

వుండొస్తానని  మనసు ఎగిరెళ్ళి పోతే

చేను ఆహ్వానించిందట  –  గాలి గంధం పూసిందట

తెలిమంచు పన్నీరు జల్లి

కొమ్మల ఆకులు కుశలమడిగాయట

 

పచ్చని పంటచేల మధ్య పట్టుమని పది ఇళ్ళుట

ఊరి జనమంతా మనసుకి నచ్చిన వాళ్ళేనుట

బరువు బాధ్యత – కష్టం నష్టం లేనే లేవని

వాగు వంకా – చెట్టూ పిట్టా చెపితే

అవునవునని వాళ్ళ నవ్వు మొహాలు వంత పాడాయిట

 

ఆ ఊసుల దారాలన్నీ పోగేసుకుని

ఆశల తివాచిని అల్లి తెచ్చింది మనసు

మనసు మంత్రించి ఇచ్చిన మాయా తివాచి పైన

మబ్బుల్లో సాగింది

తిరిగి నా పయనం

**

అపుడు నేనొక శ్రోతను…

 

 

 

చిత్రం: ప్రవీణ కొల్లి

పదాలు: సాషా 

~

 

చెట్టు నీడొచ్చి

మనసు మీద పడుతున్నట్లు

వయసు మీద పడిన మనసుకేదో

వసంతమొచ్చినట్లు

ఒక్క నీరెండ

 

నీలి రంగు

పలచని చీర బోర్డర్ కు ఆకుల వరస బోర్డర్

కంట్లో తళుక్కుమనే ఛాయాచిత్రం

గ్నాపకాల పతాక చిత్రం

వచ్చీ పోయే వసంతమూ..

ఎక్కడ నేను ..

 

ఎక్కడ

నేను గాలికి రాలే

జలజల రాలే

ఆకుల సవ్వడి కలుక్కుమంటుంది

పూచే పువ్వుల

నిశ్శబ్ద గీతం రికార్డొకటి మోగుతోంది

వచ్చే వసంతానికి

బేక్ గ్రౌండ్ లా

అపుడు

నేనొక శ్రోతను

నేనొక శ్రోతను.

వెతకాలి

 

 

చిత్రం: ప్రవీణ కొల్లి

పదాలు: బాల సుధాకర్ మౌళి 

~

ఎక్కడో

ఏ మూలనో ప్రవహిస్తున్న నిశ్శబ్దనదిలా

ఆకాశం

 

ఎక్కడో ఏ మూలనో

నెమ్మదిగా కదులుతున్న అలలా ఊరు

 

ఊర్లో ఇళ్లగుమ్మాల మీద

యింత వెలుతురును పరిచే దయామూర్తిలా సూర్యుడు
మా వూరు గుర్తుకొస్తుంది

రెక్కలు కట్టుకుని ఎగిరిన బాల్యం గుర్తుకొస్తుంది
బాల్యం కొమ్మకు వేళ్లాడి

ఎక్కడో పోగొట్టుకున్న పిచుక గూడు కళ్లల్లో కదలాడుతుంది

 

ఈ వూళ్లోనైనా దొరుకుతుందేమో-

వెతకాలి

నిర్మలంగా పసికూనలా వున్న ఈ వూరిని

దేహమ్మీద వేసుకుని జోకొట్టాలి
తూనీగలా

సందు సందూ వూపిరి ఆగేట్టు తిరగాలి
మా వూరిని

మళ్లొక్కసారి దేహం దేహమంతా ధరించాలి నేను –

మా వూరు అవ్వాలి

*

నువ్వు నేను తప్ప..

 

 

 

చిత్రం/ పదాలు: ప్రవీణ కొల్లి

~

 

చివరాఖరకు ఎవరూ ఉండరు నువ్వు నేను తప్ప

నువ్వు నేను వేరేముందిలే

నాలో ఎదిగే నువ్వు

నీలో వెతుక్కునే నేను

అల్లితే కధలవుతాయి

జీవితం ఎప్పటికీ కధ కాదుగా!

 

కొన్ని సంఘటనలు, మరికొన్ని సంభాషణలు

కొన్ని కౌగిలింతలు, మరికొన్ని విదిలింపులు..అంతేగా!

అల్లగలిగితే నిన్ను చేరనివ్వననేమో

సవ్వడన్నా చెయ్యకుండా నా గమనంలో కలిసిపోయావు

అడుగడుక్కీ నీతో పడలేక సంధి చేసుకుందామనుకున్నాను

 

కానీ ఎక్కడ?

నువ్వొక మాయల ఫకీరువి

ఒక్క క్షణం అసలక్కడ లేనట్టే ఉంటావ్

మరో క్షణం విస్పోటకమై విశ్వాంతరాలలో వ్యాపిస్తావ్

నేనేమో ఒక్కోసారి బేలగానూ, మరోమారు అబ్బురంగానూ చూస్తూ ఉండిపోతాను

 

కొందరంటారు నువ్వొక దుఃఖానివని

నేనొప్పుకోను

నువ్వొక ఉనికివి

అనేకానేక భావోద్వేకాల అంతిమ గమ్యానివి

మరికొందరంటారు నువ్వొక బడబాగ్నివని

నేననుకుంటాను నువ్వొక జ్వాలవని

నీ సెగలో బూడిదై ఎగిరిపోగా

మిగిలిన వెలుగే నేనని

ఎప్పుడూ తోడుందే ఓ నా ఒంటరితనమా

నువ్వు ఏడిపిస్తావ్, నేర్పిస్తావ్
ఓ నా ఏకాంతమా

నీ రూపాంతరాల చాయలలోనే నా ప్రతిచ్ఛాయ

*

ఆ తర్వాత మళ్ళీ…

 

 

చిత్రం: ప్రవీణ కొల్లి

పదాలు: సాంత్వన చీమలమర్రి

~

 

ఇదిగో అయిపోయాయి ఇరవై నాలుగు గంటలూ!

అతి కష్టం మీద నీకే సందేశమూ పంపకుండా గడిపినవి. ఊహించగలవా?

ఎన్ని సార్లు వేళ్ళకొనల్లో మాటలు అక్షరాల్లోకి పొంగిపోకుండా అక్కడే కూర్చుని ఏడ్చుకున్నాయో?

అసలు నువ్వెవరివోయ్ నన్ను మాట్లాడకుండా ఉండమంటానికి?

మాటల్లో Immediacy ఎక్కువైపోయిందని ఊర్లో అందరినీ అనొచ్చు. నన్ను కూడానా?

నేనెంత కోప్పడ్డా మాట్లాడకుండా ఉండననేగా నీ తెగింపు. పూర్తయ్యిందిగా నీ ప్రయోగం. ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసే పూల పరిమళాల మధ్య తేడా తెలుసుకునేందుకు ఒక్కో సారి కాఫీ గింజలు వాసన చూడాలని చెప్తావా నాకు? ఇప్పుడు తెలుసుకోవాలనిపించాలిగా నాకసలు. కాలం పాడే ఈ తెలుపూ నలుపూ స్వరాల refrain యేమంత మారుతుందట? But for those capricious notes of love our entwined words strew upon it…

నిన్న వేడిగాలికి తూగుతూన్న మధ్యాహ్ననిశ్శబ్దం లోంచి ఎవరిదో సందేశం మోగింది. అదే piano glissando. గుండె కొంచెమాగింది. నువ్వేనేమో అని చూసా. రాక్షసుడా! అంత ప్రేముండీ ఇంత కఠినంగా ఎలా ఉంటావ్? సరేలే పో… నాకూ మళ్ళీ స్పృహ తెలుస్తుంది ఎప్పుడో ఒకప్పుడు. కాలంతో సంబంధం లేదు నాకు అని ప్రేమ అనుకున్నా హృదయం bitter-sweet గా లెక్కేస్తునే ఉంటుందిగా క్షణాల్నీ, గంటల్నీ, రోజుల్నీ…

అప్పుడు ఈ ప్రవాహంలో పాదాలు మాత్రమే మునిగేట్టు కూర్చుని శాంతంగా ఊపిరి పీల్చుకుంటూ చూడగలనేమో నిన్ను.

ఇదిగో ఈ సూర్యోదయంతో క్షణక్షణం మారుతూన్న లోకాన్ని చూస్తున్నట్టు.

ఈ ఆకాశంలో ఉన్నన్ని రంగులు మన ప్రేమకి.

ఇప్పటికి దాని రంగు ఈ కారబ్బంతిపూరేకుల ఎరుపు.

తర్వాత దిగంతాల్లోంచి నిర్మలంగా నవ్వే నీలం. ఆ తర్వాత మళ్ళీ…

ఇదే దారి!

 

 

చిత్రం: ప్రవీణ కొల్లి

పదాలు: మానస చామర్తి

~

 

తెలిమబ్బు తొంగి చూసుకుంటుందని

కావి రంగు నీటి అద్దాన్ని

ఆకులు అదేపనిగా తుడిచే దారి

 

సరిగంగ స్నానాల్లో

కొబ్బరాకులు వణికి వణికీ

ఒళ్ళు విదుల్చుకు నాట్యాలాడే దారి

 

ఎవరో విసిరిన

గచ్చకాయ పచ్చిక మోవిపై

పుట్టుమచ్చలా కవ్వించి

ఆకర్షించే దారి

 

నీలి నీలి పూవులు

గరిక కురుల్లో నవ్వీ నవ్వీ

నీలాకాశపు తునకల్ని నేలకు దించే దారి

 

ఒక పసిపాప కేరింత,

పేరు తెలియని పక్షి కూతా

నీరెండ కిరణాల్లా

ఏ వైపు నుండో తేలి వచ్చి

ఉదయాన్నే హృదయాన్ని వెలిగించే దారి.

*

 

 

ఆ రహస్యం…?

drusyam

ఫోటో: ప్రవీణ కొల్లి 

పదాలు:కోడూరి  విజయ కుమార్ 

~

దయగా ఇంత చల్ల గాలిని పంచే పచ్చని చెట్లు

భయం లేదు లెమ్మని భరోసానిచ్చే నీలి కొండలు

పశు పక్షాదులతో పాటు తలదాచుకోను

చిన్ని తాటాకుల గుడిసె ఒకటి

ఈ సరళ సుందర లోకానికి నేను

కేవల యాత్రికుడిగా ఎప్పుడు మారిపోయానో

నా లోలోపలి లోపలి పురా మానవుడా

ఆ రహస్యం నీవైనా విప్పగలవా ?

*

ఆ కళ్ళలో హరివిల్లు

Kadha-Saranga-2-300x268

రెండు రోజుల నుంచీ ఈ లూప్ తెగట్లేదు. ఎక్కడో లాజికల్ మిస్టేక్ ఉంది. డీబగ్గింగ్ లో వేరియబుల్స్ అన్నీ బాగానే ఉన్నాయి, కానీ ఎండ్ రిసల్ట్ తప్పొస్తుంది. అబ్బా…..భలే విసుగ్గా ఉంది.

ఇంతలో ఫోన్ రింగయ్యింది. ఇప్పుడెవరా అని విసుక్కుంటూ మొబైల్ అందుకున్నాను. రిమైండర్ రింగ్. ఈ రోజు ఆంటీ బర్త్ డే. ఈ పని టెన్షన్లో పడి ఈ రోజు డేట్ కూడా చూసుకోలేదు. మార్నింగ్ సునీల్ చెప్పనన్నా చెప్పలేదు. మర్చిపోయి ఉంటాడేమో! మొన్న ఊరెల్లోచ్చిన కోపం ఇంకా పోలేదు. ముభావంగా ఉంటున్నాడు. బహుశా అందుకే నాతో చెప్పలేదేమో! వెంటనే సునీల్ కి రింగ్ చేసాను.

“ఏంటో తొందరగా చెప్పు,” భూప్రపంచంలో ఇతనొక్కడే బిజీ అన్నట్టు ఫోసులు.

“ఈ రోజు ఆంటీ పుట్టిన రోజు. నీకు గుర్తుందో లేదోనని”

“ఓ అమ్మ పుట్టిన రోజా, ఇప్పుడు అర్జెంటు పనిలో ఉన్నాను. కాసేపయ్యాక ఫోన్ చేస్తాను”, అన్నాడు.

ఆంటీకి రింగ్ చేసి శుభాకాంక్షలు చెప్పాను.

“నీకు గుర్తుందా!!”, ఆంటీ గొంతులో ఆశ్చర్యం.

“నా మొబైల్ గుర్తుచేసింది. అందుకే మొబైల్ ద్వారా విషెస్ చెపుతున్నాను,” నవ్వేసాను.

“విష్ చేసావు. అంతే చాలు,” ఆంటీ గొంతులో ఆనందం.

“ఈ రోజు స్పెషల్స్ ఏమిటి? అంకుల్ మీరు గుడికి వెళ్ళారా?,” అడిగాను.

“స్పెషల్ ఏముంటుంది! మామూలే అన్ని రోజుల్లోలా”

“కొత్త చీర కొనుక్కోలేదా ఆంటీ?”

“నాకెందుకమ్మా ఇప్పుడు కొత్త చీర”

“అదేమిటి అలా అంటారు? అంకుల్ బర్త్ డే కి స్పెషల్ వండారు. గుడికి వెళ్లి అర్చన చేపించారు. పోనీ, లంచ్ కి మీరిద్దరూ హోటల్ కు వెళ్ళండి”

“మీ అంకుల్ కదలొద్దూ! వంట చేసేసాను, పప్పు దోసకాయ వండాను”

ఇంకో నాలుగు మాటలు మాట్లాడి ఫోన్ పెట్టేసాను.

ప్రాబ్లం లూప్ లో కాదు, ఒక పాయింటర్ అడ్రస్ మిస్ అయిందని తెలుసుకోగానే యురేకా అని అరవాలనిపించింది. అరవటం ఆపి ఆ పాయింటర్ దేన్ని అడ్రస్ చెయ్యాలో కనుక్కోమంది బుర్ర. ఆలోచనేమో ఆంటీ మాటల చుట్టూ తిరుగుతుంది. ఈ పాయింటర్ మొదట లోకల్ వేరియబుల్ ని రీడ్ చేసి ఆ తర్వాత ఔటర్ లూప్ అండ్ గ్లోబల్ వేరియబుల్స్ ఆడ్ చేసుకోవాలి. ఏ ప్రోగ్రామర్ రాసాడో ముందుగా ఈ ప్రోగ్రాంని! లోకల్ వేరియబుల్ని ఇగ్నోర్ చేసి గ్లోబల్ని లూప్లో infinite గా తిప్పాడు.

ఎండ్ యూసర్ టెస్టింగ్ లేకుండా ఎన్ని లూప్స్ మనపై రుద్దేసారో. కుటుంబం, సమాజం నడుమన బొంగరంలా తిరుగుతూ తమని తాము మర్చిపోతున్నారా? అలా మర్చిపోకపోతే స్వార్ధమనే ముద్ర వేసేయ్యటం. ముద్రల సంగతి దేవుడెరుగు, నేను మాత్రం అలా ఉండను. నావారికి నేను ఇచ్చే విలువలో నేనూ ఉండేలా చూసుకుంటాను. హమ్మయ్య ఈ బగ్ ఫిక్స్ అయింది. వేళ్ళను విరుచుకుంటూ సీటులో వెనక్కి వాలాను.

అమ్మ కూడా అంతే, తనని తాను పట్టించుకోదు. నాదేముంది, మీ ఇష్టం అనేస్తుంది ఏ మాటకైనా.

నాకా రోజు బాగా గుర్తు. నేను డిగ్రీలో ఉండగా జరిగింది. ఆరోజు అమ్మ పుట్టిన రోజు. నాన్నకు గుర్తు లేకపోవటం చాలా సాధారణమైన విషయం. అమ్మ పుట్టిన రోజని పాయసం వండటం, మేమందరం గుడికి వెళ్ళటం ఎప్పుడు జరగలేదు. నేను, తమ్ముడు విష్ చేసే వాళ్ళం.

నాన్నకు ఇష్టమైన పూర్ణాలు, నాకిష్టమైన కీమా రోల్స్, తమ్ముడి కోసం గులాబ్ జాం….మా పుట్టిన రోజున మాకు ఇష్టమైనవి తప్పకుండా వండేది అమ్మ. అమ్మకి ఇష్టమైన వంటకం ఏంటో మాకు తెలీదు. తనకు ఇష్టమని పలానాది వండుకుని తిన్నది ఏనాడు లేదు.

నేను, తమ్ముడు ఆరోజు అమ్మను surprise చేద్దామనుకున్నాం. కాలేజీ అయ్యాక నేను బేకరీకి వెళ్లి కేక్ కొన్నాను, తమ్ముడు గ్రీటింగ్ కార్డు కొన్నాడు. నాన్నను డబ్బులు అడిగితే ఏమనేవారో తెలీదు కానీ మేము దాచుకున్న పాకెట్ మనీ సరిపోయింది.

మేమిద్దరం ఇంటికి వెళ్లేసరికి యధావిధిగా అమ్మ నలిగిపోయిన కాటన్ చీరలో ఉంది. మేము వచ్చేసరికి ఎదో ఒక స్నాక్ వండటం అమ్మకు అలవాటు. పకోడీలు చేస్తోంది. వంటింట్లోకి వెళ్లి పొయ్యి కట్టేసి చీర మార్చుకోమన్నాను. అమ్మ వింటే కదా!

నాన్న రాగానే కేక్ బయటకు తీసాం. అదిగో ఆ క్షణం అమ్మ కళ్ళలో తళుక్కున మెరిసిన మెరుపు నేను జీవితంలో మర్చిపోలేను. తమ్ముడు ఫోటోలు తీసాడు. కంటితో మేము చూడలేకపోయిన అమ్మ కళ్ళలో దాక్కున్న చిన్నపాటి చెమ్మ ఆ ఫోటోలలో మాకు కనిపించింది.

ఆ రాత్రి అమ్మ మా గదిలోనికి వచ్చి నన్ను, తమ్ముడ్ని దగ్గరకు తీసుకుని….ఉదయం మీరెవరూ విష్ చెయ్యకపోయేసరికి, నా పిల్లలు కూడా మర్చిపోయారే అనుకున్నాను. కొంచెం బాధేసిందమ్మా అంది. మా నుదిటిపై ముద్దిచ్చి వెళ్ళింది.

జ్ఞాపకాలలో నుంచీ బయటపడి, బగ్ ఫిక్స్ అయిందని మెయిల్ చేసి సునీల్ కి మళ్ళీ కాల్ చేసాను.

“ఈవెనింగ్ తొందరగా రా. మీ ఇంటికి వెళ్దాం,” అన్నాను.

“ఆర్ యు క్రేజీ? మాధాపూర్ నుంచీ అమీర్పేట్ కు వర్కింగ్ డే ట్రాఫిక్లో వెళ్తావా? వీక్ ఎండ్లో వెళ్దాం,” అన్నాడు.

“అడగట్లేదు బాస్, వెళ్దామని చెపుతున్నాను. ఈరోజు మీ అమ్మ బర్త్ డే”, అన్నాను.

మొన్న ఊరెల్లినప్పటి కోపం నాకూ ఉంది. పెళ్ళవగానే పెళ్ళాం జీ హుజూర్ అనుకుంటూ మొగుడేనక ఉంటారనుకుంటారో ఏమిటో?!

తొందరగా వెళ్ళటానికి పర్మిషన్ తీసుకుని ఇన్ ఆర్బిట్ మాల్ కి వెళ్లాను. ఆంటీకి ఏదన్నా గిఫ్ట్ కొనాలి. ఏం కొనాలో తెలియట్లేదు. కళానికేతన్ లో వెంకటగిరి, గద్వాల్ చీరలు చూసాను. నాకు పెద్దవారి చీరల గురించి అంతగా తెలీదు. వంగపండు రంగుకి సన్నటి జరీ బోర్డర్ పుట్టాడ పట్టు చీర బాగుందనిపించింది. సెలెక్ట్ చేసి పక్కన పెట్టాను. కానీ తృప్తిగా లేదు. వాచెస్, హ్యాండ్ బాగ్స్, గోల్డ్ ఇయర్ రింగ్స్ చూసాను. బంగారం, బట్టలు ఇవి కాదు, ఇంకా ఎదో కావాలి. ఆంటీ అభిరుచికి నచ్చే గిఫ్ట్ కావాలి.

ఆంటీకి పాత సినిమాలంటే ఇష్టం. అంకుల్ చేతిలో రిమోట్ లేకపోతే పాత సినిమా వస్తుందేమోనని అన్ని చానెల్స్ మారుస్తారు. మ్యూజిక్ వరల్డ్ లో పాత సినిమా సిడిల ప్యాక్ కొన్నాను. సిడి పెట్టుకుని ఆంటీ ఒక్కరే చూసేలా portable సిడి ప్లేయర్ కూడా తీసుకున్నాను. రెండూ అందంగా గిఫ్ట్ వ్రాప్ చేపించి సునీల్ కి కాల్ చేసి నన్ను మాల్ దగ్గర పిక్ చేసుకోమని చెప్పాను.

“ఏంటి విశేషం, అత్తగారిని కాకాపడుతున్నావ్,” కళ్ళేగరేసాడు.

“హలో మిస్టర్ పతి దేవ్…..గ్రో అప్…..గ్రో అప్…..గ్రో అప్ లైక్ అ రేమాండ్ కంప్లీట్ మాన్,” నేనూ కళ్ళేగరేసాను.

ఓ క్షణం అర్థం కాలేదు తనకి. అర్థం అయ్యాక నవ్వాలో లేక నా వైపు కోపంగా చూడాలో అర్థం కానట్టు పెట్టాడు మొహం. నా పెదవులపై సన్నటి నవ్వు అతని చూపుని దాటిపోలేదు.

“మొన్న ఊర్లో పెద్ద ఫోసులు కొట్టావ్,” కయ్యానికి కాలుదువ్వుతున్నాడు.

“నేనేం ఫోసులు కొట్టలేదు. నాకు ఇష్టం లేని పని నేను చెయ్యలేదు..అంతే,” నేనూ స్థిరంగా చెప్పాను.

“పెద్దవారిని గౌరవించాలని నేర్చుకోలేదా”

“గౌరవించాలని నేర్చుకున్నాను. పెద్ద చిన్న అని కాదు మంచి వారిని గౌరవించాలని గ్రహించుకున్నాను. అయినా నాకు అర్థంకాదు, నీతో పెళ్ళవగానే నీ వాళ్ళందరూ నాకు నచ్చెయ్యాలని, అందరికీ నేను విధేయురాలినై ఉండాలని ఎలా అనుకున్నావ్? అయినా ఇప్పుడేంటి వాదన? ”

కారు ట్రాఫిక్ లో స్లో గా వెళ్తుంది.

“నాకు మీ పెద్దమ్మ నచ్చలేదు. కూపీలు లాగినట్టు ఆవిడ అడిగే ప్రశ్నలు, నిలువునా చీల్చుతున్నట్టు చూసే చూపులు, కోడలిపై మాటమాటకి ఫిర్యాదులు, కూతుర్నేమో ఆకాశానికి ఎత్తడాలు, కూతురి అత్తగారిని తిట్టటం……పైగా నాకు నీతి బోధలు. సంవత్సరం క్రితం జరిగిన మన పెళ్ళిలో మీకు మర్యాదలు సరిగ్గా జరగలేదంట. ఇవన్నీ ఒకెత్తు, ఆ మామగారిని ఎలా విసుక్కుంటుందో చూసావా? ముసలావిడ, అత్తగారు అని కూడా లేకుండా”

“ఏదోలే పెద్దాళ్ళ చాదస్తం”

“ఏదోలే మాఆవిడకు ఇష్టం లేదు అని ఎందుకు అనుకోలేవ్? పెద్ద కామిడి ఏమిటంటే, నువ్వు బాగుండాలని నేను వ్రతాలు పూజలు చెయ్యాలంట. నేను బాగుంటే ఆటోమేటిగ్గా మీ అబ్బాయి బాగుంటాడులే అన్నాను, అబ్బో ఆవిడకు ఎంత కోపం వచ్చిందనుకున్నావ్,” నాకు నవ్వొచ్చింది.

“పెద్దమ్మ నీకు బొట్టు పెట్టి, జాకిట్టు ముక్క పెడుతున్నప్పుడు నువ్వు ఆవిడ కాళ్ళకు దణ్ణం పెడతావనుకుంది. కనీసం వచ్చేటప్పుడైనా ఆవిడ కాళ్ళకు దణ్ణం పెడితే నీకేం పోతుంది”

“ఇది మరీ బాగుంది. నువ్వు మా చుట్టాలింటికి వచ్చినప్పుడేమో నీకు సకల మర్యాదలా! అయినా నాకు ఇష్టం లేదు, నేను చెయ్యను. ఇంక ఈ వాదన ఇక్కడితో ఆపేయ్”

సునీల్ పెదాలు ఎదో పదాన్ని ఉచ్చరించాయి. నాకు వినిపించకపోయినా అదేమిటో నాకు తెలుసు..పొగరు అంటాడు. అనుకోనీ. అతను నన్ను అర్థం చేసుకోవాల్సిందే.

మొన్నీ మధ్య కూడా ఇంతే, నేను ఆంటీకి ఎదురు చెప్పాను అంటాడు. నేను నా అభిప్రాయం చెప్పాను, అది ఎదురు చెప్పటం కాదంటే వినిపించుకోడే! నా అభిప్రాయం నిక్కచ్చిగా చెప్పటం అంటీకి కూడా నచ్చలేదని నాకు తెలుసు. ఆ మూస పాత్రల్లో నుంచీ, దోరణల్లోనుంచీ బయట పడదామని కూడా అనుకోరు. ఒక్కోసారి ఉక్కిరిబిక్కిరయినట్టు ఉంటుంది.

మొదట్లో ఇలాంటి సంఘటనలు జరిగినప్పుడల్లా సునీల్ పై కోపం వచ్చేసేది. ఆ తర్వాత ఆలోచించుకుంటే, ఇందులో తప్పంతా సునీల్ ది కాదనిపించింది. అత్త కోడల్ల సంభందం ఎన్ని వంకరలు తిరిగిందో చుట్టూ చూస్తూనే ఉన్నాను. భార్యంటే ఇలాగే ఉండి తీరాలనే అంచనాలు, భ్రమలు మరెన్నోమనలో. చిన్నప్పటి నుంచీ మనం పెరిగిన వాతావరణం, మన చుట్టూ ఉన్న సమాజం, పరిస్తితులు మనల్ని ముద్రల్లా తయారు చేసేస్తాయి. ఇప్పుడు కోపం పోయి నా కర్తవ్యం తెలిసింది.  విమర్శిస్తూ కూర్చోవటం వళ్ళన ఉపయోగం లేదు, అర్థం చేసుకునే అవసరం, ఎదిగే అవకాసం ఇవ్వాలి నేను.

సన్నగా చినుకులు మొదలయ్యాయి. కారు అద్దాలపై పడిన చినుకులు గాలికి పైపైకి వెళ్ళటం చూడటం భలే గమ్మత్తుగా ఉంటుంది. ఆశికి పాటలు ఆన్ చేసాను. తుంబి హో, అబ్ తుంబి హో, జిందగీ అబ్ తుంబి హో పాట కారంతా పరుచుకుంది.

మమ్ముల్ని చూడగానే ఆశ్చర్యం, ఆనందంతో విచ్చుకున్న ఆంటీ మొహం చూస్తుంటే అనిపించింది — మన అమ్మలకు వాళ్లకు వాళ్ళు ప్రాముఖ్యం ఇచ్చుకోవటం తెలీదు. ఇంట్లో అందరికీ అన్నీ సమకూరుస్తారు, వాళ్ళ కోసం వాళ్ళు ఏమీ చేసుకోరు. మనం కూడా అమ్మను taken for granted గా తీసుకుంటాం. అలా ఉండటం అమ్మలకు ఆనందాన్ని ఇస్తుందా? ఏ మాత్రం గుర్తింపు కోరుకోని మనుష్యులు నిజంగా ఉంటారా?

ఆఫీసులో ఆన్యువల్ రివ్యూస్ అప్పుడు జరిగే రభస గుర్తొచ్చింది. ఇక్కడ నచ్చకపోతే ఇంకో కొలువనుకుని వెళ్ళిపోయే పనిలో సరైన గుర్తింపు రాకపోతేనే తెగ బాధ పడిపోతామే, జీవితమే కుటుంబం అనుకుని బతికే అమ్మకు కొద్దిపాటి గుర్తిపును కూడా ఇవ్వకపోవటం ఎంత దారుణం. ఏమన్నా అంటే, త్యాగాల్లాంటి ఒట్టి మాటలు, బరువైన మూటలు నెత్తిన పెట్టేస్తారు. ఆ బరువులో కాస్త భాగం మీరు మోయ్యండి అంటే ఆడవారికి మాత్రమే వర్తించే నీతులు సూక్తులు వల్లెవేస్తారు. బాబోయ్……. హిపోక్రసీ!

నాకెందుకమ్మా ఇవన్నీ అంటూ మొహమాట పడుతూనే కేకు కట్ చేసారు ఆంటీ. హ్యాపీ బర్త్ డే టు యు….క్లాప్స్ కొడుతూ పాటను నేను మొదలుపెట్టాను – సునీల్, అంకుల్ అందుకున్నారు. ఆంటీ సిగ్గుపడ్డారు. చిటికెలో వంట చేసేస్తానన్నారు. ఈ రోజు మీరు సెలెబ్రిటి, పనేం చెయ్యకూడదు అంటూ ఫుడ్ ఆర్డర్ చేశాం.

“ఆంటీ కోసం కొన్నాను. నువ్వు ఇవ్వు“, గిఫ్ట్ ప్యాకెట్ సునీల్ కు అందించాను.

“ఏంటిది?,” అడిగాడు.

“ఆంటీ అభురుచికి నచ్చే బ్లాక్ అండ్ వైట్ సినిమాలు. I am sure she will love it.”

“ఓహ్!”, సునీల్ ఆశ్చర్యార్ధకం.

“మై డియర్ అబ్బాయ్,మన వారిని ప్రేమించటం, గౌరవించటం, గుర్తించటం అంటే ఇది. కాళ్ళకు దణ్ణాలు పెట్టడం కాదు. ఈ సారి నీ బర్త్ డే కి రేమండ్ సూట్ కొనిస్తాలే”, కళ్ళేగరేస్తూ నవ్వేసాను.

“ఈ రేమండ్ మాన్ ఎక్కడ తగులుకున్నాడు, నా ప్రాణం తీస్తున్నావ్”, సునీల్ హాయిగా నవ్వేసాడు.

సునీల్ గిఫ్ట్ ప్యాక్ ఆంటీకి ఇస్తుంటే ఆవిడ కళ్ళలో మెరుపు. కొన్నేళ్ళ క్రితం అమ్మ కళ్ళలో చూసిన అదే మెరుపు. ఆ మెరుపు సునీల్ హృదయాన్నిసూటిగా తాకింది. నన్ను,ఆంటీని కౌగలించుకుంటూ గర్వంగా, కృతజ్ఞతగా నవ్వాడు.

అంకుల్ మోములో దోబూచులాడిన గుర్తింపు ఆ సాయంత్రానికే నిండుదనాన్ని తెచ్చింది.

“మన విలువను తెలియచెప్పటం కూడా మన బాధ్యతే ఆంటీ”, వెళ్తూ వెళ్తూ చిన్నగా అన్నాను. ఓ వాన చినుకు ఆంటీ కళ్ళలో కురిసి హరివిల్లై మెరిసింది.

   -ప్రవీణ కొల్లి

DSC_0005