చీకటీగలు

kasibhatla

శ్రీమన్నారాయణే చీకటీగ తాత్పర్యానికి దగ్గరిగా వస్తాడనిపించింది. ఎంత మేధావైతేనేం… పెళ్ళానీకీ కొడుక్కి ఇలా ఒక్కోమాటు స్నేహితులమయినా మాకూ చీకాకు కలిగించే శ్రీమన్నారాయణ చీకటీగలాగన్పిస్తాడు… పాపం అతనికీ సమాజమే చీకటీగ మూక… అస్వామాఫ్‌ ఐన్యాట్స్‌… నిజానికతని మానసిక వ్యవస్థ తోటి సమాజానికి సంబంధమెందుకుండాలి? అసలుండదు కూడానూ… వ్యష్టికి సమష్టితో అవసరంకానీ సమష్టికి వ్యక్తి మానసిక జీవితంతో అవసరం లేదు. తనకనుగుణంగా వ్యక్తి అంతర్భహిర్ప్రపంచాలుండాలనే సమాజం కోరుకుంటుంది… అట్లా బ్రతకలేని వ్యక్తికి సమాజం అనునిత్యం చీకాకు కలిగిస్తూనే వుంటుంది. తప్పెవరిదన్న ప్రశ్న అస్సలుదయించడానికే వీల్లేదు.

అనాదినించీ జరిగిపోయిన నిర్ణయమది… పూర్‌ శ్రీమన్నారాయణలు… ఎంతమందో… కన్పించే శ్రీమాన్నారాయణొక్కడుంటే నాకళ్ళముందే అదృశ్య శ్రీమన్నారాయణులెంతమంది తిరుగాడుతున్నారో…

చీకటీగల్లా ముసురుకుంటూ పుండైన మెదడు చుట్టూ ఆలోచనలు… అయాం నాటోన్లీ సారీఫార్‌ శ్రీమన్నారాయణ… అయాం సారీ ఫర్మైసెల్ఫ్‌… అయ్‌ పిటీ యూ మై ఓన్‌ సెల్ఫ్‌ అనుకొంటూ ఇంటర్మీడియట్‌ పిల్లలకి  ఖలీక్‌ జిబ్రాన్‌ క్లాసు తీసుకునేందుకు సిద్ధమయ్యా…

జిబ్రాన్‌ జిబ్రాన్‌, లెబనాన్‌. పలెస్తీను… దర్జీతల్లి జూదరి తండ్రి… చిరంజీవిగా వుండాలనే కోరికతో ఏభై నిండకనే మరణించీ… క్షయించకూడదని క్షయతో క్షయించి, తను పుట్టిన మట్టి మీది మమకారంతో… అదే మట్టిలో లయమయిపోయి. అటు జియాదాతో… యిటు హ్యాస్కెల్‌తో ఉత్తుత్తి ఉత్తర ప్రేమాయణం నడపీ… సమాధి శిలాఫకం మీద తను చిరంజీవినని చెపుతూ రాయించుకున్న మాటలు..

‘‘నా సమాధి శిలమీద నే చూసుకోవాలనుకున్న వాక్యం…. నేను మీలా జీవించే వున్నాను. మీ పక్కనే నించుని రెప్పలార్పి ఒక్కసారి కలియచూడండి మీముందే వుంటాను…’’

నిజమే ప్రాణమున్న మనందరికీ ఖలీల్‌ జిబ్రానుంటాడు. అతని సమాధి రాతి మీద వాక్యముంటుంది. కానీ జిబ్రాన్‌కు ఈ ప్రపంచమే లేదు కదా మన ప్రపంచమేకాదు తనదైన ప్రపంచమే లేదు కదా… అప్పుడెప్పుడో ఎనభై ఏళ్ళ క్రితమే క్షయతో క్షయించిన లివరు జబ్బుతో అంతరించి పోయిన ‘నేను జిబ్రాన్‌ జిబ్రాన్ని’ అన్న ఆలోచనతోపాటే అతని ప్రపంచం కూడా లుప్తమయిపోయింది కదా…. ఇవన్నీ పిల్లలకి పాఠంతోపాటు చెబితే…. ఇంగ్లీషు సారుకు పిచ్చిపట్టింద్రోయ్‌ అనంటారు.

ముసురుతున్న చీకటీగ ఆలోచనల్ని విసురుకుంటూ కదిలా…

***

సాయంత్రం ఏడైనా సుభద్ర రాలే… ఉదయాన్నే చెప్పింది కదా వసంతతో షాపింగని… ఏమేం కొంటారో…. సుభద్రెళ్ళిందంటే ఏదో ఖరీదైందే అయి వుంటుంది…

ఇంటికి రాగానే తిని మిగిల్న వంకాయ కూరా చారూ ఫ్రిజ్‌లో సర్ది…. మిగిలిన అన్నంగడ్డని ఇంటిగేటు బయట కాలువగట్టు మీదేసి…. రెండుసార్లు శ్రీమన్నారాయణకి ఫోన్‌ ట్రైచేసి… విసుక్కుని కాస్సేపు నడుం వాల్చి…. టీవీ ఆన్జేసి వార్తనబడే నాన్సెన్స్‌… ఓ తెలుగూ… ఓ ఇంగ్లీష్‌… ఓ హిందీ సినెమాల్ని కలిపి ముక్కలు ముక్కులుగా చూసి విసుగేసి… టీ కాచి… ఎండిపోయిన అల్లం ముక్కని విషాదంగా చూసి యాలక్కాయ దొరక్క…. అంచు విరిగిన పింగాణీ కప్పును ప్రేమగా నిమిరి…. ఇంటిబయట కడియం మొక్కల కుండీ మధ్య నిబడి సిగరెట్‌ని మళ్ళీ ఓ రోజులా పీల్చి…. సాయంత్రం ప్రశ్నని భుజానికి తగిలించుకుని…. లోపలికెళ్ళి చల్లారిన్టీని వేడిచేసి థర్మాస్‌లో నింపి… మిగిలించుక్కల్ని మళ్ళీ నోట్లో పోసుకుని…. సాయంత్రం ప్రశ్నకి సమాధానంగా రంగరాజుల్కి ఫోన్కొట్టా… ‘‘సారు పొద్దున దాసు క్యాంటీన్కిపోయి టిఫిన్దిని దాస్కాడ వెయ్యి రుపాయలిప్పించుకున్నాంట… యాటికి బోయినాడో… సాయింత్రం మీనాక్షి కాటికిరా… సుబ్బార్డికి ఫోన్చేస్తా… ఒగ్గంటకి మనకి రూమిస్తాడ్లే కంటమన్నగ్గూడ రింగిస్తా’’ ఓ సంక్లిష్టతకి ముక్కలు ముక్కలు సమాధానంగా రంగరాజు…

శ్రీమన్నారాయణెటెళ్ళుంటాడూ? ఎందుకో అసంకల్పితంగా మెదడు మైత్రి బొమ్మను కళ్ళముందు ఫ్లాష్‌ చేసింది… శ్రీమన్నారాయణ ఆంతరంగికత ఆ అమ్మాయికి సుపరిచితమేమో! అన్పించింది. అనిపిస్తుంది.. స్త్రీ పురుష స్నేహాలూ, సంబంధాలూ… కొన్ని యుగాలుగా పాతుకుపోయిన చట్రాల్లోకాక భిన్నంగా వుండటం… ఎంత రేషనల్‌ మనుషులకైనా పొసగదేమో…. ‘అయితే ఏం?’ అన్న ప్రశ్న రాకూడదసలు… తల విదిలించుకుని. బియ్యం కడిగి ఎలెక్ట్రిక్‌ కుక్కరాన్చేసి… దాదాపు అర్ధ శతాబ్దంగా చూసుకుంటున్నా ఎప్పటికీ పరిచయం లేని నా ముఖాన్ని అద్దంలో చూసుకుని…. టీ ఫ్లాస్క్‌… ఓ ఖాళీ కప్పుతో పాటు నాలుక్కుర్చీ డైనింగ్టేబిల్మీదుంచి… ‘సీయూ సుభద్రా’ అనుకుని తలుపు ఆటోలాక్చేసి తాళాలు బైక్‌ డబ్బాలో వేసుకుని రోడ్డెక్కా… కదిలీ కదలంగానే ‘మామయ్యా!’ అన్న గొంతు… గుర్తుపట్టా అది కంఠం కూతురు కంఠం దమయంతిది… ఆపి… దగ్గిర్రా అన్నట్టు తలూపా… ‘‘ఏమిటే నువ్వీ డకోటామీదా… అంతంత పెద్ద బళ్ళు నడిపే మీ నాన్నకే మాటిందిదీ… నువ్వు నడిపేస్తున్నావ్‌… ఇటెక్కడికొచ్చావ్‌?’’ అడిగా.

‘‘ఫ్రెండుంది మావయ్యా ఇక్కడా… అత్తయ్యలేదా… చాల్రోజులైంది మాటాడించెళ్దామనిటొచ్చా… నాన్నగారికి తెలీకుండా ఎత్తుకొచ్చీసా బండీ’’ పదహారు దాటినా పసితనపు ఛాయలు వదల్లేదీ పిల్లకి.

‘‘అత్తయ్య లేదు కానీ నే బైటికెళ్తున్నా… తిన్నగా యింటికెళ్ళు… వెనకాలి రోడ్డు మీదెళ్లు. మెయిన్రోడ్లో వద్దు… ఇంటికెళ్ళింతర్వాత నాన్నకు చెప్పు నాకు ఫోన్చేయమని… జాగ్రత్తా… అదాగిందంటే తోసుకెళ్ళే శక్తి కూడా లేదు నీకు. వంకాయలు బాగున్నాయనమ్మకి చెప్పు. వెళ్ళు… వెళ్ళు.. నాన్నరుస్తూ వుంటాడు…’’ కదలా.

ఇదే ఓ నలభై ఏభై ఏళ్ళ క్రితమయితే యీ పిల్లకి పెళ్ళై ఓ ఇంటి ఇల్లాలై.. బరువు బాధ్యతలు తకెత్తుకునుండేది…

మార్పు… మార్పు చాలా చాలా త్వరగా వచ్చేస్తోంది.

వచ్చేయడమేమిటి కమ్ముకొస్తోంది…

సాంకేతిక విస్ఫోటం… మేధో విస్ఫోటం…

ఇదెంత వరకు విస్తరిస్తుందీ? ‘నికొలాడ కాండార్సె అన్నట్టు యీ విస్తరణకు పరిమితుల్లేవ్‌… పరిపూర్ణతవేపు మానవమేధ, ‘ఈ ప్రకృతిలో, అనంత విశ్వంలో ఈ భూమి మనుగడ వున్నంత వరకూ విస్తరిస్తూనే వుంటుంది. ఎన్ని అవరోధాలెదురైనా’ కానీ 2040కల్లా కృత్రిమ మేధ, మానవ మేధను జయించేస్తుందని కొందరు… అంటే ఇంకో రెండు మూడు దశాబ్దాల్లో యిప్పటి నాలాంటి వాళ్ళ మట్టి బుర్ర వూహకతీతంగా నాగరికతలు మారిపోతాయా… అచ్చూటానికి నేను బ్రతికేవుంటానా? ఆర్టిఫిషల్‌ జనరల్‌ ఇన్టలిజెన్స్‌ ప్రపంచాన్ని పాలిస్తుందా? చూస్తుండగానే కళ్ళెదుటే మారిపోతోంది కాలం. ఏదో టెక్నలాజికల్‌ సింగ్యులారిటీ… నా పిండాకూడూ న్యుమనో ఓల్ట్‌మనో 2050 కల్లా అయిపోతుంది అడ్వాన్స్‌మెంటంటాడే! నేనిట్లాగే వుంటా.. వుండి తీరతా… నా ఆలోచనిట్లాగే వుంటాయి… ఎన్ని చరిత్రలు చదివినా… ఎంత భవిష్యత్తు గురించి తొలుస్తున్నా నా మౌలిక ఆలోచనా వ్యవస్థ మారదుకదా… అదీ మారనుందా? పీపుల్స్‌ పార్క్‌ దగ్గర రోడ్డుకు అటువేపు స్కూటీ మీద వెళ్తూ మైత్రి కన్పించింది. ఒక్కసారి… ఓ క్షణం ట్రాఫిక్‌ ఐలాండ్‌ దగ్గర యూటర్న్‌ తీసుకుని మైత్రిని వెంబడించి… శ్రీమన్నారాయణ గురించడగాలన్పించింది… ఆ ఆలోచన్ని తరిమేశా…

అక్భర్‌ భాయ్‌ పాన్‌షాపు ముందు కన్పించాడు కంఠం కొలీగ్‌ కండక్టర్‌ దయానంద్‌… ఆర్టీసీ సాంస్కృతిక ఉత్సవాల పోటీల్లో ఎప్పుడూ సంగీతం విభాగంలో స్టేట్‌ ఫస్ట్‌ వస్తాడు దయానంద్‌… మంచి కంపోసర్‌ కూడా… హిందుస్తానీ బాసురీ నేర్పరి… ఆగి అతన్ని పలకరించి… కాలే… సురేంద్రనాథ్‌ కాలే గురించి వాకబు చేసా…

‘‘అవున్సార్‌… కాలేసార్కి పెరాలిసిస్‌ అటాకయ్యింది. ఎడం కాలూ చెయ్యీ పన్చేయడం లేదు మాట కూడా రావడం లేదు… కంటమన్న చెప్పినట్టున్నాడు మీకు… కట్టించుకున్న బాబా ప్రభాత్‌ జర్దాపాన్లు జేబులో వేసుకుని నావేపు చూసి పెద్దగా నవ్వి ‘‘ఫోర్‌ట్వంటీ పాన్‌ సార్‌ రతన్‌ తీన్‌సౌ బాబా ఎక్‌సౌబీస్‌… మిల్కే బాబా ప్రభాత్‌ ఫోర్‌ ట్వంటీ’’ జేబులో వేస్కున్న పాన్‌ను తడుంకుంటూ ఎదరుగా వున్న హనిమిరెడ్డి వైన్స్‌ వేపు కదుల్తూ… ‘‘ఏస్తరా?’’ అనడిగి జవాబాసించకుండా వెళ్ళిపోయాడు. దయానంద్‌ సాంకల్కర్‌ ది ఫ్లాటిస్ట్‌… ఆర్టీసీ కండక్టర్‌… అతనో విరుద్ధ భాసాలంకారం. ఆక్సిమొరాన్‌ నాకు….

***

మీనాక్షి లాడ్జ్‌ ముసలి రిసెప్షనిస్ట్‌ నన్ను చూడగానే వేళ్ళ మద్య బాల్పెన్నున్న కుడిచెయ్యి పైకెత్తి ‘వన్లెవన్‌’ అన్నాడు…

గదిలో ఎవ్వరూలేరు… రూం బాయ్‌ గ్లాసు కడిగి ప్లాస్టిక్‌ జగ్గుతో నీళ్ళు టీపాయ్‌ మీద పెట్టి నాకు ఒంటి చెయ్యి నమస్కారం చేసి వెళ్ళిపోయాడు. ప్లాస్టిక్కుర్చీలో కూaబడి మంచం మీదకి కాళ్ళు చాచి కంఠంకు ఫోన్చేసా… రింగైంది లిఫ్ట్‌ చేయలేదు… దార్లో వుండుంటాడనుకుని… రంగరాజుల్కిచేసా… ‘‘సార్‌… వికట్రీ టాకీస్కాడున్నా. రెన్నిమిషాల్లో ఆడుంటా…. ఏం తెప్పియ్యాకు…. మిల్ట్రీదుంది నాకాడ… వచ్చేస్తాలే… కంఠమన్నగ్గూడ చెప్నా వస్తాంటాడు… సోడాలూ నీల్లూ కోలా దెప్పిచ్చు… శంకర్‌ మిటాయిలో స్టఫ్‌ తీస్కున్న వన్టౌన్కి పోయింటి… వచ్చేస్తాండా’’ తన రివాజు హడావుడి మాటలు మాట్లాడాడు రంగరాజు.

ఫోన్కట్చేసేంతలో… కంఠం వచ్చేసాడు..

‘‘మేషారెటెళ్ళాడో సార్‌… ఉదయాన్నే దాసు క్యాన్టీన్కెళ్ళి టిఫినీు చేసి ఓ వెయ్యిరూపాయు తీసుకెళ్ళాట్ట… గది తాళమెట్టుంది… రెండు మూడు మాట్లెళ్ళి చూసా… ఎటెళ్ళుండొచ్చంటారూ? ఏవిటో ఆయనా ఆయన పద్దతులూ… ఎప్పటికీ అర్థమవని మనిషి… అయినా ఏదో పారిపోయినట్టిదేమిటీ… అంతా ఆయన స్వార్జితమే… ఎవ్వళ్ళకీ భయపడక్కర్లే… దాసుకూడా వస్తా వీలవుతే అన్నాడు.. క్యాష్లో అమ్మాయిని కూచోబెట్టి యిటొస్తానన్నాడు… రాజుల్కి ఫోన్కొట్టారా? పాపొచ్చిందిటగా… ఒద్దే అన్నా విందండీ చెప్పా చెయ్యక మోపెడ్‌ కాస్తదూరం తోసుకెళ్ళి స్టార్ట్‌చేసుకుని వెళ్ళిపోతుంది… స్కూటీ కావాల్ట… ఎక్కడ్సార్‌… సెకండ్హాండైనా ఇరవై పాతిక పెట్టంది రాదు… వాళ్ళమ్మగారమెక్కువైంది… నాదికూడా లెండి. ఉదయాన వాళ్లమాయ్య, మా బామ్మర్దొచ్చాడు కద్సార్‌… వాడు కొనిపెడ్తానన్నాడు దానికి… వాడికీ పిల్లల్లేరుగా… ఇదంటే మరీ గారం…’’ కంఠం కళ్ళల్లో కూతురి పట్ల ప్రేమ దిగంబరంగా బహిర్గతమవుతోంది..

***

కోడీ కోడి పిల్లలూ.. పేద్దగంపా గుర్తుకొచ్చాయి… జస్ట్‌ యానిమలిన్ట్సింక్ట్‌? కేశవరెడ్డి పందీ… పిల్లలూ కూడా గుర్తొచ్చాయి.

పాపమాపిల్ల దయమంతిని కోడిపిల్లతోటీ, పందిపిల్లతోటీ పోల్చటం బాలేదనిపించింది…. ఆ పిల్ల దమయంతి చాలా అదంగా వుంటుంది… కోడిపిల్లలూ, పంది పిల్లలూ ముద్దుముద్దుగానే వుంటాయి కదా? ఏమిటీఅందం కాన్సెప్టు? ఒక్క మనిషికే అందమూ… వికారమూ… ఆలోచనన్నదేడిచింది కాబట్టి… ఈస్తటిక్‌ యాటిట్యూడూ… అనుభూతి ఇంద్రియజ్ఞానం… ఈస్తటిక్సూ తాత్త్వికచింతనా… నానా గందరగోళం… కంటికీ మనసుకీ చూడగానే హాయిగొలిపేదంతా అందమే… మళ్ళీ హాయి ఏమిటో? అదీ ఓ గజిబిజీ. అన్నీ… అందాలూ… హాయిూ… వికృతాలూ… రుచులూ… మంచీచెడూ అన్నీ అన్నీ సాపేక్షాలే… అస్సలు పోలిక లేక గుణమనేదుంటుందా?  ఈ ఆలోచన్లన్నీ ఉత్తి పనికిమాలినాలోచల్లే… దమయంతీ, కోడిపిల్లా, పందిపిల్లా అన్నీ అందరూ… ఏమిటో వ్యాకరణం? ముద్దుగా అందంగానే అనిపిస్తాయి…

‘‘వీడు ఇక్కడే ఎక్కడో చుట్టుపక్కలే వున్నాడు… మందుందన్నాడు.. బాయ్‌ని పిల్చి… కోలా… సోడా… నీళ్ళూ తెప్పిద్దాం..’’ కంఠంతోటన్నాను.

కంఠం అందమే అతని కూతురు దమయంతికొచ్చింది. స్ఫురద్రూపి కంఠం… మళ్ళీ దీన్సిగ్గోసినందం. సార్త్ర్‌, సోక్రెటిస్‌ లు కురూపితనంపై తమతమ వైయక్తిక యుద్ధాలు… తాత్త్విక చింతనలు… అందం వికృతత్వాతాత్త్వికత.. ష్‌… హూష్‌… తోలేయ్‌ తోలేయ్‌ చీకటీగలు…

(సశేషం)

చీకటీగలు

kasibhatla

4

*****

ఎవరూ ఎవరికీ ఎప్పటికీ ఏమీ కారన్న యుగాల సత్యం…. మన మన భుజాల మీద అదృశ్యంగా వేల్లాడ్తునే వుంటుంది…. జీవితానికోసారైనా దాన్ని మనమో… అది మనల్నో తడమడం ఖాయం.

ఆ స్పర్శ…

ఆ స్పృహ…

ఆ నగ్నత్వం…

మన యాంత్రిక నిశ్చేతనకీ… కారణ రాహిత్య జీవితానికీ… అర్థరాహిత్యానికీ అసంగతత్వానికీ… ఓ క్షణ కాలపు ఉపశమనం అదే సిసిఫస్‌ కొండ శిఖరమ్మీద క్షణ కాలపు అసంపూర్ణ నిట్టూర్పు నాపక్కనున్న రంగరాజులు ముఖం పెద్దగా కనబడ్తోంది సాధారణంకంటే, వీడు… ఈ రంగరాజుల్గాడు కూడా…

జీవితం గురించిలాగే ఆలోచిస్తుంటాడా?

యాంత్రికంగా జీవితం గురించి….

జీవితపు యాంత్రికత్వం గురించీ…

క్లోజప్‌లో రంగరాజులు ముఖం జిడ్డు కార్తో… మొలుస్తూన్న నలుపు తెలుపు వెంట్రుకల గరికతో…. బండముక్కు…. చివర్నమచ్చ…. ముక్కురంద్రంలోంచీ తీక్షణంగా పొడుచుకొచ్చిన వెంట్రుకలు… బోడి మూతి మా యిద్దరి మధ్యా నల్ల పల్చటి ప్లాస్టిక్‌ సంచీల్లోచచ్చిపోయిన గొర్రె శరీర భాగాలు…

‘‘అవ్‌సార్‌ మన్సారు దాసన్నకి అంతగ్గవకి ఫ్లాటెందుకమ్మేశ్నాండటావ్‌? ఏందో కితామతీ…’’ ఒక్క మిడిగుడ్డుతో నన్ను సగం చూస్తూ అడిగాడు… రంగరాజులు.

‘‘ఏమో ఆయనే చెప్తాళ్ళే సాయంత్రం రమ్మన్నాడు కదా… నాక్కూడా అర్థం కాలే… అయినా అతనిష్టం… మనకనవసరం కదా?’’ అన్నాను.

‘‘ల్యా సార్‌ నేనే నలపైకి మాట్లాన్నీకె రడీ అయ్యింటి…. అవ్లే మనకాసోదెందుగ్గాని…’’

కారింటి ముందాగగానే… నా కోసం కొన్న మటన్‌ వున్న సంచీ నా చేతిలోకి తీసుకుని… రెండు వందకాయితాల్ని జేబులోంచీ పెరికి రంగరాజుల్కేసి చాచా..

‘‘తీ సార్‌ యిన్నూర్రూపాయల్కాడేమి… అక్కకు నేనే దెస్తానన్చెప్తి కద పొద్దున్నే… పా… పా… లోనబెట్టుకో…’’ కదిలెళ్ళిపోయాడు రంగరాజు.

ఇంట్లో టీవీలో ఏదో తెలుగు సినిమా… కుర్ర హీరో ఓ వందమందిని గాల్లో ఎగిరెగిరి తంతున్నాడు… భౌతిక సూత్రాలకతీతంగా తన్నించుకున్నవాళ్లు ముప్ఫై నలభై అడుగులెత్తు ఎగిరెగిరి పడ్తున్నారు… పనమ్మాయి కడిగేసిన అంట్లని పొడిగుడ్డతో తుడుస్తూటీవీకి గుడ్లప్పజెప్పి చూస్తోంది.

సుభద్ర మొబైల్లో ఎవర్తోనో మాట్లాడ్తోంది…. సోఫాలో కూచోని… ఒళ్ళో ఆదివారం మ్యాగజీన్‌ సెక్షన్లున్నాయి… నా వేపు తల తిప్పి చూసి మళ్ళీ తనెదురుగా వున్న అదృశ్య వ్యక్తితో మాట్లాడ్డానికన్నట్టు తలతిప్పేసింది….

‘‘ఎవరో..?’ అనుకుంటూ ఎకా ఎకి వంటగదిలోకెళ్ళి ఓ స్టీలు గిన్నలోకి మటన్‌ సంచీ విదిలించి… సింక్‌లో కుళాయి కిందపెట్టి మటన్ని పిసుకుతూ కడిగా… లేత గులాబీరంగులో నీళ్ళు… మాంసం నగ్నంగా వేళ్ళ మధ్య నలుగుతుంటే… నున్నగా జారుతో… ఓరెండు దశాబ్దాల వెనక్కి… టైం ట్రావెల్‌…

మొదటి స్పృహ…

ప్రథమ విస్పోటం…

తెరలు తొలిగిన జ్ఞానం…

ఆలోచన సరిహద్దులు దాటి. శరీర శిఖరాలెక్కి ఎగరేసిన జెండా…

ఊపిరు హోరుగాలుల రెపరెపలు…

లిప్త ప్రయాణం… ప్రస్తుతంలోకి…. ట్రావెల్‌ బ్యాక్‌…

చివుక్కున పైకెగిరిన మాంసమ్ముక్క… సింక్‌లో… గులాబీ రంగులో… ప్రాణరహితంగా…

‘‘జొన్న రొట్టె దీంతో తెప్పిస్తా… కూర చేసేయ్యి… కొంచెం అన్నం… ఓ అరపావు పెట్టెయ్యి కుక్కర్లో… నేను కొంచెం పడుకుంటా బాగాలేదు ఒంట్లో మెత్తగా వుంది… టీ థర్మాస్లో వుంది చూడు… జ్యోతిలో మహర్షి కథ బాంది చూడు…. కవిత్వమేమో అది నాకెక్కలే… కూరకు ఉప్పు తక్కువెయ్యి. అల్లం పేస్టులో వాడు చాలా ఎక్కువేశాడు’’ చెప్పాల్సింది చెప్పేసాననుకుని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది సుభద్ర…

ఎవరీమె?

ముందసలు నేనెవరూ?

ఇద్దరం కలిసున్నట్టు… యిదేమిటీ?

నాటకమా?

అయితే ఎన్నో అంకం?

కథేమిటీ?

నేను హీరోనా?

తనూ?

ఎక్కడ మొదలైందీ నాటకం?

చివరంకం ఏమిటీ?

ఎవరు తెర దించేదీ…

అసలేమిటా తెర?

దించడంతో నాటకమయిపోతుందా?

ఇంకో నాటకం సరికొత్తగా మొదలవదా? రెండు ప్రధాన పాత్రల నిష్క్రమణ ఒకేసారి జరిగిపోతుందా?

‘పంఖ్‌హోతేతో ఉఢ్‌ ఆతీరే’ లతా సాలామత్‌ ఊపిరిలో కలిసిపోయి అతని వేణువు గవాక్షాల్లోంచీ పిలుస్తోంది…

పసుపూ అల్లం వెల్లుల్లి పేస్టూ ఉప్పు… పెరుగూ మటన్‌ గిన్నెలో కలిపి మరో మాటు పిసుకుతూ కలిపి చిన్న మూత ఆగిన్నెమీదకి జార్చి ఫోన్తీసా…

కంఠం…

‘‘నేనండి మేషారు వున్నర్టగదండీ… చూడండ్చూడండి ఊళ్ళోనే వుండీ ఏవేనా గొడవలూగట్రా జరిగినయ్యా? లేదు గదండీ… నేన్చెప్పలేదండీ యీనే అనవసరంగానూ అందర్నీ కంగారు పెట్టీసారు. సాయంకాలం అటొస్తానండి… అంతేగదండీ… వుంటానండి’’

ఉన్నాడు… నిజంగానే ఉ… న్నా… డు… ఏదో ఒక అస్తిత్వం.

ఆ అస్తిత్వానికో అర్థం పరమార్థం లాంటివున్నాయా అన్నది అనవసరం… అర్థ రాహిత్యమనే చెత్తకుండీలో అర్థాన్ని దేవులాట్టం…

అతనున్నాడు… నీ… ల… కం… ఠ… మూ… ర్తి వున్నాడు.

అతని కారణంగా యింకొన్ని జీవితాలున్నాయి… అపెండిసెస్‌…. ఒక దాన్ని కరుచుకునింకోటి… దాన్ని కరుచుకునెన్నెన్నో… కుటుంబం వీధి… వాడ… గ్రామం… పట్టణం… నగరాలూ… దేశాలూ… లోకం… నాగరికతలూ… వ్యక్తీ…! నీకు వందనం…ఒకటికాదు శతకోటి…

థర్మాస్లో టీ కప్పులోకొంచుకుని…. సుభద్ర చెప్పిన మహర్షి కథ కోసం జ్యోతి తిప్పుతున్నా…

అవునూ సుభద్రిలా ఉదయాన్నే పండుకోదే! మెత్తగా వుందంది… ఏమిటో నలత…? పేపర్లు పక్కన సోఫాలో పారేసి లేచా… మడతలుగా పడుకునుంది. పడుకునుందంతే నిద్రపోటంలే… బ్రౌన్కలర్‌ మీద తెల్ల చుక్కల నైటిలో… పగటిపూట మడతలు పడిపోయిసుభద్ర… ఏమవుతుంది నాకు? నేనేమవుతా తనకూ?

ఆమె లోపల ఏ అగ్నిపర్వతాలున్నాయో? ఏ కల్లోల సముద్రాలున్నాయో! ఏ ప్రశాంత మైదానాలున్నాయో! యీ ప్రపంచంపట్ల ఎన్నెన్ని కోట్ల సమాధానాల్లేని ప్రశ్నలు పోగుపడివున్నాయో…. రేపటి పట్ల కోరికలూ… లేదా నిర్లిప్తతా… స్త్రీ సహజమయిన…స్త్రీత్వ కాంక్షలు ప్రాకృతికమయినవే… ఎన్ని… ఎన్నెన్ని..

అన్నింటినీ కుదించి కుప్పచేసి… ఆ అయిదున్నరడుగు దేహంలో కప్పెట్టుకుని.

‘‘ఏమైందీ?’’ కొంచెం వినపడేట్టే గట్టిగా అడిగా… కళ్ళమీద కప్పుకున్న మోచేయి తొలగించి… నావేపు వింతగా… కొత్తగా చూసి… పక్కకు వత్తిగిలి.

(సశేషం)

చీకటీగలు -4

 

(గత వారం తరువాయి)

శ్రీమన్నారాయణే చీకటీగ తాత్పర్యానికి దగ్గరిగా వస్తాడనిపించింది. ఎంత మేధావైతేనేం… పెళ్ళానీకీ కొడుక్కి ఇలా ఒక్కోమాటు స్నేహితులమయినా మాకూ చీకాకు కలిగించే శ్రీమన్నారాయణ చీకటీగలాగన్పిస్తాడు… పాపం అతనికీ సమాజమే చీకటీగ మూక… అస్వామాఫ్‌ ఐన్యాట్స్‌… నిజానికతని మానసిక వ్యవస్థ తోటి సమాజానికి సంబంధమెందుకుండాలి? అసలుండదు కూడానూ… వ్యష్టికి సమష్టితో అవసరంకానీ సమష్టికి వ్యక్తి మానసిక జీవితంతో అవసరం లేదు. తనకనుగుణంగా వ్యక్తి అంతర్భహిర్ప్రపంచాలుండాలనే సమాజం కోరుకుంటుంది… అట్లా బ్రతకలేని వ్యక్తికి సమాజం అనునిత్యం చీకాకు కలిగిస్తూనే వుంటుంది. తప్పెవరిదన్న ప్రశ్న అస్సలుదయించడానికే వీల్లేదు.

అనాదినించీ జరిగిపోయిన నిర్ణయమది… పూర్‌ శ్రీమన్నారాయణలు… ఎంతమందో… కన్పించే శ్రీమాన్నారాయణొక్కడుంటే నాకళ్ళముందే అదృశ్య శ్రీమన్నారాయణులెంతమంది తిరుగాడుతున్నారో…

చీకటీగల్లా ముసురుకుంటూ పుండైన మెదడు చుట్టూ ఆలోచనలు… అయాం నాటోన్లీ సారీఫార్‌ శ్రీమన్నారాయణ… అయాం సారీ ఫర్మైసెల్ఫ్‌… అయ్‌ పిటీ యూ మై ఓన్‌ సెల్ఫ్‌ అనుకొంటూ ఇంటర్మీడియట్‌ పిల్లలకి  ఖలీక్‌ జిబ్రాన్‌ క్లాసు తీసుకునేందుకు సిద్ధమయ్యా…

జిబ్రాన్‌ జిబ్రాన్‌, లెబనాన్‌. పలెస్తీను… దర్జీతల్లి జూదరి తండ్రి… చిరంజీవిగా వుండాలనే కోరికతో ఏభై నిండకనే మరణించీ… క్షయించకూడదని క్షయతో క్షయించి, తను పుట్టిన మట్టి మీది మమకారంతో… అదే మట్టిలో లయమయిపోయి. అటు జియాదాతో… యిటు హ్యాస్కెల్‌తో ఉత్తుత్తి ఉత్తర ప్రేమాయణం నడపీ… సమాధి శిలాఫకం మీద తను చిరంజీవినని చెపుతూ రాయించుకున్న మాటలు..

‘‘నా సమాధి శిలమీద నే చూసుకోవాలనుకున్న వాక్యం…. నేను మీలా జీవించే వున్నాను. మీ పక్కనే నించుని రెప్పలార్పి ఒక్కసారి కలియచూడండి మీముందే వుంటాను…’’

నిజమే ప్రాణమున్న మనందరికీ ఖలీల్‌ జిబ్రానుంటాడు. అతని సమాధి రాతి మీద వాక్యముంటుంది. కానీ జిబ్రాన్‌కు ఈ ప్రపంచమే లేదు కదా మన ప్రపంచమేకాదు తనదైన ప్రపంచమే లేదు కదా… అప్పుడెప్పుడో ఎనభై ఏళ్ళ క్రితమే క్షయతో క్షయించిన లివరు జబ్బుతో అంతరించి పోయిన ‘నేను జిబ్రాన్‌ జిబ్రాన్ని’ అన్న ఆలోచనతోపాటే అతని ప్రపంచం కూడా లుప్తమయిపోయింది కదా…. ఇవన్నీ పిల్లలకి పాఠంతోపాటు చెబితే…. ఇంగ్లీషు సారుకు పిచ్చిపట్టింద్రోయ్‌ అనంటారు.

ముసురుతున్న చీకటీగ ఆలోచనల్ని విసురుకుంటూ కదిలా…

***

సాయంత్రం ఏడైనా సుభద్ర రాలే… ఉదయాన్నే చెప్పింది కదా వసంతతో షాపింగని… ఏమేం కొంటారో…. సుభద్రెళ్ళిందంటే ఏదో ఖరీదైందే అయి వుంటుంది…

ఇంటికి రాగానే తిని మిగిల్న వంకాయ కూరా చారూ ఫ్రిజ్‌లో సర్ది…. మిగిలిన అన్నంగడ్డని ఇంటిగేటు బయట కాలువగట్టు మీదేసి…. రెండుసార్లు శ్రీమన్నారాయణకి ఫోన్‌ ట్రైచేసి… విసుక్కుని కాస్సేపు నడుం వాల్చి…. టీవీ ఆన్జేసి వార్తనబడే నాన్సెన్స్‌… ఓ తెలుగూ… ఓ ఇంగ్లీష్‌… ఓ హిందీ సినెమాల్ని కలిపి ముక్కలు ముక్కులుగా చూసి విసుగేసి… టీ కాచి… ఎండిపోయిన అల్లం ముక్కని విషాదంగా చూసి యాలక్కాయ దొరక్క…. అంచు విరిగిన పింగాణీ కప్పును ప్రేమగా నిమిరి…. ఇంటిబయట కడియం మొక్కల కుండీ మధ్య నిబడి సిగరెట్‌ని మళ్ళీ ఓ రోజులా పీల్చి…. సాయంత్రం ప్రశ్నని భుజానికి తగిలించుకుని…. లోపలికెళ్ళి చల్లారిన్టీని వేడిచేసి థర్మాస్‌లో నింపి… మిగిలించుక్కల్ని మళ్ళీ నోట్లో పోసుకుని…. సాయంత్రం ప్రశ్నకి సమాధానంగా రంగరాజుల్కి ఫోన్కొట్టా… ‘‘సారు పొద్దున దాసు క్యాంటీన్కిపోయి టిఫిన్దిని దాస్కాడ వెయ్యి రుపాయలిప్పించుకున్నాంట… యాటికి బోయినాడో… సాయింత్రం మీనాక్షి కాటికిరా… సుబ్బార్డికి ఫోన్చేస్తా… ఒగ్గంటకి మనకి రూమిస్తాడ్లే కంటమన్నగ్గూడ రింగిస్తా’’ ఓ సంక్లిష్టతకి ముక్కలు ముక్కలు సమాధానంగా రంగరాజు…

శ్రీమన్నారాయణెటెళ్ళుంటాడూ? ఎందుకో అసంకల్పితంగా మెదడు మైత్రి బొమ్మను కళ్ళముందు ఫ్లాష్‌ చేసింది… శ్రీమన్నారాయణ ఆంతరంగికత ఆ అమ్మాయికి సుపరిచితమేమో! అన్పించింది. అనిపిస్తుంది.. స్త్రీ పురుష స్నేహాలూ, సంబంధాలూ… కొన్ని యుగాలుగా పాతుకుపోయిన చట్రాల్లోకాక భిన్నంగా వుండటం… ఎంత రేషనల్‌ మనుషులకైనా పొసగదేమో…. ‘అయితే ఏం?’ అన్న ప్రశ్న రాకూడదసలు… తల విదిలించుకుని. బియ్యం కడిగి ఎలెక్ట్రిక్‌ కుక్కరాన్చేసి… దాదాపు అర్ధ శతాబ్దంగా చూసుకుంటున్నా ఎప్పటికీ పరిచయం లేని నా ముఖాన్ని అద్దంలో చూసుకుని…. టీ ఫ్లాస్క్‌… ఓ ఖాళీ కప్పుతో పాటు నాలుక్కుర్చీ డైనింగ్టేబిల్మీదుంచి… ‘సీయూ సుభద్రా’ అనుకుని తలుపు ఆటోలాక్చేసి తాళాలు బైక్‌ డబ్బాలో వేసుకుని రోడ్డెక్కా… కదిలీ కదలంగానే ‘మామయ్యా!’ అన్న గొంతు… గుర్తుపట్టా అది కంఠం కూతురు కంఠం దమయంతిది… ఆపి… దగ్గిర్రా అన్నట్టు తలూపా… ‘‘ఏమిటే నువ్వీ డకోటామీదా… అంతంత పెద్ద బళ్ళు నడిపే మీ నాన్నకే మాటిందిదీ… నువ్వు నడిపేస్తున్నావ్‌… ఇటెక్కడికొచ్చావ్‌?’’ అడిగా.

‘‘ఫ్రెండుంది మావయ్యా ఇక్కడా… అత్తయ్యలేదా… చాల్రోజులైంది మాటాడించెళ్దామనిటొచ్చా… నాన్నగారికి తెలీకుండా ఎత్తుకొచ్చీసా బండీ’’ పదహారు దాటినా పసితనపు ఛాయలు వదల్లేదీ పిల్లకి.

‘‘అత్తయ్య లేదు కానీ నే బైటికెళ్తున్నా… తిన్నగా యింటికెళ్ళు… వెనకాలి రోడ్డు మీదెళ్లు. మెయిన్రోడ్లో వద్దు… ఇంటికెళ్ళింతర్వాత నాన్నకు చెప్పు నాకు ఫోన్చేయమని… జాగ్రత్తా… అదాగిందంటే తోసుకెళ్ళే శక్తి కూడా లేదు నీకు. వంకాయలు బాగున్నాయనమ్మకి చెప్పు. వెళ్ళు… వెళ్ళు.. నాన్నరుస్తూ వుంటాడు…’’ కదలా.

ఇదే ఓ నలభై ఏభై ఏళ్ళ క్రితమయితే యీ పిల్లకి పెళ్ళై ఓ ఇంటి ఇల్లాలై.. బరువు బాధ్యతలు తకెత్తుకునుండేది…

మార్పు… మార్పు చాలా చాలా త్వరగా వచ్చేస్తోంది.

వచ్చేయడమేమిటి కమ్ముకొస్తోంది…

సాంకేతిక విస్ఫోటం… మేధో విస్ఫోటం…

ఇదెంత వరకు విస్తరిస్తుందీ? ‘నికొలాడ కాండార్సె అన్నట్టు యీ విస్తరణకు పరిమితుల్లేవ్‌… పరిపూర్ణతవేపు మానవమేధ, ‘ఈ ప్రకృతిలో, అనంత విశ్వంలో ఈ భూమి మనుగడ వున్నంత వరకూ విస్తరిస్తూనే వుంటుంది. ఎన్ని అవరోధాలెదురైనా’ కానీ 2040కల్లా కృత్రిమ మేధ, మానవ మేధను జయించేస్తుందని కొందరు… అంటే ఇంకో రెండు మూడు దశాబ్దాల్లో యిప్పటి నాలాంటి వాళ్ళ మట్టి బుర్ర వూహకతీతంగా నాగరికతలు మారిపోతాయా… అచ్చూటానికి నేను బ్రతికేవుంటానా? ఆర్టిఫిషల్‌ జనరల్‌ ఇన్టలిజెన్స్‌ ప్రపంచాన్ని పాలిస్తుందా? చూస్తుండగానే కళ్ళెదుటే మారిపోతోంది కాలం. ఏదో టెక్నలాజికల్‌ సింగ్యులారిటీ… నా పిండాకూడూ న్యుమనో ఓల్ట్‌మనో 2050 కల్లా అయిపోతుంది అడ్వాన్స్‌మెంటంటాడే! నేనిట్లాగే వుంటా.. వుండి తీరతా… నా ఆలోచనిట్లాగే వుంటాయి… ఎన్ని చరిత్రలు చదివినా… ఎంత భవిష్యత్తు గురించి తొలుస్తున్నా నా మౌలిక ఆలోచనా వ్యవస్థ మారదుకదా… అదీ మారనుందా? పీపుల్స్‌ పార్క్‌ దగ్గర రోడ్డుకు అటువేపు స్కూటీ మీద వెళ్తూ మైత్రి కన్పించింది. ఒక్కసారి… ఓ క్షణం ట్రాఫిక్‌ ఐలాండ్‌ దగ్గర యూటర్న్‌ తీసుకుని మైత్రిని వెంబడించి… శ్రీమన్నారాయణ గురించడగాలన్పించింది… ఆ ఆలోచన్ని తరిమేశా…

అక్భర్‌ భాయ్‌ పాన్‌షాపు ముందు కన్పించాడు కంఠం కొలీగ్‌ కండక్టర్‌ దయానంద్‌… ఆర్టీసీ సాంస్కృతిక ఉత్సవాల పోటీల్లో ఎప్పుడూ సంగీతం విభాగంలో స్టేట్‌ ఫస్ట్‌ వస్తాడు దయానంద్‌… మంచి కంపోసర్‌ కూడా… హిందుస్తానీ బాసురీ నేర్పరి… ఆగి అతన్ని పలకరించి… కాలే… సురేంద్రనాథ్‌ కాలే గురించి వాకబు చేసా…

‘‘అవున్సార్‌… కాలేసార్కి పెరాలిసిస్‌ అటాకయ్యింది. ఎడం కాలూ చెయ్యీ పన్చేయడం లేదు మాట కూడా రావడం లేదు… కంటమన్న చెప్పినట్టున్నాడు మీకు… కట్టించుకున్న బాబా ప్రభాత్‌ జర్దాపాన్లు జేబులో వేసుకుని నావేపు చూసి పెద్దగా నవ్వి ‘‘ఫోర్‌ట్వంటీ పాన్‌ సార్‌ రతన్‌ తీన్‌సౌ బాబా ఎక్‌సౌబీస్‌… మిల్కే బాబా ప్రభాత్‌ ఫోర్‌ ట్వంటీ’’ జేబులో వేస్కున్న పాన్‌ను తడుంకుంటూ ఎదరుగా వున్న హనిమిరెడ్డి వైన్స్‌ వేపు కదుల్తూ… ‘‘ఏస్తరా?’’ అనడిగి జవాబాసించకుండా వెళ్ళిపోయాడు. దయానంద్‌ సాంకల్కర్‌ ది ఫ్లాటిస్ట్‌… ఆర్టీసీ కండక్టర్‌… అతనో విరుద్ధ భాసాలంకారం. ఆక్సిమొరాన్‌ నాకు….

***

మీనాక్షి లాడ్జ్‌ ముసలి రిసెప్షనిస్ట్‌ నన్ను చూడగానే వేళ్ళ మద్య బాల్పెన్నున్న కుడిచెయ్యి పైకెత్తి ‘వన్లెవన్‌’ అన్నాడు…

గదిలో ఎవ్వరూలేరు… రూం బాయ్‌ గ్లాసు కడిగి ప్లాస్టిక్‌ జగ్గుతో నీళ్ళు టీపాయ్‌ మీద పెట్టి నాకు ఒంటి చెయ్యి నమస్కారం చేసి వెళ్ళిపోయాడు. ప్లాస్టిక్కుర్చీలో కూaబడి మంచం మీదకి కాళ్ళు చాచి కంఠంకు ఫోన్చేసా… రింగైంది లిఫ్ట్‌ చేయలేదు… దార్లో వుండుంటాడనుకుని… రంగరాజుల్కిచేసా… ‘‘సార్‌… వికట్రీ టాకీస్కాడున్నా. రెన్నిమిషాల్లో ఆడుంటా…. ఏం తెప్పియ్యాకు…. మిల్ట్రీదుంది నాకాడ… వచ్చేస్తాలే… కంఠమన్నగ్గూడ చెప్నా వస్తాంటాడు… సోడాలూ నీల్లూ కోలా దెప్పిచ్చు… శంకర్‌ మిటాయిలో స్టఫ్‌ తీస్కున్న వన్టౌన్కి పోయింటి… వచ్చేస్తాండా’’ తన రివాజు హడావుడి మాటలు మాట్లాడాడు రంగరాజు.

ఫోన్కట్చేసేంతలో… కంఠం వచ్చేసాడు..

‘‘మేషారెటెళ్ళాడో సార్‌… ఉదయాన్నే దాసు క్యాన్టీన్కెళ్ళి టిఫినీు చేసి ఓ వెయ్యిరూపాయు తీసుకెళ్ళాట్ట… గది తాళమెట్టుంది… రెండు మూడు మాట్లెళ్ళి చూసా… ఎటెళ్ళుండొచ్చంటారూ? ఏవిటో ఆయనా ఆయన పద్దతులూ… ఎప్పటికీ అర్థమవని మనిషి… అయినా ఏదో పారిపోయినట్టిదేమిటీ… అంతా ఆయన స్వార్జితమే… ఎవ్వళ్ళకీ భయపడక్కర్లే… దాసుకూడా వస్తా వీలవుతే అన్నాడు.. క్యాష్లో అమ్మాయిని కూచోబెట్టి యిటొస్తానన్నాడు… రాజుల్కి ఫోన్కొట్టారా? పాపొచ్చిందిటగా… ఒద్దే అన్నా విందండీ చెప్పా చెయ్యక మోపెడ్‌ కాస్తదూరం తోసుకెళ్ళి స్టార్ట్‌చేసుకుని వెళ్ళిపోతుంది… స్కూటీ కావాల్ట… ఎక్కడ్సార్‌… సెకండ్హాండైనా ఇరవై పాతిక పెట్టంది రాదు… వాళ్ళమ్మగారమెక్కువైంది… నాదికూడా లెండి. ఉదయాన వాళ్లమాయ్య, మా బామ్మర్దొచ్చాడు కద్సార్‌… వాడు కొనిపెడ్తానన్నాడు దానికి… వాడికీ పిల్లల్లేరుగా… ఇదంటే మరీ గారం…’’ కంఠం కళ్ళల్లో కూతురి పట్ల ప్రేమ దిగంబరంగా బహిర్గతమవుతోంది..

***

కోడీ కోడి పిల్లలూ.. పేద్దగంపా గుర్తుకొచ్చాయి… జస్ట్‌ యానిమలిన్ట్సింక్ట్‌? కేశవరెడ్డి పందీ… పిల్లలూ కూడా గుర్తొచ్చాయి.

పాపమాపిల్ల దయమంతిని కోడిపిల్లతోటీ, పందిపిల్లతోటీ పోల్చటం బాలేదనిపించింది…. ఆ పిల్ల దమయంతి చాలా అదంగా వుంటుంది… కోడిపిల్లలూ, పంది పిల్లలూ ముద్దుముద్దుగానే వుంటాయి కదా? ఏమిటీఅందం కాన్సెప్టు? ఒక్క మనిషికే అందమూ… వికారమూ… ఆలోచనన్నదేడిచింది కాబట్టి… ఈస్తటిక్‌ యాటిట్యూడూ… అనుభూతి ఇంద్రియజ్ఞానం… ఈస్తటిక్సూ తాత్త్వికచింతనా… నానా గందరగోళం… కంటికీ మనసుకీ చూడగానే హాయిగొలిపేదంతా అందమే… మళ్ళీ హాయి ఏమిటో? అదీ ఓ గజిబిజీ. అన్నీ… అందాలూ… హాయిూ… వికృతాలూ… రుచులూ… మంచీచెడూ అన్నీ అన్నీ సాపేక్షాలే… అస్సలు పోలిక లేక గుణమనేదుంటుందా?  ఈ ఆలోచన్లన్నీ ఉత్తి పనికిమాలినాలోచల్లే… దమయంతీ, కోడిపిల్లా, పందిపిల్లా అన్నీ అందరూ… ఏమిటో వ్యాకరణం? ముద్దుగా అందంగానే అనిపిస్తాయి…

‘‘వీడు ఇక్కడే ఎక్కడో చుట్టుపక్కలే వున్నాడు… మందుందన్నాడు.. బాయ్‌ని పిల్చి… కోలా… సోడా… నీళ్ళూ తెప్పిద్దాం..’’ కంఠంతోటన్నాను.

కంఠం అందమే అతని కూతురు దమయంతికొచ్చింది. స్ఫురద్రూపి కంఠం… మళ్ళీ దీన్సిగ్గోసినందం. సార్త్ర్‌, సోక్రెటిస్‌ లు కురూపితనంపై తమతమ వైయక్తిక యుద్ధాలు… తాత్త్విక చింతనలు… అందం వికృతత్వాతాత్త్వికత.. ష్‌… హూష్‌… తోలేయ్‌ తోలేయ్‌ చీకటీగలు…

(సశేషం)

 

చీకటీగలు-4

 

2

 

ఉదయాన్నే సగం చీకటి బాత్రూంలో గడ్డానికి నురగ పట్టించి… మాడిపోయిన బల్బున్చూసి నన్ను నేను తిట్టుకుంటూ వేళ్ళతో తడుంకుంటూ గడ్డం గీక్కుంటూంటే…

హాల్లో మాటల్వినిపించాయి… సుభద్ర ఎవర్నో పలకరిస్తూ మాట్లాడ్తోంది… స్పష్టాస్పష్టంగా వున్న ఆ యింకో గొంతుకను గుర్తించేందుకు కొన్ని క్షణాలు పట్టింది.. కంఠం… కంఠమది… నీలకంఠమూర్తి… అంతుదయాన్నే… ఏమయి  వుండొచ్చు… చేబదులుకొచ్చుంటాడా…? సుభద్రను డైరెక్టుగా అడిగే చనువుందతనికి… వెళ్ళేసరికి సోఫాలో చేత్తో స్టీలుగ్లాసు పట్టుకుని ఊదుకుంటూ కాఫీ తాగుతున్నాడు…డైనింగ్‌టేబిల్మీద ఏదో బట్టలంగడి సంచీ పెట్టుంది.

‘‘గుడ్‌మార్నింగ్సర్‌… వంకాయలు.. బామ్మరిదొచ్చాడు… వాడికో రెండెకరాల తోటుందిగా… ఫ్రెష్గావున్నాయి. కనకమిమ్మన్జెప్తే రాత్తిర వచ్చేసారు త్వరగా మీరెళ్ళింతర్వాత మేషారేమీ మాటాళ్ళే..? అంతా వాళ్ళావిడ అబ్బాయీ గొడవే… ఏమిటోలేండీ జీవితాలు’’ పొడిపొడిగానే విశదంగా తానొచ్చిన కారణం… రాత్రినేనొచ్చేసింతర్వాత విషయాలు చెప్పేసాడు.

గుమ్మం బైటికొచ్చి యిద్దరం సిగరెట్లు వెలిగించాం… సుభద్రకింట్లో సిగరెట్‌ కాలిస్తే మంట, చీదరించుకుంటుంది…

‘‘రాత్తిర రంగరాజుల్చెప్పాడు… ఆఫ్‌ కదా మేషార్ని పిల్చుకునెటేనా తీసికెళ్ళమని… వాళ్ళబ్బాయి తోటి గొడవకదా… అందుకనీ టిఫిన్లు కాంగానే వెళ్తా మేషార్దగ్గర్కి… గొడవేమేనా వుంటే ఫోన్‌ కొడతాలెండి మీకు… వంకాయలు లేతగా బావున్నాయి చూడండి… వస్తా…’’ స్ట్యాండేసిన మోపెడ్‌ పెడల్‌ తొక్కుతూ స్టార్ట్‌ చేయడానికి యత్నిస్తున్న నీలకంఠాన్ని చూస్తూ…. మరో సిసిఫస్‌ అనుకున్నా…

ఈ మాటు శ్రీమన్నారాయణ్తోటి మృచ్ఛకటికం కాదు మిత్‌ ఆఫ్‌ సిసిఫస్‌ గురించి మాట్లాడాలి. కేమూ… అబ్సర్ట్‌… అస్తిత్వవాదం… దేముడూ… ఆత్మహత్యా… చివర్న కాఫ్కా గురించి కేమూ అభిప్రాయాలూ..

లోపల్నించీ నా మొబైల్‌ రింగ్‌… పంఖ్‌హోతెతో… సలామత్‌ హుస్సేన్‌ ఫ్లూట్‌.. సిగరెట్‌ ఆఖరి దమ్ము పీల్చి విసిరేసి లోపలికెళ్ళా.

రోజుకోమాటు జీవితాన్నలా పీల్చేసి గిరాటేయ్యగల్గితే! లివ్‌ యువర్‌లైఫ్‌ వన్స్ ఎడే… వీలయ్యే పనేనా… సుఖాలూ… ఆనందాలు ఎదురుపడి భుజాల్తట్టి పకరించినా గుర్తుపట్టలేని యాంత్రికత్వం… ఈ రోజు నిన్నటికి ఫ్యాక్సిమలీ… రేపీరోజుకి నకలు.

‘బాణల్లో వంకాయ వేసాను… మగ్గింతర్వాత స్టౌ ఆఫ్‌ చెయ్యి… చేసి… మద్దిలేటి దగ్గర ఇడ్లీ వడా కట్టించుకోన్రా… నేను సాయంత్రం లేట్‌. వసంతతో షాపింగ్‌.. స్నానానికి వెళ్తున్నా… తలుపు ఆటోలాక్‌ చేసి వెళ్ళు’’ భుజాన టవల్తో బాత్రూంలోకదృశ్యమైన సుభద్ర.

మనిద్దరం ఒకరికొకరం ఏమవుతాం సుభద్రా… నీకూ నాకూ కలిపి ఒక జీవితమంటూ వుందా? వాట్యామైటుయూ? అన్‌ వాటార్యూ టుమీ? ఇద్దరం కలిసి ఒకే వంకాయ కూరా… ఒకే గిన్నెలో అన్నం… ఒకే గిన్నిచారూ… మజ్జిగా… కలిసి వేరువేరుగా… విడివిడిగా… వేరు వేరు కంచాల్లో… నేత్తో నేనూ.. జిడ్డు లేకుండా నువ్వు భోంచేసి… నువ్వో ఆఫీసుకూ… నేనో ఉజ్జోగానికీ విడివిడిగా వెళ్ళి… వేరు వేరు పను చేసి… సాయంత్రానికి ఒకే కొంపకు చేరి… క…ల…సి… బతుకుతున్నాం. భలేగా వుంది… ఆలోచించే కొద్దీ అసంబద్ధత. మన మన జీవితాలకో పర్పసుందా? అసలిన్ని కోట్ల కోట్ల జనాలకి లక్ష్యాలూ, గమ్యాలూ వున్నాయా? వాళ్ళల్లో తొంభై అయిదు శాతం అసంబద్ధతనీ అసంగతాన్నీ మొనాటనీలనీ ఓ నిర్వికల్పతగా చూస్తూ ఎంజాయ్‌ చేస్తున్నామనుకుంటూ… బండరాయిని కొండమీదకి తొళ్ళిస్తూ… పదే పదే జారి కిందికి దొళ్ళే దాన్ని మళ్ళీ కొండ దిగొచ్చి పైకెగదోస్తూ… సమాధానాల్లేని ప్రశ్నల్తో ప్రశ్నలూ కాదు ప్రశ్నే ఒకటే…

ఏమిటి? ఏమిటీ జీవితానికీ, ప్రపంచానికీ అర్థం. అన్న నిరంతరప్రశ్న… వాళ్ళ శరీరాలే పెద్ద ప్రశ్నార్థకమై… మళ్ళీ సాలామత్‌ ఫ్లూట్‌ ‘హెల్లో’ కంఠం.

‘‘మేషార్దగ్గిరకెళ్తున్నా సార్‌.. వస్తా అంటే బయటికి తీసుకెళ్తా.. మళ్ళీ ఫోన్జేస్తామీకు… వంకాయలు బావున్నాయి చూడండి…వుంటా…’’

ఇంకో రెండ్రోజులు వంకాయగురించే మాట్లాడ్తాడేమో కంఠం.

భలే భలే కంఠం బామ్మర్ధి తోటనించొచ్చిన నేవళమైన వంకాయలు రెండ్రోజులు… నాలుక చివర్నించీ ముడ్డివరకూ జీవితపు కొలతైపోయింది. నిజమే వంకాయకూర వాసన వంటింట్లోంచీ తలవాకిట్లోకొచ్చి గుబాళిస్తూ బయటకు దారిచూసుకుంటోంది. శ్రీమన్నారాయణ ‘వంకాయా – మనిషి జీవితం’ ఓ గాఢమైన అసంబద్ధ పరిశీలన గురించి మాటాడవూ… మై ఫుట్‌.

అసహనం… చీకాకు… నేనెవరో తెలీని నామీద ఎందుకో నాకు కోపం…

లోపలికెళ్ళి మూత్తీసి మూకుట్లోకి ముక్కుపెట్టి వంకాయవేపుడు వాసన పీల్చా… యింత ముందుటి సిగరెట్‌ అవశేషంతో వంకాయకూర వాసన భేషుగ్గా అనిపించింది. దాన్నోమాటు కెలికి మూతపెట్టేసి స్టౌ కట్టేసి… ప్లాస్టిక్బుట్టా, క్యాసరోల్‌ తీసుకుని నా తాళం చెవిని జేబిలోకేసుకుని, తలుపు ఆటో లాక్జేసి… బయటి ప్రపంచమని భ్రమించే యింకా విస్తృతమైన నాలోకే ప్రవేశించా…

మెయిన్రోడ్డెక్కుతూంటే షట్టరెత్తుతూ మోటార్సైకిల్‌ మొకానిక్‌ కనిపించాడు. బైక్‌ స్టార్ట్‌ కావట్లేదన్న విషయం గుర్తొచ్చి… ఆగి వాడికి చెప్పి… ముందుక్కదిలా… కదిల్తే బండి లే పోతే మొండి…. మోటార్సైకిల్తో సబంధం లేకుండా మెటా ఫిజిక్స్‌ మాట్లాడిన పిర్సిగ్‌ పుస్తకం జెన్‌ అండ్‌ ది ఆర్ట్‌ ఆఫ్‌ మోటార్సైకిల్‌ మెయింటెనెన్స్‌’ గుర్తొచ్చింది. లక్ష కాపీలమ్ముడు పోయిన పుస్తకం. అచ్చుకు ముందు వందకంటే ఎక్కువమంది పబ్లిషర్స్‌ ఛీత్కరించిన పుస్తకమది. నేను శ్రీమన్నారాయణ్ణి ‘వంకాయ – జీవితం ఓ గాఢమైన పరిశీలన’ గురించడగడం, అసంబద్ధం కానేకాదు.. లేదు కాక గాదు.

వం…కా..య్‌…

జీ…వి…తం…

****

ఒకే రోజును పదేపదే ఏళ్ళతరబడి జీవిస్తూ రావడమన్నది జరుగుతూనే వున్నది. గమనించని వాళ్ళకి జీవించడమన్నది వుండదు… గమనించే వాడికదో యాతన అది కేవలం బతికుండడం… అన్న స్పృహ వాడిని ఎటువేపుకి నెడుతుందో… చీకట్లోకి, అర్థరాహిత్యంలోకీ… బతకడం మానేసి జీవించడంకోసం మరణించడం వేపుకి నెడుతుందేమో…. కాదు కాదు… అర్థమవని దాన్ని అర్థం చేసుకునే తీవ్రమైన కసరత్తులాగా. మర్సట్రోజు పేజీలో అర్థం. విడివడి కనబడ్తుందన్న ఆశతో… తనకు తెలీకుండా మొదలై… తనకు తెలీకుండానే అంతమయ్యే పుస్తకాన్ని చదువతొన్నట్టుగా వుంటుందేమో ఆ భావన…

అంతా అబ్సర్డే అని ప్రతొక్కరూ అనుకుంటూంటే, యిన్ని వేల సంవత్సరాలుగా… యిన్నిన్ని… ఇంతింత నాగరికతలుగా… ఐతిహ్యంగా కళగా… మనిషి ఎదుగుదలుండేదా? నిజమే జాతి. ఏ లక్ష్యమూ, గమ్యము లేకుండానే వున్నా… తర్వాత్తర్వాత ఏదో ఓ దానికి తగిలేలా కొక్కేన్ని విసిరి కాలం తాడు పట్టుకు ముందుకు పాకడముంటుంది కదా? లెట్మీ లివ్‌ ఫర్‌ మై అన్నోస్‌ బ్యూటిఫుల్‌ మారో… దో ఫాంలెస్‌ అండ్‌ ఏలియన్‌.. అయ్‌ లవ్‌ మై టుమారో.

అర్థం కాని తత్త్వం వుంటుంది. అది నీ చేతకాని తనమే అననుకుంటే ఓ తృప్తి వుంటుంది. ఈ అసంబద్ధ జీవితానికో అర్థం ఖచ్చితంగా వుందీ… అది నీకు… నీకు బోధపడట్లేదంతే.. కన్‌స్ట్రక్ట్‌ ద మీనింగ్‌ టుది సీమింగ్లీ మీనింగ్లెస్‌… నాకు ఈజిప్షన్‌ చిత్రలిపి అర్థం కాదంటే నా చాతకానితనమే…. అసలా చిత్రలిపికి అర్థమేలేదంటం అసలు అబ్సర్డిటీ.

నిస్సంగత్వే నిర్మోహత్వం… నిర్మోహత్యే నిశ్చలతత్వం

నిశ్చలతత్వే జీవన్ముక్తిః

జీవితాన్నుండీ విడి వడి… బయటినించీ దాన్ని చూస్తూ దానిపట్ల మోహాన్నొదిలేసేసి… స్టెబిలైజయిపోతే చాలు… ఈ భారం నిన్నొదిలేస్తుంది… శబ్బాషో… భజగోవిందం పాడుకుంటూ అస్తిత్వవాదపు అబ్సిర్టిటీ నించీ తప్పించుకోవచ్చు.

మోటార్సైకల్‌ మెకానిక్కొచ్చాడు. పిర్సిగ్‌ స్నేహితుడ్ని సూదర్‌ల్యాంఢ్‌ని నేను… రిపేరీ తెలీదు… బయట్నించెవడేనా వచ్చి యీ కటారా జీవితాన్ని బాగచేసి సాఫీగా నడిచేట్టు చేస్తాడని చూట్టం తప్ప ఏం తేలీదు… ఎవడొస్తాడూ బయట్నించీ దేముడా….? నూటికి తొంభై తొమ్మది మందికి అది దేముడే…

నలభై ఏళ్ళైంది రాబర్ట్‌ పిర్సిగ్‌ ఈ పుస్తకం రాసి.

‘‘ప్లగ్గు కీన్చేశినా సార్‌. ఏం ప్రాబ్లమ్‌ లేదు.. కానీ ఎందుకైనా మంచిది… ఒకసారి సర్వీసింగ్‌కి యియ్యండి…’’ అని నా జీవితానికన్నట్లు భరోసా యిచ్చి వెళ్ళిపోయాడు మెకానిక్‌….

నేనూ, సుభద్రా విడివిడిగా కలిసి… ఒకే మద్దిలేటి హోటల్నించీ తెచ్చిన ఇడ్లీవడా విడివిడి కంచాల్లో పెట్టుకు ఎవళ్ళకి వాళ్ళం, పచ్చడి ఎక్కువతో నేనూ తక్కువతో సుభద్రా తిని కొండమీదకు గుండు ఎగదోయడానికి సిద్ధమయ్యాం… ఒకాడ సిసిఫస్‌… యింకో మగ సిసిఫస్‌…

****

పన్నెండుకు రంగరాజుల్దగ్గర్నించీ కంఠం ఫోన్జేశాడు.

‘‘మేషారు గదిలో లేరు సార్‌… చాల్సేపు గద్దగ్గర వెయిట్చేసా… వూహూఁ… వాళ్ళింటి చుట్టూ కూడా ఓ రెండు రౌండ్లేసా… అక్కడా జనాల్లేరు… యింకిక్కడికి రాజా దగ్గిర కొచ్చుంటారేమోననిటొచ్చా… వూహూ. వుండండి రాజా మాటాడ్తాట్ట… కాస్సేపు నిశ్శబ్దం తర్వాత ‘నాలుగో చీటి నేన్తీస్కుంటానని ముందే చెప్పినాగదనా… వుండు సార్తోని మాట్లాడి నీతో మాట్లాడ్తా….’ సార్‌. నేన్సార్రాజాని మన్సార్యాడికి బొయ్యింటాడ్సార్‌. నాకాడిక్కూడా రాల్యా… కంటమన్న గూడా వూరల్లా దేవులాడొచ్చె నీగ్గూడా తెలిసేట్టు లేదుగదా…?’’ ఆగాడు రంగరాజు…

‘‘లేదులే ఎక్కడికీ వెళ్ళే అవకాశం లేదు…. ఏం గొడవా జరిగినట్టు కూడా లేదుకదా… మజ్జాన్నమ్మూడుకు నాక్ల్కాసులైపోతాయి. ఫోన్చేసొస్తా…’’ అని ఫోన్కట్చేసి… శ్రీమన్నారాయణకి రింగిచ్చా…. స్విచ్ఛాఫ్‌ అనొస్తోంది…. మూడుసార్లు ప్రయత్నించా… విసుగేసింది… ఎందుకో అప్రయత్నంగా ‘చీకటీగలు’ అన్నపదం గుర్తొచ్చింది. వెను వెంటనే ఓ వెర్రి చిర్నవ్వు మొలిచింది.

ఎవరు ఎవరికి చీకాకు కలిగిస్తున్నారు.

సుభద్రకు నేను తక్కువే…. సుభద్రకూడా నాకు చీకాకు కలిగించదు.

రంగరాజు సాధ్యమయినంతమేరా అందరికీ ఊరట కలిగించే పన్లేచేస్తాడు… కంఠం తన మానాన్తాను బతుకీడుస్తుండాడు. భార్యా కూతుర్దగ్గరెట్లా వుంటాడో తెలీదు.

(సశేషం)

చీకటీగలు-2

 

(గత వారం  తరువాయి)

నీలకంఠం ఆర్టీసీలో డ్రైవర్‌గా పన్జేస్తాడు. ఎక్కడో శ్రీకాకుళం వాడు. ఇక్కడ స్థిరపడిపోయిన కుటుంబం… తెలుగు సాహిత్యం పట్ల చాలా మక్కువ…. ముఖ్యం రంగరాజు పద్యాంటే… రాజా రాజా అని ప్రేమగా వుంటాడు తన్తో…. శ్రీమన్నారాయణంటే భక్తి

నేనో ఇంగ్లిష్‌ లెక్చరర్ని ప్రయివేట్‌ కాలేజీలో… ఒకవిధంగా అందరం ఓ మోస్తరు సుఖవంతమయిన జీవితాలు గడుపుతూన్న వాళ్ళమే…

ఒక్క శ్రీమన్నారాయణతప్ప… ట్రెషరీలో పన్జేస్తూ కొడుకుద్యోగం కోసం వలంటరీ తీసుకుని పెన్షన్మీద వున్నాడు. ఈ వయసులో కొడుకుతోటీ భార్యతోటీ దెబ్బలాడి విడిగా వుంటాడు…. ఏం చదివాడో గానీ ఏ విషయంమ్మీదైనా అనర్గళంగా మాటాడగల్డు… ఇంత వయసులోకూడా అందంగా హుందాగా వుంటాడు. బూతులు ధారాళంగా మాటాడ్తాడు.

మేమందరం ఎలా కలిసామో ఇదమిత్థం యిదీ అని చెప్పలేము… శ్రీమన్నారాయణ మాత్రం యీ రేకుల షెడ్డుకు పరిమితమయి, నెల చివర్న డబ్బుకిబ్బంది పడ్తూంటాడు, రంగరాజో నేనో మందుకు ఖర్చుపెడతాం… నీలకంఠం తనొంతు తనిచ్చేవెళ్తాడు.

రంగరాజు ఊరికి చివరగా వున్న తన స్వంతస్థలంలో రేకు షెడ్లేసుకుని రిజిష్టరు చేసుకున్న బడి నడుపుతాడు. మాట కరుకైనా మంచి మనసున్నవాడు. శ్రీమన్నారాయణంటే దేవుడే అతనికి. శ్రీమన్నారాయణ రంగరాజుని ప్రియంగా ‘ఏరా’ అని పిుస్తాడు.

*******

ఒకటో రౌండింకా పూర్తికాలేదు. ఒక్క శ్రీమన్నారాయణ మాత్రం ఎత్తిన గ్లాసు దించేసి మాసింతుండుతో మూత్తుడ్చుకుని రంగరాజు తెచ్చిన బర్కిలీ ప్యాకెటోపన్జేసి సిగరెట్వెలిగించుకుంటూండగా… చాలా వేగంగా హోరులాగా అతని కొడుకు గదిలోకి  దూసుకొచ్చాడు ఉపోద్ఘాతాల్లాంటివేవీ లేకుండా.

‘‘ఒక పార్టీని మాట్లాడాను రేపుదాయాన్నొస్తారు నలభై రెండుకు సెటిల్చేసుకున్నాం. అమ్మకూడా ఓకే అంది. తొమ్మిదిన్నర కొస్తా రడీగా వుండు. తీసుకెళ్తా…. మాట్లాడకుండా అగ్రిమెంటు మీద సంతకం పారెయ్యి…. యీ మాటు గొడవ చేశావంటే బావుండదు. ముందే చెబుతున్నా… యీ రేకు షెడ్లో అంగలారుస్తూ మమ్మల్ని బజారుకీడుస్తున్నావ్‌… కొంపలో పడేడు… ఈ పోరంబోకు వ్యవహారాలేం అక్కడ నడవ్వు… రేపు తొమ్మదిన్నర… రెడీగా వుండు… ముందే చెబుతున్నా దేనికైన ఓ లిమిటుంటుంది. ప్రతిసారీ నాకుద్యోగమిప్పిచ్చానని దొబ్బడం… తాగి తాగి నువ్వు చస్తే ఎట్లాగూ వస్తుందది. చెబ్తున్నా ముందే రేపుదయం…’’ చాలా గట్టిగా అరుస్తూ మమ్మల్నందర్నీ పురుగుల్లా చూసి వెళ్ళబోయాడు.

‘‘సంతకం కాదు కదా నా… కూడా పెట్టను కాకితమ్మీద. నువ్వూ మీ అమ్మా సందు చివరి నీళ్ళ ట్యాంకెక్కి దూకి చావండి. గెట్లాస్ట్‌ నాన్సెన్సికల్‌ ఫకర్‌’’ బూతులు అరిచాడు శ్రీమన్నారాయణ…

‘‘ఛీఁ థ్పూ మనిషివా నువ్వూ చెత్తవెధవ… తాగుబోతు లమ్డీకొడకా… ఎట్లా పెట్టవో సంతకం చూస్తా… రేపిక్కడ యుద్ధమే సిద్ధంగా వుండు… ఏ నాకొడుకుల్ని పిలిపించుకుంటావో పిలిపించుకో’’ అని మా అందరివేపూ ఓ మిర్రి చూపు చూసి యింకా బూతు గొణుక్కుంటూ ఎలా వచ్చాడో అలా వెళ్ళిపోయాడు. శ్రీమన్నారాయణ కొడుకు ట్రెషరీలో ఎల్డీసీగా చేస్తున్నాడు.

‘‘అనిబ్ధమైన జీవితంలోకి అడుగెట్టి ప్రయాణం సాగించడానికి ధైర్యమూ, బంధరాహిత్యమూ మాత్రమే చాలవు… బాంధవ్య రాహిత్యమన్నది ఓ పెద్ద లమ్డీ మిధ్య అన్నానా… చూడండి తెంపుకున్నానని అనుకుంటున్నా… అన్నా… తెగేవిగా వున్నాయా? యీ బాఢఖావ్‌ బంధాలు, బంధాలు… బంధాలట దొంగనా…. బంధాలు’’ మళ్ళీ బూతు వాడుతూ ఎవళ్ళనీ ఉద్దేశించకుండా పలికాడు శ్రీమన్నారాయణ.

‘‘ఉన్నీన్నా యీ దినాము కొత్తనా ఏం… పదయింకో రౌండేయ్యి… నీలకంఠం గ్లాసులీండి…’’ అని మా గ్లాసు వంగి తీసుకుని మందొంచాడు రంగరాజు.

శ్రీమన్నారాయణకి అయిదున్నర సెంట్లలో కట్టిన మంచి ఇల్లుంది. దాంట్లోనే పెళ్ళాం కొడుకుల్తో కలిసుండేవాడు. ట్రెషరీలో పన్జేస్తున్నప్పుడు పైనా కిందా పడి ఓ అపార్ట్‌మెంట్‌ చవగ్గా వస్తోందని తన పేర్నే కొన్నాడు. కొడుకూ భార్యా యిప్పుడా అపార్ట్‌మెంట్‌ అమ్మేయాలని… అది పూర్తిగా శ్రీమన్నారాయణ స్వార్జితం… శ్రీమన్నారాయణ కూడా నా కర్థం కాడు… ఈ రేకుల షెడ్డులో ఎందుకుంటున్నాడో… ఆ చిన్న అపార్ట్‌మెంట్లో వుండొచ్చుగా… అది కాస్త వూరికి దూరమే అదీ నాలుగో అంతస్తులో వుంది… ఈ షెడ్డు నాకన్నిటికీ కన్వీనియంటంటాడు. ఏమో నీలకంఠం అన్నట్టు మైత్రి భర్త క్యాంటీను బాగా దగ్గర… ‘ఏమో వుందండీ’ అంటాడు నీలకంఠం.

‘‘అబ్బే ఆ అమ్మాయికీనవయసులో సగముంటుందండీ యీనకా ఉద్దేశం వుందేమో కానీ…’’ అన్నేను నసుగుతా.

కానీ గాలీ వెల్తురూ లేని యీ సందులో… షెడ్డులో శ్రీమన్నారాయణ నివాసం… మ్యాసకిస్టిగ్గా అనిపిస్తుంది నాకు. కానీ ఎప్పుడూ ఆయన ఆంతరంగికత గురించి అతన్తో మాట్లాడలే… అతని గదినిండుగా పుస్తకాలూ… ఎప్పుడెళ్ళినా చదువుతూనో, రాస్తూనో కనబడతాడు.. పబ్లిష్‌ చేస్తాడా అంటే, నవ్వేసూరుకుంటాడు… ఎక్కడ కాస్త మంచి కవిత్వమో, కథో కనబడ్డా చెప్పేస్తాడు. చదవండి… చదవండి అంటాడు. అతను రాస్తూ నింపేసిన డయిరీలూ నోటుపుస్తకాలు ఓ షెల్ఫ్‌లో సగానికుంటాయి. ఈ మధ్య తాగడం ఎక్కువయింది. హైలో వున్నప్పుడు ముక్కలు ముక్కలుగా మాట్లాడ్తాడు. పొయెటిగ్గా, సరియలిస్టిగ్గా… రకరకాలుగా భాషలు వాడి మణిప్రవాళంలో మాట్లాడ్తాడు… హిందుస్తానీ సంగీతమంటే ప్రాణం పెడ్తాడు. మైత్రితో మాట్లాడేప్పుడు ఫలాని ఫలాని రాగం ఫలాని స్వరాలూ అంటూ చర్చిస్తుంటాడు. శారీరకంగా శిథిలమైనా… శిథిలమైన గొప్ప నాగరికతలా కనబడతాడు… మొత్తానికి మాకు ఎవరికి వారికి ఇంటిమేట్గా అనిపిస్తూనే ఓ మిస్టరీగా వుంటాడు శ్రీమన్నారాయణ.

‘‘కాదండీ మేషారూ, ఆ ఎపార్ట్‌మెంట్లోనే మీరుండొచ్చుగా… పోనీ యీ ఇరుగ్గదే మీ స్వర్గమనుకుంటే, దాన్ని మీరే అమ్మేసి, దీన్నే ఇంకొంచెం సౌకర్యం చేసుకోవచ్చుగా, ఆ కుర్రాడి చేత అన్ని మాట్లు పడ్డం బాధ అన్పించట్లేదు మేషారూ…’’ కంఠం నొచ్చుకున్నట్టు అన్నాడు.

‘‘ఈ రాతిరి గడిస్తే చాలు ఏ నేలైతేనేం… ఏ చూరైతేనేం. అంటుకున్న అడవిలా పెరుగుతుందే తప్ప తరగదేం రాతిరి! ఈ తడి కన్నుల ఊటలు కోట్లసార్లు ఆర్పప్రయత్నించినా రగులుతుందేగాని బూదిగా మిగలదేం రాతిరి… ఎవరండీ కవీ? దగ్గిర్దగ్గర బీతే నా బితాయె రైనా హిందీ పాటలా లేదూ… ఏమో గాల్లో భావాలు కలిసుండొచ్చు భూపేందర్‌… ఏం గొంతండీ బరువుగా సాగే కరుగుతున్న లావాలాంటి సెగ వుంటుందండీ… సర్లెండి… ఒరేయ్‌ రంగా వెయ్‌రా…. నీళ్ళతో నింపేయకు’’ శ్రీమన్నారాయణ ఎక్ట్సెండెడ్‌ మత్తుతో… ఇంకో రెంటికి సరి… పూర్తీ మత్తులోకి జారుకుంటాడు.

‘‘ప్చ్‌ మైత్రొచ్చుంటే బావుణ్ణు ఫరీదా పసందుండేది… వెయ్‌ వెయ్‌ ఈ రోజుకి నీ పజ్జాలే నంజుకు చప్పరిస్తాం’’ మళ్ళీ అన్నాడు.

‘‘ఏందోతీనా అన్నీ సగం సగమే చెప్తావ్‌ నువ్‌… నువ్‌ చెప్పు సార్‌… ముందేమనె అన్న? మృచ్చెకటికం గురించి చెబ్తా అనె… యాటికోపాయ… ఇంగోటైతే అయిపాయ… దో పట్టూ’’ అంటూ రంగరాజు శ్రీమన్నారాయణకు గ్లాసందించాడు…. నేనూ… కంఠం ముందుకొంగి మామా ఉపద్రవ్నాందుకున్నాం…

‘‘ప్చ్‌… పాటయ్యా… పాట. గుల్జార్‌ గొప్ప కవండీ…. వాడి ధున్లేం ధున్లు బాబూ పంచమ్‌దా…. ఎప్పుడూ పరిచయ్‌ వచ్చిందీ నభై ఏళ్ళ క్రితం కాదూ జబర్దస్త్‌ వయసు…. వొరే నువ్వు చెడ్డీతో తిరుగుతూండుంటావ్‌ అప్పుడు…’’ పాట పాతజ్ఞాపకాల్లోకి జారుకున్నాడు శ్రీమన్నారాయణ.

ఇంతలో నాలుగు వీధి కుక్కులు అరుచుకుంటూ రోడ్డుమీంచి షెడ్డు సందులోకొచ్చి ఓ మొరగడం మొదలుపెట్టాయి… అందులో ఓ కుక్క దాదాపు గదిలోకొచ్చేసింది, ఇంకో రెండు, కోరలన్నీ బైటపెట్టి గుర్ర్‌ గుర్ర్‌మంటున్నాయ్‌…. గోడవారగా రంగరాజు ఆనించి వచ్చిన సైకిలు ధడేల్మని శబ్దం చేస్తూ సందుకడ్డం పడినట్టుంది. ఇంకో కుక్క కాళ్ళు సైకిలు ఏ భాగంలోనో యిరుక్కుని మొరగడం మానేసి కుయ్యికుయ్యిమంటోంది…

‘‘హేయ్‌ థూత్‌… నీయమ్మ ఛల్‌… ఛల్‌…’’ అని రంగరాజు వట్టి చేతుల్తో అదిలిస్తున్నాడు భయంభయంగా….

‘‘మనిషిని తిట్టాలంటే అదీ హీనంగా ఒరే కుక్క ఛావు ఛస్తావు అనంటారెందుకో’’ కంఠం ఎవర్నీ ఉద్దేశించలేదు… అందర్నీ కూడా ఉద్దేశించేలా గొణుక్కున్నట్టుగా అన్నాడు.

రోడ్లపక్కన పడున్న దుర్గంధం… నోర్తెర్చకు…. నీలి రంగు యీగలు జుమ్మంటూ… ముక్కు మూసుకు… అటు పక్కకు తల్తిప్పుకు నడిచే జనాలు… కుక్క చావు… నిజమే…. అందరూ అసహ్యించుకునేలా చావులోకూడా చిటికెడు ఆత్మీయత దొరకని బ్రతుకు… కుక్కచావు…

గొప్పకుక్కులుండవా? అబ్బో నూటేభైయ్యా, రెండొందలో రకాలు… జాతికుక్కలు… పిన్షర్లూ, హౌండ్లూ, టెరియర్లూ, షెపర్డ్లూ, బాక్సర్లూ, స్పానియళ్లూ, డాల్మేషన్లూ, డ్యాక్షండ్లూ…

‘‘ఒరేయ్‌… వెళ్తాయవే… రారా మీదబడి కరిస్తే కుక్క చావే మళ్ళీ యింతకు ముందోటి… యిప్పుడూ గుంపుగానూ… రారా…’’ శ్రీమన్నారాయణ… తన కొడుకును ఆ కుక్కల్తో కలిపేసి…. ‘‘గొప్ప పోలిక మేషారూ… యివి కరవ్వుగానీ, ముందుది దాదాపంత పన్జేసెళ్ళిపోయింది…. హ్హ…హ్హ…హ్హ…’’ అని కంఠం గట్టిగా నవ్వాడు.

‘‘ఒరేయ్‌ రారా… వెళ్తాయిగానీ వచ్చి ఓ పద్దెం పాడు హరిశ్చంద్రదో… తెనాలి రామకృష్ణుడి సినిమాలోదో… రారా’’ పిలిచాడు శ్రీమన్నారాయణ.

‘‘రాజా రాజా… గంజాయి తాగి పాడు… లంజకొడకా అని భలేగా అంటావ్‌ అచ్చు గంటసాల మేషార్లాగే’’ కంఠం అన్నాడు.

‘‘ఇప్పుడూ తురకలనకూడదోయ్‌… క్రైం… లంజకొడకా యిక సరేసరి…. అమ్మనా బూతు కదా… గురజాడలాంటి వాళ్ళనొచ్చంతే… అసలీ లంజన్న పదం బూతెందుకైందో… ఎప్పుడైందో గానీ’’ ఆగాడు శ్రీమన్నారాయణ.

‘‘చెప్పు చెప్పు సార్‌…’’ అంటూ వచ్చి కూలబడ్డాడు రంగరాజు…. ‘‘అసల్లంజంటే పద్మమనర్థం… దాని వ్యుత్పత్తీ…’’ ఇంకా ఏదో చెప్పబోతున్నాడు శ్రీమన్నారాయణ. యింతలో ‘‘సార్‌… టిఫిన్‌’’ అంటూ దాసు క్యాంటీను కుర్రాడు లోపలికి ఓ క్యారీ బ్యాగ్తోటి వచ్చాడు… వాడితో పాటు కమ్మటి పోపు పరిమళం… షెడ్డునిండా… కమ్ముకుంటూ..

రెండు రౌండ్ల సారాతో కడుపు కరకరలాడుతోంది…. ఆ వాసనకి నోట్లో నీళ్ళూరాయి…

‘‘టమేటా బాత్‌ చపాతీ సార్‌’’ అంటూ వచ్చిన కుర్రాడు క్యారీబ్యాగ్ని కిటికీలో పెట్టి ‘‘ఇంకేమన్నా కావాల్నా సార్‌?’’ వాకిట్లోకెళ్ళి అడిగాడు.

‘‘మందైపోయింది… నే వెళ్ళింకో హస్తం పట్టుకొచ్చేనా’’ అంటూ లేవబోయాడు నీలకంఠం. ‘‘వీడికిచ్చేనా?’’ అంటూ మళ్ళీ కూలబడ్డాడు… ఇంతకు ముందు తీసిన నూటేభై మళ్ళీ తీసి వేళ్ళ మధ్య పట్టుకొని… ఆ కుర్రాణ్ణి ‘రా’ అన్నట్టు తలూపి పిల్చాడు. ‘‘పీనా న మనాహై… నా పిలానాహి మనాహై… మగర్‌ పీనేకే బాద్‌ హోష్‌మే ఆనాహీ మనా హై… హస్తమేం చాల్తుంధీ… హాఫ్‌ చెప్పండి’’ అన్నాడు శ్రీమన్నారాయణ.

‘‘నువ్‌ పో… నా… మనం పోదాంలే’’ అన్నాడు రంగరాజు ఆ కుర్రాణ్ణి పంపిచేస్తూ…

వ్యసనపరుడు కొసరుకోరి తీరుతాడు… ఇదిప్పుడే ఆగదు… కడుపు నకనకలాడ్తోంది. గదిలో గుడ్డి వెలుగు చీకట్లోకి పసుపలికినట్లు… కళ్ళముందు చీకటీగలు మూగుతున్నాయి… చీదరగా వుంది. ఎంత చేత్తో విసిరినా వెళ్ళవు…

చీకటీగలు… నిజంగా మసక చీకట్లోనే మూగుతాయి ముఖమ్మీద… కళ్ళచుట్టూ… మేం నలుగురు కూచ్చున్న మేరా జబ్బుపడ్డ పసుపుకాంతి…. చిన్నగా అంతరించి మిగిలిన గది కనబడీ కనబడక… ముగ్గురు కూడా మొహాల మీద చేతులు విసురుకుంటున్నారు…

చీకటీగలు…

ఏమిటీ చీకటీగలు?

మొహమ్ముందు గట్టిగా చప్పట్లు చరిచినట్టుగా కొట్టి.

(మళ్ళీ వచ్చే  వారం)

కాశీభట్ల వేణుగోపాల్ @9550079473

చీకటీగలు-1

 

ఎప్పుడో అరవై ఏళ్ళ క్రితం నన్ను చంకనెత్తుకుని

నేడు నిర్ధాక్షిణ్యంగా దించేసి,

వెనుతిరిగి చూడకుండా

వెళ్ళిపోయిన

అమ్మ జయక్క

స్మృతికి

                                                – వేణయ్య

*******

 

 

Autumn-Fall-Leaves-HD-Wallpaper

 

 

‘అనిబద్ధమైన జీవితంలోకి అడుగుపెట్టి ప్రయాణం సాగించడానికి ధైర్యమూ, బంధరాహిత్యమూ మాత్రమే చాలవు… యంచాతనంటే బాంధవ్య రాహిత్యమన్నది ఓ పేద్ద మిథ్య. నిన్ను తగులుకు వేల్లాడే ‘నిన్ను’ వదుల్చుకోవడం జరిగేపనేనా? ‘నువ్వు’ లేని నువ్వు ఎలా వుంటావో ఊహించు. మనమన దొంగ తృప్తికోసం… నేనన్నది లేనేలేదూ… ఆత్మ రాహిత్యంతో బతుకుతున్న నన్ను చూడండి అని ఓ తెగ గొప్ప లమ్డీ మాటలు మాట్లాడొద్దు… కంట్లో చివర్న కట్టిన పుసిని చిటికెనవేల్తో తీసేసినంత సుళువుగా… కానీ పుసులే కట్టని కళ్ళుంటాయని ధైర్యంగా చెప్పగలవా? నిజం చెప్పు. ‘‘నువ్వు’’ నువ్వు అన్నదుంది కాబట్టి ‘నీదీ… నీవీ’ అన్న పల్లేరు కాయలు నీవేసుకున్న దొంగ ముసుగు బట్టలకి తగులుకుని ఎన్ని వున్నాయో… చెప్పగలవా? ‘‘సగం ఖాళీ అయిన బీడి కట్టని సగం నలిపి… ఓ కొత్త బీడీ బైటకి తీసి చూపుడువేలూ బొటనవేలూ మజ్జెన్నలిపి… ‘నీయమ్మ యిదీ నాలాగే’ అని నాలుగువేళ్లూ బొటనవేలూ మధ్యకు ఆ లొత్త బీడీని జార్చి విరిచి విసిరేసి ‘‘యంతసేపైందీ యీ ముండ రంగరాజుల్గాడెళ్ళీ నా నాలుక నేనే మింగేట్టున్నా… యిచ్చావా వాడికి డబ్బూ?’’ పక్కనలేని భుజమ్మీదున్న మాసి దారాలు వేల్లాడ్తోన్న తువ్వాలనబడే తుండుకోసం తడుంకుంటూ… ఎడం చేతి మడమతో తడారిన పెదాల్ని రుద్దుకుంటూ నన్ను చూశాడు శ్రీమన్నారాయణ.  బైటి బహుళ పక్షపు మెత్తటి చీకటి… గదిలో నీరసంగా వెలుగుతోన్న నలభై క్యాండిళ్ళ బల్బు పచ్చటి నీరసకాంతిని నిర్లక్ష్యం చేసి లోపలికి తన్నుకొచ్చేస్తోంది….

‘‘ఇచ్చావ్కదా?’’ రెట్టించాడు శ్రీమన్నారాయణ…

‘‘ఇచ్చా… వెళ్ళాడు కదా నీ ముందే…. మిరబ్బజ్జీలు తెమ్మన్నావ్‌ వాణ్ణి. చెక్‌పోస్ట్‌ దగ్గరికెళ్ళాలి గదా వాడూ… వచ్చేస్తాడు… చెప్పు… ఈ రోజున మృచ్ఛకటికం గురించి చెప్తానన్నావ్‌ మొదలుపెట్టూ….’’ కూచున్న చాప పిర్ర కింద నించీ జారుతూ మడతలు పడ్తూంటే ముడ్డి గాల్లోకి లేపి చాపముడతల్ని సరిచేసుకొంటూ అన్నా….

‘‘చెప్తా చెప్తా…. గొంతు తడి చేసుకోనీ… అదీకాక కంఠం రాలేదు ఆ పిల్ల మైత్రీ… దాని మొగుడు కూడా రానివ్వూ…. ఆ పిల్ల పాటినాలి ముందు… ఏం గొంతు ఏంగొంతూ… వోడ్కాలోకి తేనె చుక్కా నిమ్మచుక్కా అయిసుపిండి వేసుకు చప్పరించినట్టు. వస్తుందంటావా?’’ క్రష్డ్‌ ఐస్‌ను ‘అయిసుపిండి’ అంటాడతను.. సందులోకి చప్పడుగా అనిపించింది….  సైకిలు స్టాండ్‌ వేసిన్చప్పుడు రంగరాజులే…

బైటి చీకటి బూజున్దులుపుకుంటూ ‘‘నీయమ్మ లంజకొడుకు దొంగ లంజకొడుకు’’ అంటూ….

వాడికంటే ముందు తెగ కాల్చిన నూనెలో కాలిన శెనగపిండి మిరపకాయ పరిమళం.

నీలం రంగు అతి పల్చటి ప్లాస్టిక్సంచీని లోపలి గాజు శబ్దంతో నిశ్శబ్దంగా పెట్టే ప్రయత్నంతో కూచోబోతూ మళ్ళీ ‘‘లంజకొడుకులు… వీళ్ల…’’ అని మిగిలిన తిట్టు మింగేస్తూ అన్నాడు.

‘‘ఎవర్నిరా అంత పరిమళ భరితంగా తిడ్తూన్నావూ…’’?  శ్రీమన్నారాయణ ‘‘సుభాన్గాడి చీకుల బండినా…. పూర్తి రోడ్డునిండా బండ్లే… సందు తిరిగే దానికేల్యా… ఎవున్దో బండికి నా ఫెడల్తగిలి పడిపాయ…. వాడు రోడ్డుకడ్డం పెట్టింది గాక నా మిందికొచ్చి… వానెమ్మ యాడ మందు సీసాలు పగుల్తాయోనని గమ్మునొచ్చేస్తి’’ రంగరాజులు యింకా నాకపరిచితుడయిన వ్యక్తితో దెబ్బలాడ్తూనే వున్నాడు. శ్రీమన్నారాయణ రేకు గదిలో చాప మీద కూచుని… ఆ సంఘటన చెరిగిపోడానికి రంగరాజు మెదడు మీద యింకో యింతే బలమయిన సంఘటన బొమ్మ పరుచుకోవాలి…. రంగరాజుల్వేపు చూసా..

మిడిగుడ్లు… యింకా బైటి వాడెవడినో కసిగా చూస్తూ తెగిన తమ్మెతో కుడి చెవి పెద్దగా… మీద నూనె కార్తోన్న ఉంగరాల జుత్తు….

బండముక్కు కొసన నల్లటి శెనగబద్దంత పులిపిరి…

నున్నగా గొరిగేసిన మూతి…

వెడల్పాటి గెడ్డం మజ్జెన గుంట….

సగం నెరిసిన మూడ్రోజు గెడ్డమ్మీసాలు…

వ్యాకరణబద్ధ పజ్జ్యాల మీద మక్కువ చావని రంగరాజు. ‘‘దో మాండ్‌లో పాడ్తాన్నా… దీనికి మాండేన్నా… శ్రీలో పాడ్తారు గానీ మాండ్‌లో వుంటే జారుడు శ్రీకిరాదునా… మజాన్నా… రంగరాజ మకుటంతో రాశ్నా యినూ…’’

యాస ఒకటీ సాహిత్య భాషొకటీ… రంగరాజు

ఇంకా రోడ్డుమీద జరిగిన సంగటన్ని తల్చుకుంటూ బూతు గొణుక్కుంటూ…

‘‘ఈ రోజు ఫుల్‌ బెంచి వుండేట్టు లేదుగానీ మొదలు పెట్టుమరీ’’ శ్రీ మన్నారాయణ వేపు చూస్తూ అన్నా… మందూ… ప్రసంగం రెండూ అన్నట్టు…

చిన్నగా నవ్వి ‘‘మందుతో ఫరీదా ఖానుమ్‌ని నంచుకున్న మజా యీ మిరబ్బజ్జీల్తో రాదుగాక రాదు… ఆపిల్ల మైత్రొస్తుందేమోనన్చూస్తున్నా యింకా యేడూ యాభైయ్యేకదా… ఆగుదాం ఓ పదినిమిషాలు,… రంగరాజా! యింతలో ఓ పజ్జెమెత్తుకోగూడదా’’ శ్రీమన్నారాయణ…

ప్లాస్టిక్సంచీలోంచీ గాజుకుప్పెల్లో బందీ అయిన మత్తును జాగ్రత్తగా బైటికి తీసి చాపమీద పడిపోకుండా బ్యాలెన్స్‌ చేస్తూ రంగరాజు ‘‘నీయమ్మ యిప్పుడివి నిలబడవు తాగినెంక మనల్ని నిలబన్నీవు ఏం బోసింటారో ఆనాకొడ్కులు దీన్ల.. అవునా చెప్పు’’ అన్నవ్వుతూ మిరబ్బజ్జీ పొట్లం విప్పి వాటి పరిమళానికి మరింత విడుదల ప్రకటించాడు…. దానిక్కట్టిన దారాన్ని మూడు ఎడం చేతి వేళ్ళకి చుట్టుకుంటూ… పొట్లం పేజీని ముడతలు సాపుచేస్తూ చదవడానికి ప్రయత్నం చేస్తూండగా ‘‘సారీ సార్‌ లేటయింది పాపను ట్యూషన్నించీ తీసుకొచ్చేసరికి అదీగాక మళ్ళీ ఇంటి దగ్గర మోపెడ్‌ స్టార్ట్‌ కాలే… పెళ్ళాం దొబ్బులు వదిలించేసీ. హిహ్హిహ్హీ నేనేసేది కాకీ అంగీ నన్నేసేది కనకాంగి నా పెళ్ళాం. ఆటో… వాడు కూడా చౌరస్తాలో దింపేసి వెళ్ళాడు షేరాటో’’ ముక్కలు ముక్కలుగా క్షమాపణలనేవి విసిరేసి నీలకంఠమూర్తి… బజ్జీలు సర్దుతోన్న రంగరాజు భుజమ్మీద చెయ్యేసి ‘‘వచ్చేసిందా సింగారి ముండా’’ అంటూ రెండు సీసాల్లో పెద్ద సీసా హాఫ్‌ని నిమిరి వేళ్ళు పెదాలకానించుకుని ముద్దాడాడు… గోడకానుకుని కూచుని ‘‘ఎవర్దీ యీ రోజు బిల్లూ మీదేనా?’’ అని నా వేపు చూసి నవ్వి… చొక్కా జేబులో చెయ్యిపెట్టి వేళ్ళతో తడుంతూ ఓ వందా ఆనొక యాభై బైటికి లాగి రంగరాజుల్కేస్చూసి ‘‘రాజా యింకో హస్తముంటేగానీ సభ సాగదుగానీ నువ్వెళ్తావా, నన్నే వెళ్ళమంటావా?’’ అడిగాడు.

రంగరాజులేమో అనేంతలో శ్రీమన్నారాయణ ‘‘ముందిది కానిద్దాం, ఓ పన్జేయండి’’ అంటూ మూసిన దిండుకి జారగిలి పక్కన తడుంకున్నాడు మాసిన తుండుకోసం… యీ మాటది భుజానున్నట్టు గ్రహించి… దాంతో ఎండిన పెదాలు తుడుచుకున్నాడు.

‘‘సార్‌ మన కాలే గార్కి పెరాల్సిస్సట సార్‌. మజ్జానం మా దయానంద్‌ చెప్పాడు.. ఏంధన్చేస్తాడు సార్‌ పాటల్ని…! ఎయిర్‌లో గ్రేడ్‌ వన్‌ ఆర్టిస్ట్‌గా మిగిలాడు గానీ,

‘రమ్మంటె చాలుగానీ…రాజ్యాలు గడిచిరానా’ ఏం ట్యూనండీ మేష్టారూ.. బ్‌బ్బా… హార్మోనియం మెట్ల మీద ఏమి కదుల్తాయీ ఆయన వేళ్ళు… అద్దమ్మీద పాదరసం పారినట్లే కదండీ… మాటకూడా ముద్దముద్దగా వస్తోందట సార్‌… ప్చ్’’ కంఠం పెద్ద నిట్టూర్పుతో అన్నాడు….

శ్రీమన్నారాయణ సగం బీడీ కట్ట నలుపుతూ యింకో బీడీ తీసి దాని తలన్నలిపి ‘ఫూ’ అనూపి కొరికినట్టు నోట్లో పెట్టుకుని దవడలు లొట్టలు పడేట్టు పీలుస్తూ అంటించుకుని దాని పొగకు ఎడం కన్ను చిన్నగ చేసి కుడి కన్ను కంఠం వేపు తిప్పి. ‘‘ఏం సాధించాడు లే… కనీసం ఆత్మతృప్తైనా మిగుల్చుకున్నాడా? ఏం జీవితాలు మనవి…. మన కోసం మనం కాక అంటించుకున్న అందరికోసం బతుకుతూ లమ్డీ అని దొంగలమ్డీ బతుకు ఛీఁ’’ అన్నాడు.

‘‘అవన్నా సూరజేర్‌ చందాలోది రఫీసాబ్‌ భలే పాన్నాడు. నందకౌస్‌ రాగమన్నా కాలేసార్‌ కూడా చెప్నాడు. ఆ పాట ఆ రాగంలోనే చేస్నా అనీ తెరేనామ్‌కా దివానా తెరె ఘర్‌కు ఢూండ్‌తాహూ’’ నాలుగు పదాలు పాడాడు రంగరాజు.

‘‘నీ మాటకీ పజ్జానికీ పాటకీ యోజనా దూరం రాజా’’ రంగరాజు భుజం తడుతూ అన్నాడు నీలకంఠం….

ల్యా ఎత్తుకునేది ఎత్తుకునేది సమ్మసరిగా అట్టనే చూడు…

రమ్మంటే చాలుగాని…రాజ్యాలు గడచి కాదనా… విడిచి… విడిచిరానా… దాశరది సార్‌ పజ్యమన్నా… అదే పాట, పాటనాలేమోగదా… రఫీసాబ్‌ పాటింటిరా..

తేరే నామ్‌కా దివానా తేరే ఘర్‌కొ ఢూంఢ్‌ తాహై… జబ్బర్దస్త్‌ పాటనా’’

‘‘ఊఁ’’ అంటూ హమ్‌ చేస్తూ పెద్ద సీసా మూత తీడానికి ప్రయత్నిస్తూ రంగరాజు… ఆ మూత రాక తిరుగుతునేవుంది… ‘‘థూత్‌ దీనెమ్మ’’ మళ్ళీ రంగరాజు బూతు.

‘‘ఇట్లాతే రాజా’’ అంటూ ఆ సీసాను దాదాపు లాక్కుని, మూతని పళ్ళ మధ్య కరిచిపట్టుకుని పటపట శబ్దం చేస్తూండగా మూతను లాగేశాడు నీలకంఠం. నాలుగైదు చుక్కలు ఒలికి కారింది విస్కీ…. రూమంతా ఒక్కసారి వాసన కమ్మింది.

శ్రీమన్నారాయణ బీడీపొగ

మిరబ్బజ్జీ ఘాటూ…

విస్కీవాసనా…

గది ముక్కవాసనా కలసి కాక్‌టెయిలయి…

శ్రీమన్నారాయణ ఫోను ‘కుయ్‌’ మంది. మెసేజ్‌ అయివుంటుంది… డిస్ల్పేనిండా సర్రియలిస్టిక్‌ ఆర్ట్‌లాగా గీతలు…

కీ ప్యాడ్‌ మీది కీస్‌ తీవ్ర వాడకంతో అరిగిపోయి సగం సగం అక్షరాలూ అంకెలూ కనబడ్తూ ఏదో పురా నాగరిక లిపిలాగా… కీస్‌ మధ్య పేరుకున్న మట్టితో… అది పన్జేస్తూన్న ఫోనంటే ఆశ్చర్యం కలిగేలా… మేసేజ్‌ని కళ్ళు చిన్నవి చేసి చదూకొంటున్న శ్రీమన్నారాయణ… అతన్దగ్గరున్న పెద్ద ఫోను దాచుకోడం చూసాన్నేను…

‘‘ఫ్చ్‌ మైత్రి రాటంలేదుట…. ఈ రోజు ఫరీదా ఘజల్‌ ‘ఆజ్‌ జానేకి జిద్‌ నాకరో’ లేనట్టనమాట… మిరబ్బజ్జీలే నంజుడుకు కానిద్దాం’’

చాలా గొప్ప నిరాశ అతని గొంతుకలో…

ఆ అమ్మాయి మైత్రికీ ఈనకీ పాతికేళ్ళ వ్యత్యాసం… వాళ్ళ మధ్య వున్న సంబంధమెలాంటిదో ఊహించడం కష్టం…

ఆ అమ్మాయి వచ్చీరాంగానే యీన మెడచుట్టూ చేతులేసి గట్టిగా కౌగిలించుకుంటుంది…. అందరి ముందూ భర్తముందు కూడా…

అప్పుడు శ్రీమన్నారాయణ కళ్ళలో మెగు చూడాలి. అచ్చు ఓ కుర్రాళ్ళా అనిపిస్తాడు..

మైత్రి భర్త దాసు ఓ సెల్ఫ్‌సర్వీసు క్యాంటీను నడుపుతూ ఓ మూడు ఆటోలూ ఓ కారూ అద్దెకు తిప్పుతుంటాడు… ఆ అమ్మాయి ఓపెన్లో తెలుగెమ్యే చేస్తోంది.

నల్లగా వున్నా పెద్దపెద్ద కళ్ళతో… నున్నటి శరీరంతో తలనిండా వెంట్రుకల్తో అన్నింటికన్నా అతి ముఖ్యమైన కమ్మని కంఠంతో… అందగత్తెల్లోకే లెక్క…

ఈ భార్యాభర్తలకి శ్రీమన్నారాయణ పరిచయమెట్లా అయ్యిందో నాకు చూచాయిగా తెలుసంతే… మైత్రి మరాఠీ అమ్మాయి. ఇక్కడే చదివింది. శ్రీమన్నారాయణ తనకు తెలుగు చెబుతాడు. దాసుకు గూడా శ్రీమన్నారాయణ మాటలంటే యిష్టంలాగే కనబడుతుంది.

 

(మళ్ళీ  వచ్చే  వారం)

కాశీభట్ల వేణుగోపాల్ @9550079473