కన్ఫెషన్స్ ఆఫ్‌ సిద్ధార్థ్ అభిమన్యు!

arvind-swamy-thanioruvan-01

 

“చదరంగానికి ప్రాథమిక సూత్రం ఎదుటివాడు వేసే ఎత్తు మనం ఊహించి, ప్లాన్ చేసుకోవడం కాదు.
ఎదుటివాడు ఎలాంటి ఎత్తు వేయాలో మనమే నిర్ణయించడం”

“ప్రపంచంలో చాలామంది పరిస్థితుల చేతిలో బందీలు, అవి ఎటు నడిపిస్తే అటు నడిపిస్తారు. అలా నడుస్తూ ఒక్కోసారి లక్కీ మీ అనుకుంటారు, మరోసారి హార్డ్ లక్ అని బాధపడతారు. ప్రేమ, కృతజ్ఞత, న్యాయం, అన్యాయం, ధర్మం లాంటి ముసుగు మాటలని తాళ్లుగా కట్టి వీళ్ళని తోలుబొమ్మలుగా ఆడిస్తూంటే ఆడుతూంటారు. జనం చదరంగంలో పావులైతే, వీళ్ళని కెదుపుతూ చదరంగం ఆడేవాళ్లు వేరు, వాళ్ళు చాలా తక్కువమంది. ఆ చదరంగంలో ఛాంపియన్‌ని నేను. సామాన్యమైన జనాన్ని పావులుగా చేసి చదరంగం ఆడుకుంటున్న కింగ్‌పిన్స్ నా చదరంగంలో పావులు – అంటే పరిస్థితులను నడిపిస్తున్నాం అనుకునేవాళ్ళని నడిపించేవాణ్ణి.

ఎక్కడో జరిగే దొంగతనం, మరెక్కడో హత్య – చేసేవాళ్ళకి తామిద్దరూ నా కోసం పనిచేసేవాళ్ళ కోసం పనిచేస్తున్నారని తెలియదు. ఎందుకు చేస్తున్నారో నాకు తప్ప మరెవరికీ తెలీదు. నా చదరంగపు టెత్తులు తెలియాలంటే నా స్థాయిలో ఆలోచించి, నా ఊహని పసిగట్టాలంటే నా మెథడ్స్‌ని ఎంతగా మెడిటేట్ చెయ్యాలి! ఇక ఆ ఆటలో నాతో తలపడి నన్నే దెబ్బకొట్టాలంటే ఇంకెంత కెపాసిటీ కావాలి? అందుకే ఏళ్ళపాటు నన్ను టచ్ చేయడం సంగతి అటుంచి, గెస్ చేయడానికి ప్రయత్నించినవాడెవడూ ప్రాణాలతో మిగల్లేదు. అలాంటిది.. వాడు నన్నే కుదిపేశాడు.

డబ్బు, కీర్తి, అధికారం లాంటివన్నీ నా నుంచి లాక్కుని, నాకు చెక్‌మేట్ పెట్టగలిగాను అనుకుంటే తప్పు. నాకు తగిలిన నిజమైన దెబ్బ – పరిస్థితుల్ని నేను నియంత్రించగల స్థితి నుంచి పరిస్థితులు నన్ను నియంత్రించే స్థితిలో నిలబెట్టడం. అంటే నేను ఈ చదరంగంలో పావులు కదపలేను, పావులా కదులుతాను. నా పదిహేనో ఏట పావుల్ని తీసేయడం, మంత్రిని కదపడం, గుర్రాన్ని జరపడం మొదలుపెట్టక ముందు ఎలా చదరంగంలో పావుగా ఉండేవాణ్ణో – మళ్ళీ అలాగే అయ్యాను.

I hate it – పరిస్థితులు నన్ను పరుగులు తీయించిన ఆ రాత్రి మళ్ళీ గుర్తొచ్చింది. మా అమ్మ గుర్తొచ్చింది.
****

పవన్  సంతోష్

పవన్ సంతోష్

రాజకీయ చదరంగంలో ఎప్పుడూ మానాన్న బంటుల్లోకీ బంటు. ఆ రాత్రి కూడా అలానే ఎవడో నాయకుడు హాస్పిటల్లో ఉన్నాడని ఏడ్చుకుంటూ వెళ్ళాడు. ఇంట్లో మా అమ్మ ఎలా వుందో అతనికి తెలీదు. పన్నెండేళ్ల వయసున్న నాకు ఊహకందని జబ్బు అది. నానా తంటాలూ పడి అమ్మని హాస్పిటల్‌కి తీసుకెళ్లాం. అయితే అదేమీ మా నాన్న బానిసగా ఉన్న నాయకుణ్ణి చేర్చిన గొప్ప ఆసుపత్రి కాదు, అలాంటి వాళ్లు పళ్లు పంచిపెట్టే పెద్దాసుపత్రి.

హాస్పిటల్ బయటా, నాలోపలా తుఫాను. మా బస్తీ జనం నాన్న వస్తాడేమోనని ప్రయత్నించారు. అయితే అతనున్న చోట లక్షల మంది జనం. అందరూ గాలి గట్టిగా వీస్తే ఒకే వైపుకు ఊగే గడ్డి మొక్కల్లాంటి పనికిమాలిన జనం. వాళ్ళలో మావోడు ఎక్కడున్నాడని తెలుసుకోవాలి. తెలిస్తే మాత్రం ప్రయోజనం..

జబ్బుపడ్డ భార్య మంచాన పడివుండగా, ఎవడో నాయకుడి ఆఖరి చూపు కోసం ఆస్పత్రికి పోయిన ఆ నా కొడుకు గురించి వెతకడం అనవసరం. ఓ పక్క తుఫాను పెరుగుతూంటే – వాళ్ళ గుడిసెలు కూలిపోతాయేమోనని చూసుకోవడానికి ఇప్పుడే వస్తాం అని ఒక్కొక్కడే వెళ్లిపోయాడు. డాక్టర్ వచ్చాడు, అప్పటికి జరిగిన టెస్టులు, పేషెంట్ ఉన్న స్థితి చూశాడు. పేషెంట్‌తో ఉన్నవాణ్ణి నేనొక్కణ్ణే, చిన్నపిల్లాణ్ణని ఆలోచించినా, తప్పక నాకే ఆమె స్థితి చెప్పాడు. ఆపరేషన్ చెయ్యడానికి ఇక్కడ ఎక్విప్‌మెంట్ లేదట, ఉన్న ప్రైవేట్ ఆసుపత్రికి నా దరిద్రం రికమెండ్ అయినా చెయ్యనివ్వలేదు. ఓ మందుల చీటీ మాత్రం రాశాడు, చూడాల్సినవాళ్లెవరైనా ఉంటే తీసుకువచ్చి చూపించండి అని క్యాజువల్‌గానే అయినా, కళ్ళలో ఓ జాలి పొర కదులుతూంటే చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.

ఆ చీటీతో రోడ్డు మీదికి వెళ్ళిన నాకు తుఫాను గాలికి వదిలిన చీటీ, రూపాయి బరువు లేని మనిషీ ఒకటే అని తెలిసి రావడానికి టైం పట్టింది. జాలి, దయ కరెన్సీ కాదని, చెల్లవని తెలిసొచ్చింది. ఏడుస్తూ, ఓదార్చుకుంటూ వెనక్కి వచ్చిన నాకు వార్డులో అమ్మ ఉండాల్సిన మంచం ఖాళీగా కనిపించింది. గాలికి ఎగిరే చిత్తుకాయితంలా దారీ తెన్నూ లేక తిరిగీ తిరిగీ ఓ మూల నెత్తురు ఉబుకుతున్న బుగ్గలా కనిపించింది, ప్రాణానికి కొట్టుకుంటోంది.

అమ్మని ఆ స్థితిలో చూడగానే ఏమయిందో అర్థమైంది, కానీ చెప్పడం కాదు కదా తలచుకోవడం కూడా నాకిష్టం లేదు. బతకడానికి కాక చావడానికి ఆ ప్రాణం గింజుకుంటోంది. అంతే సుళ్ళుతిరుగుతున్న నా మనుసులో బాధ, నిశ్చలమైపోయింది. వందమైళ్ళ స్పీడులో వచ్చే కార్లు, బైకులూ ఢీకొట్టేసుకుంటున్న సిగ్నల్లా ఆలోచనలు ఢీకొట్టుకుంటూన్న నా మెదడు స్తంభించిపోయింది.

అమ్మ ప్రాణాన్ని నేనే తీసేశాను, ఆ క్షణమే మళ్ళీ పుట్టాను.

ప్రేమ, స్నేహం, మర్యాద, జాలి, దయ లాంటివాటి నిజమైన అర్థం తెలిసింది. అవి ఒకోసారి పాచికలు, ఒకోసారి ముసుగులు. అంతటితో ఆ మాటలకి విలువ ఇవ్వడం పూర్తిగా మానేశాను. పరిస్థితులు నన్ను తీయించిన పరుగులు చాలు, ఆ రాత్రి నేను చచ్చిపోయి బూడిదలోంచి మళ్ళీ పైకి లేచాను. అమ్మ ప్రాణం కోసం పరుగులు పెట్టినంతసేపూ అవి నాతో ఆడుకున్నాయి. ఆ ప్రాణాన్ని నేనే తియ్యడానికి నిర్ణయించుకోగానే నా చేతిలోకి వచ్చేశాయి.
సిద్ధార్థ్ అభిమన్యు … పరిస్థితులను శాసించే దేవుడు.

తెల్లవారాకా అందరూ వాలారు. శవాన్ని ముందుపెట్టుకుని నాన్న ఏడుస్తూంటే – నవ్వొచ్చింది. వాళ్ళూ వీళ్ళూ నేను డాక్టర్‌ని అయి, ప్రాణాలు కాపాడుతూ ఉచితంగా సేవ చెయ్యాలన్నారు. హహ్హహ్హహ్హ. మా అమ్మకి ఎవడు చేశాడు? ఎవడినీ నమ్మలేదు, అందరి మాటలూ విన్నాను.

నా సర్వశక్తులూ కూడదీసుకుని చదవడం మొదలు పెట్టాను – పుస్తకాలని, ప్రపంచాన్నీ, ఈ ప్రపంచాన్ని నడిపిస్తున్న శక్తుల్ని. ప్రపంచాన్ని మన చేతిలోకి తీసుకోవాలంటే, మనికి ఓ సైన్యం ఉండాలి. కొందరు బంట్లు, రెండు ఏనుగులు, గుర్రాలూ, ఒంటెలు, మంత్రి ఇలా. మా నాన్ని బంట్లలోకెల్లా బంటు. అతన్ని జాగ్రత్తగా నడిపించుకుంటూ తీసుకుపోయి అవతలి గడికి చేర్చి మంత్రిని చేశాను.

ఇంతకీ నేను చేసిన ఆఖరి హత్య మా అమ్మదే. ఆ తర్వాత అంతా చదరంగం గడిలోంచి పావుల్ని తీసేయడమే తప్ప మరేం కాదు. అలాంటి నన్ను వాడు… వాడు….
వాడు పావుని చేసి ప్రాణాల కోసం అడ్డమైనవీ ఒప్పించాలనుకున్నాడు. చివరకు వాణ్ణి నా స్థానంలోకి తీసుకువచ్చి నేను తప్పించుకున్న ప్రమాదాలు తలకు చుట్టాను. మరి నేనంటే ఏంటి?

ష్‌… అదిగో జింకల గుంపు. నేనొస్తా”

పసుపు రంగు చర్మంపై, చారలు అలల్లా కదులుతున్నాయి. ఊపిరి మంద్రంగా అయింది, జింక తను అనుకున్న చోటికి రాగానే వందల కిలోల బరువు పంజాపై నిలిపి, వేట మీద వేటు వేసింది. జింకల గుంపులో కలకలం మధ్య ఆ జింక చట్టని నోటితో చీలుస్తూ …

“సిద్ధార్థ్‌ అభిమన్యు సైనింగ్ ఆఫ్‌”


(తని ఒరువన్, ధృవ సినిమాల్లో ప్రతినాయక పాత్ర సిద్ధార్థ్ అభిమన్యు కల్పిత చరిత్ర)