స్వేచ్ఛ

prajna

ప్రజ్ఞ వడ్లమాని

“వైష్ణవ జనతో తేనె కహియెజే…………”                            “వానా వానా వెల్లువాయే..”

“పీడ్ పరాయీ జానేరే……….”                                            “కొండా కోనా తుళ్లిపోయే..”

“ఏంటి శరత్ ఇదీ? స్కూల్ అసెంబ్లీ లో మెడిటేషన్ జరుగుతున్నప్పటినుండీ చూస్తున్నాను. అక్కడ పెద్ద పెద్ద స్పీకర్ లలో నుండి ఆ సినిమా పాటలు మోగుతూనే ఉన్నాయి, ఇక్కడ ఏమీ పట్టనట్టు మెడిటేషన్ , ప్రేయర్ జరుగుతూనే ఉంది?” అడిగింది పవిత్ర.

“మరి స్కూల్ కి ఎదురుగ్గా ఫంక్షన్ హాల్ ఉంటే, వీళ్ళు మాత్రం ఏం చేస్తారులే. సర్దుకుపోవాలి అంతే” శరత్ అన్నాడు.

“నీకేమో గాని, నాకు టూమచ్ అనిపిస్తోంది”

“తల్లీ మొదలెట్టకు. ఎప్పటినుండో మంచి పేరున్న స్కూల్ ఇది. ఇంకా ఇప్పుడే అడుగుపెట్టాము. పద ప్రిన్సిపాల్ దగ్గరకి వెళ్దాము”

పవిత్ర, శరత్ లు వారం క్రితమే అమెరికా నుండి ఇండియా కి షిఫ్ట్ అయ్యారు. ఇద్దరూ బాగా సంపాదించి, ఇండియా లోనే ఏదైనా బిజినెస్ పెడదామని అనుకున్నారు. వాళ్ళకి  నాలుగేళ్ల పాప ఉంది. ప్రి-స్కూల్ అయ్యాక పాపని ఇప్పుడు ప్రైమరీ స్కూల్ లో చేరిపిద్దామని, ఇద్దరు ఒక కొర్పోరేట్ స్కూల్ కి వచ్చారు.

“మెట్లు కనిపించడం లేదు, బిల్డింగ్ మాత్రం ఇంత పెద్దగా ఉంది?”

“ఎంటే బాబు నీ డౌట్లు. అక్కడ లిఫ్ట్ ఉంది కనిపించడంలేదా? పద అటు వైపు” శరత్ కసురుకున్నాడు.

“స్కూల్ లో లిఫ్ట్ ఏంటి నా మొహం. పిల్లలు ఆరోగ్యంగా ఉండాలంటే ఫిజికల్ ఎక్సర్సైస్ ఉండాలిగా?” లిఫ్ట్ ఎక్కుతూ పవిత్ర అంటోంది.

“మన కాలంలా అనుకుంటున్నావా? అన్నీ మారిపోయాయి. సరేలే ఆపు.. ఉష్” అని ప్రిన్సిపల్ ఆఫీసు తలుపు తీస్తూ, “మే ఐ కమిన్ మేడమ్” అని అడిగాడు.

“షూర్ రండి రండి” అని ఇద్దరినీ లోపలికి రమ్మంది ప్రిన్సిపాల్ అర్చన. పేరుకే ప్రిన్సిపాల్, వయసు ముప్పై కూడా ఉండవు. ఆమె సైగ చేయగా  వాళ్ళిద్దరూ కూర్చున్నారు.

“నా పేరు శరత్ . కిందటి వారం అపాయింట్మెంట్ తీసుకున్నాము. మా పాప గురించి…”

“ఓ మీరా, యా యా, నాకు గుర్తుంది. మీకోసమే అదిగో అతను ఎదురుచూస్తున్నాడు” అని అక్కడే నించున్నతని వైపు చూసి, “మిష్టర్ రవి, వీళ్ళని స్కూల్ టూర్ కి తీసుకువెళ్ళండి. అయిపోయాక మిగితా విషయాలు మాట్లాడుకుందాము” అని మళ్ళీ పవిత్రా వాళ్ళ వైపు తిరిగి, “హి విల్ టేక్ కేర్ ఆఫ్ యూ” అని అర్చన గబగబా చెప్పేసి రూమ్ నుండి వెళ్లిపోయింది.

ఇంత చిన్న వయసులో ఈమెకి ఎన్ని బాధ్యతలో అని ఆలోచిస్తున్న  శరత్ ని రవి, “సర్ వెళ్దాము రండి” అన్నాడు.

కారిడార్ లో కాసేపు నడిచాక ఒక రూమ్ దగ్గర ఆగి, “ఇది క్లాస్రూమ్ సర్. అన్నీ ఇలాగే ఉంటాయి. ఇవాళ స్కూల్ ఉంది కదా, అందుకే లోపలికి వెళ్లలేము. బయట నుండే చూడండి. ప్రతి క్లాస్ లో కనీసం వంద మంది స్టూడెంట్స్ ఉంటారు” అన్నాడు.

“వంద మంది కొంచం ఎక్కువేమో? అందులో సగం ఉన్నా ఎక్కువే!” పవిత్ర ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

“లేదు మేడమ్. ఈ మధ్య అన్నీ స్కూల్స్ లో ఇలాగే ఉంటోంది. పైగా మా స్కూల్ లో పెద్ద పెద్ద వాళ్ళ పిల్లలు ఉంటారు” రవి అన్నాడు.

“బ్లాక్ లేదా గ్రీన్ బోర్డు ఏది?” పవిత్ర కి డౌట్ రానే వచ్చింది.

“మేడమ్ ఈ కంప్యూటర్ యుగంలో బోర్డు ఏంటి మేడమ్. అదిగో స్క్రీను, ఇదిగో కంప్యూటర్. అంతా డిజిటల్ అయిపోయింది గా.  టెక్నో ఎడ్యుకేషన్ అంటారు దీనినే” అని నవ్వుతూ రవి చెప్పాడు.  శరత్ మాత్రం ఏమీ మాట్లాడలేదు.

“అది సరే, కిటికీలు ఏవి? గాలి కూడా టెక్నో నా?” పవిత్ర వెటకారంగా అడిగింది.

“భలే జోకు వేశారు మేడమ్. రూమ్స్ అన్నీ ఏ‌సి కదా. అందుకే కిటికీలు ఉండవు. కొన్ని రూమ్స్ లో మాత్రం  ఫాన్స్ ఉంటాయి” ఏదో పెద్ద మెహెర్బానీ చేసినట్టు చెప్పాడు రవి. ముగ్గురూ ముందుకి సాగారు.

శరత్ ఏమీ మాట్లాడలేదు. పవిత్ర మాట్లాడేలోపు రవి “మేడమ్ ఇది క్రాఫ్త్స్ రూమ్. చూసారా ఆ బొమ్మలు, ఫ్రేమ్లు ? అవన్నీ మన స్కూల్ స్టూడెంట్స్ చేసినవే” . రవి ‘మా స్కూల్’ నుండి ‘మన స్కూల్’ కి తనమాటని మార్చడం శరత్ గమనించాడు.

swechcha.pragna

Image: Bhavani Phani

“రూమ్ కొంచం చిన్నగా ఉంది? స్టూడెంట్స్ ఒక్కో క్లాస్ లో వంద మంది అన్నారు? సరిపోరేమో కదా?” అని పవిత్ర అడిగింది.

“లేదు లేదు మేడమ్. ఇదీ కేవలం అమ్మాయిలకే. గర్ల్ స్టూడెంట్స్ ఓన్లీ. అబ్బాయిలకి సేమ్ పీరియడ్ లో గేమ్స్ అండ్ స్పొర్ట్స్ ఉంటాయి”

“మరి అమ్మాయిలకి స్పొర్ట్స్ ఉండవా?” శరత్ మొదటి సారి ఒక ప్రశ్న అడిగాడు.

“లేదు సర్. అమ్మాయిలకి క్రాఫ్త్స్. అబ్బాయిలకి స్పొర్ట్స్. మీ సందేహం నాకు అర్ధమయ్యింది సర్. మళ్ళీ ఇద్దరికీ పీటీ అదే ఫిజికల్ ట్రైనింగ్ వేరేగా ఉంటుంది, నెలకి ఒకసారి” అని రవి మళ్ళీ, “పదండి సర్ కంప్యూటర్ లాబ్ చూపిస్తాను”

“మనం ఇంజనీరింగ్ అప్పుడు లాబ్ లు చూసినట్లు ఏంటి శరత్ ఇదీ? చిన్నపిల్లల స్కూల్ లాగా లేదు” అని శరత్ చెవిలో పవిత్ర చెప్పి, “ఇప్పుడు అన్నీ రూమ్స్ లో కంప్యూటర్లు చూసాంగా, అవే లాబ్ల లాగా ఉన్నాయి” గట్టిగా, వ్యంగ్యంగా అంది.

“హ హ హ, మీరు భలేగా కామెడీ చేస్తున్నారు మేడమ్” అని రవి నవ్వుతూనే లాబ్ చూపించాడు. పవిత్ర, శరత్ లు మాత్రం నవ్వలేదు.

“బ్రేక్ అనుకుంటాను, పిల్లలు బయటకి వస్తున్నారు” పవిత్ర అంది.

“అవును మేడమ్. ఇప్పుడు లంచ్ బ్రేక్”

“ఎన్ని బ్రేక్లు ఉంటాయి మొత్తం?” పవిత్ర ఒక పేపర్ తీసి రాసుకుంటోంది.

“రెండు మేడమ్. లంచ్ బ్రేక్ అండ్ డిన్నర్ బ్రేక్”

తల పైకి ఎత్తి, “డిన్నర్ బ్రేక్ ఏంటి? డిన్నర్ ఇంట్లో చేయరా పిల్లలు? ఇదీ రెసిడెన్షియల్ స్కూల్ కాదు గా” పవిత్ర షాక్ అయింది.

“కాదు మేడమ్. స్టూడెంట్స్ ఇంటికే వెళ్తారు. తొమ్మిదింటికి స్కూల్ అయిపోతుందిగా. సొ లంచ్ బ్రేక్ పన్నెండింటికి, డిన్నర్ బ్రేక్ రాత్రి ఏడింటికి అన్నమాట” రవి చెప్పాడు.

“సారీ. నాకు సరిగ్గా అర్ధంకాలేదు. స్కూల్ టైమింగ్లు ఏంటి?” పవిత్ర సందేహాస్పదంగా అడిగింది.

“నైన్ టు నైన్ మేడమ్, మీరు స్కూల్ బ్రోషర్ లో చదవలేదా? ప్రిన్సిపల్ ఆఫీసు కి వెళ్దాము, ఆవిడ అన్నీ వివరంగా చెప్తారు మీకు” అని వాళ్ళని ప్రిన్సిపల్ ఆఫీసు దగ్గరకి తీసుకొచ్చి రవి వెళ్లిపోయాడు.

“పవిత్రా, మనం ప్రేయర్ టైమ్ లో అక్కడే ఉన్నాము కదా? నీకు ప్లే గ్రౌండ్ కనిపించిందా?” శరత్ సీరియస్ గా అడిగాడు.

“లేదు. నేనే ఆ విషయం అడుగుదామనుకున్నాను. కానీ ‘అన్నీ డౌట్లే’ అని అంటావని అడగలేదు. ఏంట్రా బాబు ఈ స్కూల్ అసలు? వామ్మో” పవిత్ర అంటుండగానే శరత్ రై రై మనుకుంటూ ప్రిన్సిపల్ రూమ్ లోకి తలుపు కొట్టకుండానే వెళ్లిపోయాడు.

“మేడమ్….” అని శరత్ మాట్లాడుతుంటే అర్చన కట్ చేసి, “మిష్టర్ శరత్, స్కూల్ నచ్చిందా? ఫీ వివరాలు మాట్లాడుకుందామా? ఏ‌సి బస్ అయినా కూడా నార్మల్ చార్జెస్ ఉంటాయి ఎందుకంటే పెద్ద పెద్ద వాళ్ళు డొనేషన్స్ ఇస్తూ ఉంటారు…” అని ఆవిడ ఇంకేదో చెప్తుండగా అక్కడ ఉన్న బల్ల ని గట్టిగా కొట్టి శరత్, “ అసలు ఇదొక స్కూల్ ఆ?”

“ఏంటండీ మీరు అనేది?” అర్చన ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

“నేనొకటి అడుగుతాను మీరు ఏం అనుకోకుండా సమాధానం చెప్పండి”

“ఏంటది”

“మీ క్వాలిఫికేషన్స్ ఏంటి?”

“మిష్టర్ శరత్” అని గట్టిగా అరిచింది అర్చన.

ఆ అరుపు కి అక్కడ ఉన్న కొంత మండి స్టాఫ్ పరిగెట్టుకుంటూ ఆ ఆఫీసు కి వచ్చారు. ఏం జరుగుతోందో అన్న కుతూహలం, ఆతృత వాళ్ళ మొహంలో కనిపిస్తోంది.

“చెప్పండి. మీరు చాలా చిన్న వయసు వారు, మీకు ఇంత తొందరగా ప్రిన్సిపాల్ జాబ్ ఎలా వచ్చింది?”

Kadha-Saranga-2-300x268

“మా అమ్మ ఇదివరకు ఇక్కడ ప్రిన్సిపాల్ గా ఉండేది. నేను మాస్టేర్స్ చేసొచ్చాక అమ్మ ని రిటైర్ అవ్వమని చెప్పి,  నేను తీసుకున్నాను ఈ బాధ్యత. అయినా అవన్నీ మీరు ఎందుకు అడుగుతున్నారు? అసలు మీకు ఏం కావాలి? మీకు స్కూల్ నచ్చకపోతే ఏం గొడవ చేయకుండా వెళ్లిపోండి” అర్చన ఆవేశంలో ఊగిపోతూ చెప్పింది.

“స్కూల్ నచ్చడమా? స్కూల్ లో గ్రౌండ్ ఏది? స్పొర్ట్స్ పీరియడ్ లో ఏం చేస్తారు పిల్లలు? ఓహ్ సారీ, మగ పిల్లలు. ఆడపిల్లల్ని స్పొర్ట్స్ కి అనుమతించరా? ఇదెక్కడి పాలసీ? ఏం ఆడపిల్లలకి ఆటలు ఆడుకోవాలని ఉండదా? అలాగే మగపిల్లలకి క్రాఫ్త్స్, ఆర్ట్స్ అంటే ఇష్టాలు ఉంటాయి. మరి వాళ్ళ సంగతి ఏంటి? అంటే మగపిల్లలకి, ఆడపిల్లలకి ఇంత వివక్ష చూపిస్తున్నారా? వీళ్ళకి స్వేచ్ఛ లేదా? రేపొద్దున సమాజంలో వీళ్ళకి ఒకరిపట్ల ఒకరికి ఇంక గౌరవం ఏముంటుంది?”

“ఇది మా స్కూల్ పెట్టినప్పటి నుండి ఉన్న రూల్స్ అండీ, ఎలా మారుస్తాము? అయినా చదువు మాత్రమే ఇంపార్టంట్. దీనిని మీరు అనవసరంగా చాలా పెద్దది చేస్తున్నారు” అర్చన భావరహితంగా చెప్పింది.

“ఓహో అలాగా? అయితే మరి బ్లాక్ బోర్డుల బదులు కంప్యూటర్ లతో చదువు చెప్పటం కూడా ఉండేదా ఇదివరకు? రూల్స్ అన్న పేరుతో ఇష్టమొచ్చినట్లు చేస్తే మీ మేనేజ్మెంట్ ఒప్పుకుంటుందేమో, మేము ఒప్పుకోము” పవిత్ర  ఖచ్చితంగా చెప్పేసింది.

“ఇందాక అన్నట్లే మీరు వెళ్లిపోవచ్చు. మీ పాపని మా స్కూల్ లో అడ్మిట్ చేయమని నేనేమీ మిమ్మల్ని బ్రతిమిలాడట్లేదు” అర్చన కూడా దృఢంగా చెప్పింది.

“అంతే గాని, మీ పద్దతులు మార్చుకోరన్నమాట!” కోపంగా శరత్ అన్నాడు.

“ఎన్నేళ్ళ నుండో ఈ స్కూల్ నడుస్తోంది. మా స్కూల్ కి చాలా మంచి పేరు ఉంది. అసలు మీ ప్రాబ్లం ఏంటి?”

“స్కూల్ కి ఎదురుగ్గా ఒక పెళ్లి హాల్. స్కూల్ మైన్ రోడ్ మీద ఉంది, అక్కిడెంట్స్ అవ్వటానికి చాలా ఆస్కారముంది. స్కూల్ లో గ్రౌండ్ లేదు. ఆడపిల్లలకి గేమ్స్ పీరియడ్ లేదు. రూమ్స్ లో కిటికీలు లేవు, అంటే స్వచ్ఛమైన గాలి లేదు, అన్నిటికంటే దారుణమైనది స్కూల్ టైమింగ్.. పన్నెండు గంటలు పిల్లలు స్కూల్ లో ఉంటారు. పోనీ మధ్యలో బ్రేక్స్ ఉన్నాయా అంటే రెండే రెండు ..రెండు కలిపి ఒక గంట సమయం. వీళ్ళని పిల్లలు అనుకుంటున్నారా ప్రెషర్ కుకెర్స్ అనుకుంటున్నారా? ఇది స్కూల్ కాదు జైలు .. నా పాపని చచ్చినా ఈ స్కూల్ కి పంపను”

“అన్నీ ప్రైవేట్ స్కూల్స్ ఇలాగే ఉన్నాయి మిష్టర్ శరత్” ఏమి పట్టనట్టుగా అర్చన అంటుంటే, శరత్ “గవర్నమెంట్ స్కూల్ లో వేస్తాను లేదా నేనే చదువు చెప్తాను కానీ ఇలాంటి జైళ్ళకి నేను నా కూతుర్ని పంపనే పంపను” అని అరుచుకుంటూ బయటకి వెళ్లిపోయాడు.

ఆరేళ్ళ తరువాత

“ప్రిన్సిపాల్ మేడమ్, మిమ్మల్ని చీఫ్ గెస్ట్ గా ఆహ్వానిస్తూ లెటర్ వచ్చింది” ప్యూన్  వచ్చి చెప్పాడు.

“వావ్, ఎవరు? ఏంటి విశేషం?”

“స్వేచ్ఛ స్కూల్ అయిదేళ్ళ ఆన్యువల్ ఫంక్షన్, ఈ ఆదివారం”

“తప్పకుండా వెళ్దాము. మన లాంటి పెద్ద స్కూల్ వాళ్ళు అక్కడికెళ్తే అలాంటి చిన్న స్కూల్స్ కి మంచి పేరు” అర్చన అంది.

ఆదివారం స్వేచ్ఛ స్కూల్ కి చేరుకున్నాక, అక్కడ పవిత్ర, శరత్ లని చూసి, గుర్తుపట్టి అర్చన ఆశ్చర్యపోయింది. స్వేచ్ఛ స్కూల్ స్టాఫ్ కొంతమంది అర్చనకి స్కూల్ మొత్తం చూపించారు. పెద్ద గ్రౌండ్, ఆవరణమంతా ఎన్నో చెట్లు, క్లాస్ రూమ్స్ లో ఏ‌సి కాదు కదా, ఫ్యాన్లు కూడా లేవు. అలాగని పాతకాలపు స్కూల్ ఏమీ కాదు. ఆధునిక లాబ్లు కూడా ఉన్నాయి. అర్చన కి లోపల ఒక గిల్టీ ఫీలింగ్ మొదలయింది. తను కూడా ఇలాంటి స్వచ్చమైన వాతావరణంలో చదువుకుంది. తను ఇప్పుడు పనిచేస్తున్న స్కూల్ లో చాలా మంది పిల్లలు ఎప్పుడూ నీరసంగా, నిస్సహాయంగా కనిపిస్తూ ఉంటారు. ఆదే ఈ స్వేచ్ఛ స్కూల్ లో పిల్లలు ఎంతో చురుకుగా, సంతోషంగా ఉన్నారు.  ఒక బిజీ సిటి నుండి ఒక ప్రశాంతమయిన పల్లెటూరికెళ్తే వచ్చే భావన. పదేళ్ళలో ‘బెస్ట్ ప్రిన్సిపాల్’ గా ఎన్నోసార్లు ఎంతో మంచి పేరు,  ఎన్నో అవార్డులు సంపాదించుకుంది. ఎన్నో స్కూళ్ళు అర్చననే ప్రిన్సిపాల్ గా జాయిన్ చేయించుకోవాలనుకున్నాయి. అంత గొప్ప స్థాయి కి చేరుకున్నా, ఏదో అసంతృప్తి. తను చేసిన తప్పు ఏంటో, ఈ మెకానికల్ ప్రపంచంలో తను కూడా ఇమిడిపోయి ఎంత మారిపోయిందో అర్చన గ్రహించింది. ఒక నిర్ణయానికి వచ్చింది. ఫంక్షన్ మొదలయింది.

పవిత్ర స్టేజ్ మీద మైక్ లో “అందరికీ నమస్కారం. మీకో నిజం చెప్పాలి. మేము ఒక స్కూల్ ప్రారంభిస్తామనే అనుకోలేదు. నేను, మా వారు శరత్ అమెరికా నుండి ఇక్కడికొచ్చి ఒక బిజినెస్స్ ప్లాన్ చేశాము. కానీ జీవితం ఎల్లప్పుడూ మనం అనుకున్నట్లుగా ఉండదు కదా. ఈ కాలంలో ఎంతో కమ్మెర్షియల్ గా తయారయిన స్కూల్స్ ని చూసి, శరత్, నేను కలిసి ఒక స్కూల్ పెట్టాలని సంకల్పించాము. ఒక అద్దె బిల్డింగ్ లో మా స్కూల్ ప్రస్థానం మొదలయింది. మాకు ముందుగా ఎవరు సహాయపడలేదు.  కానీ మా విద్యా పద్ధతులు, పిల్లలకి జ్ఞానం పంచే విధానం నచ్చి చాలా మంది సహాయం చెయ్యడానికి ముందుకి వచ్చారు. రెండేళ్లకి  స్కూల్ లో కౌంట్ – మూడు వందల మంది స్టూడెంట్స్, పది మంది టీచేర్స్.   అంచలంచెలుగా ఎదిగి ఇదిగో అయిదేళ్ళకి ఇక్కడకి చేరుకున్నాము. ఇప్పుడు స్కూల్ లో వెయ్యి కి పైగా స్టూడెంట్స్, పాతిక మంది టీచింగ్ స్టాఫ్. ఒక స్కూల్ కి రాంకులు వస్తే గొప్ప కాదు. ఆ స్కూల్ లో పిల్లలు ఎంత నేర్చుకున్నారు, వాళ్ళని ఆ స్కూల్ ఎంత తీర్చిదిద్దింది అన్నదే గొప్ప. మా స్వేచ్ఛలో విద్యార్ధులకి మానసిక విద్య , క్రమశిక్షణ తో పాటు శారీరక వ్యాయామం, సామాజిక స్పృహ, యోగా, సంగీతసాహిత్యాలతో పాటు ఇంకా ఎన్నో విద్యల పట్ల అవగాహన ఉంటుంది.  ఒక స్కూల్ లో విజ్ఞానం తో పాటు వికాసం కూడా ఉండాలి అన్నది మా నమ్మకం. ఆదే మా స్వేచ్ఛ స్కూల్ యొక్క లక్ష్యం కూడా. ఇప్పుడు మన ముఖ్య అతిధి అర్చన గారిని మాట్లాడమని కోరుతున్నాను”

పదే పది క్షణాల గాప్ లో  అర్చన మైక్ తీసుకుని, “ఇప్పుడు నేను ప్రిన్సిపాల్ గా పని చేస్తున్న స్కూల్ లో రాజీనామా చేస్తున్నాను. సందేహం లేకుండా ఆ స్కూల్ నాకు ఎంతో పేరు తెచ్చి పెట్టింది. కానీ నాకు జాబ్ లో తృప్తి లేదు. నీరసంగా ఉండే పిల్లల్ని చూసి నేను కూడా నీరసపడిపోతాను రోజు. ఇవాళ ఇక్కడ స్టూడెంట్స్ ని స్వేచ్ఛగా చూశాక, నేను కూడా ఆనందంగా, ఉత్సాహంగా ఉన్నాను. అందుకే పవిత్ర, శరత్ లని నాకు ఒక టీచర్ పోస్ట్ ఇప్పించమని కోరుతున్నాను” అని పవిత్ర, శరత్ వైపు తిరిగి ‘సారీ’ ఫీల్ అవుతునట్లు దణ్ణం పెట్టింది.

శరత్ మైక్ తీసుకొని, “స్వేచ్ఛ కి ఇవాల్టి నుండి కొత్త ప్రిన్సిపాల్, అర్చన గారు” అని అనగానే హర్షద్వానాలు మొదలయ్యాయి.

****

లెటర్స్

 

prajna“అమ్మా, నేనొచ్చేశా” అని అరుచుకుంటూ చైత్ర ఇంట్లోకి వచ్చి, బాగ్ కుర్చీలోకి విసిరేసింది.

“ఏంటి తొందరగా వచ్చేశావు? రాత్రి టాస్క్ లు ఉన్నాయా, మళ్ళీ పని చేయాలా ఏంటి?” మంచి నీళ్ళు తెచ్చి ఇస్తూ కౌసల్య అడిగింది.

“లేదు లే, మా సర్వర్ లు అన్నీ డౌన్ అయిపోయాయి, ఇంటికెళ్లిపోవచ్చు అన్నారు. మనం ఇలాంటి అవకాశాలని వదులుకోము కదా, వచ్చేశాను” చైత్ర చెప్పులు విప్పుతూ చెప్పింది. కానీ అది నిజం కాదు. నిన్న రాత్రి నుండి తన మనసు మనసులో లేదు. అమ్మ కి ఆ విషయం చెప్పటం ఇష్టం లేక ఆఫీస్ లో ప్రాబ్లం అని అబద్ధం చెప్పింది.

“మంచిది. ఇప్పుడే ‘ద రింగ్’ సినిమా చూద్దామని అనుకుంటున్నాను. హారర్ సినిమాట కదా. నువ్వు కూడా చూద్దువుగాని, కాళ్ళు చేతులు కడుక్కొని రా” అని కౌసల్య అంటూ ‘ఐపాడ్’ ని టీవీకి కనక్ట్ చేసింది.

“ఐపాడ్ లో ఏముంది? ఆన్లైన్ దొరికిందా ప్రింటు? అయినా ఈ హారర్ సినిమాలు ఇష్టం ఏంటమ్మా నీకు? నాకు చాలా భయం” చైత్ర చేతులు తుడుచుకుంటూ అడిగింది.

“నీకు మీ డాడీ పోలికలు వచ్చాయి లే గాని, మైక్రోవేవ్ లో మన ఇద్దరికీ టీ ఉంది. నాకు పొద్దున నుండి ఒంట్లో బాగోలేదు, ఓపిక లేదు. సొ నువ్వే, ఒక నిముషం చాలులే , టీ వేడి చేసుకొని తీసుకురా. సినిమా స్టార్ట్ చేస్తున్నాను”

“ఎంటో, నాకంటే ఎక్కువ టెక్నాలజీని ఫాలో అవుతున్నావుగా అమ్మా అసలు” చైత్ర ఆశ్చర్యంగా “అయినా ఏమైంది? జ్వరమా?” అని అడిగింది.

కౌసల్య టీచర్ గా పనిచేసేది. పెళ్లి చేసుకున్నాక తను చాలా మారిపోయింది. పెళ్లికి ముందు ఉండే ఉత్సాహం, జీవితంలో ఏదో సాధించాలనే ఆశ ఇలాంటివి ఏవీ పెళ్లి అయ్యాక తనలో కనిపించలేదు. కూతురు ఉద్యోగం చేసే వయసుకు వచ్చేసరికి, వాలంటరీ రిటైర్మెంట్ తీసుకుంది. కానీ టీవీ సీరియళ్లు చూస్తూ లేదా  వాళ్ళ మీదా వీళ్ళ మీదా నేరాలు చెప్పుకుంటూ, ఏదోలాగా కాలక్షేపం చేయటం ఇష్టం లేక చైత్ర చేత ఐపాడ్ తెప్పించుకొని తనకి అంటూ ఒక చిన్న ప్రపంచాన్ని సృష్టించుకుంది. చిన్నప్పుడు కుదరలేదు కానీ ఇప్పుడు ఆన్లైన్ క్లాసుల్లో తనకి ఇష్టమైన కర్నాటిక్ సంగీతం నేర్చుకుంటోంది. అలాగే యూట్యూబ్ లో వీడియోలు చూస్తూ సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగాలు చేసే భర్త, కూతురికోసమని రకరకాల వంటలు చేసి పెడుతూ ఉంటుంది.

తన భర్త విక్రమ్ కూడా పెళ్ళికి ముందు చలాకీగా, కలుపుకోలుగా ఉంటూ ఉండేవాడనీ, పెళ్లి అయ్యాక మరీ మెకానికల్ గా తయారయ్యాడు అని విక్రమ్ ఫ్రెండ్స్ చెప్తూ ఉంటారు. కౌసల్యకి, విక్రమ్ కి పెళ్లి అయి పాతిక సంవత్సరాలు అయినా కూడా, వాళ్ళిద్దరి మధ్యా ఎక్కువ మౌనమే ఉండేది. పిల్లల ముందు తల్లిదండ్రులు స్నేహంగా ఉండాలి అని వాళ్ళ నమ్మకం. అందుకే చైత్ర ముందు మామూలుగా ఉంటారు కానీ నిజానికి ఒకరితో ఒకరు ఎక్కువగా మాట్లాడుకోరు. చైత్ర కోసం చుట్టాల ఇంటికి, లేదా బయట హోటళ్ళకి, సినిమాలకి తీసుకువెళ్ళేవారు. కానీ వాళ్ళు ఇద్దరు మాత్రమే ఉంటే వేరేలా ఉండేవారు. ఇది వినటానికి విడ్డూరంగా ఉన్నా చాలామంది ఇళ్ళలో ఉండే వ్యవహారమే. పిల్లలు పుట్టాక భార్యాభర్తలు కొంత దూరమవుతారు. దగ్గర అవటానికి ప్రయత్నించకపోతే ఇంక వాళ్ళిద్దరి మధ్య శూన్యమే మిగులుతుంది.

కానీ కౌసల్య, విక్రమ్ లది వేరే కేసు. పెళ్లి అయినప్పటినుండి వీళ్ళు స్త్రేంజెర్స్ లాగా బ్రతుకుతున్నారు. చైత్ర వీళ్ళ జీవితంలోకి రాక ముందు కేవలం రూమ్ మేట్స్ లాగా ఉండేవారు. కలిసి చేసిన పనులు చాలా తక్కువ. చైత్ర పుట్టాక బాధ్యతలు పంచుకోవడం మాత్రం కలిసి చేస్తున్నారు. వీళ్ళ ఇద్దరి మధ్య బంధం స్త్రేంజెర్స్ కి ఎక్కువ, స్నేహానికి తక్కువ అని అనటంలో అతిశయోక్తి లేదు. చైత్ర ఇంట్లో ఉన్నంత సేపు వాతావరణం చాలా లైవ్లీ గా ఉంచటానికి విక్రమ్, కౌసల్యలు ఎప్పుడు ప్రయత్నిస్తూనే ఉంటారు. చైత్రకి చిన్నతనంలో ఏమీ తెలిసేది కాదు. కానీ వయసు పెరుగుతున్నకొద్దీ ఇంట్లో పరిస్థితి అర్ధమవుతోంది. అమ్మ, డాడీ మధ్య ఉన్న బంధం అంతంతమాత్రంగానే ఉందని తనలో ఒక చిన్న కన్ఫ్యూజన్ మొదలయ్యింది.  అందులోనూ ఆలోచించగా ఆలోచించగా నిన్న రాత్రి తనుచేసిన పని తప్పుగా అనిపిస్తోంది.

చైత్ర ప్రశ్న కి జవాబు ఇవ్వకుండా“ఏంటి లేటు? తొందరగా రా” కౌసల్య అరుపుకి చైత్ర టీ లేకుండానే దగ్గరకొచ్చి “అమ్మా” అని నెమ్మదిగా పిలిచింది.

చైత్ర ఖాళీ చేతులనీ చూసి, “ఏంటి? టీ ఏది? పోనీ నీకు అంతగా భయమేస్తే వెళ్ళి పడుకో కాసేపు. నేను సినిమా అయిపోయాక లేపుతానులే”అని కౌసల్య చాలా కాజుయల్ గా అంది.

“కాదు అమ్మా. నీకో విషయం చెప్పాలి. నువ్వు ఏమి అనకూడదు, అనుకోకూడదు” చైత్ర ధైర్యంగా చెప్పింది.

“అబ్బో, సినిమా డైలాగ్ ఆ బాగుంది. చెప్పు ఏంటి సంగతి? సస్పెన్స్ వద్దు. అసలే ఇవాళ నాకు బి‌పి ఎక్కువగా ఉంది”

“నిన్న నేను ఆ పాత పెట్టెలో నా సర్టిఫికేట్ వెతుకుతున్నప్పుడు, ఒక బ్లాక్ బాగ్ కనిపిస్తే, తీసి..” ఇంకా తన మాటలు పూర్తి అవకుండానే, కౌసల్య అందుకొని “ఓపెన్ చేశావా?” సీరియస్ గా అడిగింది.

“సారీ అమ్మా, ఒక లెటర్ చదివి ఆపేద్దామనుకున్నాను. బట్..” అని చైత్ర మాట్లాడటం ఆపేసింది.

“సరే. ఇంక ఆ విషయం వదిలేసేయ్”

“ఓకే”

కాసేపు అక్కడ మౌనం రాజ్యమేలింది. ఆ ఇంటికి విక్రమ్, కౌసల్య మధ్య మౌనం అనే ఆట అలవాటే, కానీ ఈ సారి విక్రమ్ బదులు చైత్ర ప్లేయర్.

“ఒకటి చెప్పు. బ్లాక్ బాగ్ లో ఇంకేమైనా చదివావా? అయినా దాని మీద పర్సనల్ అని నా పేరు ఉంది కదా? మ్యానర్స్ లేవా నీకు?” టెన్షన్ పడుతూ కౌసల్య అడిగింది.

“లేదమ్మా. లెటర్స్ తప్ప ఇంకేమీ చదవలేదు. సారీ అమ్మా” ఇంకేం మాట్లాడాలో అర్ధాంకాక చైత్ర వచ్చి కౌసల్య ని హగ్ చేసుకుంది.

“కాసేపు నన్ను ఒంటరిగా వదిలేయి ప్లీజ్” కౌసల్య అనేసి రూమ్ లోకి వెళ్ళి తలుపు వేసుకుంది.

అమ్మ ఎప్పుడూ ఇలా సీరియస్ అవ్వడం చూడని చైత్ర తను చాలా తప్పు చేసింది అని గ్రహించి ఎలాగయినా అమ్మని మచ్చిక చేసుకోవాలి అని రాత్రి వంట చేద్దామని నిశ్చయించుకుంది. గూగుల్ లో బిర్యానీ ఎలా చేయాలో చూసి, మూడు గంటలు కష్టపడి బిర్యానీ చేసింది.

“డాడీ వచ్చే టైమ్ కూడా అయింది. ఇంక అమ్మని కూడా తినటానికి రమ్మంటాను” అని రూమ్ తలుపు రెండు సార్లు తట్టింది. ఎంతకీ ఓపెన్ చేయకపోయేసరికి, తలుపుని కొంచం తోసి మంచం మీద నిర్జీవంగా ఉన్న కౌసల్య ని చూసింది. పల్స్ చెక్ చేసి వెంటనే ఆంబ్యులెన్స్ కి, విక్రమ్ కి కాల్స్ చేసింది. ఆంబ్యులెన్స్ తో పాటు టైమ్ కూడా పరిగెట్టింది. అప్పటికే చనిపోయిన కౌసల్య ని హాస్పిటల్ లో డాక్టర్ చెక్ చేసి ‘నేచురల్ డెత్’ అని కన్ఫర్మ్ చేశారు.

———————

కౌసల్య గుండెపోటుతో పోయి సరిగ్గా నెల అయింది. రోజూ అమ్మ గుర్తొస్తూ చైత్ర ఏడుస్తోంది. విక్రమ్ కి మాత్రం ఏడుపు రావట్లేదు. ‘ఇంత బండబారిపోయానా’ అని అప్పుడప్పుడు అనుకుంటూ ఉన్నాడు. కానీ జీవితం సాగాలి కాబట్టి రొటీన్ లైఫ్ లో పడిపోయాడు. ఇంటికి వచ్చి వెళ్ళిన వాళ్ళకి కాఫీ, భోజనాలు చేసి పెట్టడమే తప్ప ఇంక పెద్దగా ఇంట్లో ఏమి జరగట్లేదు. అప్పటిదాకా కౌసల్య గురించి చైత్ర, విక్రమ్ ఒకరితో ఒకరు మాట్లాడుకోలేదు. ఆ రోజు మాత్రం ఎందుకో విక్రమ్ కి కౌసల్య బాగా గుర్తొచ్చింది.

కాలెండర్లో తేదీ చూశాడు. ఫిబ్రవరి 14. మదిలో ఏవేవో జ్ఞాపకాలు మెదిలాయి. ఎంతో బాధగా, దిగులుగా ఉంది. కూతురు అంటే అమితమైన ప్రేమ. చైత్ర మొహం చూస్తే తనకి ఏం కష్టమొచ్చినా  దానిని ఎదురుకునే ధైర్యం వస్తుంది అని అతని నమ్మకం.

“చైతూ” ప్రేమగా పిలిచాడు. డాడీ గొంతు ఏదో వేరేగా వినిపించటంతో పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి “ఏంటి డాడీ?” అని అడిగింది. “సినిమా కి వెళ్దామా?” విక్రమ్ బ్లాంక్ గా అడిగాడు. “సినిమాకా?” అని తటపటాయించి, “ఏం సినిమా?” అని అడిగింది.  పేపర్ తిరగేస్తూ, “ఔయిజా అంట” అని అన్నాడు.

“డాడీ అది హారర్ సినిమా” అని ఒక క్షణం ఆగి, “డాడీ మీకో విషయం చెప్పాలి” అని అనేసి, లోపలకి గబగబా వెళ్ళి, ఒక నల్ల బాగ్ తీసుకొచ్చి విక్రమ్ కి ఇస్తూ, దగ్గరగా కూర్చుని అంది.

“ఏంటిది?” విక్రమ్ నల్ల బాగ్ ఓపెన్ చేస్తూ అడిగాడు.

“అమ్మకి హార్ట్ అట్టాక్ రావటానికి నేనే కారణం. పాపం అమ్మ ఎవరినో ఇష్టపడింది డాడీ. నేనేమో సిగ్గులేకుండా మొత్తం పర్సనల్ లెటర్స్ అన్నీ చదివేశాను. అమ్మ ఆ పాత విషయాలు అన్నీ మర్చిపోయి, మీతోనే ఇంక జీవితం అని ఫిక్స్ అయి, హాపీ గా ఉంటున్న సమయంలో నేనే పిచ్చి దానిలాగా ఈ లెటర్స్ విషయం గుర్తుచేశాను. నేనే అమ్మ మెమరీస్ ని ట్రిగ్గర్ చేశాను అనవసరంగా…” చైత్ర ఏదో చెప్తునే ఉంది, విక్రమ్ మాత్రం వినట్లేదు. ఒకే ఒక్క లెటర్ చూశాడు. చిన్నపిల్లాడిలాగా ఏడవటం మొదలుపెట్టాడు.

“డాడీ ఏమైంది డాడీ?” అంటూ చైత్ర ఖంగారు పడింది.

ఏడుస్తూనే తన చూపుడు వేలితో విక్రమ్  లెటర్ ని, తనని మార్చి మార్చి చూపిస్తున్నాడు. ముందు చైత్ర కి అర్ధంకాలేదు. సడన్ గా ఏదో అర్ధమయినట్లు “ ఏంటి ? ఈ ఉత్తరాలు రాసింది మీరా? అంటే మిమ్మల్నే అమ్మ ఇష్టపడిందా?” అయోమయంగా అడిగింది.

విక్రమ్ ఏడుపు ఆపలేదు. చైత్ర తీసుకొచ్చిన నీళ్ళు తాగి, కొంచం కంట్రోల్ చేసుకొని మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు

“నేను ‘విహారి’ అనే కలం పేరుతో నా ఫ్రెండ్స్ కి ఉత్తరాలు రాస్తూ ఉండేవాడిని. ఎందరో పెన్ పాల్స్ ఉండేవారు నాకు. అందులో నాకు బాగా ఇష్టమయిన పెన్ ఫ్రెండ్ ‘శివరంజని’. ఆమెకి సంగీతం ఎంతో ఇష్టం. హిచ్ కాక్ సినిమాలు ఇష్టం. మేము ఇద్దరం రెండే రెండు నెలలలో వందలకి పైగా ఉత్తరాలు రాసుకున్నాము. ఈ వంద లెటర్స్ ద్వారానే మేము బాగా క్లోజ్ అయ్యాము.  మా ఇద్దరి మధ్య ఉన్న స్నేహం నెక్స్ట్ లెవెల్ కి తీసుకువెళ్దాము అనుకున్నాను నేను. ఆమె మాత్రం తన ఫీలింగ్స్ ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. కానీ నువ్వు చూశావుగా ఆ లెటర్స్ లో తను రాసిన భావాలు బట్టి నేను కూడా తనకి ఇష్టమే అని నాకు అనిపించింది. ఒక రోజు సడన్ గా“ఇంట్లో వాళ్ళు నాకు పెళ్లి కుదిర్చారు. ఇదే నా ఆఖరి లెటర్” అని లాస్ట్ ఉత్తరం వచ్చింది. నాకు చాలా కోపం వచ్చింది. నాక్కూడా ఇంట్లో సంబంధాలు చూస్తున్నారు. ఆ కోపంలో వచ్చిన మొదటి సంబంధం కి ఓకే చెప్పేశాను. మీ అమ్మని పెళ్లి చేసుకున్నాను. పెళ్లి అయిన రోజునే నేను మీ అమ్మకి చెప్పాను, నాకు ఇంటరెస్ట్ లేకుండా పెళ్లి చేసుకున్నానాని. తను మాత్రం ఏం అనలేదు. పైగా ఇంట్లో వాళ్ళ ముందు మాత్రం హాపీ గా కనిపించాలి అని చెప్పి నాతో కోపెరేట్ చేసింది. నాతో చాలా స్నేహపూర్వంగా ఉండేది. నేనే సరిగ్గా రెస్పోండ్ అయ్యేవాడిని కాదు. పెళ్ళయి ఏడాది అయ్యిందో లేదో ఇంట్లో వాళ్ళు ఒక మనవడినో, మనవరాలినో కనివ్వండి అని మొదలెట్టారు. ఒక రోజు కౌసల్య వచ్చి ‘మనలో ఒకరికి ఏవో హెల్త్ ప్రాబ్లమ్స్ ఉన్నాయి అని, అందుకే పిల్లలు పుట్టడం కష్టం అని ఇంట్లోవాళ్లకి చెప్పి మనం ఒక అమ్మాయిని దత్తతు చేసుకుందాము’ అనొక ఐడియా ఇచ్చింది. అలా మేనేజ్ చేయటమే మంచిది అని నాక్కూడా అనిపించింది.  అప్పుడు కౌసల్య నా మనస్థితిని అర్ధంచేసుకుంది, ఎంత మంచిదో అని అనుకున్నాను. కానీ ఇలా…”

విక్రమ్ కి దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది.

ఎంతో ధీర్గంగా వింటున్న చైత్ర“అంటే, నేను…” అని, బ్లాక్ బాగ్ లో ఒక ఎన్వెలోప్ తీసి ఓపెన్ చేసి చూసింది. సొ అమ్మ ‘ఇంకేమైనా చదివావా, చూశావా’ అని అడిగింది దీని గురించే అన్నమాట.  తన ‘అడాప్షన్ సర్టిఫికేట్’ చూసి, చైత్ర కూడా ఏడవటం మొదలుపెట్టింది.

పాతికేళ్లు దాచి ఉంచిన లెటర్స్ . ఒకరికి తన పుట్టుక గురించిన నిజం తెలియజేప్తే, మరొకరికి తను మిస్ అయిన జీవితం గురించిన నిజం బయటపెట్టాయి. రెండు గంటలు విక్రమ్, చైత్ర ఏడుస్తూనే ఉన్నారు. చైత్ర ముందుగా తేరుకొని “డాడీ” అంది. చైత్ర వైపు చూశాడు విక్రమ్. తనకే కాకుండా చైత్ర కి కూడా లెటర్స్ బాధ కలిగించాయి అని రియలైజ్ అయి  “చెప్పమ్మా” అన్నాడు.

“అమ్మకి విహారి అంటే ఇష్టమో లేదో నాకు తెలియదు కానీ నువ్వంటే మాత్రం బాగా ఇష్టం. ‘ఏంటమ్మా డాడీ అస్సలు నిన్ను, నీ హెల్త్ ని పట్టించుకోరు’ అని నేను ఎన్ని సార్లు అడిగానో తెలుసా? అప్పుడు నాకు చెప్పేది-‘మీ డాడీ కి మనం ఇద్దరం బాగా ఇష్టం, అందుకే అంత కష్టపడి సంపాదిస్తున్నారు’ అని. అమ్మ ఆ రోజు చాలా బాధ పడినట్లు ఉంది, కానీ నేను ఆ లెటర్స్ చదివినందుకు కాదు డాడీ.. నేను మీ కన్న కూతుర్ని కాదు అన్న నిజం నాకు తెలిసిపోయినందుకు. లేదా ఇన్నాళ్ళు అమ్మ మీ మీద పెంచుకున్న ప్రేమ కంటే తన లెటర్స్లో ఉన్న మనిషి మీద ఇష్టమే ఎక్కువ అని నేను ఎక్కడ అనుకుంటానో అని.   అమ్మ గతం మర్చిపోయి నీతో ఎంత సంతోషంగా ఉండాలి అనుకుందో పాపం, నేను అర్ధం చేసుకోగలను. అయినా అమ్మకి హారర్ సినిమాలు, సంగీతం ఇష్టం అని తెలియదా నీకు? అవి తెలిసుంటే శివరంజని యే అమ్మ అని తెలిసి ఉండేది కదా? మరి అమ్మకి మాత్రం నీ ఇష్టాలు అన్నీ ఎలా తెలుసు డాడీ? అంటే నిజంగానే అమ్మ గురించి నీకు ఏమీ తెలియదన్నమాట. ఎంత పని చేశావు డాడీ, అమ్మని అర్ధం చేసుకోలేదు నువ్వు. తప్పు చేశావు డాడీ, 25 ఏళ్ల నుండి… నీకు ఒక్కసారి కూడా అమ్మ ని అర్ధం చేసుకోవాలని అనిపించలేదా డాడీ?”అని కోపంగా అడిగింది.

దుఃఖాన్ని మింగుతూ “చెప్తున్నాను కదా. పెళ్లి అయిన తరువాత ఇంట్లో నాకు ఒక భార్య ఉంది అని నేనెప్పుడూ ఫీల్ అవ్వలేదు. నేను శివరంజనినే ఇష్టపడ్డాను. తనతోనే జీవితం అనుకున్నాను. నన్ను మోసం చేసింది అని ఇంక నాకు జీవితం మీద విరక్తి వచ్చింది. అలాగ అని చచ్చిపోయే అంత పిరికివాడిని కాను. లైఫ్ షుడ్ మూవ్ ఆన్. అలాగే అనుకోని ఇన్నేళ్లు బ్రతికేసాను. పెళ్లి అయ్యాక నా అభిరుచులు అన్నీ మారిపోయాయి. అందుకే మీ అమ్మకి నేను విహారిగా ఎప్పుడూ అనిపించి ఉండను. నా తలరాత.  నా శివరంజని తోనే ఒకే ఇంట్లో పాతికేళ్లు ఉండి కూడా గుర్తుపట్టలేకపోయాను. నా అంత దురదృష్టవంతుడు ఎవడైనా ఉంటాడా ఈ లోకంలో? నన్ను క్షమించు. నిన్ను ఎప్పుడూ సంతోషపెట్టలేదు. నిన్ను మర్చిపోలేను నేను. నువ్వు లేకపోతే ఏం చేయాలి కౌసల్యా? ఐ యాం సొ సారి కౌసల్యా !  ” అని పైకి చూస్తూ శోకంతో కన్నీరు కార్చాడు.

“ఒకటి మాత్రం నిజం చైతూ. నిన్ను ఎప్పుడూ మేము కన్న తల్లిదండ్రులలాగే యే లోటూ రాకుండా చూసుకున్నాము, ప్రేమగా  పెంచాము. నన్ను అసహ్యించుకోకు ప్లీజ్.  ఐ ఆల్వేస్ లవ్ యు” అని చైత్రని దగ్గరకి తీసుకుని ముద్దుపెట్టుకున్నాడు.

“ఐ నో డాడీ. అమ్మ కి ఛాన్స్ వచ్చినా నన్ను తిట్టలేదు. ఎప్పుడూ కొట్టలేదు. ఇంత ప్రేమగా యే పేరెంట్స్ ఉండరు కూడా. ఐ లవ్ యు డాడీ” అని కళ్ళు మూసుకొని “ అండ్ ఐ మిస్ యు అమ్మా” అని మనసులో అనుకుంది.

ఒక గంట తరువాత ఒక నిర్ణయానికి వచ్చినట్లు విక్రమ్ కళ్ళు తుడుచుకుని చైత్రతో “పదా” అన్నాడు.

హఠాత్తుగా  అలా అడిగేసరికి “ఎక్కడికి డాడీ?” ఆశ్చర్యంగా అడిగింది చైత్ర.

“కౌసల్యకి ఇష్టమైన హారర్ సినిమాకి…”

“Letting go means to come to the realization that some people are a part of your history, but not a part of your destiny.”  Steve Maraboli

***

కీమాయ  

 

తెల్లవారుఝామున నాలుగింటికే లేచి, శుభ్రంగా తలంటుకుని, ఊదా రంగు షర్టు, తెల్ల ప్యాంటు ధరించి, దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకొని బైక్ స్టార్ట్ చేసి హైవే మీదుగా బయల్దేరాడు శంకర్. సూర్యోదయం అయ్యాక తనకి ఇష్టమయిన టీ స్టాల్ దగ్గర ఆగి, ఆమ్లెట్ తిని, టీ తాగి మళ్లీ బైక్ మీద కదిలాడు. పెట్రోల్ బంక్ లో ఫుల్ టాంక్ చేయించి, మధ్యానం దాకా అలా నడుపుతూ విజయవాడ చేరుకున్నాడు. విజయవాడ కనక దుర్గ దర్శనం చేసుకుని, అక్కడ దగ్గరలోనే ఒక హోటల్ లో భోజనం చేసి, తిరుగు ప్రయాణమయ్యాడు. హైదరాబాద్ చేరుకునేసరికి సూర్యాస్తమం కావొచ్చింది. ‘టైం అయింది’ అనుకొని, అక్కడే ఉన్న ఒక కొండ వైపుకు బైక్ తిప్పాడు. బైక్ పార్క్ చేసి, కొండ అంచుకు వచ్చి, ఒక సారి లోయలోకి చూసి, భయంతో కళ్ళు మూసుకున్నాడు. ఎలాగో అలా ధైర్యాన్ని పోగుచేసుకొని దేవుడికి గట్టిగా మొక్కుతూ ముందుకి వంగాడు.

 “మాస్టారు” అని ఒక ఆడ గొంతు వినిపించింది. 

‘నిజంగానే ఎవరయినా పిలిచారా’ అని ఒక క్షణం అనుకొని ఒక్క అడుగు వెనక్కి వేసి, ‘అంతా నా భ్రమ’ అని మరుక్షణమే అనుకొని మళ్లీ ముందుకి వంగి దూకబోయాడు.

“మాస్టారు మిమ్మల్నే” అని మళ్లీ అదే గొంతు వినిపించింది. ఎంత మధురంగా ఉంది  వినడానికి. వెనక్కి తిరిగి చూసాడు. లక్నౌ చికెన్ వర్క్ ఉన్న తెల్లటి చుడీదార్ ధరించి ఉన్న ఒక అందమైన యువతి నిలిచుంది.

ఆమె వైపు తిరిగి “నన్నేనా” అని తన చూపుడు వేలుని తన వైపు చూపించుకుంటూ, శంకర్ అడిగాడు.

“యస్ మిమ్మల్నే, ఏంటి మీరు కూడా చచ్చిపోవడానికే వచ్చినట్లున్నారు?” ఎంతో శ్రావ్యంగా ఉంది ఆమె గొంతు.

“అంటే మీరు కూడానా? ఇంత అందంగా ఉన్నారు, మీకేంటి కష్టాలు?” శంకర్ ప్రశ్నించాడు.

“కష్టాలు ఉంటేనే చచ్చిపోవలా? అందంగా ఉంటే చావకూడదా? అందంగా ఉంటే కష్టాలు ఉండవా? మీ లాజిక్ ఏంటి? మీరూ బానే ఉన్నారుగా చుడటానికి?” అని ఎదురు ప్రశ్నలు వేసింది.

తను ఎక్కిన బండరాయి దిగి, ఆమె వైపు నడుచుకుంటూ వచ్చి “అంటే మీకు కష్టాలు లేకుండానే ఆత్మహత్య చేసుకుంటున్నారా?” శంకర్ ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.

“అబ్బే నాకు పెద్దగా కష్టాలు ఏమీ లేవండి, లైఫ్ బోర్ గా ఉంది. నచ్చలేదు ఇలా బ్రతకటం.  అందుకే నిష్క్రమించాలి అని అనుకుంటున్నాను” తాపీగా చెప్పింది ఆ యువతి.

శంకర్ తన బుర్ర గోక్కుంటూ, “నాకేమీ అర్ధం కావట్లేదు. ఇలా కూడా చచ్చిపోతారా అసలు? మీ పేరేంటి?” అయోమయంగా అడిగాడు.

“కూర్చోండి చెప్తాను” అని ఇద్దరూ కూర్చున్నాక, “నా పేరు కీమాయ” అని చెప్పింది.

“కీమాయ నా, భలేగా ఉందే పేరు!” అని అన్నాడు.

“కీమాయ అంటే అద్భుతం, మాయ అని. అదే ఇంగ్లీష్ లో మేజిక్ లేదా మిరాకుల్ అని అర్ధం” అని నవ్వుతూ చెప్పింది.

“బానే ఉంది కానీ,  చావబోయే నన్ను ఎందుకు పిలిచినట్టు?” శంకర్ సూటిగా పాయింట్ కే వచ్చాడు.

“ఎందుకంటే నాకు దూకటం భయం. మనం ఇద్దరం కలిపి దూకేద్దాం. ఏమంటారు?” ఆమె కూడా సూటిగా జవాబు ఇచ్చింది.

“దానిదేముంది. అలాగే. పదండి” అని లేవబోయాడు. ఆమె “ఆగండి. అప్పుడే కాదు. ఒక గంటన్నర అయ్యాక పోదాము, అప్పుడు డైరెక్ట్ గా స్వర్గానికే వెళ్ళొచ్చు” అని సన్నగా నవ్వుతూ చెప్పింది.

“ఓహో ముహూర్తం చూసుకొని వచ్చారా? బాగుంది. నాకు అలాంటి పట్టింపులు ఏమి లేవు. అయినా చావబోయే ముందు ఇవన్నీ అవసరమా?” అని అడిగాడు.

“ఎలాగో చచ్చిపోతున్నాం. కాసేపు ఓపిక పట్టండి నాకోసం. ఈ లోగా కబుర్లు చెప్పుకుని చచ్చిపోదాము. సరేనా?” మళ్లీ నవ్వుతూ అడిగింది.

ఆ నవ్వులో ఏదో మాయ ఉన్నట్లుంది. వెంటనే సరే అన్నాడు.

“అలాగే, కాని కబుర్లు కాదు. మీరు చావాలనుకోవటానికి కారణం చెప్పండి” శంకర్ అడిగాడు.

“ముందు మీరు”

chinnakatha

 

“మా ఇంట్లో అందరికీ నన్ను కలెక్టర్ గా చూడాలని ఉంది, అందుకే సివిల్ సర్వీసస్ లో జాయిన్ అవ్వమన్నారు. గత ఐదు ఏళ్ల నుండి ప్రయత్నిస్తున్నాను. నాలుగు సార్లు ఫెయిల్ అయ్యాను. ఎంతో కష్టపడి చదివి ఐదవ సారి రాసాను, నిన్ననే రిజల్ట్స్ వచ్చాయి. ఈ సారి కూడా పాస్ అవలేదు.  ఎంత కష్టపడినా మా ఇంట్లో వాళ్ళ కల నేను తీర్చలేకపోతున్నాను. నా వల్ల కావడంలేదు. అందుకే చచ్చిపోదామని నిశ్చయించుకున్నాను. ఇంట్లో లెటర్ రాసి పెట్టేసి వచ్చాను” అంటూ శంకర్ బాధగా చెప్పాడు.

“ఓహ్ సారి! చాలా పెద్ద సమస్యే మీది” అని ఆమె సానుభూతి చూపింది.

“ఇప్పుడు మీరు చెప్పండి. మీకు లైఫ్ ఎందుకు నచ్చలేదు? ఎందుకు ఆత్మహత్యకు సిద్ధమయ్యారు?” అని శంకర్ అడిగాడు.

“నాకు మీ లాంటి పెద్ద కష్టాలేమి లేవండి. నా పుట్టుక ఎవరికీ తెలియదు. ఒక తాగుబోతుకి నేను చెత్తకుండీలో దొరికితే, నన్ను గుడిలో వదిలి వెళ్ళాడని అక్కడి పూజారి నాకు చెప్పారు. ఆయనే నాకు ‘కీమాయ’ అన్న పేరు పెట్టి, సొంత మనవరాలిగా పెంచారు. నాకు వేదం నేర్పించారు. నా బాల్యం అంతా గుడిలోనే. ఆయన పోయాక అక్కడే ఒక చిన్న గదిలో ఉంటూ ఉండేదానిని. అప్పుడు ప్రసాదమే నాకు భోజనం. భజనలు, పూజలు నాకు సినిమాలు, స్పోర్ట్స్ అన్నమాట. ఇలా బ్రతుకుతూ ఇంటర్ దాకా చదివాను. చెప్పడం మర్చిపోయాను కదా, గుడికి వచ్చే భక్తుల దగ్గర వేదం చదివి, వాళ్ళు ఇచ్చే చిల్లర డబ్బులను ఫీజుగావాడుకునే దానిని. ఇంత సుఖంగా నా జీవితం సాగిపోతుంటే నాకు ఇంటర్ లో స్టేట్ రాంక్ వచ్చింది. దానితో నాకు మెడిసిన్ చెయ్యడానికి గాంధీ మెడికల్ యూనివర్సిటీ లో సీట్ తో పాటు పది లక్షల ప్రభుత్వ స్కాలర్షిప్ లభించింది. కానీ అప్పుడు ఉన్న మినిస్టర్ దానిని గ్రాంట్ చేయలేదు. నేను కేసు వేసాను, నాలుగేళ్ళ నుండి హోల్డ్ లోనే ఉంది ఇంకా.

సో ఇంత ఈజీ గా సాగిపోతున్న నా జీవితంలో మా టీచర్ ప్రోత్సాహంతో బ్యాంకు లోన్ తీసుకుని, వాళ్ళ ఇంటి, వంట పనులు చేస్తూ మెడిసిన్ చదివాను. అదృష్టం కొద్దీ నాకు గోల్డ్ మెడల్ వచ్చింది. ఎం డి చేసేముందు ఒక ప్రైవేటు హాస్పిటల్ లో ఇంటర్న్ గా ప్రాజెక్ట్ చేస్తే బెటర్ అని మా టీచర్ గారు చెప్తే, అలాగే అని ఒక ప్రముఖ ప్రైవేటు హాస్పిటల్ లో ఒక ఒక పెద్ద డాక్టర్ దగ్గర అప్ప్రేన్టిస్ గా చేరాను. ఆ డాక్టర్ న్యూరోలజీ లో చాలా ప్రావీణ్యుడు. ఆయన దగ్గర చాలా నేర్చుకుంటున్నాను.  ఇవాళ ఆయన ఒక సర్జరీ చెయ్యాల్సుంది. కాని పది నిముషాలు డబ్బులు లేట్ గా కట్టడం వల్ల ఆ సర్జరీ ఆగిపోయింది. దాని వల్లన ఒక చిన్న పిల్లాడి ప్రాణం పోయింది. రెండు నిముషాలు. కేవలం రెండు నిముషాలు. ఆరేళ్ళ ఆ బాబు చావుకి కారణం అయ్యాయి. ఇదేంటి డాక్టర్ గారు, ఇలా చేసారు అని నేను నిలదీసి అడిగేసాను. “ఏడిసావులే, రేపొద్దున నువ్వు కూడా ఇంతే, ఎవడైనా ఇలా తయారు అవ్వాల్సిందే” అన్నాడు. ఒక్క క్షణం ఆలోచించాను, నేను కూడా ఇలాగే అయిపోతానా అని. అలా ఆలోచించిన వెంటనే నా మీద నాకే అసహ్యం వేసింది. నేను అవ్వకూడదు అనుకున్నా కూడా, నన్ను ఈ సమాజం, అదే నన్ను అస్సలు కష్టపెట్టని సమాజం, మార్చేస్తుంది. అంతే, ఆ క్షణమే నిశ్చయించుకున్నాను. నాకు ఈ జీవితం ఒద్దు అని. ఆ చిన్నపిల్లాడి దహనసంస్కారాలు చూసి, ఇలా వచ్చాను” అని వాచ్ చూసుకొని, “ఇంకొక అరగంట” అని నవ్వింది.

శంకర్ కి ఏం మాట్లాడాలో అర్ధంకాలేదు. కళ్ళలో నుండి ధారాపాతంగా నీళ్ళు కారాయి. ఆ అమ్మాయి పుట్టిన దగ్గర నుండి ఎన్నో చేదు అనుభవాలని, కష్టాలని చూసింది. .. అయినా వాటిని ధైర్యంగా, పాజిటివ్ గా ఎదురుకుంది.  ఆ అమ్మాయి కష్టాలతో పోలిస్తే తన సమస్య ఎంత చిన్నదో, అంత చిన్న సమస్యకి చావుని పరిష్కారంగా ఆలోచించడం ఎంత తప్పో తనకి అప్పుడే బోధపడింది.

“కీమాయా, నువ్వు చావకూడదు. నువ్వు గొప్ప డాక్టర్ వి అవుతావు. మా మావయ్య డాక్టర్. చాలా నిజాయితీగా ఉంటాడు. ఈ లోకంలో చాలా మంది మంచి డాక్టర్లు ఉన్నారు. అలా నువ్వు కూడా మంచి డాక్టర్ అవుతావు.  అతనితో నేను మాట్లాడి, నీకు సహాయం చేయమంటాను. అంతే కాదు, నేను కూడా చావకూడదు” అని కళ్ళు తుడుచుకుంటూ అన్నాడు.

“అదేమిటి సడన్ గా?” కీమాయ అడిగింది.

“చావు అనేది ఒక సిల్లీ రీజన్. మళ్లీ చదువుతాను. రాస్తాను. రాకపోతే ఇంకేదైనా ప్రయత్నిస్తాను.  నువ్వు కూడా ఆలోచించు ఒకసారి. సరేనా?” జ్ఞానోదయం అయిన వాడిలా మొహం వెలిగిపోతూ శంకర్ మాట్లాడాడు.

కన్విన్సు అయినట్టు తల ఊపి “సరే. మీ మామయ్య ఫోన్ నెంబర్ ఇవ్వండి. అండ్ చాలా థాంక్స్. మీరు త్వరగా ఇంటికి వెళ్ళండి, ఆ లెటర్ చూసి ఇంట్లో ఖంగారు పడుతూ ఉంటారేమో” అని అంది.

ఇంత తొందరగా తన మాట వింటుంది అని శంకర్ ఊహించలేదు. ఎందుకో కారణాలు ఆలోచించకుండా ఆ అమ్మాయిని దగ్గరలో ఉన్న బస్సు స్టాప్ లో దింపేసి, బాయ్ చెప్పేసి, బైక్ స్టార్ట్ చేసి ఇంటికి వెళ్ళిపోయాడు.

అరగంట తరువాత కీమాయ ఫోన్ మోగింది. “హలో, చెప్పవే, ఇంటికి చేరుకున్నాడా మీ అన్న?” అని అంది.

“ఆ ఆ. థాంక్ యు సో మచ్. మేము చాలా భయపడిపోయాము తెలుసా. అసలు ఏం చెప్పావే మా అన్నకి? చాలా హుషారుగా ఇంటికి వచ్చి, అందరిని ఖంగారు పెట్టినందుకు క్షమాపణ అడిగాడు. అంతే కాదు, ఏదో తేడాగా ఉన్నాడు, అంటే ఎంతో ఎగ్జైటేడ్ గా, ఆశావాదిలా… .”

“ఏముంది? రెండు మూడు తెలుగు సినిమాలు కలిపి ఒక కల్పిత స్టొరీ చెప్పాను. ఆ స్టొరీ లో హీరోయిన్ నేనే” అని చాలా శాంతంగా చెప్పింది.

“మా అన్న నమ్మేసాడా? నేను నమ్మలేకపోతున్నాను. ఎలా వేశావ్ ప్లాన్? ఏం చెప్పావ్ ?”

“అందుకే సినిమాలు ఎక్కువగా చూడాలి అనేది. మీ అన్న ఎక్కడో బయట రూం లో ఉండి చదువుకోవడం వల్ల నేను ఎవరో తెలిసే అవకాశం లేదు.  నువ్వు మీ ఇంట్లో నాకు సూసైడ్ లెటర్ చూపించిన వెంటనే ఈ కొండ మీదకి వచ్చేసాను. అప్పుడే నా మైండ్ లో కథని అల్లేసుకున్నాను. పోద్దునేప్పుడో వస్తే, మీ అన్న సావకాశంగా సాయంత్రం వచ్చాడు చావటానికి. ఒక నాలుగు మంచి ముక్కలు చెప్పేసరికి చక్కగా వెంటనే నమ్మేసాడు పిచ్చోడు. అయినా మీ అన్న కూడా ఇన్ డైరెక్ట్ గా హెల్ప్ చేసాడులే, ఎక్కడ దూకబోతున్నాడో ఎవడైనా సూసైడ్ లెటర్ లో రాస్తాడా? అంటే మీలో ఎవరో వచ్చి ‘లేదు బాబు, చావకు. రాంక్ రాకపోయినా పర్లేదు. నువ్వు ప్రాణంతో ఉండు చాలు’ అని అంటారు అని ఒక వెధవ ఆశ అన్నమాట. అతనికి చచ్చే ఉద్దేశమే లేదు. సమస్యని ఎదురించలేక పారిపోవడం అనేది ఈ కాలంలో ఫాషన్ అయిపోయిందిలే. ‘చెట్లను చూసి మనం నేర్చుకోవాల్సింది చాలా ఉంది. కాండాన్ని కత్తిరించినా పక్కనుండి చిగురేస్తుంది. కాని మనిషి – చిన్న కష్టానికే బెంబేలు పడిపోతాడు’ అని ఒక రచయిత అన్నాడు. మీ అన్న కూడా అంతే. ఏ దిక్కు తోచక  పిరికివాడిలాగా సూసైడ్ చేసుకుందాం అనుకున్నాడు. నేను చేసిన ఈ చిన్న డ్రామా వల్ల అతనిలో ధైర్యం వచ్చింది అని అనుకుంటున్నాను. అందుకే మీరు ఆశ్చర్యపోయేట్టు అతనిలో ఒక మంచి మార్పు వచ్చుంటుంది. నేను ఇచ్చిన ఎటాక్ తో మీ అన్న ఇంకెప్పుడూ ఇలాంటి పిరికి పనులు చేయడు. బుద్ధిగా చదువుకొని గొప్పవాడు అవుతాడు చూస్కో”

“అబ్బో నీ పేరు కి తగ్గట్టే ఎంత మాయ చేసావే కీమాయా!” అని ఇద్దరూ నవ్వేసుకున్నారు.

 -ప్రజ్ఞ వడ్లమాని 

Prajna_photo