శ్రీకాంత్ కాంటేకర్

కొండముది సాయికిరణ్

కొత్తగా కనిపించే
పాత సందర్భాలలో
ఇంద్రధనుసు
కొత్తరంగులు పూసినట్లు
కనిపిస్తుంది.
తడారుతున్న ఆకుల మధ్య
ప్రపంచం
పరవశిస్తున్నట్లు వినిపిస్తుంది

సుదూర తీరాల నుంచి
నేలపై వాలిన చినుకులో
పుష్పాన్నై
నిశ్శబ్దంగా రెక్కలు తొడిగిన
పరిమళపు ప్రవాహాన్నై
రెప్పలు మూసుకున్న
ప్రపంచానికి
అసలు రంగులు అద్దాలనుకునేలోపే
తెరలు కట్టుకుంటున్న చీకటి
ఉన్మాద గీతమై నిలువరిస్తుంది.

~

ప్రసాదమూర్తి

రాజ్యం గోదాములో

తుపాకులకు ఉన్నట్టుండి వెక్కిళ్ళు పుట్టాయి

దాహం దాహమని అరుస్తూ

తూటాల జూలు దులిపాయి

ఆ రాత్రి అడవంతా వణికిపోయింది

అడవిలో చెమటబొట్లు ధారబోసి

చితుకులుఏరుకుని

బతుకులు వెలిగించుకునే

కూలీ పిట్టలు

రెక్కలు కూడగట్టుకుని

 దిక్కులకు దండాలు పెట్టాయి

శేషాచలం సాక్షిగా

దేవుడే దారి చూపిస్తే

అడవిలో తుపాకులు

 రాత్రిని తాగి రంకెవేశాయి

మనిషి రక్తం

బొట్లుబొట్లుగా కురిసీ కురిసీ

నేలరాలిపడివున్న ఆకుల మీద

భీకరంగా మెరిసింది

అదే రాత్రి నెత్తురు రంగులోకి మారిన చీకటి

రాజ్యానికీ రాజుకీ సలాం చేసింది

నేను మాత్రం  ఆ రాత్రంతా

నా ఇంటి చుట్టూ అనాథ అస్థి పంజరాలు

నిస్సహాయంగా నిశ్శబ్దంగా నన్నే పిలిచినట్టు

నిద్రలో ఉలిక్కిపడుతూనే వున్నాను

ప్రమాదాన్ని ముందే శంకించిన సూర్యుడు

కొండ అంచున జారవిడిచిన  ఎర్రటి నీడలో

పొర్లిపొర్లి వచ్చిన నా అక్షరాలు

త్వరగా లెమ్మని

కిటికీ ఊచలకు వేళ్ళాడుతూ

 చిటికెలు వేశాయి

*

నందకిశోర్

సమయం= పన్నెండు
గడియారం=గుండెలో అటూ ఇటూ ఊగుతోన్న పదునైన కత్తి
క్యాలెండర్= గుండెకి వేలాడదీసిన భూగోళం
ఫ్యాన్= గుండెని లయబద్దంగా కోసుకుపోతున్న మూడు ఇనుపరేకులు
లైట్= గుండెలోకి కసిగా దిగబడుతున్న వెలుతురు
విండో= గుండెలోకి నిట్టనిలువుగా పాతబడిన కొన్ని ఇనుపచువ్వలు
బుక్‌షెల్ఫ్= గుండెని క్రూరంగా చూసీ చూసీ అలసిపోయిన కాగితాలు
నేను = ఏడుపు; అద్దం=పిశాచి; కవిత్వం=రక్తం;
తడబాటు=పగిలిపోతున్న రక్తపు కణికల నిశ్శబ్దం;
*
గడియారం పగిలి ముక్కలైన
వేల నిమిషాల వేల సెకండ్లకి

నిద్ర-నిద్ర= పిచ్చి
నిద్ర+నిద్ర= భయం
నిద్ర+కలలు= రాత్రి
నిద్ర+ఆకలి=మెలకువ
నిద్ర+ అనిశ్చితి= జీవితం
***

సమయం= పన్నెండు
క్యాలెండర్+ బుక్‌షెల్ఫ్+ మిర్రర్+లైట్= చిరిగిన కాగితాలు + గదినిండా విసిరి కొట్టిన పుస్తకాలు +చెదిరిపోయిన గాజు ముక్కలు..
ఫ్యాన్= నాపై వీస్తున్న గాలి
బెడ్‌షీట్= నేను నిద్రపోయిన సమాధి
సెల్‌ఫోన్= మొహం పగిలిన చీలికల అద్దం
విండో= పొద్దెక్కిన లేవని సూర్యుడు
కవిత్వం= కొవ్వొత్తితో కాల్చబడిన రెండు అర చేతులు, కొన్ని మసి కాగితాలు, ఒక జీవితం..
నేను= ?

భగవంతం

ఆడుకుంటూ ఆడుకుంటూ
భూగోళం మీది నుండి
ఒక్క గెంతు గెంతితే
చందమామ తగలాల్సిన పసివేళ్ళకు
తగిలించబడ్డ గుదిబండల వెనుక
కనిపించని తడి. . .

పువ్వులకింది నీడలు పొందే
పరమ సుఖాన్ని –
మబ్బుల వెనక చీకటి పొందే
మహా మోక్షాన్ని
పురుషుడికి ప్రాప్తింప జేయగలిగిన స్త్రీకి –
కట్టలేకపోయిన గుడిమీద
కురుస్తోన్న కుండపోత . . .

శీతవేళ రాత్రుల్లో
ముడుతలుపడ్డ చేతులు వెలిగించిన
స్మృతుల చలిమంట చెంత
చెవులు కాచుకోలేకపోతున్న
లోకం చుట్టూ
ఘనీభవిస్తోన్న గుండ్రని సరస్సు . . .

అంతరిక్ష రహస్యాల
అంతరంగమేదో తెలిసినట్లై
ఎగిరెగిరి వచ్చి
సరాసరి నీమీదే వాలాలని అరాటపడ్డ
సీతాకోక రెక్కల నుండి
రాలిపోతోన్న అరణ్యాల వెనక
నాలుక పిడచకట్టుకుపోయిన జలపాతం . . .

ఆమెను అందుకోలేకపోవడానికి
అడ్డుగా నిలబడ్డ
అన్ని గోడల్ని కూల్చడానికి
అనాదినుండి అతడు చేస్తోన్న ప్రయత్నాలు చూసి
ఏ అర్థరాత్రో
కొందరి చేతివేళ్ళను కౌగలించుకొని
రోదించిన రంగులూ. . . సిరా చుక్కలూ

~

శ్రీకాంత్




ఒక సమాధిని తవ్వుతున్నట్టు ఉంది
     పగటి నిప్పులు పడ్డ కళ్లల్లో రాత్రి చినుకులు ఏవైనా రాలి చల్లబడతాయేమోనని
     ఒక్కడినే ఇక్కడ ఈ బాల్కనీలో కూర్చుంటే -

ఈ సమాధి ఎవరికి అని అడగకు.
     చీకట్లో కూర్చుని చేతివేళ్ళు విరుచుకునే ధ్వనుల్లోంచి వెళ్ళిపోయింది ఎవరు
     అని అడగకు. వొంగిపోయిన శిరస్సు కింది వొణికే నీడలు
     వెతుకులాడేది ఎవరినీ అని అడగకు. గాలి - ఉండీ లేని

ఈ గాలి - ఆగీ ఆగని ఈ గాలి - ఉగ్గబట్టి అక్కడక్కడే తిరుగాడేది
     ఎవరి కోసమో అని అడగకు. ఎక్కడిదో ఒక నీటి స్మృతీ, మట్టి వాసనా, చుక్కల కింద
     స్థబ్ధుగా నిలబడిన చెట్లూ, చెట్ల కొమ్మల్లోని నిశ్శబ్ధం, మరి

నిశ్శభ్ధాన్ని చెల్లాచెదురు చేసి
     కొమ్మల్లోంచి ఆకస్మికంగా ఎగిరిపోయే ఒక పక్షీ గుర్తుకు తెచ్చేది
     ఎవరినీ అని కూడా అడగకు. సృజనా ఊరకే చదువు-

నిశ్చలమైన సరస్సులో బిందువొకటి రాలి
     వలయాలు వలయాలుగా విస్తరించుకున్న ప్రకంపనల్లో, ఎవరో తమ ప్రతిబింబాన్ని
     క్షణకాలం చూసుకుని, చిన్నగా వేలితో తాకి వెళ్ళిపోయిన సవ్వడి-
     కనుల కింది ఏర్పడ్డ రాత్రి వలయాల్లో ఎవరో కదిలిన సవ్వడి

ఇష్టమైన ముఖాన్ని ఆఖరిసారిగా చూసుకుని
     అరచేతులతో సమాధిలోకి మట్టి వొంపిన సవ్వడి. రెక్కలు విరిగిన సవ్వడి. సన్నగా
     కోసుకుపోతున్న సవ్వడి. లీలగా, ఎవరో ఏడుస్తున్న సవ్వడి. లోపలంతా
      ఇక - మిగలబోయే - బావురుమనే ఒక ఖాళీ సవ్వడి
నువ్వు అనే సవ్వడి

సృజనా - అవును.

నిజంగా ఇక్కడ ఏమీ లేదు. బ్రతికి ఉండగానే మనుషులని నింపాదిగా కొరుక్కుతినే
నీలాంటి చీకటి తప్ప –

                                          - 

తన చుట్టు తాను చుట్టుకుంటూ ఇపుడున్నదంతా దుఃఖమే
కలలను కూడా కలుషితం చేస్తూ కొన్ని తడి లేని అశ్రువులు
అశ్రువుల మీద ఎవరో సంధించి వదిలిన ఒక అస్త్రాన్ని నేను
దుఃఖం మీద ఎవరో ఎగరేసిన తిరుగుబాటు బావుటానూ నేనే

నేనంటే ఏ నేనైనా, ఎన్ని నేనులైనా

ఈ తోలు చేతులు కత్తులై, ప్రతి వ్రేలి కొసనా నేనొక కొవ్వొత్తినై;
ఏదీ వుండనప్పుడు; విరిగిన రథ చక్రం, ఇంటి దూలం ముక్క ఏదీ
వుండనప్పుడు నెత్తురోడే శిరస్సును గదాయుధం చేసుకునేది నేనే
చివరి వూర్పు కూడా మంటను మరి కాస్త ఎగదోసి వదుల్తుంది;
హతమవుతుంది గాని ఈలోగా శరీరమే నా ఆయుధం, దీన్నే
నేనిప్పుడు జమ్మి చెట్టు మీది నుంచి జాగర్తగా దింపుకుంటున్నా

మళ్లీ మరొక ఆఖరి యుద్దానికి

                                                                                                      -హెచ్చార్కె

డా.పులిపాటి గురుస్వామి

*

 కోడూరి విజయకుమార్

మా నాన్నకు ఒక కల వుండేది

కిరాయి ఇళ్ళ యజమానుల గదమాయింపులతో

ఇబ్బంది పడినపుడల్లా

‘మనకొక సొంత ఇల్లుండాలిరా బాబూ !’ అంటూ

తన కలల బొమ్మరిల్లుని నా ముందు పరిచేవాడు

ఒక పేద బడి పంతులు మా నాన్న

బడి వేళల పిదప ట్యూషన్లు చెప్పడం కూడా

నేరమని తలచిన పాతకాలం పంతులు 

కళ్ళు మిరుమిట్లు గొల్పే రంగుల కల కాదు

హాలు – ఒక పడగ్గది – ఒక వంట గది – చిన్న వరండా

ఒక సాదా సీదా బొమ్మరిల్లు ఆయన కల

సీదా మనుషుల సాదా కలలకు చోటు లేని లోకంలో

నాన్న కల అట్లా బాధ్యతల కందకాల మీదుగా సాగీ సాగీ

ఉద్యోగ విరమణ తరువాత ఎప్పుడో

మూడు గదుల ఒక చిన్న ఇల్లుగా సాకారమయింది

కొత్త ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టిన రోజున

ఇంటి గడపపై వెలిగిన రెండు దీపాలు – మా నాన్న కళ్ళు

గవ్వల తోరణాలతో గుమ్మాలను అలంకరించీ

ఇంటి గేటుకి నీలి రంగు వేయించీ

గడపలకు రంగుల పూల చిత్రాలు అద్దించీ

మూడు గదుల ఇంటిని

ముచ్చట గొలిపే ప్యాలెస్ లా చూసుకుంటాడు

* * * * *

నాన్నను వెంటాడిన ఈ సొంతఇంటి కల ఏదో

ఒక పీడ కలై నన్నూ వెంటాడింది

మకాం మా వూరి నుండి మహా నగరానికి మారాక

ఇల్లంటే నాదైన స్థలంలో కొన్ని గదుల

బొమ్మరిల్లు కాదని అర్థమై పోయింది

వున్న భూమిని ప్రభువులు కొందరు

ఎకరాలకు ఎకరాలు మింగి వేసాక  

మరణించిన మనుషులకు ఆరడుగుల నేల కూడా

కరువైన మహానగరంలో

బతికున్న మనుషులు కొన్ని చదరపు అడుగుల

పిట్టగూడులలో తలదాచుకోవలసిందే 

మూడు గదుల ఇంటితో ముగిసిన తన కల

ఒక సుందర సువిశాల భవనమై

తన ఇంజినీరు కొడుకు కలగా కొనసాగుతుందని

నా తండ్రికి ఇటీవలి కల

ఇక నేనంటారా ….

ప్రతిరోజూ నగర రద్దీ రహదారులని ఈదలేక

మా సకలావసరాలకూ చేరువలో వుండే చోటులో

ఒక నివాసాన్ని కలగన్నాను

నగరం మధ్యలో కూడా మా ఊరిని కలగన్నానేమో

గేటెడ్ కమ్యునిటీ లో నివాసాన్ని కలగన్నాను

విలాసంగా బతికింది లేదు – విహార యాత్రలు చేసింది లేదు

వున్న సేవింగ్స్ అంతా వూడ్చేసి, చివరికి

నా భవిష్యత్ ఆదాయాన్నీ తనఖా పెట్టి

తండ్రీ! నేనీ మహానగరంలో ఇంటివాడినయ్యాను

ఇక ఈ శేష జీవితం ఇంటి అప్పు వాయిదాలకు తాకట్టు

మిత్రమా ! .. తండ్రీ కొడుకుల ఈ కలల యాత్రల

కథలు విన్నాక నీకేమనిపిస్తోంది ?

*

జయశ్రీ నాయుడు 

నువ్వొచ్చి వెళ్ళావు అన్నది ఒక వాక్యమే

కొన్ని జ్ఞాపకాల రూపు

ఆ గొంతుల్లో మెదులుతూనే వుంది

కొన్ని గుండె చప్పుళ్ళ అవ్యక్తానికి

కాలం చినుకుల్ని చేరుస్తూనే వుంది

అవును… నువ్వొచ్చి వెళ్ళావు…

గలగల మన్న ఒక నాదానంద ఝరి

 కళ్ళలోంచి మెరుపల్లె దూకి

పెదవుల్లో నవ్వై ఒదిగీ

అనిర్వచనీయ ఆత్మీయతగా

 ఎన్నిసార్లైనా పుడుతూనే వుంటుంది.

అవును… నువ్వొచ్చి వెళ్ళావు.

లోకపు ఆలాపనలెన్నున్నా

ఆ స్వర లహరి మళ్ళీ అంతర్ముఖం అవుతుంది.

అదృశ్య ప్రవాహం అన్వేషణా ధరిత్రిని శోధిస్తుంది.

వెళ్ళినా నువ్వొచ్చినట్టే వుంటుంది

శోధించిన దారులన్నీ అస్పష్ట దృశ్యాలే

 ఆలోచనా అంతర్జాలంగా

మెదడుకీ గుండెకీ లాగిన్ అవుతూనే వుంటాను

ప్రశ్న నీదైనా

సమాధానం వెతికేలోగా

 నాలో ఆత్మీయ అనంతాలు

తమని తాము ఆవిష్కరించుకుంటాయి

ఆవెలుగులే

ఇప్పటికీ చెప్తూనే వున్నాయి.

నువ్వొచ్చావు… కానీ వెళ్ళలేదు సుమా…

 *

అరుణ నారదభట్ల

మనది కాదు నిజమే

మరి మనకే సంస్కృతి  శాశ్వతం

మనమే పాలనలకు దాసోహం?!

ఇప్పుడు వ్యాపారానికే కదా అమ్ముడుపోయింది

ఈ దేశపు ద్వారాన్ని తెరిచింది

భూగోళమంతా వెదికి తలగడలో కుదించాము

ప్రపంచ దేశాలను గుండెలకూ పొదువుకున్నాము

విశాల ఆకాశానికి మేధస్సునమ్ముకున్నాం

గట్టిదనుకున్న భవనం పేకముక్కల్లా రాలిపోయింది

ఇప్పుడు మిగలని శూన్యంలో ఏం నిలబెడుతున్నావ్

ఓ కొవ్వొత్తో గ్రీటింగ్ కార్డో

ఓ కేకుముక్కో ఓ పిజ్జాహాటో నీదికాదు నిజమే

మరి దివారాత్రాలు అనుభవిస్తున్న జీవితం నీదేనా.

పాటించే పాలన మొత్తంగా మనదేనా

పద్ధతి మనదేనా.

ధరించే వస్త్రం..కొత్త రుచులు

ఏది నిక్కచ్చిగా నీది

కేవలం పుట్టిన చోటు మాత్రమే నీదైతే

అరగజం జరిగినా అది నీ సంసృతి కాదు.

చరిత్ర తెలియనిదెవరికీ…

నాటి శకుంతలా దుశ్శంతులదే ప్రేమ…సహజీవనం

భార్యనమ్మిన హరిశ్చంద్రుడే సత్యానికి పునాది

సీతను అనుమానించిన రాముడే ఆదర్శ పురుషుడు

అమ్మమాట అన్న పేరుతో

మనసెరుగక మగువను పంచుకున్న

పాండవులే ఘనచరితులు.

ఇప్పుడు ద్వారం తెరిచే ఉన్నది

అంతా నీదే…అంతా మనదే

మూడుకోతుల ముసుగోటి ఉండనే ఉందికదా

వింటే ఓకే…వినకున్నా ఓకే!

వసుదైక కుటుంబం మరి.

కేవలం నీకేనా చోటులేనిది

ఔను! ఇప్పుడు   నీ ఆధీనంలో

అణచివేతనుంచే  ప్రేమకు కొత్తపాఠాలు నేర్చుకోవాలి.

నేను రాత్రినై నక్షత్రాలతో చూస్తున్నప్పుడు

నీవు నదివై చీకటిని చుట్టుకుంటూ పోతావ్-

నేను చెట్టునై ఆకులన్నీ చెవులు చేసుకుని నిశ్చలంగా నిలిచినప్పుడు

నీవు గాలిలో లీనమై గలగలల సంగీతంలో ముంచేస్తావ్-

శ్వాసించడం అంటే ప్రతిక్షణం కొత్త ప్రాణాన్ని పొందడమేనని

మరణానికీ మరణానికీ మధ్య చిగురు తొడగడమేనని చెప్పేస్తావ్-

నువ్వెవరని వీళ్ళడుగుతారు

‘నువ్వు’కు అర్థం తెలిస్తే

‘నేను’ రహస్యం తెలిసిపోతుందని ఎలా చెప్పడం?

నేను వెంటే నువ్వున్నావ్

నువ్వున్న చోట నేను దారి తప్పుతుంటాను

ఏ దారిలోనైనా నువ్వుంటావ్-

నువ్వంటే ప్రేమంటారు వీళ్ళంతా

ప్రేమ ఎంత పరిమిత ప్రపంచం?

అది నా స్వార్థమంత అల్పం

అది నా లాలసంత తేలిక

అది నా సుఖమంత క్షణికం-

అదే నువ్వు…

నా ఏకాంతమంత అనంతం

నా దేహమంత కారాగారం

నా స్వప్నమంత సందేహం-

నేను నాలోనే తిరుగుతున్నప్పుడు

ఏ చెరువు గట్టు మీదో నిల్చుని చేయందించే దేవరూపం

నేను నీలోనే తేలిపోతున్నప్పుడు

తెరచాపలా రెపరెపలాడే తరంగ నాదం-

నేను ధ్యానం

నీవు యోగం

నేను మెలకువనై కలల్ని బహిష్కరించినప్పుడు

నీవు వేకువవై నిజాల్ని ఆవిష్కరించినప్పుడు

వెలుగు లేని పగళ్ళు

చీకటి లేని రాత్రుల మధ్య

రెక్కలొచ్చిన కన్రెప్పలా నేను

కన్రెమ్మలకు వేలాడే జ్వలిత జలపాతంలా నీవు-

వెలిగిపోవడానికీ

కాలిపోవడానికీ మధ్య దాగిన రహస్యమేదో

ఇప్పుడిప్పుడే తెలిసిపోతోంది-

• -పసునూరు శ్రీధర్ బాబు
• 

   

ఇదే సమాధిని
ఇంకెంతకాలం త్రవ్వుతావు

వాడు
నోరున్నా మాట్లాడలేడు
చెవులున్నా వినలేడు

***

ఆ ప్రేతవస్త్రాలను
ముద్దాడే పెదాలూ శవాలే

ఈ కుళ్ళిన దేహంపై జళ్లి
పువ్వులను అపవిత్రం చేయకు

చీకటిని శాశ్వతంగా
ఆరిపోయే దీపాలు వెలిగించలేవు

***

ఆది నుండీ నువ్వు ఆమె
ప్రేమంటకుండా అలానే ఉన్నారు

ఇలాగు వ్రాయబడివుంది
ఆ వెలుగు చీకటిలో ప్రకాశించుచున్నది గానీ
చీకటి దానిని గ్రహింపకుండెను..

– చాంద్

కాళ్ళకి
వేళ్ళకి
ఎండకి
గాలికి
అడ్డం పడుతూ
గది నిండా
ఈ పటాలు
చలి చీకట్లకు
చుట్టాలు.

చాలా పాతవి
కొత్తవి
రోజూ వచ్చి
చేరుతున్నవి
దుమ్ముని
తుమ్ములని
పట్టుకొచ్చినవి.

పడెయ్యబోతే
కదల్లేదు
వదిలించుకోబోతే
వదల్లేదు
నిప్పెడితే
కాలేయి
రోజుల తరబడి.

ఇప్పుడైతే
అంతా
నిండు ఖాళీ
హాయి
ఎండ
తరగలెత్తే  గాలి.

తలుపు మీద చెక్కాను
ఇచట పటాలకి చోటు లేదు.

బతుకు పలక పై తుడపలేని కొన్ని పిచ్చి గీతలు

వెలుతుర్లో వికృత రూపాల్లా వెక్కిరి స్తుంటాయి

లైట్లార్పి నిద్రపోవాలని కళ్ళు మూసుకున్నాకా

టార్చి ఒకటి లోపల  వెలుగుతుంది.

నడిచివచ్చిన దారమ్మటే వెనక్కి రమ్మంటుంది

ఇక మొదలవుతుంది ఒక వెదుకులాట

మసక మసకగా కనిపించీ కనిపించని

మనుషులకి రూపం పోసుకుంటూ, జీవం ఇచ్చుకుంటూ….

అనుకోకుండానే అమ్మలాంటి రూపం ఒకటి కనిపి స్తుంది

అలసిపోయినట్లున్నావు కాస్సేపు పడుకో,

అంటూ తన ఒడి చూపిస్తుంది

కిటికీ లోంచి చల్లని గాలి ఆనందంగా తలాడిస్తుంది

ఎప్పుడనగా తిందో ఎంటో….

మొహం చూడు తోటకూరకాడలా వాడుంది

ఏ మైనా పెట్టు! !!  ఆర్ద్రంగా నాన్న గొంతు పలుకుతుంది

అబ్బ ఇంత చక్కని ఆకలి వేసి ఎన్నాళ్ళయిందో!

ఎందుకు బెంగ మేమంతా లేమూ?

అంటారు అన్ననీ అక్కనీ పోలిన వారెవరో,

గుండె నిండా ఊపిరి నిండుతుంది చాలా రోజుల తర్వాత.

నవ్వుతూ చూ స్తారో తమ్ముడూ, ఒక చెల్లీ

ఇంకొక సారి జాలీగా జారుడుబండ మీంచి జారతాను

వీధి తలుపు ఓరగా వేసినా నిద్ర పోతానేమోనని తెరిచే కూర్చున్నా

చెయ్యి పట్టుకుని తీస్కెళుతుంది స్నేహితురాలు

చెట్ల ఆకులు ఒకటికొకటి రాసుకున్న గల గల శబ్దం

గోడమీద దేవుడి బొమ్మలో కళ్ళనిండా కరుణే

xxx

అబ్బబ్బ, ఇంత లేటుగా లే స్తే

వంటెపుడు చే స్తావు, ఆఫీసు కెప్పుడెళ్ళాలి?

తెరిచిఉన్న కిటికీ లోంచి వెచ్చని కిరణం ఒకటి కళ్ళల్లో గుచ్చుకుంటుంది

హడావిడిగా లేచి అద్దంలో మొహం చూసుకుంటే..

కళ్ళచుట్టూ ముడతలు, నల్లటి వలయాలు

అసలు నిద్ర పోయినట్లే లేదే, ఇన్నేళ్ళుగా కల కంటున్నానా?????

-శారద శివపురపు

ఫోటో: కొట్ర ధనుర్ధర్ (పదేళ్ళు)

నన్ను నేను దూరంగా విసిరేస్తున్న క్షణం

నా నుండి విడిపోయి ఎక్కడో పడతాను ఎవ్వరికీ కనబడకుండా

నాలుగు రాళ్ల మధ్య ముఖం తొలుచుకుంటూ  అద్దం మీద జారే చెమట చినుకునవుతాను

నువ్విలారా అంటూ ఎవరో పిలుస్తారు కొంతకాలానికి

నిర్లిప్తతను  రువ్వుతున్న తాయిత్తు ఉన్నపళాన అడ్డుపడుతుంది

తటాలున కళ్ళలో కొన్ని సమాధులు పుడతాయి

వాటిని  కడుగుతూ కాలం  గడిపే పనిలో ఇంకొన్నాళ్ళు

ఒత్తుకుపోయిన ఈతముళ్ళు పాడుబడిన సముద్రంలో కట్టుకున్న కాంక్రీట్  పాలస్

కెరటాల గోడల నడుమ నీ శరీరాన్ని తాకుతున్న పరాన్న బ్యాక్టీరియాలు

మళ్లీ  మళ్లీ నిన్ను గుర్తుచేస్తూ పాడుబడిన జ్ఞాపకాలు ఓ పక్కన 

క్షణానికో జననం చూసుకుంటూ మరుక్షణమే మరణానికి చుట్టమయ్యే 

రేగిపూల  ఆత్మలు నీళ్ళలో కాలుతూ బూడిదయ్యే  నేను 

కొత్త గీతలకు  చుక్కలద్దుతూ ఉదయం 

పచ్చని పావురాలు  కక్కుతున్న నీలపు రక్తం పూసుకున్న ఆకాశం 

మరోసారి కిందకు దూకుతూ మిగిలిన స్థాణువులు  మిణుగురులై 

ఈదుతున్న నేల  పెల్లుబీకుతున్న కాగితపు ఆలోచనలు 

ఇప్పుడిక ఏరుకోవాలి  నన్ను నేను అన్ని మూలల్లో మూలాలుగా

-తిలక్ బొమ్మరాజు