ఉండాలా వద్దా అన్నట్టు పరధ్యానంలో ఏదో ఆలోచిస్తూ ‘లేక్ ఎలిజబెత్’ మీద పాలి పోయి ఉన్నడు సూర్యుడు. అస్తమించే సూర్యుని మనోభావాలను అంచనా వేసుకుంటూ ఈవినింగ్ వాక్ చేస్తున్నడు యాదగిరి. అక్కడక్కడ కొన్ని సీగల్స్ లేక్ దగ్గర్ల ఎగుర్తున్నయ్. జనాలు తమకు వీలుగా ఇండ్లనుండి పార్కుకు వస్తున్నరు. దూరంగ ఎక్కన్నో పోలీస్ కారు సైరన్ వినిపిస్తున్నది. క్రికెట్స్ కీకిరి కీకిరి చప్పుడు చేస్తున్నయ్. ప్రోటీన్ షేక్స్ చేత పట్టుకుని పిజ్జాలు కరగ దీస్తున్నరు కొందరు జాగర్స్. ఇవేమీ పట్టించుకోని కొన్ని పిచ్చి చెట్లు జాగింగ్ పాత్ కి అటూ ఇటూ మొలిచి కేర్లెస్ గ ఊగుతూ రెక్లెస్ గా వాటికవే మాట్లాడుకుంటున్నయ్.
పేరుకైతె అది పార్క్ కని అందుల స్మశానం లాంటి భయంకరమైన నిశ్శబ్దం ఎదో దాక్కుని ఉన్నట్టు అనిపిస్తది యాదగిరికి. ఆ ఫీలింగ్ సంతృప్తి ఇస్తదని కాదు కానీ అందులో ప్రశాంతతను వెతుక్కోవడం ఇష్టం తనకు. వాస్తవానికి పార్కంత పిల్లలూ పెద్దలతో సందడి సందడిగ కనిపిస్తుంటదికనీ ఆ దృశ్యాలు యాదగిరి కండ్లదాకా మాత్రమే పోగలవు, వాటిని దాటి మెదడులోకి చేరి మనసులోకి దూరాలంటే అంత ఈసీ కాదు. అతను మనసు చుట్టూ ఒక ఫైర్ వాల్ కట్టుకున్నడు. దాన్ని దాటి లోపలికి పోయే విషయాలు సంఘటనలు చాలా తక్కువ. ఎవరి కోసం కుడ అంత సునాయాసంగ తన మనశ్శాంతిని వృధా చెయ్యడు యాదగిరి.
పెళ్ళయి ఇరవై ఐదు వసంతాలు ఆ రోజుతోని. పొద్దున డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర జరిగిన గొడవ మతికస్తున్నది. ఇవాళ పెల్లిరోజని గుర్తున్నది కని ఏదో చేస్కోవాలన్న ఆసక్తి గాని పట్టింపు గానీ లేదు. మర్చిపోయిండని కమలకి కోపం వచ్చింది. పోద్దట్నుంది ఎదో నస పెడుతనే ఉన్నది. పార్క్ దగ్గర మనశ్శాంతి వెతుక్కుందామని ఇటు వచ్చిండు. నిర్భేధ్యమైన తన గుండె గోడలలో ఆ పట్టింపుల ప్రమేయాలు పాత్రలు ఎంత చిన్నవని ఆలోచిస్తున్నడు. కొత్తగా మొదలయిన సంబంధం కాదు, అలవాటయిందే కానీ ఈ రోజు ఎదో కొత్త అసహనం, కొత్త వెలితి.
ఆరు కావస్తున్నది. కోందరుపిల్లలు జారుడు బండలమీద జారుతున్నరు, ఇంకొందరు ఉయ్యాల ఊగుతున్నరు. అవి దొరకని వాళ్లు పక్కకు నిల్చోని తమవంతుకోసం చూస్తున్నరు. ఇద్దరు పిల్లలు తనకు. రాముడు వాషింగ్టన్ లో ‘లా’ చదువుతున్నడు. లక్ష్మణుడు న్యూయార్క్ ల గిటారు గోకుతుంటడు. ఏదైతే ఏమి డబ్బుల కోసం దగ్గరికి రాకుంటే చాలు అనుకుంటడు. ఇవాల అమ్మా నానల హ్యాపీ మ్యారేజ్ డే అని వాళ్లకి గుర్తులేదు. ఫోన్ చెయ్యలేదు. పిల్లలని గుర్తు తెచ్చుకొని పొద్దున కమల కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగుడు గమనించిండు కని కమలని ఓదార్చే ప్రయత్నం చేయలేదు. రెక్కలొచ్చిన పక్షులు ఎగిరిపోతయని తెలిసినవాడు. నిజాన్ని ఒప్పుకొని నిజంతో కలిసిపొయి బతకగలిగిన వాడు.
ఆ అపారమైన స్వీయ కేంద్రీకృత పరధ్యానపు ప్రశాంతతలో, ఆ స్మశాన నిశ్శబ్ద విశేషాన్ని తన వైరాగ్యంతో కలిపి నడుస్తుండగా నిశ్శబ్దాన్ని పటాపంచెలు చేస్తూ ఒక గొంతు- “హాయ్ అంకుల్…” అని పిలిచింది. చూస్తే ఉయ్యాల దగ్గర గీత, ఆమె బిడ్డ సోనీ కనిపించారు. తమ స్ట్రీట్ లోనే ఉంటరు వాళ్లు కూడ. కమ్యూనిటీ ఈవెంట్స్ లో గీత, సోనీ తరచుగా కనిపిస్తుంటారు. గీత సింగిల్ మదర్. స్వతంత్ర భావాలు కలిగిన పిల్ల. ముప్పై ముప్పైరెండేండ్లు ఉండొచ్చు. సంసారం సరిగ సాగక విడాకులు తీసుకొని ఉండచ్చు. అంతే, అంతకు మించి ఎక్కువ తను అడగలే. ఆమె చెప్పలే. వివరాలు తనకవసరం లేదు. ఇన్నేళ్ళ అమెరికా జీవితం స్పందన లేని గంభీరమైన జీవనవిధానాన్ని అలవాటు చేసింది కావచ్చు. వాళ్ళు చూడకుంటే తల తిప్పుకుని పొయేవాడె. తరచుగా మొహాలు చూస్కునే వాళ్ళం.. తప్పదని దగ్గరకు పోయిండు..
“హలో అంకుల్, హౌ ఆర్ యు?” గీత గ్రీట్ చేసింది
“హాయ్ గీతా”
“మమ్మీ ఐ వానా ప్లే విత్ గిరి అంకుల్.. ” ఈ మనిషిలో ఎం చూసిందో ఏమో గానీ గిరి అంకుల్తో ఆడుకునుడంటే అంటే ఇష్టం పిల్లదానికి.
“ఓకే సోనీ గో అండ్ ప్లే” అని సోనీ భుజమ్మీద చెయ్యి తీస్తూ “షీ లవ్స్ యు అంకుల్ ” అంది గీత.
“యా ఐ నో..” పైకి నవ్విండు కని ఎంత సేపుండాల్నో ఏందో అని లోపల్లోపలనే విసుక్కున్నడు.
“అంకుల్ కెన్ యు హెల్ప్ మీ అవుట్ హియర్?” ఊగి ఊగి బోర్ కొట్టి వెల్లిపోయిండు తెల్ల పిల్లడు. సోనీ నంబర్ వచ్చింది. ఉయ్యాల ఊపమని అడుగుతున్నది.
సరే అని ఉయ్యాల ఊపుతున్నడు.
“సోనీ, ఐ విల్ బి బాక్ ఇన్ ఫ్యు మినట్స్ ఒకే?”
“ఓకే మామి.”
“ఐ యాం గోన గో యూస్ ద రెస్ట్ రూమ్ అంకుల్. ఐ విల్ బి బాక్ ఇన్ అ బిట్” గీత సోనిని యాదగిరికి వదిలేసి పోయింది.
“స్యుర్, నో ప్రాబ్లెం.”
యాదగిరి ఉయ్యాల ఊపుతున్నాడు. సోనీ తలను వెనక్కి వాల్చి, కాళ్లను ముందుకు చాపి ఉయ్యాల ఊగుతూ, ఆకాశాన్ని చూస్తూ “అయాం ఫ్లయింగ్ అంకుల్.. సీ.. అయాం ఫ్లయింగ్” అని సంబరంగా అరుస్తోంది.
యాదగిరికి ఆ మాటలు వినపడలే, పిల్ల సంబరం కనపళ్ళే. గీత పోతున్న దిక్కే చూస్తూ ఎదో ఆలోచిస్తున్నడు. ‘ఎట్ల ఉంటది ఈ పిల్ల ఒక్కతే? ఈ మహా నగరంలో ఒంటరితనం బయం అనిపించదా? ఏం పిల్లలో ఏమో. సర్దుకుపోయే గుణమే ఉండది వీళ్ళకు. ఎంతైనా అందరూ మన లాగా చంచల మనస్తత్వంతో ఉండరు కద. అసలు మనుషులందరూ తనలాగానే ఎవరి పని వాళ్ళు చూస్కొని ఎవరి గోలలో వాళ్ళుంటే బాగుంటది కదా.’
తను ఉయ్యాల ఊపుతున్నడు స్పీడ్ గా. ఇంకొంచం స్పీడ్ గా. స్పీడ్… ఇంకా.. ఇంకా.. ఇంకా.. ఊపుతనే ఉన్నడు. పిల్లదానికి కళ్ళు తిరిగినయేమో పాపం.
“స్టాప్ ఇట్ అంకుల్ ఐ యాం డిజీ” అన్నది సోని.
జీవిత సత్యాలన్నీ అదే టైం ల ఆలోచిస్తున్నడు యాదగిరి. ఆ మాలోకపు ప్రపంచంలో పిల్లదాని మాటలు ఎక్కడనో కొట్టుకు పోయినై. మాటలు చెవుల నుండి మెదడు దాక పోలే. ఆ స్పీడ్ కు సోని కింద పడ్డది. అట్లనే చూస్తున్నడు కని కనీసం లేపే ప్రయత్నం కుడ చేయలే. మాలోకం మనిషి కదా లోకంలకు రావడానికి కొంచెం టైం పడతది.
పిల్లదానికి పట్టలేని కోపం వచ్చింది. ఇంగ్లీష్లో ఎడా పెడా తిడుతుంది. డోనట్లు, కాండీలు అది ఇది అని పొద్దంత పది రకాలుగ షుగర్ తింటూ ఉంటరు వాళ్ళు. అత్యుత్సాహం, అతి ఆనందం, అతి ఆవేశం, అతి కోపం ఉంటై వాళ్లకు. బుడంకాయ అంత పిల్లది చెట్టంత మనిషిని పట్టుకుని అందరి ముందర నానా మాటలంటుంటే యాదగిరికి అవమానం అనిపించింది. సోనీకి ఎం మాట్లాడాలో, ఎం మాట్లాడ వద్దో మర్యాద నేర్పుతున్నడు.
అపుడే వచ్చిన గీత బిక్క మొహం వేసుకున్న కూతుర్ని, కూతురికి మర్యాద నేర్పుతున్న యాదగిరిని చూసింది. అమ్మని చూడంగనే కూతురు ఏడుపు మొదలు పెట్టింది.
“ఆర్ యు హర్ట్ సోనీ” కూతుర్ని దగ్గరకు తీస్కోని ముద్దు పెట్టి బుదరకిస్తున్నది గీత.
“అదేందంకుల్ పిల్లలు అన్నంక అల్లరి చేస్తరు, మరీ అంత కోపమైతే ఎట్ల?”
“సారీ గీతా.. ఐ డిడ్ నాట్ మీన్ దట్.. ఎదో ఆలోచిస్తూ.. ఐ వాస్ లాస్ట్ ఫర్ అ బిట్ దేర్ అండ్ లాస్ట్ మై కంట్రోల్”
“బట్ షి ఈస్ లర్నింగ్ బాడ్ వర్డ్స్, యు షుడ్ వాచ్ ఆన్ దట్” మళ్ళీ తనే స్కూల్ టీచర్ కి కంప్లైంటు ఇచ్చే పిల్లాడి లాగా చెప్పిండు.
“డిడ్ యు సే బాడ్ వర్డ్స్ టు గిరి అంకుల్? సే సారి టు గిరి అంకుల్”
“సారి అంకుల్”
“ఐ యాం సారీ టూ సోనీ. ఇట్ వాస్ మై ఫాల్ట్” అంతకు మించి కంఫర్ట్ ఎట్లా చేయాలనో తెలవదు తనకు.
“లెట్స్ గో ఫర్ ఐస్ క్రీం సోనీ, వాట్ డు యు సే?” ఇంకో షుగర్ వేరియంట్ ఆఫర్ చేసిండు.
“నో . ఐ వాన ప్లేయ్ ట్రెజర్ హంట్. లెట్స్ ప్లే ట్రెజర్ హంట్.”
“వి విల్ ప్లేయ్ టుమారో ఓకే సోనీ?” యాదగిరి నచ్చ చెప్పిండు.
“నో ఐ వాన ప్లేయ్ ఇట్ నౌ. మామి అండ్ మీ ప్లేయ్ ఇట్ హియర్ ఎట్ ద లేక్ ఎవరీ డే” పిల్లది ఎదో చెపుతుంది.
“ఇట్స్ వెరీ లేట్ సోనీ, వి విల్ ప్లేయ్ టుమారో, ఒకే” వాళ్ళ మమ్మీ చెప్పంగనే ఒకే అన్నది పిల్లది.
మన దగ్గర ఐతే ఒక్కటి వేసేవాళ్ళు. ఇక్కడ ఎంత బతిమాలి, నచ్చ చెప్పి ఒప్పిస్తరో పిల్లల్ని. పిల్లల ఎమోషన్స్ కూడా గుర్తించి వాటికి విలువిస్తారో, లేదంటే ఇక్కడి రూల్స్ కి భయపడో తెలవదు కానీ, పిల్లలు మాట విన్నపుడు ముచ్చటగా ఉంటది. గీత అంటే ఎంత ప్రేమో పిల్లదానికి గీత ఎంత చెప్తే అంత దానికి. తన పిల్లల బాధ్యత దాదాపుగ కమలే చూసుకునేది. ఎంత ఒపికనో కమలకు అని మళ్ళీ ఆలోచనలో పడ్డడు యాదగిరి.
“సోనీ గో ప్లేయ్ విత్ కెన్ని.” గీత చెప్పంగానే సోనీ తెల్ల పిల్లడితో ఆడుకోడానికి పోయింది.
“ఆర్ యు ఓకే అంకుల్? యు సీమ్ వెరీ ఆఫ్ టుడే” గీత అడిగింది.
“ఎం లేదు గీతా. ఇంట్లో ఏవో గొడవలు. రోజు ఉండేవే, ఇవాళ పెళ్లి రోజు. నేను పండగలు చేస్కునే మనిషిని కాను. ఉంటాయ్ లె ఇంకా అవీ ఇవీ…”
“ఆంటీ కోసం అయినా కనీసం చిన్నగ చేస్కోవచ్చు కదా. ప్రతీ సారీ అన్నీ మనకు నచ్చినంటే ఉండాలంటే ఉండవు కద.”
“ఇంకో పెళ్లి చేస్కొని ఇరవయ్ ఏళ్ళ తరవాత చెప్పు ఇదే మాట”.. ఎక్కువ మాట్లాడానా అనుకున్నాడు.
“ఇప్పట్లో ఇంకో పెళ్లి ఆలోచన అయితే లేదంకుల్. బయట పని, ఇంట్లో పని, సోని. ప్రస్తుతానికి ఇదే జీవితం.” నవ్వుకుంటనే చెప్పింది.
గీత మోహంలో వీసమెత్తు నిర్వేదం లేదు. ప్రతీ రోజూ తమని తాము సంతోషంగా ఉంచుకునుడు ఎంత పెద్ద పని. ఎంత కష్టమైన పని.
“సోనీ నీ దగ్గరే ఉంటదా?”
“యా అంకుల్ హాల్ఫ్ వీక్ నాదగ్గర, హాల్ఫ్ వీక్ ఆయన దగ్గర.. వీకెండ్స్ వీలుని బట్టి ఎవరో ఒకరం…
“ఓహ్.. ఓకే”
“బాగుంది నీ పని, పెళ్లి చేస్కొని కలిసుండి పెద్దగా నేను సాధించింది కూడా ఎమీ లేదు, ఇద్దరు కొడుకుల్ని కనుడు తప్ప” నిర్వేదానికి ప్రతినిధిలాగ చెప్పిండు యాదగిరి.
“అట్ల ఎందుకు అంకుల్, ఏ కాంప్లికేషన్స్ లేకుండా సాఫీ గ జీవితం నడవడం కుడ చాలా అదృష్టం. అందరికీ దొరకదు. ఓల్డ్ స్కూల్ మారేజీ, సొంతగా బతికే కొడుకులు, పెద్దగా బాధ్యతలు లేని ఉల్లాసమైన జీవితం. ఎంత మంది మిమ్మల్ని చూసి జెలస్ అయితరో” నవ్వుకుంటనే చెప్తుంది.
“అవునా, ఐతే మనం ప్లేసులు మార్చుకుందాం. కమలని నువ్వు చూస్కో, సోనీ ని నాకిచ్చేయ్. ఏమంటవ్?”
గీత చిన్న నవ్వు నవ్వి ఊరుకున్నది. టాపిక్ చేంజ్ చేయాలని అర్ధం అయింది యాదగిరికి.
“అవునూ, రోజూ ట్రెషర్ హంట్ ఆడతరు అన్నది సోనీ. ఎం ట్రెషర్ హంట్ ఆడతారు. ఎక్కడ?”
“ఇక్కడనే ఆడతం అంకుల్.”
“ఎం ట్రెషర్ వెతుకుతరు.”
“రోజూ ఎదో చాక్లెట్ తీస్క వచ్చి దాచి పెడత, సోనీకి ఈసిగా దొరికేటట్టు.”
“మరి నువ్వేం హంట్ చేస్తావ్?”
గీత వెంటనే బదులియ్యలేదు. ముఖ కవళికల్లో చిన్న తేడా స్పష్టంగా కనపడుతుంది. కిందికి చూస్తూ బీరిపోయింది. ఎదో ఉంది తన లోపల అనిపించింది.
“చాలా ఏళ్ళుగా హంట్ చేస్తున్న అంకుల్ దొరుకుతలేదు, ఎప్పుడో ఎక్కడో పోయింది. ఇక్కన్నే ఉన్నట్టు అనిపిస్తుంది” గీత గొంతుల ఇప్పటి దాక కనిపించిన నవ్వు లేదు. తల పైకెత్తకుండానే బదులిచ్చింది.
ఎదో ఆలోచనలో ఉంది.
“సారీ.. ఎం అనుకోవద్దు. ఏదైనా అడగరానిది అడిగితె.” యాదగిరికి ఎట్ల రియాక్ట్ కావాలనో అర్ధం కాలే.
“అయ్యో అదేం లేదంకుల్. చెప్పడానికి నాకేం ప్రాబ్లెం లేదు. మీకు వినే ఓపిక, తీరిక ఉంటె చెప్తా.” గీత మొహంలో మళ్ళీ చిన్న నవ్వు ప్రత్యక్షమయింది.
ఇప్పుడు ఉన్నపళంగ ఇంటికెళ్ళి చేసేదేం లేదు కదా అని “సరే చెప్పు గీత, ఎం వెతుకుతున్నవ్” అన్నడు యాదగిరి.
అతను చెరువునే చూస్తూ ఆమె చెప్పేది వింటున్నడు.. గీత కూడా చెరువునే చూస్తుంది..
గీత ఎప్పటిదో స్వగతం ఎదో చెప్పడం మొదలు పెట్టింది.
***
“మా ఊరి పేరు రాగుల పల్లె. మా ఊరికి చివర చిన్న చెరువు ఉండేది. రాగుల చెరువు అనేవాళ్ళు. దాని పక్కన్నే ఏళ్ళనాటి గుడి ఒకటి ఉండేది. చెరువు చుట్టూ అనేకరకాల చెట్లు. పెద్ద పెద్ద వేపచెట్లూ, నాలుగైదు కొబ్బరి చెట్లూ, గట్టున గుడి చుట్టూ రకరకాల పూల చెట్లూ బంతిపూలూ, మందారాలూ, పారిజాతం చెట్టూ, పేద్ద బొడ్డుమల్లె చెట్లూ. రెండు జామ చెట్లూ, ఒక దానిమ్మ చెట్టు. రేగు చెట్లు, సీతాఫలాలూ.. ఎవ్వెవో చెట్లూ గుడి చుట్టూ చెరువు గట్టూ చుట్టూ అనేకం ఉండేవి. చెరువు నిండా కలువ పూలు.. గట్టు మీద నుంచి రాలిన పూలు, వేప పూతా, చెరువుల కలువలు అన్నీ కలిపి నీళ్ళ మీద చుక్కలు పరిచినట్టు అనిపించేది వాటిని చూస్తుంటే.” గీత బాల్యపు స్మృతిలో లీనమై చెపుతూ ఉంది.
“ఇంకా గుడి వెనక ఒక పెద్ద రావి చెట్టు ఉండేది.”
“ఆ చెట్టు మీద దయ్యం ఉండేది అంతే కదా?” అంతా తెలుసనే తన తత్త్వం ప్రదర్శించిండు యాదగిరి.
“హహహ.. దయ్యం లేదు ఎం లేదు. చెట్టు ఊరికేనే ఉండేది అంతే. మంచి చెట్టు” గీత నవ్వుకుంట చెప్పింది.
“ఓ సరే సరే కంటిన్యూ చెయ్.”
“ఊర్లో ముగ్గురు పిల్లలు. అంటే ముగ్గురే పిల్లలని కాదు. ఈ కథకు సంబంధం ఉన్న ఒక ముగ్గురు పిల్లలు అన్నమాట. మేమే ఆ ముగ్గురం. నేను, శంకర్, ఇంకా మా సయ్యద్. సయ్యద్ మా ఇంటి పక్కన ఉంటుండే. నాకంటే రెండేళ్ళు చిన్న. అక్కా అక్కా అనుకుంటు ఎప్పుడూ మా ఇంట్లోనే ఉండేవాడు. శంకర్ మా ముగ్గురిలో పెద్ద. మాకు దూరపు చుట్టం. వరసకు నాకు బావ. మేం ముగ్గురం ఒక టీం. కలిసి ఆడుకునే వాళ్ళం..”
“బడి అయిపోగానే చెట్టు దగ్గర తెలేవాళ్ళం ముగ్గురం. రావి చెట్టు కొమ్మొకటి గుడి మీది దాకా పాకి ఉండేది. ఆ కొమ్మ మీదినుండీ ముగ్గురం ఆ చెట్టెక్కి చెరువునూ చూస్తూ ఏవో ముచ్చట్లు చెప్పుకునేవాళ్ళం .. చీకటైతె పాములు తిరుగుతాయ్ అని ఒంటరిగా గుడి దగ్గరికి పోవద్దని చెప్పేవాళ్ళు. సాయంత్రం అయేసరికి ఆ కొంత నిర్మానుష్యంగా ఉండేది. కానీ మాకు అలవాటైన పరిసరాలు కాబట్టి భయం ఉండక పోయేది..”
“చెట్టెక్కడం మాకు నిత్య కృత్యం. ఆ కొమ్మ మీద నుండి చూస్తె సూర్యాస్తమయం ఒక వర్ణనాతీతమైన దృశ్యం. వర్షం పడ్డప్పుడు ఐతే ఒక్కొక్క చినుకూ నీళ్ళని తాకుతున్నపుడు చిందర వందరగా ఏర్పడే చిన్న చిన్న అలల సమాహారం తేలుతున్న పూలతో కలిసి ఆటలాడుకున్నట్టు, తడిసిన పూలన్నీ చుక్కలై నవ్వుతున్నట్టు. వర్షపు సాయంత్రాలనెన్నో మూటలు కట్టుకున్న గురుతులు..”
ఒక రోజు రాత్రి ఇదే దాదాపు ఇదే టైముకు చెట్టు కొమ్మ మీద ముగ్గురం కూచొని చెరువులో నక్షత్రాల మిణుకుల్ని చూస్తూ ముచ్చట పెడుతున్నం.”
“రాగుల చెరువు అని ఎందుకు అంటార్రా దీన్ని?” సయ్యద్ అడిగిండు శంకర్ ని. వయసులో పెద్దయినా కలిసి పెరుగుడు తోటి శంకర్ని రా అనే చనువు, నన్ను రావే, పోవే అనే చనువు ఉంది వాడికి. ఉందంటే వాడే తీస్కున్నడు.
“ఏం లేదురా, అప్పట్ల గుడికి వచ్చినోల్లంతా ఈ చెరువుల పైసలు వేసేటోళ్ళు. ఇందుల పైసలేసి మొక్కుకుంటె మంచి అయితదని అప్పట్ల నమ్ముతుండె.”.. శంకర్ అన్నడు..
“పైసలేస్తె పైసల చెర్వనాలెగని రాగుల చెరువనెందుకంటర్రా?”
“అంటే, ఆప్పట్ల అన్ని రాగి పైసలే ఉంటుండె కదరా అందుకే..”
“దగ్గర పైసలు లేనపుడు దగ్గర ఏ రాగి వస్తువు ఉన్నా చెరువులో వేసి మొక్కుకునేవాల్లట.. రాగి చెంబులూ పళ్ళాలు గ్లాసులు” నేన్ చెప్పిన..
“మరి రాగి పైసలు లేని కాలంల బంగారం, వెండి పైసలు ఉండేటివి కద. అవి కూడా అందులేసి ఉంటారంటవారా?” అని సయ్యద్ అడగంగనే వీడిప్పుడు ఎదో మొదలు పెడతడు అని చిన్న కంగారు మొదలయింది నాకు.
“ఏమోరా ఉండొచ్చు. ఉండక పోవచ్చు. ఎవరికి తెలుసు.” శంకర్ అన్నడు.
“రాగియి వేస్తెనే మంచిగైతదన్నప్పుడు ఇంక బంగారం వెండియేస్తే ఇంకెంత మంచి గావాలె చెప్పు? ఎవడో ఒకడు నా లాంటోడు ఏశే ఉంటర్రా బంగారాలు కూడా.. “
“వేస్తె వేసి ఉండొచ్చు కానీ ఇంక ఇప్పటిదాక ఉంటయారా అవన్నీ! ఏం ఉండయీ.. ఒకవేళ ఉన్నాగానీ అప్పుడెపుడో వేసినయి కాబట్టి ఈపాటికి ఎప్పుడో లోపటికి మట్టిలకు పొయ్యి ఉంటాయ్. భూమి మధ్యల దాంక కూడ పోవచ్చు” నేను చెప్పిన.
“ఏదన్నా ఒక్క బంగారు బిళ్ళ దొరకదంటావానే” సయ్యద్ అడిగిండు.
వాళ్ళ అబ్బా కుట్టు మిషన్ కుడతడు. పేద కుటుంబం. ఊళ్ళో ఎంత మంది రోజూ బట్టలు కుట్టిస్తరు. వాడి ఆశ వెనుక ఏముందో మాకు అర్తమైతుంది. కానీ వానితోని ఇంక ఆ టాపిక్ సగదీస్తే వాడేం చేస్తడో మాకు తెల్సు కాబట్టి ఇంక ఆ టాపిక్ అక్కడికి కట్ చేసి-
“ఇప్పటికే బాగా పొద్దు పోయింది కని ఇంటికి పోదాం పద..” అని తొందర పెట్టిన.
ముగ్గురం ఇంటికి నడుస్తున్నం కాని వాని మనసంతా బంగారు బిల్లల మీదనే ఉందని మా ఇద్దరికి తెలుస్తోంది.
***
కొన్ని రోజులకు అంతా మర్చిపోయినం. బడి, గుడి, ఆటలు, పాటలు. ఎన్నో డిస్ట్రాక్షన్స్ కదా పిల్లలకు..
ఒక రోజు తుఫాను లాంటి వాన. రెండు మూడు రోజులు ఆపకుండ కురుస్తనే ఉన్నది. ఊరు ఊరంతా చెరువయ్యి, బురదయ్యింది. మాకు బడి బందయ్యింది. వర్షం పడ్డపుడు చెరువు చేపలతోని, గట్టు కప్ప పిల్లలతోని నిండిపోతది. ఎక్కన్నించి వస్తయో ఏమో, ఆకాశం నుండి పడుతయనుకునేది మేమైతె!
“అక్కా అక్కా .. ” పొద్దున్నే సయ్యద్ తలుపు కొడుతున్నడు.
“చెరువు దగ్గరికి పోయి చేపలు పట్టుకుందాం పా” గాలం తో సహా ప్రత్యక్షమయిండు వాడు.
“బయట మొత్తం బురద బురద ఉన్నది రా, నేను రాను. కావాల్నంటె రేపు పోదాం..”
“సరే నువ్వుండు. నేను, శంకర్ పోయ్యోస్తం”. అని నేను వద్దని పిలుస్తున్నా వినిపించుకోకుండా వెల్లిపోయిండు శంకర్ దగ్గరికి.
మళ్ల సాయంత్రం ఆరింటికి ఇద్దరుకలిసి ఇంటికి వచ్చిన్లు. చేతుల్లో చాపలు లెవ్వు!
“గీతా, తొందరగా రావే, బయటకు పోదాం” సయ్యద్ అన్నడు. వాని మొకం వెలిగిపోతున్నది.
“ఎక్కడికి రా?”
“చెప్తగని ముందు చెప్పులేస్కోని రా..”
“అమ్మా ఇప్పుడే సయ్యద్ వాళ్ళింటికి పోయ్యస్తనే”, అమ్మకు చెప్పి బయటికి పోయిన వాల్లతోని.
“నాకు అర్ధమయింది వాళ్ళు చెరువు దగ్గరికే తీస్కపోతున్నరని.
“నీకోటి చూపిస్త అక్క, ఎవ్వరికి చెప్పద్దు. సరేనా?”.. సయ్యద్ కి ఆత్రుత ఎక్కువ.
“సరే రా ఎవ్వరికి చెప్ప, చూపెట్టు..”
“ఒట్టు?”
“ఒట్టు!”
“సరే చేట్టేక్కుదాం పద.. చెట్టు మీదనే ఉన్నది.”
“ముగ్గురం చెట్టెక్కి ఎప్పుడు కూచునే కొమ్మ మీద కూచున్నం..”
“అరేయ్ నువ్వు తీస్కరార.”. శంకర్ సయ్యద్ ని ఎదో తీస్కోని రమ్మన్నడు.
వాడు చెట్టు మీదికి ఎక్కిండు. అక్కడొక చిన్న తొర్ర చెట్టుకి. అందుల నుండి ఎదో వస్తువు తీస్కున్నడు. నాకు కనపడకుండా వెనకకు పెట్టుకొని తీస్క వచ్చిండు వాడు.
“అక్కా నువ్ కండ్లు మూస్కోవే”
“ఊ..” నేను కండ్లు మూసుకున్న..
“చెయ్ పట్టు..”
“ఊ..”
ఎదో బరువైన వస్తువు చేతుల పెట్టిండు వాడు.
కళ్ళు తెరిచి చూస్తె, అది ఒక కత్తి. చూస్తె చాన పాతదాని లాగ ఉన్నది.
“ఎక్కడిది రా ఇది?”
“పొద్దున చేపలు పట్టడానికి పోదామంటె శంకర్ కూడ రానన్నడు, అందుకే నేనొక్కన్నే వచ్చిన. ఒక్క చేప కూడా పల్లేదు. ఇంటికి పోదాం అనుకునే లోపల గాలానికి ఇది తలిగింది.” అన్నడు కత్తిని చూస్తూ. వాని మొకం ఇంకా వెలుగుతనే ఉన్నది.
“బంగారమే అంటావానే ఇది?” శంకర్ అడిగిండు.
“ఏమ్మో రా? ఇత్తడి కూడ ఇట్లనే ఉంటది కద?” అన్నా నేను. సయ్యద్ గాడి మొహం వాడి పోయింది.
“బంగారం కుడా కావచ్చు” చేసిన తప్పుని వెంటనే సరిదిద్దుకున్న. మళ్ళి వెలిగిపోయింది వాడి మొహం.
“ఇంకా అందులో ఏమేం ఉన్నాయో కదరా?” శంకర్ అడిగాడు.
“ఏముంటే ఎందుకు. అది చాలా లోతు. ఇది దొరికింది కదా చాలు.”. నేనన్నా.
“సరేరా మీ అబ్బాకు చూపించు. ఆయనకు ఎమన్నా తెల్సేమో..” శంకర్ అన్నడు.
“ఇప్పుడద్దుగని. రంజాన్ ఉంది కదా వచ్చే నెల అప్పుడు చూపిస్త.”
“ఇది బంగారం ఐతే ఎం చేస్తావ్ రా..” అడిగిన నేను.
“ఒక పేద్ద విమానం కొనుక్కుంట. ఇంకా మా అబ్బాకు మంచి కుట్టు మిషన్ కొనిస్త. ఒక పెద్ద బంగాళా కట్టిస్త. అప్పుడు మీరే మా ఇంటికి వస్తరు. మా అమ్మికి.. ” వాడు చెపుతూనే ఉన్నడు చీకటి పడే దాకా.
రాత్రైంది అంతలోనే. కొంచెం చీకటి పడ్డప్పుడు గుడి మీద నుండి చూస్తె చెరువులో చుక్కలు తేలేవి. చెరువు చుక్కలని ఒదిమి పట్టుకునేది. చందమామని, కలువల్ని ఒక్క దగ్గర చేర్చి వెన్నెల రాత్రులని పిల్లలకు కానుకలిచ్చేది. ఒక పువ్వు రాలినపుడు నీల్లలో చిన్న రిపుల్. పూల రంగులన్నీ రాత్రికి మాయమై హై కాంట్రాస్ట్ బ్లాక్ అండ్ వైట్ సీనరీ ఒకటి ప్రత్యక్షమయ్యేది. ఆ వెలుగు జిలుగుల దృశ్యం ఇప్పటికీ కళ్ళు మూసుకుంటే కళ్ళల్లో కనిపిస్తది. సయ్యద్ ని చూస్తుంటే నాకూ ఆనందంగా ఉండే. ఎదో మాట్లాడుతూ చాలా సేపు అక్కన్నే ఉన్నం. కాలం కాసేపు అక్కన్నే ఆగినట్టు ఉండే. శంకర్ మాత్రం ఎందుకో మౌనం గా ఉండే చాల సేపు.
బడి అయిపొంగనే రోజూ గుడికి వెళ్ళేవాళ్ళం. వాడు రోజుకొక్క సారైనా ఆ కత్తిని చూస్కోకపోతే వానికి మనసున పట్టేది కాదు.
కొన్ని రోజుల తరవాత, అలవాటు ప్రకారం సయ్యద్ కత్తికోసం మీదికెక్కిండు, నేనూ శంకర్ కొమ్మ మీద కూర్చున్నాం. చెరువు ప్రశాంతంగ కనిపిస్తుంది. నాకు చెరువులో ఎదో మెరిసినట్టు అనిపించింది. అంతలోనే మాయమైంది. ఇంతలో,
“అక్కా..” గట్టిగా అరిచిండు వాడు.
“ఏమైందిరా?” ఇద్దరం కంగారు పడ్డాం.
“కత్తి లేదు.”
“చూడురా అక్కడే ఏడనో ఉంటది.”
“మొత్తం చూసిన అక్కా ఏడ లేదు..!” వాని గొంతులో సన్నటి ఏడుపు.
“ఏదైనా కోతో, ఉడతో ఎత్తుక పోయి ఉంటుందేమో.. ఈన్నే ఏన్నో పారేసి ఉంటది. చెట్టు చుట్టూ పక్కల వెతుకుదాం పా” శంకర్ అన్నడు.
రాత్రయే వరకూ వెతుకుతనే ఉన్నాం. కని అది దొరకలేదు.
సయ్యద్ మొహం వాడి పోయింది. కదిలిస్తే ఏడిచేటట్టు ఉన్నాడు వాడు.
“అక్కా, అది జారి మళ్ల చెరువుల పడ్దదేమోనే, నేను చెరువుల దూకి వెతుకుత. ” ఉన్నట్టుండి డిసైడ్ అయిపొయిండు సయ్యద్.
” వద్దు రా .. డేంజర్ అది ..చానా లోతుంటది.”
“దొరుకుతది గావచ్చు అక్కా”
“నా మాట విను, అంత పెద్ద చెరువులో ఎక్కడని వెతుకుతావ్”
“లేదక్కా, ఆ కత్తి కాకుంటే ఇంకో కత్తి .. లేదంటే ఇంకో వస్తువు ఏదైనా దొరకవచ్చు. బంగారు బిల్లలేమన్న దొరకవచ్చు.” వాడు వినిపించుకునే పరిస్తితిలో లేడు.
నేనేదో చెప్పే లోపే “పోనియ్యవే వాణ్ని, వాడు వినడు. అయినా వాడు ఈత బాగానే కొడతాడు కదా. ఇంక దేనికి భయం..” శంకర్ వానికి వంత పాడిండు.
మొత్తానికి సయ్యద్ చెరువుల దూకిండు. మేం అరవై లెక్కపెట్టేలోపు వాడు ఇంకా లోపలనే ఉంటె శంకర్ లోపలకు దూకి సయ్యద్ ని తీసుకు రావాలని ఒప్పందం.
వాడు పైకి తేలలేదు. 45, 46, 47.. నా గుండె వేయి ముక్కలయ్యేలా కొట్టుకుంటుంది.
53, 54, 55 అరికాళ్ళు, అర చేతులు చెమటలు పట్టినయ్.
58, వాడు రాలేదు..
- శంకర్ దబెల్లుమని రాగేర్లో దూకిండు.
***
కెన్ని తో ఆడుకోవడం అయిపొయింది సోనికి. చాల సేపట్నుండి అడుగుతుంది ఇంటికి పోదామని.
“మామీ ఐ గాట యూస్ రెస్ట్ రూమ్.”
“ఓకే సోనీ”
“ఇప్పటికే బాగా లేట్ అయింది అంకుల్. సోనీ మళ్ళి అల్లరి చేస్తుంది. దానికి ఇంత తినిపించి పడుకోకబెట్టకపోతే నాకు రాత్రి నిద్ర లేకుండా చేస్తుంది. మళ్లీ కలిసినపుడు మిగిలింది చెప్తాను. సగమే చెప్పినందుకు ఎం అనుకోకండి.” సోనీ ని తీసుకొని వెళ్ళిపోయింది గీత.
“సరే గీతా.” అన్నడు తప్ప ఇంకేం చేయలేకపోయిండు.
“ఆంటి కోసం ఏదన్న తీస్కపోవడం మర్చి పోకండి.” ఎదో గుర్తొచ్చినట్టు వెనకకు తిరిగి చెప్పింది. చీకట్లో మాయమయ్యారిద్దరూ.
అప్పటి దాక తనతో ఉన్ననిర్వేదం, అసహనం ఎక్కడో మాయమయినయ్. అతని మనసులో నిశ్శబ్దం బద్దలయ్యి సయ్యద్ కి ఏమైంది? శంకర్ కి ఏమైంది? కత్తి ఎవరు తీస్కున్నరు? ఇంతకు అది బంగారమేనా? తరవాత ఏమైంది? ఒకదాని తరవాత ఒకటి ఎన్నో ప్రశ్నలు. కమల మీద చిరాకు, కోపం పోయింది. ఇప్పుడు గీత మీద కోపం కలుగుతుంది. ఎవరూ చేరలేని తన గుండె గోడలను పగల గొట్టి తన మనశ్శాంతి మీద ఎవరో బురద కాళ్ళతో నడుస్తున్నట్టు ఉంది. రేపు ఉంది కదా అని ధైర్యం చెప్పుకొని కార్ దిక్కు నడిసిండు యాదగిరి. కమల కోసం ఏదైనా తీస్కపోదాం. షి డిసర్వ్స్ సంథింగ్ అనుకున్నడు.
***
“హాప్పీ ఆనివర్సరీ కమలా.” చిన్న గిఫ్ట్ బాక్స్ కమల చేతిల పెట్టిండు యాదగిరి.
“ఏంటిది ఇది గిరి?” యాదగిరి మీద కోపం ఉన్న విషయం కూడా మర్చిపోయింది కమల.
బాక్స్ ఓపెన్ చేసింది కమల. చిన్న నక్షత్రం ఆకారంలో పెండెంట్, కమల కళ్ళూ ఒకే సారి మెరిసినై.
“ఐ షుడ్ నాట్ హావ్ యెల్డ్ ఎట్ యు, ఐ యాం సారీ” యాదగిరి కమల కళ్ళలోకి చూస్తూ .. తడుముకోకుండా చెప్పిండు.
“దట్స్ ఒకే, ఐయాం సారీ టూ గిరి.”
కమల కోపంలో కూడా తనకిష్టమైన వంటలు అన్ని చేసి తన కోసం చూస్తూ కూచున్నది. ఇద్దరు కలిసి డిన్నర్ చేసిన్లు. పిల్లల గురించి మాట్లాడుకున్నరు. తమ పెళ్లైన మొదటి రోజులగురించీ. అమెరికాకు రావడం గురించీ. ఎప్పటివో జ్ఞాపకాలన్నీ గుర్తు చేసుకున్నరు.
కమల మీద అప్పట్లో ఎంత ప్రేమ ఉండేది. ఇల్లు, పిల్లలు, ఉద్యోగం ఎన్ని చూస్కుంది తను. పిల్లల చదువులు, ఇల్లు కొనడం తన ఒక్కని సంపాదనతో అయ్యేదా? ఎంత గ్రాంటెడ్ గా తీస్కుని ఉంటా తన్ని, అనుకున్నాడు. కమల మీద గౌరవం, అభిమానం కలిగినయ్ యాదగిరికి చాలా రోజుల తరవాత.
తృప్తిగా తిన్నర్రిద్దరూ. వాకింగ్ చేద్దాం అని బయటకు వచ్చారు. ఇంటి ముందర పెద్ద చెట్టు. అప్పటిదాకా మరిచిపోయిన సగం కథ మళ్ళీ గుర్తుకు వచ్చింది. అప్రమేయంగ ఆకాశం దిక్కు చూసిండు. ఒక్కటంటే ఒక్క చుక్క కూడా కనపళ్ళేదు. లైట్ పొల్యూషన్ అనుకున్నడు మనసులో. నడుస్తూ నడుస్తూ గీత ఇంటి దాకా పోయారు. ఇంట్లో లైట్లు కూడా వెలగడం లేదు. ఎక్కడికి పోయిందో పిల్ల అనుకున్నడు.
ఇంటికి వచ్చినంక యాదగిరి మెల్లగా బెడ్ మీద ఒరిగిండు. ఆ సగం కథ కలవర పెడుతనే ఉన్నది.
కళ్లుమూసుకుంటే అదే నక్షత్రాల చెరువు….. ఊరవతల ఒంటరి చెరువు, చెరువు మీద పరిచిన చుక్కల తివాచి, వెన్నెల పోత పోసుకున్న రాత్రి ని చూస్తున్న దృష్యమొకటి మనసుల మెదులుతుంది.
ఆ ఆలోచనలతోనే మెల్లగా నిద్రలోకి జారుకున్నడు యాదగిరి.
తెల్లారింది..
నిద్ర అయితే పోయిండు కానీ, రాత్రంతా ఏవేవో కలలు. బంగారం దొరికినట్టు, చెరువుల దునికినట్టు, మళ్ళీ బడికి పోయినట్ట్టు.. ఆ కథలో తనను తాను ఊహించుకుంటూ..
ఆఫీస్ పని పూర్తి చేస్కొని సాయంత్రం ఫ్రెష్ అయి మళ్లా లేక్ దగ్గరికి పోయిండు. గీత ఇంకా రాలేదు. వేరే పిల్లలెవరో ఆడుకుంటున్నరు. అదే సూర్యుడు, అదే పార్క్, అదే లేక్. ఒక్కో క్షణం భారంగా ముందుకు కదులుతున్నది. నాలుగు సార్లు టైం చూస్కున్నాకాలం ముందుకు కదులుతలేదు. గీత మీద, కాలమ్మీద అసహనం పెరుగుతున్నది.
ఒక చిన్న రాయి తీస్కోని లేక్ ల విసిరిండు. బుడుంగ్ అని మునిగి పోయింది. రెండు జేబుల్లో చేతులు పెట్టుకుని లేక్ దిక్కే బీరిపోయి చూస్తున్నడు. కాసేపటికి ఎదో వెలుగుతుంది లేక్ ల అనిపించింది. అంతలోనే మాయమైంది. కరెంటు చేపలు ఉండవచ్చు ఇందుల అనుకున్నడు. సిక్స్ తర్టీ. గీత రాలేదు. వాళ్లింటికే పోయి మిగిలిన కథ చెప్పమంటే పద్దతిగ ఉండదని తమాయించుకున్నడు. చేసేది లేక రేపు చూద్దాంలెమ్మని నిరాశతో ఇంటికి పోయిండు.
మూడో రోజు.. ఆరాటం ఉంది కానీ మరీ మొన్నటంత కాదు.. ఆఫీస్ కు పొయ్యి తన పని తను చూస్కున్నడు. సాయంత్రం మళ్ళీ గుర్తుపెట్టుకోని లేక్ దగ్గరికి పోయిండు. అదే సూర్యుడు, అదే లేక్, అదే పార్క్. నాలుగు సార్లు పార్క్ మొత్తం నడిచిండు. మళ్ళీ అదే పిల్లల ఏరియా దగ్గర ఆగి ఓ రాయి తీస్కోని లేక్ ల విసిరిండు. బుడుంగ్ అన్నది. ఏడున్నర అయింది. గీత రాలేదు. మళ్ళీ నీటిలో ఎదో చిన్నగా మెరిసి మాయమైంది.
నాలుగోరోజు.. ఆరాటం చాలా వరకు లేదు.. వాక్.. బుడుంగ్.. ఏడున్నర.. ఎదో మెరుస్తూ.. గీత రాలేదు.
ఐదో రోజూ.. గీత రాలేదు.
కొన్ని నెలలు గడిచినై. కథ గురించి మర్చిపోయిండు. మళ్లీ ఎప్పుడూ గీత కనిపించలేదు తనకు. ఏమైందీ, ఎటువెళ్లిందీ తెలుసుకోవాలన్న ఆరాటం పోయింది. ఎపుడైనా లేక్ దగ్గరికి పోతాడు. అప్పుడప్పుడు నీటిలో ఎదో చిన్నగా మెరుస్తూ కనిపిస్తది. సాయంత్రంతో తనకు ఒక చిన్న అనుబంధం. అంతే.
***
కొన్నేళ్ళు గడిచిపోయినై. లేక్ దగ్గరికి పోయే అలవాటు పోయింది. యాదగిరి రిటైర్మెంట్ తీస్కున్నాడు. రాముడు ప్రాక్టీసు మొదలు పెట్టిండు. నచ్చిన పిల్లను వాడే చూస్కోని పెళ్లి కూడ చేస్కున్నడు మొన్నీమధ్యనే. లక్ష్మణుడు ఇంకా గిటారు గోకుతున్నడు. నచ్చింది నమ్మి చేస్తున్నడు కాబట్టీ ఎప్పటికైనా స్థిరపడతడు అనే నమ్మకం ఉన్నది.
కమల మామూలే. వయసు మీద పడ్డంక ఇద్దరి మధ్యన ఎదో తెల్వని ఒప్పందం దానంతట అదే ఏర్పడ్డది. ఇద్దరి మధ్య చిన్న చిన్న గొడవలు లేవు. ఒక రకమైన స్థిమితం ఏర్పడ్డది. వంట అయినంక పిలుస్తుంది. తన బంధువుల గురించి ఎప్పుడైనా ఏదైనా ముచ్చట చెప్తుంది. విని ఊరుకుంటడు. ఎక్కువ మాట్లాడడు. ఎందుకని ఆమె కూడా అడగదు. ఒక్కళ్ళ మీద ఒకల్లకు పెద్దగ ఎక్స్పెక్టేషన్స్ లేవు. ఒక్కో సారి యాదగిరి ప్రవర్తన ఆమెకి అర్ధం అయ్యేది కాదు. ఆమె ఎదో చెప్పాలని అనుకుని కూడా ఎమీ చెప్పకుండా ఉండిపోతది. ఏమైంది ఎందుకట్ల చూస్తున్నవ్ అని కూడా అడగడు యాదగిరి. తనలో తానె ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుతది కమల. ఏమైందే అంటే చెప్పదు. పిచ్చి మాలోకం అనుకుంటాడు. ప్రశాంతత లాంటి స్తబ్దత ఒకటి ఏర్పడ్డది. అప్పట్లో చిరాకు జీవితం చిరాగ్గా ఉన్నా నిరంతర చలన శీలమై ఉండేది జీవితం. ఒపికుంది. తీరికుంది. వ్యాపకాల్లేవు. వార్తలు చదివే అలవాటు లేదు. ఎవరినైనా కలవాలన్న ఉత్సాహం గానీ, ఎందులోనో ఎంగేజ్ అవాలన్న ఆసక్తి గానీ లేవు. ఎదో అసంతృప్తి మాత్రం పట్టి పీడించేది.
ఒకప్పుడు రోజూ లేక్ దగ్గరికి పోయే వ్యాపకం ఉన్నట్టు గుర్తుకు వచ్చింది. తీరిక లేకున్నా తీరిక చేస్కొని లేక్ దగ్గర గడిపే గంటన్నర జీవితంలో గుర్తించలేని తృప్తి ఎదో ఉండేది. అనుకున్నదే మొదలు కార్ తీస్కోని లేక్ దగ్గరికి పోయిండు..
లేక్ కొంత మెరుగు స్థితి లో కనిపిస్తుంది ఇపుడు. పిచ్చి మొక్కల్ని పీకి అందంగా చేసిన్లు. ఫెన్సింగ్ కి కొత్త రంగులు కనపడుతున్నయ్. పిల్లలాడుకునే ఏరియాలో కొన్ని కొత్త ఆట వస్తువులు వచ్చి పడ్డయ్. దూరంగా ఎవరో బార్బెక్యూ చేస్తున్నరు. చికెన్ వాసన వస్తున్నది. చాలా రోజులయింది వచ్చి కొంత జీవం కనిపిస్తున్నది ఇప్పుడు అనుకున్నడు. తన రెగ్యులర్ ప్లేస్ కి పోయిండు. ఆ బెంచ్ మీద కూచున్నడు. ఒక రాయి తీస్కోని.. బుడుంగ్..
ఇంతలో దూరంగా ఒక పాప. ఓ పదేల్లుంటాయేమో, తన దిక్కే నడుచుకుంటూ వస్తుంది. ఎక్కడో చూసినట్టుంది. ఎవరిదో చేయి పట్టుకుని నడుస్తుంది.. వాళ్ళ నాన కావచ్చు. పాప దగ్గరికి వచ్చింది..
“అంకుల్ డిడ్ యు రికగ్నైస్ మీ? ఇట్స్ మీ సోనీ.”
“ఓహ్ సోనీ.. ఇట్స్ యు.. వావ్.. యు ఆర్ సో బిగ్ నౌ.. ఐ కెన్ బేర్లీ రికగ్నైజ్ యూ.”
“డాడ్, దిస్ ఈస్ గిరి అంకుల్.. మామిస్ ఫ్రెండ్..”
“హాయ్.. శంకర్.. నైస్ టు మీట్ యు..” సోనీ తో ఉన్నతను శంకర్ గా పరిచయం చేస్కున్నడు.
శంకర్ పేరు చెప్పంగనే ఒక్కసారి ఉలిక్కిపడ్డడు యాదగిరి.
“శంకర్ అంటే.. గీత చిన్నప్పటి ఫ్రెండు శంకరేనా?”
“యస్ యస్.. నేనే ఆ శంకర్ ని. ఫ్రెండ్ కం ఎక్స్ హస్బండ్. గీత నా పరిచయం చేసిందా ఆల్రెడీ..”
శంకర్ ని మిగిలిన కథ అడగాల్నా వద్దా అని ఆలోచించే టైం లేదు. డైరెక్టుగా “ఆ రోజు” గురించే మాటలు మొదలుపెట్టిండు యాదగిరి-
“మీరేం అనుకోకపోతే ఐ వాంట్ టు నో వాట్ హాప్పెండ్ దట్ డే”
“ విచ్ డే?”
“అదే మీరు చెరువులో దునికినపుడు.”
శంకర్ కొద్దిగా కంగారు పడ్డడు.
“గీత ఆ విషయం ఎవరికీ చెప్పదనుకున్న. ఎనీ వేస్ అదెప్పుడో జరిగింది. తెల్సుకుని ఎం చేస్తరు.”
“ప్లీస్ చెప్పండి, నాకు తెలుస్కోవాల్నని ఉంది.”
“ఆ విషయాలు మీ దగ్గర చెప్పిందంటే యు మస్ట్ బి ఎ క్లోజ్ ఫ్రెండ్. వి విల్ మీట్ ఓవర్ అ డ్రింక్. లెట్స్ మీట్ఎట్ లక్కి స్టార్ టునైట్ ఎరౌండ్ ఎయిట్.”
“స్యూర్”
***
ఎనిమిదిన్నర అవుతుంది. శంకర్ రెండు డ్రింక్స్ తరవాత,
“నాకు ఎక్కడ మొదలు పెట్టాలో కుడ అర్ధం అయితలేదు. నేనేం చెప్పినా మీరు నమ్ముతరనే నమ్మకం లేదు.
“అదేంలేదు శంకర్, యూ ప్లీస్ క్యారీ ఆన్ 60 లెక్కపెట్టేలోపు సయ్యద్ పైకి రావాలె. రాలేదు. ఆ తరవాత మీరు చెరువుల దూకిన్లు. ఆ తరవాత ఏమైంది?” డైరెక్టు గా కథలోకి తీస్కపోతే చెప్పడం మొదలు పెడతడని యాదగిరి కథలోకి తీస్కపోయిండు శంకర్ని.
శంకర్ చెప్పుడు మొదలు పెట్టిండు.
“మేము ముగ్గురం ఒక టీం. ఎక్కడికి పోయినా కలిసే పోతుండే.. ఏ ఆటాడినా కలిసే ఆడుతుండే..
నాకు సయ్యద్ అంటే బాగ ఇష్టం, వాడెప్పుడు అన్నా అన్నా అంటూ నా తోటే తిరిగే వాడు. సయ్యద్ కి ఆ కత్తి దొరికినపుడు నేను హాప్పీగ ఫీల్ అయిన. ఆ రోజు చాలా సేపు మాట్లాడుకున్నాం చెట్టు మీద కూచొని. ఎందుకో గీత ఎక్కువగా మాట్లాడలేదు.”
“కత్తి పోయినపుడు సయ్యద్ చెరువులో దూకుదామని అని మొండిగా సిద్ధం అయిండు. నేను వద్దు అన్నా గానీ “ఏం కాదు, వాడికి ఈత బాగనే వచ్చు కదా” అని గీతే ఒప్పించింది. నాక్కూడ ఈత వచ్చు కాబట్టి అరవై లెక్క పెట్టె లోపు వాడు పైకి రాకపోతే లోపలకు దూకి వాణ్ని తీసుకు రావాలని అని అనుకున్నం..”
గీత వర్షన్, శంకర్ వర్షన్ కొంత వేరేగా ఉంది. ఒకటే సంఘటన ఇద్దరి నోళ్ళలో మరోకల్లని వేరేగా చిత్రీకరిస్తుంది. శంకర్ ఇంకా చెప్తున్నాడు.
“అరవై అయిపోయినై. నేను క్షణం లేట్ చేయకుండా చెరువులో దునికిన. చెత్త మొక్కలు, పేరుకు పోయిన చెత్తా లోపల చాలా ఉంది. చిమ్మని చీకటి. కొద్దిగా గట్టిగా చేతికి ఏది తగిలినా అది సయ్యద్ ఏమో అని తడిమి చూస్కుంటున్న. ఊపిరి ఆడని దాకా వెతికిన. గాలి పీల్చుకుందామని ఒక్క సెకన్ పైకి వచ్చి మళ్ళీ లోపలికి పోయిన. పైన గీత కనిపించలేదు. అవన్నీ పట్టించుకునేంత టైం లేదు. మళ్ళీ లోపలికి పోయిన. ఇంతలో లోపల చిన్నగా ఎదో వెలుగుతూ కనిపించింది.”
చెవులు పెద్దవి చేస్కొని వింటున్నడు యాదగిరి. శంకర్ చెప్తున్నాడు..
“ప్రకాశవంతమైన వెలుగు. స్పష్టమైన ఆకారం లేదు. కేవలం వెలుగు. అది ఎంత ప్రకాశవంతమంటే చుక్కేదో తెగిపడి ఆ నీళ్ళలో రాలినట్టు ఉంది. ఖచ్చితంగా సయ్యద్ దాని వెంట పోయి ఉంటాడని అనిపించింది. చెయ్ ముందుకు చాచి వెలుగుని వెతుక్కుంటూ లోపలికి పోతూ ఉన్న. ఎంత దూరం పోయిన్నో తెలవదు. ఎంత లోపల ఉన్నానో, మళ్ళీ పైకి ఎట్లా రావాలనో తెలవదు. ఆ వెలుగు రవ్వని అందుకునే దూరం దాకా వచ్చినట్టనిపించింది. నా చుట్టూ వెలుగు. వెలుగులో నేను. గాల్లో ఎగిరిపోతున్నట్టుగా..మబ్బుల్లో తేలిపోతున్నట్టుగ.. ఏమైందో తెలవదు. స్పృహ కోల్పోయిన్నో లేదో తెలవదు. కళ్ళు తెరిచి చూసే సరికి చెరువు ఒడ్డుకు ఉన్నా.
గీత నేను కళ్ళు తెరిచేసరికి ఊపిరి పీల్చుకుంది. మా ఇద్దరి పరిస్థితి అయోమయం.
“సయ్యద్ ఎడిరా?” గీత కంగారుగా అడిగింది.
“ఏమో నాకు కనిపించలేదు.. వెలుగు.. సయ్యద్… “ ఎం చెప్పిన్నో గుర్తు లేదు.
గీత నిర్ఘాంతపోయి ఎమీ అర్ధం కానట్టు నా దిక్కే చూస్తుంది.
నాకు అక్కడ ఎం జరుగుతుందో అర్ధం కాలేదు. గీత రియాక్షన్స్ అంతకన్నా అర్ధం కాలేదు. నన్నే ఎందుకట్ల కన్నార్పకుండ చూస్తుందో అర్ధం కాలేదు.”
“ఎందుకు.. ఏమైంది.. సయ్యద్ ఏమయ్యాడు?” యాదగిరికి ఆత్రుత ఎక్కువయింది
శంకర్ చెప్తున్నాడు..
“అప్పటికి నీళ్లలో దూకి అరగంట దాటిందట, మాకు చేతనయింది ఏమీ లేదు. అప్పటిదప్పుడు ఊళ్లోకి పొయ్యి చెప్పినం ఈ విషయాన్ని.
కాసేపట్లో ఊరు ఊరంతా చెరువు దగ్గర. వారం రోజులు ఫ్లడ్ లైట్స్ పెట్టుకొని మరీ వెతికారు. సయ్యద్ గానీ, బాడీ కాని దొరకలేదు. మధ్యలో వెలుగు కనిపించిందా అని నేను అడిగినా, ఎవరూ పట్టించుకోలేదు.
ఏడుపులు కన్నీళ్ళ మధ్య ఆ ఘట్టం ముగిసేవరకు చాలా నెలలు గడిచినై. వాడు గుర్తుకు రాని రోజు ఉండేది కాదు.
నేనూ గీతా చెరువు దగ్గరకు పోవడం మానేసినం.”
“ఇక అప్పటినుంచి గీత ప్రవర్తన మాత్రం మారిపోయింది. సయ్యద్ పోయాడని తను ఒక్క సారి కూడా బాధపల్లేదు. అప్పుడప్పుడు వింతగా నా దిక్కే కన్నార్పకుండా చూసేది. ఎందుకలా చూస్తున్నవ్ అని అడిగితె సమాధానం ఉండక పోయేది. ఆ తరవాత ఎందుకో గానీ గీత నాకు బాగా దగ్గరయింది. నేనే తన లోకం అన్నంత దగ్గరయ్యింది. మెల్ల మెల్లగా నేను కూడా గీతకు బాగా దగ్గరయిన. కలిసే పై చదువులు చదువుకున్నాం. ఎప్పుడూ కలిసే ఉండేవాళ్ళం. ఉద్యోగంలో స్థిరపడ్డాక పెళ్లి చేస్కున్నం. గీతంటే ఇష్టమే, ప్రేమే కాని గీతకు నేనే లోకం. మాటల్లో చెప్పలేని ఎదో బంధం ఉండేది ఇద్దర్లో. అదేంటో గీతకు తెలుసనే నమ్మకం ఉండేది నాకు. ఆ బంధానికి అర్ధం నాకెప్పుడూ అర్ధం కాలేదు.”
“పెళ్లి చేస్కున్న కొన్ని రోజులకి ఉద్యోగ రిత్యా ఇండియా వదిలి రావాల్సి వచ్చింది. సోనీ పుట్టింది. గీత ఉద్యోగం మానేసింది. సోనీ ని చూస్కోవడం, రోజూ ఈ లేక్ కి రావడం, ఇవే గీత వ్యాపకాలుగా మారిపోయినయి. కొన్ని ఇయర్స్ బాగానే ఉంది. ఉన్నట్టుండి ఏమైందో కానీ గీతలో ఎదో మార్పు. కన్నార్పకుండా నన్నే చూసే అవే చూపులు తిరిగి గీతలో కనిపిస్తున్నయ్. ఏమైందంటే చెప్పదు. ఒక రోజు సడ్డెన్ గా విడాకులు కావాలన్నది. నాకు నోట మాట రాలేదు. పెద్ద గొడవ చేసింది. కారణం చెప్పలేదు. చెప్పి చెప్పి విసిగిపోయి చివరికి డైవోర్స్ పేపర్స్ సైన్ చేసిన.”
“ఐ యాం సారీ. గీత ఎక్కడుంది ఇపుడు. ఎందుకు డైవోర్స్ అడిగింది.” యాదగిరికి అంతా అయోమయంగా ఉంది.
శంకర్ మళ్ళీ చెప్పుడు మొదలు పెట్టిండు..
“ఒక రోజు రాత్రి ఇంటికి వచ్చింది సోనీ ని తీస్కోని…
“ఇది నా టర్న్ అయినా సోనీ ని కొన్ని రోజులు నీ దగ్గరే ఉంచుతావా శంకర్?” గీత అడిగింది.
“ఎందుకు ఏమైంది..” అడిగిన నేను..
“చెప్తాను. కానీ నువ్వు నమ్మవు.” గీత సమాధానం.
“నిన్ను కాకపోతే ఎవర్ని నమ్ముతా నేను?.” నేను అన్న.
“ఆ రోజు నువ్వు చెరువులో దునికినప్పుడు చాలాసేపటిదాకా బయటకు రాలేదు. నాకు బాగా భయమైంది. నడుము లోతు నీళ్ళ దాకా వచ్చి చూసిన. నీళ్ళలో ఎదో మెరుస్తుంది. ఎదో జరిగింది. సడ్డెన్ గా ఎక్కన్నుంచో వచ్చి నువ్వు నా చెయ్యి పట్టుకున్నవ్. తొందర తొందరగా నిన్ను పైకి తీస్కొచ్చిన. ఊపిరి ఆడుతుంది. సయ్యద్ ఏమయ్యాడో తెలవదు. నీ పరిస్తితి అర్ధం కాలేదు. నాకు గాబరాగ ఉండే. కాసేపటికి నువ్వు కళ్ళు తెరిచినవ్.
“శంకర్, ఏమైందిరా..”
“అక్కా”
“శంకర్ ఏమైందిరా నీకు.. నన్ను అక్కా అంటవెందుకు..”
“నేను సయ్యద్ ని అక్కా, శంకర్ అంటవేంది” అన్నవ్ నువ్వు.
నాకేం అర్ధం కాలేదు. కాసేపట్లోనే “గీతా సయ్యద్ ఏడి” అని అడిగావ్. నాకేం జరుగుతోందో అర్థంకాలేదు. నీ దిక్కే చూస్తూ ఉండిపోయిన.
ఆ తరవాత చాలా రోజులు నా దగ్గర ఒక సారి సయ్యద్ గా ఒక సారి శంకర్ గా మాట్లాడేవాడివి. నాకేం అర్ధం కాలేదు. నేను ఎప్పుడు సయ్యద్ గా మాట్లాడుతనో, ఎప్పుడు శంకర్ గా మాట్లాడతనో నాకే తెలవదట. అట్లా చిన్నపుడు చాలా సంవత్సరాలు చేసిన అని చెప్పింది. పై చదువులకు ఊరొదిలి వచ్చినంక మెల్లగా సయ్యద్ లాగా మాట్లాడుడు తగ్గింది అని చెప్పింది. తన ఒక్క దానితోనే సయ్యద్ లాగా మాట్లాడతా అని చెప్పింది.
ఆ అలవాటు పోయింది. చదువు, ఉద్యోగం, పెళ్లి, అమెరికా అన్ని వరుసగా జరిగిపోయినయ్.
కొన్నేళ్ళకు సోనీ పుట్టింది. పిల్లల పార్కు ఉందని రోజూ సోనీని తీస్కుని ఇక్కడకు వచ్చేది. లేక్ కి రావడం మొదలు పెట్టిన తరవాత మళ్ళీ నాలో సయ్యద్ కనిపించిండని చెప్పింది. ఒక రోజు “అక్కా..” అని పిలిచిన అట. రోజు రోజుకూ శంకర్ కన్నా సయ్యద్ గానే పిలిచేవాడిని అన్నది. తన వల్లనే నేను ఇన్ సేన్ గా అవుతున్నా అని మొదటి నుండి తనకు గిల్టీ ఉండేది అన్నది. భర్తగా, తమ్ముడిగా. తను భరించలేని స్థితి కి చేరుకుందో ఏమో మేమిద్దరం దూరం ఉంటేనే ఇద్దరికీ మంచిదని అనుకుని డైవోర్స్ తప్పని సరి అయింది అన్నది. గీత చెప్పింది ఎంత వరకు నిజమో నాకు తెలవదు. అసలు నిజమో కాదో తెలవదు. కానీ ఆ రోజు సోనీ ని నా దగ్గర వదిలేసిన తరవాత మళ్ళీ గీత కనపడలేదు. “
“ఓహ్… గీత ఏమయింది. ఎక్కడికి పోయింది?”
“నో ఐడియా అంకుల్. పోలీస్ కంప్లైంట్ కూడా ఇచిన. లాభం లేదు. వాళ్ళు కూడా వెతికి వెతికి చేతులు ఎత్తేసిన్లు”
“ఓ మై గాడ్ . సారీ టు హియర్ దట్.. తను ఆ ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయిందనుకుంటున్నంకని ఇలా జరిగిందని మాకు తెలీదు.. అయాం రియలీ సారీ.”
“దట్స్ ఓకే. లోకంలో సమాధానాల్లేని ప్రశ్నలు ఎన్నో ఉంటయ్. మీరివన్ని ఆలోచించి మైండ్ పాడు చేస్కోకండి. కలుద్దాం మరి.”
ఇద్దరు బై చెప్పుకుని ఎవరిదారిన వాళ్లు..
ఇంటికి డ్రైవ్ చేస్తున్నడు యాదగిరి.. మనసులో ఎన్నో ప్రశ్నలు. “గీత అబద్దం చెప్పిందా? శంకర్ చెప్పింది అబద్దమా? ఇద్దరి కథల్లో ఎందుకింత తేడా? వీల్లిదర్లో ఎవరో ఒకరు కత్తిని దొబ్బేసి తరవాత జరిగిన సంఘటనల పర్యవసానం ఎదుర్కొనడానికి అబద్దాలు సృష్టించిన్లా? కొంపదీసి శంకర్ గీతని, సయ్యద్ ని చంపిండా? లేక గీత సయ్యద్ ని ఏమైనా చేసి, శంకర్ తో నాటకాలు ఆడిందా.”
అప్పటి దాకా విన్న కథలో నిజాన్వేషణలో ఉన్నాడు యాదగిరి.. కార్ లేక్ దగ్గరి దాకా వచ్చింది.. “లేకుంటే చెరువులో చుక్కలేంది. మనిషిలో మనుషులేంది.” అనుకుంటుండగానే, లేక్ లో ఎదో మెరుస్తూ కనిపించింది. ఎదో సందేహం. గుండె శరవేగంతో కొట్టుకుంటుంది. అరికాళ్ళు, అర చేతులు చెమటలు పడుతున్నయ్. కమలని కలవాలి. కమలని కలవాలి. “కమలని కలవాలి” లోపల అనుకునేది మంత్రంలాగా బయటికే జపిస్తున్నాడు గిరి అంకుల్. దారి పొడుగూతా అవే రెండు మాటలు.. “కమలని కలవాలి”
ఇంటి ముందరే కార్ ఆపి డోర్ కూడా వెయ్యకుండా ఇంటి లోపలకు పోయిండు.
“కమలా.. నేను ఎప్పుడన్నా నిన్ను ‘ఆంటీ’ అని పిలిచిన్నా”?
“ఎన్నో సార్లు.. ముద్దుగా పిలుస్తున్నారు అనుకున్న.. ఏమైంది గిరి?”
******
తాజా కామెంట్లు