• హెచ్చార్కె

దిగులు పడ్డానికి భయమేసి నవ్వుతుంటావు

మనుషుల కోసం వెదుకుతూ అడివంతా గాలిస్తావు

ఒక్కోసారొక తీగె తనతో పాటు నిన్నొక చెట్టు చుట్టూ తిప్పుతుంది

త్వర త్వరగా నడిచి ఎక్కడికీ వెళ్లేది లేదు లెమ్మని

నువ్వు అక్కడక్కడే తిరుగుతుంటావు, ఏవేవో డొంకలు కదిలిస్తూ

మనసులో కాడ తెగిన పువ్వు పరిమళిస్తుంది

రెప్పల చివర తడి నక్షత్రంగా మారక ముందే తుడుచుకుంటావు

నీ దిగులు నువ్వు పడడం అంటే భయం నీకు

బదులు మెచ్చుకుంటారని చిన్న చిన్న జోకులకూ నవ్వేస్తావు

ఎప్పుడూ ఏదో ఒక రూపాన్ని కోరుకుంటావు

కుదరకపోతే రూపాల్ని దొంగిలిస్తావు, ఇంకా నిన్ను పట్టుకోలేదు

గాని, నువ్వు శిక్షణ లేని సముద్ర చోరుడవు

లేదా ఒకరికి తెలీకుండా మరొకరు అందరూ దయ్యాలే అయిన

రెక్కలు లేని, రెక్కలక్కర్లేని లేని పక్షులలో

ఒక విపక్షానివి, నీ ఎదిరింపు ఓ నటన, ప్రత్యేకం నువ్వున్నట్టు

ఒప్పించడానికి నువ్వు కట్టిన విచిత్ర వేషం,

నీకు ఎప్పుడేనా అనిపించిందా నువ్వు కేవలం ఒక ఊహవని?

ఒక వూహ వూహించిన వూహ ఈ కవిత

క్షూ హాంఫట్, అబ్రకదబ్ర, సారీ విమర్శించాను యండమూరీ!

ఆ అమ్మాయి మాత్రమే కాదు ఆత్మహత్య

చేసుకున్నది, ఆత్మహత్యకు ఉరితాడేనా? చాల దార్లున్నయ్

*

  –మిత్రబిందు

~

నిన్ను కండ్లనిండా సూసుకోని

కడుపునిండ బువ్వవెట్టి

ఎన్ని నాల్లైందో

నువు కానొత్తవేమో అని

సంద్రాల అవుతలికంతా సూత్తన్నం

రేవుకొచ్చే అలలల్ల

దేవులాడ్తున్నం

“అవ్వా,

అడవిపూలు పిలుత్తన్నై ఆడికే వోతనే

ఆల్లకి ఆసరా ఐతనే

నా కలల సాకారానికి  వోతనే”   అన్నవు.

సరే బిడ్డా

నిన్నెట్ల ఆపుతం బిడ్డా అన్న

నువు వోయినవు,

నీ కలల తోవల నడిసీ నడిసీ

“మంచిగ జేర్కున్నవా బిడ్డా “

అని అడగలేనంత దూరం వోయినవు.

కానీ అయ్యా,

మా ముసలి కండ్లకు కలవే నువ్వు గదా

ఇప్పుడు మేమేడ  వోవాలి బిడ్డ?

మా కలను దేవులాడుకుంట

నీ ఎనుకనే ,

నువు  వోయిన దార్లనే రమ్మంటవ?

మొన్నటికి మొన్న

ఎప్పుడు సూసిన శిన్నబొయి కూకుంటాన్నవు

ఏమైందయ్యా అంటే.

“తెలంగాణ  పిలుత్తాంది,

బందికానాల ఉన్నా బయటకి తీయి అంటాంది ఎల్తనే” అన్నవు.

బుగులైంది కొడుకా, ఐనా పొమ్మన్న

“పొతా పొతా అవ్వా ఏడ్వకు,

మనందరికోసమే పొతాన్న” అన్నావు

పోరాటంల సచ్చివోతే

తెలంగాణా ఆకిట్ల పందిరి గుంజనైతనే అన్నవు

ఐనవు బిడ్డా, బతికుండంగనే పందిరిగుంజవైనవు

పోరాటంల గెల్సి తెలంగాణకి పచ్చని పందిరేసినవు

పందిరికున్న నాల్గు గుంజల్లో ఒక గుంజవై నిల్సినవు

“నాతల్లిని బందికాన నుంచి తప్పిచ్చిన “

అని దోస్తుల్తోని కల్సి యెగిరినవు

రతనాలు రాలినట్ల నవ్వినవు

ముత్యాలు మెర్సినట్ల ముర్సినవు

ఆయాల పెద్దయ్యలందరూ మెచ్చుకున్నరు గద బిడ్డా

ఇయ్యాలెందుకయ్యా

పందిరెండ్కవోయిందని  గుంజను వీకివడేసిన్రు?

పనైపోయింది పందిరెందుకు అనుకున్నరా

పందిరినే గుంజేసిన్రు?

మొలను మొగ్గానికేసి  కట్టి సంపిండ్రు

అడవిబిడ్డలు సల్లంగుండాలని

అన్యాలాన్ని ఆపాలని

అవినీతిని అరికట్టాలని

పల్లె పల్లె కదిలిరావాలని

నువు పాడిన పాట

దేశద్రోహం  అన్నరు

కట్టేసి కొట్టిండ్రు

నిజాలు మాట్లాడుతున్నవని

మర్మాన్ని కోసిండ్రు

నడిసే తోవ్వల పోటురాయి తగిల్తేనే

పానం గిలగిల కొట్కుంటుండె

అన్ని దెబ్బలు ఎట్ల ఆపుకున్నవు కొడుకా

నువు సచ్చిపోయినవన్నరు

మాంసం ముద్దను చేతికిచ్చిండ్రు

బిడ్డా అది సూడంగనే

పురిట్లబిడ్డోలె అనిపిచ్చినవు

చాతికి అదుముకున్న

నాకొడుకు నాకొచ్చిండు సాలనుకున్న

ఊరికివోయెదాంక ఒద్లలె నిన్ను

ఆడవోయినంక నిన్ను కాల్సిండ్రో పూడ్సిండ్రో?

ఇప్పటికీ నువ్వొస్తవనే నమ్మకం తోటి

పొక్కిలైన వాకిట్ల కూకొని

జొన్నన్నం ముద్ద చేతిల వట్టుకుని

సూపు సాగినంతమేరా సూత్తన్నా

మూసిన కండ్లెనక  కన్నీల్లను దాస్కుని

మీనాయన నీకోసం

మంచమొంచి, పరుపేసి

మెత్త సదిరి , చెద్దరి వెడ్తున్నడు

ఒక్కసారి రాయ్యా,

బుక్కెడంత తిని నిద్ర పోదువుగని.

*

• బండ్ల మాధవరావు

ఒక్కనొక ఉదయాన

నిద్రలేచి చూసుకొనేటప్పటికి

నా చేతులు అదృశ్యమైపోయాయి

పరమ సంభ్రమంగానూ ఆశ్చర్యంగానూ అనిపించింది

అప్పటివరకు అన్నం తినిపించిన చేతులు

నడిచే కాళ్లకు ఆసరా అయిన చేతులు

చేతులు లేకపోవడం మనిషి లేకపోవడంలాంటిదే కదా

చెయ్యడం అనే పదం చేతులనుండే కదా పుట్టింది

ఏ పనైనా చెయ్యడం చాతకాకపోతే

తలలేనోడా అని మానాన్న తిట్టినట్టుగా

ఇప్పుడు నేను

పని లేనోడినయ్యాను

పని – బతకడానికేనా

బతికించడానికి కూడా కదా

పనంటే మట్టి

మట్టినుంచు అన్నం

కాళ్ల కింద మట్టి పెళ్లగించబడ్డాక

అన్నం లేదు

అన్నం పెట్టే పనీ లేదు

నువ్వొక ఆకాశ హర్మ్యాన్ని

నా మట్టి తల పై నిలిపాక

నా చేతులు అదృశ్యమవ్వడం ప్రారంభించాయి

మట్టి పిసికిన చేతులు

దుక్కిదున్నిన చేతులు

వెదబెట్టిన చేతులు

కోతకోసిన చేతులు

సమస్తమైన పనిని

ఒడుపుగా చేసిన చేతులు

పని చేసి చేసి అలసిన చేతులు

మట్టినుండి దూరమై

క్రమంగా నాలోకి ముడుచుకుపోయాయి

నువ్వు భూతల స్వర్గపు మాయమాటల్ని

నా నేలతల్లి మీద వెదజల్లాక

మొలవాల్సిన అన్నం

తాలు గింజలై నిర్వీర్యమైపోయింది

మాటల మొక్కల కింద

పరుచుకొన్న పైపంచె మీద

కన్నీటి గింజలు రాలుతున్నాయి

మట్టిని వాడికి అప్పజెప్పాక

కనబడని చేతుల్ని

ముందుబెట్టుకు కూర్చున్నాను

పని లేకపోవడం లోని నరకం అనుభవంలోకి వచ్చింది.

*

painting: Mandira Bhaduri

– ఆక్రోశ్

~

అఖ్లాక్ నీ చేతిలో చావడమే మంచిదైంది

ఇప్పుడు స్వర్గంలో

కమ్మగా వండిన ఆవు మాంసాన్ని

లొట్టలేసుకుంటూ జంకూగొంకూ లేకుండా తింటున్నాడు..

బతికినప్పుడు నిండుగా తీర్చుకోలేని జిహ్వ రుచిని

చచ్చాకైనా నీ పుణ్యమాని

నీకు దక్కని స్వర్గంలోనే దర్జాగా ఆస్వాదిస్తున్నాడు..

ఇంద్రుడు, అగ్ని, మరుత్తులు ప్రేమతో కండలు వడ్డిస్తున్నారు

యాజ్ఞవల్క్యుడు భాండంలో ఏరిఏరి మరీ మెత్తని ముక్కలు అందిస్తున్నాడు..

అథో అన్నం వై గౌః

ఆవు నిశ్చయముగా ఆహారమే..

రుత్వికులు వేదాలు, ఉపనిషత్తులు వల్లిస్తున్నారు..

ఉత్తిపుణ్యానికి

అఖ్లాక్ ను గొడ్డళ్లతో, కొడవళ్లతో నరికి చంపిన నిన్ను

ఘోరాతిఘోరంగా శఠిస్తున్నారు..

అఖ్లాక్ హంతకః వినశ్యతు..

క్షయం ప్రాప్తిరస్తు

రోగం ప్రాప్తిరస్తు

నరకం ప్రాప్తిరస్తు..

అఖ్లాక్ ఇంట్లో దొరికిన మేకమాంసాన్నీ శఠిస్తున్నారు..

మేషః నశ్యతు, అజః నశ్యతు

గొర్రెలు చావాలి, మేకలు చావాలి

కుక్కుటః నశ్యతు, కుక్కుటా నశ్యతు

కోడిపుంజు చావాలి, కోడిపెట్ట చావాలి..

మత్స్యః నశ్యతు, కర్కటః నశ్యతు

చేపలు చావాలి, పీతలు చావాలి..

అథో అన్నం వై గౌః

ఆవే కమ్మని భోజనం..

అఖ్లాక్ దాన్ని ఇక్కడైనా కడుపారా భుజించనీ..

(ఉత్తరప్రదేశ్ లోని బిషాదా గ్రామంలో గోమాంసం తిన్నాడనే అనుమానంతో మతోన్మాదుల చేతుల్లో హత్యకు గురైన అఖ్లాక్ వంటి మరెందరికో నివాళిగా..)

*

–      ముకుంద రామారావు

~

నా భుజాలమీద

సూర్యుడి చేతులు

పగలంతా

నన్ను ముందుకు తోస్తూనే ఉన్నాయి

***

నా లోలోతుల్లోకి పోయే ప్రయత్నంలో

నాకు తెలియకుండా

నాలోకి ఎందరిని తీసుకుపోతుంటానో

నా సాయం లేకుండా వాళ్లకు వాళ్లే

బయటకు రాగలరో లేదో

ముణిగిపోతున్న నావలోలా వాళ్లుంటారు

బయటకు లాగే ప్రయాసలో నేనుంటాను

****

నీ దుఃఖం లానే బహుశా

అక్కడ కుండపోతగా వర్షం

ఇక్కడ దానికి నేను తడిసి ముద్దవుతున్నాను

ఎంత ఎండగా ఉందో ఇక్కడ

వచ్చేయకూడదూ

నీ కన్నీరంతా ఆరిపోయి

ఆవరైపోతుందేమో

***

రహస్యాల స్థావరం చీకటి

చీకట్ల నిధి రాత్రి

కనిపించని ఎవరి ఆలింగనమో

చీకటి గాలి

***

ఏదో స్పర్శ

ఎవరిదో తెలిసినట్టే ఉంటుంది

పేరు గుర్తు రాదు

అర్ధరాత్రెప్పుడో చటుక్కున గుర్తొస్తుంది

లేచి చూస్తే

ఆ స్పర్శ ఆ పేరు ఏదీ గుర్తురాదు

***

రాత్రంతా

కొమ్మకొమ్మల్నీ దాటుకుంటూ

ఎన్ని కొమ్మలమీద వేలాడుతూ

కనుమరుగవుతాడో చంద్రుడు

*

-నామాడి శ్రీ‌ధ‌ర్‌

వ‌రిచేను మ‌ధ్య‌న ఒక్క‌డినీ
ఓ హ‌రిత వృక్షాన్న‌య్యాను
పువ్వుల‌కి బదులుగా నేను
నిలువెల్లా మిణుగురుల్ని తాల్చాను

ప‌సుపు రంగు త‌ళుకుతో
ఒకింత ఆరుతో ప్ర‌కాశించే
కుసుమ‌ద‌ళాల‌కి ప్రాణం పోశాను

చుక్క‌ల కాంతిఛ‌త్ర‌మ‌ల్లే
ఈ చెలికాడు చేత‌ప‌ట్టిన‌
జాజ్వ‌ల్య‌మాన‌మైన నీడ‌ప‌ట్టుకి
ఆ జీబు రాతిరిలోంచి నువ్వు
న‌వ్వుతో చేరువ‌గా ప్ర‌వేశించావు

చీకటి చినుకు ఒక్క‌టి కూడ‌
నీ మీద‌న కుర‌వ‌నివ్వ‌క కాచిన‌
చిటారు కొమ్మ‌ల గుబురుప్రేమ వేపు
అవే చిరంత‌న అమాయ‌క క‌ళ్ల‌తో
అప్ప‌టిక‌ప్పుడు ఏదో సృష్టాది శాంతి
మ‌న‌సుకి అందుతున్న‌ట్టుగా చూశావు

*

ఎదురు చూస్తాను
చూడాలనుకునే ఎదురు చూపు ఎక్కడ

*
తీరం తలుపుల మధ్య నలిగిపోయాను
శ్వాసించని నక్షత్రంతో

మలుపు తెలియని అక్షరమే
ఓ దేహం

నీ నేత్రం నాది
నాది కాని నేత్రం నాలో

తెలుపు ముసుగు
ఆత్మాక్షర దహనం

అందిన అక్షరాల ఆకారం
అంధ మౌన మోసం

నగ్న శాంతి
నమ్మకం లేకే విశ్రాంతి

తప్పుకు తిరుగు

*

– మమత కొడిదెల                                   

నకిలీ దర్పాలకు ధగధగలనద్దే రంగు రాళ్లల్లో

(అయిలన్ కుర్దీ లాంటి పసిపిల్లలకు, దుఃఖంతో…)

   –  ఎలనాగ

మాట్లాడుకోకపోవడంలో ఉన్న సుఖం మాట్లాడుకున్నాక అర్థమై మాటలను దూరంగా నెట్టేస్తావది సరే కాని encapsulated దుఃఖంలో చిక్కుకుపోయి పొందే ఏకాంత నరకయాతనల పీడనం నుండి నీకు విముక్తి దొరికేదెలా? పరస్పర బంధాల దారాలను పటపటా తెంపేసుకుని పాతాళ ఉపరితలం మీద ముక్కలవ్వాలనే కోరికకు బందీ అయినవాడా! పుట్టుకురావాలి నువ్వు కొత్తగా, ఊపిరాడనితనం లోంచి స్వచ్ఛమైన గాలులు నిండిన బయటి లోకంలోకి. బోనుకు బానిస అయ్యాక ఇక వేరే దేనికీ అతుక్కోలేని హృదయమే మిగులుదల. తెలుసుకున్నాననుకుంటావు గొలుసుల్ని తెంచుకోలేనితనం లోని హాయిని, మనుషుల్ని కలుసుకోలేనితనం లోని మాధుర్యాన్ని. ఆజన్మాంత దుఃఖతాండవానికి రంగస్థలమైన హృదయవేదిక మీద అదేపనిగా తలను బాదుకోవటం ఆపి చీకట్ల తెరలను చీల్చుకుని రా బయటికి.

***

శ్రీరామోజు హరగోపాల్ 

మర్చిపోయినట్టుగా గాలి పలకరించదు

గుర్తే లేనట్టు చెట్టు పూలు కురవదు

ప్రాణహితలా ప్రవహించిన కన్నీళ్ళు కూడా మర్చిపోయాయి

మేఘరాగాలు మాలలై గొంతునిండిన పాటలకే ఎరిక లేనన్నవి

దినదినం రాలిపోతున్న ఎండపుప్పొడులు

రాత్రయినా నైట్క్వీన్ పరిమళాలు దూరంగా పారిపోతున్నాయి

దిగులుచుట్టుకుని నిద్రించే కలల రంగులపుస్తకం దొరకదు

వానను భుజం మార్చుకుని మోసే రుతువులు వుట్టిగనె మాట్లాడవు

ఏమైనట్టు ఈ తురాయిపువ్వుల బాట తప్పిపోయిందా

ఆవిరులైన ఆశల్ని బోర్లించిన మూకుడులా ఆకాశం ఒడిసిపట్టుకుంటదా

నేను నిల్చున్న చోటే పిడుగు చోటడిగింది

రవ్వలు,రవ్వలుగా గువ్వపిట్టలు పొద్దుటిగూడు నుండి

ఎంత కలవరం మనసంతా

వొలికిపోయిన సిరా గీసినట్టున్నది బొమ్మ

మౌనంగా అక్షరాలు

ఏమైంది నీకు, నన్నిలా వొదిలిపొయ్యావు

నేనే కరిగి నీకు పారదర్శకధ్వనినై కప్పుకున్నాను

కాలాన్ని కాలుతీసి కడగా పెట్టమన్న

ఒక్క డై ఆటకన్నా నువ్వొస్తవని తెలుసు

(డై అంటే ఒక్కసారి అని తెలంగాణా పిల్లలాటలో వాడకం)

*

 అరుణ్ సాగర్

నువ్వేమీ ఫీలవకు

ఈ రాత్రి ఒంటరిదేమీ కాదులే!

మిణుగురు చుక్కలున్నాయి

అర్ధచంద్రుడున్నాడు

కొమ్మలు ఎండిన చెట్టు ఒకటి

ముడుచుకు పడుకున్న కుక్క ఒకటి

పోయే ప్రాణంలా

వెలిగీఆరే ట్యూబులైటు ఒకటి

అరే భై

ఈ రాత్రి ఒంటరిదేమీ కాదని చెప్తున్నానా లేదా?

రోడ్డుమీద మట్టి ఉంది

మూలమీద చెత్తకుండీ ఉంది

పగిలిపోయిన బిర్యానీ ప్యాకెట్ ఒకటి

ఏరుకుంటున్న రాగ్ పిక్కర్ ఒకతె

రాత్రులు-చీకటి రాత్రులు

తెల్లారని రాత్రులు-దహించే రాత్రులు

సోడియం దీపాల వెలుతురులో

ముసుగేసిన నల్లని వీధులు

కళ్లలో నిప్పురవ్వలు రాలినట్టు

ఎటుచూసినా

మండుతున్న నిశీధి కొసలు

నువ్వేమీ ఫీలవకు

ఈ రాత్రి వలే నువ్వు కూడా ఒంటరివేమీ కాదులే!

కళ్లలో మరణించని దృశ్యం

గొంతులో ఇరుక్కుపోయిన వాక్యం

రక్షణవలయాన్ని ఛేదించిన జ్ఞాపకం

ఇన్ ద ఎండ్

నీ బిక్షాపాత్రలో మిగిలిన సత్యం

దీనెబ్బా! ఇంటికెళ్తే నిద్దర్రాదు కదరా!

-ఆజ్యం

:ఎక్కడో ఎవడో యఫ్ఎమ్ పెట్టాడు!

“తేరే దునియా…సె హోకే మజ్ బూర్ చలా,

మై బహుత్ దూర్…బహుత్ దూర్…

బహుత్ దూ….ర్ చలా”

హుహ్!

మిత్రమా, మై ఫెలో మేల్!

మియ్యర్ర్ మేల్!

-తిరస్కృతుడా, బహిష్కృతుడా!

ముందుగా:

నేనొక నైరూప్య వర్ణచిత్రం గీస్తాను

ఆపైన:

నీకు దాన్ని ఎలా చూడాలో నేర్పిస్తాను

జూమ్ ఇస్కో దేఖో!

నీ కంటి అద్దాలు కూడా మారుస్తాను

వయ్?

ఎందుకంటే, బికాజ్!

నాడీమండలం ఒక నిత్యాగ్నిగుండం

ఓల్డ్ ఫ్లేమ్ ఈజ్ యాన్ ఆరని జ్వాల!

నువ్వేమీ ఫీలవకు

ఈ రాత్రి వలే నువ్వు కూడా ఒంటరివేమీ కాదులే!

*

అనిల్ డ్యాని  

మంచు కురిసినప్పుడు

కొంతగడ్డి పూలమీద

కొంత సాలె గూడు తీగల మీద పరుచుకుంటుంది

కొన్నిమాటలూ అంతే నేమో

ఈ కాఫీ బాగుంది అని చెప్పేలోపే

కాలి పట్టీల  శబ్దం వంటగది గుమ్మంలోకి

విసవిసా వెళ్ళిపోతుంది

భద్రంగానే ఉంది కదా కాఫీ కప్పు

అయినా ఏంటి గుండెలో ఏదో భళ్ళున పగిలిన శబ్దం

స్పర్శ లేకపోయినా

మాటలు భలేగా గుచ్చుకుని పోతాయి

ఇటుక ఇటుక  మధ్యలో మౌనాన్ని

నింపి  నిర్మించాక

నాలుగు గోడల మధ్యన  జీవిత ఖైదు

ఒకానొక అలవాటుగా మారిపోతుంది

అవును నీవొక నక్షత్రానివే

నీకై నీవు వెలుగులు నింపాలి

ఎక్కడిదో నీదికాని కాంతిని

పూసుకుని వెలిగి పోవాలి

కాదనలేనంత వైశాల్యం నీకున్నా

వెలిగినంత సేపు వెలిగి

నీ గుమ్మం ముందే కదా   రాలి పోవాలి

పోగేసుకున్నంతకాలం

రాయో , రప్పో  పక్కనే ఉంటాయి

వాటితో పాటుగా మాటలూనూ

ఆయుధాలుగా పనికొచ్చేవన్నీ

వదిలి పెట్టి మాటలనే

వాడుతూ పోతే చివరకి మిగిలేది

రాళ్ళు , రప్పలు ,మాటలు చేసిన మౌన గాయాలు

*

బాల సుధాకర్ మౌళి

ఒక
భైరాగి
ఏళ్ల తరబడి అవిరామంగా
గొంతెత్తి లోకాన్ని గానం చేస్తున్న
గాయకుడు
దేశదిమ్మరి
ఇంటికొచ్చాడు

ఎప్పుడో – చిన్నప్పుడు
వూళ్లో కనిపించాడు
మళ్లీ
ఈ వూళ్లోకొచ్చాడు
వస్తూనే
ఇల్లు తెలుసుకుని
యింటిలోపలికొచ్చాడు
పాత మల్లెపువ్వు నవ్వు నవ్వుతూనే
సంచిలోని కంజిర తీసి
రెండు పాటలు వినిపించాడు
వొకటి : నేల
రెండూ : నేలే
నేలపాటగాడు – నేల పాటలే పాడాడు
అతని యవ్వనం నుంచి
పుట్టలా పెరుగుతూ వొచ్చిన
నేల మీది ప్రేమ
దేశం మీద ప్రేమయి కూర్చుంది
దేశం మూల మూలా
వొట్టి కాళ్లతో తిరిగాడు

అతను
వెళ్లిపోయిన కాలాన్ని
వర్తమానం మొదల్లోంచి తవ్వి తీసి
చేతిలో నగ్నంగా పరిచాడు
వొట్టిపోతున్న వర్తమానాన్ని
భవిష్యత్ చంద్రవంకలోంచి చూపి
వూహల వంతెనలేవో అల్లాడు
రేపేమిటో
నువ్వే తేల్చుకొమ్మన్నాడు

నేలని అణువణువూ ఔపాసన పట్టి
నేల మీద నిటారుగా తిరిగినవాడు
నక్షత్రాల అమ్ములపొదిని తట్టి
తిరిగి నేలని ముద్దాడినవాడు
సగం కాలిన కలని వో చేత్తో
సగం విరిగిన రెక్కని వో చేత్తో
మోసుకుతిరుగుతున్నాడు

నేలిప్పుడు
అతని చేతుల్లో లేదు
అతని కాళ్ల కింద లేదు
అతని గొంతులోనూ లేదు

నేల పాటగాడు
పాడిన రెండు పాటలూ
గుండె నెరియల్లోంచి
కళ్ల సముద్రాల్లోకి
యింకుతున్నాయి

పాటగాడు
భైరాగి
ఇంకా ఇంటిలోనే ఉన్నాడు
ఈ రాత్రికి ఉండిపోతాడు

అతను నిద్రించిన చోట
ఈ వూరు మట్టిలోంచి
వొక  తూర్పుకిరణమైనా పొడుస్తుందా –

తెల్లారెప్పుడవుతుందో… !

( మా ఊరి నేలపాటగాడు ‘విశ్వనాథం’ కి… )

హెచ్చార్కె 

చూస్తూ చూస్తుండగానే

ఆకాశం పద్యమైపోతుంది

రౌద్రమో అలాంటి మరేదో రసం

ఓజో గుణం, టప టప వడగళ్ల పాకం

జగమంతా బీభత్సం

పద్యాలంటే ఏమిటి?

పగలడమే కదా మనస్సులో తమస్సు

పొద్దు మీద అకుపచ్చ గీతలు

గీతల మధ్య రెక్కలున్న పాటలు

కళ్ల నుంచి జలజల చినుకులు

ఒక్కో చినుకులో వెతుక్కోడాలు

దొరకక జాలిగా చెయి జార్చడాలు

పద్యాలంటే ఏమిటి

కరగడమే కదా మనస్సు లోని రాళ్లు

వానా! వానా!!

ఎప్పుటి నుంచి కురుస్తున్నావే

మా కొండవార[i] ‘మాకొండో’[ii] లో

నే పుట్టక ముందెప్పడో మొదలై

నా కథ చెప్పేసి వెళిపోతున్నా వదలక

కురుస్తున్న వానా!

గగనపు గానా భజానా!

వయారాల గాలి నాట్యాల దానా!

ఇంకెన్నాళ్లే? వందేళ్లేనా?

ఈ తడి తడి ఏకాంతానికి?

ఎందుకిన్ని మెరుపులు

ఎందుకిన్ని వురుములు

అన్నీ నా కోసం ఐనట్లు?

ఎందుకిన్ని వురుకులు,

ఎందుకిన్ని విసురులు

నా ముందూ తరువాతా

నువ్వు వుంటావుగా?!

*

[i] కొండవార: మా సొంతూరు ‘గని’, ‘గుమ్మడి కొండ’ అనే కొండ అంచుల్లో వుంటుంది.

[ii] మాకొండో (‘Macondo’): గేబ్రెయెల్ గార్షియా మార్క్వెజ్ ‘వన్ హండ్రెడ్ ఇయర్స్  అఫ్ సాలిట్యూడ్’ లోని (ఆయన) వూరు.

సుధా కిరణ్

జ్ఞాపకాలకీ, విస్మృతికీ మధ్య

దిగంత రేఖలా చెరిగిపోయిన

సన్నటి కన్నీటి పొరలాంటి గీత

జ్ఞాపకాలు

ఒక్కొక్కటిగా ఆకులవలె రాలిపోతూ

ఎన్నటికీ తిరిగి చిగురించని

శిథిల శిశిరపు కరకు జాడలు

జ్ఞాపకాలు..

చినుకులు చినుకులుగా

నిస్సహాయంగా నేలకు జారిపోగా

గాలి ముందు దీపంలా దీనంగా

మోకరిల్లిన ముదిమి మేఘం

అలలు అలలుగా విస్మృతి విస్తరించిన సముద్రమొకటి

తలపుల కెరటాలు తరలిపోగా దిగులు దీపస్తంభంలా నిలిచిన కడపటి తీరమొకటి..

జ్ఞాపకాల వెలుతురు

కొద్ది కొద్దిగా కుదించుకుపోతుందో

విస్మృతి చీకటి

మెలమెల్లగా విస్తరిస్తుందో

జ్ఞాపకాలు

జడివానలో కొట్టుకుపోతాయో

జ్ఞాపకాలు..

కరిగి, యిగిరి, ఆవిరై, ఎగిరి పోతాయో

మనుషులు, ముఖాలు, పేర్లు, మాటలు

జ్ఞాపకాలతో తెగని పెనుగులాట

చిరునవ్వులు, కన్నీళ్లు, గాయాలు, ఘటనలు

గుర్తుకురాని తనంతో ఎడతెగని యుద్ధం

చీకటిలో కదలాడే నిశ్శబ్దపు నీడలకై వెదుకులాట

వెలుగులో  కనిపించని నక్షత్రాలకై శూన్యాకాశంలో అన్వేషణ

వూడలుదిగిన మర్రిచెట్టులాంటి రాత్రి ఋతువులు లేని కాలమొకటి

కాలం కాటేసిన తలపుల వాకిలిలో తలుపులు మూసుకుపోయిన మలిసంధ్య జీవితమొకటి…

(ఓవెన్ డార్నెల్ కవిత ‘యాన్ అల్జీమర్స్ రిక్వెస్ట్’ కి కృతజ్ఞతలతో..)

*