తిలక్ బొమ్మరాజు
నువ్వో నేనో వో ప్రచ్చన్న దిగ్భందంలోనే వుండిపోయినప్పుడు
యిక స్వప్నాలెలా దొర్లుతాయి
కాస్త వర్షమూ మనలో కురవాలి
మరికొంత చినుకుల చప్పుడూ మనమవ్వాలి
మన ఆత్మలు దేహపు వంతెనల కింద కొన్నాళ్ళు మగ్గాక యెక్కడ స్థిరపడగలవు
మళ్ళా నీలోనో నాలోనోనేగా వుండిపోవాలి
విశ్వరూపానికి ప్రతీకల్లా యెన్నాళ్లు నిలబడి వుండగలం
యిప్పుడో ఆ పిదపో వొకళ్ళలో మరొకళ్ళం యింకిపోవాల్సిందేగా
అస్తిత్వాలు వొక్కటిగా కాస్త మానవత్వాన్నీ తోడుకుంటాంగా
వదిలి వెళ్ళకుండా
పయనాలు నీళ్ళలోని ప్రతిబింబాలే మనకెప్పుడూ
వొకరి ముఖంలో యింకొకరం వెన్నెల చిహ్నాల్లా వెలుగుతుంటాం
వెళదాం యిక మరో ప్రాకారంలోకి-
“కాస్త వర్షమూ మనలో కురవాలి
మరికొంత చినుకుల చప్పుడూ మనమవ్వాలి”
బాగుంది తిలక్ గారు.
బాగుంది
Well crafted one tilak…
అస్తిత్వాలు వొక్కటిగా కాస్త మానవత్వాన్నీ తోడుకుంటాంగా
వదిలి వెళ్ళకుండా << కదా , ప్రతిసారి కొత్తదనమే మీ పదాల్లో
పోయెం నచ్చింది. థాంక్యూ.. !
ప్రారంభం నుండి చివరిదాకా బిగి సడలకుండా నడిపారు కవితను. అభివ్యక్తి బాగుంది. అభినందనలు.
Simply splendid !!
ప్రచ్చన్న దిగ్భందం..well coined andee
కవిత బావుంది తిలక్ గారు