ఉదయం 9 అయ్యింది విశాఖ వచ్చే పాటికి..సత్య అప్పటికే రిసీవ్ చెసుకోడానికి రెడీగా ఉన్నాడు.. హోటల్ రూం తీసుకోని కాస్త ఫ్రెష్ అయి.. ఇద్దరం ఆఫీస్ దగ్గరకు వెళ్లాము.. మధ్యాహ్నం లంచ్ కి విశాఖలో నేను అమితంగా ఇష్టపడే అలకాపురికి వెళ్లి చెరొక బిరియానీ తిని బైక్ మీద బయలు దేరాము..ఆర్టీసీ కాంప్లెక్స్ దగ్గర సిగరెట్స్ కోసం అగాము..ఎవరో బిచ్చగత్తె 29 నుంచి 35 సంవత్పకాల మధ్య ఉంటాయేమో.. ఎముకల గూడులా ఉంది.. అడుక్కోవడానికి వచ్చింది..గతంలో ఆమెను ఎక్కడో చూసినట్లు గుర్తు..కానీ ఎంత అలోచించినా ఎక్కడ చూశానో గుర్తుకు రావడం లేదు..సత్యా బాస్ ఇంటర్యూకు వచ్చిన వాళ్లను సాయంత్రం ఇంటర్యూ చెయ్యాలీ అని గుర్తు చేసిన తరువాత గానీ అక్కడ నుంచి బయలుదేరలేదు..ఇంటర్వ్యూలు చేస్తున్నాం.. అయినా ఆ బిచ్చగత్తె మాత్రం కళ్లలోనే మెదులుతూ ఉంది..రాత్రి సత్యతో పాటుగా నా పీజీ క్లాస్ మెట్స్ మరో ఇద్దరు, నేను వచ్చానని కలవడానికి రూంకి వచ్చారు..ఫార్మల్గా తలా రెండు పెగ్గులు తీసుకున్న తరువాత ఎవరిళ్లకు వాళ్లు వెళ్లిపోయారు..పాత మిత్రులను కలవడంతో విశాఖతో నా పరిచయం , పీజీ చదువు అంతా కళ్లముందు కదిలింది..మిత్రులు వెళ్లిపోయాక హోటల్ బాయ్ రూంను శుభ్రం చేసి భోజనం వడ్డించాడు..భోజనం తరువాత ఫ్రెష్గా మరో రెడ్విల్స్ వెలిగించగానే అప్పుడు గుర్తుకు వచ్చిన పొద్దున చూసిన బిచ్చగత్తె..నా జీవితంలో ఒక అద్భుతమైన పాఠం నేర్పిన వ్యక్తి..
పీజీ చదవడానికి తొలిసారిగా విశాఖ నగరానికి వచ్చాను..పీజీ చదువు..ప్రఖ్యాత అంధ్రా యూనివర్సిటీలో నాకు ఇష్టమైన జర్నలిజం ప్రొఫెషనల్ కోర్సు..అప్పటి దాకా పేపర్ల లోనూ టీవీలలోనూ విశాఖ గురించి వినడం, చదవడం, చూడటం తప్ప మ్యాప్లో విశాఖ నగరం ఇలా ఉంటుందా అని అనుకోవడం తప్ప ఎప్పుడూ విశాఖ వచ్చిందీ లేదూ చూసింది లేదు.. పీజీ చదువుతో ప్రారంభమైన నా విశాఖ పరిచయం, క్రమ క్రమంగా అంతులేని మోజులా మారిపోయింది..ఎన్నిరోజులు బీచ్లో మిత్రులతో భవిష్యత్ గురించి కలలు కన్నాన్నో..ఎన్ని రాత్రులు సముద్ర కెరటాలపై పాల నురుగులా పడుతున్న వెన్నెలను స్వాదించానో..వర్షంలో కెరటాలతో అడుకున్నానో..అమావాస్య నిశీ చీకటిలో అలకూ అలకూ మధ్య నిశబ్దాన్ని వింటూ గడిపానో ముఖ్యంగా బీచ్లో కూర్చోని హాప్రస్థానం చదువుతుంటే శ్రీశ్రీ స్వయంగా మహా ప్రస్థానన కవితల్ని చదివి వినిపిస్తున్నారు అనే భ్రాంతి కలిగేది నాకు.. పీజీ తరువాత ఉద్యోగం కోసం విశాఖ వీడి వెళ్లిన తరువాత కూడా ఎప్పుడైనా బోర్ అనిపిస్తే విశాఖ వచ్చే వాడిని..ఆ తరువాత విశాఖలో రెండు సార్లు పనిచేసినా ట్రాన్స్ఫర్ వల్ల ఎప్పుటి కప్పుడూ చుట్టపుచూపుగానే వచ్చి వెళ్తూ ఉండేవాడిని..జీవితంలో స్థిరపడితే విశాఖలోనే స్థిరపడాలనేదీ నా భలమైన కోరిక.
మనకు జీవితంలో తారస పడే ప్రతి జీవీ మనతో బలమైన రుణబంధం కలిగి వుంటుందనీ ఏదో తత్త్వవేత్త పుస్తకంలో చదివాను అలాంటి పరిచయమే నాకు వాసుతో కలిగింది..వాసు నాతో పాటు జర్నలిజం చదివిన సహాద్యాయి..ఇద్దరి ఫ్యామిలీ బ్యాక్ గ్రౌండ్ ఒక్కటే కావడంతో స్వతహాగా దగ్గరయ్యాము..దానికి తోడు ఇద్దరం పుస్తకాలు, సామాజిక ఆలోచనలు చుకునే వాళ్లము… కొన్ని విషయాలపై ఇద్దరిలో తీవ్రమైన వైరుధ్యాలు ఉన్నా చాలా విషయాలలో మాత్రం ఒకే మాట ఒకే బాటగా ఉండే వాళ్లము ..ఒక రకంగా నా ఆవేశపు అగ్నికి వాడి లోచన గాలీ తోడయ్యేదీ..పీజీ రోజులలోనే ఇద్దరం చెరొక పత్రికలో పనిచెసే వాళ్లం.. యూనివర్సిటీలో జరుగుతున్న అక్రమాలపై పోటీపడీ మరి వార్తలు రాసేవాళ్లం..మా వార్తలకు కొంత మంది డైలీ వైజ్ వర్కర్కు యూనివర్సిటీ పర్మినెంట్ చేయడంతో మా సంతోషానికి అవదులు లేవు..జర్నలిజం వల్ల ప్రజలకు మంచి జరుగుతందనీ ఎలాగైనా ఇద్దరం రిపోర్టింగ్ ఫీల్డ్లోనే ఉండాలని డిసైడ్ అయ్యాము..నాలుగు గోడల మద్య చదివే చదువులో కంటే నాలుగు రోడ్ల మద్య నేర్చుకునే ప్రాక్టికల్ చదువే కావాలనుకున్నాం ఇద్దరం.. సమాజంలో మన చుట్టూ నిత్యం జరిగే వాటిపై స్టోరీ చెయ్యాలని నిర్ణయం తీసుకొని..ఆ క్రమంలో జీవీఎంసీ ఎన్నికలలో డబ్బు ప్రవాహం..యూనివర్సిటీలో కులగజ్జీ, ర్యాగింగ్ వంటి అనేక అంశాలపై స్టోరీలు రాసేవాళ్లం..ఇంకేదైనా డిఫరెంట్గా చేద్దాం అనుకుంటుండగా వాసు నైట్ స్వీపర్స్ పై అద్భుతమైన ఐటెం రాశాడు..వాడి వార్త దెబ్బకు పారిశుద్ధ్య కార్మికులకు కనీస సదుపాయాలు అయినా మాస్కులు వంటి సదుపాయాలు కల్పించింది యాజమాన్యం..వాడికి పోటీగా ఏజన్సీ విద్యా వ్యవస్థ మీద నేను ఐటెం రాశాను..ఇంకా ఎదైనా రాయాలి కాస్తా డిఫరెంట్ గా సమాజం తీరుపై కొరకాసుతో కాల్చీ వాత పెట్టేదీ గా ఉండాలి ఆ స్టోరీ… అలాంటి దానికోసం వెతికే క్రమంలో పొట్టకూటికోసం ఒల్లంమ్ముకునే వేశ్యలపై స్టోరీ చేద్దాం అనుకున్నాం.. కానీ ఎలా..వారు ఎక్కడ ఉంటారు..? కాంటాక్టు చేయడం ఎలా..? ఒక మిత్రుడు చెప్పాడు..రాత్రులు రైల్వే స్టేషన్ దగ్గరా, బస్టాండ్ దగ్గరా ఉంటారనీ..ఇక వాళ్లని కలిసి మాట్లాడాలి..అలాంటి వాళ్ల కోసం చాలా రోజులు విశాఖ బస్టాండ్ లో గడిపేవాళ్లం..
దసరా సెలవలకూ అందరూ మిత్రులు వెళ్లిపోయినా నేనూ వాసు ఇద్దరం యూనివర్సిటీలో ఉండిపోయాము..రాత్రి సెకండ్ షో జగదాంబలో చూసిన తరువాత సిగరెట్ల కోసం ఆర్టీసీ బస్టాండ్కు వెళ్లాము..సెడన్గా ఒక అమ్మాయి క్యాంటిన్లో టిఫిన్ చేస్తుంది..కాస్తా రఫ్గా సాధారణ అమ్మాయిలతో పోల్చితే కనిపించే సున్నితత్వం కనిపించడం లేదు..నిదానంగా వాసు గాడు మాటలు కలిపాడు..బుల్లేట్ లా దూసుకు వచ్చింది ఆమె దగ్గర నుంచి ఇద్దరం ఉన్నారా రెండు వేలు ఇవ్వండీ అని.. అంత కాదు ఇంతిస్తాం అని కాదు నేను అడిగినంత ఇవ్వాలీ అని తనూ.. బేరం ఎంతకీ తెగడం లేదు.. ఈ లోగా అరగంటకు అంతివ్వాలా అన్నాడు వాసు..ఇష్టం ఉంటే రండీ లేక పోతే పోండీ..ప్రతి పోటుగాడూ బేరాలాడే వాడే అని ఎటకారంగా మాట్లాడీ వెళ్లడానికి అడుగు ముందుకు వేసింది తనూ..ఒక్క సారిగా నేను మగాడ్నీ అనే అహంతో రెచ్చిపోయిన నేనూ ఒల్లమ్ముకునే దానివి ఎందుకే నీకంత పొగరూ అన్నా…తోక తొక్కిన తాచులా చుర్రున చూసిందీ కళ్లల్లో నీరుతో ఒళ్లు కొవ్వెక్కీ ఒళ్లమ్ముకోవడం లేదు బతకడానికి ఒళ్లమ్ముకుంటున్నాను..నాకు మనస్సుంటుందీ..అందరిలాగా ఉండాలనీ ఉందీ అంటూ వేగంగా వెళ్లి పోయింది..తొందర పడ్డావురా బావా అనవసరంగా ఆడ పిల్లను మాట అన్నావు అన్నాడు వాసు..నిజమే నాకు అర్ధమవుతుంది చేసిన తప్పు..కానీ సరిదిద్దుకోలేను..భారంగా బీచ్ కు యలుదేరాం..
ఆ సంఘటన తరువాత మరో రెండు రోజులు ఆ అమ్మాయి కోసం వెతికాము కానీ ఫలితం లేదు..ఆ అమ్మాయి గురించి .అలోచించడం మానేసి ఎగ్జామ్స్ హడావుడిలో పడ్డాము..చదువు పూర్తయింది..వాసుకు నాకు వేరు వేరు ఛానల్స్ లో ఉద్యోగాలు వచ్చాయి..అయితే రెండు సంవత్సరాలకు విశాఖ ట్రాన్స్ ఫర్ అయింది..ఓ రోజు సాయంత్రం 6.30 సమయంలో బస్టాండ్ దగ్గరే కనిపించింది..ఎవరి కోసం అయినా ఎదురు చూస్తుందో తెలియదూ..వెంటనే వెళ్లను..అదే రెక్ లేస్ ఎంత మంది ఉన్నారు అందీ .. ఒక్కడినే అన్నాను. రెండు వేలు అందీ..పదా అని లాడ్డికి తీసుకు వెళ్లాను..తన డబ్బులు దారిలోనే ఇచ్చేశాను..
భోజనం చెశావా అన్నాను..లేదు అందీ..భోజనం తిన్న తరువాత నన్ను గుర్తు పట్టావా అన్నాను..ఎంతో మందిని చూశాను నువ్వేల గుర్తుంటావు అని ఎదురు ప్రశ్న వేసింది….అదీ నిజమే ప్రవహించే నదీ ఎన్ని మజిలీలలను గుర్తు కు పెట్టుకుంటుంది అనిపించింది.. రెండు సంవత్సరాల క్రితం జరిగిన విషయం గుర్తు చేశాను..తన మోహం ఎర్రగా కందిపోయింది..కోపంతో ముక్కు పుటాలు అదురుతున్నాయి..వెళ్లిపోతాను నేను అంటూ లేచింది..కాదు కూర్చో నీతో మాట్లాడాలీ, అని బలవంతంగా కూర్చో బెట్టాను..చెప్పు ఏంటీ నీ స్టోరీ అన్నాను..విజయనగరం దగ్గన ఊరు నాదీ..అమ్మానాన్నలు కూలీలు..టెన్త్ వరకూ చదివాను..అమ్మానాన్న చనిపోయారు.. నా అశలు కూలిపోయాయి..పని ఉందనీ చెబితే ఇక్కడకు వచ్చాను..ఇక్కడకు వచ్చిన తరువాత ఈ పని అని తెలిసింది.. ఆకలికి తట్టుకోలేక పోట్టకూటి కోసం ఈ ఫీల్డ్లోకి వచ్చాను అందీ..మరీ ఎక్కడ ఉంటావు అన్నాను..ఇక్కడే ఓ మరో ముగ్గురు ఇదే వృత్తి చేసే వారితో ఉంటాను..అందరిలోనూ చిన్నదాన్ని నేనూ..వాళ్లకు అంత బేరాలు ఉండవూ..నాకు వచ్చే డబ్బులతో వారి పిల్లలను స్కూల్లో చదివిస్తున్నాను అందీ..ఇలా ఎంత కాలం ఉంటావు ఏదైనా ఉద్యోగం చెసుకోవచ్చు కధా అంటే నువ్వు ఇప్పిస్తావా ఉద్యోగం..ఈ ఫీల్డ్ వదిలేసి పనిచేసుకుంటాను అందీ..నేను సైలెంట్ అయ్యాను..చూశావా ఇన్ని అదర్శాలు చెప్పిన నువ్వు కూడా మౌనంగా మారావు.. చెప్పినంత ఈజీకాదు ఆచరించడం..నువ్వు ఆరోజు అన్న మాట అప్పడప్పుడు గుర్తుకు వస్తుంటుంది..చాలా బాధగా అనిపిస్తుంది..ఒక్కటి గుర్తుంచుకో మనిషిని మనిషిగా చూడనీ ఆదర్శాలు పాటించకూ..జీవితం అందరికి అన్నీ ఇవ్వవూ..ఏదో పొందుతూ ఉంటాం ఇంకేదో కోల్పోతూ ఉంటాం..నువ్వనుకుంటావేమో ఒళ్లమ్ముకునే దానివి వేదాంతం మాట్లాడుతున్నావే అని, నేను ఎంతో మంది మనుషులను చదివాను..ఒక్కటి గుర్తుంచుకో..ఒళ్లమ్ముకునే వాళ్లకూ మనసు ఉంటుందీ ..చేసే పనులను బట్టీ మనుషులను అంచనా ఎప్పుడూ వేయకు అనీ అంటూ లేచిందినేను బయలుదేరుతాను..నీ డబ్బు నాకు వద్దూ నేనూ ఏ పనీ చేయలేదు ఇక్కడ అంటూ వెళ్లిపోబోయింది..సరే నీ పనికోసం కాకపోయినా నీ దగ్గర ఉన్న పిల్లల కోసం అయినా డబ్బు తీసుకో అన్నాను..నీతో ఇప్పటి వరకూ మాట్లాడిన దానికి సగం చార్జీ తీసుకుంటాను అని వెళ్లిపోయింది..వాసు గాడికి ఈ సంగతి చెప్పాను..
కాలగర్భంలో సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి..నాకు హైద్రాబాద్ ట్రాన్స్ ఫర్ అయింది..దాదాపు 8 సంవత్సరాల తరువాత ఇప్పుడు మళ్లీ ట్రాన్స్ఫర్ పై విశాఖకు వచ్చాను..నాకు అద్భుతమైన జీవిత పాఠం నేర్పిన వ్యక్తి కలిస్తే ఇప్పుడైనా ఏదో ఒకటి చెయ్యాలీ అనిపించింది..ఇప్పుడు నాకంటూ ఒక హోదా ఉంది కాబట్టి ఆ రకమైన ప్రయత్నం చేయాలని అనుకున్నాను .. ఉదయాన్నే అక్కడికి వెళ్దామనుకున్నాను..కానీ వేరే పనులలో రెండు రోజులు గడిచిపోయింది..మూడో రోజు ఎలా గైనా కలవాలనుకొని నిన్న సత్యకు నాకు తను కనిపించిన ప్రాంతానికి వెళ్లాము..అక్కడకు వెళ్లే పాటికి జీవీఎంసీ వాళ్లు అడావుడీ చేస్తున్నారు..సత్యాని ఏం జరిగిందో కనుక్కో అని పురమాయించి సిగరెట్ వెలిగించాను..అన్నా ఎవ్వరో బిచ్చగత్తే చనిపోయింది అని చెప్పాడు..నాకు ఎందుకో ఆ శవాన్ని చూడాలని అనిపించింది..సత్యా నేనూ ఇద్దరం వెళ్లాము..నా అనుమానమే నిజం అయింది.. తనే..శవాన్ని ఎక్కడకు తీసుకుళ్తారు అని అడిగానూ అనాధ శవం కధా సార్..ఎక్కడైనా పూడ్చి పెడతాం అని చెప్పారు మున్సిపాలిటీ వారు..సరే ఖర్చులు నేను బరిస్తాను..సాంప్రదాయంగా దహనం చేయండి నేనూ వస్తాను అని చెప్పాను..సత్యా కూడా నాతో శ్మశానానికి వచ్చాడు..కపాల మోక్షం జరిగిన తరువాత శ్మశానం నుంచి బయటకు వచ్చాము..
నేను నేర్చుకున్న అద్భుత పాఠం..నాకు పాఠం నేర్పిన గురువు రుణం ఆ విధంగా తీర్చుకున్నాను..కాని తను అన్న మాటలు నాకు ఎప్పుడూ గుర్తు ఉంటుంది..అందరినీ మనుషులుగా చూడూ..అందరికి మనస్సు ఉంటుందీ అనీ….హెట్స్ ఆఫ్ హర్……..అమే కోసం..
………….ఆమే………………..
మెర్క్యూరి లైట్ల దగదగల క్రింద..
పిలుస్తున్న అస్పష్ట ఆకారం..
దగ్గరకు వెళ్లితే మత్తెక్కించే చౌకరకం సెంటు గుబాలింపు..
చుట్టూ పరకిస్తూనే రావాలా అంటూ ప్రశ్న..
కొంచెం లేటయిందో..
త్వరగా తేల్చుకో..
ఇంకో బేరం ఉందంటూ గదమాయింపులు..
…………………………………….
ఆ చూపులో కోరిక లేదు..
దోరికి పోతామన్న భయం లేదూ..
కొత్త అనుభవాలను ఓడిసి పట్టుకోవాలన్నా అత్రుత లేదు..
నన్ను నమ్ముకున్నోళ్ల కడుపు నింపాలన్న తపనే కనిపిస్తుంది..
ఆ చూపుల్లో..
ఆకలే కనిపిస్తుంది ఆ చూపుల్లో..
…………………………………………..
ప్రేమించిన వాడు మోసం చెసి కొందరూ..
మొగుడు వదిలేసిన వారు మరికొందరూ..
నా అనే వాడు పట్టించుకోక ఇలా ఎందరో..
అప్పులు తాళలేక..
బిడ్డలను పస్తులుంచలేక..
తన శరీరాన్నే వ్యాపార పాన్పుగా మారుస్తుందా పడతీ..
……………………………………………………
ఆమెను కదిలిస్తే ఎన్నో కధలు…
మరెన్నో వ్యధలు..
రాత్రంతా జడలో నలిగిన మల్లెపువ్వులా వాడిపోయింది అంధం..
తన శరీరాన్ని కాక మనస్సున్న మనిషిగా గుర్తించమని పోరాడుతుంది ఆమె
ఆయువు..
నడుస్తున్న కాలానికి బ్రతుకుతున్న జీవితానికి ఏర్పడిన కాళీని పూర్తిస్తుంది ఆమె..
శూన్యమైన మనస్సాక్షితో…….
కాలం రోగాల సర్పాలై ఆమె అయుష్షుని మింగేసింది..
కవ్వించే ఆ శరీరం ఇప్పుడు ఎముకల గూడైంది..
చీకటి పరదాలలో కూరుకుపోయిన..
హృదయాన్ని క్షమించి ఇంకా ఎంతకాలం వెలుగు నటించగలని ప్రశ్నిస్తుంది ఆమె..
నిజమే…
ఆమె కౌగిలి పాన్పు తప్ప మనస్సుకు అంటుకున్న గాయాల వాసన ఎవరికి..
పడుతుంది చెప్పూ…
క్రొవ్వొత్తీ వెలుగే కాని ..
ఆరిపోయిన కొవ్వొత్తి పొగ రింగులుగా అనంత వాయువుల్లో కలిసే ఆయువు ఎవ్వరికి
కావాలి..
*
బావా..కాలంతో పరుగులు తీస్తూ..ఆకలితో పందెం వెస్తూ..బతకడం కోసం నిత్యం సమరం చేసే జనాలున్న ఈ సమాజమనే అరణ్యంలో ఇలాంటి అభాగ్యులు అడుగడుగునా ఉన్నారు..కాసిన్ని కన్నీటి చుక్కలు రాల్చడం తప్ప ఎవరి కోసం ఎవరూ ఏమీ చేయలేరు..ఏది ఏమైనా..ఆనాటి మన క్యాంపస్ జ్ఞాపకాలను గుర్తుచేసినందుకు ధన్యవాదాలు.
మీ కథ చాలా బాగుంది విజయ్ గారు . మంచి న్యారేషన్.
Hi Vijay.. ‘Amey’ titletho vunna lines bavunnaye
Hi mama after so many years iam seeing the naturality & originality in our society….
వెరీ గుడ్. మెసేజ్ విజయ్. కంగ్రాట్స్.
Excellent lesson. Hats off to you for sharing this.
ఇంకా పేదరికం గురించి పేదల గురించి రాతలు కనిపించడం గొప్పతనమే