-కోగంటి విజయ్
మే 28. ఈ రోజు తో ఈ కాలేజీ కి వచ్చి ఐదేళ్ళు నిండుతాయి.యీ సారి బదిలీ ఇంకొక వూరికి. అవును ప్రతి మూడేళ్ళకూ లేక ఐదేళ్ళకూ ప్రభుత్వోద్యోగులకు యిది మామూలే. ప్రతిసారి క్రొత్త వూరు,క్రొత్త ప్రదేశం కొత్త యిల్లు, క్రొత్త మనుషులు – సహోద్యోగులు -విద్యార్ధులు -ఒకింత బాధగా, క్రొత్తగా,వుత్సాహంగా గమ్మత్తుగా వుండే వృత్తి. వున్నన్నాళ్ళు వాళ్ళు వీళ్ళు చెప్పే మాటలు -వినీ విన్నట్లుగా నొప్పించక,నొచ్చుకోక, ముళ్ళమీద గుడ్డ తీసినట్లుగా జాగ్రత్తగా గడుపుతూ వూళ్ళు మారి ఇదిగో ఇక్కడ ఐదేళ్ళు గడచిపోయాయి.
‘ఏం సారూ! ఇక్కడి నుంచీవెళ్తున్నారటగదా!’ ఎదురు బడ్డ పరిచయస్తులు అడుగుతూ పరామర్శిస్తున్నారు.
‘అవును ఎల్లుండి పొద్దున బయలుదేరతాం!’
ఈ వూరు వచ్చినప్పట్నుంచీ ఎప్పటిలాగే కాలేజీ-ఇల్లు మహా అయితే కూరగాయల మార్కెట్టుకు, సినిమాహాలుకూ, ఇద్దరు ముగ్గురు స్నేహితులనేవారి ఇండ్లకు తప్ప మరింకెక్కడికి వెళ్ళింది లేదు. మార్నింగ్ వాక్కు, శ్రీమతి తీసుకెళ్ళమన్నప్పుడు సాయంత్రం గుళ్ళకు వెళ్ళడం తప్ప మరే ఏరియా తెలియదు.పుస్తకాలు-క్లాసులు–విద్యార్ధులు తప్ప మరే రాజకీయాలు తెలియదు.
కానీ కళాశాలల్లోనూ రాజకీయాలు వుంటాయనే సంగతి ఈ వూరికొచ్చాక బాగా అర్ధమైంది. ఇంతింత జీతాలు గడిస్తూ వందకూ, ఏభైకూ కకుర్తి పడే వాళ్ళను చూస్తే ఏవగింపు కలిగేది. జ్ఞాన సముపార్జనచేసి విద్యార్ధులను మంచి దారిలో పెట్టాల్సిన అధ్యాపకులేనా ఇలా చిల్లర వడ్డీ వ్యాపారాలూ, రియల్ ఎస్టేట్ దందాలు, చిట్ కంపెనీలు నడిపేది అనిపించేది. తక్కువ జీతంతో జీవితాలు నెట్టుకొచ్చే కాంట్రాక్ట్ వాళ్ళకు రావల్సిన అవకాశాలకూ అర్రులు చాచటం బాధ అనిపించేది.
రేపయినా రిలీవింగ్ సర్టిఫికెట్ తీసుకోవాలి- ప్రతీదానిలోనూ పైసలాసించే ప్రిన్సిపాల్ శివరామయ్య కు నామీద చెప్పలేనంత కోపం. పి.జి పిల్లలకు చెప్పిన పాఠాల తాలూకూ డబ్బులో సగం మింగి కూడా ఎందుకో కొర్రుగా వుంటాడు. నికుంభాసురుడు లాంటి కాయం – శరీరాన్ని మించిన తల, మిడిగుడ్లు , బాలెన్స్ లేని కాళ్ళతో బాన పొట్ట తో నడక. మానసికంగా కూడా ఇలాటి లక్షణాలే.
రెండ్రోజుల్నుంచీ ఇపుడూ, అపుడూ అంటూ తిప్పుతున్నాడు. వెళ్ళిన వేళకు వుండడు. పడి గాపులు కాయిస్తాడు. డిపార్ట్ మెంట్ లో వంశీధర్ కు మాత్రమే నేనంటే ప్రేమ వాత్సల్యం. ఎన్నోసార్లు ఆదుకున్నాడు.
ఇన్ని సంవత్సరాలు ఇట్టే కాలం గడచిపోయింది. కనీసం రేపైనా వీడ్కోలు పార్టీ పెడతారేమో? నన్ను పొగడాల్సిన అవసరం లేదుగానీ నేను వచ్చిం తర్వాత పిల్లలో వచ్చిన ఆసక్తి, మార్పు గురించి మాటాడతారేమో అనే ఆశ! నా పిచ్చిగానీ ఇలాంటివి జరగవు-ఆశించడం నాదే తప్పు కదా! అయినావారు పొగడాలని పని చేస్తానా? చేశానా! ఇలా ఆలోచిస్తూనే రిలీవింగ్ కోసం ప్రిన్సిపాల్ రూంకు వెళ్ళాను. రాలేదు.ఓ సారి కాలేజి అంతా కలయ తిరిగాను. నా క్లాసులన్నీ చూసి వచ్చాను.డిపార్ట్ మెంటు ఎదురుగా వున్న పున్నాగ చెట్టును తాకి, కాసేపు చెట్టు క్రింద నిలబడి వచ్చాను. ఎన్నోసార్లు నన్నీ చెట్టు ఆశ్చర్య పరిచింది. ఉత్సాహ పరిచింది.
సమ్మర్ వెకేషన్ కావడంతో నా కిష్టమైన వ్యక్తులు, నాకు సాయం చేసిన వారికి కృతజ్ఞత చెప్పుకోడానికి, నా సబ్జెక్టులో ఆసక్తిగా చదివి నా చుట్టూ తిరిగి నన్ను ప్రేమించిన విద్యార్ధుల కు శుభాభినందనలు తెలిపే అవకాశమన్నా వుండదేమో? ప్యూన్ సమ్మయ్య వచ్చి ‘ప్రిన్సిపాల్ గారు వూర్లో లేరంట! రేపు ప్రొద్దున తీసుకు వెళ్ళమన్నారు’ అని చెప్పాడు. ‘సారు! నేనొచ్చి మీకు చెప్తాను. రాకండి సార్ బాధ వేస్తోందీ.’ అన్నాడు.
ఇక్కడికొచ్చాక అన్ని సెక్షన్ లలోనూ ఒక్కో విద్యార్ధి నన్ను ప్రత్యేకంగా కదిలించారు. దగ్గరయ్యారు. వారిలోకొందరికి తండ్రి లేడు. కొందరికి పూట గడవని స్థితి. కొందరు కూలీ చేసుకొని చదివిస్తున్నారు. ఫైనలియర్ లింగమూర్తి చాలా అల్లరిగా తిరిగేవాడు. నా క్లాసులగురించి విని వచ్చి కూర్చుని గోల చేయాలని చూసాడు. ఒకసారి చేయి కూడా చేసుకున్నాను. కానీ క్రమంలొ ప్రేమతో దగ్గరయ్యాడు. నా ప్రతీ గ్రామర్ క్లాస్ కు వెతుక్కొని వచ్చి కూర్చునేవాడు. డిగ్రి పూర్తి అయ్యాకా కూడా సలహాలకై తిరిగేవాడు. వారికి ఫీజులు కట్టి అవసరమైన సలహాలిచ్చేవాడిని. గంగాధర్, వెంకటాద్రి, సంపత్, చందూ ఇలా అందరూ ఇంతే. కాలేజీ తర్వాత వారికి కమ్యునికేషన్ స్కిల్స్ చెప్పేవాడిని. చదివించి, రాయించి నాకు చేతనయిన సాయం చేసేవాడిని. నా తోనే భోజనం చేసేవారు. నాతో తిరగడానికి ఇష్ట పడేవారు. వాళ్ళకు జీవితం గురించి, కష్ట పడాల్సిన అవసరం గురించి, సమయపాలన గురించీ, ఎన్నో కధలు, విషయాలు చెప్పేవాడిని. ప్రస్తుత సమాజం పట్ల మనుషులుగా మనం చేయాల్సిన వాటిని వారిచేత మాట్లాడిస్తూ, సలహాలు చెప్పేవాడిని. వారితో గురుశిష్య సంబంధం తో పాటు స్నేహ బంధం ఎక్కువగా వుండేది.
రేపు పొద్దున్నే లారి వస్తుంది. అటు సామాను సర్దుకోవాలి. ఇటు రిలీవింగ్ తీసుకోవాలి.వంశీధర్ కూడా వూళ్ళో లేడు. రాత్రికిగాని రాడు. పైగా వాళ్ళమ్మాయి పెళ్ళి సంబంధం తో బిజీగా వున్నాడు. ఎవరితోనూ ముఖ పరిచయాలే కానీ సాన్నిహిత్యం లేదు. లెక్చెరర్ గా మంచి పేరుండి ప్రయోజనం ఏముంది? అవసరానికి మనకది సాయపడాలిగదా! ఇలా ఆలోచిస్తూ మళ్ళా ఇల్లు చేరాను. ఇల్లంతా సర్ది, అట్ట పెట్టెలు, గుడ్డల మూటలు, వీటికి తోడు ఎండ గాడ్పు.
ప్రక్కనే ఉన్న ఊళ్ళో ఇంకో మంచి మిత్రుడున్నాడు. మధ్యాహ్నం బయలు దేరి కలిసి సాయంత్రానికి ఇల్లు చేరి ‘ ప్యూన్ సమ్మయ్య వచ్చాడా!’ అని అడిగా. ‘రాలే’దని చెప్పింది. ‘లారీ డ్రైవర్ ఫోన్ చేసాడు. రేపు వుదయాన్నే వస్తాడుట.’
పదింటికల్లా బయలుదేరాలి. మా బావమరిది తో ప్రొద్దున్నే శ్రీమతిని,పాపను పంపి నేను లారీ తో వెళ్ళాలనే ఆలోచన. కానీ రిలీవింగ్ తీసుకోవాలి. ఆలస్యమవుతుందేమో! తొమ్మిది గంటల టైము లో వంశీధర్ ఫోన్, ‘ప్రిన్సిపాల్ వచ్చాడు-వెళ్ళికలుద్దాం ‘ అని. ఇద్దరం బండిమీద వెళ్ళాము.
అపుడే తాగి బయటకు వచ్చినట్లు వున్నాడు “ఏం ఇంగ్లీష్ సారూ!అర్ధమైందా! కొంచెం లౌక్యం గా బతకాలి. మా అమ్మాయి పరీక్ష్లలు రాస్తోంది, కొంచెం చూసీ చూడనట్లు పొమ్మన్నా. విన్నవా! లేదు. నువ్వు డ్యూటీ చేసిన పేపర్ లో ఫెయిల్. నీ జీపియఫ్ లోనును వెంటనే శాంక్షన్ చేసా! ఏమైనా కృతజ్ఞత చూపావా! లేదే! పీజీ క్లాసులు తీసుకున్నందుకు వచ్చిన డబ్బులో ‘సారూ, ఇదుంచండీ’ అని వినయంగా వున్నావా! లేదే. నీకు నా మీద ప్రేమ లేనపుడు నేను మాత్రం నీకు ఠంచను గా ఎందుకివ్వాలి. చెప్పూ’ అన్నాడు. నా బాధ్యత నెరవేర్చడం తప్పా? నా ముఖం లో రంగులు మారడం చూసి వంశీధర్ నా చెయ్యి పట్టుకున్నాడు. ‘సారుకు కొచెం లోకజ్ఞానం తక్కువలెండి.మనసులో పెట్కోకండి! అన్నాడు.
‘అదే చెప్పేది-కీట్సు, శేక్సు పియరూ కాదు, ఇది తెలవాల!’ అని ‘టైపు చేసి తెచ్చారా’ అడిగాడు. పాకెట్ లో నుంచి టైప్ చేసిన ఆర్డర్ తీసి ముందు పెట్టాను. సంతకం బరికాడు.’థాంక్స్’ అని చెప్పా-‘సర్లే – వెళ్ళిరా’ అన్నాడు ఏమాత్రం కర్టసీ లేకుండా. ‘కాలేజి కి వెళ్ళి స్టాంపు వేయించుకో నా దగ్గర లేదు’ అని లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.ప్రభుత్వం ఇతన్ని ఉత్తమ ఉపాధ్యాయునిగా కూడా సత్కరించింది!
బయట కొచ్చేసరికి సమ్మయ్య స్టాంపు పాడుతో కనిపించాడు. ‘నాకు తెలుసు సారూ-ఇట్టా అయితుందని’-అన్నాడు. థాంక్స్ చెప్పి కృతజ్ఞత గా ఏభైనోటు జేబు లో పెట్టపోయాను. ‘వద్దు సారూ! మా యిద్దరి పిల్లల ఫీజులు మీరే కట్టారు, మీ దయ వల్ల డిగ్రీ అయిపోయింది.’ అని నమస్తే పెట్టాడు. ‘కనీసం ఇతనికి ఉన్న కృతజ్ఞత కూడా శివరామయ్య కి లేద’నిపించింది.
వంశిధర్ కు థాంక్స్ చెప్పి ఇల్లు చేరేసరికి 10.30 అయింది. ‘పిల్లలొచ్చి వెళ్ళారా’ అని అడిగాను. బదులుగా ‘రాలేదు’ అంటూ’రిలీవింగ్ పని అయిందా!’ అంటూ శ్రీమతి ‘మీరు కూడా మొండికిపోక పోతే వాడి ముఖాన అడిగినది పడేసి వుంటే ఏం పోయింది?’ అంటూ నసిగింది. ‘సర్లే ! పొద్దున్నే బయలు దేరాలి’ అంటూ గదిలో మూటల మధ్యన సర్దుకొని పడుకున్నాము.
ప్రొద్దున్నే 6 గంటలకు మా వాళ్ళు బయలుదేరుతుండగా కిషన్, లింగమూర్తి,గంగాధర్, వెంకటేష్, సంపత్, చందూ అందరూ సైకిళ్ళ మీద దిగారు. వారిని చూడగానే చాలా సంతోషమేసింది. వాళ్ళను కలుస్తానో లేదో అనే దిగులు. చుట్టూరా మూగారు. మనసు ఒక్కసారిగా తేలికపడింది. నిన్నటి కాంపిటీటివ్ పరీక్ష ఎలా వ్రాశారో అడిగాను. వాళ్ళ కళ్ళలో స్పష్టమైన బాధ. వాళ్ళతో వున్న అనుబంధం, సాన్నిహిత్యం ఒక్కసారిగా నన్ను చుట్టుకున్నాయి. అందరి కళ్ళలో కన్నీటి తెర. అభిమానం. కిషన్ ఒక దేవుడి బొమ్మ, లింగమూర్తి బిస్కెట్ ప్యాకెట్, గంగాధర్ ఒక కప్ కేకు, చందూ చాక్లెట్స్ ఇలా అందరూ నా చేతిలో, పాప చేతిలో వుంచారు. ఇవన్ని కాదు వాళ్ళని చూడడం, వాళ్ళ ప్రేమని పొందుటం కన్న నాకు ఏ ఫేర్వెల్ ఎక్కువ కాదని పించింది. లారీ లో సామాను సర్ది బయలుదేరాము.సంపత్ కూడా నా పక్కనే లారీలో. మిగిలిన వాళ్ళు సైకిళ్ళ మీద అనుసరించారు. చేయి వూపి వెనక్కి వెళ్ళమని చెప్పాను. వాళ్ళని చూస్తే ఒకింత గర్వం, ఇంకొక వైపు దూరమవుతున్నారని బాధ.
ప్రతీసారీ ఇలాంటి విద్యార్ధులే టీచర్లకు ఆశలు నింపుతుంటారు. క్రొత్త జీవితాన్ని ప్రసాదిస్తారు. లారీ బయలుదేరింది. కిటికీ లోంచీ బయటకు చూసి మరోసారి చేయి వూపాను. చల్లని గాలీ తగులుతోంది.కానీ మనసంతా ముసురు పట్టేస్తున్నట్లుంది.
***
విజయ్ గారు….ఇది జీవితానుభవమే ఐతే అలాంటి మనసు ఉన్న మీరు అభినందనీయులు.
మన పని ఎవరో గుర్తించాల్సిన పనిలేదు. మీ కృషి వృధాపోదు. అలాంటి ప్రిన్సిపాళ్ళు అంతటా ఉన్నారు. రాసిన తీరు బాగుంది.
ధన్యవాదాలు చందు తులసి గారు.
సర్.. చాలా బాగా రాసారు.. చాల సహజంగా ఉంది!
నాగేశ్వర రావు గారు ధన్యవాదాలు
వాస్తవానికి చాల దగ్గరి గా ఉంది —నాలుగు కోట్లు లంచం యిస్తే యూనివర్సిటీ కి
వైస్ ఛాన్సలర్ — కావచ్చు — యి వ్యవస్థలో –(వాస్తవాలు — ఒక ముఖ్యమంత్రి కాలం లో )
ఉత్తమ teacher..award. పొందిన వాడు ???
సాహితీ లోకం లో అదే తిరుగా —– పత0జలి — కేశవరెడ్డి గార్ల ల కు — ఏ అవార్డ్స్ రాలేదు ??
వ్యవస్థ తి రే అంత ???అమెరికా అయినా — అమలాపురం అయినా
గుర్తింపు — అవార్డ్స్ రావాలంటే — గ్రూప్లు లు చేయాలి — రాజకియెం చేయాలి — పేస్ బుక్ లో
రోజు ఏదో ఒక తిరుగా కనిపించాలి — వినిపించాలి (ట్విట్టర్ లో కూడా )–పరపతి ఉన్న రాజకీయ నాయకుల ను వల లో వేసుకోవాలి గా —-అందుకే మీ కథ లో ని hero..కు
ఉత్తమ –teacher.award…. వచ్చింది గా ???
—————————————————————
బుచ్చి రెడ్డి గంగుల
ధన్యవాదాలు బుచ్చిరెడ్డి గారు. మొత్తానికి కధలో ‘హీరో’ ని మార్చెశారుగా! :)
Very nice story Sir, in fact its not a story, a real life journey! My father is a retired lecturer, who used to work in the similar lines.. I remembered my childhood days and discussions of my family! Thank you !
Just saw your FB, wanted to share, My father retired as Principal from Govt Jr College, Chebrole, 6years back! Entha yadruschikam ga ivaala mee katha chadivanu! Very nice feeling!