స్త్రీని ‘జయించా’కే సీత జాడ తెలిసింది!

కల్లూరి భాస్కరం 

రామాయణంలో సీతాన్వేషణ ఒక ముఖ్యమైన ఘట్టం. వానరరాజు సుగ్రీవుడు సీత జాడ కనిపెట్టడానికి వానరబృందాలను అన్ని దిక్కులకూ పంపుతాడు. దక్షిణ దిశకు పంపిన బృందంలో హనుమంతుడు, అంగదుడు, జాంబవంతుడు మొదలైనవారు ఉన్నారు.  సుగ్రీవుడు చండశాసనుడు. అందుకే ‘సుగ్రీవాజ్ఞ’ అనే నానుడి వచ్చింది. వానరబృందాలను పంపుతూ అతడు గడువు విధిస్తాడు. గడువులోపల తిరిగి రాకపోతే మరణదండన తప్పదు.

అయితే, హనుమంతుడి బృందం స్వయంప్రభ బిలంలో ఉండగానే సుగ్రీవుడు విధించిన గడువు ముగిసిపోయింది, దాంతో ఆ బృందంలో ఉన్నవారందరికీ ప్రాణభయం పట్టుకుంది. అక్కడే ఉండిపోయి ప్రాయోపవేశం చేసి ప్రాణాలు విడిచిపెట్టడానికి యువరాజు అంగదుడు నిర్ణయించుకుంటాడు. హనుమంతుడు ఎంత నచ్చచెప్పినా నిర్ణయం మార్చుకోడు. అంతలో జటాయువు అన్న అయిన సంపాతి కనిపించి లంకను పాలించే రావణాసురుడు సీతను ఎత్తుకుపోయిన సంగతి చెప్పి, లంక ఎక్కడుందో చెబుతాడు. అప్పుడు సముద్రాన్ని దాటి వందయోజనాల దూరంలో ఉన్న లంకకు వెళ్ళి, సీత జాడ కనిపెట్టే బాధ్యతను హనుమంతుడు స్వీకరిస్తాడు.  ఆ ఘట్టాన్ని ‘సుందరకాండ’ పేరుతో వాల్మీకి ప్రత్యేకంగా చిత్రించాడు.

ఈ కాండలో హనుమంతుడే నాయకుడు. వాల్మీకి ప్రకారం, అతను బుద్ధికుశలత కలిగిన వారందరిలోనూ ఉన్నతుడు. మంచి మాట నేర్పు ఉన్నవాడు. వానరవీరులలో ముఖ్యుడు. బ్రహ్మచారి, అంటే స్త్రీ సంబంధం లేనివాడు. గొప్ప కార్యసాధకుడు. ఇవన్నీ ‘పురుష’ప్రయత్నాన్ని, ‘వీర’త్వాన్ని నొక్కిచెప్పే గుణాలు. సముద్రాన్ని దాటి లంకలోకి వెళ్ళి సీత ఉనికిని కనిపెట్టడం అనే మహత్కార్యం సాధించాలంటే, హనుమంతుడిలో ఈ గుణాలు అన్నీ ఉండాలి.

అయితే, అతనిలో ఈ గుణాలు ఉన్నట్టు నిరూపణ ఎలా? దానికి అతి ముఖ్యమైన గీటురాయి, అతను ‘స్త్రీ సూత్రా’(female principle)న్ని అధిగమించగలగడం! ఈ ఘట్టంలో కథకుడు ఒకరిని కాదు, ఏకంగా ముగ్గురు స్త్రీలను ప్రవేశపెట్టి హనుమంతుడు తన బుద్ధిబలంతోనూ, భుజబలంతోనూ వారిని ఎలా జయించాడో చెప్పాడు. దుర్భేద్యమైన రావణాసురుని నగరంలోకి అడుగుపెట్టి సీత జాడ కనిపెట్టాలంటే, ఒక స్త్రీని జయిస్తే సరిపోదు, ముగ్గురు స్త్రీలను జయించినట్టు చెప్పాలి.

ఆ ముగ్గురిలో మొదటి స్త్రీ, ‘నాగమాత’ అయిన సురస; రెండవ స్త్రీ, సింహిక అనే ఛాయాగ్రాహక రాక్షసి; మూడవ స్త్రీ లంకానగరానికి అధిదేవత అయిన లంకిణి.

హనుమంతుడు సముద్రం మీద పయనిస్తుండగా దేవతలు, గంధర్వులు, సిద్ధులు, మహర్షులు అతని బలపరాక్రమాలను, బుద్ధికుశలతను తెలుసుకోవాలని ముచ్చట పడ్డారు. “నువ్వు భయంకరమైన కోరలతో, పచ్చని కళ్ళతో, ఆకాశమంత నోటితో, పర్వతంలాంటి రాక్షసరూపం ధరించి క్షణకాలం అతనికి విఘ్నం కలిగించు” అని నాగమాత అయిన సురసను కోరారు. సురస వారు కోరిన రూపంలో సముద్రమధ్యంలోంచి  వెళ్ళి హనుమంతుని అడ్డగించింది. నిన్ను తినేస్తానంది. “నేను సీతను చూసొచ్చి రామునికి ఆమె కుశలం చెప్పిన తర్వాత నీలోకి ప్రవేశిస్తాను. ఇప్పుడు వెళ్ళనివ్వు’’ అని హనుమంతుడు అన్నాడు. సురస అంగీకరించకుండా తన నోటి వైశాల్యాన్ని పెంచుకుంటూ పోయింది.  హనుమంతుడు అంతకంటే ఎక్కువ ప్రమాణానికి తన దేహాన్ని పెంచుకుంటూ వెళ్ళి, హఠాత్తుగా బొటనవేలంత రూపం ధరించి సురస నోట్లోకి ప్రవేశించి వెంటనే బయటికి వచ్చేశాడు. ఈవిధంగా ఉపాయంతో, స్త్రీ రూపంలో ఎదురైన మొదటి అడ్డంకిని దాటాడు.

కొంతదూరం వెళ్ళిన తర్వాత, సింహిక అనే రాక్షసి అతన్ని చూసింది.  ఇంతకాలానికి తినడానికి మహాజంతువు ఒకటి దొరికిందనుకుంది. హనుమంతుని నీడను పట్టుకుని కిందికి లాగడం ప్రారంభించింది. ఒక్కసారిగా తన వేగమూ, బలమూ సన్నగిల్లడంతో హనుమంతుడు ఆశ్చర్యంగా అన్నివైపులా చూశాడు. మహాశక్తిమంతమైన సింహిక కనిపించింది. తనను మింగడానికి తెరచిన సింహిక నోట్లోకి ప్రవేశించి వాడిగోళ్లతో ఆయువు పట్లను చీల్చి చెండాడాడు. సింహిక ఆర్తనాదం చేస్తూ కుప్పకూలింది. “ఈ మహాప్రాణిని చంపి నువ్వు అద్భుతకార్యం సాధించా”వంటూ దేవతలు, గంధర్వులు మొదలైనవాళ్లు హనుమంతుని అభినందించారు.

చివరికి త్రికూటపర్వతం మీద ఉన్న లంకానగరాన్ని చూశాడు. పైనుంచి అతనికి అది ‘నాగులతో నిండిన’ పాతాళ నగరం భోగవతిలా కనిపించింది. నగరంలోకి ప్రవేశించబోతుండగా భయంకరరూపం కలిగిన లంక అధిదేవత లంకిణి అతన్ని అడ్డగించింది. నన్ను జయించి కానీ నువ్వు లోపలికి వెళ్లలేవంటూ అరచేతితో అతన్ని బలంగా కొట్టింది. హనుమంతుడు ఆమెను పిడికిలి బిగించి కొట్టేసరికి ఆర్తనాదం చేస్తూ నేలకొరిగి, శరణు వేడి దారి ఇచ్చింది.

ఈవిధంగా అతను లంకలోకి ప్రవేశించడం, సీతను చూడడం, పలువురు రాక్షసులను చంపడం, రావణుని కలసుకుని రాముడు యుద్ధసన్నద్ధుడై వస్తున్నట్టు చెప్పడం, లంకా దహనం చేయడం తదుపరి పరిణామాలు.

హనుమంతుడు ‘నాగమాత’ సురసను జయించడమే చూడండి…దానర్థం, మాతృస్వామిక ఆరాధన రూపమైన సర్పాన్ని జయించడమే! ఈ విధంగా అతనికి భాగవత కృష్ణుడితోనూ, బైబిల్ యెహోవాతొనూ సామ్యం కుదురుతోంది. నాగులతో నిండిన పాతాళంలా లంక అతనికి కనిపించిందనడంలో కూడా నాగుల ప్రస్తావన ఉంది. అంతేకాదు, వాటితోపాటు లంకలోని రాక్షసులను కూడా ఈ సందర్భంలో కథకుడు ప్రస్తావించాడు.  లంకా నగరం నరులకు, వానరులకు కూడా భిన్నమైన జీవనవిధానమూ, విశ్వాసాలూ ఉన్న ప్రదేశమని ఈ రెండు ప్రస్తావనలూ సూచిస్తున్నాయి. ఇంతకుముందు చెప్పుకున్నట్టు రాక్షసత్వాన్ని ఆపాదనగా పరిగణించి, నాగుల ప్రస్తావనలను గమనంలో ఉంచుకుంటే లంకానగరం మాతృస్వామిక అవశేషాలు కలిగిన ప్రాంతం అనుకోవాలా?! ప్రస్తుతానికి దీనిని సందేహార్థకంగానే వదిలేద్దాం.

అలాగే, హనుమంతుడికి, ఓడిసస్ కు కూడా ఒక పోలిక కుదురుతోంది. హనుమంతుడు సముద్రం మీద లంఘిస్తే, ఓడిసస్ సముద్రయానం చేశాడు. ఇద్దరూ వీరులే. హనుమంతుడు తన ప్రయాణంలో ఒక ప్రతికూల స్త్రీ( సింహిక), ఇద్దరు అనుకూల (సురస, లంకిణి) స్త్రీల రూపంలో ‘స్త్రీ సూత్రా’న్ని ఎదుర్కొన్నట్టే; ఓడిసస్ కూడా నీళ్ళు పట్టుకునే ఒక అందమైన యువతి, సిర్సే, కలిప్సే అనే ఇద్దరు అప్సరసలు—మొత్తం ముగ్గురు స్త్రీల రూపంలో స్త్రీ సూత్రాన్ని ఎదుర్కొంటాడు. అందమైన యువతి పట్ల సమ్మోహితు డైనందుకు పదకొండు ఓడలను, పెద్ద సంఖ్యలో సహచరులను కోల్పోయి భారీ మూల్యం చెల్లించుకుంటాడు. తర్వాత సిర్సే అనే ప్రతికూలశక్తిని దైవ సహాయంతో లొంగదీసుకుని, ఆ తర్వాత కలిప్సే అనే అనుకూలశక్తితో ఎనిమిదేళ్ళు కాపురం చేస్తాడు. వీటికంటె ముందు పోలిఫెమస్ అనే ఒంటికన్ను రాక్షసుని ఉపాయంతో జయిస్తాడు. ఈ విధంగా హనుమంతుడి లానే ఓడిసస్ కూడా స్త్రీ సూత్రాన్ని అధిగమించడంలో బుద్ధిబలాన్ని, భుజబలాన్ని, ధైర్యసాహసాలను ప్రదర్శిస్తాడు. ఇద్దరికీ దేవతల సహాయమో, ఆశీస్సులో లభిస్తాయి.

ఆ మాటకొస్తే,  హనుమంతుడు సముద్రాన్ని లంఘించడానికి ముందే వానరులందరికీ స్వయంప్రభ బిలం రూపంలో ‘స్త్రీ సూత్రం’ ఎదురైందని అనుకోవచ్చు. అద్భుతత్వమూ, ఆకర్షణా ఉట్టిపడే అలాంటి బిలం ఆ పరిసరాలలో ఉంటుందని వారు ఊహించలేదు. అక్కడే వారు నెలరోజులు ఉండిపోయారని కథకుడు చెబుతున్నాడు. అంటే దాని ఆకర్షణకు లొంగి వారు తమ మీద ఉన్న కార్యభారాన్ని విస్మరించారన్నమాట. అలా వారు అక్కడ ఉండగానే సుగ్రీవుడు విధించిన గడువు ముగిసిపోవడంతో వారికి మృత్యుభయం పట్టుకుంది. కలిప్సే మోహజాలంలో చిక్కుకుని ఎనిమిదేళ్లు ఆమెతోనే ఉండిపోయి యాత్రాలక్ష్యాన్ని విస్మరించిన ఓడిసస్ ను ఇది గుర్తుచేస్తుంది. స్త్రీ సూత్రం కార్యసాధనకు అడ్డంకి అని ఇందులోని ధ్వని.

స్త్రీవధ విషయానికి వస్తే, తాటకను చంపిన రాముడు, పూతనను లొంగదీసుకున్న/చంపిన కృష్ణుడి పక్కనే  హనుమంతుడు కూడా చేరుతున్నాడు. లక్ష్మణుడు శూర్పణఖ ముక్కు, చెవులు కోయడం కూడా ఇలాంటిదే. ఒక బాబిలోనియా పురాణకథలో తియామత్ అనే జగజ్జనని లాంటి దేవతను మర్దుక్ అనే దేవుడు చంపుతాడు. సిర్సేను చంపడానికి ఓడిసస్ కత్తి దూస్తాడు.  స్త్రీవధను ‘వీరత్వా’నికి సూచనగానే ఇవన్నీ చెబుతున్నాయి. ఈ ఉదాహరణలు ఏదో ఒక ప్రాంతానికి చెందినవి కాక, భిన్నప్రాంతాలకు చెందినవన్న సంగతిని దృష్టిలో ఉంచుకున్నప్పుడు, వీటిమధ్య ఉన్న పోలికలు కేవలం యాదృచ్చికాలని కాకుండా, వీటి వెనుక ఒక కచ్చితమైన సరళి ఉన్నట్టు అర్థమవుతుంది. అంటే ప్రపంచవ్యాప్తంగా సంభవించిన ఒక పరిణామాన్ని ఇవి చెబుతున్నాయి. అది:  మాతృస్వామ్యంపై పితృస్వామ్యస్థాపన! అంటే, స్త్రీ ఆధిపత్యం నుంచి పురుషుడు బయటపడి ‘క్రియాశీలి’ కావడం!

పురుషుడు స్త్రీపై ఆధిపత్యం సాధించిన తర్వాత, స్త్రీవధ వీరత్వానికి నిరూపణ కావలసిన అవసరం ఇక లేదు. అందుకు భిన్నంగా అది భీరత్వాన్ని సూచిస్తుంది.  స్త్రీని చంపడం మహాపాపంగా, హింసించడం అనాగరికంగానే కాక, అసలు స్త్రీతో యుద్ధం చేయడమే పురుషుడికి నామోషిగా పరిణమిస్తుంది. భీష్ముడి ఉదాహరణ అదే చెబుతుంది. శిఖండిని చూడగానే అయన అస్త్ర్రసన్యాసం చేస్తాడు.

తాటకను చంపబోయే ముందు రాముడు స్త్రీవధ తగునా అన్న ద్వైధీభావానికి లోనవుతాడు. అయినా చంపుతాడు. అంటే కథకుడు స్త్రీవధ తగదన్న సమకాలీన స్పృహను ప్రకటిస్తూనే, అది  ‘వీరోచితం’ అన్న ఒకనాటి సంగతినీ చెబుతున్నాడు. అలాగే, సింహికను చంపిన హనుమంతుడు, లంకిణి విషయానికి వచ్చేసరికి స్త్రీవధ తగదనుకుంటాడు.

అయితే, స్త్రీ ఏ ఉగ్రవాదో అయి ఆయుధంతో దాడి చేసినప్పుడో; ఆత్మరక్షణ అనివార్యమైనప్పుడో కూడా స్త్రీవధ కూడదా అన్న సందేహం ఇక్కడ కలుగుతుంది. అదే సమయంలో, వివిధ ప్రాంతాలకు చెందిన పురాణ, ఇతిహాస కథల మధ్య ఉన్న పోలికల వెనుక ఒక సరళి ఉన్నప్పుడు, అవి సాముదాయికంగా ఒకే విషయాన్ని చెబుతున్నప్పుడు; వాటి వస్తువులో ఒక ఐక్యత ఉన్నప్పుడు స్త్రీ వధను చెదురుమదురు ఘటనగా చూడాలా, లేక చరిత్రకోణంనుంచీ, వ్యవస్థా కోణంనుంచీ అన్వయించుకోవాలా అన్న ప్రశ్న కూడా వస్తుంది. నా పరిశీలన రెండోదానికే మొగ్గు చూపుతోంది.

అదలా ఉంచితే, లంకిణిని లంకానగర అధిదేవత అనడం, దేవత కేంద్రంగా నిర్మించుకున్న ఒకనాటి నగరరాజ్యాలను సూచిస్తూ ఉండచ్చు.

***

మన పురాణ కథలతో ఇతర పురాణకథలకు ఉన్న మరికొన్ని ఆసక్తికరమైన పోలికలను చూద్దాం:

భూదేవత అయిన గియా కడగొట్టు కొడుకు టైఫాన్ పై గ్రీకు దేవుడు జియస్ విజయం సాధించి ఒలింపస్ పర్వతంపై దేవతల ఆధిపత్యాన్ని నెలకొల్పాడని చెప్పుకున్నాం. సగం మనిషి రూపంలో, సగం సర్పరూపంలో ఉండే టైఫాన్ తల నక్షత్రాలను తాకేలా ఉంటుందనీ, అతని చేతులు సూర్యోదయ ప్రదేశం నుంచి సూర్యాస్తమయ ప్రదేశం వరకు విస్తరించి ఉంటాయనీ కూడా చెప్పుకున్నాం. అతని భుజాల నుంచి వంద మహాసర్పాలు పడగవిప్పి వేలాడుతూ ఉంటాయి. అవి భయంకరంగా నాలుకలు చాపి ఉంటాయి. వాటి అనేక నేత్రాలు మంటలు చిమ్ముతూ ఉంటాయి. వాటి నుంచి వెలువడే  ఎడ్ల రంకెలతో, సింహగర్జనలతో, కుక్కల అరుపులతో, పాముల బుసబుసలతో పర్వతాలు ప్రతిధ్వనిస్తూ ఉంటాయి. టైఫాన్ ను జియస్ ఎదుర్కొని అంతమొందించకపోతే అతను సృష్టి అంతటికీ అధిపతి అయ్యేవాడట.

జియస్ అతని మీదికి యుద్ధానికి వెడుతుండగా భూమి బాధతో మూలిగింది. అతని చేతిలోని వజ్రాయుధం నుంచి వ్యాపించే జ్వాలలు; టైఫాన్ కళ్లనుంచి, ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాలనుంచి జాలువారే మంటలు సముద్రాన్ని మండించసాగాయి. సముద్రం సలసల మరగడం ప్రారంభించింది. ఉవ్వెత్తున లేచిన అలలు తీరంలోని కొండలను, గుట్టలను మహోధృతంగా ఢీకొనసాగాయి. భూకంపాలు పుట్టాయి. మృత్యుదేవుడైన హేడ్స్ గడగడా వణకిపోయాడు.

ఇదంతా ఎందుకు చెప్పవలసివచ్చిందంటే, టైఫాన్ ను ఎదుర్కోవడంలో కొద్దిసేపు ధైర్యం సన్నగిల్లి జియస్ దిక్కుతోచని స్థితిలో ఉండిపోయాడట! కాసేపటికి బలాన్ని కూడదీసుకుని వజ్రాయుధాన్ని విసిరి ఆ మహాసర్పాల పడగలను దగ్ధం చేశాడు. టైఫాన్ కుప్పకూలిపోయాడు. అతని బరువుకి తల్లి అయిన భూదేవి గిలగిలలాడిపోయింది.

టైఫాన్ తో యుద్ధంలో కాసేపు ధైర్య సన్నగిల్లి జియస్ దిక్కుతోచని స్థితిలో పడిపోవడమే ఇక్కడ ప్రదానంగా గమనించవలసిన అంశం. మన పురాణఇతిహాస కథలలోని ఇలాంటి ఉదాహరణలు రెండు ఇప్పటికిప్పుడు నాకు  గుర్తుకొస్తున్నాయి. మొదటిది, రామరావణయుద్ధం; రెండవది, విష్ణువు-మధుకైటభుల యుద్ధం.

రాముడు రావణుని తలను ఛేదించగానే దాని స్థానంలో ఇంకొక తల పుట్టుకురాసాగింది. ఇలా కొంతసేపు గడిచింది. రాముడికి ఏం చేయాలో తోచలేదు. అతని నిస్సహాయతను గమనించిన రథసారథి మాతలి, “నువ్వు సాధారణమానవునిలా వ్యవహరిస్తున్నావు. బ్రహ్మాస్త్రం ప్రయోగించు” అని సలహా ఇచ్చాడు. అప్పుడు రాముడు బ్రహ్మాస్త్రాన్ని అందుకుని రావణుని వక్షస్థలానికి గురిపెట్టి ప్రయోగించాడు. దాంతో రావణుడు నేలకొరిగాడు.

దేవీ భాగవతం ప్రకారం… విష్ణువు మధుకైటభులనే రాక్షసులతో యుద్ధం చేస్తున్నాడు. వారిని చంపడం అసాధ్యమని ఒకదశలో ఆయనకు అనిపించింది. ఏం చేయాలో తోచలేదు. అప్పుడు దేవిని ప్రార్థించాడు. ఆమె అనుగ్రహంతో ఎట్టకేలకు మధుకైటభులను చంపాడు.

ఇలా రాక్షసునితో జరుగుతున్న యుద్ధంలో జియస్, రాముడు, విష్ణువు ఒక దశలో నిస్సహాయస్థితిలోకి జారిపోవడంలో ఉన్న ఒక్క పోలికను మాత్రమే విశేషంగా చూపడం ఇక్కడ ఉద్దేశం కాదు. అంతకంటే ముఖ్యంగా దీని వెనుక ఒక ఉమ్మడి అంతస్సూత్రం లేదా తాత్విక సూక్ష్మం ఉంది. అది: సర్ప, రాక్షసశక్తుల అజేయతకు సంబంధించినది.

మన పురాణ, ఇతిహాస కథలలోని రాక్షసుల గురించే చూడండి…హిరణ్యకశిపుడు, రావణుడు, భస్మాసురుడు మొదలైన రాక్షసులందరూ తపస్సు చేసి తమకు అజేయ బలాన్ని ప్రసాదించమనీ, ఏవిదంగానూ మరణం లేకుండా వరమివ్వమనీ  సాధారణంగా బ్రహ్మదేవునో, ఒక్కోసారి శివునో ప్రార్థిస్తారు. మరణం అనివార్యమని బ్రహ్మ అంటూనే చాలా అరుదైన, అసాధారణమైన పద్ధతిలో వారికి మరణం సంభవించే వెసులుబాటు కల్పిస్తూ ఉంటాడు. ఉదాహరణకు హిరణ్యకశిపుడు తనకు దేవతల వల్లనే కాక; భూమిమీద, నీటిమీద, నరుల వల్ల, జంతువుల వల్ల కూడా మరణం రాకుండా వరం కోరుకుంటాడు. అప్పుడు విష్ణువు నరసింహావతారం ఎత్తి అతణ్ణి తన తొడల మీద ఉంచి గోళ్ళతో గుండెను చీల్చి చంపుతాడు. అలాగే, రావణుడు ఎవరెవరి వల్లనో తనకు మరణం రాకూడదని అడుగుతాడు కాని, నరుని  విస్మరిస్తాడు. దాంతో విష్ణువు నరుడైన రామునిగా అవతారమెత్తి అతణ్ణి చంపుతాడు.

అలాగే, మధ్య మధ్య పాత చర్మాన్ని వదిలేసి కొత్త చర్మాన్ని ధరించే సర్పం కూడా అజేయశక్తికి ప్రతీక. అంతేకాదు, జోసెఫ్ క్యాంప్ బెల్ ప్రకారం కూడా, ఈ చావులేని సర్పమూ, రాక్షసులూ మొదట్లో విశ్వవ్యవస్థ (cosmic order)కు, కాలానికి సంబంధించిన అంతుబట్టని నిగూఢత(dark mystery of time)కు ప్రతీకలు. ఈ శక్తులతో వీరుడు లేదా నరుడు తలపడ్డాడు. ఈ నరవీరుని రాకతో పాత విశ్వాసవ్యవస్థ , నాగరికత పతనమయ్యాయి. మినోవన్ క్రిటుసామ్రాజ్యం, భారతదేశంలో హరప్పా, మొహంజదారో నాగరికత విచ్చిన్నమయ్యాయి.

అయితే, పాతవిశ్వాస ప్రపంచం నుంచి కొత్త విశ్వాసప్రపంచంలోకి రావడంలో భారతదేశానికి, పశ్చిమదేశాలకీ మధ్య ఒక ముఖ్యమైన తేడా ఉందని క్యాంప్ బెల్ అంటారు. దాని గురించి, ఇతర మరికొన్ని అంశాల గురించి తర్వాత….

*