మధ్యలో ఆగిపోయింది కాలమ్ అని చాలా మంది అనుకుంటారు కాని నాకు అనిపిస్తుంది అది కాలమేనని. ఎందుకు ఉన్నట్లుండి కాలం ఆగిపోతుందో, సమయం స్తంభించిపోయినట్లు అనిపిస్తుందో కాని అది ఆగిపోవడమా? లేక నండూరి రాసినట్లు గుండె గొంతుకలో కొట్లాడడమా?
పరిణామక్రమంలో ఏదీ ఆగిపోదేమో, ఏదీ స్తంభించిపోదేమో కాని ఎందుకు ఏదీ మారిపోలేదేమోఅని అనిపిస్తుంది? అవే ప్రశ్నలు, అవే జవాబులు. అవే భావోద్వేగాలు.
తరుచూ నేను మట్టిపై కూర్చుంటాను. ఎందుకంటే నా తాహతు నాకు బాగా అనిపిస్తుంది.. నా శైలి నా ప్రత్యర్థులకు నచ్చదు ఎందుకంటే ఎప్పటినుంచో నేను ప్రేమించడాన్ని మార్చుకోలేదు. స్నేహాన్నీ మార్చుకోలేదు.. అని హరివంశరాయ్ బచ్చన్ ఏనాడు రాశాడో కాని కవిత్వం రాయడానికీ, కవిత్వం గురించి రాయడానికీ పూనుకున్నప్పుడల్లా నిన్ను గురించి నీవు తెలుసుకోవడమే అవుతుంది. మట్టి పరిమళం వీడనట్లనిపిస్తోంది.
ఈ రకంగా నీవు నా జీవితంలో చేరిపోయావు.. ఎక్కడికెళ్లినా నీవు పరివ్యాప్తమయ్యావు. అని నిదాఫాజిలీ రాసిందీ కవిత్వం గురించే అనిపిస్తుంది.
జీవితం సగ కాలం గడిపోయింది అనుకుంటాం. సగం రాత్రి గడిచిపోయింది. సగం పగలూ వెళ్లిపోయింది. కాని నిజంగా అది సగం జీవితమా? రెప్పలు తెరుచుకున్నంత సేపూ మూసుకుంటున్నాయి. దోసిలి లోంచి ఇసుకు జారిపోతోంది. దాహం తీరకముందే నీరు ఇంకిపోతోంది..
ఎప్పుడో కందీళ్ల ముందు తడిమిన అక్షరాలేవీ ఇప్పుడు? చెప్పుల్లేని కాళ్లతో ముళ్లడొంకల్లో సాగిన బుడిబుడి నడకలేవీ? గుడి ముందు లైనులో నిలబడింది భక్తికోసమా? ప్రసాదం కోసమా?
కడుపులో రేగిన బడబానలానికి ఎవరు అర్థం చెప్పారు? రాలిన ఆకులకు లెక్కలేవీ? ఏం చేయాలనుకున్నావు? ఏం చేశావన్నది ప్రశ్న కాదు.
ఏం చేశావు ఇంతకాలం? కలతలు రేపిన కళ్లలోకి చూశావా? పులకింపచేసిన నవ్వుల్లో ఉండిపోయావా? పూలవానసల్లోకి తొంగిచూసే తీరికెక్కడిది? స్పర్శకు ముందే ఆవిరైన ప్రేమ ఏదీ?
నినాదం నిరంతరం ప్రతిధ్వనిస్తుండడమేనా? విముక్తి ఎండమావి కోసం పయనమేనా? వెలుగు చూపాలనుకున్న కాగడాలెక్కడ? రెండడుగుల మధ్య దూరమే జీవితమా?
అవే కౌగిలింతలు. అవే కలహాలు, సంఘర్షణలు.. జేబుల్లో కాగితాలే జీవన సంగీతాలా?
ఈ ప్రయాణానికి ఎక్కడుంది మలుపు? మరిచిపోయిన అధ్యాయాల్ని తెరిచి చూసి చదువుకుంటే జరిగిందీ, జరుగుతున్నదీ, జరగబోయేదీ అదే కదా..
ఎక్కడున్నాయి సగం వసంతాలు? పక్షులై ఎగిరిపోయాయేమో..
చేతివ్రేళ్లు తగలని పుస్తకంలా కొట్టుకుంటోంది జీవితం. ఇన్నేళ్లు గడిచినా ఒక చిరునవ్వుకోసం, ఒక పలకరింపుకోసం మనసు తన్లాడుతోంది. కాని కరచాలనానికి చేయిజాపే లోపు మనిషే మాయం? ఎక్కడ వాడు?
సమీపంలో ఉన్నదేదీ సన్నిహితం కాదా? ఎదురుగా ఉన్నవాడిని పోల్చుకోవడం ఎంత కష్టం? పక్షులు ఆకాశం కోల్పోయాయా? ఆకాశం పక్షుల్ని కోల్పోయిందా?
అయినా వద్దకున్నా వ్రేళ్లు ఆగవు. అవి నాకు తెలీకుండా చలిస్తూనే ఉంటాయి. రాస్తాను.. అఫ్సర్ కోసమైనా రాస్తాను.. రాయకుండా ఉండలేను.
ఇప్పుడు..
అర్థనిమీలిత నేత్రాల మధ్య ఆకాశం దాచుకున్న రహస్యాల వెనుక తెగిపడుతున్న పక్షుల చప్పుడు వినిపిస్తాను.
కనుగ్రుడ్ల భూగోళాల మధ్య, నేల పొరల్లో దాగిన చరిత్ర పుటల వెనుక నిక్షిప్తమైన అస్తిపంజరాల సంభాషణ వినిపిస్తాను.
కనురెప్పల దొంతరల మధ్య ఎగిసిపడుతున్న కెరటాలు చెప్పలేని అల్లకల్లోల దృశ్యాల పదధ్వనులను వినిపిస్తాను.
కనుబొమల అర్థ చంద్రాకారాల మధ్య భ్రుకుటిలో దాగిన ఆత్మ కన్ను వెనుక రగిలిపడుతున్న జ్వాలామాలికల చిటపటలు వినిపిస్తాను.
నిశ్చలమైన దృక్కుల వెనుక ఆలోచనల్లో దాగిన సాంద్ర నీహారికల్లో తొణికిసలాడుతున్న అశ్రుగీతికలు ఆలపిస్తాను.
ఎందుకంటే అకాల మరణం చెందిన ప్రతి శవమూ నాదే. ఆ రోదనా నాదే. ఆ చితి మంటలూ నావే. ఆ చితా భస్మమూ నాదే. ప్రతి హంతక శరీరం వెనుక నడుస్తున్న నీడా నాదే.
*
అసలు సమస్య ఏంటిది? ఆ సమస్యను ఎవరు ఏ కోణంలో చూస్తున్నరు? ఓసీ ల ఆలోచన ఎట్లుంటది? ఎస్సీ ఎస్టీ లు ఏమనుకుంటున్నరు? ఈ ప్రశ్నలకు సమాధానమే కథల మొదటి భాగం. సరే సమస్య గురించి చర్చ అయిపొయింది, మరి దీనికి ఏదన్న పరిష్కారం ఉన్నదా అన్నది ఇంకో ప్రశ్న. దానికి జవాబే కథ ముగింపు.
ప్రాతినిధ్య కోసం నా కథ ఎంపిక కావడం ఇది రెండొసారి . ఆ స్థాయికి తగ్గ కథ వ్రాసినందుకు సంతోషంగా ఉంది.ప్రాతినిధ్య వారికి హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు తెలుపుతున్నాను . ఇక ఈ “మర్మమేమి” కథా నేపధ్యం ఏమిటంటే ..
ఇది ప్రచురణ పొందిన నా మొదటి కథ. 2015, ఆగస్ట్ నెలలో సారంగ పత్రికలో అచ్చు అయింది. ‘చిట్టగాంగ్ విప్లవ వనితలు’ రాసిన తర్వాత మూడేళ్ళ వరకు నేనేం రాయలేదు. తెల్సిన వాళ్ళు ‘ఈ మధ్య ఏం రాసావ్?’ అని అడిగేవారు. నెత్తికి నూనె రాయటమే బద్ధకం, నేనేం రాస్తాను అని చెప్పలేక ఊరుకునేదాన్ని. వి. ఎం. ఆర్. జి. సురేష్ అనే జర్నలిస్ట్ మిత్రుడు, ఎప్పుడు కల్సినా సరే, ‘కథలు రాయి చైతన్యా’ అని సలహా ఇచ్చేవారు. పైగా ‘కథలు రాయటం తేలిక’ అని కూడా చెప్పారు! ‘ఎంకరేజ్ చేయటానికి వంద చెప్తామ్’ అని అతను ఇప్పుడు నవ్వేస్తారు. కానీ నేను అప్పటికి తెలియక, నమ్మాను. అలా.. ‘కథ రాయటం’ అనే పురుగు బుర్రలోకి వచ్చింది. అదే టైమ్ లో కుప్పిలి పద్మ గారి కథ ఒకటి నచ్చి, ఆమెకి ఫేస్బుక్ లో మెసేజ్ ఇస్తే, ‘మీరెప్పుడు రాస్తారు’ అని అడిగారు. అసలే ఇష్టమైన రైటర్. మాటవరసకి అడిగారు కావొచ్చు కానీ.. నేను మాత్రం… అప్పుడే కూర్చొని ఒక కథ రాసేశాను.
వృద్ధాప్యాన్ని గురించి దయనీయమైన కథలు,పిల్లలు క్రూరంగా ప్రవర్తించే కథలు చదివి చదివి విసుగెత్తి భిన్నంగా ఏదయినా రాయాలని రాసాను .తల్లీ కూతుళ్ళ అనుబంధాన్ని ఆనందంగా రాసాను.అలా జీవించిన ,జీవిస్తున్న వాళ్ళు నాకు తెలుసు .జీవించలేక బాధ పడుతున్న వాళ్ళూ తెలుసు.వయస్సు పైబడిన తర్వాత రెండొవ బాల్యానికి కూడా పలు కోణాలు ఉంటాయి.ఈ కథలో తల్లిలా తన బాధ్యతను తీసుకోవాలని కూతురుని అడిగి ఒక హక్కుగా పొందిన గట్టి తల్లులూ ,దానిని గుర్తించి తల్లిదండ్రుల బాల్యాన్ని తాము ఆనందించే పిల్లలూ ఉంటె బాగుంటుందనే ఆలోచనే ఈ కథ.ఈఈ సమాజం లో అదంతా తేలిక కాదు .ఎందరికో ఎన్నో పరిమితులు .అయినా పరిమితుల్లోనో పరిధుల్లోనో అనుబంధాలు వెలుగులు విరజిమ్ముతూనే ఉంటాయి.బహుశా ఇది నేను రాసిన మొదటి నాన్ పొలిటికల్ స్టొరీనేమో .
రాసేసిన కథ గురించి, చనిపోయిన బిడ్డ గురించి ఎక్కువగా తలుచుకోకూడదు అంటాడు మా సోదరుడు జితేంద్ర బాబు. ఎప్పుడు చెప్పినా ఒకటే, నా కథలు నాకు ఎదురైన, నా చుట్టూ ఉన్న మనుష్యులే. అందులో నేను కూడా పాత్రనే. ఎప్పటికీ, ఇష్టమైనా, కష్టమైనా , తేల్చలేని, విసుగు కలిగించనిది స్త్రీల జీవితాలు, వారి అనుభవాలు. ఈ ప్రపంచమంతా హింసే. రూపాలు మార్చుకుంటుంది. ఆ వేదనకు క్రుంగిపోయేది ఆడవాళ్లే. మనుష్యుల వలసలు, నదులు, మట్టి అంటే నివాసం వీటి పైన వివాదాలు ఎప్పటికీ తేలవు, తెమలవు. ఏ స్త్రీ అయినా తన జీవిత కాలపు వివిధ దశల్లో కనీసం ఏదో ఒక దశ లో ఎక్కడో ఒక చోట ప్రశాంతం గా తన కోసం తానుగా బ్రతికే పరిస్థితి ఉండాలని కోరుకోవటం అత్యాశే. రూపం, ధనం, శృంగారం కాకుండా మానవత్వంతో తన ది కాని మతం, దేశం, గాలి, నీరు, భూమి లో మమేకమవటం, అదీ మనుష్యలు, వ్యవస్థలు చేసే గాయాలని , గుచ్చే రక్కిస ముళ్ళని, ఆంక్షల కంచెలని వీటన్నింటిని తట్టుకుంటా, పిట్టలు, చెట్లు, రాళ్ళు , రప్పలు, తుంగభద్ర గలగలలు, తుపాకీ చెలగాట మాడే అమ్మాయితో స్నేహం. కోతుల్ని పెంచుతూ సాధారణం గా కనిపించుతూ, అసాధారణమైన జీవితాన్ని గడుపుతున్న వృద్ధురాలు మీరా. తను, నేను వేరు కాదు. ఆమాట కొస్తే స్త్రీలంతా ఒకటే రూపం. బాధలే వివిధ రూపాలుగా విడిపోతాయి. ఎప్పటికీ, ఎక్కడా తుపాకీ శబ్దం వినిపించొద్దు. పెద్ద ఎత్తున మ్రోగే స్త్రీల రోదనా సంగీతానికి బాణీలు కట్టొద్దు. వాళ్ళ శరీర అవయవాలతో నిత్యం కట్టే బాణీల కూర్పే ఈ మీరా.
ఉబ్బినకన్ను కథ,మూడు దృశ్యాల్లో ఒక స్త్రీ జీవితం అర్థవంతంగా వుండాల్సింది ఎంత అనర్థవంతంగా,విధ్వంసంగా మారుతుందో చెప్పే ప్రయత్నం చేశాను. మూడు సార్లు చంద్రకళ ముఖం లో ఉబ్బినకన్ను చూసిన నేపథ్యంలో ఆమె జీవితం దుఖమయంగా మారటాన్ని చూస్తాం. . వ్యక్తి గా వున్నతమైన అభిరుచులతో విలువలతో విజ్ఞానవంతగా,సెక్యులర్ గా జీవించాలన్న ఆమె కలలు కథలో విఫలం అవుతాయి.యూనివర్సిటీ లో కులరాజకీయాలు ఆమె ప్రతిభను గుర్తించవు,వెనుకబడిన కులమవడంతో ఎదిగిన ఆమె అభిరుచి కి కుటుంబం ఆసరా యివ్వలేదు,నమ్మిన స్నేహితుల అండ దొరకదు.వ్యక్తి గా తనలో పోరాటతత్వం లేదు. వీటివల్ల ఆమె ఏకాంతం లోకి జారిపోవడం మాసికిస్టిక్ మారిపోవడం జరుగుతుంది .ఎంత ఆధునిక విద్య లు నేర్చినా,పోరాటం లోపిస్తే,సాంప్రదాయ వ్యవస్థలైన కుటుంబం, పెళ్ళి లొంగదీస్తాయనీ వాటిని జయించకుంటే పతనం చేస్తాయనీ చంద్ర కళ విషాదజీవిత చిత్రణ ద్వారాె కథ చె పుతుంది. కథలో చంద్రకళ పోరాటం లేదు. కేవలం పతనమైపోతున్న వ్యక్తి జీవితమే చిత్రింపబడింది.పాఠకులని పాత్ర విషాద జీవితం ఆలోచింపజేస్తుంది కథకుడిగా నమ్ముతున్నాను.
మనలో ఎంతమందిమి అన్నం తినేటప్పుడు రైతు గురించి ఆలోచిస్తాం? అసలీ వ్యవసాయక దేశంలో ఇంతవరకు ఏ రైతుకూ ఎందుకని భారతరత్న అవార్డు రాలేదు?” ఇవి నటరాజ్ మహర్షి వేసిన ప్రశ్నలు, తనకు తానే వేసుకున్న ప్రశ్నలు. అతనికి ఎవరూ సమాధానం ఇవ్వలేదు. బహుశ వాటికి జవాబులు దొరక్కపోవచ్చు. కానీ రైతుకి తన రుణం మాత్రం తీర్చుకోవాలనుకున్నాడాయన. ఫలితమే “1973 – యాన్ అన్ టోల్డ్ స్టోరీ” అనే లఘు చిత్రాన్ని నిర్మించారు.
అప్పుడు హ్యూస్టన్ మహా నగరంలో ఏ ఒక్క మానవుడి పేరూ తెలియదు. మా తమ్ముడు చికాగోలో ఉండే వాడు కాబట్టి నేను అప్పటికి మూడు నెలల ముందు ఇండియా నుంచి ఆ ఊళ్ళో అడుగుపెట్టాను – జేబులో బొంబాయి లో యు.ఎస్. కాన్సలేట్ వారు నన్ను మెచ్చి ఇచ్చిన గ్రీన్ కార్డ్ గ్రీన్ కార్డ్, భారత ప్రభుత్వం వారు దయతో మంజూరు చేసిన అక్షరాలా ఎనిమిది డాలర్లు, ఐదారు చొక్కాలు, చెడ్డీలు, పంట్లాలు, నా ఐఐటి డాక్టరేట్ పట్టా తో అన్నీ సద్దుకున్న రేకు పెట్టె…అదీ నా మొత్తం ఆస్తి. చికాగోలో ఆ రెండు నెలలలోనూ ఆర్ధిక మాంద్యంలో ఇరుక్కున్న ఆ ప్రాంతాలలో ఉద్యోగ సద్యోగాలు మనకి దొరకవు అని అర్థం అయిపోయింది. అప్పటికి చికాగోలో నాకు మంచి మిత్రుడు ప్లంజేరి శంకర్ “టెక్సస్ బాగా బూమింగ్ గా ఉంది. అక్కడికి వెళ్లి ట్రై చెయ్యి “ అని సలహా ఇచ్చాడు. ఆ రోజుల్లో అమెరికా చలి ప్రాంతాలు ఆర్ధిక మాంద్యంలో ఉంటే టెక్సస్ లాంటి ఆయిల్ ఎకానమీ రాష్ట్రాల ఎకానమీ పుంజుకునేది. అంచేత నా లాగా నిరుద్యోగులుగా ఉన్న తణుకు తాలూకు ఈమని శాస్త్రి, అతని తమ్ముడు రఘురాం, (వీళ్ళిద్దరూ నాకు కాకినాడ ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్ లో బాగా జూనియర్లే కానీ అక్కడ తెలియదు.) బసంత్ పట్నాయక్ అనే ఒరియా స్నేహితుడు ఆ రోజు సాయంత్రమే ఓ చిన్న కారులో మాకున్న ఆస్తులన్నీ “డిక్కీలో పడుకోబెట్టేసి” ఎక్కడా ఆగకుండా 24 గంటలలో హ్యూస్టన్ వచ్చేశాం. మాలో ఎవరికీ హ్యూస్టన్ మహా నగరంలో ఏ ఒక్క మానవుడి పేరూ తెలియదు. అది 1975 మార్చ్ నెలలో ఓ రోజు -41 సంవత్సరాల క్రితం.
‘‘చివరకు మిగిలేది’’ నవలకూ, ఆ నవలా రచయిత బుచ్చిబాబుకు, తెలుగు నవలా సాహిత్యంలో ఒక ప్రముఖ స్థానం ఉంది. అప్పటికి తెలుగు నవలలలో విశాలమైన ప్రాతిపదికపై ‘‘మానవ జీవితం’’ పట్ల తాత్విక దృక్పథాన్ని ప్రతిపాదించే ప్రయత్నాలు జరిగాయి. అయితే వైయక్తిక జీవితానికి, ఆయా తాత్విక దృక్పథాలకు గల పరస్పరత (interaction) ‘‘చివరకు మిగిలేది’’ నవల. ఆధునిక జీవితానికి తప్పనిసరి అయిన పాశ్చాత్య తాత్విక దర్శనాలను బాగా పరిశీలించిన మేధావి బుచ్చిబాబు.
చెన్నై లో చాల కంపిటేటివ్ సర్క్యూట్ వుంటుంది. చిన్నప్పటి నుంచి అక్కడ పార్టిస్స్పేట్ చేసేదానిని. అప్పా చెపుతుంటారు, చిన్నప్పుడు అలా పాడటానికి వెళ్ళినప్పుడు నా పాట పాడటం అయిపోగానే నేను ఆ ప్రాంగణం నుంచి రాకుండా అక్కడ శ్రోతల్లో కూర్చుని మిగిలిన వారు పాడుతుంటే వింటాననే దాన్నంటా. మిగిలిన వాళ్ళు యెలా పాడుతున్నారో చూడటం నాకు చాల ఆసక్తి. వాళ్ళు వాయిస్ ని యెలా వాడుతున్నారు, కృతి యే స్టైల్ ల్లో వుంది, యే కృతి ప్రెజెంట్ చేస్తున్నారు, హై రేంజ్ స్ ని యెలా ప్రెసెంట్ చేస్తున్నారు యిలా మిగిలిన తోటి వాళ్ళని పూర్తిగా గమనిస్తాను. దాంతో నాకు నేను యెక్కడ వున్నానో తెలిసేది. నేను యెక్కడ సరి అవ్వాలో కూడా తెలిసేది.
తాజా కామెంట్లు