ఒకే ఒక్క ఛాన్స్

 

 

Prajna-1“ఒకే ఒక్క ఛాన్స్ సర్, ప్లీజ్” భూమి అడుగుతోంది.

“చూడమ్మా, సినిమాలలో పాడటం అంటే అంత ఈజీ కాదు. ఈ కాలంలో మీడియా హెల్ప్ తో చాలా మంది ప్లే బాక్ సింగర్స్ అయిపోతున్నారు. నువ్వు కూడా అలాంటిదే ఏదో ఒక రియాలిటీ షో లో పాల్గొని, కొంచం ఫేమస్ అయి రా. అప్పుడు ఆలోచిద్దాము. ఇంతకన్నా ఎక్కువ టైం వేస్ట్ చేసుకోలేను నీతో. సారీ” అని అనేసి, తన మేనేజర్ వైపు తిరిగి “ఇదిగో రావుగారు, ఎవరిని పడితే వాళ్ళని లోపలకి పంపకండి. కొంచం ఫిల్టర్ చెయ్యండి” అని డప్పు కృష్ణ అన్నాడు.

ఇంక చేసేదేమీ లేక భూమి రూం నుండి బయటకి వచ్చేసింది. ఆమె వెంటనే రావుగారు కూడా బయటకోచ్చేసారు.

“ఏంటి అంకుల్ ఇది? డప్పు కృష్ణ అందరిలాంటి మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ కాదు, కొత్త వాళ్ళకి ఛాన్స్ ఇస్తారు అని మీరు చెప్తేనే కదా నేను వచ్చింది? టాలెంట్ ఉందో లేదో కూడా చెక్ చేయకుండా ఆయన తరిమేసాడు. ఒక ఛాన్స్ ఇమ్మని బ్రతిమిలాడినా కూడా అసలు పట్టించుకోలేదు. నేను వెళ్ళిపోతాను అంకుల్” భూమి కళ్ళలో నీళ్ళతో అంది.

“బాధపడకు తల్లీ. ఇతను మంచోడు అనుకున్నాను. అందుకే రికమండ్ చేశాను. నువ్వేమీ దిగులు చెందకు. నాకు ఇండస్ట్రీ లో ఇంకా చాలా నెట్వర్క్ ఉంది. ఏదోలా నీకో ఛాన్స్ ఇప్పిస్తాను లే” రావుగారు సర్ది చెప్తున్నాడు.

“రియాలిటీ షో తో ఫేమస్ అవ్వాలంట. నాకు తెలియదా మరి? నేను ట్రై చేయలేడనుకుంటున్నాడా? అక్కడ గెలవాలంటే టాలెంట్ తో పాటు ఎంత లక్ ఉండాలి! అందుకే నాకు ఇష్టం లేదు. నేను హార్డ్ వర్క్ ని నమ్మే దానిని. తెలుసా అంకుల్ నాకు 6 ఏళ్ళు ఉన్నపటి నుండి కర్నాటిక్ సంగీతం నేర్చుకున్నాను. రొజూ ప్రాక్టీసు చేస్తున్నాను”

“నాకు తెలుసు భూమి, నువ్వెంత కష్టపడుతున్నావో” ఏదో ఆలోచిస్తూ అన్నాడు రావు.

“ఎన్నో సింగింగ్ కాంపిటీషన్ లలో ఫస్ట్ వచ్చాను. సినిమా సంగీతం కూడా బాగా ఇష్టం నాకు. కాని సరి అయిన ఛాన్స్ దొరకట్లేదు నా టాలెంట్ చూపించటానికి. నన్నేం చేయమంటారు?”

“పోర్ట్ లాండ్ ప్రయాణం కి సిద్ధమవమంటాను”

“అర్ధంకాలేదు”

“నేను చెప్తాగా”

“కెనడా నా?”

“కాదు. అమెరికా”

 

—-

“ద బిగ్గెస్ట్ ఈవెంట్ ఆఫ్ ది ఇయర్, శ్రుతిలయలు ఈ సారి అమెరికా లో. పసిఫిక్-భారత్ సంగీత అకాడమీ వాళ్ళు ప్రతి ఏడాది నిర్వహించే ఈ ప్రోగ్రాం ఈ సారి అమెరికా లోని ఆరిగాన్ రాష్ట్రంలో పోర్ట్ లాండ్ నగరంలో. ఎన్నో ఆడంబరలతో, భారీ సెట్ తో ఈ కార్యక్రమం….”  అంటూ ఒక టీవీ చానల్, చెప్పిన న్యూస్ నే మళ్లీ మళ్లీ చెప్తోంది. అది టీవీ లో చూస్తూ భూమి గట్టిగా నిట్టూర్చింది. రావుగారు ఇచ్చిన సలహా అండ్ ప్రోత్సాహంతో, రెండు రోజుల క్రితమే ఆరిగాన్ చేరింది. అమెరికా రావటం మొదటి సారి. టికెట్ నుండి హోటల్ దాకా బుకింగ్, అన్ని ఎర్రెంజ్మెన్ట్స్ రావు గారు చేసారు. అమెరికా లో ఎలా ఉండాలో, ట్రావెల్ ఎలా చేయాలో అన్నీ చక్కగా వివరించారు. రెగ్యులర్ గా ఫోన్ లో మెసేజెస్ పంపిస్తూ, భూమికి ఏ ఇబ్బంది లేకుండా చూసుకుంటున్నారు. నెక్స్ట్ డే నుండి రిహార్సల్స్. ఇలాంటి ఒక అవకశం తన జీవితంలో వస్తుందని భూమి ఎన్నడూ అనుకోలేదు. ఎంతో సంతోషంగా ఉంది. అలాగే టెన్షన్ కూడా.

మరునాడు ఆరిగాన్ కన్వెన్షన్ సెంటర్ కి కాబ్ బుక్ చేసుకొని వెళ్ళింది. అప్పటికే అక్కడ చాలా మంది పాటలు, డాన్సు ప్రాక్టీస్ చేస్తున్నారు. రిహార్సల్స్ తో పాటు ఇక్కడే ఆసలు కార్యక్రమం కూడా. పనిచేసేవారు, పని చెప్పేవారు, మేనేజర్ లు, పార్తిసిపెంట్స్ – అందరూ భారతీయులే. ఎప్పుడూ సింగింగ్ కాన్సర్ట్స్ చేసే ‘వినోద్ బృందం’, ఆ గ్రూప్ లో ఎప్పుడూ పాడే ఫేమస్ ప్లేబాక్ గాయకులూ, గాయనీమణులు అందరూ అక్కడ నవ్వుకుంటూ ప్రాక్టీస్ చేస్తున్నారు. వాళ్ళ దగ్గరికి డైరెక్ట్ గా వెళ్ళకుండా, భూమి అక్కడి ఆఫీస్ లో ఈవెంట్ మేనేజర్ ని కలిసింది. ఆయన వెయిట్ చేయమంటే, అక్కడే లోన్జ్ లో కూర్చొని ఉంది. ఆకలి దంచుతోంది. మళ్లీ మేనేజర్ దగ్గరకెళ్ళి కాంటీన్ లాంటిది ఏమైనా ఉందా ఇక్కడ అని అడిగింది. తినటానికి అయితే బయటకి వెళ్ళాల్సిందే, కాఫీ మాత్రం ఇక్కడే వెండింగ్ మషీన్ లో తాగచ్చు అని చెప్పగా, వెళ్లి ఒక కప్ కాఫీ తెచ్చుకుంది. ముంబై లాంటి ఒక మహానగరంలో ఎంతో కాలం బ్రతికింది కాబట్టి ఇక్కడ మషీన్ లు కొత్తగా ఏమి కనపడట్లేదు. ఈ ఫ్లై ఓవర్లు, పెద్ద పెద్ద మాల్స్ ఇవేం కొత్తగా అనిపించడంలేదు. పైగా తన ఫోకస్ అంతా ప్రోగ్రాం మీదనే ఉంది. ఎన్నో ఆలోచనలతో కాఫీ తాగుతుండగా, మేనేజర్ వచ్చి “మాడమ్, సర్ హాస్ కమ్” అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయాడు. కాఫీ గ్లాస్ పక్కన పడేసి, గబగబా మేనేజర్ వెంట పరిగెత్తింది. గ్రే కలర్ సఫారీ సూట్ లో ఎంతో రేడియంట్ గా శ్రవణ్ కుమార్ కనిపించాడు.

శ్రవణ్ కుమార్ సౌత్ ఇండియా లో ఒక గొప్ప సింగర్. సింగర్ మాత్రమే కాదు. సంగీత దర్శకులు, డబ్బింగ్ ఆర్టిస్ట్, డైరెక్టర్, ప్రొడ్యూసర్, నటుడు కూడా! ఆయనకి ఇప్పుడు అరవై ఏళ్ళు. కాని ఎంతో సరదాగా, ప్రతి ఏజ్ గ్రూప్ తో కలిసిపోయి మాట్లాడుతాడు. సినీ జీవితంలో ఎంత ఫేమసో, నిజ జీవితంలో కూడా మంచి మనిషిగా పేరు తెచ్చుకున్నాడు. కొత్తవాళ్ళని ప్రోత్సహించడంలో అతనికి అతనే సాటి. ఎన్నో టీవీ చానెల్స్ ద్వారా సినిమా ప్రపంచానికి కొత్త గాయకులను, మ్యుజిషియన్ లను పరిచయం చేసాడు. ఇప్పుడు అతని బృందంలో పాడేందుకు భూమికి ఛాన్స్ దొరికింది. సాధారణంగా ఇలాంటివి భూమికి ఇష్టం ఉండవు. కాని రావుగారు ఎంతో అభిమానంతో, తన టాలెంట్ మీద నమ్మకంతో ఈ సహాయం చేస్తున్నారు. పైగా శ్రవణ్ కుమార్ లాంటి ప్రఖ్యాతి చెందిన గాయకులకి తన గాన ప్రతిభను ప్రదర్శించే అవకాశం లభించింది. దీనిని ఫుల్ గా సద్వినియోగం చేసుకోవాలనే దృఢ నిశ్చయంతో ఆరిగాన్ వచ్చింది. గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకొని  శ్రవణ్ కుమార్ దగ్గర కెళ్ళింది.

“హలో సర్, నా పేరు భూమి. రావుగారు ముంబై  నుండి పంపారు” అని నవ్వుతూ పలకరించింది.

“ఓహ్ భూమి అంటే నువ్వేనా? పరిచయాలు, కబుర్లు తరువాత.  అర్జెంట్ గా ఒక పాట పాడి వినిపించు. ఏదోకటి నీ ఇష్టం. శృతి అందించటానికి కీబోర్డ్ మీద ఉన్న సునీల్ ని అడుగు” శ్రవణ్ కుమార్ ఫటాఫట్ చెప్పేసాడు.

“నాకు శృతి వద్దండీ” అని తన బాగ్ పక్కన పెట్టి పాడటానికి సిద్ధం అన్నట్టు నించుంది భూమి.

“వెరీ వెల్, స్టార్ట్” అని అన్నాడు శ్రవణ్ కుమార్.

“అజీబ్ దాస్తా హే యే, కహా షురూ కహా ఖతమ్” అన్న లతా గారి పాటలోని పల్లవి, ఒక చరణం పాడింది భూమి.

“బాగుందమ్మా, చక్కగా ఉంది. హై పిచ్ ఓకే. తెలుగు పాట ఏదైనా పాడు. కొత్తది అయినా పరవాలేదు”

“సఖియా వివరించవే, వగలెరిగిన చెలునికి…  నా కథా” అని తన మైండ్ లో వచ్చిన ఫస్ట్ తెలుగు పాటని పాడింది.

పల్లవి అయిపోగానే ‘చాలు’ అన్నట్టు శ్రవణ్ కుమార్ చెయ్యి చూపాడు. హాల్ లో అప్పటిదాకా తన గొంతు మాత్రమే ఎకో లో వినిపించింది. ఇప్పుడు అంతా ఒకటే నిశబ్దం. అందరూ వారి వారి పనులు ఆపేసి భూమి వైపే చూస్తున్నారు. భూమికి టెన్షన్ ఆయన ఏమంటాడో అని.

“ఫన్టాస్టిక్” అని చెప్పట్లు కొట్టడం మొదలుపెట్టాడు శ్రవణ్ కుమార్. హాల్ లో మిగితా వాళ్ళు కూడా చేతులు కలిపారు. భూమి ఫైనల్ గా రిలాక్స్ అయ్యింది. ఈవెంట్ మేనేజర్ అక్కడ నుండి బయటకి పరిగెత్తాడు.

“చూడు భూమి. నీ గొంతు చాలా బావుంది. శృతి, లయ పర్ఫెక్ట్. శాస్త్రీయ సంగీతం వచ్చు కదా నీకు? రావు గారు నీ డీటెయిల్స్ ఇచ్చారు లే. ఆయన మాట అంటే నాకు నమ్మకం. కాని స్వయంగా వింటే కాని నాకు సంతృప్తి గా ఉండదు. సో, వెరీ వెల్. వినోద్ వాళ్ళతో బాగా ప్రాక్టీస్ చెయ్యి. పదిహేను రోజులు నీకు చాలు అనుకుంటాను. వాళ్ళు ఏదో పెర్ఫార్మన్స్ అంటారు, నాకు అవన్నీ తెలియవు. పాడటం ఒక్కటే తెలుసు. అవన్నీ వాళ్ళతో చూసుకో. పేమెంట్ డీటెయిల్స్ మేనేజర్ చెప్తాడు. ఇంకేమైనా డౌట్స్ ఉన్నాయా నీకు?” శ్రవణ్ కుమార్ అడిగాడు.

“లేవండి. నేను బాగా ప్రాక్టీస్ చేస్తాను. నా లైఫ్ లో ఇప్పటిదాకా నా టాలెంట్ చూపించటానికి ఒకే ఒక్క ఛాన్స్ దొరికితే బాగుండు అని ఎన్నో సార్లు అనుకున్నాను సర్. నాకు ఈ ఛాన్స్ ఇచ్చినందుకు చాలా థాంక్స్ సర్” అని భూమి ఎంతో కృతజ్ఞతా భావంతో అంది.

“అల్ ది బెస్ట్” అని నవ్వేసి వెళ్ళిపోయాడు శ్రవణ్ కుమార్.

వినోద్ దగ్గర కెళ్ళింది భూమి. అక్కడి సింగర్స్ అందరూ చక్కగా మాట్లాడారు. భూమి వాళ్ళని టిప్స్ అడిగి తెలుసుకుంది. ఈ లోగా మేనేజర్ భూమి కోసమని ఒక శాండ్విచ్ తెచ్చి ఇచ్చాడు. భూమి చాలా గొప్ప సింగర్ అవుతుందని గుడ్ లక్ చెప్పాడు. శృతిలయలు గ్రాండ్ ప్రోగ్రాం లో వినోద్ బృందం మొత్తం 25 పాటలు పాడుతున్నారు. అందులో భూమి ఒక డ్యూయెట్, మూడు పాటలేమో ఖొరస్ లో పాడబోతోంది. కానీ సోలో గా ఛాన్స్ రాలేదు అని అప్సెట్ అయింది. పదిహేను రోజులు చాలా కఠినంగా ప్రాక్టిస్ చేసారు. అప్పుడప్పుడు శ్రవణ్ కుమార్ పర్యవేక్షణ లో వాళ్ళందరూ పాడేవారు. భూమి టాలెంట్ చూసి ఆమెకి ఒక సోలో ఛాన్స్ ఇచ్చాడు. ఆ రోజు భూమి ఆనందానికి హద్దులు లేవు. ఇంతకీ తను పాడవలసిన  సోలో ‘ఆకాశం ఏ నాటిదో, అనురాగం ఆనాటిది’.  నిరీక్షణ సినిమాలో ఇళయరాజా సంగీత దర్శకత్వంలో జానకమ్మ పాడిన పాట, ఆ పాట కి నేషనల్ అవార్డు వచ్చింది – అంత అద్భుతమయిన కంపోజిషన్ అది. చాలా కష్టమైన పాట కూడా! భూమికి ఇదొక ఛాలెంజ్.

మొత్తానికి డి-డే రానే వచ్చింది. సాయంత్రం నాలుగు గంటలు దాటింది. ఆరిగాన్ కన్వెన్షన్ సెంటర్ భారీ డెకరేషన్ లతో, లైట్స్ తో, శోభాయమానంగా వెలిగిపోతోంది. ఎవరి పనులలో, ఎవరి రిహార్సల్స్ లలో వాళ్ళు బిజీ గా ఉన్నారు. ఆల్మోస్ట్ అందరు మగవారు సిల్క్ పంచలు, లాల్చీలు వేసుకొని ఉన్నారు.  ఆడవాళ్ళ గురించి అయితే ప్రత్యేకంగా చెప్పక్కర్లేదు. పెళ్ళికి వచ్చినట్లు సంప్రదాయబద్ధంగా చీరలు కట్టుకొని, వాళ్ళ దగ్గరున్న నగలన్నీ వేసుకొని వచ్చినట్లున్నారు. భూమి మెడిటేట్ చేసింది కాసేపు. కాన్సంట్రేషన్ అంతా తన పాట మీద ఉండాలని. ఒక ఫైనల్ రిహార్సల్ అయింది. అందరూ దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకొన్నారు. ఆరింటికి అసలు ప్రోగ్రాం స్టార్ట్ అయ్యింది.

ముందుగా జ్యోతి వెలిగించి, వినాయకుడిని ప్రార్ధించి ప్రోగ్రాం మొదలు పెట్టారు. పసిఫిక్-భారత్ సంగీత అకాడమీ నిర్వాహకులు, మిగితా డిగ్నిటరీస్, ఇతర చీఫ్ గెస్ట్స్ అందరూ రెండు రెండు మాటలు చెప్పేసి కూర్చున్నాక శ్రవణ్ కుమార్ గురించిన ఒక ఎ-వి ప్లే చేసారు. శ్రవణ్ కుమార్ కి ఇటీవలే వచ్చిన పద్మశ్రీ గురించి, ఆయన గొప్పతనం, మంచితనం గురించి ఇంకా ఎన్నో విషయాలు ఆ ఎ-వి లో చెప్పారు. అది అయిన వెంటనే శ్రవణ్ కుమార్ ని వేదిక మీదకి ఆహ్వానించి, శాలువా కప్పి సన్మానించారు. శ్రవణ్ కుమార్ కి పేరు తెచ్చిన పాటతో లైవ్ కాన్సర్ట్ ప్రారంభమయింది. ఇప్పుడిప్పుడే పైకొస్తున్న ఎందరో యువగాయనీ గాయకులతో డ్యూయెట్ లు, వాళ్ళ చేతనే కొన్ని సోలోలు పాడిస్తూ శ్రవణ్ కుమార్ ప్రోగ్రాం ని కండక్ట్ చేస్తున్నాడు. ఒకటే చెప్పట్లు, హర్షద్వానాలు. ఇది అమెరికానా, అమలాపురమా అని సందేహం వచ్చేట్టు కొన్ని ఫాస్ట్ సాంగ్స్ కి ఏకంగా ఈలలు వేస్తున్నారు ప్రేక్షకులు. ఇలా కార్యక్రమం సాగుతుండగా,  భూమి ఖోరస్ సాంగ్స్ అయిపొయి, మిగిలిన ఇంకొక్క సోలో సాంగ్  టర్న్ వచ్చింది.

‘లలాలా లాలాలలా లలాలా లాలాలలా……’ అని ఆర్కెస్ట్రా లేకుండా మొదలుపెట్టింది భూమి.

అందరూ సైలెంట్ అయిపోయారు. భయం వల్ల వొణుకు కాళ్ళనుండి గొంతు వరకు పాకింది. ఒక్కసారి కళ్లుమూసుకుంది. బీట్ స్టార్ట్ అయిన వెంటనే కళ్ళు తెరిచి పాట స్టార్ట్ చేసింది. పల్లవి అయింది, చరణాలు అయ్యాయి. మొదటి చరణం లో పై స్థాయి లో పాడినప్పుడు చిన్నపాటి వొణుకు. కానీ వెంటనే అది సర్దేసుకొని, మిగితా పాట అంతా పాడేసింది. పాట ఇలా అయ్యిందో లేదో ‘వన్స్ మోర్’ అని ఒకటే కేకలు. చెప్పట్లు. ఒక అర నిముషం పాటు అక్కడే స్థాణువుగా నిల్చుండిపోయింది భూమి. కలా, నిజమా అని తనకి డౌట్ వచ్చింది. శ్రవణ్ కుమార్ భూమి దగ్గరకొచ్చి, మైక్ లో “ఈ అమ్మాయి భలే పాడింది కదండీ? ఇంకోసారి మీ ఆశీస్సులు అందివ్వండి” అంటూ ఆయన కూడా చెప్పట్లు కొట్టి, భూమి చెయ్యిని ఆయన చేతిలోకి తీసుకొని, వేదిక నుండి పక్కకి తీసుకెళ్ళారు.

భూమి ఎంతో సంతోషంతో “సర్ బాగా పాడానా? ఎలా పాడాను? నేను చాలా కాన్ఫిడెన్స్ తో పాడేసాను” అని ఉత్సాహంగా చెప్తోంది.

“ఎస్. కాని నీ పని అయిపోలేదు, మన ప్రోగ్రాం లో ఒక చిన్న మార్పు” శ్రవణ్ కుమార్ ఐపాడ్ లో ఏదో చెక్ చేస్తూ అన్నాడు.

“అర్ధంకాలేదు సర్” అయోమయంగా అడిగింది భూమి.

“ఒకే ఒక్క ఛాన్స్ అన్నావుగా? ”

“సర్ మీతో డ్యూయెటా?” నమ్మలేనట్టుగా అడిగింది.

“అవును, పాడతావా నాతో ఇప్పుడు?”

“నమ్మసఖ్యంగా లేదు సర్”

“వాటికి టైం లేదు. ఇంకొక పది నిముషాలు. ప్రాక్టీస్ చేసుకో. ఇదిగో లిరిక్స్. నీకు ఈ పాట తెలుసా?” అని శ్రవణ్ కుమార్ భూమి కి ఐపాడ్ అందించాడు.

భూమి పాట ఎంటా అని చూసింది. వెంటనే వెలిగిపోతున్న మొహంతో, “తెలుసు సర్. లిరిక్స్ తో సహా.  ప్రాక్టీస్ అక్కర్లేదు” అని ధీమాగా చెప్పింది.

“నీకెలా తెలుసు తల్లీ ఈ పాట? ముంబై లో ఉండి అన్నీ పాత పాటలు తెలుసా?” శ్రవణ్ కుమార్ ఐపాడ్ తిరిగి తీసుకుంటూ అడిగాడు.

“ముంబై లో ఉన్నా, అమెరికా లో పాడినా, నాకు ఇష్టమైన హీరో సర్ అతను” అని మురిసిపోతూ భూమి చెప్పింది.

“తరువాత పాట; కే. విశ్వనాధ్ గారి దర్శకత్వంలో, రమేష్ నాయుడు గారి సంగీత దర్శకత్వంలో వచ్చిన మన మెగాస్టార్ చిరంజీవి గారి సినిమా స్వయం కృషి నుండి. పాడుతున్న వారు – శ్రవణ్ కుమార్, భూమి. గివ్ దెమ్ ఎ బిగ్ రౌండ్ ఆఫ్ అప్లోస్” అన్న అనౌన్స్మెంట్ విని భూమి, శ్రవణ్ కుమార్ వెంట నడుచుకుంటూ స్టేజ్ మీదకొచ్చారు.

“సిగ్గూ పూబంతి ఇసిరే సీతా మా లచ్చి” అంటూ ఇద్దరూ ఆ డ్యూయెట్ అద్భతంగా పాడారు. భూమి సోలో ఎంత బాగా పాడిందో, ఈ డ్యూయెట్ కూడా భలే పాడింది. ఇంకో రెండు పాటలతో వేరే సింగర్స్ పాటల ఈవెంట్ ముగించారు. వోట్ అఫ్ థాంక్స్ చెప్పటానికి వచ్చిన పసిఫిక్-భారత్ సంగీత అకాడమీ ప్రెసిడెంట్ డప్పు బలరాం, అక్కడే ఉన్న శ్రవణ్ కుమార్ దగ్గరకెళ్ళి, ఏదో మాట్లాడి మైక్ దగ్గరకొచ్చాడు. అందరికి పేరుపేరునా థాంక్స్ చెప్పి, ఇవ్వ వలసిన కొన్ని మెమెంటోలు ఇచ్చేసాడు.

“ఎంతో ఆసక్తికరంగా జరిగిన ఈ వేడుక లో నేనొక విషయం అనౌన్స్ చెయ్యాలనుకుంటున్నాను. ఇవాళ నేనొక అద్భుతమైన గొంతు విన్నాను. అది వాయిస్ కాదు, అమృతం. భూమి, ఎక్కడున్నావ్ అమ్మా స్టేజ్ మీదకి రా” అని అటు ఇటు చూసి, భూమి అతని దగ్గరికి రావటం చూసి, “ఈ అమ్మాయి లో చాలా టాలెంట్ ఉంది. ఒక యునీక్ వాయిస్. శాస్త్రీయ సంగీతంని నమ్ముకున్న వారికి ఎప్పుడు మేలే జరుగుతుంది. సాధారణంగా శ్రవణ్ కుమార్ ఎవరినీ రికమండ్ చెయ్యరు. కానీ ఈ అమ్మాయి ప్రతిభని చూసి, ఇలాంటి వాయిస్ సినిమా ఇండస్ట్రీలో న భూతో న భవిష్యతి అన్నారు. ఆయనని సంప్రదించిన పిమ్మట నేనొక నిర్ణయం తీసుకున్నాను. మీ అందరికి తెలుసు. నా తమ్ముడు డప్పు కృష్ణ సౌత్ ఇండియాలో ఇప్పుడొక పెద్ద మ్యూజిక్ డైరెక్టర్. కృష్ణ నెక్స్ట్ సినిమాలో ఈ అమ్మాయి గొంతు రికార్డ్స్ లో వినిపించబోతోంది” అని గట్టిగా అంటూ భూమి చేతిని గాలిలోకి విజయోత్సవంగా ఊపాడు.

భూమికి అర్ధమయ్యీ అర్ధమవ్వనట్లు ఉంది. శ్రవణ్ కుమార్ వైపు తిరిగి చూసింది.

“ఒకే ఒక్క ఛాన్స్” అని శ్రవణ్ కుమార్ డ్రమాటిక్ గా కళ్లెగరేస్తూ  స్లో లిప్ మూవ్మెంట్ లో అని ఎంతో గర్వంగా, సంతోషంతో చెప్పట్లు కొట్టాడు.

 

***

రఫీ వెర్సస్ రఫీ

 

 

 

Prajna-1అది పోలీస్ స్టేషన్. చుట్టూరా కోప్స్. ‘చైల్డ్ హర్రాస్మెంట్’ కేస్ కింద అరెస్టు అయ్యాడు రఫీ.

నా  పేరు రఫీ, మొహమ్మద్ రఫీ. మా నాన్నగారు సింగర్ మొహమ్మద్ రఫీ కి వీరాభిమాని. అందుకే నాకు ఆ పేరు పెట్టారు. అన్నట్టు మా నాన్నగారి పేరు మొహమ్మద్ అలీ. భారత దేశ స్వాతంత్ర పోరాటంలో ఆయన ఒక కీలక పాత్ర వహించారు. వరంగల్ లో ఆయన జన శక్తి అనే వార్తా పత్రికకి సంపాదకీయం వహించారు. కత్తి కంటే కలం గొప్పది అనే సిద్ధాంతాన్ని ఆయన నమ్మారు. అంతే కాదు! అప్పటి సమాజంలో ఉన్న దురాచారాలని అరికట్టేందుకు తన వంతు సహాయం చేసేవారు. మా నాన్నగారు ఒక సోషల్ రిఫార్మర్. ఆయన ముస్లిం అయినప్పటికీ ఒక బ్రాహ్మల అమ్మాయిని ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నారు. అందుకే మా నాన్నగారి స్నేహితులు అతనిని షేక్ వీరేశలింగం అని పిలిచేవారు. అప్పటి కాలంలో వేరే వాళ్ళ ఇళ్ళలో ఉన్నట్టు ఉండేది కాదు మా ఇంట్లో పరిస్థితి. మా నాన్నగారికి మత పిచ్చి లేదు. కానీ దేవుడు అంటే అపారమైన నమ్మకం. నమాజ్ చేసేవారు, అమ్మ పూజలలో కూడా కూర్చోనేవారు.  మా అక్కలకు భారతి అని, సరోజినీ అని, మా తమ్ముడికి బోస్ అని పేర్లు పెట్టారు. వాళ్ళందరూ  చక్కగా చదువుకున్నారు. అక్కలు, తమ్ముడు – వీళ్ళందరూ  ప్రభుత్వ ఉద్యోగస్తులు. గొప్ప హోదాల్లో రెటైర్ అయ్యారు. 

 నాన్నగారికి నేనంటే ఎందుకో ప్రత్యేక అభిమానం.  నాకు బాగా గుర్తుంది, ఆయనకి యాభై అయిదేళ్ళు వయస్సప్పుడు ఒక రోజు బాగా ఎమోషనల్ అయ్యారు. నన్ను దగ్గరకు పిలిచి, “నీకు పదిహేను యేళ్ళు వచ్చినై . జీవితంలో ఏం చేయాలనుకుంటున్నావో ఇప్పుడే నిర్ణయం తీసుకో. ఏం చేసినా కానీ, నీ వాళ్ళకి తోడు గా ఉండు” అని అన్నారు. ఆ రోజు నాకు చాలా బాధ కలిగిన రోజు. ఆ రాత్రే కన్నుమూశారు. నాకు ఇంకా గుర్తుంది. నేను నా జీవితంలో జర్నలిజం చేయాలనే అతి ముఖ్యమైన నిర్ణయం తీసుకున్న రోజు.

నా జీవితంలో జర్నలిజం ఉన్నదో, జర్నలిజం లో నా జీవితం ఉన్నదో నాకు తెలీదు. కానీ నాకు జర్నలిజం అంటే నా ప్రాణంతో సమానం. నలభై యేళ్లకు పైగా ఈ ప్రొఫెషన్ లో ఉన్నాను. ఎన్నో పలకరింపులు, ఎన్నో అడ్డంకులు, ఇంకేన్నో బెదిరింపులు-ఇలా నా జీవితం సాగిపోయింది. నేను కూడా మా నాన్నగారి అడుగుజాడల్లో నడిచాను. ఒక అమ్మాయిని ఇష్టపడి పెళ్లిచేసుకున్నాను. మా బాబు కళ్యాణ్ పుట్టిన మూడేళ్ళకి నా భార్య కాన్సర్ వచ్చి ఈ లోకాన్ని వదిలి వెళ్లిపోయింది. నా జీవితంలో అతి ముఖ్యమైన వ్యక్తులు ఇద్దరూ నన్ను చాలా జల్దీ విడిచి వెళ్ళిపోయారు. నాన్నగారూ, నా భార్యా ఇద్దరూ నన్ను ఒంటరి  వాడిని చేసేశారు. కానీ నేను మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోలేదు. జర్నలిజం లో మునిగిపోయాను. మా అక్కలు కళ్యాణ్ ని దత్తతు చేసుకుంటాం అన్నారు. కానీ కళ్యాణ్ ని పెంచే బాధ్యత నేనే తీసుకున్నాను.  మా నాన్నగారు మాకు పంచిన విలువలతో వాడిని పెంచాను. అవే మా నాన్నగారు నాకిచ్చిన ఆస్తి.  

“నాన్నా, పదండి వెళ్దాము” కళ్యాణ్ , రఫీ ని పిలవటంతో రఫీ ఈ లోకంలోకి వచ్చాడు.

కళ్యాణ్ తన తండ్రి అంగీకారంతోనే ‘వెరోనికా’ అనే ఒక అమెరికన్ ని పెళ్లి చేసుకున్నాడు. వాళ్ళకి ఎనిమిదేళ్ళ బాబు. కళ్యాణ్ తన తండ్రి పేరునే కొడుకుకి పెట్టుకున్నాడు ‘రఫీ’ అని. కాలిఫోర్నియా లో ఇల్లు కొనుక్కొని సెటిల్ అయ్యాడు. కళ్యాణ్ కి తండ్రి అంటే చాలా ప్రేమ, గౌరవం.  అరవై యేళ్ళు వస్తున్న తండ్రిని దగ్గరకి తెచ్చుకొని , కేర్ తీసుకోమని వెరోనికా సలహా ఇచ్చింది. రఫీ ని రిటైర్ అవ్వమని చెప్పి, తనతో పాటు కాలిఫోర్నియా లో ఉండమని కళ్యాణ్ కోరాడు. రఫీ కి యాభై యేళ్ళ సావాసం జర్నలిజం తో. కానీ పని వత్తిడి తట్టుకోవడం కష్టంగా అనిపించసాగింది. పైగా కొత్త కొత్త ఛానెల్స్ రావడంతో పాత జర్నలిస్టుల హవా తగ్గిపోయింది. ఇన్నేళ్లు కష్టపడ్డాడు. ప్రాక్టికల్ గా ఆలోచించాడు. తన తండ్రి అన్న మాటలు గుర్తుతెచ్చుకున్నాడు. ఇప్పుడు ఉన్న జీవితాన్ని వదిలేసి, ఫ్యామిలి తో ఒక కొత్త జీవితాన్ని మొదలుపెట్టాలనుకున్నాడు. అందుకే కళ్యాణ్ అడిగిన వెంటనే ఇష్టంగానే ఇండియా వదిలేసి అమెరికా వచ్చేశాడు.

వచ్చిన మొదటి వారంలో నే అరెస్టు అయి పోలీస్ స్టేషన్ లో ఉన్నాడు. కళ్యాణ్ తనకి తెలిసిన లాయర్ ని పట్టుకెళ్ళి, రఫీ ని విడిపించుకొని వచ్చాడు. ఇంటికి కార్ లో తిరిగొస్తున్నప్పుడు,

“నా తప్పే. పిల్లాడిని అనవసరంగా కొట్టాను” రఫీ బాధగా అన్నాడు.

“అయ్యో లేదు నాన్నా. ఇక్కడ పిల్లలని దారిలో పెట్టడం చాలా కష్టం. మీ తప్పు లేదు ఇందులో” కళ్యాణ్ డ్రైవ్ చేస్తూ తండ్రిని సముదాయిస్తున్నాడు.

“పిచ్చివాడిలాగా మాట్లాడకు. తప్పు నాదే. ఇంపేషన్ట్ అయిపోయాను సడన్ గా. వాడి అల్లరికి నాకు కోపమొచ్చేసి కొట్టేశాను. కానీ వాడు ఇలా పోలీసులకి కాల్ చేస్తాడని అనుకోలేదు” రఫీ అన్నాడు.

“మీకు తెలిసిందే కదా నాన్న… ఇక్కడ స్కూల్ లో నేర్పిస్తారు. ఇంట్లో ఎవరైనా కొడితే 911 కి కాల్ చేయమని. ఇంతకీ వాడు ఏమన్నాడు మిమ్మల్ని?”

“నన్ను ఒక అసభ్యకరమైన భూతు తిట్టాడు”

“నేర్చుకుంటాడులే నాన్న. ఇంటికెళ్ళాక అన్నీ సర్దుకుంటాయి. మీరు ఎక్కువగా బాధపడకండి” అని కళ్యాణ్ అన్నాడు.

“అలాగే”

ఇంటికొచ్చాక వెరోనికా చక్కగా నవ్వి పలకరించింది. తన మీద ఏం కోపం లేదా అని రఫీ అడిగితే, తన కొడుకే ఏదో వెధవ పని చేసుంటాడని తనకి తెలుసని చెప్పింది. కళ్యాణ్, వెరోనికాలు చూపించే అభిమానం గురించి గర్వపడాలో..ఒక చిన్నపిల్లాడిని కొట్టినందుకు బాధపడాలో రఫీ కి అర్ధంకాలేదు. కొడుకుని తండ్రికి సారీ చెప్పమని అడిగాడు కళ్యాణ్.

“ఐ యాం సారీ” మనవడు అన్నాడు.

“హే రఫీ, ఐ యాం సారీ టూ ” రఫీ మనవడితో అన్నాడు.

“డోంట్ కాల్ మీ దాట్. ఐ యాం రాల్ఫ్, నాట్ రఫీ”

“ఒకే రాల్ఫ్, ఏమైనా ఆడుకుందామా?”

“నో. ఐ డోంట్ లైక్ యు” అనేసి తన రూమ్ లోకి పారిపోయాడు రాల్ఫ్. అలా అనకూడదు అని తిడుతూ వాడి వెంటే వెరోనికా వెళ్లింది.

“మీ పేరు పలకటానికి మీకు ఎక్సైటింగ్ గా ఉంటుందేమో కానీ, వీడికి మాత్రం ఎందుకో ఆ ‘రాల్ఫ్’ అంటేనే ఇష్టం నాన్నా. మీరు ఇంకా వాడికి అలవాటు అవ్వలేదు. వదిలేయండి. వాడిని మీతో వదిలేద్దాం అనుకున్నాము ఈ సమ్మర్ కి. వాడికి కొంచం తెలుగు కొంచం ఉర్దు, కొంచం హింది వచ్చు, మీ చేత అవి బాగా నేర్పిద్దాము అనుకున్నాము. కానీ వద్దులెండి. మళ్ళీ ఏదొకటి చేస్తాడు. సమ్మర్ కాంప్ కి పంపించేద్దాము” అని కళ్యాణ్ అన్నాడు.

మరునాడు పొద్దునే రఫీ నమాజ్ చేసి, కళ్యాణ్ సమ్మర్ కాంప్ వాళ్ళకి కాల్ చేస్తుండగా దగ్గరకి వచ్చి, “నేనొక తండ్రిని. జర్నలిస్ట్ ని. ఇంత అనుభవం ఉన్న నేను నా మనవడితో సఖ్యంగా లేకపోతే నాకు సిగ్గుచేటు. సమ్మర్ కాంప్ వద్దు. నేనే వాడితో ఫ్రెండ్ షిప్ చేస్తాను” అని నవ్వుతూ అన్నాడు.

కళ్యాణ్ కూడా తిరిగి నవ్వాడు, రఫీ ఏదో మాస్టర్ ప్లాన్ వేశాడు అని. తండ్రి అంటే అంత అపారమైన నమ్మకం. తండ్రి మాటంటే అంత గౌరవం.  కళ్యాణ్, వెరోనికా లీ ఆఫీసు కి వెళ్ళిపోయారు. రఫీ మనవడికోసం బ్రెడ్ టోస్ట్ చేశాడు.

“హే రాల్ఫ్, హావ్ దిస్” అని నవ్వుతూ రాల్ఫ్ కి ఇచ్చాడు.

“నో”

“ఆకలి లేదా?”

“నో”

“ఓకే. చాలా టేస్టి గా ఉంది మరి” అని అంటూ మొత్తం తినేశాడు రఫీ. రాల్ఫ్ పెదవులను నాలుకతో తడపటం తప్ప ఏమి చేయలేదు.

మధ్యానం లంచ్ కి ఎగ్ కరీ, అన్నం పెట్టాడు రఫీ. రఫీ వండాడు కనుక రాల్ఫ్ ముద్ద కూడా ముట్టుకోలేదు. కడుపు మాత్రం కాలిపోతోంది. వెరోనికా నాలుగు రోజులకని తన చెల్లెలి ఊరికి వెళ్లింది.  డిన్నర్ టైమ్ కి కళ్యాణ్ ని కిచెన్ లో చూసి, “డాడీ ఇస్ కుకింగ్” అనుకోని కొంచం హాపీ ఫీల్ అయ్యాడు. ఆలు ఫ్రై, సాంబార్ అన్నంతో ఫుల్ గా తినేశాడు రాల్ఫ్.

“డాడీ, కుక్ డైలీ ప్లీజ్. ఐ మిస్ దిస్ ఫుడ్” రాల్ఫ్ కళ్యాణ్ తో అన్నాడు.

కళ్యాణ్ రఫీ తో “డాడీ, కుక్ డైలీ ప్లీజ్. ఐ మిస్ దిస్ ఫుడ్” అని అనేసి నవ్వాడు.

వంట చేసింది తన డాడీ కాదు అని, రఫీ అని తెలుసుకొని, ఉక్రోషం వచ్చింది రాల్ఫ్ కి. కానీ అప్పటికే లొట్టలేసుకుంటూ మొత్తం తినేశాడు. వాళ్ళిద్దరిని కోపంగా చూస్తూ తన రూమ్ లోకి వెళ్లిపోయాడు.

“కళ్యాణ్… నేను నా మెయిల్ చెక్ చేసుకోవాలి, కంప్యూటర్ లేదా ఇంట్లో?” అడిగాడు రఫీ.

“ఉంది నాన్నా, జూనియర్ రఫీ రూమ్ లో” అని కళ్యాణ్ కన్నుకొట్టాడు.

కాసేపయ్యాక, “మే ఐ కమిన్?” రఫీ మనవడి రూమ్ తలుపు కొట్టాడు.

రఫీ గొంతు విని, “నో” అన్నాడు రాల్ఫ్.

“ప్లీజ్”

“నో” అని గట్టిగా అరిచేశాడు. చేసేదేమీ లేక, కళ్యాణ్ లాప్టాప్ ని రఫీ వాడుకున్నాడు. ఆ రోజు అలా గడిచిపోయింది.

మరుసటి రోజు పొద్దునే రఫీ ఉప్మా చేశాడు. కళ్యాణ్ తినేసి ఆఫీసు వెళ్లిపోయాడు. రఫీ కూడా తినేసి టి‌వి చూస్తూ కూర్చున్నాడు. రఫీ కి వినపడేలాగా గట్టిగా ఫోన్ లో తన డాడీ తో వంట ఎందుకు చేయట్లేదని  అడిగాడు. “వంట చేయటం మర్చిపోయాను, తాత బాగా చేస్తాడు. తిను” అని ఫోన్ కట్ చేశాడు కళ్యాణ్. మళ్ళీ ఉక్రోషం తో ఏం తినకుండా పడుకున్నాడు రాల్ఫ్. రాల్ఫ్ ని చూస్తుంటే రఫీ కి బాధగా ఉంది. కానీ వాడిని దారిలో పెట్టాలంటే ఇలాంటి బాధించే పనులు చిన్నవి చేయక తప్పదు. ‘కుచ్ పానే కే లియే కుచ్ ఖోనా హేయ్” అనుకున్నాడు రఫీ.

ఏదో బ్రిల్లియంట్ ఐడియా తట్టినట్లు, రాల్ఫ్ లంచ్ టైమ్ కి రయ్ రయ్ మంటూ రఫీ దగ్గరికొచ్చాడు. లాల్చీ పైజామా లో ఉన్న రఫీ ని చూసి ‘అబ్బాహ్ ఓల్డ్ మాన్’ అనుకున్నాడు.

“ఐ యాం హంగ్రీ”

“ఓకే”

“ఐ వాంట్ ఫుడ్”

“ఓకే”

“నేను కంప్యూటర్ ఇస్తాను. నాకు లంచ్ ఇయి” రాల్ఫ్ అన్నాడు వచ్చి రాని తెలుగులో.

“డీల్” అని రఫీ అనగానే జూనియర్ రఫీ మొహం వెలిగిపోయింది.

లంచ్ చేశాక చెప్పాలా వద్దా అని వందసార్లు ఆలోచించి “థాంక్స్” అనేసి లోపలికి వెళ్లిపోయాడు. మనవడు దారిలో పడ్డాడు అని సంతోషించి తను చదువుతున్న ‘రివర్స్ సైకాలజీ’ బుక్ చూసి నవ్వుకున్నాడు.

రెండు రోజులు ఇలాగే డీల్స్ నడిచాయి ఇద్దరి మధ్యన. రాల్ఫ్ రఫీ ని రఫీ అనే పిలుస్తున్నాడు ఇంకా. తాతా అని పిలిపించుకోవాలని రఫీ కి ఎంతో ఇదిగా ఉంది. ఆ రోజు రాల్ఫ్ దగ్గరకెళ్లి “ఒక ఫోటో స్కాన్ చేసి అప్లోడ్ చేయాలి” అని తన చిన్నప్పటి బ్లాక్ అండ్ వైట్ ఫోటో ఇచ్చాడు రాల్ఫ్ కి. రాల్ఫ్ ఆ ఫోటో ని జాగ్రత్తగా పరిశీలించి, రఫీ ని గుర్తుపట్టాడు. ఎంతో యంగ్ గా, అప్పట్లో స్టయిల్ తగ్గట్టు పాంట్, షర్ట్ వేసుకొని ఉండటం గమనించాడు.

“యు వర్ సొ హాండ్సమ్” రాల్ఫ్ అన్నాడు.

“యు ఆర్ సొ హాండ్సమ్” అని రాల్ఫ్ జుత్తుని నిమిరాడు రఫీ. రాల్ఫ్ సిగ్గుపడ్డాడు.

సాయంత్రం టైమ్ కి నేను వాకింగ్ చేసోస్తాను అని రాల్ఫ్ తో రఫీ అన్న వెంటనే, షూస్ వేసుకొని “మి టూ” అని రఫీ తో బయలుదేరాడు.  నడుస్తూ మధ్యలో రఫీ ని ఎన్నో ప్రశ్నలు అడిగాడు, రఫీ ఒక గొప్ప వ్యక్తి అని రాల్ఫ్ చిన్న మనసుకు అర్ధమయింది. తన తాత ది కూడా లవ్ మేరేజ్ అని తెలుసుకున్నాడు.

“యు వర్ ఎ ఫ్రీడం ఫైటర్?” అడిగాడు రాల్ఫ్.

“ఇన్ ఎ వే, యెస్” రఫీ అన్నాడు.

“యు ఆర్ గ్రేట్ తాతా” రాల్ఫ్ అన్నాడు.

‘తాతా’ అని వినగానే రఫీ కళ్ళనుండి ఆనంద భాష్పాలు కారాయి. ఎన్నో భావాలు. జర్నలిస్ట్ గా సాధించిన సక్సెస్ అంతా ఈ ఒక్క పిలుపుతో వచ్చినట్లు అనిపించింది. నవ్వుతూ రాల్ఫ్ ని హగ్ చేసుకున్నాడు. రాల్ఫ్ కూడా తన తాత ని మనసారా హగ్ చేసుకున్నాడు.

ఇంటికొచ్చాక తాను తెలుసుకున్న విషయాలు అన్నీ కళ్యాణ్ తో రాల్ఫ్ చెప్పాడు. తన తండ్రి జీవితంలో ఎన్నో కష్టాలు ఎదురుకున్నాడు. చిన్నతనంలోనే రఫీ తండ్రి పోవటం, జర్నలిస్ట్ జీవితం, భార్యతో కూడా ఎక్కువ కాలం గడపలేదు.  అమ్మ లేని లోటు తెలియకుండా, ఎంతో ప్రేమగా, మోరల్స్ నేర్పిస్తూ పెంచిన తండ్రిని హగ్ చేసుకోవడం ఇప్పుడు కళ్యాణ్ వంతు. ఈ సెంటిమెంట్ సీన్ నుండి బయటపడాలని రాల్ఫ్ “తాత ఇవాళ పకోడీ, చికెన్ బిర్యానీ, కేక్ చేస్తాడు” అని అన్నౌంస్ చేశాడు.

“యెస్. పకోడీ ఫర్ ఉర్దు, బిర్యానీ ఫర్ హింది, కేక్ ఫర్ తెలుగు- డీల్స్. అవన్నీ నేర్చుకుంటావా మరి?” కన్నుకొడుతూ అడిగాడు సీనియర్ రఫీ.

“ఎనీథింగ్ ఫర్ ఫుడ్ అండ్ థాథా” అని ‘తాతా’ అనే పదాన్ని అమెరికన్ అక్సెంట్ లో అంటూ, తిరిగి కన్నుకొట్టాడు జూనియర్ రఫీ.

************************************************************************

స్టార్ బక్స్ మ్యాజిక్ టచ్!

 

 

Prajna-1“మంచి సంబంధం. ఈ సారి కూడా ఏదో వంక చెప్పి వచ్చేయటం కాదు. అర్ధమయ్యిందా?”

“సరేలే కానీ, అబ్బాయికి ఏం కార్ ఉందో తెలుసా?”

“ఈ కార్ల పిచ్చి పక్కన పెట్టు. లక్షణంగా ఉన్నాడు, చాలా డబ్బు ఉంది వాళ్ళకి. చూశావుగా ఫోటోని”

“అమ్మా , పెళ్లి అవ్వకుండా అమెరికా లో ఉన్న ప్రతి అబ్బాయి ఇలాగే మంచి రే-బాన్ గ్లాస్సెస్ పెట్టుకొని, యే మొన్యుమెంట్ ముందరో నిల్చోని ఫోటోలు దిగితే మీ లాంటి వాళ్ళు మోసపోతారు. అలాంటి ఫోటోలని మేము ‘పటేల్ షాట్స్’ అంటాము.  నేనే స్వయంగా చూసి మాట్లాడాక డిసైడ్ అయ్యి చెప్తాను”

“ఇదిగో ఈ తిక్క వేషాలే వద్దు అనేది. కొంచం జాగ్రత్తగా హ్యాండిల్ చెయ్యి. ఇంతకీ ఏం డ్రస్ వేసుకెళ్తున్నావు?”

“అదే ఇంకా అడగలేదు ఎంటా అనుకుంటున్నాను. ఫోన్ పెట్టేస్తే రెడీ అయ్యి వెళ్తాను. బాయ్”

“తిక్క పిల్లా, బాయ్. ఆల్ ద బెస్ట్”

శ్రేయ టెక్సాస్ యునివర్సిటి లో మాస్టర్స్ చేసి, ఇటీవలే ఉద్యోగం కోసం సియాటల్ కి వచ్చింది. జాబ్ లో చేరి పది రోజులైనా అవ్వలేదు, పెద్దవాళ్ళు తనకి పెళ్లి చూపులు అరేంజ్ చేశారు. ఇది తన పదమూడవ పెళ్లి చూపులు. మాస్టర్స్ చేస్తునప్పుడు మీట్ అయిన వాళ్ళలో కొంతమందికి ఆమె నచ్చకపోతే, ఆమెకి మిగితావాళ్లు నచ్చలేదు. శ్రేయ చాలా సింపుల్ గా ఉంటుంది. కానీ నారో మైండెడ్ వాళ్ళంటే చిరాకు. చూడిధార్ వేసుకుంటే ట్రడిషనల్ అని, జీన్స్ వేసుకుంటే మొడ్రెన్ అని అనుకొనే ‘స్టీరియోటైప్’ మనుషులు నచ్చకపోవడంవల్ల అలా సంబంధాలకి నో చెప్తూ వచ్చింది.  ఇప్పుడు తాను మీట్ అవ్వబోయే అబ్బాయి ఫోటో ని చూసింది, బాగానే ఉన్నాడు. మంచివాడైతే బాగుండు అని అనుకుంది. ఆ రోజు సాయంత్రం సియాటల్ డౌంటౌన్ లో ‘స్టార్ బక్స్’ లో ఆ అబ్బాయిని మీట్ అవుతోంది.

సాయంత్రం ఆరు గంటలయింది. “అమ్మా, ఆ అబ్బాయి రాలేదనుకుంటా” అని, అప్పటికే అక్కడకి వచ్చేసిన శ్రేయ, అమ్మకి కాల్ చేసి చెప్తోంది.

“ఓపిక పట్టు. అసలే చికాగొ నుండి రావాలి కదా”

“ఇదేమీ కాశ్మీర్ టు కన్యాకుమారి కాదు. ఫ్లైట్ లో ఎంతో సేపు పట్టదు” ఆన్ అంటూ తన వైపు ఒక అబ్బాయి రావడం గమనించి “వచ్చాడు. బాయ్” అని కాల్ కట్ చేసింది.

“హాయ్, నేను రిషీ, రిషికేశ్” అని ఆ అబ్బాయి సన్ గ్లాస్సెస్ మొహం మీద నుండి తీసి,  షేక్ హాండ్ కోసం చేయి చాచాడు.

‘అబ్బో అందంగానే ఉన్నాడు’ అని శ్రేయ అనుకుంటూ, “శ్రేయ” అని నవ్వుతూ తను కూడా షేక్ హాండ్ ఇచ్చింది.

“చల్లగా ఉంది కదా, లోపలకి వెళ్దామా? లేదా ఇక్కడే బయట కూర్చుందామా?” రిషీ అడిగాడు. స్పష్టమయిన తెలుగులో. శ్రేయ దగ్గర పాయింట్స్ కొట్టేశాడు. శ్రేయ కి ఫేక్ అమెరికన్ అక్సెంట్ నచ్చదు.

“బయటే కూర్చుందాము, మనుషులని చూస్తూ వాళ్ళని జడ్జ్ చేయచ్చు కదా?” రిషీ రెస్పాన్స్ కోసం చూస్తూ అడిగింది శ్రేయ.

“మీరు నన్ను అడగాల్సినవి డైరెక్ట్ గా అడగవచ్చు. ఇలా ఇండైరెక్ట్ గా తెలుసుకోవాలని చూడకండి. నేను చాలా ఫ్రాంక్” రిషీ భేళ్ళున కొట్టినట్లు సమాధానం ఇచ్చాడు.

“సారీ. ఒఫ్ఫెండ్ అయ్యారనుకుంటాను?” శ్రేయ ఖంగారుగా అంది.

“లేదులెండి. మొదటి సారి కలిసినప్పుడే ఎంత ఆనెస్ట్ గా ఉంటే అంత మంచిదని నా ఫీలింగ్” రిషీ నవ్వుతూ అన్నాడు.

“కరెక్ట్ అండీ. లేదంటే తరువాత చాలా ప్రాబ్లమ్స్ వస్తాయి. సో … ఏమైనా ఆర్డర్ చేద్దామా?”

ఇద్దరికీ ఏం కావాలో ఆర్డర్ చేసుకొని, తెచ్చుకొని, బయట కూర్చున్నారు.

 

“ఈ ప్లేస్ ఎందుకు చూస్ చేశారు? మీకు కాఫి ఇష్టమా?” శ్రేయ తన ‘చొకో ఫ్రాప్’ తాగుతూ అడిగింది.

“అన్నట్టే. ప్లస్ ఇది ఫస్ట్ స్టార్ బక్స్ కదా చూసినట్లు ఉంటుంది అని..”

“ఫస్ట్ అంటే?”

“ఒరిజినల్ ఇది. మొదట స్థాపించిన స్టార్ బక్స్ . మీకు తెలియదా?”

“లేదు. నేను వచ్చి రెండు వారాలు కూడా అవలేదు. మా అన్నయ్య ఇక్కడే ఉంటాడు ఫ్యామిలి తో. తను కూడా చెప్పలేదు మరి” శ్రేయ చెప్పింది.

“మీ వాళ్ళు మిమ్మల్ని బాగా ఇబ్బంది పెడుతున్నట్లున్నరు కదా? ఇంకా కొత్త ఊరిలో సర్ధుకుంటుండగానే ఇలాగ పెళ్లి చూపులు అంటూ.. ” రిషీ ఎంతో concern తో అడిగాడు. మళ్ళీ మార్కులు కొట్టేశాడు.

“మీరు అనక్కర్లేదు. నువ్వు అనచ్చు. నేను కూడా ‘నువ్వు’ అనే సంభోదిస్తాను” శ్రేయ చిలిపిగా అంది.

“హమ్మయ్య. ఎప్పుడు ఆ మాట అంటావా అని వెయిటింగ్. సో నువ్వేం చేస్తుంటావు?” రిషీ రిలాక్స్ అవుతూ అడిగాడు.

“డౌన్ టౌన్  లో మైక్రోసాఫ్ట్ లో వర్కింగ్. నువ్వు కూడా మైక్రోసాఫ్ట్ కదా?”

“అవును. చికాగొ లోనే అయిదేళ్లుగా వర్కింగ్” రిషీ నవ్వుతూ అన్నాడు.

“ఓకే. నన్ను ఏమైనా అడగాలంటే అడగచ్చు” శ్రేయ అంది.

“ప్రశ్న లేదు కానీ ఒక కాంప్లిమెంట్ ఇస్తాను. నీ డ్రస్ చాలా బాగుంది. నేను భయపడ్డాను ఎక్కడ గంగిరెద్దు లా చీర కట్టుకొస్తావో అని”

“ఓహో నా ఫోటో చూసి అలా అనుకున్నావా? నేను చీరలు కట్టుకుంటాను. కానీ సందర్భం బట్టి. అంటే యే పెళ్ళికో, ఫంక్షన్ కొ అలాగా. అంతే కానీ సింపుల్ గా గుడికి, ఇలా పెళ్లి చూపులకి అంటే నా వల్ల కాదు. నాకు అప్పుడప్పుడు అనిపిస్తుంది, మనం అమెరికా కి వచ్చి వీళ్ళ కల్చర్ కంటే మనదే గొప్పదని ప్రూవ్ ఎందుకు చేయాలని. మనం మనం కలిసినప్పుడు ఇండోర్ బాగుంటుంది అలా. అలాగని నేను టోటల్ గా అమెరికన్ కల్చర్ కి మారిపోలేదు. ఎక్కడ ఎలా ఉండాలో అక్కడ అలా ఉండాలి అని నా భావం” శ్రేయ చెప్పడం పూర్తి చేసింది. ఈ సారి మార్కులు కొట్టేయడం శ్రేయ వంతు.

“నువ్వు నాకు నచ్చావు” రిషీ అన్నాడు.

“ఏంటి? అప్పుడే? డ్రస్ బాగుంటే నేను నచ్చినట్టా? ఇంత తొందరగా ఎలా డిసైడ్ అవుతున్నావు?” శ్రేయ షాక్ అవుతూ అడిగింది.

“నీకంటూ ఒక వ్యక్తిత్వం ఉంది. అది నాకు బాగా నచ్చింది. ఇష్టాఇష్టాలు మాచ్ అయిపోతే పెళ్ళికి రెడీ అని అనుకునే టైప్ కాదు నేను. ఒవెరాల్ గా ఒక అమ్మాయి నాకు నచ్చితే చాలు అనుకునే టైప్. ఇప్పటిదాకా నేను చూసిన అమ్మాయిల్లో ఇలా ఎవరు కన్పించలేదు. పైగా నీ ఆటిట్యూడ్ నాకు నచ్చింది. నేనింకో కాఫి తెచ్చుకోస్తాను, ఆలోచిస్తూ ఉండు ఈ లోగా” అని అనేసి, రిషీ లేచి వెళ్ళాడు.

రిషీ ఫేస్బుక్ ప్రోఫైల్ ఓపెన్ చేసి, రిషీ ఇష్టాలు చెక్ చేస్తోంది శ్రేయ. ముందర చూసి అనుకున్నట్లుగానే చాలా తక్కువ హాబీస్ కామన్ ఉన్నాయి. ఇది కుదిరే పనే నా అని ఆలోచించటం మొదలెట్టింది. ఫైనల్ గా ఒక విషయం తెలుసుకోవాలి. రిషీ రావడం చూసి, గొంతు సవరించుకొని నోరు తెరిచి శ్రేయ మాట్లాడే లోపల రిషీ నే మాట్లాడాడు.

“ఇంటి పేరు మార్చుకోమని నేను ఫోర్స్ చేయను, ఎందుకంటే అదొక పెద్ద తతంగం. పెద్ద ప్రాసెస్ అది, అన్నీ సర్టిఫికేట్ లలో మార్చాలి. సో అక్కర్లేదు. నేను బాగానే సంపాదిస్తున్నా కూడా నిన్ను ఉద్యోగం మానేయమని నేను చెప్పను. ఎందుకంటే ఇంట్లో కూర్చుంటే నువ్వు జీవితంలో ఎదగలేవు. నీకు కావాలంటే నేను సియాటల్ మూవ్ అవుతాను. ఎందుకంటే ఇపుడే జాయిన్ అయ్యావు కనక నీకు ట్రాన్సఫర్ కష్టమవచ్చు. నాకు ఇంకా ఈజీ అండ్ నాకు సియాటల్ బాగా నచ్చింది కూడా. నా దగ్గర BMW ఉంది. ఇంకో రెండేళ్లలో ఒక అపార్ట్మెంట్ కొనుక్కోవాలని కూడా అనుకుంటున్నాను.  నేను చాలా ప్రాక్టికల్. నేను అమెరికా లో ఎన్నాళ్లు ఉంటానో తెలియదు. ఉన్నన్నాళ్లు మాత్రం ట్రావెల్ చేయాలని అనుకుంటున్నాను. అప్పుడే గా ఈ జీవితనికి ఒక అర్ధముండేది. నీకు ఇంకా చదువుకోవాలని ఉంటే నేను సపోర్ట్ చేస్తాను. నీ ఇష్టాలకు గౌరవం ఇస్తాను. మన అభిప్రాయాలు కలుస్తాయి అని నా నమ్మకం. ఏమంటావు? ఇంటికెళ్ళి బాగా అలోంచించుకో” రిషీ గబ గబా చెప్పేసినా, ఆ మాటలలో ఎంతో నిజాయితీ ఉంది. తన గురించిన ఇన్ఫర్మేషన్ మొత్తం చెప్పేశాడు.

ఇప్పటిదాకా తను మీట్ అయిన అబ్బాయిల్లో ఒకతను ఉద్యోగం అక్కర్లేదు అని, ఇంకొకతను త్వరలో ఇండియా తిరిగి వెళ్లిపోవాలని, మరొకతను చిన్న చిన్న ఆనందాలు అక్కర్లేకుండా మొత్తం డబ్బులని సేవ్ చేయాలని – ఇలా రకరకలుగా తన ఆలోచనలకు భిన్నంగా ఉన్నవారే. కానీ రిషీ అలా కాదు. వాళ్ళకి పూర్తిగా అపోసిట్. శ్రేయని చాలా కొద్ది సమయంలో ఏమీ చెప్పకుండానే అర్ధం చేసుకొన్నాడు. అది కూడా మొదటి మీటింగ్ లో. శ్రేయ ఆలోచించగా రిషీ తన అభిప్రాయాలకి, ఆలోచనాలకి విలువనిచ్చే వ్యక్తి అని, బాగా నచ్చాడని తెలుసుకుంది.

“నాక్కొన్ని ప్రశ్నలున్నాయి” శ్రేయ అడిగింది.

“ఓహో, ఈ ట్విస్ట్ నేను ఎక్స్పెక్ట్ చేయలేదు. అడుగు” రిషీ కొంచం భయపడ్డాడు, ఎక్కడ శ్రేయ ని కోల్పోతాడో అని.

“నాకు వంట రాదు. నీకు వచ్చా?” శ్రేయ అడిగింది.

“నాకు అంతగా రాదు, మ్యాక్స్ బయటే తింటాను. పరవాలేదు, కలిపి నేర్చుకుందాం, కలిపి చేద్దాం. ఇక్కడ కుకింగ్ క్లాస్సెస్ బాగుంటాయి అని విన్నాను” రిషీ తాపీగా చెప్పాడు.

“నువ్వు చాలా దూరం ఆలోచిస్తున్నావు. తొందరపడకు, నేను ఇంకా యెస్ చెప్పలేదు” శ్రేయ అంది. నిజానికి రిషీ ఇచ్చిన సమాధానం ఆమెకి చాలా నచ్చింది. ఇద్దరూ సమానమే అని తెలిపే ఆన్సర్ అది.

“నీ డిటేల్స్ నాకు తెలుసు, నా డిటేల్స్ నీకు తెలుసు. నువ్వు యెస్ చెప్తావాని నా గట్టి నమ్మకం. ఈ ‘స్టార్ బక్స్’ సాక్షిగా చెప్తున్నాను, నాకు నువ్వు బాగా నచ్చేసావ్. ప్లస్ నాకంటే మంచివాడు నీకు దొరికే ఛాన్స్ లేదు” రిషీ అన్నాడు.

పది నిముషాలు టైమ్ తీసుకొని “నువ్వన్నది కరెక్ట్. ఒకళ్ల గురించి ఒకళ్ళకి తెలుసు. నో చెప్పాల్సిన రీసన్ ఏం లేనప్పుడు, ముందుకు ప్రోసీడ్ అవ్వటమే బెటర్. నువ్వు కూడా నాకు నచ్చావు. ఇంకో రెండు మూడు సార్లు కలిశాక పెద్దవాళ్ళకి మన నిర్ణయం చేప్దాము” శ్రేయ అంది.

————

ఇరవై సంవత్సరాల తరువాత, అదే స్టార్ బక్స్ లో !

“డాడ్ తొందరగా ఏదోకటి ఆర్డర్ చేస్తే, కాస్త టైం స్పెండ్ చేసి, నేను నా ఫ్రెండ్స్ ని కలవాలి. అసలే ఇవాళ నాది స్పెషల్ బర్త్ డే” కేట్ అంటోంది.  శ్రేయ, రిషీ లు ఎంతో ప్రేమగా పెట్టిన ‘కాత్యాయిని’ అన్న పేరుని తనే కేట్ అని మార్చుకుంది.

ఆర్డర్ ఇచ్చాక,  “నీకు సిక్స్ టీన్ ఇయర్స్ వచ్చాక చెప్తా అన్నాను కదా మా లవ్ స్టొరీ. విను. ఎన్నో ఆలోచనలతో, సందేహాలతో వచ్చాము మీ మమ్మీ, నేను ఇక్కడకి” అంటూ శ్రేయ తో పరిచయం అయినప్పటినుండి తన కథని చెప్పటం మొదలు పెట్టాడు రిషీ.

కేట్ పుట్టినంతవరకు జరిగిన విషయాలు దాదాపు గంట సేపు చెప్తూనే ఉన్నాడు రిషీ.

“అండ్ ఇప్పుడు ఆ కన్ఫుజన్స్ అన్నీ తొలగిపోయి, ఇప్పుడు చూడు ఎంత హాపీ గా ఉన్నమో” రిషీ నవ్వుతూ అన్నాడు.

“వావ్. సూపర్ స్టొరీ డాడీ. మమ్మీ ఎక్కడ నో చెప్తుందో అని భయపడ్డావు కదా డాడీ నువ్వు?” కేట్ కాఫీ సిప్ చేస్తూ అడిగింది.

“అవును. నాకు శ్రేయ ని చూడగానే లవ్ ఎట్ ఫస్ట్ సైట్. అందుకే తనని నా లైఫ్ లో మిస్ చేసుకోకూడదు అని, పెళ్లి చూపుల్లో బాగా ఇంప్రెస్ చేయాలని ప్రయత్నించాను. ఒఫ్ కోర్స్, వర్క్ అయింది” అని కన్నుకొట్టాడు.

“అసలు, రియల్లీ గ్రేట్ డాడీ.  ఒకే మీటింగ్ లో ఇంత తెలుసుకొని, ఇద్దరూ ఓకే ఎలా చెప్పేసుకున్నారు? ఏం మ్యాజిక్ జరిగింది స్టార్ బక్స్ లో?” కళ్ళలో మెరుపులతో అడిగింది కేట్.

“మంచి ప్లేస్ సెలెక్ట్ చేశాను కదా, పైగా మీ మమ్మీ నన్ను అంతలా మాయ చేసింది.  A lot can happen over coffee అంటే ఇదేనేమో!” అంటూ పదేళ్ళ క్రితమే ఆక్సిడెంట్ లో చనిపోయిన శ్రేయ ఫోటో ని ఫోన్ లో చూస్కుంటూ కళ్ళు మూసుకున్నాడు.

కేట్ కూడా అమ్మతో గడిపిన మెమోరీస్ ని గుర్తుచేసుకుంటూ తన డాడీ ని హాగ్ చేసుకుంది.

 

***

చలో అమెరికా

 

 

Prajna-1“రెండు సార్లు వెళ్లొచ్చాము. చాలు శైలూ, నాకు బోర్ అక్కడ. కావాలంటే నువ్వు వెళ్ళిరా” కుమార్ పేపర్ తిరగేస్తూ గట్టిగా అని ‘చాకిరీ చెయ్యాలి వెళ్ళి, ఎవడు చేస్తాడు’ తనలో తనే గొణుక్కున్నాడు.

“పాపం పిల్లలు అడిగారండీ, వెళ్లొద్దాము. రెండే నెలలు” శైలజ అంది.

“ఎందుకు? పాచి పనులకా? నేను రాను బాబోయి. ఈ సారి నన్ను ఫోర్స్ చెయ్యద్దు శైలజ. నేను అక్కడ బ్రతకలేను. నిన్ను వెళ్లమంటున్నా కదా” అని అప్పుడే ఇంటికి వచ్చిన చెల్లెలిని పలకరించి సిగరెట్ తాగటానికి బయటకి వెళ్లిపోయాడు.

“ఏంటి వదినా, అన్నయ్య కోపంలో ఉన్నట్టున్నాడు? ఏం జరిగింది?” గాయత్రి పచ్చడి గిన్నె టేబుల్ మీద పెడుతూ అడిగింది.

“ఆకాష్ వాళ్ళు రమ్మన్నారు శాన్ ఫ్రాన్సిస్కో కి. ఈయన అక్కర్లేదు అంటున్నారు. రెండు సార్లకే అమెరికా అంటే మోజు పోయింది ఈయనకి” శైలజ వాపోయింది. కానీ కుమార్ నో అన్నందుకు ఆమెకి కూడా నిశ్చింతగా ఉంది.

“అదేంటి వదినా, ఒక్కగానొక్క కొడుకు, అమెరికా లో ఉంటున్నాడు. వాడి దగ్గరకి కాకపోతే ఇంకెక్కడికి వెళ్తాడు ట అన్నయ్య? ఇప్పుడు అయితే మా అల్లుడు వాళ్ళు ఇక్కడికొచ్చేశారు గాని, వాళ్ళు ‘న్యూ జెర్సీ’ లో ఉన్నప్పుడు మేము ఆరు సార్లు మాత్రమే వెళ్ళొచ్చాము అంతే! కాని మా వారికి మాత్రం రెండు సార్లకే బోర్ కొట్టేసింది. మగవాళ్ళకి తోచదు అక్కడ. నేను రేపు మళ్ళీ వచ్చి సర్ది చెప్తానులే అన్నయ్య కి” అని గాయత్రి హామీ ఇచ్చి వెళ్లిపోయింది.

రాత్రి భోజనం చేశాక,  టి‌వి చూస్తున్న కుమార్ దగ్గరకొచ్చి “కుమార్ గారూ” అని నవ్వింది శైలజ.

“మళ్ళీ మొదలెట్టకు. నాది ఫైనల్ డెసిషన్…” అని ఇంకా ఏదో చెప్పబోతుంటే, శైలజ “నాకు కూడా వెళ్లాలని లేదండి” అని మెల్లిగా చెప్పింది.

“అదేంటి? నువ్వు హుషారుగా వెళ్దాము అంటున్నావు అని అనుకున్నానే నేను! కాదా? ఏమైంది?” కుమార్ టి‌వి ఆపేసి, భార్య వైపు చూస్తూ అడిగాడు.

“నాక్కూడా బోర్ అక్కడ. ఇక్కడే మన పనులు చేసుకుంటూ హాపీ గా ఉందాము. ఇకపై మన దగ్గరకే అప్పుడప్పుడు పిల్లలు వస్తారు” అని చెప్పేసి, లోపలకెళ్లి పడుకుంది.

ఈ హటాత్ పరిమాణానికి ఎలా స్పందించాలో తెలియక కుమార్ మళ్ళీ టి‌వి పెట్టుకొని చూశాడు.

పడుకున్నమాటే కానీ, నిద్ర పట్టడంలేదు. పొద్దున గాయత్రి మాటలు గుర్తు తెచ్చుకుంది. అమెరికా కి వెళ్ళడం ‘ఆరు సార్లు’ అన్నది ‘మాత్రమే’ నా అని ఆశ్చర్యపోయింది శైలజ. ఒకప్పుడు తాను కూడా ఇలాగే అమెరికా అమెరికా అని ఎగురుకుంటూ వెళ్లింది. మొదటి సారి బానే ఉంటుంది. అది కూడా బయటకి వెళ్తేనే. తర్వాత నుండి ఇంట్లోనే పడుంటూ ఎక్కడలేని డిప్రెషన్, కోపం, చిరాకులు మన వశమవుతాయి. అలా ఆలోచిస్తుండగా శైలజ తొలి అమెరికా ప్రయాణం, ఆ విషయాలు గుర్తుతెచ్చుకోవటం మొదలుపెట్టింది.

 

మూడేళ్ళ క్రితం, శాన్ ఫ్రాన్సిస్కో

“ఫ్లైట్ లాండ్ అయింది, లేవండి లేవండి బయలుదేరుదాము”, అంటూ అరుస్తూ కాబిన్ బాగేజ్ తీస్తూ శైలజ అంటోంది.

“ఇదేమి ఎర్ర బస్సు కాదు. ఆపిన వెంటనే రై రై మంటూ దిగిపోవడానికి. ఇప్పటిదాకా ఫ్లైట్ లో ఇది బాగుంది, అది బాగుంది అన్నావు. ఇప్పుడేమో ఎప్పుడు దిగిపోదామ అన్నట్టున్నావు. మరీ చిన్నపిల్లలగా చేస్తున్నావు శైలూ, అందరూ మనల్నే చూస్తున్నారు” చుట్టూరా చూస్తూ ఇబ్బందిపడుతూ కుమార్ అన్నాడు.

“ఎయిర్ బస్ అయినా, ఎర్ర బస్ అయినా ఒకటే నాకు. త్వరగా దిగండీ, ఆకాష్ వాళ్ళు మనకోసం ఎదురు చూస్తూ ఉంటారు” అంటూ హాండ్ బాగ్ ని భుజం మీద సర్దుకుంటూ శైలజ అంటోంది.

శైలజ ని కుర్చీలోకి లాగి, “ఆగుతావా, ఎందుకంత ఖంగారు, మెల్లిగా” అన్నాడు కుమార్.

ఇలా వీళ్ళ గిల్లికజ్జాలతో ఫ్లైట్ దిగటం, ఎయిర్ పోర్ట్ లో బాగేజ్ పికప్ జరిగి, మొత్తానికి అర్రైవల్స్ బయటకొచ్చారు. అక్కడ రోడ్ పక్కన కార్ ఆపి, షార్ట్స్ లో నించుని ఉన్న ఆకాష్ ని చూసి బాగ్ వదిలేసి శైలజ పరిగెత్తబోయింది. ఈ లోగా వేగంగా ఒక కార్ రావడం, శైలజ ని కుమార్ వెనక్కి లాగటం, కార్ వెళ్లిపోవడం అన్నీ ఒక క్షణంలో జరిగిపోయాయి. కొంచముండుంటే ఆ కార్ కింద పడుండేది శైలజ.

“వెధవ ఖంగారు నువ్వును” అని కుమార్ గట్టిగా అరిచాడు.

వాళ్ళ దగ్గరకొచ్చి, ఇద్దరినీ హగ్ చేసుకొని, “వాడేవాడో ఈ లేన్ లో తప్పుగా వచ్చాడు నాన్నా! అమ్మది తప్పు కాదు” ఆకాష్ అన్నాడు.

“చూసారా, అమెరికా నన్ను ఏమి చేయదు” అంటూ గొప్పగా చెప్పి, కొడుకుని ముద్దాడి, “ఏవిట్రా ఈ నిక్కర్, చక్కగా పాంట్ వేసుకొచ్చుగా” అని శైలజ అడిగింది.

“నిక్కరూ, లాగూ కాదమ్మా! షార్ట్స్ ఇవి. సమ్మర్ లో ఇవి కాకపోతే ఏం వేసుకుంటాము మరి, పద పద” అని అన్నాడు.

కార్ లో లగేజ్ సర్ది, కుమార్ ని ముందర కూర్చోమని చెప్పి, ఇంటికి బయలుదేరారు.

“ఇక్కడ సీట్ బెల్ట్ పక్కా పెట్టుకోవాలి నాన్నా, లేదంటే కాప్స్ ఆపి టికెట్ ఇస్తారు”

“కాప్స్ అంటే?” బయట ఎత్తైన కట్టడాలు, భవనాలు చూసి మురిసిపోతూ శైలజ అడిగింది.

“పోలీసులు శైలూ, అందుకే ఆ సీరియళ్ళు మాత్రమే కాకుండా అప్పుడప్పుడు ఇంగ్లిష్ సినిమాలు చూడమనేది” కుమార్ అన్నాడు.

ఒక ఇరవై నిముషాల ప్రయాణం అయ్యాక ఇల్లు చేరుకున్నారు.

“ఒరేయి ఫొటోల్లో పెద్దగా ఉంది ఇల్లు, ఇప్పుడేంట్రా చిన్నగా కనిపిస్తోంది” అడిగింది శైలజ.

“అమ్మా, ఫోటోలో మొత్తం బిల్డింగ్ చూసావు. మనది ఒక అపార్ట్మెంట్ అంతే. రెండేళ్లలో పెద్ద ఇంట్లోకి మూవ్ అవుతాము” అంటూ లగేజ్ ని ఇంట్లోకి తీసుకొచ్చాడు.

“రండి అత్తయ్యా , రండి మావయ్యా… ఎలా ఉన్నారు ? ఎలా జరిగింది జర్నీ ?” అని వచ్చి ప్రియ ఆప్యాయంగా అడిగింది.

“బాగా జరిగిందమ్మా” అని కుమార్ అన్నాడు.

“యా. సూపర్. నాకు అమెరికా బాగా నచ్చేసింది. నువ్వు బాగున్నావా ప్రియా?” అనుకుంటూ వచ్చి కోడలిని హగ్ చేసుకుంది.

“కొంచం ఓవర్ గా లేదు? వచ్చి గంట కూడా అవ్వలేదు, అప్పుడే ఎలా నచ్చేసింది ఊరు?” కుమార్ విస్తుపోతూ అడిగాడు.

“మీరు ఊరుకోండి. నాకు నచ్చేసింది అంతే. ప్రియా పద, ఆకలి వేస్తోంది. ఏం వండావు?” అనుకుంటూ లోపలికి వెళ్లింది శైలజ.

“ఆకాష్, మీ అమ్మ తో జాగ్రత్తగా ఉండరా, ఇక్కడే ఉండిపోతా అంటుందేమో రేపే” అని వెటకారంగా కుమార్ అన్నాడు.

“ఏంటి నాన్న మీరు కూడా”

“నిజంగా రా. అమెరికా ప్రయాణం అనగానే చూడు ఎన్ని చూడిధార్ లు కొనుక్కుందో. ఇండియా లో వేసుకొమంటే ఛీ, థూ అనేది. ఇక్కడకి అనగానే వేసుకొచ్చేసింది”

“ఎప్పుడు అమ్మని ఏదో ఒకటి అంటూనే ఉంటారా నాన్నా, పదండి ఫ్రెష్ అవండి”

—-

ఆ రోజంతా ఇంట్లోనే గడిపారు. టి‌వి లో తెలుగు ఛానెల్స్ రావట్లేదు అని శైలజ తెగ ఫీల్ అవడంతో, మరునాడే ఆ ఏర్పాట్లు చేశాడు ఆకాష్.

“ఆ బాటిల్స్ ఏంట్రా ఫ్రీడ్జ్ మీద?” శైలజ ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

“విస్కీ, వోడ్కా అమ్మా” అని వాళ్ళ నాన్న వైపు తిరిగి ‘అమ్మ లేనపుడు తాగేసేయ్’ అన్నట్టు కన్నుకొట్టాడు.

“అన్నీ మందేనా? అన్నున్నాయి ఏంటి? ఏంట్రా తాగుబోతువి అయిపోయావా? ప్రియా ఏంటిది” అని ఖంగారుగా అడిగింది.

“లేదు అత్తయ్యా. నెలకి ఒక సారి అంతే, అది కూడా పార్టీ ఉంటేనే. డోంట్ వర్రీ” అని ప్రియ హామీ ఇచ్చింది.

పడుకునే ముందు, కుమార్ తో శైలజ “యేవండి, మీరు స్నానం చేశారా ఇందాక?” అని అడిగింది.

“యా చేశాను. ఏమి?”

“నేను సరిగ్గా చేయలేదు”

“అంటే?” కన్ఫ్యూషన్ లో అడిగాడు కుమార్.

“ఆ టబ్ లో నాకు చేయడం రాలేదు. ఏది తిప్పితే వేడి నీళ్లొస్తాయో తెలియలేదు. చల్లనీళ్ళతో కానిచ్చేశాను. పైగా ఆ టబ్ లో ఇరుకుగా ఉండింది”

“ఓహో మనం అగ్రహారం బాచ్ కదా. అందుకే అమెరికా అనగానే లగెత్తుకొని వచ్చేయటం కాదు. కొంచం రీసెర్చి చేయాలి. అయినా, ఇది నీ కొడుకు ఇల్లే కదా? ఒక కేక వేసి అడిగుండొచ్చు కదా?”

“ఏమో నండి. నాకు మొహమాటం. రేపు చూపిద్దురు”

“అలాగలాగే పడుకో. రేపు పొద్దునే లేచి గుడికి వెళ్ళాలి”

—-

మరునాడు ఆదివారం. ఉదయం వాళ్ళిద్దరినీ దగ్గరిలో ఉన్న గుడికి తీసుకువెళ్లాడు ఆకాష్. అన్ని దేవుడి విగ్రహాలు వరుసగా ఒక రూమ్ లో ఉన్నాయి.

“ఇది గుడెవిట్రా నా మొహం, ముక్కోటి దేవతలనీ ఒకే చోట ఉంచేస్తే గుడి అంటారా?” ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది శైలజ.

“ఇక్కడ గుళ్ళు ఇలాగే ఉంటాయమ్మ”

“ సైలెంట్ గా దణ్ణం పెట్టుకో శైలజ” అని కుమార్ కసురుకున్నాడు.

గుడి నుండి కార్లో బయలుదేరి, “ఇప్పుడు మనం గోల్డెన్ గేట్ బ్రిడ్జ్ అనే చోటకి వెళ్తున్నాము. చాలా బాగుంటుంది ప్లేస్, అక్కడకి ప్రియ డైరెక్ట్ గా వచ్చేస్తుంది” అని ఆకాష్ చెప్పాడు.

 

గోల్డెన్ గేట్ పార్క్ లో కాసేపు తిరిగేశాక లంచ్ కి అక్కడ దగ్గరలో ఉన్న పిజ్జా పాలస్ కి వెళ్లారు.

“ఏది పడితే అది ఆర్డర్ చేయకు అమ్మా. ప్రియ నీకు ఏది వెజిటేరియనో చెబుతుంది. చూసి తీసుకో. నేను, నాన్నా ఇప్పుడే వస్తాము” అని ఆకాష్ చెప్పేసి వెళ్లిపోయాడు.

“అత్తయ్య, ఇక్కడ చీజ్ పిజ్జా మాత్రమే ఉంది వెజిటేరియన్ లో. తెచ్చేయనా?” ప్రియ మెను చూస్తూ అడిగింది.

“అలాగే కానీ, వీడు సిగరెట్లు మానలేదా? ఎక్కడికి వెళ్లారు ఇద్దరూ?” శైలజ విసుగ్గా అడిగింది.

“అదేమీ లేదు అత్తయ్యా, అలా రెస్ట్ రూమ్ కి వెళ్లారు అంతే” ప్రియ కవర్ చేసింది.

 

శైలజ చుట్టూరా చూస్తోంది, స్వదేశీలు ఎవరైనా కనిపిస్తే ఇంకా ఎగా దిగా చూస్తోంది.

“ఎంటమ్మా అలా ఊరిదానిలాగా చూస్తున్నావు ? అలా చూడకూడదు” అని లో గొంతుకతో తిడుతున్నాడు ఆకాష్, అప్పుడే అక్కడకి వచ్చి.

“ఇదెక్కడి చోద్యం రా ? నా కళ్ళు నా ఇష్టం” అని గట్టిగా అరిస్తే, తెలుగు వాళ్ళయ్యుంటారు పక్కవారు, వాళ్ళు శైలజ వైపు వింతగా చూశారు.

“చూడు ఎలా చూస్తున్నారో అందరూ మన వైపు, ప్లీజ్ అమ్మా కొంచం జాగ్రత్తగా ఉండు” అని ఆకాష్ కోప్పడ్డాడు.

ఆ మాటల్ని అంతగా పట్టించుకోలేదు శైలజ. పిజ్జా రాగానే మొదటి ముక్క నోట్లో పడగానే బయటకి ఉమ్మేసి ఛీ అని అంది.

“ఏమైంది అత్తయ్యా?” ప్రియ అడిగింది.

“ఏంటిది, ఇంత చీజ్ ని ఎలా తింటారు ! నాకు నచ్చలేదు. నాకు వేరే ఏదైనా కావాలి” అని పిజ్జా ఉన్న ప్లేట్ ని పక్కకి తోసేస్తూ శైలజ చెప్పింది.

మిగితా ముగ్గురికి ఏం చెయ్యాలో అర్ధంకాలేదు. ఆకాష్ చెప్పగా, అందరూ పిజ్జా ని పడేసి కొంచం దూరంలో ఉన్న ఇండియన్ రెస్టారంట్ కి వెళ్లారు.

“ఏవిట్రా ఇది? మసాలా దోస కాదు ఇంకేదో ఇది” దోస చింపి తింటూ శైలజ ఆకాష్ తో అంటోంది.

ప్రియ, ఆకాష్ లు సైలెంట్ గా తినేస్తున్నారు. వాళ్ళు కూడా ఇండియన్ రెస్టారంట్ కి వచ్చి చాలా కాలం అయింది.

“శైలూ, ప్రతిదానికి వంకలు పెట్టకు. ఇది ఇండియా కాదు కదా, ఇక్కడి వంటలు బాగుంటాయేమో ఎవరికి తెలుసు? ఇదైనా దొరికింది తినటానికి సంతోషించు” అని కుమార్ అన్నాడు.

“అమ్మా, నాన్నా మీరు అంత గట్టి, గట్టిగా మాట్లాడకండి. ఇక్కడ అది పద్ధతి కాదు. ప్లీజ్” అని ఆకాష్ అన్నాడు.

“ఏవిట్రా నువ్వు పద్ధతుల గురించి మాట్లాడుతున్నావు? చిన్నప్పుడు ఏమయ్యాయి ఏంటి ఇవి?” అని కుమార్ అనగానే అందరూ నవ్వేశారు.

అందరూ తినేశాక “నాకు ఇయ్యి అమ్మా , నీ ప్లేట్ పడేస్తాను నేను” అని ఆకాష్ అన్నాడు.

“మనం పడేయటం ఏంటి? సర్వర్ వచ్చి క్లీన్ చేయడా?”

“లేదు. మనమే చేయాలి”

“ఎంత బాగుందో అమెరికా, అన్నీ మనమే చేసుకోవాలి” అని శైలజ అనగానే, ఆకాష్ తనలో తనే నవ్వుకున్నాడు.

 

మరునాడు సండే అవ్వడంతో అందరూ ఆలస్యంగా లేచారు. శైలజ తీసుకు వచ్చిన కొత్తవకాయ అండ్ అన్నం తో డైరెక్ట్ గా లంచ్ కానిచ్చేశారు. సాయంకాలం ఆకాష్ ఫ్రెండ్ ఇంటికి వెళ్లారు. కాసేపు కాలక్షేపం చేసేసి ఇంటికొచ్చారు.

“అమ్మా, నాన్నా – మీరు ఉంటున్న మూడు వారాల ప్లాన్ చెప్తాను వినండి. నేను, ప్రియ లాస్ట్ వారం లీవ్ పెట్టాము.  రేపటినుండి మీరు ఇక్కడ సిటి టూర్ కి వెళ్తారు. ముందుగా ప్లాన్ చేసినట్లుగానే సెకండ్ వీక్ హారిక వాళ్ళ ఊరు న్యూ జెర్సీ వెళ్ళండి, అక్కడ సిటి టూర్. లాస్ట్ వారం మాతో గడపండి. ఏం కావాలన్నా కొనుక్కోండి, నా క్రెడిట్ కార్డ్ తీసుకువెళ్ళండి”

“కార్డ్ ఏమి అక్కర్లేదు లే. ప్లాన్ మాత్రం బాగుంది రా. మేము ఎంజాయ్ చేస్తాములే” కుమార్ నవ్వుతూ చెప్పాడు.

ప్లాన్ ప్రకారమే మొదటి రెండు వారాలు శాన్ ఫ్రాన్సిస్కో లో నూ, హారిక, అంటే గాయత్రి కూతురు, ఉండే న్యూ జెర్సీ లోనూ గడిచిపోయాయి. అంటే పొద్దునే లేవటం, తినేసి బస్ ఎక్కటం, సిటి టూర్ బస్ వాడు ఎక్కడికి తీసుకువెళ్తే అక్కడకి వెళ్ళడం, ఆ ప్రదేశాలు చూడటం, ఇంటికి రావటం, కాసేపు పిల్లలతో కబుర్లు చెప్పటం, పడుకోవటం. ఇది రెండు వారాలు జరిగిన తంతు. శైలజ కి బయట తిండి నచ్చక రోజు ఇంట్లోనుండి డబ్బా పట్టుకెళ్ళేది. ఒక్క ఫుడ్ విషయంలో తప్పితే మిగితావి అన్నీ ఎంజాయ్ చేసింది శైలజ. అసలే పల్లెటూరి వాతావరణం లో పుట్టి పెరిగింది. అమెరికా అంటే మోజు. కుమార్ మాత్రం పెద్దగా ఎగ్జైట్ అయ్యేవాడు కాడు. ఎప్పటిలాగానే బాలన్సెడ్ గా ఉండేవాడు. ఇద్దరూ న్యూ జెర్సీ నుండి తిరిగివచ్చేశారు, ఆఖరి వారం రానే వచ్చింది.

 

“ఆకాష్, నేను కొన్ని కొన్నూక్కోవాలి. లిస్ట్ ఇస్తాను” అంటూ ఒక పెద్ద పేపర్ తీసి ఇచ్చింది శైలజ.

“అత్తయ్యా ఎలాగో మనం షాపింగ్ కి వెళ్తున్నాము. మీరు ఇండియా కి పట్టుకెళ్ళాల్సినవి ఇవాళే కొనుక్కోండి” ప్రియ చెప్పులు వేసుకుంటూ చెప్పింది.

“అవును. ప్రియ కి ఎక్కడ చీప్ గా ఉంటాయో తెలుసు అమ్మా. మీ ఊరి బాచ్ కి అవి ఇస్తే చాలు” లిస్ట్ తిరిగిచ్చేస్తూ అన్నాడు ఆకాష్.

“ఏంట్రా ఆ మాటలు? మా వాళ్ళకి నేనేం చీప్ వి తీసుకెళ్లను. మంచి ప్లేస్ కి తీసుకెళ్లమ్మా ప్రియా” అంటూ హాండ్ బాగ్ లో ఆ లిస్ట్ ని పెట్టేసుకుంది.

“ఇలాగే నా డబ్బులు అన్నీ ఖర్చుపెట్టేసేయ్” అని షూస్ వేసుకుంటూ అన్నాడు కుమార్.

“మీ తండ్రి కొడుకులు ఒకటే” అని మూతి తిప్పుకుంటూ చిరుకోపంతో శైలజ అంది.

“నేను ఉన్నాను కదా అత్తయ్యా మీతో. అన్నీ కొనుక్కోండి మంచివే” ప్రియ చెప్పడంతో శైలజ నవ్వింది.

 

వాల్ మార్ట్ కి వెళ్లారు. ‘ఎంత చవకో’ అని అంటూ ఆ రేట్స్ చూసి మురిసిపోయి, ఏది పడితే అది దొరికింది దొరికినట్లుగా షాపింగ్ కార్ట్ లో వేసేస్తోంది శైలజ. అయిదు వందల డాలర్లు బిల్లు చేసింది. ఆకాష్ ఏమి అనలేక చుప్ చాప్ బిల్లు కట్టేశాడు.

వారమంతా ఆకాష్, ప్రియలతో వాళ్ళ ఫ్రెండ్స్ ఇళ్ళకి, సినిమాలకి, మాల్స్ కి వెళ్ళి, ఎంతో ఎంజాయ్ చేశారు శైలజ, కుమార్ లు. రేపు ఇండియా ప్రయాణం అనగా ఇవాళ ఇంట్లో ఒక గెట్-టుగెదర్ ఏర్పాటు చేశారు ఇంట్లో. ఫ్యామిలి ఫ్రెండ్స్ , కలీగ్స్ ని పిలిచారు. ప్రియ, శైలజలు కలిపి ఎన్నో వంటలు చేశారు.

“అమ్మా, నాన్నా – ఇదిగో వీడే చరణ్, నాకు మంచి దోస్త్ ఇక్కడ” అని ఆకాష్ పరిచయం చేశాడు.

“బాగున్నావా బాబు, తాగటానికి ఏం తీసుకుంటావు?” అని శైలజ అడిగింది.

“ఏమి వద్దండి”

“బీర్ ఆర్ కోక్?” కుమార్ అడిగాడు.

“ఆహ వద్దండి, థాంక్స్”

“పోనీ కాఫీ, టీ?”

“అలవాటు లేవండి”

“మరి ఏం కావాలి బాబు?” శైలజ అడిగింది.

“హార్లిక్స్” అని చరణ్ అనగానే, చేతుల్లో విస్కీ గ్లాస్ పట్టుకొని ఉన్న కుమార్, ఆకాష్ ల  వైపు ‘చూసి నేర్చుకోండి’ అనే చూపు చూసింది శైలజ.

మెల్లిగా అందరూ తినడం మొదలుపెట్టారు. ప్రియ అమెరికన్ కలీగ్ కేటీ కి ఒక పాప ఉంది. ఇంకా నెలల పిల్ల. చంటిపిల్ల ముద్దుగా ఉంది కదా అని శైలజ ముద్దాడింది. అంతే, కేటీ కెవ్వున అరిచి, ఒక పేపర్ టవల్ తీసుకొచ్చి, చంటి పిల్ల బుగ్గని రుద్ది రుద్ది తుడిచింది. శైలజ కి ఏం అర్ధంకాలేదు, కాస్త భయపడింది కూడా ఆ అరుపుకి. కేటీ కి సారీ చెప్పింది ప్రియ. కేటీ సర్దుకొని ఇంక వెళ్లొస్తాను అని వెళ్లిపోయింది. మిగితా వాళ్ళు కూడా మెల్లిగా వెళ్ళడం మొదలుపెట్టారు. అందరూ వెళ్లిపోయాక ప్రియ ని శైలజ అడిగింది.

“ఏమైంది ప్రియా? నేనేదో అంటరానిదానిని అయినట్టు ఎందుకలా అరిచింది ఆవిడ?”

“ఇక్కడ పిల్లలకి అల్లెర్జీస్ ఈజీ గా వచ్చేస్తాయి అత్తయ్యా. పైగా ఇక్కడ అలా వేరే వాళ్ళ పిల్లల్ని ముద్దు చేయకూడదు, వాళ్ళు ఏడుస్తారు”

“ఎక్కడైనా పిల్లలు ఏడుస్తారుగా, అందులో ఏంటి విడ్డూరం?” శైలజ ముక్కున వేలేసుకొని అడిగింది.

“అంటే ఇక్కడ కాప్స్ ని పిలుస్తారు వెంటనే” ఆకాష్ చెప్పాడు.

“ఈ కాప్స్ ఏంట్రా ప్రతిదానికి, ఏవిటో వింత అమెరికా. అయినా నాకు బాగా నచ్చింది” అని అనేసి లోపలికెళ్లి పెట్టె ఆఖరి సారి సర్దేసి, మూసేసింది.

అలా వారి మొదటి అమెరికా ప్రయాణం పూర్తయింది.

 

మళ్ళీ రెండేళ్ళు అయ్యాక, లాస్ట్ ఇయర్ రెండో సారి ఆకాష్ ఇల్లు కొనుకున్నప్పుడు ఒక నెల కోసం వెళ్లారు. కానీ రెండవసారి ట్రిప్ చాలా బోరింగ్ గా జరిగింది. మొదటి వారం అంతా గృహప్రవేశం తో గడిచిపోయింది. చాలా పెద్ద ఇల్లు, అంతా సందడిగా జరిగిపోయింది.  ఆ వీకెండ్ సినిమాకి వెళ్లొచ్చారు.

 

ఇంటికి తిరిగివస్తూ, ఆకాష్ “అమ్మా, నాన్నా మళ్ళీ మనం వచ్చే శనివారం బయటకి వెళ్దాము. వీకెండ్ మాత్రమే కుదుర్తుంది ఈ వారంలో ప్రియ కి, నాక్కూడా బయటకి రావటానికి. ఒక అయిదు రోజులు మాత్రమే. మీరు ఇంట్లో ఉండవలసి వస్తుంది” అని అన్నాడు.

కుమార్, శైలజలు అయిదు రోజులే కదా అని అనుకున్నారు ముందు. కానీ అసలు సంగతి రోజులు గడుస్తున్న కొద్దీ అర్ధమయింది.  పొద్దునే పిల్లలిద్దరూ పని కి వెళ్లిపోవడం మళ్ళీ రాత్రేప్పుడో తిరిగిరావడం. కుమార్, శైలజలు అప్పుడప్పుడు అలా వీధిలో వాకింగ్ చేసి వచ్చేవారు. లేదంటే ఇంట్లోనే ఉండేవారు. శైలజ అప్పుడప్పుడు బట్టలు మడత పెట్టడం అలాంటి చిన్న పనులు చేసేది. ఇంక వంట గురించి చెప్పక్కర్లేదు, వంట అంతా తానే చేసేది.  అమ్మ చేతి కమ్మని వంట తిని లావు ఎక్కిపోతున్నాడు అని ప్రియ ఆకాష్ ని ఏడిపించింది. మళ్ళీ వీకెండ్ రానే వచ్చింది. ఎక్వేరియమ్ కి బయలుదేరారు అందరూ.

“హమ్మయ్య ఇంటి నుండి బయటకొచ్చాము” అని కుమార్ ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు. కూపస్తమండూకం అయిపోయాడు అనే ఫీలింగ్ లో ఉన్నాడు కుమార్.

“వాల్ మార్ట్ కి వెళ్దామా” అని శైలజ అడిగింది. ఇండియా నుండి వచ్చినప్పటి నుండి వంటింటికే పరిమితం అయిపోయింది. ఎన్నో కొనుక్కోవాలని ఆశతో ఉంది.

“అమ్మా ! క్రిందటి సారి అయితే ఫస్ట్ టైమ్ కదా, అందుకే ఏమి అనలేదు.  ఈ సారి ఖర్చులు ఎక్కువ వద్దమ్మా. నీకు, నాన్న కి మాత్రమే కొనుక్కోండి. ఊర్లో వాళ్ళందరికీ కొనద్దు” అని ఆకాష్ అనగానే శైలజ మొహం చిన్నది చేసుకుంది.

అది గమనించిన కుమార్ టాపిక్ మార్చటానికి “పదండి ఎక్వేరియమ్ చూడాలి నేను” అని అన్నాడు.

అలా ఆ రోజు కాస్త బయట తిరిగి ఇంటికొచ్చారు.

“మానవాడు కొంచం పిసినారి అయ్యాడు” అని శైలజ అంటే “పొదుపు గా ఉన్నాడు అంతే” అని కుమార్ సర్దిచెప్పాడు.

 

ఇంకొక వీకెండ్ అయిపోయింది. మళ్ళీ ఒక అయిదురోజులు ఇంట్లోనే ఉన్నారు శైలజ, కుమార్ లు. కుమార్ టి‌వి చూడటం, శైలజ పుస్తకం చదువుకుంటూ ఉండేది. రోజు ఆదే పని చేయాలన్నా బొరే కదా. లంకంత కొంపలో ఇద్దరూ బిక్కుబిక్కు మని ఉండేవారు.

 

శుక్రవారం రాత్రి ఆకాష్ “నాన్నా, ఈ ఇంట్లో లాన్ ఉంది కదా, నువ్వు గార్డెనింగ్ చెయ్యి. టైమ్ పాస్ అవుతుంది” అన్నాడు.  ఆదే రోజు రాత్రి, ప్రియ అలసిపోయిందని ఆకాష్ వంట చేద్దామనుకున్నాడు. కానీ శైలజ ఉండటంతో, “అమ్మా ఇవాళ బయట తిందామా, ప్రియ వంట చేయలేదు అంట” అన్నాడు “నువ్వే వంట చెయ్యి” అని డైరెక్ట్ గా చెప్పలేక.

శనివారం రాత్రి ఆకాష్, ప్రియలు ఒక పార్టీ కెళ్ళి వచ్చారు. ఆ రోజు అలసిపోవడం వల్ల, సండే అంతా ఇంట్లోనే. ఈ విధంగా ఆ వీకెండ్ కుమార్, శైలజలకు ఇంట్లోనే. కుమార్ కాస్త ఇబ్బంది పడ్డాడు. శైలజ చేత ‘పాటియో’ శుభ్రం చేయించడం,  వంట చేయించడం, గిన్నెలు తోమించడం, ఇల్లు దులపటం, గార్డెనింగ్- ఇవన్నీ కుమార్, శైలజల సహనాన్ని పరీక్షించాయి.

 

“ఇండియా లో ఉంటే మనం బండిలోనో, కాలినడకనో, ఆటొ లోనో బయటకి పోయేవాళ్లం. ఇప్పుడు చూడు, వీళ్ళు తీసుకు వెళ్తే కానీ పోలేము. పైగా వాళ్ళు అలసిపోయుంటారు, బయటకి వెళ్దామని అడగటానికి కూడా నాకు నోరు రావట్లేదు. ఈ గార్డెనింగ్, ఇంట్లో వాషింగ్ మెషిన్, ఆ డిష్ వాషర్ మనకి అలవాటు లేవు. నాకైతే మనం ఇక్కడకి పనులు చేయటానికే వచ్చామన్న భావం పెరిగిపోతోంది రోజురోజుకి. ఈ వయసులో మనకి ఇది అవసరమా? చాలు ఇంక. వెళ్లిపోదాం” అన్నాడు కుమార్.

“వాడు ఫీల్ అవుతాడండి” అంది శైలజ. కానీ నిజానికి తనకి కూడా ఇక్కడ నచ్చడంలేదు ఇంట్లో ఉండటం. అసలే కొత్త ఇల్లు, చుట్టుపక్కలా ఇళ్లు చాలా తక్కువ.

“లేదు శైలూ. వాడికి మనం చెప్పేసి వెళ్లిపోదాం” అని ఖరాఖండిగా కుమార్ చెప్పాడు.

మరునాడు ఉదయం.

“ఆకాష్..నేను, అమ్మ ఇండియా కి బయలుదేరుతామురా. మాకు ఇక్కడ కొంచం బోర్ గా ఉంటోంది” కుమార్ పాయింట్ కి వచ్చేశాడు.

“అదేంటి సడన్ గా?”

“మేము అనుకున్నది ఒకటి, ఇక్కడ అయ్యేది ఇంకోటి”

“అంటే ? నేను కానీ ప్రియ కానీ ఏమైనా తప్పుగా అన్నామా?”

“అలాంటిదేమీ లేదు. మేము ఇద్దరం అమెరికా అంటే ఎన్నో ఆశలతో వచ్చాము. కానీ కలలు వేరు నిజాలు వేరు. మేము రెస్ట్ తీసుకోవాల్సిన సమయంలో కష్టపడుతున్నాము. నిజం చెప్పాలంటే అక్కడ మన ఇంటి పనోడు చేసే పనులు మేం ఇక్కడ చేస్తున్నాము”

“అదేంటి నాన్నా, మన ఇంటి పనులు మనం కాకపోతే ఎవరు చేసుకుంటారు?”

“అక్కడ పనులు చేసుకొని అలా బయటకి వెళ్లొచ్చు ఒకళ్ల మీద ఆధారపడకుండా. ఇక్కడ అలా కుదరదు.  ఈ ప్రపంచంలో మేము ఇమడలేము రా”

“అయితే అందరి తల్లిదండ్రులు ఇలాగే ఆలోచిస్తారా? మా ఫ్రెండ్స్ వాళ్ళ పేరెంట్స్ ఎంతో మంది ఇక్కడ ఆరు నెలల పాటు ఉంటారు”

“వేరే వాళ్ళ గురించి నాకు తెలియదు. మాకు ఇక్కడ నచ్చలేదు. మా మానాన మమ్మల్ని వదిలేయి”

“అలాగే నాన్నా, మీ ఇష్టం” ఇంక ఏమీ వాదనలు చేయకుండా ఓకే అనేశాడు ఆకాష్.

 

ఏంటి శైలూ నిద్ర పట్టట్లేదా అన్న కుమార్ మాటలతో వర్తమానం లోకి వచ్చింది శైలజ.

“అవునండి”

“అమెరికా ఎందుకు వద్దంటున్నావు?”

“అక్కడ బోర్. ఫస్ట్ ట్రిప్ లో అన్నీ ప్లేసెస్ కి వెళ్ళిపోయి ఎంజాయ్ చేసేసి, ఆ తరువాత నుండి కష్టాలు మొదలు.  ఒకప్పుడు నేను ఆహా ఓహో అనుకున్నవన్నీ ఇప్పుడు నాకు నచ్చడంలేదు. అన్నీ పనులు మనమే చేసుకోవాలి. పిల్లలు బిజీ ఉంటారు, మనల్ని బయట తిప్పలేక, ఇంట్లో కూర్చోబెట్టలేక సతమతమవుతారు. ఇన్ని ప్రాబ్లమ్స్ అవసరమా మనకి? మనల్ని చూడాలనిపిస్తే వాళ్ళే వస్తారు. నాకు నిద్ర వస్తోంది. గుడ్ నైట్” అని ఏదో బరువు వదిలిపోయినట్లు ప్రశాంతంగా నిద్రలోకి జారుకుంది.

 

—-

మరునాడు ఉదయం ఆకాష్ శైలజ సెల్ కి కాల్ చేశాడు.

“అమ్మా, నాన్న ఉన్నారా పక్కన?” ఆకాష్ ఉత్సాహంగా అరుస్తున్నాడు.

“ఉన్నారు ఉన్నారు ఎంటా అరుపు….. ఇస్తున్నా…. ఆగు”

“ఇయ్యకర్లేదు. స్పీకర్ ఆన్ చేయండి”

“స్పీకర్ ఆన్, చెప్పరా” అన్నాడు కుమార్.

“ప్రియ ప్రెగ్నంట్ యాహూ” అని ఆకాష్ అరిచాడు.

ఆకాష్ కి కంగ్రాట్స్ చెప్పేసి, ప్రియ కి జాగ్రత్తలు చెప్పి. శైలజ, కుమార్ లు ఒకళ్ల మొహాలు ఒకళ్ళు చూసుకున్నారు. మూడవ సారి అమెరికా ప్రయాణం తధ్యం.

 

********************************************************************

ఒలంపిక్ విహార యాత్ర

 

 

Prajna-1“జోరుగా హుషారుగా షికారు పోదామా, హాయి హాయిగా తీయ తీయగా” అంటూ పృథ్వీ పాడుతున్నాడు.

“ఎంటా పాత పాట? కొత్తది ఏమైనా పాడు” చిరాకుపడుతూ వియోన అంది.

“ఓల్డ్ ఇస్ గోల్డ్ అన్నారు పెద్దలు”

“పెద్దలకేం పనిలేదు. ఊరికే ఏదొకటి చెప్తూ ఉంటారు”

“ఎందుకంత చిరాకుగా ఉన్నావు?”

వియోన, పృథ్వీ నవ దంపతులు. లాంగ్ వీకెండ్ వచ్చిందని ఒలంపిక్ నేషనల్ పార్క్ ట్రిప్ ప్లాన్ చేసుకొని, కార్ లో డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వెళ్తున్నారు. బాగా ట్రాఫిక్ ఉండటంతో వియోన కి విసుగ్గా ఉంది. అదీ సంగతి.

“ఏంటి ఈ ట్రాఫిక్? బ్రేక్ మీద కాలు పెట్టి పెట్టి నాకు వేళ్ళు నొప్పిగా ఉన్నాయి. పైగా ఈ ఎండ ఒకటి. రాత్రి బయల్దేరుండాల్సింది మనం” వియోన మొహం తూడ్చుకుంటూ అంటోంది.

“బాగుంది, సమ్మర్ అన్నాక ఎండ కాకపోతే మంచు పడుతూ ఉంటుందా ఏంటి? నేనే నడుపుతా అని ఎక్సైట్ అయ్యవుగా, నడుపు మరి” పృథ్వీ ఇంకా ఎడిపిస్తున్నాడు.

“అసలు అమెరికా లో సమ్మర్ ఇలా మండిపోతుందనుకోలేదు. ఎప్పుడు చల్లగా ఉంటుందనుకున్నాను” వియోన అసలు భావం బయటపెట్టింది.

“ఏడిసినట్టుంది. ఎప్పుడూ చల్లగా ఉండటానికి ఇది అలాస్కా కాదు, అంటార్క్టికా అంతకంటే కాదు” పృథ్వీ అద్దంలో మొహం చూస్కుంటూ, జుట్టు సర్దుకుంటూ చెప్పాడు.

“అన్నట్లు మన నెక్స్ట్ ట్రిప్ అదే” వియోన కార్ ముందరకి మెల్లగా పోనిస్తూ అంది.

“ఏంటి అంటార్క్టికా నా?” పృథ్వీ షాక్ అయ్యాడు.

“కాదు అలాస్కా”

“చాలా కొరికాలు ఉన్నాయే నీకు, చూద్దాంలే తర్వాత. ట్రాఫిక్ క్లియర్ అవుతోంది. పోనీ పోనీ”

నాలుగు మైళ్ళు దాటాక రోడ్డు ఖాళీగా కనిపించింది. ఇద్దరూ హమ్మయ్య అనుకున్నారు. కొంచం దూరం ముందరకి వెళ్ళిన తరువాత గాస్ స్టేషన్ లో ఆగారు. కావల్సిన వస్తువులు- అంటే చిప్స్, కోక్ లాంటి చిరు తిళ్ళు కొనుక్కుని, ప్రయాణం కంటిన్యూ చేస్తూ ఇంటర్ స్టేట్ -5 సౌత్ రోడ్డు ఎక్కారు. డ్రైవింగ్ పృథ్వీ చేస్తున్నాడు. వియోన “సాగర సంగమం” పాటలు ప్లే చేస్తోంది కార్ ఆడియో ప్లేయర్ లో.

“పాత పాటలు పాడకూడదు కాని వినచ్చా?” పృథ్వీ సటైర్ వేశాడు.

“అబ్బా, ఇది ఇళయరాజా పాట. పాతది అయినా బాగుంటుంది. అయినా ఇందాక ఏదో చిరాకులో అన్నానులే. ఇంకోటి తెలుసా, ఇలాంటి ట్రిప్స్ లో మ్యూజిక్ వింటూ వెళ్ళడం కూడా ఒక మంచి అనుభూతి” వియోన ఎంతో ఫీలింగ్ తో చెప్పింది.

“గోంగూర కట్టలే. నీకు ఇష్టమైతే సరి”

ఇలా వాళ్ళిద్దరి గిల్లికజ్జాలు మూడు గంటలు సాగాయి. గూగుల్ మాప్ ని ఫాలో అవుతూ, US-101 నార్త్ రోడ్ ఎక్కి, లాస్ట్ లో US-101 వెస్ట్ తీసుకొని, సాయంత్రం ఆరు గంటలకి “స్క్విమ్”(Sequim) చేరుకున్నారు.

“నాకు ఆకలి వేస్తోంది. ముందర తినేసి అప్పుడు హోటల్ కి వెళ్దాము ప్లీజ్” వియోన దీనంగా అడిగింది.

“హి హి సరే, దగ్గర్లోనే ‘బర్గర్ కింగ్’ ఉంది వెళ్దాము”, బర్గర్ కింగ్ వైపు కార్ తిప్పుతూ పృథ్వీ అన్నాడు.

“మాయదారి బర్గర్లు ఇక్కడ కూడానా, వేరే ఏమైనా తిందాము. ఒలంపిక్ లో ఏంటి స్పెషల్ ?”

“రేపు, ఎల్లుండి ఎలాగో అవే తినాలి. పైగా రెప్పోద్దునే లేచి బయల్దేరాలి, సో కొంచం లైట్ గా తినాలి” అంటూ బర్గర్ కింగ్ దగ్గర కార్ ఆపాడు.

“అన్నీ నువ్వే చెప్పింక, నేనెందుకు” అని అలుగుతూ వియోన కార్ దిగి, బర్గర్ కింగ్ లోపలకి వెళ్లిపోయింది.

“దేవుడా, ఈ ఆడవాళ్ళని ఎలా అర్ధంచేసుకోవాలి” అని అనుకుంటూ, కార్ పార్క్ చేసి బర్గర్ కింగ్ లోకి పృథ్వీ వెళ్ళాడు.

వియోన అలక ఎంతో సేపు లేదు. బర్గర్ చూడగానే అలక పోయి, ఆకలి గుర్తొచ్చింది. ఇద్దరు తినేసి, బయటకొచ్చేసరికి దాదాపు ఏడు గంటలు అవుతోంది. వాళ్ళు ఉండవలసిన చోటు అడ్రెస్ ని జి‌పి‌ఎస్ లో పెట్టి, కార్ స్టార్ట్ చేశాడు. వియోన ప్రకృతి అందాలని చూస్తూ ఆనందిస్తోంది. సమ్మర్ అవ్వటంతో సాయంత్రం ఏడు గంటలు దాటినా ఇంకా వెలుగు, ఎండ ఉన్నాయి. కారవాన్ గా మార్చిన ఒక పాత వాన్ ని చూసి, పృథ్వీ కార్ ఆపి, తన ఫోన్ తీసుకొని ఆ కారవాన్ ఓనర్ కి కాల్ చేసి మాట్లాడాడు.

“దిగు” పృథ్వీ అన్నాడు.

“ఏంటిక్కడా? ఈ గడ్డిలోనా?” వియోన ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

“యా, ఇదే మన కారవాన్. ఇపుడు అదే కన్ఫర్మ్ చేసుకున్నది.  ఇక్కడే మనం రెండు రోజులు ఉండేది” పృథ్వీ ఎంతో కాజుయల్ గా చెప్పాడు.

వియోన చుట్టూ చూసింది. కొంచం పొలాల గాను, కొంచం ఫార్మ్ గాను ఉంది. కారవాన్ లు మూడు నాలుగు ఉన్నాయి చుట్టూరా. ఎంతో అందంగా ఉంది ప్రదేశం.

“చాలా బాగుంది పృథ్వీ ఈ ప్లేస్” చాలా థ్రిల్ అవుతూ వియోన చెప్పింది.

“నాకు తెలుసు నీకు నచ్చుతుందని. లోపల కి వెళ్దాం పద” అని సామాను ట్రంక్ లో నుండి తీస్తూ అన్నాడు.

పృథ్వీ కి సహాయం చేయకుండా వియోన పరిగెత్తుకుంటూ కారవాన్ లోపలకి వెళ్లింది. గట్టిగా అరిచింది. ఆ అరుపుకి భయపడి పృథ్వీ వెంటనే లోపలకి పరిగెత్తాడు.

“ఏంటి, ఏమైంది వియూ?”

“వావ్ . ఎంత బాగుందో చూడు ఇల్లంతా! ‘పడమటి సంధ్యారాగం’ సినిమా చూసినప్పటినుండి ఇలాంటి ఒక కారవాన్ లో కానీ, ఒక ట్రెయిలర్ లో కానీ ఉండాలనేది నా కోరిక. ఇప్పటికి తీరింది. ఐ యామ్ సో హాపీ” అనుకుంటూ పృథ్వీ ని హగ్ చేసుకుంది.

వియోన కి ఒక మొట్టికాయ ఇచ్చి, “ నీ యెంకమా! గట్టిగా అరిచేసరికి యే పామో, తేలో చూసావేమో అనుకుని భయపడ్డాను. గ్లాడ్ యు లైక్ ఇట్” అని తాను కూడా వియోన ని హగ్ చేసుకున్నాడు.

సామాను అంతా లోపలకి తెచ్చుకొని, ఇల్లంతా ఒకసారి ఎక్స్ప్లోరర్ చేశారు. ఈ ఆధునిక ప్రపంచానికి దూరంగా, ఎటువంటి టి‌వి, కంప్యూటర్ వగైరా లేకుండా ఎంతో ప్రశాంతమయిన వాతావరణంలో ఉండటం ఇద్దరికీ ముచ్చట వేసింది. ఈ లోగా ఓనర్ రావడంతో వారితో కబుర్లు చెప్పారు.

“వైఫై లేదోయి ఇక్కడా” పృథ్వీ ఫోన్ చెక్ చేస్తూ అన్నాడు.

“అవును, ఇందాక ఆవిడ చెప్పింది కదా. అయినా బోర్ కొడితే చదువుకోవటానికి పుస్తకాలున్నాయి. ఆడుకోవటానికి కార్డ్స్, స్క్రాబ్బుల్ లాంటి గేమ్స్ ఉన్నాయి. ఫ్రీడ్జ్ లో పాలున్నాయి. కాఫీ, చక్కర ఉన్నాయి. వండుకోవటానికి సదుపాయాలు, సరుకులు ఉన్నాయి. ఇవేం లేకపోయినా బయట అందమయిన ప్రకృతి ఉంది. ఇంకేం కావాలి పృథ్వీ ఈ జీవితనికి?” వియోన ఎంతో భావోద్వేగంతో, కవితారూపంలో చెప్పింది.

“మా ఆవిడ కి ఇవాళ కవితలు ఎక్కువైపోయాయి. లాభంలేదు వంటికి కాఫీ పడాల్సిందే ఇప్పుడు” అని పృథ్వీ అనగా, ఇద్దరూ నవ్వుకుంటూ, వేడి వేడి కాఫి పెట్టుకుని తాగి పెందరాడే పడుకున్నారు.

—————————————

olympicmountains_pic

మరుసటి రోజు పొద్దునే ఆరింటికి లేచి, గబగబా తయారు అయిపోయి ఇద్దరు కార్ లో బయలుదేరారు. అరటిపండు, ‘స్టార్ బక్స్’ లో కాఫీ ఆ రోజున బ్రేక్ ఫాస్ట్. అలా కార్ నడుపుకుంటూ, దారి పొడువునా పసిఫిక్ సముద్రాన్ని చూసుకుంటూ, ‘పోర్ట్ ఏంజలీస్’ దాటుకుంటూ ఒలింపిక్ పార్క్ చేరుకున్నారు. ఎంతో ఎండగా ఉంటుందని అంచనా వేసుకొని, తేలికపాటి బట్టలు వేసుకున్నారు. కాని ఒలంపిక్ పార్క్ కి చేరాకే అసలు సంగతి తెలిసింది. మబ్బుగా ఉండి, సన్నగా చినుకులు పడుతూ, వాతావరణం చాలా చల్లగా, ఆహ్లాదంగా ఉంది.

“ఛలో ట్రెకింగ్” వియోన ఉత్సాహంగా అంటోంది.

“ట్రెకింగ్ కాదు హైకింగ్ అనాలి. అమెరికా నేల మీద అడుగుపెట్టి ఎన్ని నెలలు అయినా ఇంకా ఇక్కడి టర్మ్స్ అలవాటు అవలేదు నీకు” పృథ్వీ చిలిపిగా అన్నాడు.

“పోనిలే నేను ఊరు దానినే. అన్ సివిలైజ్డ్ అనుకో” కెమెరా మెడలో వేసుకొని అంది.

“తల్లీ మళ్ళీ అలక పానుపు ఎక్కకు, పద వెళ్దాము” అంటూ కార్ లాక్ చేసి, అక్కడ హైకింగ్ ట్రైల్ వైపు ఇద్దరూ నడుచుకుంటూ వెళ్లారు.

మధ్యలో ఫోటోలు దిగుతూ, అటు వైపు నుండి వస్తున్న వాళ్ళని పలకరిస్తూ, మధ్యలో ఆయాసం వచ్చినప్పుడు కాసేపు ఆగి విశ్రాంతి తీసుకొంటూ- అలా దాదాపు మూడు మైళ్ళు నడిచేసరికి చిన్నగా సముద్రపు నీటి శబ్దం వినిపించసాగింది. చుట్టూరా అడవిప్రాంతంలా ఉంది. కానీ జనసంచారం ఉండటంతో పెద్దగా భయం వేయదు. అప్పటిదాకా అలసిపోయి ఉన్న పృథ్వీ, వియోనలు ఆ నీటి శబ్దం వినేసరికి ఎలాగో అలా శక్తి తెచ్చుకుని కొంచం స్పీడ్ పెంచారు. అక్కడ చెక్కతో చేసిన మెట్లు కనిపించాయి. మెట్ల అవతల ఏమి కనిపించట్లేదు కానీ, అక్కడి నుండే సముద్రం వినిపిస్తోంది.

ముందుగా వియోన ఆ మెట్లు ఎక్కి, తనకి కనిపించిన దృశ్యాన్ని చూసి తన్మయత్వంలో మునిగిపోయింది. పృథ్వీ కూడా చాలా థ్రిల్ ఫీల్ అయ్యాడు. మాప్ లో చూస్తే యూ.‌ఎస్‌.ఏ.  లో ‘మోస్ట్ నార్త్ వెస్ట్ పాయింట్’ (NW పాయింట్) అనమాట అది. దానినే ‘నీయా బే’ అంటారు. ఎంతో సుందరమయిన ప్రదేశం.  పైన ఆకాశం తెలుపు, నీలం కలిపిన రంగులో; కింద సముద్రం కూడా ఇంచుమించుగా ఆదే రంగులో..మధ్యలో ఇంకేమీ లేదు అన్నట్లుగా ఎంతో నిర్మలంగా ఉంది ఆ దృశ్యం. వరుణుడు కూడా వీళ్లతో పాటు ఎంజాయ్ చేస్తునట్లు చినుకుల అక్షింతలు జల్లుతున్నాడు. సముద్రంలో నీళ్ళ చప్పుడు తప్ప అక్కడ ఏమీ వినపడట్లేదు. ఆ ప్రశాంతతని ఆస్వాదిస్తూ, ఇద్దరూ  ప్రకృతి పరవశంలో ఉన్నారు.

ఒక ఇరవై నిమిషాలు గడిచాక, “హే, ఫోటో తీస్తాను అక్కడ నించో” అని పృథ్వీ గొంతు విని, వియోన ఈ లోకంలోకి వచ్చింది. ఒక ఇరవై ఫోటోలు తీసుకొని, అక్కడ నుండి తిరుగు హైకింగ్ చేసి, కార్ దగ్గరకొచ్చారు.  కార్ లో కూర్చొని, మంచి నీళ్ళు తాగుతున్నప్పుడు మొదలయ్యాయి కాళ్ళ నొప్పులు. అప్పటికే టైమ్ పన్నెండు దాటింది. అందుకే ఎక్కువ సేపు అక్కడే ఉండకుండా, వెంటనే స్టార్ట్ అయ్యారు. ఇద్దరికీ ఆకలి కూడా మొదలయ్యింది. ఒక అరగంట ప్రయాణం చేశాక, అక్కడ ఫేమస్ అని ఎవరో చెప్తే ఒక చిన్న పిజ్జా ప్లేస్ లో పిజ్జా తినేసి, మెల్లిగా నేచర్ ని ఎంజాయ్ చేస్తూ కారవాన్ కి నాలుగింటికి చేరుకున్నారు. ఒక గంట రెస్ట్ అయ్యాక, కారవాన్ బయట ఉన్న మొక్కల్ని, పంటలని చూడటానికి వెళ్లారు. ఆ ఫార్మ్ ఓనర్ ఆ వేళ అక్కడ ‘గ్రీన్ హౌస్’ లో ఏదో పని చేస్తూ కనిపించగా, కాసేపు అతనితో మాట్లాడారు. వ్యవసాయం చేయటం కోసం అతను ఉన్న ఉద్యోగాన్ని వదిలేయటం పృథ్వీ, వియోనలను ఆశ్చర్యచకితం చేసింది.  సాయంత్రం ఏడింటికి ‘థాయి’ రెస్త్రాంట్ కి వెళ్ళి ఫుల్లు గా తినేసి, కారవాన్ కి వచ్చి, కాసేపు స్క్రాబుల్ ఆడుకొని పడుకున్నారు.

నెక్స్ట్ డే కూడా పొద్దునే లేచి, కారవాన్ లోనే ‘గ్రనోలా’ పెరుగుతో తినేసి, US 101 నార్త్ పైన,  మౌంట్ ఏంజలీస్ రోడ్ మీదుగా పయనమయ్యారు. వెళ్తున్న దారిలో చాలా పొగమంచు ఉండటంతో ఎంతో జాగ్రత్తగా, కార్ ని మెల్లిగా నడుపుకుంటూ ముందరకి వెళ్లవలసి వచ్చింది. రోడ్ కి ఇరువైపులా పచ్చని చెట్లు, రోడ్ మీద పందిరి లాగా అనిపించాయి. ఆ పొగ మంచు లోనుండి, చెట్లని చూస్తూ, లీలగా ఇళయరాజా పాటలు వింటూ, సౌకర్యవంతమైన AUDI కార్ లో వెళ్ళడం – ఆహా ఆ అనుభూతి మాటలలో వర్ణించలేనిది. అలా ఒక గంట ప్రయాణం చేశాక ‘హరికేన్ రిడ్జ్’ చేరుకున్నారు. ముందరి రోజులాగా చల్లగా కాకుండా, వేడిగానే ఉంది వాతావరణ పరిస్థితి.

హరికేన్ రిడ్జ్ – అక్కడ వరుసగా మంచు కొండలు ఉంటాయి. ఒక్కొక్క కొండకి ఒక్కొక్క పేరు. ఆ మంచు కొండలని చూస్తూ ఉంటే , ఎండా, వేడి తెలియట్లేదు.

“అద్భుతం” వియోన అంది.

“బ్రహ్మాండం” అంటూ పృథ్వీ ఫోటోలు తీశాడు.

“ఏంటి పృథ్వీ, నేచర్ ని చూస్తుంటే ఏదో ఆనందం లోలోపల? అంత పవర్ఫుల్ ఆ ప్రకృతి? చూడు గూస్ బంప్స్” అంటూ తన చేతులని పృథ్వీ కి చూపించింది.

“ఒకటి. ప్రకృతిని మించిన పవర్ఫుల్ థింగ్ ఏమి లేదు. రెండోది. నీ ఫీలింగ్ కరెక్ట్ కానీ, అది మైండ్ లో వచ్చినది కాదు. తీవ్రంగా వీచే ఈ గాలులకి ఈ హరికేన్ రిడ్జ్ చాలా ఫేమస్. అందుకే నీకు తెలియకుండానే నువ్వు గాలి ధాటికి వణుకుతున్నావు”

అలా మాట్లాడుకుంటూ ముందుకి వెళ్ళి, కాసేపు హైకింగ్ చేసొచ్చారు. ముందర రోజు కూడా ఫిజికల్ గా స్ట్రెయిన్ అవ్వడంతో ఇంక చాలు అనుకోని, ఆ మంచు కొండల అందాలని వీక్షిస్తూ కారవాన్ కి తిరిగొచ్చారు. సామాను కారులో సర్దేసుకొని, కారవాన్ తాళాలు తిరిగి ఇచ్చేసి,  మధ్యానం సమయానికి సొంత ఊరుకి తిరిగి బయలుదేరారు.

“చాలా థాంక్స్ పృథ్వీ” వియోన మనస్ఫూర్తిగా చెప్పింది.

“ఎందుకు?”

“నేను ఈ రెండు రోజులు చాలా ఎంజాయ్ చేశాను. నువ్వు లేకపోతే నేను ఈ ప్లేసస్ చూసి ఉండేదనిని కాదు కదా”

“కానీ నా థాంక్స్ మాత్రం గూగుల్ కి. గూగుల్ మాప్స్ లేకపోతే నేను కూడా ఈ సుందరమయిన ప్రదేశాలని చూడగలిగే వాడిని కాదు. జేయ్ గూగుల్” అని డ్రమటిక్ గా పృథ్వీ అరిచాడు.

“గూగుల్ జిందాబాద్” వియోన కూడా గొంతు కలిపింది.

***

 

 

పసిఫిక్ మజిలీ కథలు ప్రారంభం!

 

సాధారణంగా చదువుల కోసమో, ఉద్యోగాల కోసమో ఎంతో మంది ఇండియా నుండి అమెరికా కి వస్తూంటారు. అలాగే పెళ్లి చేసుకొన్న వాళ్ళు లేదా సరదాగా విజిట్ చేయడం కోసమో కూడా ఎంతో మంది భారతీయులు అమెరికా కి వస్తూంటారు. అలా వచ్చిన వాళ్ళలో రకరకాల మనుషులు, రకరకాల మనస్తత్వాలు. అలాంటి వాళ్ళ కథలే ఈ “పసిఫిక్ మజిలీ కథలు”. చాలా వరకు సంభాషణలు ఇంగ్లీష్ భాషలో ఉన్నా, వాటిని తెలుగులోకి అనువాదం చేయడం జరిగింది.

 

ఇంకో మనిషి!

నా పేరు సహస్ర. నేను సియాటల్ కి వచ్చి మూడు నెలలు అయింది. కొత్తగా పెళ్లి అయింది. వచ్చిన పది రోజులు అంతా బాగానే ఉంది. మా వారు నన్ను బాగా చూసుకుంటున్నారు. కానీ నాకు ఏదో అసంతృప్తి. మా ఇంటి దగ్గర అంతా నిశబ్దంగా ఉంటుంది. ఒక్కోసారి ప్రశాంతంగా ఉన్నా కూడా, ఒక్కోసారి భయం వేస్తుంది. ఆదే ఇండియాలో ఎంతో సందడిగా ఉండేది. నాకు రెండు వారాల తరువాత ఇంట్లో కూర్చొని కూర్చొని పిచ్చెక్కడం మొదలయ్యింది. అసలు ఇండియాలో ఉన్నప్పుడు అమ్మ నన్ను తిడుతూ ఉండేది, ‘ఎప్పుడు చూసినా స్నేహితులతో బయట ఉంటావేంటి? ఇంట్లో ఉంది మాతో కాసేపు కబుర్లు చెప్పు’ అని. అప్పుడు అర్ధంకాలేదు, ఇప్పుడు అర్ధమయినా ఏమీ చేయలేను.

పెళ్ళయిన కొత్త కాబట్టి మా వారితో ‘నాకు ఇంట్లో ఉంటోంటే విసుగ్గా ఉంది’ అని చెప్పలేకపోయాను. అసలే నాకు సిగ్గు, మొహమాటం. కాని తాను గ్రహించాడు అనుకుంటాను. ఒక రోజూ పొద్దున తను ఆఫీసు కి వెళ్తూ “రోజూ ఆ టి‌వి ఏం చూస్తావు గాని, అలా వాకింగ్ చెయ్యి మన కమ్యూనిటి లోపల” అనొక సలహా ఇచ్చాడు. కొత్త ప్రదేశం నాకు భయం అని చెప్పాలనుకున్నాను. తిడతాడేమో అని “సరే” అనేశాను. ఇంకేముంది వాకింగ్ షూస్ వేసుకొని ఆ రోజున సాయంత్రం సుమారు నాలుగింటికి వాకింగ్ కి వెళ్ళాను. ఒక పది అడుగులు వేశాను, ఒక అమెరికన్ అంకుల్ ఎదురయ్యాడు. నన్ను ఎవరు అనుకున్నాడో ఏమో మరి చూసి నవ్వాడు. నేను తిరిగి నవ్వలేదు.  మరి నాకు ఆయన తెలియదు కదా? ఇంకాస్త ముందుకి నడిచాక ఇంకొక అమెరికన్, ఈ సారి ఒక ఆంటీ. నన్ను చూసి నవ్వింది, నేను నవ్వాలా లేదా అనుకుంటూ నవ్వాను. “హవ్ ఆర్ యు” అని అడిగేసి నేను జవాబు ఇచ్చేలోపలే వెళ్లిపోయింది. ఓహో అమెరికా లో ఇలా పలకరించడం అనేది మామూలే కాబోలు అనుకున్నాను.

ఎంతో అందమయిన చెట్లు చుట్టూరా ఉన్నాయి. మంచి గాలి వీస్తోంది. వాకింగ్ బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాను. కాసేపయ్యాక ఇంక చాలు అని, తిరిగి ఇంటికి వాకింగ్ చేస్తుండగా ఒక చిన్న పిల్ల ఎదురయింది. చాలా ముద్దుగా ఉంది. చూసి నవ్వాను, పాప నవ్వలేదు. కానీ పాప పక్కనే ఉన్న తన అమ్మ నన్ను చూసి నవ్వింది. నేను హెలో అన్నాను. తిరిగి ‘హలో, హావ్ ఎ నైస్ డే’ అని అంది. “టు యు టూ” అనేసి నా వాకింగ్ కంటిన్యూ చేస్తుండగా ఒక ముసలావిడ తన కార్ దగ్గర ఏదో పని చేస్తోంది. కొంచం దగ్గరకెళ్లి చూస్తే, ఆవిడ వాకింగ్ స్టిక్ సహాయంతో కుంటుతూ నడవటం గమనించాను. నేను పలకరించగా, తిరిగి హాయ్ చెప్పింది. ఏదైనా సహాయం కావాలా అని అడిగాను. ముందర మొహమాటపడి ‘అక్కర్లేదు’ అని చెప్పింది. సరేలే నాకెందుకు అని నేను వెళ్లిపోదాము అనుకున్నాను.

కానీ ఒక్క క్షణం మళ్ళీఆలోచించాను. ఇదే పరిస్థితి లో నా అమ్మమ్మో, నాయనమ్మో ఉండి ఉంటే నేను ఏం చేసుండేదానిని? ఇలా అనుకోని ఆవిడని మళ్ళీ హెల్ప్ కావాలంటే చెప్పండి అని అన్నాను.  ఆవిడ కాస్త మొహమాట పడుతూనే ‘ఈ కార్ బ్యాటరీ చార్జ్ చేయాలి’ అని అంది. ఓసంతెనా అనుకోని నేను చేస్తాను, నాకు ఇవ్వండి అని పవర్ సోక్కెట్ చూపించమన్నాను. ఆవిడ చూపించి, బ్యాటరీ లో ఏది పాజిటివ్. ఏది నెగెటివ్ అని చెప్పబోతుంటే నేను ఆవిడని ఆపి, నేను ఎంజినియర్ ని , నాకు తెలుసు అన్నాను. అలా నేను బ్యాటరీ కనెక్ట్ చేస్తుంటే నేను ఇంజనీరింగ్ ఎక్కడ చేశానో అడిగితే, ఇండియా అని చెప్పాను. ఓహో ఇండియా నా, నేను రోజూ యోగా చేస్తాను అని చెప్పింది. ఆవిడకి సుమారు అరవై అయిదేళ్లు ఉంటాయి. ఆవిడ యోగా అనగానే ముచ్చట వేసింది.

పని అయిపోయింది, చాలా థాంక్స్ అని ఆవిడ చెప్పగానే నాకొక సందేహం కలిగింది. కార్ నుండి ఇంటి దాకా ఆ వైర్ పాకుతోంది, ఎవరైనా తట్టుకొని పడే అవకాశం ఉంది. అందుకే ఒక టేప్ ఇమ్మన్నాను. ఆవిడ టేప్ తెచ్చి ఇవ్వగా, ఆ పని కూడా ముగించేశాను. ఆవిడకి సహాయం చేసినందుకు, వేరే వాళ్ళ జాగ్రత్త గురించి ఆలోచించినందుకు చాలా ఆనందపడింది.  నేను కూడా చాలా సంతోషంగా నా వాకింగ్ పూర్తిచేసుకొని ఇంటికి తిరిగొచ్చేశాను. ఒక మంచి పని చేశాను, ఒక తోటి మనిషికి సహాయాపడ్డాను అన్న భావం నాకు ఎంతో తృప్తి ని ఇచ్చింది.

మరుసటి రోజున మళ్ళీ వాకింగ్ కి వెళ్ళాను. ఈ సారి ఆ ముసలావిడ మళ్ళీ కనిపించింది. నేను ఆగి ఎలా ఉన్నారు అని అడిగాను. నేను ఆప్యాయంగా అడిగిన ఆ ఒక్క మాటకే ఆవిడ సంతోషించి, సూప్ ఇస్తాను ఇంట్లోకి రమ్మంది. నా వాకింగ్ అయ్యాక వస్తాను అని చెప్పాను. అన్నట్టుగానే వాకింగ్ అయ్యాక వాళ్ళింటికి వెళ్ళాను. ఇల్లు పెద్దగా ఉంది. కానీ ఇంక ఎవరూ ఉన్నట్టులేరు ఇంట్లో.

ఆవిడ నాకు సూప్ తెచ్చి ఇచ్చింది. నేను సూప్ తాగుతుండగా, తాను ఒకత్తే ఈ ఇంట్లో ఉంటోంది అని, ఒక కొడుకు ఉన్నాడు కానీ ఎప్పుడూ తనని చూడటానికి ఒక్కసారైనా రాడనీ వాపోతోంది. నాలో ఏం కనిపించిందో మరి మనసువిప్పి మాట్లాడింది. మానవ బాంధవ్యాలు అంటే ఇదేనేమో! నేను మాత్రం పెద్దగా ఏమి మాట్లాడలేదు. ఆవిడ మాటలు వింటూ సూప్ లాగించేశాను. ఆ రోజుకి సెలవు తీస్కున్నాను ఇంక.

ఇప్పటికీ నేను వాకింగ్ కి వెళ్లినప్పుడు ఒక వేళ ఆవిడ కనిపిస్తే పలకరిస్తుంటాను. మళ్ళీ సూప్ కి పిలుస్తుందేమో అని!

*

Prajna-1