― Neil Gaiman
ఈ వారం : వంశీధర్ రెడ్డి
నేనెందుకు రాస్తానంటే.. నాకు భయం, నా అనుభవాల్ని నేనెక్కడ మర్చిపోతానేమో అని-
నిజంగా.. నాకు భయం, నేనెక్కడ నా బాల్యపు భాషనీ, మట్టివేర్ల వాసనల్నీ పోగొట్టుకుంటానేమోనని..
అప్పటికీ ఇప్పటికీ జీవిక కోసమో, జీవనం కోసమో, అసంకల్పితంగా చాలానే ఆత్మ పదార్ధాన్ని పోగొట్టుకుని ఉన్నప్పటికీ, ఎప్పటికప్పుడు ఙ్నాపకాల్లో పునర్నిర్మితమౌతుండే స్వకీయ నీడల రూపాల కలల్ని గుర్తుపెట్టుకోవాలంటే నాకున్న ఒకే ఒక్క దారి వాటిని రాసుకోడం, లిఖితం చేసుకోడం, ఏదీ శాశ్వతంకాని ఈ వర్ధమాన చరిత్రలో వాటికి కాస్తంత స్వార్ధపూరిత మిధ్యా శాశ్వతత్వాన్ని ఆపాదించుకుని గుర్తుంచుకోడం..
అంతే, మరేంలే పెద్దగా.. ఎప్పుడైనా నాలాంటి అనుభవాలున్న మనుషులెవరైనా ఇవి చదివి పలకరిస్తే, పోగొట్టుకున్న ఆత్మశకలాలేవో ఎదురొచ్చినట్టు అనిపిస్తుంటుంది, ఆ అమూల్య క్షణాలకోసం తప్పితే పెద్దగా ఆశలేంలేవు రచనలద్వారా.. ఇక ,కథారచనే ఎందుకిష్టం అంటే, మన బ్రతుకుల్లోని ఒంటరితనం, అనిశ్చితత్వం, బానిసత్వం, కవిత్వంలో అర్ధరాహిత్యపు పదాల బడాయిగా దాచగలిగేంత క్లుప్తంగానూ అనిపించక, అలాని నవలీకరించగలిగే విస్తృత సామర్ధ్యమూ నాకు లేక..
కథారచన్లో శైలీ, శిల్పం టెక్నిక్కుల గురించి మాట్లాడేంత అవగాహన లేదుగానీ, నేను అనుభవించిన సంఘటనలని, మానసిక సామాజిక ఆర్ధిక రాజకీయ దృక్కోణాల పరిధుల్లో , నాకు తెలిసిన భాషలో , వీలైనంత సహజంగా చిత్రించే ప్రయత్నం చేస్తాను, నాతో నేను మాట్లాడుకునే ఒకలాంటి మిస్టిక్ మోనోలాగ్ లాగా, నాకది సౌకర్యం కూడా..
కథంటే “ఇలాగే ఉండితీరా”లన్న పురానియమాలేవీ లేకపోతేనే కథ మనగలుగుతుందేమో అలాంటి ఒక స్వేఛ్చావాతావరణంలో..
2
*
తాజా కామెంట్లు