ఛాయ! 

 

damayanti

ఒక్కఉదట్న నిద్రలోంచి  లేచి కుర్చుంది వర్ధనమ్మ.  మంచంపట్టీల  మీద చేతులు  ఆన్చి,  కాసేపటి దాకా అలానే  తలొంచుకుని వుండిపోయింది.   పీడకలకి గుండెలు దడదడా కొట్టుకుంటోంటే,  కళ్ళు నులుముకుంటూ ఆత్రంగా చూసింది – ఎదురుగా  వున్న బెడ్ కేసి.

కోడలు అటుపక్కకి తిరిగి, పొట్టలోకి   కాళ్ళు ముడుచుకు పడుకుని కనిపించింది !  హమ్మయ్య అనుకుంది.

ఒకప్పుడు – మెలి తిరిగిన ఏటి పాయలా  థళథళామంటుండేది.  మిలమిలా మెరిసిపోతుండేది. ఈ నాడు –  గ్రీష్మతాపాగ్నికి   ఇంకిపోయిన  జీవ నది కి తాను ఆన వాలు అన్నట్టు – ఒక   ఇసుక చారలా మిగిలిపోయింది.

  వసంతాన్ని చూసిన రెండు కళ్ళే, శిశిరాన్నీ చూస్తాయి.  కానీ, ఒక్క హృదయమే భిన్నంగా స్పందిస్తుంది.

 అవును మరికన్నీళ్ళుఖేదంలో వస్తాయి. సంతోషం లోనూ వస్తాయి. అయినా, రుచి వేరు కాదూ?

కలల్లోనూ, కనులెదుటనూ కోడలి దీన రూపం  – ఒక  వీడని  వెతలా  ఆవిణ్ని వెంటాడుతూనే వుంది.   ఒక్కోసారి  ఆ కల ప్రభావం ఎంత తీవ్రంగా వుంటుందంటే  – ఆ  ధాటికి    ఊపిరి అందక ప్రాణం ఉక్కిరిబిక్కిరైపోతుంది.  ఇప్పుడామె ఉన్న పరిస్థితి అదే!  ముఖాన పట్టిన చెమటని చీర కొంగుతో అద్దుకుని,    వొణుకుతున్న కాళ్ళతో మెల్లగా మంచం మీంచి లేచింది.  తలుపు తీసుకుని, ప్రధాన ద్వారం బయట..  మెట్ల పక్కని అరుగు మీద కొచ్చి చతికిలబడింది.

భాద్రపద మాసం,  కృష్ణ పక్షం .   కాంతిని కోల్పోతున్న చంద్రుడు – ఆకాశంలో నిశ్శబ్దంగా వెలుగుతున్నాడు.  కొడికడుతున్న  దీపంలా.  అసలే జారిపోతున్న ప్రాణం. పై నించి, నల్లమేఘాల వధం లో కొట్టుమిట్టాడుతున్నట్టుంది  అతని పరిస్థితి.

వుండుండి విసరిసరి  వీస్తున్న  కొబ్బరి చెట్ల   గాలొచ్చి ఒంటికి తాకడంతో  కాస్త నిదానించింది ఆ పెద్ద ప్రాణం.

అప్పటికి – కాస్త  గుండె వేగం గా కొట్టుకోవడం ఆగింది. కానీ, శరీరం కుదు టపడినంత  తేలిక గా  మనసు కుదుటపడుతుందా? లేదు.

ఎవరికి చెప్పుకోలేని  మానసిక వ్యధ. ఆ ముసలి గుండె ఒంటరిగా మోయలేని  భారపు మూట గా మారింది.

పెళ్ళి కాని కూతురు – తల్లి గుండెల మీద కుంపటంటారు! కానీ, నరకమనుభవించే కోడలు గుండెల మీద నిప్పుల గుండం అని ఎంతమందికి  తెలుసు?  అనుభవించే తనకు తప్ప!

వొద్దువొద్దనుకున్నా మరచిపోలేని గతం మళ్ళీ కళ్ళముందుకొచ్చింది.

ఆ రోజు ఎంత చేదైనా రోజంటే – తమ జీవితాల్ని చిందరవందర చేసిన రోజు. ఒక పూల తోటలాంటి ఈ ఇంటిని  అమాంతం   శ్మశానం చేసి పోయిన రోజు!

ఆవాళ ఏమైందంటే!

*****

ఊరంతా గుప్ఫుమ్మన్న  ఆ వార్త  వాళ్ళ చెవుల కీ సోకిన  క్షణం – తల కొట్టేసినంత పనయింది  వర్ధనమ్మకి. నిలువునా నరికిన చెట్టులా కూలిపొయింది.  రేపు బయట నలుగురిలో మొఖమెత్తుకుని తిరగడం ఎలా అనే మాట అలా వుంచి, ఈ క్షణం  ఇప్పుడు..తను –  కోడలి వైపెలా కన్నెత్తి ఎలా చూడగల ద నేది పెద్ద ప్రశ్న గా మారింది.  సిగ్గుతో కాదు. భయం తో అంతకంటే కాదు. ఇంకొకటి..ఇంకొకటుంది అదే..సాటి స్త్రీగా ..  ఆమెకేమని జవాబివ్వగలదని?  ఏం సమధానపరచి ఓదార్చగలదనీ?

వెంటనే పూజ గదిలోకెళ్ళి తలుపులుమూసుకుంది. అలా ఏడుస్తూ..ధ్యానిస్తూ..దేవుణ్ణి శపిస్తూ..ఎలా గడిచిందో కాలం!’ తనే ఇలా డీలా పడిపోతే, పాపం! దాన్నెవరు సముదాయిస్తారూ?’ అనుకుంటూ మెల్లగా లేచి హాల్లోకొచ్చింది. మిట్ట  మధ్యాహ్న మైనట్టు చూపిస్తోంది గడియారం. ఆమె కళ్ళు –  కోడలి కోసం ఇల్లంతా వెదుకుతున్నాయి. ఏ మూల ముడుచుకునిపోయి, శోకభారంతో కుంగుతోందా అని!

అంగుళంగుళం కటిక నిశ్శబ్దాన్ని ముసుగేసుకున్న ఆ బంగళా  ఆమెకాక్షణంలో భూతాల కొంపలా అనిపించింది.

అందుకే అంటారు.ఇల్లంటే ప్రేమిచిన హృదయం. అదే మనిషిలోంచి వెళ్ళిపోయినప్పుడు ఏం మిగులుతుందనీ?  ఇప్పుడిక – పాడుపడ్డ గూడేనా?

‘జ..ము..నా..’ పిలిచాననుకుంది. గొంతు పెగలందే!

“ఏమిటత్తయ్యగారూ? ఇలా నిలబడిపోయారు?” వెనకనించి వినిపిస్తున్న కోడలి మాటలకి గిరిక్కున అటు తిరిగి చూసింది.

జమున తల స్నానం చేసి,  నీళ్ళు కారుతున్న తడి బట్టలతో పూజ గదిలోకెళ్తోంది.

ఇంత మిట్ట మధ్యాన్నపు వేళ..తల స్నానమా? ఏదో చావు కబురు విన్నట్టు…మైల విడిచినట్టు..?  ఆమెకర్ధమైంది. పూర్తిగా అర్ధమైంది. ముడుచుకున్న  భృకుటి విడివడ్డాక నిస్సత్తువగా  సోఫాలో కూలబడిపోయింది. కోడలి ప్రవర్తన అంతుబట్టడం లేదు.

లేదు..ఈ ప్రశాంతత ఎంత భయానక ప్రళయానికి దారితీస్తుందా అని వొణికిపోతోంది !

తన నింత వేదన కి గురిచేసిన  కొడుకు మీద ఆమెకి మొట్టమొదటి సారిగా విరక్తి కలిగింది.

అది మామూలు విరక్తి కాదు. జుగుప్సతోకూడిన విరక్తి కలిగింది.

బంగారం లాంటి పిల్లని వెదికి వెదికి తీసుకొచ్చి పెళ్ళి చేసింది. ఈ ఇల్లు తనదని, వీళ్లంతా తన వాళ్ళని తమని కలుపుకుని,  తమతో కలిసి, ఈ ఇంటిని తన మమతానురాగాలతో బంగారు దీపాలు వెలిగించిన పుత్తడి బొమ్మ-  జమున! చందమామ లాంటి  కొడుకుని కని ఇచ్చింది. అలాంటి   ఇల్లాలికా వీడు  – ఇంత ద్రోహం చేసిందీ?

ఎవర్తినో  తీసుకొచ్చి, నడి బజార్లో కాపురం పెడతాడా? సిగ్గు లేదు? తమ బ్రతుకులేమౌతాయనే ఆలోచనా జ్ఞానం లేదూ? కుల యశస్సును, వంశ ప్రతిష్టను కాలరాచే పుత్రుణ్ని కలిగి వుంటం కన్నా, అసలు కొడుకే లేకపోవడం మేలేమో!   కంటి తడి  ఆరకుండా ఏడుస్తోంది – కోడలి గురించి పరితాపం చెందుతోంది. ‘పిచ్చిది ఏమౌతుందా ‘అని.

ఒక అత్త గారు ఇలా తన  కోడలి కోసం దుఖించడం..వింతే కదూ?

***

వర్ధనమ్మ కొడుకు పేరు – చక్రవర్తి. అతనిది  గిల్ట్ నగల వ్యాపారం. తయారు చేసిన నగలను చిన్నా చితకా దేవాలయాల నించి పెద్దపెద్ద క్షేత్రాల కు సరఫరా చేస్తుంటాడు.   పర్వ దినాల్లో దేవుళ్ళ ప్రత్యేక అలంకరణల కై ఘనమైన నగల్ని స్పెషల్ గా తయారు చేసి సప్లై చేస్తుండేవాడు. అందుకు తగిన వర్క్ షా ప్, వూళ్ళొనే వుంది.  చేతికింద పనివాళ్ళుండేవాళ్ళు.  నగల తయారీ దనం లో కొత్తదనం, కళాత్మకత ఉట్టిపడుంటం తో  ఇతని పేరు –  ఊరూ వాడలతో బాటు చుట్టుపక్క ప్రాంతాలలోనూ మారుమ్రోగింది.  వ్యాపారాన్ని వృధ్ధి చేసుకునే ప్రయత్నం లో అనేక నాటక సంస్థల నిర్వాహకుల దగ్గర కు వెళ్ళి స్వయంగా  పరిచయం చేసుకుని, బిజినెస్ తెచ్చుకునేవాడు నటులు ధరించే  .  ఆ యా  పాత్రలను  దృష్టిలో వుంచుకుని   తన సృజనాత్మకత  ఉట్టిపడేలా నగలను డిజైన్ చేసిచ్చేవాడు.  రెఫెరెన్సుల  కోసం పుస్తకాలు వెదికి పట్టుకునే వాడు.  కిరీటాలు, గదలు, మెడ లో ధరించే రకరకాల  రంగు రాళ్ళ హారాలు,  ఉంగరాలు, పతకాలు, వడ్డాణాలు, కంకణాలు, వంకీలు నెక్లెస్సులు, అన్నీ  ఆర్భాటం గా గొప్ప హంగుతో  కనిపించి, మెరిపించేవి గా వుండేవి.

వ్యాపారం నిమిత్తమై  వూళ్ళు తిరుగుతుండే వాడు. అలా అలా ఇతని ప్రాభవం సినిమాలకూ పాకింది.  వాళ్ళ తో పరిచయాలేర్పడ్డాయి.మద్రాస్ లో –  అక్కడే ఒక ప్రధాన షో రూం ఓపెన్ చేసాడు. నిర్మాత దర్శకులు తాము నిర్మించే  పౌరాణిక , జానపద చిత్రాల కు చక్రవర్తి నే ఎంచుకునే స్థాయికి ఎదిగాడు. అతని పనితనం అంత  ప్రత్యేకం గా వుండేది. సినిమా షూటింగ్ లకు  సెట్స్ మీద కి వెళ్తుండేవాడు.

ఎలా పరిచయమైందో ఏమో, దేవమ్మ ట..ఏకంగా పెళ్లి చేసుకుని తీసుకొచ్చేశాడు ఊళ్ళోకి. తీసుకొచ్చి,  సరిగ్గా   ఊరి నడిబొడ్డున  ఇల్లు తీసుకుని కాపురం పెట్టాడు.

ధనం వల్ల కలిగే అహం ఎంత బలమైనదంటే – తన పతనానికి తానే  కారణమయ్యేంత!

కన్నూ మిన్నూ కానరాని తొందరపాటు నిర్ణయాల వల్ల తనని అంటిపెట్టుకుని జీవించే వారి జీవితాలెంత అతలాకుతలమౌతాయో అప్పుడా అవేశంలో వారికి అర్ధంకాదు. వాటి విషఫలితాలు అనుభవించేటప్పుడు  తప్ప!

మిన్ను విరిగి మీదపడ్డ వార్త తో వర్ధనమ్మ వొంగిపోతే, చిత్రంగా, జమున మాత్రం నిఠారై నిలబడింది.  శరీరమైనా, మనసైనా భరించే స్థాయికి మించి గాయమైనప్పుడు ఆ నొప్పి వెంటనే తెలీదు.

గొడ్డలి దెబ్బలు తింటూ కూడా వృక్షం నిలబడే వుంటుంది.

‘వీడు చేసిన వెధవ పనికి  ఆమె ఇల్లు విడిచి వెళ్ళిపోతుందేమో, తల్లి తండ్రులు వచ్చి  తీసుకెళ్ళిపోతారేమో, లేక ఆమే విడాకులు తీసుకుని   శాశ్వతంగా  విడిపోతుందేమో..లేదా నలుగురిలో అల్లరి చేస్తుందేమో,  వీధికెక్కుతుందేమో !’అని   తలదిరిగే   గందరగోళ  ఆలోచనలతో ఉక్కిరిబిక్కిరౌతున్న వర్ధనమ్మకి – పెరటి  బావి దగ్గర తల స్నానం చేసొచ్చిన కోడలు ఒక   ఆశ్చర్యార్ధకంగా , కాదు అర్ధం కాని జవాబులా తోచింది. అమెనలా చూసి నిర్వుణ్ణురాలైంది!   మాట రాని కొయ్యబొమ్మైంది.

క్రమం గా – కోడలి మనసుని చదవడానికి ప్రయత్నించ సాగింది.

***

అనుకున్నట్టుగానే ఆమె తరఫు  పెద్దలొచ్చారు.  ఇంట్లో జనం మూగారు. చిన్న పంచాయితీ పెట్టారు.

వర్ధనమ్మ చూస్తుండిపోయింది. న్యాయం చెప్పాలంటూ ఆవిణ్ణి నిలదీస్తూ.. కొడుకు మీద నిప్పులు కురిపించారు మాటలతో.

అప్పుడు జమున అడ్డొచ్చి, “ఆవిడ కి ఈ గొడవతో సంబంధం లేదు. ఆవిణ్ణి మీరేమీ అడగడానికి వీల్లేదు” అంటూ జవాబిచ్చింది.   ఆ మాటలకి –  ఆమె కళ్ళల్లోకి చూసింది కన్నీళ్ళతో. అది కృతజ్ఞతో..ఏమో..తెలీదు.

కన్న పిల్లలు తల్లి తండ్రులకి గర్వ కారణం గా నిలవకపోయినా ఫర్వాలేదు కానీ, ఇలా నలుగురిలో నిలదీయించే దుస్థితికి తీసుకురాకూడదు.

అప్పుడే వచ్చాడు చక్రవర్తి.  అతన్ని చూస్తూచూస్తూనే  ఆ తల్లి తలొంచుకుంది. జమున  చూపులు తిప్పుకుని, తన నిర్ణయం చెప్పింది. స్థిరంగా, చాలా బిగ్గర గా కూడా!

“ – నేనీ గడప దాటి ఎక్కడికీ వెళ్ళను. వెళ్ళలేను. ఇదే నా ఇల్లు.  నా చివరి ఊపిరి దాకా ఇక్కడే వుంటాను. ఎలా పోయినా ఫర్వాలేదు  నా ప్రాణం మాత్రం ఇక్కడ పోవాల్సిందే. నేను ఏ తప్పు చేయలేదు. నాలో ఏ దోషమూ లేదు.  నేనెందుకు  విడాకులు తీసుకోవాలి? ’ జమున డైవోర్సీ’అని అనిపించుకోవడానికా  నేనీ వివాహం చేసుకుందీ?

నా జీవితంలో జరగరాని ఘోరమే జరిగింది.  అన్యాయమే జరిగింది.  తిరిగి ఎవ్వరూ న్యాయం చేకూర్చలేనంత  అన్యాయమే జరిగింది. నేను తట్టుకులేని గా..య మే ఇది.” ఆమె గొంతు లో సుడి రేగి ఆగింది.

అయినా వదలి పోలేను.   ఎందుకంటే,  నా  కన్న బిడ్డ వున్నాడు. వాడి పేరుకి ముందు  ఈ  ఇంటి పేరుంది. వాణ్ణి చూసి మురిసే బామ్మ వుంది.  ముద్దు చేసే మేనత్తలున్నారు.  ఈ కుటుంబం  చాలు. వాడు ఆనందంగా బ్రతకడానికి. నాకింతే ప్రాప్తమనుకుంటాను. దయచేసి, ఇంకెవ్వరూ నన్నేమీ అడగొద్దు. ఏ తీర్పులూ చెప్పొద్దు.” ఉబి కొస్తున్న  దుఖాన్ని  ఆపుకుంటూ,  చీర చెంగుని నోటికడ్డుపెట్టుకుంది.

వర్ధనమ్మ తలొంచుకుని  తదేకంగా నేలని చూస్తోంది.   భూమి రెండుగా చీలితే బావుణ్ణు.  ఉన్నపళం గా  ఎవరికీ కనిపించకుండా అందులోకెళ్ళి దాక్కోవాలనుంది.  ఇంట్లో  పెద్దవాళ్ళకి   న్యాయాన్యాయాల జ్ఞానం వున్నప్పుడే –   కుటుంబంలో స్త్రీలకి నైతిక న్యాయం జరుగుతుంది.  అందుకే, ఆ దేవుడు –  ధర్మానికి స్త్రీ పేరు పెట్టి, ‘ధర్మ దేవత’ అని పిలిచాడు.

స్త్రీ మానసిక అశాంతుల్ని కుటుంబమే అర్ధం చేసుకోక పోతే,  ఇక సమాజమేం అర్ధం చేసుకుని ఆదరిస్తుంది?

ద్రౌపది అవమానం అన్యాయమని పెద్దలు ధిక్కరించి  అడ్డుకోనందుకే కదూ?  కురుక్షేత్ర యుధ్ధం జరిగిందీ?

సూది పడితే వినిపించేంత నిశ్శబ్దం అలుముకుంది అక్కడ.

ఇక వినాల్సిందేమీ లేదు, అన్నట్టు ముందుగా –  చక్రవర్తి లేచాడు అక్కణ్ణించి.  గెలిచిన వాడిలా ఛాతీ విరుచుకుని,    తలెగరేసుకుంటూ  లోపలకెళ్ళిపోయాడు. తనెవరికీ జవాబు చెప్పాల్సిన పని లేదని అంతకు  ముందే సెలవివ్వడం తో ఎవ్వరూ అతన్ని ప్రశ్నించే సాహసం చేయలేదు.

తల్లితండ్రులు కూడా, ఆమెని వచ్చేయమంటున్నారే తప్ప, ఆమె  గాయానికి బాధ్యులైన వారికి శిక్ష ఏమిటన్నది ఎవరూ నోరిప్పి అడగడం లేదు. మన  వివాహ వ్యవస్థ లో మొగుడూ పెళ్ళాలిద్దరూ సమానమే అయినా అధిక అసమానురాలు  మాత్రం భార్యే!  ఇప్పటికీనూ ఇంతే!

వచ్చినవాళ్ళందరూ మెల్ల మెల్లగా  ఎక్కడి వాళ్లక్కడ సర్దుకున్నారు. వెళ్తూ వెళ్తూ జమున తల్లి – వర్ధనమ్మకి అప్పచెబుతూ  “వదిన గారు! దాని ఖర్మ అది అనుభవిస్తానంటోంది..బంగారం లాటి పిల్ల ని ఇలాటి.. వాడి..” అంటూ ఆగి,  తనని తాను  సంబాళించుకుంటూ , మళ్ళీ చెప్పింది అభ్యర్ధన గా.. “అమ్మాయిని ఒక కంట కనిపెట్టుకునుండండి వదిన గారు! దానికేదైనా అయితే ఈ కన్న కడుపు తట్టుకోలేదు.  మీరెప్పుడు కబురు పెడితే అప్పుడొచ్చి అమ్మాయిని తీసికెళ్తాను..” ఏక ధాటిగా ఏడుస్తూ చెప్పింది.

తలూపింది వర్ధనమ్మ. అలాటి దుర్భర పరిస్థితుల్లో కన్నతల్లి పడే క్షోభ ఏమిటొ, ఎలాటిదో ఆమె అర్ధం చేసుకోగలదు. ఆమె కూడా ఆడపిల్లను కన్న తల్లే కాబట్టి.

చిత్రమేమిటంటె – ఇంత జరుగుతున్నా, ఆవిడ పన్నెత్తి ఒక్క మాటా మాట్లాడలేదు. నోరేసుకుని,  డబాయించి, కొడుకుని వెనకేసుకొచ్చే ప్రయత్నమేమీ చేయలేదు. అందరి అత్తల్లా..కొడుకు చేసిన పాపపు పనికి కోడలే కారణమని దుమ్మెత్తి ధూళిపోసే  దుర్మార్గపు యోచనైనా  చేయలేదు.

పైపెచ్చు, రేపట్నించి కోడలు   తమతో కలిసి వుంటుందని తెలిసాక మాత్రం పోయిన ప్రాణం తిరిగొచ్చినట్టైంది ఆవిడకి.  కానీ అప్పుడామెకి తెలీలేదు.  కోడల్ని చూడరాని స్థితిలో  చూస్తూ   మానసిక క్షోభని అనుభవించాల్సిన నరకపు స్థితి ఒకటి ఎదురవ్వబోతోందని. అదే  గనక ఊహించి వుంటే ఆవిడ ఈ ఒప్పందానికి అంగీకరించేది కాదేమో. అయితే ఆ విషయం –  ఆ తర్వాత గడిచిన రోజులకి  కదా, ఆవిడకి తెలిసింది!

***

జమున జీవన విధానం మారింది. రాత్రి మూడో ఝాము కంటె ముందే నిద్రలేచి స్నానం, పూజలు, నైవేద్యాలు కానిచ్చేస్తోంది. ఎంత చలి కాలమైనా, వడగళ్ల వానా కాలమైనా ఆమె పధ్ధతి  ఆమెదే!

ప్రతిరోజూ తల స్నానాలే! తడిజుట్టు ముడి –  వీపు మీదొక అలంకారమైపోయింది.  ఏదో సాకు చెబుతుంది, ఏకాదశనో, ద్వాదశనో, ఉత్తారాయణారంభమనో దక్షిణాయనానికి అంతిమ దినమనో .. వంకలకి అర్ధం వుండేది కాదు.  పౌర్ణమీ అమావాస్య ల దీక్షలు కఠినంగా పాటించేది.  ఉపవాసాలతో – శరీరం సగమైంది.

రాత్రిళ్ళు తనతో పాటు పిండి తింటుంటే..అడిగింది. “నీకెందుకే, ఈ చప్పటి తిండి? కమ్మగా అన్నం లో ఇంత   పప్పేసుకుని,   ఆవకాయ ముద్దతో పెరుగు నంజుకుని తినరాదూ? “ అంటూ ప్రేమగా కోప్పడింది.

కొన్ని క్షణాల  తర్వాత చెప్పింది జమున. “మీకూ నాకూ తేడా లేదు అత్తయ్యగారు. మీరూ నేనూ ఒకటే..” అంటూ ఒక పిచ్చి నవ్వు నవ్వింది.

తెల్లబోయి చూసింది కోడలి వైపు, రంగు వెలిసిన ఆ నవ్వువెనక  అంతర్భావం ఏవిటో  ఆ రాత్రి జరిగిన సంఘటనతో కానీ పూర్తి అవగాహన కాలేదు.

*****

ఆ రాత్రీ ఇలానే…నల్ల రాతి అరుగుమీదకొచ్చి కుర్చుంది. ఎంతకీ నిద్ర పట్టక.

చుట్టూ చీకటి.  గుయ్ గుయ్ మని శబ్దమేదో తనకు తోడుగా వచ్చి నిలిచింది.  వీధి దీపం ఆరిపోవడం తో కన్ను పొడుచుకున్నా బయటేమీ  కానరావడం లేదు. దూరం నించి  కుక్కల అరుపు  లీలగా వినిపిస్తోంది.  వీస్తున్న గాలి కూడా నల్లగానే వుంది.  తన మనసులా దివులుదివులు గా. ప్రకృతిలోని ఎంతటి సౌందర్యాన్నీ నిర్వీర్యం చేసి చూపించే శక్తి వెతచెందిన  మన మనసుకుంటుంది.

ఇంతలో గేట్లోంచి కారొచ్చి ఆగింది.  ‘ఈ సమయంలో వచ్చేది ఇంకెవరు? వాడే. ఆ రాక్షసుడే. ‘    గబగబా మెట్లెక్కి తన పక్కనించి   లోపలకెళ్ళిపోయాడు.  ‘తనని చూసినట్టు లేడు. అదే మంచిదైంది. లేకపోతే పలకరిస్తే ‘ఊ ‘అనాల్సొచ్చేది..ఆ బాధ తప్పింది. ’ –  అనుకుంది మనసులో.

అతని  మీంచి  గుప్ఫుమన్న సెంటు వాసన కి  చప్పున వాంతికొచ్చిన పనైంది.

“హు. ఎన్నాళ్ళైందీ, జమున జడలో మల్లెపూవు చూడక. ఇంత బారెడు జడేసుకుని,   నాలుగు వరసల

ఇంత బారు విరజాజుల  దండ ని గుత్తం గా తురుముకుని, నలగని చీరలో, చెదరని చిరునవ్వుతో నలుమూలలా తిరుగుతుండేది. పాదాలు కదిలినప్పుడల్లా కాలి మువ్వల శబ్దం సంగీతం లా వినిపించేది.  నట్టింట తిరిగిన  నా ఇంటిలక్ష్మి నేడు నిదురబొయింది..నిదురబోయింది..” వర్ధనమ్మ గుండె మరో సారి భోరుమంది.

ఒక స్త్రీ మానసిక దుఃఖ స్థితిని  సరిగ్గా అర్ధం చేసుకొనే  సహృదయత  కేవలం మరో స్త్రీకి మాత్రమే వుంటుంది. అందులో అత్తగారికి  మరింత బాగా అర్ధమౌతుంది ఏ కోడలి కష్టమైనా! కానీ,  చాలామందిలో స్వార్ధం, కపటం,  అడ్డుపడి  నీతి నిజాయితీల్ని కప్పేస్తాయి. అందుకే ఈ రోజుల్లో కాపురాలు వీధిన పడి న్యాయాన్ని  అడుక్కుంటున్నాయి.

కానీ ఈ లోపాలేవీ  వర్ధనమ్మ లో లేవు. కంటేనే కూతురా?  కోడలూ కూతురే. ఆ మాట కొస్తే వర్ధనమ్మకి ఇంకా ఎక్కువే. ఎందుకంటే,  ఆమెలో-  సగభాగం కొడుకు కూడా వున్నాడనే భావనకు,  ఆ ఫలం  – వంశోధ్ధారకుడై ఇంట వెలిసినందుకు.

ఎంత మాత్రమున ఎవ్వరు ఎలా  ఎంచుకుంటే, అంతమాత్రమే మరి ప్రేమానుబంధాలునూ. ఆత్మ సంస్కారాల ఔన్నత్యాన్ని అనుసరించి కుటుంబానుబంధాలు ఉన్నత స్థాయిని అలరిస్తాయి.  ఎప్పటికైనా కోడలి ముఖం లో మునపటి కళ చూడాలనే ఆమెలోని  ఆశా దీపం – ఇక కొండెక్కినట్టే అన్నట్టు..వినిపించింది లోపల్నించి ఓ పెనుకేక!  గోడకున్న నిలువెత్తు అద్దం భళ్లున పగిలి ముక్కలైన పెంకల శబ్దాలు ఆవిడ చెవి లోపలకొచ్చి  గుచ్చుకున్నాయి.  కొడుకు మాటలు  కర్కశం గా వినొస్తున్నాయి. “రాక్షసి..రాక్షసి..(ఎడిట్) ..అమ్మా! అమ్మా..త్వరగా రా..” కొంపలంటుకుపోతున్న ఉద్రేక స్వరం. “త్వరగా రా..ఇది చ..స్తోం..ది.. ఈ (…ఎ.) ..చస్తోంది..”

‘జరగరానిదేదో జరుగుతోంది లోపల..’ అదురుతున్న గుండెలతో  పరుగుపరుగున కోడలి గదిలోకెళ్ళింది.

పగిలిన అద్దం ముక్క పదునుకోణాన్ని తన పొట్టలోకి  నొక్కిపెట్టి,  పట్టరాని ఆవేశం తో  ఊగిపోతోంది జమున.   రక్తహీనమైన ముఖం మరింత తెల్ల గా పాలిపోయి, కళ్ళు ఎరుపెక్కి , అధరాలు వొణికిపోతూ..అరచేతుల్లోంచి కారుతున్న  రక్తాన్ని కూడా  లెక్క చేయనంత  మతిలేని స్థితిలో వుంది.

ఒక్క అంగలో   కోడలి దగ్గరకెళ్లి,  చేతుల్లోంచి గాజు ముక్కని లాగి అవతల పడేసింది. ధారలా కారుతున్న రక్తాన్ని తుడుస్తూ…“ఏమిటీ అఘాయిత్యం? ..ఆ?” అంది. కంపన స్వరంతో

తుఫానుకెగిసిన సముద్ర కెరటాల్లా  ఎగసిపడుతున్న గుండెలతో,  “నా దగ్గరకి రావద్దని చెప్పండి అత్తయ్యా..నన్ను     ముట్టుకుంటే కాల్చుకు చస్తానని చెప్పండి..”రొప్పుతూ  చెప్పింది.

అతన్లో అహం దెబ్బతింది.  “అంత చచ్చేది ఇక్కడెందుకు చావడం..ఫొమ్మను..ఎవడితో..పోతుందో..” అతని మాట పూర్తికాకముందే వర్ధనమ్మ – “నోర్మూయ్..” రౌద్రంగా అరిచింది.  –  “ఇంకొక్క మాట దాన్నేమైనా అన్నావంటే ఈ ఇంట్లోంచి దాన్ని కాదు నిన్ను వెళ్లగొడతా. జాగ్రత్త. “ మాటల్లోనే ఆమెకి ఏడ్పొచ్చేసింది. “అయినా,  దాన్ని నువ్వెప్పుడోనే చంపేసావ్ గదంట్రా? ఆ శవంతో..ఇక  నీకేం పని?..ఫో..ఫో..” హిస్టీరిక్ గా అరుస్తూ ఏడుస్తున్న తల్లి వైపు పిచ్చి చూపులు చూసాడు. ఏమీ అర్ధం కానివాడిలా  “మీ చావు మీరు చావండి ‘ అని అంటో, అక్కణ్ణించి విస్సురుగా  వెళ్ళిపోయాడు.

మరో పెళ్ళి చేసుకున్న భర్త మోసాన్ని భార్య క్షమిస్తే క్షమించవచ్చు.

కానీ, ఆ భర్తని మరిక నమ్మలేదు.

మరోసారి ప్రేమించనూ లేదు.

 

****

జమున తన మంచాన్ని   అత్తగారి గదిలోకి మార్చేసుకుంది.   “ఇవాళ్టినించీ  మీరూ నేనూ రూమ్మేట్స్ మి అత్తయ్య గారూ!” అని అంటున్న కోడలి మాటలకు బాధపడుతూ  “నన్నెందుకే ఇలా బాధపెడతావూ? నీ పిల్లాణ్ణి తీసుకుని  నువ్వు మీ వాళ్ళింటికెళ్ళిపోరాదూ? ఈ వయసులో నే నివన్నీ చూడలేనే జమునా..” అంటూ కళ్ళొత్తుకుంటుంటే..  మెల్లగా   ఆవిడ దగ్గరకొచ్చి చెప్పింది జమున.  “నన్ను క్షమించండి అత్తయ్యా..అ..ది నా వల్ల కాదు..దాని కంటే నూ నాకు మరణమే..” అంటూ తలొంచుకుని  ఏడ్చేసింది.  ఆ అబల  అసహాయతకి ఉప్పెనలా జాలి ముంచుకొచ్చింది.    గబుక్కున కోడల్ని రెండు చేతులతో దగ్గరికి  తీసుకుంది. కరిగిన రెండు గుండెల మధ్య జరిగిన సంభాషణేమో తెలీదు కానీ, ఇన్నాళ్ళు పేరుకునిపోయిన దుఖం, కట్టలు తెంచుకుని ప్రవహించింది

ఆవిడకి బాగా అర్ధమౌతోంది. ఆ కన్నీళ్ళ ప్రవాహం లో  ప్రతి బొట్టూ అవగతమౌతోంది.

***

కాలం వేగం గా కదుల్తోంది.  అంతే వేగం గా జమున చుట్టూ చీకటి కూడా – పొరలుపొరలుగా చుట్టుకుని,  మరింత దట్టమౌతోంది.

సరైన ఆహారం అందక శరీరం అంతకంతకూ క్షీణించిపోయింది. ఆరోగ్యం పూర్తిగా దెబ్బ తింది. వంట చేయడం మానేసింది. పూజలూ ఆపేసింది. అయితే  – ధ్యానం లో మునిగి,  ఒక ట్రాన్స్ లోకెళ్ళిపోతుంది. కాదంటే –   బెడ్ మీద అలా,  అటు వైపుకి తిరిగి , డొక్కలో కాళ్ళు ముడుచుకుని పడుకునుంటుంది.

ఎవరితోనూ పెదవి విప్పి మాట్లాడదు. కన్ను తెరిచి చూడదు. ఒక్క అత్త గారితో తప్ప.

డాక్టర్లూ ఏమీ చేయలేకపోయారు. మనోవ్యాధి కి మందేదీ?

జీవితం – ఒక కళాత్మకమైన వర్ణ చిత్రం. తుడిపివేతలుండకూడదు. వుంటే, ఆ బొమ్మ పనికిరాదు.

వైవాహిక జీవితాన్ని పవిత్రం గా భావించి  ప్రే మించే స్త్రీ జీవితంలో-  భర్త స్థానం కూడా అంతే.

‘తను తుడిచేయలనుకున్నా చెరగని మచ్చ పడిపోయింది. ఇక ఈ జీవి తానికి’ ఆ బొమ్మ’ పనికిరాదు. అంతె. అదంతే.’

చెప్పకనే చెబుతోంది కోడలు.

ఆవిడ లోలోన కుమిలికుమిలి కృశిస్తోంది. తనేమీ చేయలేని తనానికి, చేతకాని తనానికి.

ధనాన్ని  ఆశించే  కోడలై వుంటే –  సగం ఆస్తి  ఆమె పేర రాయించి  సరిపెట్టించేది.

విలాసాలని వాంఛించేది  అయితే –  భోగాలను సమకూర్చేది.

అధికారం కావాలనుకున్నది అయితే  – సంతోషంగా తాళం చేతులు అప్పచెప్పేది.

వాడి కాళ్ళు విరగ్గొట్టి ఇంట్లో పడేసి, ఆ పాపిష్టి దాన్ని  ఊళ్లోంచి తరిమించేస్తానంటే అందుకూ సహకరించేది.

కానీ..కానీ..దీనికి అలాటి బుద్ధుల్లో  ఒక్కటైనా లేకపోవడం తను చేసుకున్న పాపం కాదూ? తాళి కట్టిన వాణ్ణి ప్రాణం గా ప్రేమించి, వాడే జీవితమని నమ్మిన ఈ పిచ్చిదానికి – ఎలా తెచ్చిస్తుంది  కొడుకుని  మునపటి వాణ్ణి చేసి?  ఆ వెధవ  తన ద్రోహాన్ని అంత  బాహాటంగా ప్రజల కు  ప్రకటించుకున్నాక, మోసగాడిగా  పట్టుబడ్డాక –  విరిగిన దాని మనసుని ,    ఏ అబద్ధం చెప్పీ అతుకేస్తుందీ?  ఏ నాటకమాడి ఈ అమాయక జీవిని కాపాడుకుంటుందీ?

అసలు తను – కోడలి కోసం ఏం చేయగలదు? ఏం చేసి దాని ఆత్మ క్షోభని తగ్గించగల్దూ? రేయీ పగలూ ఇదే కలత. ఇదే నలత.  మనసున్న మనుషుల మధ్య హార్ధిక  సంక్షోభాలు ఇలానే వుంటాయి.

జమున ఇంకెన్నో రోజులు బ్రతకదన్న సంగతి అందరికంటే ముందే గ్రహించిన మొదటి వ్యక్తి – వర్ధనమ్మ.  దానికి మించి,

ఆమె ఆత్మ దేనికోసమో కొట్టుకులాడుతోందని,  ఏదో చెప్పాలనీ, చెప్పలేక విలవిల్లాడుతోందని పసిగట్టిందీ ఆవిడే!     ఆ వెంటే, విహ్వలితురాలై కంపించిపొతూ  కోడలి పక్కలో కుర్చుని, మంచానికంటుకుపోయిన ఆ శరీరాన్ని    పసిదాన్ని ఒళ్ళోకేసుకున్నట్టు వేసుకుంది. కళ్ళు తెరిచి చూస్తున్న జమున చెవిలో రహస్యం గా అడిగింది. “బంగారం! నీ మనసులో ఏవుందో, ఈ అమ్మకి చెప్పవూ? నీ బిడ్డ మీద ఒట్టు. నే తీరుస్తా. ” అంది పొంగుకొస్తున్న కన్నీళ్ళ మధ్య.

ఆమె కళ్ళు మెరిసాయి. పెదాలు కదిలాయి. నూతిలోంచి వినిపిస్తున్న ఆ బలహీన స్వరాన్ని ఒళ్ళంతా చెవులు చేసుకుని వింది. విన్నాక, వర్ధనమ్మ చలనం లేనిదై పోయింది.

****

ఆవిడ అనుకున్నట్టే – జమున తనువు చాలించి వెళ్ళిపోయింది.

ముత్తైదువుగా పోయింది..పుణ్యవతంటూ ఆమెని పొగుడుతున్నారు ఎవరో..ఏకాదశి పూటా వెళ్ళిపో యింది…దివ్యలోకాలకి చేరుతుంది అని  అంటున్నారు ఇంకొందరు.

వర్ధనమ్మ మౌనంగా చూస్తుండిపోయింది.

వార్త తెలిసి చక్రవర్తి ఊరునించి అప్పుడే దిగాడు. గబ గబా అడుగులేసుకుంటూ భార్య శవం దగ్గరకొచ్చి ఆగాడు.  కళ్ళు మూసుకుని ప్రశాంతంగా పడుకున్న ఆమె ముఖం లొ ఏ గత కాలపు జ్ఞాపకాలు కదిలాయో..అతని చేయి కదిలి ఆమె నుదుట్ని తాకబోతుండగా… ఒక్క తోపు తోసిన ఆ విసురుకి విస్తుబోయి చూశాడు.   వర్ధనమ్మ కఠినంగా   చెప్పింది. “వొద్దు. ముట్టుకోవద్దు. “ చేయి అడ్డంగా ఊపుతూ  ” నువ్వేం చేయొద్దు. అవన్నీ దాని కొడుకు చేస్తాడు. “ అంది.

ఆ మాటలు అతన్ని శాసిస్తున్నాయి.

చక్రవర్తి కి తలకొట్టేసిన ట్టు అయింది. అవమాన భారంతో తలొంచుకుని మెల్లగా  అడుగులేసుకుంటూ వెనకెనక్కెళ్ళాడు.

అందరూ చూస్తూనే వున్నారు. చెవులు కొరుక్కునే వాళ్ళు కొరుక్కుంటూనే వున్నారు. బ్రాహ్మలొచ్చారు. తతంగమంతా   పూర్తి చేసారు. మనవడు కుండ పట్టుకుని ముందు నడుస్తుంటే…వెనక  మోసుకెళ్తున్న పాడె, పూల జల్లుల మధ్య వూరేగి పోతున్న పుష్పపల్లకిలా కనిపించింది ఆ అత్తగారికి.  వెళ్ళిపోయింది..కనుమరుగై వెళ్ళిపోయింది.

‘అయిపోయింది. విముక్తురాలైపోయింది. ఏ జన్మ ఋణానుబంధమో ఇలా తీర్చుకున్నానా, జమునా!’ ఆవిడ మనసు ఒక్కసారిగా గొల్లుమంది.’

పని వాళ్ళ చీపుళ్ళ చప్పుళ్ళు,  పరివారం గుసగుసలతో ఇల్లు కల్లోలంగా  వుంది.

వర్ధనమ్మ నిశ్శబ్దం గా కదిలి, లోపలకొచ్చింది. ఇల్లంతా ఖాళీ అయిపోయినట్టు..తన ఉచ్వాశ నిశ్వాసలు ఈ గుహంలోంచి    భయంకరం గా ప్రతిధ్వనిస్తున్నట్టు వినిపించింది. ‘ భ్రమ..భ్రమా..అంతా భ్రమ? కాదు నిజం. నిజం. అంతా నిజం!! ‘కళ్ళు తిరిగాయో, ఏమో! సోఫాలో పడిపోయింది..గోడ మీద జమున పెళ్ళి కూతురి ఫోటో మసకమసగ్గాకనిపిస్తుంటే..

***

ఆ నాటి నించీ ఈ రోజు దాకా రాత్రిళ్ళు వర్ధనమ్మకు నిద్రుండదు. కునుకు పట్టినా, అంతలో నే భయపెట్టే పీడ కలలకి    గాభరగా లేచి కుర్చుంటుంది.  ఊపిరాడని తనానికి ఇలా పోర్టికో మెట్ల పక్కని, అరుగుమీదకొచ్చి గాలిపోసుకుని వెళ్తుంది. గతాన్ని తలచుకుతలచుకుని విలపించి  మరీ వెళ్తుంది.

గదిలోకి వచ్చి అలవాటుగా  ఎదురుగా వున్న మంచం వైపు చూసింది.  ఇందాక,  అటు తిరిగి పడుకున్న జమున ఇప్పుడు వెల్లకిలా పడుకుని, తనని చూసి నవ్వుతోంది.

గబుక్కున మంచం దగ్గరకెళ్ళి,  ఆమె చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుంటూ లాలనగా అడుగుతోంది వర్ధనమ్మ.

‘ఇందుకేనా?….కొడుక్కి ఒడుగు చేయమని తొందరపెట్టావూ?..నీ కోరిక తీర్చాను కదూ?..నువ్వు సంతోషం గానే

వెళ్ళిపోయావు కదూ? నీ ఆత్మ శాంతించింది కదూ? చెప్పవూ, మా అమ్మ కదూ,  నాకు చెప్పవూ? ” పరుపు మీద తలానించి, తనలో తాను మాట్లాడుకుంటున్న తల్లి పిచ్చి చేష్టలకు కనుబొమలు ముడిచి చూసాడు చక్రవర్తి.  ‘ఇది ఎప్పుడూ వున్నదేగా’ అని విసుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయాడు.

వర్ధనమ్మ ఇంకా ఏవేవో మాట్లాడుతూనే వుంది కోడలితో. ఆ కోడలు  ఎవరో కాదు. ఆవిడ ఛాయే!  ఒకప్పడు తను అనుభవించిన నరకానికి ప్రతి  రూపం.  ప్ర త్య క్ష్య  సాక్ష్యం. అందుకే జమున అంతరంగాన్ని అంత గా చదివి అర్ధం చేసుకోగలిగింది.

కుటుంబం నించి తను పొందలేని సాంత్వన తన వల్ల కోడలు పొందాలని తాపత్రయపడింది. శక్తికి మించినదే అయినా కోడలి ఆఖరి కోరిక తీర్చే సాహసం చేసింది.

 

*****

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  మోనోలాగ్!

 

damayanti

 

నాకతని గురించేమీ తెలీనప్పుడు అతను చాలా మావూలు మనిషి అయివుండొచ్చు.

కానీ, నిన్న ఇతని గురించి చదివాక, విన్నాక,  ఇతన్ని విభేదిస్తున్న  వారినందరనీ చూసాక, – అనిపించింది. కాదు. చాలా బలమైన ఆలోచన కలిగింది. నేనెలాగైనా సరే   వెళ్ళి  అతన్ని వ్యక్తిగతం గా  కలవాలని.  ఎందుకంటే, ఎవ్వరితో ఎక్కువగా మాట్లాడని ఆ పాత్ర  నాతో మాత్రం మాట్లాడతాడు అని కాదు. నే మాట్లాడేది అతను వింటే చాలని. అంతే.

– నెరవేరుతుందా లేదా అన్నది సందేహమే. ఎందుకంటే –  అది చిన్న ఆశ కాదు కాబట్టి.

ఎలా అయితేనేం, చిరునామా పట్టుకోగలిగాను. వెంటనే బయల్దేరి వెళ్ళాను.

సిటీకి దూరం గా వున్న కాలనీ అది. అక్కడ అధిక శాతం నివసించేది ముస్లిం ప్రజలే.  నే వెతుకుతున్న వీధి దొరికింది. నా నోట్లో నానుతున్న క్వార్టర్  నెంబర్నొకసారి సరి చూసుకున్నాను. . ‘ఆ! ఇదే ఇల్లు.’  అనుకుని ఆగాను, ఆ ఇంటి ముందు.

తలుపుకి  తాళం వేసి బయటకెళ్తున్న ఆ ఇల్లాలిని కంగారుగా  అడిగాను నాకొచ్చిన కొద్దిపాటి హిందీలో.. “ ఇక్కడ ఫైజు అని జర్నలిస్ట్..”నేనడగడం ఇంకా పూర్తి కాకుండానే, కనుబొమలు ముడిచి, చూపుడు వేలితో పైకి చూపించింది.  మేడ మీదకెళ్ళమన్నట్టు. ‘మూగదానిలా.. సైగలేమిటో!’ అనుకుంటూ వెంటనే  మెట్లెక్కుతూ నవ్వుకున్నా. ఫైజు ఎక్కువగా మాట్లాడే మనిషి కాడు. అతడొక నడిచే ఆలోచన.  తలవంచుకుని వెళ్ళిపోతుంటాడు. కారెక్టర్ అలాంటిది. అందుకనే కాబోలు  ఈవిడ ఇలా సైగ చేసి చెప్పింది. ఒకవేళ ఫైజు సంగీత కళాకారుడైతే, ఆరునొక్క రాగం తీసి వినిపించేదా? నే వేసుకున్న జోక్ కి నాకే నవ్వొచ్చింది. కానీ, పైకి బిగ్గరగా నవ్వలేదు, బావుండదనీ!

మెట్లు ఆగిపోయాయి. ఆఖరి పై మెట్టుకి  ఎదురుగా –  తలుపులు తెరిచి వున్న గది కనిపించింది. లోపల కి  తొంగి చూసాను. అదొక ఒంటరి గది. పుస్తకాలూ, కొన్ని పెయింటింగ్స్ ,కొంత సంగీతం… ‘మనుషులు తప్ప అన్నీ ఉన్న లోకం’ అతనిదని తెలుసు.

టేబుల్ ముందు కుర్చీ లో కుర్చుని, ముఖాన్ని – పుస్తకం లో ముంచి, కాదు కాదు, సగం శరీరాన్ని దూర్చేసుకుని,  పఠనం లో  లీనమై కనిపించాడు. అతనితో పూర్వ పరిచయం లేకపోయినా, అతన్ని  వెనక నించే చూస్తున్నా..అతనే ఫైజు అని గుర్తుపట్టేసాను. కాడన్న డౌటే లేదు. ఎందుకంటే.. అతను ఫైజే తప్ప మరో శాల్తీ అయ్యే అవ కాశం లేదు గాక లేదన్నపరమ సత్యం – నాకు మాత్రమే కాదు, అతన్ని చదివినవారందరకీ  తెలుసు

గది నలువైపులా చూపు సారించి చూశాను.

మంచం. కుర్చీ, టేబుల్, అల్మారాలు, గోడ క్కొట్టిన చెక్క అటకలు, నాలుగు వైపులా సజాలు..అవి కాదు నేను చూస్తున్నది. వాట్లన్నిటిమీదా పుట్టలు పుట్టలు గా పేరుకునున్న పుస్తకాలు తప్ప నాకిక  ఏ సామానూ కనిపించలేదు. ఇందులో సగం పుస్తకాలు  అన్వర్ ఇచ్చినవే!   అలా అక్షరాల ను మేసి, మేసీ, నెమరు వేసీ వేసీ, చివరకు ఎలా అయిపోతున్నాడంటే – తన చుట్టూ వున్న తన వారికి అన్యాయం జరుగుతున్నా చలించని వాడిలా.. కాదు కాదు చలించకుండా జాగ్రత్త పడే  పెద్ద పలాయన చిత్తుడని  చెబుతాడు అన్వర్. కాదు,  నింద లు మోపుతాడు. ‘  పాపం!ఫైజ్’ అనిపించింది.

చిత్రమేమిటంటే   – అన్వర్ అన్న మాటలు   నిజమే అని ఇతను మధనపడుతుంటాడు.  అక్కడ నాకీ కారెక్టర్ నచ్చక నిలదీద్దామనే వచ్చాను. ఈయన ఫ్రెండ్ (?) అన్వర్ చెప్పినట్టు..ఇతను ఎస్కేపిజాన్ని ఎంచుకున్నమాట వాస్తవమే అయినా, ‘ పరిస్థితి అలాంటిది కదా ‘ అనే ఒక సానుభూతి ఇతనిపై మెజారిటీ జనానికి వుందనేది ఒక సమాచారం.

నేనొచ్చినట్టు అతను గుర్తించడం కోసం..గొంతు సవరించుకుంటూ చిన్న గా దగ్గాను. వెనక్కి తిరిగి చూస్తాడేమో నని.

ఊహు. చూడలేదు. చెప్పాను కదా, ఆ కారెక్టర్ కి ఏవీ వినిపించవని. మరో ప్రయత్నం గా తలుపు మీద గట్టిగానే చప్పుడు చేసాను.

ఉలిక్కిపడి చూసాడు. కనుబొమలు ముడుచుకుని, ఇంత లావు కళ్ళద్దాల్లోంచి అనేకానేక  సందేహప్పోగులన్నీ కలేసిన  చిక్కటి అనుమానంతో పరిశీలనగాచూసాడు.

అవేం పట్టించుకోని దాన్లా, నేనే లోపలకెళ్ళి మంచం మీద పుస్తకాల్ని కొన్ని పక్కకి జరిపి,  ఆ కాస్త జాగాలో కుర్చుండిపోయా.

అతనికిదంతా అయోమయం గా వున్నట్టుంది. కంగారు పడనీకుండా.. నేనే మాట్లాడ సాగాను.

“నా పేరు చెప్పి, పరిచయం చేసుకుని, నేనెందుకు వచ్చిందీ, ఎలా వచ్చిందీ, అతనికి తెలీని నేను – నాకు అతనెంత బాగా తెలుసన్న సంగతినీ అంతా వివరిస్తూ, అతని ముఖ కవళికలను చదువుతూ చెప్పాను.   “మీ ఫాదర్, మీ స్నేహితురాలు సహన, మీ మేడం అందరూ అనుకున్నట్టు మీరేమంత అమాయకులు కాదని నా అభిప్రాయం. ముఖ్యం గా  అన్వర్..” అంటూ  ఆగాను.

ఆ పేరు వినంగానే ఒక వెలుగుతో అతని ముఖం వికసించింది.. అంతలోనే విప్పారిన వెలుగు  చప్పున మాయమై, చీకటీ పరుచుకుంది.   నా వాక్యాన్ని పూర్తి చేస్తూ అన్నాను. “  మీ చుట్టూ వున్న  సమస్యల గురించి మీకేమీ తెలీదని నేననుకోను. మీకు రేపు ఏమౌతుందన్న ఆలోచనల్లోంచి తప్పి పోవడం మాత్రమే ఇష్టం.  నిజానికి మీరు నిజంలోకి తొంగి చూసినా, కొన్ని దుష్ట శక్తులను ఎదిరించడానికి మీ బలం  చాలక..మిన్నకుండిపోయారేమో అని అనిపించింది. ‘మన వర్గం, దాని బలం ఎంత పెద్దదైనా, పొరాటం లో- వ్యక్తి ఎప్పుడూ ఒంటరి వాడే.’ అనే సత్యం మీకు పుస్తకాలు చదవడం వల్ల తెలిసి వుంటుంది అని నా విశ్వాసం.

“…..”

“ఏం చదివినా అది మీలో ఇంకడంలేదని, ఉత్తుత్తి పదాలే తప్ప ఒక వాక్యం లా బ్రతకడం రాని జర్నలిస్ట్ అని  మీ గురించి అన్వర్ ఎద్దేవా చేయడం నాకు నచ్చలేదు.”

అతనొక్క సారి నా వైపు చూసాడు.  అతని మీద నే చూపుతున్న ఫేవరిజం కంటేనూ,  అన్వర్ ని వ్యతిరేకించడం రుచించడం లేదన్న భావం స్పష్టం గా కనిపించి ఆ  ఆ చూపులో.

సహన అన్నట్టు “ఇతనికి ఒక ఫ్రేం లో ఒదిగి వుంటం రాదు.”  నాకు తెలిసి, అతనికి పరిచయమున్న స్త్రీలు చాలా తక్కువ. వాళ్లతో అతను మాట్లాడే మాటలు ఇంకా తక్కువ.  సహన అంటే ఇతనికొక ప్రతేకమైన ఇష్టముంది. ఎందుకంటే, ఇతని మౌనాన్ని, నిశ్శబ్దాన్ని అన్వర్ లా ప్రశ్నించదు. ఆమెకొక ప్రశ్న గా మరిన అతన్ని అర్ధం చేసుకుని మసులుతుందనుకుంటా! అందుకే ఆమె గదిలోకొస్తే ఒక ఆశ కిరణం ప్రవేశించినట్టుంటుందతని, వెళ్లిపోయాక చీకటి అలుముకుంటుందని ప్రకటించుకున్నాడు.

కాబోయే భార్య మంచిదై వుండాలని అందరు మగాళ్ళు కోరుకొంటారు. కానీ తనని పూర్తిగా అర్ధం చేసుకుని వుండాలని కోరుకునే వారిలో జర్నలిస్ట్ లు, రచయితలు  ఎక్కువగా వుంటారు. ఎందుకంటే వాళ్ళు పైకి ఎంత ధైర్యం గా కనిపిస్తారో అంత సున్నిత మనస్కులయి వుండటం వల్ల.

“నేననుకుంటాను. మీరూ అన్వర్ వేరు కాదు, ఒకటే అని.  అర్ధమయ్యేలా మీ మాటల్లోనే చెప్పాలంటే – మీలాగే అతనూ ఆబ్ స్ట్రాక్ట్  చిత్రమే. “కాకుంటే వాడు కొంచెం వ్యక్తమైన ఆబ్ స్త్రాక్ట్” అని అన్నారు గుర్తుందా? ఎవరితోనూ కాదు. మీతో మీరు సంభాషించుకుంటూ మోనోలాగ్.. నేను కూడా అప్పుడప్పుడు ఇలానే, మీలానే మాట్లాడేసుకుంటుంటాను. నాలో నేను. నాతో నేను. ఎడ తెగని సంభాషణలో! బదులివ్వని మనిషితో..అఫ్కోర్స్! ఇప్పుడు నా పరిస్థితి కూడా అదే అనుకోండి..” అంటూ సీరియస్ గా చూసాను అతని వైపు.

చేతిలో తెరిచున్న పుస్తకాన్ని, ఆ పళాన ముఖానికి సగానికి పైగా కప్పేసుకున్నాడు. కళ్ళు మాత్రమే నవ్వుతూ కనిపిస్తున్నాయి నాకు.

కొంచెం ధైర్యం రావడం తో, నా సంభాషణని కొనసాగించాను. “ఇంకా చెప్పాలీ అంటే మీలోని అన్ని ‘వక్రరేఖలూ సందిగ్ధ రేఖలూ’ కలిపి ఒకే బొమ్మ గీస్తే అది అన్వర్. కాబట్టి అతనెప్పుడూ మీకు, మీ వ్యక్తిత్వానికి డూప్ కాడు. అని నా నమ్మకం. ఎందుకంటే మీరెంచుకుని బ్రతుకుతున్న జీవన రేఖ సూటి అయినదే కాబట్టి. మీరు అతనిలా బ్రతకలేకపోతున్నందుకు ఎక్కడా పశ్చాత్తాపం చెందే  అవకాశం లేదంటాను.

“……..” ఏం జవాబు లేదు. కనీసం తలూపనూ లేదు.

“నాకొక డౌటండీ! మీరు అన్వర్ లా ఆలోచించకపోతున్నందుకు, చలించి, జ్వలించలేకపోతున్నందుకు చింతిస్తూ వచ్చారు కదా, మరి ఒక సందర్భంలో అన్వర్ గురించి   “బహుశా, వాడు ఫైజ్ కాకపోవడం వాడి అదృష్టం” అని చెబుతూ అభిప్రాయ పడతా రెందుకనీ?-  “అన్వర్ని ఎదుర్కోవడం ఎప్పుడూ కష్టమే!ఆ మాటకొస్తే, రేపటి గురించి మాట్లాడే వాళ్ళంటే నాకు చాలా భయం.”  అని చెహ్ప్పుకొచ్చారు. మీకనే కాదు, నాకూ, ఇంకా – సామాన్యులందరకీ భయమే వేస్తుంది.

మీ అన్వర్ ని మీరెంత బాగా గుర్తుపెట్టుకున్నారంటే..అతను తను చదివే పుస్తకాలని ఒక లిస్ట్ గా చేసుకోవడం దగ్గర్నించీ, అతనెంతో ప్రేమించే పుస్తకాలను ఒకానొక అసహాయ స్థితిలో తీసుకెళ్ళిపోమన్న క్షణం దాకా మీకు గుర్తుంది. కదూ?

అంతలా ప్రేమించడం గుర్తుంచుకోవడం, చూడాలని వున్నా వెళ్ళలేకపోవడం, ఎస్కేపవడం..మళ్ళీ ఎవరూ చూడకుండా   – ‘‘టేబుల్ మీద మత్తు ఇవ్వబడిన రోగిష్టిలా ..”  అబ్బ! ఎలియట్ మా అందరకీ బాగా గుర్తుండిపోయేలా ఎంత బాగా చెప్పారు!

అతని కళ్ళు మెరవడం గుర్తించాను.

“సాహిత్యం లో అందాన్ని మాత్రమే చూసే మీరు, జర్నలిస్ట్ అవడానికి స్ఫూర్తి అన్వర్ ‘బోధన ఒక పునాది రాయి’ అని చెప్పుకోవడం దగ్గర ఆగిపోయాను. ఎందుకంటే, మీ అభిరుచికి తగిన పేజ్ మీకు పత్రిక వారు కేటాయించలేదెందుకా అని!”

అవునన్నట్టు తలాడించాడు ఫైజు.

మీరొక సందర్భం లో- ఆ సాయంత్రం మీ మిత్ర బృందం నించి  వీడ్కోలు చెప్పుకుంటూ, మీ ఇద్దరూ  ఇంటి ముఖం పడుతూ.. మీ ఇళ్ళ ‘ దూరం’ గురించి ప్రస్తావించారు గుర్తుందాండీ?..అప్పట్లో  ఇళ్ళు దూరం జరిగి వున్న మాట వాస్తవం. ఇప్పుడైతే ఆ దూరాలు తరగి, దగ్గరకి జరగలేదంటారా? ఆ మార్పు మీరూ గమనించే వుంటారు కనక ఈ పాయింట్ మీరు డైరీలో నోట్ చేసుకోవాలని ఒక విన్నపం..

నా మాటల్ని ఫైజ్ శ్రధ్ధ గా ఆలకిస్తున్నాడని గ్రహించాక నాకు మరింత ఉత్సాహం  వచ్చింది. ఎదుటివారు చెప్పేది చెవులారా ఆలకించడం ఉత్తమ జర్నలిస్ట్ లక్షణం.

“జీవితమైనా చదువైనా ఒట్టి ఇంప్రెషన్ కాదు, ఉద్వేగమూ కాదు.” అని చెప్పే  మీ మేడం కాత్యాయిని మాటలు  నచ్చయి. అంతే కాదు  “ఇప్పటిదాకా నేను మాట్లాడే ఇంప్రెషనిష్టు భాష అదే. అది ఇంకా మారలేదు.” అని   మీలో మీరు చుప్పుకుంటూ,  అలా  నిజాన్ని ఒప్పేసుకోనే  సింప్లిసిటీ మీ కారెక్టర్ కి ఓ పెద్ద ప్లస్ పాయింట్ !

అయితే అన్వర్ తో చేతులు కలపలేకపోయినందుకు చింతించడం అనే పాయింట్ దగ్గరే మీతో విభేదించక తప్పట్లేదు.

“………………..”

“నాకు తెలుసు. మీరేం మాట్లాడరని. గోడ మీద రాతలు చూసి..రగిలిపోయిన అతను ఒక రహస్యోద్యమం గా మారడాన్ని పూర్తి గా చూడాలని మీరు గట్టిగా అనుకునుంటే చూసి వుండేవారు కాదా? కానీ మీరు ఉద్యోగ వేట లో వున్నారు.

నేనిప్పటికీ అనుకుంటూ వుంటాను. ‘ ఎవరు ఏ దారి ఎంచుకుంటే,  ఏ  ఫలితాలు దొరకాలో – అవే దొరుకుతాయి. అది ఉద్యమమైనా కావొచ్చు. ఉద్యోగమైనా కావొచ్చు.’ అని.

మీలోని ఆంతర్యమే కదా అన్వర్?   అతనికొక బలమైన  ఊతమౌదామని మీకు ఎందుకు అనిపించలేదో తెలుసా?    ఉద్యమాలు రహస్యమైనవై వున్నాయంటేనే..అవి మేలైనవి కాదని అర్ధం. యుధ్ధం లో గాయపడిన క్షతగాత్రులకి ఔషధాలు అవసరం కానీ, తిరిగి యుధ్ధం చేసే విధానపు చిట్టాలు అక్కరకు రావుగా!

ఫైజ్ తలొంచుకున్నాడు. నాకేమీ అర్ధం కాలేదన్న నిరాశ కావొచ్చు. అయినా నా వాక్ప్రవాహం ఆగుతుందా?, ఒక పట్టాన?

“అన్వర్ వెళ్ళిపోవడం ఎన్నాళ్ళకి తెలిసిందన్నది కూడా డౌటే..మీకు గుర్తు లేదన్నారు. అంత లా మరచిపోవడమెలా సాధ్యమౌతుంది అనే సందేహం నాకు అయితే కలగలేదు. ఎలా అంటే – అతను మీరైతేనో, మీరు అతనైతేనో కదా!.. గడిచిన కాలానికి, భవిష్యత్తుకి మధ్యన నలిగే మరణయాతన లాంటిది విప్లవం అంటే..’అని అంటాడు ఒక రచయిత. అన్వర్ కి ఒక విముక్తి దొరికిందని భావించవచ్చేమో!?

“…..”గట్టిగా నిట్టూర్చాడు ఫైజ్!

“మీలో అప్పుడప్పుడు ఏదో ఒక మెలకువ, కానీ ఎప్పుడూ ఒక వెంటాడే వ్యధ. – అలా కనిపిస్తారు. సహన చెప్పినట్టు మీరొక ఫ్రేం లో ఒదిగి వుండాల్సిన క్షణాలు వేగం గా వచ్చేసాయి అనిపిస్తోంది.

అన్వర్ ఈ లోకాన్ని విడిచిపెట్టడానికి  ముందు  – కనీసం చివరిచూపుకైనా వెళ్ళలేదన్న తీవ్రమైన బాధ తొలిచేయడం సహజమే. కానీ అంతకుముదు అతనొక దాడికి గురి అయినప్పుడు చూసేందుకు వెళ్ళారు కదా?  అప్పుడు మాత్రం అతని కోసమేం చేయగలిగారు?  తలొంచుకుని తిరిగి రావడం తప్ప? –

యుధ్ధం లోపాల్గొన్న వాళ్ళందరూ విజయమొందుతారా? విప్లవంలో మరణించే వారి పేర్లు మిగిలివుండవా?”

శ్రధ్ధగా వింటున్నట్టే అనిపించింది. అది నా అపోహా కాకపోవొచ్చు.

“మీకు తెలీదేమో కానీ, మిమ్మల్ని మీరు సరైన దారిలోనే  ట్రాన్స్ ఫాం చేసుకుని వుంటారని నా నమ్మకం నాది.

‘ కాదు, అది ఎస్కేపిజం’ అని  అన్వర్  మిమ్మల్ని   క న్ ఫ్యూజ్ చేసాడనేది నా అనాలసిస్ లో తేలిన నిర్ధారణాంశం.

“…..” మొట్ట మొదటి సారిగా నా వైపు సూటిగా చూసాడు ఫైజ్.

‘ఏ మనిషీ   తనకు జరుగుతున్న  జరుగుతున్న ఘోర అన్యాయలకు కంటే.. సాటి మనిషి న్యాయం మాట్లాడనందుకు, ఓదార్పు గా భుజం తట్టనందుకు మనిషి రోదిస్తాడు. లో లోన కుమిలి కుమిలీ కదిలి కదిలీ ఏడుస్తాడు.  అలాంటి భయంకర పరిస్తితుల్లో.. ఒక పెద్ద సందేహం కలుగుతుంది. వెన్ను వొణికించే ప్రశ్న ఉద్భవిస్తుంది. ‘చుట్టూ వున్న వాళ్ళు మనుషులేనా? తను బ్రతుకుతున్నది మనుషుల మధ్యేనా ‘అని..   సరిగ్గా మీకూ ఇలాటి సందేహమే కలగడం నాకెంత ఆశ్చర్యాన్నీ, ఆనందాన్నీ కలగచేసిందంటే ఇదిగో ఇలా ప్రత్యక్షం గా వచ్చి కలిసి మాట్లాడేంత! ‘ పత్రికా ఉద్యోగంలో పక్కనున్న వాళ్ళు మనుషులో కాదో ఎప్పుడూ అనుమానమే. మాటల చుట్టూ కంచెలు.’ అన్నరు చూసారూ, నిజంగా మీ మాటలు నన్ను కదిలించాయి. ఆ చెడ్డ కాలమంతా కళ్ల  ముందొక్కసారి గిర్రున తిరిగింది..అప్పట్లఓ సరిగ్గా మీలానే  నేనూ   అనుకున్నాను. కానీ, ఈ పదాలలో కాదు కానీ సరిగ్గా ఇలాటి భావంతోనే…

“……………”

“గోడ మీద రాతలకి కారణం – మీకు మతం గా కనిపిస్తోంది కానీ నా అనుభవం లో నేనెదుర్కొన్న అవమాన పర్వం లో నా చుట్టూ వున్నవాళ్ళందరూ  మా మతం వారే. ఇంకా చెప్పాలంటే వారిలో  ‘మా కులపోళ్ళూ’ వున్నారు.

ఎందుకు చెబుతున్నానంటే  , ‘మనిషిని మనిషి హింసించడానికి, అవమానపరచి, హీనపరచి, అణగదొక్కడానికీ  –  మతం ఒక్కటే మూలకారణం కాదు.  కేవలం అదొక భాగం మాత్రమే సమాజంలో జరిగే దుర దృష్ట సంఘటనలకి ‘అని చెప్పాలని నా ప్రయత్నం ఇదంతా!

‘……’ కావొచ్చు అన్నట్టు తలూపాడు ఫైజ్.

“అణచివేత- అన్ని విప్లవాలకి మూల బీజం. భరించరానిఅవమానం, అన్ని యుధ్ధాలకి బలమైన కారణం.

కాదనం.  అయితే – మన ముందు తరాలవారికి మనం  ఇదే సందేశం గా మిగిలిపోవాలా? –ఈ ప్రశ్నని మీ అన్వర్ ని కలిసినప్పుడు అడుగాలంకుంటున్నా!

ఒక రెప్పపాటు ఉలిక్కిపడి  చూసాడు. ‘ఇంకెక్కడ అన్వర్?’ అన్నట్టు అనుమానం తో బాటు, ఇంకా మిగిలి వున్నాడంటారా? అనే ఆశా  ద్యోతకమౌతోంది ఆ చూపుల్లో!

“అవును. మరణించలేదు.  అతని గాయాలకు మరణమేమిటీ? మీలోని అతని జ్ఞాపకాలు సజీవమై వున్నంతవరకూ..అన్వర్ కనిపిస్తూనే వుంటాడు. మాట్లాడలేని అతని దేహం ఇంకా మూలుగుతూనే వుంటుంది. .

మీ రాక కోసం –  మూసిన ఆ కళ్ల వెనక అతని ఆశ ఏదో తచ్చాడుతూనే వుంటుంది. అని నా నమ్మకం.  .

అయినా, మీరూ వెళ్ళి చూసి రావొచ్చు కదా, ఒకసారి!.. ఇలా తలుపు వెనక ఎన్నాళ్ళనీ?

ఇప్పుడు, ఏదీ రహస్యం కాదీ  ప్రపంచ మండువాలో! అన్ని ద్వారల నించి అందరూ నడుస్తూనే వున్నారు.” అంటూ ఆగి గది గోడల మీద కనిపించటంలేదేమిటా అని చూపులతో వెదుకుతున్నా.

“???..” అతను దేనికోసమన్నట్టు ఆందోళన గా చూసాడు.

“గోడ మీద ఒక మూడు కాలాల  గడియారం వుండాలి..ఎక్కడా అని చూస్తున్నా..” అన్నాను అతని వైపు చూడకుండా!..వచ్చిన పని అయిపోయిందాన్లా లేచి నిలబడి, బాగ్ భుజాన తగిలించుకుని గుమ్మం దాటి బయటకొచ్చేస్తుంటే..వెనక నించి వినిపించింది..

‘ఎట్లా మాట్లాడాలీ ఈ వేల మరణాల గురించి?

ఎవరు వింటారు నా లోపలి గాయాల మూలుగుల్ని?

బలహీనమైన ఈ దేహంలో ఒక్క నెత్తుటి చుక్కా లేదుమిగిలిన అరకొర నెత్తుటి చుక్క.. ఒక్క వెలుగూ కాదు, కాసింత ద్రవమూ కాదు.

ఇది నిప్పు రాజేయనూ లేదు, దప్పిక తీర్చనూ లేదు!’

-మహాకవి ఫైజ్ స్వరం వినిపిస్తోంది..

***

ఫైజ్, అన్వర్ గురించి ఇంకా  ఆసక్తి కరమైన సంగతులు తెలుసుకోవాలనుకునే వారు ఈ లింక్ మీద క్లిక్ చేయగలరని మనవి.

అందరకీ నా ధన్యవాదాలు.

http://lit.andhrajyothy.com/stories/oka-talupu-venaka-5935

***

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ఒరే, సుబ్బిగా!!

 

 

ఒక చేతి లో వెండిగిన్నె పట్టుకుని, మరో మరో చేత్తో – ఒకో జాజి మొగ్గని తుంపుతూ… – పందిరివైపు పరీక్షగా చూసింది కమల.

ఒక గుంజ -మెల్ల మెల్లగా వెనక్కి ఒరుగుతోందని గమనించింది. గుంజని పైకి లేపి, బాగా లోతుకల్లా మట్టి తవ్వి, గుంజని గట్టిగా నిలిపి, పూడ్చాలి. అప్పుడిక కదలదు. ఇది తన ఒక్క దానివల్లయ్యే పని కాదు.  సుబ్బిగాడొస్తే, చెప్పాలి. క్షణాల్లో  చేసి పెడ్తాడు.

మొన్నటికి మొన్న, దొడ్లో మూల వైపు బిగిసిన గట్టి నేలని ఎలా బాగుచేసాడూ? ఒక్క పలుగేసి,  మట్టినెలా  పెళ్ళగించాడనీ! అంత మేర దిబ్బనీ, – నాగలితో దున్నినట్టు నిముషాల్లో  చదును చేసి పారేశాడు. ఎలా అయినా, వాడి బలం వేరు. పిడుగులాంటి మనిషి. ‘ – తమ్ముణ్ణి తలచుకుంది.

“అమ్మా, మావయ్యొచ్చాడు..” చేతిలో లడ్డూ పొట్లమెత్తుకుని, తూనీగలా పరెగెత్తుకుంటూ వచ్చి చెప్పింది పదేళ్ళ కూతురు.

తమ్ముడొచ్చాడని తెలీగానే కమల ముఖం ట్యూబ్ లైట్ లా  వెలిగిపోయింది. వున్న మనిషి వున్నట్టుగా ఉరికి, ముందు గదిలోకొచ్చింది. – “సుబ్బిగా నీకు నూరేళ్ళురా! ఇప్పుడే నీ మాటనుకుంటున్నా..నువ్వొచ్చావు ?” అంది సంతోషంగా.

“నన్ను తలచుకుంటున్నావా? ఏమనీ? ఈ వెధవ ఊళ్ళో వుండి కూడా, చూడ్డానికి రావడం లేదు సచ్చినోడు అని తిట్టుకుంటున్నావా?” అంటూ పకపకా నవ్వాడు సుబ్బులు.”

తమ్ముడి మాటలకు నొచ్చుకుంటూ.. “ ఛ! అవేం మాటలురా సుబ్బిగా?!- అలా ఎందుకనుకుంటాను? మీ ఆవిడ  చెప్పింది. నీకు ఆఫీస్ లో పనెక్కువగా వుంటోందనీ, రాత్రిళ్ళు  కూడా లేట్ గా వస్తున్నావనీ! అద్సరే,  ఇలా నా మీద దయపుట్టింది? ఏమిటీ విశేషం?” అంది నవ్వుతూ.

“చూడాలనిపించింది, వచ్చేశా. నా అక్క ఇంటికి నేనెప్పుడైనా రావచ్చు కదా? కదరా తల్లులూ?” అంటూ ప్రేమగా మేనకోడల్ని వొళ్ళో కుర్చోబెట్టుకుని, లడ్డూ పొట్లం విప్పి, ఒక లడ్డూ తీసి తినిపిస్తున్నాడు.

ఇలాటి సన్నివేశం ఎంత కనుల విందుగా వుంటుందో – కమలకి!  మనసంతా ఏం సంబరమౌతుందో ఏమో కానీ,  ఆ సంతోషం తెచ్చే వెలుగుతో ఆమె ముఖం మరింతగా కళకళ లాడిపోతుంది.

ఆడపడుచులకి – అన్నదమ్ములంటే  ఎందుకింత  పిచ్చిప్రేమో  తెలీదు. ఒక్కసారి కనిపిస్తే చాలు. అప్పటిదాక వున్న అలకలు, కినుకులు అన్నీ మాయమైపోతాయి. వాటి స్థానంలో ఎక్కడ్లేని ఆప్యాయతలూ పొంగి పొర్లుతాయి.  యేడాదికొక్కసారి ఇంటికి పిలిస్తే చాలు. పదేళ్ళ దాకా ఆ మురిపాలే చెప్పుకుని చెప్పుని మురిసిపోతుంటారు.  కట్టిపారేసే ఎన్ని చీరలున్నా, అన్నదమ్ములు పెట్టిన  చీరలని మాత్రం భద్రం గా దాచుకుంటారు బీరువాల్లో. ‘ఈ చీర మా పెద్దాణ్ణి కడుపుతో వున్నప్పుడు పెట్టాడు, ఈ పట్టు చీర ఇంటి గృహప్రవేశానికి పెట్టాడు -మా పెద్ద తమ్ముడు.. మొన్న ఎండా కాలం సెలవలకని వెళితే వొద్దు వొద్దన్నా వినకుండా పట్టుబట్టి మరీ కొనిపించాడు ఈ జరీ చీర..’ అంటూ చెప్పుకుంటారు. అవేవో వెయ్యెకరాల పొలం అన్నట్టు!  ఆ అభిమానానికి అంతే వుండదు. ఆప్యాయతానురాగాలను నిర్వచించడానికి అక్షరాలే చాలవు.

అన్నదమ్ములు –  తన మీద కంటే కూడా తన పిల్లల మీద   ప్రేమ చూపుతూ ముద్దు చేస్తున్నప్పుడు సోదరుల మీద ప్రేమ రెట్టింపౌతుంది ఏ ఆడపడుచుకైనా!పెళ్ళయ్యాక స్త్రీలు – కోరుకునే అసలైన పుట్టింటి ఆస్థిపాస్తులు ఇవే!

సోదరులెంత పేదవారైనా సరే,  ఆ గడప నించి  తెచ్చుకునే చిటికెడు పసుపు కుంకుమలు- ఓ కుంచెడు మణి మాణిక్యాలంత విలువుగా వుంటాయి ఆడపడుచులకి. విలువలనేవి- వస్తువులని బట్టి వుండవు. వ్యక్తులని బట్టి వుంటాయి.  నిజమే, అవి ప్రేమని బట్టి నిర్ణయించబడతాయి.

“అమ్మా, నాన్న ఎలా వున్నారు రా? పది రోజులైపొయింది, చూడక! వద్దాం వద్దాం అనుకుంటే.. ఎక్కడా,  కుదరడమే లేదు. పెద్దాడికి టెంత్ క్లాస్ ఎగ్జాంస్ దగ్గరకొస్తున్నాయి కదా! వాడటూ ఇటూ కదలకుండా చదివించాల్సొస్తోంది.

“అవునవును. చదివించాలి. మార్కులెలా వస్తున్నాయి..?”

“బాగానే వస్తున్నాయిలే. కష్టపడుతున్నాడు. అయినా వాడి వెనకెనకే వుంటున్నాం.  మీ బావ గారు కూడా  చెవినిల్లు కట్టుకుని మరీ  చెబుతున్నారు. మనకే ఆస్థి పాస్తులు లేవూ, చదువొక్కటే దిక్కని.” పిల్లాడి భవిష్యత్తు గురించో, మరెందుకో ఆమె స్వరం దిగులు పడింది.

“వాడింకా పదో క్లాసే కదక్కా! మరీ చాదస్తం కాకపోతే, అప్పుడే మీ ఇద్దరికీ అంతంత దిగుళ్ళైతే ఎలా?  ఆ? ” ప్రేమగా కోప్పడ్డాడు.

“నిజమే అనుకో. ఏదైనా, వాడొక ఒడ్డు చేరేదాకా మాకు స్థిమితం వుండదురా. ఆడపిల్ల సంగతంటావా?, అది వేరే సంగతి. ఎంత చదివితే అంత చదివించి పెళ్ళి చేసి పంపేస్తాం..చూసావా మాటల్లో పడి అడగడమే మరిచిపోయా. మంచి నీళ్ళివ్వనానా?  ఏం తింటావో చెప్పు?” అంటూ ఇక కష్టాల రేడియో కట్టేస్తూ అంది.

పుట్టింటి వారిని చూడంగానే ఆడపిల్లలకు ఏం పూనుతుందో ఏమో కానీ,  కుండపోత వర్షం కురిసినట్టు కురుస్తాయి కబుర్లు. అదొక ఆగని ప్రవాహం. ఇది మొదలు, ఇది ముగింపు అన్నట్టుండదు సంభాషణ. ఎక్కడ్నించి  ఏ విషయం  మొదలు పెట్టాలి అనే ప్రణాలికలేవీ వుండవు. మనసులోవన్నీ ఒకేసారి చెప్పేయాలనే తాపత్రయం లో  ఏవేవో మాట్లాడేయడం పరిపాటే ఆమెకి!

అక్క అడిగిందానికి జవాబుగా  – “ఏం తింటానంటే.. కాస్త నీ బంగారు చేతుల్తో మరమరాలలో ఉల్లిముక్కలేసి చేస్తావు చూడూ, ఆ మసాలా చేసి పెడ్తావూ?” అని అడిగాడు చిన్నపిల్లాడిలా నవ్వుతూ.

తమ్ముడు అడగడమేమిటీ, ఆమె అక్కణ్ణించి వేగంగా  కదలడమేమిటీ!!  – రెండూ ఒక్కసారే  జరిగాయి.

సుబ్బులు – తన   మేనకోడలితో ముచ్చట్లాడటం, మాటలయ్యాక, ఆమె వొళ్ళోంచి దిగి వెళ్ళిపోవడం, అతడు  రేడియో ట్యూన్  చేసి, అలవాటుగా వివిధభారతి లో హిందీ పాటలు పెట్టుకుని, రఫీతో కలిసి గొంతు కలపడం..

– అంతా మనసుతో వీక్షిస్తున్న – కమల ‘హమ్మయ్యా’ అనుకుంది భారం తీరిన దానిలా. ‘ఆ రోజు’ నించి తమ్ముడు ఇంటికి రాకపోతే కోపమొచ్చిందేమో అని  తర్జనభజన పడింది. మునపట్లానే  వున్నాడు చనువుగా. మార్పేమీ లేదు.    ‘అంతా మరిచిపోయాడులే’ –  స్థిమిత పడింది ఆమె మనసు.

ఇంతకీ – ఈ అక్క గారు ‘ఒరే, సుబ్బిగా’అని ముద్దుగా పిలుచుకునే ఇతగాని  అసలు పేరు – నాగ వీర వెంకట శివ సుబ్రహ్మణ్య శర్మ.

చదువులో పూర్. అందరూ చదివే పాఠ్య పుస్తకాలలోని సారమేదీ బుర్రకి అంటకపోవడంతో.. టెక్నికల్  కోర్సులో జేర్పించారు. ఎలా అయితేనేం గట్టెక్కి,  గవర్నమెంట్ జాబ్ తెచ్చుకున్నాడు.  ఎలెక్ట్రికల్ విభాగం లో సూపర్ వైజర్  పోస్ట్. వెంటనే వివాహం జరగడం, పిల్లలు కలగడం అంతా సవ్యంగానే వుంది.  మొత్తానికి స్థిరపడ్డట్టే కనిపిస్తాడు చూసే వాళ్ళకి.  కానీ జీవితం లో ఎప్పుడు బాగుపడతాడా అని చింత పోతారు అయిన వాళ్ళు, అతన్ని బాగా తెలిసినవాళ్ళూ.

అలా అని మనిషి దుర్మార్గుడా అంటే  అంటే కాదు. మనసున్న మంచి వాడు.తల్లి తండ్రుల్ని తలా కొన్నాళ్ళు పంచుకోవాలంటూ అన్న గర్లులు తీర్మానించి,  వంతులేయబోతుంటే భోరుమని ఏడ్చిన, గొప్పపసి హృదయుడు. ఎన్నాళ్ళు బ్రతికితే అన్నాళ్ళూ తనింట్లోనే వుంటారని చెప్పి పుత్రుడనే పదానికి నిర్వచనంగా నిలిచిన వాడు.

కోపమొచ్చినప్పుడు తప్ప, – పెళ్ళాం అంటే  ప్రేమున్న వాడు.

తోబుట్టువులంటే ప్రాణం. ప్రేమగా పలకరిస్తాడు. తృణమో ఫలమో పిల్లల చేతుల్లో పెడతాడు. సుబ్బి మావయ్యంటే అందరకీ ప్రియమే.

కమలకి ఇంకా ప్రియం. ‘ఒరే సుబ్బిగా’అంటూ ఎడ తెగని కబుర్లాడుకుంటుంది తమ్ముడితో.

అలానే అతనూ! వీలు చిక్కినప్పుడల్లా అక్క ఇంటికెళ్లడం, కుశలమడగడం, చిన్నా చితకా పనులు  వుంటె  చేసి పెట్టి రావడం అతనికి అలవాటు. ఇలా వచ్చి అలా పిల్లలతో గడిపి వెళ్తుంటాడు.

చుట్టుపక్కల వాళ్ళు కమల అదృష్టాన్ని పొగుడుతుంటారు. “మీ తమ్ముడికెంత ప్రేమండి, మీరంటే! అదృష్టవంతులు. మా వాళ్ళూ వున్నారు..చుట్టం చూపుకైనా వచ్చి పోరు..” అంటున్నప్పుడు కమలకి నిజంగానే గర్వమేసేది.

నిజమే. అక్క చెప్పే మాటలన్నీ  ఆలకిస్తాడు. అన్నీ వింటాడు. ఐతే – ఆ ఒక్క మాట తప్ప!

తమ్ముడి చేతికి మసాలా మరమరాల పళ్ళెం అందిస్తూ అంది. “ఏవిటీ, శ్రావణ శుక్రవారం ఏం కొంటున్నావ్, అమ్మకీ, మరదలకీ? అంటూ, మావూలుగా అడిగింది.

వెంటనే సుబ్బు ముఖంలో వెలుగు మాయమైంది. ” ఏం చెప్పమంటావ్ అక్కా! అటు నా పెళ్ళాం, ఇటు అమ్మా నా ప్రాణం తినేస్తున్నారనుకో..” అంటూ చెంచాతో మరమరాలు తీసుకుని నోట్లో వేసుకున్నాడు.

కమలకి  సమస్య ఏవిటో తెలుసు. అయినా, ఏమీ ఎరగనట్టు ” ఏమంటున్నారురా?” అని అడిగింది అమాయకపు ముఖమేసుకుని.

“ఏముందీ, దాని గాజులు, ఆవిడ రవ్వల దిద్దులూ విడిపించమనీ…”

తమ్ముడి నోట్లోంచి నిజం బయటకొచ్చింది కాబట్టి, నిట్టూర్చింది. ఇన్ని మంచి లక్షణాలున్న తమ్ముడికి ఈ ఒక్క చెడ్డ అలవాటు లేకపోయుంటే ఎంత బావుండేది జీవితం! అనుకుంటూ  లోలోనే బాధపడింది.

వెంటనే అతని మీద జాలీ, ప్రేమలు కలిసి ఒక ఉప్పెనలా పొంగుకొచ్చాయి. ఎదలోంచి తన్నుకొచ్చిన ఆ భావోద్వేగంలో గభాల్న అనేసింది. “ఒరే, సుబ్బిగా! మనిషివేమో బంగారం లాంటి వాడివి!  ఈ వెధవ చీట్ల పేకాట మానేసి, బాగు పడకూడదట్రా? అమ్మ  ఎంత ఏడుస్తోందో తెలుసా, నిన్ను తలచుకుని తలచుకునీ? మరదల్ని చూసావా? చిక్కి సగమైంది మనిషి. సుబ్బిగా! నా మాట వినరా!  ఇక నైనా ఆ ముదనష్టపు  పేకాటకెళ్ళడం మానేయరా.” తమ్ముడి చేతులు పట్టుకుని బ్రతిమిలాడింది.

ఆమె మనసు ప్రేమతో, మాటలు అభ్యర్ధనతో, చూపులు ఆప్యాయతా స్పర్శలతో  నిండిపోయున్నాయి. నిజానికి  ఆ ఆర్ద్రతా హృదయానికి ఎంతటి రాయైనా చలిస్తుంది. కానీ సుబ్బూ కి మాత్రం అరికాలి మంట నెత్తికెక్కి, చిర్రెత్తుకొచ్చింది.

తాగుబోతుని తాగొద్దన్నా, తిరుగుబోతుని తిరగొద్దన్నా, వాగుబోతుని వాగొద్దొన్నా ఎంత కోపమో, – పేకాట ప్రియుళ్ళకి పేకాటని తిడితే  అంత కోపం వస్తుంది. అది సహజం. ఎందుకంటే – వ్యసనాలకి బానిసలైన వారికి మాన ప్రాణాల పట్ల స్పృహ వుండదు . బ్రతుకు – పతనావస్థకి చేరుతున్నా గ్రాహ్య ధారణ వుండదు. నశించి వుంటుంది ఆ శక్తి.

కన్న వాళ్ళు, తోబుట్టువులు, కన్నీరు నింపుకుని ఇలా ఏమైనా నీతులు చెప్పబోతే..వాళ్ళకి అవి అశ్లీల పదాలు గా  వినిపిస్తాయి.  తీవ్ర అవమానానికి గురి అవుతున్నట్టు భగభగ లాడిపోతారు. క్షణంలో కోపం బుస్సుమని లేస్తుంది. ఆగ్రహం కట్టలు తెంచుకుంటుంది. ఇప్పుడు సుబ్బులు కూడా అదే స్థితి లో వున్నాడు.  అయితే, అక్క గారితో అవసరం వుండి,  వెనక్కి తగ్గాడు. “అదేవిటక్కా, అప్పుడే ఆపేశావ్, భగవద్గీత?  ఇంకా చెప్పు. వినే చవటనున్నాగా!” అన్నాడు పొడిపొడిగా.

తమ్ముడి కి కోపం వచ్చిందని గ్రహించింది. ఏం  మాట్లాడలేదు.  అతనే అందుకున్నాడు. “ ఇంటికెళితే వాళ్ళిద్దరూ చెరోపక్క తినేస్తున్నారు. మనశ్శాంతి కోసం ఇక్కడికొస్తే – ఇహ ..ఇప్పుడు నువ్వూ మొదలు పెట్టావన్నా మాట..నీతి బోధలు..అసలు నా గురించి మీకేం తెలుసని అసలు?” తుఫాను ముందు పిడుగుల్లా వున్నాయి ఆ మాటల జోరు.

“అది కాదురా..పాపం..” అంటూ గుటకేసింది కమల, తమ్ముడు ముఖంలో రంగులు మారడాన్ని చూసి.

“పాపం అంటే? అంతగా హింసించేస్తున్నానా? వాళ్ళకి నేనేం తక్కువ చేస్తున్నానని? అన్నం పెట్టడం లేదా? పస్తులు పడుకోబెడుతున్నానా?”

“……”

“ నాకీ అలవాటు ఎలా అయి చచ్చిందో, అయి చచ్చింది. దీన్ని వదిలించుకోవాలనీ నాకూ వుంటుందమ్మా..మీ అందరితో చివాట్లూ చెప్పుదెబ్బలు తింటం నాకు మాత్రం సరదానా? ఎప్పటికప్పుడు బయటపడాలనే తంటాలు పడుతున్నా. కానీ నా వల్ల  కావడం లేదు.

అయినా, ఒక మాట చెప్పనా అక్కా? –  నేను పేకాట్లో పోగొట్టుకున్నదే మీకందరకీ కనిపిస్తోంది కానీ, ఈ ఆటలో  ఎంత సంపాదించానో అన్నది మీకు కనపడటం లేదు. డబ్బొచ్చినప్పుడు  రాలేదా? అలానే పోయినప్పుడు పోతుంది. వ్యాపారం లో మాత్రం నష్టాలు రావా? తిప్పుకోవాలి. ఇదీ అంతే అనుకోవాలి మనం.”  వివరిస్తున్నాడు. తను చేస్తున్న పనేదో అంతర్జాతీయ మార్కెటింగ్ సర్వీస్ అన్నట్టు.

ఏ వ్యక్తయినా తాను చేసిన వెధవ పనిని గనక  తాను సమర్ధించుకోకపోతే –  చేసిన తప్పుని ఒప్పుకున్నట్టు ఔతుంది. అందుకే ప్రతి నేరస్థుడూ   లాజికల్ థియరీస్ని, లింక్డ్ స్టోరీస్ నీ వినిపిస్తాడు.  వినే వాళ్ళకి నిజమనిపించేలా..’పాపం’ అని జాలి కలిగించేలా మాట్లాడి మెప్పించే సామర్ధ్యం కలిగివుండటం – వ్యసన పరులకున్న గొప్ప లక్షణాలలో చెప్పుకోదగిన లక్షణం.    .

“చెడి పోయావ్  చెడిపోయావని అంటారు మీరందరూ! నిజానికి నాకేం చెడ్డలవాట్లున్నాయంటావ్? పోనీ, నువ్వు చెప్పు! డబ్బు పెట్టి కార్డ్స్ ఆడేటప్పుడు టెన్షన్ పుట్టుకొస్తుంది. ఇదిగో ఈ సిగరెట్టు – అలా అంటుకున్నదే! ఇది తప్ప, నాకే దురలవాట్లూ అంటలేదు, అంటించుకోలేదు.

నా చుట్టూ వుండే మా వాళ్ళందరూ పీకల్దాకా ఎలా తాగుతారో తెలుసా? అంతమంది తాగుబోతులతో కుర్చున్నా, నేనొక్క చుక్కయినా నోట్లో వేసుకోను. అసలా వాసనంటేనే నాకు వాంతేసుకొస్తుంది.”

సుబ్బి చెబుతున్నది నిజమే. ఆ సంగతి ఆమెకి తెలుసు. అంతే కాదు. మాంసం తినడు. మందు తాగడు. పర స్త్రీలని కన్నెత్తి చూడడు. పన్నెత్తి పరుషంగా మాట్లాడడు.

కానీ, లేని దురలవాట్లకంటేనూ, వున్న ఈ ఒక్క చెడ్డలవాటు వాణ్ణీ, వాడి జీవితాన్నీ నిలువునా కూల్చేస్తోంది. ఇది చాలదూ?

దొరికిన వాళ్ళ దగ్గర దొరికినంతగా అప్పులు చేస్తున్నాడు. వాళ్ళొచ్చి, జీతాల రోజున ఆఫీస్ నించే వసూలు చేసుకుపోతున్నారు. పది శాతం వడ్డీకి తెచ్చిన మరో కొత్త అప్పుతో  ఇల్లు నడుపుతున్నాడు. ఇంత జరుగుతున్నా, పేకాట కెళ్ళడం మానటం లేదు. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళ నగలు తీసుకెళ్ళి, కుదువ పెట్టి మరీ పేకాడి, డబ్బు తగలేసొస్తున్నాడంటే..ఇక కుటుంబ ఆర్ధిక పరిస్థితి గురించి ఏమౌతుందని ఏడ్వాలి?

‘ఇదేమిటని అడిగినప్పుడల్లా..ఇంట్లో రామ రావణా యుధ్ధాలు జరుగుతున్నాయని, మీరైనా మీ తమ్ముడికొకసారి చెప్పి చూడండి వదినగారు, నా కాపురాన్ని నిలబెట్టండి..’ అంటూ మరదలు తనతో చెప్పుకుని భోరుమంది.. అన్న సంగతి తమ్ముడికి చెప్పలేదు కమల.

ఈ నిజం తెలిస్తే, అతని అహం ఇంకా దెబ్బ తింటుందని ఆమెకి తెలుసు.

సరిగ్గా ఇలాంటి పరిస్థితుల్లోనే కుటుంబ స్త్రీలు మాట రాని వాళ్లయిపోతారు. రాయి కంటే నిశ్శబ్దంగా మిగిలిపోతారు. ఈ కటిక సమస్య నించి బయటపడే మార్గం కనపడక,  అంధకారం లో తల్లడిల్లిపొతుంటారు.

చెప్పే వాళ్ళెంత మంది వున్నా, వినే వాడి కి బుధ్ధి లేనప్పుడు ఏంచెప్పి ఏం లాభం?

ఇంటి దీపాన్ని కాపాడాల్సిన వాడు ఆర్పేస్తానంటే ఇక ఎవరు మాత్రం ఆ చీకట్లను తరిమేయగలరు? ఎంతకని బాగుచేయగలరు ఆ యజమానిని?

గాఢం గా నిట్టూర్చి, అంది మెల్లగా. “మరేం చేద్దామనుకుంటున్నావ్ రా సుబ్బీ?..ఎలా ఈ విష వలయం నించి బయటపడదామనుకుంటున్నావ్?”

“అదే ఆలోచిస్తున్నాను అక్కా..సరదాగా అలవాటైన ఈ పేకాట – నా తలనిలా చుట్టుకుంటుందనుకోలేదు..” – చేసిన తప్పు అతనకి ఇప్పుడిప్పుడే అతని తెలుస్తోందనడానికి గుర్తుగా చిన్నపశ్చాత్తాపం కూడావుంది ఆ కంఠంలో. కమల ఉలిక్కిపడి చూసింది సుబ్బి వైపు.

“అవునక్కా, బయటపడాలనుకుంటున్నా. ఇక శాశ్వతం గా అందులోంచి బయటకొచ్చేయాలనుకుంటున్నా….”

“ఎలా…?” ఆశగా  చూసింది.

“ఇలానే..మరో సారి పేకాటలో నా అదృష్టాన్నీ పరీక్షించుకుని..”

అతడి మాటలకి వినంగానే గాలి తీసిన బెలూన్లా నీరు గారిపోయింది.

“అవునక్కా. ఎక్కడ పారేసుకున్నావో  అక్కడే వెతుక్కోమన్నారు పెద్దలు. నాకు తెలిసిన విద్య ఇదొక్కటే. నాకు వేరే వ్యాపారాలు, వ్యూహాలూ ఏవీ తెలీవు. అందుకే ఆఖరి సారిగా ఈ ఆదివారం క్లబ్ కెళుతున్నా. ఎందుకంటే, ఈ సారి చాలా పెద్ద పెద్ద వాళ్ళొస్తున్నారు బోంబే  నించి. అంతా కాకలు తీరిన వాళ్ళే. ప్రెటీ కాష్ పార్టీలు. పందెం కూడా డబల్ బెట్టింగ్ లో సాగుతుంది.  నా తడాఖా చూపించి గెలుచుకురావాలని చూస్తున్నా. బంగారం విడిపించి, అప్పులన్నీ తీర్చేపడేసి హాయిగా ఊపిరి తీసుకోవాలనుంది అక్కా!”

పగటి కలలు కంటున్న తమ్ముడ్ని చూసి జాలి గా అనుకుంది. ‘సుబ్బిగా..ఎంత పిచ్చివాడివిరా తండ్రీ! పేకాటలో పెట్టే డబ్బు, వెలయాలికిచ్చే మూల్యం రెండూ వెనక్కొస్తాయన్న నమ్మకమే?..ఏమిటీ పిచ్చి ఆశ వీడికి? ఏమిటా గుడ్డి నమ్మకం ఈ అమాయకుడికీ?..మానేస్తా అంటున్నాడు కానీ ఎంత వరకు నిజమని ఈ మాటలు?..

“నన్ను నమ్ము అక్కా! ఈ ఒక్క సారి కి నువ్వు నాకు సాయం చేస్తే..నా జాతకమే మారిపోతుందక్కా, ప్లీజ్..ప్లీజ్..మా బంగారక్కవి కదూ..?

పరధ్యాన్నంగా వున్న కమల అతని మాటలకి ఎవరో  వెన్ను చరిచిన దాన్లా నిఠారై కుర్చుంది.

ఏమిటి..అడుగుతున్నాడు తనని? డ..బ్బా? కనుబొమలు ముదిచి చూసింది.

“అవునక్కా. ఒక్క పదివేలు ఇస్తే చాలు. అదక్కడ పెట్టి కుర్చున్నానంటే, రొటేషన్లో అదే పదింతలౌతుంది. తక్కువైతే లోన్ తీసుకోవచ్చు. ఫ్రెండ్స్ హెల్ప్ చేస్తారు..” వివరిస్తున్నాడు.

అవేమీ కమలకు వినిపించడం లేదు. తల అడ్డంగా వూపుతూ అంది.

చిత్రం: మన్నెం శారద

చిత్రం: మన్నెం శారద

“ఒరే, సుబ్బిగా. కిందటి సారి ఇలానే అడిగి తీసుకెళ్ళావు. కంపెనీ డబ్బు ఇంట్లో వుంటే,  మీ బావ గారికి తెలికుండా ఇచ్చాను. కానీ ఆ రోజు గుర్తుందా.. ` మనిషిని పంపుతున్నా డబ్బిచ్చి పంపించమని మీ బావగారు చెబితే .. ఎంత గా హడలిపోయాను? వున్నపళంగా  నీ ఆఫీసుకి పరుగెత్తుకొచ్చాను. కాళ్ళల్లోంచి ఒకటే వొణుకు. నువ్వు లేవు. నీ ఫ్రెండెవరో స్కూటరేసుకుని నిన్ను వెదికి పట్టుకొచ్చాడు. నువ్వేమో నన్ను చూసి తెల్ల ముఖమేసావ్. ‘ఇప్పటికిప్పుడంటే ఎలా?’ అన్నావ్..నాకు గుండాగినంత పనైంది..నా యందు దేవుడుండి, నీకెవరో డబ్బిచ్చారు..సర్దావు. కానీ నేను ఆ రెండు గంటలు పడ్డ మానసిక క్షోభ ఎంత భయంకరమైనదో  నీకు అర్ధం కాదు. ఆనాటి చేదు అనుభవంతో నాకు గొప్ప కనువిప్పు కలిగింది. అప్పుడే నేనొక స్థిర  నిర్ణయం నిర్ణయానికొచ్చాను.  నా భర్తకి తెలీకుండా జీవితం లో నేనెవరికీ  డబ్బు ఇవ్వకూడదని!

అంతే కాదు, అప్పుడా క్షణం లో నిన్ను విసుక్కున్నానని, నా మీద నీకు కోపం వచ్చిందని తెలుసుకుని బాధ పడ్డాను. రక్త సంబంధీకుల మధ్య ఆర్ధిక సంబంధాలుండకూడదని అవి ప్రేమాప్యాయతల్ని నొక్కేస్తాయని అర్ధమయింది.

సుబ్బిగా! నన్ను మన్నించరా. నా దగ్గర అంత డబ్బు లేదు. ఇవ్వలేను.” అంటూ తలొంచుకుంది.

“అంతేనా అక్కా? ఇదేనా నీ చివరి మాటా?” అది బెదిరింపో, లేక చివరి అభ్యర్ధనో అర్ధం కాలేదామెకి.

“సుబ్బూ..నువ్వు మగాడివి. పేకాటలో ఓడినా, అప్పులు నిన్ను ముంచినా, ఉద్యోగం ఊడినా  బ్రతికేయగలనని అన్నావు.  రిక్షా లాగయినా నీ వాళ్ళని బ్రతికించగలనని  ధైర్యంగా చెప్పావు గుర్తుందా? కానీ..ఈ అక్క జీవితం అలా కాదురా! నా బ్రతుకు – నేను పూర్తిగా నమ్మి బ్రతుకుతున్న నా  కాపురం మీదే ఆధారపడి వుంది…”

“నీకేం తక్కువని అక్కా అలా మాట్లాడుతున్నవ్? బావగారు మంచివారైతేనూ!”

“అదే రా నా భయం. అందుకే అబధ్ధం చెప్పి మోసం చేయలేను. ఆరునూరైనా నేను  నిజాయితీ తప్పే అవకాశమే లేదు. అంతే.”

అంతా అర్ధమైంది అతనికి. కానీ, వేరే రీతిలో. “కథలెందుకులే అక్కా. నువ్వు ఇవ్వాలనుకుంటే  ఎలా అయినా ఇవ్వొచ్చు.” అంటూనే, కుర్చీ లోంచి లేచి నిలబడ్డాడు.

ఇంత చెప్పినా తమ్ముడికి అర్ధం కాలేదంటే..అది అతని తప్పు కాదు.

కనీసం ‘వెళ్తున్నా’అని అయినా చెప్పకుండా,  పెద్దపెద్ద అడుగులేసుకుంటూ వీధి ద్వారం దాటి పోతున్న తమ్ముడి వైపు అసహాయంగా  చూస్తుండిపోయింది.

‘ఒరే సుబ్బిగా! నా మీద కోపంతో  నా ఇంటికి  రాకపోయినా ఫర్వాలేదురా! నువ్ బాగుపడితే చాలు..నాకంతే  చాలు..” ఎందుకో! ఎద వంతెన దాటి దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది.   చాలా సేపు కళ్ళు వర్షిస్తూనే వున్నాయి ఆమెకు తెలీకుండా!

ఇద్దరి మనుషుల మధ్య గల బాంధవ్యం ఎంత బలమైనదే అయినా, దాన్ని బలహీన పరిచే చేసే శక్తి – కొన్ని పరిస్థితులకుంటుంది.

ఇది జరిగిన సరిగ్గా రెండు రోజుల తర్వాత..

****

“ఇంటి ముందు ఆ జనమేమిటండీ?” కంగారు పడుతున్న భార్యతో నిజం చెప్పాల్సొస్తున్నందుకు బాధ పడుతూ చెప్పాడు మూర్తి. “సుబ్బిగాడు పోయాడు కమలా!నువ్వు తట్టుకోలే…” ఆయన మాటలేవీ ఆమెకి వినిపించలేదు..”ఆ!!” అంటూ ప్రాణం ఎగిరిపోయినదాన్లా, ఒక్క ఉదుట్న రిక్షాలోంచి దూకి, పరుగెత్తుకుంటూ లోపలకెళ్ళింది.

తను విన్నది అబధ్ధమనుకుని భ్రమపడింది కానీ నిజంగానె సుబ్బి గాడు పోయాడు. గదంతా కిక్కిరిసి ఉన్నారు మనుషులు.

చలనం లేని దానిలా అడుగులేసుకుంటూ వెళ్ళి, తమ్ముడి మృత దేహం పక్కన చతికిలబడిపోయింది.  శరీరం మీద తెల్లని దుప్పటి కప్పి వుంది. ఒక్క ముఖం మాత్రమే కనిపిస్తోంది. కళ్ళు మూసుకుని నిద్రపోతున్నట్టున్నాడు. – ‘ఎంత పని చేసావురా సుబ్బిగా..ఎంత పని చేసావ్..” అంటూ మీద పడి భోరుమంది.

ఆమె ని చూసి అందరూ ఒక్క సారి గా ఘొల్లుమన్నారు. ‘అమ్మా, కమలా..చూడవే తల్లీ మమ్మల్నెంత మోసం చేసి పోయాడో వీడు. కడుపు శోకం భరించలేకపోతున్ననమ్మా..భగవంతుడా! ఎంత అన్యాయం చేశావయ్యా…ఒరే సుబ్బిగా..ఒరే సుబ్బిగా..” గుండెలు బాదుకుంటున్నతల్లి తండ్రుల రోదనలు మిన్నంటుతున్నాయి.

దుఃఖతీవ్రత లో గమనించలేదు కానీ మరదలి పరిస్థితి ఇంకా హృదయవిదారకంగా వుంది. ఏడ్చి ఏడ్చి ఓపిక లేనిదాన్లా వ్రేలాడిపోతోంది. దగ్గరికి తీసుకున్న కమలకి తెలుస్తోంది.  ఆమె దుఖంలో మరో సముద్రమేదో భీకరంగా పొంగుతోందని. మనిషి బిగుసుకుపోయి వుంది..కట్టెలా.. ఏదో అనుమానం. ఎన్నో సందేహాలు

“పొద్దుట్నించి పచ్చి నీళ్ళైనా గుటకేయలేదు..” ఎవరో అంటున్నారు.

“పద..ఒక్కసారి లోపలికి పద..నా తల్లివి కదూ?” కమల అతి కష్టం మీద మరదల్ని లోపలికి తీసుకు రాగలిగింది.

“నేను తీసుకొస్తా..మీరెళ్ళండి” అంటూ వెనకొచ్చిన వాళ్ళని పంపేసి,గది తలుపులు మూసేసింది.

తడి బట్టతో ముఖం తుడిచి, మంచి నీళ్ళు తాగించి, ఇన్ని పాలు నోట్లో పోసి బలవంతం గా గుటకేయించింది. చెరిగిన జుట్టు సరిచేస్తూ, రెండు చేతుల్లోకి  ముఖం తీసుకుని మరో సారి కదిలిపోయింది కమల. వదిన గార్ని చుట్టుకు పోతూ భోరుమని శోకించింది.

ఆమెని ఓదారుస్తూనే  అడిగింది మెల్లగా. – ” లతా! ఎలా జరిగింది ఈ ఘోరం..?”

అప్పటికే – ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడన్న వార్త పొక్కింది.

అది నిజం కాదన్నట్టు తలూపి, చెప్పింది వెక్కుతూ…”మీ ఇంటి నించి వచ్చాక నాతో గొడవ పెట్టుకున్నారు. మెళ్ళో నాంతాడు ఇవ్వమంటే శుక్రవారం పొద్దు ఇవ్వనన్నాను. అయినా  విన్లేదు..నన్ను కొట్టి, మరీ లాక్కుపోయారు. ఈ రెండురోజులు క్లబ్లోనే వున్నారు.నిన్న తెల్లవారు ఝామున ఫోన్ చేసారు..” అంటూ పెద్ద పెట్టున ఏడ్చింది.

“ఫోన్ చేశాడా!?”

“అవును. చేసారు. డబ్బు గెలిచిన ఆనందం లో  ఏవిటేవిటో మాట్లాడేసారు. ఇక పేక ముక్క ముట్టనని  పిల్లల మీద వొట్టని  చెప్పారు…రేపు కమలక్కింటికి వెళ్ళి చెప్పాలి అన్నారు. గంటలో బయల్దేరి వస్తున్నా అన్నమనిషి..    మాయ..మై.పో..యి,  తెల్లారి….చెరువులో పడున్నాడంటూ…ఇంటికి తీసుకొచ్చారు..”ఇక చెప్పలేనిదానిలా..” కీచు మంటూ ఆగింది స్వరం. ఏడ్వడానికి కూడా కంఠం సహకరించడం లేదామెకి.

వింటున్న కమల రాయిలా అయిపోయింది. మరదలి రెక్కపుచ్చుకుని ఎలా నడుచుకుంటూ వచ్చిందో శవం దగ్గరికి తెలీదు.

మెదడు అనే స్క్రీన్ మీద ఏవో ఆకారాలు నల్ల నల్ల గా కనిపిస్తున్నాయి. పెనుగులాడు   తున్నాడు తమ్ముడు.

. వాడొకప్పుడు అన్న మాటలు – గుండె గదిలో ప్రతిధ్వనిస్తున్నాయి ‘గెలవంగానే డబ్బు మూటకట్టుకుంటానంటే ఊరుకుంటారనుకున్నావా?  మళ్లా ఆడమంటారు..జాగ్రత్తగా ఆడి, కొంత పోగుట్టుకోవాలి..లేకపోతే…వెంటపడి ప్రాణం తీస్తారు..కక్షలు అలా వుంటాయి..”

‘అవునా సుబ్బీ!?నీ ప్రాణాలు పొట్టన పెట్టుకున్నారా నానా!’

తమ్ముడి ముఖం వంక చూసింది..ఆ తర్వాత కంఠం దగ్గర..అంతే. ఆమెకి కళ్ళు తిరిగాయి.

‘ఒరే, సుబ్బిగా..” అంటూ గావు కేకేసి  నేల మీద కుప్పకూలిపోయింది.

స్పృహ తప్పిన భార్య ని చూసి కంగారు గా దగ్గరకొచ్చాడు మూర్తి.

*****

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

గడ్డపాయన!

 

damayanti

“ఏమండీ!”

‘ఉ..”

” మన ఎదురింట్లో  మేడ మీద పోర్షన్ లేదూ? అందులో   ఒక గడ్డపాయన దిగాడు.”

“ఊ..”

“ మనిషి భలే తమాషాగా వున్నాడు, తెలుసా? ”ఆజానుబాహువు. నలుపు తెలుపు గడ్డమేసుకుని, ఫ్రెంచ్ తత్వవేత్త పోజ్ కొడ్తూ  వున్నాడు”

“ఊ”

“పగలంతా ఏం చేసినట్టో?  సాయంత్రం చీకట్లు  పడుతుండగా  దిగాడు.  పెద్ద సామానేమీ కనిపించలేదు.  మొత్తం కలిపి పది డబ్బాలు కూడా లేవనుకోండి.. ఇట్టా దింపి అట్టా వెళ్లిపోయింది – చిన్న ట్రక్..”

“ఉ..”

“సంసారం తర్వాత వస్తుందేమో?”

“…..”

ఏవిటీ, నిద్ర పోయారా అప్పుడే?”

“….”

***

“ఏమండీ,  గడ్డపాయనింట్లో మన పోచమ్మే పని చేస్తోంది. నేనే చెప్పాను వెళ్ళమని.”

“ఊ..”

“ పనిచేసొచ్చి చెప్పింది.  పెళ్ళాం పిల్లలూ తర్వాత వస్తారేమో అనుకున్నానా?  కాదట. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళెవరూ  వుండరు, తనొక్కడే ఉంటానని  చెప్పాడట.

“ఉ..”

“బ్రహ్మచారంటారా?”

“ఏమో. నన్నడిగితే నేనేం చెబుతాను?” ఫక్కున నవ్వి చెప్పాడు ప్రశాంత్.

ఆమెకి రోషమొచ్చింది. “ఎప్పుడూ ఊ కొట్టి వదిలేసే మొగుడు, పాయింట్ పట్టుకుని  నవ్వేసరికి ఉడుకుమోత్తనం వచ్చింది శైలజ కి.  “అవున్లేండీ, ఏమీ వినని  మొగుడుకి అన్నీ చెప్పుకోవడం నాది బుధ్ధి తక్కువ..” అంటూ, విస్సురుగా అటు తిరిగి పడుకోవటం తో ఆమెకి కోపమొచ్చిందన్న సంగతి అర్ధమైంది అతనికి. నవ్విన పాపానికి బ్రతిమాలుకోక తప్పదన్నట్టు, లాప్ టాప్ పక్కన పెట్టి, “అది కాదురా శైలూ! ఊరికే  జోక్ చేసానంతే.  వారం నించి వరసగా నువ్వు ఆయన గురించి చెప్పేవన్నీ వింటూనే వున్నానా, లేదా చెప్పు?” మాటలతో ఊరడిస్తూనే, సలహా కూడా ఇచ్చాడు.  “ పోనీ ఓ పని చేయకూడదూ?  ఒక సారి వాళ్ళింటికెళ్ళి పలకరించి, ఆయన పుట్టుపూర్వోత్తరాలేమిటో ఏక మొత్తంగా   తెలుసుకు రారాదూ? ఎంతైనా ఎదురెదురు ఇళ్ళ వాళ్ళం కదా! నిన్ను నువ్వు పరిచయం చేసుకున్నట్టూ వుంటుంది. నీ సందేహాలు తీరినట్టూ వుంటుంది. ఏమంటావ్?” అంటూ ఆమె చెంప మీద చిటికేసి చెప్పాడు చెవిలో.

‘హమ్మయ్యా, పర్మిషన్ దొరికింది వెళ్ళడానికి’  అనుకుని, ముఖం మీద దుప్పటి లాక్కుని పడుకుంది.”

****

గత కొన్ని రోజులుగా ఆయన్ని గమనిస్తోంది శైలజ. కిటికీలోంచి రహస్యం గా  చూస్తూ, బట్టలారేసే నెపం తో మేడ మీదకి – ఒకటికి పది సార్లు వెళ్లొస్తూ..పసిగడుతోంది ఆయన కదలికల్ని.

పోచమ్మ మాటలు చెవిలో మోగుతున్నాయి.   “ ఆళ్ళు బాపనోళ్ళమ్మా. వాళ్ళమ్మ నాయన్ల పోటో చూసినా. కానీ, ఈయన గుడ్డు తింటాడు. మొన్న పొద్దుగాల  ఆమ్లెట్    ఏసిమ్మంటే ఏసిచ్చినా…”

“ఊహు.అలానా!” చెవి వొగ్గి వింటూనే, ఆసక్తి లేనట్టు ముఖం పెట్టింది  శైలజ.

“ఇల్లంతా ఖాళీ గా వుంటుందమ్మా. మనిల్లు లా నిండా సామానుండదు.  గదినిండా, షెల్ఫుల నిండా బుక్కులే…  బోలెడు పుత్తకాలు.. ”

“అవునా, పుస్తకాల వ్యాపారమంటావా?”

“కాదటమ్మా, ఏవిటికి సారూ గిన్ని బుక్కులు అని అడిగా..”

“ఏమన్నాడు?”

“సదువుకుంటాకని చెప్పిండు….”

“ ఏం పని చేస్తాడట? అడగకపోయావా?”

“అడిగినా. ఏం డ్యూటీ చేస్తారు సారూ అంటే, ఏం సెప్పలా..నవ్విండు.  ఇంట్లో మీరొక్కరే వుంటారా సారూ అంటే ‘ఇదిగో ఇట్టా తలాడించాడు. గంతే..” అనుకరించి చూపిస్తూ, నవ్వి  చెప్పింది పోచమ్మ. “ఎక్కువేం మాట్లాడ్డు….గమ్మున కూకుంటాడు. బుక్కట్టుకుని …”

వింటూ ఆలోచన్లో పడింది. నిజమే ఆయనలో ఆయన  ఆలోచిస్తూ ఒంటరిగా కుర్చోవడం ఆమెకి తెలుసు. కానీ ఆ ఆకారం లో విచారం కనిపించదు. ఏదో శోధన, అన్వేషణ కనిపిస్తుంది.  ఉదయాలు, సాయంకాలాలూ  ఆరుబయట పడక్కుర్చీ లో  పడుకుని కనిపిస్తుంటాడు. లేదా, తూర్పు వైపుకు తిరిగి దూరం గా కనిపించే సముద్రాన్ని చూస్తూ వుండిపోతాడు. అలా గంటల తరబడి.  రాత్రంతా గదిలో  లైట్ వెలుగుతూనే వుంటుంది. సూర్యోదయం కాకముందే లేచి వాకింగ్ కెళ్ళొస్తాడు. కొన్ని సార్లు బయటనించి వస్తూ రెండు చేతుల్లో  బరువైన సంచీలను  మోసుకొస్తుంటాడు.  మరో విషయం. –  ఈయన వాహనం సైకిలు.  దీని  మీద వెళ్ళి రావడం చోద్యమనిపిస్తుంది. మనిషి చూస్తే జమిందార్ లా కనిపిస్తాడు? సైకిల్ ఏమిటో అర్ధం కాదు.

మొత్తానికి ఆమె మెదడు అనే  స్క్రీన్ మీద  గడ్డపాయనకి ఒక ఫోటో ఫ్రెం కట్టేసింది. అందులో ఆయన –    వాలు కుర్చీ లో పడుకుని, కాళ్ళేమో స్టూల్ మీద జాచిపెట్టుకుని, పుస్తకం లో ముఖం దూర్చేసుకునుంటాడు.  అదే స్టిల్ ఫోటో గ్రాఫ్  అయింది. ఐతే,  ఆ ఫోటో ఒక సజీవ చిత్రమౌతుందని ఆమె అప్పుడు అనుకోలేదు. అస్సలు ఊహించనైనా ఊహించలేదు. ఎందుకంటే – గడ్డపాయన మీద ఆమెకి సదభిప్రాయం లేదు కనక.

వైశాఖ పౌర్ణమి నాడు  – మొగుణ్ణి తీసుకుని మేడ మీదకెళ్ళిందా!, ఎదురుగా ఆయనే ప్రత్యక్షం.   చేతిలో గ్లాసు పట్టుకుని అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, నింపాదిగా సిప్ చేస్తూ,  ఒక దివ్యామృతాన్ని చుక్కచుక్క గా సేవిస్తున్నవాడిలా అగుపించాడు.  నాట్య శాస్త్రం లో నేర్పని పాదాల కదలికలోని అందమేమో వుంది ఆ షికారు నడకలో. `ఈయన అద్దె కట్టేది ఇంటికికాదు, ఆరుబయట బ్రతికేందుకు` అనుకుంటూ మొగుడితో చెప్పింది – రహస్యంగా! – “ఆయనే గడ్డపాయన  ..చూడండి..చూడండి” అంటూ!

అతను ఎప్పట్లానే “ ఊ…” అన్నాడు.

ఆమెనింకా ఆశ్చర్య పరిచిన విషయమేమిటంటే.. మొన్న మిట్ట మధ్యాహ్నం టీవీ సీరియల్ లో నిమగ్నమై వుంటే.. హఠాత్తుగా ఆకాశం నల్లమబ్బేసుకొచ్చింది. క్షణాల్లో చీకటిపడిపోయింది.  చినుకు మొదలౌతుంటే మేడ మీద కి పరిగెత్తింది. ఆరేసిన దుప్పట్లు  తేవడానికని. అంతలోనే వర్షం -ఆగకుండా  గుమ్మరించేసింది. అలవాటుగా అటు చూస్తే…. గడ్డపాయన వానలో చిందులేస్తూ  కనిపించాడు.   చిన్న పిల్లాడిలా  రెండు చేతులూ బార్లా జాచి, కళ్ళు మూసుకుని వర్షంలో తడుస్తూ   స్టైల్ గా   గిరగిరా తిరుగుతున్నాడు. తనలో తను నవ్వుకుంటూ,  పరవశించిపోతున్నాడు.

ఆ దృశ్యానికి నవ్వొచ్చింది ఆమెకి.అంతకంటేనూ, చిత్రమేసింది. ‘ఈయనింత  పసివాడా!! ’ అని విస్మయం కల్గింది.

ప్రతి మనిషిలోనూ ఒక పసివాడు దాగుంటాడు.  ప్రకృతి అందాలని  చూసినప్పుడో , సృష్టికి  ప్రతినిధి అయిన స్త్రీని చూసినప్పుడో పసివాడిలా కేరింతలాడ్తాడు. గడ్డపాయన కూడా అంతే అన్న  సంగతి ఆమెకి తెలీదు.

గబగబా ఇంట్లొకొచ్చి పొడి బట్టల్లోకి మారి, టీ కాచుకోడానికని స్టవ్ వెలిగిస్తుంటే, బుర్రలో లైట్ వెలిగినట్టు శ్రీకాంత్  మాటలు మనసులో వెలిగాయి. ఒకసారి వెళ్ళి మాట్లాడి రారాదూ అని. వెంటనే మరో కప్పు టీ తయారు చేసి, ఫ్లాస్కులో పోసింది. గొడుగు తీసుకుని, ఇంటికి తాళం వేసి, ఎదురింటి గడ్డపాయనింటికి బయల్దేరింది శైలజ. వర్షం జోరు తగ్గినా,  చినుకు మందంగా రాలుతూనే వుంది.

మేడ మెట్లెక్కుతూ ఆమె ఊహించింది. గడ్డపాయన డాన్స్ చేస్తూ కనిపిస్తాడని.  కానీ, ఆయనక్కడ  కనిపించలేదు.

ముందుగది తలుపులు తీసే వున్నాయి.  తెల్లటి లాల్చీ పైజమా లో గడ్డపాయన ఇందాక తను చూసిన చంటి వాడులా   లేడు. ఎంతో హుందాగా, పెద్ద మనిషి లా కనిపిస్తున్నాడు. తలొంచుకుని టవ ల్  తో తల తుడుచుకుంటున్న వాడు కాస్తా – తలుపు మీద చిటికల  శబ్దం వినిపించడంతో తలతిప్పి చూసాడు.

 

“నేనే”- అన్నట్టు చూసి, “ లోపలకి రావచ్చాండీ?” అని అడిగింది  నవ్వుతో.

ఆయన కనీసం ‘మీరా’ అన్నట్టు గా కూడా చూళ్ళేదు.   “రండి” అంటూ ప్లాస్టిక్ కుర్చీ చూపించాడు – కుర్చోమన్నట్టు.

మన కోసం మనింటికెవరైనా వస్తే..ఎలా స్వాగతిస్తాం? వీరభద్రపళ్ళెరమంత మొహంతో! చాటంత నవ్వుతో…” ‘అయ్ బాబోయ్..మీరే!?..ఏమిటి నా మీదిలా దయ పుట్టింది..? ఏమి నాభాగ్యం అంటూనో నానా హడావుడి పడిపోతాం. ఈయనేమిటీ..ఎక్స్ ప్రెషెన్ లెస్ లుక్ ఇచ్చాడు?

‘ఆ! పోనీయి.’  ఈయనేమైనా నా మేనమామ కొడుకా? మేనత్త మొగుడా? రాకపోకలు సాగించడానికి. ఇదే ఫస్ట్ అండ్ లాస్ట్ విజిట్ ఔతుంది అంతే గా.’ అని సముదాయించుకున్నాక మనసు స్థిమిత పడింది. మాట పెగిలింది.

“ఒకసారి వచ్చి పరిచయం చేసుకుంటే  బావుంటుందని  వచ్చానండి. బయట వాన గా వుంది కదానీ,  టీ చేసి తీసుకొచ్చాను..మీ కోసం..” – ‘మీ కోసం’ అనే మాటని నొక్కి పెట్టి అంటూ –  ఆయన ముఖం లోకి చూసింది. విప్పారుతుందా లేదా అని.

ఊహు. ఆయనేం మాట్లాడ్లేదు. నిశ్శబ్దం గా ఒక చిరునవ్వు నవ్వి ఊరుకున్నాడు.

ఫ్లాస్క్ ని  టీ పాయ్  మీద పెడుతూ..’ఇద్దరికీ కలిపి తెచ్చాన్లేండి. కలిసి తాగుదామని…” అంటూ మళ్ళి ముఖం లోకి  చూసింది. ఎందుకో  నవ్వాడు. కాస్త చిరు శబ్దం చేస్తూ.  నవ్వు బాగుంది.  కానీ, అది నిలదీయడం నచ్చలేదు.  రెండు స్టేట్మెంట్స్ లో ఏది నిజం అని అడుగుతున్నట్టుంది .

నోరూరుకోదు. నిజాలు వాగేంత వరకు. ఏం చేస్తాం? పుట్టుకతో వచ్చిన బుధ్ధులంటారు ఇదే మరి.

ఆయన కప్పులు తేవడానికి  లోపలకెళ్ళాడు.

ఇంటిని  నలువైపులా పరిశీలిస్తున్న  ఆ నిఘా కళ్ళకి టేబుల్ మీద లాంప్, పుస్తకాలతో బాటు, కింద పేర్చిన ఖాళీ లిక్కర్ బాటిల్స్ కూడా కనిపించాయి. – హమ్మో, ఇన్ని ఎప్పుడు లాగించేసాడో!

ఈయన సంచులతో సైకిల్ మీద మోసుకొచ్చే బరువులు ఇవన్నమాట!..

అప్పటికే గడ్డపాయన మీదున్న తేలిక అభిప్రాయం మరింత బలపడింది. ‘బాడ్ అన్న మాట..’అనుకుంది.

ఆయనొచ్చి,  కప్పులు అందించి,  ఎదురుగా కుర్చున్నాడు.

ఆమేం మాట్లాడకుండా   టీ వొంపి,  ప్లాస్కు పక్కన పెట్టి,  చూసే సరికి ఆయన అప్పటికే తన కప్  తీసుకుని, సిప్ చేసేస్తు కనిపించాడు. రెండు గుటకలేసాక మాట్లాడాడు. “మీరు నన్ను చూడ్డానికే వచ్చారు. నాకు తెలుసు ఆ సంగతి” అన్నాడు.

ఆమె ఉలిక్కిపడింది  చూసింది. –  ఎలా తెలుసన్నట్టు.

“టీ కోసమే ఐతే, నన్ను మీ ఇంటికే పిలిచేవారు కదా?” అన్నాడు చతురోక్తిగా.“ టీ బావుందని పొగడటం, థాంక్స్ చెప్పడం, మళ్ళీ వస్తారు కదూ అనడం వంటి మాటలు నా నించి ఆశించకండి. నాకు అలాటి వన్నీ తెలీదు.” హెచ్చరిక గా చెప్పాడు.

గురువు కి మైండ్ రీడింగ్ వచ్చనుకుంటా..చదివేస్తున్నాడు తనని. పట్టుబడకూడదనుకుంటూ, పైకి మాత్రం డాంబికం గా కనిపించడం కోసం కాలు మీద కాలేసుకుని అడిగింది. “నేనేమీ ఆశించడం లేదండీ.  కానీ, మనుషుల మధ్య ఆ మాత్రపు కనీస మర్యాదలు వుండాలి కదా?”

“అవసరం లేదు”ఖచ్చితం గా వుందా స్వరం. మనిషి మాత్రం చాలా కూల్ గా కదలకుండా  ‘అవసరాల కంటే ముఖ్యమైనది మరొకటి వుండాలి.”

‘నీ మొహంలే! నీకు ఇలాటి  సెంటిమెంట్స్ లేవు  కాబట్టే పెళ్ళి కాలేదు. ఎవర్తి చేసుకుంటుంది మరి ఈ ముఖాన్ని’? అలా అనుకోగానే మనసులో రేగిన కోపం అణిగింది.  –  కాస్త చల్లారాక, అంది. – “ పోచమ్మ మీ గురించి చెబుతుంటుంది. చాలా మంచి వాడమ్మా అని..’ ఆ మాటలకి ఉబ్బి పోతాడనుకుంది కానీ, ఆయనేం పొంగిపోలేదు. సరి కదా పైగా  – “పొరబడిందేమోనండి.. నేనంత మంచి వాణ్ణి కాదు ..” అంటూ మళ్ళీ నవ్వాడు.

వొళ్ళు మండింది శైలజకి –  “ అంటే ఎదుటి వాళ్ళు ఏదంటే అది కాదని వాదించడమే  నేర్పుతుందాండీ మీ బుక్ రీడింగ్..?” అంది ఉక్రోషం గా.

ఆయన దెబ్బ తిన్నట్టు చూస్తాడనుకున్న ఆశ కూడా నిరాశే అయింది. ఆమె కళ్ళల్లోకి చూస్తూ చెప్పాడు గడ్డపాయన అదే నవ్వుతో. “ మనిషి హాయిగా బ్రతకడానికి ముందు కొన్ని సూత్రాల్ని మనం గట్ఠిగా నమ్మి పాటించాలి. అందులో మొదటిది – ఎదుటి వారు ఎలా ప్రవర్తించినా, మనం షాక్ అవ్వకూడదు.”

ఖంగు తిన్న ఆమె  ‘గడ్డపోడు అంటోంది తననే’అని గ్రహించి చూపులు తిప్పుకుంది.

ఆమె ఇబ్బందిని గ్రహించి మావూలు సంభాషణ లోకి  దిగాడు. “ఏం చదువుకున్నారు  మీరు?” అని అడుగుతూ.

ఆమె చెప్పింది. ఇంకా తన భర్త గురించి, అతను చేస్తున్న జాబ్ గురించి,   తను జూనియర్ లెక్చరర్ టీచర్ గా పనిచేస్తున్న విషయం, ఎండాకాలం శెలవులు, తిరిగొచ్చిన సొంతూరు..  అంతా గడ గడా చెప్పేసి ఆగింది. కొంచెం ధైర్యం రావడం తో. “మీరు? మీరేం చేస్తుంటారు?” అడిగింది ఆసక్తిగా.

“ఏమీ చేయను. ప్రస్తుతానికి జీవితాన్ని ఆస్వాదిస్తున్నాను..” అంటూ ఖాళీ కప్పుని టీపాయి మీద పెట్టి, రెండు చేతులూ తల వెనక్కి పెట్టుకున్నాడు.

“మీ ఆవిడ..” అనే లోపే మాటలని ఆపేస్తూ అన్నాడు. “నేను చెప్పను అనడానికి ముందు మీరు అడగకూడదు అని అంటాను. ఎందుకంటే – నాతో మాట్లాడ్డానికి  వ్యక్తిగత  వివరాలు ఒక బయోడటా కాకూడదు. మా ఆవిడ లేకపోయినా మా ఇంటికి వచ్చారు కదా? ఆవిడున్నా లేకపోయినా నేను ఇలానే మాట్లాడతా మీతో. నాకు పెళ్ళైందంటే మీరు సేఫ్ అనుకుంటున్నారా? కాకపోతే ఒంటరిగ వెళ్లడం ప్రమాదమనుకోవడం కూడా పొరబాటే..కదూ? లేకపోతే మీరు వచ్చే వారు కాదు గా? “

“అంటె, వివాహం మనిషికి విలువని భద్రతనిస్తుందంటే కాదంటారా?..”

“కాదనను. కానీ దాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని  బతికిపోవడం తప్పంటాను. మనిషి లోని హీన సంస్కారాలని, బలహీనతల్ని ఉన్నతంగా   కాపాడే ముసుగు  వ్యవస్థలు –  ఎంత సాంప్రదాయమైనవైనా వాట్ని తొలగించేయాల్సిందే సమాజం నించి! కాదంటారా?”

ఆమె తలొంచుకుంది.

“మీరు వివాహిత స్త్రీ అని మీ మీద నాకు కోర్కె కలగకూడదన్న రూలేం వుండదు. ముఖ్యంగా ఇలాటి బలమైన బలహీన క్షణాల్లో” అనుకోని ఆయన మాటలకు హడలిపోతూ చూసింది.‘హవ్వ’అనుకుంటూ  పెదాల మీద అరచేయి కప్పేసుకుంది. పెద్దవైన ఆ కళ్ళల్లో భయాన్ని చూసి ఆయన ఫక్కున నవ్వాడు. “నేను మీ గురించి చెప్పడం లేదు. అందుకు వివాహం అడ్డు రాదని చెప్పడం కొసం. అంతే. నేను జరగనిది మాట్లాడటం లేదు. ఇవాళో నిన్నో జరిగింది కూడా కాదు. రెండు యుగాల కిందటి మాటే చెబుతున్నా.”

ఆమె కొద్దిగా తేరుకుని అడిగింది. – “మీరు రైటరా?” అని.

“లేదండి.  ఎందుకలా అడిగారు?”

“ఇన్ని గుట్టల పుస్తకాలేసుకుని కూర్చుంటే!..”

“రచయితలు ఐతేనే  పుస్తకాలు చదవాలని లేదు…”

“మరి ఇన్ని చదివి ఏం చేస్తారు?”

“నన్ను నేను తెలుసుకుంటుంటాను ఎప్పటికప్పుడు అప్డేట్ చేసుకుంటుంటాను.  నా పాత్ర పోషించడంలోని నైపుణ్యాన్ని కనుగొం టాను.  ”

“దాని వల్ల నటిచడం బాగా తెలుస్తుందంటారా? “ – వ్యగ్యం ధ్వనించేలా బిగ్గరగా నవ్వింది. కావాలనే.

“కాదు.  నటించకూడదని తెలుస్తుంది. జీవితం జీవించడం కోసమని  నేర్పుతుంది. నిన్ను నువ్వు అర్ధంచేసుకుంటూ సంతోషంగా..శాంతిగా..బ్రతకడం కి మించిన పరమార్ధం ఏవిటో అనుభవంలోకి తెచ్చిస్తుంది. ”

“ఏవిటో! మీరు మాట్లాడే ఒక్క ముక్కా నాకర్ధం కావడం లేదు..” పెదవి పెదవి విరిచింది.

“మీ ఇంట్లో ఎవరు సుపీరియర్?

“ఖచ్చితం గా మా ఆయనే..”

“ఐతే, ఐతే ఆయనకు కాస్త తగ్గి వుంటారన్నమాట కదూ? “

“ చస్తే తగ్గి వుండను.” – ఆలోచించకుండా గభాల్న జవాబిచ్చేసింది.

“ఐతే మీరే కదా ఇంటికి సీనియరు, సుపీరియర రూ? కానీ,  పైకి చెప్పరు. కదూ?”

ఆమె గబుక్కున తలొంచేసుకుంది.

“మీ ఆయన మీకంటే ఆర్ధికంగా ఎక్కువ స్థాయిలో వున్నాడని ప్రేమిస్తె అది ఆర్ధిక సంబంధమౌతుంది. ఎంత సంపాదిస్తె నాకేం లెక్ఖా? నేను పెళ్ళాన్ని. అని ధిక్కరిస్తే అది అధికారమౌతుంది. సీత లా అనుసరిస్తే అది బానిసత్వమౌతోంది. సత్య భామలా ముడుచుకుపోతే  భర్తని వొదులుకోవాల్సి వస్తుంది.  ఇంతకీ మీ పాత్ర పోషణ లో లోపాలేమైనా వున్నాయేమో ఎప్పుడైనా చెక్ చేసుకున్నారా?”

“లేదు. అవసరం లేదనుకుంటున్నా..”

“వుందనుకుంటున్నాను.  ఒకసారి వెతికి చూడండి.” అంటూ చేతి వాచీ వైపు చూసుకున్నాడు.

అర్ధమైన దాన్లా లేచి నిలబడింది. కానీ, మెదడుకి ఏ సంకేతాలూ చేరడం  లేదు. ఎవరి మాటలకైతే మైండ్ బ్లాక్ అవుతుందో అతనే ఈ గడ్డపాయన అన్నట్టుంది పరిస్థితి.

ఇతరుల మీద మనం ఏర్పరచుకునే హీన మైన అంచనా, తప్పని   స్వయం గా తెలుసుకుంటున్నప్పుడు, ఆ గొప్ప తనాన్ని వెంటనే అంగీకరించనీదు మనసు. ఏదో మాటల గారడీ జరుగుతోందని మభ్యపెట్టుకోకపోతే అహం ఊరుకోదు మరి.

ఆయన్ని చాలా అడిగేయాలి, నీ గొప్పేమిటో  తెలుసుకోవాలి అన్నట్టు వచ్చింది. పక్కింటి బాబాయి గారింటికొచ్చినట్టు. కానీ లుక్ మార్చేసాడేమిటి ఇలా.

రంగుటద్దాలు అలవాటయ్యాక, అవి లేకుండా లోకాన్ని చూడ్డం, చూసి తట్టుకోవడం   చాలా కష్టమైన పని కాదూ!?.

ఆమె బయటకొచ్చి చెప్పులేసుకుంటుంటే అన్నాడు. “ఆగండి. ఇంటికొచ్చిన ఆడపిల్లని ఉత్తి చేతుల్తో పంపకూడదంటారు. …ఇదిగో ఈ పుస్తకం తీసుకెళ్ళండి. కానీ, చదివి వెనక్కి ఇవ్వాలి.” అన్నాడు నవ్వుతూ.

అప్పటికే నవ్వు మర్చిపోయిందాన్లా తయారైంది ముఖం. తిరిగి నవ్విందేమో తెలీదు.

ఒక యంత్రం లా పుస్తకం అందుకుని మొద్దుబారిన  అడుగులతో  ఇంటికొచ్చి పడింది.

ఈ సంఘటన జరిగిన కొన్ని నెలల తర్వాత…

****

“ప్రశాంత్” మొగుణ్ణి పిలిచింది పేరుతో. ఆ  పిలుపుకి ఉలిక్కిపడి చూసాడు.  ‘ఏమిటీ నన్నే?’ అన్నట్టు.

“ఇలా రా..’ అంటూ దగ్గరికి పిలిచింది. ‘హమ్మో, ఇదేం జోరు?’ ఆశ్చర్య చకితుడౌతూ దగ్గరికి వెళ్ళాడు.

ఆమె చూపులు అతని శరీరానికి కొత్త గా తాకుతున్నాయి. మేనులో గిలిగింతలు పుట్టించేలా..గులాబీలు గుచ్చుకున్నట్టు..

ఆఫీస్ కి తయారై వెళ్తున్న అతనికి ఇదొక ప్రియమైన సందేహ హేల..

దగ్గరగా నిలబడిన  అతని నడుంని రెండు చేతులతో  చుట్టుకుని, గుండెకి హత్తుకుంటూ చెవిలో రహస్యం గా చెప్పింది. ‘ ఈ బ్లూ షర్ట్ లో నువ్వు చాలా హాట్ గా వున్నావ్  మాన్!  రియల్లీ  ముద్దొచ్చేస్తున్నావ్. ఇక నన్నాపలేవ్ నువ్వు. ” అంటూ ముద్దులిచ్చింది. అది కూడా  – అతనికిష్టమైన వెల్లువలో!!

అనుకోని విరజాజుల ఉప్పెన కి  అతను ఉక్కిరిబిక్కిరైపోతున్నాడు.  పెళ్ళైన ఇన్నేళ్ళ వైవాహిక జీవితం లో జరిగిన మొట్టమొదటి ఈ అద్భుతం – అతన్ని ఆనంద వివశుణ్ణి చేసేసింది. మధుర డోలికలో ఊరేగిపోతోంది మనసు.

నిజానికి ప్రతి మగాడు పెళ్ళయ్యాక – భార్యలోనే ప్రేయసిని కోరుకుంటాడు. భార్యే ప్రియురాలైన భర్తకి జీవితం ఒక పంచభక్ష్య పరమాన్నం. ఆమె  కితాబు కి అతనా క్షణం లో  అమాంతం నవాబై పోయాడు. సతి  మెచ్చిన ప్రతి మొగుడూ మహరాజు కాక ఇంకేమిటనీ?

హృదయం లోంచి జనియించే ప్రేమ కి మహిమేదో వుంటుంది. అది మనిషిని చిత్తు చేస్తుంది. ఆ అరోమా ఒక స్వర్గం లాటి మత్తు ని ఇస్తుంది. నరం నరం లోనూ ఇంజెక్ట్ అయి, యవ్వనాన్ని ప్రసాదిస్తుంది.

ప్రస్తుతం అతని పరిస్థితి అంత దివ్యం గా వుంది. ఆమెని నిలువునా పెనవేసుకుని కళ్ళు మూసుకుని  అలా వుండిపోయాడు. దాంపత్యం లో శరీరాలు పాతపడటం అంటూ వుండదు. ప్రేమ వ్యక్తీకరణలు కొత్త గా వున్నంతకాలం!

అతను తేరుకుని కళ్ళు తెరిచి  “ హేయ్, శైలూ….గడ్డపాయన  సైకిల్ మీదెళ్తూ మనల్ని చూసాడు…” బిడియపడిపోతూ చెప్పాడు.

“చూడనీ..సంతోషిస్తాడు. ” అంది.  చేతుల్ని మరింత గా బిగిస్తూ..

**

కాలం గడుస్తున్న కొద్దీ..

శైలజ గడ్డపాయనకి మరింత దగ్గరకి జరిగింది. కాదు . పుస్తకాలు దూరాన్ని జరిపాయి. చలం, కుటుంబరావు, శ్రీశ్రీ, రావి శాస్త్రి, తిలక్, లత, బీనాదేవి తెలుగు సాహిత్యం లోంచి మరింత ముందుకు నడిచొచ్చింది. … కాఫ్కా – మెటామార్ఫాసిస్  దాటి,   లియో  స్ట్రాస్ సిధ్ధంతాల పై విమర్శలు సయితం చదివి తెలుసు కుంటోంది.

షేక్ ష్పియర్  కంటే మిల్టన్ ఎలా , ఎందుకు గొప్పవాడు కాదో  ఆయనతో తగవులాడుతుంది.

ఏ కొత్త విషయమైనా వాదిస్తూ వుంటుంది. ఆయన వివరిస్తూ వుంటాడు.

మాటల మధ్య లో  ఆయన  గ్లాసందుకుని రంగు ద్రవాన్ని సిప్ చేస్తున్నా – ఇప్పుడామెకి  – ఆ గడ్డపాయన  తాగుబోతులా కనిపించడం మానేశాడు.

ఆయననే కాదు. ఎవ్వర్లోనూ,   లోపాలు కనిపించడం మానేసాయి. మనుషుల్లో అన్నీ మంచి గుణాలే వుండవు. బలహీనతలూవుంటాయి. అయితే వ్యక్తుల్ని వీక్నెసులతో  సహా  స్వీకరించడం వల్ల కలిగే ఆనందం ఎలాంటిదో  ఆమెకి పూర్తిగా అర్ధమైంది. అందులో ఆరితేరిన విద్యనభ్యసించింది.

నడిచే విశ్వవిద్యాలయాల వంటి వ్యక్తులు జీవితంలో తారసపడటం  ఒక అరుదైన అదృష్టం. వాళ్ళు – ఏ సిలబస్ లో చేర్చని  అతి విలువైన విషయాలు బోధిస్తుంటారు.

*****

ఆ రోజు ప్రిన్సిపాల్ పిలిచి -‘స్టూడెంట్స్ కి మీరు ఇస్తున్న ఆత్మ విశ్వాసం ఎనలేనిదని కమిటీ గుర్తించింది శైలజా!  ఇకనించి రోజూ అన్ని తరగతుల వారికీ మీ ప్రత్యేక క్లాసులు తప్పని సరి అని నిబంధన చేసింది. మీ సాలరీ కూడా రెట్టింపైందని చెప్పడానికి సంతోషంగా వుంది..” కంగ్రాట్స్’’ – అభినందింస్తూ చేయందించింది.

అలవి కాని ఆనందం – ఎగసిన కెరటమై కళ్ళల్లోకి ఉబికింది. చిత్రం గా పెదవులు వొణికాయి.    మనసులోని –    ఫోటో ఫ్రేం లోంచి  గడ్డపాయన నవ్వుతూ కనిపించాడు.

‘  అది ఎలాటి ఉద్వేగపు భావం కానీయి, ఆ క్షణం – నీ ఆధీనంలో వున్నప్పుడు నువ్వు మరింత హుందాగా కనిపిస్తావ్. ఎందరికో మార్గ దర్శకురాలివౌతావ్.  ” గడ్డపాయన   చెవిలోకొచ్చి చెబుతున్నట్టే వుంది.

మౌనంగా మనసులోనే కైమోడ్పులిడింది.

ఒక విజ్ఞానవంతుణ్ణి  చదవడం అంటే – కొన్ని వందల  గ్రంధాలను శోధించినట్టు!!

******

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

అమ్మ కడుపు చల్లగా..

damayanti

 

 

శనివారం –  ఒకపూట భోజనమే కాబట్టి, పెద్ద వంట పనేమీ లేదులే! ఆయనొక్కడికీ  ఇంత,  – చారెడు పెసరప్పేసి,  ఒక టొమోటా పడేస్తా. రెండు బంగాళ దుంపలు వేయించి జీలకర్ర కారం జల్లి విస్తట్లో వడ్డించానంటేపిచ్చి మా రాజు  సంతొషం గా తిని లేస్తాడు. అక్కడితో అయిపోతుంది.

తనకా? ఆ, తనదేం లెక్కనీ? ఏం తింటే సరిపోదనీ? తనకేమైనా స్పెషల్స్ కావాలా ఏవిటీ?

అయినా! కొత్తగా తిరగమూతేసిన మాగాయి వుందిగా! ఇంకానేమో , గోంగూర – పళ్లమిరపకాయలేసి నూరిన పచ్చడుంది, సున్ని పొడుంది. నిన్నటి పెరుగుంది, ఇవాళ్టిదీ వుంది అబ్బో! చాలు చాలు. ఇంకెందుకూ, కూరలు నారలు?

ఇక రాత్రికంటావా, మిగిలిన ఇడ్లీ పిండి –  నాలుగు ప్లేట్లొస్తాయి. అంటే పదహారు ఇడ్లీలు. పది ఆయనకి, ఆరు నాకు అక్కడితో చెల్లు.   గుల్ల శనగపప్పు,  పచ్చి కొబ్బరి చిప్ప వేసి పచ్చడి నూరుతా.  చక్కరకేళీలున్నాయి గా! తలా ఒకటి నోట్లో వేసుకుని పడుకుంటే తెల్లారుతుంది. రేపటి సంగతి రేపు చూసుకోవచ్చు.  ఇహ ఇవాళ్టికి  పెద్ద వంట హడావిడేం లేనట్టేలే..’ అనుకుంటూ జానకి –  పూజా కార్యక్రమం పూర్తి చేసుకుంది.

దీపం వెలిగిస్తూ – ఒకసారి, అష్టోత్తరం  చదువుతూ –  మరోసారి, పాలు, బెల్లం ముక్క నైవేద్యం పెడుతూ ఇంకొక సారి – ఇలా – పూజలో ప్రతి ఘట్టంలోనూ..  ఆ రోజు  చేయఖర్లేని వంట గురించే ఆలోచించింది.

‘యానికానిచ పాపానిచ ..’ కళ్ళు మూసుకుని మూడు ప్రదక్షిణాలు చేసి..నాలుగు అక్షింతలు తల మీద జల్లుకుని, ‘నాయనా, ఏడుకొండలవాడా! ఎక్కడ్లేని ఆలోచన్లు నీకు పూజ చేసేటప్పుడే వస్తాయెందుకు తండ్రీ?.. క్షమించు క్షమించు..’ అంటూ చెంపలేసుకుంది. ఆ పైన  సాష్టాంగ నమస్కారం చేసుకుని, పూజ గదిలోంచి బయటకొచ్చింది.

మరో సారి ఫిల్టర్ కాఫీ తగిలిద్దామా?, లేక ఆయనొచ్చేదాకా అగుదామా? అని  సందేహపడుతుండగా..అప్పుడు..అప్పుడు వినిపించింది  “అమ్మా” అనే పిలుపు. ఎంత ప్రియమైన స్వరం. ప్రాణాలు కదిలినట్టౌతుంది, ఆ పిలుపెప్పుడు విన్నా ఆమెకి.

ఆ రెండక్షరాలలోనే కదా మరి సృష్టి జనియించబడింది. అందుకే అంత పరవశమేమో మాతృమూర్తికి.

ఆ గొంతు వినీవింటమే –   ఒక్క అంగలో చెంగున వరండాలోకి వచ్చింది.

కొడుకు – వంశీ!  లోపలకొస్తూ కనిపించాడు. “మా నానే, వచ్చావురా కన్నా?!..” అంటూ ఆనందంగా  ఎదురెళ్ళి,  అతన్ని  చేతుల్తో చుట్టేసుకుంది.

చేతిలో బాగ్ కిందపెట్టి, తల్లి బుజాలు చుట్టూ చేతులేస్తూ  ‘ఎలా వున్నావమ్మా? ఆరోగ్యం బావుందా?” అడిగాడు.

“బాగున్నాం రా ! మాకేం? బ్రహ్మాండంగా వున్నాం.”  అంటూ ఏదో గుర్తుకొచ్చినదాన్లా, రెండడుగులు వెనక్కేసి – “ఎప్పుడొచ్చావు, వూళ్ళొకి?” అడిగింది.

“వారమైంది విజయవాడకొచ్చి. పనైపోంగానే ఇటే వస్తున్నా. అమ్మా, ఆకలేస్తోందే..” – పొట్ట మీద అర చేత్తో రాసుకుంటూ గారాలు పోయాడు.

ముఫైఐదేళ్ళ కొడుకు ఆ క్షణం లో ఆ తల్లి కంటికి మూడేళ్ళ వాడిలా కనిపించాడు. దేవుడికి  – మనం కూడా అలానే కనిపిస్తుంటాంట. అమ్మ దేవుని ప్రతినిధి కదా!

ఎంత పెద్దవాడైనా, ‘అమ్మా ఆకలి ‘ అని అడిగే బిడ్డ –  తల్లి కళ్ళకెప్పుడూ పసివాడుగానే కనిపిస్తాడు.

‘అయ్యొ, అయ్యో, నా మతి  మండిపోను.  రా.. రా! ముఖం  కడుక్కుని రా!  చేసిన ఉప్మా  వుంది.  తిని, కాఫీ తాగుదువు గానీ..” అంటూనే, ఒక్క గెంతులో వంటింట్లోకి పరుగు తీసింది.

పెరట్లో బావి దగ్గర బట్టలుతికే నల్ల రాయి మీద కుర్చుని, అమ్మ పెంపుడు బిడ్డైన పెరటి తోటని ఆనందంగా చూస్తూ.. బ్రష్ చేసుకుని వచ్చాడు.

వంటింటి గుమ్మా నికెదురుగా  కుర్చీ పీటేసుకుని కుర్చున్నాడు.  ఎదురుగా – తులసి కోట లో గుచ్చిన    అగరు ధూపం గాల్లోకి మెలిక తిరిగి,  గాల్లో  మాయమౌతూ  చక్కటి పరిమళాల్ని విరజిమ్మి పోతోంది.  మందారాలు తురుముకున్న తులసమ్మ అచ్చు అమ్మంత పవిత్రం గా కనిపిస్తోంది.

” ఇదిగో ముందు  ఉప్మా తిను.”  అంటూ ప్లేట్ చేతికిచ్చింది. వెండి పళ్ళెం లో బొంబాయి రవ్వ ఉప్మా!  దోరగా వేగిన జీడిపప్పులతో, కర్వేపాకు ఘుమాయింపుతో  తెగ నోరూరించేస్తోంది.  కొత్తావకాయ గుజ్జు, దాన్లోంచి ఊరిన వెల్లుల్లి రెబ్బ, వూటా, నూనె కలిసిన చిక్కటి ద్రవం  గుజ్జులోకి కలిపి, చెంచాలోని ఉప్మాకి పట్టించి, నాలుగు నిముషాల్లో  మొత్తం ఉప్మా అంతా  లాగించేసాడు.

తింటున్నంత సేపూ ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి వాగే కొడుకు – కళ్ళు దించుకుని అదే పనిగా ఉప్మా తింటుంటె..చూస్తున్న ఆ తల్లి కళ్ళు కన్నీటితో నిండిపోయాయి.

‘పిచ్చి వాడు. ఎంత ఆకలి మీదున్నాడు! ఎప్పుడనగా తిన్నాడొ, ఏమిటో! ఈ కాంపుల ఉద్యోగం కాదు కానీ, వాడికి సరైన తిండీ నిద్రా రెండూ కరువైపోయాయి.

‘ ఆ సిటీ వొద్దు, ఆ వుద్యోగమూ వొద్దు.  వచ్చి హాయిగా  మాతో బాటు  వుండరాదురా? ఇక్కడే ఏదో ఒక ఉద్యోగం చేసుకు బ్రతుకుదువుగానీ’ అని చెప్పి చూసింది.

ఒక నవ్వు నవ్వి మిన్నకుండిపోతాడు తప్ప, జవాబు చెప్పడు. అయినా కోడలికి ఇష్టముండదని కూడా తెలుసు కానీ, పైకి అనదు. అది ఆమె సంస్కారం.

కళ్ళొత్తుకుంటున్న తల్లిని క్రీగంట గమనిస్తూనే వున్నాడతను.

మనకోసం అలా కంట తడిపెట్టే వాళ్ళు వుంటం చాలా అదృష్టం. కానీ ఆమె అలా కన్నీటిలోనే ఆనందిస్తుందని తెలిసి, చేరువగా నిలవడం ఇక్కడి విచిత్రం.

ఎంత బావుంది. ఉత్తి ఉప్మా.  మెత్తగా, వెన్న విచ్చుకున్నట్టు,  అప్పుడే కాచిన నేతి సువాసనతో, తింటుంటే జీడిపపప్పులు పంటికింద కమ్మటి రుచిని పెంచుతూ..నంజుకున్న ఆవకాయ కారం కారంగా పుల్ల పుల్ల గా..జిమ్హ్వ లూరుతూ రుచినిఊరిస్తూ..గుటక గుటకకీ మధ్య కొత్త రుచులు రేపుతూ..

అబ్బ ఏం కాంబినేషన్లే!

నీరజ కూడా ఉప్మా చేస్తుంది. కానీ, వేగని ఆవాలు ఎసట్లో ఉబ్బి, పచ్చిమిరప కాయ వేగకపోవడం వల్ల నాలిక మీద ఒకసారి అలా మండి,  కర్వేపాకు పచ్చి వాసన తేలి,  జీడిపప్పు మెత్తబడిపోయి,  నీళ్లతో రవ్వ – అనుపానం కాకపోవడం వల్ల .. ఉప్మా  ఉండలు కట్టి తింటున్నప్పుడు చెంచా తో అన్నీ తీసి పక్కన పెట్టె వ్యర్ధ పదార్ధాలౌతాయి. అందులో ఉప్మా రుచి తెలిసిన మనసు వెంటనే బుస్సుమంటుంది. -‘ఛ. నీకు ఉప్మా చేయడం కూడా రాకపోతే ఎలా? మా అమ్మ దగ్గర నేర్చుకోరాదూ?’ అని మందలించబోతే, వెంటనే రిటార్ట్. – “ఓహో, ఐతే మీ అమ్మదగ్గరే  వెళ్ళి వుండొచ్చు గా! ఎంచక్కా రోజూ ఉప్మా తినొచ్చు. అమ్మ చేసిన ఉప్మా..” మూతి తో బాటు కనుబొమలు విరుస్తూ ముఖమంతా మొటమొట లాడించుకుంటున్న నీరజ రూపం చటుక్కున కళ్ళ ముందు మెదిలింది.

నిట్టూర్చాడు.

ఇంతలో – సురలకు కూడా దక్కని అమృతపు సువాసన  ముక్కుకి తగలడంతో ఈ లోకంలోకొచ్చి పడ్డాడు.

–   ఫిల్టర్  ఫిల్టర్ పై కప్పులో వేసిన కాఫీ పొడి మీద ప్రెస్సింగ్ డిస్క్ వుంచి, పై నించి మరగ కాగిన నీళ్ళు    దిమ్మరిస్తున్నప్పుడు..అది బుస్సున పొంగి ఆగిపోతున్నప్పుడు..చూసారా?..ఆ కాఫీ డికాషన్ సువాసన!?.. మాటల్లో చెబితే ఫీలింగ్ పోతుంది. ఇదిగో వంశీ లా కళ్ళు మూసుకుని  ఊపిరి పీల్చి, ఆ కాఫీ పరిమళాన్ని గాఢంగా గుండెలకెత్తుకున్నప్పుడు తెలుస్తుంది ‘ ఆహా! ఇలాటి కాఫీ – ఒక్క కప్పు.. కాదు, కాదు.  ఒక్క బొట్టయినా చాలు.   కాలం చేసే జాలాలు తట్టుకుని ముందుకెళ్ళిపోడానికి..’ అని అనుకుంటూ ఎటో వెళ్ళిపోయాడు కొన్ని క్షణాల సేపు.

“ఆహా.   అమ్మా, మన వంటింట్లో ఇన్నేసి   ఘుమఘుమలెలా సృష్టిస్తావ్?” అన్నాడు తల్లిని ప్రశంసిస్తూ.

నిజానికి ఇల్లాలి సిగ్నేచర్ కి ఒక తెల్ల కాగితం లాంటిది – వంటిల్లు.

అభిరుచికి అమరిక తార్కాణమైతే ,  అద్భుత రుచులకు – లేని ఆకలి రేగడం  ప్రత్యక్ష సాక్ష్యం.

“చాల్లేరా, నీ పొగడ్తలకి పడిపోతాననుకోకు. నువ్వుస్తొన్నావని ఒక్క ఫోన్ కొడితే  నీ సొమ్మేంపోతుందిరా  వంశీ? బిడ్డ వాయిట్లోకొచ్చాడని, నాలుగు రకాల వంటలు చేసి  పెట్టక పోదునా? ఆ?!”

తల్లి ప్రేమని  అర్ధం చేసుకున్న వాడిలా నవ్వి అన్నాడు. “ఇప్పుడు మాత్రం నువ్వు తక్కువ చేస్తావా ఏమిట్లే..’ అంటూ   ఆమె  చేతిలోంచి కాఫీ కప్పుని అబగా అందుకున్నాడు. కప్పులోంచి సొగసుగా చిమ్ముతున్న పొగని  గట్ఠిగా ఆఘ్రాణించి,  మైమరచిపోయాడు.  ఆ తర్వాత – అపురూపం గా ఒక సిప్ తీసుకుని..’ అహా..ఏం రుచి. చక్కటి చిక్కటి కమ్మటి రుచి. అమ్మా! నీకు నువ్వే సాటి. రాలేరెవరూ కాఫీ తయారీలో నీకు పోటీ..’ అంటూ..తన గదిలోకొచ్చి టేబుల్ ముందున్న కుర్చీలో కూర్చున్నాడు-  ఎంతో ఎంతో హాయిగా సేద తీరుతూ.

తెరిచి వున్న కిటికీల్లోంచి పచ్చని తోటని, గాలికి ఊగే పూల రెమ్మల్ని,  బీర తీగకు  పూసిన చామంతుల్ని చూస్తూ… కాఫీ ని పూర్తి చేసాడు.

జానకీ, రామారావు దంపతులకు వంశీ ఒక్కడే కొడుకు. కృష్ణా జిల్లా పామర్రు పక్కన చిన్న గ్రామం. ఆవిడ తెలుగు టీచర్. ఆయన గ్రామ పంచాయితీ లో ఉద్యోగం. కొడుకుని కష్టపడి ఇంజినీరింగ్ చదివించారు.

చాలామంది అనుకున్నట్టు ఇంజినీర్లందరకీ   –  పెద్ద పెద్ద జీతాలుండవు.  వంశీ కూడా ఆ కోవకు చెందినవాడే. హైదరాబద్ లో నీటిమోటార్లు తయారు చేసే ఒక ప్రైవేట్ కంపెనీలో మర్కెటింగ్ ఎగ్జిక్యూటివ్ గా పనిచేస్తున్నాడు. వృత్తి రీత్యా, టూర్లు తిరుగుతుంటాడు.  ఆఫీస్ పని మీద  విజయవాడ కి వచ్చినప్పుడు  అక్కడ పనులయ్యాక, వెంటనే తల్లి దగ్గరకొచ్చి వాలి,  ఒక పూటుండి తిరుగు ప్రయాణమై వెళ్ళిపోతుంటాడు.

రిటైరైన తల్లి తండ్రుల్ని తన దగ్గర వుంచుకుని బాధ పెట్టటం అతనికి ఇష్టం వుండదు. ఎందుకంటే, వీళ్ళిప్పుడున్నంత రిచ్ గా వుండదు తనుంటున్న అపార్ట్ మెంట్.  ఈ పచ్చని లోగిలి, స్వచ్చమైన గాలి, వెలుతురు ముందు –  తన ఫ్లాట్  ఏ పాటిది? తమ బాల్కనీ కుండీలో ముళ్ళ మొక్క కూడా ఏపుగా పెరగదు. కొన్ని వాతావరణాలు అలాంటివి.

నీరజ  నీడలో కూడా అంతే. – మరో మనిషి ఆనందం గా వుండలేడు. కారణం ‘ఇది’ అని ఎంచి చూపేంత నేరాలుండవు. అలా అని పట్టించుకోకుండా హాయిగా బ్రతికేంత మంచి తనాలు కనిపించవు.

సమాజం లో చాలామంది తప్పు చేసి  తప్పించుకు తిరుగుతున్న వారిలానే,  కుటుంబం లోనూ  బాధ్యతల నించి తప్పించుకుని, తాము చాలా కరక్ట్ అని చలామణి అయే స్త్రీలూ వున్నారు.

పెళ్ళైన ఈ పదేళ్ళల్లో అమ్మా నాన్నలు  ఏ రెండు సార్లో, మూడు సార్లో తనింటికి వచ్చినట్టు గుర్తు. నెల రోజుల కని వచ్చి వారమైనా కాకముందే..’మేం వెళ్తాం రా కన్నా’అన్నారు. ‘అప్పుడేనా’ అన్నట్టు చూసాడు. ‘ ప్లీజ్ మమ్మల్ని వదిలేయి రా! మా పాలి మేం బ్రతుకుతాం హాయిగా ‘ అని వేడుకుంటున్న భావం చదివాడు వాళ్ళ చూపుల్లో. అప్పుడే అర్ధమైంది తనకి  – తన భార్య వ్యక్తిత్వం ఎలాటిదో అని.

అయినా అమ్మ ఒక్క పొర్లుమాటయినా చెబుతుందా కోడలి మీద!? – ఊహు. చెప్పదు. పైగా తను ఎక్కడ బాధపడతాడోనని.. ‘కొన్నాళ్ళు పోనీరా..అమ్మాయి శుభ్రంగా మనలో కలిసిపోతుంది’ అంటూ ఊరడిస్తుంది తల్లడిల్లుతున్న మనసుని.

కొంతమందిని కలిసినప్పుడు, పోయిన శ్వాస తిరిగొస్తుంది. మరికొంతమందితో కలిసి నడుస్తున్నప్పుడు బ్రతకాలన్న ఆశ చచ్చిపోతుంది.

తను చేసినబొమ్మల్లోనే ఇంత  తేడానా ? – అని దేవుడెప్పుడూ విస్తుపోడా?

గంధపు  చెట్టు – తనని చుట్టుకున్న –  పాముకైనా, తన నీడన కుర్చున్న పరమ పురుషునికైనా ఒకేలా పరిమళలాలను పంచుతుంది.

తన ఇంటి కల్పవృక్షం – అమ్మ కూడా  అంతే.

తన నించి అమ్మ ఏమీ కోరుకోదు. ఆ అవసరమే లేదు.  తను కనిపిస్తే చాలు. తను ఈ ఇంట్లో అడుగుపెడితే చాలు..ఇలా గదిలో విశ్రాంతి తీసుకుంటూ..ఇదిగో..ఈ మెత్తని పరుపు మీద నిద్రలోకి జారిపోతుంటే..అమ్మ శబ్దం లేకుండా వచ్చి చూసి, తలుపులు దగ్గరకేసి వెళ్ళిపోతుంది. మళ్ళీ భోజనం సమయం వరకు తనని నిద్ర లేపదు.’ – నవ్వుకుంటూ మెల్ల మెల్లగా గాఢ నిద్రలోకి జారిపోయాడు.

*****

వీడు చెప్పా పెట్టకుండా వచ్చేస్తాడు తుఫాన్లా. సాయంత్రం చీకటి పడుతుండగా ప్రయాణమై వెళ్ళిపోతాడు. ఈ ఒక్క పూట. ఏం వండాలి ఇప్పుడు. ఏం కూర చేస్తే బావుంటుంది?

కూరల బుట్ట చూసింది. ఒక పెద్ద గట్టి దోసకాయ కనిపించింది. వంటింటి కిటికీ లోంచి ఒక చూపేసి గాలించింది పెరటి తోటని. ఏపుగా నవనవలాడుతూ పెరిగిన  తోటకూర మొక్క – మనిషంత ఎత్తు లో  మంచి ఏపుగా ఎదిగి వుంది.

ఇంకేం, అనుకుంటూ – గబగబా వెళ్ళి, ఒక మొక్క మొక్క బలంగా పెరికి తీసుకొచ్చింది. ముదురాకు వొలిచి  పంపు ధార కింద కడిగి, నీళ్ళు వోడ్చే బుట్టలో వేసి, గోడకి వారగా వుంచింది.

తోటకూర కాడ  చివర వేరు కట్ చేసి, కత్తి పీట తో నాలుగు ముక్కలు గా తరిగింది. ఆ పై, మందమైన చక్రలు గా  తరిగి,  తరిగిన ముక్కల్ని నీళ్ళల్లో వేసింది.

రెండు కుంపట్లంటించి, ఒక దాని మీద మందపాటి ఇత్తడి గిన్నెలో  రెండు గరిట్ల కంది పప్పు వేసి, దోరగా కమ్మటి  సువాసన వచ్చేదాకా వేయించి,  సరిపడ నీళ్ళు పోసి, మూత పెట్టింది.

మరో కుంపటి మీద గిన్నె లో ఎసరు పోసి, అందులో ఒక చుక్క నూనె బొట్టేసి, చిటికెడు ఉప్పు రాల్చి, బాగా మరిగాక – కడిగి, వార్చిన బియ్యం వేసి, గరిటతో నాలుగు వైపులా తిప్పి, మూతేసింది. అన్నం ఉడుకుపట్టగానే – కుంపటిని అటు ఇటూ కుదిపి, గిన్నె చుట్టూ వున్న బొగ్గుల్ని లాగేసి, సన్నసెగ చేసింది.

కత్తి పీట ముందు కుర్చుని, ముందుగా దోసకాయని నిలువుగా రెండు చెక్కలు చేసింది. ఒక దాని మీద పెచ్చు తొలగించి, గింజ  తీసి లావాటి ముక్కలు తరిగి గిన్నెలోకేసుకుని, పసుపు జల్లింది.

రెండో చెక్క చిన్న చిన్న ముక్కలుగా తరిగి చిన్న జాడిలో వేసి, పసుపుతో బాటు సరిపడ ఉప్పు కారం  వేసి పక్కన పెట్టుకుంది. నానబెట్టుకున్న ఆవాలతో బాటు, ఓ ఎండు మిరపకాయ  జోడించి  రోట్లో వేసి బండ తో నూరింది. మెత్తగా అయిన ఆ మిశ్రమాన్ని దోసకాయ  ముక్కలకి పట్టించి, పచ్చి ఆవ  నూనె వేసి నాలుగువైపులా కలియదిప్పి మూతేసింది.

పప్పు గిన్నె ఒక సారి చెక్ చేసింది.  సగం బద్ద ఉడకగానే, దోసకాయ ముక్కలు, పచ్చిమిరపకాముక్కలు వేసి కలిపి మూతేసింది.

అన్నం వుడికి, అడుగున బంగారు వన్నెలో పొర చుట్టుకుంటున్న సువాసన గుప్పు మంది. క్షణమైనా ఆలస్యం చేయకుండా  గబుక్కున గిన్నె కిందకి దింపి, దాని చుట్టూ నీళ్ళు చిలకరించింది. చుయ్..చుయ్ మంటూ రాగాలు తీసింది అన్నం గినె.  మూత అయినా  తీసి చూడకుండానే తెలిసిపోతుంది ఆమెకి. తడి లేకుండా అన్నం ఉడికిన సంగతి.

వంటలకి స్పర్శ వుంటుంది. అది మనసు పెట్టి చేసే వాళ్ళకి బాగా తెలుస్తుంది. ఆ భాష చాలా అర్ధమౌతుంది.

ఖాళీ అయిన  కుంపటి మీద  మూకుడు వేసి, నూనె వేడయ్యాక బూడిద గుమ్మడొడియాలు, ఊరినమిరపకాయలు, వేయించి తీసింది.  అదే నూనెలో నాలుగు మెంతి గింజలు, ఆవాలు ఎండుమిరపకాయ ముక్కలు, వేసి, అవి వేగాక – జాస్తి ఇంగువ పొడి జల్లి, బుస్సుమని పొంగగానే..  పప్పు గిన్నెలో తిరగమూత బోర్లించి మూతేసేసింది.

mannem

చిత్రం: మన్నెం శారద

అదే మూకుట్లో – పోపు వేయించి,  అందులో – సన్నగా తరిగి,  బిరుసుగా వుడికించి  వార్చిన తోటకూర ముద్దని వేసి, కలియబెట్టింది. తడి ఇంకగానే అల్లం, పచ్చిమిరపకాయ, వెల్లెల్లి రెబ్బల ముద్ద చేర్చి, కలియబెట్టి దింపేసింది. చల్లారాక గుమ్మడికాయ వడియాలని చేత్తొ నులిమి  కూరలో కలిపింది.

ఒక రెండు కప్పుల అన్నాని చల్లార్చి, నిమ్మకాయ పిండి, జీడిపప్పు, వేరుశనగపప్పు, పచ్చిమిరపకాలు, వేయించిన పోపు పెట్టి, సన్నగా తరిగిన కొత్తిమీర జల్లింది.  పుల్లటి పులిహోర సిధ్ధం.

లేత సొరకాయ తెంపుకొచ్చి, మజ్జిగ పులుసు కాచింది.

జాడీలోంచి తీపి ఆవకాయ తీసి వుంచింది.

మట్టి కుండలో తోడేసిన పెరుగు, నీళ్ళలో ముంచిన మామిడి రసాలు, వీట్నన్నిట్నీ –  వేటికవి విస్తట్లోకి వివరంగా  అమర్చేందుకు వీలుగా బౌల్స్ , వడ్డించడానికి  స్పూన్లూ, గరిటెలు, బౌల్స్  సిధ్ధం చేసుకుంది.

అలా బావి గట్టు చివరికల్లా వెళ్ళి, మూడు అరిటాకులు కోసుకొచ్చింది. ఆకుపచ్చటి పత్రాలని తడి బట్టతో శుభ్రం చేస్తుంటే –

భర్త వచ్చాడు. “ ఏవిటీ!!వీడొచ్చాడేమిటీ?” అని,  ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ  అడిగాడు.

“అవును. వచ్చాడు. ముందు గదిలో బాగ్ చూసి అడుగుతున్నారా? ” అని అడిగింది,   మంచి నీళ్ళందిస్తూ.

“కాదు. వంటింట్లోంచి ..వీధి వరకు వంటలు ఘుమాయిస్తుంటే అనుకున్నాలే..” సరసమాడాడు.

వంశీ గదిలోంచి బైటకొచ్చాడు.  తండ్రి తో కాసేపు కుశలమాడి, స్నానం చేసొచ్చాడు.

పొద్దున ఉప్మా కుమ్మేయడం తో – ఇక ఆకలి వేయదనుకున్నాడు. కానీ, వంటింట్లో అలా పరిచిన వంటకాలు చూసే సరికి  ఆవురావురుమంటూ ఎక్కడ్లేని ఆకలి పుట్టుకొచ్చేసింది.

చేసే వంటల రుచిని బట్టి ఆకలేస్తుంది. తినాలని మనసు ఉవ్విళ్లూరుతుంది.

జీవితమైనా అంతే.-  భాగస్వామి ప్రెమానురాగాల అభివ్యక్తీకరణలో జీవితం ఒక సంపూర్ణతని సంతరించుకుంటుంది. అయుష్షు తీరిపోతున్నా, ఇంకా బ్రతుకులోని మాధుర్యాన్ని గ్రోలాలనిపిస్తుంది. కాదూ?

అరిటాకు మధ్యలో అన్నం, చుట్టూ రకరకాల పదార్ధాలు, కొసరి కొసరి వడ్డిస్తూ అమ్మ. పక్కనే కూర్చుని, కబుర్లాడుతూ నాన్న.

ఇలా పీట మీద కుర్చుని, ప్రేమ విందు ఆరగించడానికి ఎంత  పుణ్యం చేసుకు పుట్టాలి?

“అమ్మా! నెయ్యి ఇప్పుడే కాచినట్టున్నావ్? గోగు అట్టిపెట్టావా నాకోసం? అరటి గెలేసిందన్నావ్ మగ్గేసారా? తోటకూర కాడల కూర చాలా బావుంది, ఆవ పెట్టావు కదూ? అబ్బ!  దోసావకాయ ఘాటు అంటింది. మజ్జిగ పులుసు నువ్వు చేసినంత అద్భుతం గా నేనెక్కడా తిన్లేదమ్మా! నిజం. ఒట్ట్టు. ఏవో పప్పులు నానేసి రుబ్బుతావు కదూ. నీరజ కి చెప్పాను. ఉత్తి శనగపిండి మాత్రమే కాదు, అమ్మ ఇంకేవెవో ఇం గ్రీడియంట్స్ కలుపుతుందని. ఒక సారి ఫోన్లో చెప్పకూడదూ? మీ కోడలికి. కుండలో పెరుగు ఎంత తీయగా వుందో..మామిడి రసం తో కలిపి తింటుంటే స్వర్గానికి బెత్తెడు దూరం అని అంటారు చూడు..అలా వుంది..”

భోజనం చేస్తున్నంతసేపూ..తన వంట గురించి మాట్లాడుతున్న కొడుకు మాటలకి, పొగడ్తలకి, అతను పొందుతున్న ఆనందానుభూతులకి ఆమె కడుపు నిండిపోతోంది. అతడిలో బాల్యపు వంశీ  మురిపెంగా చూస్తూ వుండిపోయింది.

ఇంత తక్కువ సమయం లో ఏం వంటలు వండి చేసి పెడతానా, భోజనాల వేళకి అందుతాయా లేదా అనుకుంది కానీ, కొడుకు ఒక్కోపదార్ధాన్ని వర్ణించి వర్ణించి చెబుతుంటే..’హమ్మయ్యా! నాలుగు రకాలు చేసానన్నమాట?’ అనుకుంది తృప్తిగా.

నిజమైన తల్లి చూపెప్పుడూ పిల్లల సంపదల మీద వుండదు. పిల్లల సంక్షేమం మీద వుంటుంది.

నిజమైన పుత్రులకు కూడా అమ్మ చూపే చాదస్తపు ప్రేమల మీద కోపం వుండకూడదు. దాని వెనక అంతరార్ధం ఏవిటో కనుక్కొని వుండాలి.

ఇది మనసు కు చెందిన ప్రత్యేకమైన లిపి. రహస్యం గా రాసి వుండే ఒక భాష. కన్న తల్లి ఆంతర్యం కన్న కొడుక్కి మాత్రమే అర్ధమౌతుంది. అయితె, అమ్మ అంటె ఏవిటో అర్ధం తెలిసిన పుత్రులకు మాత్రమే.

అలా..వంశీ   తల్లి మనసుని  పూర్తిగ చదివి తెలుసుకున్నాడు.

భోజనాలు చేసి లేచే సరికి, రెండున్నరైంది.

ఆమె వంటిల్లు సర్ది హాల్లోకొచ్చి కుర్చుని, పిచ్చా పాటి మాట్లాడుకుంది కొడుకుతో.

ఏడింటికి బస్ బయల్దేరుతుందని చెప్పడం తో…లేచి లోపలకొచ్చింది జానకి.

భర్తని పిలిచి, యాభై గట్టి అరటి పళ్ళని పాక్ చేయించింది. దొడ్లో పండిన కూరల పంటంతా కలిపి పది కిలోల పొట్లం కట్టిపెట్టింది.

రెండ్రోజుల కిందట చేసి డబ్బాలో పోసిన కారప్పూస జిప్ లాక్ కవర్లో పోసింది. ఓ పాతిక కొబ్బరి లౌజుండల్ని మరో పాకెట్ లో వేసింది.

వీటన్నిట్నీ రెండు పెద్ద సంచుల్లో వేసి, జిప్ వేసి,  కొడుకి చేతికందించింది.

ఇప్పుడివన్నీ ఎందుకమ్మా అంటూనే..’కారప్పూస మంచి వాము  వాసనేస్తున్నాయి.  బావుంది’ అన్నాడు.

జానకి తనలో తాను నవ్వుకుంది. కొడుకు మాటలకి.

మధ్యాహ్నం హెవీ లంచయ్యిందని ఏమీ తిననన్నాడు. కానీ, ఆమె బలవంత చేసి దిబ్బరొట్టె తాజా వెన్న లో అద్ది, వెల్లుల్లి కారప్పొడితో కలిపి తినిపించింది.

అమ్మ చేతి ముద్దు కాదనలేకపోయాడు. బస్సు ప్రయాణం వేడి చేస్తుందంటూ కవ్వంతో చిలికిన చిక్కటి మజ్జిగ లో పంచదార పొడి, ఇలాచి పొడి వేసి, చిటికెడు ఉప్పు రాల్చి కలిపి స్వీట్ లస్సీ చేసి అందించింది.

ఖాళీ గ్లాస్ అక్కడ పెడుతూ..ఇక వెళ్ళేందుకు లేచాడు.

‘రెండు ఆపిల్స్ ఇవ్వనా మధ్య రాత్రి ఆకలేస్తుందేమో..’ అంటున్న తల్లి చేతుల్ని తన చేతుల్లోకి తీసుకుంటూ ఏమీ వద్దమ్మా అన్నట్టు తలూపాడు. అమ్మ ముఖం లోకి..కళ్లల్లోకి..చూస్తుండిపోయాడు.

 

ఏదో చెప్పలేని అద్వితీయమైన భావం అతని మూగవాణ్ణి చేస్తోంది. ఇంత గా తనని ప్రేమించే అమ్మ వుండటం ఒక వరం. ఒక దైవానుగ్రహం. కానీ తిరిగి ఏమిస్తున్నాడు?..ఏమివ్వలేడు. తను ఇవ్వగలిగేవన్నీ ఆమెకి తృణ ప్రాయం. ఆశించని లంచం. ఇలా వండి పెట్టుకోవడం లో ఆవిడ పొదుతున్న అపురూపమైన ఆనందం ముందు అవన్నీ బలాదూర్.

అందుకే వస్తుంటాడు..అమ్మని సంతోష పెట్టటం కోసం.

అఫ్కోర్స్. విందు ఎలానూ వుంటుంది. అమ్మని అంత ఆనందంగా చూడటమూ విందే కదూ?

నిన్ననే ఎండీ తో మాట్లాడాడు. కొత్త రాష్ట్రం లో బ్రాంచ్ ఓపెన్ చేస్తే కంపెనీ లాభాలు పుంజుకుంటుందని.  గుంటూరు, విజయవాడకొచ్చేస్తే..అమ్మని చూడ్డానికి తరచూ రావొచ్చు.

“ఏమిట్రా అలా చూస్తున్నావ్? పిచ్చి వాడిలా?” కొడుకుని నవ్వుతూ అడిగింది.

“ఏం లేదమ్మా..మళ్ళీ ఏ రెండు వారాలకో కానీ రాను కదా.. తనివితీరా చూసుకుంటున్నా..నిన్ను, నీ ప్రేమని..” అంటూ వొంగి, ఆ ఇద్దరి పాదాలనూ స్పృశించాడు కళ్ళకద్దుకున్నాడు.

“అమ్మాయిని అడిగానని చెప్పు. పిల్లలు జాగ్రత్త. ఈసారి సెలవులకి అందరూ కలిసి రండి..”

బస్సులో ప్రయాణిస్తున్న వంశీకి ఇంకా తల్లి మాటలు వినిపిస్తూనే వున్నాయి.

వంట చేసి అమ్మ శ్రమ పడుతుందని పూర్తిగా తెలుసు. కానీ అది ఆమె శ్రమ అనుకోదు. పైగా తన కష్టన్నంతా… కొడుక్కి వడ్డిస్తున్నప్పుడు పొందే ఆనందంలో మరచిపోతుంది. ఆమె ఆనందమే తనకి ముఖ్యం.

తను బ్రతికున్నంత వరకు కొడుక్కి కంచంలో అన్నం పెట్టుకోవాల్నఏ చాలా సామాన్యమైన కోరిక ఎంత విలువైనదో…ఎందరికి  తెలుస్తుంది?

**********

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

సయొనర ఇక.. చెరిగేనా?

 

 

-ఆర్.  దమయంతి 

~

 

‘మన భాషని మనం గౌరవించుకోకపోతే ఎంత తప్పో, మాతృ భాషలో కొన్ని అగౌరవ పదాలని సరిది ద్దుకోపోతేనూ  అంతే తప్పు ‘అని ఋజువు చేస్తున్నారు – కొన్ని దేశాల  ప్రజలు.

ఇక మన మాతృ భాష మాటకొస్తే – మనం మాట్లాడే తెలుగుభాషలో తెలుగుదనమెంత అనేది ఎప్పటికీ పెద్ద ప్రశ్నే. ఈ అంశం పై వాదించుకుంటూ పోతే ఒక యుగమైనా సరిపోదు.

చాలా తెలుగు పదాలు మరుగున పడిపోయిన మాట వాస్తవం. నేను చెప్పేది కేవలం మాట్లాడే మాటల్లో ధ్వనించే భాష గురించి. ఇక రాయడం లో ఐతే – భాష ఎంత సహజం గా వుంటే అంత హాయిగా, సౌకర్యం గా  వుంటుంది చదువరులకు అనే అభిప్రాయానికొచ్చేసాం.

తెలుగు డిక్షనరీ పక్కన పెట్టుకుని కథో, వ్యాసమో తయారు చేసినా..అది అతుకుల బొంత లానే వుంటుంది. అక్కర్లేని ఆర్భాటాలతో –  పెళ్ళి చూపులనాడే పెళ్ళి కూతురిలా తయారై వచ్చిన అమ్మాయి అసందర్భపు అలంకరణ లా ఎబ్బెట్టనిపిస్తుంది. అఖ్ఖర్లేని ఆ ఫోజు లో –  రచనలోని భావం అడుగంటిపోయి చికాకు పుట్టిస్తుంది. పర్యవ సానం గా – పుస్తకం మూత పడిపోతుంది.

ఇంగ్లీష్ పదాలు నాలుగు ఎక్కువేసినా ముందుగా మనకు ఎదుటివారి భావం  అర్ధం కావాలి..

ఉదాహరణకి : ” – ఆమె ఇన్వైట్ చేస్తే పార్టీ కెళ్ళాను. కలిసి డిన్నర్ చేసాం. ఓకే? చిట్ చాట్ చేసుకున్నాం. ఏవో జెన్రల్ టాపిక్స్. అంతా అయ్యాక,  కారులో ఆమెని ఇంటి దగ్గర దింపాను. ఓకే?  ఒకరి కొకరు బై బై , గుడ్ నైట్లు చెప్పుకుని విడిపోయాం. అంతే. దట్సాల్. ” అని అన్నాడురా. ఇదంతా నాకెలా తెలిసిందంటే..నిన్న ‘ఈవినింగ్’ శ్యాం కలిసి చెప్పాడు. అంతకు మించి – తమ ఇద్దరి మద్య ఏమీ జరగలేదు, ‘డొంట్ వర్రీ’ అని కూడా అభయమిచ్చాడు.” –

” ఒహ్హో!.. కాక్ అండ్ బుల్ స్టోరీ చెప్పొద్దనూ! ‘ ఎగ్జాక్ట్లీ వాట్ హాపెండ్’ అన్నది నాకు తెలుసు. – ” సెటైరేశాడు సోమనాధం.

ఇక్కడ మనం గమనించాల్సింది, వీళ్ళు తెలుగు ని ఎంత గొప్పగా మాట్లాడుతున్నారన్న సంగతి గురించి. :-)

వినేటప్పుడు భలే ఆసక్తి కరం గా వుంటుంది. ఆ తర్వాత ఏమైందా అనేంత ఉత్సుకత రేగుతుంది.

కానీ ఇదే సన్నివేశం కథలో రాసేటప్పుడు కొంత ఆంగ్ల భాగం వెళ్ళి పోతుంది. మరి కొంత తప్పని సరి గా మిగులుతుంది. కారణం, ఆంగ్ల పదాలకు సరితూగు పదాలు మన భాషలో లేక కాదు. కాని అవి అతకవు.  కొన్ని సార్లు చాలా ఇబ్బంది పెడతాయి.  కారణమేమిటంటే –  ఆంగ్ల పదాలు  మన నోట్లో ఎక్కువగా నానడం వల్ల, సంభాషణల్లో ఎడా పెడా అతిగా ఆంగ్లం వాడటం వల్ల. వాగడం వల్ల కూడా! ఇంగ్లీష్  మీడియం లో చదువులు ఎక్కువైపోవడం వల్ల… – పాఠకులకు స్వచ్చమైన తెలుగు మింగుడు పడదు. కాబట్టి రచనల్లో ఆంగ్ల పదాలకు  చోటివ్వడం తప్పనిసరైపోతోంది.

అదే అలవాటైపోయింది. రాన్రాను ఈ పోకడ ఇంకా ఎక్కువైపోతోంది కానీ తగ్గడం లేదు. ఒక తెలుగు పదానికి బదులు ఆంగ్ల పదం జేర్చడం వల్ల రచన వన్నె తేలే అవకాశమూ లేకపోవట్లేదు.

sayanora..

మన మైథిలి గారు – ‘అబ్సెషన్’ కి సమానార్ధం కల తెలుగు పదాన్ని సూచించవలసిందిగా కోరారు. అందరం తలో ఒక అర్ధం చెబుతున్నాం కానీ ఇంకా అసలు అర్ధం చేజిక్కలేదు.

కారణం? –

“అబ్సెషన్ అంటే..అబ్సెషనే ఇంకేముంటుంది?”-  అని విసుక్కుంటూ కనిపిస్తున్నారు మా ఇంగ్లీష్ లెక్చరర్. (ఆయన్ని కష్టమైన పదాలకు తెలుగు చెప్పమని అడిగినప్పుడల్లా ..నొసలు చిట్లించి ఇలా.. అంటుండే వారు. ఆయన డైలాగ్ గుర్తొచ్చి నవ్వొస్తోంది.)

అంటే రచనల్లో చాలా ఆంగ్ల పదాలొస్తున్నాయంటే మరి – ఆ యా స్థానాల్లోంచి – తెలుగు పదాలు       తప్పుకుంటున్నట్లే కదా.  వాడుకలో- విస్తృత  తగ్గినట్టే కదా! అందుకేనేమో ‘అలు, అలూ’ – అక్షరాలకి స్వస్తి పలకడం జరిగింది?

మాటల్లో నువ్వెన్ని సార్లు  రోడ్డు రైల్ అనే పదాలు వాడవన్నది నా వాదన కాదు. వాటిని  తెలుగు లో రాయడం లేదెందుకన్నది  అసలు పాయింట్.

రాస్తే చదవబుధ్ధి కాదు. (వ్యక్తిగతం గా చెప్పాలంటే నేనెప్పుడూ రోడ్  అనే రాస్తుంటాను) ఎందుకంటే – ఎక్కడో        అసహజత్వం  కొట్టొస్తూ కనిపిస్తుంది – తెలుగు లో.  పంటి కింద రాయి లా  కసుక్కు మంటుంది. ఇక పాఠకుని పరిస్థితి ఎలా వుంటుందంటే –  కాల్లో ముల్లు గుచ్చుకున్నాక చెప్పులేసుకుని నడవడం లా వుంటుంది. ‘ఇది ఇలానే వుంటుంది. నువ్వు భరించాలి. మన భాష కి వంకలు పెట్ట కూడదు. నొప్పున్నా భరించాల్సిందే ..’ అని చెప్పలేం కదా పాఠకులకి.

మన పెరటి చెట్టే కదా అని,  వేపాకు పచ్చడి చేసుకుని తినలేం. ఇది సత్యం. నేననుకుంటూ ఉంటాను. మనం మనం అని కులానికో మతానికో ప్రాంతానికో దేశానికో జాతి వివక్షత కో ఓటేసుకుని తృప్తి గా బ్రతికేస్తున్నామని. కానీ..అంతర్లీనంగా మనం జీవిస్తోంది వేరే ప్రపంచం లో.  మనం నిజంగా మెచ్చుకుని హృదయంతో స్వీకరించేది  సౌందర్యాన్ని. సౌందర్యారాధనలో విశ్వమంత హృదయాన్ని కలిగి వుంటాం. అందులోనే శాంతిని పొందుతాం. గీతాంజలి రాసింది బెంగాలీ అని ఊరుకుంటామా?  సోక్రటీస్ గ్రీక్ అని వొద్దనుకుంటామా? షేక్స్పియర్ ని కళ్ళకద్దుకున్నా, మిల్టన్ ని మనసులో కొలుచుకున్నా..మాతృ భాషకి సంబంధించిన వారనా? కాదు.

muslim women

సాహిత్యం లో మనకు భాషా భేదాలు లేవు. సుందరమైన ఏ సాహిత్యాన్నైనా అవలీలగా ప్రేమించేస్తుంటాం. ఆరాధిస్తాము అంటే అర్ధం – అందులోని భావ సౌందర్యానికి మనం  బానిసలం అన్నమాట.

అంటే – మన మాతృ భాషని వదిలేయం. కానీ నచ్చిన పర భాషా పదాలెన్నైనా సరే..ఇష్టం గా అక్కున చేర్చుకుంటాం.అది నిన్నటి వరకు జరిగిన సంగతి.

నేడు జరుగుతున్న కొత్త సంచలన సత్యం ఏమిటంటే – మాతృ భాష ఎంత ప్రియమైనదే అయినా.. అందులోని కొన్ని పదాలు – ప్రమాదాలకు దారి తీస్తున్నప్పుడు వాడుకలోంచి బహిష్కరించడమే శ్రేయస్కరం అని పట్టు బడుతున్నారు ప్రజలు.  తీసేయకపోతే – బ్రతుకు లేదన్నంత గా వ్యధ చెందుతున్నారు.  కారణం – మాతృ భాషా పదాలు తమ జీవన విధానానికి ఆటంకం గా వుంటం వల్ల, అసలు జీవితమే లేకుండా చేసేస్తున్నందు వల్ల. – ఏమిటీ? భాష పుట్టినప్పట్నించీ వాడుకై, వేయి నోళ్ళ పాకిన పదాలు ఉచ్చరించినంత మాత్రానే పాపం కలుగుతుందా అని  విస్మయం కలగ వచ్చు. కాని, ఇది నిజం.

‘మాతృ భాషే అయినా ఇక నించి ఈ  పదం మేం వాడం. రేపట్నించీ-  మావూలు గా మేం మాట్లాడుకునే మాటల్లోకి సైతం రానీయం.’ అని ఒట్టేసుకుంటున్నారు ప్రజలు.  పై పెచ్చు ఏమంటున్నారంటే – ‘..’ ఈ ఫలాని మాట చేర్చి మాట్లాడటం మాకు సిగ్గు గా వుంది. తలొంపులుగా వుంటోంది.  పెద్దలు ఏమన్నా అననీ, అనుకోనీ, మేము వ్యతిరేకిస్తున్నాం. ఆ పలుకు ఎంత పవిత్రమైనదైనా సరే, అదెంత శిలా శాసనం లాంటిదైనా సరే మాకిక వద్దే వొద్దంటూ మొత్తుకుంటున్నారు. దయచేసి మతపెద్దల అంగీకారంతో  ఈ పదాన్ని రద్దు చేయండి.  తొలగించండి. వాడుక నించి బహిష్కరించండి. మాకు విముక్తిని ప్రసాదించండి.’ అంటూ వేడుకుంటున్నారు. పెద్ద పెద్ద నినాదాలు చేస్తున్నారు. అదొక చట్టం గా రూపుదిద్దుకునే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. ‘ఇది అధిక శాతం స్త్రీల ఆకాంక్షకి నిదర్శనం’ అంటూ కొన్ని లక్షల సంతకాలను సేకరిస్తున్నారు – ముస్లిం వనితలు.

అంత గా వారి పాలిట శాపమైన పదం ఒక్కటే  – త లా క్.

ఆవేశం లో ఈ ఒక్క మాటని 3 సార్లు  పలకడం వల్ల కలిగే దుష్పరిణామం ఎంత విషాద కరం గా వుంటుందో వుంటుందో

– ఒక మరపు రాని సినిమాగా మలిచారు నిర్మాత.  అదే – నిఖా.

https://www.youtube.com/watch?v=00F9HJlCzs8

 

మనల్ని మనం విమర్శించుకోవడం వల్ల ఆత్మ పరిశుధ్ధి జరుగుతుంది.

దేవుడంతటి వాడు – తల్లి కోరితే జ్ఞాన బోధ చేసాడు.

‘తల్లి తర్వాత తల్లి వంటింది అయిన మన మాతృ భాషని కూడా సరిద్దుకోవడం లో తప్పు లేదు…’ అని నేననడం లేదు. జపాన్ ప్రజలు ఘోషిస్తున్నారు.

ఇలాటి బాధే జపాన్ ప్రజలకూ కలిగింది. వాళ్ళు వొద్దనుకుంటున్న ఆ పదం ఏమిటంటే – సయొనర.. ‘

భారతీయులకిది జపనీయుల భాష అనిపించదు. ఎందుకంటే మనకంత పరిచయమైనపదం. ఎలా అంటే – ‘సయొనర.. సయొనర ‘ అంటూ లతా మంగేష్కర్ స్వరం దేశం నలుమూలలా మార్మ్రోగి పోయింది కాబట్టి. సయొనర ఖ్యాతి అలాంటిది. ఐతే- అది నిన్నటి మాట. ఇప్పుడు తాజాగా – జపాన్ దేశ ప్రజలు – 70 శాతానికి పైగా  ఏమంటున్నారంటే – అసలీ సయొనర  ఊసే ఎత్తొద్దని వాపోతున్నారు.

ఈ పదం పట్ల అంత వ్యతిరేకత వెల్లువెత్తడానికి కారణం?  ఈ పదార్ధం – నెగిటివిటీని సంతరించుకుందని మూకుమ్మడిగా అభిప్రాయపడుతున్నారు.  వీరిలో యువత ప్రాముఖ్యత ఎంతైనా వుందని చెప్పాలి.

‘సయొనరా  – అంటే గుడ్ బై అని అర్ధం. ఇది తాత్కాలికమైన గుడ్ బై వంటిది కాదు,  ‘శాశ్వతంగా ఇక సెలవ్’ అనే అర్ధం తో కూడి వుందట.

గుడ్ బై టు సయొనర :

********************

* నాకీ పదం పలకడం ఇష్టం వుండదు. ఎందుకంటే మా కలయిక – ఈ మాటతో అంతమై పోతోందన్న బాధ కలుగుతుంది.

 

* సయొనారా చెప్పుకోవడం తో ఏమనిపిస్తోందంటే ఇక మేము మళ్ళీ కలవమేమో అనే కలవరాన్ని కలిగిస్తోంది. అందుకే, నేనిక ఆ మాటని నేనిక ఉపయోగించ దలచుకోవట్లేదు. సయొనర-  ఇదొక  కోల్డ్ వర్డ్ అనే భావన కలుగుతుంది.

* ఆఫీసులో కానీ, ఇంట్లో కానీ, మిత్రుల దగ్గర కానీ సయొనర కి బదులు నేనెప్పుడూ ‘సీ యు లాటర్’ అనే అంటాను తప్పితే, సయొనర అని అననే అనను.

 

ఇలా – మొత్తం మీద జపాన్ ప్రజలు ఎంతో పూర్వమైన ఈ పదానికి ఉద్వాసన పలికే సమయం ఆసన్నమైందనే చెప్పాలి. ఎలా అంటే ఇంగ్లీష్ వాళ్ళు గుడ్ బై కి బదులు ఫేర్ వెల్ అని ఎలా అనరో – జపనీయులు కూడా ఇక మీదట  బైబైలే చెప్పుకుంటారట గానీ, తమ మాతృ భాషా పదమైన సయొనర ని నాలుక మీద రానీయమని నిర్ధారిస్తున్నారు.  అయినా, రేపు తిరిగి కలవబోతున్న ప్రియమైన వారితో సయొనర అని అంటమేమిటీ అర్ధం లేకుండా? అని ఆ పదం పట్ల తమ అయిష్టాన్ని మాటల్లో వెళ్ళగక్కుతున్నారు.

సయొనర అంటే వెంటనే గుర్తుకొచ్చేది జపాన్. భాషా చెక్కిలి మీద ఒక చక్కని సంతకమైన పదం భాషలోంచే తొలగిపోవడం ఎంతైనా విచారకరం. కానీ ప్రజలు వాదుకలో వ్యతిరేకిస్తున్నప్పుడు ఎవరైనా చేయగలిగేదేముంటుందనీ?

ప్రాచీన ఈ  జపనీ పదం ఇక గాల్లో కలిసిపోవాల్సిందేనా అనే బెంగా లేకపోలేదు మాతృ భాషా ప్రియులకి. నిజమే కావొచ్చు. ఎవరూ తిననప్పుడు ఆ పదార్ధం  ఎంత  తీయటి పాయసమైనా వండీ, వృధానే కదా!

అయితే స్వభాషలో సయొనర కి ప్రతి గా ఏమిటా అనే  ప్రశ్న తలెత్తక మానుతుందా?

ప్రజలకిష్టమై ఆమోదించిన పదమే ప్రజా పదం. అదే భాషా పథం. ఏ దేశ భాషా సంస్కృతి కైనా ఇదే సిధ్ధాంతం వర్తిస్తుంది.

ఆ మాట కొస్తే మన తెలుగు లో ఎన్ని సాంప్రదాయపు మాటల్ని మనం మానేశామని? మాటల్లోను, రాతల్లో నూ? (ఒకప్పుడు చాలా వాడుకలో వున్నవి, ఇప్పుడు మాయమైనవి ఒక  లిస్ట్ చేసుకుని చూసుకుంటె – ‘ ఔరా! ఎంత మార్పు’ అని అనిపించక మానదు. )

మనం మోసుకెళ్తున్న మాతృ భాష అనే బంగారపు మూటలోంచి  ఒక్క పదం జారి పడినా ఊరుకోవద్దు, సరే. కానీ, ఎన్ని పర భాషా పదాలొచ్చి చేరనీ, – మానుకోవద్దు. అంగీకరిద్దాం.

ఏమంటారు?

*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

అరె!

చిత్రం: రాజశేఖర్

చిత్రం: రాజశేఖర్

 

-ఆర్.దమయంతి

~

 

అతని కోసం ఎదురుచూస్తున్న ఆమనికి విసుగొచ్చింది.  ఆ తర్వాత  – అది అసహనంగా  మారే అవకాశాన్ని రానీకుండా పుస్తకం తీసుకుంది చేతిలోకి. రెండు పేజీలైనా పూర్తి చేయకుండానే అర్ధమైపోయింది ఆ నవలా ఇతివృత్తం.

తనతో కాపురం చేయనంటున్న భర్త మీద తిరుగుబాటు చేసిన ఒక స్త్రీ కథ.

ఆమని కి ఒళ్ళు మంట ఇలాటి కథలన్నా, టీవి ల్లో చూపించే దృశ్యాలన్నా.

కట్టుకున్న వాడు ‘నువొద్దు మొర్రో ఫో’అని తరిమి కొడుతుంటే..  స్పర్శ రహిత శరీరంతో ఆమె మాత్రం.. అతనింట్లోనే పడుంటానండం, అతనితోనే కాపురం చేసి తీరతాననడం..ఎంత హాస్యాస్పదం!  ఎంత వ్యక్తిత్వంలేని తనం? పై పెచ్చు వాదన ఏమిటంటే, – తన హక్కు కోసం పోరాడుతున్నట్టు చెబుతుంది?

నిజమైన మొగుడూ పెళ్ళాల మధ్య హక్కులేమిటీ? శాసనాలేమిటీ? ఆ ఇంటిముందు మూగిన జనాలు,  స్త్రీ వాద సంఘాలు, మరో పక్క విలేకరులు,  కెమెరాలు, పోలీసులు… పెద్దమనుషులు… వీళ్ళంతా కలసి ఆమెని ఆ ఇంట్లోకి నెట్టి పోవచ్చు. కానీ ఆ తర్వాత గదిలో వాళ్ళు స్వచ్చమైన మనసుతో  ఎలా కాపురం చేస్తారని?

ఒక సారి  భార్య పట్ల ఇంత హేయం గా ప్రవర్తించిన వాడు, జనం బుధ్ధి చెప్పడంతో అమాంతం మంచివాడైపోతాడా? భయంతోనో, బెదిరింపులతోనో, కత్తి చూపించో, కక్ష కొద్దో చేసేదీ –  ఒక కాపురమే?!పండంటి కాపురమే?

ఎవరి మనసుని వారు ప్రశ్నించుకోవాలి. పైకి బాగానే వున్నా మేడి పండు చందం లా, ఎవరి ఆత్మ ఘోష ఎంతో ఆ జీవులకే తెలియాలి.

తననెప్పటికీ ఒక  గొప్ప సందేహం వెంటాడుతూ వుంటుంది.

ఎంత తాళి కడితే మాత్రం?! ..అసలంత పచ్చి శత్రువుతో ఆ పెళ్ళాం ఎలా పడుకుంటుంది?

‘నోర్ముయ్. అలాటి పిచ్చిమాటలు మాట్లాడకూడదు. సంసార పక్షమైన ఆలోచన్లు చేయి” – తల్లి కంఠం కంచులా మోగింది. ఆవిడ అక్కడ లేకపోయినా!

నవ్వొచ్చింది ఆమనికి.

అమ్మ ఏవడిగింది? తను – పుట్టింటికి తిరిగొచ్చినప్పుడు?

గదిలోకొచ్చి, తలుపులు మూసి, దగ్గరగా, చెవిలో రహస్యంగా అడగలేదూ? – ‘ఒక మాట అడుగుతాను చెప్పు. మీ ఆయన నీతో ‘కాపురం చేస్తున్నాడా?” ముఖమంతా  ఆందోళన నింపుకున్న  – ఆవిడ్నీ, ఆ అడిగే తీరు నీ చూసి  తను ఫక్కున  నవ్వింది.

ఆవిడకి కోపమొచ్చింది. “పరాచికాలకిది సమయం కాదు. అవతల నీ జీవితం నాశనమైపోతోంది నీకర్ధమౌతోందా ఆ సంగతి? ఇప్పటికైనా నిజం చెప్పు. ఎందుకంటే- నీ కాపురాన్ని చక్కదిద్దాల్సిన బాధ్యత నాకుంది.” అంది గంభీరమైన గొంతుతో.

ఆవిడ దృష్టిలో ‘కాపురం’ అంటే సెక్స్.  తామిద్దరూ  కలసి సఖ్యం గా  ‘కాపురం’చేసుకునే కార్యంలో  – ఈవిడ బాధ్యతాయుతమైన పాత్ర పోషించడమేమిటో అర్ధం కాక మళ్ళీ తను నవ్వింది. గట్టిగా,  మరింత గట్టిగా నవ్వేసింది.

‘అడుగు తుంటే సమాధనం చెప్పకుండా ఏమిటా వెర్రి నవ్వూ, నువ్వూను?’ అంటూ అక్కడ్నించి విస్సురుగా  వెళ్ళిపోయింది.

Kadha-Saranga-2-300x268

తల్లి అమాయకత్వం మీద జాలేసింది. ‘భార్యా భర్తల మధ్య శారీరక సంబంధం కొనసాగుతూ వుంటే, ఇక ఆ సంసారానికి ఢోకా వుండదు.’ – అనేది ఆవిడ అభిప్రాయం కావొచ్చు. లేదా, గట్టి నమ్మకవూ కావొచ్చు.

కానీ, పగలు జరిగే యుధ్ధాలను కానీ, లేదా ఇద్దరి మధ్య రగిలే ఘోర విభేదాలను గానీ –  ఈ సెక్స్యుయల్ బంధమేదీ లేవీ అడ్డుకోలేదన్న  సంగతి ఆవిడకి తెలీదు. చెప్పినా అర్ధం కాదు.

ఎందుకంటే – సర్దుకుపోవడానికి, సహనం నశించిపోవడానికి మధ్య వున్న దూరం  చాలా పెద్దదన్న నిజం ఆమె ఒప్పుకోదు.

అది – ఇన్నోసెన్సో, ఇగ్నోరెన్సో ఏదైతే ఏంలే, కొందరి స్త్రీల అమాయకత్వాలే కొంతమంది భర్తలకి శ్రీరామ రక్షలు.

ఇలాటి జంటే ఒకటుంది తనకి తెలిసి.

వాడు పట్టుబడ్డాడు.సాక్షాత్తు భార్యే పట్టిచ్చింది. పేపర్లో కూడా వచ్చింది ఆ వార్త. చుట్టాలందరూ ఏమౌతుందా కథా అని చెవులు కొరుక్కున్నారు. పరుల బాధలు –  మంకి వినోదాలు కదా. అయితే, చివరికి ఏమీ కాలేదు. ఆమె  ఇల్లొదిలి ఎక్కడికీ పోనూ లేదు. అతను తన అలవాట్లను  మానుకోనూ లేదు.

ఇప్పటికీ అతనితోనే..’కాపురం’ చేస్తోంది. పెళ్ళిళ్ళకీ  పేరంటాలకీ   నవ్వుముఖమేసుకుని కనిపిస్తూనే  వుంది. పాపిట్లో ఇంత సిందూరం  పులుముకుని. మొన్ననే  దంపత్ సమేతం గా పీటల మీద కూర్చుని –  సత్యనారాయణ వ్రతం చేసుకుని లేచారు.

ఇలాటి వాళ్ళని చూసి తనెన్ని సార్లు బుర్ర బద్దలు కుంటుందో! ఈ మోసగాడితో, ఎలా ‘కాపురం’ చేస్తోందీ ఈమె అని?

‘చేయక?, మరెక్కడికి పోతుంది పాపం!’అనుకోడానికి ఆమేమైనా చదువూ డబ్బూ లేనిదా అంటే అదీ కాదు.

మరి? – అర్ధం కారంతే. వదిలేద్దాం.

స్త్రీలు ధనం తో కాదు. – వ్యక్తిత్వంతో బ్రతకగలిన రోజే అసలైన స్త్రీ స్వేచ్చకి అర్ధం.

తనకీ సమస్య వొచ్చింది. మొదట్లో – విడాకుల వరకూ వెళ్ళకూడదనుకుంది. రాను రాను  భరించడం కష్టమై, వొద్దనుకుంది. శాశ్వతంగా వొద్దనుకుంది.

లోపమేమిటో చెప్పాలన్నారు.  ఎందుకు చెప్పాలనేది తన పాయింట్.

ఒక మగాడికి దురలవాట్లేమీ లేనంత మాత్రాన, అతగాడు గ్లోబల్ లేబుల్డ్ మొగుడైపోతాడా?

ఆ మాటకొస్తే భర్తలో భార్యకి కనిపించిన వీక్నెస్సులు ప్రపంచంలో మరెవరికీ కనిపించవు.

ఇంట్లో కాసేపు కూర్చుని వెళ్ళిపోయే మనిషినైతే ముక్కు మూసుకుని ఎంతైనా భరించొచ్చు. కానీ, కాలమంతా కలసి బ్రతకాల్సొచ్చినప్పుడే – ఆ లోపం మరింత భయంకరం గా కనిపిస్తుంది. ముఖ్యంగా గదిలో..ఒకే మంచాన్ని పంచుకోవాల్సొచ్చినప్పుడు.. ఉహు. ఇక భరించడం తన వల్ల కాదంటుంది మనసు.

అప్పటి అ పరిస్థితిలో – తననెవరూ  అర్ధం చేసుకోవడం లేదనే చింత మానుకుంది. నిరాశనిస్పృహలనించి – ధైర్యంగా సమస్యనెదుర్కుని ఒడ్డుకొచ్చిపడింది.

నిజమా! నిజంగా  తను ఆ సుడిలోంచి బయటపడిందా? – అవును., కాదు.! దేనికి ఎక్కువ మార్కులేయాలో తెలీడం లేదు.

సెల్ మోతకి ఉలిక్కిపడి, ఆశగా అందుకుంది. అతనేమోనని.  స్క్రీన్ మీద ‘అక్క’ పేరు చూసి నిట్టూర్చింది. నిరాశగా.

“హలో అక్కా..”

“ఏమిటే , అలా వస్తోంది మాట నీరసంగా”

పట్టెసింది తనని. ఎంతైనా అక్క తెలివిగలది. ‘నువ్వెంత చదివి ఏం లాభం? అక్కలా కాపురం చేసుకునే తెలివితేటలు లేనప్పుడు?” తల్లి వేసిన దొబ్బులు చెవిలో మోగాయి.

“లేదక్కా, బాగానే వున్న. చెప్పు. ఏమిటి సంగతులు? ‘ బావగారితో నీ ‘కాపురం’ఎలా సాగుతోంది?”

అడిగింది నవ్వుతూ.

“ఆ. నన్నే అడిగావ్? ఎప్పుడూ వున్న ఖర్మే. నా రాతెప్పుడు మారేను?”

“యాగీ చేసొచ్చానన్నావు కదా? ఏమైంది?”

“దాన్నొదిలేశాడు. కానీ ఇప్పుడు కొత్త రోగం పట్టుకుంది. అది మనసులో పెట్టుకుని కక్ష సాధిస్తున్నాడు వెధవ.”

“అయ్యో. అలానా! ఏం చేస్తున్నాడు? కొడుతున్నాడా?” ఆందోళన గా అడిగింది.

చిత్రం: రాజశేఖర్

“కొట్టడమెక్కడా? మాటలే లేవు.” ఎంత నిస్పృహ! బూతులు తిడుతూ, వీర బాదుడు బాదే మొగుడి దురాగతాలకి అలవాటుపడిపోయిన భార్యలకి నిలువెత్తు నిదర్శనం లా..కాదు కాదు ఆదర్శిని లా  కనిపిస్తోంది అక్క – ఆ క్షణంలో.  “పైగా చెప్పా పెట్టకుండా ఎటో పోతాడు. ఎప్పుడో గానీ, ఇంటికి తగలడడు. వున్నాడనుకోనా? పోయాడనుకోనా? పోయినా ఫీడా పొదును. పోనన్నా పోడు.” వింటున్న ఆమని కి ఆశ్చర్యమేసింది. మొగుణ్ణి ‘ఏమండీ ఏమండీ’ అంటూ పిలిచే అక్కేనా ‘వాడూ వీడూ’ అని చీదరిస్తోంది? ఈ విడిగారే గా చారుమతి అవతారమెత్తి  శ్రావణ శుక్రవార నోము నోచుకుని, ఆ తాగుబోతు పాదాలను లాక్కుని మరీ దణ్ణాలు పెట్టింది?! ఔర!

మొగుణ్ణి  వెనక తిట్టుకోవడం లో పెద్ద  తప్పు లేదని అక్క గాఢాభిప్రాయం. హు. ఇదీ –  గౌరవ దంపతుల సిధ్ధాంతం.  ఇంకా వింటోంది అక్క మాటల్ని. “వీడి వల్ల పుట్టిన పిల్లలు లేకపోతే నేనూ..ఎవడోకణ్ణి పట్టుకు పోయేదాన్ని. నీ..లా..గ…   హాయిగా..”

‘ నీ…లా…గ…నీ లా..గా..’ -అక్క మాటలు చెంప మీద చాచి కొట్టినట్టనిపించింది ఆమనికి.

అసలీమెకేం మాట్లాడాలో తెలీదు. ఇంతకు ముందు ఇలానే పరామర్శ పేరుతో నొచ్చుకునేలా మాట్లాడితే కాల్ కట్ చేసింది. కానీ మళ్ళా ఆమే,  పదే పదే ఫోన్ చేయడంతో, క్షమించింది. సర్లే. ఈ మాత్రమైనా తనని పలకరించే వాళ్ళెవరున్నారనిపించి, మాట్లాడుతోంది.

“ఏమనుకోకే ఆమని, నేను నిజం చెబుతున్నా..నువ్వు చేసిన పనే కరెక్ఠ్ అనిపిస్తోంది నాకిప్పుడు. మొగుడికి నీతి నిజాయితీ లేనప్పుడు ..పెళ్లానికి మాత్రం ఎందుకుండాలే? పెళ్ళాన్ని పెళ్ళాం గా చూడని ముండమోపులతో కాపురాలేవిటే చెల్లీ? నాకు మనసు రగిలిపోతోందే!..ఈ శరీరాన్ని డబ్బాడు కిరసనాయిలు పోసి తగలబెట్టాలనుందే..” అక్క ఆవేశం దుఃఖంలోకి మారిపోతుంటే, ఆ నిస్సహాయ స్థితికి జాలేసింది ఆమనికి.

“బాధ పడకు అక్కా. పోనీ నా దగ్గరకొచ్చి వుంటావా,  ఓ నాలుగు రోజులపాటు?” మనస్ఫూర్తిగా పిలిచింది.

రెండు సెకన్ల తర్వాత మాట్లాడింది అక్క. చెంగుతో  కళ్ళు తుడుచుకున్నట్టుంది. “వొద్దులేవే ఆమని! నేనక్కడకొచ్చినప్పుడు ఈయనిక్కడికొస్తే..పెద్ద గోలౌతుంది. మా అత్త పక్షి వుంది గా. అది లేనిపోనివన్నీ వాడికెక్కిస్తుంది. మొగుడు ఊళ్ళో లేనప్పుడు, చెప్పకుండా రహస్యం గా వెళ్ళానని  లేని ‘..తనాలు’ అంట కట్టినా అంటకడ్తుంది. కట్టుకున్నవాడు సవ్యమైనవాడైతే గా, నమ్మకపోడానికి? –  విన్న వాళ్ళు కూడా నిజమనుకుంటారు. అది నే భరించలేను. ఆ తర్వాత బ్రతికేం లాభం చెప్పు? ఇప్పుడొద్దు.  తర్వాతెప్పుడైనా వస్తాలే..”

అక్క మాటలకి, ఆమె ఆలోచనా విధానానికి గాఢం గా  నిట్టూర్చింది ఆమని.

“అవునే ఆమనీ? ఇప్పుడితను నిన్ను బాగానే చూస్తున్నాడా? ..” ఆ కంఠం లో ఆర్ద్రత కంటెనూ, ఆరా తనమే కొట్టొస్తూ వినిపించింది.

“ఆ! బాగానే వుంటున్నాం అక్కా” అని జవాబిస్తూనే లోపల్లోపల అనుకుంది. ‘ఇక మొదలు. ప్రశ్నల దాడి.’

“పోన్లే. వ్రతం చెడ్డా ఫలం దక్కా లంటారు అందుకే! నువ్వు సుఖం గా వుంటే అంతే చాలే నాకు. కానీ విను.  నీ తోబుట్టువుగా నీ మేలు కోరి  చెబుతున్నా విను. మగాణ్ని నమ్మేందుకు లేదు. ఇవాళున్నట్టు రేపుండాలని రూలేం లేదు. వాడు ఎప్పుడు, ఎక్కడ, ఎలా మన చేతుల్లోంచి జారిపోతాడో చెప్పడం కష్టం. ఇరవై నాలుగ్గంటలూ ఏం కాపలా కాస్తావ్ కానీ, మెల్లగా ఈ మాటా ఆ మాటా చెప్పీ ఆ మూడు ముళ్ళు వేయించుకో. ఏ గుళ్ళోనో పూలదండలు మార్చుకుని, ఒక ఫోటో తీయించుకుని ఇంట్లో పెట్టుకో.. ఎటొచ్చెటు పోయినా పడుంటుంది ఒక ఋజువుగా!..  ఏమిటీ? వింటున్నావా?”

అక్క గారి మాటలకీ, సూచనలకీ – ఆమని మది చెదిరింది.

శ్రేయోభిలాషి పాత్ర పోషిస్తున్న అక్క – ‘ ఏమిటీ మాట్లాడుతోంది? ‘  అనుకుంటూ  విస్తుబోయింది.

కట్నమిచ్చి, పెద్ద మనుషుల మధ్య, నిండు పందిట్లో పెళ్ళి చేసుకుంది కదా! మరి ఇప్పుడెవరొస్తున్నారు ఆమె కాపురాన్ని సరిదిద్దడానికి? రెండు వరసల బంగారు నాంతాడు, వాటికి వ్రేలాడుతూ రెండు సూత్రాలు, నల్లపూసల గొలుసు, కాళ్ళకి మెట్టెలు..హు. మరి ఇవేవీ మొగుడి చేత  ‘కాపురం’చేయించలేకపోతున్నాయి ఎందుక ని?

అతను పరాయి చోట్లకి పారిపోకుండా ఏ కొంగు ముళ్ళూ కట్టి పడేయలేకపోతున్నాయెందుకనీ?  నడిచిన ఏడడుగులు అతన్ని కళ్ళాలేసి కట్టడి చేయలేకపోతున్నాయెందుకనీ?  ఒక మూర దారంతో, నాలుగు పసుపు అక్షింతలతో పవిత్రమై పోయిందనుకున్న వివాహ బంధాలకు గారంటీ కార్డ్ ఏదీ? ఎక్కడుందీ? ఎవరిస్తారు?

అక్కని సూటిగా ప్రశ్నించాలనుకుంది. కాదు. నిలదీయాలనుకుంది. కానీ,  అడగలేదు. ఎందుకంటే, కాలం ఖర్చైపోవడం తప్ప పెద్ద ఉపయోగకరమైన జవాబేమీ రాదు.

సగటు ఇల్లాళ్ళకు –  కష్టాలు చెప్పుకుని సానుభూతి పొందడం లో వున్నంత సుఖం, పరిష్కారాన్ని కనుగొనడం లో వుండదు. వీళ్ళు  – మనశ్శాంతిని పారేసుకున్నంత సులువుగా మనస్తాపానికి కారకుడైన మొగుణ్ని  పారేయలేరు. కట్టుకున్న వాడెలాటి వాడైనా సరే,  వాడితోనే ‘కాపురం’ చేసుకోవడం అలవాటై పోయాక, అదే ప్రాతివ్రత్యమని రూఢీ  చేసుకున్నాక, .. ఇక ఇప్పుడు తను అక్క గారికి కొత్త గా చెప్పాల్సిన సూక్తులు కానీ సందేశాలు కానీ ఏవీ లేవు.  ఆవిడ చెప్పింది విని ‘పాపం’ అని అంటే చాలు. ఆవిడ ఆనందం తో పండిపోతుంది. తను సతీ సుమతికి అచ్చమైన వారసురాల్నని  గట్టిగా ఊపిరి తీసుకుని, రాని మొగుణ్ణి తిట్టుకుంటూ నిద్రపోతుంది.  హు!

‘ఆమనీ! మాట్లాడవేమిటే?” – అక్క మాటలకి ఈ లోకంలోకొచ్చింది.  -“ఆ! అక్కా! వింటున్నా చెప్పు…సరే సరే. అలానే చేస్తాలే.  ఇవాళే  మాట్లాడతా అతనితో!..ఏమంటాడో చూస్తా..” అక్క సంతృప్తి కోసం  చెప్పింది.

“ముందు నువ్వాపనిలో వుండు. సరేనా? జాగ్రత్త. వుంటా మరి…”

సెల్ మూసేసి, సోఫాలో జారగిలబడి దీర్ఘాలోచన్లో మునిగిపోయింది. ఎంత వొద్దనుకున్నా, అక్క మాటలు   ఆమని బుర్రని తొలిచేస్తున్నాయి

గతమంతా ఒక్క సారి కళ్ళ ముందు రీలు చుట్టుకుంది. తను తీసుకున్న నిర్ణయం సరైనదే అని మరోసారి తీర్పునిచ్చుకుంది. ముఖ్యంగా ఇతనితో.. కలసి బ్రతకడం గురించి!

“అదేం, చీకట్లో కూర్చున్నావ్?”  లైట్ స్విచాన్ చేస్తూ  అడుగుతున్నాడు. – అతను.

చీకటి..చీకటి..తను గమనించనే లేదు!  ..చీకటి… నల్లటి చీకటి..తెరలుతెరలు గా..దట్టమైన చీకటి.. బలమైన అలలు వలయాలు గా  చుట్టుకుంటూ ముంచేసినా తెలీని చీకటి.  తననుకుంటోంది..వెలుగులోకొచ్చానని..తెలివిగా ఆలోచిస్తోందని ..కాలానికి తగిన మార్పులు చేర్పులతో సుఖం గా బ్రతుకుని నిర్దేశించుకుంటోందనీ..మోడర్న్ లేడీ అనీ.కానీ, కాదనుకుంటా? ఒకవేళ అయితే, అప్పుడు ఇప్పుడూ తన దిగులు పరిస్థితి ఒకలానే ఎలా వుంటుంది. ..ఎదురు చూడటం…నమ్ముకున్న అతను నిజమైన వాడేనా? జీవితానికి అతికించుకున్న బంధం – వమ్ము ఔతుందేమోననే అభద్రతా భావం..కాదు అశాంతి సంద్రం ఎందుకనీ?

అటు అక్కది, ఇటు తనదీ అదే పరిస్థితి..ఎందుకనీ? ఇంతటి అనిశ్చిత – తమకు  మాత్రమే ఎందుకనీ?..

చిత్రం: రాజశేఖర్

అతనొచ్చి ఆమె పక్కన కుర్చున్నాడు. రెండు చేతుల్తో భుజాలు చుట్టి దగ్గరకి తీసుకుని, ఆమె పెదవుల మీద బలం గా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. ఆ తర్వాత..అతని చేతులు అలవాటుగా ఆమె భుజాల మీంచి కిందకి జారుతుంటే , సున్నితంగా నెట్టేస్తూ, పక్కకి జరిగి, అతని ముఖంలోకి సూటిగా చూసింది. ఎలాటి టెన్షనూ కనిపించలేదు.

ఆమె చూపుల్ని మరోలా అర్ధం అయ్యాయి అతనికి. “నీకు తెలుసు కదా ఆమని, నా పరిస్థితి..? ” అన్నాడు. ‘సారీ’ అనే అర్ధం స్ఫురించేలా!

ఆమేం మాట్లాడ్లేదు.

“అవునూ, నేనిక రాననుకున్నావా, అంత దిగాలుగా కూర్చున్నావ్?-ఏమిటీ?,కొంపదీసి  వొదిలేశాననుకోలేదుగా?'” అంటూ నవ్వాడు, ఫెళ్ళున.  పెద్ద జోక్ పేల్చినట్టు.

ఆమని వెంటనే – అతని ముఖంలోకి లోతుగా పరీక్షగా చూసింది – అభావంగా. అతనికేమీ అర్ధం కాలేదు.

కొన్ని సెకన్ల తర్వాత – హఠాత్తుగా – వున్నమనిషి వున్నట్టు ఫక్కున నవ్వింది.

తన జోక్ పేలిందనుకున్నాడతను.

కానీ ఆమె నవ్వు ఆగలేదు. ఇంకా బిగ్గరగా తెరలు తెరలుగా నవ్వడంతో..అతని ముఖం లో నవ్వు వెలిసిపోయింది. తెల్లగా.

“ఎందుకు అంతలా నవ్వుతున్నావ్?” – ఆ పిచ్చి నవ్వుకి బెదిరిపోతూ అడిగాడు.

“నవ్వొ..స్తోం..ది. ఎం..దు..కం..టే.. నీ మాటలకి.  ‘ భయపడ్డావా వదిలేసానని ?’ అని నువ్వంటుంటే.. నవ్వు..నవ్వొస్తోంది..”

“..అవును. తప్పేముంది?” ముఖం చిట్లించుకున్నాడు.

ఒక్కసారిగా మనిషంతా గంభీరమైపోతూ ఒక్కో అక్షరం వొత్తి పలుకుతూ అంది. “మరి నీకు భయమేయలేదా? ఇంటికి రాకుండా పోతే, నేనిన్ను వొదిలేస్తానని? ఆ?.”

అనుకోని ప్రశ్నకి.. విద్యుద్ఘాతం తగిలిన వాడిలా చూస్తుండిపోయాడు. అహం దెబ్బ తిన్న అతన్లోనిమగాడి కేక ఆమెకు మాత్రమే వినిపించింది.

మళ్ళీ నవ్వొచ్చింది. ఇంకా నవ్వుతోంది..తెరలు తెరలు గా..పడీ పడీ నవ్వుతోంది.. మెళ్ళో మంగళ సూత్రాలు లేని గొలుసు కదిలిపోయేలా…అలా  న..వ్వు..తూ..నే వుంది.

******

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ఒక హెచ్చరికని జారీ చేసిన కథ…

  ఆర్.దమయంతి

 నిన్ననే చదివాను. ఒక స్త్రీ వైవాహిక విషాద గాధ.

పెళ్ళై, ఐదేళ్ళౌతున్నా, తనకీ, తన భర్తకీ మధ్య ఎలాటి శారీరక సంభంధమూ లేదని చెప్పింది. అంతే కాదు అతనొక గే   (స్వలింగ సంపర్కులు) అని తెలుసుకుని కుమిలిపోయానని, అయినా, ఆశ చంపుకోలేక మార్చుకునే ప్రయత్నం కూడా చేసానని..చివరికి వైఫల్యాన్ని భరించలేక మరణిస్తున్నానని …రాసి వెళ్ళిపోయింది. ఈ లోకం నించి శాశ్వతం గా శలవు తీసుకుని వెళ్ళిపోయింది.

ఆత్మహత్య ఎంత భయంకరమైన నరకమో. అయినా.. వెరవడం లేదు- స్త్రీలు. ఎందుకంటే అంత కన్నా మహానరకం ఇంట్లోనే అనుభవిస్తున్నప్పుడు, … మొగుడు యముడై పీక్కు తింటున్నప్పుడు ..చావొక లెక్కలో పని కాదనుకొనే గట్టి నిర్ణయానికొచ్చేస్తున్నారు.

బ్రతుకొక పీడ గా మారినప్పుడు, క్షణం..క్షణం  అభద్రతా భావాలు ప్రాణాలను నొక్కేస్తున్నప్పుడు ..ఒక్కసారిగా ఊపిరి ఆపేసుకు పోవడమే సరైన చర్య గా డిసైడైపోతున్నారు.

ఒక డాక్టర్..ఒక ఇంజినీర్, ఒక సైంటిస్ట్, ఒక పోలీస్ అధికారి, ఒక అయ్యేఎస్, ఒక లాయర్, ఒక ఫేషన్ డిజైనర్, ఒక టాప్ మోడల్..ఇలా – ఏ స్త్రీ ఆత్మహత్య కథ చూసినా – వెనక దాగిన మూల పురుషుడు ఒక్కడే. వాడు – సహచరుడో, లేదా తాళి కట్టిన సొంత మొగుడో! -అతని మూలం గానే చస్తోంది.

మా ఆడవాళ్ళే అంటారు, అంత చదువుకుని అదేం రోగం?, చావడం? అని గభాల్న అనేస్తారు . అఫ్ కోర్స్! ..ప్రేమ కొద్దీ!

కానీ, చదువు వల్ల మెదడు పెరుగుతుంది కానీ, హృదయాన్ని రాయి చేస్తుందా ఎక్కడైనా!

మోసపోయిన స్త్రీ హృదయ గాయాలకు మందింకా కనిపెట్టలేదు- ఈ ప్రపంచంలో! లేకపోతే ఇన్ని మరణాలెందుకు సంభవిస్తున్నాయీ?

స్త్రీకి ప్రేమించడమొకటే కదూ, తెలిసింది.  మోసగిస్తే, ఆ వంచకుణ్ణి  చంపేయాలని ఆలోచన కూడా రాదు.  తాను మరణించడమే సమంజసమనుకుంటోంది. ఎంత పిచ్చిది?! ఇంత అమాయకత్వమా?

ఎందుకనీ?- ఇంతకంటే మరో మార్గం లేదా? వుంటే, ఎక్కడా?

ఒక సారి పెళ్ళై కాపురానికెళ్ళిన ఆడదాని భవిష్యత్తంతా కట్టుకున్న వాడిచేతిలోకెళ్ళి పడుతోంది. ఒక వేళ ప్రేమ వివాహమే అయినా, పెళ్ళి తర్వాత అతనిలో ఎలాటి మార్పులు చోటు చేసుకుంటాయో, అవి ఎలాటి విపత్కరాలకు దారి తీస్తాయో  ఊహాతీతం. రేపు ఏమౌతుందో అంచనా వేయడం ఎవరి తరమూ కావడం లేదు.

సాయిపద్మ కథ చదివాను. కులాంతర వివాహం చేసుకున్న ఆమె జీవితం అత్తవారింట్లో ఎంత దుర్భర ప్రాయమైందనీ!..  తక్కువ కులపు స్త్రీ అని ఆమెని మాటలతో పొడిచి పొడిచి పెడ్తారు.  ఆమె ఎన్నో సార్లు గర్భస్రావాలు చేయించుకుంటుంది. భర్త శాసనంతో. గృహ హింసలలో ఇదొక విభిన్నమైన పార్శ్వాన్ని చూస్తాం.

Sketch290215932

మొన్ననే కదూ చూసాం టీవిలో. –  ఆడపిల్లను కన్నదనే నెపంతో ఆ ఇల్లాల్ని  ఇంట్లోకి రానీక, గెంటేసాడు ఆ మొగుడు. (అందుకు కారణం తనే అని తెలిసి కూడా..)  ఆమె ఎటుపోవాలో అర్ధం కాక,  అత్తవారింటిముందే  బిడ్డను వొళ్ళో పెట్టుకుని బైఠాయించేసింది.

కట్నం తక్కువైందనో, గర్భం దాల్చడం లేదనో, మగ పిల్లాణ్ణి కన్లేదనో, పక్కింటి వాడితోనో, పాలవాడితోనో మాట్లాడిందనో, సంపాదించడం లేదనో, తనని ‘సుఖపెట్టడం’ రావడం లేదనో..ఏదో ఒక మిష తో- అన్ని యుగాల్లోనూ.. స్త్రీని హిసిస్తునే వున్నాడు మగాడు. ప్రియుడో, సహచరుడో, మొగుడో..ఎవరైనా, స్థాయీ భేదాలే తప్ప, శాడిజం లో  అందరూ సమ ఉజ్జీలే. పెద్ద  తేడా ఏమీ వుండబోవడం లేదు.

హుష్!..రోసి పోతున్నారు స్త్రీలు. సొమ్మసిల్లిపోతున్నారు – ఇలాటి సంఘటనలకు.

చిన్న జీవితం. కోరి కోరి ఇంత పెద్ద నరకం కొని తెచ్చుకోవాలా? అసలు తనకు ఇలాటి పెళ్ళి అవసరమా? మొగుడితో  కలసి కాపురం అనే ముసుగు లో ఇంత తన్నులాట తప్పదా?

ఇలాటి జైలు జీవిత బారిన పడకుండా ఆకాశమే హద్దు గా సంతోషం గా బ్రతకలేదా? ఆంక్షా రహితమైన కాంక్షా పూరిత జీవనాన్ని సాగించడానికి ఎవరికో అభ్యంతరాలుంటే అందుకు తనెందుకు తలొంచాలి?

చలం ప్రశ్నే, మరొకసారి తిరిగి సూటిగా అడిగింది. కాదు నిలదీసింది. ఆమె పేరు – వారిజ.

స్త్రీ  ఎంత విద్యాధికురాలైనా, మరెంత ఆర్ధికంగా ఎదిగినా, హృదయాన్ని పెంచుకోలేని, పెంచుకోనీని ..డామినేషన్ జాతి తో వేగలేక వీగిపోతున్న స్త్రీల కన్నీళ్ళని  చదివిందో, లేక చవి చూసిందో!

అగ్నిలో దగ్ధమౌతున్నప్పటి ఆ అబలల ఆర్తనాదలు విని ఘోషించిందో, శొకించిందో..

వారిజ – తీసుకున్న ఈ నిర్ణయం నన్ను చాలా ఆలోచింపచేసింది .

వివాహ ప్రసక్తి కి సున్నా చుట్టి, ఆమె అమ్మ గా మారేందుకు సిధ్ధమైంది. ఒక పరిపూర్ణ స్త్రీ గా మారే దశ మాతృత్వం. పెళ్లి కి భయపడో, మొగుడికి తలొంచో తన ఉన్నత స్థానాన్ని ఎందుకు వదులుకోవాలనుకుందో ఏమో!… ఆమె పెళ్ళి కాని తల్లి కావాలనుకుంది. అయింది. దట్సాల్. ఆమె లైఫ్. ఆమె చాయిస్.

షాక్ అయ్యే వాళ్ళు  అవుతారు.

వాళ్ళు –

స్త్రీని ఇలా వాడుకుని అలా పారేసే వాళ్ళు, పెళ్ళాన్ని పూచిక పుల్ల లా తీసిపడేసే మగాళ్ళు, కించ పరిచడమే ధ్యేయంగా బ్రతికే భర్తలు, నేను లేకపోతే నీ బ్రతుకు అధ్వాన్నమైపోతుందంటూ ..తమని తాము ఆకాశానికెత్తుకునే ఉత్తుత్తి ధీరులు…’ఆ ఆఫ్ట్రాల్ ఆడది. ఎక్కడికి పోతుందీ? నా వల్ల గర్భం కూడా దాల్చాక అంటూ విర్రవీగే మా రాజులకి మహ చెడ్డ రోజులు వచ్చి పడే రోజులున్నాయంటూ ఒక హెచ్చరిక చేసిన ధీశాలి. కాదు. ఢీశాలి. – వారిజ.

మార్టిన్ అంటాడు. రచయితలు రెండు రకాల వారుంటారట. ఒకరు ఆర్కెటెక్ట్స్. మరొకరు గార్డెనర్స్ అని.

వసంత మొదటి కోవకు చెందిన వారనిపిస్తుంది నాకు.

ఇదే కథాంశంతో కూడిన కథ ఏ ఇతర భాషలోనూ వస్తే …చాలా కలాలు తెలుగులో తర్జుమా చేసి ఇంగ్లీష్ లో రెవ్యూలు రాద్దురేమో!…

సారంగ పత్రిక వారు సాహసించకపోతే, ఈ మెరుపునిక్కడ చూసె అవకాశం వుండేది కాదేమో.

రచయిత్రి  లక్ష్మీ వసంత .పి. రాసిన వారిజ కథ చదవంగానే నాకనిపించింది, ఈమె స్త్రీ ని స్త్రీ హృదయాన్ని విరివిగా చదివి, విస్తృత స్థాయిలో పరిశీలన చేస్తోందని..

నేటి తరం స్త్రీ తీసుకోవాలనుకుంటున్న ఒక కొత్త నిర్ణయానికి నాందిగా వారిజ సృష్టి జరిగిందనీ..ఈ ఆధునిక మహిళ  చేత ఒక ముందడుగు వేయించారనిపిస్తుంది. డైనమిక్ లేడీ!

మీరూ ఆమె బాటలో నడవండంటూ రచయిత్రి ఎవరికీ సందేశాలివ్వలేదు.

మగాళ్లంతా చెడ్డ వాళ్ళంటూ …ముద్ర వేయనూలేదు.

కానీ..ఆడది సాహసిస్తే..ఇంత పనీ చేయగలదు…బ్రతుకంతా మగ పోరు, మగని పీడ లేకుండా హాయిగా గడిపేయగలదూ..అదీ..తన సంతానంతో కలసి కాపురం పెట్టేయగలదు, జాగ్రత్త! అని ఒక హెచ్చరిక అయితే చేసింది.

కొన్ని గుండెలు దడ దడ లాడేలా..!

దటీజ్ వారిజ.

వారిజ 

వారెంట్ లేకుండా  మెదడ్ని అరెస్ట్ చేసిన పాత్ర.

అభినందనలు వసంత! అభినందనలు.

ఒక నూతన కథాంశం తో కూడిన రచనన ను పాఠకులకందించిన సారంగ పత్రికా సంపాదకులకు, సంపాదక వర్గానికి కూడా నా అభినందనలు తెలియచేసుకుంటూ..

damayanthi

*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

అమ్ములు

ఆర్. దమయంతి

 

 

damayanthi

 

 

 

 

 

‘రూపం లేని ప్రేమకి

ఆయుష్షు మాత్రమే వుంటుంది.

అందుకే అది

మనిషి పోయినా మిగిలుంటుంది.’

*****

 

“ఈ ఏడాది అమ్ములు కి పెళ్ళి చేసేద్దామనుకుంటున్నాన్రా తమ్ముడూ!” – చల్ల గా మాట చెవినేసింది చంద్రమతి.

శ్రీకాంత్ ఉలిక్కిపడ్డాడు. కనుబొమలు ముడిచి, అడిగాడు. “ఏమిటీ! అమ్ములుకి పెళ్ళా?!”

“అవును. పెళ్ళే. ఏం, అదేమైనా  చిన్న పిల్లనుకుంటున్నావా?”

“కాక? నువ్వు తొందరపడి పెళ్ళి చేసేంత పెద్దదయి పోయిందా అప్పుడే?”

“చాల్లేరా నువ్వూ నీ అభిమానమూను.  నీ కళ్ళకి అదెప్పుడూ చిన్నదిగానే కానొస్తుంది. వచ్చే ఏడాది కల్లా డిగ్రీ అయిపోతోంది తెల్సా?” అంది.

“ఆ తర్వాత  అదింకా చదవాల్సిందీ వుంది. అది నీకు తెలుసా?  అయినా, ఏవో కొంపలంటుకుపోతున్నట్టు ఇంతర్జంటుగా  అమ్ములుకి పెళ్ళి చేసేయడమేవిటీ? అర్ధం లేకుండా!” అతని మనసులో చికాకంతా మాటల్లో తెలిసిపోతున్నా, అదేం   పట్టించుకోని దాన్లా తన ధోరణిలో తానుంది  చంద్రమతి. – ” అద్సరే కానీ, ఇంతకీ అమ్ములు పెళ్ళి ఎవరితో అని అడిగావు కాదు?” అంటూ నర్మగర్భంగా నవ్వి, మరి కాస్త నెయ్యి ఒంపింది పప్పన్నంలోకి.

“అదీ నువ్వే చెబుతావ్ గా. అందుకే  అడగలేదు” అన్నాడు రుస రుస గా.

అతని భావమేమిటొ  తనకు బాగా తెలుసన్నట్టు  గుంభనగా నవ్వుకుంటూ అసలు సంగతి చెప్పింది. – “ఇంకెవరనుకుంటున్నావ్? నువ్వే! నీతోనే పెళ్ళి జరిపిద్దామని నిర్ణయించుకున్నా. ఏమంటావురా తమ్ముడూ? అంటూ  అతని  ముఖం లోకి చూసింది.

ఆమె మాటలు వింటూనే షాకయ్యాడు.   నోట్లో పెట్టుకున్న ముద్ద –  గొంతు దిగక, పొలమారడంతో గబుక్కున మంచి నీళ్ళ గ్లాసెత్తి ఇన్ని నీళ్ళు తాగాడు  గడగడా.

ఏ…మి..టీ?..అమ్ములుకి తనతో పెళ్ళా? ఏమంటోంది అక్క? మతి కానీ భ్రమించలేదు కదా? మాట రాని వాడైపోయాడు.

తను అడంగగానే ఎగిరి గంతేస్తాడనుకున్న తమ్ముడు అంత గంభీరం గా మారిపోడానికి కారణం తెలీక, – “ఏరా, నా కూతురు నీకు  నచ్చలేదా?”  అంటూ తమ్ముడి భుజం మీద చేయి వేసి  అడిగింది.

అది కాదన్నట్టు తలూపాడు.

Kadha-Saranga-2-300x268

“మరి?” …ఒక్క క్షణం ఆలోచించింది. వెంటనే స్ఫురించినదాన్లా.. “ఓ, అదా! ఆ పోయింది  తిరిగొస్తుందని  భయ పడుతున్నావా!”

అక్క మాటలకి, చివ్వుమంటూ చూసాడు. గాలికి నివురు  ఎగిరిపోయిన నిప్పు కణికలా ఆమె ప్రశ్నకి అతనికి గతం గుర్తొచ్చింది. మళ్ళీ మంట రాజుకున్నట్టు …జరిగిన ఆ సంఘటన కళ్ళముందు కదిలింది.

అనారోగ్యంతో మంచాన పడ్డ  తల్లి కోరిక మేర,    పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. పెళ్ళైతే అయింది  కానీ, ‘అమ్మాయి బలహీనం గా వుంది. కాస్త నాలుగు దినాల తర్వాత కాపురానికి పంపుతాం ..దయచేసి కాదనకండి ‘ అని   భార్య తరఫు వారు కోరితే ,  సరే అని  వూరుకున్నారు.

నెల దాటినా   ఏ మాటా లేదు.  ఫ్రెండ్స్ వేళా కోళాలడటం మొదలుపెట్టారు. ‘ఏంట్రా,  మగాడివి గందా,  నువ్వైనా  ఓ సూపు చూసి రావద్దూ  ?’ అంటూ.

అతనికీ మనసు లేకపోలేదు వెళ్ళి రావాలని.  కానీ,  అట్నించి ఏ పిలుపూ లేకుండా ఎలా వెళ్ళడం అనే వెనకా ముందులాడాడు.

‘ఇంట్లో మిఠాయి పొట్లం వుంటే తినకుండా వుండగలమా? కొత్త పెళ్ళామైనా అంతే. తాక కుండా వుండలేం. అదీ అసలైన మగ లక్షణం’కుర్రోళ్ళ  హిత బోధలతో ఉత్సాహంగా బయల్దేరాడు.

వూరు చేరేసరికి, పొద్దు గుంకింది.  ఓ పక్కన  చలి గాలి రివ్వురివ్వుమంటూ కొడుతోంది. మరో పక్క, నిశ్శబ్దం లో కీచు కీచు మంటూ చప్పుళ్ళు. కొన్ని వాతావరణాలకు సైగ భాషేదో వుంటుందనుకుంటా.  జరగరానిదేదో జరగుతుందని ముందుగానే హెచ్చరికలు జారీ చేస్తూ వుంటుంది.  అదే సిక్స్త్ సెన్స్. ఏదో జరగబోతున్నట్టు అతనికి అర్ధమౌతోంది.

పొలం గట్టెంట ముందుకు నడుస్తున్న వాడు కాస్త ఠక్కున ఆగాడు. … కొంచెం దూరం లో వున్న  గడ్డి వాము పక్కనించి   గొణ గొణ మంటూ మాటలు వినిపించడంతో  ఆగాడు. ఆగి, చెవి రిక్కించి వినసాగాడు.

“ఎన్నాల్లు నానుస్తావ్? అవతల అత్తోరు పిల్లనెప్పుడు పంపుతారంటూ రోజూ ఫోన్లు చేస్తున్నారు. ఇవాళా రేపు అంటూ రోగం నటిస్తూ వస్తున్నా.   ఇంట్లో వాళ్ళు గెంటి అయినా పంపేలా వున్నారు.”

“అయితే వెళ్ళు..” అంటూ కిసుక్కున నవ్విన మగ గొంతు.

“సిగ్గు లేదూ? –  నాకిప్పుడు   మూడో నెల.  ఇహ దాచడం నా వల్ల కాదు. నువ్వు తీసుకుపోతావా సరే. లేదంటావా చెప్పు, కడుపు కడిగేసుకుని ఆ శ్రీకాంత్ తో  కాపురానికి పోతా… ఏ విషయమూ ఇవాళ తేలాల్సిందే..”

ఆ స్వరాన్ని గుర్తుపట్టాడు. తన పేరు వినిపించడంతో..తన అనుమానం నిజమే అనుకుంటుంటే.. వెన్ను జలదరించింది. అయినా, నిర్ధారణ చేసుకోవాలని నిశ్చయించుకున్న  వాడిలా నిశ్శబ్దం గా కదిలి, గడ్డి వాము వెనక్కి వెళ్ళాడు.

ఎంతో జాగ్రత్త గా చూస్తే తప్ప అక్కడ ఇద్దరు మనుషులున్న జాడే తెలియదెవరికీ.

అతని కళ్ళు టార్చ్ లైట్లుగా మారాయి.

అలికిడికి ఆ ఇద్దరూ విడివడ్డారు. “ఎవరది..ఎవరది..” అంటూ ఆమె కంగారుగా లేచి ముందుకొచ్చింది. జారిన పైట   గుండెల మీద కప్పుకుంటూ!

అతను గుర్తుపట్టాడు. ఆమే ఈమె అని. ఆ మరుక్షణం లో నిలువునా రౌద్రం కమ్మింది.   కళ్ళు –  నిప్పులు కురుస్తున్నాయి. ఉక్కు మనిషి లా కదిలి  ముందుకొస్తుంటే …ఆమె పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి.

తన పాపమంతా కళ్ళారా చూసి, ప్రాణం తీయడానికొస్తున్న యముడిలా కనిపిస్తున్నాడు.

పక్కనున్న వాడు ఎప్పుడోనే పలాయించేశాడు.

అతని చేతిలో చావు ఖాయమనుకున్నదో ఏమో, గభాల్న అతని కాళ్ళ మీద పడిపోయింది.   “దయచేసి నన్నేం చేయకండి..మిమ్మల్ని మోసం చేసిన మాట నిజం.. కానీ..నేనిక మీ జోలికి రాను.. నిజం.  సత్తె ప్రమాణం గా చెబుతున్నా…ఈ వూరిడిచి  పోతున్నా… ఈ జన్మలో  నా మొహం చూపించను. ..నన్నొదిలేయండి..నన్నొదిలేయండి..” అంటూ విలవిల్లాడింది.

తప్పు చేస్తూ పట్టుబడ్డ ఏ నేరస్థుడైనా అంతే.  ప్రాణం దక్కితే చాలనుకుంటాడు. నిజం ముందు అబద్ధం  లొంగిపోవడం అంటె ఇదేనేమో.

ఆమెని చూస్తే నే అసహ్యమేసిందతనికి.  ఇంత నీచపు మనిషి మెడలోనా తను తాళి కట్టింది?  “ఛీ”  అంటూ  కాండ్రించి ఉమ్మేసాడు.  అ ఒక్క అక్షరం చాలు.  ఎదుటి వాడు మనిషైతే, అమాంతం ఛావడానికి.

జీవితం లో జరిగే కొన్ని అనూహ్యమైన సంఘటనలు మనసు మీద ఎంత తీవ్ర ప్రభావం చూపుతాయీ అంటె ..కొన్ని సార్లు ఇరవై లొనే అరవై వచ్చేసిందన్నంత అనుభవాన్నిచ్చిపోతాయి. నిండా వైరాగ్యా న్నీ, నిర్లిప్తతని మిగిల్చిపోతాయి.

ఆ రాత్రి ఇంటికెలా  వచ్చాడో  తెలీదు.

“ఏరా, ఇంత వేళప్పుడొచ్చావ్?.. రాత్రికి వుండమని అన్లేదా మరదలు?” అంటూ నవ్వబోయిన చంద్రమతి, వెయ్యిలంఖణాలు పడ్డ తమ్ముడి మొహం చూసి కంగారు పడింది. వెంటనే భుజం మీద   చేయి వేసి,  “ఏ..మైం..ది..రా తమ్ముడూ.. అలా వున్నావు? అంది.

ఆ చిన్ని పలకరింపుకే  అతనొక్క సారి గా కదిలి కదిలి తుఫాను గా మారిపోయాడు.

మోసపోయాక కలిగే దుఖానికి  ఆడ మగా తేడా లుండవు. హృదయం వుండటం లేకపోవటమొకటే వుంటుంది.

సంగతి తెలుసుకున్న చంద్రమతి, తమ్ముణ్ని పసివాడిలా ఒళ్ళోకి తీసుకుంది.

జరిగిన సంఘటనని కొట్టిపారేసింది.  ఏం జరిగినా మంచనుకోమంది. విలువ తక్కువ మనుషులునించి మంచివాళ్ళని  ఆ భగవంతుడే ఇలా వేరు చేసి, వెలుగు మార్గం చూపుతాడని మంచి మాటలతో అతన్ని ఓదార్చింది.

అతను అంత బాధలోనూ –  చంద్రమతి  ధీరత్వానికి ఆశ్చర్యపోయాడు.

ఆడది అబల అంటారు కానీ, కాదు. కీలక సమస్యలు, ప్రతికూల పరిస్థితులు ఎదురైనప్పుడు పురుషుని కంటె కూడా తెలివిగా ఆలోచిస్తుంది.   బలం గా ఢీ కొంటుంది.

తమ్ముణ్ణి అక్కున చేర్చుకుని, అతను చెబుతోంది వింటునే..మరో పక్క తన కర్తవ్య నిర్వహణ గురించి ఆలోచిస్తోంది.  ముందు తను తమ్ముణ్ణి దక్కించుకోవాలి. వాడి గుండెలో గుచ్చుకున్న ముల్లు పెరికిపడేస్తే, అసలు  గాయమైందన్న సంగతే మర్చిపోతాడు. అదొక్కటే ముఖ్యమనుకుంది.

తల్లిలా లాలించి, స్నేహితురాలిలా హితవు పలికి, అతని వెన్నంటే నీడలా నిలిచింది.

ఒక్కోసారి, అతనికి ఈ లోకం అర్ధమయ్యేది కాదు.   తన చుట్టూ వుండే మనుషులూ,  వాళ్ళ మాటలూ – ఏ నిఘంటువు కి   చెందిన అర్ధాలు.. ? అని వెత చెందే వాడు.   కుశలం అడగడానికొచ్చి, కుళ్ళ బెట్టి  పోయేవాళ్ళు. “ ఏరా..బావున్నావా? సంగతి విన్నాను. అట్టెట్టా పెళ్లి చేసుకున్నావు రా? ‘ అంటూ అడిగే వాళ్ళు. aa  మచ్చ ని గుర్తుచేసేవారు.

లోకం అంతే. నువ్వేదైతే మరచిపోవాలనుకుంటున్నావో అదే గుర్తుపెట్టుకుంటుంది.  అలాటి వాళ్ళని నిలువునా దులిపిపారేసేది చంద్రమతి. మళ్ళా నోరెత్తకుండా మాటల్తోనే వాతలు పెట్టి పంపేది.

అక్క  తన మీద చూపే ప్రేమకి కన్నీళ్ళొచ్చేవి.

సముద్రం లో ఈదేవాడికి – ఈత మాత్రమే వస్తే సరిపోదు.  లోతూ తెలిసి వుండాలి. ఈ ప్రపంచంలో మనిషి బ్రతకాలంటే  విద్య ఒక్కటుంటే చాలదు. లోక రీతీ తెలిసి వుండాలి.

త్వరలోనే అతను మామూలు మనిషయ్యాడు.

మనసుకయ్యే గాయాలకు మందు – కాలం అని  అంటారు కాని, అది అబద్ధం. oka మనిషి చేసిన గాయాలను కేవలం మరో మనిషి మాత్రమే మాయం చేయగలడు.. అది ప్రేమ వల్లే సాధ్యమౌతుంది.

ఈ రోజు ఈ వూళ్ళో ఇంత పరువుగా, గౌరవంగా, ఒక ఉన్న త స్థాయిలో వున్నాడూ అంటే అదంతా అక్క చలువే. ఆమె ఇచ్చిన  స్థైర్యమే.

‘అక్క నిజంగా తన పాలిట దేవతే. కాదన్లేని నిజం. కానీ, అందుకు కృతజ్ఞత గా అమ్ముల్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం మాత్రం పచ్చి అన్యాయం. కూడని ధర్మం.

మరి ఆమెకెందుకు తట్టడం లేదు ఈ విషయం? ‘ ఆవేదనగా అనుకున్నాడు.

“నా ప్రశ్నకి జవాబు చెప్పావు కాదూ?” అక్క మాటలకి ఉలిక్కిపడి చూశాడు. “అదే, ఆ పోయింది వచ్చి గలాటా చేస్తుందని వెనకాడుతున్నావా, అమ్ముల్ని చేసుకోడానికి?”

అక్క వైపు నిశితం గా చూస్తూ, కాదన్నట్టు తలూపాడు.

“మరి? నీకభ్యంతరమేమిటీ?” నిలదీసింది.

అతనికి ఒళ్ళు మండింది. తింటున్న కంచంలో చేయి కడిగేసుకుని, విస్సురుగా లేచి బయట వరండాలోకొచ్చి నిలబడ్డాడు.

మధ్యాహ్నపు  ఆకాశం నల్ల మబ్బులేసుకుంటూ వుంది. చెట్లన్నీ చలన రహితం గా నిలబడున్నాయి.  ఒక్క ఆకూ  కదలడం లేదు. ఎక్కడా గాలి సడి లేదు.  పొడి పొడి గా..వాతావరణం కూడా అతని మనసు లా ఉక్కబోతగా వుంది.

తమ్ముడి ప్రవర్తన ఏ మాత్రం బొధపడటం లేదు చంద్రమతికి. అయినా, పట్టు వదలని దాన్లా  అతని వెనకే వచ్చి నిలబడింది. చిన్నగా గొంతు సవరించుకుని మాట్లాడ సాగింది.

“తమ్ముడూ…నీకు నా గురించి తెలీందేముందిరా?  పెళ్లైన కాడ్నించి   నేనే మాత్రం సుఖపడ్డానంటావ్, చెప్పు.” అంది తాను చెప్పదలచుకున్న విష యానికి  ఉపోద్ఘాతం లా.

ఆమె మాటలు అక్షర నిజాలు.    గొప్పింటి వాడని, పిల్ల సుఖపడుతుందని చక్రపాణి కిచ్చి పెళ్ళి చేసారు.    కానీ మోసపోయారు. పట్నంలో బిజినెసు, కాలేజి చదువు అన్నీ అబధ్ధాలు. గొప్పలకు పోవడం. అప్పులు చేయడం. జల్సాగా తిరగడం అతని నైజం.  కాదంటే తిడతాడు. కొడతాడు. చివరికి  తేలిన నిజాలివి.

మన వివాహ వ్యవస్థ చాలా గొప్పది. విలువైనది.  పవిత్రమైనది.  అందుకే చావైనా, రేవైనా అక్కడే. తేల్చుకోవాలంటుంది. తప్పదు. తప్పేదీ లేదు. అయినా, ఆడపిల్ల అత్తారింట్లో బలవంతపు చావు చస్తే కన్నవారికి కలిగే శోకం ..మొగుణ్ని వదిలి పుట్టింట్లో వుంటానన్నపుడు  రాదు. ఫలితం గా ఏ ఆడపిల్లకైనా –  పెళ్ళంటే నూరేళ్ళ పంట కాదు మంట గా మారుతుంది.

సరిగ్గా చంద్రమతి పరిస్థితీ అంతే.

అప్పటికే అమ్ములు కడుపులో పడింది. బిడ్డ పుట్టాకైనా అతను బాధ్యత తెలుసుకుంటాడని ఆశపడ్డారు. మారక పోగా, మరిన్ని వ్యసనాలొచ్చి చేరాయి.    చీడ పురుగు ఒక్క చెట్టుని మాత్రమే పట్టి వదిలేయ దు.  వనమంతా చెరుస్తుందట. చెడ్డలవాటైనా అంతే. ఒకటంటించుకుంటే పది  ఉచితంగా అంటుకుంటాయి.

ఇదంతా శ్రీకాంత్ కి తెలిసిన సంగతే. మళ్ళా గుర్తుచేస్తోంది.

“వున్నదంతా చీట్ల పేకలో తగలేశాడు. తగులూమిగులూ తాగితే తాగనీ అని సరిపెట్టుకున్నా…  చూస్తున్నావ్ కదా! బాగోతం.  చివరి వీధిలో ఎవత్తినో వుంచుకుని.. తందనాలాడుతున్న ..”  ఆమె గొంతు జీరబోయింది.

అతను వింటూండిపోయాడు.

” నాన్న ఇచ్చిన ఈ ఇల్లూ,  నీ చేతిలో పొలం, నాకింకా మిగిలున్నాయీ అంటే అది  నీ బావ   చూపు పడక కాదు. నీ నీడలో నేనుండటబట్టీ అవి ఆగాయి. నువ్వంటే భయం వల్ల నిలిచాయి.

తమ్ముడూ!

కట్టుకున్నోడు  చస్తేనే ఆడది ఒంటరి దవ్వదు. ఇలాటి ఎదవ మొగుళ్ళు  బ్రతికి చచ్చినా ,  ఆమె ఒంటరి పక్షే అవుతుంది. దిక్కులేని అనాధ గా బ్రతుకీడుస్తుంది. ఈ నిరాశ భరించలేక ఎన్నో సార్లు చచ్చిపోవాలని ప్రయత్నించా.   కానీ నీ మీద ప్రేమ, నువ్వు అమ్ములు మీద చూపే ఆప్యాయతకి  నేను బందీ అయి బ్రతికాను రా!..అవును!  మీ ఇద్దర్ని రెండు కళ్ళు గా చూసుకుని బ్రతికాను.” ఆమెకి కన్నీళ్ళాగలేదు.

రాతి బండలో  నీళ్ళుంటాయట. రాయిలా కనిపించినంత మాత్రాన మనిషి లో కన్నీళ్ళెక్కడికి పోతాయి?

అతని మనసు మూల్గింది.

“ఇప్పుడు నాకున్న ఆశా దీపం అమ్ములొక్కటే. నీ పిలుపులో అది బంగారం. అంత బంగారాన్ని ముక్కూ మొహం తెలీని వాడి చేతికెలా అప్పచెప్పమంటావ్?   దాని తండ్రి ఏమంత ఘనుడని పరువు గలవాడొస్తాడంటావ్?

తమ్ముడూ! నీకు ఆస్తి వుందని అడగడం లేదు రా . నీ గుండెలో అమ్ములుందని అడుగుతున్నా. తన కూతుర్నికంటికి రెప్పలా కాచే వాడు  అల్లుడుగా రావాలని  ప్రతి ఆడపిల్లతల్లీ  కోరుకున్నట్టే…నేనూ నిన్ను అల్లుడిగా చేసుకోవాలని ఆశ పడుతున్నాను.  నీ చిటికిన వేలి సాయంతో అమ్ములు జీవితాంతమూ సుఖ శాంతులతో బ్రతుకుతుందనే గొప్ప నమ్మకంతో అడుగుతున్నాను. తమ్ముడూ!  అమ్ముల్నిపెళ్ళి చేసుకోవూ?”  –  ఆర్ద్రం గా అడిగింది.

అదిగో! మళ్ళీ అదే మాట?.. చివ్వున ఇటు తిరిగి, అక్క కళ్ళల్లోకి  చూస్తూ, బాధ గా చెప్పాడు.

“లేదక్కా, చేసుకోను.”

“చేసుకోవూ? ” రెట్టించింది.

“ఊహు. చేసుకోను. అసలు ఈ మాట అడ గడానికి నీకు నోరెలా వచ్చింది అక్కా?” ఆవేశపడుతున్న తమ్ముడి వైపు ప్రశ్నార్ధకం గా చూస్తోంది చంద్రమతి.

మళ్ళీ అతనే అన్నాడు.  ” అమ్ములు బంగారు తల్లి.  నా ప్రాణం. నా ప్రా..ణం కంటే కూడా ఎక్కువ .‘  పట్టలేని ప్రేమోద్వేగం  పొంగి, పొర్లి   గొంతు లో మాటను అడ్డుకుంది. కళ్ళల్లో కన్నీరై ఉబికింది.

ఎంత ప్రేమ! అదే.. సరిగ్గా అతన్లోని ఆ ప్రేమే తన బిడ్డకి సొంతం కావాలని, చంద్రమతి  ఆశపడుతోంది.  తన కూతురికి ఆ సిరి దక్కాలనే ఇంతగా ఆత్రపడిపోతోంది.

మనమనుకుంటాం, రోజులు మారాయి..మారాయని.   కానీ, కాలం ఎంత మారినా, యుగాలు ఎన్నొచ్చినా.. ఎప్పటికీ  స్త్రీ   సౌభాగ్యం maatram-  పెనిమిటే. అతని ప్రేమే ఇల్లాలికి సుఖ సౌధం. స్వర్గ తుల్యం. ఆ విలువేమిటో, ఆ వరమేమిటో  దొరికిన వాళ్ళ కంటేనూ, దక్కని  అభాగ్యులకే  బాగా అర్ధమౌతుంది.

అందుకే చంద్రమతి తొందరపడుతోంది. ఎలాగైనా తమ్ముణ్ని ఈ పెళ్ళికి ఒప్పించాలని. కానీ, చేసుకోనంటున్నాడు. ఎందుకూ?

“పోనీ నీ అభ్యంతరమేమిటో చెప్పు.” సీరియస్ గా అడుగుతున్న అక్క వైపు కోపం గా చూస్తూ…”నిజంగా నీకు తెలీదా?” అన్నాడు మరింత కోపంగా.

“నిజంగా ఏం ఖర్మ. అబధ్ధం గా కూడా తెలీదు. నువ్వు చెప్పు.” అంది వింతపోతూ.

“అక్కా, ఇది పరిహాసాలకి సమయం కాదు. నాకూ, అమ్ములుకి మధ్య ఎంత వయసు తేడా వుందో నీకు తెలీదా? ఒకటి కాదు రెండు కాదు.” ముఖమంతా ఎర్ర గా చేసుకుంటున్న తమ్ముడి వాలకం చూసి  ఫక్కుమంటూ బిగ్గరగా  నవ్వింది. – ఓస్..ఇదా నీ మనసులో వున్నదీ అనే అర్ధం ధ్వనించేలా నవ్వింది.

నీ మొహం. అమాయకుడ్లా మాట్లాడకు. వయసు తేడానా?  ఏమంత తేడా అనీ? నాకూ మీ బావకీ పదేళ్ళ  తేడా లేదూ?”

“హు. అందుకేగా మీ ఇద్దరి ఆంతర్యాల మధ్య అంత దూరం!’  బాధగా తలపట్టుకున్నాడు.

“అసలు అమ్మకీ నాన్నకి మధ్య ఎంత తేడా వుందో తెలుసా?”

‘తెలుసు. ఇరవై యేళ్ళ తేడా..ఆవిడకి ఊహ వచ్చేసరికి ఈయన వూరు  దాటుకు పోయాడు. తనని కట్టుకుంటే రేపు అమ్ములు జీవితం కూడా అంతె కాదూ?’ వీల్లేదు..వీల్లేదు..ఊహలో సైతం ఊహించడానికి అతని మనసొప్పుకోవడం లేదు. ఇక నిజ జీవితం లోకి అమ్ముల్నెలా  ఆహ్వానిస్తాడని?

“అంత వరకెందుకు, మన సుబ్బులు ..” చెప్పబోతున్న అక్క మాటలకి బ్రేక్ వేస్తూ ‘ఇక ఆపు’ అంటూ చేత్తో సైగ చేసాడు.  – “నువ్వెన్ని చెప్పు. నేను అమ్ముల్ని చేసుకునే ప్రశ్నే లేదు. ఇక ఇక్కడితో ఈ విషయాన్ని ఆపేద్దాం.” అంటూ మరో మాటకి తావీకుండా, తేల్చి చెప్పేశాడు.

తమ్ముడు అంత ఖచ్చితం గా ఖరా ఖండిగా వొద్దనేస్తాడని ఏ మాత్రం ఊహించని చంద్రమతి కి ముందు అవమానమేసింది. ఆ తర్వాత కోపం ముంచుకొచ్చింది. అది ఆగ్రహం  గా మారింది. ఇదంతా ఒక్క క్షణం లోనే! మరు క్షణం లో  ఆమె కాళికావతారమెత్తిపోయింది.  ఉఛ్వాస నిశ్వాసలు పాము బుసల్ని తలపిస్తున్నాయి.

“నాకు తెలుసురా. నీ మనసులో ఏముందో   నన్నడుగు చెబుతా.  నేనింత గా ప్రాధేయ పడుతున్నా నువ్వొద్దంటున్నావంటే నేను నీకు   సొంత  తోబుట్టువుని  కాదు కాబట్టే గా?   హు. ఎప్పటికైనా సవితి తమ్ముడు సవితి తమ్ముడే అని నిరూపించావ్…మా మీద ప్రేమ నటించి..ఈ రోజు మనసులోని విషం కక్కావ్. బుధ్ధొచ్చింది. నిన్ను నా రక్త సంబంధం అనుకున్నాను చూడు..అది..అదే నేను చేసిన పాపం. ”

అక్క మాటలు తూటాల్లా పేల్తున్నాయి.   గురి పెట్టి వదిలిన తుపాకీ గుండు సూటిగా  గుండెల్లోకి దిగబడిపోయినట్టు… ప్రాణాలు విలవిలా కొట్టుకుంటున్నాయి.   ‘ఎంత మాటంది అక్క? అసలు తనకు గుర్తు అయినా లేదే..ఆమె తన సొంత అక్క కాదని.. తండ్రి మొదటి భార్య  సంతానమని, ఆమ్మ కూతురని ఎప్పుడైనా..అనుకున్నాడా? అసలు  తన నీడైనా తలచిందా ఆ మాట?

“అలా మాట్లాడకు అక్కా..ప్లీజ్…” అతనికి   దుఃఖం మేస్తోంది. ప్రాధేయపూర్వకంగా ఆమె చేతులు పట్టుకోబోయాడు.

విసిరి కొట్టింది.  ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో మనిషి మొత్తం – పోటెత్తిన సముద్రం లా ఊగిపోతోంది.

“ఒరేయి..నువ్వొద్దన్నంత మాత్రాన అమ్ములు పెళ్ళి ఆగిపోతుందనుకోకు.  చూడూ! అమ్ములు పెళ్ళి నేను చేస్తా. నీ కళ్ళముందే, నీ కంటె గొప్పోణ్ణి తీసుకొచ్చి చేస్తా. వారం లో.. ఒక్క వారం లో దాని పెళ్ళి చేసి,  అత్తారింటికి పంపక పోతె లేదూ? నేను చంద్రమతినే కాదు. “ అంటూ చిటికేసి చాలెంజ్ చేసింది. పక్కనున్న  కుర్చీ ఎత్తి, నేలమీద విసిరేసింది. ఆ వెనకే  పెద్ద పెద్ద అడుగులేసుకుంటూ, గడప దాటింది. ఏదో గుర్తుకొచ్చిన దాన్లా వెనక్కి తిరిగి అరిచింది. ‘ఒరేయి, శ్రీకాంతూ!  ఇక ఈ జన్మలో నీ మొహం చూడను. నే బ్రతికుండంగా నీ గుమ్మం తొక్కను.  నువూ అంతే. నా వైపు చూసినా, నా బిడ్డతో   మాట్లాడినా.. అమ్ములు చచ్చినంత ఒట్టు. అంతే. నీకు నాకు ఈ క్షణంతో  సంబంధం  తె..గి..పో..యిం..ది. అంతే. అంతే “ అంటూ వేగంగా  వెళ్ళిపోయింది.

స్థాణువైపోయాడు. మెదడు మొద్దుబారిన మనిషిలా..  వున్నవాడు వున్నచోట్నే కూలబడి పోయాడు.

తమ శరీరాలు రెండు. ఆత్మ ఒక్కటే అనుకున్న అక్క …ఇదేవిటీ, ఇట్టా… అతను తెల్ల బోతున్నాడు.

ఒకరికొకరం అంతా అర్ధమైపోయామనుకోడం చాలా పొరబాటుతనం. మన సొంత వారి మనసులో- మన మేమిటో మన స్థానమేమిటో తెలియాలంటే వాళ్ళు ఆత్మీయం గా వున్నప్పుడు కాదు, ఆగ్రహం వచ్చినప్పుడు తెలుస్తుంది. కడుపులో దాచిన అసలు నిజాల్ని కక్కేస్తూ మాట్లాడే మాటల్లో మనల్ని మనం చూస్తాం. అసల్ది  తెలుసుకుంటాం.

అక్క తనని అర్ధం చేసుకుంది ఇంతేనా!.. అతన్ని చంపేయడానికి ఆమె కత్తి తీసుకున్నా అంత గా ఖిన్నుడయ్యేవాడు కాదేమో!

సోదరి  వ్యక్తిత్వం ఏమిటో అతనికి బాగా తెలుసు. ఆమె ఎంత మంచిదో అంత చెడ్డ తిక్కది. పరమ కోపిష్టిది. మాటంటే మాటే. దిగి రాదు గాక రాదు.  తను ప్రస్తుతం అక్క  శాపానికి గురైనాడని తెలుసు. ప్రేమకి మారుపేరయిన అక్కకి తను దూరమైపోయాడనీ తెలుస్తోంది. అయినా సరే. అతడు తన నిర్ణయాన్ని మార్చుకోదల్చుకోలేదు. అమ్ముల్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం అంటే…తెలిసీ తెలిసీ ఆ అమాయకురాలికి అన్యాయం చేయడమే అవుతుంది.  అంత ద్రోహం తను చేయలేడు.

కానీ, అక్క వైపు చూడకుండా, ప్రాణానికి ప్రాణమైన  అమ్ముల్తో  మాట్లాడకుండా ఎలా వుండటం?

ఏమో! ఏమీ తోచనట్టు గా వుందతనికి.  దిక్కు తోచని వాడిలా చూస్తుండిపోయాడు.

*****

అనుకున్నట్టు గానే చంద్రమతి – అమ్ములు కి  పెళ్ళి సంబంధం ఖాయం చేసేసింది. ఈ శుభ వార్త వూరంతా గుప్పుమంది.

కనీసం మాట మాత్రం గా నైనా చెప్పలేదతనికి.

ఇరవై నాలుగ్గంటలూ ‘మావయ్యా మావయ్యా’ అంటూ వెనకెనకే  తిరిగే అమ్ములు కంటికి కనిపించనైనా కనిపించడం మానేసింది.  ఇద్దరిళ్ళకీ మధ్య వున్న ఆ చిన్న పిట్ట గోడ ఇప్పుడు ఇనప కోటగా మారడం విధి విచిత్రం. ఎంతైనా విషాదం.    ఆ ఇంట్లోంచి ఈ ఇంట్లోకీ ..ఈ గడపలోంచి ఆ గడపలోకి చీమల్లా వెళ్ళొస్తుండే మనుషులు ఇప్పుడు బందీలైన ఖైదీలకు మల్లే అయిపోయారు.

మనిషికీ మనిషికీ మధ్య మనసు లేనప్పుడు..ఒకరి పట్ల మరొకరికి అభిమానాలు  అంతరించిపోయినప్పుడు ఈ జీవులు  – ఎవరికి ఎవరైనా ఏమౌతారని? – ఉత్తి శిలలు  కాకుంటే?

అమ్ముల్ని పెళ్ళి కూతుర్ని చేసారు. హోరున పెళ్ళి మేళాలు మోగుతున్నాయి.

ఇంట్లో కూర్చున్న అతన్ని  ‘మేన మామవి, పెళ్ళి బుట్ట పట్టాలి రా!’అంటూ లాక్కొచ్చారు బంధువులు.   చంద్రమతి తమ్ముడి వైపు  వైపు చూడ్నైనా  చూళ్ళేదు.   అమ్ములు   – వంచిన తల ఎత్తనూ లేదు.

కానీ…పెళ్ళి కూతురి అలంకరణ లో కుందనం బొమ్మలా మెరిసిపోతోంది.  అతని ముఖం వెలిగిపోయింది. అంతలోనే ఆరిపోయింది. ‘మనసు  చీకటౌతోందెందుకనీ?..అమ్ములు –  పెళ్లై వెళ్లిపోతున్నందుకేమో!’ కళ్ళల్లోకి నీళ్ళొచ్చాయి.

పీటల దగ్గర  – తెర కవతల  కూర్చున్న వాని  వైపు చూడబుధ్ధైనా కాలేదతనికి.

విరక్తిగా  వెనక్కొచ్చి ..తలుపులు బిగించి సోఫాలో కూలబడిపోయాడు.

అమ్ములు పెళ్ళై వెళ్ళిపోతోందా?..ఇంక ఎప్పటికీ కనిపించకుండా వెళ్ళిపోతోందా?

‘ఈ చేతుల్లో  పెరిగిన అమ్ములు..గుండెల మీద నిద్రపోయిన అమ్ములు…ఈ ఇల్లంతా తనదే అన్నట్టు తిరగాడిన అమ్ములు..పెళ్ళై వెళ్ళిపోతోందా?

నిన్న జరిగింది గుర్తుకొస్తోందతనకి.

..తల్లికి తెలీకుండా   చాటుగా వచ్చింది. చూసి ఉలిక్కిపడ్డాడు. కాదు. సంబర పడ్డాడు. నిలువెత్తు పండగై పోయాడు.

వచ్చి, ఎదురుగా తలొంచుకు నించుంది. మౌనంగా.

‘అమ్ములు నోరు విప్పి ఏమన్నా మాట్లాడితే బావుణ్ననిపించింది. కానీ, ఏమంటుది. పసిది! తనకు ఆమెకూ మధ్యనున్న  అనుబంధానికి పేరేమిటో, ఇంత వయసొచ్చిన తనే  సరిగా నిర్వచించలేకపోతున్నాడు.  ఇక ఆ పసిది, ఏమని వివరణలిస్తుందనీ? ‘ అతడింకా ఆలోచనల్లోంచి తేరుకోకముందే,  గభాల్న అతని పాదాల మీద వొంగింది…ఆ లేత చేతుల స్పర్శ కంటే ముందుగా  వెచ్చటి కనీళ్ళొచ్చి పడ్డాయి. “అమ్ములూ..’  ఆమె రెండు భుజాలు పట్టి పైకి లేపాడు.

‘మావయ్యా..అమ్మ..అ మ్మ..” వెక్కుతోంది.

“పిచ్చి పిల్లా! అమ్మ గురించేనా నీ బెంగ. నేను చూసుకుంటాను రా..నువ్వేం భయపడకు. ..” ఇంకేదో చెప్పబోయాడు. అమ్ముల్ని రెండు చేతుల్లోకి తీసుకుని ఓదార్చాలనిపించింది. గుండెలకు హత్తుకుని, అసలు ..ఏమిటేవిటో చెప్పాలనుంది.. కానీ ఒక్క మాటా  రావడం  లేదు.

‘అమ్ములూ’ అక్క కేక వినిపించడం తో… ‘అమ్మో..అమ్మ!’ అంటూ   వెనక గుమ్మం వైపు పరుగు తీసింది.

అమ్ములు ఎందుకొచ్చింది? ఆ కన్నీళ్ళ భాష కి భాష్య మేమిటీ?  అర్ధమైతే బావుణ్ణు కదూ?

అదిగో! మాంగల్య ధారణ జరిగిపోతోంది. ఒక్కసారిగా బాజాలు మారుమోగిపోతున్నాయి.  గట్టిగా చెవులు మూసుకున్నాడు. విన్లేనివాడిలా.

సూది మొనలా మొదలైన ఒక శూన్యం అంతులేని ఆకాశమై అతన్ని మింగేస్తోంది.   శరీరం నించి జీవాన్ని బలం గా   లాక్కుని పోతున్నప్పుడు కలిగే నరక బాధ ఎలా వుంటుందో ప్రత్యక్షంగా   అనుభవిస్తున్నాడు.

ఇలా ఎందుకౌతోందనేది,  అతనికింకా అర్ధం కావడం లేదు కానీ, ప్రేమంటే అంతేగా! –  దూరాన్ని సహించలేకపోవడం. బాధని ఓపలేని వాడైపోయాడు. కొత్తగా అలవాటు చేసుకున్న ఆల్కహాల్ ని తనివిదీరా తాగి..తాగి..గాఢ నిద్రలోకెళ్ళిపోయాడు.

****

‘శ్రీకాంత్..ఒరేయ్ శ్రీకాంత్..’ తలుపులు పగిలిపోయేలా బాదుతున్నారు.

“ ఊ..ఎవరది?” – మత్తులోనే నత్తి నత్తిగా ఉరిమాడు.

“శ్రీకాంతు. లేవరా. కొంప మునిగింది. పెళ్ళి బస్ కి యాక్సిడెంటైందట్రా..” రావుడు మావయ్య గొంతు వొణుకుతోంది.

వినంగానే,  పక్కలో పిడుగు పడ్డట్టు   ఒక్క ఉదుట్న కదిలి ..తలుపు తీసాడు. “ఇంటి ముందు గుంపు గా జనం. కలకలం గా మాట్లాడుకుంటున్నారు.

“పెళ్ళి బస్సు కి ఆక్సిడెంటైంది… అమ్ములు సంగతి తెలీడం లేదు..” వార్త వింటూనే…కంపించిపోయాడు. మరు క్షణంలో గాలి కంటే వేగం గా కదిలాడు. రెండు నిమిషాల్లో కారు బయల్దేరింది.  శర వేగంతో దూసుకుపోతోంది.

“ ఒరేయి..పెళ్ళికొడుకు పోయాడట్రా…తెలీంగానే మీ అక్క తెలివితప్పి పడిపోయింది…” మావయ్య మాటలు  వినిపిస్తున్నా అతన్లో ఎలాటి మార్పూ లేదు. కంటి రెప్ప కదల్లేదు. కనుబొమ ముడుచుకోనూలేదు.

ఆ క్షణం లో అతనెంత   రాయిలా కనిపిస్తున్నాడంటె..అతన్ని  చలింపచేసే విషయమేదీ ఈ ప్రపంచంలో లేదన్నంత గంభీరం గా వున్నాడు. భయంకరమైన గంభీరం గా వున్నాడు.

కారు చక్రాలు భూమికి  ఆనడం  లేదు. వాహనం గాల్లో తేలుతోందా   అనేంత  వేగం గా డ్రైవ్ చేస్తున్నాడు.

హుటాహుటిన  ప్రమాద స్థలానికి  చేరారు.

అక్కడి బీభత్స దృశ్యాలు చూసి అందరూ.. కళ్ళు మూసుకున్నారు. రోదనలు..శోకాలు..కెవ్వుకెవ్వు కేకలు..రక్తపు మడుగులు ..చెల్లా చెదురుగా పడున్న నిర్జీవ శరీరాలు..అతనికివేమీ కనిపించడం లేదు. అతని కళ్ళు వేగంగా.. అతి వేగం గా కదులుతున్నాయి..’అమ్ములు…అమ్ములు…అమ్ములు…’ఒరేయ్! కనిపించరా…ఈ మావయ్యకొక్కసారి కనిపించరా అమ్ములు.  లోలోన రోదిస్తున్నాడు.

అదిగో..అక్కడ ..దూరంగా..ఆ ముళ్ల కంప పక్కన..బొర్లా పడి..నేలనతుక్కుపోయిన శరీరం. రక్తం తో తడిసిన పూలజడ…చూడంగానే..గుండె కి అప్పుడొచ్చింది స్పర్శ. “అమ్ములూ…’ భూమి దద్దరిల్లేలా కేక పెట్టాడు.

అసుపత్రి కి తరలించే ఏర్పాట్లు వెంటవెంటనే.. చక చకా  జరిగిపోయాయి.

*****

అప్పటికి మూడు నెలలైంది ఆ సంఘటన జరిగి. ఘోర ప్రమాదం నించి అమ్ములు బ్రతకడం ఒక మిరాకిల్ అన్నారు డాక్టర్లు.   అతని శ్వాస ఆమెకి తిరిగి ఆయువు పోసిందేమో! అతని స్పర్శ ఆమెలో చలనాన్ని కలిగించిందేమో. తెలీదు. అమ్ములు  మామూలు మనిషైంది.

ఆసుపత్రి నించి ఇంటికి తీసుకొచ్చేసారు.   బాగా కోలుకుని, ఇప్పుడు కాలేజ్ కి కూడా వెళ్తోంది.

ఎటొచ్చీ..చంద్రమతే..తమ్ముడి కి మొహం చూపించలేకపోతోంది.

కూతురికి ఇష్టం లేకపోయినా పంతం కొద్దీ పెళ్ళి చేసింది. తమ్ముని నిజమైన ప్రేమని దూషించింది. అవమానించింది.   ఏమైంది చివరికి?

సమయానికి వాడే గనక ఆదుకోకుంటే..అమ్ములు తనకు దక్కేదా?

కళ్ళ నీళ్ళు తుడుచుకుంటున్న అక్క వైపు చూసాడు. ఎలాటి మనిషి ఎలా అయిపోయిందీ!   ఆడ పులిలా వుండేది.  ఇప్పుడేమో..పిచ్చుకలా అయిపోయింది. ఆ ఠీవీ, హుందాతనమెక్కడికి పారిపోయాయో. చెప్పలేని దైన్యం గా  ..దిగులుగా వుంటున్న అక్కని చూడలేకపోతున్నాడు.

“తమ్ముడూ!” పిలిచింది.  ఏదో చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తోందని గ్రహించి “చెప్పక్కా..” అన్నాడు.

“అమ్ముల్ని తీసుకుని పట్నం వెళ్ళిపోదామనుకుంటున్నానురా..”  తలొంచుకుని చెప్పింది.

అక్క మనోగతం  అర్ధమైంది అతనికి. లోక నిందకి భయపడి వెళ్ళిపోతానంటోంది. కాదు తన నించి పారిపోతానంటోంది.

లేదు. అలా జరగకూడదు. అందుకే బాగా ఆలోచించే ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాడు. అక్కా, అమ్ములు తనకు దూరం కాకుండా వుండాలంటే.. దగ్గరయ్యే మార్గం ఒకటే.

అమ్ముల్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం.

హు!తనని పెళ్ళి చేసుకుంటే అమ్ములు కలకాలం పసుపు కుంకాలతో సువాసినిలా వర్ధిల్లదని..అపోహ పడ్డాడు. కానీ ఏం జరిగింది? తన వల్ల ఆమెకి అన్యాయం జరుగుతుందనుకున్నాడే కానీ మరొకరి వల్ల జరగదన్న గారంటీ లేదని ఆ దేవుడు నిరూపించలేదూ? అంతా ఆ పై వాని లీల.

కాకపోతే?- అమ్ముల్ని ఎలా బ్రతికిస్తాడు? తిరిగి దక్కింది అంటే, శాశ్వతం గా  దక్కించుకోడానికే అని అతనికి బలం గా అనిపిస్తోంది. ఇది ఆ దైవాజ్ఞ గా శిరసావహించదలచుకున్నాడు.  అందుకే ధైర్యంగా చంద్రమతిని అడిగాడు. “అక్కా, నీ దీవెన్లతో అమ్ముల్ని పెళ్ళి చేసుకోవాలనుకుంటున్నాను..ఏమంటావ్?” అని.

వింటొంది తనేనా? అంటోందీ తమ్ముడేనా  అన్నంత ఆశ్చర్యానందాలతో  పట్టలెని ఉద్వేగంతో తమ్ముణ్ణి కౌగిలించుకుని ఏడ్చేసింది.  ‘ఒరేయి నువ్వు దేవుడివిరా..దేవుడివి…’ మరింత గా వెక్కెక్కి పడుతూ చెప్పింది.

చంద్రమతి ని ఓదారుస్తున్న శ్రీకాంత్ కి – అమ్ములు మాటలు మరో సారి మననంలోకొచ్చాయి.

ఆసుపత్రి నించి డిస్చార్జ్ అయి వచ్చేస్తుంటే… అమ్ములు అతని చేయందుకుని అన్న మాటలు.

‘మావయ్యా..నేను అమ్మ దగ్గరకి వెళ్ళను. నీ దగ్గరే వుంటాను. ఎప్పుడూ.. ఎప్పుడూ నీ దగ్గరే వుండాలనుంది మావయ్యా…’ అంటూ గుండెల్లో ముఖం దాచుకున్న అమ్ములు..గుర్తొచ్చి..హాయిగా నవ్వుకున్నాడు.

****

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

కవిత్వమై కట్టలు తెంచుకున్న కోపం!

ఆ సాయంత్రం త్యాగరాయ గానసభకి వెళ్ళాను.

వంగూరి ఫౌండేషన్ వారి   నెల నెలా తెలుగు వెలుగు అనే సాహితీ సదస్సులో శ్రీ ద్వానా శాస్త్రి గారు – ’ తన కవిత్వాన్ని తానే విశ్లేషించుకునే’ సాహితీ ప్రసంగాన్ని వింటం కోసం.

ద్వానా గారి  కవితా సంపుటాన్ని  నేనింతకు మునుపొకసారి చదివాను. విభిన్నాంశాలతో కూడిన   కవితల్లోంచి  నాకు నచ్చిన కొన్ని మంచి మంచి వాక్యాలను తీసుకుని, మన ‘సాహిత్యం’ లో పోస్ట్ చేయడం కూడా జరిగింది. అందువల్ల, వీరి కవిత్వంతో నాకు పరిచయం తో బాటు, నాకు వీరి కవిత్వం పట్ల సదభిప్రాయమూ వుంది. ఈ సభ కు రావడానికి అదొక ముఖ్య కారణమని చెప్పాలి. అదీ గాక, కవి – తన కవిత్వం మీద తానే  విశ్లేషణ జరుపుకోవడం ఒక వినూత్నమైన ప్రక్రియగా తోచింది. ఎంతో ఆసక్తి కరం గా అనిపించింది. అందుకే, వారి ప్రసంగం వింటం  కోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చున్నాను.

ముఖ్య అతిధి – జస్టిస్ ఎ.రామలింగేశ్వర రావు  గారు! చాలా దూరం నించి వస్తున్నారనీ, అందుకే సభారంభం ఓ అడుగు అటూ ఇటూ అవ్వొచ్చని  చెప్పారు సుధ గారు.

అప్పటి దాకా ఔత్సాహిక గాయకులు పాడే పాటలు వింటూ గడిపాం.

అంతలో, ఆయన విచ్చేసారు.

అనంతరం, సభ – ఆరంభమైంది.

సాహితీ కిరణం సంపాదకులు శ్రీ పొత్తూరి సుబ్బరావు గారు సభకు అధ్యక్షత వహించారు.

వేదికనలంకరించిన వారిలో – సమీక్షకులు శ్రీ రమణ ఎలమకన్ని గారూ వున్నారు.

అందరి పరిచయాలు, కొందరి ముందు మాటలు అన్నీ సాంప్రదాయక రీతిలో చక చకా జరిగిపోయాక, ద్వానా శాస్త్రి గారు – ప్రసంగించడం కోసం మైకు ముందుకొచ్చారు.

తాను రాసేది కవిత్వమే కాదనే విమర్శకులకు తాను సదా కృతజ్ఞుణ్ని అన్నారు. అలాటి విమర్శలలకు   తనకెలాటి అభ్యంతరం లేదనీ, పైగా, వాటిని ఆనందంగా అహ్వానిస్తానని చమత్కరించారు. మనసులోని భావాలను ఒక అరుదైన పధ్ధతి లో వ్యక్తపరిచేందుకు కవిత్వం సరైన ప్రక్రియ అని తాను భావిస్తున్నట్టు తన అభిప్రాయాన్ని వివరించారు. అసలు తనకు కవిత్వం రాయాలని ఎందుకనిపించిందో చెప్పారు. మొట్ట మొదట గా – క్లాస్ లొ పాఠం చెప్పడానికి వెళ్ళినప్పుడు మాట వినని విద్యార్ధులను తన వైపు తిప్పుకోడానికి కవిత్వాన్ని ఒక పనిముట్టుగా వాడుకున్నట్టు సోదాహరణలతో వివరిస్తూ సభికుల్ని నవ్వించారు.

‘నువ్వు కవిత్వం రాయడానికి వీల్లేదన్న’ ఒక విమర్శకుని ఘాటైన మాటలకు కవిత్వం జోలికి పోకుండా  ఊరకుండిపోయారట.

ఆ తార్వాత చాలా కాలానికి జ్యోతి సంపాదకులు శ్రీ పురాణం సుబ్రహ్మణ్యం గారి సలహా  మేర తిరిగి కవిత్వాన్ని రాయడానికి పూనుకున్నారట.

అయితే కవిత్వానికి బలమైన ప్రేరణ గా నిలిచింది మాత్రం – ‘’కొండేపూడి నిర్మల గారు రాసిన లేబర్ రూం అనే కవిత..’’ అంటూ ఆగారు.

ఆ మాటలకి నేను,ఒక్క సారిగా అలెర్ట్ అవుతూ, నిఠారై కూర్చున్నా. ఏవిటీ, ద్వానా శాస్త్రి గారు కవిత్వానికి నిర్మల గారి కవిత స్ఫూర్తి గా నిలిచిందా? భలె. భలే. క్వయిట్ ఇంట్రెస్టింగ్!..అని అనుకుంటూ..వారి మాటలను ఎంతో శ్రధ్ధతో ఆలకించ సాగాను.

ద్వానా శాస్త్రి గారు – నిర్మల గారి కవిత ‘లేబర్ రూం’ ను పరిచయం చేసారు. పేపర్ మీద రాసుకున్న కవితా పంక్తుల్ని చదివి వినిపించారు. నిజంగానే మెచ్చుకున్నారు. కవయిత్రి కవిత్వీకరించిన ఆ వైనాన్ని చిన్నగా కొనియాడారు కూడా.

ఆ తర్వాత చిరు విమర్శలాడి నవ్వించారు.

ఆ పైన, కాస్త ఘాటు గానే స్పందించారు.

లేబర్ రూం అనే కవిత చివరి పంక్తుల్లో- స్త్రీ ప్రసవ వేదనకు పురుషుణ్ని కారణం గా చేయడాన్ని, దోషి గా చేసి చూపడాన్ని ..   వ్యతిరేకిస్తూ, ఆయన  తన విమర్శలని గుప్పించారు.

‘ఏం? నేరమంతా మగాడి మీద తోసేయడమేం ఎంతైనా చోద్యమన్నారు. స్త్రీ మాత్రం కారకు రాలు కాదా? ఆమె కోరుకోలేదా? ఆమె మాత్రం (ఎడిట్) లేదా?” అంటూ ఒక ఉద్వేగం లో ప్రసంగిస్తుంటే..వెంటనే స్ఫురించింది. ఆ మాటలు హద్దు మీరుతున్నట్టు! నేను వెంటనే అడ్డంగా  తలూపుతూ నా అభ్యంతరాన్ని తెలియచేసాను . అది సభా కార్యక్రమం. కాబట్టి, ప్రేక్షకుని సంస్కారం అంతవరకే అనుమతిస్తుందనే సంగతి మీకూ అర్ధమయ్యే వుంటుందని తలుస్తాను.

నేను అప్పటి దాకా శాస్త్రి గారి హాస్య ధోరణి కీ, వ్యంగ్యపూరితమైన మాటల విసుర్లకి నవ్వినదాన్నే.

ఎందుకంటే – నేను ఏ ‘ఇస్ట్’ కి చెందిన దాన్ని కాదు కాబట్టి.

ఆయన తన ముందు ప్రసంగంలో ఫెమినిస్ట్ ల మీద హాస్య వ్యంగ్య బాణాలు బాగానే సంధించి వొదిలారు.

భర్త – భార్యని ‘ఏమే’ అని పిలిస్తే  విప్లవం లేవదీయాలా? పెళ్ళాన్ని  అలా పిలిచే  హక్కు, అధికారమూ భర్త కు వుండదా? వుండకూడదా? అని నిలదీసారు ఫెమినిస్టుల్ని.

అంతే కాదు తన పెళ్ళాన్ని చనువుగా ఎలా పిలుచుకున్నా ఎవరూ తప్పు పట్టాల్సిన అవసరం లేదని తేల్చి చెప్పారు.

ఆ మాట కొస్తే ఈ రోజుల్లో ఆడపిల్లలు కట్టుకున్న వాణ్ని  ఏరా అని పిలుస్తున్నారు తప్పేముందీ? అని పాయింట్ లాగారు. ఆమె మొగుడు, ఆమె ఇష్టం. ఎలా ఐనా పిలుచుకోవచ్చు మధ్యన అడ్డుపడటానికి, అర్ధం లేని రాధ్ధాంతాలు చేయడానికి మనమెవరం? అని సూటిగా  ప్రశ్నించారు.

వింటున్న పృక్షకులకు వారి  మాటలు సబబు గానే తోచాయి.

కానీ, ఒకానొకఆవేశపు వాక్ప్రవాహం లో (..) అన్న మాటలకే నా కు అభ్యంతరమేసింది.

లేబర్ రూం అనే కవిత్వం లో కవయిత్రి – ప్రసవ వేదన అనే అంశాన్ని   స్త్రీ దృక్కోణం నుంచి  పరిశీలించి, ఆ వ్యధను   అక్షరాలలో పొంగించారు. ఆ నరకపు యాతన అలాటిది మరి.

అలానే, చివరి పంక్తుల్లో, పురుషుణ్ణి మెన్షన్ చేసీ వుండొచ్చు. దీనంతటకీ అతనే కారకుడనీ, అతను మాత్రం సుఖం గా వున్నాడని కూడా అనివుండొచ్చు. సరిగ్గా ఈ అంశం మీద ఎంత చర్చైనా కొనసాగించవచ్చు. తప్పు లేదు.

అంతే కానీ, … ‘ఏం, ఆమె మాత్రం పడుకోలేదా? కావాలనుకోలేదా? సుఖం పొందలేదా ?’ అనే తీవ్రమైన వ్యాఖ్యలు చేయడం సబబు గా తోచదు. అదీ, ఒక సభా వేదిక మీద.. ఉహు. మనస్కరించడం లేదు ఇలాటి బహిరంగ వాదాన్ని అంగీకరించేందుకు. అందులో, ఒక గొప్ప వక్తగా, ఒక విజ్ఞాన వేత్త గా నేనెంతో అభిమానించే ద్వానా శాస్త్రి గారు మాట తూలడం..జీర్ణించుకోలేకపోయాననే చెప్పాలి.

అంత వరకెందుకు? ప్రసవ వేదనలో భరించలేని నొప్పులతో భూమి దద్దరిల్లేలా కేకలేస్తూ..ఎందరో స్త్రీలు  కట్టుకున్న వాణ్ణి  తిట్టడం నేను విన్నాను. చూశాను. అలాంటి అసహాయ  స్థితిలో ఆమె కొట్టుమిట్లాడుతుంటే..ఆసుపత్రి స్టాఫ్ – నీచమైన చౌకబారు మాటలనడమూ విన్నాను.   ఆ ఆపద్కాలంలో ఆ తల్లుల పట్ల ఎంతో దయా హృదయం కలిగి వుండాల్సింది పోయి, అంత అసభ్యకరం గా మాట్లాడటం ఎంతైనా శొచనీయం. క్షమిచరాని నేరం.

అలానే, అంతే ఆవేదనతో ఈ సభలో ద్వానా శాస్త్రి గారు మాట్లాడిన  ఆ ఒక్క పదాన్ని కూడా నిరసిస్తున్నాను.

సరే, అసలు విషయానికొస్తాను.

అలా, నిర్మల గారి కవిత్వం – ఆయన లో ఆవేశాన్ని రేపిందనీ,   ఆ కవితకు ధీటుగా తనూ మగాళ్ళను సపోర్ట్ చేస్తూ..  కవిత రాసి గట్టి జవాబివ్వాలని  నిర్ణయించుకున్నారట. ఆ నిశ్చయమే – తన కవితా సాహిత్య పునఃప్రారంభానికి నాంది గా మారిందని తెలిపారు.

 

పిల్లల్ని కననంత మాత్రాన మగాడికి హృదయమే వుండదన్న అపోహ కూడదన్నారు. ఇల్లాలి ప్రసవం ప్రమాదకరం గా మారినప్పుడు, బిడ్డ దక్కకున్నా ఫర్వాలేదు తన భార్య – ప్రాణాలతో దక్కితే చాలని ఆ భర్త డాక్టర్ని వేడుకుంటాడనే సంగతిని గుర్తు చేసారు. మగాళ్లంతా చెడ్డవాళ్ళు, రాక్షసులు అనే అపోహల్ని బలపరిచే రీతిలో రచనలు చేస్తున్న పురుష ద్వేషులైన రచయిత్రుల పట్ల ఆయన తన ఆవేదనని వ్యక్తపరిచారు. మగాళ్ళు పైకి భోరుమని ఏడ్వనంత మాత్రాన కఠినాత్ములని అతని గుండె పాషాణమని ముద్ర వేయడం తగదనే హితాన్ని పలికారు. మగాళ్ళు లోలోనే కుమిలిపోవడం వల్ల వాళ్ళకే గుండె జబ్బులెక్కువొస్తున్నాయనీ, హార్ట్ ప్రాబ్లంస్ తో మరణించే మగాళ్ళ సంఖ్య నానాటికీ పెరిగిపోతోందనీ..మగాడికి హృదయం లేదంటే ఎలా నమ్మడం అంటూ తన ప్రసంగం లో హాస్యాన్ని జోడిస్తూ..సైన్స్ సమాచారాన్ని కూడా అందచేసారు.

అనంతరం తన కవిత ద్వారా చెప్పదలచుకున్న సమాధానాన్ని చదివి వినిపించారు.

dwana

ఆ తర్వాత..శాస్త్రి గారు తన సహజ సిధ్ధమైన సంభాషణా శైలిలోకొచ్చేసారు.

‘నా కవిత్వం – నా  విశ్లేషణ’ అనే  ప్రసంగం లో భాగంగా ‘బాల్యం’ అనే మరో కవితాంశాన్ని తీసుకున్నారు.

కవులందరూ తమ తమ బాల్యాన్ని అద్భుతం, అమోఘం అంటూ పొగుడుకుంటుంటే ఆయనకి ఆశ్చర్యం గానూ, అపనమ్మకంగానూ వుండేదిట. ఎందుకంటే అలాటి తీపి అనుభవాలు కానీ, మధురమైన అనుభూతులు కానీ.. ఏవీ తనకు తెలియనందుకు! పైగా, ఒక కవి కి మించి మరో కవి పోటీ గా ఆ ఆనంద బాల్య దశని వర్ణించడం చూసి మరింత ఆలోచనలో మునిగిపోయేవారట. ఏ కవి ని చూసినా ‘అహా.. ఓహో’ అంటున్నారు, మరి ఇలాటి పరిస్థితుల్లో తను- తన బాల్యం దుర్భరమని రాస్తే   ఎవరైనా ఏమన్నా అనుకుంటారేమోననీ, చిన్న చూపు చూస్తారేమోనని సందేహించారట. ఆ తర్వాత, వున్నదున్నట్టు రాయడానికే నిశ్చయించుకుని, అలానే ఆ కవితని వెలుగులోకి తీసుకురావడం జరిగిందని ఒక చిన్న కథ లా వర్ణించి చెప్పారు.

అన్న దమ్ముల్లో అందర్లోకెల్లా శాస్త్రి గారి నే చిన్న చూపు చూసేవారట వారి తండ్రి గారు.

చదువు దగ్గర్నించీ, దుస్తులు వరకు తనపై చూపిన వివక్షతని, నిర్లక్ష్య ధోరణిని జరిగిన సంఘటనల ద్వారా వివరించి చెబుతుంటే  నేను తలొంచుకుని శ్రధ్ధగా విన్నాను.  నిజమే, ఏ పసివానికైనా ఆ దశలో ఇలాటి అవమానాలు భరింపశక్యం కాని చేదుఅనుభవాలు. పైకి కనిపించని ఈ హృదయ గాయాలు. మనిషి మరణించే దాకా మాయని మచ్చలు.

అసలేమనిషికైనా ఆనందకరమైన బాల్యమే తరగని ధనం.

ఇలాటి  తండ్రుల గురించి    ఎందరో చెప్ప గా విన్నాను. కొందర్ని చూసాను కూడా.

అలాటప్పుడు ఎవరికైనా బాల్యం బంగారం లా ఎలా అనిపిస్తుంది మరి? అనిపించదు. ఆ వ్యధని  యధాతధంగా   కవిత్వీకరించినట్టు ఎంతో ధైర్యంగా చెప్పారు కవి.

అటు పిదప మరో కవితాంశం – కలం!

తాను కంప్యూటర్ జోలికి వెళ్ళనని చెబుతూ, కలం మీద   గల ప్రేమనీ, కలంతో రాసే అక్షరాల పట్ల తనకు గల      అనుబంధాన్నీ, ఆప్యాయతానురాగాలని  వ్యక్తపరిచారు.   ఈ సందర్భం గా కవి శివారెడ్డి గారిని ఉదహరిస్తూ, ఆయన కంప్యూటర్ కాదు కదా, కనీసం సెల్ ఫోన్ కూడా వాడరని తెలియచేసారు.

ఆ ఉపోద్ఘాతానంతరం, తను రాసిన రమ్యమైన ‘కలం ‘కవితని చదివి వినిపించారు. నవ్యలో ప్రచురితమైన ఈ కవితను చూసి తనకు సినారె కితాబిచ్చినట్టు గా కూడా పేర్కొన్నారు.

సభ కొనసాగుతూనే వుంది.

టైం చూసాను. అప్పటికే నాకు ఆలస్యమైంది..నేను ఇల్లు చేరడానికి పట్టే సమయాన్ని దృష్టిలో వుంచుకుని, మెల్లగా నా సీట్లోంచి  లేచి, సభకి మౌనంగా అభివాదం చేసి, వెలుపలికి దారి తీశాను. వస్తూ వస్తూ, శ్రీమతి సుధ గారికి, వంశీ రామరాజు గారికి వీడ్కోలు తెలియచేసుకుంటూ..సడి కాకుండా బయటపడ్డాను.

నాలో నేను తర్కించుకుంటూ..నాతో నేను వాదించుకుంటూ నిశ్శబ్దం గా ఇల్లు చేరాను.

సాహితీ సభలకెళ్లొస్తే, ఒక కావ్యం వెనక దాగిన రహస్యాన్ని     ఛేదించిన ఆనందమేయాలి కదూ!

– ఆర్.దమయంతి.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ఎంత దూరము..అది …ఎంత దూరము ?

Kadha-Saranga-2-300x268

ఆ గడపతో ఆమెకెంత అనుబంధమున్నా, ఆ క్షణంలో మాత్రం తను పూర్తిగా పరాయిదనట్టు, అపరిచితునింటికొచ్చినట్టు.. కొత్త గా, బెరుకుగా, చెప్పలేనంత జంకుతో అలానే నిలబడిపోయింది – మూసిన ఆ తలుపు బయట.
కాలింగ్ బెల్ నొక్కబోయిన చేతిని అప్పటికి రెండు సార్లు వెనక్కి లాక్కుని, మరో సారి ప్రయత్నించనా వద్దా? – అనే సందిగ్ధంలో ఆగింది.
ఎవరింటికైనా, మనం ఇష్టముంటే వెళ్తాం. లేకుంటే మాన్తాం. కానీ పెళ్ళైన ఆడపిల్ల పరిస్థితి మాత్రం అలా కాదు. ఇష్టమున్నా, లేకున్నా, మొగుడింటికి వెళ్ళాల్సిందే. వెళ్ళి తీరాల్సిందే. అదొక సోషల్ లా! సామాజిక చట్టం. ఫామిలీ రూల్. దాన్ని అతిక్రమించడానికి వీల్లేదు. అంతే. అదంతే.
ఇప్పుడు దీప్తి కూడా అదే సిట్యుయేషన్ లో వుంది. కాదు. ఇరుక్కుంది.
ఆమె వెనకే నుంచుని, – కూతురు పడుతున్న అవస్థనంతా గమనిస్తున్న ఆ తండ్రి హృదయం ఒక్కసారి గా నీరైపోయింది. ఆ కన్న తండ్రి గుండె కలుక్కుమంది. గారం గా పెంచుకున్న కన్నబిడ్డనా స్థితిలో చూడటం భరించలేనంత బాధగావుంది. చూస్తూ వూరుకోడం అమానుషం అని పిస్తుంది. ఒక్కసారిగా ఉద్వేగం పెల్లుబుకింది. ‘వొద్దురా దీపూ. నీకిష్టం లేని పని చేయొద్దు. నువ్వు నాకు భారమౌతావా. కాదు. ముమ్మాటికీ కాదు. పద. మనింటికి పోదాం’ అని అనాలనుకున్న మాటలు పెదవి దాకా వచ్చి, తిరిగి గొంతులోకెళ్ళి, ఆగిపోయాయి. కాదు. ఆపబడ్డాయి. భార్య మాటలు గుర్తుకు రాడంతో. “ అక్కడ మీకు అవమానం జరిగిందనో, తల కొట్టేసినట్టైందనో, ఇంకోటనో, మరొకటనో…కూతుర్ని వెంట పెట్టుకు రాకండి. మీరు వెళ్తోంది దాన్ని, దాని మొగుడింట్లో దింపి రావడానికి. దాని కాపురాన్నది సరిదిద్దుకోడానికి అన్న సంగతి అస్సలు మర్చిపోకండి. ఏమిటీ, వింటున్నారా?” ..ఆయనేం మాట్లాడ్లేదు. సరే అన్నట్టు తలూపూడు. కళ్ళముందింత జరుగుతున్నా, భార్య మాటకు కట్టుబడ్డ వాడిలా, అందుకే – మౌనంగా వుండిపోయాడు. దీపూ వైపు అసహాయంగా చూస్తూ.
ఇక అదే చివరిసారనట్టు, కళ్ళు మూసుకుని ధైర్యం తెచ్చుకుంటూ, ఎలా ఐతేనేం! కాలింగ్ బెల్ నొక్కింది.
కోయిల కూత కమ్మగా కూ..కూ..అంటూ మోగింది. ఈ ట్యూన్ ని తనే సెలెక్ట్ చేసింది. శ్రీకాంత్ కి ఇష్టమని తెలిసి.
కోయిల పాట ఆగిపోయింది. ఆమె లో కంగారు మొదలైంది.
ఇప్పుడు తలుపులు తెరుచుకుంటాయి. తనని చూస్తాడు. ఊ… చూసి? ఏమంటాడు?
నవ్వుతాడు. కాదు. దానికంటె ముందు ఆశ్చర్యపోతాడు. పట్టలేని ఆనందంతో అతని కళ్ళింతింతలై పోతాయి, వెన్నెల కాంతితో విచ్చుకుంటాయి.
తననిన్నాళ్ళూ మిస్సైనందుకు ఏమంటాడు? అతని మొదటి మాట ఎలా వుంటుంది? వినాల్నుంది.
అసలు మనిషెలా వున్నాడూ? దేవదాసు లా కళ్ళల్లో ప్రాణాలు పెట్టుకుని నీరసంగా కనిపిస్తాడా? లేక, మజ్ఞూ లా మాసిన బట్టల్తో అగుపిస్తాడా?
ఆమె ఆత్రానికి, ఊహలకీ ఫుల్ స్టాప్ పెడుతూ..’యెస్..కమింగ్..’ అంటూ లోపలనించి, అతని స్వరం వినిపించింది. ఆ తర్వాత ఆ తలుపు తెరుచుకోడమూ జరిగిపోయింది.
ఇద్దరి కళ్ళు కలుసుకున్నాయి.
ఆమె గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటోందని, అర చేతులు చల్లబడుతున్నాయన్న సంగతి కూడా ఆమెకి తెలీడం లేదు.
ఆమె నవ్వ బోయింది. అది చూసి అతని మొహం అప్రసన్నంగా మారిపోయింది. మరు క్షణంలో విపరీతంగా గంభీరమై పోతూ ఆమె మొహం లోకి లోతుగా చూసాడు.
ఎందుకొచ్చావ్? అని అడిగినట్టనిపించిందామెకి. వెంటనే ప్రాణం చచ్చినట్టైంది.
భరించలేనంత అవమానంతో కళ్ళు దించేసుకుంది.
మొగుడనేవాడు చూపుల్తోనే ఇంత కఠినంగా అవమానించగలడన్న సంగతి ఆమెకిప్పుడే తెలుస్తోంది. ఆమె అమాయకత్వం కానీ, అసలు త్రేతా యుగం నాట్నించీ కూడా మొగుడి తీరు ఇంతే. ఆ రాముని అవమానపు చూపులు భరించలేక కాదూ?, ఆ సీతమ్మ తల్లి నిప్పుల్లో దూకింది?! హు.
అయినా, మొగుడు అన్ని చోట్లా మొగుడు కాదట. అనుభవజ్లులైన ఇల్లాళ్ళ మాటలు కాదని కొట్టేయలేం. ఇవన్నీ తనకూ తెలిసి రావాలంటే దీప్తికింకా టైం పడుతుంది. అవును, పాపం! ఎన్నాళ్ళైందనీ పెళ్ళై? సరిగ్గా యేడాది కూడా కాలేదు మరి.
ఇంతలోనే ఇద్దరి మధ్యా మాటా మాటా పెరిగింది. కారణం – ఆమె దృష్టిలో పెద్దదే. అందుకే ఇల్లొదిలి వెళ్ళిపోయింది. తన కోపం తీర్చి, కాళ్ళు పట్టుకుని బ్రతిమాల్తాడనుకుంది..కానీ ఆ పప్పులేం వుడకనట్టున్నాయి.
రోజులు, వారాలు, గడచి, నెలలు దాటినా మొగుడి జాడ లేదు. అయితే ఇక రాడా? వొదిలేసినట్టేనా? దిగాలు పడిపోయింది. కళ తప్పిన కూతురి మొహం చూసి తల్లే నెమ్మదిగా అన్నీ అడిగి తెలుసుకుంది. మంచి మాటలు చెప్పి, కూతుర్ని దింపి రమ్మని చెప్పింది వాళ్ళాయనకి.
అదీ జరిగిన సంగతి.
ఇలా వెనక్కి రావడం దీప్తికస్సలిష్టం లేదు.

ఇన్నాళ్ళ సాహచర్యం చేసిన కృతజ్ఞతైనా లేని ఈ మనిషి – రమ్మని పిలవకుండా, కనీసం ఫోనైనా చేయకుండా..తనంతట తానై రావడం మనసుకి నచ్చట్లేదు. పైగానామోషీ గా కూడా వుంది.
అయినా, ‘పోన్లే పాపం మొగుడుం గారే కదా’అని తిరిగొస్తే…ఇలానా ఆహ్వానించడం?
‘ఛ’ అనుకుంటూ తల దించేసుకుంది.
అతనికిదేం పట్టనట్టు లోపలకెళ్ళిపోయాడు. తను ఆఫీస్ కెళ్లే హడావుడి లో వున్నాడన్న సంగతి ఆ ఇద్దరికీ అర్ధమయ్యేలా ..గబ గబా షూస్ వేసుకుని, ఆ లేసులకి ఓ రెండు ముళ్లు బిగించాడు. మెడకేసుకున్న టై కు ఓ ముడేసి, క్షణంలో లాప్టాప్ ని బాగ్ లో తోసి, కారు కీస్ తీసుకుని పెద్ద పెద్ద అడుగులతో గడప దాటుకుంటూ… లిఫ్ట్ వైపు వేళ్ళిపోయాడు దురుసుగా.
అతని ప్రవర్తనకి ఆ ఇద్దరూ ఖిన్నులైపోయారు. చిన్నబోయారు. ఆమె – చలనం లేనిదైపోయింది. అయితే ముందుగా తేరుకున్న ఆ తండ్రి ఒక్క క్షణం కూడా ఆలస్యం చేయలేదు. వెంటనే తనేం చేయాలో అర్ధమైన వాడిలా, చేతిలోని సూట్ కే ని లోపలకి తోసేసి, “అల్లుడు గారూ! వుండండి..నేనూ వస్తున్నా..అక్కడ దాకా డ్రాప్ చేద్దురుకానీ..” అంటూ అల్లుడికి వినిపించేలా ఓ కేకేసి, అంతే వేగంగా ఇటువైపు తిరిగి అన్నాడు. “ వస్తానురా తల్లీ. జాగ్రత్త! అవసరమైతే వెంటనే కాల్ చేయ్.” అంటూనే, ‘ నీకేం ఫర్వాలేదు నేనున్నా..’ అని భరోసోగా సైగ చేసి పరుగులాటి నడకతో వెళ్ళిపోయాడాయన.
నిజానికి కూతుర్ని కొత్తగా కాపురానికి పంపుతున్నప్పుడు కంటేనూ, ఆడపిల్లనిలా బలవంతంగా అత్తారింట్లో దింపి, వెళ్లిపోవాల్సి రావడమే ఏ తండ్రికైనా దుఃఖం తో గుండె చెరువౌతుంది. గుండె భారమౌతుంది. రంగనాధానికి కూడా అలానే వుంది. కానీ భార్య అలా అనుకోకూడదనీ, ఆ ఆలోచన్లతో మనసుని బాధపెట్టుకోకూడదనీ, సర్ది చెప్పింది. అందుకు తగిన కారణాన్ని కూడా ఎంతో సహనంగా వివరించడం తో ఆయన ఆగుతున్నాడు.
ఏ కారణాలెలా వున్నా, అవేవీ దీప్తి ని ఓదార్చలేకపోతున్నాయా క్షణం లో.
ఆమె ఒంటరిగా అక్కడే నిలబడి పోయింది, మాట రానిదానిలా, అసలేమీ అర్ధం కాని దానిలా అయిపోయింది పరిస్థితి.

10411164_610855999030323_8810754119747777955_n

Painting: Rajendra Jadeza

మన వివాహ వ్యవస్థే అంత. సమస్త అస్తవ్యస్తాల మయం. అశాంతి నిలయం. మనసులు కలవని స్త్రీ పురుషులు కేవలం పెళ్ళి కారణంగా కలుసుండటం ఎంత దారుణం?- ఎవరికోసం?ఎందుకోసం? దేని కోసం? ఏ గమ్యం కోసం? ఈ కలసి బ్రతకడం అనిపిస్తుంది. అన్నీ ప్రశ్నలే. తెలీని పజిల్సే.
ఎందుకెళ్ళాలి తను లోపలకి? అసలెందుకు రావాలి తను వెనక్కి? ‘అవును. నిన్నెవరు రమ్మనేడ్చారిక్కడా? ’ అని తనని మొహమ్మీదే అడిగినట్టు లేదూ?, అతనూను, అతగాని ప్రవర్తనాను..?
“అలా అనుకోకు. నీ ఇంట్లో నీకవమానమేవిటీ, వింత కాకుంటే? ఊ?.. చూడు దీపూ! అదే నీ ఇల్లు. నీ ఇంటికి నువ్వెళ్తున్నావ్. ఎవరో వచ్చి నిన్ను బొట్టు పెట్టి పిలవాలని ఎందుకనుకుంటావ్? వెళ్ళు. నా మాటవిని వెళ్ళు. ” తల్లి మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి.
“అవును. ఇది తన ఇల్లు. చట్ట ప్రకారం అతను తన భర్త. అతని మీదే కాదు, ఈ ఇంటిపై కూడా తనకు సర్వ హక్కులూ, అధికారాలూ వుంటాయి. వుండి తీర్తాయి. అసలా మాటకొస్తే, తనెప్పుడైనా రావొచ్చు, ఎప్పుడైనా పోవచ్చు. కాదని ఎవరంటారో తనూ చూస్తుంది. ఏమనుకుంటున్నాడు తనని? హు.!” ఉక్రోషం తో ముక్కుపుటాలదిరాయి.
“అయినా, నువ్విప్పుడింతగా అప్సెట్ అయ్యేందుకేముంది చెప్పు! నీ మొగుడు నిన్ను పన్నెత్తి పలకరించలేదన్న మాటే కానీ, నీ మొహం మీద తలుపులు మూసి పోలేదు గా పొమ్మని. అంటె పరోక్షంగా, లోపలకి రమ్మనే గా దానర్ధం? పద. లోపలకి పద. గడపలోకి ముందు గా కుడికాలు పెట్టు. ..” అంటూ ఆమెకి ధైర్యాన్నిస్తూ, ముందుకు తోసింది అంతరాత్మ.
గట్టిగా నిట్టూర్చి, లోపలకడుగేసింది దీప్తి. కొత్తపెళ్లికూతురు గృహప్రవేశం చేసినట్టు. ఒక్కసారి నలువైపులా కలయచూసింది.
ముందు హాలంతా గజిబిజిగా వుంది. న్యూస్ పేపర్లు గుట్టలు గుట్టలు గా పడున్నాయి. టీవీ స్క్రీన్ మీద దుమ్ము పేరుకు పోయుంది. షూ రాక్ లో చెప్పులు, షూస్ ఎడా పెడా బోర్లా పడున్నాయ్. టేబుల్ కాలెండర్ ల్ పేజ్ మార్చనే లేదు.
ఐ తను వెళ్ళిన నెలనే చూపిస్తోంది. అంటే – మారలేదు. శ్రీ కూడా మారలేదు. తన గురించి ఆలోచిస్తూ..అలానే విరక్తిగా వుండిపోయాడా!?
ఆ ఒక్క చిన్ని తలపే..మనసులోని భారాన్నంతా దించేసింది.
స్త్రీ హృదయం-
పాషాణం కాదు. నవనీతం మరి.
మనల్ని ప్రేమించే వారి ప్రేమ, ఎంత శాతమనే విషయం మనం దగ్గరున్నప్పుడు కంటేను దూరమైనప్పుడే తెలుస్తుంది. నా అనుకున్న వారి అసలైన ప్రేమ మన ఆబ్సెన్స్ లో నే తెలియాలి.
శ్రీని చూస్తూనే అనుకుంది. చిక్కిపోయాడని. ఇప్పుడీ ఇల్లు చూస్తుంటే మరీ జాలేసిపోతోందామెకి.
‘నీ కోసమే మేమంతా ఎదురుచూస్తున్నాం..ఎన్నళ్ళైపోయింది నువ్వు మా అతీ గతీ పట్టించుకోక? ఏమైపోయావు మిత్రమా? అని తనని దీనంగా అడుగుతున్నట్టు తోచింది.
ఆ ఇల్లాలి గుండె కరిగిపోయింది. అవును. ఏ ఇల్లాలైనా మొగుడి తర్వాత అమితంగా ప్రేమించేది తన ఇంటినే ! నా ఇల్లు, నా సంసారం అనే ప్రేమతో కూడిన కమిట్మెంటే కనక లేకుంటె ఏ ఇల్లాలికైనా, ఈ ఇళ్ళన్నీ ఏమైపోయెండేవి? ఎంత చెత్త కుండీలైపోయేవీ కావూ?
హాల్ దాటుకుని ఇటుగా, వంటింట్లోకొచ్చి చూసింది. కిచెన్ ప్లాట్ ఫాం అంతా యెడా పెడా డబ్బాలతో, స్టీల్ గ్లాసులతో, విరిగిపోయిన గాజు కప్పుల తో నిండిపోయుంది. సింక్ నిండా చెత్తా చెదారము, అన్వాష్డ్ డిషెస్ తో నానా బీభత్సంగా కనిపించింది.
పనమ్మాయి సంగీత రావడం లేదా పనికి? ఫోన్ చేయాలి.
శ్రీకాంత్ కి వంటిల్లు ఎలా వుండాలంటె, స్పిక్ అండ్ స్పాన్ లా వుండాలి. ఏ ఒక్క వస్తువు బయటకి కనిపించకూడదంటాడు. మరి ఇప్పుడీ వాతావరణాన్నెలా ఎలా భరిస్తున్నాడూ? – ‘నువ్వు లేవన్న విషాదంలే..” మనసు చెప్పింది. ఎంత ఆనందమేసిందో అంతర్వాణి మాటలకు.
వేళకేం తింటున్నాడో ఏవిటో అని గ్రోసరీ షెల్ఫ్ తెరిచి, ఆరాగా చూసింది. వస్తువులన్నీ అలానే వున్నాయి. డస్ట్ బిన్ నిండా బయట్నించి తెచ్చుకున్న ఫుడ్ పాక్స్ కనిపించాయి. అంటే, వంట చేసుకోడం లేదన్నమాట. ఈ మూణ్నెల్లన్నించీ హోటళ్ల కూడే తింటున్నాడా? అయ్యో! శ్రీ కాంత్ కి అస్సలు బైట తిండంటేనే – ఎలర్జీ కదూ?
‘పాపం! మరేం చేస్తాడే?, వండి వార్చి పెట్టే ఇల్లాలు హఠాత్తుగా ఇల్లొదిలి పోతే?- నీ చేతి వంటంటే ఎంత ఇష్టమూ? ఎన్నిసార్లు చెప్పాడు నీకాసంగతి? మర్చిపోయావా? “
“ఊహు. మర్చిపోలేదు. “
“మరెందుకెళ్లినట్టు..ఆ పిచ్చాణ్ణి వొదిలి?”
“ఎందుకంటె, ఎం..దుకం..టే.. ఇప్పుడు కాదులే తర్వాత చెబుతాలే..నా మనసా, చేయక రభస, అవతలికి ఫో..” నవ్వుకుంటూ తనలో తను, పడగ్గదిలో కి తొంగి చూసింది.
నల్ల టేకు, నగిషీ చెక్కిన డబల్ కాట్ మంచం. రాత్రి రంగుల స్వప్నం.
ఇదేమిటీ, ఇలా? మంచానికి అడ్డంగా ఆ తలగడలు?
అది కాదు, మంచం మీద పరచివుండాల్సిన బెడ్షీట్ జారిపోయి, బ్లాంకెట్ కార్పెట్మీద కూలిపోయి పడుంది. క్లాజెట్ డోర్స్ సగానికి జరిపి, వదిలేసున్నాయి. లోపల హాంగర్కి ఒక్క చొక్కా వ్రేలాడి లేదు. బట్టలన్నీ ఒకదాని పైనొకటి ఇష్టమొచ్చినట్టు జారిపడి కుప్పపోసుకునున్నాయి. చూడం గానే, కంపరం పుట్టుకొచ్చింది ఆమెకి.
పాపం, శ్రీకాంత్! తను లేనని, ఇక రానని నిరాశతో, బెంగతో…హూ!
ఇలా నిట్టూరుస్తారు కానీ, చాలామంది ఇల్లాళ్ళకు అదే ఓ గొప్ప బలాన్నిచ్చే అంశం. ‘మా ఆయన నేను లేకుండా బ్రతకలేరు. కనీసం కాఫీ అయినా పెట్టుకుని తాగలేరు..అంటూ గర్వంగా చెప్పుకోడం ఇష్టం. అదొక హోదా. పెళ్లానికి మొగుడు చేయించకుండానే అమిరే ధగధగల నగ.
ప్రస్తుతం ఆ సంబరం లోనే వుంది మన దీపూ కూడా.
హూ! పిచ్చివాడు!చెలి లేని చిరుగాలులెందుకు? …నా దేవి లేని ఈ గుడి ఎందుకు? అని అనుకున్నాడేమో! మరి ఆ సంగతి తనతో చెప్పలేదెందుకనీ?
“ పెళ్ళాలయ్యాక – ప్రేమికులు ప్రేమించుకోడం మానేస్తారట. నీకా భయం వుండదు. ఎందుకంటే నీది ప్రేమ వివాహం కాదు కాబట్టి. నువ్వు ఇష్టపడి శ్రీకాంత్ ని పెళ్ళి చేసుకుంటోంది.. అతన్ని జీవితాంతం ప్రేమిచడానికే. తెలుసా?”
తల్లి – తన చెవిలో రహస్యం గా చెప్పిన మాటలు తలపుకొచ్చాయి.
ఎంత బాగా చెప్పింది అమ్మ! తను వినదు కానీ, అమ్మ చెప్పే ప్రతి మాటా ఎంతో విలువైనది! నిజానికి అమ్మ చెబితేనే గా, తను వెనక్కి వచ్చేసింది ఇలా!
“అలా అమ్మ మీద కంతా నెట్టేయకు. నీకు మాత్రం మనసులో రావాలని లేదా, ఏమిట్లే.” మనసు టీజ్ చేసింది. .
అప్పటి దాకా మొగుడి మీదున్న అనుకొండ లాటి కోపం పోయి, ఆ స్థానే, అనురాగ గంగ వెల్లువై పుట్టుకొచ్చింది.
తల్లి మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి గుప్ఫున. “ ప్రతి భర్తకీ తన భార్య అవసరం ఎంతో వుంటుందన్న సంగతి తెలుసు. కానీ, ఎటొచ్చీ ఇంత అని చెప్పడం మాత్రమే తెలీదు. అంత మాత్రాన, అతను నిన్ను ప్రేమించడం లేదని అపోహపడటం సమంజసం కాదు సుమా. భర్త కోపంలో వున్నప్పుడే భార్య అతన్ని అర్ధం చేసుకోవాలి. అప్పుడే అర్ధాంగి అనే పదానికి అసలైన అర్ధం లా నిలుస్తుంది ఇల్లాలు.”
“నిజం చెప్పావమ్మా! ..ఇదిగో ఈ ఇంటినిలా సంత లా చూస్తుంటే, ఈ ఇంటికి నా అవసరం ఎంతుందో, ఈ మనిషికి నా ఆవశ్యకత ఏ రేంజ్ లో వుందో ఇట్టే తెల్సిపోతోంది. థాంక్స్ అమ్మా, థాంక్యు!” -మనసులోనే తల్లికి థాంక్స్ చెప్పుకుంది సంతోషంగా.
భర్త మీద పట్టలేనంత కోపమొచ్చినప్పుడు, మనస్పర్ధలు మితి మీరినప్పుడు . ఆ ఆగ్రహంలో ఏ స్త్రీ అయినా డిసైడైపోతుంది. ఇక ఇతనితో కలసి కాపురంచేయడం కంటే, విడిపోయి ఒంటరిగా బ్రతకడమొకటే సుఖమని. కానీ, అదే భర్త – తను దూరమైతే బ్రతకలేడన్న సంగతి తెలుసుకున్నప్పుడు మాత్రం – తన తప్పుడు ఆలోచనకి పశ్చాత్తపం చెందుతుంది. అందుకు నిదర్శనమే ఈమె!- దీప్తి.
సాయంత్రం ఆయనగారు ఆఫీస్ నించి ఇంటికొచ్చేలోపు ఈ కూలబడ్డ సామ్రాజ్యాన్ని పునః నిర్మించి, యువరాజా వారి పాలెస్ లా మార్చేయాలని గట్ఠిగా నిర్ణయించుకుంది.
ఉత్త ఇల్లేనా? లేక అతనికమిత ప్రియమైన బెడ్రూం కూడా అలంకరిస్తావా?”
-‘ ఫోవోయ్, నా ఇల్లు, నా మొగుడు – నా ఇష్టం. నేనేమైనా చేసుకుంటా. మధ్యన నీకుందుకు చెప్పాలి? బిడియ పడిపోయింది.
‘గుడ్ దీపూ. గుడ్. అదీ స్పిరిట్ అంటే. నువ్వెదుగుతున్నావ్’ అమ్మ నవ్వుతూ వెన్ను తట్టినట్టైంది.
ఇంటిని ఒక పట్టు పట్టాలంటే..ముందు ఓ కప్ – ఫిల్టర్ కాఫీ కావాలి తనకు. అర్జెంట్ గా!
నడుం చుట్టూ, చీర కొంగు బిగించి కుచ్చెళ్ళు పైకి దోపి, వంటింట్లో కెళ్ళి, స్టవ్ వెలిగించింది.
డికాషన్ కని, నీళ్ల గిన్నె వుంచుతూ..అల్లరిగా ఓ అడ్వర్టైజ్మెంట్ ని ఇమిటేట్ చేసింది. “ టింగ్ టింగ్..మొగుడితో పోట్లాడి పుట్టింటికెళ్ళి, తిరిగొచ్చారా?
ఇల్లంతా యుధ్ధం తర్వాతి వాతావరణం కనిపిస్తోందా? అయితే వినండి. మొండి మొగుణ్నీ, ఇంటి చెత్తనీ ఒక కొలిక్కి తేవాలంటే మీకు వెంఠనే కావాలి ఈ దీప్తి చేతి కాఫీ ! ..చిక్కనైన రుచి గలది, చక్కని చురుకుదనాన్ని కలిగించేది..దీప్తి చేతి కాఫీనే తాగండి. తాగించండి. క్షణాల్లో కోపం మాయం. ఇంటి పని శుభ్రం. ఇంక ఆలస్యమెందుకు. పదండి అసలైన సిసలైన కాఫీని ఆస్వాదిద్దాం. టింగ్ టింగ్..’ తన ప్రకటనలకి తనే లిరిక్ కట్టి పాడుకుంటూ, ..ఘుమఘుమలాడే కాఫీ తయారుచేసుకుంది. ఆ కేరళా కాఫీ ఫ్లేవర్ ఘుమాయింపుల ఆఘ్రాణింపులో.. ఆహాహా..! ఎక్కడ్లేని ఉత్సాహం పొంగుకొచ్చేసింది. ఆ వెనకే, ఉల్లాసంగా..పనిలోకి దూకింది.
రేడియో ఎఫెం హిందీ సాంగ్స్ వింటూ, హమ్మింగ్స్ తో..హాహా రాగాలతో.. హోరుగా, హుషారుగా డస్టింగ్, వాషింగ్, క్లీనింగ్ పనుల్లో మునిగి తేలింది. అప్పుడప్పుడు మెడొనాని గుర్తుచేసుకుంటో, బూజు కర్రలు పట్టుకుని షకీర లా నడుం ని రింగులు తిప్పుతూ.. ఈల వేసుకుంటూ, గోల చేసుకుంటూ… చకచకా ఇంటి పనంతా ఫినిష్ చేసేసింది.
అమ్మ ఎప్పుడూ చెబుతుంటుంది. “దీపూ! కాలాన్ని సంతోషంతో నింపుకుంటూ, క్షణక్షణాన్ని అనుభూతించడానికే మనకీ జన్మ సరిపోదు. అలాటిది సమస్యలను కొనితెచ్చుకోడానికి నీకు టైమెక్కడుంటుంది చెప్పు? ఊ?”
‘ అబ్బ. కరెక్ట్ గా చెప్పావు మమ్మీ..అద్భుతం నీ మాటలు.” మనసులోనే తల్లిని ప్రశంసించింది.
మనం కష్టంలో వున్నప్పుడు, ఊరడించే వారి మాటలే మనకెక్కువగా గుర్తుకొస్తుంటాయి. అవి జీవితానుభవాల తో కూడి వుంటం వల్ల వెన్నెంటే వస్తుంటాయి. అందుకే దీప్తికి తల్లి మాటలు అడుగడుగునా, పదే పదే తలపుకొస్తున్నాయి.
*******
పగలైపోయింది. సాయంత్రం చీకట్లు చుట్టుకునే దాకా ఆమెకి టైమే తెలీలేదు.
బూజు రాలగొట్టడంతో – గోడలు, దుమ్ము వదిలించడంతో గ్లాస్ అద్దాలు, తళతళమంటున్నాయి. పాలరాతి ఫ్లోరింగ్ – అద్దం లా మెరిసిపోతోంది.
కిటికీలకి, తలుపులకీ కొత్త కెర్టెన్స్ మార్చింది. సోఫా దిళ్ళకి మిర్రర్ వర్క్చేసిన కవర్లు తొడిగింది.
బాల్కనీ లో పూల కుండీలన్నిటికీ నీళ్ళు పెట్టి, వాట్నొక క్రమంలో అమర్చింది.
చివరగా, ఫ్లవర్ వాజ్ లో తాజా పూలు సర్ది, స్ప్రే జల్లింది. గుప్పుమనే గుభాళింపులతో నిండిపోయింది ఆ ప్రదేశమంతా.
తన టాలెంటంతా ఉపయోగించి మరీ ప్రత్యేక శ్రధ్ధతో ఇంటిని అలంకరించింది. ఆమె – ఇంటీరియర్ డెకరేషన్ లో స్పెషల్ డిప్లొమా చేసింది. కొన్నాళ్ళయ్యాక, కన్సల్టెన్సీ స్టార్ట్ చేయాలనే ఆలోచన కూడా వుంది.
శ్రీకాంత్ ఇంటినిలా చూస్తూ చూస్తూనే..అతనికి తన మీదున్న కోపమంతా పోవాలి. అలకలన్నీఅటకెక్కి, తామిద్దరూ కలిసి మునపటిలా..హాయిగా నవ్వుకోవాలి.
అమ్మేం చెప్పింది?
“మాటల్లో సైతం గతంలోకెళ్లకుండా జాగ్రత్తపడాలి. తెలిసిందా? ఎందుకంటే, అన్ని యుధ్ద్ధాలకి మూలకారణాలు -మాటలే! భార్యాభర్తలు మాట్లాడుకోడం వల్ల – కాపురంలో శాంతి కలగాలి కానీ, చిచ్చు రగలకూడదు. గుర్తుపెట్టుకో. సరేనా దీపూ?”
“అలాగే అమ్మా! ప్రామిస్. అసలేమీ అనను. అతన్ని మాటల్తో సాధించను సరా?”
అవును. ఇకనించి అన్నీ అమ్మ చెప్పినట్టే వింటుంది తను.
అతనికిష్టమైన వంటకాలు చేసి, డైనింగ్ టేబుల్ మీద నీట్ గా సర్దేసి..ఒక్కసారి ఇంటినంతా పరికించి చూసింది.
ఇంద్ర భవనం లా కనిపించింది. ఇంటిని ప్రేమించడమంటే…దేవుణ్ని ప్రేమించడమే. అందుకే ఇల్లాలు దేవత అని అంటారు కామోసు!
******
మూణ్నెల్ల తర్వాత భర్త తో గడపబోతున్న మధుర క్షణాలు మదినూరిస్తుంటే..కళ్ల ముందు ఇంద్ర ధనస్సొచ్చి వాలుతుతున్నంత సంబరం గా వుందామెకి. వుండదు మరి!
భార్యా భర్తల మధ్య నిజమైన రొమాంటిక్ క్షణాలెప్పుడుంటాయంటే, ఎప్పుడూ అన్యోన్యంగా వుంటం వల్ల కాదు.
ఇద్దరి మధ్య ఒక ఘోర యుద్ధం జరిగాక, కుదిరిన సమన్వయం తర్వాతనే.
అతను మాధవుడో కాదో కానీ, ఈమె మాత్రం అచ్చు రాధికలా ..ఆ పాత్రలో లీనమైపోతోంది.
మొన్న కాదనుకున్న కాపురం, వొద్దేవొద్దనుకున్నభర్త ..నేడు కావాలనుకుంటూ విరహించడం ఎంత వింత కదూ? కానదే చిత్రం. స్త్రీ మనస్తత్వం.
ఎందుకు ప్రేమిస్తుందో
ఎందుకు కలహిస్తుందో..
ఎందుకు నిశ్శబ్దమౌతుందో
మరెందుకు నీరౌతుందో
కన్నీరౌతుందో
నీ – రవమౌతుందో!
ఎలా తెలుస్తుంది? అవును. ఎలా తెలుస్తుంది. ఆమెని అర్ధం చేసుకోగల హృదయం అతనికి లేకపోతేను?
పొద్దుట్నించీ, నడుం విరిగే లా పనిచేసీ చేసీ ..అలసిన శరీరానికిప్పుడు స్నానం ఒకటే గొప్ప రిలాక్సేషన్!
వొళ్ళు విరుచుకుంటూ, బాత్ రూం వైపు నడిచింది. షవర్ బాత్ కోసం.
ఈ షవర్ స్నానాన్ని ఎవరుకనుక్కున్నాడో కానీ, ఒకసారి దీని ప్రేమలో పడితే టైమే తెలీనీదు. జలపాతాలని తలపిస్తూ, కాదు కాదు, చిరు వర్షపు జల్లుల తడుపుతూ… పూల నక్షత్రాలు విసురుతూ, వొళ్లంతా ఎక్కడా సూది మొనంత చోటైనా వదలక, జడిజల్లుల, తడిపెదవుల చుంబనాలతో ముంచేస్తుంది. ..వహ్వా..ఎంత అద్భుతమైన భావాలని ఇచ్చిపోతుంది షవర్ బాత్!
బాత్ టబ్ ఒక సరస్సు అయింది. అందులో ఆమె ఒక జలకన్య లా మారింది.
బృందావనమెందుకో, యమునాతటమెందుకో..నా ముందర నువ్వుంటే నందనవనమెందుకో?..
మునకలన్నీ మంచి గంధాల లేపనాలు గా ..నీ మధుర జ్ఞాపకాలేవో..మరి మరి మరులు గొలుపుతూ..
మధురోహల తేలుతూ..అలా అలా..అలుపు తీరేదాకా స్నానిస్తూనే వుంది.
తలుపు చప్పుడైతే…గబగబా టవల్ చుట్టుకునొచ్చి చూసింది. ఎవరూ లేరు.
నిరాశ అనిపించినా, తన సింగారం పూర్తి కాకుండా అతను రాకపోడమే మంచిదని సంతోషించింది.
****
ఏడు దాటిపోయింది.
అతను రాలేదు.
ప్లాస్క్ లో సిధ్ధం గా వుంచిన టీ ని తనే రెండు సార్లుగా సేవించింది.
అతని కిష్టమని కట్టుకున్న పాల నురుగు షిఫాన్ జరీ చీర వైపు, వేసుకున్న చేతి గాజుల వైపు మార్చి మార్చి చూసుకుంది.
జడలో జాజి పూల దండ సాయంత్రం కన్నా, ఇప్పుడు మరికాస్త రెక్కలిప్పుకుని, యవ్వనాన్నొలకబోస్తోంది.
ఎనిమిది దాటింది.
తొమ్మిదైంది.
పదిలోకి మారింది.
నిట్టూర్చింది, గోడ గడియారం వైపు చూస్తూ.
కాసేపు టీవీ సీరియల్ చూసింది. బోర్. మరి కాసేపు కర్ణాటక సంగీతం వినబోయింది. కర్ణ కఠోరంగా వినిపించింది. ఎం టీవి మ్యూజిక్ – చెవిలో హోరుగా వుంది. న్యూస్ చూడబోయింది. తలనొప్పొచ్చేసింది. టీవీ కట్టేసి, అలా డైనింగ్ టేబుల్ ముందు కుర్చీలో కూలబడి పోయింది.
ఇల్లంతా నిశ్శబ్దం..నిశ్శ..బ్దం. గుబులుగుబులు గా చీకటి . తెరలుతెరలుగా గుండె లోతుల్లోంచి ఏదో బాధ పొగలు చిమ్ముకుంటోంది. బయట బాల్కనీ లోంచి రాత్రిచీకటంతా ఇంట్లోకి ప్రవహిస్తూ..కాదు తన వొంట్లోకి ఇంకిపోతూ..
ఒక్కసారిగా ఒంటరి తనం – నల్ల తాచు పాములా.. ఆమెని నిలువునా చుట్టేసుకోడంతో ఎక్క డ్లేని దిగులొచ్చింది. దుఖాన్నాపుకోలేనిదైంది. గభాల్న రెండు చేతుల్లో ముఖం దాచుకుంది..
ఏమిటీ? అసలు తను ఏం చేస్తున్న పనేమిటీ? తన పొరబాట్లను లెక్కోసుకుంటోంది. ఇలా –
సిగ్గు లేకుండా, అతను రమ్మనకుండానే రావడం తను చేసిన మొదటి తప్పు. వచ్చాక, కనీసం అతను పలకరించనైనా పలకరించకుండా వెళ్లిపోయినా, ఈ ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టడం రెండో తప్పు.
పొద్దుట్నించీ కనీసం ఒక్క ఫోన్ కాలైనా చేయని ఈ కసాయి కోసం..తనిలా ఎదురుచూడటం..నిజమైన తప్పు.
అసలే కాలం లో వుంది తను? ..అమ్మ లా, అమ్ముమ్మలా ఇలా మొగుడి కరుణా కటాక్షాలకోసం, కంటి చూపుల కోసం పాకులాడటమేమిటీ, పడిగాపులు కాయడమేంటీ? అదీ – తనేమిటీ, తన వ్యక్తిత్వమేవిటీ? తన మనస్తత్వానికీ విరుధ్ధం గా తను చేస్తోందేమిటీ?
అదలా వుంచు. ఇదేమిటీ, ఇలా, శొభనపు పెళ్ళికూతురిలా తయారై కూర్చోవడమేమిటీ, రాని వాని కోసం ఈ నిరీక్షణలేమిటీ? నిట్టూర్పుల సెగలేమిటీ? పరమ అస్సహ్యంగా! …ఇదంతా దేనికోసమూ..అని ఆలోచిస్తే ఆమెకి తన మీద తనకే పట్టలేనంతా ఆగ్రహమేసింది.
చివ్వున లేచి, జడలో జాజిపూల చెండు తీసి, మూలకిసిరేసింది. తెల్లచీరలోంచి వెంటనే నైటీ లోకి మారింది. అతనితో కలసి గుడికెళ్దామనుకుంది. కానీ, ఇప్పుడు ఆ ఆలోచన చేసినందుకు తనని తాను నిందించుకుంటోంది.
విస్సురుగా గదిలొకెళ్లి, అంతకంటే విసురుగా మంచం మీద బోర్లా పడి, దిండులో ముఖం దాచుకుంది.
పొద్దుట్నించి తిండీ తిప్పలు లేకున్నా దగ్గరకి రాని నీరసం…ఇప్పుడు అతని నిరాదరణకి నిస్సత్తువెత్తుకొచ్చింది.
జీవిత భాగస్వామ్యుల మధ్య అవగాహన కంటే ముందు మర్యాద వుండాలి. దాన్నిచ్చిపుచ్చుకునే విధానం వుండాలి. ఆత్మ గౌరవానికీ, ఆత్మాభిమానాలకి భంగం కలగకుండా నడచుకునే ఓ గట్టి నిర్దేశికత కలిగి వుండాలి. ఇవేవీ..లేనప్పుడు, ఇక శూన్యమనుకున్నప్పుడు ఏం చేయాలి. ఇప్పుడు తను ఎదుర్కుంటున్న పరిస్థితే గనక ఏ ఆడపిల్లకైనా ఎదురైతే ఏం చేయాలి?
శుభ్రంగా అతగాణ్ణి నాలుగు కడిగి, నీ ఏడ్పు నువ్వేడు. నాకు నీలాటి పనికిమాలిన వాడితో కాపురం చేయాల్సిన అగత్యం కానీ, అవసరం కానీ లేదని చెప్పి, వెళ్ళిపోవాలి. ఇతనొక శాడిస్ట్ అని కోర్ట్ లో నిలబెట్టి, విడాకులు ఇప్పించుకోవాలి. ‘పో రా! ఫో.’ అంటూ చెంపలు వాయించి పంపాలి.
కరెక్ట్. యు ఆర్ రైట్ దీపూ, రైట్.
అలా చేయడమే న్యాయం.
కోర్ట్ ల నిండా విడాకుల కేసులే అంటూ వాపోతున్నారు కానీ, ఇలా కానరాకుండా భార్యల్ని కాల్చుకుతినే మగాళ్ళ మోసకారితనాలు మాత్రం బయటకు తెలీవు. తనకి మాత్రం తెలిసిందా, తననింత మానసికంగా హింసించే మొగుడని వీడు? తన దాకా వస్తే కానీ తెలీదంటారు అందుకే.
‘అబ్బా తల పేలిపోతోంది. నడుం నొప్పి నమిలేస్తోంది. కళ్ళల్లోంచి ఈ జలపాతాలేమిటి? ..తను బేలయిపోతోందేవిటీ, ఇలా?- అందరాడపిల్లల్లా..కాదు. తను కాదు. తను ధైర్యవంతురాలు. సాహసవంతురాలు. తను ఓడిపోదు. ఎందులోనూ ఓడిపోదు.
ఎంత టైమై వుంటుంది. పదీ? పదకొండు? పన్నెండు? ..ఏమో అర్ధ రాత్రి దాటిపోయిందేమో.
అదిగో బయట్నించి తలుపు లాక్ తీస్తున్న చప్పుడు.
చెవులు రిక్కించి వింది.
శ్రీకాంత్ లోపలకొచ్చాడు.
మళ్లీ తలుపు మూసిన చప్పుడైంది. ఆ తర్వాత ..ఐదు నిముషాలు ఎలాటి అలికిడి లేదు.
ఆమె వింటోంది. బాత్ రూంలొంచి..నీళ్ళ శబ్దాన్ని. చాలా సేపు తర్వాత గదిలోకొచ్చాడు. లైటేసాడు. ఆమె కదలకుండా కళ్ళుమూసుకుని పడుకుంది.
ఏం చేస్తాడా అని ఒళ్ళంతా కళ్ళు చేసుకుని. నైట్ డ్రెస్ తీసుకున్నాడు. మరో నిమిషం తర్వాత మంచం దగ్గర ఆగినట్టు తెలుస్తోంది. ఆమె గుండె వేగం గా కొట్టుకుంది. కాని, అంతలోనే అంత వేగం గానూ, మంచం మీంచి పిల్లో లాక్కుని, విస్సురుగా వెళ్లిపోయాడు.
కళ్లు మూసుకున్నా ఇదంతా కళ్ళక్కట్టినట్టు కనిపిస్తోనే వుందామెకి.
ఎవరన్నారు, హృదయానికి కళ్ళుండవని. నిజమే, ప్రేమ గుడ్డిదైతే కదా!
షేమ్ షేమ్ దీపూ.. షేమ్ షేమ్ ! నీ కలలిక కట్టిపెట్టు. నీ మొగుడు నిన్ను తాకడం మాటలా వుంచు, కనీసం కన్నెత్తి చూడటానికి కూడా ఇష్ట పడటం లేదని గ్రహించు. లేకుంటె, నీకే ప్రమాదం.
ఆమెకొక్కసారిగా ఏడ్పొచ్చేసింది..పొంగుకుంటూ. ఎంత వద్దనుకున్నా, ఆగకుండా, ముంపెత్తిన గోదారిలా.
ఇంతగా శిక్షించడానికి, అసలు తను చేసిన తప్పేమిటనీ? ..అతనే కదా చెప్పాడు..తన క్లాస్ మేటు నీతా తనని ప్రేమించిందని..వెంటపడేదనీ..పెళ్ళి చేసుకోమని ప్రాధేయపడిందనీ..అదడిగిందనీ..ఇలా చేయి పట్టుకుందనీ.. తను ప్రేమించకుంటే బ్రతకనందని కూడా చెప్పలేదూ?
మరి ఇప్పుడేమవసరమొచ్చిందనీ? ఆవిడగార్ని ఫేస్ బుక్ ఫ్రెండ్ చేసుకోవాలి? అదే అడిగింది.
జవాబు చెప్పలేదు. పైగా మేధావిలా ఓ వెధవ నవ్వొకటి నవ్వూరుకున్నాడు.
తను అనుమానిస్తున్నట్టె అయింది. ఇద్దరూ కలసి రెస్టారెంట్ కీ వెళ్ళారు. తనకి మాట మాత్రం గా నైనా చెప్పలేదు. ఆ రోజున, అతను బాత్ రూం లో దూరినప్పుడు సెల్ ఫోన్ లో చూసింది. మెసేజ్ లో ఆమె ఎంజాయి చేసినట్టు, అందుకు థాంక్స్ అని చెప్పడాన్ని కళ్ళారా చదివి తెలుసుకుందా నిజాన్ని.
తెలిసాక, ఏ పెళ్ళామైనా మరి అడగదా? అడిగింది. దులిపింది. తనకు జవాబు కావాలంది.
ఏమన్నాడు? చెప్పాల్సిన అవసరం లేదన్నాడు. ఐతే నాకూ నీతో వుండాల్సిన అవసరం లేదంది.
‘నీ ఇష్టం’ అంటూ చుర చురా చూసుకుంటూ వెళ్ళి పోయాడు. తనూ రోషం కొద్దీ అమ్మగారింటికెళ్ళింది. అతనితో చెప్పాల్సిన అవసరం కూడా కనిపించలేదామెకా క్షణంలో.
జరిగిందాంట్లో తన తప్పేముందనీ? తప్పో ఒప్పో, తెలుసుకుని తనంతట తానే గా తిరిగొచ్చింది?
ఇక మాటలనవసరం. ఇతనితో కాపురం – తనకిక కుదిరే వ్యవహారం కాదు. ముమ్మాటికీ కాదు. రేపొద్దునే తనెళ్ళిపోవాలి ఇక్కణ్నించి. ఈ మనిషి నించి శాస్వతంగా దూరంగా వెళ్ళిపోవాలి. ఈ పెళ్ళీ, ఈ మొగుడు అంతా ఓ పీడ కలగా మర్చిపోవాలి.
ఏం? మొగుడు లేకుండా బ్రతికే వాళ్ళు లేరా? మొగుణ్నొదిలేసిన ఆడవాళ్ళు జీవించడం లేదా? చస్తున్నారా? పక్కింటి శకుంతల సంగతేమైందీ? మొగుడొదిలేస్తే, పుట్టింటికొచ్చి మిషన్ కుట్టుకుని బ్రతకడం లా? విరజ కూడా అంతే. మొగుడు ఆమెని మంచం మీంచి తోసేసేవాడట. వొద్దని. ఇలాగే కాపురానికి తోలే వాళ్ళు ఆమెని మళ్ళా మళ్ళా. కానేం చేస్తుంది?వాడు వొద్దు బాబోయి అంటే మరి? విడాకులు తీసుకుంది. మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకుంది. ఇప్పుడు ఇద్దరు పిల్లలు కూడా. మరి తను? చస్తే మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకోదు. వీడి తో వచ్చిన బుధ్ధి చాలు. తనింకా చదువుకుంటుంది. కెరీర్ మీద చాన్సెంట్రేట్ చేస్తుంది. అమెరికాలో అక్కా బావల సాయం తో ఓ ఉద్యోగం సంపాదించుకుని, అక్కడే సెటిలైపోతుంది. అంతే. అంతే. అదే తన నిర్ణయం. చివరినిర్ణయం. తిరుగులేని నిర్ణయం.
ఆలోచిస్తూ ఆలోచిస్తూ..నిద్రలోకెళ్ళిపోయిందామె.
***
శ్రీకాంత్ హాల్లోని సోఫాలో ఒరిగి పేపర్ అందుకున్నాడు.
ఒక్క అక్షరమూ కనిపించడం లేదు. అసలు చూపక్కడ నిలిస్తే కదా! మనిషి ఉడికిపోతున్నాడు.
ఎంత మాటంది తనని వెళ్తూ వెళ్తూ. నేను నీతా తో రోజూ..తిరిగుతున్నానా? పైగా మా ఇద్దరి మధ్య ..అది వుందని అంటుందా? వినంగానే ఎంత విలవిలమంది మనసు?
అసలీ ఆడవాళ్ళు ఏమనుకుంటారు? శీలం, దాని పవిత్రత పేటెంట్ హక్కులన్ని వాళ్లకేనా సొంతం? మగాడికీ కారెక్టర్ వుంటుందనీ, దాన్ని శంకిస్తే వాడికీ రగుల్తుందని తెలీదా? అదే మాట తను అంటే ఆమెని? వూరుకుంటుందా? అయినా అలాటి అనైతిక సంబంధాల్లోకి ఎలా ఈడుస్తుంది తనని? అందులో తనని ..తనని అంత మాటనా అనడమా? మొగుడన్న గౌరవం వుండొద్దూ? నోటికెంతొస్తే అంత అ నడమే? ఎంత పెళ్ళామైతె మాత్రం, కాస్త హద్దుండొద్దాంటా? ఇదేమైనా సినిమానా? అలా పెట్టెలు సర్దుకుని ఇంట్లోంచి పారిపోడానికీ? అదీ తనతో చెప్పనైనా చెప్పకుండా ఇంటికి తాళమేసి పోడమే? ఊహూ? – ఇదేనా ఇల్లాలి లక్షణం? – తనలో తనే వాదించుకుంటున్నాడు. తనే కరెక్టే అని ఓదార్చుకుంటున్నాడు.
పోని ఆ విషయం వదిలేద్దాం. ఇంటికొచ్చింది కదా, ఒక్కసారి ఆఫీస్ కి ఫోన్ చేసి, ఎలా వున్నావని అడగొచ్చు కదా? ఏదో తెలీక వాగి, బాధపెట్టాను సారీ అని చెబ్తే ఈవిడ గారి సొమ్మేం పోయిందో కదా?..ఎంత గా ఎదురుచూసాడు, ఫోన్ చేస్తుందనీ? ఎన్ని సార్లు ఉలిక్కిపడ్డాడు, సెల్ మోగినప్పుడల్లా ఆమెనే అనీ! హు. మొండిది. పెంకి పెళ్ళాం. పెంకి పెళ్ళామని.
అందుకే ఆమెకీ శిక్ష. ఎన్నాళ్ళైనా కానీయి, ఎన్నేళ్ళైనా కానీయి..తనకి సారీ చెప్పాకే, ఆమెతో కాపురం చేసేది. లేదంటే లేదంతే. ఇంతే. ఇలా సోఫాలో నే పడుకుంటాడంతే. – డిసైడైపోయాడు.
నిద్ర పోదామని, లైట్లు ఆర్పేసుకున్నాడు. కాని కళ్ళు మూత పడటం లేదు.
అబ్బబ్బా..ఎప్పుడూ లేంది, ఈ సోఫా ఏమిటీ ఇలా గుచ్చుకుంటోంది? ఆ?
తనకి బెడ్రూం లో, ఆ బెడ్ మీదే నిద్ర పడుతుంది. ఇలా ఎక్కడపడితే అక్కడ నిద్ర వచ్చి చావదు.
మహా తల్లి. మంచమంతా పరుచుకుని పడుకుందిగా, మహా రాణిలా.
ఆ మంచం లో నిజానికి తనకీ సగం జాగా వుంటుంది కదా? అవును. భలే పాయింట్ దొరికింది. ఇక లాభం లేదు. తనెళ్ళి, తన భాగం లో తనూ పడుకుంటాడు.
కోపంగా పైకి లేచి, చేతిలోకి దిండు తీసుకుని గదిలోకొచ్చాడు. చప్పుడు చేయకుండా మంచం మీద చోటు చేసుకున్నాడు.
మరి కొన్ని క్షణాల తర్వాత, ఇటు వాడు కాస్త అటు తిరిగాడు.
రెండు కనుమల మధ్య వాగులా..ఒక నిశ్శబ్ద వెన్నెల ప్రవాహం లా ఆమె! మల్లె దండని, ముగ్ధ మనోహరిని గుండెలకి హత్తుకోలేని మగ జన్మా ఒకజన్మే?
గాలి జోరుకి పూల కొమ్మ వూగినట్టు…మబ్బువెనకే మెరుపు మెరిసినట్టు..గ్రీష్మానికి మాడిన మట్టి -ఒక్క వాన చుక్క కోసం ..తపిస్తున్నట్టు..అతని పరిస్థితీ అలానే వుంది. దాహందాహంగా..
ఒక్కసారి తాకితే ఏమౌతుందనీ? కయ్యి మంటేనో? ఆ, అనన్నీ, నిద్దట్లో చూడ్లేదని అబధ్ధమాడేయొచ్చులే. తప్పేముంది?
చొరవచేసాడు.
వులిక్కిపడి, మేల్కొంది. పక్కన మనిషున్న ఆనవాలు. అది కూడా కాదు, నడుం మీద అతని చేతి వేళ్ళ కదలికలు..
ముందు నమ్మలేనిదైంది. ఆ తర్వాత ..కడుపులోంచి దుఖం..గొంతు దాటి, .కళ్ళలోంచి..పొంగి ప్రవహిస్తూ..
ఈ చేయినే కదూ నమ్మి తను ఇతగాని వెంట నడిచింది…ఈ చేతిలో నే కదూ..తన చేయుంచి..పెళ్ళి ప్రమాణాలు చేయించింది..ఈ చేతి చిటికెన వేలు ఒక్కటి చాలని కాదూ..తన మీద సర్వ హక్కుల్నీ ఇతనికి రాసిచ్చింది..ఈ చేయే కదూ..తన శిరస్సున తాకిన మొదటి స్పర్శ… ఈ చేతికి తెలీందేముందని? తనేమిటో, తన మనసేమిటో?
మరి ఎందుకనీ ఇంత దూరంగా వుంచి, తనకింత నరకాన్ని చూపింది..
ఈ చేయి తనని తాకలేదనే కదా తనిప్పటిదాకా కుమిలిపోయిందీ?..
ఉధృతమైన ఉద్వేగం భారాన్ని తట్టుకోలేని ఆ చిన్నది బిగ్గరగా ఏడ్చేసింది.
అతనూహించని సీన్ కావడంతో కలవరపడిపోతూ “దీ..ప్స్..” అని పిలిచాడు కంగారుకంగారుగా.
ఆమె మాత్రం అతని చేతిని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని…వెక్కెక్కిపడుతూ చెప్పింది. “శ్రీ..ఇంకెప్పుడూ..నన్నింతగా పనిష్ చేయొద్దు..నే భరించ..లేను..చచ్చి పో..తా..ను..” అతను గబుక్కున ఆమె నోటి మీద చేయుంచాడు.
రెండు చేతులతో ఆమె భుజాలను చుట్టుకుని, దగ్గరకి తీసుకున్నాడు. అంతే, అమాంతం అతని గుండెల్లో ముఖం దాచుకుని చిన్నపిల్లలా ఏడ్చేసింది. అలా..చాలా సేపు..చాలా చాలాసేపు.
భార్యలో వున్నదంతా అహం అని అపోహపడ్డాడే కానీ, ఆమె లోని పసి హృదయాన్ని తెలుసుకోలేకపోయాడు. ఛ. ఎంత కఠినం గా మారాడు!…ఇంకెప్పుడూ దీప్స్ పట్ల ఇలా ప్రవర్తించకూడదని ఒట్టేసుకున్నాడు.
ప్రాయశ్చిత్తంగా ఓ వేయి ముద్దుగులాబీలను అర్పించుకుని, ఆ ముగ్ధ్రాల్ని, బాధనించి విముక్తిరాలిని చేసాడు. పాపం!
*******
కూతురు మళ్ళీ తిరిగిరావడం ఖాయం అనుకున్న రంగనాధం, ఆ జంట హనీమూన్ కోసం సింగపూర్ కెళ్ళిందని తెలిసి చాలా ఆనందపడిపోయాడు. ఆ క్రెడిట్ అంతా భార్యకే ఇచ్చేసాడు.
“అద్సరేనోయ్ పెళ్ళాం! కోపమొచ్చి కొమ్మెక్కి కూర్చున్న అల్లుడి దగ్గరికి పిల్లనెలా పంపావోయ్? వాళ్ళిద్దరూ కలుస్తారని ఎలా గెస్ చేసావ్? నేనైతే ఆశలొదిలేసుకున్నా సుమా! ఇంకా చెప్పాలీ అంటే, అల్లుడి ప్రవర్తన మీద భలే కోపమొచ్చేసిందనుకో నాకు..”
“అబ్బా! అలానేం? మనకు పెళ్ళైన కొత్తల్లో..మరి మీ ప్రవర్తనకి మా నాన్నకెంత కోపమొచ్చుండాలి స్వామీ, మీ మీద?” నవ్వుతూ, నవ్వుతూనే మొగుడి మీద బాణం వేసి నవ్వింది సుజాత. నవ్వాక మళ్ళీ చెప్పింది. “ మనకి రోజులో దుర్ముహుర్తాలు, రాహు కాలాలు వున్నట్టె, శుభ ముహుర్తాలు, అమృత ఘడియలూ వుంటాయి. అలానే, కాపురం లో కూడా కలతలు, కలహాలతో బాటు అమృత పాన క్షణాలూ,అనురాగ బంధా లూ వుంటాయి. వివాహానికి అసలైన భాష్యాన్ని వివరించే అతి విలువైన ఘడీయలవి. ఆ విలువంటూ ఒక్కసారి తెలిస్తే.. ఎన్ని ఆటంకాలు రానీ, పోనీ.. భార్యాభర్తలు ఒకర్నించి మరొకరు విడిపోలేరు. జీవితాంతమూ అన్యోన్యంగా కలిసే వుంటారు.
తొందరపాటు లో విడిపోవాలనుకునే జంటలను తిరిగి కలిపే – ఈ చిన్ని మలుపు ఎంత దూరమో..అది అంత చేరువ కూడా.
అందుకే, ఆ అమృత ఘడియ వచ్చే వరకూ అమ్మాయి అక్కడే వుండాలని చెప్పా..మీకు.
“అవునూ..ఈ టెక్నికులన్నీ నీకెలా తెలిసాయబ్బా?”
“అనుభవం సార్..స్వానుభవం..” అంటూ ఫక్కున నవ్వింది.
అర్ధం కాకున్నా, ఆయనా నవ్వేశాడు భార్యతో కలసి.

– ఆర్.దమయంతి

damayanthi

 

 

 

 

 

నిన్నూ తీసుకుపోనీ నాతో!

     il_fullxfull.249944992

  1.

ఎక్కడికో తెలీదు.

కానెప్పటికైనా,

నా ప్రాణాలనిక్కడ్నే వొదిలేసి పోవాలట.

***

                 2.

అర్ధం కాక అడుగుతానూ,

ఎలా? అసలెలా వెళ్లిపోవడం?

నా చుట్టూ అల్లుకున్న అక్షరాల పందిళ్లను కూలదోసుకుంటూ

జ్ఞాన వికాసాలను ఆర్పేసుకుంటూ

ఆకు పచ్చ చివురాశల్ని  రాల్చేసుకుంటూ

ఆ ఏకాకి ఎడారి లోకెలా వెళ్ళిపోడమని?

***

               3.

గురుతైన రంగు నెమలీకల్ని

అరచేతుల పూసిన  చందమామల్నీ

గుప్పిట మూసిన తళుకు పూల తారల్నీ

 గుండె వాకిట దొంతరమల్లె  పొదలనీ

 విదిలించుకు  పోవాలంటే

దుఖమౌతోంది.

 4.

 నా పుస్తకాలు.

– కంటి పాపలు.  చీకటింటి దీపాలు.

నా ప్రపంచ చరాచర సృష్టి కర్తలు.

నైవేద్యమయినా కోరని  ఇష్ట దైవాలు.

ఈ కొమ్మన కొలువైన ఇలవేల్పులు

విడిచి  పోవాలంటే,

ప్చ్.

గూడు చీకటౌతోంది.

చిక్కటి గుబులౌతోంది.

                  5.

కరచాలనం కోసం నిలిచిన కొత్త  అతిధులు

 మరి మరి చవిలూరించు భావోద్వేగాలు

 ఎదకెత్తుకున్న కాంక్షలు

– కస్తూరి తిలకంలా భాసిల్లు  ఆ స్వరూపాలు

ఆ జాడలు…లయబధ్ధ  గుండె శబ్దాలు

 అన్నిట్నీ, అందర్నీ ఇక్కణ్నే వొదిలేసి..

నన్ను నేను ఖాళీ చేసేసుకుంటూ

శూన్యమైపోతూ

ఉత్తి చేతులేసుకుని  వెళ్లిపోవాలంటే

నిశి గోదారికిమల్లే – మనసు గుభిల్లు మంటోంది.

6.

 దాహార్తినైన క్షణాన

గొంతు తడిపిన నదీమ తల్లులు  – నా పుస్తకాలు.

గ్రీష్మం లో కురిసిన వెన్నెల వర్షాలు – నా సాహిత్యాలు

మట్టి నిప్పుల పై వానజల్లుకు  ఎగజిమ్మే అత్తరు పొగలు  – నా పుస్తకాలు.

– పూర్తిగా ఆఘ్రాణించకనే..అనుభూతించకనే

ఎత్తైన ఆనకట్టలమీద నడయాడకనే..ఆకాశాన్ని తాకకనే

వెళ్లిపోవల్సి రావడం ఎంత ఖేదం!

కళకళ లాడు  నూతన  మధుపర్కాలు

చిలికిన దధి నించి కొత్త జన్మమెత్తిన నవనీతాలు

అదిగో సరిహద్దులవతల   నా వారి పొలికేకలు

నేనింకా వినకనే,

నా భాషలోకింకా తర్జుమా ఐనా కాకనే

వెళ్లిపోవాల్సి రావడం ఎంత క్లేశం!

7.

జీవ జల కెరటాల  పుటలు

పడవ విహార ప్రయాణాలు

చూపు దాటి పారిపోకుండా

గీటు గీసి ఆపుకున్న ఎర్రవన్నె ఇసుక తిన్నెల వాక్యాలు.

కాదు కాదు. తీపి కన్నీటి కౌగిళ్ళు

అన్నిం టినీ, ఆత్మ బంధువుల్నీవిడిచేసుకుని

నిరాశిస్తూ..నిట్టూరుస్తూ

వెళ్లిపోవాలంటే చచ్చేంత భీతిగా వుంది.

8.

పోనిఇ, అలానే కానీయి..

కొన్నే కొన్నిపూలగుచ్ఛాలను చేత పుచ్చుకుని

కొందరి కొండ గుర్తుల్ని..గోరింటల్ని

గుండె దారాలకు గుచ్చుకుని.. పోదునా?

చితిన పడనీక  గుప్పెడు అగరు ధూపాలనయినా చుట్టుకు పోదునా?

లేదు. వీల్లేదు. రిక్త హస్తాలతో పోవాల్సిందే..అనుకుంటే..

ఇప్పుడే చల్లబడిపోతోంది దేహం.

తరచినకొద్దీ

– అదొశిక్షగా, ఏదో శాపం గా.

తలచుకున్నక్షణమల్లా

– చివరి శ్వాసలా, శిలా శాసనంలా

మరణించినట్లుంటుంది.

***

10.

ఆ పై వాడ్ని బతిమాలో బామాలో

ఈ కట్టెకు ఓ పెట్టెని కట్టుకుని

పట్టుమని పది పుస్తకాలు పట్టుకుపో నూ ?

ఎప్పుడనే  కబురు తెలిస్తే ఇప్పుడే సర్దేసుకోనూ!

****

నిన్ను –

మెడనలంకరించుకొను హారంలా

నుదుట్న దిద్దుకొను సింధూరంలా

కరకంకణం లా, కర్ణాభరణంలా

ఆత్మను అలుముకున్న అత్తరు సుగంధంలా

పుస్తకమా!

నాలోని నిన్ను

తీసుకుపోని.

నిన్నూ తీసుకుపోనీ నాతో!

– ఆర్.దమయంతి

ఘోష!

Kadha-Saranga-2-300x268
కూతురు చేసొచ్చిన నిర్వాకం తెలుసుకుని, అంజని నిర్ఘాంత పోయింది.
“నీకు మతి కాని పోయిందా ఏమిటే, సింధూ?” ఎంత మెత్త గా మందలిద్దామనుకున్నా, పట్టలేని ఆవేశం ఆమె మాటల్లో పొంగుకు రానే పొంగుకొచ్చింది.
ఆగ్రహపు రొప్పు వల్ల, ఆమె యెద ఎగసెగసి పడటాన్ని, గమనిస్తూనే వుంది సింధు.
ఆవిడే కాదు, తన తల్లి స్థానం లో ఏ స్త్రీ వున్నా, అంతే  ఉద్రేక ప డుతుందన్న  సంగతి ఆమెకు తెలుసు.
ఎందుకంటే, కూతురి కాపురం పట్ల ఒక తల్లి పడే ఆవేదన అది. తన వైవాహిక జీవితం చిద్రమై పోతుందన్న

ఆందోళన. ఈ నిజం బయట పొక్కాక, సమాజం తననొక  సిగ్గు లేని దానిగా చూస్తుందన్న  భయం. అన్నీ కలసి  ఆవిణ్ణి వొణికించేస్తున్నాయనీ అమెకి తెలుసు. .
అయినా,  సింధు చలించ లేదు.
“అసలీ బుధ్ధి నీకు పుట్టిందేనా?, లేక ఎవరైన నూరి పోసారా? ఆ?.  హవ్వ! కాపురం  ఏవౌతుందన్న జ్ఞానమైనా లేకుండా, కట్టుకున్న మొగుడి మీద  కాసింత గౌ రవ మైనా వుంచకుండా.. ఇంత అఘాయిత్యపు పని చేసొస్తావ్?
కన్న వాళ్ళం, మేమింకా ‘ బ్రతికి చచ్ఛే’  వున్నామన్న సంగతయినా నీకు గుర్తుకు రాలేదుటే సింధూ, ఇంత పరువు తక్కువ పని చేసేటప్పుడు?”
మొహం వాచేలా తల్లి పెడుతున్న  చివాట్లన్నీ తలొంచుకుని మౌనంగా వింటూండిపోయింది   సింధు- నిర్లిప్తంగా!
తను చెప్పింది వినగానే, తల్లి – తనని  యెదకి హత్తుకుని, ‘ నా తల్లే, నీకెంత కష్ట మొచ్చిందే సింధూ?” అంటూ కన్నీరు మున్నీరు అవుతుందని ఆమె ఆశించ లేదు.
ఎందుకంటే, తల్లి గురించి సింధూ కి బాగా తెలుసు. నిజంగా చెప్పాలంటే, ఆవిడ గురించి ఆవిడ కి కంటే, తనకే బాగా తెలుసు. ఆమె జస్ట్ ఒక సగటు మనిషి. మావూలు  స్త్రీ. సాధారణ గృహిణి. అందరి లాటి సామాన్య ఇల్లాలు. సమాజానికి భయపడి,  రోజుకో సారైనా ఆ నాలుగు గోడల మధ్య సమాధి అయిపోతూ,  నోరు విప్పకుండా లోలోన  కుమిలిపోవడం వల్లే కుటుంబ పరువుప్రతిష్టలన్నీ మిగులుతాయని  ఆవిడ ప్రగాఢ విశ్వాసం. గట్టి నమ్మకం.
తన ఊహ తెలిసినప్పట్నుంచి, తల్లిని   చదువుతూనే వుంది. ఏ ఆడపిల్లకైనా,  తల్లి మొదటి గురువు అని అంటారు. కానీ తనకి మాత్రం తల్లి – మొట్టమొదటి జీవిత పాఠం. ఎంత చదివినా అర్ధం కాని పుస్తకం.  నిజం.  ఆవిడ తనకెప్పుడూ అర్ధం కాలేదు. ఇంకా చెప్పాలీ అంటే, రాను రాను ఆమె తనకొక పరిశీలనా గ్రంధమై పోయింది. అన్వేషణాంశంగా మారిపోయింది.
తరచి తరచి పరిశోధిస్తున్న కొద్దీ – ఎన్నో ప్రశ్నలు..మరెన్నెన్నో సందేహాలు..కలిగేవి. తనెంత ప్రయత్నించినా, ఒక్క దానికీ  సరైన జవాబు దొరకలేదు.
ఎప్పుడడిగినా, ” నీ మొహం. నువ్వు అలాంటి ప్రశ్నలేయ కూడదు.’ అనో, ” ఏమిటే, ఇంతున్నావో లేదో..అప్పుడే  నీ విపరీతపు ఆలోచనలూ, నువ్వునూ? ఊ?” అంటూ మందలిస్తూనో..తన నెక్కువ గా మాట్లాడకుండా నోరు మూయించేసేది అమ్మ.
ఆవిడ లోకం ఆవిడది.  ఇల్లు, మొగుడు, పిల్లలు.
పిల్లల్ని  ఒకింటి వాళ్ళ ని చేసేస్తే..స్త్రీ గా పుట్టినందుకు తన జన్మ కి అర్ధం పరమార్ధం   చేకూరినట్టే ననేది  ఆవిడ జీవన సూత్రం.
నిజానికి, అమ్మ మంచిది. నాన్నకి మంచి  భార్య. తమకు  మంచి తల్లి. కాదనే ప్రశ్నే లేదు.
కాని, నాన్న? చెడ్డ భర్త. చాలా చెడ్డ భర్త.
అమ్మంత  నిజాయితీ పరుడు కాడు. తన సంపాదన గురించి కానీ, చేస్తున్న ఖర్చులు గురించి కానీ, ఇంట్లో పెళ్ళాం తో చెప్పడు. ఆడదాని చేతికి నీ జుట్టు అయినా ఇవ్వు కానీ, జీతం డబ్బు మాత్రం ఇవ్వకు.నీ బ్రతుకు పులుసులో ముక్కయి పోతుంది.  అనేది ఆయన  పాలసీ.
‘నాకేం కావాలో, ఇంటికి ఏమేం తేవాలో అన్నీ ఆయనకి తెలిసినప్పుడు ఇక నా కెందుకే ఆయన జీతం వివరాలు. తప్పు. ఆయన్ని అడగ కూడదు.’ ఇదీ, అమ్మ జవాబు. కాదు కప్పిపుచ్చే ధోరణి.
ఆ విషయాన్ని పక్కన పెడ్దాం.
ఆఫీస్ అయిపోగానే,  నేరుగా  ఇంటి కొస్తాడా అంటే,  రాడు.
క్లబ్ కెళ్తాడు. పేకాటాడ్తాడు. ఫుల్ల్ గా మందు కొట్టి అర్ధ రాత్రి  ఇల్లు చేరతాడు. తనొక సారి –  వూరి చివరుంటున్న  స్నేహితురాలింటికెళ్ళి వస్తుంటే..నాన్న కారు కనిపించింది.  ఆయన పక్కన,  సరసా లాడుతున్న  స్త్రీని చూసింది. ఆయన చనువుగా ఆమె మీదకి వొరగడం, ఇద్దరూ పకపకా నవ్వుకోవడం..చూడంగానే తనకి నచ్చలేదు. దుఖం తన్నుకొచ్చింది.
ఇంటికి రాగానే అమ్మకి చెప్పింది రోష పడుతూ.
అమ్మ ఏమంది? కంగారు పడింది. తొట్రుపడుతూ..”ఈ సంగతి ఇంకెవరికీ చెప్పకే?,  నా బంగారు తల్లి వి కదూ?” అంటూ తన గడ్డం పట్టుకుని బ్రతిమలాడింది.
కథ అంతటితో కాలేదు.
ఆ అర్ధ  రాత్రి – అమ్మ గది లోంచి మాటలు వినిపించాయి.ఆయన అరుపులు   బిగ్గరగానే వినొచ్చాయి.  తిడుతున్నాడు. అమ్మని బండ బూతులు తిడుతున్నాడు. చెవులకు ఘోరంగా వినొస్తున్నాయి.
ఎప్పుడూ లేనిది, అమ్మ ఆయన్ని నిలదీస్తోంది. ఆయన అహం దెబ్బ తింది. చేయి లేచింది. అమ్మ మీద పిడి గుద్దులు పడుతున్నాయి..అవి తన వీపుకి తాకాయి. బలంగా. కెవ్వుమంది బాధగా.
ఆమ్మ  ఏడుస్తోంది..-  వింటుంటె ..తన కళ్ళు వరదలయ్యాయి.
వున్నపళాన వెళ్ళి, ఆ కిరాతకుని చేతుల్లోంచి అమ్మని విడిపించుకొచ్చేయాలనిపించేది. తెచ్చుకుని తన వొడిలో బజ్జో పెట్టుకుని లాలి పాడాలనిపించేది.
అమ్మా, నా దగ్గరకి రా!  నీ గాయాలకు చంద నాలు పూసి, నా కన్న తల్లి వైన నీకు అమ్మనై జోల పాడి నిద్ర బుచ్చుతాను. రా, అమ్మా’ అని అమ్మని పిలవాలనిపించేది. చెప్పాలనిపించేది. వోదార్చాలనిపించేది.
కానీ అమ్మకి అర్ధమౌతుందా తన భాష? తను పడుతున్న బాధ?
చాలా సేపు రాధ్ధాంతం జరిగి, ఆగి  పోయాక, ఆయన గురక వినిపించేది. అమ్మ వెక్కిళ్ళు మాత్రం ఆగేవి కావు.
తెల్ల వార్లూ..ఆ గదిలో  లైట్ అలా వెలుగుతూ వుం డేది.
వెంటిలైటర్ వైపు  చూస్తూ..గుబులు గుబులు గుబులుగా ఎప్పుడో నిద్ర పో యేది తను.
మర్నాడు పొద్దున అమ్మ నిద్ర లేస్తునే, చీపురు పట్టుకుని వాకిలి చిమ్మి,  పెరట్లో – కట్టెల పొ య్యి  వెలిగించి నీళ్ళ కాగు పడేసేది.  వంటింటి వసారాలో రెండు కుంపట్లు రాజేసి, ఫిల్టర్ లో కాఫీ డికాషన్ వేసి,  కత్తి పీట ముందు కూర్చుని చక చకా అల్లం,  పచ్చి మిరపకాలు,  ఉల్లి పాయలు తరిగి పెట్టుకునేది ఉప్మా చేయడం కోసం.
అరటి చెట్ల గుంత  దగ్గర పళ్ళు తోముకుంటూ   గమనిస్తూనే వుండేది అమ్మని.
ప్రతిరోజులా నవ్వుతూ, ఆనందం గా కనిపించేది కాదు. చెప్పలేనంత బాధ తో  ముఖం mlaaనమై వుండేది.  కళ్ళు వాచి, ముఖం ఉబ్బి,  చెంపల మీద తేలిన వాతలతో కమిలిపోయిన పద్మం లా, అవమానం తో, ‘ గాయడిన  హృదయం అంటే ఈమెనా’ అన్నట్టు గుండెని కదిలించేసేది – ఆ రూపం.
అమ్మని ఒక్క సారి దగ్గరికి తీసుకుని, ” అమ్మా! అంత జరిగాక కూడా నువు  రాత్రం తా  ఆ గదిలో ఎలా పడుకున్నావమ్మా?”  అని అడగాలనిపించేది. చాలా నిజాయితీ గా అడగాలనిపించేది .
కానీ అడగకూడదు. తప్పు. అమ్మ కోప్పడుతుంది.
ఇంతలో నాన్న లేచి, మొహం కడుక్కుని, పెళ్ళాం   ఇచ్చిన కాఫీ తాగి, పెళ్ళాం – చేతికం దించిన ఉప్మా తిని, ఆఫీస్ కెళ్ళి పోయే వాడు.
ఇదంతా చాలా నిశ్శబ్దం గా జరిగిపో యేది. ఇల్లంతా, మనసంతా తనకి  భరించలేనంత కటిక నిశ్శబ్దంగా తోచేది. పెరట్లో బాదం చెట్టు కదలకుండా అట్టానే నిలబడి చూస్తున్నటుండేది. ఒక్క పత్రమూ నోరు విప్పక, జాలి పడుతున్నట్టు తోచేది.

Sa12
ఆయన వెళ్ళాక, అమ్మ వంట చేస్తూ, అలా ధారగా ఏడుస్తూ..మధ్య మధ్య లో  చీర చెంగుతో  కళ్ళు తుడుచుకుంటూ కనిపించేది.
మొగుడికి అక్రమ సంబంధం వుందన్న సంగతి  తెలిసిన ఏ ఇల్లాలికైనా ఆ బాధ ఎలా వుంటుందంటే – నిప్పుల మీద కాల్చిన కత్తిని గుండెల మీద ఆnchiనంత బాధ గా వుంటుంది. స్త్రీలు అనుభవించే  ఎన్ని మానసిక  గాయాలకూ  మందుంది కానీ, ఈ నరక బాధ కు  మాత్రం మందులుండవు. కన్నీళ్ళే వుంటాయి. ఈ కన్నీళ్ళు ఎద మంటలను ఆర్పగలవా?
ఆవిడ దుఖానికి గల మూల కారణం ఏవిటో తనకి మాత్రమే  బాగ తెలుసు. అందుకే,  ఆయన చేసిన తప్పుకి ఎలాటి శిక్ష వేయొచ్చో తను చెప్పగలదు. కానీ, అమ్మ వినదు. కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూస్తుంది  కోపంగా.   ‘చిన్న పిల్లవి. నువ్వు చూడకు. నీకేం తెలీదు. అవతలకు ఫో.’ అని అంటుంది.

అమ్మ నిప్పు లాంటిది.  కాబట్టి, ఆయన చేస్తున్న అన్యాయానికి ఆవిడ కాలిపోవడం కాకుండా, ఆయన  పాపాన్ని నిలువునా కాల్చొచ్చు.
నిజానికి మనం నిజాయితీ గా వుండేది ఎదుటివాని అన్యాయాన్ని ధైర్యంగా ఎదుర్కోడానికే కదా! ఆయన చేసిన ఆ తప్పుడు పనిని, అదే కనక వాళ్ళావిడ చేస్తే అమ్మలా ఊరుకునేవాడా?   ఊహు. చస్తే ఊరుకునే వాడు కాదు. ఈ  ఉత్త నరసిం హం  కాస్తా ఉగ్ర  అయిపోయేవాడు. అమ్మని వాయిట్లోకి ఈడ్చి, పదిమందిలో తూర్పారబెట్టే వాడు. రామాయణం లో పాపం సీత, ఏ తప్పు చేయకుండానే అంతగా  అవమానింపబడినప్పుడు, తప్పు చేసిన పెళ్ళాన్ని ఈ నరసిం హం  క్షమిస్తాడని ఎలా ఊహించగలం? ఈ నిజం చెబితే, అమ్మ ముక్క చివాట్లేస్తుంది.  అలాటి పాపపు మాటలు మాట్లాడ కూడదంటూ కేకలేస్తుంది.
నిజానికి, అమ్మ నీతిమంతు రాలు.  కాబట్టి, నీతి తప్పిన మొగుణ్ణి పది మంది లో నిలబెట్టి కడిగేయొచ్చు. సిగ్గొచ్చేలా బుధ్ది చెప్పొచ్చు.
అమ్మ – దేవత.  కాబట్టి దుర్మార్గుణ్ని శిక్షించొచ్చు.
ఇన్ని అర్హతలు వుండి..ఏమి లేని దానిలా..అసలేమీ చేత కాని దానిలా..ప్ర తి ఘటించకుండా..ఎదురాడకుండా.. అమ్మ ఎలా వూరుకుండి పోతుంది? నిస్సహాయు రాలిలా ఎందుకని  విలపిస్తుంది?
సమాధా నం దొరికేది కాదు.
మరో చిత్రం ఏమిటంటే –  నాన్న వింత ప్రవర్తన! ఆయన హఠాత్తుగా మంచి బాలుడైపోవడం.
తలమునకలైపోయేంత ఆశ్చర్యకరమైన విషయం.
అసలాయన ఎలాటి వాడంటె..
తన సంతోషాల కోసం, విలాసం కోసం ఎన్ని హద్దులైనా దాటేస్తాడు. ఎలాటి తప్పు చేయడానికీ  వెరవడు. ఐతే, ఆయన  ‘తప్పు’ చేసినప్పటి కంటే, అది పెళ్ళానికి తెలిసి నప్పుడు మాత్రం భలే రంగులు మార్చేసే వాడు. అసలు రూపానికి ముసుగు తొడిగేసేవాడు కొన్నాళ్ళు. ఆయన ప్రవర్తనలో ఆ తేడా – ఎంత గా కొట్టొచ్చినట్టు కనిపించేదంటే –   అలాటి  సంఘటనలు జరిగిన – ఆ తర్వాతి  నాలుగు రోజులూ… ఆయన ఆఫీస్ నించి నేరుగా తలొంచుకుని ఇంటికొచ్చేసే వాడు.
సాయం కాలాలు వస్తూ వస్తూ మల్లెపూల దండలు,  జిలేబీ పొట్లాలు, మొక్కజొన్న కండెలు.. చేతుల్లో మోసుకొస్తూ..పెందళానే ఇంటికొచ్చేసేవాడు.
అదేమిటో! ఆయన్నలా చూసే సరికి అమ్మ ముఖం ట్యూబ్ లైట్ లా వెలిగి పోయేది.  ఎంత ఆనంద పడి పోయేదనీ!
ఆయన “ఏమేవ్” అని పిలిచేవాడు. ఈవిడ ఇంతై పోయేది..
“కాస్త తల పడ్తావ్?” గోముగా అడిగే వాడు.  అమ్మ పొంగి పొర్లి పోయేది.
ఆ తర్వాత మాటలు కలిపే వాడు. సరసాలాడే వాడు. అమ్మ  గల గలామనేది.
ఆ మర్నాడు, మందు సీసాలు తెచ్చుకునే వాడు. అందులో కి నంజుకోను పకోడీలు చేయమనే వాడు. చేసేది. కోడి కూర వండమనే వాడు. వండేది. అదే తన భాగ్యమన్నట్టు సేవ చేసేది.
తనకి అమ్మ ఏ మాత్రం అర్ధమయ్యేది కా కున్నా, ఆవిడ ముఖం లో ఆనందం చూసి ఆయన్ని క్షమించేసేది. అంతా మరచి పోయినట్టు నటించేది.
కాని, నాన్న లోని మగాడు మాత్రం స్పష్టం గా.. ఎక్కడా సందేహమనేది లేకుండా, మిగల కుండా,  పరిపూర్తిగా అర్ధమై పోయే వాడు. ఆయన లోని పురుషహంకారానికి   నిలువెత్తు అద్దం పట్టి చూపించేది –  తన మనసు.
అలా..ఆయన  మంచి భర్త గా ఎంతో కాలం నటించలేడన్న సంగతి అమ్మ కంటే తనకే  తెల్సి రావడం బహుశా తన  దురదృష్తమేమో!
రెండు రోజులు కాగానే, ఆయన ధోరణి మళ్ళీ మొదటి కొచ్చేది. నూటికి నూరు పాళ్ళు ఆయనొక అవ కాశ వాది. జల్సా పురుషుడు.
ఆయన దృష్టి లో – క్లబ్బు, పేకాట, రేసులు, సిగరెట్టు, మందు.. ఇవన్నీ మగాడికి వుండే  సహజ లక్షణాలు, వాటిని చెడిపోవడంగా ఎవరన్నాఅంటే వూరుకోడు. ఆ దేవుడు అడ్డొ చ్చినా  సరే సహించడు. పర స్త్రీ వ్యామోహం  కూడా తప్పు కాదు కాబట్టే, స్వేచ్చగా తిరిగొస్తాడు.
ఆడ స్నేహాలు ఎన్నుంటే ఏం?, ఆలి మాత్రం ఒకత్తే కాబట్టీ, తనూ శ్రీ రాముడ్నేనని, ఆ జమ లోకే చేరతానని  వాదిస్తాడు. అవకాశాలు లేక, రాక, లేక చేతకాక కొంతమంది మగాళ్ళు మంచి వాళ్లు గ చలామణి ఔతారని చెబుతాడాయన.
అలా, ఆయన తన సిధ్ధాంతానుసరణా విధాన ప్రకారం ఆ  తప్పు చేయ డానికి ఏ మత్రం వెరచే వాడు కాడు.
కాకుంటే, ఆ విషయం  ఈ నోటా , ఆ నోటా  తల్లికి తెలిసినప్పుడు ఇంట్లో తుఫాను రేగేది.  అందులో అమ్మతో బాటు తనూ  చిక్కుకుపో తూ వుండేది. దారి  తెలియ క ఆవిడా, తెలిసినా చెప్పలేక తనూ..
తను పెరిగి పెద్దౌతున్న కొద్దీ..అమ్మ తన కి ఇంకా బాగా అర్ధ మౌతూ వచ్చేది. అర్ధ మౌతున్న కొద్దీ..అమ్మ- త న  జీవితం లో ఏం కోల్పోతోందో అవగతమౌతున్న కొద్దీ.. ..గుండెంతా ఆమె మీద జాలి తో నిండిపోయేది.
సరిగ్గా ఈ భావన్ని ఆమెకి చెప్పాలనిపించినా..అమ్మ చెప్పనిచ్చేదా?
” నీ మొహం. నీకేం తెలుసు? నాన్న గారి గురించీ? ఏదో అప్పుడప్పుడు అలా చేసినా..నాకు ఏ లోటూ రానీయరు.  కోపమొచ్చినప్పుడు నాలుగు తిట్టినా, కొట్టినా…బయట వాళ్ళెవరైనా నన్నొక్క  మాటంటే వూరుకుంటారనుకుంటు న్నావా? ఎన్ననుకున్నా మొగుడూ పెళ్ళాలం  తప్పదు. తప్పు లేదు. కలసి వుండాల్సిందే. లేకపోతే, ఈ ఇల్లు, సంసారం, పిల్లలు ఆగమై పోరూ..ఇంకెప్పుడూ  నాన్న కి ఎదురు తిరగమని నాకు చెప్పకు.
తెలిసిందా?” అంటూ తనకి చివరి హెచ్చరిక జారీ చేసేది.
అలాంటి అమ్మ తను చేసిన ఈ  పని ని సమర్ధిస్తుందని కానీ, తనని అర్ధం చేసుకుని  అక్కున చేర్చుకుంటుందని కానీ తను అనుకో గలదా? ఆశించ గలదా?
అందుకే, మౌనంగా వుండిపోయింది సింధు, గతాన్నంతా  గుర్తు చేసుకుంటూ!
కూతురు తప్పు చేసొచ్చినందుకే,  తలొంచుకుని, కూర్చుందని భావించిన అంజని  తన వాక్ర్పవాహాన్ని తిరిగి కొన సాగించింది.
“లోకం లో ఎన్నో అఘాయిత్యాలు జరుగుతున్నాయి.   టీవీలలో, పేపర్లలో..ఎంతమంది ఆడ పిల్లల జీవితాలు –  ఎలా నాశనమౌతున్నాయో  చూస్తున్నాను. చదువుతున్నాను.
వాళ్ళ కష్టాలకీ, కన్నీళ్ళకి  బలమైన కారణం వుంది.
కట్న పిశాచమో, అనుమాన భూతమో, బ్రతికుండం గానే మొగుడు మరో పెళ్ళి చేసుకున్నాడనో, పిల్లలు పుట్టడం లేదనో, ఆడపిల్లని కన్నదనో..మగాడు పెట్టే హింసలని వాళ్ళు కళ్ళకి కట్టినట్టు చెబుతున్నారు. సా క్ష్యాధారాలు చూపిస్తున్నారు. జనం –‘పాపం’ అంటున్నారు.
ఎవరొచ్చి ఏ న్యాయం  చేసినా చేయకపోయినా,  ఆ అబలల మీద లోకులకు  జాలి కలుగుతుంది. సానుభూతి మిగులుతుంది.
కానీ, నువ్వు చెబుతున్న కారణాన్ని నేనెక్కడా విన్నే  లేదు. పైగా, పెద్ద ఆరిందాలా,  పోలీస్ స్టేషన్ లో కంప్లైంట్ కూడా పడేసి  వస్తావూ? రేపు ఈ సంగతి నలుగురికీ తెలిస్తే,?
“తెలియాలనే ఇచ్చానమ్మా కంప్లైంట్” – చివ్వున తలెత్తి,  జవాబిచ్చింది సింధు.
“ఆ?” ఆవిడ కళ్ళు మరింత పెద్దవి చేసుకుని చూసింది. “అంటే నలుగురూ ఏమైనా అనుకుంటారని సిగ్గైనా లేక పోయిం దా నీకు?”
“నాకెందుకమ్మా సిగ్గు? వుంటే అతనికి వుండాలి” స్థిరం గా అంది.
“ఈ విషయం నీ మొగుడికి తెలిస్తే?”
“తెలియనీ, మనిషైతే సరిదిద్దుకుంటాడు. కాని వాడితో నేనెలానూ కలసి వుండలేను  కదమ్మా!”
“అంటే, ఒక భార్య గా నువ్వు చేయాల్సిన పనే అనుకుంటున్నావా?”
“భర్త గా ఆయన చేయకూడని పని ఇది అని  మాత్రం ఖచ్చితం గా అనుకుంటున్నాను.”
“ఏమిటే చేయ కూడని పని? ఆ? అయినా, మాన మర్యాదలు  లేకుండా పడకింటి సంగతుల్ని ఇలా బట్ట బయలు చేసుకుని, బ్రతుకు ని బజారు కీడ్చుకుంటామా ఎవరమైనా? విని  లోకం నవ్వి పోతుందని కానీ, ఆ తర్వాత నలుగురిలో తలెత్తుకుని తిరగలేమని కానీ, నీకేమైనా తెలుస్తోందా?
“తెలుస్తోందమ్మా. ఇప్పుడిప్పుడే అంతా తెలుస్తోంది.
మనమిలా నలుగురి  కోసం భయపడతామని, మనకు జరిగే అన్యాయాలని చెప్పుకుంటే, లోకం లో మరింత చులకనైపోతామని,  ఆ పైన అపహాస్య పాలై పోతామన్న నిజం మనకంటే మనల్ని మోసం చేసే మగాళ్ళకే బాగా  తెలుసని తెలుస్తోందమ్మా!
అందుకే,  ఈ ఒక్క మన బలహీనతని ఆయుధం గా చేసుకుని మొగుడి స్థానం లో మగాడు సయితం యముడుగా మారుతున్నాడమ్మా!  నువ్వంటున్నావ్ చూడు..పడకింటి గుట్టు అనీ..
నిజమే నమ్మా, నేనూ గుట్టు గానే కాపురం చేసుకోవాలనుకున్నా.
తాళి కట్టిన వాడికి మాత్రమే నా వొంటి మీద చేయి వేసే హక్కునిచ్చాను. జీవితమతా ఈ శరీరం మీద అతనికి సర్వాధికారాలు రాసిచ్చాను.  అందుకు ప్రేమ పేరుతో ఎక్కడ మోసపోతానో అని,  నువ్ చూసిన సంబంధమే చేసుకున్నా. అగ్నిసాక్షి గా వివాహమాడిన వాడు  భద్రత ని నమ్మమన్నావు. నమ్మాను.
అతనితో గడప బొయే కొన్ని అపురూప క్షణాల గురించి కలలు కన్నాను. దాంపత్య జీవితం. గురించి కొన్ని అందమైన కలలు కన్నాను కానీ, నా భర్త కి నా ఆశలతో సంబంధం లేదు.
పుష్ప సౌగంధాన్ని ఆస్వాదించడం కంటేనూ, పూల రేకులని తుంచేయడమంటేనే అతనికిష్టం.
కేవలం తాళి కట్టిన పాపానికి, మొగుడేం చెబితే అది చేయాలా అమ్మా, పడక గదిలో?
కానీ చేసాను.
ఎందుకంటే, ఎదురు తిరిగి తే, నీ మాటల్లో చెప్పాలంటే..’కాపురం చెడి పోతుందని.’
అయినా తృప్తి లేదా మనిషికి.
రాత్రిళ్ళు తాగి, నా పక్కనే,  బుసలు కొడుతూ పడుకున్నప్పుడు..
ఆ మందు వాసన కడుపులో తిప్పుతూ వుంటే..ఏ ఝాము నాడో మత్తు పోయి, కామపు మైకం  కమ్ముకుంటే,  వొళ్ళు తెలీని పశుత్వంతో నా శరీరం గాయమౌతూంటే..
నువ్వన్నట్టు..కేవలం భర్త అనే,  ఆ సలపరింతల జ్వరాలు భరించాను.
సొగసుగా ముడుచుకోవాల్సిన శరీరాన్ని..మసక చీకటిలో ముచ్చట్లు పోవాల్సిన శృంగార చేష్టల్ని..సొమ్మసిల్లి సేద తీర్చుకోవాల్సిన కౌగిళ్లనీ.. అన్నిట్నీ వదిలేసుకున్నాను.
భార్యా భర్తల మధ్య సెక్స్ – అనురాగానికి గుర్తు గా కాకుండా…పశువాంఛకి ఒక సాధనమనే పచ్చి నిజాన్ని తెలుసుకున్నాను.
సెక్స్ అంటే ఇంత హింసాత్మకం గా వుంటుందని, ఈ హింసని రోజూ తట్టుకోవాల్సి వుంటందని నాకు తెలీదమ్మా. తెలిసాక, ఏం చేయాలో, ఎవరికి చెప్పుకోవాలో తెలీక నాలో నేనే కుమిలిపోయాను.
కానీ.
ఆ రోజు నీలి చిత్రాలు చూడమని నన్ను బలవంతం చేశాడు.
నేర్చుకోవాలన్నాడు. అలా ప్రవర్తిస్తేనే పెళ్ళాన్నౌతా నన్నాడు.
అసహ్యం..చీదర..జుగుప్స..అన్నీ కలిసి,  ఆవేశం ఆపుకోలేక..ఎదిరించాను. ఛీ కొట్టాను. గదిలోంచి బయటకు పారిపోయే ప్రయత్నం చేసాను.
అప్పుడేం జరిగిందో తెలుసా అమ్మా, ఆ తాగుబోతు నన్ను బలంగా మంచం మీదకు తోసి..నా ఇష్టానికి వ్యతిరేకంగా..” ఆమె పూర్తి చేయలేక పోయింది.
రెండు చేతుల్లో ముఖం దాచుకుని ఏడ్చేసింది సింధు.
అంజని నిర్ఘాంత పోయింది. నోట మాట రాని దానిలా బిగుసుకుపోయింది. అచేతునురాలైపోయింది.
తన అనుభవం గుప్పున గుర్తుకొచ్చింది.  మొగుడి అక్రమ సంబంధాలు తెలిసినప్పుడు ..ఆ మనిషి ని చూస్తేనే అశుద్దం చూసినంత రోత పుట్టేది.
ఆ శ్వాసలోంచి కుమ్ముకొచ్చే విస్కీ, బ్రాంది కంపులు భరించలేక అటు తిరిగి పడుకునేది.
అతనితో సంపర్కం, అంతరంగానికి నచ్చేది కాదు. మంచం మీంచి తోసి పడేయాలనిపించేది. ఈ నర పిశాచం నించి ఎటైనా పారిపోవాలనిపించేది.
ఏదీ చేయలేక ఆత్మ వంచన చేసుకుంటు..మానసిక నరకాన్ని అనుభవిస్తూ…ఆ కాసేపు శవమౌతూ..జీవచ్చమౌతూ..గడిపేది.
కారణం.. పైకి చెప్పుకోకూడదని. తను బయట పడితే, రేపు పిల్ల జీవితాల మీద అది చెడు  ప్రభావం చూపుతుందని, భయపడేది. తన కారణంగా తన కూతురి భవిష్యత్తు పాడవకూడదని తలచేది. ఓర్పు వహించేది.
కానేం జరిగింది?  సింధూ కూడా తనలానే..అదే నరకాన్నికాదుకాదు అంతకుమించిన నరకాన్ని అనుభవించిందన్న సంగతి ఇప్పుడే..ఇప్పుడే..తెలుస్తోంది.
కూతురి వైపు కరుణ గా చూసింది. మొట్ట  మొదటి సారిగా ఆ  తల్లి – ఒక సాటి  స్త్రీలా కరిగింది. తల్లడిల్లింది.
మెల్లగా సింధు దగ్గరకెళ్ళి, ప్రేమగా దగ్గరికి తీసుకుని,  తల మీద చేయి వేసింది, ఓదార్పుగా.
ఆ స్పర్శ కి ఉలిక్కి పడిన సింధు –  తల్లి మొహం లోకి చూసి,  చటుక్కున తల్లి  గుండెల్లో  ముఖం దాచుకుని వెక్కెక్కి ఏడ్వసాగింది సింధు.
“ఊరుకో నానా, ఊరుకో. నువ్వు మంచి పనే చేశావ్. నా లాంటి పిరికి  ఇల్లాళ్ళు  చేయలేని పని నువ్ ధైర్యంగా చేశావు. నువ్వనుభవించిన ఈ హింస ఈ లోకం లో ఒకరికి కాదు, నలుగురికి కాదు..ఈ ప్రపంచానికి మొత్తం తెలియాల్సిన అవసరం వుంది. నిన్ను అర్ధం చేసుకోవాల్సింది పోయి,  మాటలతో నిన్ను బాధ పెట్టానా తల్లీ? ఇంకెప్పుడూ, ఈ బంగారు తల్లిని ఏమీ అనను సరేనా..” అంటూ, మరింత గా హత్తుకుంది, పసి బిడ్డను హత్తుకున్నట్టు.
తల్లి లాలనలో సింధు ధుఖం  తుఫాను లా మారి పోయింది.
తను ఎప్పుడు ఎరగని  అమ్మ..ఆ క్షణం లో ఒక దేవతా స్వరూపిణిలా అగుపించింది.
ఎప్పటికైనా, ఎన్నటికైనా ఒక స్త్రీ రోదనని, గాయపడిన హృదయాన్నీ కేవలం మరో స్త్రీ మాత్రమే సంపూర్ణం గా అర్ధం చేసుకో గలదేమో!

****

“సింధు వున్నారాండి?”
లోపలకొస్తున్న ఆ అపరిచిత స్త్రీలని  ని పరికించి చూస్తూ..”మీరెవరు” అడిగింది అంజని. కూతురి కోసం వచ్చిన వీళ్లెవరా  అని!
వాళ్ళ చేతుల్లో ఆ రోజు వార్తా పత్రికలు వున్నాయి.
“మేమందరం, ఆమెని అభినందించడం కోసం వచ్చిన అభిమానులమండి.
ఒక భార్య ధైర్యం గా ముందుకొచ్చి, తన భర్త తనని రేప్ చేశాడని పోలీస్ స్టేషన్ లో కంప్లైంట్ ఇవ్వడం ఎంతో సాహసం తో కూడిన విషయం.
ఎంత మంది ఇల్లాళ్ళో  పైకి చెప్పుకోలేని లోని బాధని ఆమె నిర్భయంగా  బహిర్గతం చేసి, చాలా మంది బాధితుల కన్నీళ్ళకి గొంతునిచ్చారు.  మన సమాజంలో ఇలాటి మగ పిశాచులు  మొగుడి రూపంలో నూ వుంటారు. తస్మాత్ జాగ్రత్త అంటూ  లోకం కళ్ళు తెరిపించారు.
లైంగిక సుఖం కోసం భార్య నైనా  సరే,బలవంతం చేసి కోర్కే తీర్చుకోవడం కూడా  రేప్ లాంటిదే. – అని తెలియ చెప్పిన ధైర్య వంతు రాలు సింధు.
‘నాలుగు గోడల మధ్య , చట్ట రీత్య వివాహమైన భార్య భర్తల మధ్యజరిగే  ఈ బలవంతపు కార్యాన్ని ‘రేప్’ అని అనలేం..’ అని ఎంత మంది మేధావులు ఘోషించినా..
ఈ సంఘటన ఎందరి సామాన్యులనో  ఆలోచింప చేస్తుంది. పరిష్కారం వెదకమంటుంది. భద్రతనిచ్చే కొత్త చట్టాన్ని తెచ్చిస్తుంది. సింధు ఇచ్చిన ఈ కంప్లైంట్ వల్ల  బాధితులకు ఉపశమనం కలుగుతుంది.  ఆత్మస్థైర్యాన్నిస్తుంది. భార్య లపై సెక్స్యువల్ దాడులు, హింసలు తాగ్గుతాయి.
ఒక మంచి మార్పు కి  అవకాశాన్ని కల్పిస్తూ..స్త్రీ చైతన్యానికి శ్రీకారం చుట్టిన సింధు ని..మేము చూడాలి. అభినందించాలి. ఎక్కడ సింధు?” – అంటూ ఆశ గా, ఆత్రం గా చూస్తున్న  వాళ్ళ మాటలకు పొంగిపోతూ ఉద్వేగ భరితురాలైంది అంజని
–  అక్కడి సందడి అర్ధం కాక ” ఎవరమ్మా ?” అంటూ అప్పుడే అక్కడికొచ్చిన కూతురి  వైపు – పట్టలేని ఆనంద నయనాలతో చూస్తు.. “మీరు చూడాలనుకుంటున్న సింధు..ఇదిగో ఈమే. నా కూతురు.” అంటూ చెప్పింది అంజని వాళ్ళతో.
అలా, చెబుతూ  తన వైపు గర్వంగా చూస్తున్న తల్లి చూపులకి సింధు కళ్ళు ఆనందంతో మెరిసాయి.
స్త్రీలపై జరుగుతున్న అనేక  రకాల అఘాయిత్యాలకు,  అత్యాచారాలకు –   సంపూర్ణ న్యాయం జరగక పోవచ్చు. లేదా  కఠిన చర్యలు తీసుకునే చట్టాలుగా రూపొందడానికి కొంత సమయమూ  పట్టొచ్చు.
కాని, పైకి తేలకుండా నిశ్శబ్దంగా కొరికేసే ఎన్నో  అన్యాయాలను నోరు విప్పి చెప్పడం వల్ల స్త్రీ లు తమ అస్తిత్వాన్ని కాపాడుకున్న వా రౌతారు.
తమ గౌరవాన్ని తాము నిలబెట్టుకున్న వారౌతారు.
అందుకు ప్రతీకగా, ప్రత్యక్ష సాక్షి గా నిలుస్తుంది – సింధు.

   *****

        – ఆర్.దమయంతి

(నా గురించి:
పుట్టిందీ, పెరిగిందీ – మచిలీపట్నం.
స్థిరపడింది –హైద్రాబాద్ లో.

కొన్నాళ్ళు వివిధ దిన, వార, మాస పత్రికలలో పనిచేసాను.
అప్పుడప్పుడు కొన్ని కథలు అచ్చు అయినా, సీరియస్ గా రాస్తోంది మాత్రం ఈమధ్యే. అంటే 2011 నించి. మొదట్లో పోటీలకు మాత్రమే రాసేదాన్ని. ఇప్పుడు ఎక్కువగా ఈ మాగజైన్స్ కి రాస్తున్నాను. ఇప్పటి దాకా సుమారు 150 కవితలు 75 కథలు రాసాను.

అభిరుచులు:
ఇప్పటికి, రాయడం కంటెనూ, చదవడమంటేనే  ఇష్టం. ప్రకృతి సౌందర్యాన్ని తిలకించడం.చిన్న పిల్లలతో మాట్లాడటం.,
నాకెప్పటికీ గుర్తుండిపోయే కవి, ఆరాధ్య రచయిత ఇద్దరూ ఒక్కరే.- తిలక్.

కృతజ్ఞతలు:
నన్నెంతగానో ప్రోత్స్చహిస్తూ, ఆదరిస్తూ, గౌరవిస్తున్న ఈ మాగజైన్స్ సంపాదకులందరకీ ఈ సందర్భంగా అనేక హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు తెలియచేసుకుంటున్నా.
సారంగ లో ఇంతకు ముందు వచ్చిన hypothesis  అనే కథకు అందుకున్న పాఠకుల స్పందన కానీ, లభించిన ఆదరణ కానీ  నే మరువ లేనిది.
ఎందరో మహాను భావులు..అందరకీ వందనాలిడుతూ..
వినమ్రతతో..}

Hypothesis

  సరళమైన వాక్యం, లోతైన భావం ఆర్.దమయంతి సొంతం. పుట్టి పెరిగింది బందరులో… స్థిరపడింది హైదరాబాద్ లో. కొన్ని ప్రముఖ వారపత్రికల్లో ఉపసంపాదకురాలిగా పనిచేసిన అనుభవం ఉంది. ఇప్పటి వరకు అరవైదాక కథలు, వందకు పైగా కవితలు  రాశారు. ఈమె కథలకు వివిధ పత్రికల్లో బహుమతులు వచ్చాయి.  “గుండెమీద రాయి” అనే కథకు రంజని అవార్డు అందుకున్నారు.  తన అభిమాన కవి, కథకుడు తిలక్ అని చెబుతారు దమయంతి.

-వేంపల్లె షరీఫ్
     ***
images
 
“ఏమిటీ? స్నేహ   పెళ్లికెళ్తున్నావా?” – ఫోన్లో సూటిగా అడిగింది రాజీ.ఇప్పటికిలా అది  అడగడం ఎన్నో సారో తెలీదు కానీ, అడిగినప్పుడలా మౌనాన్నే ఆశ్ర యించాల్సిన  పరిస్థితి   నాది!స్నేహ – మా ఇద్దరికి స్నేహితురాలే ఐనా, రాజీ తో కంటేనూ, నాతోనే ఎక్కువ స్నేహం గా వుంటుంది.రోజుకో సారైనా ఫోన్ చేసుకోకుండా, మాట్లాడుకోకుండా వుండలేనంత క్లోజ్
ఫ్రెం డ్స్ మి .. మేము.అలాటి స్నేహితురాలి పెళ్ళికి వెళ్ళ కుండా ఎలా వుంటం?కానీ, రాజీ  – “వొద్దంటోంది”.వెళ్తే కలిగే నష్టాలు, పరిణామాలు చెబుతూ నన్ను భయపెడుతోంది. వెన్ను జలదరించే నిజాలు చెబుతూ..నా చేత వెనకడుగు వేయిస్తోంది.రాజీ! – ఒక మామూలు గృహిణి.   ‘దాని మొహం. దానికేం తెలుసు. పెద్ద లోక జ్ఞానం లేని మనిషి ‘ అని అనుకున్నా ఇన్నాళ్ళు.  కానీ, నా  అంచనాలన్నిట్నీ తారు మారు చేస్తూ, తనెంత గొప్ప  లోక జ్ఞానూ నాకు తెల్సిచ్చేలా మాట్లాడుతోంది.లేక పోతే ఏమిటీ! రోజూ వార్తా విశేషాలు కోసం డేగ కళ్ళేసుకుని చూస్తూ, అన్ని మూలల సమాచారాల్ని ఆంగ్లం లోంచి  తెలుగులోకి తర్జుమా చేసుకుంటూ..,  వార్తా కథనానికి   ఏ విషయం దొరుకుతుందా   అని  నిరంతరం ప్రపంచం చుట్టూ తిరిగొచ్చే నాకు సైతం తట్టని పాయింట్,  దానికెలా తట్టినట్టు?  నా  కళ్ళకి కనబడని  ఆ ప్రమాదపు అంచు రాజీ కి మాత్రమే ఎలా క నిపించినట్టు?  – ఖిన్నురాల్నై పోతున్నా!

అందుకే అంటారు.  చదువుకున్న ప్రతి  వెధవాయికీ, లోకం తీరు తెలీదని, బ్రతకడం రాదనీనూ.

మనిషి వేరు. ఆర్జించే జ్ఞానం వేరు.  మెదడు వేరు. మనసు వేరు. ప్రతిభ వేరు. లౌక్యం వేరు. అన్నీ వేర్వేరు శాఖలే అయినప్పటికీ, వీటన్నిట్నీ  కలిపి మోసే  వృక్ష కాండం మాత్రం ఒకటి కాదు అనిపిస్తుంది.

అంత బాధ లోనూ, నా విశ్లేషణకి  నాకే నవ్వొచ్చింది.

“ఏంటీ, చెప్పవూ?వెళ్తున్నావా?, లేదా?” – విస్సురుగా అడిగింది, మళ్ళీ. ఏం  చెప్పాలో తెలీని దాన్లా అన్నాను. “కాస్త ఆలోచించుకోనీ, రాజీ!,.. చెబుతాను.” అన్నాను నిదానం గా.

అవతల  ఠపీమని ఫోన్ పెట్టేసిన చప్పుడైంది.

రాజీ కోపం నా మీద కాదు. నాకా సంగతి తెలుసు. పూర్తిగా తెలుసు. ఆ మాట కొస్తే దానిదసలు   కోపమే కాదు. ఆవేదనై వుండొచ్చు.

కారణమేమిటంటే…స్నేహ  ఈ పెళ్ళి  చేసుకోవడం రాజీ కి ఇష్టం లేదు.

” నేను ఖాయం గా వెళ్ళడం లేదు. నువ్వూ వెళ్ళకు. ఏం? సరేనా?  ” -ఇందాకటి రాజీ మాటలు  పదే పదే గింగురుమంటున్నాయి చెవిలో.

ఈ క్షణం దాకా,  స్నేహ పెళ్ళికి వెళ్దామనుకున్న నా ప్రయత్నానికి , రాజీ వైల్డ్ వివరణ తో – ‘ఐతే, వొద్దా, వెళ్లొద్దా!” అనే సంశయావస్థలో పడేసాయి.ఇంతకీ  వెళ్ళా లా వద్దా అని  నిర్ధారించుకోడానికి ముందుగా…

నేను – నా    స్నేహ మయిని  మొదట్నించి చదవడానికి సిధ్ధమయ్యాను.

నా ప్రమేయం లేకుండానే…స్నేహ నా ఆలోచనా  తరంగాల మీద నవ్వుతూ ముత్యం  పూసలా  కనిపిస్తోంది.

 

***

మేం ముగ్గురం ప్రాణ స్నేహితులం.

చిన్నపట్నించి కలసి మెలసి చదువుకున్నాం.  ఎక్కడికంటే అక్కడికీ ముగ్గురం గుంపుగా వెళ్ళే వాళ్ళం. మమ్మల్ని చూసి, ముగ్గురమ్మాయిలు అనీ,  ముగ్గురమ్మలనీ, రంభ ఊర్వశీ,  మేనక లనీ ఇలా పెట్టుడు పేర్లెట్టి పిలుచుకునే వాళ్ళు, చూసినవాళ్ళు.

డిగ్రీ వరకు మమ్మల్ని విడదీసిన వాళ్ళే లేరు. నిరంతరం గా సాగి పోయిన స్నేహం…డిగ్రీ కాగానే జీవన దారులు వేరయ్యాయి.

రాజీ కి పెళ్ళి కుదిరింది. అత్తారింటికెళ్ళిపోయింది.

నేను జర్నలిజం లోకి దూకాను. పత్రికాఫీసులో ట్రైనీ గా చేరి!

స్నేహ  – లా చదవడం కోసం.. యు.కె. కెళ్ళి పోయింది.

రాజీ పూర్తిగా గృహిణి పాత్రలో ఐక్యమై  పోయింది. ఇప్పుడు దాని లోకమే వేరు.

నేనైతే, నేనేమో నా పుస్తకాలేమో! న్యూస్ అందిపుచ్చుకోవడం, తెలుగు లోకి తర్జుమా చేస్తూ .. భాషతో తర్జన భజనలు  పడటం,    మరో పక్క  జర్న లిజం  పీజీ డిప్లొమా కోసం  ఈవినింగ్ కాలేజ్ కెళ్ళి, రాత్రికింటికి చేరడం.. ఇలా క్షణం తీరిక లేకుండా గడచిపోయేది.  రోజుకి ఇరవై నాలుగ్గంటలేం సరిపోవనిపించేలా!

స్నేహ రోజూ   నెట్ చాట్ లో కొచ్చేది.  ఈ మెయిల్స్ సరే సరి.   స్కైప్ లో ఎదురైతే, గంటలై పోయేవి. మాటలు, పాటలు, జోక్స్ చెప్పుకుంటూ నవ్వుకునే  వాళ్ళం.

మా ఇద్దరి అభిరుచులు కామన్ గా వుంటం వల్ల, ఎంత సేపైనా, బోర్ అనేది వుండేది కాదు.

రాజీ కి కూడ స్నేహ  ఫోన్ చేసేది తప్ప, ఇన్ని మాటలు  కుదిరేవి కావు. కారణం, రాజీ కి అత్త గారింట్లో అంత స్వేచ్చ లేక పోవడం వల్ల!

అందు వల్ల, స్నేహ నాతోనే ఎక్కువ గా  మాట్లాడుతూ వుండేది. అలా చనువు పెరిగి, స్నేహం ఇంతకి మరింతైంది.

మా మాటల్లో ఎక్కువగా ప్రపంచ విషయాలు, జరిగే వింతలే వుండేవి. పుస్తకాలు, ప్రజలు,  ఫ్రెండ్స్, ఎక్కడెక్కడ ఎవరెవరున్నారనే సంగతులే దొర్లేవి.

ఇంతలో..నా డిప్లొమా పూర్తి కావడం, ఉద్యోగం కన్ ఫార్మ్  అవడం, ప్రొఫెషన్ పట్ల మరింత బాధ్యత పెరగడం జరిగింది.

స్నేహ చదువు పూర్తి చేసుకుని, హైదరా బాద్ కొచ్చేసింది. ఓ ప్రముఖ న్యాయ వాది దగ్గర అసిస్టెంట్ గా చేరింది.

వచ్చాక కూడ స్నేహ నన్నే ఎక్కువ గా కలుస్తూ వస్తోంది. ఇందుకు ప్రధాన కారణాలు రెండు.

ఒకటి – అది రోజూ వచ్చే  కోర్ట్ కి దగ్గరలోనే మా పత్రికాఫీసు వుండటం.

రెండు – రాజీ మాటల ధోరణి దానికంత రుచించక పోవడం.

“రాజీ ఏమిటే, అలా మాట్లాడుతుంది!?” అంటున్న స్నేహ మాటలకి నవ్వి వూరుకునే దాన్ని.

తూనీగ ల్లాంటి  ఆడ పిల్లలు పెళ్ళయ్యాక ఇంటి ఈగలౌతారని విన్లేదెమో తను బహుశా!

స్త్రీ ల కి వివాహనంతరం జీవితం అంటే –  భర్తా, ఇల్లూ, పిల్లలు. బస్! ఇక ఆ ప్రంపంచం లోనే తిరగాడుతూ పోతారు.  కాపురం లో ఏ చిన్న  సమస్య వచ్చినా, ‘ ఇంకేముంది, ఇహ జీవితం ఐపోయింది,’ అని అల్లకల్లోలమై పోతుంటారు.  రాజీ కూడా అంతే.

అందుకే, స్త్రీలు నిరంతరం – తమ సంసారాలు చల్ల గా వుండాలని, సాఫీగా సాగాలని నోములు వ్రతాలు  చేస్తారు కాబోలు!

నాకు రాజీ గుర్తుకొచ్చినప్పుడలా, తులసి కోట దగ్గర నిత్య పూజలు చేసే అమ్మే  గుర్తుకొచ్చేది.

స్నేహ బోర్ గా వుందని పిలిస్తే వెళ్ళే దాన్ని. బ్రిటిష్ లైబ్రరీ కెళ్ళి కొత్త బుక్స్ చూడటం, టాంక్ బండ్ కెళ్ళి సాయాంకాలాలు చల్ల గాలి లో నడవడం, ఐ మాక్స్ కెళ్ళి సినిమా చూడటం, అట్నించటే రెస్టారెంట్ కెళ్ళి డిన్నర్లు చేయడం..అలా  గడిచిపోయేది కాలం.

మేమిద్దరం కలిస్తే, గంటలు క్షణాల్లా గడిచేవి.

రాజీ తో మేము కలిసినప్పుడు, స్నేహ – ఏం మాట్లాడాలో తెలీని దాన్లా  కొంత ఖాళీ గా చూస్తూ వుండేది. అప్పుడప్పుడు, చేతి గడి యారం వంక చూసుకోవడాన్ని నేను కనిపెట్టాను.

ఒక వయసొచ్చాక, ఒక వ్యక్తిత్వానికి అలవాటు పడ్డాక కొంతమంది –  అన్ని పర్సనాలిటీలతోనూ కాలాన్ని గడపలేరేమో! – మనమెవరితో నైనా మాట్లాడుతున్నప్పుడు సమయం వృధా అవుతోందేమో అని బాధ పడుతున్నామూ అంటే, ఖచ్చితం గా వాళ్ళు మన హృదయానికి దగ్గర గా లేరనే  అర్ధం.

ఈ సూత్రం స్నేహితులకు  మాత్రమే వర్తించదు.    ఒక్కో సారి తల్లి తండ్రుల మాటలు కూడా చాలా మందికి చాదస్తం గా,  అనిపిస్తాయంటే దీర్ఘం గా ఒక గంట పాటైనా గడపలేరంటే, అబధ్ధం కాదు.

అలా అని… విరోధ భావమేం  వుండదు. కానీ, వాళ్ళ సమక్షం లో దీర్ఘ కాలాన్ని వెచ్చించలేరు. ఇలాంటి పరిస్థితులే కమ్యూనికేషన్ గాప్ కి దారి తీస్తాయి. మనిషికీ మనిషికీ మధ్య ఆంతర్యాలు ఏర్పడి   పోతాయి. ఆంతకంతకీ ఒకరి కొకరు దూరమై పోతుంటారు. కాల క్రమేణా  ఆ ఇద్దరి మధ్య మాటలు కరువౌడానికి ఫెద్ద కారణాలేవీ కనిపించవు.

ఇక్కడ పిటీ ఏమిటంటే, రాజీ కి అర్ధం కాని స్నేహ, నాకర్ధమౌతోంది. అదే నా బాధ.

ఇలా మనుషుల్ని చదివే  సెన్స్ నాకున్నందుకు సంతోషమే కానీ, అప్పుడప్పుడు ఎవరికీ అర్ధం కాని వారు, నాకు మాత్రమే అర్ధమౌడం వల్ల కలిగే కష్టాలు ఇలా ఒక విపరీతానికి దారి  తీస్తుందని  నాకప్పుడు కాదు,… ఆ తర్వాత కానీ తెలియ లేదు.  ఎప్పుడంటే..

ఓ రోజు, హఠాత్తుగా రాజీ ఫోన్ చేసి, చాలా ఆత్రపడిపోతూ  ఓ సమాచారాన్ని అందించింది. ” ఇదిగో, నీ కో మాట చెప్పాలి. రాత్రి రెస్టారెంట్  లో మా ఆయనకి  స్నేహ కనిపించిందిట. ఒక్కత్తే కాదు.  పక్కనే ఎవరో ఒకతనున్నాడుట.  ‘వాళ్లిద్దరి తీరు చూస్తుంటే, స్నేహితుల్లా లేరు. ‘  అని అన్నారాయన.  ఓ సారి కనుక్కో! దాన్ని. అతనెవరూ, ఏమిటీ అని.” అంటూ ఆరిందాలా మాట్లాడింది.

దాని మాటలకి నవ్వొచ్చింది.

ఎంత స్నేహితురాలైతే మాత్రం అడుగుతామా?

నే విని వూరుకున్నా. రాజీ కి చెప్పలేదు కానీ, నేనూ ఓ  సారి చూసాను. ఐస్ క్రీం పార్లర్   కెళ్ళినప్పుడు  కనిపించింది.

అనుకోకుండా ఎదురవడంతో…నన్ను చూసి ఓ క్షణం పాటు తత్తర పడ్డా, ఆ వెనకే ఆనందపడిపోయింది.

మరు క్షణమే  తన పక్కనున్న వ్యక్తిని పరిచయం చేసింది. “ఈయన మోహన్! వీరి కంపెనీ లొనే నేను లీగల్ అడ్వైజర్ గా వున్నా..” అంటూ నవ్వింది. నవ్వుతూనే, మోహన్ వైపు తిరిగి..”నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్ దామిని..జర్నలిస్ట్” అంటూ, పరిచయం చేసింది.

అతను నన్ను చూసి కూల్ గా నవ్వి, చేయి కలిపి,  ఆ మరు క్షణం లోనే  సెలవు తీసుకుంటూ.. కారు వైపు  నడిచాడు.

‘వస్తానంటూ ‘ ఆ వెనకే తనూ..  వేగంగా నడుచుకుంటూ, అతనితో కలసి   వెళ్లిపోయింది.

ఈ మధ్య తను పిచ్చ  బిజీ గా వున్నా నని వంకలు చెబుతూ నన్ను  తరచూ కలవలేక పోవడానికి గల కారణం ఏవిటో ఇప్పుడర్ధమై, లోలోనే నవ్వుకున్నా.

స్నేహ ప్రేమలో పడింది. ఖచ్చితం గా పడింది. అంత గట్టిగా ఎలా చెబుతున్నానంటే..

మోహన్ని  పరిచయం చేస్తున్నప్పుడు..ఆమె కళ్ళల్లో మెరిసిన మెరుపు..చెంపల మీద పరుచుకోవడాన్ని, రెప్ప పాటు  వేగం లో అర లిప్త కాలం లో పట్టేసుకున్నా.

ప్రేమ అనేది  హృదయ రహస్యమే. కానీ, అప్పుడప్పుడు కళ్ళ లోంచి తొంగి చూసే సంతోష వెన్నెల తరంగం కాదూ!

అతను కేవలం స్నేహకి  యజమాని మాత్రమే కాదు అన్న సంగతి  తనిట్టే పసి గట్టేసింది.

ఇద్దరిలోనూ తొట్రుపాటు తనాన్ని కూడా కనిపెట్టింది. కాని, ఇగ్నోర్ కొట్టేసింది. ఎందుకంటే..అప్పటికి తనకీ నిజం తెలీదు. కనీసం ఊహించనైనా ఊహించలేదు.

ఆస్థి అంతస్తుల మాటెలా వున్నా, ఇద్దరూ మేడ్ ఫర్ ఈచదర్ లా వున్నారు’ అనుకుని,  తృప్తి పడింది.

స్నేహ తన  ప్రేమ  విషయాన్ని నా దగ్గర దాచిందని కానీ, ఈ  వార్తని   వెంటనే రాజీ కి చేరేయాలని  కానీ తనెప్పుడూ అనుకోలేదు.

ప్రేమ, పెళ్లి అనేవి ఆ వ్యక్తుల స్వవిషయాలు. పూర్తిగా వ్యక్తిగతాలు. వారంతట వారు చెబితే మనం తెలుసుకోవాలి కానీ, ఆరాలు తీసి, ప్రాణాలు తోడేయ కూడదు. ఎంత క్లోజ్ ఫ్రెండ్స్ ఐనా, మన పరిధులు మనకున్నప్పుడే, అవతల వారికి మన స్నేహం మీద ప్రేమ, గౌరవం పెరుగుతుంది. కాదు, రెట్టింపౌతుంది.

ఆ సంఘటన తర్వాత, స్నేహ మోహన్ ప్రసక్తి ని ఎక్కడా తీసుకొచ్చేది కాదు.   సస్పెన్స్ భరించ లేక,  ఒకటికి పది సార్లు ముందూ వెనకా ఆలోచించుకుంటూ   అడిగే దాన్ని.  “ మోహన్ కంపెనీ లోనే కంటిన్యూ అవుతున్నావా?” అంటూ.

ఆ పేరు వింటూనే ఉలిక్కిపడేది.  సిగ్గుపడ్డ   చెంపలూ..దొరికిపోయేవి.

జవాబు చెప్పకుండా దాటేసేది.  తనేం విననిదాన్లా..మరో టాపిక్ లోకి తీసుకెళ్ళేది, తెలివిగా.

మనసులోనే నవ్వుకుని ఊరుకున్నా. మరిక రెట్టించలేదు.

ఎప్పుడో ఒక రోజు, చెబుతుందిలే శుభ వార్త అనుకున్నా.

కానీ , ఆమెని ఒక శోక సముద్రం లా చూస్తానని కలలో కూడా అనుకోలేదు.

 

***

ఆ  రోజు సాయంత్రం దాటి, రాత్రౌతోంది. తలమునకలయ్యే   పనిలో.. సిటీ ఎడిషన్ క్లోజింగ్ లో, … చివరి నిమిషపు టెన్షన్ లో వున్నా..ఇంతలో స్నేహ ఫోన్ చేసింది.

“హలో”- అని  అనక ముందే..అవతల్నించి తను అందుకుంటూ..”నువ్వొక్కసారి రావూ?” అంటూ దుఖంతో అడిగింది.

వొణికిపోతున్న  ఆ కంఠాన్ని వింటూనే, కంగారు పడ్డాను. “ఏమీటీ? అంతా ఓకేనా?” అడిగాను.

“లేదు. ఐ యాం నాట్ ఓకే.. నీతో…చాలా చెప్పుకో..వా..లి..ప్లీజ్..” మాట్లాడలేకపోతోంది.

“ఎక్కడున్నావ్?” ఆత్రంగ  అడిగా.

తనెక్కడుందీ చెప్పింది. “ఐదు నిమిషాల్లో వచ్చేస్తా…  నువ్వక్కడే వుండు. డోంట్  వర్రీ..వచ్చాక అన్నీ మాట్లాడుకుందాం..ఓకే?” అంటూ ఉద్వేగంగా చెప్పాను.

అన్నట్టు గానే, గబగబా, పని పూర్తి చేసుకుని, వేగంగా బయల్దేరి వెళ్ళాను.

లేక్ వ్యూ రెస్టారంట్ కి.

***

 నన్ను చూస్తూనే..చేతుల్లో ముఖం దాచుకుని భోరుమంది స్నేహ.

నాకేం అర్ధం కాలేదు. మౌనం గా, దాని కెదురు గా వున్న కుర్చీ లో కూర్చున్నా.

ఆమె ఎంతటి శోక సాగరమై  వుందంటే, ఆ  ఉధృతి  కి ఆమె  రెండు భుజాలు, వువ్వెత్తున ఎగసి పడుతున్న కెరటాలకు మల్లే కదులుతున్నాయి. మనిషంతా అల్ల కల్లోలమైన సముద్రం   లా విషాదమైపోయుంది.

ఏమని ఓదార్చ గలదు తను?

పరుగుల సం ద్రాన్ని  అడ్డుకునేందుకైతే  ఒడ్డు కావాలి కానీ, విరుచుకు పడుతున్న సునామీ కేమవసరం?

కష్టం లో వుంటే ఓదార్చొచ్చు. ముంపులో లో మునిగిన ఆమేకేం  పని   నా జాలి నిట్టూర్పుల తో !

అందుకే, నిశ్శబ్దం గా దాన్నే చూస్తూ..ఆలోచిస్తూ…గుండె దిటవు చేసుకుంటూ…అసలు కారణమేవిటో  తెల్సుకోవడం కోసం ఎదురుచూస్తూ…వున్నాను.

పది నిమిషాల దీర్ఘ కాలం తర్వాత,  దుఖాన్ని దిగమింగుకుంటూ…నిఠారు గా కూర్చుంది.

కర్చీఫ్ తో కళ్ళు, ముక్కూ తుడుచుకుంటూ..జుట్టు సరి చేసుకుంది.

నలిగిన దుస్తులు, చెదరిన జుట్టు, ఏడ్చి, ఏడ్చీ ఉబ్బిన కళ్ళు, పీక్కు పోయిన చెంపలు..ఇవన్నీ ఆమె మానసిక స్థితిని పట్టిస్తున్నాయి.

“ఏమిట్రా..ఏం జరిగింది?” అనునయం గా అడిగాను.

నా వైపు చూస్తూనే మరో సారి..ఏడ్చేసింది. ఏమైందీ? ఎందుకిలా అమితం గా దుఖిస్తోంది?

పొరబాటు జరిగాక, పశ్చాత్తాపం తో నలిగిపోతున్న మనిషి లా అయితే మాత్రం కనిపించడం లేదు.

ఒక వేళ, మోహన్ తో ప్రేమ వ్యవహారం కానీ, బెడిసి కొట్టిందా? మోస పోయిందా తను?

పెళ్ళి చేసుకుంటానని మాయ పుచ్చి గానీ..

ఊహు.

మోహన్! అలాంటి వాడు కాడని తనకొక గొప్ప నమ్మకం. అతన్ని దగ్గర్నించి చూసింది. అతని ముఖం లో కారెక్టర్ కొట్టుస్తూ కనిపించింది.  ఎంత మంది లో వున్నా, ఆ కూల్ మాన్ ని ఇట్టే గుర్తించేయొచ్చు.   మొదటి రోజు తను చూసినప్పుడు..ఆ  ఒక్క చూపులో నే తెల్సిపోయింది.

అతనలాంటి వాడు కాడు. పెళ్ళికి ముందు అతని వల్ల   మరో రకం గా   మోసపోయేంత చిన పిల్లేం  కాదు స్నేహ.

నిజానికి ఏ ప్రియురాలు, ప్రేమించిన వాడు మోసం చేసినందుకు ఏడ్వదు. తన గొప్ప నమ్మకాన్ని ఖూనీ చేసినందుకు, తనని నిర్జీవిని  చేసినందుకు ఏడుస్తుంది.

స్నేహ ది అలాటి బాధ కాదని తన మనసు చెబుతోంది. గట్టిగా చెబుతోంది.

కానీ, దాని సున్నిత మైన మనసుకి  పెద్ద  ఎదురు దెబ్బే తగిలింది.   బహుశా, ఎప్పటికీ కోలుకోలేనంత..గాయ పడి వుంటుందేమో!

ఇప్పుడు తను తీరిగ్గా ఆ గాయాలను పెకిలించి చూడటం అమానుషత్వమే అవుతుంది.

ఉధృత గాలి వాన లు తర్వాత, విరిగిన కొమ్మలు, చెదరి పడ్డ పక్షి గూళ్ళు వాటంత టవే బయట పడట్టు,  అన్ని విషయాలూ అదే  చెబుతుంది లే. ముందు తను కోలుకోనీ!  అని అనుకున్నా.

మధ్యలో  స్టువార్టొస్తే,   “రెండు పైనాపిల్ జూస్ ”  చెప్పి పంపాను.

తనని ఏదో ఒకటి మాట్లాడించడం కోసం అడిగాను.”అమ్మా నాన్న ఎలా వున్నారు?” అంటూ.

స్నేహ తలూపింది. బాగానే వున్నారన్నట్టు.

ఇంతలో..దూరం నించి..మోహన్ వస్తూ కనిపించాడు.

వడి వడి అడుగులతో..చూపుల్ని టార్చ్ లైట్లు గా చేసుకుని, తన ప్రియమైన వస్తువు ఇక్కడే, ఎక్కడో  వుండాలన్న ట్టు..ఖిన్న వదనుడై,   వెతుక్కుంటూ వస్తున్నాడు.

ఎదురుగా వున్న నన్ను చూడ్డం లేదతను. వెనక నించి స్నేహని గుర్తు పట్టి, త్వర త్వర గా దగ్గరకొచ్చాడు.

“మోహన్ వచ్చారు..” నా మాటలు పూర్తి కాకముందే, స్నేహ వెనక్కి తిరిగి చూడటం..అతను గబగబా ఆమెకి దగ్గరై, ఉద్వేగం గా  ఆమె భుజం మీద   చేయి వేయడం  జరిగిపోయింది. ఆ స్పర్శ లో ఎంత మృదుత్వముందో ఏమో కానీ…

ఆతన్ని చుస్తూనే..తుఫాను కు కొట్టుకుపోతున్న తీవె, ఆలంబన దొరికిన ట్టు, అతన్ని చిన్న పిల్ల లా చుట్టేసుకుంది.  మోహన్ కూడా కదలిపోతూ..చెబుతున్నాడు. “సారీ స్నేహ..ఐ యాం సారీ, అయాం టెర్రిబ్లీ  సారీ..ఇంకో సారి ఇలా జరక్కుండా చూస్తాను. ప్రామిస్. నన్ను నమ్ము..ప్లీజ్..ట్రస్ట్ మి ”   అతను ఓదారుస్తున్నాడో, ఓదార్చుతూనే దుఖిస్తున్నాడో ..తెలీడం లేదు.   మొత్తానికీ ఇద్దరూ ఒకే రకపు వేదనా  సముద్రం లో కొట్టుకుమిట్టాడుతున్నట్టు గ్రహించా!

వాళ్ళిద్దరికీ, చుట్టుపక్కల ఎవరం వున్నదీ తెలీడం లేదు. నా ఉనికి అక్కడ చాలా అనవసరం గా తోచింది.

చీకట్లో కొవ్వొత్తి వెలుగు పెద్దదే కానీ, కరెంట్ వచ్చాక,  దాని ప్రాముఖ్యత వుండనవసరం లేదు.

నేను మెల్లగా, చాలా మెల్ల గా అడుగులేసుకుంటూ..బయట పడ్డాను. వాళ్ళ  కంట పడకుండా వుంటం కోసం..దొరికిన ఆటో ఎక్కి, ఇంటి కొచ్చేశాను.

ఎలా వచ్చానో తెలీదు. ఆ రాత్రం తా, కంటి మీద ఒక్క కునుకుంటే ఒట్టు.

సమస్య మనదైతే, పంచుకోవడం వల్ల తగ్గుతుంది.   స్నేహితురాలి దైతే..ఆలోచించి పరిష్కారాన్నివ్వడం వల్ల కొంత వరకు వీలుంటుంది. కానీ, సమస్యేమిటో తెలీకుండా..ఎమోషన్ సీను చూపించి, కనుక్కో మంటే, తనెలా కనుక్కుంటుందీ!?

అసలు నాకు స్నేహ  ప్రాబ్లం ఏమిటో తెలీకుండా…ఏమని తనని అడగాలి.

అది కాదు ప్రస్తుత నా సమస్య. ఏమీ తెలీకుండానే  దాని గురించి ఎడ తెరిపి లేని ఆలోచన్లతో తెగ సతమతమై   పోతున్నా!

ఏమై వుంటుందా అని , నా జర్నలిస్టిక్ వ్యూహరచనా చాతుర్యాన్నంతా రంగరించి కారణాన్ని దొరకబుచ్చుకునే ప్రయత్నం చేసా.  ఆ పైన ఆ పరిశోధనలో మునిగి పోయా.

ఊహు. దొరకలేదు.

ఒక్కటి మాత్రం ఖరారు గా  తెలుస్తోంది. వాళ్ళిద్దరూ ప్రేమించుకుంటున్నారు. మామూలు గా కాదు. గాఢం గా!

అవునూ, ఇంతకీ ఇద్దరిదీ ఒకటే కులమా, కాదా? తెలీదు.

పోనీ..మతం? మోహన్ కదా పేరు. నో ప్రాబ్లెం. సేం మతం.

ఆస్థి అంతస్తుల సమస్యేమో! – అదేమన్నా  బీదదా ఏమిటి?

చదువు? -బ్రహ్మాండం గా వుంది.

జ్ఞానం? – దానికి కొలతేముంది?

ధనికుల ఇళ్లల్లో ఆస్థి గొడవలు, వాటికి వివాహ బంధుత్వాల లింకులు వుంటాయి.

నాకు తెలిసిన ఒక వూరి కులం లో  – పెళ్ళిలన్నీ వాళ్ళ వాళ్ళ చుట్టాల లోనే జరిగిపోతాయి. మేన మామలు, మేనమామ కొడుకులు,   మేనత్త కొడుకులు,   లేదా పిన తండ్రి పెదతండ్రి ఆడ పిల్లలు తోడుకోడళ్ళవడాలు..ఇవన్నీ మొత్తానికి అక్కడక్కడే తిరుగుతాయి బంధాలన్నీ ,  కాసుల చుట్టూ రా. ఇదేమిటంటే ఆస్థులు ఎక్కడికీ పోకుండా వుంటం కోసమట.

ఆశ్చర్య మేసేది నాకు. వరుడు విదేశాల్లో వున్నా సరే, సమయానికి రాకున్నా, బే ఫికర్!  వీళ్ళిక్కడ తాంబూలాలు పుచ్చేసుకుని, సంబంధం ఖాయం చేసేసుకుంటారు. పెళ్ళి కి ముందు రోజొస్తే చాలని వరునికి భరోసా ఇస్తారు. అలాగే పెళ్ళిళ్ళై పోతాయి. కాపురాలు జరిగిపోతుంటాయి. పిల్లలు కూడా పుట్టేస్తారు. పెరుగుతారు. వూళ్ళొ పొలాలు   ఆ యేడాదికా యేడు వాళ్ళ పేర్ల మీద  యెకరాల కొద్దీ పెరిగి పోతూ వుంటాయి.

ఈ భాగ్యానికి  ప్రత్యేకించి పెళ్ళిళ్ళెందుకు చేసుకోవడం. ఒక పోలానికి, మరో పొలానికి మనువు  చేస్తే సరిపోదా? రెండు ఇనప్పెట్టెల్ని  గదిలోకి తోస్తే రాలవా? కాసుల గుట్టలు?

అందుకు రెండు శరీరాలే బలి  కావాలంటావా? …నేనూ స్నేహ ఈ కథ చెప్పుకుని,  ఇద్దరం కలసి పకపకా నవ్వుకునే వాళ్ళం.

రాజీ కల్పించుకుని, అనేది. ” మీకన్నీ వేళా కోళాలు గానే వుంటాయిలే! అద్సరే  కానీ,ఇంతకీ   పెళ్ళెప్పుడు చేసుకుంటారిద్దరూ?” అని నిలేసేది.

స్నేహ చురుగ్గా చూసేది రాజీ వైపు. నేను కళ్ళు దించుకునే దాన్ని, మౌనం గా.

” నన్ను చూడండి. మీ తోటి దానే గా! ఇద్దరి పిల్ల ల తల్లి నై పోయాను. పిల్లలు పుట్టకుండా ఆపరేషన్ కూడా అయిపోయింది. పెద్దది, అప్పుడే సెకండ్ గ్రేడ్ దాటేసింది. మరి మీ సంగతో? ఎప్పుడు పెళ్ళి చేసుకుంటారు, ఎప్పుడు పిల్లల్ని కంటారు? ముసలోళ్ళై పోయాక నా? ” పెద్ద తరహా లో పెద్దక్కలా అడిగేది.

స్నేహ మాత్రం ఊరుకునేది కాదు. ” నా టెంత్  క్లాస్ లోనే , మా మావయ్య నన్ను చేసుకుంటానన్నాడు. సరే అని ఒప్పుకుని వుంటే, ఈ పాటికి నా కూతురు పెళ్ళీడు కి  వచ్చేసేది. ఏం చేస్తాం. అలా రాసి పెట్టి లేదు. ..హు!” అంటూ నాటకీయం గా నిట్టూర్చేది.

నాకు నవ్వాగేది కాదు.

రాజీ, రోష పడకుండానూ వుండేది కాదు.

ఆమె ఉడుక్కోవడం చూసి – అనేది, స్నేహ. ” దామిని సంగతి నాకు తెలీదు కానీ, రాజీ! నేనంటూ పెళ్ళంటూ చేసుకుంటే..నా ముందు పిలుపు నీకే. ప్రామిస్” అంటూ మాటలతో రాజీని చల్ల బరిచేది-

అనడమే కాదు, తన పెళ్ళి విషయాన్ని ముందుగా రాజీ కే ఫోన్ చేసి చెప్పింది. ఆ తర్వాతే, మా ఇంటికొచ్చింది.

ఎప్పుడంటే, ఆ రోజు ఆ సంఘటన జరిగాక,   రెస్టారెంట్ నించి నేను బయట పడి వచ్చేసిన…వారం పది రోజుల తర్వాత..స్నేహ నా ఫ్లాట్ కొచ్చింది.

***

 “లోపలకి రావొచ్చా” మాటలకి వెనక్కి తిరిగి చూద్దును కదా..నవ్వుతూ కనిపించింది స్నేహ.

చేతిలో పని అక్కడ్నే వదిలేసి..ఆనందంగా ఎదురెళ్ళాను.

రెండు చేతులూ జాపింది.

ఎందుకో తెలీని ఉద్వేగం మా ఇద్దరి మనసుల్లో నూ పొంగి ప్రవహిస్తోంది. వెంటనే  ఆత్మీయం గా హృదయానికి హత్తుకుంది.

నన్ను కుర్చీలో కి తోసి, హాండ్ రెస్ట్స్ మీద చేతులుంచి, వయ్యారంగా బొమ్మలా వంగి చెప్పింది. “నేనూ మోహన్ పెళ్ళి చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నామే! రేపే వివాహం. రాజీ కి ఆల్రెడీ ఫోన్ చేసి  చెప్పాను. నిన్ను మాత్రం  పర్సనల్ గా పిలవాలనిపించింది.  తప్పకుండా రావాలి. నువ్వు అస్సలు మిస్సవ్వకూడదు.” చెప్పిందే చెబుతోంది.

బహుశా..అమితమైన ఆనందంతో కావొచ్చు.

“నువ్వన్ని సార్లు చెప్పాలా ఏమిట్లె, కానీ! సంతోషం లో పడి శుభలేఖ ఇవ్వడం మర్చిపోయేవు సుమా!” అన్నాను నవ్వుతూ.

కాని అది నవ్వ లేదు నా మాటలకి. పై పెచ్చు ముఖం లో రంగులు మారాయి. నేనేమైనా పొరబాటు మాట్లాడానా అని ఆలోచించుకునే లోపే తనే చెప్ప సాగింది.

“సారీ దామినీ!

మొన్న జరిగిన సంఘటన తర్వాత నిన్ను కలవలేకపోయాను. కనీసం ఫోన్ కూడా చేయలేని పరిస్థి తిలో వుండిపోయాను. సారీ..!”

“నీ మొహం. అందుకు సారీ ఎందుకు? ప్రేమ వివాహాలకికి ఇంట్లో వొప్పుకోకపోవడం అన్ని చోట్లా జరిగేదే. చివరికి మీ ప్రేమే గెలిచింది సంతోషం. ఇంతకీ ఎవరే,  మీ పెళ్ళికి అంతేసి  ఇనప గోడలా తయారైన వ్యక్తి?  మోహన్  తల్లా? తండ్రా?” అని అడిగాను, నవ్వుతూ.

ఒక్క క్షణం మౌనం తర్వాత మెల్లని స్వరం తో చెప్పింది. “అతని వైఫ్.”

వింటున్న నా చెవుల్లో బాంబ్ పేలిన శబ్దమైంది. కొంత సేపటి దాక, నోరు పెగల్లేదు.

తప్పు చేస్తున్న దానిలా తలొంచుకున్న స్నేహని చూడగానే అర్ధమై పోయింది. తను   అబధ్ధ మాడటం లేదని!

“ఏ..ఏమిటన్నావ్?” మరో సారి నిర్ధారించుకోవడం కోసం..’నువ్ చెబుతోంది నిజమేనా?’ అన్నట్టు చూసా.

జవాబు చెప్పకుండా, తలూపింది ‘ అవునన్నట్టు.’

“నీకేమైనా పిచ్చా? ” అని అడగాలనిపించింది. కాదు అరవాలనిపించింది  తన్నుకొచ్చిన ఆవేశం తో.

కానీఅప్పటికే ఆమె పెదాలు బిగించి ఏడ్చేస్తుంటే…అగ్గి లాంటి నా  కోపం మీద దాని కన్నీళ్ళు పడి చప్పున చల్లారిపోయింది.

గభాల్న దాని భుజం మీద చేయేసాను..ఓదార్పు గా.

నా చేతి మీద చెంపనానించుకొని  వెక్కుతూ చెప్పింది.”దామినీ!  నేనతన్ని ప్రేమించ లేదు.  అతనెప్పుడూ ఐ లవ్యూ అని చెప్పిందీ లేదు.   కానీ, మేము  ఒకరి కోసమొకరం అని మాత్రం తెలుస్తోంది..ఇక్కడ..ఈ గుండె సాక్షి గా మేము విడిచి వుండలేమనిపిస్తోంది..అందుకే..పెళ్ళి చేసుకుంటున్నాం..ఈ పెళ్ళి కూడా నా తృప్తి కోసం…పసుపు బట్టలతో అతని పక్కన నిలబడటం కోసం..అంతే..ఇంకేమీ అడగొద్దు. ప్లీజ్..” అంటూ కర్చీఫ్ తీసుకుని, ముఖం తుడుచుకుంది.

నేను అలాగే చూస్తూ వుండి పోయా. ఏం మాట్లేడందుకు, గొంతు పెగిల్తే గా!

తప్పు చేస్తోంది అన కూడదు. ఎందుకంటే, ఈ రోజుల్లో ఎవరు చేసిన పని వారికి కరెక్టైనది కాబట్టి.

తప్పు అంటే కేసౌతుంది. నేరారోపణ కిందకొస్తుందిట. కాబట్టి ఈ తరహా పనుల్ని పొరబాటు అనాలి ట. లేదా, బలహీనత అనొచ్చు ట.  మా ఆఫీసులో ఓ సీనియర్ జర్నలిస్ట్ చెబుతుంటే ఔనా అన్నట్టు ముఖం పెట్టి, శ్రధ్ధగా ఆలకిస్తూ వుండిపోయా. నా అమాయకత్వానికి  కామోసు ఆయన పెద్ద గా నవ్వేయడం తో,  ‘ఓహో, సెటైరన్నమాట ‘   అప్పుడు అర్ధమైంది.

అలాగే, ఇప్పుడు స్నేహ చేస్తున్న పని ని  ఏ పేరుతో పిలవాలి.

“ నువ్వు రాకుంటే పెళ్ళే జరగదంటూ.. –  తప్పక రావాలంటూ మరో సారి హెచ్చరిస్తూ.. చెయి నొక్కి వెళ్లిపోయింది.

నాకు అంతా అయోమయం గా అనిపించింది.

ఇంకా అప నమ్మకం గా వుంది. అపస్మారక  స్థితిలో  వుంది మనసు.

స్నేహ వెనక్కొచ్చి, ‘అవాక్కయ్యవా?’ అంటూ , తననొక ఏప్రిల్ ఫూల్ అన్నట్టు చూసి,  గల గలా నవ్వితే  ఎంత బావుణ్ను అని ఆశ గా వుంది. చచ్చేంత ఆశ గా వుంది.

సరిగ్గ మనమిక్కడే పొరబడుతూ వుంటామేమో తెలీదు.  మనం మనుషుల్ని ప్రేమిస్తున్నంత తేలిగ్గ, వారి వ్యక్తిత్వ లోపాలని మన్నించలేకపోవడం వల్లో, ఒప్పుకోవడం రాక వల్లో ..ఇలాంటి  పరిస్థితి కి లోనవుతుంటామేమో!

‘నీ మొహం. అంతెందుకు ఆశిస్తావ్ నువ్వు? అసలైనా నువ్వింత  నిరాశ పడిపోయి, డీలా పడిపోయేంత విషయం ఏముంది ఇందులో?  ఇవన్ని నగరం లో జరుగుతున్న వి కావూ? నీ చుట్టు సమాజాన్ని నువ్ రోజూ చూడ్డం లేదూ?   చిత్రం కాకుంటె,  నువ్వెప్పుడూ అసలిలాటి సంఘటన తాలుకు వార్తలే చదవనట్టు, రాయనట్టు ఇలా కుంగి పోవడం బాలేదమ్మాయి!   అంటూ నన్ను కేకలేస్తూ, ఊరడిస్తోంది..నా లో నాకెవరో తెలీని నా తను.   నన్నూ, నా భారమైన గుండెని తేలిక చేసే ప్రయత్నం చేస్తోంది.

ఇవేవీ కాదనను. నాకన్నీ తెలుసు. నిజమే. కానీ, అవన్నీ  ఎవరికో జరిగాయి.

కానీ ఈ రోజు నా ఫ్రెండ్ కి జరుగుతోంది. అందుకే దిమ్మ తిరిగినట్టుంది. మెదడంతా బ్లాంకై కూర్చుంది. గదిలో లైట్ వెలుగుతున్నా, ఫ్యూజెగిరిపోయినట్టు చీకటి మయం గా వుంది.

మనతో మమేకమై పోయి మసులుకుంటూ…తమ శరీరాలే రెండు  తప్ప,  ఆత్మలు రెండూ ఒకటే అన్నంత గా కలిసి మెలిసి తిరిగిన స్నేహ..కాదు నా  ఫ్రెండ్ వెనక  ఇలాటి కథ ఒకటుందని హఠాత్తుగా తెలిస్తే మనసంతా కంగాళీ గా వుంటుందో..నాకూ అలానే వుంది. చేదుగా.

మెల్ల మెల్ల గా…ఆ షాక్ నించి బైట పడి, ఆ ఇద్దరి వైపు నించీ, వారి  పరిస్థితుల కోణాల నించీ ఆలోచించడం మొదలు పెట్టాను.

ఎంతైనా పొరబాటు పొరబాటే. అది కాదు నేనాలోచిస్తున్న సంగతి? – ఎవరు మూల్యం ఎక్కువ చెల్లిస్తారా భవిష్యత్తులో అని.

స్నేహ కి ఏం తక్కువనీ, ఇలాటి రిస్క్ తీసుకుంటోంది?

పోనీ మోహన్? స్నేహ కి మించిన అందగత్తెలెందరు లేరనీ? ఎవరు దొరకరనీ? ఐదేళ్ల పరిచయం తర్వాత కూడా..స్నేహ తో తనకు గల బంధాన్ని  శాశ్వతం చేసుకోవాలని వాంఛించడం  అంటే మామూలు మాట కాదు.  అందుకు ఎంత నిజాయితీ కావాలి, పదిమందిలో పెళ్ళికి ఒప్పుకోడానికి!

పోనీ, ఇద్దరిదీ పొరబాటు కానప్పుడు, ఇద్దరూ నడిచే దారి సరైనదే ఐనప్పుడు…స్నేహకి కన్నీళ్ళెందుకొస్తున్నట్టు?

ఈ పెళ్ళి (?) తర్వాత,  వాటి అవసరమొస్తే మిగలనంత గా దుఖిస్తోంది కదు?

ఇదంతా పక్కన పెడదాం. చట్ట రీత్యా వీళ్ళు ఏమౌతారు? వీళ్లు ఇంత పవిత్రం గా అనుకుంటున్న సంబంధాన్ని  ఏ  పేరుతో  పిలవ బడతారు, ఈ సమాజం చేత?

ఒక సినీ నటికి ఇలాటి సమస్యే వస్తే, ఆ ఒత్తిడికి  తట్టుకోలేక, ఒక సీనియర్ నటుని సలహా తీసుకోవడ కోసం వెళ్ళింది.

అంతా విన్నక, ఆయన ఒకే ఒక్క ప్రశ్న వేశాడు ట. ‘నీకు సమాజం కావాలంటే అతన్ని వొదిలేయి. అతనే కావాలంటే, సమాజాన్ని వొదిలేయి. ఇప్పుడు చెప్పు. నీకు ఏది కావాలి?”  అని.

ఆమె  జవాబేం  చెప్పకుండా వెనక్కొచ్చి, తను వివాహానికి సుముఖమే అని చెప్పిందట ప్రియుని తో. ఆ తర్వాత కథ ఇక్కడ అప్రస్తుతం.

అలాగే, స్నేహ కూడా నేమో!

ఇంతకీ పెళ్ళి ఎప్పుడందీ? రేపే కదూ..

ఇంతలో సెల్ మోగింది. రాజీ కాల్ చేస్తోంది. “ఇది విన్నావా?” అవతల్నుంచి వాక్ప్రవాహం మొదలైంది.

“స్నేహ   పెళ్ళైన వాణ్ని చేసుకుంటోందిట..హవ్వ”  బుగ్గలు నొక్కుకోవడం నాకిక్కడికి కనిపిస్తోంది.

“మరి నువ్వేమన్నావ్?” అడిగాను నింపాదిగా.

“ఏమంటాను. తెలిసీ గోతిలోకి దూకుతానంటే ఆపేదెవరనీ! వినం గానే నోట  మాట రాలేదంటే నమ్ము. అవునూ, నీతో చెప్పిందా సంగతంతా?”

‘ఆ, వచ్చి చెప్పింది. పిలిచింది,  వెళ్లింది”

“ఏమిటీ, నీ దగ్గరకొచ్చిందా, పిలవడానికీ? ఎంత  ధైర్యం!?  నాలుగు  చివాట్లు పెట్టలేక పోయావా?

నేనైతే వూరుకునే దాన్ని కాను సుమా!

మా ఆయనకీ విష యం  తెలిస్తే    ఇంకేమైనా వుందా? స్వయంగా  నా పరువుని నేనే  తీసుకుని, గంగలో కలుపుకున్నట్టు అవ్వదూ? అయ్యొ..అయ్యో..ఎంత ఘోరం! ఎంత ఘోరం!”

రాజీ  నా లా గొప్ప షాక్ లో లేదు. అది స్పృహ లో వుండే మాట్లాడుతోందని నాకర్ధమై పోయింది.

ఎప్పుడైతే, వాళ్ళాయన ప్రసక్తి తీసుకొచ్చిందో, ఎప్పుడైతే, స్నేహ పెళ్ళి గురించి వాళ్ళయనకి తెలిస్తే పరువు పోతుందన్నదో నాకప్పుడే అర్ధమై పోయింది రాజీ మానసిక పరిస్థితి.

జస్ట్ ఆర్నెల్ల క్రితం..తన కాపురం నిలబెట్టమంటూ..మొగుణ్ని అవతలి దాని బారినించి అప్పగించమంటూ..పతి భిక్ష పెట్ట మంటూ..స్నేహ సాయం కోరిన రాజీ..ఇవాళ  స్నేహని, స్నేహ చేస్తున్న పని.. భర్తకి తెలిస్తె పరువు పోతుందని నెత్తీ నోరూ బాదుకుంటోం దంటేనే అర్ధమై పోతోంది.  రాజీ ఖచ్చితం గా స్పృహలో వుండే మాట్లాడుతోందని!

ఆడ వాళ్ళు ఎంత గొప్ప వాళ్ళంటే –  మొగుడు బయటెన్ని  వెధవ పన్లు  చేసినా, గడపలోపలకొచ్చి పడితే చాలు.’ అనుకుంటారు. తప్పులన్నీ సర్వం తుంగలో తొక్కేసి, తెగ క్షమించేస్తారు.  ఆ మరు క్షణాన్నే అంతా మరచి పోయి, పైగా అదంతా ఎన్ని జన్మల కిందట జరిగిన సంగతో అన్నట్టు,  తమకేవీ గుర్తుకు రానట్టు ఎంత హాయిగా ప్రేమించేస్తారేం? మొగుళ్ళని!

తనెప్పుడైనా ఫోన్లో అడు గుతూ వుండేది. ” రాజీ, మీ ఆయన కుదురుగా వుంటున్నాడా? ఎందుకైనా మంచిది. ఓ కన్నేసి వుంచు” అని.

అప్పుడేమనేదీ? -“ఛ! మా అయన మరీ అంత చెడ్డవాడేం  కాడే బాబూ!  పాపం! ఖర్మ లో వుండి, ఏదో ఒక సారి గడ్డి తిన్నాడే గానీ, ఇప్పుడు పూర్తిగా  మారిపోయాడు.” అంటూ మురిసిపోయేది.

“అంత గట్టిగా ఎలా చెబుతున్నావ్ ? మారాడని ?” అని రెట్టిస్తే, – “అయ్యో! నిన్ననే గా సింగపూర్ నించి వొస్తూ, రాళ్ళ నక్లెస్ తెచ్చారు నా కోసమనీ! అయినా నువ్వు భలే ప్రశ్నలేస్తా వ్లే” అంటూ గలగలా నవ్వేసేది.

అంటే, భర్త నిజాయితీకి కొలమానాలు నగలా? గిఫ్ట్లా?

కట్టుకున్న వాని అనైతికత ని కప్పిపుచ్చే శక్తి, భార్యలకిచ్చే నగలబహుమతులకుంటుందన్న మాట!

“అబ్బో! పెద్ద చెప్పొ చ్చావ్  లేమ్మా. నీకూ పెళ్ళైతే తెలుస్తుంది లే. అప్పుడడుగుతా నిన్ను. నీ కంటే పదింతలుగా..” అంటూ గొల్లున నవ్వేది.

“ఏమిటీ మాట్లాడవ్?” ఖంగుమన్న దాని గొంతు విని, ఆ లోకం లోంచి  ఈ లోకం లోకొచ్చాను. “ఏమిటన్నావ్?” అంటూ.

“అదే,  దాని పెళ్ళికెళ్తున్నావా అని?”

“వెళ్దా..మ..నే..”

“నోర్మూసుకో. పిచ్చిదాన్లా  వెళ్ళకు. వెళ్ళి, ఫోటోలు గీటోలు దిగావనుకో..ఆ పైన పోలీస్ కేసులూ గట్రా అయ్యా యే అనుకో..కేసు కోర్ట్ వరకెళ్లిందే అనుకో..ఇక నిన్ను ఆ దేవుడు కూడా కాపాడ్లేడు తెలుసా?

మా ఆయన ఇట్లాంటివే  నాకు చెబుతూ వుంటారు  కాబట్టి నాకివన్నీ తెలిసాయి. లేకపోతే, నేనూ నీలానే వెళ్దామనుకునేదాన్నేమో! నువ్వెళ్ళకు. అసలే పెళ్ళి కావాల్సినదానివి. పోలీస్ స్టేషన్లూ, కొట్లాటల్లో ఇరుక్కోకు. సరేనా? ఏమిటీ, వింటున్నావా? అయినా ఒక మాటే దామినీ! మనలో రెండో పెళ్ళి చెల్లదు. మరో మతం ఐతె వేరే సంగతి…” చెప్పుకు పోతోంది. ఎక్కడా ఆగకుండా.

నేనే వింటం ఆపేశా.

‘మరో’  మతం అనే మాట  దగ్గర ఆగి, వింటం మానేసా.

మరో మతం ఐతే మాత్రం, తను బ్రతికుండంగానే భర్త మరో వివాహం చేసుకుంటుంటే కంట తడి పెట్టని  భార్యంటూ  వుంటుందా, ప్రపంచంలో? స్త్రీలు, స్త్రీ ల హృదయాలు అన్ని చోట్లా ఒక్కటే కాదా? ఇలాటి కష్టం అందరది ఒకటే అయినప్పుడు, ఒకే రకం గా స్పందిచరా? ఒక్క కన్నీటి చుక్కనైనా రాల్చకుండా వుంటాయా, నయనాలు?

ఒక మతచట్టం ఒప్పుకున్నంత తేలికగా,  ఓ మనిషి గుండె ఒప్పుకోవాలి కదా? మతం గురించి కాదు నా వాదన. సమ్మతం  గురించి.

అంతేలే, కొన్ని శాసనాలు మింగుడు పడవు.  మనిషిని చంపితేనే హత్య అంటాయి. హృదయాన్ని చంపడం, ఇక్కడ నేరం కాదు. మనసుని ఖూనీ చేయడం ఏ తప్పులోకీ చేరదు. వాటికెలాటి శిక్షలూ  వుండవు.

ఏమో. నాకేమీ అర్ధం కావడం లేదు.

ఇప్పుడు నా కళ్ళకి మోహన్, స్నేహ లతో బాటు మెల్ల మెల్ల గా…రూపం లేని ఓ ఆకారం కనిపిస్తోంది. ఆమె బహుశా..మోహన్ భార్య అయి  వుంటుందేమో!

అదేమిటీ ఆమెని అలా అంటావ్, భార్య అని? స్నేహ కూడా  కదా? …ఏమో! బహుశా ‘రెండో భార్య’ అని అనొచ్చేమో తెలీదు.

రాజీ  ఇంకా మాట్లాడుతూనే వుంది.

యధాలాపం గా రాజీ ని వింటున్నాను. “ ఏమిటోనే, తెలీడం లేదు ఒకటే కంగారు గా వుంది నాకైతే. లాయరై వుండీ, అన్నీ తెలిసి..ఇలాటి పని ఎలా చేస్తోందంటావే!?”

పిచ్చి కాకపోతే,  లాయర్ కి ప్రేమ గుణం వుండదా?  ప్రేమ కి – చదువు సంధ్యలతో, ప్రొఫెషన్స్ తో పనేముంటుందీ?  స్పందించే గుండె చప్పుళ్ళ ముందు ఏ లాజిక్కూ లూ  పని చేయవన్న సంగతి రాజీ కి తెలీదా! – ఏమో!

” ఇంతకీ చెప్పావు కాదూ?  కొంప తీసి పెళ్ళికి వెళ్తున్నావా ఏవిటీ? ”ఇంకేదో హితవు చెప్పబోతున్న రాజీ మాటల్ని కట్ చేస్తూ  “అవును.  వెళ్తున్నాను..” అంటూ చెప్పి, సెల్ స్విచాఫ్ చేసేశాను. మళ్ళీ మాట్లాడే వీలు లేకుండా. అది కాదు. నేను.

ఆపైన స్నేహ పెళ్లికి  ఖచ్చితం గా వెళ్ళడానికే నిశ్చయించుకున్నాను.

 

***

 

రెండు రోజుల తర్వాత…

ఆ సాయంత్రం,  ఆరు బయట పడక్కుర్చీలో  కూర్చుని, నిర్మలమైన ఆ కాశం లోకి చూసుకుంటూ..అయిపోనీకుండా  ఒక్కో చుక్క గా టీ  రుచిని ఆస్వాదిస్తూ …  కాల ప్రవాహపు క్షణాల  అలల మీద తేలుతూ…

సరిగ్గా అప్పుడు ఫోన్ చేసింది రాజీ.

నిన్నట్నించి ఒకటే ఫోన్ల మీద ఫోన్లు చేస్తోంది.

నేనే బిజీ గా వుండి వెంటనే చేయలేకపోయాను.

మంచి సమయం లోనే చేసిందిలే అనుకుంటూ..”హలో, రాజీ” అంటూ పలకరించాను.

“ఏమిటే? పెళ్ళికెళ్ళావా? ఏమైంది?” సస్పెన్స్ భరించ లేనిదాన్లా అడిగింది.

“హు! అది ఎన్ని పెళ్ళిళ్లకి వెళ్ళదూ? మరెన్ని వివాహాలని మిస్ కొట్టి వుండదనీ.. అందర్నీ ఇలా అడగ గలదా? ఇంత  ఇది గా?

అందుకే బదులిస్తూ..“ అందరి పెళ్ళిళ్ళల్లో ఏమౌతుందో,  స్నేహ పెళ్లి లో నూ అదే అయింది.” అన్నాను చాలా సాధారణం గా.

“ఏమిటీ!సస్పెన్సా? లేకపోతే చెప్పకోడదనుకుంటున్నావా?” కోపం వినిపించింది, దాని కంఠం లో.

నేను తేలిగ్గా నవ్వేస్తూ అన్నాను. “ఏమౌతుందే, లేకపోతే? ఆ? అంత తెలుసుకోవాలనుకునే దానివి పెళ్ళికి రావొచ్చు కదా?” అన్నాను. ఈ మాటని మాత్రం నేనూ కొంచెం నిష్టూరం గానే  అన్నాను.

నా మాటల్లోని నిగూఢాలేవీ దాని కిప్పుడు వింపించవని తెలుసు.

“అది కాదే, పెళ్ళి లో గొడవలేం కాలేదా? అతని ఫస్ట్ వైఫు…” ? వాక్యం పూర్తి కాకుండానే “వచ్చారు.” అని చెప్పాను

“ఏమిటీ? వచ్చిందా? ఒకర్తే నా?, లేక…”

“ఆవిడ, ఆవిడ తో బాటు మరి కొంత మంది కూడా వచ్చారు.  పది కార్ల నిండా జనం. గుంపులు గుంపులు గా వచ్చారు. ఆవిడ మేనమామ పోలిస్ కమీషనర్ ట, ఆయన, మరో రిటైర్డ్ జడ్జ్,  ఒక  ఎంపీ,  తోడు గా   వచ్చారు.”

“ఏమిటీ? పెళ్ళికే?” అపనమ్మకంగా అడిగింది. బోల్డంతా ఆశ్చర్యపోతూ.

“కాదు. వచ్చింది పెళ్ళికి కాదు. ఆస్తుల మీద అతనికెలాటి హక్కులూ అధికారాలు వుండబోవని సంతకాలు చేయించుకు పోడానికి వచ్చారు.”

“ఎవరితో?”

“అతనితో.”

“అవును మరి. వాళ్ళ జాగ్రత్తలు వాళ్ళవి. వుండొద్దూ?”- రాజీ వోటేసేసింది.

నా కళ్ళ ముందు ఆ దృశ్యం  మరో సారి కదలాడింది.

హఠాత్తుగా కార్లొచ్చి, వరసగా నిలబడటం, గన్ మాన్లు పరుగులు తీస్తుండగా, హడావిడిగా ఆ నాయకుడు రావడం, మందీ మార్బలం తో..ఆ వెనకే ఇంకొందరు  పెద్ద మనుషులు..కుర్చీలు టెబుల్స్ దగ్గర జరగుతున్న చప్పుళ్ళు…అన్నీ కలసి..క్షణాల్లో సినిమా సీనులా  లా మారిపోయింది.

ఆమె మాత్రం కారు దిగలేదు.

అతని ముందు కాగితాలు పరిచారు.  మోహన్  చక చకా సంతకాలు చే సే సాడు.

పది నిమిషాల్లో అందరూ మాయమై పోయారు. తుఫాను వెలిసినట్టైంది.

కానీ, ఆ కొంచెం సేపు మాత్రం తుఫాను ముందటి కటిక నిశ్శబ్దం..గుబులు పుట్టించేసింది అందరి గుండెల్లోనూ!

వాళ్ళు వెళ్ళిపోయాక, వీళ్ళిద్దరూ, ఒకర్నొకరు చూసుకుంటూ మిగిలిపోయారు.

నాకు అర్ధమౌతూనే వున్నాయి, భావాలు. సరిగ్గానే అవగతమౌతున్నాయి.

అద్సరే, మోహన్ భార్య – ఆస్తులు పోకుండా కాగితాలు రాయించుకోవడ మేమిటీ?

మనిషిని కదా రాయించుకోవాలి! అవును.   పాయింటే!

“అంటే? విడాకులు పడేస్తుందంటావా?” అడుగుతోంది రాజీ.

అంత పిచ్చిదా ఆమె? కాక పోవచ్చు.

చట్టం – మనిషిని తప్పు చేయకుండా కాపాడగల్గుతుంది కాని, మనసుల్ని కాదు.

జీవితం లో చేసిన ఒక పొరబాటు కి చట్ట రీత్యా పరిష్కార మార్గం కనుగొనడం కష్టమూ, అసంభవమూ అయినప్పుడు,

సుఖ శాంతుల కోసమని, పొరబాటున పొరబాటుమార్గాన్నెంచుకుని,  ‘పొరబడ లేదు. ఇది సరైనదే’   అని అనుకోవడం వల్ల ..అతనికి న్యాయం జరుగుతుందా? లేక జీవితం లో మళ్ళీ  అతను  చేస్తున్న మరో పొరబాటు అవుతుందా?

ఏమో!

రాజులు సైతం, ప్రేమ కోసం రాజ్యాలు పోగుట్టుకున్నారు.

ఇక మోహన్ ఆస్తులు పోగొట్టుకోవడం అంత బాధాకరమైన విషయం కాదేమో!

లేక పోతే వాళ్ళిద్దరు అంత గొప్ప ఆనందం గా ఎలా కనిపిస్తారు?

ఏమో.

నేనిక ఆలోచించలేను. ఇక్కడితో నా పరిశోధనని ఆపేస్తున్నాను.

ఇదిగో..

***

 

—-ఆర్.దమయంతి