గీస్తున్న గీత చేరవలసిన గమ్యం తాలుకు విసురులో ఏమాత్రం తొట్రుపడినా, నన్ను భారం కమ్ముకుంటుంది, అనేకానేక ఆలోచనల మధ్య తాత్కాలికంగా విషయం మరిచిపోయినా దాని తాలూకు బరువు రోజంతా వెంటాడూతూనే వుంటుంది, ఇది దేని తాలూకు వేదనబ్బా ! అని పని గట్టుకు వెనక్కువెళ్ళి దుఖాన్ని మళ్ళీ తొడిగేస్తాను ఉపశమనం కోసం కుదరని బొమ్మే మళ్ళీ మళ్ళీ కుదర్చడానికి ప్రయత్నం జరుగుతుంది అప్పటికీ కుదరకపోతే చివరకి బొమ్మ ముక్కలు ముక్కలుగా చిరిగి పోవడం.

బొమ్మ పోతుంది కాని అది చేసిన గాయం?

కుదిరిన బొమ్మల తాలూకు అనుభూతులు ఎప్పుడూ గుర్తుకు వుండి చావవెందుకో! అపజయాల్ని మళ్ళీ మళ్ళీ వెతుక్కుని మరొక అపజయంకోసం సిద్దమైనవాడ్ని నా కాలంలోనే కాదు ఏ కాలంలో నైనా అన్వర్ అనే అంటారేమో?

బొమ్మల పట్ల ఎందుకని నీకంత జాగ్రత్త? ఏమిటా అపురూపం? అని ? ఒక్క బొమ్మలే కాదు, ప్రపంచంలో ప్రతీది అపురూపంగా ఫీలయ్యే సెన్స్ ని పెంచుకోవాలని
అనుకుంటాను, రోజు ఎన్ని సార్లు ఎంతమందికి థేంక్స్ చెబుతావు, థేంక్స్ చెప్పిపుడు నిజంగా ఆ కృతజ్ఞత హృదయంలోంచి బయలి గొంతులోంచి మెత్తగా ఎదుటి వారిని తాకుతుందా ! థాంక్ యు … ఎంత కరుణ కల్గిన మాట ,బొమ్మలు సాధన చేసినట్టు ధేంక్స్ అనే మాట కృతజ్ఞత నింపుకుని బయటకు రావడానికి ఎన్ని జన్మల సాధన అవసరం! నా ఈ జీవితంలో నా థేంక్స్ నిజంగా ఏ ఒక్కరినైనా తాకగలిగిందా? వెల్తున్నవాడు నా థేంక్స్ కి ఆగి పోయి నా ప్రేమను తాకి మరొక ప్రేమను నవ్వుగా ఇచ్చాడా?

ఒక్క బొమ్మలే కాదు, ప్రపంచంలో ప్రతీది అపురూపంగా ఫీలయ్యే సెన్స్ ని పెంచుకోవాలి , ఎందుకంటే ఒక రోజు వస్తుంది ఆ దినం చేతుల్లో కుంచెని ఎత్తేంత బలం మిగలదు, అ దినం చిన్న చుక్క కూడా పెట్టలేని వణుకు వ్రేళ్ళను ఆవరించేస్తుంది, ఆ రోజుకు ముందే గీయవలసినదంతా గీసేయ్యి , అందుకని బొమ్మలు అపురూపం.

ఒక రోజు వస్తుంది నా కాళ్ళకు అప్పుడు అడుగులు వేయడం తెలిసిన రోజు లుండేవి , ఆ నడవాల్సిన దినాల్లో నడుము పడక్కి ఆనించి పెట్టాను అదే సుఖమనుకున్నా కాని ఈ రోజు చిన్న నడక కోసం తపించి పోతున్నా కాని నడవడానికి కాళ్ళేవి? అందులో బలమేది ?
అందుకని నడక అపురూపం.

కార్టూనిస్ట్ శేఖర్ గారు చివరి రోజుల్లో ఒక పైప్ ద్వారా ఆహారం తీసుకునే వారు, ఆయన నాకు పంటి కింద మెత్తగా నలిగే అన్నం మెతుకు శబ్దం వినడానికి ప్రయత్నించమనే పాఠం నేర్పకనే నేర్పారు, అన్నాన్ని నాలిక ద్వారా లోపలికి తీసుకొవడానికి మించిన అదృష్టమేముంది అనిపించింది నాకా సమయంలో. తెలిసీ తెలీక ఒకనాడు విసిరి కొట్టిన అన్నపు పళ్ళెం నన్ను రోజూ భయపెడుతుంది. అందుకని అన్నం అపురూపం.

“ది స్ట్రయిట్ స్టొరీ” అనే సినిమాలోని సన్నివేశం – దాదాపు 80 సంవత్సరాల ‘ఆల్విన్ స్ట్రయిట్’ చుట్టూ చేరిన నవ్వే కుర్రాళ్ళు, తుళ్ళే కుర్రాళ్ళూ , నర నరాన పచ్చీస్ ప్రాయం నింపుకున్నవారు , వారిలో ఒకడు ఆల్విన్ ని అడుగుతాడు వృద్దాప్యం లో అన్నిటికన్నా ఎక్కువ బాధించేది ఏదీ అని, వాడి ఉద్దేశంలో అది కాళ్ళ నొప్పా, కంటి చూపు మందగించడమా లేదా మరొటీ మరొటా అని. దానికి ఆ వృద్దుడి సమాధానం ” నాకు ఒకప్పుడు యవ్వనం ఉండేది అనే విషయం గుర్తు వుండడం”అంటాడు. చూస్తున్న సినిమా పాజ్ చేసి అలా మూగ గా ఐపోలా ! అలా ఒక రోజు మనకూ వస్తుంది , ఆప్పుడు మనకు వేళ్ళు వుండేవి గీయవలసినదంత గీయవలసింది! నడక వుండేది నడవవలసిన దార్లన్ని నడవవలసినది! చేతులు వుండేవి కలిసిన ప్రతి చేతిని అపురూపంగా చేతుల్లొకి తీసుకొవలసినది….క్షమించండి ఒక్క క్షణం ఇది ఆపుతాను నా చెవుల్లొ ఎవరో పాడుతున్నారు “కిసీకి ముస్కురాహటోంపె హో నిసార్ ” అని.

కాబట్టి ఇదంతా గ్రాంటెడ్ కాదు, నా ప్లేట్ లొకి వచ్చే ప్రతి మెతుకు, నా వంటిన తగిలే గాలి, నన్ను స్నేహించే ప్రతి మనిషి, దీవించే ప్రతి దీవెన ………. నాకు తెలుసు బొమ్మ ఏనాటికి నాదాకా వచ్చేది కాదు కాని ఓపికగా సహనంగా సాధన చేస్తే ప్రేమ రావచ్చు , జీవితాంతం నాతో వుండొచ్చు నా తరువాత కూడా నాగురించీ మీలో వుండొచ్చు కాని ప్రేమకు బదులుగా ఇవ్వడానికి నాదగ్గర నాదికాని బొమ్మ వుంది, ఈ రోజు నా అనుకునే ప్రతీదాని వెనుక బొమ్మ వుంది అందుకే బొమ్మ నాకు అపురూపం బొమ్మ నా జాగ్రత్త.

శేఖర్గారి ది ఒక చిన్న కోరిక వుండేది, తన గురించి నేనేదైనా వ్రాయాలని.

మేమిద్దరం కలిసి ఒక చోట పనిచేసిన వాళ్ళం కూడా తీర్చాల్సిన కోరికే అది, అయినా నేనేం వ్రాయలేదు.

వ్రాయాల్సిన తరహా నాకు చేత కాకపొవడం ఒకటైతే, వీడ్కోలు కోసమన్నట్టుగా వ్రాయడం అనేది సహించలేక కూడా.

నిజానికి వీడ్కోలుఎక్కడుంటుంది? తలవంచుకు మాట్లాడుకుంటూ నడుస్తుంటాం, వింటున్నవాడు ఎప్పుడాగిందోకూడా తెలువదు. మనం మాట్లాడుతూనే వుంటాం ఖాలీ అయిన స్థానం లోమరొకరెవరో వుంటారు.

మాటలు, నడక సాగుతూనే వుంటాయి ఖాలీలు పూరించబడుతూవుంటాయి.

నాకు తెలిసి శేఖర్ గారికి నేను ఇవ్వాల్సింది అక్కడ వీడ్కోలు కాదు ఆనందం, గత ఆరు నెలలుగా చిన్ని చిన్ని వాక్యాలతో నేనాయనకు ఆనందం ఇవ్వడానికి ప్రయత్నించాను ఇలాంటి వుత్తరాలతో , ఇది శేఖర్ గారికివ్రాసిందే కాదు నాకు నేను వ్రాసుకుంది కూడా. నా కున్న వారందరికి వ్రాస్తుందికూడా.

6 December 2013

ప్రియమైన శేఖర్ గారు,

రెండురోజులుగా మీకు మెయిల్ చేద్దామనే అనుకుంటున్నా చేతులు ఆడలేదు. మూగగా వుంది.

చంద్రం గారి సభ లో నా చొరవ ఏమీ లేదు దీన్నంతాచేస్తున్న వారు భాస్కర్ గారు వారి మిత్రులు. ఆయన తో కలిసి కొంత కాలంప్రయాణం చేసిన సాటి చిత్రకారుడిగా ఒక కనపడని దుక్కం అంతే. మీరు మీ ఇంట్లొ “బొమ్మల్లో ఇంకా ఏమీ సాధించలేక పొయానని దిగులుగా వుంద”ని అన్నారు, మనకున్న, మనముంటున్న బొమ్మల ప్రపంచం వేరు, ఎంత సాధించినా గుర్తించడానికి, గుర్తుపెట్టుకొడానికి నిరాకరించే ప్రపంచానికి మన అమాయకత్వం సరిపోదు, నాకు తెలిసినఇద్దరు పిల్లలు వున్నారు, ప్రపంచంలో అందరు తండ్రుల కన్నా గొప్ప తండ్రివారికి వున్నాడు, ఆ పిల్లల తల్లికి తెలుసు తన భర్త ఏం సాధించాడో.భగవంతుడ్ని నేను కొరుకునేది అదే, ఆ పిల్లల దగ్గర్నుంచి, ఆ తల్లిదగ్గర్నుంచి వారి జీవితాల్లొకెల్లా అతి విలువైన దాన్ని ఒకదాన్ని వారితోనేవుంచమని. మీరు మీ కోసం కోరుకొవద్దు, మీ వాళ్ళ కోసం కోరుకోండి .

ఈ మధ్యేమేము ఇల్లు మారాము,మూడో అంతస్తు పెంట్ హౌస్, వచ్చిన రోజు నుంచి ఒక తల్లిపిల్లి పరిచయం అయింది, తర్వాత్తర్వాత మాలో ఒక భాగం అయింది నిజంగానే పిల్లుభలే ప్రేమాస్పదం ఐనవి. మా ఫ్యామిలికి బహూశ ఇది ఐదో పిల్లి, పిల్లులు మనకు ప్రేమ ఇవ్వవు గాని మన దగ్గరి నుంచి తమకు కావాల్సిన ప్రేమ హాయిగా తీసేసుకుంటాయి.

ఇవ్వాల్టి రోజు తొలిఎండను కాచుకుంటూ దాని హొయలు చూడతగినవేకాని చెప్పలేం. నడుస్తూ నడుస్తూ అట్టా కూలబడింది అచ్చు కోతిలా – ముందుకాళ్ళల్లో ఒకదాని చేతిలా చాచి వెనుక కాలు కాక్కుని దాన్ని గట్టిగాపట్టుకుంది ఎంటో! ఎందుకో? ఆ పై వల్లు విరుచుకుని వెల్లికిలా పందుకుని ఎండనుకాగుతూ దాని పలుచని బూడిద రంగు కడుపు, లేత గులాబి రంగు చిన్న చనుమొనలుదాన్నెంత వింతగా చూస్తూ నేనెట్లా వున్నానో అంతే వింతగా నన్ను చూస్తూ అదీ.

దేవుడికి నా పై ఎంత ప్రేమ లేక పొతే ఇదంతా చూడ్డానికి నాకు రెండుకన్నులిచ్చి ఈ భూమి పైకి పంపుతాడు శేఖర్ గారు, ఎంత అందం వుంది మనచుట్టూ అదిపదే పదే మనల్ని చూడమంటుంది, తెలియని దిగులుని నింపుకుని మనం దీన్నంతా దూరంపెడుతున్నామేమో!

బహూశా మీ నందూ చిన్నప్పుదో చేతన బాల్యంలొనో ఆ బంగారుపిల్లలు అన్నపు మెతుకు రుచి తెలుసుకుంటున్న తొలిరోజుల్లొ మూతికి అంటిన ఆపాల బువ్వ మీరు సుతారంగా తుడిచే వుంటారు , “సవాలక్ష మామూలు విషయంలా”అగుపించే ఆ పని ఒక కళ్ళు లేని తండ్రి గాని, తల్లి గాని అంతటి అపురూపాన్నివూహించగలరా ?

మనం పేపర్ పై వాడుతామే స్కార్లెట్ ఫొటొ కలర్ని నీళ్ళల్లోకలిపి పలుచగా చేస్తే వచ్చిన గులాబి రంగులాంటి పెదాల చుట్టూ తెల్లని పాలమరకలు. వూహించుకుంటే నాకు ఏడుపు వస్తుంది , ప్రపంచంలో ని గ్రుడ్డి వారందరుసామూహికంగా ఎందుకో ఒక తెలీని త్యాగం చేసి మనకందరికి చూపు వుండేలాచేసారనిపిస్తుంది.

నిజంగా మనం ఎంత అదృష్టవంతులమో తెలుసుకోలేని దురదృష్టవంతులమేమో? అద్భుతాలు ఆశించే వాణ్ణి, నా చుట్టూ ఎన్నో అద్భుతాలుచూస్తున్న వాణ్ణి, తను స్వయం కొన్ని అద్భుతాలు కోసం పరిశ్రమించిన ఒకఅద్భుత వ్యక్తి, తన జీవితంలో అతిపెద్ద అద్భుతాన్ని చేయబోతున్నాడని గట్టిగాఎదురుచూస్తున్న వాణ్ణీ. రేపొ ఎల్లుండో మళ్ళీ మీతో వుంటాను.

మీ

అన్వర్